" กาลิค " เธอเอ่ยเรียกเจ้าตัวเล็กพลางย่อตัวลงกางแขนออกกว้างรอรับให้หัวหอมวิ่งเข้าไปหา ประตูรั้วบ้านที่ถูกเปิดออก แต่ทว่าขาเล็กที่กำลังวิ่งมาถึงตัวของคนเป็นแม่กลับชะลอลงแล้วเปลี่ยนเป็นเดินเข้าไปใกล้แทน ท่าทางกลัวๆของมันก่อนจะเอ่ยเรียกคนตรงหน้า
" โอลิเวีย "
" ทำไมไม่เรียกหม่ามี๊ละกาลิค " เธอดึงลูกชายตัวเองเข้าไปกอดก่อนจะยิ้มกว้างออกมา " เรียกหม่ามี๊สิ หม่ามี๊น่ะ มารับกาลิคกลับไปอยู่กับหม่ามี๊แล้วนะ "
“ เรียกได้เหรอ ถ้าเรียกจะโดนตีรึเปล่า " คำถามที่ทำให้คนที่กำลังยิ้มชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มกว้างออกมาอีกครั้ง
“ เรียกได้สิ ต่อไปนี้ก็เรียกว่า หม่ามี๊ตลอดไปเลยนะ " เอื้อมมือไปจิ้มแก้มอีกคน ก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วคว้าจับข้อมือของเด็กผู้ชายไว้แน่น " หม่ามี๊มารับกลับแล้วเพราะงั้นเราก็ไปกันเถอะ ต่อจากนี้ไป เราจะไปมีความสุขกัน แล้วก็อยู่ด้วยกันนะกาลิค ไปกันเลย "
“ เดี๋ยวสิ! ” ผมคว้ามือของเธอไว้แน่น อีกคนก็หันมาชักสายตาใส่
“ อย่าพูดอะไรไม่ดีต่อหน้ากาลิคลูกชายฉันนะ พวกยูรักกาลิคมากไม่ใช่เหรอ ถ้ากาลิครู้ความจริง กาลิคก็ต้องเสียใจมาก พวกยูอยากจะให้กาลิคเสียใจรึไง อยากให้กาลิคเป็นเด็กที่มีปัญหาเหรอ “ เธอหันไปมองร่างสูง แต่เด็กน้อยก็เอ่ยขึ้น
“ หม่ามี๊ แต่ว่ากาลิคต้องบอกลา อาขมกับอาภาพก่อน "
“ ไม่ต้อง!! ” เธอหันไปตะโกนใส่หัวหอม ที่ก็สะดุ้งขึ้นมาทันที ท่าทางกลัวของเด็กน้อยชวนให้คนเป็นแม่เปลี่ยนสีหน้า เธอยิ้ม " กาลิคไม่ต้องบอกลาหรอก ยังไงก็ต้องได้เจอกันอีก ในอนาคตถ้ากาลิคอยากจะเจอหม่ามี๊ก็จะพามาหา อาขมกับอาภาพนะ ไปเถอะเรารีบไปกันได้แล้ว เดี๋ยวจะขึ้นเครื่องไม่ทันนะ " บอกลูกชายตัวเองด้วยเสียงหวานๆ ก่อนจะหันมามองผม " แล้วก็ปล่อยมือไอสักที ขม! “
“ ไม่ปล่อย " ผมบอกเธอ " ฉันจะไม่มีวันปล่อยมือของเธอเด็ดขาด ถ้าเธอยังยืนยันจะพาเค้าไป ไม่ว่ายังไงฉันก็จะไม่ปล่อย โอลิเวีย อย่าเอาเค้าไปเลย เธอก็โกหกสามีของเธอไปสิว่าพ่อจริงๆของเด็กไม่ให้เอากลับไป เค้าหนี เธอเองก็ไม่รู้จะไปตามหาที่ไหน ก็เลยกลับมาโดยไม่มีเด็กกลับมาด้วย ถ้าทำแบบนั้นเธอก็จะได้มีครอบครัวใหม่แบบที่เธอตั้งใจไว้ไง ไม่ดีกว่าเหรอ " สบสายตาของเธอที่ก็จ้องผมเขม็ง ก่อนจะก้มลงมองที่มือของผมที่จับมือเธออยู่
" ปล่อยมือฉัน "
" เธอจะเอาเค้ากลับไปทรมานทำไม มันไม่ได้อะไรหรอก เธอเสียทุกอย่างไปแล้ว เริ่มต้นใหม่มันไม่ดีกว่าเหรอ ถ้าจะเอาเค้าไปแล้วคิดจะทำให้เค้าเสียใจ ทุบตีเค้าให้ร้องไห้เวลาไม่ได้ดั่งใจ จะเอาเค้าไปแค่รับใช้เธอในบ้าน ไม่ให้ความรัก ไม่กอดไม่หอม ไม่ทำดีกับเค้าเหมือนอย่างที่ตอนนี้เธอแสดงอยู่ ก็อย่าเอาเค้าไปเลย ขอร้องละ โอลิเวีย อย่าเอากาลิคไปเลยนะ " ผมพยายามพูดดีๆ พยายามขอร้องเธออย่างใจเย็น ผมอยากให้เธอเปลี่ยนใจแม้รู้ว่ามันยากที่จะเปลี่ยนใจเธอก็ตาม
" พูดอะไรของยูน่ะ ปล่อยไอนะ " เธอสะบัดมือผมออก ผมก็คว้ามือนั่นไว้อีกครั้ง ผมบีบมือเธอแน่น
“ ก็ในอนาคตเธออาจจะทิ้งเค้าอีกก็ได้ไม่ใช่เหรอ ตอนนี้กาลิคเค้าก็มีความสุขแล้วนะ เธอเองก็ควรดีใจสิที่ลูกตัวเองจะมีความสุข ไม่ใช่มาดึงเค้าออกไปจากความสุขของเค้าแบบนี้ ไม่ใช่คิดจะทำร้าย จะทรมานเค้าแบบนี้ อย่าพาไปเลย ฉันขอร้องละ แค่สักครั้งเดียวก็ได้ แต่ช่วยเป็นแม่ที่ดีของเด็กคนนี้ทีเถอะ ช่วยปล่อยมือเค้าแล้วเค้าอยู่กับความสุขของเค้าเถอะนะ โอลิเวีย " คำพูดขอร้องของผมไม่มีความหมายอะไร หญิงสาวที่ฟังด้วยความรำคาญเพียงเพราะแค่ดึงมือตัวเองออกไม่ได้เท่านั้น ก็เลยต้องฝืนใจฟังอยู่ ผมก้มหน้ามองหัวหอมที่กำลังมองผม แววตากลมๆที่มองมาด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
" ตัวฉันน่ะ ยังมีเรื่องสนุกๆที่อยากจะทำกับกาลิคอีกเยอะมากๆเลยนะ มีนิทานอีกหลายเรื่องที่อยากจะเล่าให้ฟัง มีที่สวยๆอีกหลายที่ที่อยากจะพาเค้าไปดู มีเกมส์อีกเยอะแยะที่อยากจะลองเล่นด้วยกัน แล้วฉันจะดูแลกาลิคอย่างดี จะทำให้เค้ามีความสุขที่สุด ให้กาลิคอยู่กับภาพเถอะนะโอลิเวีย เธอเองก็จะได้มีความสุขกับชีวิตจริงๆไง ต่อคนต่างไปมีความสุขน่ะ ไม่ดีกว่าเหรอ ? "
" ไม่ต้องมาสั่งฉัน นี่ลูกฉันยูมันก็แค่คนนอก! ปล่อย! " เธอตะคอกใส่ผม ก่อนจะผลักอกอย่างแรงจนล้มลงไปนั่งกับพื้น การกระทำที่ทำให้หัวหอมตกใจจนต้องเอ่ยเรียกผมด้วยความเป็นห่วง
" อาขม! ”
" อย่าไปนะกาลิค! " แม่มันหันไปตะคอกบอก พลางดึงเด็กน้อยที่กำลังจะวิ่งเข้ามาหาผมให้อยู่กับตัวเอง " อย่าไปสนใจคนเลวๆพวกนั้นกาลิค เค้าพยายามจะพูดเพื่อไม่ให้ลูกอยู่หม่ามี๊นะ เราไปเถอะ ไม่ต้องไปสนใจ " กระชากแขนของกาลิคดึงออกไปให้ห่างจากเรา แต่เด็กน้อยที่ยังมองผมด้วยความเป็นห่วงก็ได้แต่เดินตามเธอไปช้าๆ สายตาที่เอาแต่มองผม " เอ๊ะ! เดินเร็วๆสิกาลิค ถ้าขืนมัวชักช้า เดี๋ยวคนพวกนั้นก็มาพูดมากรั้งเราไว้อีกหรอก มาสิ เร็ว! "
" โอลิเวีย ” ภาพที่กำลังเอ่ยพูด คนโดนเรียกก็หันมาชักสีหน้าใส่
" พอสักที! เลิกพูดอะไรไร้สาระได้แล้ว กาลิคเลือกที่จะไปกับไอ ไม่ได้เลือกอยู่กับยูภาพ เค้าวิ่งมาหาไอ แบบนี้ยูเองก็คงเข้าใจแล้วสินะ ว่ากาลิคเลือกใคร แล้วไอขอเตือนยูอีกครั้ง ว่าอย่าเปิดเผยความลับของไอ เด็กคนนี้จะตกอยู่ในอันตรายแน่นอนเพราะสามีไอคงจะเหม็นขี้หน้าเค้ามากเลยแหละ แล้วถ้าเค้าทำอะไร ไอก็ไม่สนหรอกนะ " เธอบอกพลางกระชับมือที่จับแขนกาลิคไว้แน่น แน่นจนไอ้ตัวเล็กทำหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บ " ถ้าไม่อยากจะให้เด็กคนนี้อยู่ในอันตราย พวกยูก็อย่าเข้ามายุ่งจะดีกว่า ไอสัญญาว่าจะให้เค้าเรียนหนังสือ และมีข้าวให้กินครบทุกมื้อแน่นอน ไม่ต้องห่วง "
“ ฉันไม่ให้ไป ปล่อยลูกฉัน ” ภาพเดินเข้าไปจับข้อมือของโอลิเวียข้างที่เธอกำลังจับแขนกาลิคอยู่ สายตาที่จ้องสบกันอย่างไม่มีใครยอมใคร เด็กน้อยที่หันมองซ้ายขวาด้วยความกลัว ผมก็เอ่ยเรียกมัน
" หัวหอม " แววตากลมหันมามองผมด้วยสายตาที่ยังเป็นห่วงที่ล้มลงไปเมื่อครู่ ผมยิ้มให้มัน " หัวหอม หัวหอมเลือกได้นะว่าอยากจะอยู่กับใคร อยากจะอยู่กับแม่หรือว่าอยากจะอยู่กับอาภาพอาขม แล้วไม่ต้องกลัวว่าอาภาพอาขมจะไม่อยากอยู่กับหัวหอมหรอกนะ เพราะเราทั้งคู่อยากจะอยู่กับหัวหอมมากๆเลยก็ตอนที่หัวหอมอยู่ด้วยมันมีความสุขมากๆเลยนี่นะ อาขมอยากจะเป็นคนอาบน้ำให้หัวหอมตอนไปโรงเรียน ได้ทำอาหารอร่อยๆให้หัวหอมกิน ได้เล่านิทานให้ฟัง กินขนมด้วยกันแล้วก็เล่นกันซ่อนแอบกันในห้อง ยังมีทะเลหลายๆที่ที่อาขมอยากจะพาหัวหอมไป "
" อาขม.."
" หัวหอมเลือกได้นะ ว่าอยากจะอยู่กับใคร ไม่ต้องคิดว่าเพราะแม่มารับเลยต้องไปกับแม่ ถ้าอยู่กับแม่แล้วไม่มีความสุขแบบที่มีความสุขอยู่ตอนนี้ ก็ไม่ต้องไป ถ้าอยากจะอยู่ต่อกับอาภาพอาขมก็อยู่ต่อได้เลย เพราะว่าเราสองคนก็อยากจะอยู่กับหัวหอมเหมือนกัน "
" หยุดพูดอะไรแบบนั้นให้กาลิคฟังนะ หุบปาก! " โอลิเวียตะโกนออกมาก่อนจะพยายามดึงมือตัวเองให้หลุดออกจากมือของภาพที่ยังกำมือของเธอไว้ไม่ยอมปล่อย " ภาพ! ถ้ายูกำมือไอไว้ไม่ยอมปล่อย ไอจะหักมือกาลิคที่กุมอยู่ซะ "
" งั้นมองดูกันว่าระหว่าง ฉัน กับ เธอ ใครจะเร็วกว่า "
" หม่ามี๊ กาลิคเจ็บน้า~ " เด็กน้อยว่าเสียงงอแงขึ้น มันที่หันมามองหาผม " อาขม~ "
" หัวหอม รู้มั้ยว่าคนเป็นแม่น่ะ ไม่ได้มีหน้าที่แค่เกิดเรามาหรอกนะ คนเป็นแม่จริงๆน่ะ เค้าจะไม่ทำร้ายหัวหอมให้หัวหอมเสียใจหรอก เค้าเลี้ยงหัวหอมอย่างดีที่สุด เค้าจะรักหัวหอม จะกอดหัวหอม แล้วคอยอยู่ใกล้ๆหัวหอม เค้าจะทำให้หัวหอมมีความสุข แล้วอยู่ดูแลหัวหอมตลอดเวลา แบบนั้นน่ะ เค้าถึงเรียกว่าแม่ แต่ถ้าคนที่หัวหอมเรียกว่าแม่ ไม่ทำแบบที่อาขมพูดมา เค้าก็ไม่ใช่แม่ของหัวหอมหรอกนะ เค้าเป็นแค่คนที่เกิดหัวหอมมาเท่านั้นแหละ ไม่สมควรจะให้หัวหอมเรียกว่าแม่หรอก "
“ กาลิค กาลิคอย่าไปฟังคนพวกนั้นนะ พวกมั้นมันคนไม่ดี มันจ้องจะเอากาลิคไปจากหม่ามี๊นะ "
“ หัวหอม ฟัวหอมเลือกได้นะ ว่าอยากจะอยู่กับใคร " ผมตะโกนไป " หัวหอมเลือกได้นะ เลือกที่จะอยู่คนที่หัวหอมคิดว่าอยู่ด้วยแล้วมีความสุข เลือกคนที่ทำให้หัวหอมมีความสุขที่สุดนะ หัวหอม! "
“ ภาพ ยู ปล่อยไอนะ ปล่อยสิ กาลิคมานี่ เดินสิ เดินออกมา!! “ โอลิเวียหันไปวีนใส่ไอ้ภาพ ก่อนจะก้มลงตะคอกใส่เด็กน้อยที่ก็ยังยืนนิ่ง เธอเอื้อมเอามืออีกข้างไปจับกาลิคก่อนจะยกมือข้างที่ไอ้ภาพจับขึ้นเพื่อสะบัดให้หลุดออก " เร็ว! กาลิค! มานี่! “ กระชากเด็กน้อยที่ยืนจ้องผมอยู่แบบนั้นให้เดินตามมา แต่เพราะไม่ได้ตั้งตัวให้ดี หัวหอมก็เลยล้มลงแต่คนเป็นแม่ก็ยังลากมันออกไปทั้งอย่างงั้น ขาขาวถูไปกับพื้นจนเริ่มแดง
" หัวหอม.. " ผมเรียกชื่อมันเบาๆ ก่อนจะกางมือออกทั้งสองข้าง เด็กน้อยที่กำลังมองผมร้องไห้ออกมางยหน้ามองแม่ตัวเองที่ก็ยังพยายามลากมันไปด้วยสายตาโกรธแค้น เสียงของไอ้ภาพคอยห้ามปรามแล้วฉุดกระชากลากเธอไม่ให้ทำแบบนั้น แต่ทั้งสองคนก็ไม่มีใครหันมาสนใจในความเจ็บปวดของมัน วินาทีต่อมานั้นหัวหอมหันมามองผม มันเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะกระชากมือตัวเองให้หลุดออกจากมือของคนเป็นแม่ ขาเล็กที่วิ่งตรงเข้ามาหาผมมันกอดผมไว้แน่น
" อาขม อึก ฮือๆ กาลิคเจ็บ กาลิคเจ็บอาขม อึก ฮือๆ กาลิคจะอยู่กับอาขม อึก อาขม กาลิคจะอยู่กับอาขม ฮือๆ " เสียงร้องไห้งอแงของมันชวนให้คนสองคนที่ยังคงทะเลาะกันหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วได้แต่ยืนมองนิ่งๆ ผมเอื้อมมือกอดมันไว้แน่นน้ำตาที่ไหลออกมาผมซบลงไปที่ไหล่ของเด็กน้อย ที่กำลังร้องไห้อย่างหนัก " กาลิคไม่อยากจะไปอยู่กับโอลิเวีย กาลิคกลัว อาขม กาลิคกลัว กาลิคอยากจะอยู่กับอาขมที่นี่ อยากจะอยู่กับอาภาพ อยากจะอยู่กับคุณปู่ คุณย่า กาลิคไม่อยากจะไปอยู่กับโอลิเวีย กาลิคไม่อยากโดนตี กาลิคไม่อยากโดนทิ้งอีกแล้ว กาลิคอยากอยู่กับอาขม อาขมให้กาลิคอยู่ด้วยน้า อาขมให้กาลิคอยู่ด้วย กาลิคไม่อยากไป ไม่อยากไปกับโอลิเวีย กาลิคอยากอยู่กับอาขม ฮือๆ "
“ ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัว จะไม่มีใครทำอะไรหัวหอมทั้งนั้น และจะไม่มีใครพาหัวหอมไปไหนด้วย อาขมจะปกป้องหัวหอมเอง อาขมสัญญา นิ่งซะนะ ไม่ต้องร้อง โอ๋ๆ นิ่งซะนะ ไม่มีอะไรแล้วละ ปลอดภัยแล้วนะ " ผมกอดมันไว้แน่น ตอนที่มองหน้าโอลิเวียที่กำลังยืนช็อคอยู่ตรงนั้น เธอได้แต่มองมือตัวเองสลับที่ถูกลูกตัวเองสลัดออกสลับเด็กน้อยที่ผมกำลังอุ้มอยู่
“ ไอ้กาลิค! ฉันเป็นแม่แกนะ!! ไอ้เด็กเวร! ฉันอุ้มท้องแกมา ฉันให้ชีวิตแกนะ! แล้วทำไมแกไม่เลือกฉัน ห๊า! แกมันเกิดมาเพื่อทำลายชีวิตฉันจริงๆ แก.. แกมันไอ้ลูกเนรคุณ ไอ้ลูกเลว ไอ้ลูกเหี้ย แกเกิดมาทำลายฉันจริงๆ เกิดมาแค่ทำลายฉัน แกกกก " เสียงโกรธแค้นที่กำลังจะพุ่งเข้ามาใส่หัวหอม ผมหันหลังหลับตาแล้วกอดอีกคนไว้แน่นทันที แต่ตอนนั้นไอ้ภาพที่เร็วกว่ามันฉุดมือของหญิงสาวที่กำลังคลั่งนั่นไว้
" อย่าทำอะไรลูกฉันนะ " มันพูดเสียงนิ่ง พลางมองเธอด้วยสายตาหาเรื่อง พ่อของภาพเดินมายืนกันผมเอาไว้ ในตอนนั้นแม่ก็เดินเข้ามาเธอกอดเอวผม ก่อนจะดึงให้เดินเข้าไปข้างใน
“ ขม พากาลิคเข้าไปข้างใน อย่าให้แกต้องได้ยินคำพูดเห็นแก่ตัวแบบนั้นของแม่ตัวเองเลย " แม่บอกผมก็พยักหน้ารับก่อนจะรีบก้าวเท้าเดินเข้าไปในบ้าน เปิดประตูห้องนั่งเล่นแล้วเข้าไปอยู่ในนั้น ยืนหายใจหอบอยู่สักพักผมซบลงไปบนไหล่เล็กๆของหัวหอมที่ยังร้องไห้ไม่หยุด ลูบหลังมันเบาๆด้วยมือสั่นๆ เดินไปนั่งที่โซฟาก่อนจะก้มลงกอดมันไว้
“ ไม่เป็นไรแล้วนะ ไม่มีอะไรแล้ว อาขมอยู่นี่ ไม่ต้องกลัวนะหัวหอม " ผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ ผมหลับตาลงคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ที่เกิดขึ้น ทั้งๆที่ภาพวางแผนไว้อย่างดีแล้ว แต่ถ้าสุดท้ายหัวหอมไม่เลือกเรา ทุกอย่างก็ไม่มีความหมายอยู่ดี
" อาขม~ "
" ครับ ว่าไง หัวหอม " ผมลูบหลังมันเบาๆ เสียงร้องไห้ก่อนหน้านี้ก็หลงเหลือแต่เพียงเสียงสะอื้นเท่านั้น
" อาขม กาลิคจะได้อยู่กับอาขมตลอดไปใช่มั้ย "
" ใช่แล้ว เราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไปนะ " ผมกอดมันแน่นขึ้นมือเล็กๆที่กอดผมอยู่ก็กอดผมแน่นขึ้นเช่นกัน
" กาลิคดีใจจัง ดีใจที่จะได้อยู่กับอาขม " เสียงที่ค่อยๆเบาลง แรงที่กอดนั่นเปลี่ยนเป็นแรงทั้งตัวของมันที่ทุ่มลงมาบนตัวผม น้ำหนักที่บ่งบอกว่าตอนนี้เด็กน้อยในอ้อมกอดกำลังจะหลับแล้ว ลูบหลังมันไปเรื่อยๆ ผมยิ้มออกมาก่อนจะก้มลงจูบที่แผ่นหลังของเจ้าตัวเล็ก " หัวหอม ขอบคุณนะ ขอบคุณที่เลือกอาขม ขอบคุณที่อยากจะอยู่ด้วยกันนะ ขอบคุณมากๆเลย "
................................................................
หลายชั่วโมงแล้วที่ผมยังนั่งอยู่ในห้องนี้ กาลิคที่ร้องไห้จนหลับไปแต่ผมก็ยังคงอุ้มมันไว้แบบนั้น พิงตัวลงกับโซฟาอีกครั้งผมขยับขาที่ตะคริวเริ่มกินเป็นครั้งที่สามแล้วตั้งแต่ที่เริ่มนั่งมา อยากจะวางมันลงแล้วออกไปจากห้องดูเหตุการณ์ข้างนอกว่าเป็นยังไงบ้างแต่ก็ทำได้แค่อยู่ที่นี่ ผมกลัวว่าถ้าผมออกไปแล้วหัวหอมเกิดตื่นขึ้นมาแล้วมันไม่เจอใคร มันคงกลัวแล้วคิดว่าตัวเองโดยแม่พากลับไปแล้วแน่ๆ ผ่อนลมหายใจออกมาในห้องที่เงียบเชียบจนไม่ได้ยินเสียงอะไร จนกระทั่งประตูห้องถูกเปิดออก
“ กาลิคหลับอยู่เหรอขม " แม่ของภาพเดินเข้ามาเอ่ยถาม เธอยิ้มจางๆก่อนจะนั่งลงข้างผม
“ ครับ สงสัยแกจะเพลียน่ะ ร้องไห้จนหลับไปเลย " ผมตอบ " แล้ว..เป็นยังไงบ้างครับ โอลิเวียเธอว่ายังไงบ้าง "
“ ไม่มีอะไรแล้วละ เธอยอมทำตามข้อตกลงของภาพ " แม่บอกก่อนจะยิ้มให้ผม " หลังจากขมเข้ามาด้านใน โอลิเวียก็แทบสติแตกเลยละ เธอเอาแต่ด่าว่ากาลิค แล้วก็สาปเช่ง แถมยังจะตามขมเข้าไปข้างในด้วยนะ แต่เพราะภาพเค้ากันไว้ก็เลยโดนยัยนั่นฟาดมือใส่ไปตั้งหลายทีกว่าจะยอมสงบได้ก็ต้องขู่ว่าจะแจ้งความนั่นแหละ "
" เหรอครับ งั้นก็ดีแล้วละที่หัวหอมไม่ได้อยู่ตรงนั้น โชคดีของมันที่ไม่ต้องได้ยินคำพูดพวกนั้น "
" อื้ม ใช่ แล้วพอเธอสงบสติอารมณ์ได้สักพัก ภาพก็เจรจากับเธออีกครั้ง ภาพบอกไม่ให้เธอเข้ามายุ่งกับกาลิคอีกตลอดชีวิต ถ้าไม่อย่างงั้นเราจะส่งคลิปเสียงแล้วก็หลักฐานทั้งหมดที่มีไปให้สามีของเธอ " แม่เว้นเสียงไปสักพักตอนที่เล่ามาถึงตรงนี้ " ตอนนั้นแม่คิดนะขม ถ้าเธอเลิกกับสามี เธอก็ไม่ต้องกลัวคำขู่แล้ว แบบนั้นจะได้ผลอะไร ยังไงคนแบบนี้ก็ต้องกลับมาอีกแน่ๆ "
" นั่นนะสิครับ "
" แต่ว่าพ่อเค้าก็ร่างสัญญาขึ้นมา เป็นสัญญาที่ทำกันระหว่างโอลิเวียแล้วก็ภาพ ในสัญญาก็คือ ภาพจะเก็บความลับของเธอเอาไว้ เธอจะไม่เคยมีลูก ต่อจากนี้ไปกาลิคจะไม่ใช่ลูกของเธอ ภาพจะมีสิทธิเลี้ยงดูกาลิคแต่เพียงผู้เดียว ส่วนโอลิเวียจะไม่มีสิทธิติดต่อกับกาลิคอีก เธอจะไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆกับกาลิคอีกแล้ว และถ้าฝ่ายใดฝ่ายนึงผิดสัญญา จะต้องจ่ายเงินจำนวนมหาศาลให้กับอีกฝ่าย "
" แล้วเธอยอมเหรอครับ "
" ตอนแรกแม่ก็คิดเหมือนขมน่ะ ว่าเธอคงไม่ยอม เพราะจากที่ฟังมันดูเหมือนว่ามีแต่เราเท่านั้นที่ได้เปรียบ แต่พอภาพเค้าพูดกับเธอว่า ถ้าต้องเลิกกับสามีคนนี้แล้วไปมีสามีใหม่ โอลิเวียก็จะไปแบบผู้หญิงคนเดียวที่ไม่มีลูกติด ไม่มีต้องโกหก ภาพบอกเธอว่า มันก็ดีไม่ใช่เหรอ ที่ต่อจากนี้ไปจะได้ไม่ต้องมีภาระอีก ไม่ต้องคิดแค้นจะเอาคืนกาลิคหรอก มันไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก เธอมีแต่เสียกับเสียเท่านั้นเพราะต้องคอยโกหกผู้ชายคนใหม่ไปเรื่อยๆ พอเธอได้ฟังแบบนั้น เธอก็นั่งคิดอยู่สักพัก ก่อนจะตกลงเซ็นสัญญานั่น แล้วก็พิมพ์ลายนิ้วมือลงไป "
" แล้วตอนนี้เธอ..”
" กลับไปแล้วละ เพราะไฟล์บินกลับของเธอคือไฟล์คืนนี้ "
" อย่างงั้นเหรอครับ งั้นก็โล่งอกไปที ที่ทุกอย่างออกมาเรียบร้อย "
" แม่กับพ่อขอโทษด้วยนะขม เพราะเราเผลอหลับไปตอนที่ดูการ์ตูนกับเค้าทั้งคู่เลยไม่รู้ว่าเค้าเดินลงไปชั้นล่างตั้งแต่เมื่อไหร่ ถ้าตอนนั้นกาลิคไม่เดินลงไปคงไม่เกิดเรื่องแย่ๆแบบนี้ขึ้นมาหรอก "
" ไม่เป็นไรหรอกครับ พ่อกับแม่ก็เหนื่อยทั้งวันกับการดูแลหัวหอม อีกอย่างบางทีมันคงมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น แล้วผมก็คิดว่า มันก็ไม่ได้มีผลเสียไปหมด อย่างน้อยมันก็มีผลดีที่ว่า เราได้เซ็นสัญญาเป็นหลักฐานแน่นอน แล้วกาลิคเองก็ตัดสินใจเลือกที่จะอยู่กับเราโดยไม่มีใครบังคับ "
" นั่นก็เป็นเพราะขมนั่นแหละ " หันไปมองแม่ที่พูดออกมาแบบนั้น เธอยิ้มให้ผม " เพราะขมรักกาลิคมากแล้วก็ดูแลกาลิคมาตลอด กาลิคเองเค้าก็สัมผัสได้ถึงความรักนั้นของขม ความรักที่ขมให้เค้า คือความรักในแบบที่เค้าไม่เคยได้นะ เค้าก็เลยเลือกที่จะอยู่กับขมไง ขอบคุณนะขมที่รักกาลิคขนาดนี้ ถ้าไม่มีขม วันนี้เรื่องทั้งหมดก็คงไม่ออกมาในรูปแบบนี้หรอก "
“ ไม่ใช่เพราะผมคนเดียวหรอกครับแม่ ทุกคนในครอบครัวก็คือคนที่หัวหอมรัก ทุกคนทำให้มันมีความสุขไม่ใช่แค่ผมหรอก ภาพเองมันก็พยายามในแบบของมัน พยายามอย่างสุดตัวเพื่อปกป้องลูกของตัวเองไว้ ก็มันไม่ใช่คนหวานๆนิแม่ คนแบบมันคงไม่พูดอะไรแบบที่ขมพูดหรอก มันนิ่งจะตาย "
" นั่นนะสินะ " แม่หัวเราะออกก่อนจะก้มหน้าลงมองหลานชายตัวเองที่กำลังหลับสนิท " แม่น่ะ รู้สึกตัวอีกทีภาพก็กลายเป็นหนุ่มแล้ว จากเด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่ชอบวิ่งซนอยู่รอบตัว แต่วันนี้เค้ากลับเปลี่ยนไปแล้ว แม่ไม่เคยเห็นภาพเป็นแบบนี้เลยรู้มั้ย แม่รู้สึกว่าเค้าขี้เล่น ไม่จริงจังกับอะไร แต่พอเกิดเรื่องนี้ขึ้น เค้าที่เด็ดเดี่ยวแล้วก็เด็ดขาดแบบนั้น มันทำให้แม่รู้สึกว่า ภาพก็เป็นผู้ใหญ่แล้วนะ ถึงยังจะเลี้ยงลูกไม่ได้เรื่องก็เถอะ "
“ แม่.. เสียใจมั้ยครับ ตอนที่รู้ว่าภาพเค้ามีลูก "
“ อื้ม.. จะพูดว่าไงดีละ ถามว่าเสียใจมั้ยก็ไม่หรอกนะ แม่เสียดายมากกว่าที่ไม่ได้จัดงานแต่งงานให้ลูกชายคนเดียวของตัวเอง แต่ว่านั่นก็ไม่สำคัญหรอก เพราะถ้าไม่ใช่ความสุขของภาพ พ่อกับแม่ก็คงไม่มีความสุขเหมือนกัน ตอนนี้ภาพเค้ามีความสุขดีแล้วกับทางที่เค้าเลือก นั่นก็คงพอแล้วละ แม่เองก็ได้อุ้มหลานแล้ว ก็ไม่มีอะไรที่น่าเสียใจอีกแล้วละ แต่ต่อจากนี้ไป ขมคงรับศึกหนักหน่อยนะ "
“ ยังไงเหรอครับม๊า "
“ ก็ต้องเลี้ยงไอ้ตัวเล็กของภาพไปแบบนี้ตลอดเลยนะสิ " เธอว่ายิ้มๆก่อนจะเอื้อมมือมาจิ้มแก้มหลานชายตัวเอง
“ เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเต็มใจที่จะดูแลหัวหอมให้ภาพอยู่แล้ว สำหรับผมลูกภาพก็เหมือนลูกผม เราป็นเพื่อนสนิทกันนี่น่า ก็ต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้วละครับ " หันไปยิ้มให้เธอ ม๊าเองก็มองตาผมอยู่สักพักก่อนจะก้มหน้าลง เธอพูดเสียงเบาๆ
“ งั้นก็คงไม่มีอะไรน่าห่วงจริงๆแล้วละ " แม่เอื้อมมือมาจับมือผมไว้หลังพูดจบ เธอบีบมือผมเบาๆ " งั้นแม่ฝากกาลิคแล้วก็ภาพด้วยนะ ฝากดูแลพวกเค้าที "
“ ครับ " ตอบเธอออกไปแบบนั้น ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เธอจะสื่อสักเท่าไหร่ แม่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเธอที่เดินออกไปจากห้องสวนทางกับไอ้ภาพที่เดินยิ้มเข้ามา ร่างสูงหย่อนตัวลงนั่งข้างๆผมก่อนจะถาม
“ กูช่วยอุ้มมั้ย มึงหนักรึเปล่า "
“ ไม่เป็นไร ไม่หนักเท่าไหร่ กูอุ้มได้ มึงเถอะ โอเคมั้ย "
“ โอเค ไม่มีอะไรแล้วละ มันผ่านไปแล้ว " ภาพบอกก่อนจะถอนหายใจออกมามันก้มหน้าลงก่อนจะยิ้มแล้วเหลือบมองผม " ขอบคุณนะมึง ที่ช่วยเรื่องของกาลิค ถ้ากูไม่มีมึง..”
“ ไม่ต้องพูดซึ้งอะไรขนาดนั้นหรอกไอ้เหี้ย " ผมพูดขัดมันไอ้ภาพก็ยิ้ม " กูเป็นเพื่อนมึง ต้องช่วยมึงอยู่แล้ว ไม่ต้องขอบคุณหรอก เพื่อนกันมันก็ต้องช่วยเหลือกันสิวะ มันก็เรื่องปกติของคนเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ "
" นั่นก็จริง " มันพยักหน้ารับยิ้มๆ
" อีกอย่างนะ จริงๆกูก็ไม่ได้ทำเพื่อมึงสักหน่อย กูทำเพื่อไอ้หัวหอมตังหาก " ก้มลงมองเจ้าตัวเล็กที่กำลังหลับสนิทหลังอยู่ในอ้อมกอดของผม หอมแก้มนุ่มๆนั่นไปเต็มฟอดก่อนจะเอื้อมมือขึ้นลูบผมมันเบาๆ
“ กูจะเป็นพ่อคนได้มั้ยวะ "
“ กลัวเหรอ " ผมถามมันก่อนจะหันไปยิ้มแซวอีกฝ่ายที่ก็หุบยิ้มทำหน้าเซ็งทันที " แต่เท่าที่กูดู สิ่งที่มึงทำตลอดสามวันนี้ กูว่ามึงต้องเป็นพ่อที่ดีได้แน่นอน เผลอๆอาจจะดีกว่าที่กูคิดไว้อีก "
“ อย่างงั้นเหรอ "
“ อื้ม " ยักคิ้วให้มันก่อนจะยิ้ม " มึงไม่ต้องกลัวหรอก มึงต้องเลี้ยงมันได้ดีอยู่แล้ว เพราะว่ามึงมีกูที่คอยอยู่ช่วยดูแลไอ้หัวหอมไปอีกนาน จนกว่ามึงจะมีเมียที่มึงจริงจังเข้ามาดูแลมันแทนกูนั่นแหละ กูถึงจะเลิกไป "
“ แต่ว่ากูก็ไม่ได้อยากได้ใครมาแทนมึงนะ " ร่างสูงว่าพลางสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด มือหนาที่กำเข้าหากันแน่นราวกับกำลังตื่นเต้นในสิ่งที่ตัวเองกำลังจะพูดอยู่มากมาย ผมสบสายตาคมที่เอ่ยเรียกชื่อผม " ขม..”
“ หื้ม ? มีอะไร “
" กูรักมึงว่ะ แต่ไม่ใช่แบบเพื่อนที่ควรเป็นนะ กูรักมึงแบบผู้ชายคนนึงที่จะรักใครสักคนได้ กูรักมึงแบบนั้นว่ะขม "
.................................................................
เรื่องสำคัญที่สุด ก็ต้องบอกในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุด
คราวนี้ สัญญาว่าจะไม่นกเด็ดขาด!
เดี๋ยวตอนหน้าเรามาดูกัน ว่าขมจะตอบภาพว่าอะไร ในเมื่อโดนสารภาพรักด้วยความจริงจังขนาดนี้
ไม่รู้ว่าเนื้อเรื่องส่วน โอลิเวียนั้น..ทุกคนจะเข้าใจรึเปล่า แต่เราอยากถ่ายทอดความรู้สึกรักและผูกพัน
ที่ขมกับกาลิคมีให้กัน เพราะรู้สึกว่า เค้าสองคนเป็นคนที่อยู่ใกล้กันมากที่สุด
แต่ไม่ได้หมายความว่าพ่ออย่างภาพจะไม่มีความหมายนะคะ
เราเองก็อยากจะให้ภาพทำหน้าที่ปกป้องเหมือนกัน อารมณ์แบบ ภาพใช้สมอง ขมก็ใช้ความรู้สึก อะไรแบบนั้น
ไม่รู้ว่าที่เขียนออกมาจะดีพอรึเปล่า แอบกังวลกับตอนนี้เอามากๆ เลย
ตอนแรกเราคิดจะเขียนให้ ภาพชนะด้วยการบีบโอลิเวียด้วยข้อมูลที่หามา
แต่อยู่ๆตอนเขียนก็มีความรู้สึกขึ้นมาว่า เราอยากจะให้กาลิคเป็นคนเลือกเองมากกว่า เรารู้สึกว่า ถ้าเด็กเค้าเลือกเกิดได้ เลือกที่จะอยู่กับใครได้ มันคงดี เลยเขียนออกมาแบบนี้ค่ะ
เพราะฉะนั้น ตอนหน้า ขอประกาศว่าจะลง ' ตอนจบ ' แล้วนะคะ!!!!
แต่ไม่ต้องตกใจ แค่จบเพราะรู้ว่าใครเป็นพ่อเด็กเท่านั้น แต่เนื้อเรื่องยังคงดำเนินต่อไป
เรายังอัพเหมือนเดิม เพราะความรักของภาพขมยังไม่เริ่ม และ แน่นอน ความเป็นครอบครัวที่เพิ่มมากขึ้น กำลังรอเราอยู่
โอเคค่ะ เจอกันตอนหน้า
ฝากแท็ก #มมชลก ในทวิตด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์ค่ะ
ป.ล. รู้สึกจะเขียนคำว่า สิทธิ์ เป็น สิทธิ หมดเลยอะ ขอโทษนะคะ เดี๋ยวเราจะไล่แก้ค่ะ TTTT
หัวข้อ: เฮ้ย! มันไม่ใช่ลูกกู { ตอนเปิดจองนิยาย+ลงหน้าปก - 11.10.60} #หน้า 48 ( ลงตอนจบแล้ว ) (อ่าน 270232 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก