หัวข้อ: [เรื่องสั้น] -BQ- \\รักต้องตาย// [END] สอบถามเรื่องการรวมเล่ม

[Marine.blackqueen]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

...

-BlackQueen-
Just a Kiss
One Night คืนหนึ่ง...
Into the Dark
Constellation (星)
Silenced Scream
Rain..เรื่องราวมันเกิดขึ้นมาเพราะฝน

[Marine.blackqueen]

BQ

รักต้องตาย

-Black Queen-

...............

กลิ่นคาวคลุ้งทำให้ผมอยากอ้วกออกมาให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ทำไมได้ ในเมื่อตอนนี้หัวผมมันไม่ได้ต่อติดกับตัวอีกแล้วนี่


น่าตลกดีที่ผมมีโอกาสได้มองดูคนรัก ไม่สิ... อดีตคนรัก กำลังลงมือหันแยกชิ้นส่วนตัวเองอยู่


ตอนแรกที่โดนแทงมันก็เจ็บอยู่หรอก เลือดก็ไหลทะลักทลาย พอมันเริ่มไร้ความรู้สึก ผมรู้สึกเหมือนตัวเองตายไปแล้ว แต่ก็ไม่ ไม่รู้สิ ดูจากที่อดีตคนรักของผมที่กำลังหั่นศพผมอยู่นั่น ในโลกของเขาผมคงตายไปแล้ว แต่ไม่ใช่ ผมยังมีสติครบถ้วนทุกอย่าง แต่จะว่าครบก็ไม่เชิง ผมมองเห็น ได้กลิ่น ได้ยิน แต่ไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด


ผมตัดเรื่องแปลกประหลาดที่ผมคิดยังไงก็คิดไม่ออกอยู่ดีทิ้งไป แล้วมองทอดสายตาสู่อดีตคนรัก เขาร้องไห้ปากพร่ำพูดว่าขอโทษไปมือก็หั่นขาผมไป ดูย้อยแย้งดีนะ ผมอยากหัวเราะให้ขึ้นจมูก แต่หลอดลมขาดแล้วนี่สิ


ถ้าจะให้ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้สักหน่อย ก็คงจะพออธิบายสถานการณ์ตอนนี้ได้ ผมมาที่ห้องนี้ของเขาเหมือนอย่างเคย เราคบกันได้สักสี่ปีแล้วมั้ง หลังจากที่เขาเข้ามาสารภาพรักกับผมในงานปัจฉิมของมหาวิทยาลัย เขาเป็นรุ่นน้องผมอยู่สองปี คงไม่ต้องเดากันมาก ผมเป็นพี่ว้าก เขาเป็นเฟรชชี่หน้าใสที่โดดเด่นกว่าใครเพื่อน แต่ความสัมพันธ์ในตอนนั้นก็ไม่ได้ล้ำเส้นมากมายอะไรจบกระทั่งวันนั้น ที่เขามาบอกรักพร้อมเหล้าแบล็คสองขวดในมือนั่น มันเป็นการถูกบอกรักที่แปลกและถูกใจผมมากที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้


หลังจากความสัมพันธ์ลึกซึ้งของเราก็เริ่มต้นขึ้น แรกๆผมก็แค่อยากลองอะไรใหม่ๆเลยปล่อยตัวไปเป็นคู่นอนกับเด็กนั่น ต่อมาเซ็กซ์ของเรามันก็คล้ายสารเสพติด ผมเสพติดร่างกายของเขา จากแค่คู่นอน เราก็เลยตกลงคบกัน ผมเป็นคนเอ่ยปากเอง ยังจำใบหน้าของเขาวันนั้นได้ดี ทั้งที่กำลังหอบแฮ่กเพราะกิจกรรมเร่าร้อนที่ดำเนินมาได้เพียงครึ่งทาง เขาก็ยังยิ้มกว้างออกมาเหมือนคนบ้า ก้อนเนื้อในอกที่แนบชิดกันเต้นแรงมากขึ้นจนผมกลัวว่ามันจะทะลุออกมา วันเวลาหลังจากนั้นก็มีทั้งหวานทั้งขม มีทะเลาะกันบ้าง แต่ก็ไม่ได้ใหญ่โตจนแตกหัก
 

จนกระทั่งวันนี้ ...เขาบอกเลิกผม


เหตุผลของเขาคือไม่มีเวลา ทั้งที่ผมบังเอิญไปเห็นเขานั่งชิลอยู่ในร้านอาหารชื่อดังแถวที่ทำงานของเขา... กับผู้หญิงที่ผมจำได้ว่าเป็นเพื่อนร่วมงานของเขา


เราทะเลาะกันใหญ่โต ไม่มีใครยอมใคร ครั้งนี้เซ็กซ์ช่วยไม่ได้เหมือนครั้งก่อนๆ เราระบายโทสะมากมายออกมาทางคำพูดและน้ำเสียง ผมไม่กล้าลงมือ เพราะกลัวจะยั้งแรงไม่ไหวจนคนตรงหน้าตายคามือซะก่อน


แต่ผมคิดผิด


การที่ผมไม่ฆ่าเขามันเป็นทางเลือกที่ผิดมหันและทำให้เขาหันมาฆ่าผมแทน มีดทำครัวปลายแหลมถูกหยิบออกจากลิ้นชัก ผมก้าวถอยหลังหนีไม่ทันแล้ว ปลายโลหะแหลมกรีดผ่านเนื้อตรงหน้าท้องผมเข้ามา มันไม่รู้สึกอะไรจนเขากระชากมันออกไป เลือดไหลทะลัก ก่อนความเจ็บปวดแล่นเข้าโจมตีผม ไม่ทันจะได้ร้องระบาย ก็โดนเสือกแทงเข้ามาอีก...ซ้ำๆ จนผมลงไปกองกับพื้น แน่นิ่งไร้ลมหายใจ


และก็นั่นแหละ เรื่องราวของผมควรจะจบ แต่ดันไม่จบ ผมได้โอกาสนอนมองร่างของตัวเองโดนแยกส่วน โดยคนที่ผมรัก ไม่ใช่เคยรัก เพราะว่าในตอนนี้ก็ยังรักอยู่ ไม่ใช่ว่าผมจะไม่โกรธไม่แค้นเลยที่โดนจิ้มพุง แต่มันก็ยังรู้สึกรักอยู่ดี บ้าดีนะ


ผมมองใบหน้านองน้ำตาขณะที่เขาจับยัดชิ้นส่วนผมใส่ลงกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ เท้า ขา แขน มือ ลำตัว เครื่องใน แล้วก็หัวของผม


ในกระเป๋าใบนั้นมันทั้งคาวทั้งเฉอะแฉะไปด้วยเลือดสีแดงข้น ผมมองไม่เห็นอะไรนอกจากความมืดมิด ผมรู้สึกว่ากระเป๋าถูกลาก หยุดสักพัก แล้วลากต่อ แล้วก็ถูกยกวางใส่ท้ายรถนะผมว่า เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ผมไม่รู้ว่ามันนานแค่ไหน รู้แค่นานมากๆ


แล้วเวลาอันยาวนานของผมก็หยุดลง กระเป๋าที่ใส่ผม... ซากศพของผม ก็ถูกยกขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะถูกลากต่อ พื้นมันดูขรุขระเหมือนลากผ่านพื้นหินกรวด เขาคงเอาศพมาทิ้ง และสถานที่สุดคลาสสิกก็คงไม่พ้นหน้าผาสูงเหนือน้ำทะเล


ผมได้ยินเสียงของเขาพูดบางอย่าง แต่มันไม่รู้เรื่องสักนิด เพราะกระเป๋าที่แน่นหนากับเลือดข้นที่ไหลเข้ามาอุดเต็มรูหู อ่า...อยากเห็นหน้าอีกสักครั้งจัง


และผมก็รู้สึกถึงแรงเหวี่ยง ชิ้นส่วนของผมลอยขึ้นในพื้นที่น้อยๆของกระเป๋า ก่อนจะร่วงหล่นลงมาอีกครั้ง พร้อมกับความเร็วในการทิ้งตัวที่มากขึ้น


กระเป๋ากระทบผืนน้ำ ดำดิ่งลึกลงไป น่าจะถูกถ่วงด้วยอะไรสักอย่าง น้ำทะเลซึมเข้ามาตามรอยต่อของซิป..ช้าๆ


ผมหลับตาลง





ผมคิดว่ามันจะจบลงแล้ว แต่เปล่าเลย หลังความมืดมิดนั้นผมก็ยังคงอยู่ ไม่รู้สึกถึงอะไรนอกจากน้ำทะเลเค็มปร่ากับเวลาที่ยาวนานเหมือนชั่วนิรันดร์


แต่มันก็ไม่นานอย่างที่คิด...


ผมถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงนาฬิกาปลุกที่คุ้นเคย ลืมตาขึ้นมาในห้องนอนตัวเอง เหมือนเรื่องเมื่อคืนเป็นแค่ความฝัน ผมลูบผิวตัวสำรวจหาสิ่งผิดปกติ แต่ก็ไม่มี ท้องไม่มีร่องรอยการถูกกะซวกเครื่องใน ตัวยังรวมเป็นร่างเดียวกันอยู่ และผมยังมีลมหายใจ

.....................................

To be continued

[Marine.blackqueen]

BQ
รักต้องตาย
2

...............

ผมไม่ได้คิดอะไรให้มันมากนัก ปล่อยตัวให้ทำตามใจ ผมลากตัวเองมาที่หน้าห้องที่ผมถูกฆาตกรรมอีกครั้งในช่วงสาย ผมบอกไปแล้วนี่ ...อยากเจอเขาอีกสักครั้ง


ผมรัวมือเคาะประตู ใช้เวลานานทีเดียวกว่าเขาจะเปิดประตูออกมา ใบหน้านั้นโทรมซูบเหมือนคนอดนอน ดวงตาลึกโหลเบิกกว้าง ผมแน่ใจแล้วว่าเรื่องเมื่อคืนไม่ใช่แค่ความฝัน


“ทะ...ทำไม...พี่...พี่มาอยู่...ที่นี่..ได้?” ผมเห็นความหวาดกลัวในดวงตาคู่นั้น ผมขยับผลักประตูให้เปิดกว้างเพื่อจะได้พาตัวเข้าไปในห้องได้


“แล้วมาห้องแฟนไม่ได้เหรอ?” ผมแกล้งทำเป็นไขสือ ยิ้มมุมปากอย่างที่ผมชอบทำให้เขา


“ก็..ได้ เข้ามาก่อนสิครับ” เขาดูมีท่าทีผ่อนคลายลง แล้วออกปากเชื้อเชิญผมให้เข้าไปในห้องด้วยตัวเอง


“ไม่ได้นอนเหรอ?” ผมถามเขาในขณะที่ทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาตัวยาวหน้าทีวี จากมุมนี้ผมมองเห็นห้องครัวได้อย่างชัดเจน รู้สึกแปลกดีเหมือนกันที่ได้เห็นที่ที่ตัวเองโดนฆ่าตายอีกครั้ง


“ครับ... พอดีคิดอะไรมากไปหน่อย” เขาบอกพลางทิ้งตัวลงข้างผม หัวทุยเอนลงหนุนตักผมต่างหมอน ก่อนที่เขาจะหลับไป


ผมลูบหัวยุ่งๆของอีกคน สงสัยใจตัวเองว่าทำไมไม่ใช้โอกาสนี้ฆ่าเขาซะ แก้แค้นที่ตัวเองโดนทำ ผมขยุ้มกลุ่มผมแห้งกรังของเขาแน่น เส้นผมบางส่วนจับกันเป็นก้อนเพราะเลือดที่กระเด็นมาเปรอะ ทั้งที่หลักฐานก็มากมายถึงขนาดนี้แล้วแท้ๆ แต่ผมก็ทำเพียงนั่งลูบหัวเขาพลางสางผมที่เปื้อนเลือดของตัวเองเล่น


เขาลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อฟ้ามืดแล้ว ผมรู้สึกว่าขาตัวเองเริ่มชาๆเพราะเลือดวิ่งไปเลี้ยงไม่พอ


“พี่...” ผมก้มลงไปสบตากับเขาในความมืด “พี่... พี่ ผม...”


อยากได้ยินเขาเรียกผมอีก อยากได้ยินมันอีกซ้ำๆ ผมรู้สึกเหมือนถูกเยียวยาแค่เพราะเสียงเรียกของเขา


เขาดึงรั้งคอผมให้โน้มต่ำลงไปหา ริมฝีปากเราสัมผัสกันแผ่วเบา ความรู้สึกของผมเริ่มตีกันวุ่น ผมควรปล่อยให้เรากลับไปเป็นอย่างเดิมจริงเหรอ ทั้งที่เขาฆ่าผมแถมหั่นใส่กระเป๋าไปโยนทิ้งน้ำอีก แต่ถ้าผมเลือกที่จะฆ่าเขา ผมก็จะไม่เหลืออะไรเลย และถ้าผมจบกับเขาตรงนี้ ตอนนี้ แยกไปใช้ชีวิตของใครของมัน นั่นก็ไม่ใช่ชีวิตที่ผมต้องการ


“พี่ ผม...รักพี่นะ” คำว่ารักเหมือนโซ่ตรวนหนักอึ้งที่รัดพันรอบคอของผมเอาไว้ ผมหนีไปไหนไม่ได้แล้ว งั้นผมจะลืม.. “แต่ผมก็มีคนอื่น...ที่ผมก็รู้สึกรักเหมือนกัน”


ทันทีที่เขาพูดมันออกมา ความคิดที่จะทำเป็นลืมๆเรื่องที่เขาจิ้มพุงผมทะลักก็มลายหายไปหมด กลายเป็นแรงอารมณ์ที่เต็มไปด้วยโทสะและความหึงหวงที่ปะทุอยู่ในอกแทน


“แล้วมึงจะเลิกกับกูไปหามัน!?” ผมขึ้นเสียงใส่ เขายันตัวขึ้นนั่งมองผมนิ่งๆ “มึงจะทิ้งกูไปหาอีนั่น!?”


“พี่รู้ด้วยเหรอ?” ยิ่งเขาพูด ผมก็ยิ่งโมโห ผมกระชากคอเสื้ออีกคน เขาเซถลาตามแรงของผม


“เออ!!! ก็รู้สิวะ กูไม่ได้โง่!” ผมตะคอกตอบ “กูเห็นมึงกับมันแอบไปกินข้าวกับมันหลายครั้งแล้ว”


“งั้นทำไมพี่ไม่ทิ้งผมไปสักที!?” เขาเริ่มขึ้นเสียงตอบผม “จะยืดเยื้อหาห่าอะไรอีก พี่ก็น่าจะรู้นี่ ยังไงผมก็ไม่เลือกพี่!!!”


“แล้วยังไง? มึงจะทำอะไรกูอีก?” เขาดูอึกอักเหมือนพยายามหาคำมาบรรยาย แต่ผมไม่รอให้เขาเอ่ยปากออกมาแล้วชิงพูดแทนเอง พูดในสิ่งที่เขาและผมพยายามจะลบมันทิ้ง... “มึงจะฆ่ากูอีกครั้งรึไง!!!?”


เขาเบิกตาโพลง ผงะถอยหลังหนีผมออกไปไกล ผมลุกเดินตามเขาไปไม่ห่าง ยิ่งเขาหนี ผมยิ่งขยับเข้าใกล้ ...แล้วเราก็เขามาอยู่ในห้องครัวกันอีกครั้ง


ภาพฉากเมื่อวานซ้อนทับเข้ามาเหมือนกดรีเพล์ เขาคว้าเอามีดทำครัวเล่มเดิมที่ยังเปื้อนเลือดแห้งกรังของผมขึ้นมา น่าแปลกที่ผมไม่รู้สึกกลัวเลยสักนิด ทั้งที่ในความทรงจำนั้นความเจ็บปวดก็ยังแล่นพล่านไปทั่วทั้งตัว


“พี่ ผมไม่อยากทำแบบนี้อีกแล้ว ถอยไปเถอะ...นะ” เขาอ้อนวอนผม ดวงตาคู่นั้นอ่อนล้า แต่ผมไม่ได้ทำตามที่เขาขอ ผมยังเดินตรงเขาไปหาเขา แม้ว่ามือทั้งของข้างของเขาจะกุมด้ามมีดที่ชี้ปลายแหลมมาที่ผมก็ตาม


“ถอยไปเถอะ อย่าเข้ามา” ผมรู้สึกถึงของเหลวที่ไหลออกจากท้องของตัวเองลงไปเปื้อนหน้าขาข้างขวา อาบย้อมกางเกงสีเข้มของผมเป็นสาย


“ไม่ถอย...หรอก” ผมรู้ว่ามีดนั่นทะลุเข้าไปในตัวผมจนสุดความยาวแล้ว และมันทะลุไปถึงอีกด้านของตัวผมเช่นกัน
ภาพของคนตรงหน้าเริ่มพร่ามัว ความเจ็บแสบเข้ามาทักทายก่อนจะกลายเป็นชาจนไม่รู้สึกอะไรในเวลาสั้นๆหลังจากที่เขาดึงมีดเล่มนั้นออกไป


“พี่ ผมขอโทษ” เสียงของเขาแผ่วเบา แต่ผมก็ได้ยินมันชัดเจน และอยากได้ยินมันอีกซ้ำๆ




ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็เห็นภาพเดิมๆ เขาที่กำลังแยกชิ้นส่วนผมอยู่ ครั้งนี้ดูรวดเร็วกว่าเดิม คงเพราะมีประสบการณ์จากครั้งก่อนมาแล้ว ผมมองดูเขาที่หั่นแขนผมออกจากตัว ห้องน้ำที่ผมเคยใช้เป็นประจำกลายเป็นโรงแล่ชั่วคราวไปซะแล้ว


เขาพึมพำขอโทษผมเมื่อแยกส่วนสุดท้ายออกจากกันได้สำเร็จ เขาหันมามองหน้าผม เขาคงไม่รู้ว่าผมยังมองเห็นผมอยู่


เขาเดินออกจากห้องน้ำไปแล้ว ผมถอนหายใจในใจ(ที่กองรวกกับเครื่องในอยู่ในอ่างล้างมือ) ผมโกรธเขา แค้นเขา แต่ไม่ได้เกลียด ผมเกลียดที่ตัวเองเป็นแบบนี้จัง


เขากลับเขามาพร้อมกระเป๋าเดินทางใบใหม่ต่างจากครั้งที่แล้ว แต่ขนาดมันไม่ได้ห่างกันมากนัก ดูจะใหญ่กว่าเดิมด้วยซ้ำ



ผมนอนแน่นิ่งอยู่ในกระเป๋าเดินทางใบใหม่ที่ท้ายรถเหมือนครั้งที่แล้ว เราผ่านเส้นทางแบบเดิม อย่างน้อยก็ในความรู้สึกของผม จนกระทั่งมันหยุด และผมถูกลากไปกับทางขรุขระอีกครั้ง


ผมได้ยินเสียงโซ่กระทบกัน และรู้สึกแรงสั่นน้อยๆของกระเป๋า คล้องโซ่ล็อคกันเลยรึไงนะ?


แล้วผมก็โดนโยนอีกครั้ง เลือดลอยตัวสูง ชิ้นเนื้อก็เช่นกัน ก่อนจะตกลงมาและดิ่งสู่มหาสมุทร

.....................................
To be continued

[ืniyataan]

โอ๊ะ..แนวนี้มืดมนดี หาอ่านยาก รบกวนไรต์ใส่วันที่อัพห้อยท้ายให้หน่อยได้มั้ยฮะ ไม่อยากพลาด รอตอนต่อไปครัช 

[Marine.blackqueen]

BQ
รักต้องตาย
3
...............

ตอนเช้าผมลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยเสียงนาฬิกาปลุกในห้องนอนตัวเองเหมือนเดิม ร่างกายสมบูรณ์ครบถ้วนดีอย่างเคย และผมก็พาตัวเองมาหยุดยืนที่หน้าห้องของเขาอีกแล้ว


ก๊อกๆๆ


ก๊อกๆๆ


ก๊อกๆๆ


ผมต้องใช้เวลานานกว่าเดิมกว่าประตูห้องจะเปิดออกมา


เขาผงะถอยหลังออกไปทันทีที่เห็นผม ก็สมควรอยู่หรอก การเห็นคนที่ตัวเองฆ่าหั่นศพไปถึงสองครั้งมาโผล่ที่หน้าประตูบ้านคงไม่ใช่เรื่องปกติสามัญแน่ๆ


“ไง” ผมทัก ยกยิ้มให้เขา เขาถอยหลังห่างออกไปจากประตู ยอมปล่อยให้ผมเข้าไปได้ง่ายๆ


“ไม่ได้นอนอีกแล้วเหรอ?” ผมลูบแก้มซูบตอบของเขาเบาๆ ใบหน้านั้นดูอิดโรยกว่าเมื่อวานอีก “นอนกันเถอะ”


ผมฉุดรั้งเขาให้เดินตามผมเข้าห้องนอน ผลักอีกคนให้ล้มตัวลงนอนราบไปกับเตียงนุ่ม ก่อนจะขึ้นคร่อมเขาเอาไว้


“พี่...” เขาเรียกผมด้วยเสียงแหบแห้ง ดวงตาคู่นั้นอ่อนแสงแต่ก็ยังเป็นดวงตาคู่เดิมที่ผมชอบ


“ว่าไง?” ผมโน้มตัวลงไปประทับรอยจูบที่หน้าผากเขา ไล้ไปตามกรอบหน้า ขบกัดแรงๆเข้าที่คอ เขาเกร็งตัวเมื่อรู้สึกเจ็บ เลือดคาวสดซึมออกมาตามรอยกัด ผมเบือนหน้าหนีกลิ่นชวนอ้วกที่ผมคุ้นเคยดี


“พี่” เขาคล้องแขนโอบรอบเอวผมแน่น ซุกหน้าเข้ากับแผ่นอกหนาของผม ผมรู้สึกถึงความเปียกชื้นที่ซึมผ่านเสื้อเชิ้ต ...เขากำลังร้องไห้


“นอนเถอะ” ผมขยับตัวลงนอนกอดเขาเอาไว้ ภาวนาให้เราผ่านคืนนี้ไปถึงเช้าได้


...แต่มันก็ไม่เป็นอย่างนั้น


เมื่อลืมตาขึ้นมา ใบหน้าครึ่งหนึ่งของผมก็จมอยู่ในกองเลือดรวมกับเศษชิ้นส่วนที่ถูกแยกออกจากกัน...อีกครั้ง


ผมถอนหายใจในความคิดออกมา ต้องเป็นอย่างนี้ไปอีกกี่ครั้งกันนะ?


ไม่นานเขาก็เดินเข้ามาเก็บชิ้นส่วนผมลงกระเป๋าผ้าที่ด้านในหุ้มพลาสติกเรียบร้อย เมื่อเขารูดซิปปิด ผมก็ได้ออกเดินทางอีกครั้ง


คราวนี้ผมได้ยินเสียงภายนอกชัดเจนกว่าในกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่ปิดแน่นหนา เริ่มจากเสียงเขาปิดประตูห้อง ต่อด้วยเดินสวนกับใครสักคนที่ทักขึ้นมาว่าหน้าเขาดูเหนื่อยๆ


จนกระทั่งเขาหยุดยืน และผมรับรู้ได้ว่าเขากำลังรอลิฟต์จากเสียงติ๊งที่ดังเมื่อลิฟต์มาถึง ผมรู้สึกวูบเล็กน้อยเมื่อลิฟต์เคลื่อนตัว แต่แค่แป๊ปเดียวมันก็จบลง


เขาหิ้วผมออกมาจากลิฟต์ที่ชั้นจอดรถ ผมรู้ได้ไงหน่ะเหรอ ก็เดาเอาหน่ะสิ ถ้าคิดจะกำจัดศพ คงไม่มีใครหิ้วมันขึ้นรถเมล์ท่ามกลางมหานครที่มีคนอัดแน่นหรอก


“ขนของบ่อยนะครับช่วงนี้ จะย้ายออกเหรอครับ?” เสียงผู้ชายที่ดูมีอายุเอ่ยทัก คงเป็นยามของชั้นนี้มั้ง


“เอ่อ... แค่ขนของไม่จำเป็นกลับบ้านหน่ะครับ” เขาสะดุดเล็กน้อยแต่ก็ตอบกลับไปได้อย่างเป็นธรรมชาติ


“งั้นให้ลุงช่วงถือมั้ยครับ? ท่าทางจะหนัก” เขารีบชักกระเป๋าหนีทันที


“ไม่เป็นไรครับ จะถึงรถแล้ว” เขารีบตัดบทสนทนา แล้วไม่นานผมก็ถูกวางแหมะลงใน...ท้ายรถ?



รู้สึกได้ถึงล้อรถที่กำลังหมุนไปตามทางเรื่อยๆ และเมื่อรถจอด ผมถูกยกขึ้น แล้วก็ลอยละลิ่วตามแรงเหวี่ยงของเขาอีกครั้ง ก่อนจะกระทบพื้นน้ำดังตูมใหญ่แล้วก็ดิ่งลงใต้น้ำตามแรงถ่วงที่ถูกพ่วงมากับกระเป๋า

.....................................
To be continued

[ืniyataan]

กลับไปที่จุดเริ่มต้น..นนนน จะเกิดจุดเปลี่ยน ตอนไหนรอลุ้น   

[Marine.blackqueen]

BQ
รักต้องตาย
4
...............

ผมลืมตาอีกครั้งที่ห้องตัวเอง ครั้งนี้ก็เหมือนครั้งก่อน...และก่อนๆ ผมสบายดีไม่มีร่องรอยตำหนิใดๆบนตัว และผมก็ยังทำเรื่องโง่ๆเหมือนครั้งก่อนอีกครั้ง


ผมมาหยุดที่หน้าประตูบานเดิม ประตูที่ผมผ่านเข้าไปได้ แต่ไม่เคยได้กลับออกมาด้วยสองขาของตัวเอง


ก๊อกๆๆ


“กลับไปซะ!” คนในห้องตะโกนไล่ ผมรัวมือที่ประตูบานนั้นอีกครั้ง


ก๊อกๆๆ


“กลับไป!”


ก๊อกๆๆ


“ขอร้องล่ะ ไปซะเถอะ”


ก๊อกๆๆ


“กลับไปเถอะ.. พี่”


ก๊อกๆๆ


แล้วสุดท้ายประตูบานนั้นก็ยอมเปิดออก ผมยิ้มให้กับคนที่เปิดประตูออกมา เขาดูโทรมกว่าเดิม แทบจะเรียกว่าซากคนเดินได้แล้วด้วยซ้ำ


“ไง” ผมทักขณะที่พาตัวเองก้าวพ้นประตูนั้นไป แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา มีแต่เสียงประตูที่กระแทกปิดอย่างแรง


และผมก็ทรุดลงกองกับพื้นเมื่อมีทำครัวปลายแหลมเจ้าเดิมแทงทะลุท้องผมจากด้านหลัง


“ผมบอกให้พี่กลับไปไง!” พูดจบเขาก็ดึงมันออกไป ก่อนจะแทงซ้ำเข้ามาอีก


“ทำไมถึงยังอยู่!?” เขาดึงมันออกไปและแทงกลับเข้ามาอีกครั้ง.. และอีกครั้ง


“ทำไมถึงยังไม่หายไปสักที...” เสียงของเขาทั้งแหบแห้ง ทั้งสั่นเครือ ผมพยายามจะเหลียวกลับไปมองหน้าเขา แต่ก็ทำไม่ได้ ผมไม่เหลือแรงแล้ว ไม่สิ ผมไม่หายใจแล้วต่างหาก



ผมลืมตามาดูฉากเดิมๆ เขาหั่นศพผม ดูจะคล่องมือกับการแยกชิ้นส่วนผมแล้ว เขาทำมันได้อย่างรวดเร็ว ไม่นานผมก็กลายเป็นเศษเนื้อ


เขาหอบถุงพลาสติกแบบที่ใส่หมูใส่ไก่ในซุปเปอร์มาหลายใบ จัดการแบ่งผมลงในแต่ละถุงอย่างละเล็กละน้อยจนหมด ผมมองไปเพลินๆ ถึงมันจะชวนอ้วก...ผมรับได้นะ แต่ที่ผมขัดใจที่สุดคือทำไมต้องเอาหัวผมใส่รวมกับส่วนสะโพกด้วยล่ะ?


ผมถูกยัดใส่กระเป๋าผ้าใบกลางๆหลายใบ ก่อนจะถูกเก็บลงกล่องให้สะดวกต่อการขนย้าย


ผมถูกขนลงมาที่ลานจอดรถชั้นเดิม ลุงยามเอ่ยทักทายเขา เขาตอบรับ แล้วผมก็ถูกเก็บที่ท้ายรถอีกครั้ง


...แล้วสุดท้ายถุงใส่ผมก็ถูกโยนทิ้งลงทะเลทีละใบ... จนหมด

.....................................
To be continued

[ืniyataan]

ต้องบดให้ละเอียดเลยมั้ยเนี่ย หวาดเจี๋ยว..ววววววว   

[Marine.blackqueen]

BQ
รักต้องตาย
5
...............

ผมลืมตาในห้องตัวเอง ลุกไปอาบน้ำแต่งตัว หาของในตู้เย็นมาทำกิน ใช้ชีวิตแบบปกติดี


วันนี้... ผมจะไม่ไปหาเขา


ผมคว้าเอาขนมซองใหญ่กับเบียร์เย็นเฉียบไปทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่ม เปิดทีวีหาช่องหนังดูไปเรื่อย แล้วก็มาจบลงที่หนังรักดราม่าน้ำตาท่วมจอที่เคยได้รางวัลไปมากมาย


ผมนอนดูมันไปพลางกินขนมกระดกเบียร์ไปพลาง ผมไม่ได้ใช้ชีวิตแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ? คงตั้งแต่หลังจากที่ผมตาย...ครั้งแรก ผมใช้เวลาส่วนหนึ่งไปกับการคิดไม่ตกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น และอีกเกือบทั้งหมดดั้งด้นไปหาฆาตกรที่ฆ่าผม ปล่อยให้เขาลงมืออีกครั้ง ดูตัวเองถูกชำแหละ และสุดท้ายก็ถูกโยนทิ้งลงน้ำ


...นี่ผมเป็นโรคจิตไปแล้ว?


พระเอกหน้าหล่อในหนังกำลังก้มลงจูบนางเอกผมลอน บรรยากาศรอบข้างเป็นสีชมพู ไม่รับรู้ถึงเรื่องคนอื่น มีเพลงรักหวานซึ้งขึ้นเป็นแบ็คกราวมิวสิค


ผมอยากจะเบะปากแรงๆ รักในชีวิตจริงของใครมันดีแบบนี้บ้าง? หรือรักของคนอื่นเป็นแบบนั้นจริงๆ...ยกเว้นของผม?


ผมเผลอหลับไป ท้องฟ้าด้านนอกเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเข้มแล้ว


ผมเก็บซองขนมกับกระป๋องเบียร์ไปทิ้งขยะ ล้างหน้าล้างตาก่อนจะออกไปหาอะไรกินใกล้ๆแถวนี้



จริงๆแล้วผมก็เคยสงสัยว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่ไหม แต่จากคนอื่นๆเองก็หันมาสบตากับผมบ้าง ผู้หญิงที่เดินสวนกันไปก็ส่งยิ้มมาให้....ผมยังมีตัวตนอยู่จริงๆสินะ


ผมหยุดที่ร้านโจ๊กข้างทาง สั่งโจ๊กหมูใส่ไข่ ระหว่างรอผมก็หยิบเอาโทรศัพท์มือถือที่คว้าติดมือออกมาด้วยออกมาปลดล็อค แถบแจ้งเตือนอัดแน่นไปด้วยข้อความ แชทเฟสบุ๊ค แจ้งเตือนของแอปต่างๆ รวมถึงโทรศัพท์ที่กระหน่ำโทรเข้ามาหลายสายจากหลายหมายเลข


ผมไล่เช็คไปทีละอัน ข้อความส่วนใหญ่ก็มาจากเพื่อนร่วมงาน ถามถึงเรื่องที่ผมไม่โผล่หน้าไปทีทำงานหลายวัน แล้วก็บอสจะไล่ผมออกถ้าไม่มีเหตุผลในการหยุดมากพอ


...โดนฆ่าหั่นศพถ่วงทะเล เป็นเหตุผลที่มากพอรึเปล่านะ?


ต่อมาก็ช่องแชท นี่ก็เหมือนกัน เพื่อนร่วมงานทักมาถาม น่าจะก่อนการกระหน่ำโทรและส่งข้อความมาให้ผม ผมกำลังปัดมันทิ้งไป แต่แชทที่ถูกส่งมาในวันก่อนที่ผมจะถูกฆ่าทำให้ผมกดเขาไปอ่าน


มันถูกส่งมาจาก...เขา


มันไม่ใช่ข้อความพิเศษอะไร มีแค่บอกผมว่าฝันดี ผมเลื่อนขึ้นไปดูแชทเก่าๆของเรา มันดูเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขดี ผมไม่ใช่คนที่หวานอะไรมากมาย ก็เลยตอบกลับไปแค่สั้นๆ ผิดกับเขาที่ส่งข้อความยาวเป็นพรืดแถมแฝงมุขเสี่ยวๆมาด้วย


ผมยิ้มบาง มันดูเป็นความรักที่มีความสุขดี ถ้าไม่มีผู้หญิงคนนั้นก็ดีสิ... นั่นสิ ถ้าไม่มีผู้หญิงคนนั้นทุกอย่างก็จะเหมือนเดิม


ผมจ่ายเงินเมื่อจัดการส่งโจ๊กหมูลงท้องไปเรียบร้อยแล้ว เดินเล่นไปตามทางเรื่อยๆ ในมือกดเลื่อนหาเพื่อนในเฟสบุ๊ค... เพื่อนของเขา ไม่นานผมก็เจอคนที่ตามหา


ผู้หญิงตัวเล็ก หน้าตาน่ารัก ไว้ผมประบ่า ดูๆไปก็คล้ายตุ๊กตาดีเหมือนกัน... แล้วถ้ากลายเป็นตุ๊กตาที่อยู่นิ่งๆไปเลยล่ะ?


ผมกดเข้าไปดูหน้าฟีดของเธอ ดีที่เธอเปิดสาธารณะไว้เลยไม่อยากที่จะดูข้อมูลและไม่อยากที่จะตามหา... ที่อยู่ของเธอ

.....................................
To be continued

[ืniyataan]

จุดเปลี่ยน..นนนนนนนนนนนนนนนน   

[Marine.blackqueen]

BQ
รักต้องตาย
6
...............

ผมพาตัวเองนั่งรถขนส่งมวลชนมาถึงอีกฟากหนึ่งของเมือง ผมมาถึงที่หมายในเวลาดึกสงัดแล้ว เงียบสงบแทบไม่มีคนผ่านมาเลย


แล้วก็ถึงเวลาที่ผมจะเข้าไปหาเป้าหมายบนชั้นสี่ของตึกนี้แล้ว ถ้าจะเดินเข้าไปโต้งๆก็ดูจะโง่เกินไป ผมเลยเลือกที่จะอ้อมไปสำรวจดูรอบๆก่อน นั่นไง บันไดหนีไฟทีไม่มีแม้แต่กล้องวงจรปิดสักตัว ถ้าจะโทษก็โทษตัวเองที่ไม่รู้จักหาที่ที่ดีกว่านี้ แล้วก็โทษความแพศยาของตัวเองที่มายุ่งกับของคนอื่นเถอะนะ คุณมือที่สาม


ผมเดินขึ้นไปตามทางอย่างไม่รีบร้อนนัก ล้วงเอาบุหรี่ในกระเป๋ากางเกงที่เพิ่งแวะซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อยี่สิบสี่ชั่วโมงตรงหัวมุมห่างไปสองซอยมาจุดสูบ พ่นควันหม่นออกมาเบาๆ ตอนนี้ผมกำลังทำอะไรอยู่? ไม่รู้สิ ผมไม่ได้คิดอะไรไว้เป็นพิเศษหรอก ก็แค่...


...อยากกำจัดอีตัวสกปรกที่เข้ามาทำให้เขาเปลี่ยนไป!





ผมเคาะประตูห้อง 403 สองสามครั้งก็มีเสียงใสตอบรับ ผมกระตุกยิ้มเมื่อคิดว่าคอหอยของหล่อนจะถูกกะซวกออกมาจนเสียงใสๆนั่นพ่นออกมาไม่ได้อีกเลย


“มาแล้วค่ะ” เธอแง้มเปิดประตูน้อยๆ มองสำรวจแขกยามวิกาลที่มารบกวนเธออย่างไม่ไว้ใจ และยิ่งเมื่อเธอเห็นผม เธอก็หน้าซีดเผือกทันที ร่างบางๆนั่นสั่นเทิ้มด้วยความกลัว มือเล็กผลักดึงประตูให้ปิด แต่ผมยั้งไว้ก่อน แรงของผู้หญิงตัวเล็กๆจะมาชนะผู้ชายตัวใหญ่ๆได้ไง แถมผมยังเคยเป็นนักมวยมาก่อน แค่มวลกล้ามเนื้อแขนผมก็คงหนักว่ากล้ามเนื้อทั้งตัวของหล่อนแล้วล่ะมั้ง


“ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ” เธอโผล่งออกมาทั้งน้ำตา “จะไม่ไปยุ่งกับเขาอีกแล้วค่ะ ขอโทษ”


เธอสั่นกลัวจนทรุดไปนั่งกับพื้น ร้องห่มร้องไห้จนหน้าน่ารักๆนั่นดูไม่ได้


“ตอนแรกฉันไม่รู้ว่าเขามีแฟนอยู่แล้ว.. ไม่รู้ว่ามีคุณอยู่แล้ว” เธอร้องไห้หนักกว่าเดิม ทั้งยังพร่ำพูดแต่คำว่าขอโทษ


“แล้วตอนนี้รู้แล้ว?” ผมถามออกไปนิ่งๆ เธอพยักหน้ารัวๆจนน้ำตาร่วงเผาะ


“แล้วยังไง?” ผมไม่ยักกะสงสารเธอสักนิด กลับอยากเย็บปากสวยๆนั่นให้ปิดสนิทมากกว่า


เธอคลานถอยหลังไปเมื่อผมปิดประตูลงกลอน เธอยันตัวลุกขึ้นเตรียมวิ่งแต่ผมคว้าข้อมือเธอไว้ได้ก่อน ออกแรงนิดหน่อยเธอก็เซถลามาล้มอยู่แทบเท้าผมแล้ว


ผมยกเท้าขึ้นเหยียบหน้าขาข้างซ้ายของเธอ เธออ้าปากจะกรีดร้อง แต่ผมจะปล่อยให้เธอทำได้เหรอ? ไม่! ผมปิดปากเธอด้วยมือใหญ่ของผมที่บีบกรามของเธอไว้แน่นจนได้ยินเสียงเหมือนอะไรปริแตก ตาบวมช้ำนั้นมีน้ำตารื้นขึ้นมาอีกครั้ง เธอมองผมคล้ายจะอ้อนวอน ขออะไรล่ะ? ชีวิต?


ผมไม่ให้!

.....................................
To be continued

[Pittabird]

วนลูปเหมือนการ์ตูนญี่ปุ่น    เดาไม่ถูกว่าจะจบยังไง    แต่อยากให้คนฆ่าได้รับบทเรียน   ไม่รัก  แอบมีคนอื่น  แล้วยังฆ่าเค้าอีก

[ืniyataan]

ที่ใดมีรัก..ที่นั่นมีทุกข์
ใจขื่นขม..ตรอมตรมชั่วนิรันด์
Only love..only love can hurt like this   

[Marine.blackqueen]

BQ
รักต้องตาย
7
...............

ผมผลักหัวเธอให้ล้มลงไปกับพื้น เท้าที่เคยเหยียบอยู่บนหน้าขาเลื่อนมากดน้ำหนักที่หัวเธอแทน ผมขยี้เท้าจนผมประบ่าสีน้ำตาลอ่อนนั้นยุ่งเหยิง เธอร้องไห้ ร้องไห้ แล้วก็ร้องไห้


เธอคงอยากตะโกนเรียกให้คนช่วย แต่ก็ทำไม่ได้หรอก ความกลัวมันมีอำนาจมากกว่าที่คิดนัก เราอาจจะคิดว่าเราควบคุมตัวเองได้ แต่มันไม่ใช่ สัญชาติญาณของมนุษย์ที่มันจะหาทางหลีกเลี่ยงความเจ็บปวด และมันยังทำให้มนุษย์รับรู้ถึงอันตรายที่กำลังจะคร่าชีวิตตนด้วย ตอนนี้สัญชาติญาณของเธอคงตีความว่าผมคือภัยร้ายที่จะทำให้เธอต้องตายเสียแล้ว เธอเลยเลือกที่จะหุบปากหวังให้ผมไม่ลงมือรุนแรง


สัญชาติญาณตีความถูก แต่เธอคิดผิด..


ไม่ว่าเธอจะเงียบ หรือตะโกนโหวกเหวก


ผมก็จะฆ่าเธออยู่ดี!


ผมนั่งยองลงไปข้างเธอ มือกระชากกลุ่มผมนุ่มขึ้นมาอย่างแรงจนเธอนิ่วหน้า


“จำไว้นะ ชาติหน้าก็อย่าไปยุ่งกับของคนอื่นอีก” เธอเบิกตากว้างเมื่อชีวิตถึงคราวต้องจบแน่แล้ว ผมไม่มีความลังเลสักนิด ชกเข้าที่คอเธอไปหมัดหนึ่งเน้นๆ เธอคู้ตัวกุมคอตัวเองไว้ ไอรุนแรงเพราะแรงกระแทกเมื่อกี้คงทำให้ส่วนกล่องเสียงหรือหลอดอะไรสักอย่างของเธอแตกไปแล้ว เธอขยับปากพูดแต่ไม่มีเสียง ผมคิดว่าเธอขอให้ผมหยุด แต่ผมไม่อยากทำตามเลย และจะไม่ทำตามด้วย


ผมลากขาเธอเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น เสียงเล็บครูดกับพื้นไม้เป็นทางยาว แต่มันไม่ช่วยให้ความเร็วที่ผมลากเธอไปนั้นลดลงเลย ผมเหวี่ยงเธอไปชนกับโซฟาก่อนจะกองลงกับพื้น


เธอเงยหน้ามองผม มันมีความเจ็บแค้นเล็กๆหลังแววตาอ้อนวอน เธอคงแค้นผมมาก แต่ก็รู้ว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้ เลยได้แต่ร้องขอชีวิตอย่างน่าสมเพช ผมแค่นเสียงหัวเราะในลำคอ


“เธอรู้ไหม? เธอน่ารักมากเลยนะ” ผมเชยคางมนขึ้นมาสบตา “แล้วมันก็จะดีมากๆ...ถ้าเธออยู่เฉยๆไม่ขยับอีกเลย”


เธอเบิกตาโพลง น้ำตาที่เริ่มแห้งไปแล้วไหลออกมาอีก ผมเกลี่ยมันออกเบาๆอย่างปลอบประโลม “อย่ากลัวเลย มันไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอก”


ว่าจบผมก็ขยุ้มกลุ่มผมนั้นแน่นก่อนจะกระแทกหน้าเธอลงกับพื้นพรมนุ่ม มันช่วยลดแรงสะเทือนได้มาก แต่เลือดสดๆก็ยังไหลออกมาจากจมูกเล็กๆนั้นอยู่ดี


ผมผละจากห้องนั่งเล่นเข้าครัวไปหาเครื่องไม้เครื่องมือมาเล่นกับเธอที่นอนหายใจรวยรินอยู่บนพรมนุ่มสีกุหลาบ




เธอกรีดร้อง แต่มันก็มีแค่ลมที่ออกมา เมื่อผมปักมีดคมลงบนหลังมือขวาของเธอ ตรึงยึดมันไว้กับพื้นแน่นไม่ให้ขยับได้


ผมถอยออกมานั่งโซฟาเดี่ยวสีม่วงของเธอ มองดูเลือดที่ไหลรินของจากปากแผล และผู้หญิงโสโครกที่กำลังทุรนทุรายหาทางรอดอยู่บนพื้น


เธอพยายามจะดึงมีดที่ปักมือไว้ออก แต่มันฝังลึกเกินไป ลำพังแรงของผู้หญิงตัวเล็กๆคงทำไม่ได้ เธอเงยหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตาขึ้นมองผม ดวงตาแดงก่ำจนน่ากลัว ขยับปากอ้อนวอนแบบไม่มีเสียง


“อยากให้ดึงออกเหรอ?” ผมถาม มองเธอด้วยแววตาสงสาร เธอพยักหน้าแรงๆด้วยกำลังที่ใกล้จะหมด


“ได้สิ” ผมขยับเข้าไปใกล้เธอ ดึงเอามีดแหลมที่ตรึงมือเธอออกให้ เธอมองผมอีกครั้ง นัยน์ตากลมโตสะท้อนความรู้สึกมากมาย โกรธแค้น หวาดกลัว อ้อนวอน... และขอบคุณ


ผมไม่ปล่อยให้เธอได้รู้สึกขอบคุณผมนานนัก โดยการกดปลายมีดแหลมลงไปที่หลังมืออีกข้างของเธอ ค่อยๆบดขยี้ให้ลึกลงไป เธอหวีดร้องอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีเสียงเหมือนเดิม แววตาแข็งกร้าวที่มองผมเต็มไปด้วยโทสะ


“เอาออกให้แล้วไง” ผมยิ้มให้เธอ วางมือจากมีดที่กรีดผ่านเนื้อหนังจนทะลุแล้วยกขึ้นลูบผมปลอบประโลมเธอเบาๆ “ต่อไปทำอะไรดี?”


เธอเบิกตากว้างทันทีที่ผมพูดจบ ตัวสั่นยิ่งกว่าเดิม ผมดึงเอาปอกหมอนอิงบนโซฟามากดปากแผลที่เลือดไหลอาบของเธอ กลัวว่าถ้าเสียเลือดมากไป... เธอจะตายซะก่อน


เห็นได้ชัดเจนว่าเธอหวาดกลัว ระแวงทุกการกระทำของผม ไม่ว่าผมจะไปทางไหน ขยับตัวยังไง เธอก็จะจับจ้องตาไม่กระพริบ


มันน่าหงุดหงิดชะมัด ต้องมาทำอะไรอยู่ในสายตาของคนอื่น โดยเฉพาะคนที่ผมเกลียดจนแทบจะอดใจไม่ให้ถลกหนังมันออกมาทำพรมเช็ดเท้าไม่ไหว


“มองอะไรนักหนาวะ!” ผมเตะแรงๆเข้าที่ท้องของเธอจนตัวงอ ปกติผมไม่เคยใช้ความรุนแรงกับผู้หญิงเลย ไม่เลยสักครั้ง ไม่แม้แต่จะคิด... แต่ไม่ใช่กับผู้หญิงคนนี้ และตอนนี้ มันก็ไม่ปกติอีกต่อไปแล้ว


ผมควานหาของในลิ้นชักทำครัวของเธอ มันแทบไม่มีอะไรเลย แสดงให้เห็นว่าเจ้าของห้องไม่ชอบทำอาหารกินเอง


ผมเดินออกจากห้องครัวที่ไม่มีของมีประโยชน์เข้าไปในห้องนอน รื้อค้นตู้ลิ้นชักในห้องจนเละเทะ แต่ก็ไม่มีอะไรที่ผมจะเอามาเล่นกับเธอได้เลย


ผมเดินกลับมาหาร่างที่นอนหายใจรวยริน ยกเท้าเหยียบลงบนด้านมีที่ปักคาหลังมือซ้ายของเธออยู่ บดขยี้มันอีกสักพักจนหลังมือนั้นเป็นแผลฉกรรจ์ คมมีดบาดผิวรอบแผลจนเหวอะหวะ เนื้อชิ้นเล็กๆหลุดไหลออกมาปนกับเลือดที่ไหลไม่หยุด


ผมนั่งยองลง มือกระชากกลุ่มผมนั้นจนเธอลอยขึ้นมาครึ่งร่าง เธอมองผมอย่างอ้อนวอนอีกครั้ง สายตาสิ้นหวังนั้นน่าสงสารจับใจ แต่... หัวใจผมมันถูกแยกออกจากตัวมาหลายต่อหลายครั้งแล้วนี่สิ มันเลยไม่ค่อยมีความรู้สึกเหลือกสักเท่าไหร่


ผมกระชากมีดที่มือของเธอออกอย่างแรง เธออ้าปากกว้างกรีดร้องไร้เสียง แต่มันก็ไม่นานหรอก...


ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น ผมก็ปักมีดนั้นเข้าที่คอหอยของเธอ กรีดเป็นทางยาวไปตามขวาง เลือดสดๆพุ่งกระฉูดสาดเปื้อนไปทั่ว ทั้งพรมสีกุหลาบ ทั้งโซฟาเข้าชุดสีม่วง ทั้งโต๊ะวางของตัวเตี้ยสีน้ำตาล เสื้อสีชมพูอ่อนของเธออาบย้อมด้วยสีแดงจนไม่เห็นสีเดิม รวมถึงตัวผมด้วย เลือดของเธอกระเด็นมาโดนหน้าผมจนชุ่ม เสื้อผ้าสบายๆที่ใส่มากลายเป็นคราบสีเข้ม


ตาเธอเหลือกค้างมองจ้องผมอย่างเครียดแค้น คงจะสาปแช่งผมอยู่ในใจ? ช่างเถอะ ผมคงไม่โดนสาปไปมากกว่านี้แล้วล่ะ

.....................................
To be continued

[♠DekDoy♠]

รึว่าทั้ง 3 คนตายไปหมดแล้ว แล้วต้องอยู่ในวังวนฆ่ากันไปซ้ำไปซ้ำมา

[ืniyataan]

โหด..ดดดดดดดดดดดดดดดด   

[Marine.blackqueen]

BQ
รักต้องตาย
8
...............

ผมพาตัวเองข้ามฟากเมืองด้วยบริการของแท็กซี่ เสื้อคลุมนอกตัวยาวปิดบังคราบโสมมของเรื่องชั่วช้าที่ผมเพิ่งไปทำมาได้อย่างมิดชิด มันอาจจะดูน่าสงสัยไปบ้าง แต่คนขับแท็กซี่ก็ยังทำหน้าที่ของตนได้ดี พาผมมาส่งถึงหน้าคอนโดสูงกว่าสิบชั้นที่ผมมักจะมาประจำ


ผมพาตัวเองเข้าไปด้านในอย่างช้าๆ ทักทายยามกะดึกที่คุ้นหน้าคุ้นตา ผมมาที่นี่บ่อย บ่อยมากจนเรียกมันว่าบ้านหลังที่สองเลยก็ยังได้ พนักงานที่นี่คุ้นหน้าผมดี ผมมักจะมากับเจ้าของห้องหนุ่มหน้าตาดีชั้นสิบหกในตอนดึก และกลับไปเมื่อฟ้าสว่าง พวกเรากลายเป็นข่าวซุบซิบกันอยู่ช่วงหนึ่ง แต่เขาไม่ได้สนใจมัน บอกว่าดีเสียอีก ทุกคนจะได้รู้ว่าเราเป็น ‘แฟน’ กัน


ก๊อกๆๆ


ผมเคาะประตูบานนั้นอยู่เพียงไม่กี่ครั้งมันก็เปิดออก สภาพเขาแย่เกินกว่าจะเรียกว่ามนุษย์ที่ยังมีลมหายใจ คล้ายกับซากอะไรสักอย่างมากกว่า


“ดูแย่จังนะ” ผมทักออกไป ไม่ได้รู้สึกแย่สักนิดที่เป็นต้นเหตุให้เขาทรุดโทรม มันสมควรแล้วที่เขาจะต้องแบกรับความรู้สึกเหล่านั้นไว้ ความเจ็บปวด ความผิดที่รัดคอจนแทบหายใจไม่ออก ...เหมือนที่ผมรู้สึกอยู่ตอนนี้


“ทำไมยังมาอีก?” เขาถาม เสียงเขามันแหบแห้งจนน่ากลัว ผมเดินผ่านเขาเข้าไปในห้องครัว รินน้ำใส่แก้วมายื่นให้


“กินน้ำบ้างสิ” เขาปฏิเสธที่จะรับน้ำแก้วนั้น ผลักมือผมออกเบาๆแล้วเบือนหน้าหนีไป “อย่าดื้อได้มั๊ย?”


เขาไม่ยอมหันมา ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ผมถอนหายใจ(ออกจากจมูกของตัวเอง)แรงๆ กระชากไหล่อีกคนให้หันกลับมา จ่อแก้วที่ริมฝีปากแห้งผากนั้น บีบกรามจนเขายอมอ้าปากแล้วจับกรอกน้ำลงไปทันที


เขาสำลักน้ำไอโขลก ผมยกยิ้มที่มุมปากน้อยๆ ยื่นมือไปช่วยเขาเช็ดหยดน้ำที่ไหลเปื้อนคาง ไล้นิ้วไปตามกรอบหน้า แนบมือลงกับแก้มซูบตอบนั้น ตัวเขาเย็น... เย็นจนผมหนาวไปถึงหัวใจ


“อาบน้ำบ้างรึเปล่า?” ผมถาม เขาส่ายหน้า ผมจับมือผอมเย็น... มันเคยใหญ่และอบอุ่นกว่านี้มาก ออกแรงดึงเบาๆพาเดินไปถึงห้องน้ำที่ยังหลงเหลือกลิ่นคาวจางๆ ...หรือบางทีมันอาจจะมาจากตัวผมเองก็ได้


ผมปลดกระดุมเสื้อของเขาออกทีละเม็ด ช่วยเปลื้องมันออกจนร่างท่อนบนเขาเปล่าเปลือย ไล้มือไปตามแผงอกที่เหลือเค้าของความแน่นตึงอยู่ลางๆ หน้าท้องราบเรียบที่เคยมีมัดกล้าม เพียงไม่กี่วันมันทำลายคนคนหนึ่งได้มากขนาดนี้เลย?


ผมช่วยเขาถอดกางเกงออกอย่างง่ายดาย ผลักให้อีกคนเข้าไปยืนใต้ฝักบัวอาบน้ำ หมุนปรับเครื่องทำน้ำอุ่นให้ได้อุณหภูมิแล้วหมุนก๊อกเปิด เขาสะดุ้งตัวเมื่อน้ำที่ไหลออกมาแรกๆนั้นเย็นจัด แต่ไม่นานมันก็กลายเป็นน้ำอุ่นสบายตัว


แชมพูกลิ่นหอมถูกขยี้เป็นฟองบนหัวเขาด้วยมือผม เขาเตี้ยกว่าผมสักแปดเซนเห็นจะได้ ตัวที่ผ่ายผอมลงไปก็ยิ่งดูเล็กเมื่อเทียบกับผมที่ยังอุดมสมบูรณ์ดีทุกอย่าง


ในขณะที่ผมค่อยๆลูบล้างฟองออกจากเส้นผมเขา มือผอมแกร่นนั้นก็เอื้อมมาลูบคางผม ผมสบตากับเขารอคอยให้เขาพูด แต่ก็เงียบ เขาไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เพียงลากมือลงมาปลดเสื้อคลุมตัวยาวของผมออกช้าๆ


ทุกอย่างดูไหลลื่นไปตามที่ควร ผมปล่อยให้เขาแหวกชายเสื้อคลุมออกแล้วลูบไล้หน้าท้องผมใต้เสื้อยืดที่เปื้อนเลือดเป็นด่างดวง


เขาชะงักกึก เมื่อเห็นสีแดงเป็นสายริ้วอยู่ในน้ำที่ไหลผ่านตัวเราสองคน สายตากวาดมองจากพื้นขึ้นมาจนถึงมือที่สัมผัสกับกล้ามหน้าท้องของผมอยู่ คราบเลือดที่เปียกชุ่มค่อยๆละลายตัวไหลออกมาตามทางน้ำ ตาของเขาเบิกกว้าง เลิกเสื้อผมขึ้นสูง มือปัดป่ายไปทั่วหาบาดแผล แต่แน่นอน มันไม่มีหรอก เพราะเลือดพวกนี้มันไม่ใช่ของผมสักหยด


“เลือด...ใคร?” เขาถาม ดวงตาสะท้อนภาพผมสั่นเครือ ผมกำข้อมือเขาไว้หลวมๆ ขยับตัวเข้าใกล้จนแนบชิด กดจูบลงที่หน้าผาก ไล้ต่ำตามสันจมูกลงมาที่ริมฝีปากสั่นระริก จูบปลอบมันเบาๆ ซ้ำๆอยู่อย่างนั้น อยากหยุดทุกอย่างไว้ตรงนี้ อยู่อย่างนี้


เข็มนาฬิกาเดินผ่านไปเท่าไหร่ไม่มีใครรู้ ผมค่อยๆทิ้งตัวลงซบกับบ่ากว้าง สองมือโอบรัดไว้ราวกับกลัวว่าเขาจะหายไป น้ำอุ่นๆไหลผ่านเรา เลือดที่ติดตัวผมมาถูกล้างออกไปเกือบหมดแล้ว คราบเลือดที่ติดมาล้างออก แต่ความผิดที่ผมทำไป มันจะฝังรากลึกไม่มีวันลบเลือกออกไปได้... จนกว่าผมจะตาย หรือนานกว่านั้น


ผมเริ่มสะอื้นเมื่อน้ำตาไหลออกมา ความรู้สึกที่บีบคั้นอยู่ในใจ ตอนทำไม่รู้สึกหรอก แต่พอทำลงไปแล้ว แก้ไขไม่ได้แล้ว มันกลับชัดเจนขึ้นมา ชัดจนผมเมินมันไปไม่ได้ ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงได้ซูบโทรมนัก แค่ร่างกายมันไม่เท่าไหร่หรอก แต่จิตใจนี่สิ ...มันไม่ไหวแล้ว


‘หากจิตใจเข้มแข็ง ร่างกายก็ฟื้นได้ แต่ถ้าหัวใจมันไปต่อไม่ไหว ร่างกายก็พังตาม’ พี่ข้างบ้านผมเรียนแพทย์จิตเวทย์ และนั่นคือประโยคเดียวที่ผมจำได้ว่าเขาเคยพูดกับผม


“กู...” ผมอยากสารภาพบาปในใจ แต่ก็ถูกอีกคนห้ามไว้ เขาจูบเบาๆที่ปากผม กระชับแขนที่กอดตอบผมเมื่อไหร่ไม่รู้ให้แน่นขึ้น


“ไม่ต้องหรอก...” เขากระซิบที่ข้างหู เสียงทุ้มที่คุ้นเคยกลับมาแล้ว “...ผม...จะฆ่าพี่อีกครั้ง....วันนี้”


ผมผลักอกเขาให้ออกห่าง แต่เขายื้อแขนไว้ เรี่ยวแรงของเขามีไม่มาก ถ้าผมจะสะบัดตัวหนีก็ทำได้ง่ายๆ แต่แววตาที่เขามองผมอยู่นั้นมันตรึงให้ผมหยุดนิ่ง


“แล้วพรุ่งนี้ พี่ก็กลับมา...หาผมอีก...นะ” ผมรู้สึกถึงคำร้องขอในน้ำเสียงนั้น


“อืม”





ผมถูกชำแหละอีกครั้ง ผมไม่ได้บอกเขาว่าผมยังมองเห็นอยู่แม้ว่าจะตายไปแล้วก็ตาม เขาลงมีดที่ข้อต่อตรงหัวเข่าผม หั่นลงไปแบบไม่รีบนักเหมือนคุ้นเคยกับมันดีอยู่แล้ว ทุกอย่างในห้องน้ำนี้ยังชวนอ้วกเหมือนเดิม แต่ผมชินแล้ว และนับมันเป็นกิจวัตรประจำวันอีกอย่างหนึ่ง


แล้วเราก็ออกเดินทางกันอีกครั้ง ไปตามทางเดิมๆ ลงลิฟต์ ลานจอดรถ ท้ายรถ แล้วก็มาอยู่ที่หน้าผาเหนือน้ำทะเลที่เดิม แต่ต่างกันตรงที่เขาเปิดซิปออก


“เจอกันพรุ่งนี้นะ..”

.....................................
To be continued

[ืniyataan]

แล้วกัน..นนน ชักจะสยองขึ้นเรื่อยๆ   

[Marine.blackqueen]

BQ
รักต้องตาย
9
...............

ผมลืมตาตื่นที่ห้องของตัวเองในช่วงสายๆของวันหยุด รีบหาเสื้อมาใส่คลุมทับแบบลวกๆแล้วตรงดิ่งไปที่คอนโดสูงสิบกว่าชั้นที่ห่างไปเขตหนึ่ง


พอมาถึงหน้าห้อง เจ้าของก็เปิดมันรอไว้อยู่แล้ว ผมเดินเข้าไปด้านใน เขากำลังนั่งอยู่ข้างโซฟา กอดเข่าแน่นนิ่ง ผมปิดประตูแล้วเดินตรงเข้าไปหา อยากโผเข้ากอด แต่เหลือบไปเห็นข่าวบนจอทีวีเสียก่อน


บนจอแอลอีดีสี่สิบนิ้วที่พวกเราไปเลือกด้วยกันกำลังฉายภาพข่าวน่าสะเทือนใจของหญิงสาวคนหนึ่งที่ถูกฆาตกรรมอย่างโหดเหี้ยมในห้องพักของตัวเอง ยังจับคนร้ายไม่ได้เพราะไม่มีกล้องวงจรปิด ไม่มีภาพบันทึกอะไรทั้งนั้น ผู้ต้องสงสัยจึงเป็นแฟนหนุ่มที่เพิ่งเลิกรากันไปเมื่อสามเดือนที่แล้ว ชายคนนั้นเป็นเจ้าของกิจการขายโทรศัพท์เล็กๆแห่งหนึ่ง คบกับผู้หญิงคนนั้นมาสองปี และเลิกกันไปเพราะจับได้ว่าแฟนสาวมีชู้... และชู้คนนั้นก็คือ ‘เขา’ ที่เป็นคนรักของผม


เขาเงยหน้าขึ้นมามองผม ใบหน้าที่ดูดีขึ้นเมื่อวานนี้หายไปแล้ว เหลือเพียงแววตากระด้างลึกโหล แก้มตอบ ปากซีดแตก


“เลือดเมื่อวาน...” เขาขยับตัวลุกขึ้น วัตถุในมือสะท้อนแสงแวววาว มีดทำครัวเพื่อนรักที่คร่าชีวิตผมมาเก้าครั้งและกรีดลงบนเนื้อผมมานับครั้งไม่ถ้วน มันถูกทำความสะอาดและลับจนคมกริบ “...ของเธอหรอ?”


ผมตัวเย็นวาบเมื่อเห็นแววตาที่เกี้ยวกราดคู่นั้น เขาจ้องผมเขม็ง ผมยิ้มให้กับตัวเอง ส่งเสียงหัวเราะหึเย้ยหยันตัวเอง ผมฆ่าผู้หญิงคนนั้นได้แล้ว แต่เขาก็ไม่กลับมาหาผม เธอยังอยู่ในใจเขา ยังทำให้เขาโกรธแค้นผมแทบบ้าคลั่งได้ ...หรือมันอาจจะเป็นคำสาปแช่งสุดท้ายของเธอ?


ผมยืนนิ่งๆปล่อยให้เขากำมีดแหลมตรงเข้ามาทิ่มแทงผมแผลแล้วแผลเล่า ผมไม่ค่อยรู้สึกเจ็บที่บาดแผลเท่าไหร่นัก แต่มันเจ็บปวดจนแทบจะตาย เจ็บกว่าครั้งไหนๆที่ผมเคยเจอ... เจ็บตรงหัวใจ


ผมร่วงหล่นลงไปกองกับพื้น ถูกลากเข้าห้องน้ำไปชำแหละ ถูกเก็บใส่กระเป๋า แล้วเอาไปโยนทิ้งน้ำ... เหมือนเดิม

.....................................
To be continued

[♠DekDoy♠]

อ้าวววววเห็นกอดตอบในห้องน้ำคิดว่ารู้แล้วว่าไปฆ่าเธอซะอีก ซึ่งตัวเองก็ฆ่าคนถ้าชู้จะโดนฆ่าบ้างจะโกรธทำไม

[ืniyataan]

 

[Marine.blackqueen]

BQ
รักต้องตาย
10
...............

ผมตื่นมาในห้องของตัวเองอีกครั้งเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมา เดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตา อาบน้ำแต่งตัว แล้วออกจากห้องย้ายตัวเองไปที่ห้องของอีกคน ไม่ลืมที่จะแวะซื้ออาหารติดมือไปให้เขาด้วย ผมคำนวณเงินเก็บคร่าวๆดูแล้ว ผมยังสามารถจ่ายค่าเช่าห้อง ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าอาหารของผม รวมไปถึงของเขาได้อีกราวๆสามสี่เดือน


เขาเดินมาเปิดประตูทันทีที่ผมมาถึงหน้าประตูเหมือนรอคอยการมาของผมอยู่แล้ว


ใบหน้าหล่อเหลาของเขาดูอิดโรย แต่ก็ไม่ย่ำแย่เท่ากับเมื่อวันแรกๆ เทียบกันแล้ว วันนี้ดูดีกว่าเยอะเลย


หลังจากวันที่เขาบันดาลโทสะฆ่าหั่นศพผมในวันนั้น ผมก็จะวนเวียนกลับมาทีนี่ให้เขาฆ่าระบายความแค้นอีกครั้งและอีกครั้ง ซ้ำๆ มาจนเกือบสามอาทิตย์แล้ว


ผมเดินตรงเข้าไปหาเขาที่เดินนำผมไปนั่งรออยู่ที่โซฟาแล้ว มีดทำครัวเจ้าเก่านอนนิ่งสงบอยู่บนโต๊ะกระจก พร้อมกับมีดเล็กใหญ่อีกสามสี่เล่ม


ผมหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขา หลับตารอการลงทัณฑ์ แต่กลับไม่มีมีดที่จ้วงแทงหรือกรีดผ่านผิวเลยแม้แต่น้อย มีเพียงมืออุ่นๆที่นาบลงบนท้องผม ลูบปัดป่ายไปทั่วคล้ายหาอะไรบางอย่าง


“ทำไมถึงมาให้ผมฆ่า.. อีก?” เขาถามเสียงแผ่ว นั่นสิ ทำไมผมถึงกลับมา ทั้งที่มีโอกาสให้ใช้ชีวิตอยู่ต่อไปตั้งไม่รู้กี่ครั้ง แต่ก็พาตัวเองกลับมาลงเอยที่นี่เสมอ นี่แหละมั้งที่เรียกว่ากลับมา ‘ตาย’ รัง


“ทำไมถึงไม่ฆ่าผม? ทำไมถึงยอม? ทำไม..” เสียงของเขาเบาลงเรื่อยๆจนเหมือนพูดกับตัวเอง ผมยกมือขึ้นวางบนกลุ่มผมที่กระเซอะกระเซิงไม่เป็นทรง แล้วลูบสางเบาๆ


“ไม่รู้” นั่นเป็นคำตอบที่ดีและจริงที่สุดเท่าที่ผมจะหาได้แล้ว


เขากอดรัดรอบเอวของผมแน่น ซุกหน้าลงกับหน้าท้องผม ผมเองก็โอบรอบคอนั้นไว้หลวมๆ สงบนิ่งแลกไออุ่นและเสียงชีพจรที่บอกว่าอีกคนยังมีชีวิตอยู่กันเงียบๆ


เขาเป็นฝ่ายผละออกก่อน กอดที่รัดแน่นคายออก หน้าที่ซุกอยู่กับหน้าท้องของผมเงยขึ้น ผมก้มลงสบตากับเขา


เราทิ้งตัวลงไปกับเบาะโซฟานุ่ม แลกจูบกันไปมา แย่งชิงจังหวะการหายใจของอีกคน มือลูบไล้ปัดป่ายไปทั่ว ไม่นานเสื้อผ้าก็ถูกปลดออกไปกองทิ้งไว้บนพื้นจนหมด


เขาพลิกตัวให้ผมขึ้นไปอยู่ด้านบน สอดนิ้วเข้ามาในตัวผมอย่างไม่รีบนัก ค่อยๆขยายมันให้กว้างขึ้นที่ละนิด เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการสอดใส่ เป็นเพราะเราห่างหายเรื่องแบบนี้กันไปสักพักแล้ว มันจึงติดขัดไปบ้าง ผมเจ็บจนนิ่วหน้าแต่ไม่นานก็เริ่มคุ้นชิน ...กับสัมผัสเก่าๆ


จังหวะดำเนินไปอย่างเรียบง่ายและสม่ำเสมอ เขาไม่รีบ ผมไม่รีบ ค่อยๆซึมซับกันและกัน ผมใช้มือรูดรึงท่อนเอ็นที่ตื่นตัวกว่าครึ่งของเขาไปพร้อมกับของตัวเอง ไม่นานมันก็แข็งขึงพร้อมใช้งาน


“ใส่เลยได้มั๊ย?” เสียงของเขาทำให้อารมณ์ของผมพุ่งพล่าน แค่เสียง... ผมก็แพ้แล้ว


ผมยกสะโพกสูง ใช้นิ้วเบิกขยายช่องทางของตัวเอง ก่อนจะทิ้งตัวลงช้าๆ ท่อนเนื้อของเขาค่อยๆแทรกตัวเข้ามา มันทั้งอุ่นร้อนและเฉอะแฉะ เข้ามาได้แค่ส่วนหัวผมก็เจ็บจนแทบบ้า เขาเกลี่ยน้ำตาที่คลอขึ้นมาออกให้ ยิ้มอ่อนจางที่ดูเหนื่อยทว่าจริงใจ


เราหยุดกันสักพักเมื่อเขาเข้ามาจนหมด จูบแลกลิ้นกันไปเรื่อยๆ ปล่อยเวลาให้ร่างกายเรารำลึกความหลัง เขาพูดเรื่องของเราออกมา


“พี่จำวันแรกที่เจอกันได้มั๊ย?”


“รับน้อง?”


“ไม่ๆ ก่อนหน้านั้น”


“ไม่รู้ดิ”


“วันแรกที่เปิดเทอมอ่ะ พี่กำลังต่อคิวซื้อมะม่วงอยู่”


“เจอกันเหรอ?”


“เพื่อนผมเตะบอลไปโดนเพื่อนพี่ แล้วพวกพี่ก็ด่าพวกผมยับเลย”


แล้วเขาก็หัวเราะ กับความทรงจำเล็กๆระหว่างเรา ที่ผมจำไม่ได้ แต่เขาจำได้


“แล้วชอบกูตั้งแต่เมื่อไหร่?”


“ก็ตั้งแต่ตอนนั้นแหละ”


“โดนด่าเนี่ยนะ?”


“อืม ก็...พี่เถื่อนดี”


ผมผลักหัวเขาเบาๆ เขาหัวเราะอีก ยืดตัวขึ้นมาจูบผมหนักๆไปที ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนแล้วเริ่มพูดต่อ


“แล้วพี่ล่ะ? เริ่มชอบผมเมื่อไหร่”


“นั่นดิ...”


“เมื่อไหร่?”


“หลังจากที่นอนด้วยกันมั้ง”


“โหย เสียใจว่ะ”


“แต่ก็ชอบป๊ะวะ”


ผมยักคิ้วยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ เขายิ้มตอบ ยิ้มสดใจประจำตัว ยิ้มแบบที่ผมไม่ได้เห็นมานาน


“แล้วนี่ไม่หนักเหรอ?”


“หนักดิ พี่ตัวใหญ่กว่าผมอีก”


“งั้นให้กูอยู่ล่างดิ”


“ไม่เป็นไร”


“ก็บอกว่าหนัก?”


“ทนได้... แต่ถ้าให้อุ้มนี่ไม่ไหวนะ”


ผมตั้งท่าจะดีดหน้าผากเขาแรงๆสักครั้ง แต่ยังไม่ทันได้ลงมือเขาก็ขยับสะโพกซะก่อน แล้วมันก็ยิ้มเจ้าเล่ห์


ผมครางในลำคอตามจังหวะของอีกคน ขยับตอบรับกลับไป กอดรัดแน่นขึ้นจนผมต้องดันเขาออกก่อนตัวเองจะขาดใจตาย


“อื้อ.. ลึกเกินไปแล้ว” ผมกดหัวอีกคนจมเบาะ เขาหัวเราะแล้วจัดการสลับตำแหน่งกัน ผลักให้ผมลงไปนอนข้างล่างแทน ส่วนตัวเองก็ขึ้นมาคุมเกมอยู่ด้านบน


“โอเคยัง?” ผมพยักหน้าตอบ เขาก้มลงมาจูบพร้อมกับเร่งจังหวะขึ้นอีกเมื่ออยู่ในท่าทีถนัด


เราตอบสนองความต้องการของกันและกัน ขยับตามสัญชาติญาณที่คุ้นเคย ตอบรับทุกการกระทำของอีกฝ่าย ร่างกายที่คุ้นเคย สัมผัสที่คุ้นเคย เหมือนเพิ่งเมื่อวาน แต่ก็เหมือนนานแสนนานมาแล้วที่มันหายไป

.....................................
To be continued

[♠DekDoy♠]

จะไม่หลอกมีเซกซ์ด้วยแล้วฆ่านะ

[ืniyataan]

ถ้ากลับมาเข้าใจกันได้..ก้อคงดี   

[Marine.blackqueen]

BQ
รักต้องตาย
11
...............

ผมตื่นขึ้นมากลางดึกหลังจากการร่วมรักที่ยาวนาน เรายังอยู่บนโซฟาที่เดิม เขานอนซบอยู่กับอกผม หายใจสม่ำเสมอ คงหลับไปแล้ว หลับลึกเสียด้วย


ผมค่อยๆหยัดตัวลุกขึ้นโดยพยายามไม่ให้อีกคนตื่น เขาตอนนี้ตัวเบากว่าเมื่อก่อนมาก ส่วนตัวผมยังสมบูรณ์แข็งแรงดี จึงไม่ใช่เรื่องยากเลยที่ผมจะอุ้มเขาเข้าไปนอนบนเตียงในห้องได้อย่างสบายๆ


ผมวางเขาลงพร้อมห่มผ้าให้ มองดูเขาหลับเงียบๆ ตอนดึกมันเงียบมาก เงียบจนผมได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น ได้ยินเสียงข้างในที่มันกำลังกระซิบบอกบางอย่าง เรียกร้องบางอย่าง... ที่ผมไม่อยากรับรู้


ผมมองเขาที่หลับสบายนิ่ง เอื้อมมือไปกำรอบลำคอนั้น ออกแรงบิดสักหน่อยมันก็หักแล้ว หรือจะบีบจนหมดอากาศหายใจก็ยังได้


แต่ผมไม่ทำ


ผมคลายมือออก ลูบผ่านลงไปยังแผ่นอกที่กระเพื่อมขึ้นลงเป็นจังหวะ แนบหูลงไปฟังเสียงหัวใจที่ยังเต้นอยู่ รู้สึกถึงร่างกายที่ยังอบอุ่นอยู่


“..พี่” เขางัวเงียตื่นขึ้นมาเมื่อผมเผลอทิ้งน้ำหนักแรงเกินไป


“โทษที ตื่นเลย” ผมยังซุกหน้าอยู่กับอกนั้นแน่น


“ไม่เป็นไร จะตื่นอยู่แล้ว” เขาตอบพลางขยี้ตา ขยับตัวบิดไล้ความเหนื่อยล้า ผมชอบจัง เวลาแบบนี้ เหมือนมีแค่เราสองคนเท่านั้น


...แต่มันไม่ใช่แค่เรา ผมมีอีกเสียงที่กระซิบอยู่ในอก เสียงของผมเอง แต่ก็เหมือนของคนอื่น มันกระซิบบอกให้ผม... ตายซะ





เรานอนคลอเคลียกันอยู่บนเตียง เริ่มพูดคุยเรื่องราวต่างๆกันอีกครั้ง โดยหลีกเลี่ยงทุกอย่างที่เกี่ยวกับเรื่องบ้าๆพวกนั้น เราพยายามทำเป็นลืมๆมันไป แต่ความจริงมันเสียงดังเหลือเกิน ผมเหนื่อยที่ต้องรับมือกับมัน


ภาพแววตาสุดท้ายของผู้หญิงคนนั้นที่จ้องมองผมยังติดตา ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่หายไปเพียงไม่กี่ชั่วโมง กลับมาทำให้ผมต้องแบกรับตราบาปนั้นไปชั่วชีวิตหรือมากกว่านั้น..


หากผมตาย มันจะลบล้างความผิดได้รึเปล่า?


“ฆ่ากูเถอะ”


“ห๊ะ!?”


“ฆ่า..”


“พูดอะไรอีก?”


“กู...”


“เรากำลังจะกลับมาเหมือนเดิม ทำไมพี่พูดอะไรแบบนี้อีก?”


“กู..ผิด กูฆ่าผู้หญิงคนนั้น กูต้องชดใช้”


“ผมก็ฆ่าพี่เหมื..”


“ไม่ กูเต็มใจ”


“พี่พูดอะไร?”


“กูเต็มใจให้มึงฆ่า”


“แล้วไง? อีกอย่างเธอตายไปแล้วนะ”


“...”


“พี่ ตอนนี้เหลือแค่เราแล้ว ไม่มีคนอื่นอีกแล้ว”


“...”


“ผมรักพี่ รักเหมือนตลอดเวลาที่ผ่านมา”


“...”


“ผมรู้ว่าผมไม่มีสิทธิ์พูดแบบนี้ทั้งที่ไปมีคนอื่น ผมยอมรับว่าผมเผลอใจไปจริงๆ แต่ผมก็ยังรักพี่ รักมาก มากกว่าใครทั้งนั้น”


“...”


“ทุกครั้งที่ผมฆ่าพี่ ผมไม่มีความสุขเลย ทุกครั้งที่ผมหั่นศพพี่ ผมก็เจ็บปวด ทุกครั้งที่โยนพี่ลงทะเล ผมก็ทรมาน ผมไม่อยากทำอีกแล้ว”


“...”


“...”


“ทำเพื่อพี่...”


“...”


“..นะ”

.....................................
To be continued

[ืniyataan]

ห๊ะ!!!!! จะวนเข้าลูปเดิมอีกแล้วรึ   

[♠DekDoy♠]

ทำไมครั้งนี้รู้สึกว่าถ้าฆ่าแล้วจะตายจริง ๆ

[azure]

เดาทางจบไม่ถูกเลย

[Marine.blackqueen]

BQ
รักต้องตาย
-Black Queen-
...............

ผมโดนชำแหละอีกครั้งตามคำเรียกร้อง เขาหั่นผมออกเป็นชิ้นๆได้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะจัดเก็บลงถุงพลาสติกแล้วรวบรวมใส่ลัง เราออกเดินทางไปตามทางเดิมๆ ผมถูกโยนทิ้งที่เดิม และก็ตื่นกลับมาเหมือนเดิม


เรากลับมาวนเวียนอยู่ในลูปเดิมๆ ผมตื่น เขาฆ่า หั่น ถ่วงทะเล แต่ที่มีเพิ่มเติมคือก่อนที่จะถูกฆ่า เราใช้ชีวิตด้วยกัน กินข้าว อาบน้ำ ดูหนัง เล่นเกม เซ็กซ์ ทุกอย่างที่เหมือนชีวิตปกติ ...แต่เขากลับดูแย่ลงไปทุกที


ผมลูบใบหน้าที่กลับมาโรยราอีกครั้งของเขา ดวงตาอิดโรย แก้มตอบลึก ปากสีซีด ตัวผอมแห้งจนแทบไม่เหลือเค้าเดิม


ผมจูบไห้ปลาร้าที่โหนกนูนออกมาชัด กัดมันเบาๆพอให้อีกคนรู้สึกตัวตื่น เราจูบกันอีกครั้งและอีกครั้ง เขารั้งให้มันยาวนาน เหมือนไม่อยากให้ถึงเวลานั้นเลย ...เวลาที่เขาต้องฆ่าผม


“พี่ ผมรักพี่” ผมลูบแก้มตอบแรงๆ หยิกอย่างหมั่นเขี้ยว แล้วรั้งมาหอมไปฟอดใหญ่


“รู้แล้วน่า” ผมอิงหน้าผากของตัวเองกับเขา บีบนวดท้ายทอยเบาๆให้อีกฝ่ายผ่อนคลาย


“ผมรักพี่” เขาพูดเบาจนเหมือนกระซิบ น้ำตาอุ่นๆไหลออกมาอาบแก้ม


“กูก็รักมึง... รักมากๆ” ผมจูบหน้าผากเขาก่อนเราจะผละออกจากกัน แล้วกลับเข้าสู่ลูปเดิมๆสักที




ครั้งนี้ผมเล่าให้เขาฟังเรื่องถึงประหลาดอันดับสองรองจากตายแล้วฟื้น คือเรื่องที่ผมยังมองเห็น ได้กลิ่น และได้ยินเสียงหลังจากที่ตายไปแล้วอยู่ เขาดูตกใจมาก แต่ผมก็ปลอบเขาจนสงบลงได้


ครั้งนี้ผมถูกชำแหละแบบที่มองไม่เห็น เขาปิดตาผมไว้ เขาบอกว่าไม่อยากให้ผมเห็นมันอีกแล้ว


ตลอดเวลาที่เขาแยกร่างผมอยู่ เขาพูดกับผมตลอดเวลา เรื่องเก่าๆของเรา เรื่องของเราเมื่อเดือนที่แล้ว เรื่องของเราเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว เรื่องของเราเมื่อวันก่อน เรื่องของเราเมื่อวาน เรื่องของเราวันนี้ ...แต่ไม่มีเรื่องของเราพรุ่งนี้เลย


เขาบรรจุผมลงในกระเป๋ากีฬา และแน่นอนว่าหุ้มพลาสติกกันเลือดหยดเป็นทางไว้แล้ว กระเป๋าใบใหญ่มากพอที่จะใส่ผมทั้งตัว แต่เขาก็ยังไม่ยอมเปิดตาผมออกสักที


เราออกจากห้อง กลางดึกไม่มีคนอยู่มากนักเลยไม่ได้เจอกับใคร ลงลิฟต์ไปชั้นจอดรถ ทักทายพี่ยามอย่างเคย


“ของเยอะจังนะครับ”


“ครับ หมดแล้วล่ะครับ”


ครั้งนี้ผมไม่ได้อยู่ท้ายรถ แต่กลับวางอยู่ที่เบาะข้างคนขับ เขารูปซิปออก เสียงเพลงสากลเก่าๆที่เขาชอบคลอเบาๆในอากาศ ผมฟังไม่ออก แต่ได้ยินเสียงแว่วๆเหมือนมีคนร้องไห้... เขารึเปล่า?


เรามาถึงหน้าผมสูงชันที่เดิม เบื้องล่างคือน้ำทะเลสีครามเข้ม เขาหิ้วผมลงจากรถ อุ้มหัวผมออกมาก่อนจะปิดซิปแล้วโยนที่เหลือลงทะเลไปก่อน


เขากอบกุมหัวผมไว้ แนบหน้าผากชนกัน ผ้าปิดตาถูกเอาออกไปแล้ว ผมมองเห็นชัดเจน เห็นใบหน้าเปื้อนน้ำตาของเขาชัดเจน มันดูทรมาน น่าสงสาร ผมอยากกอดเขา...แต่ไม่มีแขน อยากลูบหัวลูบหลังปลอบโยน...แต่ไม่มีมือ เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกไม่อยากถูกหั่นแยกชิ้นส่วน ผมอยากยืนอยู่เคียงข้างเขาในตอนนี้เหลือเกิน


“พี่”
ว่าไง


“ผมรักพี่ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน”
รู้แล้ว


“ไม่ได้ชอบเพราะพี่ดูเถื่อนหรอก จริงๆแล้วเพราะเห็นพี่ยิ้มต่างหาก”
ไอ้บ้าเอ๊ย พูดอะไรตอนนี้ล่ะ


“หลังจากนั้นผมก็คอยแอบมองพี่บ่อยๆ เวลามีเรียกประชุมเชียร์ผมก็เข้าตลอดทั้งที่ขี้เกียจ แค่เพราะอยากเจอหน้าพี่”
ทำไมถึงพูดเรื่องแบบนี้เอาตอนนี้? คิดจะทำอะไร!?


“พอหมดกิจกรรม เราก็ไม่ค่อยได้เจอกัน แต่ผมก็ยังแอบมองพี่อยู่ตลอดแหละ”
พูดแบบนี้ มึงจะทำอะไร?


“พอพี่จบ ผมก็หอบเหล้าแบล็คไปสารภาพ ตลกดีนะ”
กูขอเถอะ อย่า...


“จากนั้นพี่ก็ยอมนอนกับผม วันที่พี่ถามว่าคบกันมั๊ย ผมดีใจแทบบ้า”
หยุดพูดเดี๋ยวนี้เว้ย


“พอเราคบกัน มันก็มีทั้งดีทั้งแย่ ทะเลาะกันบ้าง แต่ผมชอบนะ ชอบทุกเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน”
หยุดพูดซะ หยุดคิดจะทำอะไรโง่ๆด้วย


“จนผมมีคนอื่น แล้วผมก็ทำร้ายพี่ แต่พี่ก็ยังกลับมา กลับมาหาผมทุกครั้ง”
พอได้แล้ว!!! รีบๆทิ้งกูลงทะเล แล้วกลับห้องไปซะ


“พี่กลับมา เพราะพี่เองก็..รักผม รักมากกว่าที่ผมรักพี่ด้วยซ้ำ”
โยนกูทิ้งแล้วกลับไปซะ


“ผมขอโทษ”
กลับไปซะ แล้วพรุ่งนี้.. พรุ่งนี้กูจะไปหามึง กูจะอยู่กับมึง กูจะไม่ไปไหนอีกแล้ว


ผมร้องไห้แบบไม่มีน้ำตา ไม่มีอะไรเลย แต่ผมร้องไห้ เขาเองก็ร้องไห้


เขากอดผมไว้แน่น หัวผมแนบกับอกเขา เลือดจากรอยขาดที่คอผมเปื้อนเขาไปหมด


เราร่วงหล่นลงมา เขายังกอดหัวผมไว้แน่น เวลาที่เราร่วงลงไปถึงด้านล่างไม่นานนัก แต่ในความรู้สึกผมมันเหมือนชั่วชีวิต ผมอยากยืดเวลาออกไปอีก ให้มันเป็นตลอดไปเลยก็ได้ เพื่อยื้อเขาไว้ เพื่อไม่ให้เขาตาย เพื่อให้พรุ่งนี้ผมได้กลับไปหาเขาอีกครั้ง


ความอบอุ่นจากตัวของเขาทำให้น้ำตาผมไหลออกมา ทั้งที่ไม่ควรจะเป็นไปได้ แต่ก็เป็นไปแล้ว ผมอยากให้เสียงของผมออกมามากกว่าน้ำตาซะอีก ผมอยากตะโกนออกมาบอกกับเขา บอกอะไรสักอย่างที่ผมเองก็ไม่รู้ แต่ผมอยากพูดกับเขา อยากให้เขาได้ยินเสียงผม เหมือนที่ผมอยากได้ยินเสียงเขาตอนนี้ อยากสบตาเขาอีกครั้ง อยากเดินไปด้วยกันตามถนน อยากไปซื้อของเข้าบ้าน อยากไปขับรถเล่นตอนกลางดึก อยากนอนกอดใต้ผ้าห่มอุ่นๆ อยากกลับไปใช้ชีวิตเก่าๆของเราอีกครั้ง


ผลั่ก!!!


เขากระแทกกับโขดหินอย่างแรงจนกระเด็นลงสู่ผืนน้ำ แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากผมเลย แขนยังโอบรัดแน่น มือยังสอดเข้าไปใต้กลุ่มผมแล้วลูบเบาๆ


น้ำทะเลเค็มปร่าและเย็นเยียบ แต่ผมได้รู้สึกถึงไออุ่นจากตัวเขา


เขาสำลักน้ำอย่างแรง แต่ก็ยังกอดผมไว้ เราจมลงไปเรื่อยๆ ห่างจากผิวน้ำ แต่ก็มองไม่เห็นก้นทะเล มีแต่ความมืดที่แผ่กว้างขึ้นล้อมเรา


....เนิ่นนาน


มือที่ลูบหัวผมหยุดไปแล้ว ไออุ่นก็เริ่มจางหายกลายเป็นความหนาวที่แทงลึกถึงหัวใจของผมแทน ถึงแม้ตอนนี้หัวใจผมจะลงไปกองพร้อมชิ้นส่วนต่างๆที่ใต้ทะเลแล้วก็ตาม... แต่มันยังเจ็บอยู่


ผมอยากเบียดเข้าไปชิดกับเขาให้มากกว่านี้ แต่ก็ทำไม่ได้ ผมทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ไม่รู้เลยสักอย่าง


ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ผมจะตื่นอีกไหม? ไม่รู้ว่าเขาจะตื่นขึ้นมาเหมือนกันไหม? ไม่รู้ว่าเราจะได้กลับไปอีกครั้งไหม? ไม่รู้ว่าเราจะได้เจอกันอีกไหม?


ผมได้แต่หวังว่าพรุ่งนี้ผมจะตื่นขึ้นในห้องของตัวเอง ไปเคาะประตูห้องของอีกคน และเขาก็เปิดมันออกมา..อีกสักครั้ง


ผมหลับตาลง ได้ยินเสียงหัวใจเขาเต้นช้าลง... ช้าลง... แล้วก็หยุด....


เราร่วงหล่น ดำดิ่ง สู่ก้นทะเล สู้ห้วงเวลาที่เรียกว่า...ตลอดไป


‘พรุ่งนี้พี่จะกลับไป...’

.....................................
END

[♠DekDoy♠]

รอพรุ่งนี้ค่ะ