CH.3 Back to the past Jeremyมันเป็นเรื่องบัดซบที่สุดในรอบปีประเทศไทยมีพื้นที่ตั้งเท่าไหร่ บาร์มีตั้งกี่ร้าน ทำไมความบังเอิญถึงต้องมาตกที่ผม ยิ่งบอกไปว่าทั้งเกลียด ทั้งโกรธมากแค่ไหน นั่นก็เพราะความทรงจำทุกอย่างระหว่างเรายังฝังอยู่ในหัวทุกฉากตอน
ผมเกลียดที่เขาทำทุกอย่างเหมือนเป็นเรื่องเล่นๆ
‘ไปซะ แล้วอย่าให้ฉันเห็นหน้าอีก’
ประโยคนั้นยังคงฝังแน่นราวกับถูกพูดใส่หน้าทุกคืนยามหลับตา และการปรากฏตัวของคนไม่มีหัวใจเมื่อคืนยิ่งตอกย้ำว่าไม่มีวินาทีไหนที่จะลืมลงลึกจนชังตัวเองที่ยอมตกเป็นของเล่นให้ศิฑาย่ำยีครั้งแล้วครั้งเล่า
จริงอยู่ที่ผมในวัยแรกรุ่นมัวเมาอยู่กับรักแรกอย่างแซคจนเป็นต้นเหตุให้ต้องระเห็จไปเรียนต่างแดนเพื่อตัดใจ แต่การเจอศิฑาในเวลานั้นกลับกลายคล้ายพบแสงสว่าง ผมรู้ว่านักเรียนนอกท่าทางภูมิฐานนั่นจะทำให้ผมหลงลืมอดีตทุกอย่าง และเมื่อกลับไทยอีกครั้ง ผมจะมองแซคเป็นแค่พี่ชายคนหนึ่งได้เสียที
แต่ศิฑาก็ดับฝันของผม มิหนำซ้ำยังป้อนความรู้สึกเลวร้ายให้ด้วยการผลักไสไล่ส่ง ชวนให้นึกว่าหากเป็นแซคแล้วเขาคงไม่ทำกับผมโหดร้ายอย่างนั้นแน่
ที่ผมหลงรักแซคอีกครั้ง ก็อาจเป็นเพราะศิฑาใจร้ายกับผมเกินไปก็ได้
“เป็นอะไรหรือเปล่าวะ” เสียงพี่กบถามขึ้นระหว่างรินเบียร์เย็นๆ ใส่แก้ว น้อยครั้งมากที่จะดื่มในร้านของตัวเอง ความผิดปกตินั้นสะท้อนให้ลูกน้องเห็นและพากันเป็นห่วงแม้มีเพียงผู้ใหญ่ที่สุดในร้านที่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลกว่าปกติ
“เซ็งชีวิต” ผมบ่นพลางยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่ม ลูกค้าเริ่มทยอยมาเมื่อพระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้า มือใหญ่วางบนบ่า พี่กบตบให้กำลังใจเบาๆ ก่อนกลับไปที่เคาน์เตอร์เก็บเงิน
ผมมองร้านของตัวเองที่เปิดแสงไฟสีสลัว
เนิ่นนานมากพอจากเด็กประชดรักกลายเป็นเจ้าของร้านที่ใฝ่ฝัน จากเริ่มทำร้านคนเดียวมามีลูกจ้าง จากคนไม่ประสา กลายเป็นกร้านโลกและสิ้นหวังในความรัก
กระนั้น แผลที่เคยคิดว่าแห้ง กลับไม่ยอมแห้งไปตามเวลาเสียที
เข็มนาฬิกาขยับเดิน ลูกค้าหลายคนเข้ามาคุยด้วย ปกติแล้วพี่กบจะปล่อยให้ผมมีปฏิสัมพันธ์กับคนหน้าใหม่ๆ โดยไม่ก้าวก่าย แต่วันนี้บ่อยครั้งที่หนุ่มใหญ่จะแทรกตัวระหว่างบทสนทนาเพื่อให้ผมได้ใช้เวลากับตัวเอง กระทั่งเวลาผ่านไป ไม่แน่ใจว่าดื่มไปมากแค่ไหน แต่ปกติแล้วผมที่คอแข็งฉิบหายก็เริ่มมึนงงกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่กรอกลงคอจนร้อนผ่าวไปทั่วทั้งกระเพาะ
“พี่เจมโอเคนะ” ไอ้เป๊กแวะมาถาม มันวางมือบนแก้มผมพลางตบเบาๆ “ไหวหรือเปล่า ผมโทรตามพี่จิ๊บให้ไหม”
“ไม่ต้อง” ผมปฏิเสธ เงยหน้าจากแก้วอีกทีร้านก็กลับสู่ความเงียบสงบ ลูกค้ารายสุดท้ายลุกไปจากโต๊ะแล้ว เหลือบมองนาฬิกาก็พบว่าถึงเลยเวลาร้านปิดมาราวสิบห้านาที “ยูไปเก็บร้านเถอะ พี่กบ วันนี้ผมไม่เช็กยอดนะ ทำรายการเสร็จแล้ววางไว้ก่อน พรุ่งนี้เช้าจะเข้ามาดู”
“พี่เป็นอะไรวะ”
“เปล่า”
“เปล่าบ้าอะไร พี่ดื่มตั้งแต่ร้านยังไม่เปิดยันร้านปิด” เด็กหนุ่มยังรบเร้าไม่เลิก คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน “ทำไมมีอะไรไม่พูดออกมา”
“ไร้สาระน่าเป๊ก ไปเก็บร้านได้แล้ว เดี๋ยวดึก”
“ทุกคนเขาเป็นห่วงพี่” เสียงไอ้เป๊กอ่อนลง ผมมองเห็นความรู้สึกของมันผ่านแววตา อะไรที่มากกว่าคำว่าห่วง เห็นมานานแล้วแต่ทำเป็นละเลยมันไป
คนอย่างผม มันเกิดมาด้วยคำสาป
จะมีความรักเป็นของตัวเองได้ยังไง
“เดี๋ยวผมนั่งแท็กซี่ไปส่งพี่ที่บ้าน”
“เดี๋ยวผัวมึงได้มาแหกอกกู”
“ต้องเป็นคุณแซคใช่ไหม พี่ถึงจะยอมให้ไปส่งได้” ตากลมมองค้อน ไม่เชิงตัดพ้อหรือประชดประชัน ความสัมพันธ์ของผมกับมันเป็นเรื่องที่เราต่างรู้ว่าไม่มีวันสานต่อได้ ที่ชัดเจนไปกว่านั้นคือสำหรับผมแล้วแซคคือที่หนึ่ง
ไม่ว่าเมื่อไหร่ เขาก็เป็นที่หนึ่งของผมอยู่ดี
“ไม่รู้ล่ะ ยังไงผมก็ไม่ยอมให้พี่กลับบ้านคนเดียวแน่ เรื่องขับรถยิ่งไม่ต้องพูดถึงเข้าใจหรือเปล่า”
ผมไม่ตอบ สะบัดมือไล่มันไปทำความสะอาดโต๊ะต่อระหว่างละเลียดดื่มเบียร์แก้วสุดท้ายที่พี่กบยื่นคำขาดว่าแก้วนี้เป็นแก้วสุดท้าย จากนั้นก็ฟุบตัวลงกับเคาน์เตอร์ไม้ หวังว่าเมื่อลืมตาตื่นแล้วจะกลับมาเป็นเจเรมี่คนเดิมที่ไม่มีเรื่องทุกข์ให้กังวลใจนอกไปจากเช้าวันพรุ่งนี้ถ้าผักขาดตลาด หรือหมูไม่สดแล้วจะจัดการกับร้านยังไง
นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ต้องมากังวลเรื่องความสัมพันธ์แบบนี้ อาจจะนับตั้งแต่วันที่จูบพี่แซคไปแล้วอีกฝ่ายปฏิเสธชัดเจนนั่นล่ะมั้ง
ทว่าความเจ็บปวดในเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ไม่รู้ทำไมถึงวนเวียนอยู่เหมือนเรื่องเพิ่งผ่านพ้นมาเมื่อวาน...ก็เป็นเรื่องที่ผมหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เหมือนกัน
.
.
ทั้งร้านเงียบสงัด เสียงเพลงปิดลงก่อนไฟสีสลัวจะมืดดับ ผมเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองเมามากกว่าทุกครั้งเมื่อลุกขึ้นยืนแล้วไม่สามารถทรงตัวได้ ร่างเล็กป้อมของเด็กเสิร์ฟเข้ามาประคองขณะก้าวเดิน พี่กบลังเลอยู่ครู่หนึ่งว่าจะตามมาส่งผมด้วยแต่ไอ้เป๊กก็ยืนยันหนักแน่นว่าดูแลไหว ทุกคนเลยแยกย้ายกันกลับ คู่นอนเก่ากึ่งลากกึ่งจูงผมออกมาด้านนอก แต่ยังไม่ทันได้ปิดประตู ใครคนหนึ่งที่ยืนแน่นิ่งก็เข้ามาช่วยหิ้วปีกอีกข้างของผมเสียก่อน
“คุณ...” ผมหรี่ตาลงในความมืด ถึงแม้จะเมามายแต่ก็มีสติมากพอที่จะจำเจ้าของร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำสนิท ศิฑาเรียกเขาว่าเจตต์ สีหน้านิ่งเรียบคล้ายไม่มีความรู้สึก เขามองผมด้วยตาไร้แววคล้ายหุ่นยนต์ เจตต์มองเลยไปที่เป๊ก ก่อนหันกลับมาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
“คุณศิให้มารับครับ”
“อะไรกันพี่เจม” เด็กหนุ่มเอ่ยถาม ยื้อแขนผมไปจากอาณัติของอีกฝ่าย แต่ไอ้เป๊กมันตัวกระเปี๊ยกเดียว แค่เจตต์รั้งผมกลับมามันก็เผลอทำแขนที่เกี่ยวไว้หลุดมือจนได้ เด็กหนุ่มมีสีหน้าไม่ชอบใจ ตั้งท่าจะเอาเรื่องแต่คนสนิทของศิฑาก็เปิดชายเสื้อให้เห็นปืนพกสีดำเมี่ยมนอนสงบนิ่งอยู่ใกล้ขอบกางเกงเสียก่อน เป็นเหตุให้ผมต้องรีบยกมือขึ้นปรามด้วยใจหวาดหวั่น ถ้าจะพูดให้ถูกแล้ว ความกังวลตอนนี้คือเรื่องที่ผมเพิ่งประจักษ์รู้ว่า ศิฑา ลูกชายนักธุรกิจด้านสหเวชศาสตร์ไม่ใช่เป็นเพียงลูกคนรวยที่ได้โอกาสไปเรียนๆ เล่นๆ ต่างประเทศตามกระแสนิยมแต่อย่างใด ทว่าอำนาจบางอย่างที่ซ่อนเร้นปิดบังนั่นต่างหากที่ต้องหันไปสั่งไอ้เป๊กให้เลิกดึงดันเอาแต่ใจตัวเองเสียที
“เป็ก ไม่เป็นไร กลับบ้านดีๆ”
“ได้ไงวะพี่เจม”
“กูรู้จักเขา”
“แต่ดูไว้ใจไม่ได้”
“ก็บอกว่าไม่เป็นไรไงเล่า!” หันไปตวาดเด็กหนุ่มเพราะมันยังไม่ทันเห็นปืนที่เจตต์ใช้ขู่และดูท่าจะไม่ยอมถอยง่ายๆ เป๊กชักสีหน้าไม่พอใจหนักกว่าเก่าจนผมต้องสั่งมันอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “มึงกลับไปเถอะ ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวเขาไปส่ง”
“แต่ว่า”
“ถึงแล้วจะส่งข้อความไปบอก”
“วีดีโอคอล”
ผมพยักหน้าตกลง ก่อนบอร์ดี้การ์ดหนุ่มจะผายมือไปยังรถยุโรปสีดำสนิทซึ่งจอดซ่อนตัวไว้ในตรอกที่ไม่ห่างจากประตูร้านนัก
ภายในรถแอสตัน มาร์ติน ราคาไม่ต่ำกว่าเลขเจ็ดหลักผมถูกบังคับให้นั่งด้านหลัง ห้องโดยสารโอ่โถงกว่าอีโค่คาร์ สายพันธุ์ยุโรปที่ผมใช้หลายเท่าตัวหากแต่กลับรู้สึกอึดอัดจนอยากสำรอก แอร์เย็นฉ่ำ เปิดเพลงแจ๊ซคลอเบาๆ เป็นเพลงแนวที่ศิฑาโปรดปรานนักหนาตั้งแต่สมัยที่เรียนนอกด้วยกัน
ผมกอดอก มองสองข้างทางที่ประดับด้วยแสงไฟสีส้มเหลืองของมหานครด้วยใจว้าวุ่น ความรู้สึกมึนงงยังหมุนวนไปมาในหัวแต่ต้องสร้างภาพว่ามีสติดี เหลือบตามองคนขับผ่านกระจกมองหลัง แล้วขยับไปนั่งเบาะหลังคนขับด้วยความรู้สึกหงุดหงิดใจที่ทำอะไรตามใจไม่ได้สักอย่าง
“จะพาผมไปที่ไหน”
“บ้านคุณศิครับ”
“ทำไมศิไม่มารับเอง”
“นายติดธุระครับ”
ถามคำตอบคำเหมือนถูกตั้งโปรแกรมไว้ ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน นึกสงสัยครามครันว่าคนสนิทของศิฑามีความรู้สึกบ้างหรือไม่ ไวเท่าหัวคิด สองมือไม่รอช้า วางพาดผ่านเบาะนั่งไปจับหัวไหล่แข็งแรงของสารถีพลางยื่นศีรษะไปด้านหน้า
“เขากำหนดหรือเปล่าว่าจะต้องไปถึงกี่โมง”
“ไวที่สุดครับ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ยังมีเวลาเล่นอะไรสนุกก่อนไปถึงน่ะสิ” ใช้ปลายนิ้วกดลงไปบนบ่าและสะบักอย่างเชื่องช้า เพลงแจ๊ซช่างเข้ากันดีเหลือเกินกับบรรยากาศในตอนนี้ ผมมองเสี้ยวหน้าบอดี้การ์ดหนุ่ม ใช้ปลายนิ้วหัวแม่มือเกลี่ยข้างแก้มสากไปมา
“เจตต์ เคยมีอะไรกับผู้ชายหรือเปล่า”
“ไม่ครับ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่ต่างไปจากเดิมสักนิด หมอนี่ไม่ใช่เกย์ และผมก็ไม่แปลกใจเพราะภาพลักษณ์ภายนอกก็ชัดเจนพออยู่แล้ว
“ถ้าเป็นผู้ชายด้วยกัน จะรู้ดีเชียวล่ะว่าตรงไหนมันทำให้รู้สึกดี”
เขานิ่งเงียบ ไม่เคลื่อนไหว แม้ผมจะเคลื่อนนิ้วไประรานบริเวณกระดุมเม็ดบนสุดให้ปลดออกแล้วก็ตาม “ฉันใช้ปากให้ได้นะ”
“คุณเจมนั่งดีๆ เถอะครับ อีกเดี๋ยวก็ถึงแล้ว”
“ฉันไม่พูด นายไม่พูด ศิก็ไม่รู้หรอกน่า” ผมโน้มน้าวอีกครั้ง แต่แม้จะใช้ความพยายามแค่ไหน คนขับรถก็ไม่มีทีท่าคล้อยตามแม้แต่น้อย ท้ายที่สุดผมก็จำยอม ทิ้งตัวลงบนเบาะหนัง กอดอกและมองกลับไปยังนอกหน้าต่างเหมือนเดิม
“ไม่เห็นสนุกเลย”
“คุณศิเป็นคนขี้หึงนะครับ” หุ่นยนต์ตรงหน้าแพร่งพรายความลับของนาย สีหน้าเครียดขมึง ไม่เป็นมิตร “ทางที่ดีคุณเลิกนิสัยแบบนี้จะดีกว่า”
“ไอไม่ได้คบกับเจ้านายของยูสักหน่อย”
“คุณไม่ใช่คนตัดสินใจเรื่องนี้ครับ” เจตต์พูดประโยคกวนอารมณ์ไม่ต่างจากเจ้านาย ไม่นานนักรถก็เลี้ยวเข้าบ้านเดี่ยวในรั้วเหล็กดัดทรงแปลกตา อันที่จริงแล้วหากใช้คำว่าบ้านเดี่ยวก็ดูไม่สมเกียรตินัก ผมไม่ใช่พวกตื่นตาตื่นใจกับสถาปัตยกรรมหรือความอู้ฟู่ของคนรวย ทว่าเมื่อลงจากรถมาภาพตรงหน้าก็เล่นเอากลืนน้ำลายอึกใหญ่ไปหลายอึก
“ถามจริง เจตต์ ยัวร์บอสขายยาเหรอ”
“ครับ” ตอบหน้านิ่งสนิท พอนึกขึ้นได้ว่าศิฑาเป็นเจ้าของบริษัทผลิตยาจริงๆ ก็อยากตบกบาลตัวเอง
“ฉันหมายถึงทำเรื่องผิดกฎหมายด้วยหรือเปล่า”
“ไม่เชิงครับ” เขาเดินส่งกุญแจรถให้ลูกน้องอีกคนแล้วเดินนำผมเข้าไปในบ้าน แสงไฟสีส้มนวลสะท้อนกับแชนเดอเลียคริสตัลที่แขวนอยู่บนเพดานระยับพราว พื้นปูหินแกรนิตสีขาวมุก ตัดกับเครื่องเรือนที่เป็นไม้ราคาแพง “เชิญทางนี้ดีกว่าครับ”
ระยะทางจากร้านมาถึงบ้านของศิฑาไกลมากพอที่จะทำให้ฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่หนักหน่วงบรรเทาลง จากที่ต้องมีคนพยุงกลายเป็นเดินเองไหว ถึงแม้จะเอียงมะเร่เท่บ้างในบางจังหวะแต่ก็มีสติมากพอประคองตัวเองจากด้านล่างขึ้นบันไดวนซึ่งปูพรมกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้มไปชั้นบน เจตต์เปิดประตูไม้สีน้ำตาลแดง เผยด้านในที่เป็นห้องนอน ถูกตบแต่งพร้อมอยู่ บนเตียงกว้างขนาดคิงไซส์ปูผ้าเรียบตึง มีผ้าเช็ดตัวและชุดคลุมสำหรับอาบน้ำวางตระเตรียมให้เป็นระเบียบ
“คุณเจมอาบน้ำก่อนครับ เดี๋ยวผมไปเรียนคุณศิว่ามาถึงแล้ว”
“ถ้าเขาอยากเจอ ทำไมเขาไม่มารอที่นี่”
“คุณศิพาคุณปุณณ์เข้านอนครับ” ชื่อบุคคลที่สามถูกเอ่ยขึ้น แต่เมื่อถูกมองหน้าเค้นเอาคำอธิบายเจตต์กลับนิ่งเฉย ผมเผลอเม้มริมฝีปากเข้าหากัน หยิบผ้าเช็ดตัวกับชุดนอนที่เตรียมไว้แล้วเข้าห้องน้ำที่เชื่อมต่อกัน เสียงประตูปิดลง ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์คงกลับมาใหม่เพราะจู่ๆ เมื่อมองหน้าตัวเองในกระจก หยดน้ำตาก็ร่วงพรูลงมาอย่างคนอ่อนแอ ตั้งแต่เจอหน้าศิฑาอีกครั้งก็รู้สึกว่ากลับกลายเป็นคนอ่อนไหวขึ้นมาง่ายๆ นานมากแล้วที่ไม่ได้ร้องไห้จนแทบขาดใจ ครั้งสุดท้ายอาจเป็นตอนที่สารภาพรักกับแซคแต่อีกฝ่ายปฏิเสธ หรือย้อนกลับไปนานกว่านั้นก็เป็นวันที่ถูกไล่ออกจากเพนท์เฮาส์ในลอนดอนคืนวันที่หิมะตกหนัก
เหมือนทุกครั้งจะเป็นสิ่งย้ำเตือนว่า แท้ที่จริงแล้วผมไม่เคยเป็นคนสำคัญของใครเลยสักคน
.
.
อากาศในห้องสี่เหลี่ยมเย็นลงมากเทียบกับตอนที่ผมเปิดประตูห้องเข้ามาใหม่ๆ แต่ไม่ถึงกับหนาวเสียทีเดียว แอร์คอนดิชั่นทำงานภายใต้ความเงียบงัน ผมลากเก้าอี้โยกมานั่งริมหน้าต่าง ทอดสายตามองออกไปยังสีดำทะมึนของรัตติกาลไม่สิ้นสุด มองเหม่อนึกย้อนกลับไปถึงอดีตที่ผันผ่าน
ความสัมพันธ์อันเรียบง่ายของผมกับศิฑาที่อังกฤษ ไม่มีคำหวานมากเท่ากันกับที่ไม่มีคำลวง เราแสดงออกอย่างซื่อตรงในความรู้สึกของกันและกัน แต่เมื่อเวลาเปลี่ยนไป ทุกอย่างกลับปรากฏชัดต่อหัวใจผมว่าเป็นเพียงมายา และเสมือนว่าการกลับมาเจอกันอีกครั้งย้ำเตือนว่าเพราะอะไรศิฑาถึงเข้ามาหาผมในคืนนั้น
ต่างอะไรจากวันนี้
ก็แค่เซ็กซ์แก้เบื่อไปวันๆ
เสียงประตูเปิดออก และปิดลงอีกครั้ง สายตาผมยังคงจ้องมองออกไปทิศเดิมกระทั่งเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา มือใหญ่วางลงบนศีรษะ โยกไหวไปมาก่อนบังคับให้ผมเอนซบที่หน้าท้องของตัวเอง
“เจตต์บอกว่าดื่มหนัก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งหยอกล้อ ผมสะบัดหัวออก ขืนตัวไม่ยอมเป็นลูกแมวเชื่องๆ ของอีกฝ่าย “งานวันนี้เป็นยังไงบ้าง”
“จะเอาอะไรพูดมาเลยดีกว่า อย่าเสียเวลา”
“ยังไม่หายงอนอีกหรือไง”
“รีบเอาแล้วก็รีบปล่อยผมกลับไปกอดปุณณ์ของคุณเถอะ” ผมตอบศิฑาด้วยน้ำเสียงประชดประชัน เงยหน้าขึ้นจ้องคนตัวสูงใหญ่ เขาพรูลมหายใจก่อนลากเก้าอี้อีกตัวที่ตั้งอยู่ไม่ไกลกันนักมานั่งข้างๆ มือใหญ่ประสานกันอยู่เหนือตัก ปลายเท้าทั้งคู่ขยับออกห่าง กางขาด้วยท่าทีสบายๆ เหมาะกับชุดนอนผ้าซาตินสีเงินวาวที่คลุมทับด้วยชุดคลุมสีขาวอีกทอด
“ปุณณ์น่ะ อยากกอดเมื่อไหร่ก็ได้”
“งั้นจะให้คนไปรับผมมาทำไม” ถามอีกฝ่ายย้ำอีกครั้งก่อนพูดชัดถ้อยชัดคำ ตรงไปตรงมา “ผมอาจจะนอนกับใครก็ได้ แต่ผมจะไม่ยุ่งกับคนที่มีเจ้าของแล้ว ผมไม่อยากมีปัญหา ถ้าคิดว่าเสียเวลารับผมมาแล้วก็รีบๆ ทำ แล้วก็แยกย้ายกันไปสักที”
“คิดมากไปใหญ่แล้ว” เขายื้อมือผมไปจับ เป็นคนเอเชียแท้ๆ แต่กลับมือใหญ่กว่าลูกครึ่งอเมริกันอย่างผมไปเสียได้ ตาคมจับจ้อง แน่นิ่ง แต่มีแววขบขันหยอกล้อแฝงไว้ “หึงหรือไง”
“อย่ามาเล่นลิ้น ศิ”
“ลูกชายฉันเอง” ผมเบิกตากว้าง ชักมือกลับมาในทันที แต่เขากลับพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ประหม่าแม้แต่น้อย “สองขวบแล้ว”
“ที่ทิ้งผมตอนนั้นเพราะกลับมาแต่งงานสินะ คุณนี่มันเลวจริงๆ ว่ะ แล้วจะเอาอะไรกับผมอีก ก็มีครอบครัวไปแล้วไม่ใช่หรือไง”
“หย่าแล้ว” ศิฑายืดตัวพิงพนักพิงเก้าอี้ มือที่ประสานกันเมื่อครู่วางคว่ำบนหน้าตัก แววตาคู่นั้นยังคงมองมาด้วยความอ่อนโยน และแน่นอน มุมปากข้างหนึ่งยกยิ้มราวกับตัวเองสามารถคุมทุกสถานการณ์ได้ดีนักหนา “ตอนนั้นฉันรีบกลับมาเพราะพ่อจะให้แต่งงานจริงๆ นั่นแหละ ต้องแต่งก่อนพ่อสิ้นใจเลยไม่มีเวลาอธิบายอะไรมาก”
“หึ แต่งงานกับผู้หญิง ทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นเกย์”
“ใช่ มันจำเป็น แต่สุดท้ายก็หย่า แต่งได้ปีกว่าเมียดันจับได้เพราะชอบพาเด็กไปนอนด้วยที่โรงแรมใกล้ๆ บริษัท ฉันมีสัมพันธ์กับผู้หญิงได้ แต่มันไม่อิ่มเอมเท่ารสของเพศเดียวกัน สุดท้ายก็ขวนขวายกับไปเสพรสที่ชินลิ้นอยู่ดี” เขาไหวไหล่ราวกับไม่รู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำ และพูดคล้ายกับเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ในชีวิตของใครๆ “ช่วยไม่ได้ มันเป็นผลประโยชน์ที่เอื้อกันทั้งสองฝ่าย”
“ผมเป็นผู้หญิงคนนั้นคงเกลียดคุณเข้าไส้”
“เสียดายที่มีนไม่อยากให้ปุณณ์กำพร้าพ่อ เธอตั้งท้องหลังจากแต่งงานได้เกือบปี”
ศิฑาเอื้อมมือมาจับแก้มผม นวดคลึงด้วยปลายนิ้วบนสันกรามที่ขบกันจนสั่นไปทั้งหน้า ผมเกลียดเขา และยิ่งรู้เหตุผลว่าที่อีกฝ่ายเฉดหัวผมทิ้งเหมือนหมาข้างถนน ราวกับความรักที่มอบให้เป็นเพียงนิยายขายฝันก็ยิ่งโกรธ ศิฑาในเวลานั้นไม่แม้แต่ต่อสู้ขัดขืนคำสั่งบิดาหรือทำอะไรไปในทิศทางนั้น ที่น่าเจ็บใจยิ่งกว่าคือเรื่องราวทั้งหมดถูกปิดเงียบโดยไม่ให้ผมที่กำลังคบหาดูใจ ณ ขณะนั้นรับรู้หรือร่วมตัดสินใจด้วยสักนิด
ถึงแม้ผมคบเขาแค่เพียงเพื่อลืมใครอีกคน แต่อย่างน้อยก็ควรให้เกียรติกันบ้าง ระหว่างที่คบกันผมก็ซื่อสัตย์กับเขาราวกับเป็นลูกหมาแสนซื่อ ในขณะที่เจ้าตัวกลับทำเหมือนผมไม่เคยมีความหมายในชีวิตของเขาแม้แต่น้อย
“โกรธฉันมากเลยเหรอ”
“ก็สาสมพอกับสิ่งที่คุณทำนั่นแหละ”
“แต่ฉันคิดถึงนาย”
แก้วตาสีดำสะท้อนกับแสงไฟระยับ ด้วยรูปตา การทิ้งตัวลงของเปลือกตา หรือด้วยน้ำเสียงที่อาทรนั่นไม่อาจทราบได้ หัวใจผมสั่นไหวเหมือนยืนโอนเอนอยู่ท่ามกลางพายุหนัก เบนสายตาหลบเมื่ออีกฝ่ายขยับใบหน้ามาใกล้ แต่ไม่ยักจะเบือนหนีเมื่อริมฝีปากหยักแนบลงที่มุมปากผะแผ่ว
“จำที่ฉันจูบนายครั้งแรกได้หรือเปล่า”
“ผมลืมมันไปหมดแล้ว”
“แปลกนะ แต่ฉันกลับจำมันได้ วันนั้นนายมีกลิ่นเหล้าเหมือนตอนนี้ หน้าแดงกว่านี้ ท่าทางก๋ากั่น แต่พอถูกแนบชิดกลับกำมือกับชายเสื้อฉันจนยับย่น” เขาสัพยอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ศิฑารู้เสมอว่าเมื่อผมโกรธเขาควรทำให้ผมเย็นลงด้วยท่าทางแบบไหน “วันนั้นเรามองกันจากคนละโต๊ะ มีคนวนเวียนไปชวนนายดื่มไม่ขาดสายเลย”
“คุณก็ด้วย ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง”
“แต่ฉันก็มองแต่นาย”
ผมกัดริมฝีปาก ตอนนี้ตัวเองถูกดึงมานั่งบนตักเจ้าของบ้านเป็นที่เรียบร้อย ไม่รู้ว่าเขาใช้เวทมนตร์หรืออะไร แต่ทุกอย่างนุ่มนวลจนผมไม่ทันได้ขัดขืน
“ฉันได้ยินเพื่อนๆ เรียกชื่อของนายตั้งแต่เริ่มงาน แต่กว่าจะตัดสินใจเดินมาหาตอนที่นายดื่มจนเอนตัวไปซบซิลเวีย”
“คุณเล่าแล้ว”
“แต่นายบอกว่าลืม” เสียงทุ้มกระซิบข้างหู ก่อนปลายจมูกจะชนเบาๆ ผมได้ยินเสียงจุมพิต ตำแหน่งที่ริมฝีปากหยักคู่นั้นคือตรงติ่งหูผมพอดี “ฉันชวนนายชนแก้ว แล้วเพื่อนในโต๊ะก็แซวกันยกใหญ่”
“ไม่ต้องพูดแล้ว”
“นายไม่ยอมให้ฉันไปส่งที่หอพัก แต่ยืนยันจะกลับพร้อมกลุ่มเพื่อน”
ที่ลอนดอน ราตรีคืนนั้นสงัดลงในคืนนั้นเมื่อก้าวพ้นวันใหม่ อากาศเย็นเยียบ แต่ผมรู้สึกร้อนไปทั้งใจ ประหม่าและเขินอายอย่างปิดไม่มิดเมื่อถูกสนใจจากคนที่ตัวเองลอบมองตั้งแต่ปาร์ตี้เล็กๆ เริ่มต้น
ศิฑาเป็นชายชาวเอเชียรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคร้ามคม ไว้เคราแต่ตบแต่งเป็นระเบียบเรียบร้อยอย่างคนเจ้าสำอาง
แม้เจ็บปวดกับรักที่ไม่สมหวังจากไทย แต่มีใครรังเกียจคนที่ดูดี และเพียบพร้อมทุกระเบียดนิ้วกันบ้างเล่า
ผมยอมรับว่าตกหลุมเสน่ห์ของเขาในนาทีแรกที่เราจับจ้องซึ่งกันและกันเลยด้วยซ้ำ
“ฉันเดินมาส่งนายที่รถ”
ภาพของศิฑาคืนนั้นเด่นชัด ไม่ว่าคนไทยหรือเทศ ไม่ว่าหญิงหรือชายต่างมุ่งสายตาไปยังเขา เราพูดกันด้วยภาษาอังกฤษแม้จะรู้ดีว่ามาจากไทยเหมือนกัน กระทั่งสุดท้ายเมื่อประตูรถเปิดออก ชายหนุ่มนักเรียนนอกก็คว้าเอวผมเข้าประชิด มีเพื่อนๆ นั่งในรถสาม-สี่คน ไม่มีคนไทย แต่ก็แซวกันเซ็งแซ่เมื่อจูบแรกของผมเกิดขึ้นต่อหน้าสักขีพยานทั้งคันรถ
ศิฑาทั้งร้อนแรงและมือไวไม่ต่างจากเสือร้าย และผมก็ยินดีให้อีกฝ่ายตะปบฉีกทึ้งทุกชิ้นส่วนของร่างกาย
“นายเขินจนเสียจริตไปทุกอย่าง”
เสียงกระซิบสุดท้ายดึงผมให้กลับมาสู่โลกปัจจุบัน และพบว่าปลายนิ้วเรียวยาวของอีกฝ่ายลูบไล้เอาแต่ใจบนเรือนกายที่ไม่ใช่ของตัวเอง นวดคลึงปลุกระดมความรู้สึกให้วาบหวามไปทั้งร่าง ผมตวัดหางตามองคนเจ้าเล่ห์และพบว่ามันเป็นประกายวาววับจับจ้องมาก่อนแล้ว
“ยังรู้สึกได้ไวเหมือนเดิม”
ประโยคนั้นหมายถึงร่างกายที่ถูกโลมเล้าขณะที่ศิฑาเล่าความหลัง หลักฐานคือเรือนร่างที่แข็งขืนคามือใต้ร่มผ้า ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน หลุบสายตาลงมองอวัยวะที่ถูกก่อกวนจนเลือดไหลเวียนไปกอง ณ จุดเดียว ส่วนปลายฉ่ำวาวจากหยดน้ำที่ซึมออกมาตามร่องรูเล็ก ก่อนจะแขนทั้งสองข้างจะกระหวัดขึ้นกอดรอบคอชายหนุ่ม เมื่อเขาลุกขึ้นยืนและอุ้มผมขึ้นด้วยท่าเจ้าสาวราวกับว่าน้ำหนักของผมไม่ต่างจากลูกน้อยวัยสองขวบของเขา
ศิฑาเก่งกาจในเรื่องอย่างว่าจนไม่ต้องเอ่ยขอใดๆ ให้มากความ
“ช่วยไม่ได้เนอะ”
คำพูดแสนกลของอีกฝ่ายเอ่ยราวกับเอือมระอาเต็มทน ผมถูกกึ่งโยนกึ่งวางลงบนเตียงที่ตั้งเด่นกลางห้อง เจ้าของบ้านคร่อมกายขึ้นบดบังแสงไฟสีส้มนวลบนเพดาน ผมมองเห็นหน้าเขาแน่นิ่งเพียงชั่วขณะ ขอพับขาถูกช้อนด้วยแขนแข็งแรงให้ขยับขาออกกว้าง ร่างกายรับรู้ได้ถึงความเย็นเยียบของมวลอากาศเมื่อถูกปลดเปลื้องชุดคลุมสีขาวออกจากกาย ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อแตะโดนของร้อนที่ขึงขังใต้ร่มผ้าของอีกฝ่าย
รอยยิ้มของศิฑาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ เขาใช้มือข้างเดียวหยิบซองพลาสติกขนาดเล็กที่ซุกไว้ใต้หมอนและฉีกมันด้วยริมฝีปาก
ผมหลับตาลง รู้สึกถึงร่างกายของอีกฝ่ายแทรกเข้าช่องทางเร้นลับมาอย่างเชื่องช้า ได้ยินเสียงลมหายใจหอบต่ำ ชิดใบหู จังหวะของหัวใจเต้นถี่ขึ้น เมื่อสัมผัสเร่งเร้าในนาทีถัดมา
เข้าและออก
เสียดสี กระแทกกระทั้น
รวดเร็ว รุนแรง
ผมกรีดร้องเสียงลั่น คว่ำมือจับยึดผ้าปูเตียงเป็นหลักจนยับย่น ใบหน้าของศิฑาชุ่มเหงื่อ เส้นผมสีดำสนิทของเขาไหวคลอน ลิ้นอุ่นตวัดเลียรอบริมฝีปากหนา เขาเชิดคางขึ้นเล็กน้อยเผยให้เห็นเคราสีเข้มที่ขึ้นชัดบนกรอบหน้าเพื่อสูดลมหายใจเข้าตามซอกของซี่ฟันขาวที่ขบกันยามชำแรกตัวลงลึกในร่างของผม
มือใหญ่จับสันกราม บังคับให้ผมอ้าปากเพื่อตัวเองจะได้โน้มตัวลงสอดลิ้นเข้ามา
"ชอบเซ็กซ์ของเราไหมเจม"
ผมพยักหน้า ถูกกัดริมฝีปากล่างขณะที่ต้องตอบคำถาม
"ชอบก็อยู่ตรงนี้กับฉัน"
ผมแอ่นกายขึ้นเมื่อยอดอกถูกขยี้ด้วยปลายนิ้ว เสียงชื้นแฉะและผิวหนังกระทับกันดังกังวาน เรียวขาถูกจับให้ขยับแยกออกกว้างจนปวดต้นขาไปหมด
"ฉันไม่ให้นายไปไหน ตราบใดที่ไม่ได้รับอนุญาต"
สิ้นเสียงผมก็ตะปบแผ่นหลังกว้างไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง ผมถูกจองจำไว้ด้วยรสรักที่คุ้นเคยตลอดทั้งคืน
.
.
จนแทบขาดใจ
#กลพยัคฆ์
อะเระ สวัสดีวันพุธค่า
ไทม์ไลน์ชัดขึ้นมาบ้างไหมคะ สำหรับคนที่ไม่ได้อ่านสู่กลางใจมาก่อน จะพยายามไม่สปอยล์ลงทอล์ค แต่เขียนบรรยายไปในเนื้อหาแทน ถ้ายังไม่ชัดเจนแนะนำได้นะคะ จะปรับแต่งในตอนถัดไปให้กระจ่างขึ้นเรื่อยๆ
คุณศืเรามีเซ็กซ์แอพเพียลสูง เขียนเองแอบแฮกเอง กร๊ากกก อีลูกช้ำหมดแน่ เจเรมี่ แงงง
ดึกแล้วว เจอกันใหม่วันพุธหน้าค่ะ ขอให้เป็นวันที่ดีของทุกคนอีกวันนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
