ภารกิจที่ 7 : พักรบ“ครบหรือยัง” เขียวมองของที่จุนหิ้วอยู่ในมือ พวกเขาแอบหลบออกจากห้องเรียนก่อนเวลาเลิกสามสิบนาทีเพื่อบึ่งมาซื้อของที่
จุนต้องการ
“แค่นี้ก็พอมั้ง เงินจะแดกยังแทบไม่พอสิ้นเดือน เฮ้องานนี้กูตายแน่”
“เอาน่า มึงเป็นคนดี” เขียวพยายามปลอบใจเพื่อน จุนยกของในมือขึ้นดู อดถอนใจไม่ได้เมื่อคิดถึงเงินในกระเป๋าแต่ต้องยอม
ตัดใจความรับผิดชอบสำคัญกว่า
“ว่าแต่นี่ไม่เกี่ยวกับแผนเข้าถ้ำเสืออะไรของมึงใช่ไหม” เขียวคิดว่าไม่ใช่ แต่ขอถามย้ำเพื่อนเพื่อความมั่นใจ
“ไม่เกี่ยวเว้ย กูเป็นคนดีผิดแล้วรู้จักรับผิดชอบ มึงไม่รู้จักเพื่อนมึงหรือไงวะ”
“รู้จัก แต่ช่วงนี้เหมือนสมองมึงเพี้ยนๆ กูเลยต้องถามให้แน่ใจ”
“กูก็อยากเพี้ยนแต่เห็นปากไอ้พี่เบตมันบวมแล้วกูเพี้ยนไม่ออก แม่งถ้าสาวทั้งมหาลัยรู้ว่าเป็นความผิดกูที่ทำให้ใบหน้าอันหลอ
เหลาของไอ้พี่เบตมีแผลกูคงโดนรุมปางตาย”
“รู้สึกผิดดิมึง”
“เออ” จุนยอมรับไปตามตรง ถึงเขาจะกวนตีนไปบ้างไม่ชอบหน้าทิเบตบ้างแต่เขาก็ไม่ได้อยากให้อีกฝ่ายต้องมาเจ็บตัว
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“มาแล้ว มาแล้ว” จุนร่อนลงนั่งฝั่งตรงข้ามทิเบต ตามด้วยเขียวที่เดินตามหลังเพื่อนมาติดๆ
“ผัดกะเพรา!! ใจกล้าไปหรือเปล่า เดี๋ยวก็แสบปากตาย เก็บเลยๆ” จุนผลักจานที่วางตรงหน้าทิเบตออก เลื่อนชามเปล่าที่เขา
ขอยืมมาจากร้านค้าไปวางแทนที่
“ต้องนี่โจ๊กทรงเครื่องร้อนๆ เพิ่งซื้อใหม่ๆ คล่องคอไม่ปวดแผล” จุนแกะถุงที่อุตส่าห์ลงทุนออกไปซื้อจากร้านนอกมหาลัยเทใส่ชาม
“เจ้านี้รับประกันความอร่อย”
“โจ๊ก” ทิเบตมองอาหารที่อยู่ตรงหน้าราวกับเห็นสิ่งแปลกประหลาด
“หึหึ” อิฐหนึ่งในกลุ่มซุปตาร์หัวเราะอยู่ในลำคอ เป็นที่รู้กันว่าทิเบตไม่กินโจ๊ก เพื่อนของเขาไม่ชอบกินข้าวเละๆ คนรอบตัวทิเบตรู้ทุกคน
“ก็โจ๊กไงมึง เมื่อวานมึงบอกน้องมันไม่ใช่เหรอว่าจะให้ไปซื้อโจ๊กให้” อินทรีย์เป็นอีกคนหนึ่งที่พยายามกลั้นขำอย่างเต็มที่ ไม่คิด
ว่าจะมีโอกาสได้เห็นทิเบตพลาด เห็นทีว่าเพื่อนเขาจะประเมินเพื่อนเล่นต่ำเกินไป
“ทานสิพี่ ผมอุตส่าห์โดดเรียนท้ายชั่วโมงออกไปซื้อมาให้กลัวมันไม่ร้อน” ทิเบตเขม่นตามองคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า เจ้าตัวจุ้นมัน
ตั้งใจกวนประสาทเขาหรือเปล่าเพราะเขาไม่ได้โทรสั่งให้ซื้อมา หรือเจ้าตัวดีรู้ว่าเขาพูดไปอย่างนั้นเองเลยตลบหลังเขา เป็น
ไปได้ว่าจะรู้เรื่องที่เขาไม่ชอบโจ๊กจึงตั้งใจซื้อมา
“คิดจะทำอะไร”
“ทำอะไร?” จุนย่นคิ้ว ทิเบตหมายถึงอะไร หน้าตาอีกฝ่ายดูเอาเรื่อง เขาว่าเขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่หว่า อา..หรือว่า....
“เฮ้ย! ผมไม่ได้ใส่อะไรไม่ดีให้กิน ไม่มียาถ่ายไม่มีอะไรทั้งนั้น ถึงผมจะไม่ชอบหน้าพี่แต่ผมแยกแยะเป็น เมื่อวานก็บอกแล้วว่าจะดูแล”
“แต่นายตั้งใจซื้อโจ๊กมา”
“แน่นอนสิ ผมโคตรตั้งใจเลย” จุนพยักหน้าด้วยความภูมิใจในการเป็นคนดีของตัวเอง
“นี่นายไม่รู้จริงๆ ใช่ไหม”
“รู้อะไร? พูดให้มันรู้เรื่องหน่อยดิพี่ หรือผมชนพี่แรงไปทำสมองฟั่นเฟือนวะ”
“ไอ้เด็กนี่”
“อ๊ะ! ลืมๆ ผมมีนี่มาด้วย” จุนรับแก้วน้ำมาจากเขียวก่อนเลื่อนไปวางข้างๆ ชามโจ๊ก
“ชาเขียวเย็นหวานน้อย ชอบใช่ไหมล่ะวันนั้นผมเห็นพี่สั่ง” ทิเบตจ้องตาซื่อๆ ที่มองมาด้วยความคาดหวัง เจ้าตัวจุ้นมันจำได้ด้วย
ว่าเขาสั่งชาเขียว
“ทานเลยๆ ไม่ต้องเกรงใจ เดี๋ยวผมทานผัดกะเพราะแทนให้เอง” จุนคว้าจานผัดกะเพราะมาไว้ในครอบครอง เอาวะประหยัดไปได้
อีกหน่อย ท่าทางไอ้พี่เบตยังไม่ได้แตะถือว่าแลกกัน
ทิเบตมองเจ้าตัวจุ้นที่เอาผัดกะเพราะของเขาไปทานหน้าตาเฉย เหลือโจ๊กที่เขาเกลียดไว้ให้โดยไม่ถามความคิดเห็นเขาสักคำ
โดดเรียนไปซื้อมาให้อย่างนั้นเหรอ ไม่ชอบเขาแต่ก็ยังทำตามคำพูด บอกว่าจะดูแลก็ทำจริง จะว่าไปเจ้าเด็กนี่มันก็เป็นคนดีอย่าง
ที่เพื่อนโฆษณาไว้
“ขอบใจ” ทิเบตถอนใจเบาๆ เขาตัดสินใจหยิบช้อนตักโจ๊กเละๆ เข้าปาก อย่างน้อยรสชาติมันก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิด ก็เหมือนกับ
เจ้าของมันนั่นแหละ
“เฮ้ย!!”
“ทำไมพวกพี่ทำหน้าอย่างนั้น” จุนอดสงสัยไม่ได้เมื่อได้ยินเสียงสิงห์อุทาน แถมกลุ่มซุปตาร์มีอาการแปลกๆ บางคนกลั้นยิ้ม บาง
คนทำหน้าแปลกใจ บางคนถึงกับหลุดหัวเราะออกมา
“ไม่มีอะไร” คนหน้านิ่งไม่มีอาการดันเป็นคนตอบคำถามเขา แถมเจ้าตัวยังส่งสายตาดุๆ ให้เพื่อน มันต้องมีอะไรแน่ๆ
“ฮ่าๆ ไม่มีอะไรน้อง กินเถอะอย่าไปสนใจ ว่าแต่..” อินทรีย์หันไปมองหน้าหวานๆ ที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จาอยู่ข้างจุน
“เขียวหวานไม่ซื้ออะไรมาฝากพี่บ้างเหรอ”
“ทำไมผมต้องซื้อพี่ไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อย”
“เป็นสิ”
“........” เขียวไม่คิดตอบโต้ เขาจะไม่ยอมตกหลุมที่อีกฝ่ายขุดล่อง่ายๆ ถึงเขาไม่ค่อยฉลาดแต่มาตรงๆ แบบนี้มันก็ต้องเฉลียว
กันบ้างล่ะ
“เป็นอะไรของมึง” อิฐเกิดความหมั่นไส้เพื่อน จากการประเมินด้วยสายตาเขาว่าเพื่อนของเขากำลังเจอสายแข็ง เด็กคนนี้เหมือน
ง่ายแต่เขาคิดว่าไม่ใช่
“มึงไม่ต้องรู้ เรื่องของกูกับน้องเขา ใช่ไหมเขียวหวาน”
“ไม่ใช่พี่ ไม่เกี่ยวกัน” คำตอบสั้นๆ ง่ายๆ ทำเอาเพื่อนของเขาหัวเราะด้วยความสะใจ
“วันนี้ไม่เกี่ยวแต่เดี๋ยวก็เกี่ยว” เขียวมองหน้ายิ้มแบบมีเล่ห์กล ของคนพูด เขาถอนใจออกมาดังๆ จนอีกฝ่ายได้ยิน
“พี่อินผมถามพี่จริงๆ เถอะ”
“ถามมาสิ” อินทรีย์หยุดทาน ประสานสายตากับเด็กหน้าหวานที่ทำท่าเหมือนเหลืออด
“พี่อ่อยผมเหรอ”
พรวดดด “ฮ่าๆ ขอโทษๆ เชิญคุยกันต่อเลยอย่าสนใจพี่” อิฐรีบซับน้ำที่หยุดออกมาจากปาก เพื่อนก็เพื่อนเถอะตอนนี้เขาถือข้าง
เด็กหน้าหวานเต็มที่
“มึงตอบน้องเขาสิอินกูก็อยากรู้เหมือนกัน” สิงห์เข้าร่วมวงด้วยอีกคน เรื่องสนุกๆ แบบนี้มีหรือเขาจะพลาด
“แล้วเขียวคิดว่ายังไง คิดว่าพี่อ่อยเราไหม” อินทรีย์ย้อนถาม คำถามตรงเป็นไม้บรรทัดของเขียวกลับทำให้เขาสนใจเด็กหน้า
หวานมากยิ่งขึ้น
“ถ้าไม่คิดผมจะถามพี่เหรอ “
"จริงของน้องมันมึงนี่ถามอะไรไม่คิด” สิงห์สนุกจนเกือบลืมกินข้าว มวยถูกคู่จริงๆ
“ผิด พี่ไม่ได้อ่อย” อินทรีย์สบตากับเขียวหวานเห็นแววลังเลไหววูบในตาคู่นั้น
“พี่จีบเราต่างหาก”
“เหี้ย!!” จุนผู้ไม่เคยเชื่อในสิ่งที่เขียวกังวลถึงกับเบิกตากว้าง อุทานทั้งที่ข้าวยังอยู่เต็มปาก
“พี่จีบเพื่อนผมเหรอ”
“จะตกใจอะไรนักหนา กินข้าวดีๆ กระเด็นมาถึงนี่” ทิเบตหยิบเม็ดข้าวออกจากต้นแขน โชคดีที่ไม่พุ่งเข้าใส่หน้าเขา
“อุ๊บ!” จุนรีบยกมือขึ้นปิดปากรีบกลืนข้าวลงคอ โทษเขาได้ที่ไหนต้องโทษเพื่อนตัวเองโน่น จู่ๆ ก็พูดเรื่องบ้าๆ ขึ้นมา
“จีบได้ไหม” อินทรีย์ไม่สนใจจุน เขาชะโงกหน้าข้ามโต๊ะไปหาเขียวหวาน อีกฝ่ายรีบขยับหนีจนไหล่เกยกับเพื่อน
“ผมไม่ชอบผู้ชาย”
“เหมือนกัน พี่ไม่ชอบผู้ชาย..แต่พี่ชอบเรา”
“ผมผู้ชาย!!”
“พี่ไม่สน” เขียวนึกอยากตีอกชกหัวตัวเอง เขาไม่เคยเจอใครดื้อเพ่งไม่สนใจอะไรเหมือนอินทรีย์มาก่อน
“แต่ผมสน” จุนกางปีกปกป้องเพื่อนเต็มที่เหมือนที่เคยทำมา ไม่ว่ากี่คนก็ต้องเจอด่านของจุนก่อน
“พี่อย่ามาทำเป็นหมาหยอกไก่เพื่อนผมเลย พี่มีผู้หญิงตั้งเยอะข้างหน้าดีอยู่แล้วไม่ต้องมาสนข้างหลังหรอก”
“เหี้ยจุน” กลายเป็นเขียวเสียเองที่ฟาดแขนเพื่อน หน้าของเขาแดงเป็นมะเขือเทศสุก ยิ่งเห็นสายตาของอินทรีย์ที่มองไล่ไปทั่ว
ตัวเขา เขียวยิ่งทำหน้าไม่ถูก
“พอๆ มึง น้องมันสั่นเป็นลูกนกแล้วเลิกแกล้งเถอะว่ะ” อิฐคิดว่าถึงเวลาที่เขาควรช่วยห้าม ถึงเขียวไม่ได้สั่นจริงอย่างที่เขาพูด
แต่เห็นหน้าตื่นๆ ของอีกฝ่ายก็อดสงสารไม่ได้
“ไปเหอะ” เขียวสะกิดจุนเบาๆ
“แต่กูยังไม่อิ่ม”
“มึง!”
“เออๆ รู้แล้ว” จุนยอมลุกขึ้นยืน ถึงอย่างไรเขาก็ต้องเลือกเพื่อนมากกว่าผัดกะเพราะอยู่ดี
“กินให้หมดด้วยคนอุตส่าห์ไปซื้อให้” จุนยังไม่วายกำชับทิเบตเพราะเห็นอีกฝ่ายทานไปน้อยมาก เขาเสียดายของเสียดายเงิน
“ยุ่ง”
“ต้องยุ่งสิ พี่อาจไม่เสียดายเงินแต่ผมเสียดาย แม่ผมอุตส่าห์หาส่งมาให้ พี่กินน้ำพักน้ำแรงแม่ผมอยู่รู้หรือเปล่า” ทิเบตอึ้งกับคำพูด
ของไอ้ตัวจุ้น เอากับมันสิเล่นเอาเขารู้สึกผิดขึ้นมา
“ผมไปก่อนมีอะไรก็โทรมา เว้นพี่” จุนชี้ไปทางอินทรีย์
“ไม่ต้องโทรมา” อินทรีย์ยกมือขึ้นสองข้าง เขาไม่ตอบเพียงแค่ยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก
“ไปเขียว”
“อืม”
“เขียวหวาน” เสียงทุ้มที่เรียกตามหลัง ถึงรู้ว่าไม่ควรหันกลับไปแต่เขียวก็อดหยุดเดินและหันไปไม่ได้อยู่ดี
“แล้วเจอกันครับ”
“.......” เขียวทำเป็นไม่สนใจใบหน้าหล่อเหลาที่ส่งยิ้มบาดใจมาให้ หล่อแล้วไงวะ ยิ้มละลายแล้วไงวะ เขาบอกแล้วว่า
เขาไม่รู้สึกอะไร
“มึงยิ้มอะไร”
“หะ! กูเปล่า” เขียวส่ายหน้า มองหน้าเพื่อนงงๆ ใครยิ้มเขาไม่ได้ยิ้ม
“มึงยิ้ม”
“เหี้ยจุนมึงตาฝาด”
“เออช่างเหอะเรื่องของมึง” เขียวมองตามหลังจุน เขายืนนิ่งชะงักอยู่ชั่วครู่ก่อนรีบเร่งฝีเท้าให้ทันเพื่อน
“เดี๋ยวจุน กูยิ้มจริงๆ เหรอวะ”
“ใช่มึงยิ้ม ไม่ใช่แค่ยิ้ม มึงเขินด้วย”
“ไอ้เหี้ยกูไม่ได้เขิน” จุนเหล่ตามองเพื่อนก่อนยักไหล่
“เออ มึงไม่ได้เขิน มึงไม่ได้ยิ้ม มึงพอใจหรือยังกูหิว จ่ายเงินเลี้ยงกูด้วย เสียดายข้าวผัดกะเพราะฉิบหาย”
“พูดมากน่าเดี๋ยวกูเลี้ยงเอง” เขียวกอดคอจุน พยายามสะบัดความรู้สึกแปลกๆ ออกไป คิดอะไรมากวะเขียว ถ้าไอ้พี่อินไม่ยิ้มหล่อ
ขนาดนั้นจะเป็นกลุ่มซุปตาร์เหรอ ไม่ผิดหรอกที่ใจเต้น ใจเย็นไว้
“มึงจะทานจนหมดจริงเหรอวะเบต” สิงห์อดถามไม่ได้เมื่อเห็นว่าทิเบตยังทานโจ๊กไปเรื่อยๆ แม้ว่าเจ้าของมันจะไปไกลแล้ว
“ก็ไม่ได้แย่” ทิเบตยังคงตักโจ๊กเข้าปากอย่างไม่มีเหตุผล รสชาติถึงไม่ได้แย่แต่เขาก็ยังไม่ชอบอยู่ดี
“หึ เด็กมันมีของว่ะ”
“ไม่เกี่ยว กูแค่ไม่อยากกินผัดกะเพราะต่อจากไอ้เด็กจุ้น”
“ครับพี่ทิเบตเหตุผลพี่ฟังขึ้นมาก ได้ข่าวว่าในกระเป๋ามีหลายพัน ซื้อใหม่ไหมง่ายกว่าฝืนกิน”
“กูบอกว่ามันพอทานได้ไม่ได้ฝืน”
“หึหึ ตามใจมึง ไอ้อิฐมึงคิดเหมือนกูไหมวะว่าเรื่องสนุกกำลังจะเกิดขึ้น กูจะรอดูว่าใครกันแน่ที่วิน สงสัยคราวนี้เพื่อนเราจะแพ้
ราบคาบ”
“มึงไม่ต้องถามไอ้อิฐ มึงมาพนันกับกู” ทิเบตวางช้อนลงเมื่อเห็นเพื่อนไม่ยอมหยุดแซว
“อย่างไอ้เด็กนั่นกูจะปราบพยศให้มึงดู”
“หึหึ ได้กูรับพนัน ถ้ามึงแพ้ให้เด็กกูยึดรถมึง ถ้ามึงปราบพยศได้กูให้รถกู”
“ตกลง” ทิเบตไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องยากอะไร ไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าทำไมเพื่อนของเขาถึงรับพนัน อย่างไอ้เด็กนั่นมันจะยากอะไร
นักหนา ก็แค่เด็กเมื่อวานซืน
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ Love Mission ♥ ภารกิจพิชิตรัก ❤ [ End ] 28/05/17 ✿ P.100 (อ่าน 870751 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก