ตอนที่ 4 : คนอกหัก“ปัณณ์ เอยขอคุยด้วยหน่อย” “เอาสิ” ปัณณ์รอให้เอยนั่งลง แต่อีกฝ่ายส่ายหน้า “ทางโน้นดีกว่า”
“อืม” ปัณณ์วางหนังสือลงบนเก้าอี้ ทั้งกลุ่มมีเขาคนเดียวไม่ลงไปว่ายน้ำในสระ ปัณณ์เลือกนอนอ่านหนังสืออยู่ที่เก้าอี้ริมสระน้ำมากกว่า
“เอยมีอะไรอยากคุยกับผม” ปัณณ์ถามเมื่อเห็นว่าพวกเขาเดินออกมาไกลพอแล้ว
“เอยมีเรื่องอยากขอให้ปัณณ์ช่วย” เอยหยุดเดิน หันไปเผชิญหน้ากับปัณณ์
“เรื่องอะไรครับ”
“ปัณณ์ไปไหนมาไหนกับพายุให้น้อยลงได้ไหม”
“เอย!” ปัณณ์คิดอยู่แล้วว่าเอยคงเรียกเขามาพูดเรื่องพายุ แต่ไม่คิดว่าจะพูดตรงแบบนี้
“พายุติดเพื่อน อย่างเมื่อคืนก็ไม่ยอมไปกับเอย เพราะพวกปัณณ์ไม่ไป เอยเป็นแฟนนะปัณณ์” เอยเอ่ยออกมาอย่างหัวเสีย เธอชวนพายุมาเที่ยวเพราะอยากอยู่กับแฟน แต่นี่อะไร กลายเป็นว่าเธอต้องนอนแยกห้องกับพายุ ไปเที่ยวพายุก็ไม่ยอมไปกับเธอ ทั้งหมดทั้งมวลเป็นเพราะพายุติดเพื่อน
“ผมว่าเรื่องนี้เอยคุยกับพายุเองน่าจะดีกว่า ผมไม่อยากเข้าไปยุ่ง”
“เอยไม่อยากทะเลาะกับพายุ พวกปัณณ์ปฏิเสธพายุให้เอยบ้างไม่ได้เหรอ ไปกันเองสามคนก็ได้มั้ง” เธอมองว่าทางออกนี้น่าจะดีที่สุด พายุจะมีเวลาให้เธอมากขึ้นและไม่ต้องผิดใจกัน
“พวกผมเป็นเพื่อนสนิทพายุ ไปไหนกันเป็นกลุ่มแต่ไม่ชวนพายุไป พายุมันจะคิดยังไง”
“แหม ปัณณ์ก็ไม่ใช่คนโง่ ถ้าจะช่วยเอยจริงๆ มีหรือปัณณ์จะหาวิธีพูดไม่ได้ นะปัณณ์ช่วยเอยหน่อย”
“เอาเป็นว่าถ้าพายุชวนไปไหนกับเอย พวกผมจะไม่ตามไปด้วย เอยจะได้ใช้เวลาอยู่กับพายุสองคน”
“มันไม่ต่างจากเดิมหรอกปัณณ์ เอาเป็นเอยขอปัณณ์ตรงๆ แล้วกัน ถ้าวันหยุดพายุชวนปัณณ์ไปไหน ปัณณ์ปฏิเสธได้หรือเปล่า อย่างพายุชอบไปขลุกอยู่ห้องปัณณ์ ปัณณ์ก็บอกพายุไปว่ามีนัดแล้วไม่ต้องมา”
“ผมไม่อยากโกหก”
“อย่าเรียกว่าโกหกสิ เรียกว่าปัณณ์ช่วยเอย”
“ผมจะช่วยเท่าที่พอจะช่วยได้”
“ขอบใจมากปัณณ์” เอยจับมือปัณณ์เขย่า ใบหน้ายิ้มแย้มดูอารมณ์ดีขึ้นมาทันตา
“อ๋อ! แล้วปัณณ์อย่าบอกใครนะ ว่าเอยคุยกับปัณณ์เรื่องนี้ โดยเฉพาะพายุ”
“อืม”
“ขอบใจมาก เดี๋ยวเอยกลับไปที่สระก่อน แล้วปัณณ์ค่อยตามไป”
“ได้” ปัณณ์ตอบรับ เขาเองก็อยากมีเวลาคิดอะไรเงียบๆ เหมือนกัน
ปัณณ์เลือกกลับขึ้นห้องพัก ทิ้งร่างลงบนเตียง เขายกมือขึ้นปิดตา พยายามนึกทบทวนว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ เขาเผลอทำอะไรผิดลงไปบ้างไหม เขาดึงเวลาของพายุมาจากเอยโดยไม่รู้ตัวหรือเปล่า มีสักครั้งไหมที่เขาตั้งใจไม่ให้พายุไปหาเอย ปัณณ์คิดซ้ำไปซ้ำมา เขาไม่เคยเอ่ยปากแต่ไม่เคยปฏิเสธเช่นกัน ปัณณ์รู้ดีแก่ใจว่าเขามีความสุขมากแค่ไหนที่มีพายุอยู่ข้างๆ นั่นแปลว่าเขากำลังทำร้ายเอยใช่ไหม ความรักที่ไม่เห็นแก่ตัวมันคงไม่มีอยู่จริง เพราะแม้แต่เขาที่พร่ำบอกตัวเองว่าความรักคือการเห็นคนที่เรารักมีความสุข ยังเผลอทำบางอย่างเพื่อตัวเองลงไป ต่อให้เขาระวังแค่ไหนก็ตาม
“ปัณณ์ อยู่หรือเปล่า” เสียงทุบประตูห้องทำให้ปัณณ์ลืมตาขึ้นช้าๆ
“อยู่” ปัณณ์ตะโกนตอบ ก้าวลงจากเตียงไปเปิดประตูให้พายุเข้ามาในห้อง
“ทำอะไรอยู่ โทรหาก็ไม่รับ”
“โทรศัพท์กูฝากไว้ในกระเป๋าไอ้นนท์ ลืมหยิบขึ้นมาด้วย”
“ไม่สบายหรือเปล่า” พายุแตะหลังมือลงบนหน้าผากเพื่อน ก่อนเลื่อนลงมาแตะที่คอ
“เปล่า” ปัณณ์ปัดมือของพายุออก แม้เป็นแค่การปัดเบาๆ ก็ทำให้พายุนิ่วหน้า
“เป็นอะไรของมึงวะ หายหัวขึ้นมาไม่ยอมบอกใคร กูโทรหาไม่รับ ต้องลองเสี่ยงขึ้นมาดู ว่ามึงอยู่บนห้องหรือเปล่า” พายุทิ้งตัวลงนั่งข้างปัณณ์บนเตียง
“โทษที กูกะขึ้นมาแป๊บเดียว เผลอเอนหลังแล้วหลับไป”
“แค่นั้นแน่นะ” พายุขมวดคิ้วจ้องหน้าปัณณ์เหมือนไม่วางใจ
“แล้วมึงจะให้แค่ไหนวะ” ปัณณ์ทำน้ำเสียงรำคาญ เพราะไม่อยากให้พายุซักไซ้เขามากไปกว่านี้
“ไอ้นนท์มันเห็นมึงเดินไปกับเอย แต่เอยกลับมาคนเดียว แล้วมึงก็หายหัวไปเลย”
“ไม่มีอะไร” ปัณณ์ไม่อยากหาข้อแก้ตัวอื่น เขาไม่ชอบโกหก
“แน่ใจ? เอยไม่ได้พูดอะไรให้มึงลำบากใจใช่ไหม”
“เปล่า กูจะขึ้นมาข้างบนพอดี เลยเดินมาพร้อมเอย” ปัณณ์ไม่รู้ว่าพายุได้คุยกับเอยหรือยัง หวังว่าจะพูดไปในทิศทางเดียวกัน “มึงคิดมาก เอยมาได้ยินเข้าจะเสียใจ” ปัณณ์ตำหนิพายุ
“กูก็ไมได้ว่าอะไรเอย แต่เห็นยังงอนกูอยู่ เลยนึกว่ามางอแงกับมึง” ปัณณ์ใช้วิธีส่ายหน้า เขาไม่อยากโกหกด้วยคำพูดเดิมซ้ำๆ
“ไม่มีอะไรก็ดี แล้วนี่มึงจะนอนต่ออีกหน่อยไหม ข้างล่างยังสนุกกันอยู่ กว่าจะขึ้นคงใกล้เวลาออกไปกินข้าวเย็น”
“งั้นกูขอนอนต่ออีกนิด มึงจะออกไปกันตอนไหนเรียกกูด้วย ฝากหยิบหนังสือกูขึ้นมาให้ด้วย กูวางไว้ตรงเก้าอี้ข้างสระ เห็นหน้าปกมึงน่าจะจำได้”
“นอนเถอะ กูอาบน้ำก่อน ส่วนหนังสือเดี๋ยวกูโทรบอกไอ้ไผ่ไอ้นนท์ให้”
“อ้าว มึงไม่ลงไปเหรอ” ปัณณ์มองด้วยสีหน้าแปลกใจ
“ไม่ล่ะ เจอแอร์เย็นๆ แล้วชักขี้เกียจลงไปเจอร้อนอีก”
“พายุ”
“อะไร?” พายุขานรับแต่ไมได้หันไปมอง เขาถอดเสื้อยืดสีขาวออกวางพาดเก้าอี้
“อาบน้ำแล้วมึงไปอยู่ห้องเอยก็ได้นะ หาเวลาอยู่กับเอยบ้าง” พายุชะงักมือ นิ่งไปชั่วครู่ก่อนจัดการถอดเสื้อผ้าต่อให้เสร็จ
“ไม่ล่ะ ห้องนั้นนาราอยู่”
“นาราอยู่ข้างล่างมั้ง หรือถ้าขึ้นมาด้วยให้มาอยู่ห้องนี้ก็ได้ กูอยากคุยกับนาราพอดี กูยังไม่ได้ขอโทษเลย มึงก็เหมือนกันทำเอยงอนก็ง้อเขาหน่อยเถอะวะ” เพราะมากันหลายคน ปัณณ์จึงหาจังหวะเหมาะๆ ขอโทษนาราไม่ได้
“เอาอย่างนั้นเหรอ”
“อืม กูไม่อยากค้างคาใจกัน”
“ก็ตามใจมึง” พายุคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ ปล่อยให้ปัณณ์นั่งมึนกับเสียงห้วนของพายุ กูต่างหากที่ต้องพูดประโยคนั้น
“รบกวนหน่อยนะปัณณ์” “เข้ามาเลย” ปัณณ์ถอยห่างจากประตู เพื่อให้นาราเดินเข้ามาในห้อง
“เห็นพายุบอกว่าปัณณ์อยากคุยกับเรา”
“ครับ นั่งก่อน” ปัณณ์หันซ้ายหันขวา ห้องเป็นแบบเตียงเดี่ยวเขาจึงอึดอัดเล็กน้อย
“เรานั่งที่เก้าอี้ก็ได้” นาราชี้มือไปที่เก้าอี้ ที่มีผ้าเช็ดตัวของปัณณ์พาดอยู่ ปัณณ์หยิบออกให้ ก่อนถอยกลับมานั่งบนขอบเตียงฝั่งเดียวกับที่เก้าอี้ตั้งอยู่
“ผม...”
“เราขอพูดก่อนได้ไหม” นาราชิงพูดแทรกปัณณ์ขึ้นมา ใบหน้าของเธอมีร่องรอยความอึดอัดพอๆ กับเขา “ถ้าจะพูดเรื่องที่เราชอบปัณณ์ไม่เป็นไรนะ เรารู้คำตอบแล้ว”
“นารา”
“ไม่เป็นไรเราเข้าใจ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ”
“ผม..”
“ผมมีคนที่ชอบแล้ว” นาราต่อคำให้ เธอยิ้มได้บ้าง อย่างน้อยก็ยังมองหน้ากันติด นารารู้ว่าปัณณ์ไม่มีทางทำอะไรเธอ จึงเต็มใจและอยากพักห้องเดียวกัน เผื่อว่าอะไรๆ มันจะก้าวหน้าขึ้นบ้าง แต่เมื่อปัณณ์ปฏิเสธไม่พัก ยอมรับว่าเธอเสียหลักไปมาก มารู้สึกดีขึ้นบ้างก็ตอนนี้
“เปล่าครับ ผมไมได้จะพูดแบบนั้น ผมอยากขอโทษ”
“จะขอโทษเราทำไม” นาราหัวเราะแห้งๆ ออกมา “เรื่องแบบนี้มันบังคับใจกันได้ที่ไหน ยอมรับว่ามันก็มีเศร้าๆ บ้าง หน้าแตกเยอะหน่อย แต่เราโอเค”
“นารา..”
“เราเอง” นาราแซ็วขำๆ เมื่อปัณณ์เอาแต่เรียกชื่อเธอซ้ำๆ “จริงๆ นะ แค่รู้วาปัณณ์ไม่เกลียดเราก็พอแล้ว ขายขี้หน้าจะตายบอกผู้ชายว่าพักห้องเดียวกันได้ แต่ผู้ชายไม่ยอมพัก” นาราพูดติดตลก “ตั้งแต่มาเราเลยหลบหน้าปัณณ์ ไม่ใช่เพราะโกรธปัณณ์นะแต่เราอาย”
“อายทำไม นารากล้าหาญมาก ผมสู้นาราไม่ได้เลย” ถ้าเขากล้าหาญเหมือนนาราสักนิด ผลมันจะเป็นอย่างไร ปัณณ์อยากรู้เหมือนกัน
“ปัณณ์พูดเหมือนมีคนที่ชอบ แต่ไม่กล้าบอก” นาราเคลื่อนกายย้ายมานั่งบนเตียงข้างปัณณ์
“หึๆ”
“หัวเราะแบบนี้แปลว่าใช่ ทำไมไม่บอกไปล่ะ หรือว่าคนนั้นมีแฟนแล้ว”
“ไม่ใช่” ปัณณ์ตัดสินใจโกหกออกไปคำโต
“ถ้าอย่างนั้น...” นาราจ้องตาปัณณ์นิ่ง สายตาค้นคว้า “หรือปัณณ์ชอบผู้ชาย”
“นารา!” ปัณณ์ตกใจ เขาคิดจะปฏิเสธ แต่นาราไม่เปิดโอกาสให้เขาพูด
“ใช่แน่เลยใช่ไหม ปัณณ์ชอบผู้ชาย”
“ผม..”
“สาบานเอ้าว่าเราจะเหยียบเอาไว้ตรงนี้เลย เพื่อนสนิท ญาติ พ่อแม่ ก็จะไม่บอก เราคิดถูกใช่ไหม”
ปัณณ์นิ่งเงียบ เขาอยากปฏิเสธออกไป ไม่อยากให้ใครรู้แม้แต่คนเดียว โดยเฉพาะเพื่อนของเอย แต่ปากของเขากลับพูดไม่ออกสักคำ
“ใช่จริงๆ ด้วย คิดอยู่แล้วเชียว สวยๆ อย่างเราปัณณ์กลับไม่สนใจ ก็ต้องมีเหตุผลเดียวแหละ” นาราพูดด้วยรอยยิ้มกว้าง เพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอพูดให้ขำ แม้ว่าเธอจะสงสัยปัณณ์จริงๆ ก็ตาม
“อกหักอยู่ใช่ไหมปัณณ์” น้ำเสียงของนาราอ่อนโยน มันทำให้ความคิดที่จะปฏิเสธหายไป
“คงใช่มั้ง” ปัณณ์ไม่ได้ยอมรับ แต่เขาไม่คิดจะปฏิเสธอีกแล้ว
“ดีจัง ตอนนี้เรามีคนอกหักสองคนอยู่ในห้องนี้”
“หึๆ” ปัณณ์หัวเราะออกมาได้ แม้จะฝืดเฝื่อนไปบ้าง
“ฉลองกันหน่อยไหม อย่างน้อยก็มีคนอกหักเป็นเพื่อน ถึงอีกคนหนึ่งจะเป็นคนหักอกเราก็ช่างเถอะ”
“พูดอย่างนี้ผมจะไหว้ขอโทษนาราล่ะนะ” ปัณณ์แกล้งยกมือขึ้น นาราร้องห้ามเสียงหลง
“อย่า! เรายังไม่อยากแก่ ผู้หญิงไม่ชอบให้ผู้ชายไหว้รู้ไหม”
“ฮ่าๆ ไม่ไหว้แล้ว จะฉลองด้วยอะไรดีน้ำอัดลมไหม” ปัณณ์เดินไปเปิดตู้เย็น เพื่อดูว่ามีอะไรเหลือจากเมื่อคืนบ้าง
“เบียร์ไม่มีเหรอ”
“เป็นสาวเป็นนาง”
“ก็ไม่ต้องแอ๊บแล้วไง เบียร์เถอะขออะไรมาช่วยให้ครึ้มใจหน่อย ตอนนี้ต้องการมาก”
“ช็อคเรื่องผมเหรอ” ปัณณ์ถามเสียงเรียบ เขาหยิบเบียร์ที่เหลืออยู่ในตู้เย็นออกมา
“บ้า ที่จริงแบบนี้มันดีกว่าสำหรับเรา อย่างน้อยก็รู้ว่าเราไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร”
“นาราสวยมั่นใจเถอะ นนท์มันยังอยากจีบ”
“จริงเหรอ”
“สนใจไหม” ปัณณ์ขึ้นไปนั่งบนเตียง หากแต่คราวนี้เขาขยับขึ้นไปนั่งพิงพนักหัวเตียง ขาเหยียดยาว ปล่อยตัวตามสบายมากขึ้น
“ไม่รู้สิ เอาจริงๆ ยังไม่เคยมองนนท์ดีๆ เลย มัวแต่มองปัณณ์” นาราหัวเราะออกมา จัดการเปิดกระป๋องเบียร์ก่อนตามไปนั่งเหยียดขาข้างๆ ปัณณ์
“ว่าแต่พวกนั้นรู้ไหม” เมื่อพูดถึงนนท์ นาราถึงนึกขึ้นได้ ปัณณ์ส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“งั้นเราก็เป็นคนพิเศษของปัณณ์”
“ใช่เหรอ”
“โหปัณณ์ พูดงี้กับเราได้ไงเนี่ย ใช่สิ”
“ฮ่าๆ ใช่ก็ใช่” แล้วทั้งปัณณ์และนาราก็เงียบเสียงลงทั้งคู่ คล้ายกับต่างคนต่างใช้ความคิด นาราหมุนกระป๋องเบียร์ในมือ ก่อนค่อยๆ เอนหัวลงซบบนไหล่ของปัณณ์
“ปัณณ์รู้ไหมว่าเรามองปัณณ์มานานแล้ว”
“ไม่รู้ ขอโทษด้วยนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ปัณณ์ไม่รู้เพราะปัณณ์ไม่ได้สนใจเรา แต่เรามองปัณณ์ตลอด ตลอดเวลา”
“นาราอยากพูดอะไร”
“ปัณณ์ “ นาราหยุดนิดหนึ่ งก่อนตัดสินใจพูดออกมา “ปัณณ์ชอบพายุใช่ไหม”
!!!
ปัณณ์หน้าซีด เขาตกใจจนพูดอะไรไม่ออก นาราขยับศีรษะออกจากไหล่ของปัณณ์ สบตากับอีกฝ่ายก่อนยิ้มให้อ่อนโยน
“เราไม่ได้คิดมาก่อน แต่พอรู้ว่าปัณณ์ชอบผู้ชาย อะไรหลายๆ อย่างมันก็ชัดเจนขึ้นมา สายตาปัณณ์ สีหน้าปัณณ์” นารามองสายตาที่หลุบลงต่ำของปัณณ์ แค่นี้เธอก็ได้คำตอบแล้ว
“ปัณณ์ไม่ต้องตอบเราก็ได้ เราจะถือเสียว่าตัวเองไม่รู้ ไม่ได้คำตอบอะไรจากปัณณ์ แต่เราคงเชียร์ปัณณ์ไม่ได้เพราะยังไงเอยก็เป็นเพื่อนเรา”
“ผมอกหักอยู่ นาราลืมหรือเปล่า”
“จริงด้วย งั้นคนอกหักสองคนก็มาเมากันเถอะ มาชน” นารายื่นกระป๋องเบียร์ไปตรงหน้าปัณณ์ คนอกหักสองคนยิ้มให้กัน อย่างน้อยความเจ็บปวดที่มีก็ยังมีคนช่วยรับรู้
ปัง ปัง !! เสียงเคาะประตูห้องแรงๆ ทำให้นาราผงกศีรษะที่ซบอยู่บนบ่าของปัณณ์ขึ้น
“เดี๋ยวผมไปเปิดเอง” ปัณณ์วางกระป๋องเบียร์ไว้ข้างเตียง เดินตรงไปยังประตูห้อง
“มาแล้วครับ” เขาใช้เสียงนำไปก่อนตัว เพราะเสียงเคาะยังดังไม่หยุด
“ทำไมช้า ทำอะไรอยู่” พายุมองหน้าปัณณ์ ก่อนกวาดสายตาไปหยุดอยู่ที่นาราที่นั่งอยู่บนเตียง
“นั่งดูหนัง มึงลืมอะไรเหรอ” ปัณณ์เดาเอาเองว่าพายุคงกลับมาหยิบของ เพราะเวลาเพิ่งผ่านไปไม่ถึงสองชั่วโมง นับตั้งแต่นารามาที่ห้องของเขา
“กูกลับมาห้องไม่ได้หรือไง”
“อ้าวไอ้นี่ ทะเลาะกับเอยมาหรือไงวะ”
“เปล่า” เสียงของพายุห้วนจัดจนปัณณ์นึกแปลกใจ
“ปัณณ์งั้นเรากลับห้องก่อนนะ พายุ เอยอยู่ที่ห้องใช่ไหม”
“อืม” พายุตอบรับในลำคอ
“อย่าดื่มต่ออีกล่ะ สองกระป๋องที่หมดไปก็พอแล้ว เดี๋ยวจะเป็นเมรี”
“แหม” นาราทำหน้าย่นใส่ปัณณ์ ปัณณ์จึงยกมือขึ้นขยี้ผมเธอด้วยความเอ็นดู พายุมองเงียบๆ ก่อนหันหลังก้าวเท้ายาวๆ ตรงไปยังห้องน้ำ เสียงปิดประตูดังปังใหญ่ ปัณณ์หันไปมองด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ ในขณะที่นารากลับมองตามด้วยสายตาค้นคว้า
“พายุไม่รู้เรื่องนี้ ผมพักกันแบบเพื่อนจริงๆ” ปัณณ์ร้อนตัวเมื่อเห็นสายตาของนารา เขารีบกระซิบบอก
“เรารู้น่า เมื่อกี้ปัณณ์ก็เล่าให้เราฟังแล้ว” ระหว่างชวนกันดื่ม ปัณณ์พูดถึงเรื่องนี้มากขึ้น แม้ไม่ทั้งหมดแต่นาราก็ได้รู้ว่าปัณณ์ระวังตัวเองเต็มที่ เพื่อจะเป็นเพื่อนที่ดีให้ได้
“ปัณณ์อย่าคิดมาก เราไปล่ะ ขอไปดูเอยก่อน ไม่รู้คู่นี้ทะเลาะอะไรกันอีก”
“อืม เดี๋ยวเราเดินไปส่งที่ห้อง”
“ไม่ต้องไปส่ง เราไปเองได้”
“ขอบใจนะนารา”
“เพื่อนกัน” นาราส่งยิ้มอ่อนโยนให้ปัณณ์
“ไปล่ะ” นาราเปิดประตูห้องออกไป ถอนใจออกมายาวๆ หลังประตูปิดสนิทลง มันเป็นอย่างที่เธอคิดหรือเปล่า ความรู้สึกเป็นเรื่องที่ซับซ้อนจริงๆ อยู่ที่ใครจะยอมรับได้ก่อนเท่านั้น
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
