#เรื่องสั้น -- ลูกแก้ว (จบ) 13/10/2559
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: #เรื่องสั้น -- ลูกแก้ว (จบ) 13/10/2559  (อ่าน 12979 ครั้ง)

ออฟไลน์ เขมกันต์

  • nothing’s else I can say
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 452
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +164/-9
    • Twitter
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 13-10-2016 19:57:19 โดย akanae »

ออฟไลน์ เขมกันต์

  • nothing’s else I can say
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 452
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +164/-9
    • Twitter
Re: #เรื่องสั้น -- ลูกแก้ว ตอนที่ 1
«ตอบ #1 เมื่อ30-09-2016 14:26:50 »


แก้วลูกที่ ๑

มือเรียวยาวแต่กลับสากระคายด้วยเพราะผลพวงจากการทำงานบ้านแทบทุกอย่างภายในคฤหาสถ์หลังใหญ่กำลังปิดประตูห้องนอนของบุตรชายคนโตอย่างเบามือด้วยเกรงว่าอาจจะทำให้เกิดเสียงดังจนคนภายในห้องนั้นตื่นขึ้นมา เมื่อแน่ใจว่าประตูปิดสนิทดีแล้ว ลูกแก้วจึงหันกลับมาหมายจะเข้าไปนอนยังห้องของตนที่ใช้พักผ่อนร่วมกับมารดา แต่ก็พบกับใครบางคนที่ยืนรออยู่แล้ว


“แก้ว” เสียงไม่ดังนักแต่กลับทรงอำนาจของคุณหญิงสุจิตรา ทำให้ลูกแก้วถึงกับสะดุ้งสุดตัวเนื่องจากที่กลัวในอำนาจของคุณหญิงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว


“คะ ครับ”


“คุณใหญ่หลับแล้วหรือ”


“ครับ”


“ก็ดี งั้นตามฉันมา ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ” ลูกแก้วเหลือบตาขึ้นมองนาฬิกาข้างผนังพบว่าใกล้ล่วงเข้าวันใหม่เต็มที คงจะเป็นธุระสำคัญและคงไม่ยากเกินกว่าที่เขาจะคาดเดาได้ว่าเรื่องอะไร ร่างสูงจึงเดินตามคุณหญิงของบ้านออกไปยังบริเวณส่วนรับแขกด้านหน้า


“คุณหญิงครับ” ลูกแก้วนั่งลงที่พื้นพรมเอ่ยถามผู้เป็นเจ้าของบ้าน


“ปีนี้เธออายุเท่าไหร่แล้ว”


“๒๓ ครับ”


“อืม ตอนนี้เธอก็เรียนจบแล้ว อยากออกไปทำงานข้างนอกบ้างไหม”


“ถ้าคุณหญิงกับคุณใหญ่จะกรุณา แก้วก็อยากออกไปทำงานข้างนอกครับ”


“เธอเรียนจบอะไรมา”


 “ธุรกิจสื่อสารระหว่างประเทศครับ” ลูกแก้วตอบเสียงแผ่วเบา ใบหน้ายังคงก้มต่ำ ไม่กล้าสบตาผู้เป็นนาย


“ฉันจะฝากเธอให้กับบริษัทหนึ่ง ทางภาคเหนือ เธออยากไปทำไหม”


“ถ้าคุณหญิงอยากให้แก้วไป แก้วก็ยินดีครับ”


“ดี ดีมาก ฉันอนุญาตให้เธอพาแม่ไปอยู่ด้วยได้”


“จริงเหรอครับ”


“จริง ถ้าเธอรับปากกับฉันว่า จะต้องเลิกยุ่งวุ่นวายชีวิตของคุณใหญ่เสียที”


“คุณหญิง.... แก้ว...” ไม่ใช่ว่าลูกแก้วจะไม่รู้ว่าที่คุณหญิงอยู่รอคุยกับเขาดึกขนาดนี้เพราะอะไร แต่พอได้ยินคำพูดจากคุณหญิงอย่างชัดเจนแล้ว ลูกแก้วก็อดไม่ได้ที่จะลำบากใจในความต้องการ



ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่คุณหญิงพยายามยื่นข้อเสนอหรือวิธีการหลายอย่างเพื่อกำจัดเขาออกไปให้พ้นจากคุณใหญ่ ลูกชายของคุณหญิง แต่เขากลับรอดมาได้ทุกครั้งเพราะคุณใหญ่ที่คอยจัดการให้ แต่ครั้งก่อนๆ นั้นคือการบังคับให้เขาเลิกเกี่ยวข้องกับคุณใหญ่ มันไม่ได้มาจากความสมัครใจของเขาเอง แต่ถ้าหากครั้งนี้เขายอมรับก็เท่ากับว่าเขาเลือกเดินชีวิตของตัวเอง คุณใหญ่คงจะเข้ามาจัดการเหมือนทุกครั้งคงไม่ได้แล้ว



“อย่าหาว่าฉันทวงบุญคุณเลยนะแก้ว ที่เธอเรียนจบมาได้ทุกวันนี้ก็เพราะฉันที่เอ็นดูเธอเหมือนลูกเหมือนหลาน แม่ของเธอ แม่พิมภาเอง ฉันก็รักเหมือนกัน อยากให้มีบั้นปลายชีวิตที่ดี อย่างน้อยแม่พิมก็เคยเป็นเมียคนหนึ่งของท่านนายพล ก่อนที่จะไปแต่งงานกับพ่อของเธอ แต่พ่อของเธอก็บุญน้อย เธอเกิดได้ไม่นานเขาก็เสีย แม่พิมเลยพาเธอกลับมาหาฉัน จำได้ไหม”


“แก้ว...”


“ถ้าฉันจะขอแค่เรื่องนี้จากเธอ มันคงไม่ยากเกินไปใช่ไหม แม่พิมก็คงอยากเห็นเธอแต่งงานมีลูก มีหลานให้อุ้ม เธอไม่อยากทำให้แม่มีความสุขเหรอ”


“ครับ คุณหญิง แก้วเข้าใจแล้ว”


“เข้าใจว่าอย่างไรล่ะแก้ว”


“แก้วจะไปทำงานบริษัทที่คุณหญิงแนะนำให้ครับ ขอบคุณความกรุณาของคุณหญิงด้วยครับ”


“ไม่เป็นไรหรอก อีก ๒ วัน ก็ไปทำงานได้เลยนะ พรุ่งนี้ฉันจะเอารายละเอียดมาให้เธอ ระหว่างนี้ก็รีบเก็บของเข้าล่ะ อย่าโอ้เอ้เชียว”


“ครับ คุณหญิง” ทั้งที่รู้สึกว่ามันรวดเร็วจนใจหาย แต่เขาก็คงต้องทำตามคุณหญิงบอกมาเพียงเท่านั้น


“ถ้างั้นฉันก็ไม่มีอะไรแล้วล่ะ เธอไปนอนเถอะ”


“ครับ คุณหญิง” ลูกแก้วลุกออกไปจากพื้นที่ตรงนั้น จังหวะแรกที่ยืนเขารู้สึกเหมือนขาไม่มีแรง แต่ก็กลั้นใจฝืนเดินออกไปให้ได้ เขาจะต้องเข้มแข็ง อย่างน้อยก็เพื่อแม่ของเขาคนเดียว



ลูกแก้วหยุดยืนที่หน้าประตูบานเดิมของคุณใหญ่ มือเรียวยาววางทาบอยู่เหนือประตูราคาแพง แต่เขากลับไม่กล้าเข้าไปในห้องนั้น อีก ๒ วัน เขาจะต้องจากบ้านหลังนี้ไป บ้านที่เขาอยู่มาตั้งแต่เกิด และออกไปใช้ชีวิตกับมารดาเพียง ๒ คน โดยไม่มีคุณใหญ่อีกต่อไป



เขาไม่โกรธคุณหญิงหรอกว่าทำไมถึงต้องทำกับเขาแบบนี้ ลูกแก้วพอจะเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่ เพราะแม่ของเขาเองก็ไม่ต่างกัน ทุกคนในบ้านต่างก็รู้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับคุณใหญ่ด้วยกันทั้งนั้น ไม่มีใครเห็นด้วยแต่ไม่กล้าพูดอะไรออกมาด้วยเพราะเกรงคุณใหญ่จะโกรธ คุณใหญ่เป็นผู้ชายสายตาคม ดุ ดวงหน้าติดจะขรึมอยู่ตลอดเวลา ไม่ค่อยยิ้มเท่าไหร่นัก แต่จริงๆ แล้วเป็นผู้ชายใจดีทีเดียว




ลูกแก้วรักคุณใหญ่ รักมาตั้งแต่เด็ก แต่เขาไม่รู้หรอกว่าคุณใหญ่จะรู้สึกแบบเดียวกันหรือเปล่า คุณใหญ่ไม่เคยพูดเรื่องความรู้สึก อะไรที่คุณใหญ่อยากได้ คุณใหญ่ต้องได้ แล้วเขาก็เป็นหนึ่งในนั้น ของที่คุณใหญ่อยากได้ กำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ประตูที่เขาวางทาบอยู่นั้นก็ถูกเปิดออก



“คุณใหญ่” ลูกแก้วตกใจ ไม่คิดว่าคนที่หลับไปแล้วจะตื่นขึ้นมากลางดึก


“ไปไหนมา” เสียงทุ้มแน่นหนัก ถึงแม้จะไม่ได้เสียงดังหรือใส่อารมณ์เข้าไปแต่กลับบ่งบอกถึงอำนาจในน้ำเสียงของเจ้าของได้เป็นอย่างดี


“แก้วหิวน้ำครับ เลยเข้าไปในครัว”


“งั้นหรือ แล้วทำไมไม่เข้าไปในห้อง มายืนทำอะไรตรงนี้”


“แก้วกำลังจะเข้าไป แต่คุณใหญ่เปิดประตูออกมาก่อนต่างหากครับ”


“พอเริ่มโต ก็เริ่มเถียงฉันแล้วเหรอแก้ว”


“แก้วเปล่านะครับ แก้วแค่พูดความจริง”


“แน่ใจเหรอ?” คุณใหญ่สบตานิ่งกับลูกแก้ว


“แน่ใจสิครับ”


“แก้ว เธอรู้มั้ย เธอโกหกไม่เก่งเอาเสียเลย” เจ้าของห้องส่ายหน้าเบาๆ กับคำพูดของคนตรงหน้า


“แก้วเปล่าโกหกนะครับ”


“ช่างเถอะ เข้ามานอนได้แล้ว พรุ่งนี้ฉันต้องเข้าบริษัทแต่เช้า”


“แก้วขอไปนอนกับแม่พิมนะครับ คุณใหญ่”


“เข้ามาแก้ว อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำ” คุณใหญ่เดินกลับเข้าไปในห้อง พูดโดยไม่หันกลับมามองหน้าคนที่ยืนอยู่ด้านนอกห้อง


“ครับ”



เช้าวันใหม่ ลูกแก้วรีบออกจากห้องนอนของคุณใหญ่แล้วเข้าไปในครัวเพื่อช่วยแม่พิมทำอาหารมื้อเช้า ๒แม่ลูกไม่ได้พูดจาอะไรกันมากนัก เพราะต่างฝ่ายต่างก็รู้ดี หากลูกแก้วไม่กลับไปนอนกับเธอ นั่นแปลว่าเมื่อคืนนี้คงนอนอยู่ที่ห้องของคุณใหญ่แน่นอน


“ลูกแก้ว”


“ครับแม่พิม”


“เมื่อเช้าคุณหญิงลงมาบอกแม่ว่าลูกตัดสินใจจะไปทำงานที่เหนือใชไหมลูก”


“ครับแม่พิม”


“ดีแล้วล่ะจ้ะ เดี๋ยวช่วงสายๆ เราไปเก็บของเตรียมกันไว้นะลูก วันพรุ่ง จะได้ไม่ฉุกละหุกเท่าไหร่นัก”


“ครับแม่พิม”


“เป็นอะไรหรือเปล่า ไม่อยากไปเหรอ ลูกแก้ว” แม่พิมมีสีหน้ากังวลเมื่อเห็นใบหน้าของลูกชายดูไม่ค่อยสดใส


“เปล่าครับ แค่ใจหายนิดหน่อยครับ แก้วอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เด็ก”


“อย่ากังวลไปเลยนะลูก ไม่นานเดี๋ยวเราก็จะเข้าที่เข้าทางไปเอง”


“ครับแม่พิม อาหารเสร็จแล้วใช่ไหมครับแม่”


“จ้ะ เสร็จเกือบหมดแล้ว ที่เหลือเดี๋ยวแม่จัดการ ลูกจะไปทำอะไรก็ไปเถอะ”


“ถ้างั้นแก้วจะไปเข้ารดน้ำต้นไม้สักหน่อยนะครับ ได้ข่าวว่าลุงสม ไม่สบาย”


“จ้ะ แม่เองก็ลืมไป เดี๋ยวต้นไม้จะเฉาไปเสียก่อน แม่ฝากด้วยนะ แก้ว”


“ครับ”



ลูกแก้วกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ เมื่อเห็นรถของคุณใหญ่กำลังจะออกไปทำงาน ลูกแก้วจึงรีบวิ่งไปปิดน้ำ แล้วไปเปิดประตูรั้วบานใหญ่ให้กับผู้เป็นนาย


“แก้ว” คุณใหญ่ลดกระจกรถแล้วเรียกเขาเข้าไปใกล้


“ครับ คุณใหญ่”


“เดี๋ยวเธอไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วตามฉันไปที่บริษัท วันนี้ฉันมีงานให้เธอทำ”


“ครับ?”


“วันนี้ผู้ช่วยฉันลา แต่มีเอกสารอยู่ ๒-๓ ฉบับ ที่ต้องแปลอย่างระวัง ฉันไม่ไว้ใจคนอื่น เลยจะให้เธอไปทำแทน”


“ได้ครับ”


“ถ้างั้นก็เตรียมตัวไว้ เดี๋ยวฉันให้รถกลับมารับเธอ”


“เดี๋ยวแก้วไปเองก็ได้ครับ”


“ทำตามที่ฉันบอก แก้ว”


“ครับ คุณใหญ่” จบคำ คุณใหญ่ก็ปรับกระจกรถขึ้นปิดแล้วสั่งให้รถเคลื่อนตัวออกไปทันที แก้วปิดประตูคืนดังเดิม ตั้งใจรดน้ำต้นไม้ให้เสร็จแล้วจะรีบไปอาบน้ำแต่งตัว เพราะกลัวคนรถจะรอ





ใกล้เที่ยงแต่ลูกแก้วยังแปลเอกสารไม่เสร็จ เจ้าตัวเพิ่งจะแปลเสร็จไปเพียง ๑ ฉบับ เนื่องจากเนื้อหาค่อนข้างจะยาวแล้วมีหลายจุดที่ต้องระวัง เพราะเป็นเอกสารสัญญาเกี่ยวกับธุรกิจถึงแม้เขาจะเรียนมาด้านนี้โดยตรงแต่ก็ต้องยอมรับว่าเนื้อหาข้างในนั้นค่อนข้างจะยากและมีจุดกำกวมหลายอย่างที่อาจจะเป็นช่องโหว่ในด้านกฎหมายได้


“คุณแก้วคะ” เสียงเรียกดังขึ้นจากเลขาของคุณใหญ่


“ครับ คุณมิ้ม” ลูกแก้วละสายตาจากคอมพิวเตอร์ตรงหน้า ส่งยิ้มเป็นมิตรให้เจ้าของเสียงเรียก


“เที่ยงแล้วล่ะค่ะ คุณใหญ่ให้มาเชิญคุณแก้วไปทานมื้อเที่ยงน่ะค่ะ”


“จะเที่ยงแล้วเหรอเนี่ย ผมยังแปลเอกสารไม่เสร็จเลยครับคุณมิ้ม ยังไงผมขอแปลให้เสร็จก่อน”


“มิ้มว่า อย่าขัดคุณใหญ่เลยค่ะ เดี๋ยวทานเสร็จแล้วค่อยมาทำต่อก็ได้ค่ะ แต่ขัดใจคุณใหญ่นี่ไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีหรอกค่ะ”


“จริงด้วยสิครับ แล้วคุณใหญ่อยู่ไหนครับ”


“คุณใหญ่เธอรออยู่หน้าตึกแล้วล่ะค่ะ รีบตามลงไปเถอะค่ะ ถ้าปล่อยให้เธอรอนานแล้วจะโกรธคุณแก้วเอาได้นะคะ”


“แล้วคุณมิ้มไม่ไปด้วยกันเหรอครับ”


“อุ้ย คุณใหญ่เจาะจงถึงคุณแก้วคนเดียว มิ้มไม่กล้าหรอกค่ะ เชิญคุณแก้วตามสบายเลยค่ะ มิ้มขอตัวนะคะ”


“ครับ ขอบคุณครับคุณมิ้ม”


“ยินดีค่ะคุณแก้ว”



.
.
.
.
.
“เป็นยังไงบ้าง งานยากเกินไปหรือเปล่า” คุณใหญ่ถามขึ้นระหว่างที่อยู่บนโต๊ะอาหารของโรงแรมชื่อดังแห่งหนึ่ง


“ก็ไม่ยากหรอกครับ แต่เอกสารดูเหมือนจะมีหลายจุดที่ค่อนข้างแปลกๆ ดูไม่ค่อยเป็นประโยชน์กับเราเท่าไหร่นัก”


“อืม อย่างนั้นเหรอ เธอสงสัยตรงจุดไหนก็เขียนไว้แล้วกัน ฉันจะให้ฝ่ายกฎหมายช่วยดูอีกแรง”


“ครับคุณใหญ่”


“ถ้าอย่างนั้นทานต่อเถอะ อยากได้อะไรเพิ่มอีกไหม”


“ไม่แล้วครับ ขอบคุณครับ”


“คืนนี้เข้าไปหาฉันที่ห้องด้วยนะแก้ว”


“ครับ”

.
.
.
.
.
.
.
.
“กลับมาพร้อมกับคุณใหญ่เหรอแก้ว แม่ได้ยินเสียงรถคุณใหญ่” แม่พิมเอ่ยถามขณะกำลังหั่นผักอยู่ภายในครัว


“ครับแม่ ให้แก้วช่วยนะครับ”


“ไม่ต้องหรอกลูกแก้ว กลับมาเหนื่อยๆ วันนี้เป็นไงบ้างแก้ว ทำงานเสร็จหรือเปล่า อย่าให้คุณใหญ่ต้องผิดหวังนะลูก”


“แม่พิมครับ ถามแก้วเป็นชุดเลย แก้วไม่รู้จะตอบแม่พิมข้อไหนก่อนดี”


“ยอกย้อนแม่จริงนะลูกคนนี้” แม่พิมวางมือจากมีดที่หั่นผัก ก่อนจะพูดพลางตีแขนลูกชายไม่แรงนักด้วยความหมั่นไส้


“เอ้า ว่ายังไงล่ะจ้ะ ยังยิ้มระรื่นใส่แม่อยู่อีก” เพราะลูกชายยังไม่ตอบเสียที ทำให้ผู้เป็นแม่อดไม่ได้ที่จะตีแขนซ้ำลงไปอีกที


“โอ้ย แม่พิมตีแก้วเจ็บมากเลย” ลูกแก้วแสร้งยกมืออีกข้างขึ้นมาลูบแขนที่ถูกแม่พิมตี


“ถ้ายังไม่ตอบคำถามแม่ แม่จะตีให้เจ็บกว่านี้อีก คอยดู”


“ตอบแล้วครับ ตอบแล้ว แก้วทำงานเสร็จแล้วครับ ราบรื่นดี แม่พิมเชื่อมือแก้วได้เลย”


“ได้ยินแบบนี้แม่ก็เบาใจ อ้อ จริงด้วย คุณหญิงเอารายละเอียดเรื่องที่ทำงานของลูกมาให้น่ะจ้ะ รอแปปนึงนะ เดี๋ยวแม่ไปหยิบมาให้”


“ขอบคุณครับแม่พิม” มารดาหายไปไม่นานก็กลับออกมาพร้อมเอกสารและรายละเอียดของงานรวมถึงที่พักอาศัย ลูกแก้วใช้เวลาครู่ใหญ่ในการอ่านและทำความเข้าใจในเอกสารทั้งหมด


“เป็นไงบ้างจ๊ะแก้ว”


“ดีเลยล่ะครับแม่ บริษัทก็สวัสดิการดี เงินเดือนก็พอให้แก้วเลี้ยงแม่ได้สบายๆ เลย แถมคุณหญิงยังให้ที่พักกับเราด้วยนะครับแม่”


“เหรอจ้ะ คุณหญิงใจดีกับเรา ๒ แม่ลูกมากเลยนะแก้ว ถ้ามีอะไรที่คุณหญิงอยากให้เราช่วยเหลือ แก้วต้องรีบทำให้คุณหญิงนะจ้ะ อย่าได้อิดออดเชียว”


“ครับแม่พิม แก้วจะจำไว้ครับ”


“แก้ว พรุ่งนี้เราต้องออกเดินทางแล้วนะจ้ะ คุณหญิงมาบอกแม่ว่ามีปัญหานิดหน่อยเลยให้เลื่อนการเดินทางขึ้นมาเร็วขึ้น ๑ วันจ้ะ”


“เหรอครับแม่พิม” ลูกแก้วถามกลับไปเสียงแผ่ว เขามีเวลาอยู่ที่นี่อีกแค่คืนเดียวเท่านั้น


“จ้ะ ลูกติดอะไรหรือเปล่า”


“ไม่มีครับ แต่คืนนี้แก้วคงจะอยู่ช่วยแม่เก็บของไม่ได้”


“ทำไมจ้ะ”


“คุณใหญ่ครับ” คำตอบของบุตรชายส่งผลให้ใบหน้าของผู้เป็นแม่ผิดสี แต่เพียงชั่วครู่แม่พิมก็ปรับสีหน้าคืนกลับมาอย่างรวดเร็ว


“อย่างนั้นเหรอ ไม่เป็นไรจ้ะ เหลือแค่เสื้อผ้าเอง แม่เก็บเองได้จ้ะ”


“ขอโทษด้วยครับแม่พิม”


“เล็กน้อยเองลูกแก้ว มาขอโทษแม่ทำไมกัน”


“เรื่องคุณใหญ่น่ะครับ แก้วขอโทษที่เป็นลูกไม่รักดี”


“ช่างเถอะจ้ะลูกแก้ว แค่ลูกตัดสินใจจะไปทำงานต่อที่ภาคเหนือแม่ก็มีความสุขมากแล้ว” แก้วรักคุณใหญ่ แม่พิมคงจะมองออกอยู่แล้ว แต่ถ้าเพื่อความสุขของแม่ แก้วจะทำเพื่อแม่นะครับ แม่ไม่ต้องกังวลเรื่องแก้วนะครับ เจ้าตัวได้แต่พูดอยู่ภายในใจ


“แก้วเข้าไปนะครับคุณใหญ่” เสียงเคาะประตูเป็นจังหวะของลูกแก้ว พร้อมเสียงที่บอกเจ้าของห้องให้รับรู้ถึงการมาถึงของลูกแก้ว


“เข้ามาสิ แก้ว” ลูกแก้วเปิดประตูแล้วปิดลงด้วยเสียงที่เบาเหมือนเดิม เจ้าของห้องบัดนี้ที่อาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว
นั่งอยู่ตรงบริเวณที่พักผ่อน แต่อากัปกิริยาของเจ้าตัวกลับไม่ได้ดูผ่อนคลายเอาเสียเลย ลูกแก้วเดินเข้าไปใกล้ก็พบว่าคุณใหญ่กำลังอ่านเอกสารที่เขาแปลวันนี้


“คุณใหญ่ยังทำงานอยู่เหรอครับ” ลูกแก้วทรุดตัวลงนั่งที่พื้นข้างคุณใหญ่


“แก้ว ฉันบอกเธอหลายครั้งแล้วนะว่าให้ขึ้นมานั่งข้างบน”


“แก้วเกรงว่าจะไม่เหมาะ”


“ใครบอกเธอว่าไม่เหมาะ ทำตามที่ฉันบอก”


“ครับ” ลูกแก้วรับคำก่อนจะเปลี่ยนขึ้นมานั่งบนโซฟาแทน


“วันนี้พอเธอบอกว่าเอกสารดูจะแปลกๆ ฉันเลยเอามาดูอีกทีน่ะ เป็นอย่างที่เธอว่านะแก้ว มีหลายจุดที่ดูแปลก”


“แล้วคุณใหญ่จะทำอย่างไรต่อไปครับ”


“พรุ่งนี้ฉันคงให้ฝ่ายกฎหมายมาดูเอกสารต่อ ถ้าฝ่ายนั้นเล่นตุกติกจริง ฉันคงไม่ทำธุรกิจด้วยแล้วล่ะ”


“แบบนี้จะไม่เสียหายเหรอครับ”


“ไม่หรอกแก้ว เพราะทางนั้นไม่ชัดเจนเอง ฝ่ายนั้นเสียมากกว่าที่จะต้องเสียหายน่ะ เธอเก่งมากนะแก้ว” มือใหญ่แต่ทว่าอบอุ่นในความรู้สึกของแก้ววางลงบนศีรษะนุ่มของเด็กหนุ่ม


“ขอบคุณครับคุณใหญ่ แล้วคุณใหญ่อยากได้อะไรเพิ่มอีกไหมครับ แก้วจะได้ไปเตรียมมาให้”


“ไม่แล้วล่ะ ขอบใจเธอมาก”


“ครับคุณใหญ่”


“แต่ตอนนี้ฉันอยากได้เธอ แก้ว” คุณใหญ่วางเอกสารไว้บนโต๊ะข้างหน้า ก่อนจะหันมาสบตาลูกแก้วที่อยู่ในภาวะตกใจกับคำพูดของคุณใหญ่ เพราะเจ้าตัวเคยพูดแบบนี้เสียเมื่อไหร่ล่ะ


“คะ ครับ?”


“ฉันอยากได้เธอ ได้ไหมแก้ว?”


“ครับ คุณใหญ่”


“มานี่สิ” ลูกแก้วลุกขึ้นเหมือนละเมอตรงเข้าไปหาผู้เป็นเจ้านาย



ลูกแก้วไม่ใช่เด็กหนุ่มผอมบาง แต่เป็นชายหนุ่มที่มีมัดกล้ามในส่วนที่ควรจะมีและควรจะเป็น รูปร่างค่อนไปทางสูงใหญ่มากกว่าสูงโปร่ง เพราะผู้เป็นพ่อของเขานั้นมีร่างกายที่สูงใหญ่ ท่าทางว่าลูกแก้วคงจะได้รูปร่างแบบนี้มาจากผู้เป็นพ่อเป็นแน่แท้ แต่ถึงอย่างนั้น เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาอยู่ใกล้คุณใหญ่ทีไร ลูกแก้วก็รู้สึกรูปร่างของตัวเองเล็กลงไปถนัดตา อาจจะเป็นเพราะบุคลิกที่น่าเกรงขามของคุณใหญ่ด้วยก็เป็นได้



“ขึ้นมาบนตักฉันสิ แก้ว” ลูกแก้วค่อยๆ นั่งลงบนตักของเจ้าของคำสั่ง ใบหน้าของทั้ง ๒ ฝ่ายต่างจ้องมองกัน จนถึงบัดนี้ ลูกแก้วก็ยังไม่เคยรู้ถึงความรู้สึกของคุณใหญ่ที่มีต่อเขาเลยแม้แต่น้อย แต่ลูกแก้วแน่ใจว่าสายตาของเขาที่แสดงออกเต็มเปี่ยมว่ารู้สึกอย่างไรต่อคุณใหญ่นั้นอีกฝ่ายคงรับรู้แน่นอน


“จำได้ไหม ว่าเธอเข้ามาหาฉันที่ห้องครั้งแรกเมื่อไหร่”


“ทะ ทำไม คุณใหญ่ถึงถามแก้วแบบนั้นล่ะครับ”


“จำได้ไหม ตอบฉัน”


“จำได้ครับ แก้วเพิ่งเข้ามหาวิทยาลัย ตอนอายุ ๑๘ ครับ”


“ตอนนั้นเธอตัวเล็กกว่านี้มาก” มือหนายังลูบไล้แขนของเขาไปเรื่อยๆ


“แก้ว....” ลูกแก้วไม่รู้จะต้องตอบเจ้านายว่าอย่างไร


“แต่ตอนนี้เธอโตขึ้นแล้ว”


“คุณใหญ่ครับ...” ลูกแก้วพูดได้เพียงเท่านั้น ผู้เป็นนายดึงใบหน้าที่สูงกว่าของลูกแก้วให้โน้มลงมารับจูบจากเจ้าตัว


“เรียนจบมา ๑ ปีแล้วใช่ไหม”


“ครับ”


“อยากทำอะไร ไปทำงานกับฉันมั้ย”


“แก้ว..” เขาจะบอกได้อย่างไรว่าพรุ่งนี้เขาจะต้องจากที่นี่ไปตลอดกาล เขาจะไม่ได้พบเจอกับคุณใหญ่อีกต่อไปแล้ว


“ยังไม่ต้องรีบตัดสินใจหรอก ไว้พร้อมเมื่อไหร่ค่อยบอกฉันก็แล้วกัน”


“ครับคุณใหญ่”


“ฉันอาจจะไม่เคยพูด แต่เธอคงรู้ใช่ไหม ว่าเธอสำคัญต่อฉันนะแก้ว จากนี้ไปถ้าเธอมีปัญหาอะไร ขอให้บอกฉัน ขอให้ฉันได้ช่วยเหลือเธอ”


“คุณใหญ่ครับ....แก้ว”


“ว่าไง”


“ไม่มีอะไรครับ” แก้วขอโทษนะครับ แต่เพื่อความสุขของแม่พิม และเพื่อคุณใหญ่เอง แก้วยินดี แม่ทุกคนคงอยากเห็นลูกของตัวเองแต่งงานมีลูก มีหลานให้อุ้มอย่างคุณหญิงท่านว่าด้วยกันทั้งนั้น


“เธอนี่นะ ไหนก้มหน้ามาให้ฉันจูบหน่อย”


“ครับคุณใหญ่”



ดึกสงัดลูกแก้วค่อยๆ ขืนตัวออกจากอ้อมกอดของผู้เป็นนายอย่างเบามือด้วยเกรงว่าเจ้าของห้องจะตื่นเอาได้ ลูกแก้วหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมให้เรียบร้อย ก่อนจะนั่งลงบนเตียงแล้วจ้องมองใบหน้าของคนที่ตนรักยามหลับ ความอ่อนแอที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้น ตอนนี้กลับไหลรินออกมาเป็นสาย ลูกแก้วกำลังร้องไห้ พรุ่งนี้เขาจะไม่ได้เห็นใบหน้าของคุณใหญ่อีกต่อไป ใบหน้าที่ใครต่อใครต่างพากันกลัว แต่ลูกแก้วกลับไม่กลัว คุณใหญ่ไม่ใช่ผู้ชายใจร้าย แต่แค่ไม่ชอบให้คนขัดใจเท่านั้น



ลูกแก้วลุกขึ้นไปที่โต๊ะ มองหน้ากระดาษและปากกาและเริ่มลงมือเขียนข้อความลงไป เมื่อถึงวันพรุ่งนี้ข้อความเหล่านี้คงจะช่วยตอบความสงสัยได้บ้าง




‘คุณใหญ่ถามแก้วว่าอยากทำงานไหม แก้วอยากทำงานครับ แต่ไม่ใช่กับคุณใหญ่ แก้วเลยจะไปทำงานที่จังหวัดหนึ่ง แก้วจะพาแม่ไปอยู่ด้วย คุณใหญ่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ แก้วขอให้คุณใหญ่ดูแลตัวเองดีๆ ทานอาหารให้ครบ อย่าทำงานเพลินนะครับ แล้วอย่าตามหาแก้วเพราะแก้วตัดสินใจดีแล้ว คุณใหญ่โปรดเข้าใจแก้วด้วย


รักคุณใหญ่เสมอ
แก้ว’





   ลูกแก้ววางปากกาที่ใช้เขียนเสร็จแล้ว พาร่างสูงของตัวเองเข้าไปหาคนที่กำลังหลับอีกครั้ง จรดริมฝีปากกับข้างแก้มแผ่วเบา


   “ลาก่อนนะครับ คุณใหญ่” คำพูดสุดท้ายกับน้ำตาที่ยังไม่หยุดไหล ลูกแก้วรีบกลั้นสะอื้นแล้วรีบออกจากห้องนี้ไปก่อนที่เขาจะปล่อยเสียงร้องไห้จนทำให้คนในห้องตื่นแล้วจะกลายเป็นเรื่องใหญ่


   “พร้อมแล้วนะลูกแก้ว” ผู้เป็นแม่ถามบุตรชายขณะที่ลำเลียงข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ขึ้นไปบนรถที่ได้รับความกรุณาจากคุณหญิงที่จะพาไปส่งที่เหนือ


   “ครับแม่พิม” เสียงตอบไม่ดังนัก แต่ดวงตาบวมเพราะร้องไห้มาทั้งคืน ทำให้แม่พิมไม่ค่อยสบายใจนักแต่ก็ไม่รู้จะปลอบอย่างไร แม่พิมรู้ว่าบุตรชายนั้นรักคุณใหญ่มานาน ไม่มีทางที่จะตัดใจได้วัน ๒ วันหรอก


   “เข้มแข็งไว้นะแก้ว”


   “ครับแม่”


   “ลาก่อนนะคะ คุณหญิง ขอบคุณในความกรุณาต่อเรา ๒ แม่ลูก พิมจะไม่ลืมพระคุณคุณหญิงเลย” คุณหญิงสุจิตราที่ตื่นมายืนคอยกำชับคนขับรถให้ขับไปส่งให้ถึงอย่างปลอดภัย


   “ไม่เป็นไรหรอก แม่พิม ขอเพียงแค่ลูกชายแม่พิม รับปากฉันไว้ ฉันเองก็เบาใจแล้ว ใช่ไหมแก้ว”


   “แก้ว คุณหญิงเธอคุยกับแก้วน่ะ” ผู้เป็นแม่หันไปเรียกลูกชายที่ยังยืนเหม่ออยู่


   “ครับคุณหญิง”


   “หวังว่าเธอจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับฉันนะแก้ว”


   “ครับคุณหญิง แก้วจะไม่ผิดสัญญาครับ”


   “ขอบใจเธอมากนะแก้ว เอ้ารีบไปเดี๋ยวออกสาย แดดจะร้อน”


   “งั้นพิมลานะคะ คุณหญิง ดูแลรักษาสุขภาพด้วยค่ะ”


   “จ้ะ แม่พิม เธอเองก็เหมือนกัน ดูแลตัวเองดีๆ ด้วยล่ะ”


   “แก้วลานะครับคุณหญิง”


   “ไปดีมาดีนะแก้ว”



------------------------------

ฮัลโหลลลวววววววววว เรื่องสั้นเฉพาะความสนองนี้ดของเขมเองค่าาาา อยู่ๆ ก็อยากแต่งเรื่องที่แบบว่าเด็กในบ้านอะไรประมาณนี้น่ะค่ะ ช่วงเหตุการณ์ปัจจุบันจะเป็นช่วงเลยปี พศ ๒๕๐๐ มาไม่นาน เพราะฉะนั้นการที่แก้วเรียนจบ ปริญญา เนี่ยถือว่าเป็นเรื่องที่ทำได้ยากมากๆ เลยล่ะค่ะ อย่างที่คุณหญิงว่า ถ้าเธอไม่ส่งเรียน เห็นที่จะไม่ได้เรียนหรอกค่ะ เพราะแม่พิมตอนมาพึ่งใบบุญนี่มาแต่ตัวเลยค่ะ แล้วช่วงอายุคุณหญิงกับแม่พิม เนี่ยก็จะเป็นยุคของคน สัก ๒๔๕๐ หรือ ๒๔๖๐ ราวๆ นี้แหละค่ะ เลยค่อนข้างจะหัวโบราณหน่อย คำพูดคำจาที่ใช้ในเรื่องเนี่ยก็จะค่อนไปทางยุคเก่าหน่อยค่ะ แต่ก็พยายามปรับไม่ให้เก่าเกินไปนะคะ  ส่วนแม่พิมนี่เค้ามีลูกแก้วช้าค่ะ ถ้าจากเนื้อเรื่องข้างบน นะคะ กว่าแม่พิมจะเจอพ่อของลูกแก้วก็อายุไม่น้อยแล้วล่ะค่ะ

เรื่องสั้นนี้น่าจะมีสัก ๒-๓ ตอนก็จบค่ะ ไม่น่าเกินนี้ ถ้าพบเจอคำไหนผิด รบกวนแจ้งเขมด้วยนะคะ

ขอบคุณค่ะ

ออฟไลน์ twinmonkey0311

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5500
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +110/-9
Re: #เรื่องสั้น -- ลูกแก้ว ตอนที่ 1
«ตอบ #2 เมื่อ30-09-2016 18:07:11 »

 รอตอนต่อไปนะคะ :L2:

ออฟไลน์ kun

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3593
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +122/-10
Re: #เรื่องสั้น -- ลูกแก้ว ตอนที่ 1
«ตอบ #3 เมื่อ02-10-2016 15:56:49 »

คุณใหญ่ตื่นมาบ้านแตกชัวร์ รอลุ้นต่อ

ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4110
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8
Re: #เรื่องสั้น -- ลูกแก้ว ตอนที่ 1
«ตอบ #4 เมื่อ08-10-2016 20:23:49 »

รอตอนต่อไปค่ะ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 08-10-2016 20:27:04 โดย sirin_chadada »

ออฟไลน์ เขมกันต์

  • nothing’s else I can say
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 452
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +164/-9
    • Twitter
Re: #เรื่องสั้น -- ลูกแก้ว ตอนที่ 1
«ตอบ #5 เมื่อ13-10-2016 19:56:25 »


ตอนจบ


        “กลับมาแล้วเหรอจ้ะ ลูกแก้ว” พิมภาละสายตาจากจอโทรทัศน์ที่ตนเองกำลังดูอยู่ เมื่อได้ยินเสียงคนเปิดประตูเข้ามา


   “ครับแม่”


   “เหนื่อยมั้ยจ้ะ เดี๋ยวแม่เอาน้ำมาให้นะ”


   “ไม่เหนื่อยหรอกครับ เดี๋ยวแก้วไปเองครับ แม่พิมอย่าลำบากเลย”


   “ตามใจจ้ะ” ลูกแก้วจึงเดินเลยแม่ไปยังห้องครัว บ้านที่คุณหญิงจัดหาไว้ให้เขา ๒ แม่ลูกนั้น ถือว่าดีมากเลยทีเดียว ตัวบ้านเป็นบ้านไม้ชั้นเดียว ยกใต้ถุนสูงและได้รับการตกแต่งและปรับปรุงใหม่ ซ้ำยังมีรั้วรอบขอบชิดทำให้รู้สึกปลอดภัย




   บ้านไม้หลังนี้มีขนาดไม่ใหญ่หรือเล็กจนเกินไปนัก ในตัวบ้านมีการแบ่งแยกห้องไว้เป็นสัดส่วนชัดเจน ภายในตัวบ้านนั้นเมื่อก้าวขึ้นบันไดจากพื้นขึ้นมาจะเป็นส่วนของห้องรับแขกที่ติดกับชานหน้าบ้านพอดี ลึกเข้าไป จะเป็นส่วนของห้องนอน ๒ ห้องนอน โดยที่แม่พิมภา ยกห้องนอนใหญ่ให้บุตรชาย อ้างว่าจะได้มีพื้นที่ไว้ทำงาน มีห้องน้ำ ๑ ห้องอยู่ในตัวบ้านเลย สำหรับครัวนั้นอยู่ที่ใต้ถุนของบ้านที่มีข้าวของเครื่องใช้ครบครัน




   “วันนี้แม่พิมเป็นอย่างไรบ้างครับ” ลูกแก้วเอ่ยถามหลังจากนั่งลงบนโซฟาข้างๆ มารดา


   “เหมือนเดิมอย่างทุกๆ วันแหละจ้ะ”


   “เบื่อหรือเปล่าครับ”


   “ก็มีบ้างจ้ะ นึกถึงตอนอยู่บ้านคุณหญิงก็คอยทำงานบ้าน ทำอาหารให้คุณหญิง วันหนึ่งก็หมดไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เวลาเหลือเฟือเลยเชียว” สีหน้าของพิมภาแสดงออกชัดว่าคิดถึงบ้านที่ตนเองอยู่มาหลายปีดีดัก


   “แม่อยากหาอะไรทำมั้ยครับ จะได้ไม่เบื่อ”


   “แม่ก็ว่าจะเย็บผ้าไม่ก็ถักผ้าพันคอไปขายที่ตลาดดีกว่า”


   “จะเหนื่อยไปหรือเปล่าครับ”


   “ไม่หรอกจ้ะ ค่อยๆ ทำไป”


   “อย่าหักโหมนะครับ ถ้าแม่พิมอยากได้อุปกรณ์อะไรบอกแก้วได้เลยนะครับ แก้วจะไปซื้อมาให้แม่พิม”


   “จ้ะ ถ้าเหนื่อยแม่จะหยุดทันที ว่าแต่ถามแต่แม่แล้วเราล่ะ ลูกแก้ว วันนี้เป็นอย่างไรบ้าง”


   “แม่พิมครับ แก้วทำงานมา ๑ เดือนแล้วนะครับ แม่ถามแก้วเหมือนเดิมทุกวันเลย”


   “ก็แม่อยากรู้นี่จ้ะ ว่าแก้วเป็นอย่างไรบ้าง”


   “ครับๆ แม่พิม ก็ดีครับ พี่ที่บริษัทช่วยสอนงานแก้วหลายอย่างเลย แก้วยังต้องเรียนรู้อีกมาก”


   “อดทนนะแก้ว แต่ถ้าที่สุดแล้วไม่ไหว ก็ไม่ต้องทนนะจ้ะ แม่ไม่อยากให้ลูกต้องเหนื่อยมากขนาดนั้น”


   “ครับแม่พิม”


   “แก้ว...”


   “ครับแม่พิม?”


   “คิดถึงคุณใหญ่มั้ย?”


   “คุณใหญ่เหรอ? ไม่หรอกครับ”  แม้ว่าลูกแก้วจะบอกมารดาออกไปแบบนั้น แต่มีหรือคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากกว่าบุตรชายจะไม่รู้ว่า ลูกแก้วกำลังโกหกตนเองอยู่ ถึงเจ้าตัวจะไม่ได้แสดงอาการใดๆ ออกมา แต่แววตาที่สะท้อนความรู้สึก มันไม่สามารถปกปิดความรู้สึกภายในใจเอาไว้ได้


   “เห็นแก้วเป็นแบบนี้แล้วแม่ไม่ค่อยสบายใจ” แม่พิมภามีสีหน้าหนักใจอย่างที่บอกบุตรชาย


   “แม่พิมไม่ต้องห่วงแก้วหรอกครับ แก้วไม่เป็นไร แก้วอยู่ได้”


   “แม่รู้ว่าแก้วรักคุณใหญ่ แต่ลูกรู้ใช่มั้ย ความรักของลูกนั้นมันไม่เหมือนอย่างคนอื่นเขา ลูกคงไม่อยากให้คนอื่นมองคุณใหญ่ไม่ดีใช่มั้ย”


   “แก้วรู้ครับแม่พิม แก้วกำลังพยายามครับ พยายามทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้น ดีขึ้นต่อแก้ว ต่อแม่ และตัวคุณใหญ่เอง”


   “แม่เองก็ไม่ได้เห็นด้วยกับความรักของแก้วหรอกนะ แต่ท้ายที่สุดแล้ว แม่อยากให้แก้วรู้ไว้เสมอว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แม่ก็จะอยู่กับแก้ว ไม่มีวันทิ้งแก้ว และแม่อยากให้แก้วคิดถึงความสุขของตัวเองมากที่สุด อย่าต้องนึกถึงแม่จนลืมนึกถึงตัวเอง เข้าใจที่แม่พูดใช่มั้ยลูก”


   “แก้วเข้าใจครับ”


   “ถ้าเข้าใจแล้สก็เลิกทำหน้าเศร้าได้แล้วล่ะจ้ะ ไปอาบน้ำอาบท่าเถอะ เดี๋ยวมาทานข้าวกัน วันนี้แม่ทำของโปรดแก้วทั้งนั้น”


   “จริงเหรอครับ งั้นแก้วไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้แหละครับ” สีหน้าของลูกแก้วเปลี่ยนเป็นร่าเริงฉับพลันเมื่อได้ยินอาหารมื้อค่ำของวันนี้ที่แม่เตรียมไว้ให้ หลับหลังมารดา สีหน้าที่มีรอยยิ้มนั้นก็กลับแปรเปลี่ยนเป็นความเศร้าเหมือนเดิม



   ‘๑ เดือนที่จากมา คุณใหญ่ของเขาจะเป็นอย่างไรบ้าง’



   “กะ แก้ว แก้วจ้ะ” เสียงเคาะประตูหน้าห้องนอนทำเอาลูกแก้วรู้สึกแปลกใจ เพราะเขาคิดว่าตนเองใช้เวลาอาบน้ำและมาผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้านั้นไม่น่าจะนาน จนมารดาถึงกับต้องมาตาม


   “ครับแม่”


   “แต่งตัวเสร็จหรือยังลูก” น้ำเสียงของมารดาช่างดูร้อนรน มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นเหรอ


   “เสร็จแล้วครับ”


   “ระ รีบออกมาเถอะจ้ะ”


   “ครับ แม่พิม” ลูกแก้วเปิดประตูออกมาก็พบมารดาที่ยืนอยู่หน้าห้องของตน แต่ไม่ใช่มีเพียงมารดาคนเดียวที่ยืนอยู่แต่กลับมีคนคุ้นเคยอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลังของแม่พิมภา


   “คุณใหญ่” เสียงแผ่วเบาออกจากปากของลูกแก้ว ด้วยไม่คาดคิดว่าว่าจะเจอ


   “ฉันเอง”


   “เชิญนั่งก่อนครับ เดี๋ยวผมยกน้ำมาให้” ลูกแก้วเบี่ยงตัวออกจากประตูห้องนอนแล้วรีบตรงไปหาน้ำหาท่ามาให้คุณใหญ่ เดินกลับเข้ามาอีกที คุณใหญ่และแม่พิมภาก็นั่งประจำที่โซฟาเรียบร้อยแล้ว


   “น้ำครับ”


   “ขอบใจ นั่งสิ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย” ลูกแก้วมองซ้ายขวาบัดนี้เหลือเพียงที่ว่างข้างคุณใหญ่บนโซฟายาวตัวนั้น เขากำลังทำตัวไม่ถูก เขาควรจะนั่งลงที่พื้นดีมั้ย หรือจะนั่งข้างคุณใหญ่ดี แต่ระหว่างที่ยังคิดไม่ตกอยู่นั้น เสียงคุณใหญ่ก็ดังขึ้นมาก่อน


   “นั่งข้างๆ ฉันนี่แหละ”


   “แม่จะไปเตรียมมื้อเย็น เชิญคุณใหญ่ทานอาหารด้วยกันนะคะ เดี๋ยวดิฉันจะทำอาหารเพิ่มให้ค่ะ”


   “ไม่ต้องลำบากหรอกครับ น้าพิม มีอะไรก็ทานแบบนั้นแหละครับ ผมไม่ได้ทานยากอะไร”


   “ค่ะ ลูกแก้วคุยกับคุณใหญ่ไปก่อนนะ” พิมภารับคำแล้วหันมากำชับบุตรชายของตนเองก่อนจะเดินลงไปด้านล่างของบ้าน


   “คุณใหญ่มาได้อย่างไรครับ” เมื่อเห็นมารดาลงไปในครัวเรียบร้อยแล้ว ลูกแก้วจึงเอ่ยถามผู้มาเยือน


   “คุณแม่บอกให้เธอมาอยู่ที่นี่ใช่มั้ย” คุณใหญ่ไม่ได้ตอบคำถามแต่กลับตั้งคำถามใหม่แทน


   “ครับ?”


   “ฉันรู้ว่าเธอได้ยินชัด”


   “เรื่องนั้น ไม่เกี่ยวกับคุณหญิงหรอกครับ แก้วตัดสินใจเอง”


   “ฉันเคยบอกเธอแล้วใช่มั้ยว่าเธอเป็นคนโกหกไม่เก่งเอาเสียเลย”


   “แก้วไม่ได้โกหก”


   “เลิกโกหกฉันได้แล้ว เพราะฉันคุยเรื่องเธอกับคุณแม่แล้ว”


   “แก้ว....แก้ว”


   “ทำไมต้องทำแบบนี้”


   “คุณใหญ่ อย่าโกรธคุณหญิงเลยนะครับ คุณหญิงรักคุณใหญ่มากที่ทำไปนั้นก็หวังดีต่อคุณใหญ่ทั้งนั้นนะครับ”


   “เรื่องระหว่างฉันกับคุณแม่ ฉันจะจัดการเอง แต่เรื่องระหว่างฉันกับเธอ จะให้ฉันจัดการเธออย่างไร ไหนเธอลองบอกฉันมาสิ ลูกแก้ว” ใบหน้าที่มีความดุอยู่แล้วของคุณใหญ่ ในเวลานี้กลับดูดุดันเพิ่มขึ้นไปอีก จนลูกแก้วไม่กล้าที่จะสบตากับฝ่ายตรงข้ามเพราะความกลัว


   “แก้วขอโทษครับ คุณใหญ่อย่าโกรธแก้วเลย แต่แก้วไม่อยากให้คุณใหญ่ต้องดูไม่ดีในสายตาคนอื่น” ลูกแก้วพนมมือไหว้คนสูงวัยกว่า แต่อีกฝ่ายกลับเพิกเฉยไม่ได้รับไหว้หรือยกโทษให้


   “เธอคิดว่าฉันต้องรู้สึกอย่างไร ที่ตื่นขึ้นมาพบกับจดหมายบ้าๆ ๑ ใบ ที่เธอเขียนทิ้งไว้แบบนั้น”


   “แก้วคิดว่ามันเป็นวิธีที่ดีที่สุด เพราะถ้าแก้วบอกคุณใหญ่ไปตรงๆ คุณใหญ่จะให้แก้วมาทำงานที่นี่มั้ยครับ”


   “ไม่ ฉันไม่ให้เธอมาแน่”


   “ก็เพราะแบบนั้นอย่างไรครับ แก้วถึงต้องเขียนจดหมายบอกคุณใหญ่ไปแบบนั้น”


   “ฉันจะไม่พูดมาก เอาเป็นว่าเธอกับน้าพิมไปเก็บของแล้วกลับไปที่บ้านกับฉัน”


   “ไม่ครับ” ลูกแก้วยืนยันด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ทำเอาคุณใหญ่ส่งสายตาคมกริบมาที่เจ้าตัวทันที


   “เธอกำลังจะดื้อกับฉันอย่างนั้นเหรอ ลูกแก้ว”


   “แก้วไม่ได้ดื้อกับคุณใหญ่นะครับ แต่แก้วเพิ่งเข้าทำงานที่นี่ได้ไม่นาน อยู่ๆ จะมาลาออกไปแบบนี้มันไม่ควรหรอกครับ”


   “ฉันจัดการให้เธอได้ มีแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวใช่มั้ย งั้นไปเก็บของ”


   “ไม่ครับ”


   “ลูกแก้ว” เสียงของผู้เป็นนายเริ่มกดต่ำลงด้วยเพราะไม่ได้ดั่งใจ ความอดทนของเขาใกล้จะหมดลง


   “แก้วจะไม่กลับไปกับคุณใหญ่หรอกครับ”


   “อย่าดื้อกับฉัน”


   “ปล่อยแก้วไปเถอะครับ”


   “อย่าให้ฉันต้องหมดความอดทนนะแก้ว”


   “แก้วขอโทษ แต่แก้วกลับไปด้วยไม่ได้หรอกครับ”


   “ไหนเธอบอกเหตุผลของเธอมาสิว่ามันมีน้ำหนักพอที่จะทำให้ฉันเปลี่ยนใจมั้ย”


   “แก้วชอบชีวิตที่นี่ แก้วรู้สึกเป็นอิสระ เหมือนแก้วได้หลุดพ้นจากบ้านนั้นแล้ว”


   “เธอโกหก”


   “แก้วเปล่า”


   “ฉันไม่มีทางเชื่อคำพูดของเธอ”


   “แก้วพูดความจริง”


   “จะให้ฉันเชื่อได้อย่างไรในเมื่อตาของเธอมันแทบจะร้องไห้ตรงหน้าฉันอยู่แล้ว”


   “แก้วแค่กลัว”


   “เธอกลัวอะไร กลัวฉันอย่างนั้นเหรอ”


   “แก้วกลัวที่จะกลับไปต่างหากครับ แก้วไม่อยากกลับไปที่นั่นแล้ว ปล่อยแก้วไปเถอะนะครับ แก้วขอร้องล่ะครับ” ชายหนุ่มยกมือไหว้ขอร้องคนตรงหน้าอีกครั้งหวังว่าคุณใหญ่จะเชื่อในคำพูดของเขาเสียที เขาไม่อยากเสียสัญญากับคุณหญิง และที่สำคัญเขาอยากให้คุณใหญ่ได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์จริงๆ


   “เธอรักที่นั่น รักบ้านหลังนั้น เธอไม่ได้อยากออกมา ฉันรู้ดี ถ้าเธออยากไป เธอคงไปนานแล้ว ไม่ใช่รอจนถึงวันที่คุณแม่บังคับเธอ”


   “คุณใหญ่อย่าบังคับแก้วเลย”


   “เหตุผลที่เธอไม่อยากกลับไปพร้อมกับฉันจริงๆ มันคืออะไร หรือว่าเธอมีคนรักแล้วอย่างนั้นเหรอ” คุณใหญ่พยายามบังคับอารมณ์ให้เย็นมากที่สุด ชายหนุ่มไม่อยากจะโมโหไปมากกว่านี้


   “เปล่าครับ แก้วยังไม่มีคนรัก”


   “ถ้าอย่างนั้นแล้วมันยังมีอะไรอีก หรือว่าเรื่องคุณแม่ ฉันบอกเธอไปแล้วนี่ว่าเรื่องนี้ฉันจัดการเอง เธอไม่ต้องกังวลอะไร และฉันรับปากว่าคุณแม่จะไม่พูดจาอะไรทำนองนี้กับเธออีก”


   “แก้วอยากมีหลานให้แม่พิมครับ” คำตอบของลูกแก้ว เหมือนสายฟ้าฟาดลงมากลางใจของคุณใหญ่ เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าลูกแก้วจะมีความคิดอะไรแบบนี้


   “หมายความว่าอย่างไร”


   “แก้วตั้งใจว่าจะแต่งงานและมีหลานให้แม่พิมครับ คุณใหญ่เองก็ควรจะแต่งงานแล้วมีหลานให้คุณหญิงเช่นกันนะครับ”


   “เธออยากมีลูกอย่างนั้นเหรอ”


   “ครับ แก้วชอบเด็ก แก้วอยากมีลูก” และคำตอบของลูกแก้วก็ทำให้ผู้เป็นนายถึงกับหาทางออกไม่ได้ เพราะถ้าหากลูกแก้วอยู่กับเขา นั่นก็หมายความว่ายังไงแล้วเจ้าตัวก็ไม่มีทางมีลูกได้แน่นอน


   “ได้ ถ้าเธออยากมีลูก งั้นฉันจะไม่บับคับให้เธอกลับไป” คำพูดของคุณใหญ่ ถึงแม้จะเป็นคำตอบอย่างที่แก้วต้องการ หากในหัวใจกลับปวดหนึบที่แทบจะแหลกละเอียดด้วยความต้องการของตนเอง


   “ขะ ขอบคุณครับ” เสียงแผ่วเบาตอบรับในสิ่งที่ตนร้องขอ


   “ฉันกลับละ ฝากขอโทษน้าพิมด้วย ฉันคงไม่อยู่ทานมื้อเย็นกับเธอและแม่”


   “คุณใหญ่...” ตอนนี้แก้วอยากจะร้องไห้เหลือเกินแต่ก็ต้องอดทน เขาไม่อยากให้หัวใจทำลายคุณใหญ่ไปมากกว่านี้


   “ไว้เธอมีลูกเมื่อไหร่ ฉันจะมาเยี่ยมละกัน”


   “ถ้าคุณใหญ่แต่งงานเมื่อไหร่ บอกแก้วด้วยนะครับ แก้วอยากไปงานคุณใหญ่” ถึงแม้จะเต็มไปด้วยความเจ็บปวดแต่เขาก็อยากเห็นคุณใหญ่มีความสุข


   “ฉันคงจะไม่แต่งงาน”


   “ทะ ทำไมครับ”


   “เพราะฉันคิดที่จะอยู่กับเธอทั้งชีวิต” เสียงทุ้มน่าฟังพูดทิ้งท้ายเพียงเท่านั้นแล้วก็ลงจากบ้าน ไม่นานนักรถคันงามก็ขับห่างออกไปจากบ้านไม้หลังนี้




   หลังจากคุณใหญ่กลับไป ชายหนุ่มบอกมารดาสั้นๆ ว่าคุณใหญ่มีธุระด่วนและขอโทษที่ตัวเขาเองคงไม่ทานมื้อเย็นวันนี้เพราะรู้สึกไม่ค่อยสบาย อยากจะเข้านอนเลย เวลาดึกแล้วแต่ลูกแก้วยังนั่งร้องไห้ปราศจากเสียงสะอื้น ปล่อยให้น้ำตาไหลรินเป็นสาย อยู่ภายในห้องนอนของตนเอง




   ลูกแก้วรู้ตัวเองดีว่าเขาไม่มีทางมีหลานให้แม่พิมได้แน่นอน เขาไม่ได้ชอบผู้หญิงและไม่อยากจะดึงผู้หญิงเข้ามาเกี่ยวข้องหรือแต่งงานบังหน้าใดๆ ทั้งหมดก็เป็นเพียงข้ออ้างสำหรับคุณใหญ่เท่านั้น แก้วไม่เคยรู้ตัวเลยว่าคุณใหญ่อยากใช้ชีวิตร่วมกับเขา จริงๆ แล้วคุณใหญ่รู้สึกอย่างไรกับเขากันแน่ แก้วคิดมาเสมอว่าเขาก็เหมือนเป็นเด็กในบ้านคนหนึ่งที่คุณใหญ่เอ็นดูเท่านั้น




   เพราะว่าร้องไห้มาหลายชั่วโมง ทำให้ลูกแก้วรู้สึกคอแห้ง เขาจึงลงไปในครัวเพื่อหาน้ำมาดื่ม จังหวะที่เดินออกไปตรงชานเรือนหน้าบ้านนั้น เขารู้สึกเหมือนมีเงาอะไรบางอย่างอยู่ที่หน้าบ้าน แก้วพยายามเพ่งมองจนสายตาชินกับความมืด ก็พบว่าเป็นรถยนต์คันหนึ่ง และไม่น่าจะเป็นของใครได้นอกจากของคุณใหญ่เท่านั้น




   เพียงเท่านั้นคนที่ร้องไห้จนตาบวมก็รีบวิ่งลงบันไดไปยังรั้วหน้าบ้านทันที มือขาวสั่นเทายามที่เปิดประตูรั้ว เขาไม่เคยรู้สึกว่ามือของเขาเก้งก้างทำอะไรชักช้าแบบนี้มาก่อน เพราะด้วยความรีบจึงเปิดประตูผิดๆ ถูกๆ อยู่นั่นเอง กว่าจะเปิดได้ทำให้เสียเวลาไปอีกพักใหญ่ และเมื่อประตูเปิดออก แก้วก็พบกับเจ้าของรถที่ยืนพิงตัวกับรถยนต์อยู่



   “คุณใหญ่ มายืนทำไมอะไรมืดๆ คนเดียวแบบนี้ มันอันตรายรู้มั้ยครับ” ลูกแก้วละล่ําละลักถามออกไปด้วยความเป็นห่วง


   “เธอเป็นห่วงฉันด้วยเหรอ แก้ว”


   “โธ่ ก็ต้องเป็นห่วงอยู่แล้วสิครับ”


   “ถ้าเธอยังไม่ง่วง ไปนั่งรถเล่นกับฉันหน่อยมั้ย”


   “แต่มันดึกแล้วนะครับ”


   “งั้นก็ไม่เป็นไร เธอไปนอนเถอะ”


   “ไม่ครับ เดี๋ยวแก้วไปด้วย ขอแก้วไปใส่รองเท้าก่อนนะครับ” คุณใหญ่มองตามคำพูดของเจ้าตัว ทำเอาคุณใหญ่ยิ้มออกมา


   “อย่าหัวเราะแก้วสิครับ”


   “ค่อยๆ เดิน ไม่ต้องรีบ ฉันรอได้” ถึงคุณใหญ่จะบอกแบบนั้น แต่แก้วก็สาวเท้าเร็วเพื่อที่จะได้กลับมาหาคุณใหญ่เร็วๆ


   “คุณใหญ่ยังไม่บอกแก้วเลยนะครับ ว่ามาทำอะไรที่บ้านแก้วในเวลานี้” ลูกแก้วถามขึ้นอีกครั้งหลังจากรถยนต์ออกตัวไปได้ไม่นาน


   “ไม่รู้สิ คงเพราะไม่รู้จะไปไหนที่ล่ะมั้ง รู้ตัวอีกทีก็อยู่หน้าบ้านเธอแล้ว”


   “แล้วทำไมไม่นอนพักที่โรงแรมล่ะครับ”


   “เธอคิดว่าฉันจะนอนหลับได้ลงหรือ”


   “แก้วขอโทษครับ”


   “เธอไม่ต้องขอโทษหรอก ฉันเองสิควรเป็นฝ่ายขอโทษเธอมากกว่าที่ไม่เคยรู้ว่าแท้จริงแล้วเธอต้องการอะไร”


   “คุณใหญ่ไม่ผิดหรอกครับ”


   “เธอรู้มั้ย ฉันมาหาเธอ ไม่มีความคิดอื่นนอกจากจะพาเธอกลับไปให้ได้ แต่พอได้ยินเธอพูดถึงเรื่องลูก ฉันก็เลยไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรต่อไป ไม่อยากจะยอมรับกับเธอเลยจริงๆ”


   “คุณใหญ่โกรธคุณหญิงมั้ยครับ”


   “เธอคิดว่าอย่างไรล่ะ”


   “แก้วไม่รู้หรอกครับ”


   “เช้าวันนั้นที่เธอไปแล้วฉันตื่นขึ้นมาเจอจดหมายบ้าๆ นั่น ฉันถือจดหมายใบนั้นเข้าไปหาคุณแม่ ยื่นมันไปให้คุณแม่ แล้วฉันก็ออกจากบ้าน”


   “คุณใหญ่ไม่กลับบ้านเหรอครับ”


   “อืม ฉันเข้าใจว่าคุณแม่หวังดี แต่ฉันคิดว่าก่อนนี้ฉันคุยกับท่านรู้เรื่องแล้ว ท่านรู้อยู่เต็มอกว่าฉันไม่มีทางแต่งงาน ฉันรู้ว่าฉันมีหลานให้ท่านอุ้มไม่ได้ ฉันเลยทำอะไรก็ได้ที่คิดว่าจะตอบแทนท่านได้ พยายามตามใจท่านเท่าที่ฉันจะทำได้ แม้ว่าหลายครั้งฉันรู้ว่าท่านไม่พอใจเธอ แต่ฉันก็ต้องแสร้งเอาหูไปนา เอาตาไปไร่ เพราะฉันคิดว่าเธอน่ะอดทนได้ ขอโทษเธอด้วยนะที่หลายต่อหลายครั้งฉันไม่ได้ปกป้องเธอจากคุณแม่”


   “ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจคุณใหญ่ ไม่โกรธคุณใหญ่หรอก แล้วตอนนี้คุยกับคุณหญิงหรือยังครับ”


   “คุยแล้ว คุณแม่ทนไม่ได้เลยมาหาฉันที่บริษัท ท่านยอมบอกฉันว่าเธออยู่ที่ไหน ฉันจ้างคนตามหาเธอให้ทั่ว แต่ไม่มีใครรู้เรื่องของเธอ ฉันโทษนักสืบว่าไม่เก่งพอ แต่ที่ไหนได้ ฉันเองนี่แหละที่ไม่ได้เอะใจว่าเธอจะอยู่ที่นี่เลย ฉันไม่คิดว่าคุณแม่จะยกบ้านหลังนี้ให้เธอ”


   “ทำไมครับ”


   “บ้านหลังนี้ เป็นบ้านที่คุณแม่อาศัยอยู่มาตั้งแต่เด็ก บ้านหลังนี้เต็มไปด้วยความทรงจำวัยเด็กของท่านมาก”


   “ที่ที่อันตรายที่สุด เป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุด อย่างนั้นล่ะมั้งครับ”


   “เพราะฉะนั้นเรื่องของเธอและคุณแม่ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรแล้ว ท่านอาจจะยังทำใจไม่ได้ แต่ของแบบนี้ก็ต้องใช้เวลา แต่ท่านก็ไม่ได้คัดค้านเรื่องของเราแล้ว ฉันจึงมั่นใจมากที่จะมารับเธอกลับไปด้วยกัน แต่ก็นั่นแหละ ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน”


   “คุณใหญ่พักที่ไหนครับ”


   “แถวๆ ตลาดในเมืองน่ะ ถามทำไม”


   “พาแก้วไปห้องคุณใหญ่ได้มั้ยครับ” ลูกแก้วแทบจะกลั้นใจถึงพูดเรื่องนี้ออกไปได้ ฟังดูอย่างไรก็ดูเชิญชวนทั้งนั้น ไม่อยากจะรู้เลยว่าคุณใหญ่จะมองเขาในแง่ไหน


“ไปทำไม” เจ้าของห้องเลิกคิ้วหันมาถามด้วยความแปลกใจ


“เปลืองน้ำมันครับ ถ้าจะคุยก็นั่งคุยสบายๆ ดีกว่า” เหตุผลของเข้าท่าล่ะมั้ง


“เข้ามาสิ” คุณใหญ่ไขห้องพักของตนก่อนจะพาร่างสูงใหญ่เข้าไปก่อน


“ครับ”


“หิวน้ำหรือเปล่า”


“ครับ เดี๋ยวแก้วจัดการเองครับ” ลูกแก้วมองหน้าโต๊ะที่คาดว่าจะวางน้ำเปล่าไว้รองรับผู้มาพัก ก่อนจะเดินตรงไป
เทน้ำให้ตนเองและอีกแก้วสำหรับเจ้าของห้อง


   “ขอบใจ”


   “ครับ”


   “เปลี่ยนใจกลับไปกับฉันมั้ยแก้ว” คุณใหญ่ถามขึ้นอีกครั้งหวังว่าคนถูกถามจะเปลี่ยนใจ แต่คำตอบคือใบหน้าขาวส่ายหน้าเบาๆ ว่ายังยืนยืนไม่เปลี่ยนคำ


   “แก้วจะเป็นของคุณใหญ่ตลอดไปนะครับ”



น้อยครั้งที่ลูกแก้วจะเป็นฝ่ายเข้าหาก่อน มือขาวแต่ไม่นุ่มนิ่มค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของตนเองออก บังคับมือไม่ให้สั่น เขาคาดหวังว่าคนตรงหน้าจะไม่ทันสังเกตว่าเขามือสั่นด้วยความอาย เสื้อเชิ้ตขาวหลุดพ้นจากไหล่เนียนไปแล้ว เจ้าตัวย่อตัวเพื่อถอดกางเกงออก คงเหลือไว้เพียงชั้นในสีขาวสะอาดเพียงตัวเดียว


“ให้แก้วรักคุณใหญ่นะครับ” พูดออกไปโดยไม่รอคำตอบ ลูกแก้วย่อตัวนั่งคุกเข่าลงที่พื้นข้างเตียงก่อนจะดึงมือคุณใหญ่ให้นั่งลงบนเตียง เขาค่อยปลดเข็มขัดและดึงกางเกงพร้อมกับชั้นในให้หลุดลงมากองลงมาที่พื้น



ไม่บ่อยนักที่ลูกแก้วจะเป็นฝ่ายทำอะไรเหมือนตอนนี้ ถึงจะไม่ใช่คนหน้าบาง แต่การที่มาทำอะไรแบบนี้ ลูกแก้ว
รู้สึกใบหน้าร้อนเห่อไปหมด เขาเลยไม่กล้าเงยหน้ามามองอีกฝ่าย มือขาวจับส่วนอ่อนไหวที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมา ปากแดงเข้าครอบครองเอาไว้อย่างนุ่มนวล จนเขารับรู้ได้ขนาดที่แปรเปลี่ยนไป และความรู้สึกถึงความแข็งขึงภายในช่องปาก แต่แก้วก็ยังไม่ได้หยุด มือสากคอยรูดรั้งไปด้วย




   ความที่ไม่คล่องแคล่วเท่าไหร่นัก ทำให้ลูกแก้วค่อยๆ ทำด้วยความระวัง ด้วยเกรงว่าฟันจะครูดเข้ากับเนื้ออ่อนตรงนั้น เขาอยากให้คุณใหญ่มีความสุขมากที่สุดในคืนนี้ ไม่อยากให้จะคนตรงหน้าต้องเสียอารมณ์เพราะความไม่ประสีประสาของเขา อย่างน้อยเสียงครางแผ่วเบาในลำคอของอีกฝ่ายก็น่าจะบอกได้ว่าเจ้าตัวคงพอใจไม่น้อย




   “ลูกแก้ว พอก่อน” เหมือนเสียงกระชากเขาให้หยุดลง ลูกแก้วหยุดจากการกระทำแล้วขมวดคิ้วยามที่เงยหน้ามองคนพูด


   “คุณใหญ่ไม่ชอบหรือ”


   “เปล่า เธอเก่งมาก เด็กดี ขึ้นมานี่สิ” ลูกแก้วยืนขึ้นก่อนจะถูกมือใหญ่ฉุดรั้งให้ไปนั่งบนตักหนา มือหนาคว้าศีรษะทุยนั้นให้เข้ามาใกล้ก่อนที่ริมฝีปากได้บรรจบกัน



ออฟไลน์ เขมกันต์

  • nothing’s else I can say
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 452
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +164/-9
    • Twitter
Re: #เรื่องสั้น -- ลูกแก้ว ตอนที่ 1
«ตอบ #6 เมื่อ13-10-2016 19:56:45 »





   จูบของคุณใหญ่ ไม่ว่าจะกี่ครั้ง ลูกแก้วก็อดตื่นเต้นไม่ได้ ความหอมหวานและนุ่มนวลทำให้เขาเคลิบเคลิ้มได้เสมอ คุณใหญ่เลื่อนริมฝีปากไปที่ซอกคอหอม จูบไล่ไปตามชีพจรบนลำคอ เพียงเท่านั้นลูกแก้วก็แทบจะคิดอะไรไม่ออก สมองกำลังมึนงง พร้อมเตลิดได้ทุกเมื่อ มือหนาดึงชั้นในปราการสุดท้ายของคนบนร่างออก ก่อนจะรูดรั้งไว้โดยไม่เร่งรีบ ยิ่งทำให้สติของลูกแก้วหลุดลอยไปไกล เสียงครางเปี่ยมไปด้วยความสุขกำลังพาลูกแก้วล่องลอย




   ลูกแก้วอยากจะหยุดเวลาแบบนี้เอาไว้ให้นาน ไม่อยากจะกลับสู่โลกความเป็นจริง อยากเป็นอย่างที่คุณใหญ่พูดอยากใช้ชีวิตกับคุณใหญ่ตลอดไป แต่โลกความเป็นจริงไม่ได้เป็นอย่างที่เราหวังเสมอไป ถ้าอย่างนั้นเขาจะตักตวงความสุขนี้ไว้ให้มากที่สุด



   “แก้ว ลูกแก้ว” เสียงเรียกไม่ดังนักของคุณใหญ่ทำให้ดึงสติลูกแก้วกลับมาอีกครั้ง


   “คะ ครับ คุณใหญ่ มีอะไรครับ”


   “ฉันไม่ได้เตรียมโลชั่นมา”


   “ไม่เป็นไรครับ”


   “ฉันไม่อยากให้เธอเจ็บ”


   “แก้วไม่เป็นไรครับ แก้วทนได้”


   “ไม่ดีหรอก”


   “นะครับ คุณใหญ่” แก้วกลัวเหลือเกินว่าคุณใหญ่จะหยุด นี่เขาเป็นอะไร ทำอย่างกับคนเพิ่งตกหลุมของรสชาติในกามารมณ์ แต่ก็ช่างมัน เพราะเขาคงไม่มีโอกาสแบบนี้อีกแล้ว แก้วสบตาคุณใหญ่ที่ยืนนิ่งเหมือนคิดอะไรอยู่



   “ฉันนึกออกแล้ว นอนดีๆ ล่ะ อย่าซน” ลูกแก้วคิดตามคุณใหญ่ไม่ทันว่าเจ้าตัวหมายถึงอะไร เพราะคุณใหญ่พาร่างของแก้วนอนลงบนที่นอน แล้วเริ่มจูบกับเขาอีกครั้ง ลูกแก้วหลับตารับความสุขที่กำลังจะทำให้เขาสำลักตาย แต่ก่อนที่เขาก่อนที่เขาจะสำลักความสุขจริงๆ ลูกแก้วรู้สึกได้ถึงความหนาวที่ผู้เป็นนายผละออกจากร่างของตนเองไป แต่เพียงไม่นาน ร่างสูงใหญ่ก็เข้ามาทาบทับเหมือนเดิม ทำให้ลูกแก้วรีบคล้องคอคนข้างบนทันทีเพราะกลัวจะหายไปอีก



   “วันนี้ดูอ้อนฉันเหลือกันนะ ลูกแก้ว”


   “แก้วบอกแล้วไงครับว่าให้แก้วรักคุณใหญ่”


   “ถ้ารักฉันจริง แก้วคงกลับไปกับฉันแล้วล่ะ” คำพูดตัดพ้อทำให้แก้วใจเสีย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเพราะรสสวาทที่คนข้างบนปรนเปรอต่อให้เขาทันที


   “แก้ว ถ้าเจ็บบอกฉันนะ เด็กดี อย่าฝืน”


   “ครับ” ลูกแก้วไม่รู้สึกตัวว่าคุณใหญ่พูดอะไร เขารู้แต่ว่าเขาแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว คุณใหญ่จะทำอย่างไรก็ทำเถอะ ตอนนี้เขาขอแค่คุณใหญ่ไม่หยุดก็พอ


   สัมผัสเปียกแต่ไม่น่าจะเป็นน้ำเพราะรับรู้ได้ถึงความข้นเหนียวของมันที่ถูกส่งเข้ามาในช่องทางรักพร้อมกับนิ้วแกร่งของคุณใหญ่ มันช่วยลดการฝืดเคืองได้ดี เขาแทบจะไม่รู้สึกถึงความเจ็บเลย


   “คุณใหญ่ แก้วไหว...”


   “เธอจะเจ็บได้นะแก้ว”


   “ใส่เข้ามาเถอะครับ แก้วจะไม่ไหวเพราะคุณใหญ่นี่แหละ”


   “เอาแต่ใจตั้งแต่เมื่อไหร่กัน หืม” ถึงจะพูดไปแบบนั้นแต่คุณใหญ่ก็ยอมตามใจ นิ้วมือถูกถอดถอนออกมาก่อนจะแทนที่ด้วยบางอย่างที่มีขนาดใหญ่โตมากกว่านัก



   ใบหน้าเหยเกเพราะความเจ็บที่ต้องรับเอาเข้ามา แต่ไม่ทำให้ความหวามในความรู้สึกหมดไป เพราะส่วนอ่อนไหวด้านหน้านั้นก็ถูกปรนเปรอด้วยมือของคุณใหญ่ไปพร้อมกัน จนในที่สุดร่างกายที่อยู่ด้านล่างก็รับเข้าไปได้ทั้งหมด เมื่อร่างกายของคุณใหญ่เริ่มขยับ นั่นก็ทำให้ลูกแก้วขาดสติอีกครั้ง



   เข้าวันใหม่แล้ว ๒ ร่างกอดประคองกันแนบเนื้อ คนตัวใหญ่กว่ากอดร่างที่ใกล้เคลิ้มหลับเต็มทีเอาไว้ที่อก ชายหนุ่มกดริมฝีปากลงที่ขมับ



   “กลับไปกับฉันเถอะแก้ว”


   “ไม่ครับ คุณใหญ่ต้องรับปากกับแก้วว่าจากนี้คุณใหญ่จะต้องมีความสุขนะครับ แก้วอยากเห็นคุณใหญ่มีความสุข”


   “ความสุขของฉันอยู่ที่เธอ”


   “ไม่ใช่แก้วหรอกครับ” แก้วพยายามส่ายหน้าเบาๆ คุณใหญ่ยังมีโอกาสได้พบเจอคนที่ดีและพร้อมกว่าเขาอีกมาก เพียงไม่นานอาจจะลืมเขาด้วยซ้ำ


   “ฉันรู้จักตัวฉันเองดีพอ แก้ว”


   “แก้วรักคุณใหญ่นะครับ แต่แก้วก็รักตัวเองและแม่พิมด้วย” ถึงจะฟังแล้วดูเหมือนเป็นคำเห็นแก่ตัว แต่ที่เขาพูดไปมันก็คือความจริง เขาไม่อยากให้แม่พิมเสียใจเหมือนกัน คุณใหญ่ยังมีโอกาสเจอคนอื่นแต่แม่พิม มีเขาเพียงคนเดียว


   “ฉันจะให้เวลาเธอนะแก้ว ถ้าถึงเวลาแล้วเธอยังไม่มีใคร ตอนนั้นฉันจะพาเธอกลับไป ไม่ยอมให้เธอปฏิเสธอีกแล้ว”


   “......” ลูกแก้วไม่ได้ตอบอะไร เพราะประโยคสุดท้ายของคุณใหญ่ เขาไม่ได้ยินเสียแล้ว เพราะห้วงนิทราดึงให้เขาจมดิ่งลงไปเรียบร้อยแล้ว

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.


   “แก้ว ลูกแก้ว” เสียงแม่พิมเรียกเขาให้หลุดจากภวังค์


   “เหม่อลอยเหมือนเดิม ผ่านมา ๒ ปี แล้ว ยังลืมคุณใหญ่ไม่ได้อีกเหรอลูก”


   “แก้วเปล่าคิดถึงคุณใหญ่เสียหน่อยครับแม่”


   “เหมือนเดิมจริงๆ โกหกเหมือนเคย” พิมภาถอนใจกับคำโกหกของลูกแก้วพร้อมส่ายหน้าเบาๆ


   “แก้วขอโทษครับ”


   “เวลาผ่านไปขนาดนี้ แต่ใจแก้วยังไม่เปลี่ยน แม่ก็ไม่ห้ามแล้ว แม่อยากเห็นแก้วมีความสุขนะ ที่ผ่านมา แม่คิดว่าแก้วจะตัดใจได้ แต่แก้วดูเงียบลงทุกวันๆ แบบนี้ แม่ก็เริ่มไม่มีความสุขแล้วล่ะ”


   “แก้วไม่ได้อยากทำให้แม่พิมเป็นห่วงหรอกนะครับ แก้วจะตัดใจให้ได้ครับ แก้วจะทำให้ได้”


   “อย่าเลยแก้ว ความรู้สึกของคนเราใช่ว่าฝืนกันง่ายๆ”


   “แต่ว่าแก้ว..”


   “ไม่ต้องห่วงแม่แล้วล่ะจ้ะ แม่เคยบอกแก้วแล้วไม่ใช่เหรอว่ายังไงแม่ก็จะอยู่ข้างแก้วเสมอ ถ้าแก้วจะกลับไปหาคุณใหญ่แม่ก็จะกลับไปด้วยนะจ้ะ”


   “จริงเหรอครับ แม่ แต่ว่าแก้วสัญญากับคุณหญิงไว้” ความดีใจในคราวแรกหมดไปอย่างรวดเร็วเมื่อนึกถึงคำสัตย์สัญญาที่เคยให้ไว้


   “ถ้าคุณใหญ่ยังมั่นคงกับแก้วไม่เปลี่ยนเหมือนแก้ว ถึงตอนนั้นแม่จะพูดกับคุณหญิงให้เอง”


   “ขอบคุณครับแม่พิม”


   “อ้าว นั่นใครมาล่ะ แก้วลงไปดูให้แม่ที”


   “ครับ” ลูกแก้วเดินออกไปหน้าชาน เห็นรถยนต์จอดอยู่หน้าประตูรั้ว หัวใจก็กระตุบวาบ คาดหวังว่าจะเป็นคุณใหญ่ ๒ ปี ที่ไม่ได้เจอกันและไม่ได้ติดต่อกัน เขาก็แทบทรมานเจียนตาย ไม่รู้ว่าเขาจะทนไปได้อีกกี่มากน้อย หากทว่าคนที่ก้าวลงมาจากรถไม่ใช่คุณใหญ่


   “ใครมาน่ะแก้ว”


   “คะ คุณหญิงครับแม่”


   “อ้าว แล้วยืนทำอะไรน่ะแก้ว รีบลงไปเปิดประตูให้ท่าน แล้วรีบหาน้ำมาให้คุณหญิง อย่าช้าเชียว” แม่พิมภา รีบกระวีกระวาดลงไปด้านล่างทันที หมายจะไปต้อนรับแขกคนสำคัญ


   “สวัสดีค่ะ คุณหญิง”


   “สวัสดีครับ คุณหญิง น้ำครับ”


   “ไหว้พระเถอะ” พิมภาพาคุณหญิงขึ้นมานั่งในส่วนที่รับแขกของบ้าน ส่วนแม่พิมกับลูกแก้วนั้นลงไปนั่งกับพื้นเหมือนที่เคยทำสมัยอยู่ที่บ้านคุณหญิง


   “ขึ้นมานั่งข้างบนเถอะ ต่อไปเราคงไม่ใช่คนอื่นคนไกลกันแล้วล่ะ”


   “ ขอบคุณค่ะ คุณหญิง” แม่พิมและบุตรชายพากันขึ้นมานั่งบนโซฟาตามคำอนุญาตของผู้สูงวัยกว่า


   “เข้าเรื่องเลยละกันนะ ที่ฉันมาวันนี้ก็เพราะเรื่องคุณใหญ่”


   “คุณใหญ่เป็นอะไรเหรอครับ” เอ่ยถามเสียงร้อนรนเพรากลัวว่าเจ้าของชื่อจะเป็นอะไร


   “เอ เธอนี่ แก้ว อะไร อยู่ๆ จะมาแช่งคุณใหญ่”


   “ขอโทษครับ แก้วลืมตัวไปหน่อย”


   “ช่างเถอะ คุณใหญ่สบายดี ไม่ได้ป่วยหรือเจ็บไข้อะไร แต่ที่ฉันมาน่ะ เพราะตั้งใจจะมารับเธอ ๒ แม่ลูกกลับไปที่บ้านฉันเหมือนเดิม”


   “คะ? เกิดอะไรขึ้นหรือคะคุณหญิง”


   “เรื่องระหว่างลูกแก้วกับคุณใหญ่ จากนี้ไปฉันจะไม่ห้ามอะไรอีกแล้ว ๒ ปีที่ผ่านมา คุณใหญ่ซึมลงไปทุกวันๆ หัวอกคนเป็นแม่จะขาดใจเอาเสียให้ได้ เธอก็คงจะเข้าใจใช่มั้ย แม่พิม”


   “ค่ะ พิมเข้าใจ พิมตั้งใจจะว่าลงไปหาคุณหญิงที่บ้านอยู่พอดี ขอร้องให้คุณหญิงยอมรับลูกแก้ว เพราะพิมเห็นลูกเป็นแบบนี้พิมก็ทุกข์ใจเหลือเกินค่ะ”


   “ฉันต้องขอโทษเธอด้วยนะ แก้ว เรื่องในอดีตฉันทั้งพูดจาไม่ดีและทำกิริยากับเธอไม่ดีไว้มาก เธอจะยกโทษให้คนแก่อย่างฉันได้มั้ย”


   “แก้วรักและเคารพคุณหญิงเสมอมา แก้วไม่เคยโกรธคุณหญิงเลยครับ”


   “ขอบใจมากนะที่เธอไม่โกรธฉัน ถ้าอย่างนั้นเธอยินดีจะกลับไปกับฉันมั้ย กลับไปหาคุณใหญ่กับฉัน”


   “แก้ว...” แก้วหันไปมองหน้าผู้เป็นมารดาเพื่อหวังจะปรึกษา แม่พิมพยักหน้าพร้อมกับน้ำตาที่กำลังไหลรินลงมา


   “เรื่องสัญญง สัญญาอะไรนั่น ยกเลิกไปเลย ฉันไม่สนใจแล้ว ว่ายังไงกลับไปฉันนะ”


   “ครับ คุณหญิง แก้วกับแม่พิมจะกลับไปพร้อมกับคุณหญิงครับ”


   “ขอบใจเธอมาก ขอบใจจริงๆ” คุณหญิงขยับเข้าไปกอดลูกแก้ว เสมือนเป็นการขอโทษที่เคยทำไม่ดีไว้


   “แก้ว เก็บของเสร็จหรือยังจ้ะ ใกล้จะเดินทางแล้วนะ” เสียงเตือนของมารดาดังเข้ามาในห้องนอนที่ลูกแก้วอยู่ในตอนนี้


   “เรียบร้อยแล้วครับ”


   “งั้นก็ไปกันเลยจ้ะ เดี๋ยวคุณหญิงจะรอ”


   “ครับแม่” แก้วหิ้วกระเป๋าเดินทางของตนเองพร้อมของมารดาออกมาด้วยพร้อมกัน จังหวะนั้นรถยนต์ของคุณหญิงก็มารับที่หน้าบ้านพอดี



   ‘แก้วกำลังจะกลับไปหานะครับ คุณใหญ่ รอแก้วด้วยนะครับ’







END


-------------------------------------

เย่ จบแล้วค่า ตอนฉากจบคิดหลายอย่างมาก ว่าจะ bad end หรือ ให้คิดต่อเองดี แต่พอคิดไปคิดมาแล้ว
เราเศร้ากันมากพอแล้ว คุณใหญ่กับลูกแก้วก็คงเศร้าเหมือนกันใช่มั้ยล่ะคะ งั้นก็ happy ดีกว่าจริงมั้ย ^^

ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ ติชมได้เลยค่า

ออฟไลน์ kiolkiol

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 337
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
Re: #เรื่องสั้น -- ลูกแก้ว (จบ) 13/10/2559
«ตอบ #7 เมื่อ17-10-2016 01:03:39 »

ชอบลูกแก้ว น่ารักดี คุณใหญ่ชัดเจนมากค่ะ ในสมัยนั่น หาคนชัดเจนแบบนี้ยากเหมือนกันนะคะ

ออฟไลน์ kun

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3593
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +122/-10
Re: #เรื่องสั้น -- ลูกแก้ว (จบ) 13/10/2559
«ตอบ #8 เมื่อ22-10-2016 08:31:17 »

ในที่สุดแก้วก็ได้กลับไปหาคุณใหญ่
อยากให้มีตอนพิเศษต่อจัง

ออฟไลน์ twinmonkey0311

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5500
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +110/-9
Re: #เรื่องสั้น -- ลูกแก้ว (จบ) 13/10/2559
«ตอบ #9 เมื่อ23-10-2016 16:40:58 »

 :pig4: :pig4:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: #เรื่องสั้น -- ลูกแก้ว (จบ) 13/10/2559
« ตอบ #9 เมื่อ: 23-10-2016 16:40:58 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ tiew93

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 655
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
Re: #เรื่องสั้น -- ลูกแก้ว (จบ) 13/10/2559
«ตอบ #10 เมื่อ23-10-2016 17:31:01 »

 :katai2-1: นับถือความอดทนของทั้งคู่เลย  :katai2-1:

ออฟไลน์ КίmY

  • BJYX♥
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1715
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-3
Re: #เรื่องสั้น -- ลูกแก้ว (จบ) 13/10/2559
«ตอบ #11 เมื่อ24-10-2016 17:58:54 »

ทรมานกันมาตั้งนาน สมหวังซะทีนะ  :hao5:
 :L2: :pig4: :pig4: :L2:

ออฟไลน์ arij-iris

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2922
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +30/-5
Re: #เรื่องสั้น -- ลูกแก้ว (จบ) 13/10/2559
«ตอบ #12 เมื่อ24-10-2016 19:52:41 »

ยังดีที่จบแบบแฮปปี้ บอกเลยน่าสงสารทั้งคู่มากอ่ะ :hao5: :hao5: :hao5:

ออฟไลน์ maykiz

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 549
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
Re: #เรื่องสั้น -- ลูกแก้ว (จบ) 13/10/2559
«ตอบ #13 เมื่อ27-11-2016 07:15:43 »

บอกรักบ้างก็ได้นะคุณใหญ่

ออฟไลน์ oiruop

  • เ รื่ อ ง โ ง่ โ ง่ นี่ ฉ ล า ด นั ก ⊙﹏⊙∥
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 490
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +30/-0
    • https://www.facebook.com/book.yaoi?fref=ts
Re: #เรื่องสั้น -- ลูกแก้ว (จบ) 13/10/2559
«ตอบ #14 เมื่อ17-12-2016 22:59:17 »

 :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:

ออฟไลน์ Violasheep

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 194
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-0
Re: #เรื่องสั้น -- ลูกแก้ว (จบ) 13/10/2559
«ตอบ #15 เมื่อ01-01-2017 15:52:24 »

ลูกแก้วน่าร๊ากกกกก

ออฟไลน์ KKKwanGGG

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1365
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-2
Re: #เรื่องสั้น -- ลูกแก้ว (จบ) 13/10/2559
«ตอบ #16 เมื่อ03-01-2017 11:49:01 »

กว่าจะลงเอยกันได้ ......................... ขอบคุณครับ

ออฟไลน์ tear0313

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 319
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: #เรื่องสั้น -- ลูกแก้ว (จบ) 13/10/2559
«ตอบ #17 เมื่อ04-01-2017 16:41:29 »

 :-[ :-[ :-[

ออฟไลน์ Freezz

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 272
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
Re: #เรื่องสั้น -- ลูกแก้ว (จบ) 13/10/2559
«ตอบ #18 เมื่อ11-01-2022 19:02:34 »

ลูกแก้งวน่ารักก

ออฟไลน์ meteexp

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 709
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-0
Re: #เรื่องสั้น -- ลูกแก้ว (จบ) 13/10/2559
«ตอบ #19 เมื่อ15-01-2022 00:52:24 »

 :hao5:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: #เรื่องสั้น -- ลูกแก้ว (จบ) 13/10/2559
« ตอบ #19 เมื่อ: 15-01-2022 00:52:24 »





 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด