หัวข้อ: 【 ♕ Elven Almanac ♕ 】♰ ราชันพันธนาการ ♰ ตำนานเทพีจันทร์ แจ้งข่าวหน้า 35

[oilzaza001]

ซิกน่าหมั่นไส้แต่เด็กเลยนะแก!! แต่ยังไงก็ยืนยันอะค่ะ เรื่องนี้ถ้าสองคนนี้ไม่ได้อยู่ด้วยกันตอนเด็กโตมานี่ฆ่ากันตายแน่นอน 5555 เพราะความผูกพันธ์ทำให้เกิดความรักสินะ อืมมมมม ... /ทำหน้าครุ่นคิดดดด แล้วก็เราได้กลิ่นตุๆเรื่องคิงเฟรธูริน เราสงสัยว่าอาจจะถูกริเวอร์นอร์ฆ่า (เขียนชื่อถูกไหมนะ ขอโทษทีค่ะ ชื่อจำยาก 555) แล้วป้ายความผิดให้กับพวกดาร์กเอลฟ์ เพราะไงๆเอลฟ์ก็เกลียดดาร์กเอลฟ์อยู่แล้ว ถ้าจะป้ายความผิดให้คงไม่เป็นไร แล้วตอนนั้น ซิกฟรีดก็อารมณ์ประมาณรักพี่เฟรมาก พอรู้ความจริงก็โกรธละมั้ง เลยยึดอำนาจแทนทำให้โดนคำสาปนั่นไง!! 555 มโนเป็นตุเป็นตะเลยย แต่เรื่องคิงเฟรธูรินเราว่ามันแปลกๆอะค่ะ พี่ตายทั้งทีแต่ไม่ให้น้องไปเยี่ยม อ้างความปลอดภัยจนซิกหงุดหงิดเกือบฆ่าควาร์ในอาศรมไปหลายคนละค่ะ 5555 ยังไงก็ขอบคุณมากค่ะ ที่ขยันมาอัพทุกวัน เรื่องนี้สนุกดี ถึงจะเป็นแนวดราม่าโรแมนซ์(? รึเปล่านะ หรือแนวดราม่า SM ดี555) ที่เราไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ก็เถอะ (ชอบอ่านแนวสดๆใสๆค่ะ อิอิ) แล้วเรื่อง NL ก็พอเข้าใจได้ค่ะ เราเป็นสาววายก็จริง แต่ถ้ามีนิยาย NL สนุกๆมาเราก็ชอบอ่านค่ะ ไม่ได้เน้นว่าต้องวายถึงจะอ่านไรงี้ *--*

ปล.ถ้าทำเป็นหนังสือ อาจจะได้ช่วยอุดหนุนนะคะ ^^

ปลล. ยังไงเราก็ทีมมาลแกธค่ะ!! ถึงใครจะคิดว่ามาลเป็นโคแก่ก็เถอะ ถถถถถถถ

[alternative]

มาลแกธล่อลวงเด็กน้อย! โอย....นี่ซูเปอร์โชตะค่อนระดับตัวอ่อนกับไม้ใกล้ฝั่งเลยนะ

อาเลธเอย...อาเลธ....เมื่อรู้แล้วว่าเวทพันผูกทำให้ตัวเองเสียเปรียบแต่กลับไม่ยอมปลดเวท
สิ่งใดผูกใจเจ้าไว้?

คิงน้องฆ่าคิงพี่หรืออย่างไร?

[ChabaSri]

ดูดีๆแล้วซิกก็โดดเดี่ยวมากเลยนะ พี่ชายที่รักที่สุดก็ตาย พี่คนรองก็เป็นโรคจิต พี่สะใภ้ก็หวังฮุบบัลลังก์ แล้วยังโดนคนที่ตัวเองรักเข้าใจผิดอยู่เรื่อย นอกากนี้ยังมีเอลฟ์แก่มาเต๊าะหวานใจอีก  โคลด์ต้องเข้าใจนะซิกต้องการความรักเลยชอบรักแบบแรงๆ คึคึ เรารอฉาก"รัก" ของสองคนนี้อยู่นะคะ คนเขียนอย่าปล่อยให้ชาวเรืออดน้ำตายนะ


ปล.อยากขย้ำโคลด์น้อยจังเลยน่ารักน่าเอ็นดูอะไรขนาดนี้ อยากเอามาเลี้ยงที่บ้าน

[พิศตะวัน]

 

[Hello01]

ล่องเรือย้อนเข้าอาศรมแล้ววว จะได้เห็นลุคนางทาสของโคลด์มากขึ้น 
มีหลายฉากที่นึกภาพแล้วก็อมยิ้มกรุ้มกริ่ม คนละเรื่องกับปัจจุบันเลยโถ่วว

อิตามันแกววว เอ๊ย มาลแกธเนี่ยนะ โคลด์น่ะของซิก(กับเรา)นะยะ ห้ามแตะ! (อาศรมนี่มันฮาเร็มของมาลแกธจริงๆด้วย)

ป.ล.1 โคลด์นอนปลายเตียงนี่หมายถึงเตียงเดียวกันกับซิกฟรีดใช้มั้ยเจ้าคะ
ป.ล.2 ไปเจ้าค่ะ ไปเป็นทาสซิกกัน! 

[PAiPEiPEi]

นี่ว่าซิกฟรีดซาดิสต์  คือเย็บแผลสดถึงตัวเองจะเจ็บรับความเจ็บมาด้วยครึ่งนึง  ก็แล้วยังไงอะ ใช่เรื่องจะมานั่งเจ็บป่ะ?? รึถือว่ารวบยอดที่ไปรับปากว่าจะลงโทษโคลด์  ก็เลยเลือกทำแบบนี้เลยตัวเองเจ็บด้วยครึ่งนึงงี้??   แต่อย่างเรื่องที่ช่วยปกป้องไปต่อยหน้าควาร์คนอื่นนี่ก็โอเคช่วงส่วนหนึ่งแต่อีกส่วนที่จูงใจก็เพราะอยากระบายอารมณ์ตัวเอง  มองในมุมคนถูกช่วยก็อาจประทับใจก็ได้ซิกฟรีดดูพระเอกมากต่อยแทนเลยนะ  แต่ถ้าไม่ได้อารมณ์ไม่ดีอยู่ก็อาจไม่มำให้ถึงขนาดนี้ก็ได้ละ  ตรงนี้รู้สึกซิกฟรีคได้ทำคะเเนนแบบบวกพิเศษด้วยความบังเอิญไปเลยอะ     โถวววบ่นมาทั้งหมดไม่ใช่ไรทีมมาลไง แหะๆๆๆ

[่jum]

เหตุผลกลใดที่ทำให้ซิกจับโคลด์ทำเมีย???  เท่าที่ดูหนูโคลด์ไม่ปลื้มซิกเท่าไหร่นะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ซิก ทำโคลด์เจ็บ แต่ตัวเองก็เจ็บด้วย
อยากให้สองคนเข้าใจกัน รักกันดีๆซักที
มาลแกธ อ่อยโคลด์ตลอด
       
 

[ILLREI]

*ยกมือสูงๆ แขนติดใบหู*
เราคนนึงแหละค่ะที่รอตอนอาศรมควาร์ ยอมรับเลยว่าตอนที่แล้วทำให้สงสัยมาก
ว่าอะไรที่ทำให้คนที่ไม่น่ารักกันได้(ก็ดูน่าจะทิฐิแล้วก็อีโก้สูงพอตัวกันทั้งคู่ เหมือนเด็กดื้อปากแข็ง 2 คน) มารักกันได้
แต่รู้สึกได้เลยว่าเพราะความผูกพันธ์จริงๆ เลยอยากรู้ว่าเกิดไรขึ้นที่อาศรมควาร์ อิอิ

พออ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าซิกน่ารักมากเลยค่ะ คนละเรื่องกับปัจจุบันเลย (ซิกอย่าโกรธเลาาาา)
แบบซึนแต่เด็กไม่ยอมรับว่ารู้สึกดีกับโคล์ดเพราะเค้าอ่านนิทานก่อนนอน กับปลอบตอนฝันร้าย 55555 (แต่ถ้าใครรู้มันก็น่าแซวจริงๆ 5555)
ปกติเวลาอ่านเราจะมองจากมุมมองโคล์ดเป็นส่วนใหญ่ พอมาตอนนี้ได้รู้จากมุมของซิกบ้าง
เลยได้รู้อะไรมากขึ้น ว่า... โคล์ดช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ไอ้ตราทาสของตัวเองเนี้ย ซิกเสียเปรียบสุดๆ อยากให้โคล์ดได้รู้จัง

ต่อจากนี้(ของตอนปัจจุบัน)จะต้องวุ่นวายแน่ๆ

//ขอบคุณคนแต่งที่แต่งยิยายสนุกๆมาให้อ่านนะคะ รักส์ 

ฮา ว้าย มีคนรอดีใจ ช่วงนี้สนุกค่ะ ได้เฉลยอะไรคาใจหลายๆ อย่างด้วย
ความผูกพันที่รออยู่จะได้เห็นชัดขึ้นค่ะ ทั้งกับซิกฟรีดและมาลแกธ (หลอกเด็ก)
แต่เจ้าชายน้อยซิกฟรีดน่ารักจริงค่ะ /ซับน้ำตา /กลับไปดูคนในบทนำสิ ฮือๆๆ
หวังว่าโคลด์จะเข้าใจอะไรมากขึ้น และรักคนอ่านเหมือนกันค่ะ 

เมื่อกี้เม้นพร้อมกับที่ลงตอนต่อพอดี เลยเม้นของตอนใหม่ต่อเลย55555
สิ่งที่สังเกตได้อีกอย่างก็คือ ซิกไม่พูดเลย .... นี่มันคนเดียวกะนกับซิกที่เรารู้จักรึเปล่า 55
ใจเด็ดมากที่ดย็บแผลโคลด์สดๆแล้วตัวเองก็เจ็บไปด้วย //และโคล์ดก็ไม่รู้อีกตามเคย (โถ่.. เจ้าโคล์ด)

ปล.มาลแกธ แกมันโคแก่!!!

ขอบคุณค่า เมนต์ให้ 2 รอบเลย จุ๊บ -3-
สังเกตเก่งมากค่ะ ซิกฟรีดพูดน้อยอะ ช่วงนี้ เหมือนที่มาลแกธเคยเล่าช่วงต้นๆ เรื่องนะคะ
"ข้าเจ็บหู" โคลด์บ่นเรื่องเย็บแผลสด ;w;

ซิกน่าหมั่นไส้แต่เด็กเลยนะแก!! แต่ยังไงก็ยืนยันอะค่ะ เรื่องนี้ถ้าสองคนนี้ไม่ได้อยู่ด้วยกันตอนเด็กโตมานี่ฆ่ากันตายแน่นอน 5555 เพราะความผูกพันธ์ทำให้เกิดความรักสินะ อืมมมมม ... /ทำหน้าครุ่นคิดดดด แล้วก็เราได้กลิ่นตุๆเรื่องคิงเฟรธูริน เราสงสัยว่าอาจจะถูกริเวอร์นอร์ฆ่า (เขียนชื่อถูกไหมนะ ขอโทษทีค่ะ ชื่อจำยาก 555) แล้วป้ายความผิดให้กับพวกดาร์กเอลฟ์ เพราะไงๆเอลฟ์ก็เกลียดดาร์กเอลฟ์อยู่แล้ว ถ้าจะป้ายความผิดให้คงไม่เป็นไร แล้วตอนนั้น ซิกฟรีดก็อารมณ์ประมาณรักพี่เฟรมาก พอรู้ความจริงก็โกรธละมั้ง เลยยึดอำนาจแทนทำให้โดนคำสาปนั่นไง!! 555 มโนเป็นตุเป็นตะเลยย แต่เรื่องคิงเฟรธูรินเราว่ามันแปลกๆอะค่ะ พี่ตายทั้งทีแต่ไม่ให้น้องไปเยี่ยม อ้างความปลอดภัยจนซิกหงุดหงิดเกือบฆ่าควาร์ในอาศรมไปหลายคนละค่ะ 5555 ยังไงก็ขอบคุณมากค่ะ ที่ขยันมาอัพทุกวัน เรื่องนี้สนุกดี ถึงจะเป็นแนวดราม่าโรแมนซ์(? รึเปล่านะ หรือแนวดราม่า SM ดี555) ที่เราไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ก็เถอะ (ชอบอ่านแนวสดๆใสๆค่ะ อิอิ) แล้วเรื่อง NL ก็พอเข้าใจได้ค่ะ เราเป็นสาววายก็จริง แต่ถ้ามีนิยาย NL สนุกๆมาเราก็ชอบอ่านค่ะ ไม่ได้เน้นว่าต้องวายถึงจะอ่านไรงี้ *--*

ปล.ถ้าทำเป็นหนังสือ อาจจะได้ช่วยอุดหนุนนะคะ ^^

ปลล. ยังไงเราก็ทีมมาลแกธค่ะ!! ถึงใครจะคิดว่ามาลเป็นโคแก่ก็เถอะ ถถถถถถถ

จะว่ามันเป็นวัยฝัน วันรักก็ได้ค่ะ (เปรียบซะแก่เลยเธอ =.=)
คือ มันจะเป็นความผูกพันที่มีมาแต่สมัยเด็ก หลายปี มันถึงกลั่นไปเป็นวันที่เขาแตกกันได้ขนาดนั้นน่ะค่ะ
ชอบที่วิเคราะห์เรื่องเฟรธูรินกับริวอร์นอร์ด้วยค่ะ ตัวละคร 2 คนนี้สำคัญกับเรื่อง แต่บทบาทถูกเก็บเงียบมาตลอด
จุ๊ๆๆๆ
ป.ล. 1 ดีใจที่ถึงไม่ใช่แนวที่ชอบก็ยังอ่านได้และชอบนะคะ
ป.ล. 2 หนังสือยังไม่มีกำหนดการเลยค่ะ ตอนนี้กะว่าลงให้อ่านกันเพลินๆ ไปก่อนนะคะ
ป.ล. 3 โคแก่แต่หล่อ ล่ำ เก่งกาจ โหด (?) รบบนเตียงก็เก่งนะคะ /ฮา
ป.ล. 4 ดราม่า SM ค่ะ 555

มาลแกธล่อลวงเด็กน้อย! โอย....นี่ซูเปอร์โชตะค่อนระดับตัวอ่อนกับไม้ใกล้ฝั่งเลยนะ

อาเลธเอย...อาเลธ....เมื่อรู้แล้วว่าเวทพันผูกทำให้ตัวเองเสียเปรียบแต่กลับไม่ยอมปลดเวท
สิ่งใดผูกใจเจ้าไว้?

คิงน้องฆ่าคิงพี่หรืออย่างไร?

5555 เอลฟ์อายุ 279 ปี ไม่ถือว่าแก่นะคะ ยังหนุ่มๆ อยู่เลย สัก 100 ปีถึงจะเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวค่ะ สำหรับเอลฟ์
(แต่มาเต๊าะเด็ก 15-18 ก็นะ...) /มาลแกธแจกจ่ายความรัก
ส่วนปมของซิกฟรีด มีค่ะ มี! มันคือ!!! /รูดซิบปากค่า -3-

ดูดีๆแล้วซิกก็โดดเดี่ยวมากเลยนะ พี่ชายที่รักที่สุดก็ตาย พี่คนรองก็เป็นโรคจิต พี่สะใภ้ก็หวังฮุบบัลลังก์ แล้วยังโดนคนที่ตัวเองรักเข้าใจผิดอยู่เรื่อย นอกากนี้ยังมีเอลฟ์แก่มาเต๊าะหวานใจอีก  โคลด์ต้องเข้าใจนะซิกต้องการความรักเลยชอบรักแบบแรงๆ คึคึ เรารอฉาก"รัก" ของสองคนนี้อยู่นะคะ คนเขียนอย่าปล่อยให้ชาวเรืออดน้ำตายนะ


ปล.อยากขย้ำโคลด์น้อยจังเลยน่ารักน่าเอ็นดูอะไรขนาดนี้ อยากเอามาเลี้ยงที่บ้าน

ใจดีกับราชาจังเลยค่ะ ;w; ดีใจ
เราเองขนาดไม่ใช่เจ้าของตัวละคร ยังสงสารซิกฟรีดเลยค่ะ ฮีโดนมาหนักจริงๆ
/แล้วตัวละครของหล่อนละ ไม่เจอหนักเหมือนกันเรอะ! (ฮา)
ส่วนฉากที่ 'รอ' เราบอกเลยค่ะว่า 'มี!' /อันนี้สปอยได้ ฮาาาาาา
รับรองไม่อดแน่นอนค่ะ
ป.ล. "อย่าขยำข้าสิ" โคลด์จิ๋วบอก

ล่องเรือย้อนเข้าอาศรมแล้ววว จะได้เห็นลุคนางทาสของโคลด์มากขึ้น 
มีหลายฉากที่นึกภาพแล้วก็อมยิ้มกรุ้มกริ่ม คนละเรื่องกับปัจจุบันเลยโถ่วว

อิตามันแกววว เอ๊ย มาลแกธเนี่ยนะ โคลด์น่ะของซิก(กับเรา)นะยะ ห้ามแตะ! (อาศรมนี่มันฮาเร็มของมาลแกธจริงๆด้วย)

ป.ล.1 โคลด์นอนปลายเตียงนี่หมายถึงเตียงเดียวกันกับซิกฟรีดใช้มั้ยเจ้าคะ
ป.ล.2 ไปเจ้าค่ะ ไปเป็นทาสซิกกัน! 

มาค่ะ เรือกำลังแล่นนิ่มๆ นอนกินลมชมวิวได้ตามสบายเลยค่ะ
#อีเย็นของคุณหลวงซิกฟรีด
หลายฉากดีต่อใจจริงๆ น้า ;w; อยากเขียนให้มุ้งมิ้งอีก แงๆๆๆ
ป.ล. มีการผลักเรือกันเกิดขึ้นนะครับท่านผู้ชม
ป.ล. 2 โคลด์นอนบนพื้นจ้า แงๆๆๆ พื้นปลายเตียง เหมือนน้องหมาเลยฮือๆๆๆ

นี่ว่าซิกฟรีดซาดิสต์  คือเย็บแผลสดถึงตัวเองจะเจ็บรับความเจ็บมาด้วยครึ่งนึง  ก็แล้วยังไงอะ ใช่เรื่องจะมานั่งเจ็บป่ะ?? รึถือว่ารวบยอดที่ไปรับปากว่าจะลงโทษโคลด์  ก็เลยเลือกทำแบบนี้เลยตัวเองเจ็บด้วยครึ่งนึงงี้??   แต่อย่างเรื่องที่ช่วยปกป้องไปต่อยหน้าควาร์คนอื่นนี่ก็โอเคช่วงส่วนหนึ่งแต่อีกส่วนที่จูงใจก็เพราะอยากระบายอารมณ์ตัวเอง  มองในมุมคนถูกช่วยก็อาจประทับใจก็ได้ซิกฟรีดดูพระเอกมากต่อยแทนเลยนะ  แต่ถ้าไม่ได้อารมณ์ไม่ดีอยู่ก็อาจไม่มำให้ถึงขนาดนี้ก็ได้ละ  ตรงนี้รู้สึกซิกฟรีคได้ทำคะเเนนแบบบวกพิเศษด้วยความบังเอิญไปเลยอะ     โถวววบ่นมาทั้งหมดไม่ใช่ไรทีมมาลไง แหะๆๆๆ

5555555 ทั้งหมดที่ว่ามาคือ #เรือมาลแกธ สินะคะ 555555555
แต่น่าคิดจริงๆ ทำไมต้องเย็บสดฟร๊ะ หายาชงยาชาทำดีกับเขาหน่อยก็ไม่ได้ มาทำอะไรตอนหลับไปแล้ว /ซับน้ำตา
แสดงว่าจริงๆ แล้วนาย S สุกๆ สินะ ซฺกฟรีด ฮึ่มๆๆๆๆ
ส่วนที่ช่วยปกป้อง...มันมองได้หลายแบบจริงๆ ค่ะ แต่ถ้ามองที่ผลลัพธ์ก็...ถือว่าช่วยอะเนอะ

เหตุผลกลใดที่ทำให้ซิกจับโคลด์ทำเมีย???  เท่าที่ดูหนูโคลด์ไม่ปลื้มซิกเท่าไหร่นะ

เพราะความรั-- #ผิด
เอ ไม่สปอยดีกว่า เอาเป็นว่าเหตุผลอยู่ในช่วงย้อนอดีตนี่แหละค่ะ

ซิก ทำโคลด์เจ็บ แต่ตัวเองก็เจ็บด้วย
อยากให้สองคนเข้าใจกัน รักกันดีๆซักที
มาลแกธ อ่อยโคลด์ตลอด
       
 

มาลแกธนี่...ถ้านอนเปลือยรอบนเตียงได้...ป๋าคงทำไปแล้วมังคะ!
อย่าคิดว่าป๋าไม่กล้าทำนะคะ 5555
ซิกฟรีดกับโคลด์ยังมีฉากพิสูจน์ใจกันอีกค่ะ มีอีกๆ รออ่านน้า

[ILLREI]

บทที่ 11 : ทาสและเจ้าชาย (3)

บ่ายนั้น โคลด์เอาเสื้อผ้าของซิกฟรีดออกมานั่งซักให้เงียบๆ โดยฟังเจ้าชายเล่นพิณระบายอารมณ์ไปด้วย

พิณคันนี้เสียงแปร่ง เพราะโคลด์ไม่ยอมซ่อมสายพิณให้ ซิกฟรีดจึงต้องให้ควาร์คนอื่นช่วยซ่อมแทน

ที่จริง ควาร์ผู้ซ่อมมีความชำนาญเรื่องเครื่องดนตรี เขาซ่อมสายพิณได้วิเศษ เพียงแค่...ทำอย่างไรก็ปรับเสียงให้ตรงใจซิกฟรีดไม่ได้ ไม่เหมือนเวลาที่โคลด์เป็นคนปรับเสียงให้

ซิกฟรีดดีดแล้วก็หยุดเพื่อปรับเสียง แต่ยิ่งปรับยิ่งเพี้ยนไปกันใหญ่ จนสุดท้ายเขาก็เล่นไปทั้งอย่างนั้น เสียงเพลงช่วงแรกไพเราะดี แต่พอฟังไปสักพักกลับแข็งกระด้าง จนในที่สุดก็เกรี้ยวกราด

พิณเป็นเครื่องดนตรีที่ไม่น่าจะให้เสียงดนตรีเกรี้ยวกราดขนาดนั้นได้เลย

โคลด์ได้ยินเสียงพิณลอยมา มือก็ขยี้ผ้าที่กำลังซักต่อไปเรื่อยๆ อย่างเหนื่อยใจ

เชิญเจ้าดราม่า เป็นเจ้าชายกับเสียงเพลง ส่วนขี้ข้าอย่างข้าก็ซักผ้าไป เดี๋ยวสิ...เสื้อตัวนี้หมองได้ยังไง ทำไมคนที่เอาไปซักให้ถึงซักแบบไม่ถนอมเนื้อผ้าเลย

เสียงสายพิณขาดผึง! ดนตรีขาดช่วงกะทันหัน โคลด์ได้ยินเสียงคำรามไม่พอใจดังจากในห้องพักเบาๆ

ดาร์กเอลฟ์มองไปทางห้องพัก แล้วหันกลับมามองผ้ากองพะเนิน...

เขาตัดสินใจซักผ้าต่อ

คราวนี้ซิกฟรีดลงมือซ่อมพิณด้วยตัวเอง เขาถอดสายพิณเส้นเดิมออก แล้วค้นสายพิณเส้นใหม่ไปทั่วห้อง แน่นอน...บรรดาข้าวของส่วนตัวของโคลด์ก็ถูกค้นเสียเละเทะ

อันที่จริงซิกฟรีดไม่เคยเข้าไปยุ่งกับพื้นที่ส่วนตัว (ปลายเตียงและมุมห้อง) ของโคลด์ เพิ่งมาค้นเอาก็ตอนหาเข็มกับด้ายและสายพิณนี่ละ ทั้งยังแทบไม่แตะต้องตัวโคลด์ด้วย

ซึ่งเขาลืมตระหนักไปว่าการล่วงล้ำพื้นที่ส่วนตัวของโคลด์นั้นแปลก หลังๆ มาเขาแตะต้องตัวโคลด์บ่อยครั้งก็แปลก ไม่ได้คิดว่าตัวเองกำลังเปลี่ยนทีท่าที่มีต่ออีกฝ่าย

ไม่ได้สังเกตถึงความผูกพันที่เกิดขึ้นโดยไม่ต้องใช้เวทใดๆ

ซิกฟรีดหาสายพิณไม่เจอ เขาสบถด้วยความหงุดหงิด จะอ้าปากเรียกโคลด์ สตาร์ ...แต่ก็เปลี่ยนใจ

เจ้าชายเอลฟ์นั่งมองพิณที่ใช้การไม่ได้อยู่บนเตียง เขามองมันเหมือนอยากหักมันออกเป็นท่อนๆ ด้วยสายตา

เอลฟ์วัยรุ่น...โคลด์ถอนหายใจเมื่อเห็นภาพนั้น เขาเพิ่งซักและตากผ้าเสร็จ แดดตอนบ่ายกำลังดี อีกไม่นานผ้าคงแห้งสนิท ให้เก็บในตอนเย็น

“เจ้าเข้าสู่วัยไร้เหตุผลแล้ว” ดาร์กเอลฟ์มองข้าวของของตนเองที่เละเทะไม่เป็นระเบียบ “แต่เจ้าโชคดีที่ข้าอารมณ์ดี” เขาเก็บโน่นเก็บนี่ในพื้นที่เล็กๆ ของตนอย่างคล่องแคล่ว หาสายพิณเส้นใหม่ซึ่งม้วนใส่กล่องเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบ

โคลด์นั่งบนพื้น ซ่อมสายพิณให้ซิกฟรีดอย่างเงียบๆ พอซ่อมเสร็จก็ปรับเสียงอยู่พักหนึ่ง เมื่อเห็นว่าดีแล้วจึงนำพิณไปวางไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือ ให้ไกลจากมือของจอมทำลายพิณ

             ซิกฟรีดมองตามโคลด์ สายตาคล้ายจะถามว่า ‘ไหนบอกว่าจะไม่ซ่อมพิณให้ข้าแล้ว’

“ข้าอารมณ์ดี” โคลด์ฮัมเพลงด้วยซ้ำ เขายังไม่บอกเรื่องจะย้ายห้องนอน (เพราะเขาอนุญาตตัวเองไปแล้ว) “ข้าจะเล่นลูตให้ฟังแล้วร้องเพลงให้ฟังด้วยเอามั้ย”

ดาร์กเอลฟ์ต้องอารมณ์ดีมากๆ ถึงเสนออะไรแบบนี้

ตอนมาถึงอาศรมใหม่ๆ ควาร์ผู้รักเสียงดนตรี (คนเดียวกับที่ซ่อมสายพิณให้ซิกฟรีด) ยินดีให้ทุกคนยืมเครื่องดนตรีที่เขาประดิษฐ์เอง ไม่เว้นกระทั่งดาร์กเอลฟ์

โคลด์สามารถเล่นลูตได้ และเล่นได้ดีจนควาร์ผู้นั้นยกเครื่องดนตรีให้ แต่นานๆ เขาจะเล่นมันสักที

ต้องวันที่โคลด์อารมณ์ดีจริงๆ (ซึ่งมีน้อยมาก เพราะเวลาแทบทั้งหมดของเขาหมดไปกับการรับใช้ซิกฟรีดและหนีลงจากเขา)

ซิกฟรีดเข้าใจว่า โคลด์อารมณ์ดีเพราะเขาอารมณ์เสีย ซึ่งเข้าใจผิดไปไกล เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นบ่อยๆ ระหว่างทั้งคู่ แม้จะมีเวทผูกพันธะก็ตาม

โคลด์ปรับสายลูต ดีดทดลองเสียง จากนั้นก็เล่นเป็นเพลง ทำนองเพลงต่างถิ่น แปลกหูและมีกลิ่นอายแห่งอิสระเสรี

แม้โคลด์จะอยู่รูเมเรียร์มานานจนพูดและเขียนภาษาเอลฟ์ได้ดี แต่เขาร้องเพลงภาษาดาร์กเอลฟ์เท่านั้น คล้ายมีศักดิ์ศรีของเผ่าพันธุ์แทรกอยู่ในน้ำเสียงวัยหนุ่มของเขา

เพลงกล่าวถึงบ้านเกิดของดาร์กเอลฟ์ เล่าว่ามีแมงมุมตัวใหญ่ทำรังชักใยอยู่ในป่ากระดูก สีขาวของใยแมงมุมกับสีขาวของกระดูกตัดกับสีดำสนิทของท้องฟ้ายามราตรี

“...แล้วเด็กน้อยก็วิ่งซุกซนเข้าไปในป่า

ถูกกลืนหายไปในรังแมงมุมยามราตรี

เด็กน้อยไม่เคยกลับมา

ไม่เคยกลับมา...ไม่ได้กลับบ้านเกิด”

เพลงจบลงแล้ว โคลด์วางลูต เนื้อเพลงแฝงความคิดถึงบ้านเกิดอยู่เต็มเปี่ยม มันเป็นเพลงที่จะร้องให้ตลกขบขันหรือร้องให้รู้สึกเศร้าก็ได้

ซิกฟรีดมองหลังมือที่ช้ำอย่างน่ากลัวของตัวเอง

เขาก็ไม่ได้กลับบ้าน

“เจ้านั่งบื้อเหมือนศพใบ้ที่อยู่ในโลง” โคลด์พูดเอื่อยเฉื่อย “ดูหน้าตาเจ้าสิ ถ้ายิ้มสักหน่อยคงหาเอลฟ์สวยๆ ได้ไม่ยาก เจ้าก็ถึงวัย...อะไรน้า...เลือดลมพลุ่งพล่านแล้ว” ดาร์กเอลฟ์หัวเราะเบา (เพราะจริงๆ เขาก็จำคำของควาร์อาวุโสมาพูดต่อ) “เป็นถึงเจ้าชาย ไม่ลองขอควาร์เอเรนดิลลงไปเที่ยวในเมืองบ้าง”

ข้าขอไปรอบที่ร้อยแล้ว ดาร์กเอลฟ์...ซิกฟรีดคิด

สิ่งที่โคลด์พูดสะกิดให้เขากลับไปวนเวียนเรื่องที่ตัวเองถูกขังโดยไม่ทราบเหตุผล

“เอาละ เพื่อเป็นการขอบคุณเจ้าที่ช่วยชกหน้าควาร์ทุเรศคนนั้นให้ ข้าจะบอกข่าวดีให้ฟัง” โคลด์ยิ้มแฉ่ง “ข้าได้ห้องนอนของตัวเองแล้ว”

“ไม่” ซิกฟรีดปัดความฝันเล็กๆ ของโคลด์ร่วงลงพื้น เย็นชา คำเดียว

“ควาร์เอเรนดิลอนุญาตแล้ว” โคลด์เถียงขึงขัง “ข้ากำลังจะมาเก็บของ เลยเล่นลูตให้เจ้าฟังดีๆ เป็นการขอบคุณ” หางตาของดาร์กเอลฟ์เริ่มชี้ขวาง หูก็ตั้งชัน

ซิกฟรีดจ้องโคลด์นิ่ง สีส้มในดวงตาเรืองขึ้นคล้ายลาวาร้อนแรง

‘ไม่’

“ข้าไม่ใช่หมานะ เจ้าให้ข้านอนบนพื้นปลายเตียงมากี่ปีแล้ว ข้าต้องการที่นอนดีๆ ข้ารับใช้เจ้ามาขนาดนี้ก็ควรได้อะไรบ้าง ถึงจะเป็นแค่ที่นอนในโรงเก็บของข้าก็เอา”

“ครึ่งห้อง” ซิกฟรีดเอ่ย “พอใจไหม” ถึงควาร์จะยึดหลักสมถะ แต่ที่พักของเจ้าชายต้องสมพระเกียรติ ซิกฟรีดจึงได้ห้องเดี่ยวที่มีบริเวณโดยรอบกว้างขวางและเป็นส่วนตัว (ซึ่งโคลด์ใช้บริเวณกว้างขวางนั้นเป็นแปลงปลูกผักสวนครัว)

“ข้าไม่อยากนอนห้องเดียวกับเจ้า ข้าต้องการห้องส่วนตัว เวลาส่วนตัว”

สายตายังสื่อชัดว่า ‘ไม่’

โคลด์จึงเริ่มเก็บของโดยไม่สนใจซิกฟรีด ดาร์กเอลฟ์เอาจริง ถ้าสังเกต ก่อนหน้านี้โคลด์ไม่เคยบ่นเรื่องที่นอน เพราะเขาคิดแต่จะหนี มาตอนนี้ต้องการที่นอนดีๆ แปลว่าล้มเลิกการหนีแล้วหรือ

ซิกฟรีดให้โคลด์เก็บของไปเรื่อยๆ จนเสร็จ ดาร์กเอลฟ์มีของไม่มากนัก เขาผูกห่อผ้าอย่างมีความสุข นึกถึงพื้นที่ส่วนตัวของตนเอง

แต่ตอนที่โคลด์จะออกจากห้อง เขากลับเปิดประตูไม่ได้

กลอนซึ่งทำจากเหล็กถูกหลอมติดกันเป็นเนื้อเดียว เนื้อเหล็กร้อนฉ่า เพิ่งถูกหลอมด้วยเวทของควาร์หมาดๆ

“โอ๊ย!” โคลด์ที่จับกลอนประตูไปแล้วปล่อยมือแทบไม่ทัน

ซิกฟรีดขังโคลด์และตัวเองไว้ถึงวันครึ่ง และดูท่าเวลาจะยืดออกไปเรื่อยๆ ระหว่างนั้นเจ้าชายไม่ทำอะไร นอกจากดูโคลด์หาทางออก ทั้งทุบประตู พยายามพังหน้าต่าง

แต่แล้วเย็นวันที่สอง เขาก็ปล่อยโคลด์ไปง่ายๆ

ซิกฟรีดมองโคลด์แล้วนึกถึงตัวเอง ในอาศรมนี้ พวกเขาเท่าเทียมกันในแง่ที่ว่าเป็นหนูในกรง หนูในกรงตัวที่หนึ่งพยายามขังหนูในกรงตัวที่สอง...ฟังดูน่าสมเพชอย่างไรก็ไม่ทราบ

เจ้าชายเอลฟ์หลุบตาลง ครุ่นคิด

 

โคลด์ไปทุบประตูห้องมาลแกธในสภาพทั้งหิวและโทรม

“ข้าขอนอนด้วย”

รอสักพักประตูก็แง้มออก เอลฟ์ตะวันออกไม่สวมเสื้อ กล้ามอกแน่นตึงมีรอยข่วน ผมสีทองเจือแดงค่อนข้างยุ่งเหยิง

“เจ้ารู้ใช่ไหมว่าข้าถูกขังอยู่ในห้องเขา อยู่ในห้องเขาเกือบสองวัน! เขาขังข้าไว้บนภูเขายังไม่เท่าไหร่ แต่นี่เกินไป ข้าไม่ทนแล้ว!”

โคลด์พูดต่อ ทว่ามาลแกธไม่ได้อยู่คนเดียว เด็กหนุ่มเอลฟ์ที่อยู่ด้านหลังมาลแกธทำเสียงไม่พอใจ เขายื่นมือผลักโคลด์ให้พ้นประตู ก่นด่าเร็วจนฟังไม่ทัน แล้วปิดประตูปัง! ใส่หน้าดาร์กเอลฟ์อย่างไม่ไยดี

นั่นทำให้โคลด์งงไปเลย

มีคนมานอนก่อนข้าแล้ว...ใบหูสีเข้มลู่ลง ดาร์กเอลฟ์แบกห่อผ้าด้วยท่าทางหงอยๆ ไปโรงเก็บของที่ยังไม่ได้เก็บกวาด (แต่มันเป็นของเขาแล้ว)

คืนนี้นอนที่นี่ก็ได้ โคลด์คิดขณะขดตัวกอดหมอนใบเล็ก (ที่ขนมาด้วย) อยู่บนกองฟาง...

เมื่อก่อนเจ้าชายเอลฟ์น่ารักกว่านี้

ช่วงที่โคลด์เพิ่งตามกลับมาเมืองหลวงและเข้าไปอยู่ในวังในฐานะข้ารับใช้ เจ้าชายน้อยบังคับให้เขาคอยตามติดและนอนห้องเดียวกัน...ตรงพื้นปลายเตียง ตอนนั้นโคลด์ขี้เกียจคิดมาก ถือว่าเจ้าเด็กเอลฟ์คงโดนตามใจจนเคยตัว (และเพราะคิดว่าจะอยู่แป๊บเดียวด้วย)

โลกไม่ยุติธรรมเลย โคลด์คิด แต่เขาล้มเลิกการหนีชั่วคราว หลังจากได้เจอนกสีขาวของเกวนโดลิน เกวนบอกผ่านนกตัวนั้นว่าเธอสบายดี ให้เขาหลบซ่อนตัวอยู่ที่นี่ไปก่อน เพื่อให้จอมทัพทมิฬเชื่อว่าพวกเราตายไปแล้ว

แค่เกวนยังไม่ตายก็ดีแล้ว

จากกันตั้งหกปี ในที่สุดก็มีข่าวคราวเสียที

—————————————————————————

A/N เจ้าชายกับเสียงเพลง เอลฟ์วัยรุ่น นิยามของซิกฟรีดตอนนี้ค่ะ จริงๆ เราเคยนั่งวิเคราะห์ว่าทำไมซิกฟรีดเจ้าชายน้อยเอ๊าะแอ๊ะถึงโตมาเป็นเมะ SM ได้ =.= อืม...พี่ชายคนโตก็ออกจะอ่อนโยนน้า หรือได้คนรองที่เหี้ยมๆ หน่อย...เอาวะ แต่ที่น่าจะฟันธงได้คือ ความเป็นเมะสืบทอดทางสายเลือดค่ะ! เมะทั้งตระกูล ไม่มีใครเคะเลยบุรุษราชวงศ์รูเมเรียร์ \*0*/ (และตายไปแล้ว 2 คน...)

นี่คือสาเหตุที่เด็กอ้อแอ้ โตมาอายุแค่ 15 ปี ก็จะจับหนุ่ม 18 กดได้สินะ /อืมๆ
ป.ล. 1 ชีวิตนางทาสของโคลด์ก็ยังดำเนินต่อไปค่ะ #นางซิน #อีเย็น
ป.ล. 2 มาลแกธสอนวิชาอยู่ โคลด์เลยนอนด้วยไม่ได้ค่ะ ;w;
ป.ล. 3 บทนี้ได้แต่งเพลงอีกแล้วค่ะ เย้! เราชอบแต่งเพลงพื้นบ้านในนิยายนะคะ มันบอกอะไรได้หลายอย่าง ทั้งคติ ความเชื่อ วิถีชีวิต ศรัทธา etc.

“...แล้วเด็กน้อยก็วิ่งซุกซนเข้าไปในป่า

ถูกกลืนหายไปในรังแมงมุมยามราตรี

เด็กน้อยไม่เคยกลับมา

ไม่เคยกลับมา...ไม่ได้กลับบ้านเกิด”

ติดตามผลงานของเราได้ที่ I L L R E I ♰ Boy Love Fantasy
♰ Facebook : https://www.facebook.com/ILLREI/
♰ Twitter : @VinzeSchwarz

Fan Art จากนักอ่าน ซิกฟรีด & โคลด์
ขอบคุณมากนะคะ ;w; ดีใจมากๆ เลยค่ะ /ซบ
วาดโดยคุณ hello01

[insunhwen]

 

[ChabaSri]

ตอนล่าสุดนี่ทำให้เห็นพฤติกรรมความSของเจ้าชายชัดเจนเลย คนสายSมักจะก่อเรื่องแล้วนั่งมองคนอื่นกระวนกระวายด้วยความสุข เหมือนจะขำนะแต่โคลด์คงไม่ขำด้วยแน่ๆ แต่โคลด์ต้องเข้าใจนะ[ตบบ่าโคลด์ ปุๆ]เรา #ทีมราชา 55555


ก็โคลด์ทำตัวน่ารักน่าขยี้ขนาดนี้ร
เจ้าชายก็อดใจยังไงไหว มีมาร้องเพลงให้ฟังทำตัวว่าง่ายก่อนแบบนี้อ่ะ ใครเขาก็คิดทั้งนั้นว่าเธอน่ะมันขี้อ่อย

ปล. อยากจะจับโคลด์มาขยำๆเป็นก้อนๆแล้วกลืนลงท้องไปจริงๆ

ปล2.คนเขียนสู้ๆ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ตอนที่โคลด์ไปหามาลแกธ
รู้สึกเหมือนโคลด์ ไม่รู้เรื่องการนัยของการนอนของทั้งคู่
ว่าเมื่อกี้เขากำลังสอนวิชา อ๊ะๆ อาๆ กันอยู่
เหมือนโธ่.....มีคนเข้ามานอนก่อนเขาซะนี่
ว่าแต่มาลแกธ ไม่อารมณ์เสียเลยนะ
คนที่อารมณ์เสีย กลับเป็นเอลฟ์หนุ่ม แปลกจัง 
       
 

[พิศตะวัน]

 

[about]

 

[alternative]

โอย น่ารักมุ้งมิ้ง มีการงอน มีอ่อนข้อ

อาเลธ! เจ้าจะสาย S เกินไปแล้ว! ขังเขาไว้ได้อย่างไร
มันต้องมีโซ่ แส้ กุญแจมือด้วยสิ! #ผิด!

ปัญหาหลาย ๆ เรื่องเกิดจากอาเลธไม่เปิดปากบอก มันน่าตบให้ปากแตกนัก

ชอบความดาร์กของเพลง

[พิศตะวัน]

 

[Hello01]

โง้ยยยยซิกปล่อยให้ย้ายออกมาจนได้ ชิชะ 

ช่วงนี้จะทะเลาะกันยังไงก็น่ารักมุ้งมิ้งเนอะเจ้าคะ
โคลด์เล่นดนตรีเป็นด้วย ปลื้มเข้าไปอีก 
ชอบตรงที่ทำเป็นไม่สะทกสะท้านกับความเลือดร้อนของซิกนี่แหละ (ถึงจะเป็นเพราะกำลังอารมณ์ดีก็เถอะ)

โนคอมเม้นสำหรับอิตามันแกว /เบะปากใส่

ป.ล. ขอบคุณสำหรับเครดิตรูปเจ้าค่าาา 

[ILLREI]

ตอนล่าสุดนี่ทำให้เห็นพฤติกรรมความSของเจ้าชายชัดเจนเลย คนสายSมักจะก่อเรื่องแล้วนั่งมองคนอื่นกระวนกระวายด้วยความสุข เหมือนจะขำนะแต่โคลด์คงไม่ขำด้วยแน่ๆ แต่โคลด์ต้องเข้าใจนะ[ตบบ่าโคลด์ ปุๆ]เรา #ทีมราชา 55555


ก็โคลด์ทำตัวน่ารักน่าขยี้ขนาดนี้ร
เจ้าชายก็อดใจยังไงไหว มีมาร้องเพลงให้ฟังทำตัวว่าง่ายก่อนแบบนี้อ่ะ ใครเขาก็คิดทั้งนั้นว่าเธอน่ะมันขี้อ่อย

ปล. อยากจะจับโคลด์มาขยำๆเป็นก้อนๆแล้วกลืนลงท้องไปจริงๆ

ปล2.คนเขียนสู้ๆ

"อย่ากินข้า ;w;" โคลด์จิ๋วบอก
ซิกฟรีด S จริงค่ะ มีที่ไหน ขังห้อง เผากลอนประตู ถถถถถถ
แต่เขาไม่ได้ทำเพราะสะใจนะคะ...นั่นทำให้ยิ่งน่ากลัวกว่าหรือเปล่า
คิดว่าโคลด์เป็นอะไรฮะ!!! 
"ข้าไม่ได้อ่อยด้วย ;w;" โคลด์ขอความยุติธรรม

ตอนที่โคลด์ไปหามาลแกธ
รู้สึกเหมือนโคลด์ ไม่รู้เรื่องการนัยของการนอนของทั้งคู่
ว่าเมื่อกี้เขากำลังสอนวิชา อ๊ะๆ อาๆ กันอยู่
เหมือนโธ่.....มีคนเข้ามานอนก่อนเขาซะนี่
ว่าแต่มาลแกธ ไม่อารมณ์เสียเลยนะ
คนที่อารมณ์เสีย กลับเป็นควาร์ แปลกจัง 
       
 

โคลด์มึนๆ ค่ะ (ยังไม่ใช่ช่วงรับรู้ประสบการณ์ a b c d ต้องผ่านประสบการณ์จริงก่อนค่ะ /ผิด)
ถ้าให้อธิบาย โคลด์เป็นดาร์กเอลฟ์ ไม่มีใครในอาศรมจีบดาร์กเอลฟ์กันค่ะ =.= /เศร้า
เรื่อง xxx ก็เลยช้ากว่าคนอื่นเขา อืมมมมมม เอาเป็นว่าเพราะมึนๆ + ไม่มีใครเอาค่ะ 5555
"มาลแกธให้คนอื่นนอนไปแล้ว" /โคลด์กอดหมอนรันทด...
มาลแกธแหละตัวดี ;w; รักประสาอะไรยะ ปล่อยน้องไปนอนห้องเก็บของ!

แล้วแวะมาอีกนะคะ

โอย น่ารักมุ้งมิ้ง มีการงอน มีอ่อนข้อ

อาเลธ! เจ้าจะสาย S เกินไปแล้ว! ขังเขาไว้ได้อย่างไร
มันต้องมีโซ่ แส้ กุญแจมือด้วยสิ! #ผิด!

ปัญหาหลาย ๆ เรื่องเกิดจากอาเลธไม่เปิดปากบอก มันน่าตบให้ปากแตกนัก

ชอบความดาร์กของเพลง

แหะๆ จงใจให้เพลงดาร์กนะคะ ดีจัง มีคนสังเกตด้วย
คือพวกเพลงสำหรับเด็กหรือนิทานพื้นบ้านไม่ว่าจะของชาติไหน มันดาร์กสุดๆ เลยค่ะ
อย่างปลาบู่ทอง นางสิบสอง ศรีธนญชัย dark ทุกเรื่อง
หรือทางฝรั่งก็มี Juniper Tree เป็นตัวอย่าง
เราได้ไอเดียจากตรงนั้น ว่าเพลงพื้นเมืองมันก็ต้องมีดาร์กๆ แฝงบ้างละ!

ส่วนซิกฟรีด...ก็เอสตลอดอะ ;w; ทำไมเมิง S ใส่น้องจังฮะ
(สมัยปัจจุบันพอยอมได้ ถือว่าโคลด์ร้ายขึ้นแล้ว แต่สมัยก่อนนี่มัน...อยู่ๆ มาเผามือ โอย เขียนเองทนไม่ได้ แง)

โง้ยยยยซิกปล่อยให้ย้ายออกมาจนได้ ชิชะ 

ช่วงนี้จะทะเลาะกันยังไงก็น่ารักมุ้งมิ้งเนอะเจ้าคะ
โคลด์เล่นดนตรีเป็นด้วย ปลื้มเข้าไปอีก 
ชอบตรงที่ทำเป็นไม่สะทกสะท้านกับความเลือดร้อนของซิกนี่แหละ (ถึงจะเป็นเพราะกำลังอารมณ์ดีก็เถอะ)

โนคอมเม้นสำหรับอิตามันแกว /เบะปากใส่

ป.ล. ขอบคุณสำหรับเครดิตรูปเจ้าค่าาา 

ขอบคุณสำหรับรูปเช่นกันค่ะ สวยมากเลย ขอบคุณอีกรอบนะคะ
ขำ มาลแกธ กลายเป็นมันแกว แต่มันก็น่าจริงๆ นะ!
ทำไมไม่รับน้องเข้าห้อง ทำไมปล่อยน้องไปนอนห้องเก็บของ
แย่ๆๆๆๆ หักคะแนนๆๆๆๆ ปี้ดดดดดดดดด (อินเนอร์มาเต็ม)

ส่วนซิกฟรีดกับโคลด์ ช่วงนี้ดีต่อใจจริงค่ะ
(แม้ซิกฟรีดจะโหดมากก็ตาม ตั้งแต่ย้อนอดีตมาโคลด์โดนไปหลายดอกละ... กรีดหู เย็บแผลสด ล่าสุดมือโดนลวก ;w;)
ส่วนที่โคลด์เฉยๆ เพราะ กำลังซักผ้าค่ะ
"ถ้าเข้าไปดูเจ้าชาย ข้าก็ต้องออกมาซักผ้าต่ออยู่ดี
คิดให้ดีแล้ว ข้าควรซักผ้าและตากให้เสร็จก่อนค่อยไปดูเขา มีประโยชน์กว่า ไม่เสียงาน"

[ILLREI]

บทที่ 11 : ทาสและเจ้าชาย (4)

คืนอิสระคืนแรกของโคลด์เริ่มด้วยความหนาวเย็น กองฟางอุ่นไม่พอคลายหนาว หนำซ้ำยังคันคะเยอเพราะตัวเหลือบไร กำลังจะเคลิ้มๆ หนูสกปรกก็ออกหากิน มันวิ่งไปทั่วโรงเก็บของ เสียงเล็บขูดไม้ดังแก๊กๆ ผสมกับเสียงร้องจี๊ดๆ น่ารำคาญหู นกกลางคืนโผมาเกาะบนหลังคา มันส่งเสียงประหลาดชวนขนลุก แข่งกับเสียงสัตว์อะไรสักอย่างที่ฟังคล้ายเสียงเด็กร้อง

นอนไม่หลับ...

ทำไมโรงเก็บของที่ควรสงบสุขของเขาถึงมีแต่เสียงน่ารำคาญและนอนลำบากขนาดนี้

จะลุกขึ้นมาปัดกวาดก่อนดีไหม โคลด์คิดพลางพลิกตัว เอาหมอนปิดหู ลังเลว่ากว่าจะทำความสะอาดเสร็จก็คงเช้าพอดี เขายังมีงานในอาศรมที่ต้องทำอีก

เช้ามืดอาบน้ำแล้วไปดูแปลงผักกับโรงเลี้ยงไก่ เก็บผักสดกับไข่ไก่ไปโรงครัว ช่วยโรงครัวเตรียมอาหารเช้าสำหรับควาร์ เพราะพวกควาร์โดยเฉพาะควาร์คุณหนูไม่ได้เสกอาหารกินกันเอง

ควาร์ห้ามมีผู้ติดตาม ช่วงเปิดอาศรมยุคแรกๆ เมื่อหลายพันปีก่อน พวกเขาอาศัยอยู่บนเขาแบบนักพรต ทำงานทุกอย่างเอง แต่ต่อมามีผู้ศรัทธามาถวายตัวเป็นข้ารับใช้ คอยทำงานให้ ทั้งจัดหาอาหาร ซักรีดเสื้อผ้า ปัดกวาดดูแลอาศรม

ทำงานช่วงเช้าเสร็จโคลด์ถึงจะได้กินอาหาร แล้วเตรียมอาหารกลางวันต่อ จากนั้นก็ทำงานจิปาถะ วิ่งรับใช้ควาร์อาวุโสคนนั้นคนนี้ (อาจได้เรียนภาษาเอลฟ์หรือได้อ่านหนังสือเป็นการตอบแทน) ตอนเย็นเตรียมอาหารเย็น และหาเวลาฝึกมีดสั้นกับมาลแกธ

จบกิจกรรมประจำวันทั้งหมด โคลด์คิดว่าจะหาแผ่นไม้มาตอกปิดซ่อมแซมโรงเก็บของ เพราะช่องว่างกับรอยแตกทำให้ลมโกรก

สรุปคือ ถ้าเขาลุกขึ้นมาตอนนี้ โอกาสที่จะได้ล้มตัวนอนอีกทีคงเป็นเวลานี้ของอีกวัน!

คิดสะระตะได้สักพัก โคลด์ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าจากด้านนอก

มีคนมา…

เสียงฝีเท้าหยุดลงหน้าประตูโรงเก็บของ ผู้มาเยือนเงียบไปนานก่อนตัดสินใจเคาะประตูหนักๆ สามครั้ง

แดนสวรรค์น้อยๆ (หากตัดปัญหาข้างต้นออกไป) ของโคลด์สั่นสะเทือนไปทั้งหลัง แขกยามวิกาลเคาะประตูอีกครั้งเมื่อโคลด์เงียบ

ปึง! ปึง! ปึง!

“ไม่มีคนอยู่” โคลด์กดหมอนปิดหูแน่นขึ้นอีก นึกกลัวเพดานไม้โย้เอียงจะถล่มลงมาทับ

“แล้วหนูที่ไหนตอบ”

เสียงจากด้านนอกเป็นเสียงของเจ้าชายโรคจิตชอบขังคนอื่นร้อยเปอร์เซ็นต์

ฟ้าร้องครืนๆ แว่วมา ฝนทำท่าจะตก ซิกฟรีดหน้าบึ้งยืนรอโคลด์หน้าประตูโรงเก็บของ แขนข้างซ้ายมีผ้าห่มผืนหนาพาดอยู่ เป็นผ้าห่มที่เต็มไปด้วยรอยปะ เดาได้ไม่ยากว่าเจ้าของคือใคร

“เจ้าลืมผ้าห่ม” ซิกฟรีดเคาะประตู ปึง! ปึง!

“พรุ่งนี้ข้าจะกลับไปเอาเอง” โคลด์ได้ใจนิดๆ ที่เจ้าชายก็รู้จักมีมารยาท

ใช่ นี่คือห้อง (เก็บของ) ของข้า! เจ้าเคาะประตูก็ถูกต้องแล้ว

ปึง!

คราวนี้ไม่ใช่เคาะแล้ว

แต่ทุบ!

นอกจากลมหนาวก่อนฝนตกจะพัดมาให้เย็นผิว บรรยากาศก่อนซิกฟรีดหงุดหงิดยังจะซัดมาให้หนาวใจ เจ้าชายเอลฟ์ที่อยู่ในวัยไร้เหตุผลอาจพังโรงเก็บของเมื่อไหร่ก็ได้ แล้วโคลด์ก็ต้องระเห็จไปหาที่นอนใหม่อีก

“วางทิ้งไว้หน้าประตูก็ได้ ขอบคุณ ราตรีสวัส--”

“ข้ามาขอโทษ”

โคลด์หยุดพูดเมื่อซิกฟรีดพูดแทรก เขาลุกนั่ง คิดว่าได้ยินเสียงหลอน

“เอาผ้าห่มมาให้กับของอื่นๆ รีบมาเอา ระวังเปียกฝน” ซิกฟรีดวางผ้าห่มกองบนพื้นท่ามกลางข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของโคลด์ เขาใส่หีบใบย่อมของตัวเองมาให้

โคลด์เปิดประตูพรวดมาดูเพื่อยืนยันว่าตนไม่ได้หลอนไปเอง

ซิกฟรีดมาขอโทษ ซิกฟรีดทำดีกับเขา?

“ใครเอาเห็ดรื่นเริงให้เจ้ากินหรือเปล่า”

ทว่าหน้าตาของซิกฟรีดดูไม่รื่นเริงเท่าไรนัก

เจ้าชายพ่นลมหายใจ ดังเกือบจะเท่าเสียงฟ้าร้อง ฝนเริ่มลงเม็ดแล้ว ถ้าไล่ให้กลับไปตอนนี้เจ้าชายคงกลายเป็นลูกหมาตกน้ำ

“กลับห้องแล้วเช็ดตัวให้แห้งละ” โคลด์ยกหีบพร้อมผ้าห่มสุดเก่าเข้าห้องตัวเอง แปลว่า เขาไม่เชิญซิกฟรีดเข้าห้อง (เก็บของ) ของตน

ก็มือเขายังแสบและพอง ต้องพันผ้าพันแผลจากการจับกลอนประตูอยู่เลย

รอยยิ้มเฉื่อยๆ ของโคลด์บอกชัดเจนว่า ‘ข้าไม่กลับไปแน่นอน’

ซิกฟรีดไม่พูดทักท้วงหรือเชือดเฉือนอะไร เจ้าชายเอลฟ์เดินตากฝนออกไป แต่ไปยังทิศทางอื่นที่ไม่ใช่ห้องพัก

โคลด์ปิดประตู หลังเปิดหีบค้นดูของ ก็พบว่ามีของอื่นๆ ที่ไม่ใช่ของเขาด้วย ขี้ผึ้งอย่างดี ยาบรรเทาอาการปวด ยาแก้ไข้และสารพัดยารักษาโรคถูกบรรจุมาในห่อผ้าทอมือสำหรับขุนนางชั้นสูง

ดาร์กเอลฟ์ทึ่ง ลมอะไรหอบเจ้าชายให้กลายเป็นคนใจดีมีเมตตา เขามองห่อผ้าพักหนึ่ง แล้วแกะขี้ผึ้งออกมาใช้ ทาฝ่ามือบรรเทาอาการปวด

ฝนตกแล้ว โคลด์นอนอุ่นขึ้นเล็กน้อยเพราะได้ผ้าห่ม

เขาหลับตาลง...คิดว่าพรุ่งนี้ต้องรีบตื่นแต่เช้ามืด

 

ซิกฟรีดหายตัวไปหนึ่งคืนกับอีกหนึ่งวันเต็มๆ โดยไม่มีใครหาตัวพบ

อาศรมควาร์ชะงักกิจกรรมทุกอย่างเพื่อตามหาเจ้าชายแห่งรูเมเรียร์ ซึ่งเป็นไปอย่างเชื่องช้าเพราะฝนตกหนักติดต่อกันตั้งแต่เมื่อคืน จะตามหาด้วยการไถ่ถามเอาจากต้นไม้หรือวิญญาณธรรมชาติอื่นๆ ก็ฟังได้ยากเพราะเสียงฝนกลบ หรือจะสืบเอาจากร่องรอยอื่นๆ ฝนก็ทำลายไปเสียหมด

โคลด์เองก็หาแผ่นไม้ไม่ได้ในสภาพอากาศแบบนี้ เลยต้องมานั่งแกร่วในห้องมาลแกธ “เจ้าไม่ไปตามหาซิกฟรีดหรือ” เขาถามเอลฟ์ตะวันออก

มาลแกธนอนเล่น สูบยาสูบกลิ่นฉุนสบายอารมณ์ เขาปรือตามองโคลด์ที่กำลังกินขนม (จากควาร์น่ารัก) แล้วถามกลับว่า “ซิกฟรีดอายุเท่าไหร่นะ”

“สิบห้ามั้ง” คิ้วสีเงินเลิกขึ้นแบบ ‘จะถามทำไมเหรอ’

“สิบห้า…” มาลแกธหัวเราะหึๆ “โดนขังไว้จะงุ่นง่านก็ไม่แปลก คงไปหาพื้นที่ส่วนตัวละมั้ง”

“เหอะ คนโดนขังมันข้าต่างหาก”

“หนีสิ” มาลแกธพ่นควันเป็นรูปวงแหวนซ้อนกันสองวง และกำลังทำวงที่สาม

“ไม่ละ ข้ายังเจ็บหูอยู่” โคลด์ตั้งหน้าตั้งตากิน “เขาแย่มากที่กรีดหูข้า ข้าจะไม่ลืมเลย”

หูถือเป็นอวัยวะส่วนตัว พอๆ กับหน้าอกของหญิงสาวนั่นแหละ

“แดนตะวันออกถือคติตาต่อตา ฟันต่อฟัน กรีดมากรีดกลับ” มาลแกธเสยผมด้านขวาให้โคลด์ดูรอยแผลเป็นที่เหมือนรอยดาบฟัน ตั้งแต่ตีนผมลึกเข้าไป “ตอนอายุสิบห้าข้ายึดคตินั้นอย่างกับอะไรดี แต่มือหนักไปหน่อย อีกฝ่ายตกทะเล ไม่รู้เป็นหรือตาย แต่ข้าว่าตายแหงๆ ทะเลฝั่งตะวันออกฉลามชุม เลือดแค่หยดเดียวเรียกได้ทั้งฝูง”

“อื้อหือ น่ากลัวจัง แต่ไม่ละ ข้าถือคติว่าอยู่เฉยๆ มีความสุขกว่า” นอกจากเวลาพยายามหนีแล้ว โคลด์ก็ใช้ชีวิตเอื่อยเฉื่อยไปวันๆ จริงๆ

“ข้าชอบรูเมเรียร์เพราะอย่างนี้” มาลแกธพูดถึงรูเมเรียร์แต่ปรายตาเจ้าชู้มองโคลด์ “สบาย...สงบกว่าบ้านข้าหลายเท่า”

ตั้งแต่คิงเฟรธูรินครองราชย์จนถึงปัจจุบัน ยุคสมัยของคิงริวอร์นอร์ ไม่มีช่วงเวลาไหนที่เรียกว่าสงบได้ แต่ก็ยังสงบมากกว่าแดนตะวันออกที่เกิดสงครามแย่งชิงความเป็นใหญ่ ทั้งในตระกูลและระหว่างตระกูลอยู่ตลอดเวลา

“แล้วเจ้าล่ะ ไม่คิดตามหาเจ้าชายเอาแต่ใจหรือ”

มาลแกธเพิ่งถามจบก็มีเสียงเคาะประตูและเสียงควาร์หนุ่มคนหนึ่งจากด้านนอก

“ท่านมาลแกธขอรับ ไม่ทราบว่าดาร์กเอลฟ์อยู่กับท่านหรือไม่ขอรับ”

เป็นเสียงของไมเธียน โคลด์จำได้แม่น

มาลแกธลุกขึ้นนั่ง เขาดับยาสูบกับจานรอง “เจ้าอยากอยู่หรือไม่อยากอยู่ตรงนี้ ข้าจะได้ตอบกลับเขาถูก” มาลแกธกระซิบถามโคลด์

โคลด์ย่อมไม่อยากเจอไมเธียน จึงทำแขนรูปกากบาท ขยับปากแบบไร้เสียงว่า ‘เขามีธุระอะไรให้บอกเจ้าไว้สิ’

“มีธุระอะไรหรือที่รัก” มาลแกธร้องถามไมเธียน

โคลด์กอดหมอนของมาลแกธ ทำหน้าหน่าย

‘ที่รักคนที่ร้อย’

‘เจ้าอยากเป็นคนที่ร้อยเอ็ดไหมเล่า’

‘รีบๆ ให้เขาบอกธุระแล้วไล่ๆ ไป’ โคลด์ถลึงตา ปลายหูตั้ง

“เหล่าควาร์อาวุโสหาตัวดาร์กเอลฟ์มาสอบถามอยู่ขอรับ มันรับใช้เจ้าชายซิกฟรีด น่าจะทราบดีที่สุดว่าเจ้าชายหายไปไหน”

“พวกเจ้าถามเขาแล้วเมื่อเช้าไม่ใช่หรือ”

“ขอรับ แต่ควาร์เอเรนดิลต้องการสอบถามมันอีกครั้ง”

‘เจ้าคงไม่รอดแล้วละ’ มาลแกธหันมาหาโคลด์ พลางยกนิ้วทำท่าปาดคอตัวเอง ‘ควาร์เอเรนดิลเรียกหาแน่ะ’

โคลด์ยึดหมอนของมาลแกล แล้วกลิ้งลงไปแอบในช่องว่างระหว่างผนังกับเตียง ถ้ามาลแกธเปิดประตูก็คงมุดไปอยู่ใต้เตียง

ดาร์กเอลฟ์ต่อต้านเจ้าชายเอลฟ์จริงๆ

“เขาไม่อยู่ที่นี่ แต่เดี๋ยวข้าออกไปช่วยหาเจ้าชายเอง เจ้าไปรายงานควาร์เอเรนดิลเถิด ไม่ต้องรอข้าที่รัก”

พอไมเธียนจากไปแล้ว โคลด์ลุกจากซอกเตียง เอาหมอนตบเตียง “หึ เจ้าชายหาย ใครๆ ก็หา เขาไม่โดนสัตว์ป่ากินหรอก มีแต่เขาจะกินพวกมัน”

มาลแกธหัวเราะ วางมือบนศีรษะดาร์กเอลฟ์อย่างเอ็นดู “เจ้านั่งเล่นนอนเล่นในห้องของข้าได้ตามสบาย ข้าจะรีบกลับมา...ที่--”

“ที่รัก” โคลด์หัวเราะ “คนที่หนึ่งร้อยเอ็ด” เขาพูดแบบรู้ทันมาลแกธ

“ใครว่า” มาลแกธคาดเข็มขัดมีดสั้นกับสะโพก “เจ้าเป็นคนแรกต่างหาก โคลด์ สตาร์”

“ใช่ๆ ข้าเป็นคนแรก” โคลด์ไม่ถือคำพูดนั้นเป็นเรื่องจริงจัง เขาคลานไปนอนบนเตียงของมาลแกธ ตั้งใจว่าจะไม่สนใจซิกฟรีดอีกสักกระผีกเดียว!

มาลแกธออกไปได้สักพักโคลด์ก็เผลอหลับ เขาตื่นมากลางดึก มาลแกธก็ยังไม่กลับมา ในห้องมืดสลัว ได้ยินเสียงฝนตกพรำๆ จากภายนอก

ซิกฟรีดอยู่ที่ไหน? ก็อยู่ที่นั่นไม่ใช่หรือไง หาเจอง่ายจะตายไป ทำไมไม่เจอกันสักที

สุดท้ายดาร์กเอลฟ์ก็ลุกขึ้น หาเสื้อคลุมกันฝน แล้วออกไปจากห้องของมาลแกธ


—————————————————————————

A/N ตอนนี้มีกระท่อมหลังเล็ก มีฝนตก มีการง้อเกิดขึ้น แต่ไม่มีการชวนเข้ากระท่อมกลางสายฝนค่ะ OTL (เพราะจริงๆ ข้างในโคลด์คือฮีมเดียร์ ใจแข็งอยู่บ้างเหมือนกัน)
ป.ล. 1 จริงๆ ถ้าไม่ใช่เรื่องจีบของมาลแกธ โคลด์ก็ไม่ได้มึนน้า ;w; ดูท้ายบทสิๆ เขาว่าเขารู้นะว่าซิกฟรีดอยู่ไหน
ป.ล. 2 "และผ้าห่มของข้ามีแต่รอยปะ..." โคลด์บ่น

ติดตามผลงานของเราได้ที่ I L L R E I ♰ Boy Love Fantasy
♰ Facebook : https://www.facebook.com/ILLREI/
♰ Twitter : @VinzeSchwarz

[ChabaSri]

เราจะทำตามสัญญาขอเวลา...ไปนอนก่อนนะ ไม่่ใช่สิ!!!!โทษๆโอเคตั้งสติ


ยังไงซะก็เป็นห่วงเขารู้ใจเขาอยู่ดีนั่นล่ะโคลด์ สตาร์ มาทำเป็นตีตัวออกห่าง เชอะ!!! อยากให้เจ้าชายสนใจเจ้าล่ะสิ!! ใช่สิเธอมันนายเอกส่วนเราเป็นแค่คนตั้งกล้อง เอ้ยยยยเป็นคนเฝ้าหน้าห้อง5555 


ไม่รู้เป็นไรพักหลังๆมานี่อ่านฉากมาลแกธกับโคลด์ทีไรต้องแอบบึนปากนินิดๆ ด้วยความหมั่นไส้ตาเอลฟ์แก่เต๊าะเด็กล้วนๆเลย ขออภัยชาวเรือนู้นเบาเบาที่เราหมั่นไส้กัปตันเธอ 55555


ปล.โคลด์ตอนคิดว่าจะทำความสะอาดดีรึเปล่านี่น่าเอ็นดูมากเลยเจ้าค่ะ น่าจับมานอนหนุนตักแล้วเกาคางให้เบาเบางื้อออออ อยากฟัด 

[naplatoo]

สงสารเจ้าชาย 5555555

ด้วยกรรมเก่าและความซึนที่สั่งสมมาทำให้โคล์ดใจแข็งใส่พอสมควร (แค่พอสมควรเพราะสุดท้ายก็ออกไปหาเค้าอยู่ดี อิอิ)
สำหรับเรา เรารู้สึกว่าซิกอยู่ในวัยไร้เหตุผลจริงๆอะ ถ้าเป็นนางคงหงุดหงิดงุ่นง่านทุกอย่าง หงุดหงิดแม้กระทั่งตัวเอง
เหมือนไม่ถูกที่ถูกทาง ทำไรก็ดูผิดดูขัดน่าหงุดหิดไปหมด ไม่ได้ดั่งใจ

ไม่รู้ว่าซิกเป็นงี้รึเปล่า แต่สังเกตจากที่มาขอโทษโคล์ด แสดงว่าซิกก็รุ้ว่าทำแบบนั้นมันไม่ถูก(คงมาคิดได้ตอนหลัง)
แต่ก็ทำไปแล้ว(555555)
ซิกในตอนที่ทำแย่ๆใส่โคล์ดก็เป็นเหมือนเด็กน้อยที่ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง จะทำยังไงให้เค้าไม่ไปนะ(?)
เพราะในวัยเด็กคงไม่ได้รับการสอนวิธีการปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างถูกต้อง แบบปกติเค้าทำกัน(ก็ฮีเป็นเจ้าชาย)
พออารมณ์มันมาก่อน ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง บวกกับความอึดอัดกดดันที่ตัวเองก็โดนขัง อะไรที่คิดมาได้ก่อนก็ทำไปแบบซื่อๆ
คือขังโคล์ดแมร่งเลยย!!! 55555

เพราะคิดงี้มั้งเราเลยไม่ค่อยโกรธซิก ออกแนวสงสารเด็กน้อยมากกว่า 555555 ตัวละครของทั้งซิกและโคล์ด เหมือนมีเหตุผลที่ทำให้พวกเค้าเป็นคนแบบนี้ เหมือนทุกอย่างมันหล่อหลอมให้ต้องเดินแบบนี้ มันถึงได้วุ่นวายแบบนี้ 555

*แจวเรือต่อไปเงียบ*

[่jum]

เบ้ปากมองบน ความซิกความโคลด์ 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

คนที่รู้ใจซิกที่สุดก็คือโคลด์ 
รู้ด้วยว่าซิกไปอยู่ที่ไหน
ที่แท้ทั้งสองพอไม่ได้นอนห้องเดียวกัน
ต่างก็นอนไม่หลับทั้งคู่
แน่ะ......มาลแกธ เจ้าชู้มีที่รักถึงร้อยคนเลย
แต่ให้โคลด์เป็นที่รักอันดับหนึ่งซะด้วย
แต่โคลด์หาสนใจไม่
       
 

[drasil]

เขาน่ารักมุ้งมิ้งกันดีจังเลยค่ะ ตอนเด็กๆเนี่ย จริงๆตอนโตก็น่ารักนะ แบบรู้สึกได้ว่าเขารักกันอ่ะค่ะ แต่กับท่านมาลแกธก็ก๊าวใจนะคะ 5555 แต่สงสารสองพี่น้องจังค่ะ รู้สึกเหมือนมันไม่ค่อยมีทางไปเลย แบบดูไม่มีหนทางที่จะได้เป็นอิสระด้วยกันเลยอ่ะ ฮือออ

[mild-dy]

 

[พิศตะวัน]

 

[ILLREI]

เราจะทำตามสัญญาขอเวลา...ไปนอนก่อนนะ ไม่่ใช่สิ!!!!โทษๆโอเคตั้งสติ


ยังไงซะก็เป็นห่วงเขารู้ใจเขาอยู่ดีนั่นล่ะโคลด์ สตาร์ มาทำเป็นตีตัวออกห่าง เชอะ!!! อยากให้เจ้าชายสนใจเจ้าล่ะสิ!! ใช่สิเธอมันนายเอกส่วนเราเป็นแค่คนตั้งกล้อง เอ้ยยยยเป็นคนเฝ้าหน้าห้อง5555 


ไม่รู้เป็นไรพักหลังๆมานี่อ่านฉากมาลแกธกับโคลด์ทีไรต้องแอบบึนปากนินิดๆ ด้วยความหมั่นไส้ตาเอลฟ์แก่เต๊าะเด็กล้วนๆเลย ขออภัยชาวเรือนู้นเบาเบาที่เราหมั่นไส้กัปตันเธอ 55555


ปล.โคลด์ตอนคิดว่าจะทำความสะอาดดีรึเปล่านี่น่าเอ็นดูมากเลยเจ้าค่ะ น่าจับมานอนหนุนตักแล้วเกาคางให้เบาเบางื้อออออ อยากฟัด 

ขอบคุณค่า เพิ่งเห็นว่าเป็นเป็ดมัธยมเหมือนกัน #เราจะโตไปด้วยกัน
คนนี้ #เรือราชา จินะ ตอนนี้เป็น #เรือเจ้าชาย
จับขาตั้งกล้องให้มั่นๆ ค่ะ เพราะ... /ซุบซิบๆๆ
ช่วงนี้จะได้เห็นมาลแกธในอีกมุมค่ะ เขาคิดอะไร รักโคลด์จริงไม่จริงแค่ไหน พิสูจน์ใจกันช่วงนี้แหละ
โคลด์บอก "อย่าเกาคางข้า" /ทำตาหยี

สงสารเจ้าชาย 5555555

ด้วยกรรมเก่าและความซึนที่สั่งสมมาทำให้โคล์ดใจแข็งใส่พอสมควร (แค่พอสมควรเพราะสุดท้ายก็ออกไปหาเค้าอยู่ดี อิอิ)
สำหรับเรา เรารู้สึกว่าซิกอยู่ในวัยไร้เหตุผลจริงๆอะ ถ้าเป็นนางคงหงุดหงิดงุ่นง่านทุกอย่าง หงุดหงิดแม้กระทั่งตัวเอง
เหมือนไม่ถูกที่ถูกทาง ทำไรก็ดูผิดดูขัดน่าหงุดหิดไปหมด ไม่ได้ดั่งใจ

ไม่รู้ว่าซิกเป็นงี้รึเปล่า แต่สังเกตจากที่มาขอโทษโคล์ด แสดงว่าซิกก็รุ้ว่าทำแบบนั้นมันไม่ถูก(คงมาคิดได้ตอนหลัง)
แต่ก็ทำไปแล้ว(555555)
ซิกในตอนที่ทำแย่ๆใส่โคล์ดก็เป็นเหมือนเด็กน้อยที่ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง จะทำยังไงให้เค้าไม่ไปนะ(?)
เพราะในวัยเด็กคงไม่ได้รับการสอนวิธีการปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างถูกต้อง แบบปกติเค้าทำกัน(ก็ฮีเป็นเจ้าชาย)
พออารมณ์มันมาก่อน ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง บวกกับความอึดอัดกดดันที่ตัวเองก็โดนขัง อะไรที่คิดมาได้ก่อนก็ทำไปแบบซื่อๆ
คือขังโคล์ดแมร่งเลยย!!! 55555

เพราะคิดงี้มั้งเราเลยไม่ค่อยโกรธซิก ออกแนวสงสารเด็กน้อยมากกว่า 555555 ตัวละครของทั้งซิกและโคล์ด เหมือนมีเหตุผลที่ทำให้พวกเค้าเป็นคนแบบนี้ เหมือนทุกอย่างมันหล่อหลอมให้ต้องเดินแบบนี้ มันถึงได้วุ่นวายแบบนี้ 555

*แจวเรือต่อไปเงียบ*

ดีใจที่มีคนเข้าใจอารมณ์วัยรุ่นนะคะ เราคิดว่าการแสดงออกของซิกฟรีดอายุ 15 มาแบบนี้ถือว่าวัยว้าวุ่นมาก
หงุดหงิดงุ่นง่านเพราะโดนขัง #ต้องรีบระบายนะซิกฟรีด /ผิด
มันก็อาจดูเข้าใจยากและไม่เป็นผู้ใหญ่ /ก็ไม่เป็นจริงๆ ละนะ
พอเทียบกับมาลแกธแล้วมาลแกธเลยดูพึ่งพาได้มากกว่า น่าเชื่อถือกว่า อะไรทำนองนั้นน่ะค่ะ
ตอนให้ของมาขอโทษ เราว่าโคลด์เองก็ซึ้งๆ น้ำใจแล้วละ /แต่แผลมันเกิดเพราะซิกฟรีดไง =.=
จริงๆ ก็มีคนบอกว่าเราเขียนตัวละครอีรุงตุงนังด้านความสัมพันธ์มาหลายคนแล้วค่ะ
คือจริงๆ เราชอบนะ เราว่ามันมีมิติดีน่ะค่ะ เหมือนได้ดูชีวิตคนจริงๆ
และพยายามเกลาให้อ่านเข้าใจง่ายๆ อยู่ค่ะ

เบ้ปากมองบน ความซิกความโคลด์ 

แอ๊ะ เป็นอะไรคะ ^^;

คนที่รู้ใจซิกที่สุดก็คือโคลด์ 
รู้ด้วยว่าซิกไปอยู่ที่ไหน
ที่แท้ทั้งสองพอไม่ได้นอนห้องเดียวกัน
ต่างก็นอนไม่หลับทั้งคู่
แน่ะ......มาลแกธ เจ้าชู้มีที่รักถึงร้อยคนเลย
แต่ให้โคลด์เป็นที่รักอันดับหนึ่งซะด้วย
แต่โคลด์หาสนใจไม่
       
 

เขินเลยค่ะ แต่คนที่อยู่ด้วยกันทุกวัน มาแยกห้องกันทันทีมันก็มีผิดที่ผิดทางบ้างละเนอะ
ส่วนที่โคลด์ตัดสินใจตามหาซิกฟรีด ถ้าให้เราเดา เดาว่าคงเพราะปล่อยไปไม่ได้ ก็ไม่ได้อยากจะใจดำละมั้ง
แต่โคลด์ก็ปากแข็งอยู่ค่ะ ถึงห่วงก็ไม่มีทางพูดว่าเป็นห่วงแหงเลย ;w;
ส่วนมาลแกธ เรือเฮียจะไปต่อได้หรือไม่อย่างไร...ได้แหละๆๆ แงงงงงง

เขาน่ารักมุ้งมิ้งกันดีจังเลยค่ะ ตอนเด็กๆเนี่ย จริงๆตอนโตก็น่ารักนะ แบบรู้สึกได้ว่าเขารักกันอ่ะค่ะ แต่กับท่านมาลแกธก็ก๊าวใจนะคะ 5555 แต่สงสารสองพี่น้องจังค่ะ รู้สึกเหมือนมันไม่ค่อยมีทางไปเลย แบบดูไม่มีหนทางที่จะได้เป็นอิสระด้วยกันเลยอ่ะ ฮือออ

ช่วงนี้เรือราชามาแรงจริงค่ะ เรือมาลแกธหายแบบเงียบๆ ^^;
ชีวิตต้องมีทางไปค่ะ ;w; เราต้องไม่สิ้นหวังงงงง

[ILLREI]

บทที่ 12 : บ่วงอารมณ์ (1)

โคลด์เองก็ไม่รู้ว่าทำไมบางทีเขาถึงรู้สึกได้ว่าซิกฟรีดอยู่ที่ไหน แต่นั่นพวกเขาต้องอยู่ใกล้กันระดับหนึ่ง

จุดหมายที่โคลด์มุ่งหน้าไปขณะนี้ค่อนข้างไกล แต่เขารู้ว่าถ้าจะตามหาซิกฟรีด ควรไปหาที่นั่นก่อน เพราะซิกฟรีดชอบไปที่นั่น

เจ้าชายเอลฟ์น่าจะยังไม่ได้ออกจากเขตภูเขา เพราะหากเป็นเช่นนั้น พวกควาร์คงแตกตื่นมากกว่านี้ ไม่ตามหากันแค่ในบริเวณภูเขา

สุดทิศตะวันออกเฉียงใต้ของเขตอาศรมควาร์มีน้ำตกเล็กๆ ซึ่งสะอาดและสวยงามอยู่ โคลด์ไม่อยากบอกให้คนแห่กันมาที่นี่ เพราะมันเป็นสถานที่ส่วนตัวของเขาเวลาอยากหลบจากพวกควาร์เช่นกัน

เห็นได้ว่าซิกฟรีดคิดตรงกับเขา

ดาร์กเอลฟ์พบเจ้าชายนอนหลับตานิ่งอยู่กลางผืนน้ำ ฝนกระทบใบหน้าซีดเผือด ริมฝีปากแดงจัดและสั่น

โคลด์หย่อนตัวลงน้ำ เดินลุยน้ำเข้าไปหา เมื่อเข้าไปใกล้จึงเห็นว่าใต้ร่างของซิกฟรีดมีพรายน้ำรูปร่างคล้ายแมลงปอนับร้อยตัวอุ้มอยู่ และริมฝีปากที่สั่นก็กำลังเพ้อภาษาที่โคลด์ไม่เข้าใจ

โคลด์เหมือนเห็นเจ้าชายเอลฟ์จอมเย็นชากลับเป็นเจ้าเด็กเอลฟ์เก้าขวบที่เขาช่วยจากฝูงหมาป่า ตอนนั้นซิกฟรีดก็มีอาการประหลาด พูดภาษาอะไรก็ไม่รู้ แถมยังพูดเร็วจนฟังไม่ได้ศัพท์

ตอนที่โคลด์คิดว่าจะลากซิกฟรีดกลับเข้าฝั่งแล้วเอายังไงต่อนั้นเอง พรายน้ำรูปแมลงปอตัวหนึ่งก็กระพือปีกใสเข้ามาหา

“เจ้าคือดาร์กเอลฟ์นามโคลด์ สตาร์” พรายน้ำเอ่ยด้วยเสียงของซิกฟรีด แต่ลึกๆ โคลด์รู้ว่ามันไม่ใช่ซิกฟรีด หรือตัวแทนของซิกฟรีด

“แล้วทำไม” โคลด์ตอบเฉื่อยชา ดึงร่างเจ้าชายไปทางฝั่ง

“ข้าเห็นเจ้า ดูเจ้าอยู่...ขอบใจที่ดูแลบุตรชายของข้า” พรายน้ำบินไปรอบๆ ศีรษะของโคลด์

ดาร์กเอลฟ์เบ้ปาก บุตรชายหรือ...เขาไม่ชอบคำนี้เลย มันทำให้เขานึกถึงบิดาบุญธรรมขึ้นมา

“ข้าไม่ดูแลบุตรเอลฟ์ ข้าทำเพราะโดนบังคับให้เป็นทาสของเขา”

“ถ้าเช่นนั้นก็ปล่อยให้เขากลับสู่ห้วงนทีเถิด”

ฝนตกหนักขึ้น แต่ละเม็ดกระแทกผิวเนื้อจนเจ็บ

โคลด์ปัดแมลงปอน้ำจนมันแตกกระจายเป็นน้ำหยดเล็กๆ “เขาตายข้าก็ตายสิ เอลฟ์ไม่ปล่อยข้าไว้หรอก” ดาร์กเอลฟ์ลากเจ้าชายขึ้นฝั่งได้สำเร็จ

ฝนประกอบเป็นพรายน้ำอีกครั้ง

คราวนี้เป็นรูปร่างของสตรีสูงศักดิ์ ใบหน้าสงบทว่าทรงอำนาจ รอยยิ้มที่ระบายบนมุมปากทั้งสองข้างดูสบายตา

“ถ้ายังไม่เลิกยุ่ง ข้าจะกรีดเลือดตัวเองลงน้ำ” โคลด์ขู่ เขารู้ว่าโลหิตของตนจะสร้างความอัปมงคลแก่สถานที่ศักดิ์สิทธิ์นี้

โลหิตอันเป็นที่โปรดปรานของบิดาแห่งความตาย

“เจ้าจะเจ็บเสียเปล่า บุตรแห่งบิดานภาแลมารดาสมุทร”

“ข้าไม่สนใจ เลิกยุ่งกับพวกเรา” โคลด์ก็ไม่เข้าใจว่าเขาจะเถียงกับสิ่งตรงหน้าทำไม แม้สัมผัสได้ถึงพลังที่บริสุทธิ์และสูงส่งของนาง แต่เขาก็เคยเผชิญหน้ากับพลังที่ไม่บริสุทธิ์แต่สูงส่งเฉกกันมาแล้ว

มารดานที...บิดาแห่งความตาย...เหล่าบิดามารดาจะสนใจเรื่องของพวกเขาทำไม

“ต่อจากนี้...พวกเจ้าจะเผชิญชะตากรรมอันหนาหนัก ข้ามาเพื่ออวยพร”

“ข้าไม่สนใจ” โคลด์ย้ำ “ท่านอยู่ข้างเหล่าเอลฟ์ ไม่ใช่พวกข้า ถ้าท่านมีเวลามาห่วงบุตรชายสายเลือดสูงศักดิ์ที่ตัวหนักชะมัดคนนี้ ก็ไปห่วงใยบุตรเอลฟ์ชาวบ้านธรรมดาด้วยดีไหม”

แววตาอ่อนโยน รอยยิ้มหรือก็เปี่ยมด้วยเมตตา สตรีตรงหน้าไม่แสดงอาการโกรธขึ้งแต่อย่างใด นางเพียงวาดมือ ฝนค่อยๆ ซาเม็ด อีกไม่นานกบจะร้องเปรมปรีดิ์ สายรุ้งจะพาดผ่านฟ้า น้ำสะอาดจะเต็มลำธาร ให้รสชาติสดชื่น คอยหล่อเลี้ยงสรรพชีวิต

โคลด์คิดว่า...ที่พวกควาร์หาซิกฟรีดไม่เจอ คงเป็นเพราะการบดบังซ่อนเร้นของมารดานที แต่เขาก็ยังไม่อยากเชื่อว่ามารดานทีจะปรากฏตัวออกมา เพราะขนาดบิดาแห่งความตายยังเคยปรากฏตัวให้เขาเห็นเพียงครั้งเดียวเท่านั้น

จิตวิญญาณแห่งบรรพกาลจากไปพร้อมกับสายฝน และในที่สุดซิกฟรีดก็หยุดพร่ำเพ้อ ก่อนหน้า ระหว่างนำเครื่องใช้ไปส่งให้โคลด์ที่โรงเก็บของ ฝนกำลังจะตกพอดี เขาเดินไปคิดไป หากฟังเสียงกระซิบฝนได้ แปลความหมายออก คงทราบข่าวสารจากทั่วสารทิศ ตั้งแต่เหนือจรดใต้ ตะวันออกจรดตะวันตก เนื่องเพราะฝนก็คือสายน้ำที่เชื่อมนภากับธรณีเข้าด้วยกัน

บางทีอาจทราบแม้กระทั่งข่าวสารที่ถูกปิดบังไว้

ซิกฟรีดเคยได้ยินพระสุรเสียงของบิดานภามาแล้ว (ทว่าหลังจากเติบโตขึ้น เสียงหลายเสียงที่เคยได้ยินแจ่มชัดในตอนเด็กกลับซาไป บางเสียงก็ไม่ได้ยินอีก) เขาคิดว่าแค่ฟังเสียงของฝนคงไม่ยากนัก

แต่ซิกฟรีดคิดผิด

คราแรกเขาไม่ได้ยินอะไรนอกจากเสียง ซ่า…ซ่า ของฝนที่ตกกระทบใบไม้และผิวน้ำ

ต่อมาเสียงกระซิบจับใจความไม่ได้ค่อยๆ ดังขึ้น

ผู้ชาย ผู้หญิง เด็ก คนแก่ สำเนียงของสัตว์ ภาษาเอลฟ์ ภาษาทมิฬ ภาษาของเอลฟ์ตะวันออก ภาษามนุษย์ ดวอร์ฟ เซ็นทอร์ ออร์ค ยักษ์ ภูตผี...และอื่นๆ ผสมปนเปมั่วไปหมด หัวเริ่มปวดระบม เขาสูดลมหายใจลึก พยายามไม่หลุดเข้าไปในเสียงอันโกลาหลวุ่นวาย เจ้าชายเอลฟ์ดันทุรัง เขาต้องการทราบความเป็นไปในราชวังรูเมเรียร์ ในแผ่นดินบ้านเกิด

‘เจ้าพร้อมรับฟังความจริงหรือไม่...ซิกฟรีด อาเลธ แห่งรูเมเรียร์’

เสียงนุ่มนวลของสตรีดึงเขาจมสู่ภวังค์

ซิกฟรีดหลับ

ก่อนจะตื่นในโลกแห่งมหานที

 

ซิกฟรีดลืมตา พบว่าตนอยู่ในห้องของตัวเอง เขาเปลือยอก ห่มผ้านวมหนา สวมกางเกงตัวใหม่ มีดาร์กเอลฟ์นอนขดบนพื้นข้างเตียง

เมื่อคืนโคลด์แบกซิกฟรีดกลับมายังอาศรม กว่าจะมาถึงก็ใกล้เช้าแล้ว เขาตอบคำถามควาร์ว่าเจอเจ้าชายนอนสลบอยู่ในป่า แต่ที่จริงเขาแบกซิกฟรีดกลับมาจากน้ำตก แบกแล้ววางอยู่เป็นสิบรอบ เพราะระยะทางไกลเกินไป ซิกฟรีดก็ตัวหนักเกินไป

เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ซิกฟรีดและตัวเอง สุมไฟในเตาผิงให้ห้องอุ่น และนอนหลับ

“ตื่นแล้วเหรอ ข้าเหนื่อยมาก ขี้เกียจจับเจ้าใส่เสื้อ แค่ใส่กางเกงก็ลำบากแล้ว” ก้อนโคลด์ที่ขดบนพื้นพึมพำ

ซิกฟรีดครางเบาๆ รู้สึกหนักไปทั้งตัว ศีรษะก็ยังปวดรุนแรง

“น้ำ...” คำแรกที่หลุดจากปากก็ใช้โคลด์เสียแล้ว

“ไปหยิบเองไป๊ ใช้จัง” โคลด์โมโหขึ้นมา นอกจากไม่ขอบคุณที่ช่วย ตื่นมายังใช้งานเขาทันที ต่อให้เขาเฉื่อยแฉะไม่รู้ร้อนรู้หนาวแค่ไหน แต่นี่ก็เกินไป

ซิกฟรีดพยายามลุก แต่ระหว่างพลิกตัวกลับเสียหลัก ล้มตึงลงทับโคลด์ที่นอนบนพื้น ดีที่ใช้มือยันทัน ไม่ทับไปทั้งตัว

“โอ๊ย!” น้ำหนักบางส่วนที่ทิ้งลงมากะทันหันทำให้โคลด์จุกอยู่ดี

ลมหายใจร้อนผ่าวรดต้นคอโคลด์ ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววหงุดหงิดที่อะไรก็ไม่ได้ดั่งใจ เขาพยายามนึกย้อนว่าเกิดอะไรขึ้น แต่นั่นทำให้ปวดศีรษะหนักกว่าเดิม หูก็อื้อไปหมด คล้ายกับเพิ่งหลุดออกจากที่ที่เสียงดังมากๆ

“หนัก ร้อน ลุกออกไป” ร่างของพวกเขาแนบชิดกันในสภาพล่อแหลม โคลด์เคยนอนกอดเจ้าชายน้อย ปลอบให้เลิกฝันร้ายเรื่องหมาป่า แต่นั่นก็นานมาแล้ว

ตอนนี้ เจ้านี่ไม่ใช่เจ้าชายน้อยเลย

“เกิด...อะไรขึ้น” ซิกฟรีดพึมพำ เขาไม่ได้ถามโคลด์แต่ถามตัวเอง

“หนัก” โคลด์ย้ำ เขาอธิบายว่าซิกฟรีดหายตัวไป แล้วควาร์ตามหา แต่ไม่ได้พูดเรื่องมารดานที

เพราะเรื่องนั้นต้องเป็นความลับ หาไม่แล้วจะเสี่ยงต่อการเปิดเผยตัวจริงของเขา ว่าสามารถสื่อสารกับเหล่าเทพได้

เขาต้องเป็นแค่ทาสดาร์กเอลฟ์ธรรมดาๆ

“ข้าบอกพวกเขาว่าเจอเจ้าในป่า” โคลด์เอ่ยเสียงเบา

“ขอบใจ” ซิกฟรีดเอียงใบหน้ามาจ้องโคลด์แบบไม่อยากเชื่อเท่าไหร่ ว่าโคลด์จะอธิบายอะไรๆ ให้เขาฟัง

ถ้าโคลด์บอกว่าซิกฟรีดไม่เคยสนใจตน ซิกฟรีดก็คิดว่าโคลด์ไม่เคยสนใจเขาเช่นกัน เว้นเสียแต่โคลด์จะได้รับคำสั่งให้ดูแลเขา หรือไม่ก็เป็นเรื่องที่หากโคลด์ไม่สนใจก็จะเดือดร้อน (เช่น ซักผ้ากับปัดกวาดเช็ดถู)

“ข้าเหนื่อยมากกับการแบกเจ้ากลับมา ถ้าอยากขอบใจ ขอข้านอนพักดีๆ” หน้าท้องของซิกฟรีดร้อนแนบกับท้องน้อยของโคลด์ ราวคนมีไข้ที่ร้อนไปทั้งตัว

“ลุกไม่ขึ้น”

โคลด์ขืนตัว จะพลิกอีกฝ่ายออก แต่เขาเองก็เหนื่อยจนหมดแรง “เจ้าพยายามลุกสิ เจ้าคนตัวหนัก”

ซิกฟรีดยันแขนขึ้น ตาดุๆ จ้องโคลด์ระยะประชิด

ก่อนจะร่วงลงมาทับอีกครั้ง

“อา…” โคลด์หมดหวัง เขาไม่อยากเรียกใครมาช่วย ให้เห็นเจ้าชายนอนทับเขาในสภาพนี้

ไม่สิ…ยังมีอีกคนที่พอช่วยได้อยู่

“เจ้าเรียกมาลแกธมาช่วยสิ ควาร์มีเวทสื่อสารใช่มั้ย”

ถ้าเป็นมาลแกธโคลด์โอเค

ซิกฟรีดมองดุ “เวทสื่อสารใช้ผ่านอุปกรณ์เวท ทำไมข้าต้องมีอุปกรณ์เวทคู่กับเอลฟ์ตะวันออก”

อันที่จริงก็มีวิธีสื่อสารอื่นๆ แต่ซิกฟรีดไม่เอ่ยถึง

“แล้วจะเอายังไง จะนอนทับดาร์กเอลฟ์ให้ผิวขาวๆ ของเจ้าหมองหรือไง”

“ตัวเจ้าก็นุ่มดี” ซิกฟรีดประชด

คำตอบนี้ทำให้โคลด์บื้อไปเลย

“ข้าไม่ได้ตัวนุ่มนิ่ม” เขาออกกำลังด้วยการฝึกอาวุธทุกวัน

“นุ่ม” ซิกฟรีดได้ช่องกวนโคลด์แล้ว

“ไม่ ข้าตัวแข็ง กล้ามเป็นมัดๆ” ซึ่งเกินจริงไปหน่อย แต่พอกล้อมแกล้มได้

ซิกฟรีดเอาหน้าหนุนหัวโคลด์ “หัวเจ้าก็นุ่ม สมองนุ่ม...นิ่ม”

ผมสีเงินอ่อนนุ่มระแก้มเจ้าชายเอลฟ์

“ลุกออกไป” โคลด์พูดเรียบๆ ไม่ขึ้นเสียงด้วยซ้ำ แต่เด็ดขาด

ซิกฟรีดโงศีรษะขึ้นมา ดวงตาสีแปลกถึงจะดุแต่ก็มีแววร่าเริงขี้เล่นเจืออยู่เล็กน้อย เขาถึงกับยิ้มด้วยซ้ำแต่ไม่รู้ตัว

“ขำอะไร”

“ขำ?” ซิกฟรีดเอาศอกยันคร่อมหน้าโคลด์ไว้ จะได้มองหน้ากันได้ กำลังค่อยๆ ฟื้นกลับมาทีละนิด

ดาร์กเอลฟ์มองตอบด้วยดวงตาสีม่วงเข้ม ผิวสีม่วงอมเทา ริมฝีปากสีม่วงอ่อน ดูอย่างไรก็ไม่ใช่ความงามในอุดมคติของเอลฟ์

“ข้าไม่ได้ขำ”

แต่ยิ้มอยู่ชัดๆ

“เจ้ายิ้ม” โคลด์ใช้ลูกฮึดดิ้นไปมาใต้ร่างอีกฝ่าย ที่ว่าซิกฟรีดทำควาร์บ่าหลุดไปสองคนน่าจะไม่ได้โม้ เขารู้สึกเหมือนถูกก้อนหินขนาดเท่าคนทับ พอดิ้นมากๆ ร่างกายท่อนล่างบดเบียดกัน โคลด์ก็รู้สึกเสียววาบในท้องน้อย

ดาร์กเอลฟ์หยุดดิ้นกะทันหัน



—————————————————————————

A/N ก็ต้องหยุดดิ้นละนะ แนบชิดกันขนาดนี้ ('////') อ่านถึงช่วงจบ มีใครลืมคอมเมนต์เรื่องมารดานทีไหมคะ /เราลืมค่ะ!!! /ยกมือ XD

ป.ล. ตอนต่อไป...ลุ้นค่ะๆ \(*0*)/

ติดตามผลงานของเราได้ที่ I L L R E I ♰ Boy Love Fantasy
♰ Facebook : https://www.facebook.com/ILLREI/
♰ Twitter : @VinzeSchwarz

[naplatoo]

หลุดเรื่องมารดานทีไปนานแล้วค่ะ

ตอนนี้โฟกัสแต่เอลฟ์กับดาร์กเอล์ฟนอนทับกัน 55555