ความลับ..แตก
ผมเดินย่องเบาๆ แอบแง้มมองซ้าย มองขวากลัวคนที่ผมกำลังแอบตามเขาอยู่นั้นรู้ตัว
ผม พีช ลูกพ่อพอร์ชครับ เป็นนิสิตปี 3 เอกการบัญชี
ผมเป็นเด็กเรียน น่ารักแบบเฉิ่มๆเพราะแว่นหนาเตอะที่ไม่กล้าถอดออกให้ใครได้เห็นหน้าสดๆสักคน มันเลยไม่ค่อยมีคนจะแวะมาสมาคมด้วย เพราะผมเฉิ่มและเชย
ผมมีพี่น้องคนเดียว คือตัวผมเอง หรือเรียกง่ายๆคือ พ่อแม่มีลูกโทน คือผมเองครับบบบบ
ผมชอบสีน้ำเงินอร่ามอมชมพูนิดๆนะครับ ผมชอบน้ำแข็งใสและก็ชอบเพื่อนร่วมเมทตัวเอง
อะอะ แต่อย่าไปบอกมันนะครับนั้นน่ะความลับของผมเลย
คือ ผมชอบมัน ไอ้เพื่อน
และความลับของผมอีกอย่างคือ ผมเป็นแอดมินเพจดังยอดฮิต ที่ติดแฮ็กแท็กในทวิตเตอร์มาร่วม3 ปีคือเพจ
#พี่ว้ากรวยชะนีอยากได้เป็นผัว
แล้วก็กฏเดิมนะครับ ห้ามบอกไอ้เพื่อน ไม่งั้นผมตาย ถ้าความลับผมแตก!!
"แม่ง มึงช่วยตามหาไอ้แอดมินเพจชะนีปัญญาอ่อนบ้าบอนั้นด่วนเลยนะ เจอตัวเมื่อไรกูจะตืบคาตีนกูเลยแม่ง!!!"
ผมกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ได้ยินแล้วใช่ไหมครับ นั้นนะเสียงไอ้เพื่อน เรารู้จักกันตอนปี1 เพราะเป็นรูมเมทร่วมกัน แต่พอเทอม2 มันออกไปเช่าคอนโดอยู่คนเดียว เราเลยไม่ได้เจอกันทุกวันแต่เจอกันเฉพาะช่วงเท่านั้น อย่างเช่นตอนที่มันโทรเรียกให้มากินข้าวด้วยกันเวลาที่มันไม่เหลือใคร
(เออๆ เดี่ยวกูจัดการให้ มึงก็ใจเย็นๆ นอนตากแอร์ไปก่อนสักวันสองวัน คราวนี้รับรองได้ตัวแน่)
อ่าหะ..ชัดเลย มันกำลังให้คนสืบหาตัวผมอีกแล้ว ร่างสูงติดจะหงุดหงิดวางสายเพื่อนไปพลางเตะถังขยะกระจุยกระจาย แต่กระนั้นมันก็ยังช่วยหยิบถังขยะที่ล้มวางยืนไว้เหมือนเดิม ผมกดถ่ายรูปรัวๆไม่ให้มันรู้ตัว
ไอ้เพื่อน..มึงปล่อยกูไปเถอะ
ไอ้เพื่อน..กูไม่ได้ทำอะไรเลย
ผมก็แค่โพสต์รูปมันและพองเพื่อนเอง แต่บังเอิญผมติ่งมันไง เลยมีรูปมันเยอะไปหน่อย
แค่ 10,000 กว่ารูปเอง แค่นั้นเองจริงๆ ส่วนนอกนั้นก็รูปพองเพื่อนมันครัช
ผมรีบเผ่นออกจากพุ่มไม้ไปอย่างไว ก่อนจะมารวมตัวอยู่กับเพื่อนสนิทที่มีอยู่คนเดียว นั้นก็คือ โน้ตบู็คตัวโปรด พร้อมโพสต์รูปที่ได้แอบถ่าย
ขอ สาม คำ กับภาพนี้
@โฉมงาม >//<
หลังโพสรูปไป ยอดการกดไลค์ก็เพิ่มขึ้นมาอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งคอมเม้นต่างๆนานาจากแฟนเพจ ที่มีทั้งชะนีแท้ ชะนีเทียม และแมนๆเตะบอลมาเม้นกันพอต่อยอดลมหายใจอันน้อยนิดให้ชีวิตได้มีลมหายใจต่อการดำรงชีวิตต่อไป
"เฮ้ยไอ้พีช หวัดดี"
อ้าวเฮ้ย มานี่ได้ไงฟ้ะ!!
เป็นไอ้วอร์มที่ทักผมพร้อมกับเพื่อนอีกสี่คนเดินเข้ามา
ซวยแล้วไงไอ้เพื่อนมาด้วย แถมมันยังหน้าเครียดมาเลย สงสัยจะดูเพจแล้วแน่เลยว่าผมอัพรูปมันลงเพจอีกแล้ว
ผมทำการปิดเฟสบุ้คออกอย่างไวแล้วเปิดหน้าจอเอ็มวีเพลงที่ฟังเพื่อบังหน้า
"อืม หวัดดีเพื่อนเพื่อน มาทำอะไรกันหรอ?"ผมถอดหูฟังออกข้างหนึ่งพลางถามพวกมัน ไอ้พีลากเก้าอี้มาอีกตัวแล้วนั่งเมื่อคนอื่นๆนั่งโต๊ะเดียวกับผม ไม่แปลกเท่าไรที่ผมจะเห็นไอ้เบียร์สุงสิงกับพวกนี้
ก็ไอ้เบียร์กับไอ้โซดาเป็นลูกพี่ลูกน้องกันนะครับ สองแก้งค์นี้รู้จักกันและสนิทกันพอตัวเลยก็ว่าได้
"มาหาไรแดกสิวะ มึงล่ะ อยู่ลานอาหารเสือกมาทำรายงานอ่อ?"ไอ้ไก่ปล่อยหมามาเผ่นผ่านอีกล่ะ ผมล่ะเซ็ง
"เปล่าทำรายงาน นี่ฟังเพลงอยู่ เดี่ยวมีเรียนบ่ายสองนะที่จอร์นเอฟคนเยอะ เลยแวะมานี่นะ"แล้วผมจะสาธยายอะไรให้มากความ
เห็นไอ้เพื่อนมันเครียดหนักเลยแกล้งทักมันหน่อย
"เพื่อน เป็นไร?" เหอะ คนดีจริงกู ถามยังกะไม่รู้สาเหตุ
"ก็ไอ้เพจชะนีอะไรนั้นแหละ ลงรูปไอ้เพื่อนอีกล่ะ มึงเปิดดูยัง?"ไอ้พีบอกแทนเพื่อนที่นั่งจ้องหน้าจออย่างโหด ผมได้แต่ส่ายหัว
ยังไม่ได้ดูเลยแต่กูโพสต์เอง..แหะๆ
"เสือกชื่อโฉมงาม หน้าตาสวยส้นตีนล่ะก็กูเหยียบดั้งหักอีกแน่"เฮือก..
"อย่าให้จับได้นะ กูเอามันตาย!!!"
เอิ่ม...กูเอง กูเอง ใจเย็นไว้ๆพีช มือจะสั่นทำไมฟ้ะ!!!!
"เอาน่ามึง..รูปมึงก็ออกจะหล่อ ดูสิ หน้ามึงโคตรเข้ากับถังขยะเลย"ก็ถ้าปากจะเป็นอย่างนี้ ผมว่าไอ้ไก่อย่าพูดเลยดีกว่า พวกคนอื่นที่เหลือต่างพาหัวเราะตาม อยู่ๆน้องปี1 สามคนก็เดินเข้ามาโดยคนที่ดูจะยิ้มสดใสร่าเริงกว่าเพื่อนคนอื่นๆนั้นเดินเข้ามากอดคอไอ้เบียร์จากทางด้านหลังไม่ต้องก็รู้ว่าใคร
"พี่เบียร์ รอนานไหมครับ?"หือ น่ารักไปไหมน้องแอล ผมชอบนะกับน้องแอลแต่คงยุ่งด้วยไม่ได้ ไอ้เบียร์หึงโหด ข่าวคราวการจดทะเบียนลับๆของคู่นี้ก็ไม่พ้นผมอัพเดทลงเพจอีกตามเคย
"หวัดดีครับพี่พีช"เป็นน้องกอไผ่ครับที่ทักทายผมหลังไหว้พวกไอ้เพื่อนเรียงราย
"หวัดดี สบายดีไหม?" ถามไปงั้นล่ะครับเดี่ยวบทสนทนาจะจบเอา เดี่ยวน้องหาว่าหยิ่งไม่คุย
น้องกอไผ่รีบเข้ามาเบียดตรงกลางระหว่างกับไอ้วอร์ม มันจะแน่นไปไหมโต๊ะนี้ ตอนแรกมันก็ว่างโล่งมีแค่ผมเอง
เห้อ!!
"สบายดีครับ พี่โซดาติดสัมมนาระหว่างมหาลัยห้าวัน ผมเลยเหงานิดหน่อย ฮ่าๆ"
คนนี้ก็น่ารัก พูดก็เพราะ เรียบร้อยไปอีกแบบ ผมอยู่ด้วยได้ แต่กับน้องฮอลล์รายนั้นจ้องแต่คอมฯผมตลอด ประเด็นหลักคือเกมในเครื่องผมเยอะนั้นเอง
"โว้ย..สั่งอะไรแดกสิว่ะพวกมึง จะนั่งโด่วให้ข้าวมันลอยมารึไง?"วงแตกเลยครับ โดนไอ้เพื่อนด่าเพราะโมโหใครมันจะไปอยู่ล่ะครับ
ก็คงมีแต่ผมที่ไม่ไปไหน คือกูมานั่งก่อน คือตรงนี้ที่กูนะไอ้เพื่อน
"ใจเย็นหน่อนดิเพื่อน อย่าใจร้อนมากสิ!"ผมก็พูดได้เนอะ ถ้าเป็นผมโดนแบบไอ้เพื่อนก็คงหงุดหงิดพอๆกัน แต่ประเด็นคือ หนังหน้าผมไม่หล่ออย่างมัน
"มึง.."
"หือ อะไร?"พูดแล้วเว้นไป กูลุ้นนะเว้ย
"สั่งข้าวหน่อยดิ กูหิว!!"อ้าว ไมเป็นผมล่ะ
"เออๆ เอาเหมือนเดิมนะ"
"อือ"
สุดท้ายผมก็ต้องมานั่งดูไอ้เพื่อนกินข้าวอย่างเซ็งๆ คนอื่นๆดูเหมือนจะไปนั่งกินอีกโต๊ะข้างๆ ให้มันได้อย่างนี้สิครับ
เต้ง!
แจ้งเตือนเฟสบุ้คดังเข้ามา ผมหยิบโทรศัพท์มาดู ปรากฏว่าเป็นภาพที่ถูกแท็กมา
ผมกับไอ้เพื่อนถูกถ่ายรูปแล้วแท็กมา
ไอ้เพื่อนติดจะเซ็งระดับหนัก ช้อนในมือถูกมันเขวี้ยงลงตกพื้น
กูตกใจหมด สัสเพื่อน คนอื่นเลยหันมามอง..
"ใจเย็นน้าเพื่อน มันไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย"ผมปรามเมื่อเห็นมันลุกขึ้นคงจะอะละวาดตามหามือบอนที่ถ่ายรูปแล้วแท็กพวกเรามา
แต่เพราะเฟสที่ใช้แท็กนั้นเป็นเฟสแฟนด้อมที่ใช้ชื่อ
คู่จิ้น-คู่จริง สายY วายวาย..
ผมเองยังอยากรู้เลยว่าใครคือเจ้าของเฟสคนนี้
ความรู้สึกของไอ้เพื่อนที่อยากรู้ว่าใครคือแอดมินเพจของผม ก็คงจะเหมือนๆกัน
จะผิดก็ตรงที่ไอ้เพื่อนมันยังตามหาไม่ได้ว่าใครคือเจ้าของเพจ และแฟนด้อมนั้นเอง
"เย็นไม่ไหวแล้วว่ะ กูรำคาญสัสพวกนี้จริง วันๆเอาแต่ถ่ายรูปกูลงโพสต์ @##$%%^&&**#$^&&&**@"และก็อีกหลายคำหยาบๆที่สุดจะทนของไอ้เพื่อนเปร่งออกมา ผมรีบปิดคอมแบกกล้องตัวโปรดใส่กระเป่าเป้แล้วลากไอ้เพื่อนออกมาเพราะทนดูมันอาลาวาดกลางลานอิฐไม่ไหวและที่สำคัญ ไอ้เพื่อนๆมันก็เป็นใจเหลือเกินให้ผมดูแลมัน
มันใช่หน้าที่ผมไหม???
แต่ทุกครั้งที่มันโมโห ผมกลับต้องเป็นอยู่ดูแลทุกที
ปัง!!!
"แม่ง!!"ประตูห้องมันปิดลงอย่างกับมันไม่หวงว่าประตูมันจะพัง ผมวิ่งไปตั้งข้าวของสัมภาระตัวเองแล้วกลับไปวิ่งปิดประตูห้องเบาๆ
ขอโทษน้าาาเจ้าประตู โดนไอ้เพื่อนถีบปังๆๆ ไม่เจ็บใช่ไหมจ๋ะ>^^<
"เพื่อน"
"อะไร?"อูย กูเรียกเบาๆเอง ตอกกลับมาซะกูกลัวเลย
"เออ อือ มะ ไม่มีอะไร" ผมว่าผมไม่พูดอะไรดีกว่า กลัวโดนลูกหลง มันยิ่งหงุดหงิดอยู่ กูกลัวครัช
"อะไรว่ะ เรียกแล้วไม่มีอะไรจะเรียกทำไมว่ะ?" อื้ม นั้นไง โดนแล้วกู
ร่างสูงของไอ้เพื่อนแกะกระดุมเสื้อนักศึกษาออกเผยให้เห็นรอยสักรูปเหยี่ยวกลางแผ่นหลังที่น่าหลงไหลนั้น ก่อนมันจะเดินเข้าห้องน้ำ คงจะอาบน้ำดับอารมณ์ร้อนแน่ ..
เห้ออออ รอดแล้วกู
ติกต้อกๆๆๆๆ
กลับดีไหมว่ะ?
ถ้ากลับแล้วไม่ลามัน มันจะฆ่าผมไหม??
ถ้าไม่กลับ แล้วนั่งรอ มันจะด่าผมว่าอยู่ทำสากอะไรรึเปล่า?
ติกต้อกๆๆๆ
โอ้ยเครียด เกิดเป็นพีช แม้แต่จะเดินออกจากห้องไอ้เพื่อนยังคิดเองไม่ได้เลย
"เอาว่ะ กลับก็กลับ!!"ผมตั้งท่าจะหยิบของสัมภาระตัวเองกลับ แต่ร่างสูงที่เดินออกมานุ่งผ้าขนหนูผืนหนาโชว์แผ่นอกแน่นนั้นพา
ให้ผมมือไม้อ่อน ขาอ่อนแรง ขยับไปไหนไม่รอด
"เออ คือว่าจะกลับแล้วนะ กูไปนะ!!"ใจนึงก็อยากอยู่ แต่อีกใจก็ไม่อยาก กลัวใจหวั่นไหวไปมากกว่า
"อะไรวะ อยู่ก่อนดิ เหมือนฝนตกตกเลยว่ะ?"น้ำเสียงที่ติดจะเย็นลงนั้นทำให้อดที่จะละสายตาจากหุ่นล่ำที่กำลังเช็ดผมเปียกๆของตัวเอง
ซ่าห์↓↓↓↓↓↓↓↓↓
อ้าวเห้ย ฝนตกจริงๆด้วยครับ ฝนตกกลางวันแสกๆแถมพระอาทิตย์ยังส่องบนหัวเลย นี่ผมจะต้องติดแง็กกับมันใช่ไหม??
กูคิดถึงห้องเรียน...
)))) มาเสิร์ฟความรักวุ่นๆของกลุ่มเพื่อนพี่โซดาค่ะ เซตนี้มี สาม ตอนเหมือนกันค่ะ
ความลับแตก (เพื่อนพีช)
แจกันแตก (วอร์มไม้เหนือ)
ฟองแตก (ไก่พี)
ฝากติดตามด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ