ใจยักษ์ 31.2
“พี่สมิธ วันอาทิตย์นี้ไปดูหนังกันไหมครับ?” ผมเอ่ยชวนพี่สมิธขึ้นระหว่างที่เขาโยนเมล็ดอัลมอนด์เข้าปาก ขาไขว่ห้างกระดิกเท้ายิกๆดูทีวีสบายใจเฉิบ เขาหันมาเลิกคิ้วมองผมนิดๆ
“มึงไม่ชวนกูก็ว่าจะชวนพอดี แต่ก็แปลกใจนิดหน่อยที่มึงเป็นคนเอ่ยปากชวนก่อน”
“ผมก็แค่เบื่อๆ” ยักไหล่ตอบพี่สมิธกลับไป
“บอกตรงนะ ช่วงนี้มึงดูทำตัวแปลกๆ” พี่สมิธหรี่สายตาไล่สำรวจตัวผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
“แปลกมากเลยหรอครับ แล้วมันแปลกในทางที่ดีหรือว่าไม่ดีล่ะ?” ผมยักไหล่ถามเขายิ้มๆ พี่สมิธตีหน้ายุ่งอย่างใช้ความคิด
“มันก็ดี มึงดูสวยขึ้น แรดขึ้น กูไม่ชิน” พี่สมิธเบ้ปากใส่พร้อมผลักหัวผมเมื่อเห็นรอยยิ้มที่ผมชอบใช้ผุดขึ้นบนใบหน้าหลังเขาเอ่ยจบ
“เขาเรียกว่าหล่อและดูดีขึ้นต่างหาก หึๆ” ผมแก้คำที่พี่สมิธใช้นิยามลุคใหม่ผมผิด นี่ก็ผ่านมาสัปดาห์กว่าๆแล้วเขายังไม่ชินอีกเหรอ เมื่อนึกไปถึงวันที่ผมเสร็จธุระจากเจคแล้ว ผมก็ให้สตีฟพาผมไปห้างใกล้ๆ เมื่อไปถึงผมก็เดินเข้าร้านทำผมก่อนเป็นอันดับแรก พอช่างให้ดูแบบผมก็เลือกไม่ถูก เลยบอกให้เขาจัดการให้เลยขอให้มันดูดีขึ้นและเข้ากับหน้าผมก็พอ ไม่รู้ว่ายากเกินไปไหม แต่ช่างก็เพียงฉีกยิ้มกว้างแล้วเริ่มหั่นเส้นผมบนศีรษะผมทันที ช่างทำผมใช้เวลาราวๆสามชั่วโมงในการละเลงฝีมือบนศีรษะผม พอได้เห็นตัวเองหลังทำสีเสร็จแล้วก็นึกว่าเป็นคนอื่น(ขำ) มันดูดีและสะอาดตาขึ้นเยอะ ผมสีน้ำตาลหม่นประกายเทาอะไรสักอย่างที่ช่างว่ายิ่งทำให้ใบหน้าผมคมเด่นขึ้นกว่าเดิม แวบแรกที่สตีฟเห็นผมเขาชงักมองผมนิ่งก่อนจะระบายยิ้มกว้างออกมาอย่างที่ผมเดาไม่ออกว่าเขาคิดอะไรอยู่ ผมไปซื้อคอนแทคเลนส์ พร้อมซื้อเครื่องประดับตามตัวอีกเล็กน้อย อ้อ...เจาะหูด้วยหนึ่งข้าง
“เหอะ!เดี๋ยวชวนไอ้เซนท์กับไอ้ดีไปด้วยดีกว่า เดี๋ยวนี้เป็นดังแล้วนี่ใครๆก็อยากรู้จัก กูมันก็แค่หมาหัวเน่า จิ๊!” พี่สมิธสะบัดหน้าพรืดไปดูทีวี บนด้วยน้ำเสียงจะว่าไงดี...งอนหรือเปล่าวะ?
“ผมไปดังตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?” ยื่นหน้าไปถามพี่สมิธใกล้ๆ เขาก็ใช้นิ้วจิ้มหน้าผากผลักผมออกห่างๆ
“มึงจะปฏิเสธไหมล่ะว่าช่วงนี้ใครๆก็เข้าหามึง ขนาดกูไปซื้อข้าวกินกับมึง มึงก็มัวแต่คุยกับอีปากแดงนั่น ปล่อยให้กูยืนรอตั้งนาน”พี่สมิธกอดอกพูดรัว หน้าบึ้งๆของเขาไม่รู้ว่าแกล้งทำหรือว่าเป็นอารมณ์จริงๆของเขากันแน่ แต่ท่าทางแบบนั้นมันโคตรไม่เข้ากับผู้ชายตัวโตๆอย่างเขาเลย ส่วนเรื่องที่พี่สมิธพูดผมยอมรับว่าผมผิดจริงๆ ช่วงสัปดาห์ก่อนคนแปลกหน้าพยายามเข้าหาและพูดคุยกับผมอย่างที่ในชีวิตผมไม่เคยมีมาก่อน แต่ว่าผมไม่ได้คุยกับทุกคนหรอกนะ ผมก็เหมือนเดิมปฏิเสธคนที่ไม่รู้จักด้วยรอยยิ้มสุภาพอย่างเคย แต่ผู้หญิงปากแดงที่พี่สมิธว่าเธอเป็นเพื่อนที่เรียนเจอร์เดียวกับผมและได้ทำรายงานกลุ่มร่วมกัน อยู่ๆเธอก็เดินมาถามเนื้อหารายงานจากผมกลางโรงอาหารคณะ จะปฏิเสธไปก็ยากอยู่ เลยบอกให้พี่สมิธไปนั่งก่อน แต่เขาก็เลือกจะยืนรอและจ้องหน้าเธอคนนั้นเขม็ง ก็ไม่คิดว่าจะเก็บกดมาโกรธนานขนาดนี้
“ผมก็บอกให้พี่ไปก่อน ไม่ต้องรอ”
“มึงเลือกอีนั่นมากกว่ากูงั้นสิ” ไปกันใหญ่แล้ววุ้ย
“เปล่า แต่ผมคุยเรื่องงานมันจำเป็น ขอโทษนะครับ หายโกรธผมนะ” ผมยิ้มหวานประจบเขาพร้อมนวดตามแขนคลายเมื่อยให้ด้วย พี่สมิธผ่อนคลายใบหน้าบึ้งตึง ช่วงนี้เขาอารมณ์ขึ้นๆลง ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร
“กูไม่ได้โกรธมึงหรอก แต่กูจะบอกอะไรให้นะ ไอ้พวกที่เข้าหามึงเพราะมึงดูดีขึ้นน่ะ ไม่ต้องไปสนใจพวกแม่งหรอก ไม่มีใครจริงใจกับมึงสักคน พวกนั้นมองมึงแค่ที่เปลือกนอก เขาไม่สนใจหรอกว่าข้างในจิตใจมึงเป็นอย่างไง แม่งไม่รู้ด้วยซ้ำว่านิสัยมึงเป็นยังไงแต่ก็อยากมาทำเป็นสนิทสนม อยากรู้จักคนหน้าตาดีจะได้เอาไปคุยไปอวดได้ แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมาล่ะ สิ่งดีๆที่มึงเคยทำมีใครสนใจแม่งบ้างป่ะวะ” เสียงทุ้มของพี่สมิธเปล่งออกมาอย่างหงุดหงิดแต่กลับมีกระแสอบอุ่นและห่วงใยเจือมาด้วย ผมฉีกยิ้มให้เขาอย่างเข้าใจเจตนาที่พี่สมิธต้องการสื่อ
“ผมเข้าใจดีครับ ไม่ได้อยากหาเพื่อนด้วยวิธีนี้หรอกนะ แค่ที่มีอยู่ตอนนี้ก็ปวดหัวจะแย่” ผมพูดยิ้มๆแกมสัพยอกพี่สมิธไปนิดหน่อย เลยโดนพี่สมิธเขกหัวไปหนึ่งที
“แล้วที่มึงลุกขึ้นมาเปลี่ยนตัวเองนี่เพื่ออะไรวะ” พี่สมิธถามออกมาอย่างสงสัย
“ในความรู้สึกพี่ ผมเปลี่ยนไปรึเปล่า?”
“แค่ข้างนอก แต่นิสัยยังกวนตีนกูเหมือนเดิม”
“แล้วพี่จะสนใจทำไม ในเมื่อพี่ไม่ได้สนใจรูปกายภายนอกผมตั้งแต่แรก”
“ก็ใช่ แต่กูอยากรู้ กูชอบเสือกอ่ะ เข้าใจป่ะวะ!” พี่สมิธเอ่ยอย่างขัดใจเมื่อผมไม่ยอมตอบคำถามเขาตรงๆ
“ฮ่าๆๆๆ ในที่สุดพี่ก็เผยธาตุแท้ออกมาแล้ว” ผมหัวเราะเสียงดังลั่นห้องนั่งเล่น พี่สมิธจึงปาเมล็ดอัลมอนด์ใส่ผมอย่างหมั่นไส้ เมื่อผมเจ็บก็ต้องเอาคืนสิครับ จะเหลือหรอ สงครามปาขนมจึงบังเกิดระหว่างพี่น้องร่วมสาบาน จริงๆผมเป็นคนเสียดายของและรู้คุณค่าอาหารเสมอ แต่ครั้งนี้ขอหน่อยเถอะ หมั่นไส้มานานละ(ร้ายกาจ)
“แฮ่กๆๆ พอๆกูยอมแล้วๆ” พี่สมิธโบกธงขาวยอมแพ้หลังจบมหกรรมฟาดหมอนอิง แน่นอนว่าเขาแพ้เพราะไม่มีอาวุธ...ส่วนผมครบมือ
“มึง...ติดต่อไอ้ทศได้บ้างป่ะวะ มันหายเงียบไปเลย” พี่สมิธถามขึ้นขณะที่เรานั่งพักหลังจากเก็บกวาดห้องเรียบร้อย
“ไม่รู้สิครับ ผมไม่ได้ติดต่อหาเขาสักที” ผมส่ายหน้าตอบพี่สมิธเรียบ ตั้งแต่คืนนั้นทศกัณฐ์ก็เงียบหายไปเลย เวลาก็ล่วงเลยมาสองสัปดาห์กว่าๆแล้ว ไม่เคยโทรมาเลยสักครั้ง เหอะ! ผมไม่ได้รอเขานะ!
“แล้วมึงใจอ่อนให้มันบ้างรึยังวะ” พี่สมิธถามเสียงแผ่วอย่างไม่มั่นใจว่าจะถามผมดีไหม ผมยิ้มออกมานิดๆเมื่อได้ยิน เขาเป็นคนรักเพื่อนมากเลยนะ รักทุกคนที่อยู่รอบข้าง เป็นห่วงเป็นใยผู้อื่น พี่สมิธเป็รคนดีจริงๆ แต่ทำไมคนดีๆถึงไม่สามารถมีความสุขได้สักที ผมรู้ได้ยังไงน่ะหรอ? แววตาเขาที่สะท้อนความรวดร้าวออกมายังไงล่ะ เขาเป็นเสาที่พักพิงให้กับผู้อื่นได้ได้ แต่ตัวเองกลับพยายามไขว่คว้าหาที่ยึดเหนี่ยวให้ตัวเองไม่รู้จบ ไม่รู้ ไม่มี หรือไม่ยอมรับ
“พี่คิดว่าไง?” ผมย้อนถามคนข้างๆแทนคำตอบ
“กูไม่รู้ กูเดาใจมึงไม่ออก” พี่สมิธยอมแพ้ง่ายๆไม่พยายามเค้นคำตอบจากผมเท่าไหร่
“พี่เคยบอกว่าผมเดาออกง่ายจะตายไม่ใช่หรือไง ลองเดาดูสิ” ผมพูดยิ้มๆ นึกถึงช่วงเวลาที่เคยเล่นเกมส์ทายใจกับพี่สมิธเมื่อตอนที่เขายังอยู่โรงพยาบาล นั่นผมแพ้เขาราบคาบเลยนะ
“ตอนนั้นกูคิดว่ามึงจงใจทำให้กูเดาได้ต่างหากล่ะ ใช่ไหม? มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่มึงจะเดาไม่ถูกเลย ความเป็นไปได้มันก็50-50 ป่ะวะ มันก็ต้องมีถูกบ้างแหละ นอกจากคนๆนั้นจะโง่และดวงซวยสุดๆหรือไม่ก็ฉลาดโคตรๆที่วิเคราะห์คนออกไปหมดทุกเรื่องอย่างมึง เป็นต้น” ผมนิ่งไปเล็กน้อยพร้อมฉีกยิ้มกว้างให้พี่ เขาเริ่มตามผมทันแล้ว
“พี่ฉลาดขึ้นนะ” ผมหัวเราะเบาๆ เลยโดนพี่สมิธโบกหัวมาทีหนึ่งพร้อมเสียงโวยวายก่อนเขาจะหันหน้าไปดูทีวีไม่สนใจผมอีก
“กูพี่นะโว้ยยยย” น่าสงสารเขานะครับ หึๆ
++++++++++++++++++
“พี่สมิธผมปวดท้อง ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ” ผมเอียงตัวไปกระซิบบอกพี่สมิธที่นั่งอยู่ข้างๆขณะที่สายตาเขายังจดจ่ออยู่ที่จอหนังขนาดใหญ่
“ปวดขี้อะไรตอนนี้วะ หนังกำลังมันส์ รีบไปรีบมาเลย” พี่สมิธกระซิบตอบ เขาคงเสียดายแทนผมที่อาจพลาดช็อตเด็ด เพราะหนังกำลังฉายไปเกินครึ่งเรื่องแล้ว
“อื้อ พี่...ถ้าผมเป็นอันตราย พี่จะช่วยผมไหมครับ” ผมเอ่ยถามพี่สมิธก่อนที่จะลุกออกไป
“ก็ต้องช่วยเดะ มึงน้องกู” เขาหันมามองผมนิดๆก่อนจะหันกลับไปดูหนังต่อ
“ผมก็เหมือนกัน...ขอบคุณนะครับ” พูดจบผมก็ลุกออกมาเลย รู้สึกได้ถึงสายตาของพี่สมิธมองตามหลังมา โชคเที่พวกเรานั่งที่นั่งแบบโอเปร่าแชร์ด้านหลังสุด จึงไม่มีใครเสียสมาธิดูหนังจากการลุกขึ้นของผม
ผมเดินไปที่ห้องน้ำ จัดการเปลี่ยนชุดสำรองเอาตัวเก่าใส่เป้แล้วทิ้งไว้ในห้องน้ำ ผมหยิบหมวกขึ้นมาสวมพร้องๆกับเสียงจ้อกแจ้กของผู้คนที่เดินออกมาจากอีกโรงหนึ่งพอดี ผมเดินเนียนไปกับผู้คนที่ทางออก ผ่านบอดี้การ์ดของสตีฟที่นั่งอยู่ก็ไม่มีใครสังเกตุเห็นเพราะพวกเขาคิดว่าผมยังดูหนังอยู่อีกโรงซึ่งจะกว่าจะออกมาก็อีกชั่วโมงกว่าๆ ผมเห็นสตีฟนั่งอยู่โซฟาใกล้ทางออกอีกทาง เอ่ยขอโทษเขาในใจแล้วรีบเดินออกมา สตีฟเป็นคนฉลาดเพราะฉะนั้นไม่ควรเสี่ยงเดินผ่านตาเขาดีที่สุด
ในที่สุดผมก็หลุดออกจากบอดี้การ์ดและการประกบตัวของผู้คนรอบข้าง ทำไมผมจะไม่รู้ว่าช่วงนี้พวกเขาสลับกันตัวติดกับผมเป็นพิเศษ ทั้งเมฆ พี่สมิธ และสตีฟ ไหนจะบอดี้การ์ดที่เดินตามหลังอย่างเปิดเผย เพราะพวกเขารู้ว่าหริรักษ์กำลังเคลื่อนไหวและจับตาดูผมอยู่ ดีที่แค่ในมหาวิทยาลัยยังมีแค่เมฆและพี่สมิธ ผมถอดหมวกทิ้งเผยใบหน้าให้เห็นชัดๆ ทำเป็นเดินวนๆเวียนที่ชั้นนั้น(แต่ห่างโรงหนัง) ราวๆสิบนาที เดินอ้อยอิ่งดูของในแต่ละชั้นเรื่อยๆ เมื่อสังเกตเห็นว่ามีคนหน้าเดิมชุดเดิมๆอยู่ทุกที่ที่ผมไปผมจึงเริ่มแผนการขั้นต่อไป
ผมทำเป็นเดินกดโทรศัพท์ไปลานจอดรถห่างจากป้อมยามพอสมควร ยืนก้มหน้ากดโทรศัพท์ราวๆห้านาทีก็รู้สึกว่ามีคนเดินมาประชิดตัว วัตถุแข็งๆที่คร่าชีวิตคนได้จ่ออยู่ที่เอว มาสักทีก้มกดโทรศัพท์จนเมื่อยไปหมด
“นิ่งๆแล้วเดินไปซอกนั้นถ้าไม่อยากตาย” เสียงแหบปนกลิ่นบุหรี่ลอยมากระทบจมูก ทำให้ผมนิ่วหน้าจนแทบอ้วก ผิดกับอีกคนที่ผมไม่เคยมีความรู้สึกนี้กับเขาเลยสักนิด ผมเดินไปตามที่มันบอกไร้การขัดขืนใดๆทั้งสิ้น เมื่อเดินไปถึงซอกหลืบที่มันบอกก็พบชายฉกรรจ์หน้าตาน่ากลัวผิวคร้ามแดดสามคนที่ผมจำว่าพวกมันเดินตามผมอยู่ในห้างได้
“ฮ่าๆๆ ไม่คิดว่ามึงจะโง่เดินมาให้พวกกูจับถึงที่ ตามมาตั้งนาน บทจะจับง่ายก็ง่ายแสนง่าย” ไอ้ตัวที่น่าจะเป็นหัวหน้าพูดอย่างสะใจ ก็ต้องง่ายอยู่แล้วสิในเมื่อกูจงใจให้พวกมึงจับได้ ควายเอ้ย ผมมองหน้าพวกมันนิ่งๆอย่างไร้ความรู้สึก พวกมันยังไม่กล้าทำอะไรผมหรอก ตราบใดที่เจ้านายมันยังไม่ได้สิ่งที่ต้องการจากผม
“มองหน้าพวกกูทำไมไอ้ตุ๊ด หรือมึงอยากโดน” ไอ้ลิ่วล้อคนหนึ่งเห็นผมจ้องนิ่งๆก็อารมณ์ขึ้น ง้างมือเตรียมจะตบผม แต่ไอ้คนเป็นลูกพี่มันก็ห้ามเอาไว้ก่อน
“เฮ้ย!อย่าพึ่งทำมัน นายสั่งให้เอาตัวมันไปในสภาพสมบูรณ์ที่สุด เดี๋ยวนายจะเป็นคนจัดการมันเอง...ทำแสบไว้เยอะนักนะมึง ไม่ตายดีแน่” มึงน่ะสิไม่ตายดี ผมเถียงในใจ เมื่อประโยคสุดท้ายมันหันมาแสยะยิ้มขู่ผม
บรืนนนน!
รถตู้สีขาวมุกติดฟิมล์ดำธรรมดาๆหยุดจอดที่บริเวณผมโดนยืนคุมอยู่ ชั่ววินาไอ้ตัวหัวหน้าก็หยิบผ้าเช็ดหน้าสีชมพูขึ้นมาแล้วโปะเข้าที่จมูกผมแน่น ผมดิ้นรนขัดขืนนิดหน่อยเนื่องจากหายใจไม่ออก สักพักมันก็ปล่อยมือออกจากหน้าผม อาการผมตอนนี้มันมึนๆเบลอๆยังไม่สลบในทันที รู้แต่ว่าถูกอุ้มพาดบ่าขึ้นรถ ได้ยินเสียงที่พวกมันเริ่มคุยกันไม่เป็นศัพท์ สายตาผมพร่ามัวพร้อมสติที่ดับวูบไปในที่สุด
Smith’s partไอ้น้องรันต์มึงขี้นานไปป่ะวะ ออกไปตั้งแต่หนังเล่นได้ครึ่งเรื่องจนตอนนี้หนังจบแล้วมันก็ยังไม่กลับมา ไฟในโรงหนังเปิดสว่างโร่ ไอ้เซนท์พร้อมๆกับไอ้ดีลุกจากโซฟาข้างผม หน้าแดง ปากแดงบวมเจ่อดูก็รู้ว่าโดนอะไร ไอ้เหี้ยดีนอกสถานที่ก็ไม่เว้น
“น้องรันต์ล่ะ” ไอ้เซนท์ถามกลบเกลื่อนสายตาผมเมื่อไม่เห็นเงาของไอ้เด็กแสบที่ควรจะอยู่ตรงนี้
“ไอ้รันต์ไปขี้ยังไม่กลับมาเลย ตกส้วมตายไปแล้วมั้ง กูไปตามมันก่อนนะ พวกมึงไปรอที่ข้างหน้าก่อนเลย” ผมบอกสองคนนั้นด้วยน้ำเสียงปกติแกมล้อเล่นแล้วรีบสาวเท้าออกมา ทั้งๆที่ในใจผมมันกลับร้อนรนและรู้สึกไม่ดีสุดๆ เมื่อถึงห้องน้ำผมก็รอคนที่เข้าอยู่ให้ออกไปให้หมดก่อน ผมไล่ดูห้องน้ำทุกบานที่เปิด แม้แต่บานที่ปิดก็เคาะเรียก แต่ก็ไม่ใช่คนที่ผมตามหา
จนกระผมเปิดห้องน้ำบานหนึ่งไปเป้สีแดงคุ้นตาวางที่พักของในห้องน้ำ ผมถือวิสาสะเปิดเป้นั้นดูเป็นเสื้อยืดและกางเกงยีนส์ขาดของไอ้เด็กที่ผมพามาด้วยเมื่อตอนเย็น ใจผมหายวาบ หยิบโทรศัพท์กดโทรหามันเมื่อนึกขึ้นได้
ตู๊ด...ตู๊ด...ตู๊ด...
ติดแต่ว่าไม่มีคนรับ!
“Shit!” ผมสบถออกมาอย่างหัวเสีย มันไปแล้ว...แอบไปทำอะไรอันตรายๆคนเดียวแน่ๆ ทำไมมันต้องทำ
“คุณสมิธ! เจอคุณรันต์ไหมครับ” สตีฟวิ่งหน้าตาตื่นเจอกับผมที่เดินออกมาจากห้องน้ำ สายตาเขาหยุดมองเป้ในมือผมพร้อมกับเสื้อผ้าชุดเดิมของไอ้รันต์ คนฉลาดอย่างสตีฟก็เข้าใจทุกอย่างได้แทบจะทันที เขารีบกดมือถือโทรหาลูกน้องให้ออกตามหาไอ้รันต์ให้ทั่วห้าง
“คุณรันต์ออกไปนานรึยังครับ” สตีฟถามเมื่อเห็นผมนิ่งไป
“ชั่วโมงหนึ่งได้” ผมพูดเรียบๆ เหมือนสติหลุดออกจากร่างโกรธก็โกรธที่มันทำอะไรเองไม่บอกคนอื่น แต่ความห่วงมันมีมากกว่า จนผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วตอนนี้
“กรินเจอโทรศัพท์ตกอยู่ที่ลานจอดรถ คาดว่าน่าจะเป็นของคุณรันต์ครับ” สตีฟวางกูโทรศัพท์เป็นรอบที่ห้าหันมาบอกกับผม ตอนนี้เราอยู่บนรถสตีฟกลับมาส่งผมที่คอนโดฯก่อน ส่วนไอ้เซนท์และไอ้ดีผมให้พวกมันกลับไปก่อน ไอ้ดีเป็นคนที่รู้เรื่องแล้วจะให้คนของแม่ช่วยตามหาอีกแรง ส่วนไอ้เซนท์ก็ยังมึนๆต่อไป
“งั้นหรอ อย่าพึ่งผลีผลามทำอะไร ซุ่มดูไว้ก่อน” สตีฟวางสายรอบที่หกจากลูกน้อง ดูเหมือนจะมีความคืบหน้าแล้ว
“ได้ความแล้วหรอ” ผมหันไปถามสตีฟ เหงื่อชื้นมือไปหมด
“ครับ ลูกน้องที่ซุ่มดูบ้านพักแถวชานเมืองอีกหลังของนายหริรักษ์บอกว่ามีรถตู้น่าสงสัยที่ไม่ใช่รถประจำบ้านของนายหริรักษ์ขี่เข้าบ้านไปเมื่อกี้ครับ คิดว่าน่าจะเป็นของกลุ่มที่จับตัวคุณรันต์ไป อีกอย่างหนึ่งชั่วโมงก่อนนายหริรักษ์ยกเลิกประชุมด่วน คาดว่ากำลังเดินทางไปที่บ้านหลังนั้นครับ”
“แล้วรออะไรล่ะ ไปเลยสิ ผมไปด้วย” ผมพูดขึ้นอย่างดีใจเมื่อรู้ว่ารันต์อยู่ที่ไหน ถ้ารีบไปช่วยตอนนี้ก็น่าจะทัน แต่สตีฟกลับส่ายหัวให้กับผม
“ผมพาคุณสมิธไปด้วยไม่ได้ครับ มันอันตรายมาก ถ้าคุณเป็นอะไรขึ้นมาด้วยอีกคนผมอาจไม่ได้หายใจบนโลกนี้อีกแล้วก็ได้ แค่คุณรัต์ผมทำหน้าที่บกพร่องยังไม่รู้จะโดนอะไรบ้างเลย” สตีฟบอกด้วยน้ำเสียงหนักใจ เขาคงไม่กล้าเอาชีวิตผมไปเสี่ยงด้วยนั่นแหละ ผมรู้ว่าที่เขาพูดหมายถึงอะไร แต่ผมแค่อยากไปช่วยไม่ได้อยากไปเพิ่มภาระสักหน่อย
“แล้วจะเอายังไงต่อ”
“ผมจะเข้าไปถ่วงเวลาไว้ก่อน ติดต่อนายไม่ได้แต่อีกสองชั่วโมงเจฟจะถึงเมืองไทยแล้วกำลังเสริมคงจะตามไปสมทบ ตอนนี้เราไม่มีกำลังคนมากขนาดที่จะบุกเข้าไปชิงตัวคุณรันต์ออกมาได้ ถ้าไม่สำเร็จมันจะกลายเป็นช่องโหว่ให้ฝั่งนั้นจัดการเรา” สตีฟเอ่ยเครียดๆ ถ้าเขาจะเข้าไปถ่วงเวลาไว้เพียงลำพัง นั่นก็หมายความว่าเขายอมสละชีวิตตัวเองแล้ว
“ไปคอนโดฯ G” ผมพูดเสียงนิ่ง ในเมื่อเรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้วผมก็ไม่มีทางเลือก สตีฟมองหน้าผมราวกับตาฝาด
“ว่าไงนะครับ” เขาอุทานออกมาอย่างไม่เชื่อหู
“ไปคอนโดฯG อยากได้กำลังสนับสนุนไม่ใช่หรือไง” ผมพูดเสียงนิ่ง บังคับจิตใจตัวเองให้เข้มแข็ง มือกำเข้าหากันแน่น ผมตัดสินใจแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ผมจะยอมรับและสู้กับมัน
“แน่ใจแล้วนะครับ” สตีฟถามย้ำอีกรอบกับผม
“อืม” สตีฟหันไปพยักหน้าให้คนขับรถ พวงมาลัยถูกหักเลี้ยวเปลี่ยนไปอีกเส้นทาง
ไปในที่ๆผมจะไม่สามารถก้าวออกมาจากมันได้อีก
++++++++++++++++
ครึ่งหลังเพลินไปนิดจนยาวกว่าปกติ ฮี่ๆ ขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจเลยนะคะ แม้เปรมจะไม่ค่อยได้ตอบเม้นแต่ก็อ่านทุกคอมเมนท์เสมอเพราะทุกคนคือแรงใจให้นิยายเรื่องนี้ก้าวต่อไปได้ ขอสปอยว่าอีกไม่เกินสิบตอนนิยายเรื่องนี้ก็จะจบแล้ว ใจหายเนอะ.... 
หัวข้อ: 《ใจยักษ์❤[เมฆ-เก่ง]:ตอนที่1❤[25/03/61] (อ่าน 224402 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก