มาอ่านต่อกันเถอะ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 11
“พายเหรอ นี่จิ๋วเอง ทิวมันเมาแล้วว่ะ เดี๋ยวจิ๋วออกไปรับนะ แป๊ปนึง”จิ๋วพูดแล้วก็วางไปเลย ผมกำลังจะบอกว่าไม่ต้องออกมา ผมจะกลับห้องเอง ทิวมันเมาแล้วจะมารับผมไปทำไม ขับรถพามันกลับก็ไม่ได้
นั่งรอที่เก้าอี้หินอ่อนหน้าร้านสักครู่ จิ๋วก็บิดมอเตอร์ไซต์มาจอดหน้าผม เสียงรถหนวกหูมากครับ เหมือนมันจะรู้ตัวว่ารถมันเสียงดัง จิ๋วก้มหน้าน้อยๆ ยิ้มแหยๆ เป็นเชิงขอโทษ ผมก็ไม่ว่าอะไร ขึ้นคล่อมซ้อนท้ายมันไปได้แค่ไม่กี่นาทีก็มาจอดอยู่ใต้หอศักดิ์
“มาแล้วเหรอจ๊ะน้องพาย”เดินเข้าห้องปุ๊ป ไอ้ต่อก็ส่งเสียงกวนๆ ของมันมาก่อนเพื่อนเลย ผมพยักหน้าให้แล้วมองหาทิว แต่ไม่เจอ
“ทิวเข้าห้องน้ำอยู่ พายมานั่งก่อนสิ”โบ้ขยับตัวให้เหลือที่ว่างระหว่างมันกับศักดิ์ ผมเดินไปนั่ง แล้วยื่นถุงกับข้าวจากร้านให้มันไปใส่จานมากิน ผมเองก็ยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย กะว่าจะไปกินที่ห้องทิว สงสัยกว่าจะได้กลับคงอีกนาน กินพร้อมๆ พวกนี้เลยก็ได้
ผมนั่งกินไปสักพัก ทิวก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ผมเปียกโชกจนน้ำไหลลงตามลำตัวมัน ดีนะที่มันไม่ใส่เสื้อ ไม่งั้นเสื้อเปียกหมดแหงๆ
“อ้าว พายมาได้ไง”ทิวมองผมงงๆ ผมเองก็งง นึกว่ามันให้จิ๋วไปรับมาเสียอีก
“กูให้ไปรับมาเองแหล่ะ เห็นมึงนอนคอพับอยู่ กูเลยจะให้พายมานั่งรอมึงสร่าง”ศักดิ์พูดพร้อมกับยกแก้วในมือขึ้นดื่ม
“เสือกไม่เข้าเรื่องนะมึง...พาย กลับห้องกัน”ทิวเดินมาแตะไหล่ผมเบาๆ ผมนี่อ้าปากคาบช้อนค้างไว้เลย ก็คนกำลังกินข้าวอยู่ มันเมาจนมองไม่เห็นหรือไง
“เดี๋ยวดิ กินข้าวก่อน หิวว่ะ แล้วทิวก็ยังไม่ค่อยสร่างเลย อยู่อีกแป๊ปก็ได้”ผมกินข้าวต่อแล้วก็หันไปบอกมัน ได้ยินเสียงต่อหัวเราะเบาๆ ไม่รู้ว่าขำอะไร
“กินเสร็จเรียกแล้วกัน เดี๋ยวนอนรอ”ทิวสะบัดเสียงพูดแบบโกรธๆ แล้วก็เดินเข้าห้องนอนไปเลย ผมถามคนอื่นๆ แบบไม่ออกเสียงว่าทิวหงุดหงิดอะไร พวกมันหัวเราะก๊ากออกมาเลย แต่หัวเราะไม่นานก็ต้องเงียบเพราะเสียงอะไรสักอย่างกระแทกประตูห้องนอนจากด้านใน
ผมก็นั่งกินข้าว นั่งคุยกับพวกมันไปจนเริ่มไม่มีอะไรคุย ดูเวลาคิดว่าทิวคงน่าจะสร่างได้แล้ว
“ทิว....ทิว...กลับห้องกัน”ผมเดินเข้ามาเขย่าตัวเบาๆ มันก็ปัดมือออก เป็นอย่างนี้อยู่สองสามรอบถึงได้ลืมตาขึ้นมามอง
“....พาย....ทิวมึนหัวอยู่เลย นอนนี่นะ เดี๋ยวก็เช้าแล้ว”นั่นไง ผมนึกแล้วว่ามันต้องไม่ไหว
“เออก็ได้ เดี๋ยวไปบอกพวกนั้นก่อน”ผมเดินออกไปบอกศักดิ์ว่าขอค้าง มันก็ไม่ว่าอะไร ออกจะดีใจด้วยซ้ำ คนอื่นก็นอนค้างเหมือนกัน ศักดิ์บอกให้จิ๋วไปนอนในห้องด้วย เตียงกว้าง นอนสี่ห้าคนได้สบาย ต่อมันเลยเดินตามเข้ามาด้วย ส่วนศักดิ์นอนดูหนังข้างนอกครับ เกรงใจนะเนี่ย เจ้าของห้องนอนโซฟา
“เข้ามาทำไมกันเยอะแยะวะ”ทิวลืมตามาเห็นสองคนข้างหลังผมก็เริ่มหงุดหงิดอีกแล้วครับ
“เข้ามานอนสิวะ มึงเขยิบไปชิดๆ ผนังเลย”ต่อเดินมาถึงก็ลงไปนอนซะเกือบกลางเตียง ผมว่าต่อให้เตียงมันใหญ่ขนาดไหน แต่ผู้ชายตั้งสี่คนเลยนะ มันจะไม่เบียดแย่เหรอ
“พายมานอนริมมา ไอ้ต่อมันนอนดิ้น”ทิวคุยอะไรกับต่อไม่รู้ แล้วก็หันมากวักมือเรียกผม ก็ดีครับ ผมไม่อยากเบียดกับใครด้วย พอผมเดินไปนอนข้างทิว จิ๋วก็ปิดไฟ แล้วมานอนริมเตียงข้างต่ออีกฝั่ง
ผมนอนไปได้สักพักก็เริ่มรู้สึกอึดอัดเลยลืมตาขึ้นมามอง เห็นหน้าทิวอยู่ใกล้ผมจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจ แถมมันยังกอดผมไว้ทั้งตัวเลย
“ทิว....อึดอัด”ผมยกมือเขย่าตัวมันเบาๆ มันลืมตาพรึ่บขึ้นมา ตกใจหมดเลยครับ
“.........ต่อมันเบียดมา อึดอัดมากเหรอ”ทิวพูดจบ ผมก็เตรียมเงยหน้าไปมองว่าต่อเบียดมามากแค่ไหน ถ้านอนเบียดกันแบบนี้ ผมว่าผมออกไปนอนข้างนอกดีกว่า
“อืม...อย่าดิ้นสิครับ”ทิวใช้จังหวะที่ผมขยับตัวสอดแขนเข้ามาแทนหมอน แล้วกอดผมจนหน้าผากชิดกับปลายคางมัน ลมหายใจร้อนๆ รดบนใบหน้าทำเอาผมตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก ลึกๆ แล้วผมอาจยังกลัวการใกล้ชิดกับคนอื่น แต่ตอนนี้ไม่ได้กลัวทิวหรอกนะครับ แต่แปลกใจกับพฤติกรรมมันมากกว่า
“.....ทิว....ทำอะไร”
“พายตัวนิ่มจัง...ขอกอดหน่อยนะครับ”
“..ทะ..ทิว...”
“......พายน่ารักจัง”ปากนุ่มๆ สัมผัสหน้าผากผมตลอดทุกคำที่เอ่ยออกมา และยิ่งไล่ต่ำลงตามโครงหน้าอย่างเชื่องช้า ผ่ามือลูบไล้แผ่นหลังผ่านเสื้อยืดตัวบาง ความกลัวแล่นขึ้นมาจนตัวสั่นสะท้าน ในอกเย็นวูบและบีบรัดจนหายใจแทบไม่ออก
“.....พาย....พาย!! เป็นอะไร......”เสียงทิวตะโกนดังขึ้นจนทำให้คนอื่นๆ ตื่น แสงไฟในห้องนอนสว่างวาบ ผมรู้สึกถึงฝ่ามือหนาที่กุมมือผมเอาไว้และพยายามง้างออก ผมเกร็งตัวแน่น กำมือจิกเล็บลงกลางฝ่ามือโดยไม่รู้ตัว
“เฮ้ย...พายเป็นไรวะ ชักเหรอ”ต่อพยายามจะช่วยทิวจับตัวผมให้นอนหงายและเหยียดตรง แต่ยิ่งถูกคนรุมล้อมผมก็ยิ่งกลัว
“.....มะ..ม่าย....อยะ....อย่าเข้ามา อย่า...อย่า....”
“ต่อมึงออกมาก่อน พายเขากลัวมึงไม่เห็นเหรอ”จิ๋วดึงต่อให้ออกห่างจากตัวผม ในขณะที่ผมรับรู้สถานการณ์ทุกอย่างตรงหน้า แต่กลับควบคุมตัวเองไม่ได้ จิ๋วดึงทิวให้ออกไปจากตัวผมอีกคน ทุกคนยืนมองผมอยู่รอบๆ เตียงด้วยความงุนงง ฝ่ามือเล็กๆ ของจิ๋วลูบหลังปลอบประโลมเบาๆ พร้อมเสียงนุ่มที่กระซิบข้างหู
“ไม่เป็นไรแล้วนะพาย....
ปลอดภัยแล้ว”
-----------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้คนโพสก็ปลอดภัยแล้วเพราะไม่ได้เป็นอะไร
แค่ไปเฝ้าปู่ที่ รพ. เฉยๆ
กีซซซซซซซซซซซซซซ บุรุษพยาบาลน่ารัก
ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ
หัวข้อ: [นิยาย] รัก...ร้าย..By G_wa..../Reprintครั้งสุดท้าย วันนี้-5ต.ค.6 p.397 (อ่าน 3246851 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก