บทเรียนที่ ๙ วันศุกร์ ไม่สุขใจ
“กระดี๋กระด๋ากันเหลือเกินนะ....สองสาว”ไอ่ต้อแซว ไอ่จูนกับไอ่ยุ้ย ตอนกำลังเดินเข้าคณะ วันนี้วันศุกร์ครับเป็นวันที่อาจารย์นิเทศก์นัดพวกเราให้เข้ามาที่คณะเพื่อสอบถามดูแลเกี่ยวกับเรื่องฝึกสอนนั่นแหละครับ
“ก็แน่นอน วันนี้ไม่ต้องตื่นเช้าไปโรงเรียน ไปเจอพวกเด็กจอมดื้อ แถมยังจะได้มาเจอเพื่อนๆอีก มันก็ต้องดีใจเป็นธรรมดา”ไอ่จูนตอบ (ไม่อยากเจอเด็ก แล้วมรึงมาเป็นครูทำไมว่ะ)
“แต่ดูบ้างคนซิ หน้าบอกบุญไม่รับ”ไอ่ยุ้ยเหล่ตามาทางผม
“สงสัยคงคิดถึงโรงเรียนหรือไม่ก็อาลัยอาวรณ์เด็กในโรงเรียนนั้นมาก”ไอ่ทิวพูดประชด (ไอ่นี่อยู่ดีๆอยากหาเรื่อง เดี๋ยวไอ่กอล์ฟก็จัดให้ซะเลย)
“อ้าวไอ่พวกปาก.....”ยังพูดไม่ทันจบ เสียงมือถือผมดังขึ้นช่วยชีวิตพวกมันเอาไว้
“สวัสดีครับแม่ต้อย”
“กอล์ฟเหรอลูก แม่นายโก๋โทรไปหาหรือยัง”
“โทรหากอล์ฟเหรอครับ”อ้าวไอ่นี่ คุยกับมรึงแล้วจะให้โทรหาใคร ไอ่กอล์ฟนี่ โง่จริงๆเลย
“ใช่ เมื่อเช้านี้เขามาที่โรงเรียนพร้อมนายโก๋ มาถามหากอล์ฟกับแม่ แม่เลยบอกว่ากอล์ฟเข้าคณะ เขาเลยขอเบอร์โทรของกอล์ฟ แม่ก็ให้ไป แม่ก็นึกว่าเขาโทรหากอล์ฟแล้ว”
“แล้วแม่ต้อยรู้ไหมครับ ว่าแม่นายโก๋จะโทรหากอล์ฟเรื่องอะไร”ไอ่นี่โง่รอบสอง ถ้ารู้แล้วเขาจะโทรหามรึงเหรอ
“แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน เนี่ยะก็อยากรู้ถึงโทรมาถามไง แต่เรื่องอะไรก็ช่าง กอล์ฟไม่ต้องคิดมากนะ แม่นายโก๋เขาพูดอะไรไปก็เพราะเขารักลูกเขามาก กอล์ฟไม่ต้องเก็บเอาไปคิดนะ แค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวแม่ต้องลงไปคุมแถวก่อนแล้ว กอล์ฟไม่อยู่วันเดียว แม่วุ่นวายน่าดู”
“ครับแม่ สวัสดีครับ”วางสายแล้ว สมองไอ่กอล์ฟก็คิดหนักทันที
มันเรื่องอะไรว่ะ หรือว่าแม่เขาจะมาเล่นงานเราที่ทำให้ลูกเขาป่วย ช่วยไม่ได้นี่หว่า ไม่ยอมกินข้าวเอง ไม่ได้บอกให้รอซักหน่อย ไม่ได้ๆ ต้องคิดในแง่ดี เขาแค่อยากจะมาขอบคุณเราที่พาลูกเขาไปหาหมอก็ได้ แต่ทำไมถึงจะต้องมาหาที่โรงเรียนเลยล่ะ แถมต้องขอเบอร์โทรอีก โอ้ย....ๆๆ......อยากจะบ้าตาย มันอะไรกันหนักหนาว่ะเนี่ยะ กับไอ่การฝึกสอนแค่สัปดาห์แรกเอง แล้วปัญหานี้จะเล่าให้อาจารย์นิเทศฟังได้ไหมนี่
“เป็นไรว่ะกอล์ฟ” ไอ่ทิวมันคงสังเกตว่าหลังจากผมรับโทรศัพท์แล้วเงียบไปคิ้วผูกโบว์ติดกัน
“อืมๆ ไม่เป็นไรหรอก รีบเข้าคณะไปหาจารย์ดีกว่า”ว่าแล้วไอ่กอล์ฟก็เดินนำลุ่ยๆไปเลย
“ไอ่นี่มันแปลกขึ้นทุกวันแล้วว่ะ ไอ่กอล์ฟที่ซ่าๆไม่เคยกลัวใคร ใครทำให้มันเปลี่ยนไปได้ว่ะ”ไอ่จูนพูดเสียงดังมาตามหลัง
ความเปลี่ยนแปลงที่ไอ่จูนมันพูดถึง ผมก็เริ่มสังเกตตัวเองเหมือนกันว่าตั้งแต่รู้จักกับไอ่เด็กเกรียนนั่น ทำให้ในหัวผมมีเรื่องคิดมากขึ้นมาอีกเรื่องหนึ่ง จนบางครั้งทำให้เซลล์สมองของผมตายเร็วกว่าเวลาอันควร ครั้งนี้ก็เช่นกัน
“ชัยพจน์ ๆ นายชัยพจน์ ! เธอฟังที่ครูบอกอยู่หรือเปล่า”เสียงอาจารย์นิเทศเรียกดังขึ้น
“ครูว่าเธอไปเข้าห้องน้ำก่อนดีไหม แล้วค่อยมาพบครูใหม่”ไอ่กอล์ฟก็เดินออกไปโดยดี เพราะนั่นคือคำไล่อย่างสุภาพนั่นเอง คงเป็นเพราะผมดูเหม่อๆไปขณะตอนที่อาจารย์แกกำลังแนะนำเทคนิคเกี่ยวกับการฝึกสอนอยู่
ที่ไอ่กอล์ฟเหม่อไปก็เพราะว่ามัวแต่คิดเรื่องคุณแม่ของไอ่เด็กเกรียนนั่นแหละครับ ตอนนั้นยอมรับว่าเริ่มหวั่นๆกลัวว่าเขาจะมาเอาเรื่องที่ทำให้ลูกเขาป่วย กลัวว่ามันจะมีผลกระทบต่อการฝึกสอน แต่ในใจส่วนหนึ่งไอ่กอล์ฟก็เตรียมทางหนีทีไล่ไว้แล้วครับ แต่มันก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี
“อ้าวไอ่กอล์ฟ ทำไมออกมาเร็วจัง เสร็จแล้วเหรอว่ะ”ไอ่ต้อมันทักผม
“ยังว่ะ กรูขอจารย์ออกมาเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวเข้าไปใหม่”โกหกไปเลยไอ่กอล์ฟ ไม่อยากเสียฟอร์มว่าโดนอาจารย์ไล่ออกมา
“งั้นเสร็จแล้วเจอกันที่โรงอาหารคณะนะโว้ย เร็วๆด้วยพวกกรูหิว”ไอ่ต้อมันสั่งเพราะพวกมันนิเทศกันเสร็จแล้วเหลือผมคนสุดท้าย
หลังจากการนิเทศก์ผ่านไปด้วยดี ไอ่กอล์ฟได้ไปนั่งกินข้าวกับเพื่อนๆ ทีนี้ลืมไปเลยครับเรื่องต่างๆเพราะว่าได้เจอเพื่อนๆที่ไปฝึกสอนจากโรงเรียนอื่น มาเจอกันไม่ได้เจอกันแค่สัปดาห์เดียวแต่เหมือนไม่ได้เจอกันมาเป็นปี เม้าส์กันกระจายนั่งคุยกันอยู่ที่โรงอาหารของคณะนั่นแหละครับเกือบๆยี่สิบคน (พวกแม่ค้าคงจะเซ็ง..ประมาณว่ากินแล้วแล้วทำไมไม่ลุกกันซักที)
“เฮ้ยไอ่กอล์ฟ วันนี้ปีสี่รับน้องนะโว้ย อย่าลืม สองทุ่มเจอกันที่เซ็กซี่เวย์”เพิ่อนคนหนึ่งบอก
“กรูเหนื่อยๆว่ะ พวกมรึงแม่งไปเหอะ”ผมเลี่ยงที่จะไป (เบื่อแล้วอ่ะ ไปทีไรพวกมันชอบให้ผมเอาใบหน้าหล่อๆของผมมาทำเป็นใบหน้าเข้มๆดุๆ คอยว๊ากน้องทุกที พวกมันนะคอยโอ๋ ได้ใจน้องไปเต็มๆ)
“มรึงไม่ไปได้ไง อดีตประธานเชียร์เลยนะมรึงน่ะ”เพื่อนอีกคนเสริม
“ไปเถอะ เดี๋ยวกรูไปเป็นเพื่อน”ไอ่ทิวมันคงรู้สึกว่าผมไม่อยากไปแต่เลี่ยงไม่ได้มันเลยอาสาไปด้วย (ดีจริงๆนะมรึงนี่)
“เออ ไปก็เห็น ไม่ไปก็ไม่เห็นนะโว้ย”ผมยังตอบแบบไว้ฟอร์ม
และแล้วความวิตกกังวลเข้าครอบงำไอ่กอล์ฟอีกครั้งเมื่อได้รับสายจากเบอร์แปลกๆที่โทรเข้ามา
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะ ใช่อาจารย์ชัยพจน์ ...(นามสกุลผม)...หรือเปล่าคะ ดิฉัน.................... เป็นผู้ปกครองของนายศุภวัฒน์ ...............ค่ะ”เรียกชื่อผมซะเต็มยศเลย แต่ประโยคต่อมาทำเอาผมใจไปอยู่ที่ตาตุ่ม
“ครับผม ใช่ครับ”
“ไม่ทราบว่าพรุ่งนี้อาจารย์ว่างไหมค่ะ ซักเก้าโมงเช้า ดิฉันจะขอเชิญอาจารย์มาที่บ้านนะค่ะ พอดีดิฉันมีเรื่องจะคุยกับอาจารย์ เกรงว่าถ้าคุยทางโทรศัพท์จะไม่สะดวก”เสียงจากปลายสายร่ายยาว
“ครับ”ตอนนี้ตอบอะไรไม่ออกนอกจากคำว่าครับ ในใจตอนนั้นมันคิดแต่ว่าเรื่องอะไรหว่า ทำไมไม่บอกมาเลย
“ไม่ทราบว่าอาจารย์จะให้คนที่บ้านดิฉันไปรับที่ไหนดีคะ”โห.......อะไรเนี๊ยะ จะเอาคนมารับ จะลวงเราไปฆ่าปิดปากหรือป่าว
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปเองได้ครับ ไม่ทราบว่าบ้านอยู่ที่ไหนครับ”แล้วทางปลายสายก็บอกชื่อหมู่บ้านมา ผมก็รับปากว่าจะไปแล้วก็วางสายกันไป(แค่ชื่อหมู่บ้านฟังดูก็รู้ว่าไฮโซมากๆๆ เป็นหมู่บ้านจัดสรรที่มีแต่พวกคนมีเงินเขาอยู่กันแหละครับ ผมเคยเห็นป้ายโฆษณาใหญ่ๆมันขึ้นไว้ราคาถูกที่สุดของมันนี่ แปดล้าน ให้ตายเถอะ ถูกที่สุดเริ่มต้นที่แปดล้าน ไอ่เงินแปดล้านถ้าเป็นไอ่กอล์ฟจะไปสร้างบ้านได้สิบหลังมั้ง ตอนนั้นคิดอย่างนั้นเลย ก็คนอย่างไอ่กอล์ฟไม่ได้คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดนี่ครับ ชีวิตไอ่กอล์ฟนะยิ่งกว่าวงเวียนชีวิตอีก ไว้ว่างๆจะเล่าให้ฟัง)
หลังจากผมรับโทรศัพท์เสร็จ ก็เริ่มมีความคิดต่างๆเข้ามาในหัวมากมาย ทำให้ไม่อยากเดินกลับเข้าไปนั่งคุยกับพวกเพื่อนๆอีก ตั้งใจว่าจะกลับหอ ไปนอนพักซักงีบซะหน่อย เพราะมองดูนาฬิกาแล้วมันเพิ่งจะเที่ยงกว่าๆเอง ไปนอนซักงีบแล้วค่อยคิดว่าจะทำอะไรต่อไป แต่ที่แน่ๆตอนนี้มีนัดแล้วสองทุ่ม วันนี้ช่างเป็นวันศุกร์ ที่ไม่มีความสุขเอาซะเลย ผมบ่นกับตัวเอง
พอผมเดินไปที่ลานจอดรถของคณะ ก็ปรากฏว่าเห็นเด็กคนหนึ่งดูคุ้นๆตา อยู่ในชุดนักเรียนมอปลาย เสื้อสีขาว กางเกงนักเรียนสีดำ ตัวสูงๆแบบนี้ ผิวขาวๆแบบนี้ ตัดผมทรงสกินเฮดแบบนี้ ท่าทางแบบนี้ ใช่เลย ไอ่เด็กเกรียนนั่นเอง มันมาทำท่าเหมือนมองหาใครอยู่ หรือว่ามันจะพาผู้ปกครองมันมาฟ้องอาจารย์นิเทศก์ของผมที่คณะ ตายแล้วกรู ทำไงดีเนี๊ยะ หลบไว้ก่อนดีกว่า ผมเลยเดินเข้าไปเอามอตอไซค์แล้วกะว่าจะแอบเข็นออกไปสตาร์ทที่อื่นเพื่อไม่ให้มันได้ยินเสียง แต่..............
“จารย์ ! ๆ ๆ จารย์กอล์ฟครับ ทำไรอ่ะ”กรูรู้แล้วว่ากรูเป็นจารย์ ไม่ใช่ถ้วย ไม่ใช่ชามเรียกซะหลายรอบเสียงดังตกใจหมด
“อ้าว นายศุภวัฒน์มาทำอะไรที่นี่”ผมถามออกไปด้วยการวางฟอร์ม แล้วไอ่กอล์ฟก็ค่อยๆยืดตัวขึ้นให้เป็นปกติ
“จารย์แหละ ทำไร เหมือนจะขโมยรถเลย”มันว่าผมไอ่เด็กเกรียน มรึงจะยัดเยียดข้อหาให้กรูเหรอ
“นี่นายศุภวัฒน์ ให้มันรู้ซะมั้งนะ ว่าที่นี่ถิ่นใคร”เบ่งเลยครับไอ่กอล์ฟ ก็ที่มันยืนอยู่คณะผมนี่นา ฮ่าๆ
“โห...จารย์ ผมแซวเล่น พูดซะนักเลงเลย อีกอย่างที่นี่ไม่ใช่โรงเรียนไม่ต้องเรียกชื่อผมเต็มๆก็ได้ อายคนอื่นเขา”มันบอกแล้วเดินมานั่งมอไซค์ผมเฉยเลย
“รถจารย์นี่เก่าแล้วเน๊อะ เหมาะกับจารย์ดี รถก็เก่า คนก็...”ผมไม่ทันให้มันพูดจบหรอกครับ พูดแทรกมันขึ้นมาก่อน
“คนก็ทำไม พูดดีๆนะ ไม่งั้นครูหักคะแนนชีวะเธอแน่”มีการเอาคะแนนมาขู่ อิอิ
“โห...ใจร้ายอ่ะ เอาคะแนนมาขู่ด้วย ผมอ่ะจะบอกว่ารถก็เก่า คนก็น่ารักครับ”มันพูดเสร็จแล้วยิ้มแป้นเลยทีเดียว เห็นลักยิ้มมันแล้ว ไอ่กอล์ฟอยากละลายลงตรงนั้นเลย
“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีเลย ว่าแต่มาที่คณะครูทำไม”ความวิตกกังวลเริ่มเข้ามาสู่ไอ่กอล์ฟอีกครั้ง
“ก็ไม่มีอะไร แค่อยากมาทานข้าวกับจารย์”มันตอบหน้าตาเฉย
“อะไรนะ ! แล้วนี่แสดงว่าโดดเรียนมาเหรอ กลับไปเลย รีบกลับไปเลย ไม่งั้นครูโทรบอกอาจารย์อริศราแน่”
“ก็จารย์อริศราแหละให้ผมมา ผมไปขออนุญาตจารย์เขาแล้ว ตอนเช้าแม่ผมไปที่โรงเรียน ผมเลยรู้ว่าวันนี้ครูไม่มาสอนติดธุระที่คณะ ผมเลยให้แม่ขอจารย์ให้ จารย์เขาก็ไม่ว่าไร”ไอ่นี่ใช้อิทธิพลของแม่อีกแล้ว
“ไม่รู้หล่ะ ครูกินแล้ว เธอกลับไปเรียนได้แล้ว เดี๋ยวไม่ทันคาบบ่าย เป็นเด็กเป็นเล็กหัดโดดเรียน”ทำเป็นว่าเขาไป ที่ตัวเองโดดตั้งแต่ประถม ไอ่กอล์ฟเอ๊ย....
“กลับได้ไง ผมยังไม่ได้ทานข้าวเลย ตอนนี้ผมหิวแล้วด้วย ไปกันยังอ่ะจารย์”มันมัดมือชกผมเลย ตอนแรกว่าจะไม่พามันไป แต่กลัวว่ามันจะเป็นเหมือนเมื่อวานเลยต้องพามันไป กรรมของไอ่กอล์ฟจริงๆ
“แล้วมายังไงนี่”ผมถาม
“ผมเอามอไซค์มา”
“งั้นดีเลย ไปเอามอไซค์มา แล้วเจอกันที่ศูนย์อาหารตรงข้ามหอสมุดกลาง”ผมไม่มีทางพามันไปกินที่ดรงอาหารคณะแน่ เพื่อนๆออกจะเต็มซะขนาดนั้น
“ไม่เอา จะซ้อนท้ายจารย์ไป”มันเรียกร้อง ได้คืบจะเอาศอก เดี๋ยวปั๊ด!
“ไม่ต้องเรื่องมากเลย ขี่ไปคันใครคันมัน กินข้าวเสร็จจะได้รีบกลับไปเรียน”โรงเรียนมันกับมหาลัยของผมอยู่ห่างกันเกือบๆสิบกว่ากิโลได้มั้ง
“ก็ได้ แต่จารย์ห้ามหนีผมนะ ไม่งั้นผมไม่ทานด้วย”มันขู่ผมแถมท้าย
“เออน่า...เร็วๆจะคอยอยู่ตรงนี้แหละ”แล้วมันก็ยิ้มหน้าบานก่อนที่จะทั้งเดินทั้งกระโดดทั้งวิ่งไปเอารถมอไซค์ของมันมา
ดูๆไปเด็กคนนี้มันก็น่ารักสมวัยของมันเหมือนกันนะ (คิดอะไรออกไปไอ่กอล์ฟ นั่นมันลูกศิษย์มรึงนะโว้ย)
OOO อ๊อด.........เสียงกริ่งหมดคาบเรียนในบทที่เก้า... OOO
$$$ การบ้านท้ายบทเรียน $$$
ให้นักเรียนศึกษาตามสื่อวีดีทัศน์ต่อไปนี้ แล้วให้จิ้นตามว่านายโก๋เด็กเกรียนสุดหล่อ ลักษณะท่าทางหน้าตาประมาณนี้แหละ
http://www.kosanathai.com/tvcupdated/view_tvc.asp?GID=1&TVCID=28925&ad=Five%20Starsหมายเหตุ *มีนักเรียนหลายคนแอบถามครูว่าเด็กเกรียนของครูหล่อเหลาขนาดไหน ครูเลยต้องลำบากหาตัวอย่างกรณีศึกษาเอามาให้ดู อิอิ
* ดูแล้วอย่าอิจฉาครูนะ ฮ่าๆๆๆๆ
*แล้วเดี๋ยวครูจะเข้ามาเช็คชื่อพร้อมตรวจการบ้านอีกทีนะ
ลงชื่อ คุณครูกอล์ฟสุดซ่าผู้น่ารักที่สุด
วันที่ ๑๘ ส.ค. ๒๕๕๑ (วันวิทยาศาสตร์แห่งชาติ)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
