มาช้ายังดีกว่าไม่มาเนอะ
------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 31.2"ไม่มีคนสอนว่าอย่ายุ่งกับเมียชาวบ้านหรือไงไอ้หนู"น้ำเสียงกับสีหน้าที่พูดจาเชิงสั่งสอนทำให้คนที่เป็นเจ้าของห้องปล่อยมือผมแล้วก้าวไปเผชิญหน้า
"มึงมาทำไม"ทิวตะคอกถามคำที่ยืนท้าวกรอบประตูห้องที่ถือวิสาสะเปิดเข้ามา
"มารับเมีย"
"พายไม่ใช่เมียมึง พายเป็นของกู"
"เท่าที่รู้.....รู้สึกจะไม่ใช่นะ"
"มึงจะรู้อะไร พายอยู่กับกูมาตั้งกี่ปีมึงไม่รู้ล่ะสิ อย่างมึงก็เป็นได้แค่แมวขโมยเท่านั้นแหล่ะ"
" อยู่ด้วยกันมาหลายปียังไม่มีปัญญา พอคนอื่นได้ไปเสือกมาทำหวงก้าง เด็กอย่างมึงก็มีปัญญาเห่าอย่างเดียวเท่านั้นล่ะ ขนาดจะประกันตัวออกจากโรงพักยังต้องเรียกผู้ปกครอง อย่างนี้จะดูแลคนอื่นได้ไง รอให้โตพอจะกัดได้แล้วค่อยยุ่งกับเมียคนอื่นเถอะว่ะ"
"พายไม่ใช่เมียมึง!!!"ทิวทำท่าจะพุ่งเข้าไปชก แต่ต่อรีบรั้งแขนเอาไว้
"ใจเย็นก่อนสิวะทิว คนอื่นเขาแห่กันมาดูมึงหมดแล้วไม่เห็นเหรอ"
"ใครจะดูก็ช่างหัวมันสิ ดีซะอีกจะได้มาดูผู้ใหญ่เหี้ยๆ ที่มันแย่งแฟนคนอื่น"คำพูดทิวทำให้ผมค่อนข้างอึ้ง ไม่เคยมีครั้งไหนที่ทิวจะแสดงความเป็นเจ้าของผมด้วยคำพูดแบบนี้ คราวนี้ทิวคงทนไม่ไหวจริงๆ
"ไอ้ทิว! มึงไม่สนแต่ก็เห็นแก่หน้าพายบ้าง จะมายืนประจานตัวเองประจานคนอื่นแบบนี้ทำไมวะ"จิ๋วเองก็เข้ามาช่วยต่อรั้งแขนทิวไว้เหมือนกัน
"ทีแย่งแฟนคนอื่นยังไม่เห็นอาย แล้วแบบนี้จะมาอายอะไร"ทิวพูดถึงใครผมไม่แน่ใจ....คนที่ทิวกำลังด่า...หมายถึงมัน...หรือผม
"พายกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวจิ๋วดูทิวให้เอง มันกำลังโมโหน่ะ"
"อืม.....ฝากด้วยนะ"
" ห้ามไปนะพาย!! พาย! ทิวบอกว่าไม่ให้ไปไง!"ทิวพยายามสะบัดตัวให้หลุดจากการล็อคตัวของต่อและจิ๋ว แต่ก็ทำไม่ได้ ได้แต่ดิ้นรนพร้อมร้องห้ามผมที่เดินมายืนหน้าประตู ผมหันไปมองทิว....ผมไม่โกรธทิวเลยที่ถูกพูดจาดูถูกรุนแรงแบบนั้น แต่กลับรู้สึกเสียใจ....ที่ทำให้ทิวเสียใจ เท้าที่กำลังจะก้าวไปหาคนที่ยืนพิงกรอบประตูหยุดลงก่อนหันกลับมาแล้วเดิน เข้าไปสวมกอดทิวเบาๆ
"......เดี๋ยวพายโทรหานะทิว.........ขอโทษ....ที่ต้องทำแบบนี้"ถ้อยคำสุดท้ายออกจะห้วนไปสักหน่อยเพราะถูกกระชากแขนจากด้านหลัง ผมปล่อยตัวให้ปลิวตามการฉุดรั้ง เพิ่งจะสังเกตเห็นว่าด้านนอกมีพี่อั๋น รปภ. รวมถึงเพื่อนร่วมคอนโดฯของทิวยืนให้ความสนใจกับเหตุการณ์ที่เพิ่งจบลงไปอยู่
ไม่รู้ว่าเพราะแรงบีบที่ข้อมือจากทิวมันทำให้เจ็บจนรู้สึกชาไปแล้วหรือเปล่า ผมถึงไม่รู้สึกเจ็บกับการถูกลากถูลู่ถูกังและจับยัดผมใส่เบาะหลังรถจนหัวโขกกับขอบประตู....ทำไมไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด
บนรถไม่มีการสนทนาใดๆ พี่อั๋นก็เหมือนจะชินกับอารมณ์ของเพื่อนถึงไม่เอ่ยปากอะไรออกมา พอรถจอดสนิทที่คอนโดฯ พี่อั๋นก็แยกตัวไปไหนไม่รู้ ส่วนผมก็ถูกลากอีกครั้งเพื่อกลับมาบนห้อง ประตูห้องปิดลงเพราะแผ่นหลังที่ถูกดันกระแทกเข้ากับประตูไม้
"บอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ให้ไปหามัน ต้องการลองดีงั้นเหรอ"ปลายคางถูกบีบด้วยมือเพียงข้างเดียว แต่ก็เจ็บจนเกือบจะร้องออกมา
"ผมขอโทษ"ผมพยายามพูดทั้งๆ ที่พูดไม่ถนัด แต่ก็พูดออกไปอย่างไม่ลังเล คนฟังเหมือนจะอึ้งไปกับคำขอโทษของผม
"......ต้องการอะไรพาย ทำอย่างนี้ต้องการอะไร ปั่นหัวคนอื่นนี่มันสนุกมากงั้นสิ"แรงบีบที่ปลายคางลดลง แต่ไม่รู้ว่าอารมณ์ที่คุกรุ่นของคนพูดลดลงไปด้วยหรือเปล่า
" เปล่า ผมไม่ได้ต้องการอะไรหรืออยากปั่นหัวใคร เพียงแต่ตอนนั้นตกใจที่รู้ว่าเพื่อนบาดเจ็บเลยรีบไปเยี่ยม พอไปถึงก็รีบโทรหาทันที....ขอโทษที่ไม่ฟัง แต่ยังไงผมก็เป็นห่วงเพื่อน"
".....อย่าให้มีครั้งต่อไป ไม่งั้นไอ้เด็กนั่นมันไม่เจ็บแค่นี้แน่"ปลายนิ้วสะบัดเล็กๆ พร้อมกับมือที่ย้ายไปท้าวแขนคล่อมผมไว้
"อันนี้ผมไม่รับปาก ยังไงผมก็รู้จักกันมานาน และทิวเองก็ดีกับผมมาก แต่ถ้าจำเป็นต้องไปหา....ผมจะบอกคุณก่อน"อาจเป็นเพราะเห็นว่าสถานการณ์เริ่มดีขึ้น ผมถึงได้กล้าต่อรองมากขึ้น
"ฝันไปเถอะว่าบอกแล้วจะให้ไป"
"แต่ยังไงตอนเรียนผมก็ต้องเจอกันอยู่ดี"
"เรื่องนั้นช่างมัน แต่อย่าคิดไปหามันแบบวันนี้อีก เข้าใจที่พูดมั้ย"
"......"
"พาย!"
"....เข้าใจแล้ว"
"............"หลังจากตอบรับไปก็ไม่เห็นคนข้างหน้าจะพูดอะไร หรือปล่อยผมไป มีเพียงสายตาที่จ้องมองตรงมานิ่งๆ จนผมเริ่มรู้สึกอึดอัด
"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผม...อุ๊บ!....อื้ออออ"คำพูดที่ยังพูดไม่ทันจบก็ต้องหยุดลงเพราะริมฝีปากที่ประกบปิดลงมาเร็วจนรู้สึกเจ็บ ฝ่ามือหนารวบเอวเข้าไปกอดไว้แน่นยิ่งทำให้รู้สึกอึดอัด สะโพกกดรั้งแนบชิดขณะก้าวถอยหลังไปทางห้องนอน
----------------------------------------------------------------------------------------------------
เน็ตดีปุ๊บ ก็รีบมาต่อปั๊บเลยน๊าาาา
สำหรับตอนหน้าก็.....รอต่อไป
หัวข้อ: [นิยาย] รัก...ร้าย..By G_wa..../Reprintครั้งสุดท้าย วันนี้-5ต.ค.6 p.397 (อ่าน 3246457 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก