หัวข้อ: Sunrise in the forest บทที่ 40 (ตอนจบ)

[piggyfree]

น้องลู่.... มาเถอะ  เรามีของกินมาฝากนะ
เราเพิ่งกลับมาจากเชียงใหม่ เรามีผลไม้ เรามีขนมมาเยอะเลย
มาเถอะนะ  เราคิดถึง

[dekying kukkig]

  รอฉันรอเธออยู่ ~~~~

[MyTeaMeJive]

ภาคกวางทอง

บทที่สิบสอง


นับตั้งแต่หยางติงและเหอชินรุ่ยย้ายออกไป จวนเจ้าเมืองก็มีผู้คนน้อยลงไปหนึ่งในสาม ด้วยหยางหลงเจ้าเมืองคนปัจจุบันมักใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่ศาลาว่าการเมืองทั้งพักค้างคืนอยู่ที่นั่น 5 คืนในรอบสัปดาห์ ทั้งมักจะออกไปตรวจหมู่บ้านต่าง ๆ ในเมืองด้วยตนเองอย่างสม่ำเสมอ
จวนเจ้าเมืองจึงมีเพียงหลิวเพ่ยหลิงฮูหยินเจ้าเมืองลั่ว ที่ทำหน้าที่ดูแลบุตรชายคือหยางเจิ้นขุยเป็นหลัก  หากหลิวเพ่ยหลิงก็มีผู้รับใช้ส่วนตัวเพียง 2 คน หาได้มีคนติดตาม คนรับใช้ และผู้ช่วยมากมายล้อมหน้าล้อมหลังดั่งเช่นเหอชินรุ่ย
หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้น หยางหลงที่รู้จักแยกแยะ หาได้มีความคิดที่จะไล่คนติดตามมารดาออกไปสักคน  แต่เป็นหยางไห่ที่ยื่นมือเข้ามาสอบถามกลุ่มคนเหล่านี้ ว่ายังต้องการติดตามไปรับใช้มารดาที่วัด หรือจะไปช่วยงานจัดการร้านค้าในส่วนที่กิจการย่ำแย่ สุดท้ายพวกนางจึงทยอยลาออกไปเอง
ต่อมาการที่หยางหลงไม่ค่อยกลับมาบ้าน และหลิวเพ่ยหลิงสนใจแต่การดูแลบุตร ก็ยังทำให้คนที่มาติดต่อไม่ต้องมารอคอยอยู่ที่จวนเจ้าเมือง สามารถไปยื่นเรื่องไว้ที่ศาลาว่าการเมืองได้ตลอดเวลา
หลายเดือนผ่านไปจวนเจ้าเมืองก็ค่อย ๆ เข้าสู่ความสงบอย่างแท้จริง

ค่ำวันนี้ ที่จวนเจ้าเมืองยังมีคนน้อยลงไปอีกจนหยางหลงยังแปลกใจ ที่หน้าประตูใหญ่มีเวรยามอยู่สองคน ถัดเข้ามาด้านในก็มีเพียงคนรับใช้คนหนึ่งที่รับหน้าที่เดินจุดโคมไฟที่ด้านหน้าเรือนพัก และในสวน จากนั้นก็กลับไปพัก เช่นเดียวกับคนรับใช้ชายที่ไปหาหยางหลงที่ศาลาว่าการ เมื่อเดินนำกลับมาถึงเรือนต้นส้ม ก็ค้อมตัวกลับไปเช่นกัน
หยางหลงยังคงพักอยู่ที่เรือนต้นส้มหลังเดิม ส่วนหลิวเพ่ยหลิงกับหยางเจิ้นขุยย้ายไปพักอยู่ที่เรือนต้นหลิวที่อยู่ถัดไปจากเรือนดอกโบตั๋น แม้นางจะดูแลหยางหลงด้วยตนเองเหมือนที่ผ่านมาก็ตาม

หยางหลงอดไม่ได้ที่จะเหลียวมองกลับไปที่เรือนรับรองดอกโบตั๋นที่ปิดเงียบมานาน ก่อนที่จะหันมาเปิดประตูเรือนพักของตนเองเข้าไป
หญิงรับใช้ของหลิวเพ่ยหลิงที่ยืนรออยู่ แจ้งว่า ฮูหยินและแขกที่มาพบรออยู่ที่ห้องพักของฮูหยินที่ชั้นบน หยางหลงจึงถามถึงบุตรชาย นางตอบว่าอยู่กับนางพี่เลี้ยง ชายหนุ่มบอกให้หญิงรับใช้กลับไปพักผ่อนจากนั้นจึงก้าวขึ้นไปที่ชั้นบน

ภายในห้องนอนเดิมของหลิวเพ่ยหลิงในยามนี้ นอกจากหลิวเพ่ยหลิงแล้ว ยังมีแขกที่มารออยู่ คือนางเทพกวางสายลม และลู่
ทั้งสามคนหาได้สนทนากันในระหว่างที่รอหยางหลง เมื่อชายหนุ่มก้าวเข้ามา ทั้งนางเทพกวางสายลม และหลิวเพ่ยหลิงก็ดูผ่อนคลายลง ส่วนลู่หันมายิ้มกว้างทักทาย
สายตาของหยางหลงหยุดอยู่ที่ลู่นับตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในห้อง จนกระทั่งนางเทพกวางกระแอมเตือน เจ้าเมืองลั่วถึงได้หันมาทำความเคารพ
เวลาเพียงไม่กี่เดือนที่มิได้พบกัน ลู่เติบโตไปเป็นชายหนุ่มผู้งดงามยิ่ง ใบหน้านั้น คิ้ว ดวงตา จมูก ริมฝีปาก เรือนผม และผิวล้วนงดงาม โดยเฉพาะรอยยิ้ม ช่างงามยิ่งกว่าทุกสิ่งใดในโลกที่ว่างาม
จิตวิญญาณของหยางหลงล่องลอยเข้าไปอยู่แทบเท้าของชายหนุ่มผู้นี้ จนกระทั่งได้ยินเสียงหลิวเพ่ยหลิงเรียกชื่ออีกครา หยางหลงจึงได้สติ หันมากล่าวคำทักทาย

นางเทพกวางสายลมพยักหน้ายอมรับว่า การแสดงออกของหยางหลงเมื่อได้พบลู่ครานี้ ทำให้นางมีความพึงพอใจมิใช่น้อย แต่นางมิได้พาบุตรชายมาที่นี่เพื่อให้เจ้าเมืองลั่วทำตาหวานเชื่อมใส่
นางมาเพราะคำอธิษฐานของหลิวเพ่ยหลิง ที่ยังต้องขอความร่วมมือจากทั้งสองคน เมื่อหยางหลงนั่งลงที่เบาะและมีท่าทีว่าจะดึงจิตวิญญาณกลับมาได้บางส่วน นางเทพกวางสายลมจึงบอกให้หลิวเพ่ยหลิงเป็นคนกล่าวคำ

"หลิวเพ่ยหลิงฮูหยินเจ้าเมืองลั่วอธิษฐานต่อข้า นางรักษาสัญญาไม่บอกคำอธิษฐานนั้นต่อเจ้า ข้าก็รักษาสัญญาไม่บอกลู่ก่อนเช่นกัน อยากให้ฟังพร้อมกัน แล้วตัดสินใจว่าจะคิดเห็นเช่นใด หากไม่เห็นด้วยพวกเจ้าย่อมมีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธ"

แม้นางเทพกวางจะเริ่มต้นเช่นนี้ แต่ทุกคนรู้ดีว่า เมื่อผู้อธิษฐานรักษาสัญญา แต่หากผู้รับคำอธิษฐานนั้นมาแล้วไม่ปฏิบัติตาม ผลเสียหายย่อมตกอยู่กับผู้รับคำอธิษฐานนั้น

หลิวเพ่ยหลิงเริ่มต้นด้วยการกล่าวถึงเรื่องราวค้างคาใจของนาง ตั้งแต่เรื่องการสืบทอดตำแหน่งเจ้าเมืองลั่ว การให้กำเนิดหยางเจิ้นขุย ความต้องการให้สามีรับภริยาอีกคนหรือหลายคนเพื่อให้มีทายาทที่ถูกต้อง การฝากความหวังทั้งหมดทั้งมวลไว้ที่หยางเจียเจิง แล้วก็สูญเสียหยางเจียเจิงไป นางมิอาจสนับสนุนให้บุตรคนเล็กเป็นเจ้าเมืองได้ และไม่เห็นหนทางอื่น จึงอธิษฐานกับนางเทพกวางสายลม เพื่อขอบุตรผู้สืบทอดตระกูลหยาง
หลิวเพ่ยหลิงกล่าวย้ำหลายครา ว่าเรื่องนี้เป็นความต้องการของนางเอง ส่วนนางเทพกวางสายลมมิได้กล่าวสิ่งใดที่เป็นการโน้มน้าวการตัดสินใจ

หยางหลงมองฮูหยินด้วยความตกใจพยายามจะขัดหลิวเพ่ยหลิงหลายครา แต่นางเทพกวางสายลมขอให้หยางหลงฟังให้จบ ส่วนลู่นั้นตกใจยิ่งกว่า ดวงตาสีทองที่มองมายังอีกสามคนในห้องเต็มไปด้วยความสับสน

"ขอบุตรผู้สืบทอดตระกูลหยางจากป่าสีทองคืออะไร"

นางเทพกวางสายลมกล่าวตอบ "ใช้น้ำเชื้อของท่านเจ้าเมืองกับเจ้าไปฝากในครรภ์ของเพ่ยหลิง"
"ข้าหรือ"
นางเทพกวางสายลมย้อนถาม "หรือจะให้ใช้น้ำเชื้อของผู้อื่นกับท่านเจ้าเมือง เจ้ายอมหรือ"

ลู่หน้างอใส่มารดา "ขอคุยกับท่านเจ้าเมืองก่อนได้หรือไม่" ไม่รอให้มีผู้ใดกล่าวอนุญาต ลู่ก็ลุกขึ้นแล้วก้าวเดินออกไปรอที่ด้านนอกห้อง 
จากที่ยืนอยู่ก็มิได้ไกลเกินกว่าที่คนในห้องจะได้ยินบทสนทนา เพราะลู่ต้องการซักถามหยางหลงโดยที่ไม่ถูกมารดา หรือ ฮูหยินขัดจังหวะ
"ท่านรู้เรื่องนี้มาก่อนหรือไม่"
"ไม่" หยางหลงกล่าวความจริง "แต่ข้ารู้ว่านางเป็นทุกข์ เรื่องบุตร เรื่องครอบครัว หากข้าก็มิต้องการที่จะรับภรรยาหรืออนุอีก"
"เพราะอะไร เพราะท่านรักนางมากจนไม่อาจกอดใครได้อีกหรือไง" ลู่ไม่เคยโกรธใคร แต่เมื่อน้ำเสียงที่ห้วนกว่าเดิมและแววตาเช่นนี้ ก็ชัดเจนมากเกินพอว่าลู่กำลังโกรธมาก
หยางหลงจับมือของลู่ไว้ "ก่อนนี้ข้าไม่ต้องการกอดใคร ไม่มีความต้องการที่จะมีภริยาหรือมีบุตรอีก ข้าก็แค่รู้สึกว่าข้าพอใจกับความเป็นอยู่เหล่านั้นแล้ว"
"แล้วข้าล่ะ ท่านมายุ่งกับข้าทำไม"
"ข้ารักเจ้า" หยางหลงกล่าวอย่างหนักแน่น แต่ลู่กลับยิ่งขัดใจจนต้องกระทืบเท้า
"ก็ท่านบอกว่า ท่านพอใจกับความเป็นอยู่ทุกวันนี้ มิต้องการจะมีภริยา"
หยางหลงก้าวมาโอบกอดลู่ไว้ เพื่อให้อีกฝ่ายใจเย็นและรับฟังความในใจ
"นั่นเป็นเรื่องก่อนจะพบเจ้า ข้าพอใจกับชีวิตในเวลานั้น แต่เมื่อพบเจ้าที่ป่าสีทองข้าก็พบว่า ข้าชอบเจ้ามากกว่า ยิ่งใกล้ชิดก็ยิ่งคาดหวังไปไกล แต่เจ้าก็อยู่สูงยิ่งนัก"
ลู่ทุบที่เอวหนาของอีกฝ่าย ยิ่งฟังคำตอบของหยางหลงแทนที่จะชื่นชมกับคำหวาน แต่กลับยิ่งไม่พอใจ
"ข้ารักเจ้าตั้งแต่แรกเห็น ข้ามั่นใจว่าข้าแสดงออกต่อเจ้าอย่างชัดเจน แต่เพราะเจ้าอยู่สูง ดังนั้นข้าจึงต้องพิสูจน์ตนเองกับผู้ใหญ่"
"พิสูจน์อะไร"
"พิสูจน์ว่าข้าดีเพียงพอ ข้าสมรสแล้ว การยกให้เจ้าเป็นภรรยาเอกไม่ได้ยุ่งยาก ติดที่ผู้ใหญ่จะคัดค้านหรือไม่"
"แล้วที่ท่านไปหาข้าทุกหกเดือนมานานกว่าสองปี นั่นยังไม่เรียกว่าผู้ใหญ่ยอมรับหรือ คำหวานพวกนั้นของท่านมันคืออะไร ท่านอ้างนั่นนี่มากมาย เพราะที่แท้ท่านก็ต้องการแค่น้ำเชื้อจากข้าเพื่อให้กำเนิดบุตรอีกคนแก่ท่าน เพราะท่านทำไม่ได้แล้ว!"
หยางหลงกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น "อย่านำความรักของข้า ไปปะปนกับคำขอของเพ่ยหลิง"
ลู่กำหมัดทุบแผ่นหลังกว้างของหยางหลง "พวกท่านใจร้ายนัก ทั้งที่ข้าเฝ้ารอวันที่จะเป็นผู้ใหญ่ ได้อยู่กับท่าน แต่ท่านก็กลับ...."
"มิใช่ ลู่ฟังข้านะ" หยางหลงลูบแผ่นหลังของลู่เพื่อให้ใจเย็นลง "ข้ากอดใครไม่ได้ก็จริง แต่ข้าอยากกอดเจ้า รอให้เจ้าเป็นผู้ใหญ่ รอให้ทุกคนยอมรับ ซึ่งนั่นเป็นเรื่องสำคัญมากต่อศักดิ์ศรีและชีวิตของเจ้าเอง ท่านเทพทั้งสามรวมถึงท่านรองแม่ทัพล้วนย้ำเตือนให้ข้ารอวันที่เจ้าพร้อม เพราะมิเช่นนั้นเจ้าจะเป็นอันตราย ดังนั้นต่อให้ข้าต้องการเจ้ามากเพียงใด ข้าก็ต้องเก็บงำความต้องการของข้าไว้ แต่หากทั้งหมดนี้จะทำให้เจ้าเข้าใจผิด ข้าขอโทษ"

หยางหลงและหลิวเพ่ยหลิงไม่มีเรื่องให้เกี่ยงงอนหากจะยกให้ลู่เป็นภริยาเอก เพียงแต่ลู่คือเทพแห่งป่าสีทอง หากต้องกลายเป็นภริยาของชายคนหนึ่งจะเหมาะสมแล้วหรือ ต่อให้เป็นเจ้าเมืองลั่วก็ตาม นอกจากนี้แล้ว ลู่เป็นกวางทองซึ่งเป็นที่รักของเทพและสรรพสัตว์ทั้งป่าสีทอง หากจะมีใครสักคนทัดทานขึ้นมา ลู่ก็คงไม่มีความสุข
ลู่มองดวงตาของหยางหลง จากนั้นหันกลับไปมองมารดาที่อยู่ในห้อง แล้วหันกลับมาถามหยางหลงด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"ข้าถามใจท่าน ท่านคิดเห็นเรื่องขุยเอ๋อร์อย่างไร"
"ขุยเอ๋อร์เป็นบุตรของข้ามิเปลี่ยนแปลง"
"แต่ส่วนลึกในใจของท่านรู้ดีว่าความจริงคืออะไร"
หยางหลงกล่าวย้ำด้วยคำเดิม ว่าหยางเจิ้นขุยคือบุตรของเขาอย่างแน่นอน ลู่พยักหน้าเข้าใจ เพราะความเห็นนี้มิได้ต่างจากเทพกวางสายฟ้า ที่แม้จะไม่ได้เป็นบิดาที่ให้กำเนิดแต่ก็ปกป้องดูแลลู่มาตลอด
"หากมีเพียงน้ำเชื้อของข้าที่ฝากในครรภ์ของฮูหยิน ท่านยอมหรือไม่"
หยางหลงส่ายหน้า นี่กลับเป็นเรื่องที่ยอมมิได้ เขายินยอมเลี้ยงบุตรอีกสักคนหรือหลายคน หลิวเพ่ยหลิงจะตั้งครรภ์กับใครเขากลับไม่รู้สึกเจ็บปวด แต่เมื่อคิดว่าบุตรนั้นเป็นของลู่กับหลิวเพ่ยหลิง เขากลับยอมรับมิได้
หรือจะเป็นลู่กับสตรีผู้ใด ก็ล้วนทำให้เจ็บปวดใจทั้งนั้น
ลู่ไม่รู้ว่าหยางหลงคิดอะไรอยู่ เพียงแต่มองเห็นดวงตากับสีหน้าท่าทางลำบากใจของหยางหลงก็คิดไปว่า ความคิดของหยางหลงนั้นช่างซับซ้อน
"ที่แท้ท่านอยากให้ข้าทำอะไร ท่านต้องการบุตรหรือไม่" จากความโกรธกำลังกลายเป็นความผิดหวัง
แต่ครานี้หยางหลงกลับพยักหน้าช้า ๆ "หากเป็นข้ากับเจ้า ข้าย่อมต้องการ แต่หากเจ้ามิเต็มใจ ข้าย่อมมีหนทางอื่น"
"หนทางนั้นคืออะไร ท่านจะหลับนอนกับฮูหยินหรือ"
"ไม่" เป็นหลิวเพ่ยหลิงที่ร้องแทรกขึ้นมา
ลู่หันไปมองหลิวเพ่ยหลิง แล้วหันมามองหยางหลง "นี่มิใช่ว่า ที่แท้ท่านมิได้ไม่ต้องการ แต่เป็นเพราะนางมิยินยอมต่างหาก"
"ไม่ใช่ ลู่อย่านำทุกเรื่องมารวมกัน" หยางหลงที่ทำเพื่อผู้อื่นมาตลอด มิเคยต้องกล่าวถึงความต้องการ และความในใจของตนเอง เมื่อต้องมาเปิดเผยเรื่องราวเช่นนี้ย่อมรู้สึกขัดแย้ง และกังวลว่ายิ่งกล่าวจะยิ่งทำให้หลิวเพ่ยหลิงเสียหายหรือไม่ และลู่จะเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างเขากับฮูหยินหรือไม่ "ตั้งแต่มีเจิงเอ๋อร์ข้าก็...ข้าก็...."
"ตั้งแต่ข้าตั้งครรภ์เจิงเอ๋อร์ พวกเราก็มิได้หลับนอนด้วยกันอีก" หลิวเพ่ยหลิงกล่าวขึ้น ความอ้างว้างนั้นทำให้นางหลงกลชายอื่นจนตั้งครรภ์ ขณะที่หยางหลงก็กล่าวโทษตนเอง
เมื่อเวลาผ่านไป ความสัมพันธ์ของพวกเขาจึงเป็นเพียงพี่ชายกับน้องสาวที่คอยดูแลกันและกันเท่านั้น

ลู่คิดทบทวนเรื่องราว พยายามแยกแยะคำอธิษฐานของหลิวเพ่ยหลิงออกจากความคิดของหยางหลง และของตนเอง จากนั้นจึงกล่าวคำ "ข้าให้ได้เพียงน้ำเชื้อเท่านั้น"
ที่จริงลู่กล่าวคำนี้ด้วยน้ำเสียงปกติที่มิได้ดังนัก แต่ทำให้หลิวเพ่ยหลิงดีใจอย่างยิ่งนางถึงกับโขกศีรษะขอบคุณเสียงดังหลายครา จนนางเทพกวางที่อยู่ใกล้กว่า ต้องเข้าไปดึงแขนไว้

สำหรับนางเทพกวางสายลมนั้น รู้สึกหวั่นใจมาตั้งแต่แรก กลัวว่าลู่จะต้องเข้าหอกับหยางหลง ถึงได้สงวนถ้อยคำมากมายไว้  เมื่อได้ยินว่าลู่จะให้เพียงน้ำเชื้อ และหยางหลงก็ตอบรับทำให้นางวางใจไปมาก
มาถึงขั้นนี้แล้ว นางไม่มีความคลางแคลงใจว่าหยางหลงจะไม่ควบคุมตนเอง
ที่กังวลย่อมเป็นบุตรชายของนางเองต่างหาก
ลู่นั้นจะอย่างไรก็เป็นสัตว์ป่า เมื่อถึงฤดูกาลผสมพันธุ์ ความต้องการย่อมมาก่อนสิ่งใด นอกจากนี้ยังมีแนวโน้มที่จะทำอะไรตามใจตนเองเหมือนกับเทพเสือโคร่งภูผาผู้เป็นบิดาที่แท้จริงอีกด้วย

นางเทพกวางสายลมเรียกหยางหลงและลู่กลับเข้ามาในห้อง กล่าวถึงขั้นตอนต่าง ๆ พร้อมกำชับว่า ลู่และหยางหลงจะต้องมอบน้ำเชื้อด้วยความเต็มใจ และหลิวเพ่ยหลิงจะดูแลทารกในครรภ์ด้วยความรักเป็นอย่างดีตลอดเวลานับจากนี้
ทั้งสามคนค้อมตัวรับคำสั่ง นางจึงให้หยางหลงพาลู่ไปที่ห้องนอนใหญ่ของหยางหลงที่อยู่ติดกัน

นางเทพกวางสายลมปรายตามองหลิวเพ่ยหลิง ทิ้งเวลาให้หยางหลงและลู่ได้อยู่ด้วยกันสักครู่ จึงบอกให้หลิวเพ่ยหลิงไปอาบน้ำแล้วรออยู่ในห้องนี้ ส่วนตนเองตามไปที่ห้องนอนของหยางหลง
ทั้งสองคนอาบน้ำเปลี่ยนเป็นเสื้อคลุมนอนแล้ว แต่กลับนั่งคุกเข่าหันหน้าเข้าหากัน ทิ้งช่องว่างเบื้องหน้าไว้กว้าง บ่งบอกถึงความตึงเครียดของทั้งสอง
"นี่พวกเจ้ามิได้รักกันหรอกหรือ ถึงได้นั่งอยู่ห่างกันถึงขนาดนั้น"
ไม่มีคำตอบจากทั้งสองคน ด้วยหยางหลงกำลังมองลู่ที่ก้มหน้ามองมือตนเอง
"กวางทอง" มารดาเรียก
"ขอรับ"
"เจ้าจะให้ทายาทที่ดีได้อย่างไร หากเจ้าไม่สร้างเขาด้วยความรัก"
ลู่ยังคงก้มหน้า ทำให้นางเทพกวางถอนหายใจ
"ข้าจะรออยู่ที่หน้าประตู ท่านเจ้าเมือง ข้ามีเวลาจนถึงเที่ยงคืนนี้เท่านั้น หากท่านยังมัวแต่มองหน้าลูกชายข้าอยู่เช่นนี้ ข้าก็คงได้แต่ผิดคำอธิษฐานแล้ว"
"ท่านแม่" ลู่หันมาทำหน้าตาน่าสงสาร ประหนึ่งว่ามารดากำลังจะส่งเข้าเรือนจำ
นางเทพกวางสายลมหรี่ตามอง "เรื่องในห้อง ท่านเจ้าเมืองจะสอนเจ้าเอง ส่วนแม่จะไปรอที่ด้านนอก"

หยางหลงเองก็เครียดและลำบากใจมิใช่น้อย เมื่อนางเทพกวางสายลมบอกว่าจะรออยู่นอกห้อง
หากใครต้องมาพบเจอสถานการณ์เช่นนี้ย่อมเข้าใจความรู้สึกของหยางหลง
ด้วยเบื้องหน้าคือคนรัก แต่ติดอยู่ที่มารดาของเขาอยู่หน้าห้อง แล้วที่ห้องติดกันคือภรรยาที่รอน้ำเชื้อเพื่อตั้งครรภ์
ช่างลำบากใจ กระอักกระอ่วนใจยิ่งนัก!
 
เมื่อนางเทพกวางสายลมกลับออกไปแล้ว หยางหลงจึงลุกขึ้นมาหาลู่แล้วดึงขึ้นมานั่งข้างกันบนเตียงนอน
"กลัวข้าหรือ"
"มิใช่หรอก ไม่รู้เหมือนกันว่ากำลังคิดอะไรอยู่ มันสับสน แล้วก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องขอเช่นนี้"
"เพ่ยหลิงน่ะหรือ"
ลู่พยักหน้า "เป็นคำขอที่.....ก็อยากให้ตามที่ขออยู่หรอกนะ แต่มันแปลก ๆ ยิ่งคิดยิ่งไม่น่าวางใจ"
"หากเจ้าไม่ต้องการ" หยางหลงจะลุกขึ้น แต่ลู่จับข้อมือไว้
"มาถึงขั้นนี้แล้ว ท่านจะเลี้ยงดูบุตรของพวกเราเป็นอย่างดี จะไม่ให้เขาเป็นคนเกเร เอาแต่ใจแบบข้าใช่ไหม"
หยางหลงแตะที่ปลายคางของลู่ให้หันมามอง "เจ้ามิได้เกเร หรือเอาแต่ใจ แต่เพราะที่ผ่านมาทุกคนคิดแทนเจ้า ทำให้เจ้าทุกอย่าง ต่อให้มีเรื่องราวที่ผิดพลาดขึ้น พวกเขาซึ่งก็รวมถึงข้าด้วย ต่างก็พร้อมที่จะพาเจ้าออกจากปัญหาแล้วแก้ไขเรื่องเหล่านั้น"
ลู่ย่นจมูก "นั่นมิใช่จะทำให้ข้ากลายเป็นกวางเกเรหรือ"
"ย่อมมิใช่"

หยางหลงชวนพูดคุยให้ลู่มีความผ่อนคลาย เพราะเรื่องนี้หากเป็นคนหนุ่มทั่วไป หรือคนที่มีครอบครัวแล้วอาจมิต้องคิดมากวุ่นวาย หากเป็นหยางเฉิงก็คงยักไหล่ กับยกยิ้มมุมปากแบบคนเจ้าเล่ห์แล้วเดินเข้าหอไปกับฮูหยินคนใดคนหนึ่งในทันที หรือถ้าเป็นหยางไห่ คงหัวเราะเสียงดังแล้วถามกลับว่า ต้องการมากสักเท่าใด
แต่นี่คือครั้งแรกของลู่  หยางหลงจึงคาดหวังที่จะสร้างความประทับใจต่ออีกฝ่าย มิคาด เมื่อเวลามาถึงกลับกลายเป็นการทำตามคำร้องขอ และหน้าที่

ลู่หันมามองคนที่กำลังกล่าวคำอยู่ดี ๆ แล้วก็หยุดกล่าวคำไปเสียเฉย ๆ
"มีอันใด"
"เจ้างามมาก"
ลู่หน้าแดงไปถึงคอ กล่าวคำไม่เต็มเสียง "อันใดกัน จู่ ๆ ก็เปลี่ยนเรื่อง คนอื่นเขากำลังคิดวุ่นวายอยู่นะ"
แต่เพราะสายตาหวานเชื่อมของหยางหลงที่ทำให้ลู่ที่คิดโวยวายยังต้องพลอยสงบคำตามไปด้วย
ที่ผ่านมาหยางหลงก็มักทำสายตาแบบนี้ เคยกล่าวคำชมคล้ายกับแบบนี้
แต่ครานี้กลับทำให้ใจสั่น แม้จะรู้สึกกังวลหลายเรื่อง แต่ก็เชื่อว่า หากปล่อยให้อีกฝ่ายนำทางไป เรื่องราวจะผ่านไปด้วยดี

มือใหญ่ของหยางหลงแตะที่ปลายคางสวยให้เงยหน้าขึ้นมารับจูบ ที่ไม่ต่างจากจูบที่ผ่านมาแล้วหลายครั้ง แต่มือที่สัมผัสร่างกายกลับให้ความรู้สึกที่แตกต่าง
เป็นสัมผัสที่ให้ความรู้สึกดีอย่างยิ่ง และต้องการให้สัมผัสไม่สิ้นสุด จนกลายเป็นความหวาดกลัวใจตนเอง
ร่างกายผอมบางสั่นไหวเบา ๆ หยางหลงจึงเปลี่ยนไปจูบแก้ม และซุกไซ้ที่ต้นคอ ลู่เหยียดกายขึ้นหาส่งเสียงครางแผ่วเบา
มือใหญ่ลากสัมผัสลงไปที่แผ่นหลัง แล้วรั้งสะโพกบางให้เข้ามานั่งอยู่บนตัก
นี่ทำให้ลู่ถึงกับเกร็งตัวดันไหล่กว้างไว้ แต่กลับทำให้เกิดช่องว่างให้หยางหลงแกะสายรัดเสื้อนอก เปิดเผยผิวกายงดงาม
สายตาของหยางหลงที่มองมามีแต่ความชื่นชม เป็นถ้อยคำที่ชัดเจนยิ่งกว่าคำพูดใด
หยางหลงช้อนด้านหลังคอของลู่ให้เงยหน้ารับจูบ ขณะที่ฝ่ามือใหญ่สัมผัสที่อกบาง แผ่นหลังแล้วกลับมาบีบนวดที่ต้นขา จูบนี้ยิ่งนานยิ่งร้อนแรงจนแทบหายใจไม่ทัน
เมื่ออีกฝ่ายแกะเชือกกางเกง ลู่ขยับตัวหนี แต่หยางหลงรั้งเอวไว้ บีบนวดก้นกลม แล้วลูบไล้วนมาส่วนหน้าสัมผัสแก่นกาย
ลู่พยายามจะเงยหน้าหนีจูบร้อนของอีกฝ่าย ติดที่มือใหญ่ที่ยังคงดันต้นคอด้านหลังไว้แน่น ได้แต่หลับตามัวเมาอยู่กับรสจูบนั้น จนกระทั่งแท่งร้อนของอีกฝ่ายทาบลงมาหามือใหญ่ของหยางหลงรูดรั้งแก่นกายทั้งสองไปพร้อมกัน
หยางหลงละจูบริมฝีปาก ลงมาขบดูดต้นคอขาว แม้จะรู้สึกดีแต่ความเร่าร้อนที่ลุกลามไปทั่วตัว เสียงร่ำร้องต้องการมากกว่านี้ดังก้องอยู่ทั้งในใจและสมอง ทำให้ลู่ยิ่งหวาดกลัวและพยายามจะดึงมือหยางหลงออก
หัวใจเต้นแรงจนคล้ายจะหลุดออกมาอยู่ที่ด้านนอก
หยางหลงยื้อไว้ด้วยคำหวาน และขอให้วางใจ 
ลู่จิกข้อมือใหญ่ไว้แน่น ปล่อยให้หยางหลงนำทางต่อไปจนกระทั่งในสมองขาวโพลน หยาดน้ำสีขาวหลากท่วมจากส่วนปลายลงมาที่หลังมือ
ลู่หอบหายใจ ก้มหน้าลงแนบกับต้นคอของหยางหลง ริมฝีปากหนาหันมาจูบที่ขมับและแก้มใส
 
หยาดน้ำสีขาวที่ฝ่ามือและหน้าท้องของทั้งสองคน ค่อย ๆ ลอยขึ้นด้านบนแล้วรวมเป็นกลุ่มก้อน เมื่อลู่จะหันไปมองตาม หยางหลงก็ดันใบหน้างดงามให้ซุกที่ต้นคอ ลู่จึงได้ยินเพียงเสียงประตูที่เปิดออกจากนั้นปิดลง
"คืนนี้นอนที่นี่ไหม"
ลู่เงยหน้าขึ้นมองหยางหลง แล้วส่ายหน้า "ข้าจะกลับพร้อมกับท่านแม่"
หยางหลงได้แต่ยอมรับ ทั้งที่ในใจอยากให้อีกฝ่ายอยู่ก่อน "เช่นนั้นข้าจะช่วยเจ้าล้างตัว แล้วออกไปรอท่านแม่อยู่ด้วยกัน

หลังเที่ยงคืนเล็กน้อยนางเทพกวางสายลมจึงลงมาจากห้องนอนของหลิวเพ่ยหลิง และดูแปลกใจที่ลู่ซึ่งนอนหนุนตักของหยางหลงอยู่ รีบลุกขึ้นมาในทันที
"ข้าจะกลับไปพร้อมกับท่านแม่"
"ก็ได้" นางเทพกวางสายลมหันไปมองหน้าหยางหลง "อีกหนึ่งเดือนเจ้าค่อยตามไปก็ได้"
หยางหลงยิ้มกว้างด้วยความยินดีจนลู่ต้องลอบทำปากยื่นด้วยความหมั่นไส้อยู่ข้างมารดา จากนั้นหยางหลงจึงเดินไปส่งทั้งสองที่ด้านหน้าของเรือน

กระแสลมแรงพัดเข้ามาหาแล้วหมุนวนรอบกาย เมื่อสายลมนั้นจางหายไป ทั้งสองก็หายไปเช่นกัน

หลายวันถัดมา นางเทพกวางสายลมมาดูอาการของหลิวเพ่ยหลิงตามสัญญา ระหว่างนั้นก็ขอให้พ่อบ้านไปเชิญเจ้าเมืองลั่วมาหารือที่เรือนพักของหลิวเพ่ยหลิง 
แม้นางเทพกวางจะกล่าวคำด้วยท่าทีเกรงใจเป็นอย่างยิ่ง แต่นี่คือคำขอจากเทพแห่งป่าสีทอง พ่อบ้านเมืองลั่วจึงเร่งฝีเท้าแล้วก็ไปยืนหอบต่อหน้าเจ้าเมืองลั่วอยู่ที่ห้องทำงานในศาลาว่าการ กว่าที่จะกล่าวคำว่า นางเทพกวางมาดูอาการของฮูหยินและขอให้มาเชิญท่านเจ้าเมืองไปพบ
เมื่อต้องวิ่งตามเจ้าเมืองกลับมาที่จวนเจ้าเมืองอีกครา พ่อบ้านก็ตั้งใจไว้ว่า ในคราหน้าทันทีที่นางเทพกวางมาถึงจะให้เด็กรับใช้ในบ้านไปเชิญท่านเจ้าเมืองกลับมาที่จวน
หลังจากที่นางเทพกวางตรวจดูฮูหยินเสร็จก็ขอให้ทุกคนออกไปจากห้อง และขอพูดคุยกับหยางหลงกับหลิวเพ่ยหลิงเป็นการส่วนตัว

"กวางทองน่ะ ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนเขาก็ยังคงเป็นเด็กน้อยของพวกเราอยู่เสมอ เราไม่อาจยอมรับให้เขาเป็นภรรยารอง และยิ่งให้เป็นอนุไม่ได้ แต่จะให้เป็นภรรยาเอกก็ไม่ยุติธรรมต่อฮูหยิน....ข้ารู้ว่าเจ้าคิดอะไร" นางเทพกวางมองเพ่ยหลิงด้วยสายตาครุ่นคิด "มนุษย์ย่อมมีความคิดซับซ้อนกว่าพวกเรา ความคิดของพวกเราคือ หากนี่คือความสุขของลู่กวางทอง พวกเราก็พร้อมสนับสนุน แต่เพราะเจ้าเป็นมนุษย์พวกเราก็ยังลังเลในบางสิ่งบางอย่าง จนแน่ใจว่า เจ้ากับท่านเจ้าเมืองไม่เหลือความผูกพันในแบบสามีภรรยา แต่มีความผูกพันในทางหน้าที่ แล้วมากกว่าหน้าที่นั้นคืออะไร ข้ามองเห็นการที่นางย้ำกล่าวโทษตนเองเรื่องที่ให้กำเนิดหยางเจิ้นขุย แม้นางจะกล่าวกับเจ้าเมืองว่าพร้อมที่จะยอมรับการถูกหย่าร้าง แต่แท้จริงแล้วนางไม่ยอมรับ นางไม่อาจกลับไปเมืองหลวง นางจึงหวังให้เจ้าเมืองรับภรรยาหรืออนุ แต่เมื่อเขาไม่รับ นางจึงหันไปทุ่มเทให้กับหยางเจียเจิง แต่เพราะความขัดแย้งการเมืองทำให้ความหวังของนางสูญเสียไป ในฐานะที่ข้าเป็นแม่ เรื่องบางอย่างข้ายอมรับได้ ข้ารับรองว่าลู่จะไม่เข้ามาแย่งชิงตำแหน่งใด ๆกับเจ้า ขอเพียงดูแลลูกของเขาให้ดีเท่านั้น"

นางเทพกวางกล่าวรวดเดียวจบตามลักษณะนิสัย แล้วบอกให้นางพักผ่อนให้มาก จากนั้นจึงเดินออกมากับหยางหลง จนถึงที่เรือนต้นส้ม จึงกล่าวขึ้นอีก
"สมรสกับนางเพราะอะไร"
"ข้าไปติดต่องานที่เมืองหลวง แล้วมีแม่สื่อแนะนำผ่านมาทางท่านย่าขอรับ"
นางเทพกวางทำหน้าตาพิกล ที่ดูไปแล้วละม้ายกับลู่อยู่หลายส่วน "มนุษย์นี่ซับซ้อนเสียจริง สมรสกัน มีบุตรด้วยกัน แต่หาได้มีความรัก ครอบครัวถึงได้ดูห่างเหินกันถึงเพียงนี้"

ท่ามกลางแสงแดดอุ่น ๆ ยามเช้า กลุ่มเพื่อนแห่งป่าสีทองมารวมตัวกัน
เมื่อนานกว่าสิบปีก่อน ในกลุ่มนี้ประกอบไปด้วยกวางไพลิน นกยูงทอง และจิ้งจอกไฟ แต่ทันทีที่นางเทพกวางสายลมให้กำเนิดลู่กวางทอง นกยูงทองกับจิ้งจอกไฟก็เลื่อนตำแหน่งของกวางไพลินขึ้นเป็นพี่สาว แล้วลดตำแหน่งของพวกตนเองลงมาเป็นเพื่อนกับกวางทองกันทั้งคู่
ตอนแรก ๆ กวางไพลินก็ยังหัวเราะกับการได้เป็นพี่สาวโดยที่มิได้เตรียมตัวเตรียมใจมาก่อน แต่เมื่อเวลาผ่านไปก็มักรู้สึกว่านอกจากตนเองจะต้องเลี้ยงกวางทองที่เป็นน้องเล็กแล้ว ตนเองกำลังเป็นนางพี่เลี้ยงให้กับนางยูงทองกับจิ้งจอกไฟด้วยเช่นกัน

(มีต่อ)

[MyTeaMeJive]

(ต่อ)

"สรุปแล้ว มารดาเทพกวางพากวางทองไปหาเจ้าเมืองลั่วเพื่ออันใด" นกยูงทองถามขึ้น
"ฮูหยินเจ้าเมืองเขาต้องการบุตรน่ะ" ลู่ตอบกว้าง ๆ แต่ปรากฎว่าเพื่อนทั้งสอง รวมไปถึงพี่สาว และ เทพเสือโคร่งศิลาดำที่เฝ้าดูอยู่ห่าง ๆพากันตกใจ
ก็ตกใจถึงขนาดที่เทพเสือโคร่งศิลาดำในร่างของเสือโคร่งตัวใหญ่ต้องก้าวออกมาจากด้านหลังของต้นไม้ใหญ่
ลู่หันไปมองหน้าตาตื่นตกใจของทั้งสี่แล้วรีบโบกมืออธิบาย
"ใช้น้ำเชื้อของข้ากับท่านหยางไปฝากในครรภ์ของฮูหยิน"
"แล้ว" นกยูงทองยังไม่หายตกใจ "เจ้ารีดน้ำเชื้อเป็นหรือ"
ลู่น้อยแสนซื่อตอบเพื่อนไปตามตรงด้วยการส่ายหน้าแล้วบอกว่า หยางหลงเป็นฝ่ายทำให้
นกยูงทองอึ้งไปครู่แล้วหันไปร้องโวยวายใส่จิ้งจอกไฟ
"เพราะเจ้า เจ้ามันจิ้งจอกไฟร้ายกาจ แก่แดด ชอบมนุษย์แล้วก็ถูกทิ้งกลับมาทุกครา เจ้าเป็นตัวอย่างที่ไม่ดี เพราะเจ้าทำให้กวางทองไปชอบมนุษย์ แล้วสุดท้ายกวางทองก็จะถูกทิ้งกลับมาเก็บตัวร้องไห้อยู่ในถ้ำอย่างน่าเวทนาเหมือนกับจ้า"
"กวางทองชอบมนุษย์เหมือนกัน แล้วมันเกี่ยวอันใดกับข้า" จิ้งจอกไฟพยายามเถียง
จู่ ๆ เทพเสือโคร่งศิลาดำก็คำรามขัดบทสนทนาที่กำลังจะกลายไปเป็นการโต้เถียงกัน
"อย่าเพิ่งรีบตัดสินได้ไหม" กวางไพลินเตือนเพื่อนตัวเล็ก แล้วหันมาหาน้องชาย "ฮูหยินอธิษฐานขอกับมารดาเทพกวางหรือ"
ลู่พยักหน้า "ท่านแม่ก็ถามข้าก่อนนะ ว่าข้าเต็มใจหรือไม่ หากไม่เต็มใจก็จะหาทางอื่น"
"แล้วเจ้าก็รีบตอบตกลงเลยสินะ เจ้ารอโอกาสนี้อยู่ใช่ไหม" นกยูงทองโวยวายต่อ
"นกยูงทองฟังให้จบก่อนแล้วค่อยตัดสินมิได้หรือ" กวางไพลินบอกกับนกยูงทอง แต่กลับพยักหน้าไปทางเทพเสือโคร่งศิลาดำที่เดินเข้ามาใกล้
นกยูงทองโบกมือให้ลู่เล่าต่อ แต่ลู่น้อยที่อ่อนเยาว์กลับสรุปจบง่าย ๆ ว่าหลังจากที่มอบน้ำเชื้อให้แล้วก็กลับมา
"ท่านเจ้าเมืองมิได้ยื้อเจ้าไว้เลยหรือ" กวางไพลินถาม
"ไม่รู้เหมือนกัน" ความรู้สึกอับอายในเวลานั้นมันมีมากจนเกินไป
จิ้งจอกไฟเอ่ยขึ้นบ้าง "เจ้ามิได้รักท่านเจ้าเมืองหรอกหรือ"
ลู่ยังมิทันจะตอบ นกยูงทองก็แสดงความเห็นขัดขึ้นมา "ข้าว่าฝ่ายนั้นต่างหากที่มิได้ชอบลู่ พวกเขาต้องการเพียงทายาทเท่านั้น"
เทพเสือโคร่งศิลาดำคำรามขึ้นอีกครั้ง นกยูงทองก็หันไปเสียงดังกับพี่ใหญ่ และผู้ที่ตัวใหญ่ที่สุดในที่นี้ทันที "ไม่ยุติธรรมเลย ผู้อื่นถามได้ ตอบได้ แสดงความเห็นได้ แต่พอข้าพูดขึ้นมาทีไร ท่านก็ดุทุกครา"
จิ้งจอกไฟช้อนตามองเทพเสือโคร่งศิลาดำแล้วหันมาบอกกับลู่
"เรื่องมันไปไกลจนเกินกว่าจะถามว่าเจ้าคิดกับเขาอย่างไร ตอนแรกก็เหมือนจะทำตามที่ใจต้องการ ต่อมาก็ทำตามหน้าที่ที่มารดาเทพกวางบอก ไม่คิดว่ามันแปลกไปหน่อยหรือ"
"ใครแปลก เจ้าเมืองใช่ไหม" นกยูงทองคาดเดาอย่างมั่นใจ
จิ้งจอกไฟหันมาตอบทันที "ข้าหมายถึงกวางทองต่างหาก ถ้าเจ้าเป็นแบบนี้ ความรักของเจ้าจะเติบโตได้อย่างไร"
นกยูงทองย่นจมูก "ความรักจะเติบโตหรือไม่มันขึ้นอยู่กับทั้งสองฝ่าย กวางทองยังเด็ก อายุยังไม่ถึงสิบแปดปีด้วยซ้ำ แล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกที่รู้จักมนุษย์ รักแรก จูบแรก แล้วก็ถูกล่อลวงครั้งแรก"
เทพเสือโคร่งศิลาดำคำรามเสียงต่ำ ๆ นกยูงทองก็ยิ่งพูดเสียงดังจนเหมือนตะโกน "ข้าพูดความจริง เมื่อกวางทองรับคำอธิษฐานของเขา แล้วปรากฎว่าทั้งท่านบิดาเทพเสือ พี่ใหญ่ ท่านแม่เล็กทุกคนล้วนกระโดดลงมาให้ความช่วยเหลือ เจ้าเมืองลั่ววิเคราะห์แล้วว่าต่อไปหากได้ทายาทจากกวางทอง เขาย่อมได้ความมั่นคงในระยะยาว" เทพเสือโคร่งศิลาดำคำรามเสียงดังจนนกยูงทองกระโดดตัวลอย แต่ก่อนที่จะหนีไปยังร้องตะโดนทิ้งท้าย "กวางทองมีความสามารถพิเศษเรื่องการรับรู้ความรู้สึกของผู้อื่น ถึงได้ระแวงไม่ไว้ใจ ข้าไม่ได้คิดเอาเองนะ"

เจ้านกยูงทองจากไปแล้ว เทพเสือโคร่งศิลาดำเดินเข้ามาใกล้ ใช้จมูกดันที่ไหล่ของลู่ ขณะที่จิ้งจอกไฟ จับมือเพื่อนไว้ "คนที่อธิษฐานขอคือฮูหยินไม่ใช่หรือ" ลู่พยักหน้า จิ้งจอกไฟก็กล่าวช้า ๆ "เขาเป็นคนละคนกัน จุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ด้วยคำสั่งแบบนี้ มันทำให้น่าสงสัยก็จริง แต่ค่อย ๆคิดนะว่า ที่เจ้าทำตามคำอธิษฐานก็เพราะอีกฝ่ายคือคนที่เจ้าชอบ เขาเองก็เหมือนกัน ที่เขายอมก็เพราะอีกคนคือเจ้าใช่หรือไม่ ส่วนไอ้เรื่องแผนการอะไรนั่น มาถึงขั้นนี้แล้ว เรากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว"
ลู่พยักหน้าเห็นด้วยกับทุกคำของเพื่อน
"นกยูงทองคงไม่อยากเห็นเพื่อนสองตัวอกหักจากมนุษย์เหมือนกันน่ะ" จิ้งจอกไฟกล่าวเสียงแผ่วเบา
ลู่หันไปมองจิ้งจอกไฟแล้วมองต่อไปที่เทพเสือโคร่งศิลาดำผู้เป็นพี่ชาย
ดวงตาสีเหลืองสดใสคู่นั้นยังคงจับจ้องอยู่ที่ร่างมนุษย์ในอาภรณ์สีแดงของจิ้งจอกไฟ
....ปัญหาความรักของตนเองเมื่อเทียบกับพี่ใหญ่กับเพื่อนรักคู่นี้แล้ว ต้องถือว่าเป็นเรื่องเล็กไปเลย

...จบบทที่สิบสอง...

[mild-dy]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

หลิวเพ่ยหลิง ที่มาขอลูก
ดูแล้วเหมือนเพิ่มความสำคัญให้ตัวเอง
ทำให้ตัวเองตั้งท้อง มีฐานะเป็นแม่
แล้วยังอยู่ในฐานะภรรยาเจ้าเมืองต่อไป
ไมงั้นก็หมดความสำคัญ
เพราะหยางหลง ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวอีก
ใครจะมารับรู้ว่าไม่เได้เกี่ยวข้องฉันสามีภรรยา
เมื่อตั้งท้อง ก็ย่อมเป็นลูกเจ้าเมือง
เลยแปลกๆ ลู่ หยางหลงจะมีลูกไปทำไม
หยางหลง มีเมียง่ายจริงๆ
มีแม่สื่อมาติดต่อทางย่า ย่าให้แต่งก็แต่ง
ไม่มีความคิด ความต้องการเป็นของตนเองเลย ประหลาดมาก
       
 

[sirin_chadada]

คำขอของเพ่ยหลิงทำเอาทุกคนระแวงไปหมด

[noteno]

รอลุ้นเลยว่าลูกของลู่เเละหลงจะน่ารักเเค่ไหน จะได้นิสัยพ่อคนไหน...5555

[alternative]

เหมือนจะเรียบง่าย แต่กลับซับซ้อนยิ่งนัก

[Nocto]

อ่านตอนนี้ ต้องสมัครมาตอบจริงๆ

ไม่รู้ว่าจะโทษความเด็กและความไม่เข้าใจของลู่หรือ
นิสัยของหยางหลงไม่เคยต้องบอกถึงความในใจของตนเองหรือ
ความต้องการของฮูหยินที่อยากให้ผู้สืบทอดมีสายเลือดของหยางหลงจริงๆ

แล้วก็กลายเป็นว่าทำเพื่อทำหน้าที่ ไม่ได้ตามความรัก เกิดข้อกังขาในความรัก
แต่ก็อย่างที่จิ้งจอกไฟว่า ผ่านมาถึงขนาดนี้แล้ว ก็ได้แต่ต้องเดินหน้าต่อไป

ปล.ช่วงท้ายๆ จิ้งจอกไฟกับเทพเสือโคร่งศิลาดำต้องมีเรื่องอะไรกันแน่นอน

[lizzii]

โห....ตกใจกับเรื่องของฮูหยิน

[Ornon]

รู้สึกแปลกๆ

[lilowria]

ทำไมคนแต่งได้หน่วงอย่างนี้ ขอตอนที่บอกเลยว่าหลิวเพ่ยหลิวชั่วหรือไม่เลยได้ไหม TT มันแบบรู้สึกค้างคามาก แม่กวางเทพสายลมนี่ก็กระไร ให้ลู่คลอดลูกด้วยตนเองยังดีกว่า เห็นความสำคัญผิดประเด็นไปแล้ว อีกหน่อยลูกที่ออกมาคงไม่เห็นความสำคัญของลู่ แล้วฝ่ายที่เจ็บปวดก็คือลู่ไง ฮือออ คนเขียนช่วยแง้มประเด็นเพ่ยหลิงที~~~อยากให้นางเผยธาตุแท้ด้านมืดออกมาสักนิดให้คนอ่านเห็นแม้เพียงนิดก็ยังดี

[Ginny Jinny]

 

[twinmonkey0311]

อย่างนี้เท่ากับหลิวเพ่ยหลิงก็จะได้ลูกแฝดใช่ไหม เพราะใช้น้ำเชื้อจากหยางหลงกับลู่นี่นา

[Jibbubu]

ไม่รู้ฮูหยินคิดยังไงถึงจะได้ยอมตั้งท้องให้ลู่กับหลางหลงแบบนี้ ก็อย่างว่าล่ะมันทำให้ระแวงจริงๆ
เพราะไม่รู้ว่าความคิดและการกระทำมันจะตรงกับที่พูดเอาไว้หรือเปล่าเนี่ยซิ

[piggyfree]

ขอบคุณนะคะ คุณไจฟ์ กะ น้องน้ำชา

อ่านไป ระแวงไป อย่างที่แม่ลู่บอก มนุษย์มีความคิดซับซ้อนนัก
หวังว่า นางเทพกวางทองคงมองสถานการณ์ทะลุว่า เจตนาจริงของฮูหยินเป็นอย่างไร
ตอนที่แล้ว เราอยากเผือกเรื่องท่านเทพเสือโครงกับแม่เล็ก
ตอนนี้ เราอยากเผือกเรื่องจิ้งจอกไฟกับเทพเสือโคร่งศิลาดำอีก...ทำไมเรานิสัยไม่ดีเยี่ยงนี้ 555

[beerby-witch]

อ่านละรู้สึกว่านังฮูหยินนี่ร้ายลึกมากๆๆๆๆๆๆ  นังนี่แหละที่จะทำให้เรื่องยิ่งซับซ้อน 

[treenature]

อ่านเหตุผลของหลิวเพ่ยหลิงแล้ว ก็ยังระแวงนางอยู่ตลอดเวลา
กวางทองใสซื่อมากๆ ขนาดอยู่ในฉากแบบนั้น เราก็ยังรู้สึกว่า กำลังอ่านฉาก เด็กที่กลัวการฉีดวัคซีน 55 น่ารักน่าชัง

[ทั่วหล้า]

ฮูหยินนี่ยังไง แปลกๆแฮะ

[dekying kukkig]

เอาเรื่องลูกมาต่อรองกับอนาคต ทำไมดูเห็นแก่ตัว

ที่เฉยๆคือรอโอกาสมาตลอดซินะ เพ่ยหลิงร้ายกาจเกินไปแล้ว

และคงคิดว่าเป็นต่อที่เห็นว่าลู่ยังเด็กแน่ๆ โว๊ะ เจอสายโหดของตระกูลเสือแน่ถ้าทำอะไรลู่

คาใจ อยากอ่านตอนต่อไป 

[fangkao]

มาขอแปะไว้ก่อน

[dekying kukkig]

ก๊อกๆๆๆ มารอจ้า

[piggyfree]

เราปล่อยให้ลู่ไปเล่นน้ำสงกรานต์ก็ได้
กลับจากเที่ยวแล้ว แวะเอาขนมมาฝากเราด้วยนะ
เราคิดถึง...

[dellyamin]

โอ้ เรื่องราวมันช่างซับซ้อน มารอตอนใหม่จ้าาาา-------

[fangkao]

จิ้งจอกไฟคงจะซนเหมือนลู่ 5555 ส่วนเรื่องหลิวเพ่ยหลิง มีความรู้สึกว่าที่นางขอบุตรเพราะต้องการความมั่นคง สิ่งที่ยึดเหนี่ยวหยางหลง และตำแหน่งของนาง หวังว่าคงไม่เลี้ยงลูกให้ออกมาเป็นหอกข้างแคร่ของลู่และหยางหลงหรอกนะ

[dekying kukkig]

   ลู่น้อยไปวิ่งเล่นที่ไหนกลับมาที่เล้าด้วยยยยยยยย

[Ornon]

รอน้องลู่ มาก่อนสงกรานต์นะ Please...

 

[dekying kukkig]

เข้ามารอแบบสงบเสงี่ยม    

[noteno]

มารอกวางทองงง