หัวข้อ: พสุธาป้องรัก

[รุ้งหลากสี]

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราแต่งจากจินตนาการ สถานที่ ตัวละคร เป็นเพียงการสร้างจากจินตนาการเท่านั้น อิมเมจตัวละครบางคนอาจนำภาพของศิลปินมาบ้าง แต่เป็นแค่การเสริมอรรถรสเท่านั้น มิได้มีเจตนาให้ศิลปินเสื่อมเสียใดๆทั้งสิ้น
               

                        ###############
นิยายเรื่องนี้เป็รักวัยรุ่นแนวใสๆ อาจมีดราม่านิดหน่อย รับรองไม่ตับพังแน่นอนค่ะ
"วันนี้กูรีบมาจีบมึงเลยนะ"

"..."

"แหม ตัวเองงอนไรเค้าอ่ะ มาสายนิดเดียวเอง"

"จะไม่กลับไปดีๆใช่มั้ย"





"แฮร่ จะเอ๋"

"ไหนมึงสัญญาว่าจะเลิกตามกู"

"ก็เลิกตามแล้วไง"

"แล้วตอนนี้คือ?"

"ก็เลิกตามไปแล้วตั้งสามวัน ครบกำหนดแล้ว"

"..."





"ไปแล้วนะ"

"ติดต่อกันสักช่องทางก็ไม่ได้สินะ"

"..."

[รุ้งหลากสี]

บทที่ 1
“เออกำลังรีบอยู่นี่ไง” มือหนึ่งหอบกระเป๋า มือหนึ่งถือโทรศัพท์ และก้าวไวไวเพื่อเร่งตามคำขอของเพื่อน
(เออ ด่วนๆเลยมึง แม่งอาจารย์จะมาทวงงานงานอะไรตั้งแต่สามวันหลังสั่งงานวะ) เสียงเร่งและบ่นหงุงหงิงขอเพื่อนรักเขาที่วานให้เอางานไปให้
“ถึงตึกเรียนมึงแล้วอยู่ชั้นไหนห้องไหนนะ”เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยถามกับปลายสายพร้อมเดินเข้าลิฟต์ไป
(ชั้น 4 เลี้ยวขวาห้องใหญ่เลยนะสุดทางเดิน) ปลายสายตอบกลับมาเสียงใสเพราะเพื่อนมาถึงก่อนเวลาอาจารย์เข้า
“เค ครับเพื่อนประเสริฐ” พูดจบก็วางสาย
ทุกคนอาจสงสัยเปิดเรื่องมาก็วุ่นขนาดนี้เลยหรอ ครับ ชีวิตผมวุ่นวายเป็นเรื่องปกติและคอยไปวุ่นวายคนอื่นเป็นปกติเช่นกัน อิอิ วันนี้เป็นวันเปิดเทอมสัปดาห์ที่ 2 แล้ว และเหตุการณ์วันนี้ก็ทำให้ผมนึกไปถึงช่วงมัธยมปลายที่เพื่อนของผมคนนี้ใช้ผมตั้งแต่เปิดเทอมวันแรก ทำให้ผมได้เจอกับคนคนนั้นที่ทำให้ผมตกหลุมรักตั้งแต่ได้สบตากันครั้งแรก และหวังว่าวันนี้ผมจะได้เจอเขาเหมือนกับวันนั้นนะครับ คิดถึงมากๆเลยไม่ได้เจอกันตั้งแต่ปิดเทอมก่อนขึ้นปี 1 เฮ้ออออ
 ติ๊ง!! เสียงลิฟต์ช่วยดึงความคิดให้กลับมาปัจจุบันหลังจากเหม่อ คิดไปถึงเรื่องในอดีต ขายาวกาวออกจากลิฟต์ไปตามทางที่เพื่อนบอก และใจก็เต้นแรงขึ้นมาเฉยๆเพราะลุ้นว่าจะได้เจอกันรึเปล่ากับรักแรกพบของผม เดินไปจนเกือบสุดตัวอาคารก็เจอกับคนที่คุ้นตายืนโดนเด่นท่ามกลางนักศึกษาปี 1 ที่มารอเรียนวิชานี้ ผมรีบสาวเท้าเข้าไปหาตอนนี้ผมว่าถ้าส่องกระจกหน้าผมคงบานเท่าดอกทานตะวัน ปากคงฉีกยิ้มจนจะถึงหูแล้ว
“ไหนล่ะงานของเพื่อนมึง” อืม เหมือนกับเหตุการณ์ที่เจอกันครั้งแรกเปะ เขาที่ทักผมด้วยประโยคนี้ และเพื่อนของผมที่นั่งปั่นงานอย่างขะมักเขม้นอยู่ในห้องเรียน
“แหม่ เจอกันครั้งแรกในรอบสามเดือน เตงก็ถามเขาเรื่องนี้อะหรอ” พูดพลางตีหน้าน้อยอกน้อยใจ
“ลืมกินยามาหรอ ” โห ดูที่รักพูดกับผมสิ ช่างรู้จักหยอกสะจริง
“กินมาแล้ว แต่ยาไม่สามารถระงับอาการคิดถึงพี่ดินแดนได้เลยอ่ะครับ”พูดพลางเอามือกุมใจ
“……” กอดอกและกรอกตามองบน
“แหะๆ กูล้อเล่นนิดเดียวเอง อย่าพึ่งอารมณ์เสียน้า คัมดาวน์ๆ”พูดพลางเอามือลูบแขนคนตัวสูงกว่า
“เพื่อนเล่นหรอ” อุ้ย พูดแล้วส่งสายตาจิกกัดมาแล้วมองไปที่แขนที่โดนลูบ คล้ายๆจะบอกว่าถ้ามึงยังแตะต้องกูอีกแม้แต่ 1 วิมึงได้กระเด็นไปอยู่ข้างล่างในเวลา 2 วิแน่
“แฮ่ๆ คร้าบๆ ไม่โดนครับ แหม่ ว่าที่แฟนใครเนี่ย หวงตัวจริงเชียว” ยกมือสองข้างขึ้นบ่งบอกว่ายอมแพ้ แต่ปากก็ยังพูดแหย่คุณชายเขาไปอีกดอก เรียกสายตาเย็นชาจากคนตรงหน้าให้ตวัดมามองอีกครั้ง สะดุ้งเลยกู คนอะไร๊ ตาดุ แต่ยิ่งดุนายป้องรักคนนี้ยิ่งหลงนะครับบอกเลย เอิ้กๆ
“จะเอามาได้หรือยัง”เสียงเย็นเยียบดังขึ้น คงจะโมโหจริงๆแล้วหละเสียงแบบนี้ ฮรื้อออ เขาหยอกนิดเดียวเอง
“ครับๆ หยิบจากกระเป๋าแปปนะครับ” พูดพยางเปิดกระเป๋าหาแฟ้มงานตัวต้นเหตุมาให้อีกคน
“อ่ะ ในแฟ้มนี้มีครบเลยนะ ไม่ว่าจะเป็นใบงาน แบบที่ร่าง หรือแม้แต่หัวใจดวงน้อยๆของกู ”หยอดไปอีก 1 ดอก
“จะบอกเพื่อนมึงให้แล้วกันนะว่ามึงฝากหัวใจไว้ให้”พูดจบก็เดินเข้าห้องไปเลย ทิ้งให้ผมได้แต่อ้าปากพะงาบๆ ไม่คิดว่าที่รักผมจะมามุขนี้ หึ้ย แน่จริงก็อย่าเดินหนีสิ ป้องรักคนนี้จะหยอดให้ตั้งรับไม่ทันเลย!!
พอละสายตาจากคนที่ทิ้งให้ผมเหวออยู่ตรงนี้คนเดียว ก็ทำให้ได้สติมองรอบข้าง เพื่อนๆปี1 ต่างยืนจ้องผมกันเป็นตาเดียว เอาสะผมชะงักทำตัวไม่ถูกเลย
“เอ่อ แหะๆ หวัดดีทุกคน ” พูดจบก็รีบกลับหลังเดินหนีออกมาให้เร็วที่สุด รู้แล้วว่าหล่อไม่ต้องจ้องกันเหมือนเห็นตัวประหลาดขนาดนั้นก็ได้แหม
เดินมาถึงลิฟต์ก็ต้องยืนรอ อะ เปิดเรื่องมาตั้งนานผมยังไม่ได้แนะนำตัวเลยหรอเนี่ย งั้นขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการเลยนะครับ ผมนายป้องรัก จิณณิชวัญรัชญ์ ชื่อเล่นก็ป้องรัก อายุ 18 ปีหยกๆ เลยครับ  เป็นลูกคนเดียวของบ้าน มีพ่อชื่อ ก้องหล้า มีเพื่อนสนิท 2 คน ซึ่งคนแรกก็ไอ้ตัวข้างบนเมื่อกี้แหละชื่อวิน ส่วนอีก 1 คนเดี๋ยวก็เจอครับ แล้วยังมีคนสำคัญที่ทุกคนเห็นกันไปแล้วเมื้อกี้นั่นก็คือหวานใจของผมครับนายดินแดนนั่นเอง อ่ะ แนะนำตัวกันพอสังเขปแล้วตอนนี้ผมต้องรีบไปเรียนบ้างแล้วครับ ใกล้เวลาอาจารย์ล็อคห้องขึ้นมาทุกที ผมนี่ไม่เข้าใจเลยจริงๆ พออาจารย์มาสายจะล็อคห้องไม่ให้เข้าก็เอาเอฟมาขู่ให้นักศึกษาขนตูดลุกกันถ้วนหน้า
ขึ้นตึกมาก็เจอเลยครับเพื่อนรักสุดสวาทอีกคนของผม กระโดดเหยงๆกวักมือเรียกผมท่ามกลางนักศึกษาที่มาออกันหน้าห้องรออาจารย์ ผมไม่เข้าใจจริงๆทำไมไม่ไปนั่งรอข้างในวะครับ แต่พอสังเกตดูจากของในมือทุกคนแล้วรู้เลยครับ เสบียงเติมพลังก่อนเข้าเรียน(วิชานี้ถ้าใครไม่ทานข้าวมาก่อนนี่มีสิทธิ์เป็นลมคาโต๊ะได้เลยนะครับ)
“ทำไมช้านักวะ ไหนบอกจะมารอกูที่คลาสเรียน”มาถึงมันก็ถามเสียงเข้มเลยครับ ลากสะผมเซแถดๆตามไม่ทันเลย
“ก็เอางานไปให้ไอ้วินอ่ะดิ ลืมว่า ’จารย์นัดดูวันนี้”ตั้งหลักได้ผมก็รีบตอบเลยครับกลัวจะโดนบ่นยาว ไอ้เนี่ยแหละครับเพื่อนสนิทอีกคนของผม รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเรียนอนุบาลหมีน้อย อยู่ห้องชะมดด้วยกันขึ้นประถมมัธยมแม้กระทั่งตอนนี้อยู่มหาลัยก็ยังเรียนคณะเดียวกันเอกเดียวกันเลยครับ
“ประจำอ่ะมันน่ะ จุดประสงค์ที่มันให้กุญแจรถกุญแจบ้านสำรองกับมึงก็เพราะแบบนี้ใช่มั้ย”
“มันบอกว่าเผื่อฉุกเฉิน” ซึ่งลืมงานก็คงเป็นอีกหนึ่งเหตุฉุกเฉินละมั้ง
“เออๆ แล้วกินไรมายัง อีก 5 นาที ’จารย์ คงมาถึง” พูดพลางยกแขนขึ้นมาดูเวลาที่ข้อมือ
“ยังเลยอ่ะ แหะๆ” ตอบพลางยิ้มแหย ต้องโดนบ่นยาวอีกแล้วกู
“มึงนี่ กูว่าและ เอ้ารีบแดก” หยิบแซนวิซมาวางแปะไว้ในมือ และเตรียมบ่นยาว
“หยุด ขอกูกินเสร็จก่อน เรียนเสร็จก่อนแล้วค่อยบ่นนะเพื่อนนะ” ผมรีบยกมือท่าปางห้ามญาติทันทีเมื่อเห็นเพื่อนกำลังจะอ้าปากบ่น ก็แหมมม วิชาที่จะเรียนก็หนักพอแล้ว ถ้าจะให้ฟังมันบ่นก่อนอีกรับรองผมอ้วกแซนวิซออกมาตั้งแต่ยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงแน่
“ก็มึงแม่ง ชอบลืมตลอด ถ้าปวดท้องขึ้นมานะกูจะไม่ช่วยเลย ชิ”พูดจบก็สะบัดตูดเดินไปเข้าห้อง
แหมๆ ทำเป็นงอน เป็นห่วงก็พูดมาเถอะ ผมเบะปากบ่นเพื่อนในใจ แล้วหางตาเห็นแวบๆ และเพื่อนร่วมคลาสเงียบเสียงลงเลยหันไปดูทางลิฟต์ แม่เจ้า ผมนี่ยัดแซนวิซเข้าปากแล้ววิ่งเข้าห้องแทบไม่ทัน อาจารย์เดินปล่อยออร่าเย็นยะเยือกมาเลย
“อึก แค่กๆ” ทั้งรีบวิ่งรีบกลืน ผลก็คือติดคอไปเลยจ้ะ
“เอ้า คนอย่างมึงนี่ลำบากกูทุกอย่าง”พูดพลางยื่นขวดน้ำพร้อมเปิดฝาให้เสร็จสรรพ แหมมมมมม บ่นลำบากแต่ดูแลกูไม่ขาดนี่ให้กูว่าไงครับเชาเชา ดื่มน้ำเสร็จก็ทิ้งหัวลงซบที่ไหล่แคบนั่น เป็นการบอกนัยๆว่า ด้วยรักและขอบคุณครับ ซึ่งมันก็รู้ความหมายของผมดี จึงหยุดบ่นและหยิบสมุกปากกามาวางบนโต๊ะทั้งของผมและของมัน มีเพื่อนดีมันดีอย่างนี้นี่เองเฮ้ออออ
“นักศึกษาที่นั่งซบกันอยู่ตรงกลางห้อง ถ้าไม่พร้อมอาจารย์แนะนำให้กลับห้องพักนะคะ” เฮือก!!!??!?
สะดุ้งสิครับงานนี้ ทั้งผมทั้งไอ้เชาเชา ต่างคนต่างนั่งตัวตรงจดสิ่งที่อาจารย์กำลังบรรยายอย่างตั้งใจตลอดคาบ

11.50 น. ณ โต๊ะหินอ่อนหน้าตึกเรียน
“โอ้ยยยย จะเที่ยงแล้ว เมื่อไหร่เพื่อนสุดทวาทมึงจะมาเนี่ยรัก” หลังจากเรียนวิชาของช่วงเช้าเสร็จเราก็ลงมานั่งรอไอ้วินกันครับ รอตั้งแต่ 11 โมงตรงจนตอนนี้จะเที่ยงแล้ว เพื่อนรักของผมก็ยังไม่มา จนไอ้เชาจะแดกผมรอแล้วเนี่ย
“เอาน่า มันบอกว่าต้องส่งงานก่อน คงช้าหน่อยแหละ” ผมพยายามกล่อมให้เพื่อนหายจากการโมโหหิว
“กูไม่เข้าใจว่ามันจะให้เรารอทำไม จะไปสั่งรอกไม่ยอมบอกกลัวเย็นแล้วจะไม่อร่อย แม่ง” มันก็ยังบ่น ถึงจะบ่นแต่มันก็ไม่อะไรนะครับ สมมติว่าแค่ไอ้วินวิ่งมาด้วยท่าทางเหนื่อยมันก็หยุดบ่นแล้วอะไรประมาณนี้(ด้วยความสงสารจะบ่นต่อก็บ่นไม่ออก)
“เพื่อนนนนน วินมาแล้วววว แฮกๆ” ไอ้วินวิ่งหน้าตั้งมายืนหอบเอามือค้ำเข่าอยู่ข้างหน้าพวกผม
“เฮ้อ เออๆ รีบไปโรงอาหารกัน” เห็นมั้ยครับต่างจากที่ผมว่าไว้สะที่ไหนละ พูดจบก็ดึงแขนพวกผมให้เดิมตามไปทางโรงอาหารเลยครับ บ่นเบิ่นอะไรเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น
ณ โรงอาหารคณะ
“กินไรกันดีวะ” เมื่อเดินมาถึงไอ้วินก็ถามทันที
“เอาที่มันเร็วๆ ง่ายๆละกัน หิวจนจะแดกได้ทั้งโรงอาหารแล้ว” เชาเชาพูดจบก็ตรงไปยังร้านขายข้าวราดแกงทันที พวกผมก็รีบวิ่งตามสิครับ เดี๋ยวไม่ได้คิวต่อกันก็จะโดนบ่นอีก5555
หลังจากซื้อเสร็จโดยมีผมเป็นคิวสุดท้ายในกลุ่มและรับหน้าที่จ่ายเงิน ก็หมุนตัวเตรียมเดินไปยังโต๊ะ แต่ ผเอิ้นนนน สายตาสะดุดอยู่กับร่างสูงเด่นที่ยืนต่อคิวอยู่ร้านสุกี้ซึ่งถัดไปสามร้าน และที่ยิ่งตรึงผมให้อยู่กับที่ก็คือ สายตาคมคู่นั้นที่ก็กำลังจ้องมายังผมเหมือนกัน ตึกๆ ตึกๆ โฮ้ยยย ใจเต้น ตกหลุมรักคนเดิมซ้ำๆ อีกแล้วกู
ผมรีบดึงสติตัวเองกลับมา แล้วรีบไปกินข้าวดีกว่าก่อนที่คุณเพื่อนจะบ่นอีกรอบ
“โอ๊ยยย!!!! เชี่ยร้อน” แต่ขณะที่กำลังหันนั้นกลับมีคนถือถ้วยน้ำซุปร้อนๆเดินมาพอดี เลยชนกันจนหกใส่ผมเข้าเต็มๆ 
“เฮ้ยๆ โทดๆ น้อง เป็นไรมากมั้ย” คู่กรณีผมรีบเข้ามาถามไถ่ทันที ไม่พอยังทำท่าจะเลิกเสื้อผมขึ้นเพื่อดูแผลที่โดนอีก
“เฮ้ยพี่ ผมไม่เป็นไรมากหรอก พี่อ่ะดิ หกหมดเลย” ผมรีบก้มหัวขอโทษทันที
“ไอ้รัก มึงเป็นไงบ้างวะ นี่พี่ เดินไม่ดูเลยหรอหะ ” ไอ้เชากับไอ้วินวิ่งมาถึงก็รีบถามอาการผม แล้วหันไปเอาเรื่องกับพี่เขา
“ไอ้วินใจเย็นดิวะ เรื่องนี้กูก็ผิดนะเว้ย ” ผมหันไปห้ามมันไว้ คืออีกนิดเดียวมันก็จะโดดงับคอเขาแล้ว
“เออ ไอ้วินมึงใจเย็นตอนนี้ดูไอ้รักก่อน รักโดนตรงไหนบ้างวะ”เชาเชาช่วยปรามไอ้วินก่อนจะหันมาถามผม
“กูไม่เป็นไรมากหรอก แต่พอมึงถามก็เริ่มรู้สึกแสบๆ แล้วว่ะ” ผมตอบพร้อมกับเอานิ้วแตะๆ ท้องตรงที่โดนเต็มๆ
“หึ้ย ถ้าไม่เห็นว่ามึงเจ็บอยู่นะแม่ง” ไอ้วินเลิกแยกเขี้ยวใส่พี่เขาแล้วเดินมาประคองผมอีกข้าง คือพวกมึงครับกูไม่ได้เจ็บขานะเผื่อมึงเข้าใจผิด “รีบพาเพื่อนน้องไปห้องพยาบาลก่อนเถอะ เรื่องพี่ไม่ต้องห่วง ถามใครก็รู้จัก ถ้าจะเอาเรื่องก็มาตามตัวพี่เอาที่คณะละกัน ตอนนี้พี่ต้องรีบไปก่อน น้องคนที่โดนชน พี่ขอโทษอีกครั้งนะ แล้วก็พี่จะชดใช้ให้วันหลัง ขอโทษที่ไม่ได้พาไปหาหมอด้วย” พูดเร็วปร๋อ จากนั้นก็รีบเดินกึ่งวิ่งออกไปจากโรงอาหาร “เชี่ยเอ้ย กูตามหาตัวมึงแน่ ไอ้รัก รีบไปหาหมอเร็วเข้า” หลังจากกระฟัดกระเฟียดคนเดียวเสร็จก็หันมาประคองผมให้เดินไปที่รถต่อ เมื่อเดินไปจนเกือบจะออกจากโรงอาหารสายตาก็สบเข้ากับคนตัวสูงหวานใจผมอีกรอบ มองมาด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ผมจึงทำแค่ยิ้มบางๆ ส่งให้ เฮ้ออออ จะถือว่าสายตานั้นคือสายตาห่วงใยละกันนะ
“คนไข้ไม่เป็นอะไรมากนะครับ แต่ก็ต้องระวังอย่าใช้อะไรทาแผลโดนลวกมั่วซั่วนะ เกิดอักเสบขึ้นมาจะแย่เอา” เฮ้อออออ หลังจากฟังคุณหมอพูดจบเพื่อนสองหน่อของผมก็ถอนหายใจโล่งทันที
“กูบอกแล้วว่าไม่เป็นไรมากหรอก กูสะอย่าง ถึกจะตาย” ผมตบอกอย่างภาคภูมิในความถึก
“หึ ถึกหรอ ถึงแต่ร้องสะลั่นโรงอาหารเนี่ยนะ”ไอ้เชาพูดพร้อมกับประคองผมลงจากเตียงเพื่อไปรอรับยา
“แหม ก็ตอนนั้นเพื่อนตกใจไง”
“เออกูก็ตกใจแม่ง ข้าวเกือบลงหลอดลมละ ” ไอ้วินที่ประคองผมอีกข้างพูด
“วิน เดี๋ยวมึงนั่งรอเป็นเพื่อนรักอยู่นี่นะ เดี๋ยวกูไปเอาเสื้อที่รถมาให้มันเปลี่ยน แล้วจะไปหาอะไรมาให้มันกินด้วย ยังไม่ได้กินข้าวแต่เช้าเลยมันน่ะ ” พูดไปก็ใช้นิ้วจิ้มๆที่หน้าผากผมไป
“เออ งั้นเผื่อกูด้วย ข้าวเที่ยงยังไม่อิ่มเลย ” ไอ้วินจับมือไอ้เชาไม่ให้จิ้มผมพร้อมรับปาก
“เฮ้ออออ มีเพื่อนไม่ค่อยฉลาดก็แบบนี้ละน้า ยืนให้เขาเอาน้ำร้อนมาราดเฉย” ก่อนไปก็มิวายแขวะเพื่อนนะมึงอ่ะ
หลังกลับจาก โรงพยาบาลของมหาลับเราก็กลับมาเรียนต่อ ก่อนเข้าก็เจอสายตามองแรงจากอาจารย์แต่พอบอกเหตุผลไปท่านก็เข้าใจบอกต่อไปให้ระวังตัวกว่านี้ วิชานี้เป็นวิชารวมที่ปี 1 หลายๆคณะ หลายๆเอกมาเรียนด้วยกันครับเพราะคือวิชาพื้นฐาน ไอ้วินจึง ได้มานั่งรวมกับพวกผมด้วย ทำตัวประหนึ่งไม่มีเพื่อนกลุ่มอื่นที่นั่งเรียนด้วยกันทุกวัน
“ไอ้วิน ไมมึงมาพาพวกกูไปนั่งกับเพื่อนมึงวะ” ผมหันไปกระซิบกับไอ้วิน
“แหม เจ็บตัวแล้วยังไม่เจียมนะ ยังมีอารมณ์จะนั่งใกล้หนุ่มอีกเนาะ” ไอ้วินอดไม่ได้ที่จะแขวะผม
“เอ้า เจ็บตัวก็อยากได้กำลังใจปะวะ”ผมกอดอกทำหน้าเชิดใส่
ฟอดดด !!!!!!
“อ่ะ เอาจากกูไปก่อนนะเพื่อนนะ เพราะตอนนี้เราต้องเรียนก่อน ย้ายไม่ได้แล้วจ้า” โห ผมนี่ช็อคเลยร้อยวันพันปีไม่เคยจะหอมจะจุ๊บเพื่อน ต้องบังคับ วันนี้อะไรเข้าสิงวะ
“อะไร ตั้งใจเรียนไปสิ มองหน้ากูทำไม” มันหันมาเหวี่ยงใส่ผม 55555 เขินก็บอกมาเถอะมึงไอ้วิน
2 ชั่วโมงต่อมา
“นี่จะแยกกันไปสมัครชมรมเลยใช่มั้ย” พอเดินออกมาจากห้องบรรยายได้ วินก็เอ่ยถามกับพวกผมทันที
“คงงั้นแหละ ถ้ารอไปด้วยกันทีละชมรม คงจะเต็มก่อน” ผมว่า
“เออ งั้นเสร็จแล้วเจอกันที่รถกูละกัน”เชาเชานัดเสร็จก็แยกตัวออกไป
“นี่วิน มึงแน่ใจใช่มั้ยว่าดินแดนของกูเนี่ยเข้าชมรมเดียวกับมึง”ก่อนที่วินจะเดินแยกไปอีกคนผมก็รีบดึงเสื้ออีกคนไว้แล้วกระซิบถาม(รอบที่ร้อยตั้งแต่รู้ว่าต้องเลือกชมรม)
“เฮ้อ มึงจะเปลี่ยนใจจากชมรมดนตรีเป็นชมรมแสดงกับกูมั้ยล่ะ” ไอ้วินถอนหายใจใส่และมองผมด้วยสายตาเหนื่อยหน่าย
“มึงงงงง ก็ถ้าเขามีให้เล่นดนตรีด้วยก็จะไปหรอกนะ แต่มึงก็รู้ว่ากูต้องสอบชิงทุนอ่ะ”ผมพูดเสียงอ่อน
“งั้นมึงก็ไปสะก่อนที่กูจะทนไม่ไหว โบกมึงสักที แม่งถามเป็นร้อยรอบแล้ว ถ้ามันไม่มาเดี๋ยวกูก็บอกมึงเองแหละน่า”
“อืม งั้นไปละนะ”ผมโบกมือลาแล้วรีบมุ่งไปทางชมรมที่อยากเข้าทันที