ภารกิจที่ 19 : อ่อย“รอพี่นานไหม” อินทรีย์เดินแบบไม่รีบร้อนเข้าไปหยุดยืนข้างเขียว ยกมือขึ้นแตะเอวอีกฝ่ายเบาๆ เขียวหันไปเลิกคิ้วฉงนมองคนที่
ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ เขาไม่ได้นัดอินทรีย์ไว้เสียหน่อย
“มีอะไรหรือเปล่า” อินทรีย์ยังคงยิ้มให้เขียว ก่อนตวัดสายตาขึ้นมองกายกับแชมป์รุ่นพี่ที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ไม่มีอะไร กูแค่ทักทายตามประสารุ่นพี่รุ่นน้อง” กายตอบเสียงห้วน นึกเจ็บใจที่อินทรีย์เข้ามายุ่ง นานๆ เขาจะเจอเด็กเขียวโดย
ไม่มีไอ้ตัวเสือกจุนอยู่ด้วย
“ทักทายกันเรียบร้อยแล้วใช่ไหมครับ ผมจะได้ขอตัวว่าที่แฟนผมไป”
“ว่าที่แฟน? เด็กนี่เหรอ” กายชี้หน้าเขียว จู่ๆ ก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา
“อย่าบอกว่าพี่ตกข่าว ผมตามจีบเขียวมาได้สักพักแล้ว ผมว่าคนรู้กันครึ่งคณะนะ” หือ? เขียวหันไปจ้องหน้าคนพูด แต่ใน
สถานการณ์นี้เงียบไว้น่าจะดีต่อชีวิตเขาที่สุด
“มึงพูดจริงหรือเปล่าอิน”
“อ้าวพี่ ผมจะโกหกทำไมจีบก็บอกว่าจีบ” อินทรีย์เปลี่ยนมากอดไหล่เขียว เขาดึงร่างเล็กเข้ามาชิด แสดงความเป็นเจ้าของเต็มที่
โชคดีที่อีกฝ่ายให้ความร่วมมือ ไม่อย่างนั้นเขาคงหน้าแตก
“ไหนมึงบอกว่ามึงเป็นผู้ชายแท้” กายหันไปตะคอกเขียว เขียวสะดุดกับคำพูดรวมทั้งสายตาที่จ้องมาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ที่
ผ่านมาไม่ใช่พี่เหรอที่ไม่เคยฟัง เอาแต่พูดว่าเขาเป็นเกย์ แต่พอวันนี้กลับยกคำพูดของเขาขึ้นมาอ้าง
“ผม..” เขียวเผลอสั่นน้อยๆ ถึงความคิดเขาจะเป็นผู้ใหญ่กว่าจุน แต่ความกลัว ความขี้ขลาดมีมากกว่าจุนหลายเท่า เขาถึงไม่ชอบ
มีเรื่องกับใคร
เขียวอึกอัก เขามีเรื่องอยากพูดแต่ไม่กล้า มือที่บีบลงมาเบาๆ บนไหล่ ทำให้เขียวเงยหน้าขึ้นสบตากับอินทรีย์ เห็นรอยยิ้มและ
สายตาของอีกฝ่ายทำให้เขียวนึกฮึดขึ้นมาขึ้นมา เขารู้สึกอบอุ่นใจ มันต่างกับเวลาที่อยู่กับจุน อยู่กับจุนเขาอุ่นใจก็จริงแต่ก็ยังกลัว
ยังรู้สึกไม่ปล่อยภัย แต่กับอินทรีย์เขารู้สึกทั้งอุ่นใจและหายกลัว เหมือนไม่มีอะไรที่เขาต้องกังวลถ้ามีผู้ชายคนนี้อยู่เคียงข้าง
“มันก็ขึ้นอยู่กับว่าผมอยู่กับใคร ถ้าผมอยู่กับพวกพี่รับรองว่าผมเป็นผู้ชายแท้ไม่มีความคิดว่าตัวเองจะเป็นเกย์หรือจะเปลี่ยนใจไป
ชอบผู้ชายได้ แต่..” เขียวเหลือบตามองอินทรีย์ก่อนหลบตา เขารู้สึกเขินอายขึ้นมาจนหน้าแดง
“แต่กับบางคนมันไม่เหมือนกัน” เขียวมองสบตากาย คราวนี้เขาไม่รู้สึกกลัวสักนิด
“มึงกำลังดูถูกพวกกู!!”
“ไม่เอาน่า พูดแบบนี้ผมถือว่าพี่กำลังดูถูกเสน่ห์ของผมอยู่นะ ทำไมผมจะทำให้เขียวเปลี่ยนใจมาชอบผู้ชายไม่ได้” อินทรีย์ยกมือ
ขึ้นลูบศีรษะเล็กๆ ของเขียวหวานด้วยความเอ็นดู
“หึหึ มึงพูดอย่างนี้ก็ดี กูคิดอยู่แล้วว่าอย่างมึงไม่มีทางเอาจริง ที่แท้มึงก็แค่อยากบริหารเสน่ห์ เฮ้ยกูเข้าใจ ของแบบนี้จะสู้ผู้หญิง
จริงๆ ได้ยังไงวะ แค่มึงทำลงกูก็ว่าเก่งแล้ว”
“ผมไม่อยากต่อยพี่โดยเฉพาะต่อหน้าว่าที่แฟน ไม่อยากถูกเมินเพราะเขียวไม่ชอบคนใช้ความรุนแรง คราวนี้ผมจะปล่อยพี่ไป แต่
อย่าให้ผมได้ยินพี่พูดถึงเขียวแบบนี้อีก เพราะไม่อย่างนั้นผมรับรองว่าคราวหน้ามันจบไม่สวยแน่”
“ไอ้อิน! มึงพูดเกินไปหรือเปล่า” กายกำหมัดแน่น เขาเกลียดกลุ่มซุปตาร์มานานแล้วเพียงแต่ไม่กล้าแสดงออก
“ไม่เกินไป เพราะมันเกิดขึ้นจริงแน่เชื่อผมเถอะ”
“เรื่องของมึง ไปได้แล้วกูไม่อยากเสวนากับไอ้พวกเกย์”กายหันไปเรียกแชมป์ นึกโมโหที่เพื่อนไม่คิดจะช่วยเขา กลัวมันทำไมวะ
คนเหมือนกัน
“ดีครับ หวังว่าพี่จะไม่เสวนากับว่าที่แฟนผมอีก เพราะผมไม่ปล่อยให้ใครมาคว้าไปแน่ๆ” กายสบตาอินทรีย์ สายตาเขาแทบจะ
เผาอีกฝ่ายเป็นจุณแต่อินทรีย์กลับมองเขาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มและสายตาของคนรู้ทัน
“ไปซิวะยืนทำเหี้ยอะไร” ในเมื่อลงกับอีกฝ่ายไม่ได้ กายจึงหันไปลงกับเพื่อนที่ยืนเงียบราวกับไม่ได้มาด้วยกัน
“ไม่รู้เกลียดอะไรผมนักหนา สงสัยเป็นโรคเกลียดเกย์เข้าไส้” เขียวบ่นเบาๆ มองตามร่างสูงใหญ่ของกายที่รีบเร่งเดินจากไป
“เกลียดเกย์อาจใช่ แต่อย่างอื่นไม่แน่ใจ”
“แปลว่าอะไรครับ” เขียวขมวดคิ้วมองหน้าอินทรีย์ ทึ่งที่อีกฝ่ายยังยิ้มได้แม้ตกอยู่ในสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
“ยิ้มอะไรครับ ผมไม่เห็นขำ”
“ยิ้มดีใจที่พี่เป็นคนกล้ายอมรับความรู้สึกของตัวเอง ชอบก็บอกว่าชอบ รักก็บอกว่ารัก พี่รักเขียว”
เขียวรู้สึกเหมือนตัวเขากำลังจะระเบิดออก ได้แต่อ้าปากค้างกับคำบอกรักที่มาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
“ไปเถอะ หาอะไรกินกันพี่หิวแล้ว”
“ผม..ผมไม่ได้บอกว่าจะไปด้วยเสียหน่อย” เขียวหน้าแดงละล่ำละลักปฏิเสธ เมื่อครู่เขากำลังจะกลับหอแต่โดนรุ่นพี่ขวางไว้เสียก่อน
“ก็ได้ เขียวไม่ไปกับพี่ๆ ไปกับเขียวเอง” เขียวเริ่มทึ่งกับการรวบรัดตัดความของอินทรีย์ ดื้อตาใสมันเป็นแบบนี้นี่เอง คนอะไรตัว
ออกโตแต่ชอบมองเขาด้วยสายตาเหมือนเด็กสามขวบ แล้วอย่างนี้ใครจะปฏิเสธลง
“ผมกำลังจะกลับหอ แถวนั้นมีร้านอาหารตามสั่งอร่อยถ้าพี่กินได้ก็ตามใจ”
“อืม..อาจจะไม่ถูกปากแต่ถ้าไปกินกับเขียวที่ไหนพี่ก็โอเค” เขียวรู้สึกหมั่นไส้อินทรีย์ขึ้นมาติดหมัด เขาไม่ชอบคนอวดรวย ถึงจะ
แค่ร้านข้างทางมันก็กินอร่อยได้เหมือนกันล่ะน่า
“เฮ้อ เดี๋ยวนี้กินที่ไหนก็ไม่อร่อยเหมือนเขียวทำ” ประโยคต่อมาของอินทรีย์ทำเอาเขียวพูดไม่ออก มันดีใจแปลกๆ
“ตกลงไปใช่ครับไปก็ตามมา” เขียวเดินดุ่มๆ โดยไม่ยอมรออินทรีย์ เอาเถอะเขายอมรับว่าแพ้ไม่เคยชนะอยู่แล้ว แพ้ทั้งคนแพ้ทั้ง
ใจตัวเอง
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“เผ็ดไปไหมครับ” เขียวไม่แน่ใจเมื่อเห็นผัดกะเพราของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยสีแดงของพริก
“อืม เผ็ด” เขียวกำลังหันไปจะขอน้ำเพิ่มให้เพราะน้ำในแก้วของอินทรีย์หมดแล้ว
“เป่าปากให้หน่อยสิ” เขียวชะงักมือที่ยกขึ้นเรียกเด็กในร้าน มองปากที่ยื่นเข้ามาเสียใกล้ อย่ากินมันเลยน้ำ ขอให้เผ็ดจนลิ้นห้อย
ขอให้ปากบวมไปเลยไอ้พี่บ้า
“ใจร้าย” เมื่อเห็นเขาไม่เล่นด้วย ปากแดงๆ ก็เบะออก สายตาที่มองมาเหมือนเขาผิดเสียเต็มประสา
“ผมถามจริงๆ เถอะครับ พี่อินอายุเท่าไหร่ แล้วนี่คนอื่นเขารู้ไหมว่าเป็นแบบนี้ ผมสงสารคนที่หลงกรี๊ดกลุ่มซุปตาร์จริงๆ แต่ละคน”
“พี่จะไปฟ้องเบต ฟ้องสิงห์ ฟ้องอิฐด้วยอีกคน ฟ้องให้หมดเลย”
“เป็นเด็กสามขวบเหรอครับ ทำไมขี้ฟ้อง”
“เขียวชอบเด็กหรือเปล่าล่ะ ถ้าชอบพี่ยอมเป็นเด็กสามขวบก็ได้”
“ผมไม่ชอบคบเด็ก”
“ดีนะที่พี่แก่กว่าเราปีนึง” เขียวพยายามทำหน้าดุแต่มันอดยิ้มไม่ได้จริงๆ คนอะไรลื่นไหลยิ่งกว่าหยอดจารบี
“ปกติจีบสาวแบบนี้หรือครับ แปลกชะมัดทำไมถึงมีคนยอมตกหลุม”
“ยอมรับแล้วเหรอครับว่าพี่จีบ นึกว่าจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปเรื่อยๆ” สายตาล้อเลียนของอินทรีย์ทำให้เขียวรู้ว่าตนเองทำพลาดอีกครั้ง
“พี่อินพูดกรอกหูอยู่ทุกวัน ผมจะไม่รู้ได้ยังไงครับ”
“งั้นถ้าพี่พูดกรอกหูเขียวหวานทุกวันว่าเราเป็นแฟนกัน เราจะกลายเป็นแฟนกันไหม”
“พี่อินทานข้าวผัดผมแทนแล้วกัน ผมจะทานผัดกะเพราเอง” เขียวเลื่อนจานข้าวของตัวเองไปตรงหน้าอินทรีย์ และดึงจานข้าว
ของอินทรีย์มาแทน
“แกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้อีกแล้วเด็กน้อย”
“ ใครเด็กน้อยครับ พูดดีๆ นะ” เขียวตักผัดกะเพราะเข้าปาก เผ็ดจริงๆ ด้วย ขนาดเขาชอบกินเผ็ดยังไม่ไหว สงสัยป้าเผลอใส่พริก
สองครั้ง
“ยิ้มอะไรครับ” เขียวหน้ามุ่ย หรืออินทรีย์ขำที่เขาเองก็รู้สึกเผ็ดเหมือนกัน
“ยิ้มดีใจ”
“ดีใจอะไรครับ” เขียวถามน้ำเสียงเอาเรื่อง เห็นเขาเผ็ดแล้วดีใจเหรอ รู้อย่างนี้ไม่แลกให้ดีกว่า
“ดีใจว่าน้องยอมกินช้อนเดียวกับเราสงสัยจะเริ่มมีความหวัง” เขียวชะงัก ก้มลงมองช้อนในมือ ตายห่าเขาลืมเปลี่ยนช้อน
“เรื่องธรรมดาผมกินช้อนเดียวกับจุนบ่อยไป” เขียวตักข้าวเข้าปาก พยายามทำท่าให้ดูเหมือนเป็นเรื่องปกติ
“แปลว่าพี่สำคัญกับเขียวหวานพอๆ กับจุน”
“เอาเถอะครับ ผมพูดอะไรไปพี่อินก็ไม่ฟังผมเข้าข้างตัวเองอยู่ได้ ดื้อ”
“ใช่ครับพี่ดื้อ ถ้าเป็นเรื่องเขียวพี่ไม่คิดจะยอมแพ้ง่ายๆ”
“ผมไม่ชอบคนดื้อ”
“เดี๋ยวก็ชอบ”
“....” เขียวหมดคำพูดได้แต่ก้มหน้าก้มตากินอาหารในจาน พูดอะไรก็เข้าตัวหมดแล้วเขาจะพูดไปทำไม
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ให้พี่ขึ้นไปอยู่เป็นเพื่อนไหม” อินทรีย์ถามเสียงอ่อนหลังจากจอดรถหน้าหอพักของเขียว
“ไม่ต้องครับ ขอบคุณที่มาส่งครับ” เขียวตัดเยื่อใย แต่อินทรีย์เสียอย่างเขาถือคติตื้อเท่านั้นจะได้ครองเขียวหวาน
“พี่สัญญาว่าจะเป็นเด็กดีไม่ดื้อไม่ซน”
“เชื่อตายล่ะ”
“แล้วต้องทำยังไงถึงจะเชื่อครับ พี่ยังไม่อยากกลับนี่ อยากอยู่ด้วยกันอีกแป๊บนึง”
“แต่พรุ่งนี้พวกพี่มีสอบไม่ใช่เหรอครับ ผมได้ยินพี่สิงห์พูดวันนี้”
“อืม มีสอบ แต่มันยังไม่อยากกลับ” น้ำเสียงจริงจังบวกกับสายตาที่มองมาทำให้เขียวใจอ่อนยวบ เขาแพ้สายตาคนๆ นี้ ไม่เคย
ขัดใจได้เลย
“ถ้าอย่างนั้นก็นั่งคุยกันในรถนี่แหละ แต่แป๊บเดียวนะครับ พี่อินต้องกลับห้ามดื้อ ผมบอกแล้วว่าผมไม่ชอบคนดื้อ”
“ครับผม”
“........”
เขียวขยับตัวไปมา เมื่ออีกฝ่ายเอาแต่จ้องหน้าเขายิ้มๆ ดวงตาแพรวพราว เขียวบอกไม่ถูกว่าเขาอึดอัดหรือเขินอายกันแน่ ความ
รู้สึกมันปนกันจนเขาแยกไม่ออก
“ผมง่วงแล้ว” เขียวหาเรื่องกลับขึ้นห้อง เมื่อผ่านไปหลายนาทีอินทรีย์ก็ยังไม่พูดอะไรออกมา
“ง่วงก็นอน” เขียวสะดุ้งเมื่ออินทรีย์โน้มตัวเข้ามาใกล้ ก่อนที่เขาจะพูดอะไร อีกฝ่ายเอื้อมมือไปปรับเบาะของเขาให้เอนลงเสียก่อน
“นอนเถอะเดี๋ยวพี่ปลุก”
“ถ้าไม่มีอะไรคุยผมขอขึ้นไปนอนที่ห้องเลยดีกว่าครับ”
“ไหนบอกว่ายอมอยู่กับพี่อีกแป๊บนึงไงครับ อย่าโกงพี่สิ”
“แต่ถ้าผมนอนก็ไม่ได้คุยกันอยู่ดี”
“ไม่เป็นไรไม่จำเป็นต้องคุย พี่แค่อยากอยู่กับเขียวอีกนิด”
“พี่อิน” เขียวพึมพำอยู่ในคอ ยอมรับว่าเขาหวั่นไหวไปกับคำพูดและสายตาเว้าวอนของอินทรีย์ ได้โปรดอย่าอ่อนโยนแบบนี้เลย
เพราะเขากลัวว่าจะไม่สามารถควบคุมจิตใจของตัวเองได้อีกต่อไป
“หลับได้แล้วครับ” มือใหญ่ปิดลงมาบนตาของเขา เขียวหลับตาลงช้าๆ รอบกายเงียบเชียบมีเพียงเสียงหัวใจของเขาที่ดังราวกับ
กลองรัว
จะผิดไหมถ้าเขาเปลี่ยนมาชอบผู้ชาย มันจะเป็นความรักจริงหรือเปล่า หรือเขาแค่หวั่นไหวเพราะไม่เคยมีใครดีกับเขาแบบนี้มาก่อน
“พี่อิน” เขียวเรียกด้วยเสียงเบาแสนเบา เขายังคงนอนนิ่งไม่แม้แต่จะลืมตาขึ้นมา
“ครับ” เสียงทุ้มตอบรับอ่อนโยน
“ชอบผมจริงๆ ใช่ไหม”
“จริงครับ”
“เล่นๆ หรือเปล่า”
“ไม่มีทาง”
“อืม”
“.....”
“ลองจีบดูสิ”
“หึหึ พี่ก็กำลังจีบเราอยู่นะ”
“ไม่เหมือนกัน ก่อนหน้านั้นผมไม่ได้ให้พี่จีบ”
“เขียว..”
“......”
“เขียวหวานครับ”
“........”
“ขอบคุณครับคนดี” รอยแตะแผ่วเบาที่ข้างแก้ม ทำให้เขียวรู้ว่าเขาถูกขโมยหอมแก้มเสียแล้ว ไหนใครบอกว่าจะเป็นเด็กดีไม่ดื้อ
ไม่ซนไม่น่าหลงเชื่อเลย แต่จะให้ลุกขึ้นมาโวยวายเขาก็ทำไม่ได้ เพราะระหว่างต้องตื่นขึ้นมาอายกับสิ่งที่ตัวเองพูดไป กับแกล้ง
หลับแล้วต้องเจ็บใจที่ถูกอีกฝ่ายขโมยหอมแก้ม เขาขอเลือกอย่างหลังมากกว่า
คิดแล้วอยากทึ้งหัวตัวเอง ทำไมเขาเป็นคนแบบนี้ นี่เขาเพิ่งอ่อยผู้ชายให้เข้ามาจีบใช่ไหม เขาอ่อยพี่อิน!! โอ๊ย!เขียวหนอเขียว
นายเพิ่งทำอะไรลงไป งานนี้รู้ไปถึงไหนได้อายไปถึงนั่น!
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
ขออภัยที่ยังปล่อยให้คูนี้มุ้งมุ้งไม่ได้ ไม่อยากให้คู่นี้หวานมากเดี๋ยวมันจะเลี่ยนเกิน รออีกนิดนะคะ
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ Love Mission ♥ ภารกิจพิชิตรัก ❤ [ End ] 28/05/17 ✿ P.100 (อ่าน 777627 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก