หัวข้อ: [END]►รักอิสระ◄ ตอนพิเศษ : สวัสดีปีใหม่อีกแล้ว 30/12/18

[เต้าหู้ไข่]

ตอนที่ 21

เหนื่อย

 

ในห้องปกครองที่เงียบจนได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศ ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลยทั้งผมและครูฝ่ายปกครอง ช็อกไม่ได้เข้ามาที่นี่ด้วย เพราะคิดดูแล้วเขาไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมเลยขอให้เขารออยู่ข้างนอก ครูฝ่ายปกครองก็เห็นด้วยเพราะช็อกเป็นนักเรียนดีเด่นของโรงเรียน ไม่ควรเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้

เรารอกันอยู่พักหนึ่ง ประตูก็เปิดออกด้วยครูฝ่ายปกครองอีกคน เดินนำไอ้ยิมและแม่มันเข้ามา ผมไม่ได้ก้มหน้าหนีตอนที่แม่ของมันมองมาที่ผมอย่างดูเอาเรื่อง

“เด็กคนนี้เหรอคะ” เสียงเรียบๆ เอ่ยถาม

“คุณแม่นั่งก่อนนะคะ เดี๋ยวรอผู้ปกครองของปวินท์ก่อนค่อยคุยกันนะคะ”

ผมเงยหน้าไปมองครูผู้หญิงที่เดินเข้ามา สะดุดกับคำว่าผู้ปกครองของผม แม่ของไอ้ยิมและตัวมันที่ไปทำแผลเรียบร้อยแล้วนั่งลงที่โซฟาตัวข้างๆ  ไอ้ยิมสีหน้าเรียบเฉย ตอนที่สบตากันมันก็ได้แต่แสร้งมองออกไปทางอื่น

ครูผู้หญิงเดินออกไปนอกห้องอีกครั้ง พักเดียวก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกับใครอีกคน ดวงตาของผมขยายกว้างขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเป็นป้าของผม สายตาของป้าที่มองมาทำให้ผมต้องก้มหน้าลงไป ผมคิดว่าจะเป็นพี่อิส ผมคิดว่าครูโทรตามพี่อิส ผมอยากให้เขามาเป็นผู้ปกครองผมมากกว่า...อยากให้พี่อิสอยู่ตรงนี้

“เชิญนั่งเลยค่ะ”

“ดิฉันขอเข้าเรื่องเลยนะคะ ลูกชายของคุณ...”

“หลานค่ะ” ป้าพูดขัดแม่ไอ้ยิมที่เข้าใจผิดคิดว่าผมเป็นลูกของป้า

“ค่ะ หลานของคุณทำร้ายร่างกายลูกชายดิฉันนะคะ”

“มึงทำเหรอ” ป้าหันมาถามผม

ผมพยักหน้ารับ

“ดิฉันไม่รู้ว่าคุณเลี้ยงหลานยังไง”

“ฉันไม่ได้เลี้ยงค่ะ มันหนีออกจากบ้านตามไปอยู่กับไอ้กุ๊ยที่ไหนก็ไม่รู้ ไม่แปลกใจเหมือนกันค่ะว่าทำไมถึงเสียคนแบบนี้ ออกไปไม่นานก็เป็นอันธพาลเลย สันดานออกเร็วนี่” ประโยคหลังป้าหันมาพูดกับผม นอกจากกำหมัดแน่นก้มหน้าฟัง ผมก็ทำอะไรไม่ได้เลย

“แล้วทางโรงเรียนจะจัดการเรื่องนี้ยังไงคะ” แม่ไอ้ยิมหันไปหาครู

“ก่อนอื่นครูต้องถามก่อน ว่าปัญหาของพวกเธอคืออะไร ทำไมต้องทะเลาะกันหนักขนาดนี้”

ไอ้ยิมหันมามองหน้าผมแต่ไม่ได้พูดอะไร ผมหันไปมองอาจารย์ที่มองอย่างเค้นเอาคำตอบ

“ผมเป็นคนเริ่มเองครับ”

“เธอมีเหตุผลอะไรปวินท์”

“ผมเกลียดมันครับ”

ไอ้ยิมขบกรามแน่นตอนที่ผมหันไปพูดแบบนั้น ผมพูดคำเดิมซ้ำ

“โคตรเกลียดเลย”

“เด็กก็ยอมรับแล้วนะคะ คงไม่ต้องสืบสาวอะไร บอกมาเลยดีกว่าว่าจะลงโทษยังไง เพราะดิฉันไม่ยอม ยังไงก็จะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด จะพักการเรียนหรือไล่ออกไปเลยก็ได้”

“คุณแม่ใจเย็นๆ นะครับ”

“เกิดเรื่องแบบนี้จะให้ใจเย็นเหรอคะ ขนาดในโรงเรียนยังทำกันได้ถึงขนาดนี้เลย”

“ปกติมึงก็ไม่สู้คนนี่หว่า” ป้าพูดขึ้นมาแล้วยกมุมปากขึ้นยิ้ม หัวเราะในลำคอเบาๆ

“ยังไงดิฉันก็ไม่ยอมค่ะ ต้องลงโทษสถานหนัก ถ้าทางโรงเรียนไม่จัดการ ดิฉันจะจัดการเอง จะแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้เลย”

“คืออย่างนี้นะครับ โทษสถานหนักคือการไล่ออก แต่เด็กอยู่ม.หกแล้ว แล้วการไล่ออกกลางเทอมแบบนี้คงไม่เป็นผลดี ผมว่าเราประนีประนอมกันได้นะครับ ถือว่าเห็นแก่อนาคตของเด็ก”

“งั้นก็ให้พักการเรียนไป”

ผมเงยหน้ามองครูที่ดูกล้ำกลืนที่จะพูดออกมาเหมือนกัน

“ถ้าอย่างนั้นเพื่อเป็นการลงโทษ เราคงต้องพักการเรียนของเธอนะปวินท์”

ผมได้แต่เงียบ ในใจผมร่ำร้องเพื่อจะแย้งบทลงโทษนั้นแต่ทำอะไรไม่ได้

“คุณป้าว่ายังไงคะ” ครูผู้หญิงที่คงเดาความรู้สึกของผมออก หันไปถามความเห็นของป้าแล้วก็ได้คำตอบที่ผมไม่ประหลาดใจนัก

“ไม่ว่ายังไงค่ะ ผิดก็ว่ากันไปตามผิด ถ้าหลานฉันมันไม่ดี ก็ลงโทษกันไป”

“ถ้าอย่างนั้นจะถือว่าผู้ปกครองยินยอมนะครับ ครูนุจรีเอาเอกสารให้ผู้ปกครองปวินท์เซ็นด้วย”

ผมมองกระดาษแผ่นนั้นที่ครูยื่นให้ป้าพร้อมปากกา ป้าเซ็นลงไปอย่างไม่ลังเล ทั้งตัวผมและอนาคตผมไม่มีความสำคัญอะไรกับป้าเลย ผมไม่ได้พูดอะไรออกไป ที่ผมเงียบไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกอะไร แต่ความเจ็บปวดข้างในมันอธิบายไม่ได้ ผมรู้แค่ว่าตัวเองไร้ค่า ไม่มีใครเข้าข้างผมเลย...ไม่มีเลยสักคน

“จบเรื่องแล้วใช่ไหม ฉันจะได้กลับ”

“เชิญค่ะ”

“เสียเวลากูจริงๆ” ป้าพูดแค่นั้นแล้วลุกออกไป ผมกำเอกสารที่ครูยื่นให้เอาไว้แน่น กำลังจะลุกออกไปแต่ประตูห้องปกครองก็ถูกเปิดเข้ามาเพราะช็อกที่พรวดพราดเข้ามา

“ชนะพล เข้ามาทำไม พวกเธอก็ด้วย” ไม่ใช่แค่ช็อก ยังมีเพื่อนในห้องผมอีกจำนวนหนึ่ง รวมถึงเมธีที่ก้าวเท้ามายืนข้างๆ ผม ช็อกวางสายตาอยู่ที่กระดาษในมือผมแล้วหยิบมันไป

แควก!

“ชนะพล!” ครูฝ่ายปกครองเรียกชื่อเขาดังลั่นตอนที่ช็อกฉีกกระดาษนั่นทิ้ง

“เรื่องนี้ปิงไม่ผิดครับ เพราะปิงช่วยผม และที่ไอ้ยิมตกบันไดมันเป็นอุบัติเหตุครับ”

“แต่ปวินท์บอกว่าเขาเป็นคนเริ่มเรื่องนี้ก่อน”

ช็อกหันขวับไปหาไอ้ยิม

“มึงไม่ได้บอกเหรอว่าปิงเริ่มเพราะอะไรอะ เพราะความเหี้ยของมึงไม่ใช่เหรอ!”

“ชนะพล ใจเย็นๆ แล้วอธิบายให้ครูฟัง”

“ไอ้ยิมมันเอารูปปิงไปโพสต์ในกลุ่มไลน์แล้วบอกกับเพื่อนว่าปิงขายตัวครับ”

“อะไรนะ”

“ปิงไปขอให้มันอธิบายเรื่องนี้กับเพื่อน แต่มันไม่ยอม ก็เลยมีเรื่องกันนิดหน่อยครับ”

“จริงหรือเปล่าปวินท์”

ผมพยักหน้ารับ

“แล้วทำไมปิงไม่บอกเรื่องนี้กับครูวะ บอกไปให้หมดเลยว่าไอ้นี่มันทำอะไรกับปิงไว้บ้าง” ผมก้มหน้างุดตอนที่ช็อกหันมาเสียงดังใส่ด้วยท่าทางหงุดหงิด ไอ้ยิมกำหมัดแน่นมองช็อกด้วยสายตาเกรี้ยวกราด

“เธอพูดอะไรของเธอ!” แม่ไอ้ยิมหันไปแผดเสียงใส่ช็อก

“ลูกชายของคุณแม่นิสัยเสียมากครับ มันแกล้งปิงมาตลอด หาเรื่องปิงสารพัด ไม่เชื่อถามเพื่อนในห้องดูก็ได้ เมธี มึงอยู่กับปิงตลอดอะ มึงเองก็โดนมันแกล้งเหมือนกัน บอกสิว่าโดนอะไรมาบ้าง”

เมธีพยักหน้าแล้วเดินเข้ามาด้วยท่าทางจริงจัง หันบอกกับครูและแม่ของไอ้ยิม

“ใช่ครับ พวกเราโดนไอ้ยิมแกล้งตลอด โดนหาเรื่องทุกวันเลยครับ ไล่เราไปกินข้าวนอกโรงอาหาร บางวันก็แย่งสมุดการบ้านผมไปลอกแล้วก็ไม่เอาไปส่งให้ ทั้งผม ทั้งปิง และเพื่อนคนอื่นๆ ก็ถูกแกล้งประจำครับ”

“ใช่ค่ะ หนูเป็นพยานได้”

“หนูก็เห็นค่ะ”

“บางทีเขาก็แกล้งพวกหนูด้วยค่ะ”

เพื่อนในห้องที่เข้ามาผลัดกันพูดผลัดกันอธิบายจนไอ้ยิมเริ่มหน้าเสีย แม่ของมันก็ด้วย

“พวกมึงมารุมกูทำไมเนี่ย”

“ก็มึงเหี้ยจริงอะ ถ้ามีคนที่จะต้องถูกพักการเรียนหรือไล่ออก ก็ควรเป็นมันนี่แหละครับ”

“ปวินท์ เธอมีอะไรจะพูดไหม” ครูหันมาเรียกผม

ผมหันไปมองไอ้ยิม เลื่อนสายตาไปมองช็อกและเพื่อนคนอื่นๆ ก่อนที่ผมจะส่ายหน้าแทนคำตอบ

“ปิง! พูดอะไรสักคำสิ!”

“ผมไม่ต้องพักการเรียนแล้วใช่ไหมครับ” ถ้าให้ผมพูดสักคำ นั่นก็คือคำถามแรกที่ผมอยากจะถาม ครูฝ่ายปกครองหันมองกระดาษที่ถูกช็อกฉีกจนขาดวิ่นก่อนให้คำตอบกับผม

“ใช่ เพราะเธอไม่ผิด”

“ขอบคุณครับ”

ผมพูดแค่นั้นก่อนจะเดินไปที่ประตูเพื่อออกไปจากที่นี่ คำถามของเพื่อนคนหนึ่งหยุดมือของผมที่กำลังยกเปิดประตู

“แล้วไอ้ยิมจะถูกพักการเรียนหรือเปล่า มันทำกับปิงขนาดนี้ ปิงอย่าไปยอมมันนะ”

เราทั้งหมดหันไปมองไอ้ยิมกับแม่ของมัน ผมเงยหน้ามองช็อก ใจจริงช็อกคงอยากให้ผมเอาเรื่องมันคืนอย่างถึงที่สุด แต่ผมไม่ได้ติดค้างใจอะไร ผมอยากจบเรื่องนี้สักที ตอนนี้เหนื่อยมากเลย

ไอ้ยิมกับแม่มันถูกครูฝ่ายปกครองขอคุยต่ออยู่ในนั้น ส่วนผมและเพื่อนๆ ครูให้ออกมาข้างนอกก่อน ผมหันไปหาเพื่อนทุกคน ตอนที่เพื่อนพยายามช่วยพูดจนผมพ้นผิด ผมรู้สึกว่าตัวเองโง่เง่าที่ไม่พูดความจริงออกไป ผมไม่ได้ต่อสู้เพื่อตัวเองเลย ได้แต่ก้มหน้ายอมรับอย่างคนขี้แพ้

“ขอบคุณทุกคนมากนะ ไม่อย่างนั้นเราคงโดนพักการเรียนไปแล้ว”

“ไม่เป็นไร เพื่อนกัน”

“ไม่เป็นไรนะปิง”

“ปิง สู้ๆ”

ผมพยักหน้าให้พวกเขา ผมเป็นคนพูดไม่เก่ง เลยดูเหมือนเข้ากับเพื่อนไม่ได้ ผมคุยกับเพื่อนในห้องน้อยมาก ผมจึงไม่เคยรู้ว่าพวกเขาก็พร้อมจะเข้าข้างเพื่อนที่เอาแต่นิ่งเฉยอย่างผมเหมือนกัน ผมทำได้แค่ขอบคุณก่อนทุกคนจะแยกย้ายกันกลับไปที่ห้อง ผมหันไปมองช็อกที่ยังอยู่ข้างๆ

“ช็อก”

“...”

“ขอบคุณมากนะ”

“ไม่เป็นไร”

“...”

“เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนดิ”

ผมอยากย้อนเวลากลับไปอีกแล้ว ผมคงไม่พูดอะไรบ้าๆ ออกไปและคงความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเขาไว้ที่คำว่าเพื่อน ผมคงมีความสุขกว่านี้

“แล้วช็อกกับพี่พิงค์...” เว้นวรรคเป็นคำถาม ก่อนที่ช็อกจะพยักหน้ารับเบาๆ

“โอเคแล้ว”

ผมยกมุมปากยกยิ้มนิดหน่อยด้วยความรู้สึกโล่งใจ

“จริงๆ เรากับพิงค์ก็ทะเลาะกันบ่อยแหละ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับปิงเลย งี่เง่าทั้งคู่ด้วยไง เลิกกันเดือนละหลายครั้ง” ช็อกพูดขำๆ

“...”

“เพราะงั้นปิงก็ไม่ต้องรู้สึกผิดแล้วนะ เพราะมันไม่เกี่ยวกับปิงจริงๆ”

“...”

“เข้าใจไหมปิง เข้าใจสิ”

ช็อกจับหัวผมให้พยักหน้าลงไป ผมถอยออกมาจากช็อกและหันหลังให้ด้วยความรู้สึกที่ปนเปกันไป ยังคงมีความรู้สึกผิดในบางเรื่องค้างอยู่ในใจ ผมเองก็ไม่ได้ชอบช็อก...มากขนาดนั้น

ผมใช้ช็อกเป็นเครื่องมือพาผมหนีไปจากความรู้สึกที่มีต่อใครอีกคนต่างหาก ที่ผมไปบอกชอบช็อกเพราะผมแค่อยากลองก้าวไปกับช็อกก้าวหนึ่งเพื่อถอยออกมาจากเขาก้าวหนึ่ง แต่สุดท้ายผมก็ไปไหนไม่รอด หัวใจจนมุมจนในที่สุดมันก็ต้องยอมรับ ผมชอบเขาต่างหาก ไม่ใช่ช็อก...เป็นพี่อิสต่างหาก

 

...

 

ผมเดินเข้าไปในร้านกาแฟตอนเย็นอย่างทุกวัน ที่จริงวันนี้ผมไม่อยากมาทำงานเลย ที่ถูกไอ้ยิมชกบวมช้ำจนปวดไปทั้งหน้า โหนกแก้มกับปากก็แตกจนแสบไปหมด แถมเจ็บหน้าอกที่ถูกถีบจนปลิวอีก อยากกลับบ้านไปนอนมากกว่า แต่ไม่ได้ลางานล่วงหน้าก็เลยจำเป็นต้องเดินเข้ามาที่นี่

“เฮ้ย ปิง หน้าไปโดนอะไรมาอะ!” วินาทีแรกที่พี่ในร้านเห็นหน้าผมก็หันมาถามอย่างตกใจ

“โดนต่อยครับ” ผมตอบตามความจริง

“โอ๊ย ตายแล้ว เจ็บไหมเนี่ย”

ผมพยักหน้ารับเบาๆ

“งั้นไม่ต้องทำงานหรอก กลับไปพักเหอะ”

“พี่พิงค์เข้ามาหรือยังครับ”

“ยังเลย เดี๋ยวก็คง...”

“น้องปิง!” เสียงพี่พิงค์ดังแทรกอย่างได้จังหวะ เจ้าของเสียงพรวดพราดเข้ามาแล้วตรงดิ่งมาหาผมอย่างกับตั้งใจเอาไว้แล้ว คว้ามือผมเดินออกไปหลังร้านท่ามกลางสายตางงๆ ของพี่คนอื่นๆ  เมื่อพี่พิงค์ที่เดินนำผมมาหมุนตัวกลับมามอง ดวงตาคู่นั้นก็ขยายกว้างขึ้นเล็กน้อย

“เฮ้ย! หน้าไปโดนอะไรมาอะ”

“มีเรื่องนิดหน่อยครับ”

“เจ็บไหมเนี่ย”

“เจ็บนิดหน่อยครับ”

“ไม่นิดแล้วมั้ง งั้นวันนี้หยุดงานไปเลย”

“ขอบคุณครับ ว่าแต่...พี่พิงค์มีอะไรหรือเปล่า”

“เออลืมเลย! เมื่อคืนพี่โคตรเมาเลยแต่จำได้ว่าน้องปิงเอามือถือไปให้ แต๊งกิ้วนะ” พี่พิงค์หัวเราะด้วยท่าทางเขินๆ  ผมได้แต่พยักหน้ารับก่อนที่เขาจะพูดต่อ

“แล้วอีกเรื่อง ปิงรู้จักกับช็อกด้วยเหรอ”

“ครับ...รู้จักครับ”

“คนที่ไปโรงเรียนพร้อมช็อก คนที่ไลน์คุยกับช็อก คนที่ช็อกส่งเพลงให้ฟังทุกวัน คือปิงเหรอ”

พี่พิงค์รู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้ว ผมจึงได้แต่พยักหน้ารับ สูดลมหายใจหนึ่งทีแล้วเงยหน้าขึ้นไปร่ายยาวด้วยอารมณ์ที่อัดอั้นอยู่ในใจของผม

“พี่พิงค์ ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่รู้ว่าช็อกมีแฟนแล้ว ผมไม่รู้ว่าแฟนช็อกคือพี่พิงค์ ผมขอโทษครับ”

“เฮ้ย ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย”

“ผมรู้ว่าพี่โกรธ แต่ว่าผม...”

“ไม่ได้โกรธซะหน่อย”

“ครับ?”

“พี่จะบอกว่าเป็นปิงก็ดีแล้วไง พี่แม่งโกรธช็อกฟรีเลยอะ ถ้ารู้ว่าเป็นปิงพี่ไม่งอนหรอก ช็อกมันก็ไม่บอกว่าเป็นปิง หลบๆ ซ่อนๆ อยู่ได้ พี่รำคาญเลยบอกเลิกแม่ง แต่สุดท้ายพี่ก็เป็นฝ่ายฟูมฟายจะเป็นจะตาย ให้อภัยมันง่ายๆ ตอนมันมาง้อ” พี่พิงค์พูดติดตลก แต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะขำด้วยเลยสักนิด

“พี่พิงค์ แต่ผม...ผมบอกชอบช็อก”

“แล้วชอบจริงหรือเปล่า”

“...”

“ชอบแบบที่มากกว่าเพื่อน”

ผมส่ายหน้าเบาๆ เพื่อปฏิเสธ

“พี่พิงค์เชื่อผมนะครับ ช็อกไม่ได้ชอบผม ช็อกรักพี่พิงค์มาก ผมยอมรับว่าผมหวั่นไหวไปกับช็อก เพราะไม่เคยมีใครทำดีกับผม ผมคิดไปเองทั้งหมดเลย ผมกับช็อกไม่มีอะไรจริงๆ  พี่พิงค์อย่าโกรธช็อกเลยนะครับ อย่าเลิกกับช็อกเลย”

พี่พิงค์ยกมือจับไหล่ผมทั้งสองข้าง

“ปิงมองหน้าพี่หน่อย”

ผมเงยหน้ามองพี่พิงค์ กัดริมฝีปากสั่นๆ ของตัวเองเอาไว้

“ปิงไม่ต้องขอโทษพี่เลย มันไม่ใช่ความผิดปิง พี่ทะเลาะกับช็อกบ่อยๆ อยู่แล้วไง ที่เคยเล่าให้ฟังอะ ต่อให้ไม่ใช่เพราะปิงเราก็ทะเลาะกันเรื่องอื่นอยู่ดี ส่วนเรื่องที่ปิงหวั่นไหวไปกับช็อกพี่เข้าใจนะ ช็อกมันแรดไง” พี่พิงค์หลุดหัวเราะ แต่ผมก็ยังยิ้มไม่ออก เขาจึงปรับสีหน้าเป็นปกติแล้วพูดต่อ

“แล้วพี่กับช็อกก็คบกันแบบไม่ได้บอกใครมากด้วย ไม่แปลกที่ปิงจะไม่รู้ว่าเราเป็นแฟนกัน พี่เองก็ไม่ได้บอกปิงว่าแฟนพี่อยู่โรงเรียนเดียวกับปิง ไม่งั้นปิงก็คงรู้ตั้งแต่แรกแล้ว และที่สำคัญพี่ไม่โกรธปิงเลย แค่ปิงบอกว่าไม่มีอะไร พี่ก็เชื่อว่ามันไม่มีอะไร เพราะพี่รู้ว่าปิงเป็นคนยังไง” พี่พิงค์พูดยาว พลางยกมือตบไหล่ผมเบาๆ

“ที่จริงผมอายที่จะเจอหน้าพี่พิงค์กับช็อกแล้ว ผมกะจะมาที่นี่เพื่อลาออก”

“ไอ้บ้า! ไม่ให้ออกเว้ย! ยิ่งหาพนักงานไม่ได้อยู่”

ผมยิ้มออกมาได้เพราะความใจดีของพี่พิงค์ที่ไม่ได้โกรธเคืองผม

“สบายใจแล้วนะ”

“ครับ”

“งั้นกลับบ้านเหอะ ไปพักไป”

“ขอบคุณนะครับ”

ผมบอกลาพี่พิงค์ก่อนจะตรงกลับบ้าน ผมโชคดีที่เจอแต่คนดีๆ แม้จะทำเรื่องผิดพลาดไปบ้างก็ได้รับการให้อภัยจากพวกเขาง่ายๆ ต่อไปนี้ผมจะใช้ชีวิตให้ดีกว่านี้ จะไม่ทำพลาดแบบนี้อีกแล้ว แต่ขณะเดียวกันมันก็มีความกลัวอย่างหนึ่งเกิดขึ้นในใจของผม...ผมคงกลัวการบอกรักใครสักคนไปเลย

 

ผมมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าบ้านพี่อิสอย่างกังวลเล็กน้อย ผมไม่อยากบอกเขาเรื่องที่โรงเรียนวันนี้แต่แผลบนใบหน้าคงหลีกเลี่ยงไม่ได้ เลยต้องเดินเข้าบ้านไปพร้อมความจริง พี่อิสนอนเล่นมือถืออยู่ที่โซฟาหน้าทีวีพอดี พอผมเปิดประตูเข้าไปเขาก็เด้งตัวขึ้นมา คงเพราะตกใจ

“ไม่ทำงานเหรอ”

“หยุดครับ”

“ทำไม...” เขาชะงักคำพูดแล้วขมวดคิ้วเข้าหากันตอนที่ผมเดินเข้าไปใกล้ เดาว่าคงต้องคุยกันยาวผมเลยเดินไปหย่อนตัวนั่งแหมะลงข้างๆ  พี่อิสยกมือจับหน้าผมพลิกไปมา สายตาของเขาเลื่อนมองไปทั่วใบหน้า ทั้งเสื้อนักเรียนที่เลอะเลือดและกระดุมที่ขาด เป็นสภาพที่เดาได้ไม่ยากว่าผ่านอะไรมา

“ใครทำ” เขาถามสั้นๆ

“ไอ้ยิม”

“ไอ้เหี้ยนี่อีกแล้วเหรอ!” เขาว่าแล้วลุกพรวดขึ้น

“มีอยู่คนเดียว”

“บ้านมันอยู่ไหน มึงบอกมาเลย”

“พี่อิสจะไปต่อยมันคืนให้เหรอ”

“กูจะทำมากกว่าต่อยอีก”

ผมหลุดยิ้มออกมา แล้วดึงพี่อิสให้นั่งลง

“ไม่เป็นไร ผมเอาคืนเรียบร้อยแล้ว”

“เอาคืนยังไง”

“ก็ถีบมันไปทีหนึ่งแล้วซัดหมัดไปเปรี้ยง กระเด็นตกบันไดไปเลย” ผมพูดจริงจังพลางออกท่าทางประกอบ พี่อิสขมวดคิ้วแน่นเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูด

“จริงๆ นะพี่อิส มันตกบันไดหัวแตกแล้วก็ขาพลิกเลย”

“มึงทำเหรอ”

“ใช่ครับ ผมเอง เกือบโดนพักการเรียนเลย แต่ดีที่เพื่อนช่วยเอาไว้เลยรอด”

“ทำไมไม่โทรหากู ตอนนี้กูเป็นผู้ปกครองมึงนะ ทำไมกูไม่รู้เรื่อง”

“ครูเขาโทรหาป้าแล้วไง”

“ป้ามึงไปที่โรงเรียนเหรอ”

“ครับ แต่ไม่มีอะไรแล้วแหละ ตกลงกันได้แล้ว”

“มึงน่าจะบอกกู”

“ก็บอกอยู่นี่ไง”

“กูหมายถึงบอกตอนที่เกิดเรื่อง กูน่าจะทำอะไรได้บ้าง กูควรไปช่วยมึงหรือทำเหี้ยอะไรสักอย่าง ไม่ใช่มานั่งฟังมึงเล่าตอนเรื่องมันจบไปแล้วแบบนี้เว้ย”

“บ้าดิพี่ ผมไม่อยากให้พี่ต้องมาวุ่นวายกับเรื่องของผมหรอกนะ”

“แต่กูอยากวุ่นวายกับมึง!”

ผมสะดุ้งนิดหนึ่งที่พี่อิสเสียงดังขึ้นมา พอเห็นว่าผมตกใจเขาก็หันไปถอนใจเบาๆ เหมือนเรียกสติ ปรับสีหน้าขุ่นๆ ที่ดูหงุดหงิดให้กลับมาเป็นปกติ มือใหญ่ยกขึ้นดึงหัวผมให้เข้าไปซบที่ไหล่ของเขา มืออีกข้างยกขึ้นรวบเอวผมให้เขยิบเข้าไปใกล้แล้วกอดเอาไว้อย่างนั้น นานเสียจนผมต้องเปล่งชื่อเขาออกมาเบาๆ

“พี่อิส”

“กูบอกแล้วไงว่ามีอะไรให้บอกกู”

“...”

“ในตอนที่มึงเดือดร้อนหรือกำลังลำบาก มึงควรเรียกหากู”

“...”

“เพราะกูคือพี่อิสของมึงไง”

“...”

“อย่าทำเหมือนกูดูแลมึงไม่ได้ดิ”

“ผมขอโทษครับ”

พี่อิสคลายกอดผมออก แล้วยกมือลูบข้างแก้มใกล้ๆ จุดที่เป็นแผล

“เจ็บหรือเปล่า”

“เจ็บครับ”

“เดี๋ยวไปซื้อยามาให้”

“มีแล้วไง ที่ซื้อมาคราวก่อน เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จค่อยทา”

“งั้นกินข้าวกันไหม หิวยัง”

“หิวครับ”

“อยากกินอะไร”

“อยากกินข้าวผัดหวานๆ กับไส้กรอกทอด”

“ให้กูทำ?”

ผมพยักหน้าหงึกๆ

“ไปช่วยกันดิ”

“โอเคครับ”

“แต่ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไป มานั่งโชว์หัวนมอ่อยอยู่อย่างนี้กูใจไม่ดี”

“งื้อ!” ผมยกมือกุมเสื้อนักเรียนที่กระดุมหลุดไป

“กูล้อเล่น! ถอดเสื้อไปแช่ไว้ไป คราบเลือดมันซักยาก เสร็จแล้วออกมาช่วยกูทำกับข้าวเลย”

“ครับๆ” ผมรับคำแล้วคว้าเป้เดินเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้อง ทิ้งตัวลงบนที่นอนเบ็นเท็นอย่างเพลียๆ  แต่ตอนนี้หัวใจหนักๆ ของผมมันเบาลงมากเพราะความสบายใจ ผมไม่รู้สึกอึดอัดเหมือนหลายวันที่ผ่านมา ได้แต่ภาวนาว่าขอให้ความราบรื่นของชีวิตและความรู้สึกที่เรียบง่ายในใจอย่างตอนนี้...อยู่กับผมไปนานๆ

 

ผ่านไปอาทิตย์กว่าๆ ที่ชีวิตผมกลับสู่สภาวะปกติ พี่อิสมาส่งที่โรงเรียนทุกเช้า แม้ว่าจะเกือบสายทุกวันก็ตาม เขามัวแต่ทำนั่นทำนี่ให้ผมต้องนั่งรอทุกเช้า อย่างเช่นตอนนี้ที่ยังขี้ไม่เสร็จ...เพลียใจ

“พี่อิส! ผมไปเองแล้วนะ!”

ผมตะโกนเข้าไป จังหวะนั้นพี่อิสก็เดินออกมาพอดี

“มึงจะรีบไปไหน เพิ่งจะเจ็ดโมง”

ผมเงยหน้ามองนาฬิกาที่ผนังบ้านที่เข็มนาฬิกาหยุดอยู่กับที่

“นาฬิกามันตายแล้วครับ”

“ฮะ? มันตายเหรอ” พี่อิสหันขวับไปมองนาฬิกา ก่อนจะเดินเข้าไปหา

“ตอนนี้มันจะแปดโมงแล้ว นี่มันตายแล้ว”

“โธ่ เห็นกันอยู่หลัดๆ  มึงคงทำบุญมาน้อย เกิดชาติหน้าขอให้มึงมาเป็นนาฬิกาบ้านกูอีกนะ”

“พี่อิส! มันใช่เวลามาตลกไหม” ผมว่าแล้วดึงพี่อิสออกมา คนข้างๆ ยังคร่ำครวญไม่เลิก

“ไว้กูจะทำบุญไปให้!”

เกลียดพี่อิสมากขึ้นทุกวันเลยโว้ย!


...

 

ที่โรงเรียนก็เป็นไปตามปกติ บางทีเป็นปกรณ์ บางทีเป็นปวินท์ ผมชินแล้วกับการที่ครูจำชื่อผมไม่ได้จนจบเทอม ผมยังเจอช็อกทุกวันตอนพักเที่ยง ผมนั่งกินข้าว เขาเตะบอลกับเพื่อน เราทักทายกันทุกครั้งที่เจออย่างไม่ต้องหลบเลี่ยงกัน ส่วนไอ้ยิมถูกลงโทษด้วยการหักคะแนนจิตพิสัย โดนทัณฑ์บนเอาไว้ และต้องบำเพ็ญประโยชน์ทุกๆ เย็น ผมกับมันไม่ได้พูดอะไรกันเลย มันไม่เข้ามาวุ่นวาย เราต่างคนต่างกลายเป็นอากาศที่ลอยผ่านหน้ากันไปมา ต่างคนต่างอยู่จึงไม่มีปัญหาอะไรต่อกันอีก

ผมก็ยังคงทำงานที่ร้านกาแฟให้กับพี่พิงค์เหมือนเดิม เขายังเป็นพี่ที่ใจดีกับผมเหมือนเคย บางครั้งบางคราวก็พาช็อกมานั่งเล่นที่นี่ด้วย และผมก็ไม่ได้มีความอึดอัดใจต่อใครทั้งนั้น ผมก็แค่มาทำงาน เลิกงานก็กลับบ้านเหมือนทุกวันที่ผ่านๆ มา

“กลับบ้านดีๆ นะปิง”

“ครับ”

ผมหันไปโบกมือให้พวกพี่ๆ ในร้าน ก่อนจะเดินออกมาข้างนอก ในเวลานี้ยังคงวุ่นวายไปด้วยผู้คนและรถรา ผมมองดูผู้คนที่ผ่านไปมา เคยสงสัยว่าคนอื่นเขาจะมีชีวิตอย่างไร จะมีความสุขหรือเจ็บปวดคล้ายกับผมบ้างหรือเปล่า มีคนที่ชีวิตแย่กว่าผมไหม ยิ่งโตจึงยิ่งเข้าใจว่าผมเองเป็นเพียงจุดเล็กๆ ของโลกนี้ มีผู้คนที่อาจมีชีวิตที่ดีหรือไม่ดีอยู่อีกเป็นพันล้าน ผมภาวนาให้ตัวเองเก่งขึ้นทุกครั้งที่เจอเรื่องแย่ๆ และหวังว่าในสักวันหนึ่งผมคงจะแข็งแกร่งกว่านี้

...

 

ผมเดินกลับมาที่บ้านพี่อิส ระหว่างทางผมเห็นหมาตัวหนึ่งนอนอยู่ในสนามเด็กเล่นกลางสวนสาธารณะหน้าบ้าน มันคล้ายกับหมาตัวที่ผมเคยให้ไส้กรอกกินก็เลยเดินเข้าไปดู

“เราเคยรู้จักกันหรือเปล่า”

ผมเอ่ยคำถาม นั่งลงไปลูบหัวหมาตัวนั้นที่ดูเชื่องๆ  เดาว่ามันคงหิว ผมเลยหยิบขนมปังในกระเป๋าที่ได้มาฉีกเป็นชิ้นๆ ให้มัน ไม่ทันจะวางลงพื้นหมาตัวนี้ก็งับขนมปังไปจากมือผมเลย

“หิวมากอะดิ กินเข้าไปๆ”

“ปิง”

ผมหันขวับไปตามเสียงเรียก ก่อนจะเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหา เข้ามาใกล้จึงเห็นว่าเป็นพี่เนย

“พี่เนยเอง จำได้เปล่า”

“จำได้ครับ”

“มานั่งทำอะไรที่นี่เหรอ”

“เอาขนมปังให้หมาอะครับ กำลังจะเข้าบ้านแล้ว”

“คุยกันหน่อยสิ”

ผมเดินตามพี่เนยไปนั่งที่เก้าอี้ในสวน เดาไม่ได้ว่าพี่เนยมีเรื่องอะไรจะคุยกับผม อีกคนขยับมุมปากขึ้นยิ้มอย่างดูเป็นมิตรแล้วเริ่มบทสนทนาก่อน

“ปิงทำไมกลับบ้านดึกจังคะ”

“ผมเพิ่งเลิกงานอะครับ”

“อ๋อ ทำงานพิเศษด้วยเหรอ ขยันจัง”

“พี่เนยมีอะไรหรือเปล่าครับ”

“อืม...พี่ถามหน่อยสิ ทำไมปิงถึงมาอยู่กับพี่อิสได้เหรอ”

“พี่อิสไม่ได้เล่าเรื่องผมให้พี่เนยฟังเหรอครับ”

“พี่อิสไม่เคยพูดถึงปิงเลย”

ผมพยักหน้ารับเบาๆ แล้วตอบคำถามตามความจริง

“พี่อิสเขาแค่สงสารผมน่ะครับ เลยพาผมมาอยู่ด้วย”

“พี่อิสกับปิง...ไม่มีอะไรกันใช่ไหม”

“มีอะไรกันหมายถึงยังไงครับ”

“คือเอาตรงๆ เลยนะ ปิงไม่ได้ชอบพี่อิสใช่ไหม”

ผมเงียบ ก่อนจะพยักหน้ารับ...แน่นอนว่าผมโกหก

“คือถ้าไม่มีอะไรกันพี่จะได้สบายใจไง”

ผมพยักหน้าอีกที ก่อนจะเอ่ยปากถามบ้าง

“แล้วพี่เนยเป็นแฟนกับพี่อิสมานานหรือยังครับ”

“พี่อิสไม่เคยเล่าให้ฟังเลยเหรอ”

“พี่อิสไม่เคยพูดถึงพี่เนยเลยครับ”

คนข้างๆ หลุดหัวเราะออกมา คงขำที่ผมยอกย้อนเขาด้วยคำพูดที่ฟังดูคล้ายคลึงกับประโยคก่อนหน้าของตัวเอง พี่เนยปรับสีหน้าเป็นเรียบเฉยแล้วหันมาให้คำตอบ

“พี่กับพี่อิสเลิกกันไปนานแล้วแหละ”

“ครับ?”

“ตอนนี้ไม่ได้เป็นอะไรกัน”

ความจริงข้อนั้นทำให้ผมหันมองด้วยความรู้สึกที่สับสนประหลาดอยู่ในใจ ก่อนประโยคถัดไปจะทำให้ผมสับสนยิ่งไปกว่าเดิม

“แต่พี่กำลังง้อพี่อิสอยู่”

“...”

“พี่ก็เลยกังวลใจเรื่องปิงไง เพราะกลัวพี่อิสจะชอบปิง แต่ถ้าปิงบอกว่าไม่มีอะไร พี่ก็จะเชื่อว่ามันไม่มีอะไร”

“...”

“พี่คบกับพี่อิสมาสองปี ความผูกพันมันมีมากอยู่แล้ว ถ้าพี่จะกลับมาคบกับพี่อิสก็ไม่น่ายาก พี่อิสจะต้องใจอ่อนกับพี่แน่ๆ พี่ยังรักเขาอยู่”

“...”

“นี่พี่กำลังจะไปหาพี่อิส ปิงกลับบ้านช้าหน่อยได้ไหม”

“ครับ?”

“ขอโอกาสให้พี่อยู่กับพี่อิสตามลำพังหน่อยได้ไหม คืนนี้ปิงกลับบ้านช้าหน่อย หรือถ้าไม่กลับ...” ประโยคหลังเสียงแผ่วลง เว้นวรรคอยู่ชั่ววินาทีก่อนส่ายหน้าเบาๆ

“ไม่เป็นไร ขอแค่กลับช้ากว่าเดิมหน่อยก็พอ ได้ไหม ถือว่าพี่ขอนะ”

“ครับ” ผมตอบรับสั้นๆ  ก่อนพี่เนยจะบอกลาแล้วเดินไปทางบ้านพี่อิส ผมถอนใจออกมาเบาๆ แล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ เงยหน้ามองท้องฟ้ามืดๆ ข้างบนนั่น ความรู้สึกในใจอธิบายไม่ได้อีกแล้ว ที่ผมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้เพราะสิ่งที่เรียกว่าโชคชะตาอะไรทำนองนั้นเป็นคนกำหนดเอาไว้ใช่หรือเปล่า เขารู้ตัวใช่ไหมว่าทำอะไรอยู่ถึงได้ทำกับผมแบบนี้ ผมแค่อยากถามสักคำจากทุกความรู้สึกข้างในที่ผมมี

“พอใจหรือยัง”

...

“ผมเหนื่อยแล้วนะ”


To be continued.

[Tennyo_Y]

เนย คำเดียว ร่าน ร่านมาก ไม่ใช่แรดนะ เบาไป ร่านนี่เหมาะมาก ด้วยประการทั้งปวง ปิงน่ารักซะจนโกรธไม่ลงอะ

ขำที่พี่พิงค์ด่าช็อก เออ ช็อกมันแรดจริงนะ สมควรกับคำนี้

พี่อิส ช่วยเคลียร์ ผญคนนี้ด้วยคะ

[farfarneenee]

เนยคะ ตบกันไหม อีดอกกกกกก  กระโดดถีบขาคู่เลยค่ะ!!!!

[่patsaporn]

อีชะนีเนย มาไม่กี่ประโยคนี่อารมณ์ขึ้นปึดๆๆ เลย บ้ามาก น่าโมโห
ถ้าคนจิตใจดีจะไม่ปล่อยคนที่เขาต้องกลับบ้านอยู่นอกบ้านแบบนี้หรอก แบบนี้เรียกคนใจร้าย
เพื่อนปิงน่ารักกันมาก โดยเฉพาะช็อก รอดไปได้อีกรอบ ปิงพูดน้อยมากอ่ะ น้อยจนเป็นภัยกับตัว
อียิมนี่เลวจัดนะ ไม่ไหวๆ เรื่องปิงชอบช็อกก็เพราะงี้เอง เพราะชอบพี่อิส โถ. หนูลูก น่าสงสาร
พี่อิสตอนกอดปลอบน้องน่ารักนะ ดูลึกซึ้ง

ขอบคุณค่ะ

[fahsai]

ตบบบบบอิเนย จะฟ้องพี่อิททททททแงงง
สงสาารรปิงๆ

[river]

ช่างกล้า ไม่คิดอะไรเลย ให้ปิงไปอยู่ไหน ระหว่างที่ตัวเองนอนกะอิส

[MSeraph]

อีเนยยยย โอ้โหหหห พูดไม่ออกบอกไม่ถูกเลยค่ะ
อยากจะถามเลยว่าตบมั้ย จะได้จบ ยางอายอยู่ไหนน
แรด แรดมากกก ขี้มโนนสุด เอ่าอะไรคิดว่าพี่อิสจะยอมกลับไปกินของเก่าอะ
อยากจะรีเทิร์นก้พยายามเองสิมาบลัพคนอื่นทำไม
อยากได้โอกาสก้ต้องหาเอาเอง จะมาบอกให้คนอื่นเดือดร้อนเพื่อโอกาสตัวเองไม่ได้มะ
ส่วนยิมนี่ก้นะ สมน้ำหน้าค่ะ แม่นางด้วยออกตัวแรง ล้อฟรีเลยมั้ยละ เบรกทันมั้ยคะ
หน้าแตกสุดดด ซีดดดไปเลยย ป้าก้ด้วยควรบทหายไปได้แล้ว ไม่ควรกลับมามีตัวตนเลยจริงๆ
นอกจากจะไม่มีประโยชน์ใดๆแล้ว ยังมีแต่โทษ
พี่อิสตอนนี้คือน่ารักกกมาก ห่วงน้องสุด มีแอบหยอด แต่ก้นคงความค่าตัวแพงเหมิอนเดิมค่ะ
น้องปิงนี่ก้อบบอยากจะเอามากอดแน่นๆ แล้วตามด้วยเขย่าๆๆ5555 หนูจะคนดีไปแล้วลูกกก
สวสารรรนางงง ให้ได้เจอเรื่องดีๆบ้างเถอะะะ
รอค่าาา

[iceman555]

 

[namngern]

ช็อกแรดจริง สงสารพี่พิงค์ คงปวดหัวน่าดู
ในแง่เพื่อนแม่งเป็นคนดีนะ
แต่สำหรับคนเป็นแฟน นางก็เฟรนลี่ไปหน่อยมั้ง
เห้อ สงสารปิง
ทำไมตัวแค่นั้นถึงเจอเรื่องหนักๆตลอดเลย
จะมีความสุขก็มีมารขวางตลอด
หมั่นยัยเนย  มั่นหน้ามากมั้ง คิดว่ากันปิงออกมาได้
แล้วผู้ชายเขาจะยังกลับมาเอาเธอหรอออ

[gatenutcha]

เห้อออ    สงสารน้องปิง 

[SiHong]

เหนื่อยจริงชึวิตปิง เฮ้อ

[4life]

พี่อิสคะ ช่วย step up ทวงความเป็นพระเอกทีเถอะ
อย่าปล่อยชะนีของพี่มาทำตัวต่ำๆ กับคนที่มันเจอเเต่เรื่องร้ายๆ
หล่อนจะอ่อยผู้ชายเเล้วให้เด็กไปหาที่นอนเองอ่ะนะ จิตใจโคตรต่ำ
ถ้าเลิกกันเเล้วก็ตัดให้ขาด โว๊ะ พี่อิสออกน้อยเเต่ทำให้รำคาญกว่าใครเลย 555

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

อิเนยอิโส

[tiew93]

เฮ้ยยย เกินไปมั้ยเนย บอกน้องกลับช้า ไม่ก็ไม่ต้องกลับเนี่ย แล้วน้องปิงของเจ้จะไปอยู่ไหนห๊ะะ คิดสิคิดบ้าง!! 

[insomniac]

อิยิมมันมีปมอะไรนักหนา ตกบันไดไปน่าจะหัวกระแทกให้หายบ้าบ้าง
อิป้านี่ก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย
อิเนยก็ดูพยายามจนน่าเกลียด

[♥►MAGNOLIA◄♥]

นังเนย บ้าๆๆๆๆๆ  เลวโคตร
ปิงนอนในบ้านพี่อิส แล้วขอไม่ให้เขากลับบ้าน
แล้วปิงจะไปนอนที่ไหน นังบ้า.....
พี่อิส ชัดเจนด้วย ไอ้ที่บอกปิง
"....เขาไม่ชอบก็ไม่เป็นไรนะ พี่ยังอยูู่"
พูดกับปิงด้วยความรู้สึกอะไร
เตือนตัวเองตอนถูกอดีตแฟน ยั่วนะ
ไม่งั้น เฮอะ.....ถูกปิงเท นะจะบอกให้
       
 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

นังเนย บ้าๆๆๆๆๆ  เลวโคตร 
ปิงนอนในบ้านพี่อิส แล้วขอไม่ให้เขากลับบ้าน
แล้วปิงจะไปนอนที่ไหน นังบ้า.....
พี่อิส ชัดเจนด้วย ไอ้ที่บอกปิง
"....เขาไม่ชอบก็ไม่เป็นไรนะ พี่ยังอยูู่"
พูดกับปิงด้วยความรู้สึกอะไร
เตือนตัวเองตอนถูกอดีตแฟน ยั่วด้วย
ไม่งั้น เฮอะ.....ถูกปิงเท นะจะบอกให้
       
 
[/quote]

[pui]

รันทดเข้าไปอีกกกกก

[Snowermyhae]

นังเนย !!! 

[vwm666]

โห เรื่องนี้มาซะดราม่าเลย จากบูรพากะองศาเหนือ 555555555555
ให้กำลังใจคนแต่งเน้อ

[A-J.seiya*]

อ๊ะอีดอก แบบนี้ก็ได้เหรออออ
โอ้โห ง่ายมากอ่ะ
น้องปิงของช้านนน อุตส่าห์ผ่านเรื่องแย่เพื่อมาเจอเรื่องแย่กว่า ฮืออออ
พี่อิสไม่ดูแลน้องอีกละ งอนน

[chen]

แหม ถ้าพี่อิส จะทำอะไรๆแบบนั้น ก็ปล่อยพี่เค้าไปเถอะค่ะ
ถ้าเรื่องเนยไม่ใช่เรื่องจริง ก็คงแผนพี่อิสหรือเปล่า
น้องปิงต้องสตรองนะลูก

[imymild]

เบ้ปากให้กับน้องเนย

[why yyy]

ขอบคุณ

[hoshinokoe]

นี่บอกตรงๆแบบนี้เลยเหรอเนี่ยยยยย
คุณเนยยยย ไม่คิดว่าน้องเขาจะไปอยู่ตรงไหนอ่ะ ไม่ได้รับรู้ถึงปัญหาเขาเลนว่าทำไมถึงมาอยู่ด้วย
ยินดีด้วยที่ปิงหลุดพ้นจากยิมซักที
เหลือแต่พี่อิสเนอะ
ปล. มาต่อเลยนะ ลุ้นเนี่ยจะเอาไงต่อออ

[mareya.no7]

โอ้โห ผู้หญิงคนนี้ร่านได้อีก ถ้าอิสเอานะควายอ่ะไม่มีวัวผสมเลย

หลิงปิงมาซบอกพี่นี่ลูกถึงจะเล็กแต่ก็อุ่นนะ

[Past-Zeit]

ทันทีที่พี่พิงค์ด่าว่าช็อกมันเเรด เออ เเบบ ใช่เลย คำนี้เเหละที่รอคอย5555
เป็นคำที่เหมาะสมกับช็อก พี่พิงค์ใจดีมากกก เรานึกว่าปิงจะโดนไล่ออกเเล้ว
เเล้วเนยคือไรวะ เอาพี่อิสไปปู้ยี่ปู้ยำที่ไหนก็เอาไปดิ มันเป็นปัญหาของคุณอิสระเขา
ว่าจะแก้ปัญหานี้ยังไง เเต่นี่บอกไม่ให้ปิงกับบ้าน เเล้วมันจะไปอยู่ที่ไหนได้วะ
คือถ้ามันมีที่ไป มันคงไม่มาอยู่กับพี่อิสเเล้วววว
 ปิงรู้ใจตัวเองเเล้ว เหลือเเต่พี่อิสเนี่ย เมื่อไรจะเคลียร์ตัวเองเสร็จ

[XVIII.88]

นังเนย!! อะไรของหล่อนเนี่ย
มานงมาเนอะอะไร ไม่เข้าใจ!

พี่อิสก็ปากหนัก น้องก็ปากหนัก เริ่มพูดกันได้แล้ววว

[sirin_chadada]

ช่างกล้านะเนย คงต้องรอดูท่าทีของพี่อิสแล้ว ว่าจะได้เสียงสรรเสริญไปทางไหน หึ

[hpimmc]

หลังๆ นิอิพระเอกของเราได้บทเยอะมาก
มาแต่ละที เดี๊ยวก็ปวดขี้มั้งอะไรมั้ง โถ่เอ้ย
แล้วนิมันเรื่องอะไรของน้องปิงอีก ชีวิตมันจะอะไรเบอร์นั้นลูกกกกกกกกกกกกกกกก

แล้วยิ่งอ่านมาจนถึงตอนท้ายๆ ได้แต่ โอ้โห โอ้โห
คืออิเนยมึ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง มึงเอางี้เลย
คือน่าเกลียด แล้วเป็นผู้หญิงพูดออกไปโต้งๆ งี้เลย
จะนอนกับเขา แล้วมาไล่เด็กเขาออกไป
เดี๊ยวมารอดูคนพี่ หึหึ
ชัดเจนสักที