ในวันที่เราต่างเติบโต
องศาเหนือ : ผมเคยคิดว่าสี่ปีในมหาลัยนั้นคงนานมาก นานจนผมไม่เคยคิดถึงวันที่เรียนจบ แต่อยู่ๆ วันนั้นมันก็มาถึงแบบงงๆ เทอมนี้เป็นเทอมสุดท้ายที่จะได้เรียน ก่อนต้องไปฝึกงานในเทอมหน้า จึงเหลือเวลาในมหาลัยอีกไม่นาน จนผมเผลอนับถอยหลังอยู่หลายครั้ง และวันนี้ก็เป็นวันงานบายเนียร์ปีสุดท้ายของชีวิตมหาลัย ที่ผ่านๆ มาผมเป็นรุ่นน้องที่จัดงานให้รุ่นพี่ แต่ปีนี้อยู่ในฐานะพี่ปีสูงที่น้องจัดงานเลี้ยงส่งให้ มันก็แอบรู้สึกประหลาดอยู่ในใจนิดๆ ขณะกำลังนั่งย้อนคิดถึงอดีตต่างๆ นาๆ ที่ผ่านมาในช่วงเวลาสี่ปี ดื่มด่ำอยู่กับความทรงจำอย่างสบายใจ เสียงมือถือข้างๆ ตัวก็ดังขึ้นดึงผมออกจากความคิด กดรับเมื่อเห็นว่าเป็นไอ้หลิว ไม่ปล่อยให้ผมพูดอะไรก่อนอีกฝ่ายก็แหกปากเข้ามาในสาย
(ไอ้เหนือ! มึงอยู่ไหนเนี่ย)
"อยู่หอ"
(งานจัดวันนี้นะโว้ย ไม่ใช่ปีหน้า รีบมา เพื่อนมาครบแล้ว!)
"เออๆ กำลังออกจากห้องแล้ว"
กำลังออกจากห้องแล้วแม่งไม่มีอยู่จริงหรอก ทั้งผมและบูรพายังไม่ได้แต่งตัวด้วยซ้ำ เพราะถูกเพื่อนโทรตามแล้วผมเลยหันไปเรียกมันที่ยังนอนเล่นมือถืออยู่บนเตียง
"บูรพา ไปแต่งตัว"
"ต้องแต่งตัวด้วยเหรอ มันธีมชุดนอนนี่ กูไปชุดนี้ไม่ได้ไง?"
ผมเลื่อนสายตามองมันที่ท่อนบนเปลือยเปล่า ท่อนล่างสวมบอกเซอร์ตัวเดียว ถึงแม้ว่างานบายเนียร์วันนี้จะธีมปาร์ตี้ชุดนอน แต่มึงจะเรียลขนาดนี้ไม่ได้
"มึงไม่แก้ผ้าไปเลยล่ะ"
"ถ้าธีมนอนกับมึง ก็ต้องแก้ผ้าแหละ"
"ไอ้ห่า! ไปแต่งตัว!"
"เออๆ ไปแล้วๆ"
ไอ้บูรพารับคำแล้วลุกไปเปิดตู้หยิบเสื้อยืดสีดำขึ้นสวม เปลี่ยนจากบอกเซอร์เป็นกางเกงบอลสบายๆ เป็นอันเสร็จ ไม่ว่าธีมงานบายเนียร์จะคอนเซ็ปต์ไหน มันก็จะคงคอนเซ็ปต์ไว้อาลัยดำๆ อย่างนี้ทุกปี ผมไม่ก้าวก่ายเรื่องรสนิยมการแต่งกายอยู่แล้วเลยปล่อยมัน ระหว่างรอผมแต่งตัวมันก็เดินกลับไปนอนบนเตียงที่เดิม เอาจริงชุดนอนของผมก็ไม่ต่างกับมันเท่าไร เพียงแค่เสื้อของผมจะหลากสีสันคัลเลอร์ฟูลและมีเยอะมากจนกินพื้นที่ค่อนตู้ไป เยอะจนไม่รู้จะหยิบตัวไหนมาใส่ดี เลยหยิบเสื้อเหลืองกับแดงสองตัวไปขอความคิดเห็นจากมัน
"ตัวไหนดี"
มันชี้ไปที่ตัวสีเหลือง ผมจึงยกตัวนั้นขึ้นทาบ ถ้าใส่ตัวนี้แล้วสวมแว่นด้วย กูจะคอสเพลย์เป็นมินเนียนทันที จึงลังเลอีกรอบ แล้วหันไปหยิบตัวสีชมพูอ่อนๆ มาแทน
"หรือตัวนี้"
"ตัวไหนก็ได้ ตามใจดิ"
"ก็มันเลือกไม่ได้อะ"
"เลือกมากอะไรนักหนา ถามจริง จะน่ารักไปให้ใครดู"
"ก็มึงไง"
ผมตอบโดยไม่ได้หันไปมอง แต่ได้ยินเสียงสบถคำหยาบด้วยความเขินของอีกคนเบาๆ มองผ่านกระจกก็หันมันกดหน้าตัวเองลงไปบนหมอน แล้วเงยขึ้นมาอีกทีตอนที่ปากยังหุบยิ้มไม่ได้ และสุดท้ายผมเลือกตัวสีแดง ก่อนหันไปหยิบแว่นขึ้นสวมแต่ถูกอีกคนร้องห้ามเอาไว้ก่อน
"ใส่คอนแทคเลนส์ไม่ได้เหรอวะ"
"ขี้เกียจ"
"ไม่อยากให้ใส่แว่น"
"ทำไม"
มันขมวดคิ้วแน่นแล้วส่ายหน้าคล้ายไม่พอใจอะไรสักอย่าง ก่อนพูดเหตุผลออกมาด้วยประโยคที่สวนทางกับใบหน้าเครียดๆ นั่น
"น่ารักเกินไป ทำใจไม่ได้"
"ไอ้บ้า!"
บูรพาหลุดหัวเราะออกมา ก่อนลุกไปหยิบสิ่งที่ขาดไม่ได้อย่างกล้องถ่ายรูปแล้วพร้อมที่จะออกไปงาน ซึ่งปีนี้จัดที่โรงแรมในเมือง เราออกจากหอสายนิดหน่อย แต่ไอ้บูรพาตีนผีขับรถมาไม่ถึงยี่สิบนาทีก็ถึงที่จัดงาน เพื่อนคนอื่นและปีอื่นๆ ก็เริ่มทยอยมากันแล้ว ผมที่กำลังก้าวเท้าตามเพื่อนไปหันไปมองเห็นห้องจัดเลี้ยงข้างๆ ที่มีงานบายเนียร์จากมหาลัยเดียวกัน คงไม่สะดุดจนเหลียวหลังมองถ้านั่นไม่ใช่คณะของแพท ความบังเอิญระหว่างผมกับแพทแทบจะไม่เกิดขึ้นเลยตลอดสี่ปีเราเจอกันน้อยมาก จนผมคิดว่าเราได้หายไปจากวงโคจรของกันและกันไปแล้ว
"องศาเหนือ"
ผมหันมองเสียงเรียกของเพื่อนแล้วเดินตามพวกมันเข้าไปในงาน เมื่อถึงเวลาเริ่มงาน อาจารย์หัวหน้าเอกก็กล่าวเปิดงานพอเป็นพิธี จากนั้นก็เป็นอย่างทุกปี กินอาหารไปพร้อมๆ กับดูการแสดงของรุ่นน้องที่เตรียมมาให้ เมื่อมนุษย์ทุกชั้นปีมารวมกัน เสียงพูดคุยก็ดังแข่งกับเสียงเพลง ห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมดูคับแคบไปเลย แต่เมื่อหันมองไปทางไหนก็เจอแต่เพื่อนและรุ่นน้องร่วมเอกจึงกลายเป็นความอบอุ่นแทน การแสดงทุกชั้นปีจบลง ก่อนถึงช่วงสุดท้ายที่คล้ายจะเป็นธรรมเนียมอย่างทุกปี คือการทำวีดีโอรวมภาพเพื่อนๆ ในเอกประกอบเพลงซึ้งๆ น่าจะเป็นช่วงที่เราเงียบที่สุดเพื่อตั้งใจดูวีดีโอนั่น ความทรงจำตั้งแต่ปีหนึ่งผุดขึ้นมาพร้อมๆ กับภาพ ตั้งแต่วันรับน้อง วันเข้าค่ายเอก วันที่หน้าตาเลอะเทอะเพราะถูกรุ่นพี่ขีดเขียน วันขึ้นห้องเชียร์ในฐานะเฟรชชี่ หรือกระทั่งขึ้นห้องเชียร์ในฐานะพี่สต๊าฟก็ถูกรวมอยู่ในภาพพวกนั้นด้วย บางคนหัวเราะเมื่อเปิดถึงภาพตัวเอง บางคนก็น้ำตาซึมออกมาซะเฉยๆ ส่วนผมได้แต่ยิ้ม ขณะมือข้างหนึ่งเกาะกุมอยู่กับบูรพา
สี่ปีที่ผ่านมาจะว่าเร็วก็เร็ว จะว่าช้าก็ช้า แต่ก็น่าตกใจที่ผมมาถึงจุดนี้ได้โดยไม่โดนรีไทน์ไปก่อนแม้จะเสี่ยงอยู่ปากเหวทุกเทอมก็ตาม นั่นคงเป็นเพราะมีมือของบูรพาที่ฉุดดึงผมเอาไว้ไม่ให้ร่วงหล่นไปในหุบเหวนั้น ในทุกครั้งที่งอแงไม่อยากอ่านหนังสือก็ถูกเตือนสติให้กลับมาขยัน ในทุกครั้งที่สอบตกก็ผลักดันให้ลุกขึ้นสู้ใหม่ ในทุกครั้งที่ผมทำอะไรออกมาได้ไม่ดี มันก็จะเป็นคนบอกว่าดี ผมได้พยายามอย่างสุดความสามารถด้วยกำลังใจมากมายมหาศาลจากบูรพา จึงทำให้ผมมายืนอยู่ตรงนี้ในตอนนี้
หลังงานเลิกแต่พวกเรายังไม่กลับกันง่ายๆ มีเรื่องที่ยังอยากพูดคุยกันต่อทั้งๆ ที่เจอหน้ากันทุกวัน แต่พอรู้ตัวว่าเวลาที่จะได้อยู่ด้วยกันมันเริ่มนับถอยหลัง ก็เลยมีเรื่องที่อยากจะพูดคุยกันไม่จบสิ้น มีรุ่นน้องเข้ามาขอถ่ายรูปบ้าง หนึ่งในนั้นคือไอ้กู๊ด น้องชายไอ้ไกด์ที่เป็นน้องเทคผม เป็นน้องเทคที่ผมละเลยที่สุดแล้วอะ แถมมันยังกวนตีนผมจนไม่รู้แล้วว่าทุกวันนี้ยังเคารพกันในฐานะรุ่นพี่อยู่หรือเปล่า
"ตรงนี้แสงน้อยว่ะ พี่มานี่ดิ" มันหมุนกล้องหามุม เมื่อได้ที่เหมาะแล้วก็ยกมือดึงคอผมให้เข้าไปหา
"ไอ้ห่า! คอกูจะหัก!"
"มันไม่หักกันง่ายๆ หรอกครับ" มันพูดอย่างไม่ใส่ใจอะไร ก่อนโน้มหน้าลงมาชิดกับหน้าผมแล้วกดถ่ายรูปโดยไม่มีนับก่อน จิ้มรัวๆ อยู่สองสามที ผมหันไปยิ้มทันไม่ทันก็ไม่รู้เพราะมันไม่ให้ดูหลังจากถ่ายเสร็จแล้ว
"มึงไม่มีของขวัญให้กูบ้างเหรอวะ"
"อ้าว ต้องให้ด้วยเหรอ" มันตอบกลับอย่างไม่สนใจอะไร เพราะสายตาโฟกัสอยู่ที่หน้าจอมือถือ
"คนอื่นเขาก็ให้กันเห็นไหม แสดงความยินดีกับกูหน่อย"
"ไว้รับปริญญาค่อยเอาดิ จะเอาอะไรก็บอก"
"เหอะ! รวยมากงี้"
มันยักไหล่ยิ้มๆ ผมก็รู้จักครอบครัวมันดีจึงรู้ว่ามันรวยจริง เอาไว้รับปริญญาจะสั่งให้มันซื้อตุ๊กตาตัวเท่าควายมาให้เลย
"แท็กรูปนะ" มันพูดแต่ไม่สนเอาคำตอบ ครู่เดียวผมก็รู้สึกถึงการสั่นแจ้งเตือนจากมือถือในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะหยิบขึ้นมาเปิดดู เมื่อเห็นภาพที่มันแท็กก็ต้องเหลือบมองตาขวาง ที่มันกดถ่ายอยู่สองสามทีผมเชื่อว่าต้องมีสักรูปที่ผมยิ้มทัน แต่มันเลือกแล้วไง เลือกรูปที่หน้ากูเหวอสุดอะ ไอ้กู๊ดหลุดหัวเราะแล้วรีบหนีออกไปจากตรงนี้ก่อนผมจะด่ามันได้ทัน
"ไอ้สารเลว!"
"ฮึ?"
ไอ้คนถูกด่ากลายเป็นไอ้ไกด์ที่เดินเข้ามาพอดีแทน มันสะดุ้งเฮือกหันมองผมตาโต ยกนิ้วชี้เข้าหาตัวเอง
"กูเหรอ"
"เออ ทั้งพี่ทั้งน้อง!"
"ไรวะ"
ผมยกมือทุบไหล่ไอ้ไกด์เบาๆ ปล่อยให้มันยืนงงแล้วเดินออกมาจากตรงนั้น มองหาบูรพาที่ยังยืนถ่ายรูปให้เพื่อนๆ ในเอกอยู่ ผมมองคนที่จริงจังกับการถ่ายรูป ยกมือชี้พลางออกปากสั่งให้คนนั้นไปยืนตรงนู้น คนนู้นไปยืนตรงนี้ ทุ่มเทจนแทบจะลงไปนอนถ่าย นี่ถ่ายรูปงานบายเนียร์หรือจะเอาชนะแคมเปญกรุ๊ปช็อตเดอะเฟสไทยแลนด์วะไอ้ห่า ผมปล่อยให้มันถ่ายรูปเพื่อนแล้วออกมารอที่หน้าห้องจัดเลี้ยง มองดูซุ้มถ่ายภาพที่รุ่นน้องจัดไว้ให้ ไม่ทันได้สังเกตตอนเดินเข้าไป แต่ผมเพิ่งจะเห็นป้ายคัตเอาท์รูปเมืองลอนดอนที่ผมเคยช่วยระบายสีตอนปีหนึ่ง ไม่รู้ว่ามันยังถูกเก็บเอาไว้อยู่ ผมก้าวเท้าเข้าไปหาภาพนั่น แล้วก็จำได้ดีเลยว่าตรงไหนที่ตัวเองเป็นคนระบาย และวันที่ได้นั่งทำป้ายนี้อยู่ข้างๆ บูรพา ก็เป็นวันที่ได้เราได้ปรับความเข้าใจในเรื่องที่เข้าใจผิดกันด้วย ผมถอยหลังออกมาสองสามก้าวแล้วยกมือถือขึ้นมากดถ่ายรูป
"เหนือ"
เสียงเรียกจากด้านหลังเป็นเหตุให้ผมยั้งมือที่จะกดถ่ายอีกภาพแล้วหันไปมอง ก่อนต้องชะงักไปนิดหนึ่งเมื่อเห็นว่าเป็นแพท ความบังเอิญไม่ทำงานมานาน จนกระทั่งวันนี้ ผมไม่รู้ว่าต้องทำหน้ายังไง แต่ว่าแพทยิ้มให้ก็เลยยิ้มตอบ ซึ่งดูก็รู้ว่าเกร็งไปทั้งหน้า แพทรู้จักผมดีพอเลยพูดแซวขำๆ
"ยิ้มแห้งเชียว"
ผมก็ทำได้แค่นั้นจริงๆ หัวเราะเบาๆ แล้วเงยหน้าขึ้นสบตา แพทดูเหมือนจะวางตัวได้สบายๆ กว่าเพราะเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาก่อน
"งานบายเนียร์ตรงกันเลย บังเอิญเนอะ"
"อืม"
"เรียนจบจนได้นะ คิดว่าจะไม่รอดซะแล้ว"
"อ้าว"
"ล้อเล่นๆ" แพทยกมือตีไหล่ผมเบาๆ ส่วนผมก็ทำได้แค่ยิ้มอยู่อย่างนั้น ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ จนระหว่างเรากลายเป็นความเงียบอยู่ครู่หนึ่ง กระทั่งแพทเรียกชื่อผมอีกครั้ง
"เหนือ"
"ฮึ?"
"ยังโกรธเราอยู่เหรอ"
"เปล่า ไม่ได้โกรธ แต่แค่ไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไงเวลาเจอแพท"
"เฮ้ย ก็ทำตัวปกติก็ได้ เราก็ยังรู้จักกันได้ไม่ใช่เหรอ"
ผมพยักหน้ารับเบาๆ เหมือนทุกอย่างสำหรับแพทเป็นเรื่องง่ายไปหมด หรือเป็นเพราะผมทำให้มันยากเองก็ไม่รู้
"แต่เอาจริงๆ โกรธก็ไม่เป็นไรหรอก เรารู้ว่าเราผิด"
"..."
"แต่หวังว่าวันหนึ่งจะให้อภัยกันนะ"
แพทพูดแค่นั้นก่อนโบกมือให้แล้วเดินออกไป ทิ้งให้ผมหยุดนิ่งอยู่กับความคิดของตัวเอง ผมไม่ได้เกลียดแพท ไม่ได้คิดอะไรกับแพทอีกแล้วตั้งแต่วันที่เราจบกัน แต่ผมปฏิเสธไม่ได้ว่ายังคงมีแพทหลงเหลืออยู่ในความทรงจำของผม แต่ไม่ใช่เพราะยังคิดถึงหรือรู้สึกอะไร แต่ในช่วงเวลาหนึ่งของชีวิตผม มันก็มีแพทอยู่ตรงนั้น และเมื่อคิดย้อนไปถึงเรื่องเก่าๆ ผมไม่สามารถมองข้ามวันที่มีแพทอยู่ด้วยได้ ก็เคยคิดว่าตัวเองลืมไปหมดแล้ว จริงๆ ไม่ใช่ ไม่ได้ลืมสักเรื่อง แค่ไม่ได้นึกถึงก็เท่านั้นเอง
ผมกับบูรพากลับมาที่หอหลังจบงานบายเนียร์ จริงๆ ถูกเพื่อนชวนไปร้านเหล้าต่อ แต่วันนี้ผมขอปฏิเสธเพราะ
ขี้เกียจออกไปเมา เบื่อฟังบูรพามันบ่นด้วย เลยพากันกลับหอดีกว่า หลังจากผมอาบน้ำเสร็จ ก็เห็นบูรพามันนั่งดูรูปจากกล้องอยู่ที่โต๊ะหนังสือ จึงเดินเข้าไปหา ที่หน้าจอกล้องนั่นเป็นรูปผมพอดี มันจึงยื่นมาให้ดู
"หน้าอ้วนเวอร์"
"อ้าว ไอ้นี่"
"ซูมเหนียง" มันว่าพลางกดซูมรูปเข้าไปจนเห็นหน้าใหญ่ๆ ของตัวเองที่ปฏิเสธไม่ได้ว่าแม่งใหญ่จริงๆ ด้วยความกวนตีนของมันเลยถูกผมเขกกบาลไปหนึ่งที คนถูกตียังหัวเราะคิกคักแล้วกดดูรูปต่อ ผมดึงเก้าอี้อีกตัวออกมาแล้วนั่งลงข้างๆ เพื่อดูรูปไปพร้อมๆ มันด้วย กระทั่งเลื่อนไปถึงรูปป้ายคัตเอาท์รูปเมืองลอนดอนที่มันเองก็ถ่ายมาเหมือนกัน ผมหลุดยิ้มออกมาพร้อมๆ กับมัน เดาว่ามันเองก็คงคิดถึงเรื่องตอนปีหนึ่งอยู่เช่นกัน และขณะหนึ่งในความคิดนั้นก็มีเรื่องที่โผล่ขึ้นมาในหัวจนผมต้องพูดออกไป
"เออ บูรพา"
"ฮึ?"
"เมื่อกี้เจอแพทด้วย"
"เห็นแล้ว"
"ฮะ! เห็นเหรอ"
"กูตาบอดหรือไงล่ะ"
"แค่ทักกันเฉยๆ นะเว้ย ไม่มีอะไร"
"กูก็ไม่ได้ว่าอะไร" มันพูดสีหน้าเรียบเฉยแล้วเลื่อนสายตากลับไปดูรูปต่อ เพราะสีหน้าที่ดูไม่ได้คิดอะไรจริงๆ ผมจึงคิดว่าตัวเองสามารถพูดเรื่องนี้ต่อได้
"แพทถามว่ากูยังโกรธอยู่หรือเปล่า จริงๆ กูก็ไม่ได้โกรธนะ แต่ก็ไม่รู้จะทำตัวยังไงเวลาเจอแพท แพทบอกว่าให้ทำตัวปกติ แต่กูก็ไม่รู้จะทำยังไงให้มันปกติ คือกลับไปเป็นเพื่อนกันปกติแบบนี้เหรอวะ มันทำได้เหรอ แต่เอาจริงๆ ตอนที่คบกันกูกับแพทก็เหมือนเพื่อนกันอยู่แล้วนะ แพทไม่ค่อยทำตัวเหมือนแฟนกูหรอก คือกู..." คำพูดผมขาดช่วงไปตอนที่บูรพาเหลือบตาขึ้นมอง มันวางกล้องในมือลง แล้วหันตัวเข้าหาผมเพื่อมองหน้าอย่างจริงจัง เมื่อถูกจ้องขนาดนั้นก็กลายเป็นผมที่ไม่รู้จะทำยังไงนอกจากกระพริบตาปริบๆ มองกลับไป
"พูดต่อสิ"
"มึงจ้องกูแบบ..."
"ก็พูดต่อสิ"
"ก็..." กลายเป็นผมที่อึกอัก ลืมเรื่องที่พูดอยู่ก่อนหน้านี้ไปแล้ว ผมรู้ตัวแล้วหลังจากเห็นสีหน้าเรียบเฉยและเสียงแข็งๆ นั่นว่าบูรพาไม่ค่อยพอใจที่ผมพูดถึงแพทมากไป
"โกรธกูป่ะเนี่ย"
"เปล่า"
"กูพูดให้มึงฟังเพราะไม่อยากมีอะไรปิดบังมึงไง ไม่ได้พูดเพื่อให้มึงมาโกรธกูนะเว้ย"
"กูไม่ได้โกรธ"
"โห ดูหน้ามึงด้วย"
"กูแค่หงุดหงิดตัวเอง น่าจะเคยรักคนอื่นนอกจากมึง จะได้มีแฟนเก่าให้พูดถึงบ้าง"
"เนี่ย! มึงโกรธกูอะ!"
"เปล่า"
"บูรพา!"
"ก็บอกว่าเปล่าไง!"
ผมสะดุ้งนิดหนึ่งที่มันเสียงดังกลับ ร้อยวันพันปีเคยขึ้นเสียงใส่ผมที่ไหน สิ้นเสียงคำรามนั่นผมจึงเงียบไปครู่หนึ่งแล้วถามกลับ
"นี่มึงโมโหกูเหรอ"
"เปล่า"
"ก็แค่พูดให้ฟัง ไม่ได้คิดว่ามึงจะโกรธนี่"
"กูไม่อยากฟัง"
"แต่แพทก็เคยเป็นเพื่อนมึงนะ"
"ยังจะพูดอีก"
"ก็แพทเป็นอดีตของกูไง"
"แล้วจะให้กูทำยังไงกับอดีตของมึง"
ผมถอนหายใจยาว วันนี้บูรพาไม่มีเหตุผลเลยว่ะ ปกติไม่ใช่คนขี้งอนซะหน่อย แล้วมันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมพูดถึงเรื่องแพท ทุกครั้งที่พูดถึงก็ไม่เคยโมโหร้ายแบบนี้ หรือไม่บางที ผมก็อาจจะพูดหลายครั้งเกินไปจนถึงครั้งที่ความอดทนของมันถึงขีดสุดแล้วก็ได้
"กูไม่อยากให้แพทมาเป็นปัญหาของเรานะเว้ย"
"ปัญหาไม่ได้อยู่ที่แพทหรอก อยู่ที่มึง จะพูดเรื่องนี้ขึ้นมาทำไม"
"เออ! กูผิดเองก็ได้! ปัญหากู อดีตกู กูผิดเอง!" ผมลุกพรวดจากเก้าอี้หวังจะเดินออกไปจากตรงนี้ แต่ส้นตีนเสือกทรยศด้วยการสะดุดขาเก้าอี้เข้าอย่างจังแล้วล้มไปนั่งตักไอ้บูรพาอย่างพอดิบพอดี มือตัวเองยกไปคว้าคอมันเอาไว้โดยอัตโนมัติ มันเองก็ยกมือขึ้นรวบเอวผมเอาไว้โดยสัญชาติญาณ
"..."
ผมหันหน้ามองอีกฝ่ายที่มองอยู่พอดี มันปล่อยมือออกจากเอวเมื่อรู้ตัวแล้วเลื่อนสายตาหนีไปอีกทาง แต่ผมยังไม่ได้ปล่อยมือออกจากคอมันแล้วพูดออกไปเบาๆ
"กูไม่ได้อ่อยนะ มันล้มเอง"
"ลุกดิ"
"เจ็บตีนด้วยนะเนี่ย"
"ลุก"
"เออ!" แผนสำออยไม่สำเร็จ ผมจึงทำท่าจะลุกแต่ไม่ปล่อยมือออกจากคอมัน แล้วทิ้งตัวลงไปนั่งบนตักมันอีกที อีกคนขมวดคิ้วมอง
"มือมันติดอะไรไม่รู้ เอาไม่ออก"
คิ้วยิ่งขมวดแน่นเมื่อผมพูดแบบนั้น ผมแกล้งทำเป็นดึงมือออกจากคอไม่ออก สิ่งสมมติที่ทำให้มือติดอยู่กับคอคือแผนการง้อที่อยู่ๆ ก็คิดขึ้นมาได้ บูรพามันน่าจะรู้ทันแล้วเลยคลายคิ้วที่ขมวดออกแต่ยังดึงหน้าตึงอยู่
"ลุก หนัก"
"ก็มันเอาไม่ออกอะ ติดอะไรเนี่ย ไหนดูดิ" ผมกอดคอมันให้แน่นกว่าเดิม พลางทำเป็นขยับเข้าไปมองมือนั่น จนใบหน้าเฉียดกัน อีกคนก็เบือนหน้าหนีไปทางซ้ายทีขวาที จากใบหน้านิ่งๆ เริ่มเก็บอาการไม่อยู่ กัดฟันกลั้นยิ้มจนเห็นสันกรามชัด ได้ทีผมจึงใช้ท่าไม้ตายสุดท้ายด้วยการทิ้งตัวลงไปซบร่างมันเลย อีกคนที่ถูกจู่โจมไม่ทันตั้งตัวก็รีบยกสองมือขึ้นโอบผมเอาไว้เพราะกลัวจะหล่นจากเก้าอี้ไปทั้งคู่
"เอาไม่ออกอะ อยู่แบบนี้แหละ จนกว่าตัวมึงจะหายโกรธ"
"พอได้แล้ว"
"ก็จะอยู่แบบนี้อะ"
"บอกให้พอไง"
"หึ"
"พอแล้ว ยอม"
"หืม?"
"ยอมแล้ว"
"..."
"น่ารักเกิน"
ผมเงยหน้าขึ้นมอง ในตอนที่บูรพาก็ก้มต่ำลงมาสบตาพอดี เมื่อผมยิ้มกว้างให้ อีกคนก็หลุดยิ้มออกมาจนได้
"หายโกรธยัง"
"อือ"
"แต่กูยังไม่อยากปล่อยอะ" ผมว่าแล้วรัดคอบูรพาให้แน่นกว่าเดิม บูรพาก็ปล่อยให้ผมนั่งบนตักแล้วซบอยู่บนตัวแบบนั้นครู่หนึ่ง มือที่โอบคอมันอยู่ เปลี่ยนเป็นลูบเบาๆ เข้าที่ลำคอและเลื่อนไปที่หลังหู ก่อนผมทำลายความเงียบด้วยการเริ่มบทสนทนาก่อน
"เวลามึงโกรธ ก็ควรบอกว่าโกรธสิ กูจะได้รู้ตัว วันหลังจะได้ไม่ทำอีก"
"อือ"
"แต่เรื่องแพทมันไม่มีอะไรจริงๆ นะ ที่กูพูด เพราะกูแค่อยากบอกมึงทุกเรื่อง กูไม่รู้ว่ามึงไม่ชอบแพท"
"ไม่ใช่ไม่ชอบ จริงอย่างมึงบอก แพทก็เพื่อนกู ไม่ใช่ว่ากูไม่รู้สึกอะไรนะเว้ย"
"..."
"แต่แพทเคยทำให้มึงเสียใจ เวลาที่มึงพูดถึงแพท กูกลัวมึงจะกลับไปเสียใจกับเรื่องในอดีตของมึง"
"..."
"อดีตของมึงที่กูเข้าไปช่วยอะไรไม่ได้"
สุดท้ายแล้วบูรพามันก็เอาแต่เป็นห่วงความรู้สึกของผมอยู่ดี แม้ว่าแพทจะเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำในอดีตของผมก็จริง แต่เรื่องที่แพทเคยทิ้งผมไป ผมไม่เคยนึกถึงเลยหรือต่อให้นึกถึงก็คงไม่รู้สึกเสียใจอีกต่อไปแล้ว
ผมดึงตัวเองที่ซบตัวมันอยู่ออกมาให้เราได้มองหน้ากันได้ถนัด เพื่อให้บูรพารับรู้ถึงความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเอง ผมจึงพูดบางคำออกไปให้ฟัง
"กูเลิกเสียใจตั้งแต่วันที่มีมึงอยู่ข้างๆ แล้ว"
บูรพายกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้ม ก่อนใช้ริมฝีปากนั้นกดเข้ามาเบาๆ ที่หน้าผากผม เลื่อนลงไปที่ข้างแก้ม ก่อนจบลงที่ริมฝีปากของผมเบาๆ แล้วถอนจูบออกไป ผมคิดว่ามันคงพอใจแล้วจึงดึงตัวเองออกมาแล้วทำท่าจะลุกออกจากตัก แต่ถูกสองมือรั้งให้กลับลงไปนั่งที่เดิม แต่นั่งหันข้างมองหน้าไม่ถนัดมันเลยจัดท่าด้วยการจับขาแยกออกให้นั่งหันหน้าชนกับมัน ก่อนยกสองมือขึ้นโอบเอวไว้กระชับจนขยับไม่ได้
"กูจะไปนอนแล้ว ปล่อย"
บูรพายกมุมปากข้างหนึ่งขึ้นยิ้ม ก่อนสวนกลับมาในประโยคเดียวกับมุกที่ผมใช้ไปก่อนหน้านี้
"มือมันติดอะไรไม่รู้เนี่ย เอาไม่ออก"
"อย่ามาเลียนแบบว่ะ ปล่อยเลย อยากนอนแล้ว"
"เดี๋ยวให้หลับคาอกเลย" จบประโยคนั้น ริมฝีปากก็ตรงเข้ามาประกบอีกรอบ และครั้งนี้ไม่อ่อนโยนกับกูเลย ลิ้นไล่ผ่านแนวฟันแทบทุกซี่ก่อนรุกล้ำเข้ามาจนโต้ตอบแทบไม่ทัน เมื่อพื้นที่บนเก้าอี้เล็กเกินความถนัด ผมจึงถูกเคลื่อนย้ายไปที่เตียงโดยการอุ้มจากคนที่ด่ากูทุกวันว่าอ้วน แต่ถึงเวลานี้ก็แบกเอาไปทิ้งลงบนเตียงง่ายๆ ในขณะที่ริมฝีปากไม่ได้หลุดออกจากกันเลย จูบย้ำๆ ยังกระหน่ำเข้ามาไม่หยุด ยิ่งเนิ่นนาน ยิ่งหนักหน่วง ยิ่งดิ่งลึกเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด เมื่อริมฝีปากถูกปิดสนิทไม่เปิดโอกาสให้เอ่ยอะไรสักประโยค ผมก็ทำได้แค่ขัดขืนด้วยการยกมือผลักอกมันเบาๆ เพราะต้องการอากาศหายใจบ้าง
การขัดขืนของผมไม่ได้ทำให้อารมณ์ของอีกคนสงบลง เมื่อจูบปากไม่ได้ ก็ขยับไปที่ลำคอแทน ด้วยสัญชาตญาณผมจึงเอียงคอให้อยู่ในองศาที่พอดีเพื่อรับริมฝีปากร้อนที่ไล่จูบไปทั่วลำคอ และเหมือนว่าบูรพามันจะชอบลำคอของผมมากเป็นพิเศษ เพราะมักจะใช้เวลาวุ่นวายอยู่ตรงนั้นอยู่นาน ก่อกวนให้เป็นรอยเล่นๆ ไปงั้นแหละ ขณะที่ขบเม้มเข้าตรงนั้น ตรงนี้อย่างไม่รีบร้อน สองมือก็สอดแทรกเข้ามาในชายเสื้อ จังหวะเดียวที่ยอมถอนริมฝีปากออกจากลำคอก็ตอนที่จะดึงเสื้อผมออก เมื่อร่างกายเปลือยเปล่า ริมฝีปากก็เลื่อนลงต่ำจากลำคอสู่เนินอก จากริมฝีปากเปลี่ยนเป็นลิ้นอุ่นชื้นลากไล้คล้ายจะชิมทั้งๆ ที่ก็รู้ดีอยู่แล้วว่ารสชาติเป็นยังไง
บูรพารู้จักผมดีในทุกพื้นที่ของร่างกาย ไม่มีผิวเนื้อตรงไหนที่ไม่เคยผ่านมือมัน และในทุกสัมผัสจากฝ่ามือนั้นเป็นเหตุให้ร่างกายสั่นไหวไปตามอารมณ์ที่ค่อยๆ รุนแรงขึ้น นิ้วมือลากผ่านร่างกายแทบทุกจุดก่อนไปหยุดที่จุดกึ่งกลางระหว่างเรียวขา ส่วนหนึ่งของร่างกายถูกกอบกุมเอาไว้ด้วยฝ่ามือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็ยกขึ้นรวบคางให้ผมหันหน้าไปตอบสนองริมฝีปากที่กดลงจูบเข้ามาอีกที ทั้งริมฝีปากและฝ่ามือทำหน้าที่ของมันไม่ได้หยุด กระทั่งถึงจุดที่ร่างกายได้ปลดปล่อยบางสิ่งบางอย่างให้เป็นอิสระ ผมพ่นลมหายใจหอบถี่ในตอนที่อีกคนถอนริมฝีปากออกไป แต่หายใจเข้ายังไม่ทันลึกถึงปอด บูรพาก็โน้มตัวลงกดริมฝีปากเข้ามาประกบปากผมอีกครั้ง แต่คราวนี้ด้วยความแผ่วเบา หลอกล่อด้วยความอ่อนโยนเบื้องบน แล้วกระทำการใดๆ ที่เบื้องล่างอย่างดุดัน ริมฝีปากถูกละออกไปในตอนที่ร่างกายที่แนบชิดจนไม่มีช่องว่าง ทำเป็นใจดีเว้นช่วงให้ผมหายใจหายคอ ก่อนสองมือดึงรั้งสะโพกให้กระชับตอบสนองการขยับของร่างกาย ผมหลับตาแน่นเมื่ออีกคนขยับตัวลึกเข้าเหมือนจะด้วยแรงทั้งหมดที่มันที ร่างกายเราตอบสนองกันและกัน บดเบียดเข้าหากันในทุกสัมผัสและจังหวะของร่างกายที่เราต่างคนต่างคุ้นเคยดี ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่เคยด้วยความรักทั้งหมดทั้งมวลที่เรามีให้กัน
ความรักถูกแยกออกจากความเคยชิน แม้ว่าจะไม่ใช่ครั้งแรกและมันก็เกิดขึ้นซ้ำๆ แต่บูรพาก็ยังคงเป็นคนที่ทำให้หัวใจผมเต้นแรงได้อยู่เสมอ...
ได้เสมอ...อีกเป็นร้อยเป็นพันครั้ง ...
ต่อด้านล่างค่ะ 
หัวข้อ: [END]►East meets North บูรพากับองศาเหนือ◄ ตอนพิเศษ ในวันที่... 28/05/18 (อ่าน 309236 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก