ตอนที่ทุกคนรอคอยมาแล้วววววว....
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 49ผมเอนตัวพิงหัวเตียงในห้องพักของโรงแรม ปฏิเสธคำชวนของลูกค้าที่จะพาไปเลี้ยงรับรองด้วยข้ออ้างที่ไม่สมเหตุสมผลว่า ...เหนื่อยจากการเดินทาง...คนอย่างผมที่ขับรถข้ามจังหวัดแทบจะวันเว้นวัน กลับอ้างเหตุผลนี้ ถุงพลาสติกใสๆ มองเห็นมะม่วงกวนด้านในที่ถูกอัดแน่นจนเต็มทั้งสองถุงวางอยู่ข้างโทรทัศน์ ตรงหน้าผม อาหารเย็นที่เป็นบริการจากทางโรงแรมไม่ถูกใช้บริการเพราะกินไม่ลง ส่วนขนมในถุงตรงหน้ากลับไม่กล้าแตะต้อง เพราะ...ไม่กล้ากิน...ไม่ใช่เพราะคิดว่าไม่สะอาดหรือไม่อร่อย แต่เพราะ....รู้สึกผิด
ข่าวตามหน้าหนังสือพิมพ์หรือโทรทัศน์ที่มี ผู้ร้ายปล้นหรือทำให้ผู้อื่นถึงแก่ชีวิต บางครั้งที่คู่กรณีไม่เอาความ ผมคิดว่าต้องมีข้อแลกเปลี่ยนอะไรในความสูญเสียนั้นแน่ๆ ไม่อย่างนั้นคนเราจะให้อภัยกันง่ายๆ อย่างนั้นเชียวหรือ ตอนนี้ผมไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น แต่กลับคิดว่าทำไมผู้ร้ายเหล่านั้นถึงกล้ายอมรับไมตรีจากคนที่เพิ่งทำร้ายมา ทำไมเมื่อพวกนั้นต้องพบหน้าญาติของเหยื่อจะต้องร้องไห้แล้วก้มกราบเสมอ พวกมันต้องการอะไร...ขอความเห็นใจเหรอ...กลัวติดคุกงั้นเหรอ...หรือว่าอะไร ....คำตอบของคำถามเหล่านี้ไม่จำเป็นต้องหาคำตอบอีกเลย เพราะผมกำลังรู้สึกอย่างนั้น...ไม่กล้าเผชิญหน้า...แต่ขณะเดียวกันก็อยากขอ โทษ....ไม่ได้อยากให้อภัย...แค่...ขอโทษ
วันรุ่งขึ้นผมรีบทำงานให้ เสร็จแต่เช้าแล้วส่งมอบงานที่เหลือให้ลูกน้องไปคุมต่อ ส่วนตัวเองขับรถกลับมาหาคนที่ทำให้ผมไม่ได้นอนทั้งคืน ผมจอดรถห่างจากบ้านแล้วมองอยู่ไกลๆ เมื่อมาถึงแล้วกลับไม่รู้ว่ามาทำไม แต่อีกใจก็รู้ว่าจะไม่กลับตอนนี้แน่ๆ
ผู้หญิงร่างผอมบางเดินผ่านข้าง รถผมไปพร้อมถุงใบใหญ่หลายใบเต็มสองมือ ผมดับเครื่องแล้วรีบลงจากรถเดินตรงไปหาผู้หญิงใจดีที่ให้ขนมผมเมื่อวาน
“ให้ผมช่วยนะครับ”ผมแย่งของในมือมาถือทั้งสองถุง ดูท่าทางผมคงจะทำให้เธอตกใจ
“อุ้ย! คุณนั่นเอง ทำน้าตกใจหมด เดี๋ยวก็ถึงแล้วน้าถือเองก็ได้”
“ไม่เป็นไรครับ”ผมยังคงยืนยันและกระชับถุงในมือทั้งสองข้างแน่น
“มา ทำอะไรแถวนี้อีกล่ะคุณ ไม่คุ้นหน้าเลย หรือมาทำบุญที่วัด”เธอไขกุญแจบ้านแล้วเปิดออกกว้างๆ ให้ผมเดินเข้าไปข้างใน บ้านนี้ไม่มีโซฟารับแขกเก่าๆ เล็กๆ หนึ่งตัวตั้งอยู่หน้าโทรทัศน์ที่อายุการใช้งานคงพอกัน ผมเดินตามเธอเข้าไปในครัวแล้วส่งถุงให้เธอรับไปแยกใส่ตามตู้
“เปล่าหรอกครับ แถวนี้เงียบดี เลยมานั่งเล่น”ผมยืนเก้ๆ กังๆ เพราะไม่รู้จะทำอะไร
“ไป นั่งรอหน้าข้างนอกก่อนดีกว่าคุณ เดี๋ยวเอาน้ำออกไปให้กิน”เธอไล่ผมยิ้มๆ ผมเลยเดินออกมาเพราะยืนอยู่ก็ยิ่งเกะกะ โซฟาตัวเก่าไม่ให้ความรู้สึกสบายเลยสักนิด ขนาดมีเบาะรองนั่งเสริมเข้ามาก็ยังรู้สึกถึงความแข็งขอนท่อนไม้ที่ประกอบ เป็นโครงด้านใน จะเอนหลังก็ไม่ช่วยให้รู้สึกสบาย ด้านมุมห้องติดหน้าต่างสองบานมีจักรเย็บผ้าตั้งอยู่ บนพื้นก็มีถุงและเศษผ้ากองอยู่แถวนั้น เมื่อครู่ที่ถือของมาก็สังเกตุเห็นว่ามีถุงผ้าอยู่สองถุง สงสัยจะตัดเสื้อตัวใหม่
“ดื่มน้ำก่อนสิพ่อหนุ่ม คับแคบหน่อยนะ เก้าอี้มันเก่าแล้ว นั่งไม่ค่อยสบายหรอก”คุณน้ายื่นแก้วน้ำส่งให้ก่อนจะนั่งลง
“ครับ ไม่เป็นไรครับ”ผมรีบเปลี่ยนมานั่งบนพื้นทันทีที่คุณน้านั่งลงบนพื้นใกล้ๆ ผมพร้อมถุงกับข้าวและจานหลายใบ
“กินข้าวมายังล่ะ กินด้วยกันซะเลยดีมั้ย”
“ไม่เป็นไรครับ เกรงใจ คุณน้าทานเถอะครับ ผมไม่รบกวนแล้วดีกว่า”
“ไม่ เป็นไรๆ กับข้าววัดทั้งนั้น ไปทำบุญกันมา เขาก็แบ่งๆ ใส่ถุงกันมา กินแล้วก็แบ่งๆ บุญกันไป ข้าวมีเยอะแยะ”คุณน้าดูจะไม่สนใจผมที่กำลังจะลุกยืน เพราะเธอชิงลุกกลับเข้าไปในครัวก่อน ผมต้องนั่งลงตามเดิมแล้วแกะกับข้าวใส่จามชามที่วางไว้ คุณน้าเดินกลับมาพร้อมข้าวสองจานพูนๆ
“ทำบุญในโอกาสอะไรกันเหรอครับ”
“ไม่มีอะไรหรอก วันพระก็เลยนัดกันไปทำเฉยๆ ใครว่างก็ทำกับข้าวคนละหม้อสองหม้อไปช่วยๆ กัน ไม่ว่างไปทำพร้อมกันมานานเลยทำซะหน่อย”
“เหรอครับ”
“ไม่รู้ว่าพ่อหนุ่มจะมาแถวนี้อีกเลยไม่ได้ชวน ถ้ารู้จะได้ชวนตั้งแต่เมื่อวาน น้าเลยไม่ได้เอาน้ำมนต์มาฝากเลย”
“ไม่ เป็นไรครับ แค่นี้ก็พอแล้ว”ใช่...แค่นี้ก็เกินพอแล้วจริงๆ ผมไม่รู้ว่าตัวเองมานั่งทำบ้าอะไรอยู่ นั่งกินข้าวกับเขาหน้าตาเฉย รสชาติกับข้าวก็แตกต่างกันเพราะคนทำไม่ใช่คนเดียวกัน ข้าวที่เคี้ยวบ้างก็แข็งบ้างก็นุ่มเหมือนข้าวหอมมะลิ ลำคอแห้งฝืดที่กลืนอะไรไม่ลงเมื่อคืนก็ยิ่งฝืดจนน้ำลายยังแทบไม่อยากกลืน แต่เพียงแค่กับข้าวจากช้อนเจ้าของบ้านตักมาใส่จานให้เชิญชวนกินผมกลับรู้สึก ว่ามันลื่นคอ ข้าวพูนจานที่คิดว่ากินไม่หมดก็หมดไปอย่างไม่น่าเชื่อ อิ่มจนจุกแทบลุกไม่ขึ้น แต่ถ้าให้กินอีกก็ยังกินได้
“แตงไทยกะทิสด คนนี้เขาขายในตลาดด้วย เจ้าประจำลูกชายน้าเลยเชียวล่ะ”หลังจากอาหารคาว คุณน้าก็เทของหวานให้ผมอีกหนึ่งถ้วยใหญ่ ผมจะปฏิเสธก็ไม่ทัน ยิ่งพอได้ยินเธอพูดถึงลูกชายก็ยิ่งไม่อยากปฏิเสธ คุณน้าตักแตงไทยในถ้วยกินแล้วพยักหน้าให้ผมกินตาม รสชาติหวานหอมของกะทิสดๆ กับแตงไทยกลิ่นหอมๆ นุ่มลิ้นก็ทำให้เชื่อว่าเจ้านี้คงขายดี และไม่แปลกที่เด็กคนนั้นจะชอบกิน
“อร่อยใช่มั้ย เจ้านี้ขายดีมากเลยนะ สายๆ หน่อยก็หมดแล้ว ไม่ต้องรอตลาดวายหรอก”
“อร่อยมากครับ ไม่ค่อยได้กินขนมแบบนี้มานาน”
“ถ้าชอบก็เอาไปหมดนี่เลย น้ากินนิดๆ หน่อยๆ พอ กินมากเดี๋ยวเป็นเบาหวาน ลูกมันจะมาด่าเอา”
“คุณน้าเป็นเบาหวานเหรอครับ”
“จ้า แต่ไม่ได้มากอะไร เรียกน้าพิมพ์เฉยๆ ก็ได้ เรียกคุณน้าแล้วมันฟังเขินๆ ชอบกล”
“เอ่อ...ครับ นี่น้าพิมพ์จะเย็บเสื้อเหรอครับ เห็นผ้าเยอะแยะเลย เงินดีมั้ยครับ”
“ก็พอกินพออยู่ ไม่ขัดสนอะไร ว่างๆ ก็ทำขนมไปฝากเขาขายที่ตลาดอีกทาง ผักเผิกก็ปลูกกินไว้หลังบ้าน ไม่ค่อยได้ซื้อกินหรอก”
“ลูกน้ากลับมาเยี่ยมบ่อยมั้ยครับ”
“ราย นั้นคงอยากกลับมาใจจะขาด แรกๆ ก็บ่นคิดถึงบ้าน ไม่มีเพื่อน แต่ใจมันแข็งๆ อยากหาเงินให้น้าใช้ วันหยุดก็เลยไม่หยุดเหมือนคนอื่น ทำงานงกๆ ปิดเทอมก็ไม่กลับ แต่ถ้าน้าไม่สบายเมื่อไหร่นะ วันรุ่งขึ้นมันโผล่มานั่งข้างหมอนแล้ว”
“ฟังดูติดแม่เหมือนกันนะครับ”
“จ้า ติดแม่ เป็นเด็กติดคนง่าย ใกล้ใครมากๆ ก็ติดเขาไปทั่ว พอได้เข้าเรียนก็ติดเพื่อน ตอนไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ นี่ร่ำลากับเพื่อนสนิทเหมือนจะขาดใจ ร้องไห้เป็นเผาเต่า เรียนกันมาแต่เด็กต้องแยกย้ายไปเรียนคนละจังหวัด พอไม่มีเพื่อนก็มาติดแม่เหมือนเดิม ไม่รู้จักโต เดี๋ยวน้าเอาอะไรให้ดู”น้าพิมพ์เดินที่ทางตู้โชว์เล็กๆ แล้วหยิบอัลบั้มรูปอันใหญ่มาวางตรงหน้าผม
“นี่ล่ะเจ้าพายตอนเพิ่ง เกิด หลับไม่รู้เรื่อง ขี้เซาตั้งแต่เกิด ส่วนนี่กำลังหัดคลาน หน้ามันเหมือนน้าไม่มีผิด ใครๆ เขาก็คิดว่าเป็นลูกสาว พากันเปิดผ้าอ้อมดูกันเป็นแถว ไม่ยอมเชื่อน้า กว่าหน้าจะเริ่มได้ส่วนพ่อไปบ้างก็ตอนเข้าเรียนมัธยมนั่นล่ะ หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู คุณครูเลยชอบจับแต่งตัวให้ถือพานไหว้ครูแต่ประถม นี่รูปนี้เริ่มโต อายเพื่อน โดนเพื่อนล้อเพราะต้องแต่งหน้าแสดงละครที่โรงเรียน เจ้านี่นะถ้าลองโกรธแล้วมันนั่งนิ่งไม่พูดได้เป็นวันๆ เด็กๆ ปากจัด ใครว่าอะไรนี่เถียงสู้ตลอด”
“แล้วตอนนี้ล่ะครับ ไม่เหมือนเด็กๆ แล้วเหรอ”
“ก็ ตั้งแต่เริ่มทำงานหาเงินเองก็คงโตขึ้นล่ะมั้ง ไม่ค่อยอ้อนเหมือนเคย เงียบลงตั้งเยอะ น้าก็กลัวลูกจะมีปัญหาเรื่องเลย แต่เกรดออกมาก็ใช้ได้อยู่ น้าเลยคิดว่าคงโตตามวัยเขานั่นล่ะ เลิกติดแม่แล้ว”น้ำเสียงเศร้าๆ ทำเอาผมใจหาย ฟังดูก็รู้ว่ารักลูกชายมากขนาดไหน รอยยิ้มบางๆ บ่งบอกว่าภูมิใจแต่ก็ลึกๆ ก็คงน้อยใจที่ลูกชายห่างเหินไม่เหมือนก่อน และตอนนี้...จะยังมีโอกาสกลับไปเหมือนก่อนได้มั้ย
ผมนั่งฟังน้า พิมพ์เล่าเรื่องสมัยเด็กของพายโดยไม่รู้จักเบื่อ หัวเราะตามวีรกรรมแสบๆ ของเด็กท่าทางเรียบร้อยนั่น กว่าจะกลับมาห้องพักก็ตอนบ่ายสองไปแล้ว ผมไปบ้านหลังนั้นสองวัน ก็มีของติดมือกลับมาสองอย่าง มะม่วงกวนที่ไม่ได้แตะต้องเมื่อวานวางอยู่ข้างตัวบนเตียงนอน ในมือผมมีรูปถ่ายสีเหลืองแก่เกือบน้ำตาล รูปถ่ายที่ผมแอบหยิบออกมาโดยไม่ได้เอ่ยขอ ภาพเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ นุ่งชุดนักเรียนตัวหลวมที่ซื้อไว้เผื่อโต เด็กประถมตัวน้อยๆ ที่ยืนยิ้มโชว์ฟันครบสามสิบสองซี่กับใบประกาศเกียรติคุณในมือ....รางวัลนัก เรียนดีเด่น....ตาโตๆ ใสๆ กับรอยยิ้มสวยๆ ที่ผมเคยเห็นผ่านรูปถ่ายในวัยที่โตขึ้น รอยยิ้มในรูปนี้สดใสกว่ารูปใบนั้นไม่รู้กี่เท่า....ทำไมยังไงถึงจะได้เห็น อีก....จะยิ้มให้อย่างนี้บ้างมั้ย
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
หัวเราะสะใจ ....สุดท้ายตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าซองอะไร?
เฉลยให้กะได้.....มันคือซอง....
ผ้าป่า.......
..............
หัวข้อ: [นิยาย] รัก...ร้าย..By G_wa..../Reprintครั้งสุดท้าย วันนี้-5ต.ค.6 p.397 (อ่าน 3231489 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก