บทที่ 46
----------------------------------
ความที่กลัวจะแพ้ และต้องนอนกับเขาในคืนนี้ ทำให้ผมรีบเร่งซอยเท้าวิ่งหนี ทว่าดูเหมือนสวรรค์ไม่เป็นใจ ในขณะที่ผมรนเพราะไม่อยากให้เคลวินชนะ กลับกลายเป็นเรื่องที่ทำให้ผมพลาดมากขึ้น
ช่วงจังหวะที่ผมวิ่งไปและเหลียวมองไปด้านหลัง ขาที่ก้าวไปข้างหน้าก็เกิดก้าวผิดจังหวะ เป็นขาพันกัน ทำให้ผมล้มโครมลงกับพื้น ตะกร้าไข่ลอยละลิ่ว
ผมเอื้อมมือไปคว้า แต่ไม่ทันแล้ว มือหนึ่งเอื้อมมาคว้าเอาไว้ได้ สายตาของผมมองตาม และได้เห็นเคลวินมาหยุดอยู่ข้างๆผม และฉีกยิ้มกว้างอย่างคนสมใจ เขาถือตะกร้าไข่สองใบไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกขว้างหนึ่งคว้าไข่ขึ้นมาถือไว้
ผมรีบพลิกตัวจะลุกขึ้นวิ่ง เมื่อตระหนักได้ว่ารเขาคิดจะทำอะไร ทว่ายังไม่ทันได้ลุกขึ้น ไข่สองใบก็ถูกขว้างเข้าที่ก้นของผมด้วยท่าทางสะใจ
ของเหลวๆ เหนียวข้น ไหลซึมเข้าไปในกางเกงผม ประธานเจ้าเล่ห์ หัวเราะร่วน ที่ทำให้ผมเลอะเทอะได้ ผมรีบลุกขึ้น เพื่อจะวิ่งกลับไปยังฝั่งของตัวเอง ทว่าคิดช้าไปหน่อย ทันที่ที่เห็นผมขยับ เคลวินก็เผ่นแผล็วกลับเข้าไปในแดนของตัวเองเรียบร้อย
“การแข่งขันคราวนี้ ทีมที่ชนะคือทีมจากฝ่ายบริหารครับ”
พิธีกรภาคสนามประกาศด้วยเสียงอันดัง มีเสียงปรบมือขานรับกระหื่ม จากฝ่ายบริหารด้วยกัน และกองเชียร์ ซึ่งเป็นพนักงานบริษัท ในขณะที่ทีมของผมยืนหงอยๆ ยอมรับความพ่ายแพ้
การแข่งขันระหว่างผู้บริหารและพนักงานสิ้นสุดลง โดยที่ผลจากคะแนนรวมทั้งหมด แข่ง 3 เกม ทีมผมแพ้ 2 ครั้ง ชนะ 1 ครั้ง ก็เลยแพ้ไปโดยปริยาย ของรางวัล ซึ่งก็คือพัดลมตั้งโต๊ะ ก็เลยไม่ได้ ได้แค่น้ำอัดลมคนละแพ็คแทน
“แกทำให้พวกเราอดได้พัดลมเลยนะ ไอ้อ่อนหัด”
ชายหนุ่มร่างใหญ่ ผิวคล้ำ หน้าโหด คำรามใส่ผม ท่าทางไม่พอใจมาก เขาคงคาดหวังว่าจะได้รางวัลติดมือไป แต่ผมดันสะดุดขาตัวเองล้ม เลยทำให้ชวดรางวัลใหญ่ เป็นใครก็ต้องโทษผมทั้งนั้นว่าเป็นตัวถ่วง ทำให้ทีมแพ้
“หรือว่าแกแกล้งยอมแพ้วะ เจ้านายแกจะได้ไม่ต้องเสียพัดลมให้พนักงาน”
เขากล่าวหาอีก ผมมองหน้าพนักงานคนที่กำลังต่อว่าผมด้วยสีหน้าบึ้งตึง ผมจำเขาได้ เขาคือพนักงานในแผนกที่ผมเพิ่งย้ายมา เขาไม่ค่อยชอบขี้หน้าผมนัก
ตอนที่ผมทำงานอยู่ในแผนกเก่า ผู้ชายคนนี้ ก็ชอบใช้ให้ผมทำโน่นทำนี่อยู่ตลอด ราวกับผมเป็นคนรับใช้ของพวกเขา
พอผมได้รับโอกาสให้ย้ายขึ้นไปทำงานกับประธานบริษัท เขาก็เป็นคนแรกที่พูดจาดูถูกผม หาว่าใช้เส้นใช้สาย และ ใช้ร่างกายเป็นบันไดไปสู่ความสำเร็จ
“เฮ้ย อย่าไปว่าเขาเลย เขาคงไม่ได้ตั้งใจหรอก”
พี่อีกคนหนึ่งร้องห้าม เมื่อเห็นคนตัวใหญ่คนนั้นจะเอาเรื่องกับผม แรกๆ ผมก็รู้สึกผิดที่ทำพลาด ทำให้ทีมผมได้รับความพ่ายแพ้ ทว่าเมื่อเห็นท่าทางอันธพาลของพนักงานคนนั้น ผมก็ไม่ได้รู้สึกสงสารเขาอีกต่อไป
พนักงานคนนั้นทำท่าว่าจะด่าผมต่อ ทว่าเพื่อนของเขาบอกให้เงียบ และสะกิดให้หันไปมองด้านหลัง เคลวินกำลังเดินตรงมาที่กลุ่มเรา
“ขอบคุณพวกคุณทุกคนมากนะ ผมสนุกมากจริงๆ”
ท่านประธานเอ่ยปากกับพวกผม เขากวาดตามองหน้าพนักงานทุกคนที่ร่วมแข่งขันกับทีมผู้บริหาร และมาหยุดอยู่ที่หน้าผม ตาของเขาที่จ้องมองมา วาววามและแฝงด้วยความหมาย
“ขอบคุณที่ไม่ได้ออมมือให้ เพียงเพราะเห็นว่าผมเป็นเจ้านาย แพ้ชนะไม่ใช่สิ่งสำคัญ เพราะสิ่งที่ได้มา คือมิตรภาพที่มีค่ามากกว่ารางวัลใดๆ”
เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ สายตาของเขาก็เลื่อนไปจับจ้องอยู่ที่หน้าของพนักงานร่างใหญ่คนนั้น ผมเห็นเขาก้มหน้านิ่ง จะซาบซึ้งในสิ่งที่เคลวินพูดหรือเปล่า ไม่อาจจะรู้ได้ แต่สิ่งที่ผมได้ยินมันทำให้ผมรู้สึกดีกับเคลวินมากมาย ที่เขาใส่ใจในความรู้สึกของพนักงาน และรวมถึงผมด้วย ผมคิดว่าการที่เขาเดินมาหาพวกเรา เป็นความตั้งใจของเขา เคลวินคงเห็นว่าผมกำลังมีเรื่อง หูตาของเขาไวจะตาย ไม่มีอะไรที่รอดสายตาคมกริบของเขาไปได้หรอก
“ขอบคุณพวกคุณอีกครั้งนะ”
เขากล่าวสรุป พนักงานในทีมผมที่ร่วมแข่งขัน ต่างพากันยิ้มรับ และแย่งชิงพูดคุยกับท่านประธาน เพราะนี่เป็นโอกาสดีที่ได้คุยกันอย่างใกล้ชิด และเคลวินเองก็ไม่ได้ถือตัวด้วย แรกๆ พวกเขาก็กล้าๆกลัวๆ ที่จะคุย แต่พอเคลวินเริ่มต้นคุยก่อน พวกนั้นก็เลยชวนพูดชวนคุยบ้าง
ผมค่อยๆ เดินห่างออกมา เพื่อให้พวกเขาได้ใกล้ชิดประธานเคลวินกัน ผมมีโอกาสได้เจอเขาบ่อยมาก แทบจะ 24 ชั่วโมงอยู่แล้ว จึงไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องไปร่วมวงคุยด้วย แล้วผมก็ไม่อยากให้คนเขม่นผมไปมากกว่านี้
มอดยืนอยู่ตรงถังน้ำ กำลังขอน้ำอัดลมมาดื่มกิน แก้กระหาย ผมเดินตรงไปยังเขาทันที เพื่อหาเพื่อนคุย ทว่าไม่ทันถึง ผมก็ต้องหันหลังกลับ เมื่อเห็นคุณชาตรี ตรงรี่ไปที่มอด ผมเห็นสองคนคุยกันสนิทสนม ผู้จัดการที่ไว้เนื้อถือตัว ไม่ค่อยสนิทกับใคร โดยเฉพาะกับพวกพนักงานอย่างเขา กลับคุยกันดี มีหัวเราะให้กันด้วย ท่าทีที่เปลี่ยนไปของคุณชาตรี ทำให้ผมงง แต่ด้วยความที่ไม่ใช่เรื่องอะไรของผม ทำให้ผมเลี่ยงไปยืนรวมกลุ่มกับพนักงานที่นั่งพักกันอยู่ในเต็นท์
“การแข่งขันระหว่างพนักงานกับผู้บริหารได้จบลงไปแล้ว แต่การแข่งขันยังไม่สิ้นสุดเพียงเท่านี้นะครับ เพราะเราได้เตรียมการแข่งขันพิเศษขึ้นมาอีก 1 เกม ซึ่งจะเป็นการแข่งขันเพื่อเชื่อมสามัคคีให้ทุกคนมีใจเป็นหนึ่งเดียวกัน รักกันเหมือนคนในครอบครัว เหมือนเพื่อน เหมือนพี่ เหมือนน้อง ไม่มีช่องว่างระหว่างกัน ....”
พิธีกรประกาศการแข่งขันรายการต่อไป ซึ่งไม่มีอยู่ในรายการ เป็นสิ่งที่คนจัดงานทำเซอร์ไพรส์ให้เกิดความตื่นเต้น พนักงานที่มาดูการแข่งขัน ที่เตรียมตัวจะกลับ ก็หันมาให้ความสนใจ และรอดูการแข่งขันพิเศษที่ว่า
“เกมนี้เราจะให้ชื่อว่า “วิ่งสามขาสามัคคี” พวกเราเคยเห็นเกมวิ่งสามขากันใช่ไหมครับ รู้แล้วใช่ไหมว่าเล่นอย่างไร สามขาก็คือเล่นกันสองคน โดยผูกขารวมกันหนึ่งขา จากนั้นก็ออกวิ่งไปพร้อมๆกันให้เร็วที่สุด คู่ไหนถึงเส้นชัยก่อนคู่นั้นชนะ...”
พอประกาศชื่อเกมออกมา ก็มีเสียงคนฮือฮา แต่เป็นไปในทางผิดหวัง เพราะยังไม่เห็นว่าเกมนั้นจะพิเศษตรงไหน ทว่าคำอธิบายเกมต่อไป กลับเรียกเสียงฮือฮาได้อีกครั้ง แต่ไปในทางตื่นเต้น
“เกมนี้ เราเล่นเป็นคู่ใช่ไหมครับ ความพิเศษมันอยู่ตรงที่ เกมนี้ เราจะให้ผู้บริหารจับคู่กับพนักงาน เพื่อร่วมกันฝ่าฟันไปให้ถึงเส้นชัย เหมือนกับการทำงาน ไม่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งที่เป็นกำลังสำคัญให้บริษัทเพียงฝ่ายเดียว แต่บริษัทจะก้าวหน้าเพราะความร่วมมือกันของฝ่ายบริหาร และฝ่ายปฏิบัติงาน ดังนั้น เกมนี้ก็จะเป็นเกมเชื่อมใจที่หัวหน้าและลูกน้อง ต้องช่วยกันวิ่งไปให้ถึงเส้นชัยให้ได้”
มีเสียงอื้ออึงอยู่รอบๆตัวผม หลายคนรู้สึกสนุก อยากลงไปร่วมเล่นเกม แต่หลายคนก็ปฏิเสธเสียงหลง สิ่งที่พวกเขากลัวไม่ใช่การแพ้ แต่กลัวที่จะต้องไปเล่นเกมกับฝ่ายบริหารมากกว่า เพราะไม่รู้ว่าจะเล่นดี หรือไม่ดี ถูกใจคู่ของตัวหรือเปล่า พอดีพอร้าย อาจจะส่งผลถึงหน้าที่การงานอีก เสียงหนึ่งจึงเห็นด้วย และเสียงอีกส่วนหนึ่งก็ไม่เห็นด้วย
“เอาล่ะ นี่คือท่านผู้บริหารที่อาสาจะลงสู้ศึกในครั้งนี้”
สิ้นเสียงประกาศ พนักงานในระดับผู้บริหาร ก็ก้าวออกมา 7 – 8 คน เท่าที่ผมจำได้ส่วนใหญ่จะเป็นผู้บริหารระดับสูงตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายขึ้นไป และใน 8 คนนั้นมีอยู่ สองคน ที่พนักงานส่วนใหญ่ ไม่กล้าเล่นด้วย นั่นก็คือประธานเคลวิน และ คุณชาตรี
ตอนที่พิธีกรประกาศการแข่งขัน ผมก็เริ่มรู้สึกสังหรณ์ใจว่างานนี้ต้องมีอะไรที่เกี่ยวข้องกับผมอีกแน่ๆ และยิ่งพอเห็นเคลวินก้าวเข้าไปรวมในกลุ่มคนเข้าแข่งขัน ผมก็เริ่มที่จะรู้ชะตากรรมตัวเอง
เสียงพิธีกรพูดจาโน้มน้าว ให้พนักงานออกมาสนุกร่วมกับผู้บริหาร มีคนใจกล้าสองสามคน เดินมาหาผู้บริหารที่ตนจะเล่นด้วย ผมยืนมองดู ก็พบว่า พนักงานเหล่านั้น จะเลือกหัวหน้าของตัวเอง และบางคนก็เลือกเฉพาะคนที่ใจดี ส่วนคนไหน มีวี่แววว่าดุ หรือมักจะทำหน้าขรึมๆ โหดๆ ก็ไม่มีใครกล้าลงไปเล่นด้วย ต้องมีการพูดชวนเชื่ออีกรอบ และมีการกวักมือเรียกตัวกันออกมา ถึงจะมีคนกล้าลงมาเล่นด้วย
มันทำให้บ่งบอกได้ว่า บริษัทนี้ ระดับความสัมพันธ์ระหว่างหัวหน้ากับลูกน้อง ยังห่างเหินกันมาก น่าจะฝังรากหยั่งลึกมาตั้งแต่การบริหารงานของประธานคนก่อน ซึ่งได้ชื่อว่าเฮี้ยบ เข้าถึงตัวยาก และผมรู้ว่าเคลวินเองต้องการทะลายกำแพงตรงนี้ เลยพยายามจะลดช่องว่างระหว่างหัวหน้ากับลูกน้อง ให้ใกล้ชิดกันมากขึ้น เกรงกลัวกันในงานได้ แต่นอกเวลางานแล้ว ทุกคนคือคนในครอบครัวเดียวกัน นี่คือสิ่งที่ท่านประธานต้องการเห็นในบริษัทนี้
“ยังเหลือผู้กล้าที่จะมาร่วมฟันฝ่าทำกิจกรรมกับท่านผู้บริหาร ไม่ทราบว่ามีผู้ใดอยากเล่มเกมสัมผัสใกล้ชิดกับทั้งสองท่านนี้บ้าง”
พิธีกรกวาดสายตาไปยังพนักงานที่ยืนอยู่ บางคนส่ายหน้า บางคนพยายามหลบด้วยการก้มหน้า หรือไม่ก็เบือนหนี ผมมองผู้บริหารทั้งสองอย่างเห็นใจ คนหนึ่งคือคุณชาตรี ผู้จุกจิกจู้จี้ขี้บ่น และขึ้นชื่อว่าดุมากๆ พนักงานมักจะกลัวหงอ เพราะเวลาแกว่าใครแกจะด่าเสียงดังไม่ไว้หน้า พนักงานส่วนใหญ่มักไม่ค่อยชอบแก แต่ดูเหมือนคุณชาตรีก็ไม่เคยสน
ส่วนอีกคน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเพราะอะไร ประธานเคลวิน ผู้บริหารตำแหน่งสูงสุดของบริษัท ผู้มีความดุดัน และเฉียบขาด ตัดสินปัญหาต่างๆอย่างเด็ดเดี่ยวและแข็งกร้าว เข้าถึงตัวยากพอๆกับประธานคนก่อน แต่เขาก็ไม่ใช่คนปิดเสียทีเดียว ลูกน้องสามารถเข้าพบเขาได้ และเขาก็เป็นคนฉลาดมีเหตุผล รับฟังความเห็นของคนอื่น ทว่ากิตติศัพท์ความดุอันเป็นเลื่องลือ ทำให้ไม่ค่อยมีใครกล้าเข้าใกล้ และยิ่งประธานคนก่อนซึ่งคือพ่อของเขาได้เปิดตำนานความดุดันเอาไว้ จนพนักงานกลัวหัวหด พอมาถึงรุ่นลูกขึ้นบริหาร คนก็เลยยังไม่กล้าที่จะเข้าใกล้อยู่ดี
“จะไม่มีใครอาสามาเล่นวิ่งสามขาคู่กับคุณชาตรี และท่านประธานเลยหรือครับ เป็นอะไรกัน กลัวท่านเหรอ ไม่ต้องกลัว ท่านประธานบอกแล้วไง ไม่มีหัวหน้า ไม่มีลูกน้อง มีแต่เพื่อนพี่น้อง คนในครอบครัวเดียวกัน ให้โยนหัวโขนทิ้งไป วันนี้จะไม่มีโกรธ ไม่มีโมโห มีแต่ให้อภัยกันไงครับ”
พิธีกรพยายามสร้างโน้มน้าวใจเพื่อให้พนักงานอาสาลงเล่นเกมกับผู้บริหารที่ยืนรอคนจะมาเล่นด้วยนานแล้ว ผมรู้สึกสงสารทั้งท่านประธานและพนักงานอย่างบอกไม่ถูก ทั้งสองท่านเป็นคนที่ทุกคนกลัวเกรง จะเข้าใกล้ก็ยังกลัว นี่จะให้เล่นเกมร่วมกัน ใครจะกล้า
ขนาดคนในทีมผมซึ่งเมี่อครู่คุยดีกับเคลวิน ถึงตอนนี้พอเขาหาอาสาสมัครที่จะออกไปเล่นเกมกับเขา ทุกคนก็ส่ายหน้า กลัวตัวเองจะเดือดร้อนกันทั้งนั้น กลายเป็นว่าสองคนเหมือนโดนคนรังเกียจ
“เธอออกไปคู่กับประธานสิ”
ผมได้ยินสาวที่ยืนอยู่ข้างหลังพูดกับเพื่อน
“ฉันก็อยากไปนะ แต่ว่าฉันกลัว ดูสายตาท่านสิ มองพวกเราแต่ละที ชวนขนหัวลุก คนอะไรตาดุชะมัด”
จากบทสนทนาของสองสาว ทำให้ผมมองไปที่หน้าเคลวินเพื่อพิสูจน์ว่าเป็นอย่างที่พูดหรือไม่ แล้วก็พบว่าตาของเขาที่จ้องมองมานั้นแฝงไว้ด้วยความดุดัน เขามองผมเขม็ง สายตาเหมือนจะตำหนิกลายๆ ว่าทำไมผมยังไม่ยอมเสนอตัวออกมาคู่กับเขาอีก ปล่อยให้เขารออยู่ทำไม ผมควรจะรักษาหน้าให้เขานะ
ผมเบนหลบสายตาที่จ้องมองมา เริ่มลังเลว่าจะช่วยเคลวินดีหรือไม่ ผมไม่อยากให้ใครมาพูดจาดูถูกผมอีก การที่ยืนอยู่เฉยๆ ก็เพราะต้องการให้คนอื่นได้สัมผัสเคลวินบ้าง ทว่าก็ไม่มีใครกล้า
พนักงานเหล่านี้ทำเหมือนไม่ให้เกียรติเขา การที่เจ้านายยืนอยู่ตามลำพัง ในขณะที่ผู้บริหารคนอื่นๆ มีคู่กันไปหมดแล้ว มันเป็นภาพที่ดูไม่ดีเลยแม้แต่นิดเดียว คนอาจจะคิดกันไปว่าเขาเป็นคนร้ายกาจ ทั้งที่จริงๆแล้วเขาไม่ใช่คนแบบนั้น
“ผมเล่นด้วยได้ไหมครับ”
เสียงมอดดังขึ้น เขาคงเห็นว่าไม่มีใครยอมเล่นกับทั้งสองคนแน่ และรอเวลาก็จะเป็นการทำให้เจ้านายทั้งสองคนขายหน้าเปล่าๆ และเสียเวลาด้วย เขาเลยอาสา แต่ต้องถามก่อน เพราะเขาเป็นเพียงแค่ยามเท่านั้น ไม่ใช่พนักงานประจำที่มีความสำคัญอะไร
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้”
คนที่ตอบไม่ใช่พิธีกร แต่เป็นคุณชาตรี ตอนแรกแกยืนหน้าหงิก เพราะรออยู่นานแล้ว แต่ไม่มีใครยอมมาคู่กับแก พอมอดยกมืออาสา แกก็เลยชิงตอบแทน ใบหน้าแกสดชื่นมาก จนผมชักสงสัย
“ถ้างั้น คุณมาคู่กับท่านผู้จัดการชาตรีเลย”
พิธีกรกวักมือเรียกมอดให้เดินมาคุณชาตรี เขาเดินมาอย่างว่าง่าย ผู้ช่วยพิธีกร หาเชือกมามัดขาทั้งสองคนไว้ด้วยกัน
“ยังเหลือผู้กล้าอีกหนึ่งท่านครับ...”
ขณะที่ผมลังเลว่าจะออกไปตามคำเชิญชวนของพิธีกรดีหรือไม่ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นข้างๆหู ....
“จะปล่อยให้เจ้านาย ยืนเด๋อด๋าไม่มีใครต้องการไปอีกนานเท่าไหนหือ เคน”
เสียงของพี่นนนี่นั่นเอง แกมายืนข้างผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ผมหันไปยิ้มแห้งๆให้แก รู้สึกผิดเหมือนกันที่ไม่ยอมช่วยเคลวิน แต่ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไร พี่นนนี่ก็ยกมือขึ้น แล้วตะโกนบอกพิธีกรเสียงดัง
“เคนอาสาค่ะ”
--------------------
TBC
มาคะ ในที่สุดก็รู้ผลแพ้ชนะซะที
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
