หัวข้อ: [เรื่องสั้น] คือใช่!! (ไวน์เพ้นส์) 09/07/60

[ม่อน]

พี่เหล้าเอียงว่ะ โอ้ยยหมั่นไส้
ทีมฮอลล์

[twinmonkey0311]

พี่เหล้านิสัยไม่ดีแกล้งน้องทำไม

[ไอจัง]

"กูถามมึงอีกครั้งไอ้ฮอลล์ วันนั้นทำไมมึงต้องปลอมเป็นน้องแอลด้วย!"
แม่ง แค่เรียกชื่อก็คนละระดับแล้ว แบ่งชนชั้นกันนี่หว่า !!
ผมไม่พูด เอาแต่ร้องไห้บนตักไอ้พี่เหล้า..ก็คนมันกลัว
พี่ไวน์ นั่งมองไอ้ฟิวส์ เพื่อนต่างคณะของผมที่นั่งโต๊ะข้างๆไม่สนใจผมเลย
และพอไม่พูดไอ้พี่เหล้าก็กรอกเหล้าใส่ปากผม
ฮือๆๆ พ่อฮอลล์ แม่ฮอลล์ ช่วยฮอลล์ด้วย!!

หากเขาใจเย็นสักนิด ผมกล้าที่จะบอกเขาเลยว่า วันนั้นผมไม่ได้ตั้งใจหลอกเขา ผมบอกรักเขาจริงๆ แต่ไม่คิดว่าเขาจะคิดว่าผมหลอกเขาเพราะวันนั้นผมใส่เสื้อนร.ไอ้แอลแล้วก็ใส่หน้ากากทั้งหน้าคงไม่แปลกที่พี่เหล้าจะจำผมไม่ได้ คงจะจำได้แค่ชื่อนร.ของไอ้แอล แล้วเขาก็เริ่มที่จะรักอย่างที่ผมตะโกนบอก แต่เขากลับรักผิดคน ..

คงโทษใครไม่ได้ เพราะระหว่างเราคงไม่มีใครผิดใครถูกแล้วล่ะ


"แฮ็กๆๆ ฮึก ผมรักพี่ ผมรักพี่ พี่ได้ยินไหม? พี่แม่งเอาแต่สนใจไอ้แอล แล้วผมล่ะ ผมรักพี่นะ ถ้ารักไอ้แอลมากก็ไม่ต้องมายุ่งกับผมเลย ฮึก ผมจะไม่รักพี่แล้ว หือๆ "
ร้องไห้เลยกู ร้องแม่งเลย ไม่เอาแล้ว ไม่ไหวจะรักไอ้พี่เหล้าแล้ว พี่ไทม์ พี่ทิม ชนแก้วกัน อย่างกับเรื่องที่ผมกำลังร้องไห้นี่เป็น
เรื่องสนุก ส่วนไอ้พี่ไวน์ผมเห็นลุกขึ้นเดินไปหาไอ้ฟิวส์เรียบร้อย

"เออ เลิกแอบรักกูห่าอะไรได้แล้ว มารักกูแบบเปิดเผยและกูก็จะเริ่มต้นรักมึงใหม่ โอเคไหม?"

"อือ"พอพี่เหล้าพูดแบบนั้น ผมกลับทำตัวไม่ถูก เช็ดน้ำตาตัวเองทิ้งแล้วพยักหน้าเอาดื้อๆ
แล้วไหน กูบอกจะเลิกชอบพี่มันนี่หว๋า!!


"ไหน พูดอีกทีสิ มึงรู้สึกยังไงกับกู?"ร่างสูงเชยคางผมให้สบตากัน ผมมองหน้าเขาเคืองๆ

"รัก รักมาก รักพี่เหล้ามากๆเลย"เท่านั้นล่ะ ไอ้พี่แฝดไทม์ ทิม ก็เดินออกไปหาเหยื่อที่เล็งไว้ ทิ้งผมโดนไอ้พี่เหล้าจูบโชว์คนทั้งร้านอย่างไม่แคร์สายตาใคร

"อื้อ พี่เหล้า พอแล้ว พอได้แล้ว"ผมห้ามปรามร่างสูงที่เอาแต่คลอเคลียผมเช่นทุกวัน นอกจากพี่เหล้าจะโมโหน่ากลัวแล้ว เขายังหื่นกามอีกต่างหาก วันทั้งวันผมโดนเขาหอมแก้มบ้าง บีบ จับ คล้ำโน้นคล้ำนี่ตามใจมือปลาหมึกแสนซนจนผมห้ามปรามไม่ได้สักครั้ง สุดท้ายเรื่องความรักของเราจึงเริ่มต้นขึ้นในทุกๆวัน

ผมรักพี่เหล้าที่เป็นอย่างนี้

ผมรักเขา..แม่ผู้หญิงมากมายจ้องจะคาบเขากลับห้องทุกคืน แต่คนอย่างไอ้ฮอลล์
ของๆฮอลล์ใครยุ่ง กูตบ !!!

"น้องแอลคร้าาาบ วันนี้พี่เบียร์ไม่มาคุมรึครับ?"เสียงรุ่นพี่กลุ่มหนึ่งหนึ่งดังลอยขึ้นมา ผมกับไอ้กอหันไปมอง สงสัยจะยังไม่เข็ดไอ้พวกพี่วิน ไม่รู้จะเตาะไอ้แอลไปถึงไหน ก็รู้ทั้งรู้พี่เบียร์โคตรหึงไอ้แอลมันแค่ไหน??

"มาครับ นั้นไง? ที่รักครับ พวกพี่วินจีบเค้าอีกแล้ว!!"ผมกับไอ้กอได้แต่หัวเราะขำ นับวันไอ้แอลยิ่งทำตัวน่ารัก ยิ่งเวลาอยู่กับพี่เบียร์มันโคตรทำตัวน่ารัก แต่สงสารว่ะ พวกพี่วินโดนลากออกไปเคลียร์หลังร้านอีกตามเคย

เห้อ!!
"พี่เบียร์โคตรขี้หึงอ่ะ!!"ไอ้กอมันว่าระหว่างที่ไอ้แอลเดินมาเบะปาก ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่ผัวมันมาแล้ว

"ก็คนเขารักของเขานี่น่า"เออ ไปรักไกลๆครับไอ้เพื่อนแอล

"ไอ้แอล บอกผัวมึงให้เพลาๆหน่อยนะ หลังร้านกูเหม็นคาบเลือดหมดล่ะ ออกไปเคลียร์กับมันด้วย"

"อืม เดี่ยวบอกพี่เบียร์ให้!!"บอกแค่นั้น ไอ้แอลก็เดินออกไปหลังร้านตาม ที่พี่โซดาบอก ผมว่ามันหาเรื่องไปหาพี่เบียร์มากกว่า หึ ไอ้เพื่อนแรด

อ้อ .. ผมบอกไปรึยังนะ พี่เบียร์จับไอ้แอลจดทะเบียนสมรสเรียบร้อย เห็นว่าวันนั้นไอ้แอลมันงอแง พี่แกเลยพาไปจดทะเบียนเพื่อความมั่นใจว่าจะไม่นอกใจ มันแบบฮาร์ดคอสัสๆ แต่น่ารักว่ะ!!

พี่โซดาแอบหอมแก้มไอ้กอเบาๆก่อนจะออกไปจากร้าน เห็นว่าจะไปพบเพื่อนทำรายงานธีสีสคณะด้วยกัน เห็นหน้าไอ้กอแดงแป้ดแล้วโคตรน่ารัก ไม่เคยคิดว่าคนนิ่ง ๆ ติดจะกวนตีนบ้างอย่างไอ้กอ จะดูเรียบร้อย ขี้อาย เมื่อพบเจอกับพี่โซดา

ก็อย่างว่าล่ะครับ พ่อ แม่พี่โซดาจองตัวมันเป็นลูกสะใภ้เรียบร้อย มันเลยต้องทำตัวดีๆให้ผู้ใหญ่เอ็นดูก่อนพี่โซดาจะเรียนจบแล้วถึงจะได้แต่งงานกัน ผมล่ะอิจฉาตัวใหญ่ๆเลย

แล้วดูผมสิครับ เรารักกัน บอกรักกัน อยู่ด้วยกัน แต่พี่เหล้าไม่เห็นจะทำอะไรๆให้ผมมั่นใจได้เลยว่าเขาอยากอยู่กับผมไปนานๆ อย่างพี่เบียร์และพี่เหล้า..


"ไอ้ฮอลล์"

"หือ??"ผมอดแปลกใจไม่ได้ที่อยู่ๆ พี่เหล้ามาสะกิดผมเบาๆ พอหันไปก็เจอ ไอ้ฟิวส์ยืนจับมือกับพี่ไวน์หน้าแดง




"อยากแต่งงานกับกูไหม?? กว่าไอ้ไวน์จะตื้อเมียมันแต่งได้ กูรอมาตั้งนาน!!"ผมอึ้งไป นี่ผมฟังไม่ผิดใช่ไหม พี่เหล้ากำลังจะพาผมไปสู่ขอกับพ่อแม่เขา

"โทษทีนะที่ช้า..ไอ้ฟิวส์แม่งเล่นตัว กูกับไอ้เหล้า เราเคยสัญญาไว้นะว่าอยากแต่งงานพร้อมกัน"ผมมองพี่ไวน์ที่หยิกแก้มไอ้ฟิวส์ทั้งน้ำตา สองมือจับมือใหญ่ของไอ้พี่เหล้าแน่น



ผมไม่ได้ฝันใช่ไหม??


"อือ รอจนจะเลิกรอแล้ว ผมรักพี่นะพี่เหล้า"


"กูก็รักมึงวะไอ้ฮอลล์ สัญญาว่าจะรักให้ดีที่สุดเท่าที่กูจะรักมึงได้" ^___^





--- The end ---

[ืniyataan]

้Happy ทุกคู่น่ารักค่ะ ช๊อบ..บบบบบบบ   

[MayA@TK]

 

 

[arij-iris]

อยากอ่านพี่เบียร์กับแอลต่อจัง ท่าทางจะฮาดีอ่ะ 55555

[ม่อน]

 ::ง่าววน่ารักกกก

[ไอจัง]

                                                                ความลับ..แตก


ผมเดินย่องเบาๆ แอบแง้มมองซ้าย มองขวากลัวคนที่ผมกำลังแอบตามเขาอยู่นั้นรู้ตัว

ผม พีช ลูกพ่อพอร์ชครับ เป็นนิสิตปี 3 เอกการบัญชี

ผมเป็นเด็กเรียน น่ารักแบบเฉิ่มๆเพราะแว่นหนาเตอะที่ไม่กล้าถอดออกให้ใครได้เห็นหน้าสดๆสักคน มันเลยไม่ค่อยมีคนจะแวะมาสมาคมด้วย เพราะผมเฉิ่มและเชย

ผมมีพี่น้องคนเดียว คือตัวผมเอง หรือเรียกง่ายๆคือ พ่อแม่มีลูกโทน คือผมเองครับบบบบ

ผมชอบสีน้ำเงินอร่ามอมชมพูนิดๆนะครับ ผมชอบน้ำแข็งใสและก็ชอบเพื่อนร่วมเมทตัวเอง


อะอะ แต่อย่าไปบอกมันนะครับนั้นน่ะความลับของผมเลย



คือ ผมชอบมัน ไอ้เพื่อน

และความลับของผมอีกอย่างคือ ผมเป็นแอดมินเพจดังยอดฮิต ที่ติดแฮ็กแท็กในทวิตเตอร์มาร่วม3 ปีคือเพจ


 #พี่ว้ากรวยชะนีอยากได้เป็นผัว

แล้วก็กฏเดิมนะครับ ห้ามบอกไอ้เพื่อน ไม่งั้นผมตาย ถ้าความลับผมแตก!!







"แม่ง มึงช่วยตามหาไอ้แอดมินเพจชะนีปัญญาอ่อนบ้าบอนั้นด่วนเลยนะ เจอตัวเมื่อไรกูจะตืบคาตีนกูเลยแม่ง!!!"

ผมกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ได้ยินแล้วใช่ไหมครับ นั้นนะเสียงไอ้เพื่อน เรารู้จักกันตอนปี1 เพราะเป็นรูมเมทร่วมกัน แต่พอเทอม2 มันออกไปเช่าคอนโดอยู่คนเดียว เราเลยไม่ได้เจอกันทุกวันแต่เจอกันเฉพาะช่วงเท่านั้น อย่างเช่นตอนที่มันโทรเรียกให้มากินข้าวด้วยกันเวลาที่มันไม่เหลือใคร

(เออๆ เดี่ยวกูจัดการให้ มึงก็ใจเย็นๆ นอนตากแอร์ไปก่อนสักวันสองวัน คราวนี้รับรองได้ตัวแน่)

อ่าหะ..ชัดเลย มันกำลังให้คนสืบหาตัวผมอีกแล้ว ร่างสูงติดจะหงุดหงิดวางสายเพื่อนไปพลางเตะถังขยะกระจุยกระจาย แต่กระนั้นมันก็ยังช่วยหยิบถังขยะที่ล้มวางยืนไว้เหมือนเดิม ผมกดถ่ายรูปรัวๆไม่ให้มันรู้ตัว

ไอ้เพื่อน..มึงปล่อยกูไปเถอะ

ไอ้เพื่อน..กูไม่ได้ทำอะไรเลย

ผมก็แค่โพสต์รูปมันและพองเพื่อนเอง แต่บังเอิญผมติ่งมันไง เลยมีรูปมันเยอะไปหน่อย

แค่ 10,000 กว่ารูปเอง แค่นั้นเองจริงๆ ส่วนนอกนั้นก็รูปพองเพื่อนมันครัช



ผมรีบเผ่นออกจากพุ่มไม้ไปอย่างไว ก่อนจะมารวมตัวอยู่กับเพื่อนสนิทที่มีอยู่คนเดียว นั้นก็คือ โน้ตบู็คตัวโปรด พร้อมโพสต์รูปที่ได้แอบถ่าย

ขอ สาม คำ กับภาพนี้
@โฉมงาม >//<

หลังโพสรูปไป ยอดการกดไลค์ก็เพิ่มขึ้นมาอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งคอมเม้นต่างๆนานาจากแฟนเพจ ที่มีทั้งชะนีแท้ ชะนีเทียม และแมนๆเตะบอลมาเม้นกันพอต่อยอดลมหายใจอันน้อยนิดให้ชีวิตได้มีลมหายใจต่อการดำรงชีวิตต่อไป


"เฮ้ยไอ้พีช หวัดดี"

อ้าวเฮ้ย มานี่ได้ไงฟ้ะ!!

เป็นไอ้วอร์มที่ทักผมพร้อมกับเพื่อนอีกสี่คนเดินเข้ามา


ซวยแล้วไงไอ้เพื่อนมาด้วย แถมมันยังหน้าเครียดมาเลย สงสัยจะดูเพจแล้วแน่เลยว่าผมอัพรูปมันลงเพจอีกแล้ว

ผมทำการปิดเฟสบุ้คออกอย่างไวแล้วเปิดหน้าจอเอ็มวีเพลงที่ฟังเพื่อบังหน้า



"อืม หวัดดีเพื่อนเพื่อน มาทำอะไรกันหรอ?"ผมถอดหูฟังออกข้างหนึ่งพลางถามพวกมัน ไอ้พีลากเก้าอี้มาอีกตัวแล้วนั่งเมื่อคนอื่นๆนั่งโต๊ะเดียวกับผม ไม่แปลกเท่าไรที่ผมจะเห็นไอ้เบียร์สุงสิงกับพวกนี้

ก็ไอ้เบียร์กับไอ้โซดาเป็นลูกพี่ลูกน้องกันนะครับ สองแก้งค์นี้รู้จักกันและสนิทกันพอตัวเลยก็ว่าได้



"มาหาไรแดกสิวะ มึงล่ะ อยู่ลานอาหารเสือกมาทำรายงานอ่อ?"ไอ้ไก่ปล่อยหมามาเผ่นผ่านอีกล่ะ ผมล่ะเซ็ง

"เปล่าทำรายงาน นี่ฟังเพลงอยู่ เดี่ยวมีเรียนบ่ายสองนะที่จอร์นเอฟคนเยอะ เลยแวะมานี่นะ"แล้วผมจะสาธยายอะไรให้มากความ
เห็นไอ้เพื่อนมันเครียดหนักเลยแกล้งทักมันหน่อย

"เพื่อน เป็นไร?" เหอะ คนดีจริงกู ถามยังกะไม่รู้สาเหตุ

"ก็ไอ้เพจชะนีอะไรนั้นแหละ ลงรูปไอ้เพื่อนอีกล่ะ มึงเปิดดูยัง?"ไอ้พีบอกแทนเพื่อนที่นั่งจ้องหน้าจออย่างโหด ผมได้แต่ส่ายหัว

ยังไม่ได้ดูเลยแต่กูโพสต์เอง..แหะๆ


"เสือกชื่อโฉมงาม หน้าตาสวยส้นตีนล่ะก็กูเหยียบดั้งหักอีกแน่"เฮือก..


"อย่าให้จับได้นะ กูเอามันตาย!!!"


เอิ่ม...กูเอง กูเอง ใจเย็นไว้ๆพีช มือจะสั่นทำไมฟ้ะ!!!!



"เอาน่ามึง..รูปมึงก็ออกจะหล่อ ดูสิ หน้ามึงโคตรเข้ากับถังขยะเลย"ก็ถ้าปากจะเป็นอย่างนี้ ผมว่าไอ้ไก่อย่าพูดเลยดีกว่า พวกคนอื่นที่เหลือต่างพาหัวเราะตาม อยู่ๆน้องปี1 สามคนก็เดินเข้ามาโดยคนที่ดูจะยิ้มสดใสร่าเริงกว่าเพื่อนคนอื่นๆนั้นเดินเข้ามากอดคอไอ้เบียร์จากทางด้านหลังไม่ต้องก็รู้ว่าใคร

"พี่เบียร์ รอนานไหมครับ?"หือ น่ารักไปไหมน้องแอล ผมชอบนะกับน้องแอลแต่คงยุ่งด้วยไม่ได้ ไอ้เบียร์หึงโหด ข่าวคราวการจดทะเบียนลับๆของคู่นี้ก็ไม่พ้นผมอัพเดทลงเพจอีกตามเคย

"หวัดดีครับพี่พีช"เป็นน้องกอไผ่ครับที่ทักทายผมหลังไหว้พวกไอ้เพื่อนเรียงราย

"หวัดดี สบายดีไหม?" ถามไปงั้นล่ะครับเดี่ยวบทสนทนาจะจบเอา เดี่ยวน้องหาว่าหยิ่งไม่คุย

น้องกอไผ่รีบเข้ามาเบียดตรงกลางระหว่างกับไอ้วอร์ม มันจะแน่นไปไหมโต๊ะนี้ ตอนแรกมันก็ว่างโล่งมีแค่ผมเอง

เห้อ!!


"สบายดีครับ พี่โซดาติดสัมมนาระหว่างมหาลัยห้าวัน ผมเลยเหงานิดหน่อย ฮ่าๆ"

คนนี้ก็น่ารัก พูดก็เพราะ เรียบร้อยไปอีกแบบ ผมอยู่ด้วยได้ แต่กับน้องฮอลล์รายนั้นจ้องแต่คอมฯผมตลอด ประเด็นหลักคือเกมในเครื่องผมเยอะนั้นเอง

"โว้ย..สั่งอะไรแดกสิว่ะพวกมึง จะนั่งโด่วให้ข้าวมันลอยมารึไง?"วงแตกเลยครับ โดนไอ้เพื่อนด่าเพราะโมโหใครมันจะไปอยู่ล่ะครับ

ก็คงมีแต่ผมที่ไม่ไปไหน คือกูมานั่งก่อน คือตรงนี้ที่กูนะไอ้เพื่อน



"ใจเย็นหน่อนดิเพื่อน อย่าใจร้อนมากสิ!"ผมก็พูดได้เนอะ ถ้าเป็นผมโดนแบบไอ้เพื่อนก็คงหงุดหงิดพอๆกัน แต่ประเด็นคือ หนังหน้าผมไม่หล่ออย่างมัน


"มึง.."

"หือ อะไร?"พูดแล้วเว้นไป กูลุ้นนะเว้ย

"สั่งข้าวหน่อยดิ กูหิว!!"อ้าว ไมเป็นผมล่ะ

"เออๆ เอาเหมือนเดิมนะ"

"อือ"

สุดท้ายผมก็ต้องมานั่งดูไอ้เพื่อนกินข้าวอย่างเซ็งๆ คนอื่นๆดูเหมือนจะไปนั่งกินอีกโต๊ะข้างๆ ให้มันได้อย่างนี้สิครับ


เต้ง!
แจ้งเตือนเฟสบุ้คดังเข้ามา ผมหยิบโทรศัพท์มาดู ปรากฏว่าเป็นภาพที่ถูกแท็กมา


ผมกับไอ้เพื่อนถูกถ่ายรูปแล้วแท็กมา


ไอ้เพื่อนติดจะเซ็งระดับหนัก ช้อนในมือถูกมันเขวี้ยงลงตกพื้น



กูตกใจหมด สัสเพื่อน คนอื่นเลยหันมามอง..





"ใจเย็นน้าเพื่อน มันไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย"ผมปรามเมื่อเห็นมันลุกขึ้นคงจะอะละวาดตามหามือบอนที่ถ่ายรูปแล้วแท็กพวกเรามา
แต่เพราะเฟสที่ใช้แท็กนั้นเป็นเฟสแฟนด้อมที่ใช้ชื่อ


คู่จิ้น-คู่จริง สายY วายวาย..


ผมเองยังอยากรู้เลยว่าใครคือเจ้าของเฟสคนนี้

ความรู้สึกของไอ้เพื่อนที่อยากรู้ว่าใครคือแอดมินเพจของผม ก็คงจะเหมือนๆกัน


จะผิดก็ตรงที่ไอ้เพื่อนมันยังตามหาไม่ได้ว่าใครคือเจ้าของเพจ และแฟนด้อมนั้นเอง


"เย็นไม่ไหวแล้วว่ะ กูรำคาญสัสพวกนี้จริง วันๆเอาแต่ถ่ายรูปกูลงโพสต์ @##$%%^&&**#$^&&&**@"และก็อีกหลายคำหยาบๆที่สุดจะทนของไอ้เพื่อนเปร่งออกมา ผมรีบปิดคอมแบกกล้องตัวโปรดใส่กระเป่าเป้แล้วลากไอ้เพื่อนออกมาเพราะทนดูมันอาลาวาดกลางลานอิฐไม่ไหวและที่สำคัญ ไอ้เพื่อนๆมันก็เป็นใจเหลือเกินให้ผมดูแลมัน

มันใช่หน้าที่ผมไหม???

แต่ทุกครั้งที่มันโมโห ผมกลับต้องเป็นอยู่ดูแลทุกที



ปัง!!!
"แม่ง!!"ประตูห้องมันปิดลงอย่างกับมันไม่หวงว่าประตูมันจะพัง ผมวิ่งไปตั้งข้าวของสัมภาระตัวเองแล้วกลับไปวิ่งปิดประตูห้องเบาๆ


ขอโทษน้าาาเจ้าประตู โดนไอ้เพื่อนถีบปังๆๆ ไม่เจ็บใช่ไหมจ๋ะ>^^<




"เพื่อน"
"อะไร?"อูย กูเรียกเบาๆเอง ตอกกลับมาซะกูกลัวเลย

"เออ อือ มะ ไม่มีอะไร" ผมว่าผมไม่พูดอะไรดีกว่า กลัวโดนลูกหลง มันยิ่งหงุดหงิดอยู่ กูกลัวครัช

"อะไรว่ะ เรียกแล้วไม่มีอะไรจะเรียกทำไมว่ะ?" อื้ม นั้นไง โดนแล้วกู
ร่างสูงของไอ้เพื่อนแกะกระดุมเสื้อนักศึกษาออกเผยให้เห็นรอยสักรูปเหยี่ยวกลางแผ่นหลังที่น่าหลงไหลนั้น ก่อนมันจะเดินเข้าห้องน้ำ คงจะอาบน้ำดับอารมณ์ร้อนแน่ ..


เห้ออออ รอดแล้วกู

ติกต้อกๆๆๆๆ



กลับดีไหมว่ะ?



ถ้ากลับแล้วไม่ลามัน มันจะฆ่าผมไหม??




ถ้าไม่กลับ แล้วนั่งรอ มันจะด่าผมว่าอยู่ทำสากอะไรรึเปล่า?





ติกต้อกๆๆๆ


โอ้ยเครียด เกิดเป็นพีช แม้แต่จะเดินออกจากห้องไอ้เพื่อนยังคิดเองไม่ได้เลย




"เอาว่ะ กลับก็กลับ!!"ผมตั้งท่าจะหยิบของสัมภาระตัวเองกลับ แต่ร่างสูงที่เดินออกมานุ่งผ้าขนหนูผืนหนาโชว์แผ่นอกแน่นนั้นพา
ให้ผมมือไม้อ่อน ขาอ่อนแรง ขยับไปไหนไม่รอด



"เออ คือว่าจะกลับแล้วนะ กูไปนะ!!"ใจนึงก็อยากอยู่ แต่อีกใจก็ไม่อยาก กลัวใจหวั่นไหวไปมากกว่า



"อะไรวะ อยู่ก่อนดิ เหมือนฝนตกตกเลยว่ะ?"น้ำเสียงที่ติดจะเย็นลงนั้นทำให้อดที่จะละสายตาจากหุ่นล่ำที่กำลังเช็ดผมเปียกๆของตัวเอง



ซ่าห์↓↓↓↓↓↓↓↓↓

อ้าวเห้ย ฝนตกจริงๆด้วยครับ ฝนตกกลางวันแสกๆแถมพระอาทิตย์ยังส่องบนหัวเลย นี่ผมจะต้องติดแง็กกับมันใช่ไหม??



กูคิดถึงห้องเรียน...








)))) มาเสิร์ฟความรักวุ่นๆของกลุ่มเพื่อนพี่โซดาค่ะ เซตนี้มี สาม ตอนเหมือนกันค่ะ

  ความลับแตก (เพื่อนพีช)
  แจกันแตก     (วอร์มไม้เหนือ)
  ฟองแตก       (ไก่พี)

ฝากติดตามด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ

[ม่อน]

พี่เพื่อนใจร่มๆค่าา
คิคิพีท>>>ความลับน่ะห้ามบอกใคร<<<
คนอ่านอย่างชั้นรุแล้วเหอะ 555

[ืniyataan]

มาต่ออีกเซท เย้ๆๆๆๆๆ เพื่อนโหดอ่ะ ถ้ารู้ความจริง พีซ จะเหลือเร๊อะ   

[ไอจัง]

"ตกจริงด้วย ถึงว่ามันร้อนๆเนอะเมื่อกี้"ผมว่าตอนนี้ผมก็ร้อนครับ

"ร้อน ก็ไปอาบน้ำดิว่ะไอ้นี่"แล้วก็เช่นเคยผมโดนมันถีบเข้าห้องน้ำให้อาบน้ำ ไอ้เพื่อนมีนิสัยอย่างนึงคือ ถ้าร้อนก็อาบน้ำ

ถ้าหิวก็ไปหาอะไรกิน

ถ้าโกรธก็แค่กระทืบ

แต่ถ้าเกลียด..ก็แค่โดนมันเอาคืน แค่นั้นเองครับ


ผมอาบน้ำอย่างชื่นใจหลังจากที่รู้สึกร้อนรนมานาน อยู่ใกล้ไอ้เพื่อนทีไร มีอันต้องร้อนทุกที คือกลัวครับ กลัวมันรู้ความลับเรื่องแอดมินเพจ




ปังๆๆๆๆๆ เสียงเคาะประตูห้องน้ำดังมา ไม่บอกก็รู้ว่าไอ้เพื่อน

อารมณ์มัน แม่งงง โคตรรุนแรง เดาไม่ถูกเลย


ผมใส่ผ้าขนหนูห่มไว้ทั้งท่อนบนและท่อนล่าง คืออายมันครัช เรามันไม่ได้หุ่นเฟอร์เฟคแบบมันนี่หว๋า


"กูถามอีกครั้ง มึงเป็นแอดมินเพจนี่ใช่ไหม?"
ผมมองมันด้วยความตกใจมือหนากำมือถือผมแน่น ถ้าบีบจนแตกได้ ผมว่าป่านนี้มือถือผมคงแหลกกระจายแล้ว


"เออ คือ?"
วินาทีนี้ ความลับข้อเดียวของผม แตก แล้ว...


"บอกมา มึงเป็นแอดมินเพจที่กูเกลียดนักเกลียดหนาใช่ไหม!!"


ฮือ.. พ่อพอร์ช แม่กิ่ง ช่วยพีชด้วย ผมกลัวไอ้เพื่อน ร่างสูงมองหน้าผมแววตาหน้ากลัว ผมไม่รู้ว่ามันถือวิสาสะเปิดมือถือผมได้ไง แต่ตอนนี้คือมันรู้แล้ว


ผมตายแน่นอน





"ไอ้เพื่อน มึงใจเย็นๆก่อนนะ กูอธิบายได้"ผมก้าวถอยหลังไปอย่างรวดเร็วเมื่อร่างสูงของไอ้เพื่อนก้าวเข้ามาในห้องน้ำ

"เอองั้นมึงก็อธิบายมา!!!"กะ กูกลัววววว ไอ้เพื่อนเข้ามาแถมยังเขวี้ยงมือถือเครื่องใหม่ของผมที่น้าสาวซื้อให้ไปอย่างไม่เสียดาย
แต่กูเสียดายครัชชชไอ้เชี่ยเพื่อน

ลาก่อน ไอ้ลูกพลับลูกพ่อพีช..


"ดะ..เดี่ยว กูค่อยอธิบายได้ไหม มึงออก ออกไปรอข้างนอกได้ไหม?"ผมระลักระล่ำบอกพลางพยายามผลักมันไม่ให้เข้าใกล้
กูจะสิงเข้าผนังแล้วนะเว้ยไอ้เพื่อนเลว

"หึ มึงป่วนกูมากเลยนะ รู้ไหมกูโคตรรำคาญไอ้เพจนั้นแค่ไหน มึงรู้ไหมห้ะ!!!!?

กูรู้แล้วโว้ย แต่กูกลัวมึงมากกว่าตอนนี้

ขออากาศให้กูหายใจหน่อย มึงจะชิดตัวกูไปถึงไหน


โอ้ย เจ็บมือๆ อย่าบิดมือกู เพื่อนสัส!!


"กูรู้ๆๆ ไอ้เพื่อน อย่าบิดมือกูนะ มันเจ็บๆๆนะเว้ย"ผมแหกปากลั่นตะโกนใส่หน้ามัน สองตาพยายามเพ่งเล็งมองหน้ามันให้ชัดๆแต่ก็เห็นรางๆล่ะครับ แว่นผมหลุดไปตอนที่พยายามปัดป่ายไม่ให้มันเข้าใกล้ไปมากกว่านี้

"ไม่ให้บิดมือมึง แล้วมึงว่ากูควรลงโทษมึยังไงดีให้สาสมกับที่มึงทำกูหงุดหงิดมาหลายปี"

"กะ กู ไม่รู้ กูขอโทษก็ได้ มึงปล่อยมือกูนะ มันเจ็บ"ผมน้ำตาเล็ด เจ็บครับ ไอ้เพื่อนมันยิ่งแรงควายด้วย แค่มันเตะก็ว่าเจ็บแล้วนี่โดนบีบมือ


"ขอโทษงั้นหรอ?"

โอ้ย กูเจ็บมือโว้ยยยยยยย



"มึงควรจะขอโทษตั้งแต่เริ่มตั้งเพจตอนโน้นแล้วเว้ย!!!!"

โอ้ย เจ็บครับเจ็บ มือผมแดงกำไปหมด ไอ้เพื่อนหยิบสายบัวใกล้มือราดน้ำใส่หน้าผมไม่ยั้ง

เคยบอกแล้วใช่ไหมครับ..

ไอ้เพื่อน..


ถ้ามันเกลียดใคร มันก็แค่..โดนมันเอาคืน แค่นั้น!!



เรายื้อแย่งผลักกันไปมาเพราะผมเริ่มรู้สึกจะสำลักน้ำที่ไอ้เพื่อนมันฉีกใส่


จนสุดท้ายผลของการทะเลาะกันนั้นส่งผลให้ผมผลักมันไปอย่างแรง มันเกือบลื่นหงายหลังแต่ไม่ใช่แค้นั้นไอ้เพื่อนกลับดึงผมล้มลงไปด้วย ผมล้มลงไปหลังกระแทกพื้นเต็มๆ มือก็โดนร่างไอ้เพื่อนทับจนนิ้วปวด คงจะแตกแน่กระดูกนิ้วมือ เห็นไอ้เพื่อนหยิบแว่นผมขึ้นมา ชัดเลย


ความลับแตก



กระดูกนิ้วมือแตก



และแว่นตาแตก



อื้ม..โอเค กูเกลียดมึงแล้วไอ้เพื่อน..








Dem Chanatchai รู้สึกหายไวไวนะลูกพีช กับ Peace Phithannn

ผมอ่านโพสต์ล่าสุดที่ไอ้เด็มแท็กไอ้พีชอย่างเคืองๆ สองวันแล้วทีมันเข้าแอดมิดอยู่โรงพยาบาล

มันเจ็บเพราะผม ผมรู้ แต่ผมไม่ไปเยี่ยมมันหรอก ศักดิ์ศรีมันค้ำคอ

ก็มันดั้นมาโกหกผมก่อนทำไมล่ะ

มันเป็นแอดมินเพจนั้นด้วย

ผมหลงไว้ใจ เชื่อใจ แต่ตอนนี้ความรู้สึกที่มีมันพังไปหมดแล้ว



"กูมีเรื่องจะคุยด้วย"ผมเดินเข้ามาหาและพูดกับมันด้วยความแปลกใจ มันออกจากรพ.ตั้งแต่เมื่อไรกันทำไม ผมไม่รู้ รู้แค่ว่ากระจิตกระใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไรเลยขอตัว ออกมาจากร้านไอ้โซดาคนเดียว ว่าจะกลับไปนอนหอแต่ไม่รู้ทำไมคิดถึงมันเลยแวะมาจอดหน้าหอแล้วก็เห็นมันจากริมระเบียงจริงๆ ไอ้พวกน้องเมทของมันสนใจแต่ดูหนังในจอคอมเล็กสี่ห้าคน ผมเลยเดินมาหามันอยู่อย่างนี้

คิดถึงได้ไหม

ขอโทษได้หรือเปล่า??


"มึงโกรธกูไหม?"ไอ้พีชถามเกี่ยวกับเรื่องเพจบ้าบอนั้น ผมเลยเดินมาเกาะริมระเบียงกับมัน มองดูท้องฟ้า ดวงดาวแล้วคิดถึงตอนพวกเราอยู่ด้วยกันตอนปีหนึ่ง


"ก็ไม่ชอบ ก็ไม่คิดว่าเป็นมึง!!"


"แล้วมึงล่ะโกรธกูไหม?"ผมถามมันถึงเรื่องที่ผมทำมันเจ็บตัว

"ก็เจ็บ ก็โกรธแต่เข้าใจ" ผมยกยิ้ม จริงๆนะเราน่ะรักกันมากๆเลย ความสัมพันธ์ของเราที่เป็นอยู่มันมากกว่าใครจะแยกจากกันได้

ผมพาไอ้พีชกลับมาอยู่หอตัวเองอีกครั้ง เหตุผลก็เพราะ อยากดูแล และไอ้พีชก็ยอมมา



ผมถอดเสื้อผ้าออกเพื่อไปอาบน้ำนอนแล้วออกมาเห็นไอ้พีชยุ่งๆกับโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่ผมซื้อคืนให้ ทั้งโทรศัพท์และแว่นตา


"ไอ้เพื่อน กูนะเลิกเป็นแอดมินเพจนั้นแล้วนะ แต่กูเป็นแอดมินเพจนี้แทน" ผมดูหน้าจอโทรศัพท์ที่ไอ้พีชชูให้ดูแล้วหัวเราะกาก

เพจ แอนตี้เพื่อน พักษภาค


"ฮ่าๆ ดีๆกูชอบๆ เพจนี้มีกูคนเดียวใช่ไหมวะ อัพแต่กูนะกูอยากให้มึงสนแค่กูคนเดียว!!"



--- The end ---


** >///////< ไว้จะมาต่อคู่อื่นนะคะ

[ม่อน]

 ...ชุ่ววว...

[ืniyataan]

อาราย...ยยยยย แกล้งโหดกลบเกลื่อน อ่อ   

[tangMa]

น่ารักทุกคู่เลย
อยากตามติดชีวิตเพื่อนพีชมากๆว่าจะฮาร์ดคอกอไก่ขนาดไหน

[golove2]

ติดตามต่อค่ะ

 

[arij-iris]

ขอต่ออีกหน่อยสิ อย่าเพิ่งจบบบบบบ

[poterdow]

น่าร้ากกกกก

[KKKwanGGG]

 

[ไอจัง]

รอออ

[ไอจัง]

แจกัน..แตก


ฟิวววววววว

.

.

.

.

.

.

.

.

เพล้ง!!


"อ้าว เฮ้ย!!" ซวยแล้วกู
ผมมองแจกันในมือที่หล่นแตกกระจายระหว่างทางที่จะไปวางแจกันในรถลุงรหัสตัวเอง

"เห้ย ขอโทษนะๆน้าาา เดี่ยวเราช่วยซื้อคืนนะ ขอโทษจริงๆ"

นักบอลคนนึงที่น่าจะเป็นคนเตะบอลมาโดนแจกันแตกรีบมาหยิบบอลแล้วขอโทษขอโพยผม

"ถ้าจะขอโทษ ไปขอโทษพี่วอร์มเองนะ นี่แจกันพี่วอร์ม" เพียงแค่ได้ยินชื่อพี่วอร์มเท่านั้นแหละ ไอ้เด็กเฟรชชี่เดียวกันนั้น กลืนน้ำลายลงอย่างอยากลำบาก


"พวกมึง แจกันพี่วอร์มแตก เพ่นเว้ย!!"



ฟิ้ว~~ ผมได้ยินเพียงแค่ลมที่พัดผ่านตัวเองอย่างเย็น


ไร้ซึ่งนกบิน


ไร้ซึ่งผู้คน


ไอ้บ้า ไหนมึงบอกจะจ่ายคืนไง



แม่ง หายไปกันหมดเลย..



"ไอ้ไม้เหนือ มึงทำแจกันกูแตกหรอห๋ะ!!!!"


อะจ้าาาก ซวยแล้วๆๆ พี่วอร์มมาแล้ว


"ละ..ลุง คือผมไม่ได้ตั้งใจนะ!"(ไอ้ตัวต้นเหตุมันหนีไปแล้วอะ หือๆๆ)

"แบบนี้หรอ ที่มึงบอกมึงไม่ได้ตั้งใจ ถ้าตั้งใจมันจะเละขนาดไหน?"

เออ จริงของลุง


เห้ย ไม่ใช่ๆ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ


ไอ้พวกนักเตะบอลที่เพ่นแนบไปต่างหากที่เป็นตัวต้นเหตุ



"ถ้างั้นลุงก็เก็บไปเลยนะ"ตั้งใจจะวิ่งเพ่นแว่บไปอีกคนแต่ไอ้ลุงวอร์มดั้นวิ่งมาจับตัวผมไว้ทัน

ไอ้เหนือตายแน่ ตายแน่ไอ้เหนือ!!


"มึงไม่ต้องคิดหนีเลย รู้ไหมว่าแจกันใบนี้สำคัญกับกูแค่ไหน?"
ครับๆรู้ๆ ก็แจกันที่พี่ฝ้ายให้ไว้ดูต่างหน้าก่อนจะบินลาไปแต่งกับฝรั่งหัวเหลืองลืมลุงซะสนิท แค่นี้ใครจะจำไม่ได้


"แหะๆ ลุงก็เนอะ แตกแล้ว ต่อกลับก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว เก็บทิ้งขยะดีกว่า"


"ไอ้เหนือ!!"

จ้าๆๆ โหดเหลือเกิน ตะคอกแต่กับกูนี่


"อ้าว เหี้ย ไอ้เหนือมึงทำแตกหรอ?" อ้าว ไอ้พี่โซดา ถ้าจะมาโบยขี้ให้ขนาดนี้ ผมยุให้ไอ้กอไผ่มีผัวใหม่ดีกว่า

"เห้ย ผมเปล่านะพี่ พวกพี่ก็อย่าโยนขี้ใส่ผมสิครับบบ"ผมบอกเหล่าบรรดาเพื่อนแก็งค์พี่วอร์ม

"มึงตายแน่ หึๆ"จ้าๆไอ้พี่พี
แม่งไอ้พวกที่เหลือ พี่เพื่อน พี่ไก่หันมายิ้มอย่างชอบใจที่ผมกำลังทำให้ลุงจอมร่าเริง โหดขึ้นมาอย่างว่าล่ะครับ ลุงแกสดใส ร่าเริงตลอดเวลาแต่ถ้าเมื่อไรโกรธขึ้นมาล่ะก็ ตายคาที่ครับผมเองก็โดนมันทุกวัน

ผมว่าลุงนะ โกรธเป็น โมโหเป็นก็แต่กับผมล่ะ ที่กับคนอื่นล่ะยิ้มแป้นเชียว

ชิสสสส~
โกรธครับโกรธแต่ทำอะไรลุงไม่ได้ นอกจากยอม...


"พวกมึงกลับไปก่อนได้เลย กูมีเรื่องต้องเคลียร์กับไอ้นี่!" จ่ะ จิ้มหน้าผากกูด้วย แถมยังเรียกไอ้นี่อีก
กูชื่อไม้เหนือนะเว้ย เป็นหลานมึง เป็นหลานรหัสมึงด้วย


"โอเค"แหม ไอ้พวกเพื่อนพี่วอร์มเต็มใจไปเหลือเกิน ก่อนจะจากไปพี่โซดา พี่เพื่อน พี่พี พี่ไก่ต่างตบบ่าให้กำลังใจผม
กูเกลียดดดดดดดดดดดด


"มึงเก็บเศษแจกันให้หมดแล้วไปเจอกูที่ห้อง!!" อะครับ
พี่วอร์มสั่งจบก็ยืนรอให้ผมเก็บซากแจกันอันเป็นที่รักนั้นมาอย่างไม่เห็นใจพอผมเก็บจวนจะเสร็จไอ้ลุงจอมอำนาจก็ขับรถไปปล่อยผมเดินกลับหอเอง
...

เจ็บแค้นเคืองโกรธ โทษฉันใย

ฉันทำอะไรให้เธอเคืองโกรธ...



"แม่หวานจ๋า เหนือจะฆ่าไอ้ลุงวอร์มมมมมมมมม" เอิ้ก มีอันสะดุดกึกครับ ผมตะโกนสุดพลังตรงสะพาน200 ศตวรรษ (คลอง200) แต่ผมไม่คิดว่าไอ้พี่วอร์มจะจอดรถรออีกฝั่ง กูตายครับ^^"


"โอ้ยๆๆๆๆลุง เบาๆ เจ็บ"ผมถูกลากกลับมาหอด้วยความไม่สบอารมณ์ของไอ้พี่วอร์ม หูผมแดงแสบเพราะโดนไปลุงบ้าหยิกตลอดทางโทษฐานที่อยากจะฆ่ามัน

เชอะ เจ็บนะเว้ย อยากลองโดนหยิกหูบ้างไหมล่ะ?.


"แค่นี้เจ็บหรอ เจ็บหรอ ห๊ะ!!"



"โอ้ย ลุง เบาๆ เบา อะ เบาๆ ฮ่าๆๆ"พี่วอร์มเล่นไล่หยิกผมไปทั้งตัว จากตอนแรกก็หนีลูกหยิกของพี่วอร์ม แต่ตอนหลังหนีการจี้เอวของพี่วอร์ม ผมหัวเราะดังเพราะบ้าจี้

โดนใครจิ้มตัวไม่ได้ครับ


มีอันต้องสะดุ้ง 555


เคยเป็นกันใช่ไหมครับ ฮ่าๆ คริๆ เอิ่กๆ เริ่มจะหายใจไม่ออกล่ะ หัวเราะมากไป โอ้ยๆๆๆ


เราล้มลงบนโซฟากลางห้อง พี่วอร์มยังคงไม่หยุดจี้เอวผม จนผมตัวคดงอเพราะขำกลิ้งอยู่คนเดียว
ไอ้พี่วอร์มมักจะจี้ผมเสมอเพราะรู้ว่า ผมบ้าจี้แค่ไหน?


"ลุง ฮ่าๆ พอแล้วๆ ขอโทษๆๆๆผมยอมแล้วๆ" สุดท้ายผมก็ต้องเป็นคนพูดขอความอนุเคราะห์จากลุงให้ไว้ชีวิตผมต่อไป พี่วอร์ม
หยุดการจี้ สองสายตาเราประสานกัน

สายตาผม สายตาพี่วอร์ม

ตึกตักๆๆ โอ้ย ผมกระพริบตาถี่ทุกครั้งที่เราอยู่ใกล้กันแค่เอื้อม

พี่วอร์มเหมือนจะรู้สึกตัวลุกขึ้นจากการคร่อมผมไว้



"พี่วอร์มครับ รับรักผมบ้างหรือยัง?"


และก็แน่นอนเลยครับ ผมรักลุงตัวเอง


ผมรักพี่วอร์ม


คนที่มีรักแรก



คนที่ไม่ลืมพี่ฝ้าย


คนที่ผมบอกว่าไม่อยากอยู่ด้วย


เพราะผมรักเขานั้นเอง!!

[ืniyataan]

หืม..มมมมมมมมมม 
ลุงอย่าใจร้ายนะ...ขอร้อง

[ไอจัง]

ไม้เหนือสุดหล่อเฟี้ยวฟ้าวกิ้วกิ้ว
--- เมื่อไรที่แจกันแตก เมื่อนั้นความรักเก่าของพี่ที่มีต่อใครคนนั้นจะจากไปด้วยหรือเปล่า? ---

ผมเลือนอ่านเฟสบุ้คที่ไอ้หลานตัวแสบอัพเดต หลังจากที่เราแยกย้ายเข้าห้องใครห้องมัน มันเป็นลูกของน้องสาวแท้ๆของผม ผมเลี้ยงดูมันมาตั้งแต่วันแรกที่มันเกิด มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่เราจะรักกัน

และเมื่อผมเริ่มรู้ตัวว่าจะรักมัน ผมกับฝ้ายเราจึงได้เลิกรากันด้วยดี แต่ผมสัญญากับตัวเองแล้วว่า จะไม่รักใครไม่ได้อีก โดยเฉพาะหลานแท้ๆของตัวเอง เพราะมันเป็นเรื่องที่ไม่เป็นจริงได้เลย

เพราะเรารักกันไม่ได้อยู่ดี



Worm Nharin Khitijareunphak.แชร์เพลง 'กอดไม่ได้'เต้ย สิทธิวัฒน์
ผมแชร์เพลงที่สื่อความหมายของความรักของผมกับไอ้หลานไม้เหนือ มันคงคิดว่าผมยังชอบฝ้ายอยู่แต่ไม่เลย ผมรักมัน แต่เราคงอยู่ได้แค่สถานะลุงกับหลานเท่านั้น

ไม่มีทางเป็นอื่นแน่!

แม้ผมจะรู้ว่ามันเองก็รักผมเช่นกัน..



ก็ถ้าเหนื่อยจะรักใครคนนั้นแล้ว มารักกับพี่ไหม??

กูเด็มไงว่ะจะเป็นใครอีกล่ะ..โพสต์บนไทม์ไลน์ของ ไม้เหนือสุดหล่อเฟี้ยวฟ้าวกิ้วกิ้ว


แจ้งเตือนเฟสบุ้คขึ้นมาจากเฟสไอ้เหนือ คือผมมีเฟสบุ้คของไอ้หลานรักไว้อีกเฟสนะครับใน FB life


แม่งสัสเด็ม มันกะจะจีบทั่วมอ.เลยรึไง??


นี่เด็กกูเว้ย เห้ย นี่หลานกูโว้ยยยยยย




ไม้เหนือตอบกลับข้อความ :: ตลกแล้วพี่เด็ม แล้วเด็กพี่ไปไหนล่ะคร้าาาบ?

(ดีมากไอ้หลานรัก อย่าหลงกลไอ้เด็ม ไอ้นี่หม้อทุกคนนะแหละ)

ไอ้เด็มตอบกลับมา :: โถ เด็กมีซะที่ไหน ไม่มี๊ไม่มี รอน้องเหนือมาเป็นแฟน

(หึ ไอ้ไม้เหนือคงยอมหรอก มันรักผมจะตาย) <-- นี่ก็มั่นเนอะกู ฮ่าๆ

ไม้เหนือ:: ฮ่าๆๆ ขอผ่านครับ พี่เด็มไม่เป็กผมเลย
(กากๆๆๆๆๆๆๆ สมน้ำหน้าไอ้เด็ม ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ)

เหมือนมีคนกำลังพิมพ์ คงเป็นไอ้เด็มแน่ ผมเองก็ตั้งตารออ่านอย่างกับเป็นเฟสตัวเองเลยกู


บาสเตียน เลโนแวนเซียส : แล้วแบบพี่ล่ะ เป็กไหม?
เชี่ย!!~เฮียบาสมาเม้นเอง อย่าบอกนะว่าเฮียชอบไอ้ไม้เหนือนะ

ผมใจเต้นตุบตับรอลุ้นบ้าอยู่คนเดียว ไม่รู้ทำไมแต่ไม่ชอบแบบนี้เลย

ก้อกๆๆๆ
เสียงเคาะประตูดังมา ผมเลยเดินไปเปิด มันก็ไม่พ้นไอ้ไม้เหนือนั้นแหละ

"เฮียบาสจะขอจีบผม ลุงคิดว่าไง?" มันยื่นข้อความในแชตส่วนตัวที่เฮียบาสส่งทักมาเมื่อกี้ ผมไม่ได้เปิดอ่านก่อนเพราะมันเคาะประตูเรียกก่อน


"ก็แล้วแต่มึงดิ สิทธิ์ของมึง"
ใจจริงอยากจะห้ามมันไว้ แต่ผมทำไม่ได้ ผมเองก็ไม่มีสิทธิ์ สิทธิ์แค่ลุง มีหน้าที่แค่ดูแล


"แต่นี่มันสิทธิ์ของลุงนะ"


"อะไร?"ผมถามเพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่มันพูด


"ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับผม ลุงมีสิทธิ์ทุกเรื่องนะ!!"

ตายๆครับไอ้ไม้เหนือแม่งให้ความหวังผมตลอดเวลา ผมรู้มากกว่ารู้อีกว่ามันรักผมแค่ไหน?


"งั้นก็ไม่ ไม่ชอบทั้งนั้น ทั้งไอ้เด็ม เฮียบาส"


"ครับ"
มันยิ้มกว้างก่อนจะวิ่งกลับไปนั่งดูการ์ตูนต่อจะว่าไปแล้ว พอได้พูดก็สบายใจไปนะ!!

ผมหันมาดูข้อความตอบกลับในแชตที่ไอ้ไม้เหนือตอบแล้วยิ้มกว้าง


เฮียบาส
::น้องเหนือ
::แล้วแบบพี่เป็กไหม?
::อยากจีบ^__^


ไม้เหนือ
::ขอผ่านครับเฮียบาส
::ยังรักลุงเหมือนเดิม


(ก็ให้มันรู้ไปดิ ไผเป็นไผ เฮียบาสก็เฮียบาสเถอะ ยังแพ้ผมอยู่ดีล่ะว้าาาา หื้ม สบายใจล่ะ)




ผมถ่ายรูปซากแจกันที่แตกแล้วอัพลงไอจีตัวเองแล้วตั้งแคปชั่นไว้ว่า::
Say Goodbye bye bye..(จากกันแล้วนะ บายบาย)


ผมคงรักษาของขวัญจากเพื่อนสาวที่น่ารักคนนึงได้เพียงแค่วันนี้ โชคดีนะฝ้าย ขอโทษที่เคยทำให้ร้องไห้มาก่อน..

เพราะในหัวใจผม ทุกๆวัน ทุกๆวินาที ผมมีแต่ไอ้ไม้เหนือ หลานจอมแสบที่ผมต้องดูแล และคุมประพฤติมันไปชั่วชีวิตของผม


ไม้เหนือสุดหล่อเฟี้ยวฟ้าวกิ้วกิ้ว โพสต์บนไทม์ไลน์ของคุณ
--- ลุงจ๋า หายโกรธเรื่องแจกันยัง?? เหนือหิวข้าวแล้ว ไปแดกข้าวกัน?---


ผมอ่านแล้วยิ้มตาม ให้ตาย ผมเคยโกรธมันได้กี่นาทีกันนะ ผมเลยตอบกลับข้อความของมัน


:: เออ แดกที่ไรกูจ่ายตลอด....

ไม้เหนือ:: ^___________^







--- The end ---

[ืniyataan]

ลุงขี้หวง 

[ไอจัง]

                                           ฟอง..แตก


ปริน ... ปริ้นๆๆๆๆ
เสียงรถแตรที่คุ้นเคยดังมา ผมที่นั่งดูหนังกับไอ้ไก่เลยจำต้องออกไปดูว่าพี่ฤทธ์ พี่เขยตัวเองมาทำอะไร พอพี่ฤทธิ์ฝากธุระตัวเองเสร็จผมเลยเดินกลับเข้าหอมา

"พี่ฤทธิ์มาทำอะไรหรือมึง?"

"ก็นี่ไง มึงช่วยกูเลี้ยงนะ"ผมอุ้มหลานตัวเล็กวัย 2 ปี3 เดือนมาแนบอก ไอ้หลานรักก็แจกยิ้มหวานพร้อมหอมแก้มผมโชว์ไอ้ไก่

"เชี้ย..มึงเลี้ยงเป็นหรอ?"ไอ้ไก่ถามหน้าเซ็ง

"ก็ไม่ไง แต่นี่หลานกูทั้งคนนะ"

"เออ หลานมึง มึงเลี้ยงคนเดียวเลย" ชีส เกลียด

"แต่ถ้ามึงช่วย คืนนี้กูจะยอมมึงทั้งคืนเลยนะ"ผมต่อรอง เห็นแววตาเจ้าเหล่ของไอ้ไก่แล้ว รู้สึกเสียวตูดชอบกล


ผม พีครับ พีรวัฒน์ เลิศอักษร วิศวะไฟฟ้า ปี3 ส่วนนั้นก็ไอ้ไก่ กิตติพัฒน์ กระจ่างใส เอกเดียวกันครับ

เราเป็นเพื่อนกัน เพื่อนรัก เพื่อนกิน กินกันเองนี่ล่ะครับ เรารักกันมา 8 ปีแล้วคือรักมาตั้งแต่ม.2 โน้นแล้วล่ะคร้าาบ แต่วันนี้ดูท่างานใหญ่จะเข้าตัวเพราะพี่ฤทธิ์ฝากผมเลี้ยงเจ้าตัวเล็กนี่แหละครับ

น้องฟรุ้งฟริ้ง


"ไงมึง เจอกันทีไรหอมเมียกูทุกที"ไอ้ไก่หยิกแก้มหลานชายผมเมื่อผมอุ้มหลานมาวางเข้าข้างในห้อง แต่ตัวไปปิดประตูข้างนอกก่อน น้องฟรุ้งฟริ้งปัดมือมันออกหน้ายุ่ง สองคนนี้เจอกันทีไรมีอันต้องมองหน้ากันทุกที  เห้อ!!!

"หนมๆๆ จะกิน"แต่พอเห็นขนมบนโต๊ะเท่านั้น ตัวแสบก็เดินเตาะแตะๆรีบขึ้นบนโซฟา ไอ้ไก่ควงเอวผมแล้วพากันนั่งบนโซฟาใกล้ๆหลาน

ฟอดดดด ~~
"เมื่อไรพี่ฤทธิ์จะรับกลับว่ะ กูอยากแดกมึง!"
ปากร้ายงับหูผมเบาๆอย่างยั่วยวนพร้อมหอมแก้มผมหนักๆ ผมเลยตีแขนมัน พูดอะไรไม่อายหลานผมเลย

"มึงนี่ ไม่เกรงใจหลานกูเลย"
ไอ้ไก่เบ้ปากพลางมองหลานผม แล้วหยิบเอาช้อกโกแลตส่งให้น้องฟรุ้งฟริ้ง

"เกรงใจทำไม กูเกือบจะได้แดกมึงแล้วนะเมื่อกี้ มาทำไมก็ไม่รู้ " ผมแอบยิ้มมองดูหลานนั่งแกะขนมจะกินแล้วเอ็นดู

"จะกินๆ แกะๆ" จ่ะหลานรัก ผมรับขนมจากมือหลานมาแกะ มือไอ้ไก่ไม่เลิกวอแวในสาบเสื้อผม

"อือ ไอ้ไก่ อย่าซนนะมึง"ผมหันมาเอ็ด ไอ้ไก่เคยฟังซะที่ไหน มันจูบปากผมหนักๆจนผมเคลิ้มจูบตอบมันกลับ

"น่านะ กูขอชิมนิดหนึ่งเอง"ไอ้ไก่พลิกตัวผมมานั่งบนตักมัน หลานผมหันมามองพวกเราแบบใสซื่อ
งอววว์ หลานผมน่ารัก

"ดูทีวีไปนะมึง เรื่องนี้กูชอบ"ผมถึงกับส่ายหัวระอากับไอ้ไก่ กับหลานผมมันยังจะเอาชนะบ้าบอคอแตกอีก
ไอ้ไก่จับผมจูบอย่างดูดดื่ม ผมไม่เคยปฏิเสธมัน และมันก็ไม่ปฏิเสธผม รักเราอยู่บนพื้นฐานคุยกัน เปิดเผยความรู้สึกต่อกัน และไว้ใจกันและกัน..
ที่สำคัญ เราไม่นอกใจกัน

แอ้~ผมหอบหายใจแรงกอดไอ้ไก่ไว้แน่นพลางมองหลานตัวเองที่กินไป ดูหนังx ไปแถมยังดูหนังแบบสดๆที่ไอ้ไก่คลอเคลียผมอีก อย่างว่าล่ะครับ หยุดไอ้ไก่นะยาก

"แอ้ๆๆ จะเอาๆ"หลานผมเข้ามาสะกิดตัวไอ้ไก่ ไม่รู้จะเอาอะไรกันแน่ ไอ้ไก่ทำเสียงจิจะในลำคอ คงขัดใจแน่..หึๆ

ผมดึงเสื้อตัวเองที่ไอ้ไก่ดูดหน้าอกที่ตั้งชันลงมา อยู่กับไอ้ไก่ ผมว่าหลานผมรู้เรื่องอย่างว่าก่อนวัยอันควรแน่

"อะไรมึง จะเอาอะไร?"ไอ้ไก่ถาม น้องฟรุ้งฟริ้งเลยชี้ไปที่โมเดลหุ่นยนต์ตัวเล็กๆที่ตั้งโชว์ในตู้มากมาย

"อันนั้นๆ"

"ไม่ต้องเลยมึง นั้นของกู"ไอ้ไก่จิ้มหัวหลานผม จนหลานผมหงายหลัง ล้มตึงบนโซฟา


แอะ แอะ แอ้ๆๆๆๆ
นั้นไงครับ เป็นเรื่องเลย ไอ้ไก่ทำหลานผมร้องไห้จนได้!!


"ไอ้ไก่มึงนี่น่า"ผมตีอกมันแล้วไปอุ้มหลานขึ้นมา

"โอะ โอ๋ๆๆๆ ไม่ร้องๆครับหลานอา ไม่ร้องนะๆๆ"พี่ฤทธิ์นะพี่ฤทธิ์ทำไมไม่ไปฝากมะม๊าก็ไม่รู้ เพราะวันนี้ผมว่างทั้งวัน พี่ฤทธิ์รู้เลยเอามาฝากเลี้ยงแน่..

"โอ๋มันเข้าไปไอ้หลานมึงนี่ โอ๋มากๆระวังหลานมึงจะเคยตัว"นี่ก็เอาแต่ใจอยู่แล้วล่ะครับไอ้ไก่ ผมพาหลานเข้ามาห้องตัวเอง หารถของเล่นเครื่องหนึ่งที่มีในห้องให้หลาน พร้อมไปหยิบขนมและก็ตั้งพัดลมขนาด 16นิ้วขนาดตัวเท่าหลาน เปิดลมให้พี่พายบอกเสมอว่าเจ้าหลานตัวแสบชอบพัดลมมาก โดนลมทีไรหัวเราะทุกที เลี้ยงง่ายดีครับ..


"มึงนะ มัวแต่สนหลานจนลืมกูแล้ว"

"มึงต่างหากที่มัวแต่ดูหนังโป๊จนลืมเลี้ยงหลานกับกู"ผมเดินเข้ามาในห้องไอ้พีที่มีหลานตัวแสบของมันนั่งวาดรูปเล่นกับมันสองคน สบายใจเชิบ

ตัวก็แค่นี้แต่เสือกแย่งเมียผมไป

วันหยุดทั้งที ผมจะกินไอ้พีหน่อยก็ไม่ได้

มารมาขัดซะก่อน


"ไม่รู้ล่ะ ร้อนแล้ว ไปอาบน้ำไหมไอ้เตี้ย!!"ผมโยนผ้าขนหนูเล็กตรงกลางรูปวาดของหลานมัน ไอ้ฟรุ้งฟริ้งที่ดูท่าจะอารมณ์ดี เงยหน้ามาพยักหน้าหงึกๆ


"อาบน้ำๆๆ" เหอะ เกลียดความน่ารักของหลานมัน


"เออ จะอาบก็ตามมา เร็วๆ"ผมบอก ไอ้ฟรุ้งฟริ้งก็เดินตามมาเตาะแตะๆ ไอ้พีส่ายหน้าระอาให้ผมแล้วจัดการเคลียร์เก็บอุปกรณ์และกองขยะมากมาย ก่อนจะเข้ามาในห้องน้ำที่มีผมกับหลานมันอาบน้ำด้วยกันอย่างมีความสุข

ฟองสบู่มากมายแตกกระจายและลอยไปทั่วห้องน้ำเพราะผมกับไอ้ฟรุ้งฟริ้งเล่นเป่าสบู่ด้วยกัน ไอ้พีเข้ามาสระผมให้พวกเราทั้งคู่ก่อนจะเล่นมหกรรมฟองสบู่ด้วยรอยยิ้ม ยอมรับเลยว่าผมเลี้ยงเด็กไม่เป็นแต่ถ้าให้เล่นกับเด็ก ผมก็เล่นแบบเราๆเล่นนี่ล่ะ
จะเด็กแล้วไง ก็เล่นสนุกด้วยกันได้


"หม่ำๆๆจะหม่ำนม"ไอ้ฟรุ้งฟริ้งร้องบอกตอนผมยกตัวมันออกมาจากห้องน้ำ จัดการเช็ดผม เช็ดตัว แล้วใส่เสื้อให้
สบายไปแล้วนะมึง ผมแอบแขวะมันในใจ

ไอ้พีรีบไปหยิบขวดนมที่ติดมากับมันด้วยให้หลานมันได้นอนกินอย่างสบายกาย สบายใจ

รอเพียงไม่นานเจ้าตัวแสบที่พรากเวลาของผมกับไอ้พีก็หลับปุ๋ยไปเฉย

"หลับแล้วหรอนั้นนะ?"ผมถามระหว่างเดินมาใกล้ไอ้พี เห็นไอ้พีมองหลานมันแบบเอ็นดูแล้ว อยากหอมแก้มชะมัด

"อื้อ หลับแล้ว สงสัยเล่นจนเพลีย"ไอ้พียิ้มผมเลยหอมแก้มมันหนักๆ

"ไอ้ไก่!!"

"หลานมึงหลับแล้ว เรามาทำเรื่องที่ค้างของเราต่อนะ!!"

ปริ้นนนนนนนนนนนน
ผมได้ยินเสียงรถพี่ฤทธิ์ดังมาในครึ่งชั่วโมงหลังจากที่ไอ้พีหลับสนิทเพราะเหนื่อย ผมอุ้มเจ้าตัวเล็กเข้ามาในอกพร้อมเดินออกไปให้พี่ฤทธิ์ที่มารอรับเจ้าฟรุ้งฟริ้ง

"อ้าวไก่ แล้วพีล่ะ?"
"หลับสนิทเลยครับทั้งอาทั้งหลาน สงสัยคงเพลีย"ผมแอบยิ้มกับตัวเอง ไอ้พีเพิ่งจะได้พักเอง ก็ผมเล่นเอามันมันส์จนมันเหนื่อยหอบ พี่ฤทธิ์รับไอ้ฟรุ้งฟริ้งไปอย่างค่อยๆ กลัวลูกตัวเองตื่น

"คงจะอย่างนั้นแน่ แล้ววันนี้ฟรุ้งฟริ้งซนไหม พี่ติดธุระต่างจังหวัดนะเลยจำเป็นต้องฝากหน่อย"

"อ้อ ก็ไม่เท่าไรครับ กินเยอะมากกว่า"ผมหยิกแก้มหลานไอ้พีเบาๆ

พอมันจะไปแล้วก็รู้สึกเหงาๆดีแหะ

"งั้นพี่ฝากขอบใจพีด้วยนะ ไปล่ะ"
"ครับ"
ผมยืนรอจนรถพี่ฤทธ์จากไป แล้วกลับเข้ามาข้างใน

1 ทุ่ม 23 นาที หิวแหะ ไปหาอะไรกินดีกว่า..

"ไอ้พี หาอะไรกินเถอะ กูหิวข้าวแล้ว"ผมกระซิบบอกมัน เพิ่งจะได้นอน คงไม่ยอมตื่นแน่

"อือไก่ ไม่ไปได้ไหมพีเหนื่อย" น่ารักครับ เวลามันเหนื่อย แทนไก่แทนพีทุกที

"งั้นนอนนะเดี่ยวกูไปซื้อข้าวมากิน"ผมบอก มันลืมตามมาอย่างลำบาก

"อื้ม จะรอนะไก่ แล้วฟรุ้งฟริ้งล่ะ พี่ฤทธิ์มารับแล้วหรอ?"

"ครับที่รัก"ผมจูบปากแดงที่เจ่อเพราะฝีมือตัวเองอีกครั้ง เล่นนอนยั่วไม่ใส่เสื้อผ้า ใครจะไปอดไหวล่ะครับ

"แฮ่กๆๆ พอแล้วไก่ ไปซื้อข้าวนะ พีจะรอ"

ผมไม่รู้ว่าความรักของคนอื่นจะเป็นอย่างไร หรือมีหน้าตาเป็นแบบไหน แต่ความรักของผมเป็นแบบนี้ทุกวันๆ เรารักกัน ดูแลกัน มีกันและกัน และความรักของผมมีหน้าตาเหมือนมัน ไอ้พีเพื่อนรัก

--- The end ---

[นางฟ้าเชียงชุน]

ชอบทุกคู่เลยยยยยยยย น่ารัก ไก่พี นี่ชัดเจนสุดแล้ว   แต่พี่เพื่อนนี่งงๆหน่อย ขอบคุณนะคะ

[ืniyataan]

ครอบครัวสุขสันต์..ไอ้เราก้อนึกว่าเปิดการ์ตูนให้หลานดู ที่ไหนได้ หนังผู้ใหญ่ซะงั้น 

[ไอจัง]

                                                          แพ้..โอเลี้ยง!!


"แปะ โอเลี้ยงแก้วหนึ่ง ขอเข้มๆไม่หวานไม่จืดนะ" ผมตะโกนบอกแปะร้านน้ำชาตรงข้ามร้านเหล้าของพี่โซดาอย่างเจ็บช้ำน้ำตานอง

วันนี้ผม อกหัก แล้ว

พี่สนมีแฟนแล้ว เขาไม่สนผมอีกต่อไป..

พี่สนครับ ทำไมพี่ไม่สนผมบ้าง..

ผมเป็นน้องของเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนพี่นะ พี่จำผมไม่ได้หรอ??


โฮ่งๆ

เสียงเจ้าตูบดังมาแต่ไกลมันวิ่งเข้ามาหาผมทันทีที่ได้ยินเสียงผม

"ไงกูกู สบายดีนะ?"ผมนั่งยองๆทักทายมันพลางแบมือให้มันยื่นมือมา มันเองก็ทำตามอย่างว่าง่าย ตัวเหม็น มอมแมมมา สงสัยไปคุ้ยถังขยะอีกแน่


โฮ่งๆๆๆๆ มันตอบราวกับจะถามผมด้วยว่าสบายดีไหม ก็ผมเล่นหายแอบนั่งร้องไห้บ้าบอในห้องคนเดียวก็ไม่แปลกที่กูกูจะร้องถาม

"ฉันอกหักแล้วล่ะกูกู พี่สนเขาไม่สนฉันแล้ว"ผมพูดเสียงเศร้าเจ้ากูกูเลยนั่งมอบข้างๆ คงเศร้าไปด้วย

"ลื้อไม่มาอาทิตย์หนึ่ง เจ้ากูกูมันเวียนมาหาทุกวันเลย"แปะตะโกนบอกผมเลยลูบหัวไอ้กูกูอย่างขอบคุณ หึ ชีวิตผมนี่ดีดี๊เนอะ หายเงียบไปอย่างน้อยก็มีเจ้ากูกูที่คิดถึง

"อะ โอเลี้ยงเย็น เข้มๆ ไม่หวานไม่จืดของลื้อ"ผมจ่ายตังค์ค่าโอเลี้ยงเสร็จตั้งใจว่าจะนั่งเล่นกับไอ้กูกูสักพัก แต่ไปๆมาๆโอเลี้ยงในมือกลับหมดเกลี้ยงทุกหยด

ผมแพ้..โอเลี้ยงครับ

กินน้อย..แค่หลับ

กินมาก..แค่เมา!! ตอนนี้ผมเมา..



"หากว่าเรากำลังสบายจงส่งเสียงกัน โฮ่งๆ"ผมนั่งบ้าเล่นเพลงเด็กๆด้วยเสียงเป็ดของตัวเอง ไอ้กูกูเผ่นแน่บไปตั้งแต่ผมเริ่มร้องเพลง

เหอะ เสียงกูออกจะเพราะกว่าเป็ดนะเว้ย

อ้วะ อะ ผะ อ้วกกกกกกก รถคันหรูที่ผมจำได้ดีของพี่สนตอนนี้ถูกผมอ้วกเต็มรถเข้าอย่างจัง

ขอโทษนะครับพี่สนผมไม่ได้ตั้งใจ..


~ติด ตะระริดติดติด ตะระริดติด ติด~
เสียงสัญญาณกันขโมยของรถผมดังขึ้นพวกผมเลยพากันออกมาจากร้านไอ้โซดา แม่งเด็กที่ไหนไม่รู้นอนหมดสภาพข้างรถผม ไอ้วิทย์เลยลากมันออกห่าง

"น้อง เมาแล้วกลับหอไปนอนไป!"ไอ้ริทเข้ามาเตือนมันอีกคน แต่ให้ตายสภาพแบบนี้มันจะพูดกันรู้เรื่องไหม ???

รถผม โอ้ย จะบ้าตาย!!

ไม่อยากจะลงโรงเองครับเดี่ยวผมอาลาวาดบ้านแตกแน่นอน

"หม่าาาายเมาผมไม่เมาสักหน่อย"เด็กขี้เมาเถียงก่อนจะเพ่งมองพวกเราเรียงรายที่ละคน

"พี่สนทำไมพี่ไม่สนผมบ้าง ผมชอบพี่นะ"
อ้าว ไอ้เด็กเวร จู่ๆก็มาชี้หน้าผม ไอ้เพื่อนทั้งหลายต่างหันมามองหน้าผม อารมณ์อยากจะถามประมาณว่า 'รู้ยจักไอ้เด็กนี่หรอ?'แก้วเองก็หันมาเหมือนกัน แก้วคือแฟนของผมครับ เราเพิ่งจะคบเป็นแฟนกัน

"ไม่ต้องมามองเลย..กูไม่รู้จักกับไอ้นี่เลย"ผมจิ้มตัวมันออกห่าง เหม็นชะมัด กลิ่นโอเลี้ยงฉุนเชียว มันไปตกถังโอเลี้ยงมาไหมวะ?

"อือ พี่สน ชอบผมบ้างสิครับ?"สุดท้ายผมเลยขอให้ไอ้กอล์ฟพาแก้วไปส่งที่หอหน่อยส่วนตัวเองก็พารถออกมาล้าง ระหว่างทางกลับมา ผมเห็นไอ้เด็กขี้เมา มันหลับหมดสภาพบนโต๊ะร้านแฮมเบอร์เกอร์ ผมไม่สนใจมันหรอกเราไม่ได้รู้จักกันมาก ผมจึงขับรถผ่านไป
วินาทีต่อมาความรับผิดชอบส่วนดีบอกให้ผมเวียนกลับมารับมันกลับหอมาด้วยกัน ผมแกะกระดุมมันออกนิด กลัวมันหาย
ใจไม่สะดวกแต่แม่ง ผิวโคตรขาว น่าสัมผัสชะมัด ผมเลยถือวิสาสะแกะกระดุมเสื้อนศ.มันออกไปจนหมดเผยให้เห็นผิวขาวเนียนที่แดงเถือกอย่างน่าหลงใหล ผมละสายตาไม่ได้เลย

"พี่สน ทำไมพี่ต้องมีแฟนด้วย พี่ทำผมอกหักรู้ไหม?"มันเริ่มโวยวายอีกครั้ง พี่สนอยู่นั้นแหละ สนไหนว่ะ ใช่ผมรึเปล่า?

"พี่สนไหนว่ะมึง?"ผมบีบแก้มมันถาม ปากจิ้มลิ้มแบบนี้ น่าจับจูบจริงๆ

"ก็พี่ไง รู้ไหมผมชอบพี่ตั้งแต่พี่ช่วยไอ้กูกูไปรพ.ตอนมันโดนรถชนนู้นแล้ว!"เด็กมันบอกแต่ผมยังไม่เข้าใจ
ตกลงไอ้กูกูคือใครหรอ? แต่จำได้ว่าเมื่อเดือนก่อนผมเคยพาหมา ที่โดนรถชนหลังมอ.ไปรพ.ครั้งหนึ่งนะ

"แต่พี่นะ ไม่สนผมเลย เอาแต่สนยัยแก้วจืดๆนั้น ชีสส"มันเบะปากเหมือนกับมั่นไส้เวลาพูดถึงแก้ว ชัดเลยรู้จักแก้วแฟนผมด้วย งั้นสนที่ว่าก็ผมเองแหละ!!

ถึงแก้วจะดูจืดชืด เรียบร้อยไปหน่อย นั้นล่ะสเป็กผมเลยครับ เพราะอย่างนี้ผมเลยตัดสินใจขอแก้วเป็นแฟน เราเพิ่งจะได้คบกันแค่อาทิตย์เดียวเอง

"เออแล้วไงว่ะ ก็แก้วเขาแฟนกู"

"ชีสสส ผมเด็ดกว่ายัยจืดนั้นอีก" ผมเลิกคิ้วแปลกใจ มันพูดได้ท้าทายดีครับ ถูกใจผมเลย

"แล้วที่มึงว่าเด็ดนะ เด็ดยังไงวะ พิสูจน์ให้กูเห็นหน่อย"เท่านั้นล่ะครับไอ้เด็กขี้เมาก็ผลักผมชนผนักโซฟาก่อนจะถอดเสื้อผ้ามันทิ้งออกไป


เช้าวันต่อมา
ผมตื่นมาโดยไร้ไอ้เด็กขี้เมา ดูจากสภาพเตียงแล้ว ไอ้เด็กนั้นเดินออกไปได้ยังไง ก็ผมเล่นล่อมันเกือบเช้า..

แล้วมันกลับหอยังไง

แล้วหอมันอยู่ไหน?

ผมจัดการอาบน้ำตัวเองก่อนจะเตรียมตัวไปหาอะไรแดกมื้อเช้ากับแก้ว วันนี้ผมมีเรียนบ่าย แต่แก้วมีเรียนเช้าผมเลยแค่มาแวะกินข้าวเช้ากับแก้วก่อนจะกลับห้องไปนอนต่อรอเรียนบ่ายครับ

แต่แม่ง ในหัวของผมมีแต่เรื่องไอ้เด็กนั้นเต็มไปหมด ตอนกินข้าวกับแก้ว ผมแถบไม่มีสมาธิเอาเลย

วันนี้ผมเรียนช่วงบ่าย 3 ชั่วโมง มีควิสต์วิชาเอกอีก 1 ชั่วโมง จากนั้นก็เข้าคณะดูปี 2 ฝึกน้องร้องเพลงคณะอีก 3 ชั่วโมง หนึ่งวันของผมหมดไปแบบเหนื่อยล้ากันเลยทีเดียว

ประมาณห้าทุ่มกว่าที่ผมเลิกราจากการสร้างสรรค์กับพวกไอ้เบียร์ที่เดิม ผมกลับมาเจอไอ้เด็กขี้เมาคนเดิมนอนหลับฟุบลงตรงประตูข้างๆห้องผม นี่มันมาหาผมหรือเปล่า?

ช่างสมองมัน ผมไม่คิดอะไรมากแล้วตัดสินใจประตูห้องแล้วอุ้มมันเข้าห้องตัวเอง แปลกที่แม่งมีกลิ่นนี้อีกแล้ว

โอเลี้ยง!!



ผมบิดขี้เกียจลืมตาค่อยๆ หลังจากที่เมื่อเช้าตื่นมาเห็นตัวเองอยู่ในสภาพแบบนั้นกับพี่สน บอกเลย ตกใจครับ ผมเลยรีบเดินออกมาก่อนอย่างค่อยๆ ความรู้สึกเจ็บเสียดทำงานตั้งแต่ก้าวแรก ผมกลับมายังห้องตัวเองที่อยู่ข้างๆห้องพี่สน แต่เชื่อสิ เขาไม่รู้หรอกเพราะเขาไม่เคยสนใจอะไรผมเลย ขนาดผมย้ายมาอยู่ที่นี่เป็นเดือนแล้ว เขายังไม่รู้จักผมเลย แต่ทำไมเมื่อคืนผมจึงง่ายยอมเขาก็ไม่รู้ ไม่เป็นไร ผมแค่เมา เสียไปแล้วจะแคร์อะไรได้ .

"ไงตื่นแล้วหรอ?"เสียงทุ้มที่ผมยังได้ดีทักผมขึ้นมา ตอนแรกผมคิดว่าตัวเองหูฝาดไปแต่พอลองมองรอบๆแล้ว นี่มันห้องพี่สนนี่!!

"พี่สน พี่จะทำอะไรผมนะ?"ผมถามเพราะตกใจ ก็พี่สนเล่นอยู่ในสภาพที่ล่อแหลมมากมีผ้าขนหนูพันกายตัวเดียวเอง เห็นซิกแพ็คที่ผมสัมผัสเมื่อคืนแล้ว หน้าผมร้อนฉ่าขึ้นมาทีนที.

"จะเช็ดตัวให้มึงไง มาถอดเสื้อออก"พี่สนเดินเข้ามาใกล้ เรื่องอะไรผมจะยอมถอดให้เขาเห็นอีกหน ครั้งเดียวเมื่อคืนก็เกินพอแล้ว ผมจะไม่ยอมเขาอีก

"ไม่ต้อง!"ผมกระตืบตัวหนี

"อย่าดื้อได้ไหม ตัวมึงเหม็น กูไม่ชอบนอนกอดคนเหม็นๆหรอกนะ"

อะไรคือนอนกอดคนเหม็น จะบ้าหรือไง

อย่าบอกนะว่าเขาคิดว่าผมจะนอนกับเขาคืนนี้

"ผมไม่เป็นไร นอนตัวเหม็นได้ ขอตัวกลับไปนอนห้องตัวเองนะครับ"
ก็อยากจะเตะหน้าไอ้คนที่เปิดประตูหลังผมหรอก แต่การไม่ยุ่งกับผู้ชายคนนี้ดีที่สุด ผมตั้งปฏิญาณกับตัวเองตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วว่าต่อไปนี้จะไม่สน ผู้ชายที่ชื่อสนอีก

เพราะเจ็บตัว เพราะเอาแต่คิดจนปวดหัวเรื่องผู้ชายคนนี้ผมเลยไปหาซื้อโอเลี้ยง กะแค่ว่าจะกินจิบเดียวเพื่อให้เป็นยานอนหลับ หลับสนิทไปสามชั่วโมงก็ยังดี แต่ไม่คิดว่าจะกลับมาถึงห้องตัวเองไม่ทัน ฤทธิ์โอเลี้ยงทำงานเร็วเกินไปจนผมง่วงแล้วหลับอยู่ที่หน้าห้องตัวเอง มารู้ตัวอีกทีก็ตื่นมาอยู่ห้องพี่สนแล้ว


"เอางั้นหรอ?"
พี่สนถามอีกครั้ง ผมพยักหน้ารัวๆ มือก็กำเสื้อตัวเองไว้แน่นกลัวเขาจะกระโจนมาถอดอีก

"ถ้าจะไป งั้น เอาทิบนี้ไป เมื่อคืนกูมีความสุขมาก มึงถึงใจกูจริงๆ"
พี่สนหยิบเงินปึกหนึ่งออกมายื่นให้ต่อหน้าผม ผมเห็นแล้วถึงกับพูดไปออก นี่เขาเห็นผมเป็นอีตัวสำหนับเขางั้นหรอ? ผมฉกเอาเงินเขามาแล้วปาใส่หน้าเขาอย่างเกลียดชัง

"เก็บไว้ใช้กับอีตัวของพี่เถอะ ไอ้สารเลวเอ้ย!" หมดกันนี่นะหรอคนที่ผมเคยชอบ เหอะผมเตรียมลงจากเตียงของพี่สนไปอย่างเคืองๆ เคยไหม..ครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นคนที่คุณเคยรัก ตอนนี้กลายเป็นคนที่คุณเกลียด..นับจากนั้นเป็นต้นมา พี่สนจากที่ไม่เคยสนผมเขากลับมาวอแว ตอแยผมไม่เลิกทุกวี่ทุกวันจนผมจะประสาทเข้าสักวัน

"ปล่อยนะเว้ย ปล่อยนะไอ้เชี้ยสน ปล่อย"
ผมแหกปากร้องลั่น วันนี้ก็คงเป็นอีกวันที่ผมหนีการไล่ล่าของไอ้พี่สนไม่พ้น ร่างสูงลากตัวผมออกมาจากแฟนหนุ่มรุ่นเดียวกับผมพามายังร้านพี่โซดา ผมเกลียดมันแล้ว สามเดือนแล้วนะ ผมตัดสินใจที่จะเปิดใจกับเพื่อนที่ขอคบกับผม แต่ไอ้บ้าสนก็ยังตามมาราวีอีก
แน็กไทสีดำของผมถูกมันปลดออกมามัดมือผมไว้อย่างเร็วพี่ริท พี่กอล์ฟ พี่เบียร์ พี่วิทย์เอาแต่ยืนมองดูใกล้ๆไม่คิดจะช่วยอะไรผมเลย

"ไอ้เบียร์ขอโอเลี้ยงหน่อย!!"เสียงทุ้มขอเพื่อนเขา อย่าบอกนะว่า..

"ไอ้เชี้ยสน ไม่เอา นะ กึก อือๆๆ"โอเลี้ยงขนาดบิ้กไซต์ถูกกรอกเข้ามาในปากผมโดยมีไอ้พี่สนทับตัวผมไว้ไม่ให้ผมหนีไปไหน ซ้ำมือหนายังปิดปากผมอีก เงยคางผมให้ผมดื่มโอเลี้ยงจนหมดแก้ว อ่าหหหห! หมดแก้วใหญ่ขนาดนี้ผมเมาถึงเช้าแน่

"หึ เกิดมาเพิ่งเห็นคนเมาโอเลี้ยง"เสียงพี่วิทย์

"เกิดมาเพิ่งเคยเห็นคนมอมโอเลี้ยงเมีย"เสียงพี่ริท

"เออ ทำอย่างกับพวกมึงไม่เคยมอมเมีย"เท่านั้นไอ้เพื่อนพี่สนทั้งหลายต่างแยกย้ายออกไปปล่อยผมถูกร่างสูงจัดการ


ก้อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังมาระหว่างที่ไอ้พี่สนกำลังกระแทกใส่ผมอย่างเมามัน

"สัสสน มึงเอาเร็วๆ กูรอต่อคิวห้องนี้เว้ย"

"เออ สัสกอล์ฟ" ผมไม่รู้ว่าระหว่างเราคืออะไรกันแน่ พี่สนก็ยังมีพี่แก้วเป็นแฟน ส่วนผมก็มีไอ้แพมที่ตัดสินใจตกลงคบกันแต่ทำไมพี่สนจึงยังไม่ยอมเลิกรากับผมสักที ผมเคยแอบได้ยินพวกพี่เบียร์คุยๆกันว่าไอ้พี่สนเป็นพวกไม่ชอบให้ใครหยามหน้า

(แต่วันนั้นผมดั้นปาเงินมันใส่หน้ามันเต็มๆ แหะๆ)
ใครพยศน่ะมันยิ่งอยากเอาชนะ ผมว่าพี่สนสนใจผมเพราะความอยากเอาชนะนี่ล่ะ ก็คอยดูสิ ตราบใดที่พี่สนไม่เลิกกับยัยแก้วจืดนั้นผมก็จะไม่เลิกกับไอ้แพมเหมือนกันและผมคิดว่า ผมยังคงเด็ดกว่ายัยแก้วจืดนั้นเป็นร้อยเท่า ไม่อย่างนั้นพี่สนไม่ตามหึงหวงผมกับไอ้แพมแน่ ...

และวันนี้..ไอ้พี่สน สนใจผมแล้ว >^^<


และท้ายสุด ผมชื่อ มะนาวจี้ด ครับ..
--- The end ---

[ืniyataan]

เอ่อ..อออ เมาโอเลี้ยง น่ารักเชียว 555

[ไอจัง]

                                                                          แพ้..สาหร่าย
"ไอ้ตุลย์ๆๆ มึง ยาแก้แพ้อยู่ไหนๆ?"
แค่กๆๆๆ ผมไอคอกแคกและเริ่มรู้สึกคันคอจนผื่นแดงขึ้นมาเต็มรอบคอ เสียงเพื่อนรักของผมโวยวายลั่นร้านอาหาร คนอื่นในร้านต่างหันมามองพวกเราสามคน

"อยู่ในกระเป๋าซิปเล็ก"ผมบอกเพื่อนเสียงแหบพลางเการอบๆคอจนผื่นเต็มรอบคอ ไอ้บลูรีบหายาแก้แพ้ให้ผมทันที ไอ้สกายก็ยื่นน้ำมาให้พร้อม..

ผมแพ้..สาหร่ายครับ

แพ้ขนาดที่ว่าตกกลางคืนผมจะนอนละเมอออกไปจากห้องนอนตัวเองก็มี แต่เรื่องของเรื่องคือ ผมและไอ้เพื่อนรักสองคนรู้ว่าผมแพ้สาหร่ายและเราก็เลี่ยงที่จะกินหรือสั่งสาหร่ายแต่ทำไมผมจึงได้แพ้ได้..

"เออ เป็นอะไรมากไหมหนู"เจ้เจ้าของร้านใจดีแวะมาดูเหมือนจะตกใจไม่น้อย

"เจ้ครับ ซุปนี่มีสาหร่ายด้วยหรือครับ จำได้ว่าพวกเราสั่งแล้วว่าไม่เอาสาหร่าย เพื่อนผมแพ้ครับ"ไอ้สกายรีบบอก เข้าใจว่ามันห่วงผม เพราะแค่สาหร่ายนิดเดียวอาจทำผมตายได้ แต่มึงครับ..ใจเย็นๆคนอื่นมองกันเต็มร้านแล้ว กูกับไอ้บลูอายครับ..

"สงสัยเป็นความผิดพลาดของลูกน้องเจ้นะ เอาเป็นว่าเจ้ไม่คิดเงินมื้อนี้น่ะจ่ะแล้วเดี่ยวเจ้พาไปรพ.ไปด้วยเผื่อไถ่โทษน้า"โชคดีที่เจ้เจ้าของร้านใจดีและใจเย็น แต่ผมกินยาแก้แพ้ที่พกติดตัวไว้แล้วคงไม่เป็นอะไรหรอก

"ไม่เป็นหรอกครับเจ้ ผมกินยาแล้วเดี่ยวก็โอเคครับ ขอบคุณนะครับ"ไอ้บลูพยักหน้าเห็นด้วยกับผมไม่อยากยุ่งยากอะไร ผมอยากกลับหอนอนมากกว่าแล้ว

"เอางั้นหรือจ่ะ"

"ครับเจ้ ไอ้บลูกลับกันเถอะกูไม่ไหวแล้ว อยากนอน"ผมหันไปบอกเพื่อนให้กลับกัน พวกเราจ่ายตังค์ค่ามื้ออาหาร แต่เจ้เขาไม่เอาแถมยังขอโทษผมอีก พวกเราเลยเดินออกมาจากร้านเพื่อกลับหอกัน..



"อื้อ เปิดดิว่ะ เปิดๆๆๆ"
ผมแปลกใจเมื่อตกกลางคืน ประมาณตี2กว่าๆแล้วยังมีคนมาเคาะประตูห้องอีก ใครว่ะ เพื่อนสัสสี่ตัวหรือเปล่า?? ผมเผลอคิดถึงเพื่อนๆแต่ดูท่าน่าจะไม่ใช่ ไอ้พวกนั้นเพิ่งแยกทางกันไปเอง

"มึงเป็นใครวะ?"ผมเปิดประตูถามมันอย่างเซ็ง

"หลีกดิ กูจะนอน"อ้าว มันผลักผมแล้วเดินเข้าห้องนอนผมเฉย ใครว่ะกูงง?
ผมเลยต้องปิดประตูแล้วเดินตามมัน ทั้งที่ห้องนี้คือห้องผมแท้ๆ ไอ้เด็กร่างบางที่อยู่ในชุดนอนหมีถอดรองเท้าหมีทิ้งไว้สะบัดคนละทิศคนละทางก่อนจะล้มตัวนอนกลางเตียงผม

เออดี กูนอนโซฟาใช่ไหม?

ผมเดินเข้าไปปลุกมัน ทั้งบีบแก้ม ปิด จมูก กดหมอนบนหน้า มันก็ไม่ยอมตื่นกลับเป็นผมเองที่ยอมแพ้นอนโซฟาแทน



"เออพี่ริท หวัดดีครับ"
เสี้ยวใบหน้าหล่อ คิ้วดกดำขมวดเข้าจนไอ้เด็กลายหมีลืมตาตื่นมายกมือไหว้ผม มันรู้จักผมด้วย!!

"เออหวัดดี แล้วมึงล่ะเป็นใคร?"ผมกอดอกถามมัน รู้สึกหน้าจะคุ้นๆแหะ เคยเจอกันมาก่อนรึเปล่า??ไอ้เด็กลายหมีรีบลุกขึ้นจากเตียงผมทันที

"ตุลย์ครับ วิทย์ทั่วฯปี1ครับ"

"อ้อ แล้วมึงมาเสือกนอนห้องกูทำไม?"ผมถามมันอย่างไม่เข้าใจ ร่างเล็กเลยได้แต่หยิบรองเท้าของมันมากอด

"แหะๆ คือผมว่า ผมน่าจะละเมอ ต้องขอโทษจริงๆนะครับพี่ริท"

"เออ"หลังผมพูดจบ ไอ้เด็กนั้นเลยขอตัวกลับ ผมเดินมาดูมันกลับห้อง ปรากฏว่ามันอยู่ชั้นสองส่วนผมอยู่ชั้นสี่ นี่มันละเมอได้ข้ามชั้นเลยนะ หลอกมานอนกับผมรึเปล่าวะ?

"เออมึง ถามหน่อยเด็กนั่นเป็นใครว่ะ?"ผมถามพวกไอ้เบียร์ระหว่างที่กินข้าวเที่ยงแล้วบังเอิญเห็นน้องมันกับเพื่อน2คน

"มึงจำไม่ได้หรอ ก็นั่นไง น้องคนเมื่อวานที่ผื่นขึ้นทั้งตัวเพราะซุปสาหร่ายมึงไง!"ไอ้วิทย์บอก ไอ้เพื่อนคนอื่นๆเลยพยักหน้า ก็ว่าทำไมหน้าคุ้นๆน่ะ..

"ทำไม สนหรือวะ?"เชี้ยเบียร์ถาม เมื่อวานพนักงานในร้านสลับโต๊ะเรื่องซุปสาหร่าย ผมเองเลยได้แต่นั่งรอซุปสาหร่ายในขณะที่มันกินไปแค่ช้อนเดียวก็ผื่นขึ้นเลย คงแพ้..สาหร่ายแน่!!

"เออ กูสน พวกมึงห้ามแย่ง"บอกไปงั้นแหละครับ กับไอ้พวกนี้ถ้าพูดแบบปกติๆปฏิเสธนะ มันไม่เชื่อหรอก

"เออ สนก็ดีนะเว้ย น้องมันน่ารักดีกูเชียร์"ครับเพื่อน เอาแล้วแต่มึงสบายใจ

ตกเย็น ผมบังเอิญเจอมันกับเพื่อนยืนหัวเราะร่าเริงกับทั้งสองตรงป้ายประกาศบนทางเดิน แปลกที่ผมเผลอยิ้มตาม พวกมันคงมีเรื่องดีใจมั้ง ดีใจซะยกใหญ่เลย น่ารักดี!!

"อะซื้อมาให้ ยาแก้แพ้ผื่นนะ"ผมยื่นถุงซองให้มัน ไอ้เด็กชุดนอนลายหมีมองหน้าผมอย่างแปลกใจ

"พี่ริทรู้ด้วยรึครับว่าผมเป็นผื่นนะครับ?"
มันถามระหว่างยื่นมือรับ ผมก็แค่รู้สึกอยากขอโทษที่เกือบทำมันตายเพราะอาการแพ้สาหร่าย แม้ผมจะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม

"ก็เมื่อวานนะ ซุปสาหร่ายของกูเอง แต่เขาเสิร์ฟผิดโต๊ะ กูนั่งโต๊ะข้างๆมึงนะ"

"อ้อ ไม่เป็นไรครับ ผมค่อยยังชั่วแล้ว แต่เมื่อคืนเผลอละเมออีกแล้วเวลาผมแพ้ทีไร ละเมอทุกที อายตัวเองเหมือนกัน"มันอธิบายผมเลยเข้าใจ เข้าใจถึงเหตุผลที่มันละเมอแล้ว

"พี่ริทเข้าห้องมาก่อนเถอะครับ ผมอยู่เดียวอาจจะรกหน่อยนะครับ" ผมเลยเดินตามมันเข้ามา ไหนว่ารกไงว่ะ แม่ง ห้องสะอาดทุกตารางนิ้วเลย กระจกนี่แบบแววมาก ทำไมแม่บ้านไม่ทำความสะอาดห้องผมแบบนี้บ้าง

"แล้วเวลาแพ้ ละเมอแบบนี้ตลอดเลยหรอ?"ผมแค่อยากรู้ มันเป็นแบบนี้ทุกครั้ง น่าสงสารนะสิ

"ก็ไม่บ่อยหรอกครับ แต่พอตื่นมาอยู่ห้องคนอื่นนี่ น่าอายมากๆเลยนะครับ"เห็นมันอายๆแล้ว ผมก็เข้าใจ

"อื้ม แล้วเพื่อนๆล่ะ?"ผมเปลี่ยนเรื่องถาม

"ไอ้บลู ไอ้สกายอยู่ห้องข้างๆครับ"หลังมันตอบ เราก็เงียบกันไป ผมไม่รู้จะชวนมันคุยอะไรอีก
กลับดีไหมวะ หรืออยู่ต่อ..??

"เออ พี่ว่าพี่ขอตัวกลับก่อนดีกว่า!"ถึงจะจำกลับใจก็เถอะน่ะ..เห้อออ~~

"เออ คือถ้าพี่ริทไม่รังเกียจ ผมขอเข้าไปยืมชีสวิชาแม็ตซ์ฯได้ไหมครับ เมื่อเช้าเห็นแว่บๆว่าพี่ริทมี"

"ก้อ ก้อได้ ตามมาสิ!"จะให้ผมปฏิเสธยังไง ก็น้องมันยังต้องใช้ ผมเองก็ไม่รู้จะยกให้ใครเรียน

"งั้น รอแปปนะครับ ผมขออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อแล้วจะตามขึ้นไป!"

"ไม่เป็นไรหรอกขึ้นไปอาบน้ำห้องพี่ก็ได้ !!"

"ครับ"ผมชอบที่ร่างเล็กว่านอนสอนง่าย และเดินตามผมที่จับมือมันขึ้นมายังห้องของผม

"ขอต้อนรับสู่ห้องพี่อีกครั้ง"ผมหัวเราะเมื่อพี่ริทเปิดประตูให้ผมเข้ามาในห้องเอาไงต่อดี

ติ้กต้อกๆ
ผมดันชอบพี่ริทมาตั้งนานด้วยสิ ชอบจนลืมไปแล้วเพราะพี่ริทอยู่ไกลเกินเอื้อม เด็กหน้าตาธรรมดาๆอย่างผมและไอ้บลู ไอ้สกายมันไม่เด่นสะดุดตาใครหรอก ..

อยากจะมีสักเสี้ยวหนึ่งอย่างพวกเดือนคณะกับเขาบ้าง

"ครับ"แหม เรียบร้อยขึ้นมาทันทีเลยกู ..ผมค่อยๆนั่งลงบนโซฟาอย่างเขินๆ เขินทำถ้วยทำไม ก็ไม่รู้..

"แล้วพี่ริทอยู่คนเดียวหรือครับ ห้องรกๆ"ผมก็พูดตามความจริง ห้องพี่ริทโคตรจะแย่เลยถ้าเทียบกับห้องของผม

"คนเดียวครับ ใจจริงก็ว่าจะหาคนมาดูแลห้องสักหน่อย แม่บ้านที่นี่ใช้ไม่ได้เลย"ผมแอบยิ้ม
พี่ริททำเป็นโทษแท่บ้าน ตัวเองต่างหากที่ไม่เก็บเข้าของดีดี แม่บ้านแค่มาทำความสะอาดเฉพาะเสาร์อาทิตย์เองไม่ได้มาทำทุกวันสักหน่อย เพราะช่วงนี้ป้าแม่บ้านป่วยบ่อยนะครับ

"แล้วถ้าผมจะขอสมัครเป็นคนดูแลห้อง ยังจะสมัครทันอีกไหมครับ?"โอเค ว่าไปครับ อ่อยแบบเนียนๆกันไปเลย ผมยังคงเชื่อคำสุภาษิตที่ว่า 'อยากได้ลูกเสือก็ต้องเข้าถ้ำเสือ'เสมอครับ อยากได้พี่ริทมาครอบครองก็ต้องหาทางอยู่ใกล้ตัวเข้าให้มากก็พอ พี่ริทดูชอบใจไม่น้อย มีการยิ้มกว้างด้วย ผมจะละลาย คนอะไรยิ้มทีไรลูกกระเดือกผมหวั่นไหวทุกที.ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้แล้วก้มหน้ามาชิดใกล้จนจมูกเราชนกัน

"กับคนนี้แล้ว จริงๆอยากให้สมัครตำแหน่งคนรู้ใจมากกว่า พอจะยินดีสมัครไหมครับ?"
งอววว์ นี่พี่ริทกำลังขอคบกับผมรึเปล่านะ?

ผมผลักพี่ริทออกห่าง รู้เลยว่าผู้ชายคนนี้เข้าง่ายกว่าที่เคยคิด พี่ริทยังคงยิ้มระหว่างไปหยิบชีสวิชาแม็ตซ์ฯพร้อมตำราเล่มโตสองเล่มที่อยู่ในสภาพชนิดดีดี๊เหมือนไม่เคยใช้มาก่อน

"นี่ชีสแม็ตซ์ที่พี่เรียนนะ ส่วนนี่ก็ตำราเรียน ส่วนใหญ่อาจารย์ก็สอนจากหนังสือเล่มนี้ อ่านไว้รับรอง
ออกสอบ ชัวร์"

"แน่นะพี่ ไม่ใช่ว่าอ่านไปแล้ว อาจารย์ออกแบบอื่น?"ที่ถามไม่อะไรหรอก พวกรุ่นพี่ชอบขู่ว่า อาจารย์ที่นี่สอนอีกอย่าง ออกสอบอีกอย่าง เห้อ!

"อื้ม แน่ พี่นี่ท้อปAเลย ฉะนั้นตั้งใจเรียนนะครับ"พี่ริทหยีหัวผมอย่างมั่นเขี้ยว แต่ผมปัดมือเขาออก ผมยุ่งหมดแล้ว เสียทรงหมด

"อือพี่ริท เสียทรงหมด เดี่ยวไม่หล่อ!"

"ก็ไม่หล่อ แต่น่ารัก พี่ชอบ!!"เอิ่มม มีเงิบครับผมงานนี้ พี่ริทอ่อยผมอยู่รึป่าว?

"ผมไม่อาบแล้ว ไปอาบที่ห้องตัวเองดีกว่า!"มันเขินนะครับ ขอกลับไปตั้งตัวก่อนเดี่ยวมาใหม่ พี่ริทเองก็ไม่ได้ว่าอะไร เอาแต่ยิ้มตอนผมเดินจากมา


ก้อกๆๆๆ ครึ่งชั่วโมงต่อ
"พี่ริท!!"ผมอดแปลกใจที่เห็นพี่ริทมาเคาะประตู ตอนแรกยังคิดเป็นไอ้บลู หรือไอ้สกาย

"พี่ซื้อข้าวผัดมาสองกล่อง ไม่ทราบว่าคนบางคนจะกินด้วยกันได้ไหม กินคนเดียวมันเหงา"อย่างพี่ริทนี่นะ เหงา ผมเห็นเขาออกไปกับพวกพี่เบียร์ทุกคืน

"พี่ริทเข้ามาก่อนเถอะครับ"เห็นได้ชัดว่าเขาตั้งใจมากินด้วยกัน ทั้งข้าวกล่อง ทั้งน้ำ พี่ริทซื้อมาพร้อม

"ผมกำลังดูซี่รี่ย์เกาหลีอยู่นะครับ พี่ริทดูด้วยกันไหม?"ผมเดินไปหยิบจาน แก้วและก็ช้อนมาให
หันมาอีกที กลายเป็นพี่ริทเองที่ดูซี่รี่ย์ของผมเรียบร้อย เรากินข้าวด้วยกัน ดูหนังด้วยกัน ทั้งหัวเราะ เศร้าและก็อมยิ้มมารู้ตัวอีกทีก็เข้าตี 1

"พี่ริทจะกลับแล้วหรือครับ?"ผมถามเพราะเห็นพี่ริทลุกขึ้น เขาเพียงยิ้ม

"เปล่าครับ พี่จะอาบน้ำ นอน!!"

"อาบน้ำ นอน พี่ริทจะนอนนี่หรือครับ?"

"ครับ"มีอึ้งสิครับ พี่ริทบอกว่าจะนอนนี่ด้วย เขาเดินไปอาบน้ำจริงๆปล่อยผมดูซี่รี่ย์ต่อ
เสียงน้ำหยุดลงผมรู้ได้ทันทีว่าพี่ริทอาบน้ำเสร็จ ร่างสูงเดินออกมายืนพิงขอบประตู ผมหันไปมองอย่างตะลึง ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้านอนมาเลยล่ะ

"มีกางเกงบอลไหม พี่ขี้เกียจขึ้นไปเอาข้างบนแล้ว"

"มีครับ พี่ริทจะเอาเสื้อบอล หรือว่าเสื้อกล้ามไหมครับ ผมมี แต่ไม่รู้จะไซต์เดียวกับพี่ริทไหม?"ผมคุ้ยหาเสื้อผ้าให้พี่ริท ห้องก็ไม่กี่ชั้นแต่ทำไมถึงได้ขี้เกียจขึ้นนะ

"เอากางเกงพอ พี่นอนไม่ใส่เสื้อนะ มันร้อน"แต่ห้องผมเปิดแอร์นะครับพี่..

"นี่ครับ พี่ริทนอนก่อนได้เลยนะครับผมขอดูซี่รี่ย์ต่อ" "ไม่ต้องเลย ดึกแล้ว นอนได้แล้ว แล้วก็ไปอาบน้ำเดี่ยวนี้"พี่ริทหยิบเอาผ้าขนหนูที่เพิ่งใช้ปาใส่หน้าผมและบังคับให้ผมอาบน้ำนอน ผมเลยต้องจำใจจากซี่รี่ย์เรื่องโปรดแล้วเดินไปอาบน้ำ พอออกมาก็เห็นพี่ริทปิดคอมผมเรียบร้อยแถมตัวเองยังนอนบนเตียงผมอีก

จ้า นอนก็นอน..

ผมเปลี่ยนเสื้อนอนเป็นลายตุ๊กตาหมีสีน้ำเงินเข้มคืนนี้ ชุดนี้ผมชอบใส่มาก มันนุ่ม น่านอนจริงๆ มาม๊าซื้อชุดเป็นโหลเลยให้ผม ผมเลยต้องใส่สิครับ แต่พอทาแป้งเสร็จเรียบร้อยเตรียมตัวจะนอน ผมกลับรู้สึกแปลกๆที่อยู่ๆมีอีกคนมานอนบนเตียงตัวเอง เมื่อคืนพี่ริทก็คงรู้สึกแบบนี้ คิดแล้วก็ขำดีนะ..ผมขึ้นไปนอนอีกฝั่ง เห็นพี่ริทนอนไม่ใส่เสื้อแล้ว หน้าแดง ใจเต้นแปลกๆ

"ฝันดีครับ"ผมหันมายิ้มให้พี่ริทที่ยื่นมือมากอดผม แอบสะดุ้งจริงๆตอนร่างสูงกดน้ำหนักแขนมาวางที่เอวผม พี่ริทขยับเข้ามาใกล้แผ่นหลังผม ใบหน้าซบลงบนบ่าผมด้วย ผมยิ่งตื่นเต้นกันไปใหญ่

"ฝันดีฝันถึงพี่ด้วยนะ"พี่ริทบอกเสียงอู้อี้พร้อมหอมแก้มผมอีก ให้ตาย เราเป็นอะไรกันแน่ ทำไมพี่ริทให้ความหวังผม ขนาดนี้ด้วย ทั้งคืนผมนอนไม่หลับ เอาแต่นอนตัวแข็งทื่อ มารู้ตัวอีกทีก็หลับสนิทแล้ว ตอนเช้ามาพี่ริทออกไปเรียนแต่เช้าโดยเขียนโพสอิทแปะไว้..ทำไมผมรู้สึกดีนะ โอ้ยๆๆ..

ตกเย็น ผมซื้อน้ำอัดลมมาแขวนหน้าห้องพี่ริท พร้อมกับเขียนข้อความสั้นๆพอกลับมาห้องตัวเองปรากฏว่ามีขนมในถุงที่แขวนหน้าห้องตัวเองเช่นกัน

'พี่กลับดึกนะ เดี่ยวคืนนี้จะมานอนด้วย รอพี่นะครับ!"
ผมว่าผมกำลังยิ้มแล้ว พี่ริทจะมานอนอีก ผมเลยได้แต่นั่งรอ นอนรอทั้งคืนด้วยการดูซี่รี่ย์ พี่ริทกลับดึกจริงๆ ผมเผลอหลับไปหลายรอบ ตอนนี้ ตี 3 แล้วแต่พี่ริทก็มานอนอย่างที่บอกไว้

"ยังอยากดื่มนมก่อนนอนกับพี่ไหมครับ?"พี่ริทชูถุงนมที่ผมซื้อไปแขวนหน้าห้องเขาเมื่อตอนเย็น เขาไปเปลี่ยนเสื้อผ้านอนแล้วมาหาผมอย่างที่บอกไว้ ผมเพียงยิ้มส่ายหัว มันง่วงนะครับ ในชีวิตไม่คิดว่าจะทนรอใครสักคนได้นานขนาดนี้

"ไว้พี่จะกินนมแทนเบียร์แล้วกันนะครับ"ผมพยักหน้าเข้าใจเพราะข้อความที่ผมเขียนไว้นั้น พี่ริทคงอ่านมันแล้วสินะ 'ลองเปลี่ยนจากเบียร์แล้วดื่นนมบ้างนะครับ รสกล้วยนี่อร่อย ผมชอบ' เขาจะทำตามคำขอของผมด้วย
น่ารักจัง!!

พี่ริทเดินขึ้นมาสวมกอดผมเช่นเมื่อคืน คืนนี้ผมหลับในอ้อมกอดของพี่ริทอีกครั้ง และทุกๆคืน วัน ความสัมพันธ์ของเราเป็นแบบนี้ตลอดมา พี่ริทมักจะพาเทคแคร์ผม ห่วงผมไม่ให้สาหร่ายได้เตะต้องเลย แถมยังพาผมไปกินข้าวด้วยกัน ดูหนังฟังเพลงและก็แวะมานอนกับผมทุกคืน


ก้อกๆๆ
วันนี้ผมแวะเอาป้อปคอร์นมาให้ เพราะเพิ่งกลับมาจากโครงการของไอ้บลูไอ้สกาย

"มาหาพี่ริทหรือค่ะ?"สาวผมบลอนที่เปิดประตูมาอยู่ในชุดผ้าขนหนูผืนเดียวไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเพิ่งทำอะไรกันมาบ้าง ผมได้แต่อึ้งไปชั่วขณะหนึ่ง ร่างกายเหมือนหมดเรี่ยวแรง สองเท้าไม่มีแรงจะเดินกลับด้วยซ้ำ

"ครับ ฝากป้อปคอร์นให้พี่ริทด้วยนะครับ"ผมยื่นป้อปคอร์นให้เธอแล้วเดินจากไป นี่มันคืออะไรกัน..แล้วระหว่างเราล่ะคืออะไร??
จริงสินะ เราก็ไม่เคยบอกรักกัน ไม่เคยพูดว่าเป็นแฟนกัน เราก็แค่อยู่ด้วยกันเท่านั้น!!แต่ทำไมตอนนี่ผมถึงต้องมานั่งร้องไห้ด้วย


ก้อกๆๆ
เสียงประตูห้องดังมา ผมเลยต้องไปเปิด เห็นพี่ริทยืนอยู่หน้าประตู ตั้งใจจะปิดแต่เขากลับยื้อประตูไว้

"รัตน์บอกว่าตุลย์มาหา พี่เลยแวะมานะ มีอะไรหรือเปล่า?"พี่ริทรีบบอก ผมเลยปล่อยประตูไว้

"ไม่มีอะไรครับแค่เอาป้อปคอร์นไปให้"

"แต่ไม่คิดว่าจะเจอรัตน์ใช่ไหม? แถมอยู่ในสภาพนั้นด้วย"

"ครับ ไม่คิด พี่ไปสนุกกับเธอเถอะครับ"ผมไล่เขาไป ยังมีหน้ามาหัวเราะอีก

"จะให้พี่ไปสนุกอะไรกับรัตน์เล่า รัตน์เป็นน้องสาวพี่ น้องต่างแม่ แม่แหม่มนะ อีกอย่างพี่อยู่ห้องไอ้วิทย์"

ผมปัดน้ำตาทิ้ง เผลอทุบอกเขาแรงๆ

"หัวเราะทำไม?"ผมงอแงใส่

"ก็ไม่คิดว่าเด็กบางคนจะเข้าใจผิดจนร้องไห้งอแง"เขาพูดแล้วซับน้ำตาบนแก้มผมเบาๆ

"ตุลย์ พี่อาจไม่เคยขอตุลย์เป็นแฟนก็จริง แต่นั้นก็เพราะว่าสำหรับเราแล้ว มันเกินเลยกว่าแฟนด้วยซ้ำหรือไม่จริง? อยู่ด้วยกันแบบนี้ ดูแลกันแบบนี้ มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ?"พี่ริทพูดอย่างจริงจัง ผมเองก็รับฟัง

"ตุลย์"อยู่ๆพี่ริทก็เรียกชื่อผม

"ครับ"

"คืนนี้ไปร้านไอ้โซดากับพี่นะ?"

"หื้อ ไปทำไมครับ?"ผมถามเพราะแปลกใจ ก็พี่ริทห้ามผมไปร้านแบบนั้น

"ไปเปิดตัวแฟนพี่ ไปไหมครับ?"ต้องให้ตอบอีกหรือครับ ผมพยักหน้ารัวๆ ไม่รู้มามัวร้องไห้บ้าคนเดียวทำไมผมไม่รู้ว่าควรขอบคุณเด็กเสิร์ฟคนนั้น ไหมที่เสิร์ฟซุปสาหร่ายผิดโต๊ะหรือควรของคุณความละเมอของตัวเองที่ไปนอนห้องพี่ริทในคืนนั้น แต่สิ่งอื่นใด ผมต้องขอบคุณพี่ริทที่เข้ามาดูแลผม ห่วงใยผม แถมยังเข้ามารักผมจนชีวิตที่เคยคิดไม่คาดหวังเพราะแอบรักพี่ริทนั้นได้สมหวังจนได้ขอบคุณทุกสิ่งอย่าง..และขอบคุณตัวเองที่ผมแพ้..สาหร่าย จนได้พี่ริทมาเป็นแฟน... พี่ริทเสร็จผมจนได้ หึหึ




--- The end --

[ืniyataan]

น่ารัก  น่ารัก    น่ารัก  น่ารัก