หัวข้อ: Recoup : ร้าย - ทวง - รัก // บทที่ 27 บทจบ (Rewrite) - 25/01/2018

[supermyrainbow]

  อ่านแล้วสงสารคุนมาก

จะเดินต่อทางไหนดี ติดตามตอนต่อไป

[fyfh34]

จะคอยติดตามตอนต่อไปนะคะ

[Pa'veaw]

อยากให้คุณแข้มแข็งไวๆ

ไม่ต้องไปแก้แค้นเอาคืนดาร์ค แต่ไปหาผัวใหม่รวยๆ

เปลี่ยนพระเอก ชิชิ เกลียดาร์ค

[sirin_chadada]

คุนเริ่มจะลุกขึ้นยืนแล้วสินะ แต่สำหรับมือใหม่จะทำได้ดีแค่ไหนกัน
แม่ของคุนกู้เงินไปทำอะไรหนอ (สำหรับคุณแม่ผู้คร่ำหวอดในวงการธุรกิจมานาน หวังว่าเงินที่กู้ไปจะไม่สูญเปล่าหรือกลายสภาพเป็นหนี้ก้อนโตนะ)
เข้าใจความรู้สึกของคุนนะ คือเป็นผู้ถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียวย่อมมีความกดดันความคับแค้น แต่ว่าตามหลักแล้วก็ทำอะไรไม่ได้ไง ในเมื่อสิ่งที่พ่อแม่ทำส่งผลให้มีกินมีใช้จนทุกวันนี้ ส่วนฝ่ายพี่ดาร์คก็ตัดสินใจแก้แค้นไปแล้ว (โดยใช้ความรักความไว้ใจของคุน) เรื่องมันผ่านไปแล้วก็ทำอะไรไม่ได้ มีแต่ต้องเดินหน้าอย่างเดียว
ให้กำลังใจคนเขียนค่ะ

[sirin_chadada]

เราว่าเราเข้าใจความรู้สึกของคุนมากเลยนะ คือ ถ้าทำกันขนาดนี้แล้วก็ปล่อยกันไปเถอะ ไม่ต้องหันกลับมาสนใจว่าคุนจะอยู่ได้ไหมโรงงานจะล้มหรือเปล่า จะเป็นหรือตายยังไงก็ไม่ต้องสนแล้ว ไม่มีที่ซุกหัวนอนแล้วยังไง... ก็ดีแล้วนี่ (อาจจะเป็นเพราะบางทีเราก็มีอารมณ์รุนแรงไปบ้าง) ในเมื่อเลือกจะแก้แค้นทั้งที่รู้ว่าทำร้ายคนที่ตัวเองรักด้วยก็ควรยอมรับความจริงว่าเส้นทางต่อจากนี้ไปจะแยกจากกันไปคนละทางไม่มีทางมาร่วมกันอีก ในเมื่อจะเลวก็เลวให้สุด จะแก้แค้นก็เอาให้สุดไปเลย แบบให้อยู่ไม่สู้ตายไรงี้ (รู้สึกว่าไฟโกรธของเราโคตรโหมอ่ะ) คือ อ่านจากมุมของคุนมันเป็นความรู้สึกแบบเสียใจ แต่สถานการณ์ทางบ้านก็ไม่อำนวยให้ฟูมฟายไง พอรู้ว่าอีกคนยังห่วงมันก็รู้สึกฮึดฮัด จะอภัยให้ อีกฝ่ายก็ไม่ได้ขอ จะโกรธก็ยังรู้ว่าเขายังห่วง จะยอมรับความห่วงใยความช่วยเหลือจากคนที่หักหลังกันอย่างเลือดเย็นก็ทำใจไม่ลงนะ อย่างนี้ก็ปล่อยให้บริษัทล้มไปแล้วคุนตรอมใจตายไปเลยเถอะ ได้แก้แค้นสาสมใจอิพี่ดาร์ค แล้วก็ปล่อยมันไปมีลูกมีเมียไปเสีย หรือไม่ก็ระหว่างตกยากนี่ก็อยากให้คุนเจอผู้หญิง/หรืออาจจะผู้ชายดี ๆ สักคน มาร่วมทุกข์ร่วมสุข สุดท้ายพอได้ดี รักกัน แต่งงานกันไปเลย เราจะยินดีมาก (เป็นการคอมเม้นท์ที่เอาอารมณ์เป็นที่ตั้งอย่างที่สุด ไม่มีการใช้เหตุผลใด ๆ...จำได้ว่าไม่เคยเม้นท์ด้วยอารมณ์แบบนี้มาก่อนเลยอ่ะ) เฮ้ออออ

[sirin_chadada]

ใครเข้ามาช่วยหนอ

[sirin_chadada]

รอตอนต่อไปค่ะ

[sirin_chadada]

มีการปลอมตัวอย่างกับในละครเชียวนะคุน
รอตอนต่อไปค่ะ

[sirin_chadada]

ปรับความเข้าใจกับแม่ก่อนก็ดีนะคุน เพราะดูท่าจะทัศนคติไม่ตรงกันอย่างแรง
รอตอนต่อไปค่ะ

คำผิดค่ะ
เอะใจ ไม่ใช่ เอ๊ะใจ
ผ่าตัดปรับแผล ไม่ใช่ ผ่าตัดปรับแพ้
น่าขำ ไม่ใช่ ย่าขำ

[sirin_chadada]

จะกลับมามองเห็นไหมนะ

ยังเจอ เอ๊ะใจ อยู่นะคะ

[ซีเนียร์]

ติดตามจ้า 

[oki]

ไปอยู่ไหนมาเนี่ยเรา เพิ่งมาได้อ่าน ฮ่าๆ สนุกมากค่ะ ติดตามๆ:)

[sirin_chadada]

ขุ่นแม่จะทำอะไรอีกหรือเปล่านี่

[ซีเนียร์]

 

[boonpa]

  หวังว่าพี่ดาร์คจะหายแล้วเข้าใจกันสักที

[ซีเนียร์]

รอตอนต่อไปจ้า 

[sirin_chadada]

รู้สึกไม่ชอบคุณแม่อยู่หน่อย ๆ นะ

[DeShiWa]

มาให้กำลังใจคับ

[MorethanMore]

เรื่องเกิดจากแม่ แค้นกันไปมาไม่จบไม่สิ้น น่าเบื่อ
ดาร์คก็ได้ความสะใจไปแล้ว
แม่คุณก็ได้โรงงานคืนมา แล้วจะเอาไรอีก ที่ดาร์คเจ็บัวมันเพราะ ธิดานิ

หรือต้องให้คุณตายถึงจะหยุดแค้น หยุดทะเลาะกันได้สักที ก็ดีนะ เออให้คุณโดนรถชน หรือหลับในเพราะเหนื่อยมากก็ดี คุณหัวอ่อน มากถึงมาก

เราเชียร์ให้คุณตาย เป้นเจ้าชายนิทรา 5555

[sirin_chadada]

ให้กำลังใจคนเขียนค่ะ

[chaweewong19841]

อยากอ่านต่อแว้ววว

[Jibbubu]

คงใกล้จบแล้วซินะ เราว่าคุนคงเกิดอุบัติเหตุแน่ๆ เลย

[MorethanMore]

ในเรื่องเราสงสารคุณที่สุดแ้ว เด็กที่ต้องสูญเสียทุกอย่าง ทั้งรักของตัวเองความเป็นตัวเอง คุณดีเหลือเกิน จนดาร์คไม่คู่ควร แม่ก็เลี้ยงคุณมาได้เป็นคนดีจนไม่ทันคน สงสาร แม่เป็นแม่จริงหรอคะคุณธิดา เรา รู้สึกคุณไม่ใช่แม่ ไม่ใช่เมีย แต่คุณธิดาคือนักธุรกิจแม้แต่เรื่อครอบครัว

ว่าแต่คุณเป็นอะไรไป รอตอต่อไป

[sirin_chadada]

รอตอนต่อไปค่ะ

[▶August5th◀]

น้ำตาไหลเลย คุณแม่สำนึกได้จริงๆ ก็ดีแล้ว
ตอนนี้คุนหายไปไหนนะ หรือจะประสบอุบัติเหตุ
อย่าให้เป็นไรอีกคนเลยนะ แค่นี้ก็หดหู่พอแล้ว

[sirin_chadada]

ยาแรงของแจงนี่ได้ผลดีจริง ๆ
ขอบคุณคนเขียนที่แต่งจนจบนะคะ

[ซีเนียร์]

 

[titansyui]

 

[labelle]

อ่านรวดเดียว แบบจบเรื่องไปเลยค่ะ

บีบหัวใจมากเลยค่ะ คือวางแผนมาดีมาก ทำเนียนมาก แล้วทำให้คนคนหนึ่งไว้ใจได้ขนาดนี้
ดาร์คทำได้เนียนมากจริงๆ ค่ะ แต่ก็ไม่แปลก เพราะคุนเป็นคนซื่อ ไว้ใจคนใกล้ตัว เลยถูกหลอกซ้ำๆ

บางเวลาก็คิดว่าทำไมคุนบื้อมากแบบนี้ แต่ก็นั่นแหละ คนไม่เคยทำ ไม่เคยเจอ แล้วจะมาทำอะไร คิดอะไรลึกขนาดนั้น มันยาก

แต่ดาร์คไม่ร้ายจนกู่ไม่กลับ อย่างน้อยทุกอย่างที่ทำไป ก็เพราะยังรักคุนอยู่ เลยไม่ทำจนไม่เหลืออะไร

กว่าทุกคนจะรู้ว่าตัวเองผิด คนรับกรรมก็ได้แต่พยายามต่อไป เก็บแรงไว้รับศึกลำพัง
โชคดีที่คุนมีเพื่อนดี ไม่งั้นคงยากที่จะจบด้วยดี


ดราม่าเบาๆๆ แต่คนที่น่าสงสารสุด ไม่ใช่ใคร เป็นธรรมน่าสงสารสุด

ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ เรื่องราวลึกลับ น่าติดตามดี

[sweetsky]

บทที่ 11 Rewrite

“คุนๆ”

“พี่ดาร์ก!!”

“อ้าวพอลมาที่นี่ได้ไง?”

“ก็…พอดีมาส่งเพื่อนขึ้นเครื่องแล้วก็แบบเดินมา.. ช่างมันเถอะว่าแต่ทำไมคุนมานั่งหลับอยู่ตรงนี้คนเดียว?”

“เรารอพี่ดาร์กมารับ”

“งั้นกลับเราไปส่งบ้านเอง”

“ไม่เป็นไรพอลเดี๋ยวพี่ดาร์กก็มา”

“นี่มันดึกมากแล้ว”

“เรารอไหว”

“คุนกลับ”

“พอลเรารอพี่ดาร์กอยู่”

“พี่มันไม่มาหรอก!!”

“พอลรู้ได้ไงว่าพี่ดาร์กจะไม่มา?”

“ไม่มีอะไร ปะ กลับบ้าน”

“พอลบอกสิ”

“เดี๋ยวคุยกัน”

“พอล”

มือข้างขวาของพอลยกขึ้นมากำที่ข้อมือข้างซ้ายของเขาเอาไว้แรงบีบที่ได้รับพร้อมกับสายตาของพอลที่เต็มไปด้วยความโกรธท่าทางของพอลมันทำให้เขาสับสนจู่ๆ พอลก็เดินมาทักและก็จะมารับกลับทั้งที่เขายืนยันว่ามีคนจะมารับมันไม่ประหลาดไปหน่อยรึไง

“ถ้านายไม่พูดฉันก็จะยืนอยู่ตรงนี้นะแหละ”

เป็นธรรมไม่ยอมขยับตัวตามที่พอลต้องการและถ้าเขาไม่ได้คำอธิบายเขาก็จะไม่ไปไหนทั้งนั้นเมื่อพอลเห็นว่าเขาคงเอาจริงและทำตามที่พูดในที่สุดพอลก็ยอมพูดออกมา

“นั่งรอมานานแค่ไหนแล้ว?”

“ก็สักพัก”

“รอจนหลับแล้วทำไมยังตั้งความหวังว่าพี่เขาจะมา? กลับบ้านเถอะเดี๋ยวเราไปส่งแล้วถ้าเขาไม่มาคุณจะรอถึงกี่โมง?”

“….”

“คุน”

“เราต้องการรู้ว่าทำไมพอลถึงพูดเหมือนรู้ว่าพี่ดาร์กจะไม่มา”

“ถ้ายอมกลับเราจะเล่าให้ฟังตอนที่ถึงบ้าน”

“แต่”

“ไม่มีแต่”

“งั้น กลับบ้านกัน”

เมื่อรู้ว่าจะได้คำตอบเป็นธรรมก็ยอมลากกระเป๋าเดินตามพอลไปที่รถแค่ตัวรถของพอลพ้นเส้นทางของสนามบินมาได้เขาก็หลับตาลงทันทีไม่ใช่ว่าเขาเหนื่อยหรือง่วงแต่มันเป็นเพราะว่าภาพของถนนในเวลานี้มันโล่งเหลือเกินมันโล่งเกินไปจนทำให้เหตุผลที่เขาพยายามแก้ตัวมาให้พี่ดาร์กมาตลอดว่ารถอาจจะติดหรือมีอุบัติเหตุใหญ่เกิดขึ้นนั้นมันไม่มีน้ำหนักหลงเหลืออยู่เลย


“ถึงบ้านแล้วถ้าไม่หลับก็ลืมตาขึ้นเถอะ”

เป็นธรรมยอมลืมตาขึ้นแต่ยังคงทิ้งตัวนอนลงเบาะที่ปรับเอนเอาไว้มองตรงไปที่ประตูรั้วบ้านของตัวเองแล้วก็รู้สึกกลัวที่ต้องจะก้าวเข้าไปเพราะในจิตสำนึกเขารู้ว่าถ้าก้าวเข้าไปแล้วเขาต้องตื่นจากฝันและเผชิญกับโลกความจริง ความจริงที่ว่าก็คือมันถึงเวลาที่จะบอกเรื่องราวทั้งหมดกับแม่สักที

“มีอะไรรึเปล่า?”

“อะไร?”

“มีอะไรที่อยากเล่ารึเปล่า?”

“ไม่มี”

พอลยกมือขึ้นมาที่หัวลูบเขาเบาๆ ความอ่อนโยนจากฝ่ามือของพอลนั้นทำให้เขาเอนหัวของตัวเองเข้าหามือของพอลมากขึ้นเพื่อดูดซึมเอากำลังใจจากเพื่อนมาเสริมส่วนของเขาที่มันหายไปเขานั่งซึมซับเอากำลังใจอยู่สักพักถึงยอมเปิดปากพูดเรื่องที่มันนึกอึ้งและเก็บเอาไว้ในใจมาตลอดให้เพื่อนสนิทได้รู้

“เรื่องมันดูไม่ต่อเนื่องมันหลายเรื่องมากขนาดตัวเราเองยังไม่รู้เรื่องว่าเรื่องพวกนี้เกิดจากอะไร มันไม่ทันได้ตั้งตัว”

“พร้อมฟังวะ”

“เข้าบ้านก่อนแล้วจะเล่าให้ฟัง”

ถึงทางห้องรับแขกจะเปิดไฟไว้แต่แม่ก็ไม่ได้อยู่รอทำให้เป็นธรรมรู้สึกหายใจได้ทั่วท้องอย่างน้อยเขาก็ยังสามารถพลัดความจริงไปได้อีกวันเขาเดินตรงขึ้นห้องไปอาบน้ำในขณะที่พอลหาอะไรกินที่อยู่ครัวด้านล่างพอลตามเขาขึ้นมาด้านบนอีกทีก็ตอนที่เขาจัดการกับตัวเองเสร็จเรียบร้อยและกำลังจัดของออกจากกระเป๋า

“ให้เวลารวบรวมเรื่องราวสิบนาทีเดี๋ยวออกมาฟัง”

“โอเค”

ช่วงที่พอลอยู่ในห้องน้ำเสียงเมสเสจจากโทรศัพท์ของพอลที่วางเอาไว้ที่เตียงก็ดังขึ้นมันเป็นช่วงพอดีกับที่เป็นธรรมกำลังวางขนมที่ตั้งใจซื้อมาฝากพอลไปวางไว้ข้างโทรศัพท์และความความบังเอิญนี้ก็ทำให้เขาเห็นเมสเสจที่เด้งขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“ไม่เสียเที่ยวที่ให้ไปรับ ดูแลกันดีจนเข้าไปในบ้าน ขอบใจนะที่รับต่อจากพี่”

เป็นธรรมเอาแต่จ้องเมสเสจนั้นโดยที่ไม่ละสายตาเหมือนกลัวว่าแค่เพียงเข้ากระพริบตาเมสเสจนั้นมันจะหายไปจากเครื่องของพอล

“อะ พร้อมยัง คุณ!!”

“เมสเสจนี้มันคืออะไร” เป็นธรรมยื่นมือถือไปตรงหน้าของเพื่อนสนิทของตัวเอง

“ไม่มีอะไร”

“บอกมาสิพอลบอกเราบอกทีเราขอร้องบอก”

เบอร์ที่โชว์อยู่ไม่ใช่เบอร์ที่เขาคุ้นตาแต่ถ้อยคำที่ถูกเขียนในนั้นมันทำให้เขามั่นใจว่าเบอร์นี้คือเบอร์ของพี่ดาร์ก

“พี่เขาเป็นคนบอกให้เราไปรับคุนที่สนามบิน”

“…”

“พี่เขาเป็นคนโทรมาบอกเราว่าถ้าไม่อยากเห็นเพื่อนถูก รปภ ที่สนามบินหิ้วตัวออกมาทิ้งก็มารับเพื่อนได้แล้ว”

“เปิดเครื่องให้หน่อย เปิดให้หน่อย”

เป็นธรรมรีบเอามือถือยัดใส่มือของพอลและบังคับให้พอลปลดล็อกให้พอลส่ายหน้าปฎิเสธอยู่หลายครั้งแต่เขาเองก็ไม่ท้อยังคงร้องขอให้พอลปลดล็อกให้และทันทีที่นิ้วโป้งของพอลแตะเข้าที่ปุ่มโฮมหน้าจอของเครื่องก็สว่างวาบเปิดพร้อมใช้งานอีกครั้ง

เป็นธรรมรีบโทรกลับไปเบอร์ที่ไม่คุ้นเคยเพื่อที่จะขอคุยกับปลายสายและเพื่อที่จะยืนยันว่าปลายสายนั้นคือพี่ดาร์กสัญญาณรอสายที่ดังขึ้นในแต่ละครั้งสำหรับเขามันช่างยาวนานมันนานเหมือนกับว่าผ่านไปแล้วหลายชั่วโมง

กริ๊ก

“ฮัลโหล”

ในที่สุดทางปลายสายก็มีคนกดรับและนั้นก็เป็นเสียงที่เป็นธรรมจำได้ดีเพราะมันเป็นเสียงที่เขาได้ยินมาตลอดหลายปีที่ผ่านมามันเป็นเสียงของคนที่เขารัก

“ถ้าจะโทรมาขอบคุณที่ยกให้ดูแลก็ไม่ต้อง”

“พี่ดาร์กนี่คุนเองนะ”

เสียงนี้เท่านั้นที่เป็นธรรมต้องการได้ยินมาตลอดหลายชั่วโมงที่ผ่านมาและเสียงของพี่ดาร์กมันมีอธิพลกับเขามากเหลือเกินเพราะมันทำให้น้ำตาที่พยายามเก็บเอาไว้มาตลอดสองวันกำลังไหลลงมา

“คุน…”

“พี่ดาร์กอย่าๆ อย่าวางคุยกับคุนก่อนนะอย่าวางสายจากคุนมาหาคุนนะพี่คุนรอพี่อยู่ พี่ดาร์กมาหาคุนอย่าวาง”


กริ้ก แต่คนปลายสายก็ใจร้ายมากพอที่จะเมินฟังคำของจากเขาและตัดสายลง

แม้สายจะถูกตัดไปนานแล้วแต่เป็นธรรมก็ยังไม่ยอมปล่อยโทรศัพท์ออกจากมือเขายังคงเอาโทรศัพท์เครื่องเล็กของพอลแนบเอาไว้ที่ใบหูและพยายามพูดขอร้องให้อีกฝ่ายที่ไม่มีวันได้ยินเขา

“พอแล้วคุนพอแล้ว พี่เขาวางไปแล้ว”

“ไม่ ไม่วางคุนจะคุยพอลเราขอยืมโทรศัพท์นะ”

“พอแล้ว”

“ไม่ ไม่พอ สายต้องหลุดแน่ๆเราขออีกแป้ปนะ ขอยืมหน่อย”


พอลยืนดูเพื่อนสนิทของตัวเองที่เอาแต่กอดโทรศัพท์เอาไว้แนบอกแบบนั้นได้อยู่ไม่นานเขาก็ไม่สามารถยืนเฉยๆ แบบนั้นเขาที่ยืนดูเหตุการณ์มาตลอดเดินเข้ามาใกล้เพื่อนของตัวเองนั่งย่อลงกับพื้นดึงตัวคนกำลังร้องไห้แทบขาดใจเข้ามากอดเอาไว้

“พี่ดาร์กโทรไม่ติดเลยพอลโทรไม่ติดเลย ติดสิๆ”

“คุนพอแล้ว”

“ทำไม ทำไมเป็นแบบนี้ ทำไม”

พอลเองก็ไม่มีคำตอบให้กับเพื่อนของเขาเหมือนกันเพราะเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าพี่ดาร์กคนที่รักเพื่อนของเขามาตลอดแปดปีกว่าตอนนี้กำลังทำอะไรพอลจึงให้ความเงียบแทนคำตอบและได้แต่ตบหลังเพื่อนเบาๆ เป็นการบอกว่าเขาจะยังอยู่ตรงนี้


“แล้วพี่เขาพูดอะไรอีกไหม?”

“ไม่ พี่เขาก็แค่โทรมาให้ไปรับตอนแรกคิดแค่ว่าน่าจะทะเลาะกันแค่นั้นไม่นึกว่าจะหนักขนาดนี้ สรุปแล้วมันเกิดอะไรขึ้นวะ?”

หลังจากที่เป็นธรรมสงบลงเขาก็ยื่นมือถือคืนให้แก่พอลพร้อมกับถามถึงเรื่องราวที่พอลไปเจอเขาที่สนามบินทำให้เป็นธรรมรู้ว่าที่พอลไปเจอเขานั้นมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญและมันก็ถึงเวลาที่เขาจะเล่าเรื่องจากฝั่งของเขาให้พอลได้ฟังสักที

“เรื่องมันเริ่มจากเราไปเกาหลี”

ตลอดเวลาที่เป็นธรรมกำลังเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ว่าจะเป็นการเล่าซ้ำพูดวนมาไม่รู้เรื่องพอลก็จะไม่ขัดไม่ท้วงติงนั่งฟังเขานิ่งๆ ปล่อยให้เขาได้ระบายความในใจออกมาทั้งหมดและเมื่อเขาเงียบเพื่อเป็นสัญญาณว่าเขาได้เล่าเรื่องทุกอย่างจบแล้วพอลก็แค่ตบลงบนบ่าเบาๆ เท่านั้น

“พอล เป็นไปได้ไหมที่พี่เขาแก้ปัญหาเรื่องนี้ไม่สำเร็จ?”

“หมายความว่าไง?”

“ก็เราให้พี่เขาคอยแก้ปัญหาอยู่ทางนี้ใช่ไหมมันอาจจะแย่มากกว่าที่คิดและทำไม่ได้ตามที่พูดก็ตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่เขาไม่เคยทำไม่ได้ อีกอย่างบริษัทที่เกาหลีที่ติดต่อมาทางพี่เขาก็ดันมาเบี้ยวนัดเราอีก พี่เขาก็…”

“รู้สึกไม่ดีและหนีหน้า? ถ้าคุนคิดแบบนั้นคุนลองมองกลับไปนะว่าเท่าที่คบกันมาคิดว่าเป็นไปได้ไหม?”

“เราไม่รู้สิ…”

คืนนั้นแม้ว่าไฟทุกดวงในห้องจะถูกปิดลงและพอลที่นอนเตียงเดียวกันจะหายใจสม่ำเสมอบ่งบอกว่าหลับไปแล้ว แต่เป็นธรรมก็ยังคงลืมตาโพลงอยู่ในความมืดนอนมองแสงจันทร์ที่ลอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากนอนพักแต่สมองไม่ยอมหลับแม้ว่าร่างกายจะเหนื่อยมากก็ตาม


“ทำไมยังไม่นอนอีกละ หื้อ?”
“คุนตื่นเต้นอะพี่ พรุ่งนี้จะเป็นครั้งแรกที่เราเปิดรับนักเรียนพี่ว่าจะมีคนมาสมัครไหม?”
“เราทำโปรโมทออกไปเยอะ มันต้องมีคนหลงมาบ้างละนะ”
“พี่ใช้คำว่าหลง?”
“อย่าคิดมากนะเรา เดี๋ยวไปรับแขกแบบใต้ตาอิดโรยคนกลัวก็ไม่กล้าลงเรียนพอดีนับแกะไปสิเดี๋ยวก็หลับเอง”


จำได้ว่าคืนนั้นเป็นธรรมนอนนับแกะกระโดดข้ามรั้วไปเป็นร้อยตัวแต่เขาก็ยังไม่รู้สึกง่วงจนเมื่อเขาได้พยายามแทรกตัวเข้าไปให้ใกล้กับตัวของพี่ดาร์กมากที่สุดนั้นแหละเขาถึงได้หลับตาลงได้

พอคิดได้แบบนั้นเป็นธรรมก็เปิดผ้าห่มออกลุกขึ้นจากเตียงด้วยความระวังเพราะไม่อยากให้พอลต้องตื่นขึ้นมาอีกคนเขาเดินไปที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งเพื่อที่จะหยิบขวดน้ำหอมของพี่ดาร์กขึ้นมาแล้วฉีดลงบนข้อมือของตัวเองแล้วค่อยเดินกลับไปที่เตียง

แม้ว่าเวลาน้ำหอมกลิ่นนี้เวลาอยู่ที่ตัวของเขาจะไม่สามารถให้กลิ่นที่เหมือนเวลามันอยู่ที่อยู่บนตัวของพี่ดาร์กก็ตามแต่ความเพี้ยนของกลิ่นก็ไม่ได้เป็นปัญหาเพราะเพียงแค่เขาสูดกลิ่นนี้เข้าไปเขาก็สามารถหลับลงได้เต็มตาหลังจากที่ต้องสะดุ้งตื่นหรือนอนไม่หลับมาหลายคืน

“ยังไงนายก็ต้องบอกแม่”

“เราก็ว่างั้นเราไม่น่าปิดแม่ได้นาน”

เป็นธรรมกับพอลเห็นตรงกันว่าแม่ควรรู้เรื่งราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นเขาเลยเตรียมตัวเข้าโรงงานเพื่อไปเอาเอกสารมาสรุปให้แม่ฟัง

“พอลเราโอเคนายอย่าเสียงานเพราะเราเลย”

“ไม่เป็นไรโควต้าลายังเหลือ ยังเจ็บป่วยได้”

“ขอบใจนะ”

“เรื่องเล็กนะ”

พอลมาที่โรงงานด้วยกันกับเป็นธรรมด้วยเหตุผลที่ว่าคิดสองหัวยังไงก็ดีกว่าหัวเดียวซึ่งเขาก็เห็นด้วย มาถึงที่โรงงานสิ่งแรกที่เป็นธรรมทำคือเดินเข้าไปหาหัวหน้าฝ่ายบุคคลเพื่อที่จะสอบถามเกี่ยวกับประวัติของคนที่อยู่ในมือถือของเขาคนที่เขาหาประวัติไม่เจอ

“เราไม่มีข้อมูลอยู่เลยค่ะ”

“คุณหมายความว่ายังไง?”

“คือดิฉันพยายามค้นจากรูปจากข้อมูลพื้นฐานในระบบรูปคนที่คุณเป็นธรรมให้ดูไม่ตรงกับข้อมูลที่เรามีอยู่เลยค่ะ”

“มันจะเป็นไปได้ยังไง? คุณดูดีแล้วรึยัง?”

“ดิฉันมั่นใจค่ะ”

มันจะเป็นไปได้ยังไงตอนแรกเป็นธรรมยังพอคิดได้ว่าที่ขอซีร้อคไปตอนนั้นอาจจะตกหล่นแต่พอได้มาเช็คด้วยตัวเองจากหน้าจอคอมตรงนี้ก็กลับกลายบุคคลคนนั้นดันไม่มีชื่อในสารบทเมื่อแน่ใจแล้วว่าเขาหาคนนั้นไม่เจอทั้งที่คนนั้นอยู่ที่โรงงานเขาจึงกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเองและเริ่มเรียบเรียงทุกอย่างจากตรงนั้น

“คุณสุวรรณีครับเดี๋ยวรบกวนเข้าพบผมที่ห้องด้วยครับ และก็คุณกี้ด้วยครับ”

“ทำไมมีคุณเข้ามาคนเดียวคุณกี้ยังไม่เข้ารึครับ?”

“คุณกี้ ทำเรื่องลาออกไปตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว แล้วค่ะ”

“งั้นตอนนี้ใครดูบัญชีอยู่ครับ?”

“ตอนนี้ผู้ช่วยคุณกี้เป็นคนดูค่ะ”

“งั้นผมขอดูบัญชีย้อนหลังสักสองเดือนครับ รบกวนให้เขาเตรียมมาด้วย”

“ค่ะ”

“นี่มันอะไรครับ?”

เพียงไม่กี่อึดใจสมุดบัญชีก็เข้ามาอยู่ในมือของเขาแต่พอเขาเช็คดูแล้วเขาก็ต้องขมวดคิ้วเพราะบัญชีมันไม่มีการอัพเดทมาเป็นเวลาหลายสัปดาห์

“คือดิฉันเพิ่งมาทำต่อจากคุณกี้ค่ะยังไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นที่บัญชีของบริษัทหยุดการเคลื่อนไหวมาเป็นเดือนหลักฐานการเดินเงินล่าสุดก็เป็นของต้นเดือนที่แล้วตอนนี้ทางเรากำลังทำเรื่องติดต่อไปทางธนาคารเพื่อขอความร่วมมือ และกำลังสอบถามผู้เกี่ยวข้องทุกคนในฝ่ายบัญชีค่ะ”

“ถ้าได้เรื่องยังไงรีบติดต่อผมนะครับ”

“ค่ะ”

 “สำหรับคุณสุวรรณีผมขอดูเอกสารสัญญาคู่ค้าของบริษัทเอ็ม และ บี ครับ”

เป็นธรรมเริ่มทำความเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องการชดใช้อย่างจริงจังความเครียดเข้าเล่นงานเมื่อเขาคำนวณแล้วพบว่าผลประกอบล่าสุดจำนวนเงินที่มีมันไม่พอกับค่าชดใช้เขาจึงขึ้นที่จะต่อรองขอผ่อนจ่ายให้กับทางคู่ค้า

“สวัสดีครับผมเป็นธรรมครับ”

“สวัสดีคุณเป็นธรรมว่าอย่างไรครับ?”

“ผมอยากจะรบกวนขอนัดพบเพื่อพูดคุยเรื่องชดใช้ครับ”

“ผลบอกทางคุณทรงจำไปแล้วไงครับว่าผมเข้าใจเรื่องการผิดพลาดอีกอย่างตอนนี้ทางเราก็ได้รับเงินชดใช้มาครบถ้วนแล้วคุณไม่ต้องขอโทษเป็นการส่วนตัวอีกรอบแล้วครับผมก็ได้แต่หวังว่าทางคุณจะไม่ต้องเจอกับเรื่องแบบนี้อีก”

“ครับ?”

“แต่ผมเองก็ต้องขอโทษด้วยแม้จะรู้ว่ามันไม่ได้เป็นความตั้งใจของคุณแต่ผมก็คงยังไม่ได้ตัดสินใจที่จะต่อสัญญาทำใหม่กับคุณนะครับและมันก็ไม่ใช่ว่าคุณทรงจำมาคนเดียวผมเลยไม่พอใจแต่มันเป็นเพราะว่าผมอยากดูโรงงานคุณไปอีกสักพัก หวังว่าคุณคงเข้าใจแต่ไม่แน่ในวันข้างหน้าเราอาจจะได้ร่วมงานกัน”

“ขอบคุณครับ”

ทันทีที่ผมวางสายจากบริษัทเอ็มผมก็รีบโทรสายตรงไปทางบริษัทบีและคำตอบที่ได้มามันก็เหมือนกันทั้งเรื่องเงินที่เคลียร์เรียบร้อยปัญหาได้มีการพูดคุย

ได้ฟังแบบนี้แทนที่เป็นธรรมจะรู้สึกโล่งใจกลับกลายเป็นว่าในใจของเขามีแต่คำถามไม่จะเป็นเรื่องการเคลียร์ปัญหาหรือเรื่องของเงินว่าพี่ดาร์กเอาเงินจากส่วนไหนไปชดใช้

เป็นธรรมโทรศัพท์สายตรงเข้าโต๊ะคุณแชมป์ฝ่ายการตลาดเพื่อเช็คข้อสงสัยเพราะคุณแชมป์ควรจะมีหลักฐานการชดใช้เก็บเอาไว้อีกอย่างคุณแชมป์เป็นลูกน้องคนสนิทของพี่ดาร์กถึงพี่ดาร์กไม่ติดต่อเขาไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามเอกสารนั้นก็ควรจะอยู่ที่ไหนสักที่และคนที่พี่ดาร์กไว้ใจก็คุณแชมป์นี่แหละแต่เขารอจนสายตัดก็ไม่มีคนรับโทรศัพท์จนต้องโทรเข้าไปที่แผนกอีกรอบ

“ขอสายคุณแชมป์ด้วยครับ”

“คุณแชมป์ลาออกไปแล้วค่ะไม่ทราบว่าโทรมาจากฝ่ายไหนคะอยากได้ข้อมูลอะไรจะได้ถามให้ได้ถูกคนค่ะ”

หัวหน้าฝ่ายลาออกพร้อมกันถึงสองคนเป็นธรรมไม่รู้ว่าเขาสามารถเรียกว่ามันเป็นความบังเอิญได้ไหมแต่ไม่ว่ามันจะเกิดขึ้นเพราะอะไรมันกำลังทำให้เขาปวดหัวถึงขีดสุดทำไมความวุ่นวายต่างๆ ต้องมาเกิดขึ้นพร้อมกันถ้าเกิดตอนนี้พี่ดาร์กอยู่ ใช่ ยังเหลืออีกที่สองที่เขายังไม่ได้ไปหา

“คุนจะไปไหน? ไม่ดูแล้วรึไงเอกสารพวกนี้”

“ตอนนี้เรื่องที่ด่วนที่สุดมันโอเคแล้วแต่เราไม่รู้ว่ามันโอเคได้ยังไงและคนที่เข้าไปแก้ปัญหาก็คือพี่ดาร์กไปพอลเก็บของ”

แต่ก่อนที่จะออกไปตามหาพี่ดาร์กเป็นธรรมแวะที่โต๊ะทำงานของคุณสุวรรณีและขอถามเป็นเรื่องสุดท้าย

“เรื่องของบริษัทที่เกาหลีที่ผมฝากเรื่องไว้กับคุณไปถึงไหนแล้วครับ?”

“เช็คหมดแล้วค่ะ ไม่มีบริษัทนั้นอยู่จริง”

คำตอบของคุณสุวรรณีเป็นสิ่งที่เป็นธรรมเองก็พอจะเดาได้แต่แม้จะเตรียมใจเอาไว้ล่วงหน้าพอได้ฟังอีกครั้งเขาก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้เป็นปกติได้พอลจึงขอเป็นคนอาสามาขับรถแทนและที่แรกที่เขาตรงไปก็คือโรงงานใหม่เพราะเขามีความเชื่อมั่นว่าพี่ดาร์กต้องทำงานอยู่ที่นั้น

“มีอะไรรึเปล่า? ทำไมรถเยอะแบบนี้?”

“ไม่รู้เหมือนกันมารับของเหรอ?”

“เข้าไปไม่ได้จะเอาไงให้เดินเข้าไปเรียกคนมาเลื่อนรถไหม?”

“จอดไว้ตรงนี้แหละเดินเข้าไปเร็วกว่าไม่อยากรอ”

พอลต้องจอดรถเอาไว้ทางด้านหน้าของโรงงานเพราะทางด้านหน้าต่างเต็มไปด้วยรถบรรทุกที่ไม่ใช่ของโรงงานจอดเรียงรายอยู่หลายคันรถเยอะขนาดนี้เป็นธรรมคิดได้เพียงย่างเดียวคือมีคนมารับงานที่สั่งทำเอาไว้แต่เขากลับไม่ได้ยินเสียงเครื่องจักรถูกเปิดใช้งานอยู่สักตัวแถมบุคคลที่เดินไปเดินมาในโรงงานนั้นไม่ได้เป็นพนักงานของเขาด้วยซ้ำ เมื่อความปกติมันเริ่มเด่นชัดเป็นธรมจึงพยายามหยุดคนๆ นึงที่กำลังเดินผ่านตัวเขาไปเอาไว้

“ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นครับ?”

“พวกผมมาขนของครับ”

“มาขนของอะไร?”

“ของในโรงงานนี้”

“แล้วใครให้มาขน? ไหนมาขนอะไรผมขอดูใบหน่อย”

“เจ้านายผมอยู่ทางด้านในนะถ้าคุณอยากรู้อะไรก็ไปถามเขาเลยผมมาแค่ขนเรื่องอื่นไม่รู้”

คำตอบนั้นทำให้เป็นธรรมรีบเดินเข้าไปที่ห้องกระจกทางด้านในของโรงงานและเขาก็เจอกับพนักงานคนนึงที่ทำงานให้กับโรงงานเขาเดินตรงเข้าไปหาตอนที่คนนั้นกำลังยืนเช็คเอกสารอะไรบางอย่างอยู่กับใครอีกคนที่เขาไม่คุ้นหน้า

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นครับ?”

“สวัสดีครับคุณเป็นธรรม วันนี้เขาจะมีเก็บของเป็นชุดสุดท้ายครับ”

“ของอะไร?”

พนักงานคนนั้นขมวดคิ้วให้เป็นธรรมก่อนที่จะยื่นเอกสารในมือของตัวเองส่งมาให้กับเขาเอกสารใบแรกที่อยู่ในปึกนั้นคือใบเช็คสินค้ามันจะไม่น่าตกใจถ้าเกิดว่ารายชื่อสินค้าที่อยู่ในนั้นไม่ใช่พวกเครื่องจักรและอุปกรณ์ต่างๆที่อยู่ในโรงงานนี้

“ผมไม่ได้เป็นคนบอกให้ขายและมันเกิดอะไรขึ้นพนักงานคนอื่นหายไปไหนกันหมด?”

“พนักงานถูกหยุดการว่าจ้างตามที่โรงงานแม่สั่งมาหมดแล้วครับ”

“ผมไม่ได้สั่งมันต้องมีอะไรแน่ๆ โรงงานนี้ผมไม่เคยสั่งให้คนงานหยุด”

“แต่คนงานที่ออกได้เงินชดเชยหมดแล้วนะครับ”

“ไม่จริงไหนเอกสารมันอยู่ไหนถ้าจริงผมก็ต้องเคยเห็นแต่ผมไม่เคยเห็น”

“เอ่อ ขอโทษนะครับแต่ผมกับลูกน้องขนของไปได้หรือยังครับ?”

“เรายังมีการผลิตคุณจะมาเอาของของผมไปไม่ได้คุณกลับไปก่อนผมว่าจะต้องมีอะไรเข้าใจผิดเดี๋ยวผมจะติดต่อบริษัทของคุณกลับไปเอง”

“แต่ผมต้องปิดงาน…”

“ก็ผมบอกแล้วไงเดี๋ยวผมจะติดต่อไปเองแต่ตอนนี้คุณออกไปก่อน”

“คุณโทรไปคุยกับเฮียเลยถ้าเฮียไม่สั่งพวกผมก็ไปไม่ได้”

“งั้นเอาเบอร์หัวหน้าของคุณมา”

“เอ้า คุณเป็นคนขายของคุณก็ต้องมีเบอร์สิมาขอผมทำไม”

“ก็ผมไม่มี”

“งั้นไม่เอาละเฮียด่าผมตายเลยผมทำหน้าที่ต่อดีกว่า”

“ผมบอกให้คุณออกไปจากโรงงานของผมไงไม่ได้ยินรึไงออกไปสิ”

“เฮ้ย อะไรวะมาไล่กันเป็นหมูเป็นหมานี่ก็ทำงานอยู่เหมือนกันสัญญาอะไรก็อยู่ในมือไม่อ่านวะ”

“ก็มันไม่ใช่ของจริง”

“คุณพูดดีๆ นะผมไม่ได้มามั่วนะเจ้านายผมสั่งมาและก็มาขนไปแล้วตั้งแต่วันก่อนด้วย”

“นี่คุณ”


“มาพาคุณเป็นธรรมไปทางด้านหลัง”

พอลเดินมาสั่งพนักงานให้พาเขาออกไปจากตรงนี้แต่เขาไม่ยอมในเมื่อนี่มันเป็นโรงงานของเขาเขาก็ต้องมีสิทธิ์ที่จะปกป้องเอาไว้แต่เพราะพอลหันมาหาทางเขาพร้อมกับขยับปากพูดว่า ‘เดี๋ยวคุยเอง’ เขาเลยยอมล่าถอยเพราะสมองของเขาก็ไม่ได้โล่งและไม่พร้อมที่จะเจรจาเลยสักนิด

“สวัสดีครับผมชื่อพอลครับ”

“ผมต้องทำงานนะคุณผมมีเอกสารถูกต้องนะ”

“ครับแต่ผมเองก็ไม่รู้ว่าเรื่องมันเป็นมายังไงโรงงานนี้เป็นโรงงานของเพื่อนผมคุณก็สามารถเช็คชื่อได้เรื่องในวันนี้ อาจจะมีการเข้าใจผิดยังไงวันนี้คุณยังไม่ขนอะไรได้ไหมครับ? เพื่อนของผมขอเช็คดูอีกสักครั้งเดี๋ยวทางเราจะแจ้งเรื่องไปกับเจ้านายคุณเอง”

“ไม่ได้หรอกคุณ ผมโดนใช้มาผมก็ต้องมาถ้าคุณอยากจะไม่ให้ผมทำคุณก็ต้องติดต่อตอนนี้ ผมเป็นแค่…”

แม้เป็นธรรมจะเดินออกมาจากจุดนั้นแต่เขาก็ยังคอยฟังอยู่ตลอดและดูเหมือนว่าทางนั้นจะไม่ยอมแต่โดยดีถ้าไม่ใช่เพราะว่ามีเสียงโทรศัพท์ดังเข้ามาจากทางนั้นเสียก่อนพอทางนั้นวางโทรศัพท์ก็ดูเหมือนจะอ่อนข้อให้กับพอลมากขึ้น

“งั้นวันนี้ผมจะยอมกลับไปก่อน”

“ขอบคุณครับ”


“อะ”

พอลเดินเอาขวดน้ำเย็นมายื่นแปะที่แก้มของเขาในขณะที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารการซื้อขายเครื่องมือที่เขาเพิ่งได้เห็นมันเป็นครั้งแรก

“ขอบใจ”

เป็นธรรมมองไปรอบๆ โรงงานแล้วที่ไม่มีพนักงานเหลืออยู่เลยสักคนมีแค่เพียงโรงงานที่เหลือเครื่องจักรประดับอยู่เพียงไม่กี่เครื่อง


“นายให้เขากลับไปแล้วเหรอ?”

“อื้มก็ไม่ต้องขนของแล้วนิ”

“ฉันยังคุยกับเขาไม่จบเลย”

“เรื่องคนในรูปอะนะ?”

“ใช่”

“ก็คนนั้นบอกแล้วไงว่าคนนั้นออกไปก่อนจะเกิดเรื่องอีกแทบพี่ดาร์กก็เป็นคนไล่เขาออกเองด้วยมันไม่จบยังไง?”

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นมันคืออะไรใครเป็นคนทำเอกสารพวกนี้กัน?”

“คุนในนั้นมันมีลายเซ็นท์นายอยู่”

“แต่ฉันไม่เคยเซ็นท์”

“นายก็น่าจะรู้ว่าเพราะอะไรใช่ไหม?”

ใช่เป็นธรรมรู้เพราะนอกจากลายเซ็นท์มอบอำนาจที่เขาเป็นเซ็นท์แล้วพยานในฟอร์มนี้ก็คือลายเซ็นท์ของพี่ดาร์กและก็คุณแชมป์แต่เขาควรจะทำยังไงต่อไปดีเพราะมันไม่ใช่แค่อุปกรณ์ที่ถูกขายไปแต่พื้นดินพื้นนี้ก็ถูกซื้อไปโดยคนอื่นแล้วเช่นกัน

“อืม เรารู้แต่ที่เราไม่รู้คือเหตุผลของพี่เขา”

“งั้นก็มีคนเดียวที่จะตอบนายได้”

นั้นสินะยังเหลืออีกที่ที่เขาต้องไปเขาจะมานั่งหมดความหวังอยู่ตรงนี้ไม่ได้

“พอลฉันต้องไปอีกที่แต่อยากไปคนเดียวไม่โกรธเราใช่ไหมที่มาทิ้งพอลกลางคันแบบนี้? พอลคงต้องต่อรถไปโรงงานใหญ่ไปเอารถเอง”

เป็นธรรมคว้าเอาเอกสารขึ้นรถตรงไปที่ห้องพี่ดาร์กทุกก้าวย่างที่จากที่จอดรถขึ้นมาที่ห้องมันเต็มไปด้วยความไม่แน่ใจเพราะเขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าถ้าเจอกันเขาควรถามเรื่องอะไรกับพี่ดาร์กก่อนดีความไม่มั่นใจนั้นทำให้เขาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องอยู่นาน

กริ้ก เป็นธรรมใช้กุญแจสำรองไขเข้ามาเมื่อลองเคาะห้องดูแล้วไม่มีเสียงตอบรับเขามองไปรอบห้องที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงจากวันสุดท้ายที่เขาเห็นข้าวของยังคงอยู่ที่เดิมบรรยากาศเดิมทำให้เขาสบายใจขึ้น

“พี่ดาร์ก”

เป็นธรรมลองส่งเสียงเรียกดูเพื่อว่าพี่ดาร์กจะอยู่ในห้องนอนหรือในห้องน้ำแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับเหมือนเดิมเพราะห้องนี้เป็นที่สุดท้ายที่เขาคิดออกว่าเขาจะหาพี่ดาร์กเจอแต่ในเมื่อมาแล้วไม่เจอสิ่งที่เขาทำได้ก็เพียงแค่นั่งรออยู่ที่เก้าอี้นั่งรอให้พี่ดาร์กเปิดประตูห้องเข้ามา

กริ้ง เสียงโทรศัพท์มือถือของเป็นธรรมทำให้เขารู้สึกตัวตื่นจากการเผลอหลับไปเขาขยี้ตาและมองออกไปด้านนอกหน้าต่างก็เห็นว่าพระอาทิตย์ได้ตกขอบฟ้าไปเรียบร้อยแล้วเขาปรับเสียงเล็กน้อยก่อนที่จะรับสาย

“ครับแม่”

“คุนอยู่ไหนลูก?”

“ผม เอ่อ มา เอาของครับ แม่มีอะไรรึเปล่าครับ?”

“กลับบ้านเลยได้ไหมลูก? เดี๋ยวนี้”

“ครับได้ครับ”

เรื่องตามหาพี่ดาร์กเขาคงต้องพักเอาไว้ก่อนเพราะเสียงของแม่ในโทรศัพท์ดูเหมือนมีเรื่องด่วนเกิดขึ้นแต่ก่อนที่เขาออกจากห้องเขาเขียนกระดาษวางเอาไว้ที่โต๊ะทำงานของพี่ดาร์กและรีบขับรถตรงกลับบ้าน

TBC

ปล ถึงผู้อ่านทุกคนค่ะ สวัสดีค่ะ

เราได้พยายามที่จะ Rewrite แก้ประโยคและเขียนให้เนื้อเรื่องกระชับขึ้นค่ะเพราะพอลองไปอ่านซ้ำมันมีหลายอย่างที่ทำให้ดูประโยคกำกวมเราพยายามแก้โดยไม่ลบอออกมา 10 บทแต่กลายเป็นว่าหัวข้อคอมเม้นท์และทุกอย่างมันเด้งไม่ตรงไปหมดเลย เราไม่เก่งเกี่ยวกับพวกนี้เท่าไหร่ เลยทำให้เราตัดสินใจลบเนื้อเรื่องที่เขียนเก่าอออกไว้ก่อนแล้วจะมาลงรีไรท์ไปจนจบค่ะ

ต้องขอโทษด้วยนะคะสำหรับคนที่อ่านแล้วแต่หัวข้อเรื่องนี้ยังขึ้นมาอัพเดททุกวันขอโทษจริงๆ ค่ะ

SweetSky