คิดถึง และเป็นห่วงพี่ทั้งสองเสมอ คิดถึงทุกวัน
ผมก็เข้ามาส่องทุกสัปดาห์ เพราะเป็นห่วง ผมเข้าใจคุณ anukul เหมือนกัน
เรื่องของพี่คิมถือว่าเป็นแนวเรื่องเล่าในใจอันดับ 1 เลย ไปเที่ยวผมยังเปิดไล่อ่านจนจบ รู้สึกว่ากลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปซะงั้น
คือ...พี่คิมทักทายล่าสุดคือปลายปี 59 คือเรื่องงานหนัก ภาระหน้าที่ อันนี้พอเข้าใจ แต่ที่ห่วงคือพี่ดิษและพ่อไม่สบาย
แถมยังมีมือที่สามเข้ามาอีก "เกิดอะไรหรือเปล่า จนทำให้พี่คิมไม่มีกำลังใจอยากเขียนต่อ"(พิมพ์ไปเหมือนคนคิดมาก)
ผมเข้าใจว่าแนวเรื่องเล่ามันเขียนจบบริบูรณ์แบบ love sick หรือ เดือนเกี้ยวเดือนไม่ได้ แต่ยังไงก็ตาม ผมก็จะรอพี่คิมมาต่อนะครับ
ปล. เรื่องพี่คิมอยากให้มีคนเอาไปทำหนังแบบโซตัส เดือนเกี้ยวเดือนจัง