หัวข้อ: ✿ Uncommon Love!!เรื่องรุก...ของพี่เเจ่ม ✿ 06-03-61 ✿ ตอนพิเศษ : ความทรงจำ ✿

[shoi_toei]

สถานะผัว ก็นะ มันก็แคสถานะ วัดกันที่การกระทำโว้ยไอ่น้องมิ่งงงง

[em1979]

พลาดจริงๆ  แกล้งนอนหลับเลยกลายเป็นเป้านิ่งให้พี่แจ่มเลย

[BABYBB]

เฮ้ยยยย เฮ้ยยยยยยย เลารอทุกวันเลยยยย วันนี้ต้องมาต่ออีกรอบจริงๆน้าาาาาา เลาจัลลอออออ

[flimflam]

ยังเหลือความผัวอยู่อีกจริงๆเหรอน้องมิ่ง ต้องคิดได้แล้วนะ 55555555

[kinjikung]

พี่แจ่มทำถูกแล้ว ค่อย ๆ แทะโลมไอ้มิ่งไปเรื่อย ๆ  555+

[manU007]

พี่แจ่มนี่สายตอดจริงๆ คนอ่านชื่นใจ แต่อยากได้แบบรุกหนักกว่านี้เพราะน้องมิ่งน่ารักกกกก

[papapoope]

พี่แจ่มนี้ก็แกล้งน้องอยู่นั่นแหละเมื่อไหร่จะจับกดสักที อุ้ยยยย

[จั๊กหล่ะ]

นานๆมาทีแถมยังสั้นอีกเฮ้อ

[titansyui]

 

[ka[ze]na]

เเจ่มเเจ๋ว รุกไวมากค่ะ

[เด็กหญิงเย็นชา]

ตอนนี้ยาวจ้า

บทที่ 10 มนต์รักกลางทุ่งนา + ลูกรักของไอ้มิ่ง

    “พี่เจิดจ๋า ฉันมาแล้ววววววจ๊ะ”ไอ้มิ่งตะโกนลากเสียงยานคางลั่นสวนมะม่วงที่ขึ้นชื่อว่าหวานมันที่สุดในบ้านดอนไฟไหม้

                        “ก็แล้วมึงจะตะโกนทำห่าอะไรวะอยู่กันแน่นี้”

                        “ก็แหม ฉันก็คิดถึงพี่นี่จ๊ะ”พูดเสร็จก็โผเข้ากระโดดกอดคอเอาอกเอาใจลูกพี่เรียกร้องคะแนนความนิยมยกใหญ่

                        “อะไรของมึงวะไอ้มิ่ง เป็นห่าอะไรมากอดกูกูขนลุก ไปนู่นไป ไปกอดพี่แจ่มเมียมึงนู่น มองมาตาละห้อยเชียว”พี่เจิดไม่เพียงแค่ผลักไอ้มิ่งจนกระเด็นแทบตกท้องร่อง แต่ยังพยักเพยิดไปทางที่แจ่มที่มองตามมาไม่วางตา

                        “เรื่องสิ ก็พี่น่ะไม่ยอมไปรับฉันเลย ฉันบอกพี่แล้วไงว่าส่งเมียเสร็จให้แวะรับฉันมาทำงานด้วยน่ะ ใช่ซี่ พอได้เมียแล้วก็ลืมฉันไปเลยนี่ ก่อนนี้นะมีแต่เรียกไอ้มิ่งๆ เดี๋ยวนี้เรียกแต่น้องลิอย่างนั้นน้องลิอย่างนี้ เมียน้อยอย่างฉันก็ตกกระป๋องไปเลยสิ”ประชดประชันไม่ดูตาม้าตาเรือเอาซะเลย

                        ทำเอาคนที่ถ่อมาส่งถึงไร่ถึงนาชะงักเบาๆกับคำว่าเมียน้อยที่ไอ้มิ่งพึ่งจะเอ่ยออกมาจากปากหมาๆของตัวเอง

                        “มึงนี่ก็พูดจาไม่ดูตาม้าตาเรือ แล้วมึงจะถ่อมาทำงานทำห่าอะไร ข้าวใหม่ปลาเขามันก็ต้องอยู่บ้านจู่จี๋กันทั้งวันสิวะ ดูสิเดือนร้อนพี่แจ่มเขาต้องถ่อมาส่งมึงกลางทุ่งกลางนาเลย”พี่เจิดก็พอพี่เจิด เหน็บแนมมาแต่ละอย่างไอ้มิ่งแทบจะกระอักเลือด

                        ไอ้พวกลูกหาบลูกไล่ก็พอกันเชียว พอลูกพี่พูดจบปุ๊บก็ส่งเสียงเห่าเสียงห่องเป่าปากกันให้เจี๊ยวจ๊าว

                        “จู่จี๋บ้านพี่น่ะสิ พี่ก็รู้ว่าฉันกับไม่ได้มีอะไรกันสักหน่อย”

                        “ไม่ได้มีอะไรกันจริงเหรอวะ กูได้ข่าวว่ามึงพาพี่แจ่มไปเที่ยวลาดตระเวนสนามหญ้าหลังบ้านเมื่อคืนเข้าหอนี่หว่า มึงนี่ไม่เบาเลยเชียวไอ้มิ่ง”

                        “นั่นสิวะ บนเตียงดีดีไม่ชอบ สงสารพี่แจ่มเขาบ้างสิวะ วันแรกก็พาพี่เขาไปลำบากเชียวนะมึง”

                        พอกันเลยไอ้พวกปากหอยปากปู พูดอะไรกันก็ไม่รู้ไอ้มิ่งไม่เข้าใจ เพราะไอ้มิ่งกำลังสนใจไอ้คนที่กำลังอมยิ้มกับคำแซ็วของฝูงเพื่อนปากหมาของมันต่างหาก

                        “ลำบากบ้านมึงสิ กูนี่สิลำบากน่ะ แล้วมึงน่ะมาส่งกูเสร็จแล้วก็กลับไปสิ มายืนยิ้มคุณชายทำห่าอะไร”

                        อดไม่ได้ที่จะหันไปออกปากไล่ อยู่ไปก็เกะกะลูกหูลูกตาเปล่าๆ ยืนหล่อเป็นคุณชายไปได้

                        “มึงนี่ก็ไปไล่พี่เขา พูดกับพี่เขาดีดีสิวะ นี่เมียนะโว้ยไอ้มิ่ง เดี๋ยวพี่เขาก็น้อยใจหรอก”

                        “น้อยใจห่าเหวอะไร ใครขอให้มันมาส่งเล่า กูไม่ได้ขอสักหน่อยเสือกอาสามาเอง”

                        กว่าจะได้ออกมาก็เถียงกันอยู่นานเพราะพี่แจ่มไม่ยอมให้ไอ้มิ่งมาทำงานท่าเดียว บอกแต่ว่าจะให้ไอ้มิ่งเลิกทำงาน แต่จะว่าก็ว่าเถอะ ถ้าไอ้มิ่งเลิกทำงานจะเอาอะไรที่ไหนกิน ไหนจะเมียคุณชายอย่างพี่แจ่ม ไหนจะลูกเลี้ยงอย่างน้องจี๊ดที่เอาแต่เดินตามตูดเรียกมันว่าแม่ต้อยๆ อีกอย่างอีกแค่ไม่ถึงปีน้องจี๊ดก็ต้องเข้าโรงเรียน ค่าเรียนเคยค่าชุดนักเรียนเอย สารพัดสารเพที่ทำเอาไอ้มิ่งแทบกุมขมับแค่คิดไปล่วงหน้า

                        “คุยกับพวกมึงไปก็เสียเวลาทำการทำงานเปล่าๆ สู้กูเอาปุ๋ยคอกไปใส่มะม่วงท้ายไร่ดีกว่าเยอะ”

                        อยู่ยืนฟังเพื่อนฝูงปากหมาพูดแซ็วไปก็เสียเวลาทำการทำงาน ไหนจะเมียคุณชายอย่างพี่แจ่มที่ไม่ทันไรก็ตีสนิทกับเพื่อนฝูงของมันดิบดี เข้ากับคนอื่นดีเหลือเกิน จะมีใครรู้ไหมว่าไอ้ที่ยิ้มคุณชายแบบนั้นน่ะ ตอนตื่นมามือนี่อย่างกับผีเปรตขอส่วนบุญ ทั้งล้วงทั้งควัก ปากเอยจมูกเอยแทบจะอยู่ไม่เป็นสุข กว่าจะหลุดออกมาได้ก็เล่นเอาเหงื่อท่วมตัว คิดไปก็พลางเดินไปแบกกระสอบปุ๋ยว่าจะเอาไปใส่โคนมะม่วงแก้วท้ายสวน

                        “ให้พี่แจ่มช่วยนะครับ”

                        “เสือก ปุ๋ยแค่นี้กูแบกเองได้”ไอ้มิ่งสวนขวับไปทันทีทันควัน

                        แต่แทบที่จะหงายเงิบพี่แจ่มกลับยิ้มชอบใจที่ได้เห็นหน้าตาไอ้มิ่งถลึงตาใส่

                        “พี่แจ่มอย่าไปช่วยมันให้เสียแรงเลยจ๊ะ กระสอบปุ๋ยแค่นี้แรงKอย่างไอ้มิ่งแบกได้สบายๆ”พี่เจิดพูดเหมือนจะเข้าข้าง แต่ก็เหน็บแนมไอ้มิ่งดีดีนี่เอง

                        “นั่นสินะ น้องมิ่งของพี่แจ่มออกจะแข็งแรง”

                        น้องมิ่งของพี่แจ่มเหรอวะ!! ไอ้มิ่งไปเป็นของพี่แจ่มตั้งแต่เมื่อไรทำไมไอ้มิ่งคนนี้ไม่เห็นรู้เลย กะว่าจะหันไปก็ขี้เกียจ ไม่ใช่ว่าเพราะหัวใจมันเต้นแรงหรือเพราะว่าหน้ามันร้อนหรอกนะ แต่เพราะเถียงไปก็เสียเวลาทำการทำงานเปล่าๆต่างหาก

                        ไอ้มิ่งเดินไปพลางแบกปุ๋ยมาทางแปลงมะม่วงแก้วท้ายสวน ได้ยินเสียงเดินตามหลังมาไวๆเลยอดไม่ได้ที่จะหันไปมองด้วยความระแวง แล้วก็เป็นอย่างที่คิดที่เมียคุณชายหน้าด้านหน้าทนของมันจะเดินตามมาอย่างกับลูกควายตามตูดแม่ พอหันไปมองพี่แจ่มก็ฉักยิ้มเพล่ให้อีกตามเคย

                        “จะตามกูมาทำไมในไร่มันร้อน กลับไปนอนเย็นสบายที่บ้านกับลูกมึงนู่นไป”

                        “ไม่เอาหรอก พี่แจ่มบอกแล้วไงว่าวันนี้พี่แจ่มจะอยู่กับน้องมิ่งทั้งวัน”

                        “ก็แล้วมึงจะมาอยู่กวนกูทำห่าอะไร กูต้องทำงาน”

                        “แต่พี่แจ่มบอกแล้วไงครับว่าให้น้องมิ่งเลิกทำงานแล้วอยู่บ้านเลี้ยงลูกกับพี่แจ่ม”

                        “กูพูดเรื่องนี้กับมึงเป็นรอบที่ร้อยแล้วนะว่ากูไม่เลิกทำงาน ถ้ากูเลิกทำงานไปกูจะเอาอะไรกิน ไหนจะมึงไหนจะลูก”ไอ้มิ่งขมวดคิ้วพลางโยนกระสอบปุ๋ยลงบนพื้น

                        “เดี๋ยวพี่แจ่มเลี้ยงน้องมิ่งเอง พี่แจ่มสัญญาว่าจะดูแลน้องมิ่งไม่ให้น้องมิ่งลำบาก ให้น้องมิ่งได้กินของอร่อย พาน้องมิ่งไปเที่ยว”

                        “ขืนทำอย่างนั้นชาวบ้านชาวช่องเขาก็หาว่ากูเกาะเมียกินกันพอดี”

                        “ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย พี่แจ่มไม่ปล่อยให้ใครมาว่าน้องมิ่งหรอก พี่แจ่มไม่อยากให้น้องมิ่งลำบาก”คราวนี้ไม่พูดเปล่าแต่ดันสาวเท้าเข้ามาใกล้ทำเอาไอ้มิ่งขมวดคิ้ว

                        เพราะจะเดินหนีก็ไม่ได้ จะถอยหลังก็ตกท้องร่อง ได้แต่ยืนมองเมียหน้าตาดีอย่างพี่แจ่มเดินเข้ามาใกล้ด้วยความระแวง

                        “ไม่เอาด้วยหรอก แล้วก็อีกอย่าง กูไม่ได้รู้สึกลำบากเลยกับงานแค่นี้ มึงไม่เห็นเหรอว่ากูสนุกจะตายไป”

                        ทำไร่ทำนา ปลูกมะม่วงปลูกนู่นนี่นั่น เดี๋ยวพี่เจิดก็จะทำโรงเลี้ยงเป็ดเพิ่ม เดี๋ยวไอ้มิ่งก็มีงานให้ทำเพิ่ม สนุกจะตายไป ขืนอยู่เฉยๆมีหวังเป็นง่อยตายกันพอดี

                        “เฮ้อ งั้นก็ได้ครับ ตามใจน้องมิ่งก็แล้วกัน แต่ต้องให้พี่แจ่มเป็นคนไปรับไปส่งทุกครั้ง เข้าใจไหมครับ”

                        “อะ เออ ก็เรื่องของมึง ละ แล้วมึงน่ะจะถอยไปได้รึยัง จะเข้ามาใกล้ทำไม”

                        “ยังครับ”

                        “อะไรของมึงอีก กูจะตกท้องร่องอยู่แล้วเนี่ย”ไอ้มิ่งกรอกตาไปมา

                        “พี่แจ่มไม่ชอบเลยนะครับที่เมื่อกี้น้องมิ่งบอกว่าตัวเองเป็นเมียน้อยของพี่เจิด”บอกเสียงนิ่งจนใจหาย

                        “กูก็แค่พูดเปรียบ มึงจะอะไรนักหนาวะ ยะ ยังไงกูก็ไม่นอกใจมึงให้เป็นขี้ปากชาวบ้านเขาหรอกน่า”

                        รู้ตัวอีกทีก็แทบอยากจะตบปากตัวเอง ที่เผลอพูดออกไปแบบนั้นไม่ใช่ว่าเพราะกลัวพี่แจ่มจะเสียใจหรอกนะ ก็แค่พูดไปงั้นๆให้มันจบๆเรื่องก็แค่นั้น พี่แจ่มจะได้ถอยออกไปสักที

                        ก็ดูสิ จมูกโด่งๆนี่แทบจะทิ่มหน้าผากมันอยู่รอมล่อ ลมหายใจหอมกลิ่นลูกอมราคาหลายบาทตกกระทบหน้าทำเอาหายใจไม่ถูกจังหวะเลยเชียว

                        “ห้ามโกหกพี่แจ่มล่ะ”

                        แล้วดูพี่แจ่มมันพูด พูดอย่างกับเมียขู่ผัวเวลาผัวไปมีเมียน้อย ถ้าไอ้มิ่งเข้าใจไม่ผิด นี่พี่แจ่มกำลังใช้อำนาจเมียข่มขู่มันใช่ไหมวะ มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอวะ เป็นเมียแค่ไม่กี่วันแต่ดันมาข่มผัวเนี่ย

                        “เออน่า มึงนี่ก็ถามมา อุ๊บ!!!”

                        กะจะด่าสวนให้ได้หลาบจำที่บังอาจมาข่มขู่กันให้เสียหน้า แต่ไอ้มิ่งลืมไปว่าหน้าของพี่แจ่มกับหน้ามันห่างกันแค่คืบ พออ้าปากพูดไม่กี่คำปากก็ถูกปิดด้วยปากไม่ให้ได้ปล่อยหมาออกมาให้รำคาญหู

                        “อื้อ!!”

                        จะหันหนีก็ไม่ได้ หน้าดันถูกมือของพี่แจ่มจับเอาไว้ให้รับจูบไปเต็มๆ

                        เอาอีกแล้ว พี่แจ่มจูบไอ้มิ่งอีกแล้ว!! ตั้งแต่เช้าไอ้มิ่งโดนจูบมากี่รอบแล้ววะเนี่ย จูบในห้องก็ว่าหนักแล้ว แต่นี่มันกลางไร่กลางนานะโว้ย ไม่อายผีอายสางเลยรึไงวะ

                        “อะ อะ ไอ้ โว้ยยยยย!! คนอย่างมึงนี่กูไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาว่าเลยจริงๆ ถ้าจะทำก็ทำที่บ้านสิวะ มาทำห่าอะไรนอกบ้าน ถ้าคนอื่นเห็นกูจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเล่า มึงนี่!!”

                        ยกมือขึ้นมาเช็ดมาถูปากด้วยความเจ็บใจ แถมยังชี้หน้าคาดโทษเสร็จสรรพ แต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อไม่ทันไรเสียงโห่เสียงเป่าปากก็ดังมาจากบนต้นมะม่วง

                        เงยหน้ามองอีกทีก็เห็นไอ้บรรดาลิงเสือกเรื่องชาวบ้านเป่าปากกันเจี๊ยวจ๊าววว

                        “โว้ยยยย กูก็นึกว่าจะขยันอะไรเห็นแบกปุ๋ยมาใส่โคนมะม่วงตั้งไกล ที่ไหนได้ แอบมาสวีทกันนี่เอง”

                        “ฮี๊ววววว”

                        รับส่งกันดีเหลือเกินไอ้พวกนี้ ทำเอาไอ้มิ่งแทบจะมองซ้ายมองขวาไม่ถูก

                        “พวกมึงนี่ก็นะ งานการไม่มีทำรึไง คอยดูนะกูจะฟ้องพี่เจิดว่าพวกมึงน่ะอู้งาน”

                        “มีเมียแล้วพาลนี่หว่า วี๊ดวี๊ว”

                        คนโห่แซ็วก็แซ็วไปเถอะ ส่วนคนถูกแซ็ซน่ะเรอะ โมโหจนเดินกระฟัดกระเฟียดหนีออกมาท้ายไร่ทะลุออกมากลางทุ่งนาแล้ว

                        “น้องมิ่งจะไปไหนครับ รอพี่แจ่มด้วยสิ”

                        รอกับผีอะไรล่ะ อุตส่าห์เดินหนีลัดมาตามคันนาแล้วก็ยังจะมีหน้าตามกันมาอีก

                        “จะถามมาอีกทำไมว๊า”

                        ที่หันมาถามไม่ใช่เพราะอะไรหรอก แต่เพราะว่าแดดเดือนเมษามันร้อนอย่างกับอะไรดี ยังไม่ทันตะวันจะตรงหัวก็ร้อนจนเหงื่อไหลไคลย้อยหมดแล้ว จะปล่อยให้พี่แจ่มตากแดดตากลมเดี๋ยวไอ้พวกขี้เสือกก็หาว่ามันปล่อยให้พี่แจ่มลำบากอีก

                        “พี่แจ่มเป็นห่วง”

                        “มึงเนี่ย ตามมาเกะกะก็พอแรงแล้วยังมามาเบียดเบียนกูอีก เอานี่ไป”ไอ้มิ่งถอนหายใจ ถอดหมวดปีกกว้างออกจากหัวของตัวเองก่อนจะโยนส่งๆแบบขอไปทีใส่หัวของพี่แจ่ม

                        “พี่แจ่มไม่เอาหรอก น้องมิ่งใส่เถอะ แดดร้อนเดี๋ยวจะไม่สบายเอา”

                        “ทำเป็นมาอวดเก่ง แดดเลียจนหน้าแดงหน้าดำหมดแล้วมึงน่ะ”

                        “แล้วน้องมิ่งล่ะ”

                        “ห่วงตัวเองก่อนเถอะ แดดแค่นี้ไม่ระคายผิวกูหรอก เลียไปผิวกูมันก็ไม่ได้ดำไปกว่านี้หรอก ขืนกูปล่อยให้มึงหน้าไหม้กลับบ้านไปแม่มึงจะมาหาว่ากูตูแลลูกเต้าเขาไม่ดีอีก”

                        แค่นั้นจริงๆนะ ไอ้มิ่งไม่ได้เป็นห่วงพี่แจ่มเลยว่าพี่แจ่มจะโดดแดดเผาจนหน้าไหม้น่ะ ไอ้มิ่งแค่กลัวคนอื่นจะมาว่ามันว่าดูแลเมียไม่ดีต่างหากล่ะ ไม่ได้อะไรเลยจริงจริ๊งง

                        “เอางั้นเหรอครับ”

                        “ก็เออสิวะ มึงน่ะกลับไปได้แล้วไป๊ รองเท้าหนังของมึงเปื้อนฝุ่นหมดแล้ว”ไอ้มิ่งพยักเพยิดหน้าไปที่รองเท้าหนังที่ก่อนออกจากบ้านขัดมาเงาวับตอนนี้กลับจับไปด้วยฝุ่นเขรอะ

                        “พี่แจ่มรอน้องมิ่งกลับด้วยกัน”

                        “กูยังไม่กลับหรอก เดี๋ยวกูจะไปขย่มมะยมท้ายนาตาโขนไปจิ้มพริกเกลือกินแกล้มยาดองสักหน่อย”

                        พูดถึงยาดองก็น้ำลายเข็ดฟันเปรี้ยวปากขึ้นมาทันทีทันใด ตั้งแต่แต่งงานกับพี่แจ่มก็ไม่มีโอกาสได้กินเลยสักครั้ง ถ้าเป็นก่อนนี้นะ อยากเมื่อไรขอให้บอก ไอ้มิ่งตั้งวงใต้ต้นมะม่วงไม่ต้องรอเดือนขึ้นรอตะวันตกหรอก

                        “พี่แจ่มไปด้วย”

                        “เอ๊ะ!! มึงนี่ตามเป็นลูกลิงติดแม่ได้ จะตามมาก็ตามใจ แต่อย่ามาเกะกะล่ะ มะยมตกใส่หัวโนกูไม่รู้ด้วยล่ะ”

                        “พี่แจ่มไม่เกะกะหรอก พี่แจ่มสัญญา”

                        ไม่เกะกะอย่างที่พูดจริงๆนั่นแหละ คราวนี้พี่แจ่มเดินตามมาเงียบๆ นานทีก็มีเสียงฝูงนกกระยางบินผ่านหัวไปบ้างให้คอยระแวงว่าขี้นกมันจะตกใส่ทรงผมยาวหยัดศกที่คิดว่าเท่นักเท่หนา ไอ้มิ่งก้มหน้าก้มตามองท้องร่องพลางจ้ำอ้าวให้ถึงไวไว มันเองก็ว่าหน้ามันหนาอยู่หรอก แต่แดดเดือนเมษาเนี่ย ต้องยกธงขาวยอมแพ้จริงๆ ทำเอาเริ่มแสบๆคันๆจนต้องก้มน้าเดินจ้ำเอาลูกเดียว อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงที่นาตาโขนตามที่หมายเอาไว้แล้ว

                        หมับ!!

                        ทว่าแขนก็ถูกคว้าเอาไว้ให้ชะงัก ทำเอาไอ้มิ่งหันไปมองแล้วถามด้วยความแปลกใจ

                        “ไหนมึงบอกว่าจะไม่เกะกะไง แล้วจะดึงแขนกูทำไม”

                        “…”ไอ้มิ่งถามแต่พี่แจ่มกลับไม่ตอบเสียอย่างนั้น กลับนิ่งแถมมองไปยังข้างหลังของไอ้มิ่งเขม็ง

                        “ถามก็ไม่ตอบ อย่าบอกนะว่าจะทะลึ่งจูบกูกลางทุ่งกลางนาอ่ะน่ะ บอกไว้ก่อนเลยนะว่าคราวนี้กูถีบมึงตกท้องคูน้ำโคลนแน่”

                        “ปะ เปล่า พี่แจ่มไม่จูบ”คราวนี้พี่แจ่มพูดตะกุกตะกักแถมส่ายหน้าแรงๆ

                        ยิ่งทำให้ไอ้มิ่งขมวดคิ้วสงสัยเข้าไปใหญ่

                        “แล้วจะดึงกูทำไม”

                        “พี่แจ่มว่าเราสองคนกลับกันดีกว่า”

                        “อะไรอีกล่ะวะ อีกไม่กี่ก้าวก็ถึงนาตาโขนแล้วเนี่ย”ไอ้มิ่งขืนแขนออก แต่พี่แจ่มก็จับเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยซ้ำยังทำท่าจะดึงให้มันเดินย้อนกลับไปทางเดิมอีก

                        “กลับกันเถอะนะครับ เดี๋ยวพี่แจ่มซื้อขนมอย่างอื่นให้กินก็ได้”บอกไปก็พลางเหงื่อแตกไปจนไอ้มิ่งผิดสังเกต

                        “ขนมอะไรเล่า ขนมมันแกล้มยาดองได้ที่ไหนล่ะ มึงนี่ก็พูดไม่คิด”

                        “แต่ว่าวันนี้น้องมิ่งใส่เสื้อสีแดง”

                        “เสื้อแดงแล้วทำไมวะ ไม่เห็นแปลก”ก็มันเป็นเสื้อที่พี่เจิดเคยใส่แล้วใส่ไม่ได้เลยตกทอดมาให้ไอ้มิ่งใส่บ้าง ก็แค่นั้น ออกจะดูดีมีสไตล์ ไปไหนก็มีแต่สาวๆมอง

                        “เถอะนะน้องมิ่ง”กระตุกมือไอ้มิ่งอีกต่างหาก

                        “มึงนี่เซ้าซี้จัง”

                        “นะครับ พี่แจ่มว่าเราสองคนควรจะ ฮะ เฮ้ยยยยย!!”

                        ร้อยวันพันปีไอ้มิ่งไม่เคยเห็นพี่แจ่มเหงื่อแตกไม่เคยเห็นพี่แจ่มร้องตกใจมาก่อน แต่มาวันนี้พี่แจ่มกลับร้องตกใจแถมฉุดให้ไอ้มิ่งวิ่งตามอีกต่างหาก

                        “ดะ เดี๋ยวก่อนสิวะไอ้แจ่ม มึงจะพากูวิ่งไปไหน”

                        “คะ ควาย ควายมันวิ่งมาแล้วครับ”

                        เออว่ะ ควายจริงๆด้วย ควายตัวเบ้อเริ่มสีดำเมื่อมวิ่งตามไอ้มิ่งกับพี่แจ่มมาติดๆ

                        “ดะ เดี๋ยวสิวะไอ้แจ่ม ปล่อยมือกูก่อน”

                        หน้าตาท่าทางก็ลูกผู้ดี ทำไมคุณชายอย่างพี่แจ่มถึงได้วิ่งเร็วจังวะ ทำเอาขาไอ้มิ่งแทบจะขวิดกัน

                        “มันจะตามมาทันแล้ว น้องมิ่งเร็วๆสิ”

                        “หยุดก่อนไอ้แจ่ม กูวิ่งไม่ทัน”

                        “หยุดไม่ได้ครับ เดี๋ยวควายขวิดน้องมิ่ง”

                        “มันไม่ขวิดกูหรอกน่า”ไอ้มิ่งนี่ใส่เกียร์หมาเต็มสูบแล้ว แต่ก็ตามพี่แจ่มแทบจะไม่ทันอยู่ดี

                        “น้องมิ่งรู้ได้ไง มันวิ่งตามมาขนาดนั้น”เถียงคำไม่ตกฟากพลางหอบแฮ่ก

                        “กูบอกว่ามันไม่ขวิดกูไงเล่า เฮ้ยยยยย!!”

                        ตู๊มมมมม!!

                        นั่นไงเล่า เอาเข้าแล้วไง ก็พี่แจ่มน่ะวิ่งไวจนไอ้มิ่งตามไม่ทัน บอกให้ปล่อยก็ไม่ปล่อย ความฉิบหายมาเยือนเลยไหมล่ะ ไอ้มิ่งขาพันกันล้มคะมำหน้าคว่ำตกลงไปในคูน้ำจนได้ แถมไม่ได้ตกแค่คนเดียว เพราะพี่แจ่มจับแขนไอ้มิ่งแน่นไม่ยอมปล่อย ผลก็เลยอย่างที่เห็น แล้วคูน้ำหน้าแล้งก็ไม่ใช่เล่นๆเลย มีน้ำเสียที่ไหนเล่า มีก็แต่ขี้โคลนสีดำเมี่ยม หน้าพี่แจ่มกับหน้าไอ้มิ่งนี่ไถลงมาในขี้โคลนเต็มๆ

                        มออออออออ

                        ไอ้ควายตัวดีที่มันวิ่งไล่ตามมายืนมองมาตาปริบๆยู่บนคันนาส่งเสียงร้องสบายอกสบายใจ

                        “เป็นไงล่ะมึง ไหนล่ะที่บอกว่ามันจะขวิดกู”

                        “ก็พี่แจ่มเห็นมันมองน้องมิ่งพี่แจ่มก็นึกว่ามันจะไม่ชอบสีแดง”

                        “ก็กูบอกแล้วไงว่ามันไม่ขวิดกูหรอก”

                        “พี่แจ่มเห็นมันวิ่งมา พี่แจ่มเลยตกใจ กลัวมันจะทำร้ายน้องมิ่ง”พี่แจ่มบอกพลางเอามือลูบน้ำโคลนออกจากหน้า

                        “มันวิ่งมาหากูเพราะมันจำกูได้โว้ย”ไอ้มิ่งบอกก่อนจะลุกออกจากคูโคลนแล้วดึงให้พี่แจ่มลุกตาม

                        “จำได้?”

                        “ก็เออน่ะสิ ไอ้เหม็นมันจำกูได้ไงมันถึงได้วิ่งมาหากูน่ะ”

                        พอมองดูความเสียหายแล้วเสื้อผ้าแพงๆของพี่แจ่มเรอะโคลนจนไม่เหลือสภาพดีเลยทีเดียว ไม่รู้ว่าจะซักออกรึเปล่า ดีไม่ได้ได้โยนทิ้งเป็นขยะแน่ แต่ที่แน่ๆขืนกลับไปสภาพนี้มีหวังป้าแม่ยายไอ้มิ่งได้กรี๊ดลั่นบ้านแน่

                        “ไอ้เหม็น ชื่อควายเหรอครับ”

                        “เออ นี่ลูกชายกูเองชื่อไอ้เหม็น กูเป็นคนตั้งให้มันเองแหละ มึงเองก็ทำความรู้จักกับมันไว้ล่ะ อีกหน่อยก็ต้องเจอกันบ่อยๆ”ไอ้มิ่งพอขึ้นมาจากคูได้ก็กระโดดเข้าไปกอดไปหอมไอ้ควายตัวโตที่มันถูหน้าถูหัวใส่พุงของไอ้มิ่งส่งเสียงอ้อนดังมอๆ

                        ไอ้ความตัวนี้น่ะไอ้มิ่งเป็นคนช่วยตาโขนทำคลอดมันเองกับมือ ตาโขนเลยให้ไอ้มิ่งตั้งชื่อให้ แต่เพราะตอนนั้นไอ้มิ่งยังเด็กก็เลยตั้งชื่อตามกลิ่นขี้วัวขี้ควายว่าไอ้เหม็นแทน ตั้งแต่เล็กจนโตก็อยู่ด้วยกันมานานจนไอ้มิ่งรักไอ้เหม็นเหมือนลูกชาย

                        “ลูกชายเหรอครับ”

                        “เออ ลูกชาย ว่าแต่มึงเถอะ ฮ่าๆๆ ดำเมี่ยมเชียว”ไอ้มิ่งชี้หน้าหัวเราะเยาะใส่พี่แจ่ม

                        “น้องมิ่งเองก็เหมือนนั่นแหละ ใครจะไปรู้ว่าควายตัวนี้เป็นลูกน้องมิ่ง”

                        ถ้าไม่ติดขี้โคลนดำๆไอ้มิ่งคงจะเห็นว่าหน้าพี่แจ่มน่ะแดงแค่ไหน คงเพราะมัวแต่สนใจที่พี่แจ่มกกำลังลูบหัวลูบหลังไอ้เหม็นอย่างกับตีสนิทกันมากกว่า เห็นไหมล่ะ ตีสนิทแม้กระทั่งควาย

                        “มึงเนี่ยนะ ตีสนิทแม้กระทั่งควายจริงๆ”ไอ้มิ่งส่ายหน้า

                        “ก็มันเป็นลูกของเรานี่ครับ”

                        ไอ้มิ่งจะถือเสียว่าอากาศมันร้อนก็แล้วกัน ร้อนจนมันหายใจไม่ค่อยออกจนหัวใจมันเต้นแรงแปลกๆ

                        “อย่ามัวแต่พูดมากเลยมึงน่ะ เลอะโคลนหมดแล้ว”พูดจบก็หันหน้าไปสนใจกับไอ้เหม็นปล่อยให้พี่แจ่มยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ทั้งที่หน้าตาเปื้อนโคลนอยู่คนเดียว

                        “ส่วนมึงน่ะไอ้เหม็น แอบหนีตาโขนมาเดินเล่นอีกแล้วสิมึง อย่าให้พ่อรู้นะว่ามึงแอบมาเจอสาวน่ะ”

                        มออออออ

                        ไอ้ควายตัวดีเหมือนจะรู้ว่าพ่อมันพูดอะไร มันส่ายหน้าพลางถูหัวใส่พ่อมันยกใหญ่ ไอ้มิ่งเลยหัวเราะเสียงดังลั่นอีกรอบกับความขี้ประจบของควายที่ไม่ควายเลย

                        “เอารองเท้ามึงมาสิเดี๋ยวกูถือให้”ไอ้มิ่งบอกเมื่อหันไปเห็นว่าพี่แจ่มกำลังเคาะขี้อออกจากรองเท้าหนัง

                        “ไม่เป็นไร พี่แจ่มไม่ใส่รองเท้าน้องมิ่งหรอก เดี๋ยวน้องมิ่งเจ็บเท้า”พี่แจ่มส่ายหน้า

                        “ก็แล้วใครบอกว่ากูจะให้มึงใส่รองเท้ากูวะ”

                        “อ่าว แล้วพี่แจ่มจะเดินกลับยังไงล่ะครับถ้าไม่ใส่รองเท้า”

                        “แล้วใครบอกว่ากูจะให้มึงเดินกลับ ขืนปล่อยให้มึงเดินตีนมึงก็พังกันพอดี”

                        “แล้วพี่แจ่มจะกลับยังไง”

                        “กลับอย่างนี้ไง”ไอ้มิ่งพยักหน้าไปที่ลูกชายตัวดำของมันก่อนจะยิ้มกริ่ม

                        วันนี้แหละมันจะได้เห็นผู้ดีบางบอกขี่หลังควาย ไหนๆเมื่อกี้ก็ได้เห็นผู้ดีบางกอกร้องลั่นวิ่งหนีควายจนตกคูโคลนจนตัวดำปี๊ดปี๋มาแล้ว แค่คิดก็สนุกขึ้นมาพิกล



------------------------------------------

เป็นไงล่ะ เจอลูกรักของไอ้มิ่งเข้าไป วิ่งหนีแทบไม่ทัน ฮ่าๆ น่าร๊ากกกก

ปล.ดีใจจังที่ยังมีคนรอพี่เเจ่มกับไอ้มิ่งอยู่ ตอนนี้เลยมาลงให้ยาวๆเลยจย้าาาา

[em1979]

 

[k2blove]

 

[kinjikung]

ฮาควายขวิดเลย พี่แจ่มวิ่งอย่างไว 555+

[marshall]

อ๊ายย ลูกของเรา
น้องมิ่งมีอาวุธไว้เล่นงานพี่แจ่มกลับแล้ว ไอ้เหม็นนี่เอง

[somakimi]

ดีใจ มิ่งมีตัวช่วยแร้ว

[อิ๊อ๊ะชะเอิงเอย]

ดีใจจังมาแล้ว เค้ารอตลอดเลย

[kun]

มันฮ่าอ่ะ วิ่งเข้าไปพี่แจ่ม

[beerby-witch]

โง้ยยยยยย น้องมิ่งนี่คนดีจริง เป็นห่วงเป็นใบพี่แจ่มตลอด แม้จะซึนมากก็เถอะ

[shoi_toei]

น้องเหม็นนนนน

[mild-dy]

 

[manU007]

ต้องการความจิตของพี่แจ่ม ตอนหน้าขอหนักๆ น้องมิ่งใจเต้นเชียว

[BABYBB]

อยากเห็นอิมเมจนังมิ่งมากว่าลักษณะเป็นยังไง ทำไมพี่แจ่มหลงนักหลงหนา 

[วายซ่า]

น้องเหม็นลูกพี่มิ่งน่าเอ็นดูอ่ะ 

[titansyui]

 

[เสพศิลป์]

นี้ไม่ค่อยได้มีเวลาตามอ่านนิยายเรื่องไหนเลย มัวแต่ยุ่งๆกับงาน แต่นานๆจะคอยมาดูว่า อัพเรื่องนี้หรือยัง

ชอบเรื่องมาก FCพี่แจ่ม และเอ็นดูไอมิ่ง

พี่แจ่มก็ยังคงเป็นพี่แจ่ม ฮ่าๆๆๆๆ
 เห็นไหมล่ะ ตีสนิทแม้กระทั่งควาย  นี้มิ่งหมายความว่าพี่แจ่มมันเฟรนลี่หรือป่าว

คู่นี้มันล้นๆ พี่แจ่มก็รักไอมิ่งมาก ยิ่งรักยิ่งชอบแกล้ง โรคจิตจริงๆ แต่เจ้ชอบมากกก
ไอมิ่งก็ไม่รู้ใจตัวเองไปอีก ปากไม่ตรงกับใจ ไปนู้นนน มันน่าไห้พี่แจ่มแกล้งไห้เข็ด

ยังคงยืนยันคำเดิใว่า เอ็นดูไอมิ่ง แต่รักพี่แจ่มมากกว่า ฮ่าๆๆๆๆ

จะคอยหาเวลาว่างมาอ่านนะคะ  สู้ๆๆคะ

[papapoope]

พี่แจ่มผู้น่าสงสาร5555

[moodyfairy]

น่ารักจังเลยค้ะะ โอ๊ยยย เมื่อไหร่น้องมิ่งจะเสียตัว เอ้ย จะยอมพี่แจ่มบ้างง
รอจ้าาาาา

[nevergoodbye]

ชอบคาแร็คเตอร์พี่แจ่มมากค่ะ
ดูคลั่งน้องมิ่งแบบนี้แหละ แซ่บนัก 
ชอบความจิตของพี่แจ่มด้วย
สรุปชอบหมด 555

[เด็กหญิงเย็นชา]

บทที่ 11 ตกหลุมพลาง

                        มออออ

                        “ไม่ต้องมามอเลยไอ้เหม็น ตาโขนเขามาบอกพ่อหมดแล้วว่ามึงไปแอบชอบอีขวัญลูกสาวตามอญน่ะ”ไอ้มิ่งบ่นลูกชายไปมือก็จูงสนตะพายให้เดินตามลัดเลาะคันนา

                        มออออ

                        ไอ้ควายตัวดีเองก็ร้องรับคำที่พ่อมิ่งของมันพูดทุกคำอย่างกับรู้เรื่องรู้ราว นี่ก็เดินลัดทุ่งกันมาได้สักพักแล้วแต่ไอ้มิ่งก็ยังไม่หยุดบ่นไอ้เหม็นลูกชายสุดรักที่แหกคอกหนีมาหาควายสาวต้องเดือดร้อนให้เจ้าของอย่างตาโขนออกมาตามกลับคอกบ่อยๆ

                        “มอแบบนี้มึงจะอ้อนให้พ่อไปขออีขวัญสิท่า ไม่ต้องเอาหัวมาถูพ่อเลยนะไอ้เหม็น เอาหัวมึงออกไปจากรักแร้พ่อเลย ถูไปพ่อก็ไม่มีตังไปขออีขวัญให้มึงหรอกนะ”

                        ไอ้มิ่งดันเขาโง้งๆของลูกชายเบาๆทำทีหยอกล้อไอ้ควายตัวดีขี้อ้อนพลางหัวเราะชอบใจที่ลูกชายของมันร้องมอเสียงดังชอบอกชอบใจเข้าไปใหญ่

                        มอออออ

                        “รอพี่เจิดขายมะม่วงรอบหน้าพ่อจะเอาตังไปขออีขวัญให้มึงก็แล้วกัน อย่าชิงสุกก่อนห่ามนะมึง”

                        มออออ

                        คนโม้ก็โม้ไปควายเองก็ขานรับอย่างกับรู้เรื่องรู้ราว ส่วนคนดูอย่างพี่แจ่มก็เอาแต่นั่งยิ้มเงียบๆอยู่บนหลังควาย ตาก็มองไอ้มิ่งไม่วางตา มือก็ถือรองเท้าหนังเปื้อนโคลนของตัวเองเอาไว้  ไม่รู้ว่ากลัวจะตกควายหรือว่าอะไรถึงได้นั่งเงียบมองดูไอ้มิ่งเดินไปคุยกับลูกชายอย่างเดียว แต่ก็สะใจไอ้มิ่งนักแหละที่เห็นคุณชายอย่างพี่แจ่มคลุกโคลนจนตัวดำปี๋แถมต้องมาขี่ควายเดินเลาะทุ่งนาอีก นึกขึ้นได้ก็หันไปเหลือบมองด้วยหางตาพอเป็นพิธี

                        “ยิ้มอะไรของมึง”พอหันไปเห็นคนนั่งยิ้มบนหลังควายก็อดถามไม่ได้

                        นั่งยิ้มบ้ายิ้มบออยู่คนเดียว โคลนที่เปรอะอยู่ตามเนื้อตัวก็เริ่มจะแห้งกรัง เห็นทีคงต้องไปขออาบน้ำที่บ้านตาโขน ขืนกลับไปสภาพนี้ป้ามาคงคิดว่าไอ้มิ่งรังแกพี่แจ่มปล่อยให้พี่แจ่มคลุกดินคุกโคลนกลับบ้าน

                        “พี่แจ่มยิ้มเพราะน้องใจดี”ตอบไปก็ส่งยิ้มคุณชายมาให้ไอ้มิ่ง

                                    “ใครบอกว่ากูใจดี กูออกจะใจร้าย มึงน่ะไม่รู้อะไร”

                        คนอื่นอุตส่าห์ชมแต่ไอ้คนโดนชมกลับเบ้หน้าใส่แถมหันไปจูงควายเดินจ้ำอ้าวต่อ

                        ไม่ใช่ว่าเขินที่ถูกชมว่าใจดีอะไรนักหรอก ก็แค่แดดมันร้อนจนขี้โคลนที่เกาะตัวแห้งหมดแล้ว จะได้รีบอาบน้ำอาบท่าให้จบๆเรื่องไปก็แค่นั้น

                        “ใครบอกว่าน้องมิ่งใจร้ายครับ น้องมิ่งออกจะใจดี พี่แจ่มไม่เคยเห็นใครคุยกับควายเลย ถ้าเป็นคนอื่นเขาไม่ใจดีคุยกับควายเหมือนน้องมิ่งหรอกครับ”

                        นี่พี่แจ่มชมไอ้มิ่งหรือว่าหลอกด่าไอ้มิ่งวะเนี่ย เหมือนว่าไอ้มิ่งถูกหาว่าสติไม่ดียังไงก็ไม่รู้ที่มาเดินคุยกับควายเป็นวรรคเป็นเวร

                        “นี่มึงชมกูหรือว่ามึงหรอกด่ากูวะเนี่ย”

                        “ชมสิครับ พี่แจ่มต้องชมน้องมิ่งอยู่แล้ว น้องมิ่งออกจะน่ารัก”

                        “น่ารักบ้านมึงสิ”

                        “ก็น่ารักจริงๆนี่ครับ ไม่งั้นพี่แจ่มไม่รักหรอก”

                        มอออออออ

                        เป็นจังหวะเดียวกันเลยที่คนก็พูดคำที่อยากจะพูดออกมาส่วนควายก็ร้องเสียงดังเมื่อมันถึงบ้านของมัน

                        “เอ้าถึงแล้ว ว่าแต่เมื่อตะกี้มึงพูดอะไรนะ กูไม่ได้ยิน”ไอ้มิ่งหันไปถามหน้าตามึนงงเพราะมันเหมือนจะได้ยินว่าพี่แจ่มพูดอะไรแต่ก็ได้ยินไม่ชัด

                        “พี่แจ่มพูดว่า…”

                        “เอ้า ไปไงมาไงเล่าไอ้มิ่งตกโคลนกันดำมาเชียว”ยังไม่ทันพูดจบเสียงตาโขนก็ตะโกนเรียกมาจากใต้ถุนบ้านตั้งแต่ไกล

                        “ฉันพาไอ้เหม็นมันมาส่งบ้านน่ะจ้ะ”ไอ้มิ่งตะโกนตอบกลับพลางจูงไอ้เหม็นเข้าไปใต้ถุนบ้าน

                        “ไปเจอมันที่ไหนล่ะ เผลอเป็นไม่ได้เชียว ข้าก็ว่าจะออกตามอยู่”

                        “ไปเจอมันที่ท้ายนานู่นแหละจ้ะ ฉันว่าจะไปขย่มมะยมมาแกล้มยาดองสักหน่อย”

                        “งั้นหรอกรึ ว่าแต่เอ็งไปทำอีท่าไหนถึงได้เปรอะโคลนมาดำปิ๊ดปี๋เสียงหล่ะ แล้วที่นั่งอยู่บนหลังไอ้เหม็นนั่นพ่อแจ่มเมียเอ็งใช่ไหมนั่น

                        “ใช่จ๊ะ นั่นไอ้แจ่มเมียฉันเอง”ไอ้มิ่งพยักหน้าพลางผูกเชือกจูงกับเสาบ้าน

                        “วันแต่งข้าเองก็ไม่ได้ไป นึกไม่ถึงจริงๆว่าจะสมคำเขาล่ำเขาลือ นี่ขนาดเปื้อนโคลนขนาดนี้แล้วยังหล่ออยู่เลย เอ็งนี่โชคดีจริงเชียวนะไอ้มิ่ง ข้าล่ะดีใจเด็กกะโปโลอย่างเอ็งจริงเชียว”

                        “โอ้ย ตาโขนล่ะก็ไปชมมันทำไมล่ะจ๊ะ เดี๋ยวมันก็เหลิงหรอก กับฉันล่ะไม่เคยชม”ไอ้มิ่งทำท่าค้อนปะหลักปะเหลือกใส่ตาโขนทีเล่นทีจริง

                        ไม่วายอิจฉาไอ้คนที่เรียกคะแนนนิยมเลยหันไปตวัดตามอง แล้วก็เป็นจริงอย่างที่ว่าว่าคุณชายอย่างพี่แจ่มพอถูกชมเข้าก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ บอกแล้วว่าพี่แจ่มน่ะน่าหมั่นไส้

                        “สวัสดีครับลุง”พอมาถึงก็ยกมือไหว้ประจบเชียว

                        “ไหว้พระเถอะพ่อหนุ่มเอ้ย รีบลงมาล้างเนื้อล้างตัวดีกว่า เดี๋ยวจะคันเนื้อคันตัวเอา”

                        “ขอบคุณครับ”

                        “ไม่ต้องขอบคุณหร๊อก มารยาทดีผิดกับไอ้มิ่งเชียว ไม่รู้ว่าไปพลาดท่าอีท่าไหน”

                        “โอ้โห ใครกันแน่ที่พลาดท่า ฉันต่างหากที่พลาดท่าให้มันน่ะ ไม่ใช่มันที่พลาดท่าให้ฉัน”                         ไอ้มิ่งกอดอกเถียงเสียงแว๊ด

                        “เอ้า แล้วข้าพูดไม่ถูกรึไง รึเอ็งจะไม่ยอมรับว่าเอ็งไปปีนหน้าต่างห้องพ่อแจ่มเขาน่ะ”

                        “ไอ้ปีนน่ะมันก็ปีนอยู่หรอกแต่ว่าฉัน…”

                        “นั่นไงล่ะ เอ็งก็ยอมรับนี่ว่าเองเป็นคนปีนยังจะมาตงมาแต่อีก ไปๆรีบพาเมียเอ็งไปล้างเนื้อล้างตัวที่ห้องน้ำหลังบ้านข้าไป ขืนปล่อยนานเดี๋ยวผื่นขึ้นจะยุ่งเอา เดี๋ยวข้าขึ้นไปหยิบสบู่ก้อนใหม่กับผ้าขาวม้ามาให้”พูดจบก็เดินขึ้นบ้านไปนู่น

                        เอาเข้าไป นอกจากจะไม่ฟังไอ้มิ่งแล้วยังห่วงพี่แจ่มจนออกนอกหน้าอีก อะไรจะลำเอียงปานนั้น แล้วนั่นอะไร ยิ้มประจบประแจงกันเข้าไป

                        “จะยิ้มทำห่าอะไร ลงมาจากหลังลูกกูได้แล้ว ต้องรอให้มีคนเชิญรึไง”

                        แต่ล่ะคนมันน่านักทั้งเพื่อนฝูงทั้งตาโขน ไม่เว้นแม้แต่ลูกรักอย่างไอ้เหม็นที่ถูกคุณชายอย่างพี่แจ่มเอาเข้าพวกหมด แล้วนั่นอะไร ปกติแล้วไอ้เหม็นมันจะเอาหัวมาถูมาออดมาอ้อนไอ้มิ่งแต่ตอนนี้ดันเสือกเอาหัวไปถูเอวอ้อนพี่แจ่มยกใหญ่

                        “ประจบกันเข้าไปนะพวกมึงอะ”

                        “ก็ลูกของเราออกจะน่ารักนี่ครับ”

                        แหม่ ลูกของเราเป็นเต็มเต็มคำเชียว พอไอ้มิ่งไม่แย้งเข้าหน่อยล่ะเอาใหญ่เชียว แต่ก็ช่างเถอะ เรื่องแค่นี้ไอ้มิ่งจะปล่อยไปก็แล้วกัน

                        “เรื่องของมึง”

                        “น้องมิ่งว่าเราสองคนไปสู่ขอน้องขวัญให้ลูกของเราดีไหมครับ”

                        “มึงว่าอะไรนะ”ไอ้มิ่งไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองสักเท่าไร

                        “ก็พี่แจ่มคิดว่าลูกเราคงจะชอบน้องขวัญมาก ไม่อย่างนั้นคงไม่แอบออกไปหาทุกวัน พี่แจ่มอยากให้ลูกของเรามีความสุข น้องมิ่งจะได้มีความสุข”

                        มออออ

                        ไอ้เหม็นก็เหมือนจะรู้ มันร้องมอเสียงดังซ้ำยังเอาหัวถูเอวพี่แจ่มยกใหญ่ ได้ข่าวว่าเพิ่งจะเจอหน้ากันตะวันยังไม่ทันตรงหัวดีเลย

                        “กูรู้ว่ามึงมีตังค์น่ะ แต่กูไม่อยากรบกวนมึงหรอก”

                        ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ไอ้มิ่งก็แอบดีใจอยู่ไม่น้อยที่ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนจะได้เป็นฝั่งเป็นฝาสักที นี่ถ้าไม่ติดว่ามันเอาตังเก็บไปขอพี่แจ่มหมดแล้วมันคงจะเอาตังไปสู่ขออีขวัญควายสาวของตามอญให้ไอ้เหม็นถ้าหากว่าไม่ได้แต่งกับน้องจันทร์เจ้า

                        “ไม่ได้รบกวนเลย พี่แจ่มบอกแล้วไงครับว่าลูกของน้องมิ่งก็เหมือนลูกพี่แจ่ม เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เช้าพี่แจ่มจะบอกให้แม่พี่แจ่มไปขอน้องขวัญให้นะครับน้องมิ่งไม่ต้องห่วง”

                        “อะ เออ ก็ตามใจมึงก็แล้วกัน ตังค์มึง”ไอ้มิ่งพยักหน้า

                        หันหน้าหนีออกไปมองทางคอกควายที่หันหนีน่ะไม่ใช่อะไรหรอก แต่ปากมันกำลังสั่นเพราะพยายามหุบยิ้มอยู่ต่างหาก จริงๆแล้วพี่แจ่มเองก็ใจดีเหมือนกันนี่หว่า ถ้าไม่ติดว่าทะลึ่งไปหน่อยล่ะก็ไอ้มิ่งคงจะคุยดีด้วยกว่านี้หรอก

                        “เอาๆๆ สบู่กับผ้าขาวม้า ส่วนขันอยู่อยู่ในโอ่งนั่นแหละ รีบไปอาบกันไป”

                        ตาโขนยื่นผ้าขาวม้ากับสบู่ก้อนใหม่เอี่ยมมาให้ นี่ถ้าเป็นไอ้มิ่งคจะใช้ให้ไปหยิบเองเป็นแน่

                        “มึงไปอาบก่อนเลยเดี๋ยวกูค่อยอาบต่อจากมึง”ไอ้มิ่งรับสบู่กับผ้าขาวม้าไปส่งให้พี่แจ่มอีกที

                        ที่ให้พี่แจ่มอาบก่อนก็เพราะกลัวว่าผิวขาวๆของคุณชายอย่างพี่แจ่มจะคันจนขึ้นผื่นเอา ไม่ใช่ว่าไอ้มิ่งจะห่วงหรือเสียสละอะไรหรอก

                        “น้องมิ่งก็ไปอาบด้วยกันสิ”

                        “อะ อะ อาบด้วยกันบ้าบออะไร กลางวันแสกๆ”

                        จู่ๆก็มาชวนอาบน้ำด้วยกันกลางวันแสกๆ ทำเอาตาโขนยิ้มกริ่มเชียวพอได้ยิน

                        “ก็พี่แจ่มถูหลังไม่ถึงนี่ครับ ถ้าถูกไม่หมดผื่นต้องขึ้นหลังพี่แจ่มแน่ๆเลย”

                        “กะอีแค่โดนโคลนแค่นี้ ตักน้ำสาดๆก็หลุดไปเองแหละน่า มึงอย่ามาเรื่องมาก”

                        “แต่ว่าถ้าเป็นผ่านแล้วแม่พี่แจ่มเห็นแม่พี่แจ่มต้องดุแน่ๆเลย”

                        โอ้โห มีการเอาแม่มาอ้าง แล้วอย่างนี้ไอ้มิ่งจะรอดไหมล่ะ ดูมัน ดูพี่แจ่มมันทำหน้าทำตาเรียกคะแนนความสงสารจากตาโขน แล้วตาโขนก็เหมือนจะตกหลุมพรางเข้าอย่างจัง

                        “ก็นั่นน่ะสิ เอ็งก็ไปถูหลังให้เมียเอ็งสิวะ ผู้ชายด้วยกันอายอะไร ข้าไม่ว่าอะไรหรอก ข้าเข้าใจเรื่องผัวๆเมียๆ”

                        ไม่ว่าอะไรแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว นี่ดูไม่ออกรึไงว่าไอ้หน้าตาน่าสงสารนั่นมันเชื่อไม่ได้น่ะ ไอ้มิ่งล่ะอยากจะเอาหัวโขกเสาบ้านให้รู้แล้วรู้รอด

-----------------------------------------------------------

คิดดูสิว่าไอ้มิ่งหล่อแค่ไหน ไม่มีใครเข้าข้างเลย