4.4
เรื่องที่เกิดที่ขึ้นในห้องสมุดผมไม่เล่า
ให้ใครฟังเพราะไม่มั่นใจว่ามันเป็น
เพียงฝันหรือความเป็นจริงเอาไว้ชัวร์
แล้วค่อยเล่าให้พวกมันอีกครั้งก็แล้ว
กัน ตอนนี้พวกผมนั่งเล่นกันอยู่ที่
โต๊ะใต้ห้องสมุด
"มึงเคยได้ยินข่าวนักษาตายในห้อง
สมุดเมื่อสามเดือนก่อนเปล่าวะ"ผม
เริ่มหาข้อมูลเพื่อประกอบกับความ
สงสัยของผมว่าจะเป็นอย่างที่ผมคิด
หรือเปล่า
"ใช่ที่บอกว่าบรรณารักษ์เพิ่งย้ายเข้า
มาแค่วันที่สองก็เจอนักศึกษาตาย
ตอนที่เข้าไปเรียกให้ตื่นแต่พบว่าตาย
แล้ว ตำรวจยังบอกว่าตายมาประมาน
สามวันแล้ว"ไอ้เชียร์พูด
"งั้นก็แสดงว่าตอนที่บรรณรักษ์คนใหม่
จะเข้ามาทำงานได้หนึ่งวัน ก็หมายความ
ว่าตายตอนบรรรักษ์คนเก่ายังทำงานอยู่
ใช่ไหมวะ แล้วคนตายชื่ออะไรคณะไหน"
ผมตั้งข้อสงสัยแล้วอยากรู้ว่าคนตายหน้า
ตายยังไงใช่ที่ผมคิดว่าฝันตอนอยู่ที่ห้อง
สมุด
"รู้สึกว่าจะชื่อพิมรดา ทิมทับทอง อยู่
คณะศึกษาศาสตร์ ปี3 นี่ไงรูปได้จาก
พี่ Google นี่ไง"ไอ้นทเอารูปให้ผม
ดู พอเห็นรูปทำเอาผมถึงกับหน้าเมื่อ
รูปที่เห็นคือรูปของหญิงคนนั้น หรือ
ว่าโต๊ะที่พวกผมนั่งคือโต๊ะที่เธอนอน
ตายเมื่อตอนนั้น
"กูมีเรื่องจะเล่าให้พวกมึงฟัง"ผมตัด
สินใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้พวกมันฟัง
ผมมั่นใจว่าไม่ได้ฝันไป ต้องมีอะไร
ซักอย่างผีพี่พิมรดาถึงยังไม่ยอมไป
แถมปรากฏร่างให้ผมเห็นอีกต่างหาก
อาจจะต้องการให้ช่วยอะไรก็ได้
"ดิ้งมึงจำวันที่เราไปอ่านหนังสือกัน
ที่ห้องสมุดแล้วกูร้องเอะโวยวายได้
ไหม"ผมหันไปมองหน้ามัน
"จำได้ที่มึงร้องว่าก็ตื่นแล้วไงจะเอา
อะไรอีกวะ ใช่ปะ"มันถามทำหน้าตา
สงสัย
"ใช่วันนั้นแหละกูฝันมีคนมาปลุกกู
'ก็บอกให้ตื่นทำไมไม่ตื่น'พวกมึง
ลองเดาดูสิว่าใคร"ผมอยากรู้ว่าพวก
มันจะคิดเหมือนที่ผมคิดหรือเปล่า
"อย่าบอกนะว่าคือ"ไอ้นททำหน้า
แหย่ๆ
"ใช่พี่พิมรดาคือคนที่มาปลุกกู"ผมพูด
"งานเข้าอีกแล้วไง งานพี่กัญญายัง
สยองไม่หายงานพี่พิมรดาเข้ามาเพิ่ม
ความสยองให้ใหม่อีก บรึ๋ย"ไอ้นท
พูดจบทำท่าตัวสั่น
"อย่าบอกนะว่ามึงจะช่วยพี่เขา"ไอ้ดิ้ง
ถาม
"หรือมึงจะไม่ช่วยก็ได้นะก็ทำคนเดียว
ก็ได้"ผมคิดแบบนั้นจริงๆไม่อยากลาก
พวกมันมาเดือดร้อนด้วย
"มึงคิดว่ากูจะยอมปล่อยแฟนกูไปคน
เดียวได้ไงวะ"ไอ้ดิ้งพูดแล้วจับมือผม
ไว้ตาเราประสานกันหน้าค่อยเคลื่อนหา
กันห่างกันไม่ถึงคืบ
"หยุด"มือไอ้นทสอดมาระหว่างหน้า
ของเราแล้วดันหน้าเราทั้งสองออก
จากกัน
"ไอ้ขี้อิจฉา"ไอ้ดิ้งด่า
"ไม่รู้เว้ยถ้ากูทำไม่ได้คนอื่นก็ห้าม
อีกอย่างที่นี่ในมหาลัยโปรดให้เกียรติ
สถานที่ด้วย"มันพูดทำหน้าเหมือน
พวกอาจารย์ฝ่ายปกครองสมัยเรียน
มัธยมอยู่
"ครับพวกผมผิดไปแล้ว"ผมพูด
"มานี่ มึงก็อย่าไปอิจฉามันสิวะ"
"ฟอด"เต็มแก้มไอ้นท ที่ตอนนี้
ยิ้มแก้มปริเป็นคนบ้าไปเรียบร้อย
"โปรดให้เกียรติสถานที่ด้วยครับ"
ไอ้ดิ้งแซว
"อันนี้ยกเว้น ว่าเเต่ถึงไหนแล้วนะ
จะไปช่วยผีพี่พิมรดาใช่ไหมไปซิ
ใช่ไหมครับเชียร์"ทีนี้หน้ามือเป็น
หลังตีนเลยนะไอ้นทมองหน้าไอ้
เชียร์แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"วันนี้มึงน่ารักวะเชียร์"ไอ้นทชม
ไอ้เชียร์ที่ตรงข้ามกับไอ้นทสุดๆ
คือนิ่งๆเฉยๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"สรุปเย็นนี้เราจะบุกห้องสมุดกันใช่
ไหมพวกเรา"ผมปลุกใจทุกคน แต่
"..เงียบ.."
"เฮ้ย พวกมีง"
"ใจสู้หรือเปล่า ใหวไหมบอกมา.."
"พอๆไอ้ไกด์ร้องเพลงเขาเสียหมด"
ไอ้นทห้าม
"งั้นเอาใหม่นะเว้ย"
"เย็นนี้พวกเราจะไปบุกช่วยผีห้องสมุด
กันใช่ไหมวะ"ผมถามใหม่
"ใช่ พวกเราจะบุกห้องสมุดกันไปเผาให้
มันเกลี้ยง ฮ่าฮ่า"
"เพี้ย"
เสียงตบเกรียนไอ้นทจากฝีมือไอ้เชียร์
"ใจร้ายกับกูตลอดเลยนะไอ้เชียร์"ไอ้นท
ทำใจน้อยใส่ไอ้เชียร์
"ก็มึงแม่งโอเว่อร์แอคตลอด"ไอ้เชียร์ว่า
"ก็บรรยากาศจะได้คึกครึนตอนนี้เรากำลัง
จะไปหาผีห้องสมุดกันนะไม่ได้ไปหา
บรรณรักษ์ในห้องสมุด"มันก็แถของมันไป
แต่ถ้ากลุ่มเราไม่มีไอ้นทก็คงเหงาแน่ๆ
"งั้นแยกย้ายเจอกันที่ใต้ถุนห้องสมุดทุ่ม
ครึ่งนะพวกมึง"ผมบอกเวลานัดหมายแล้ว
ก็แยกย้ายกันไป
ทุ่มครึ่ง
ไอ้ดิ้งไปรับผมที่ห้องเพื่อออกมาพร้อม
กัน ส่วนไอ้นทกับไอ้เชียร์ก็มาพร้อมกัน
"พร้อมนะพวกมึง"ผมถาม
"คราวนี้มึงพกเครื่องรางอะไรมาด้วย
หรือเปล่าวะไอ้นท"ไอ้ดิ้งถาม
"มาหาผีห้องสมุดกูเตรียมนี่มาเลย
ปากกา ดินสอ ยางลบ"ไอ้นทชูอุปกรณ์
ของมันให้พวกผมดู
"เอาที่มึงเห็นว่าควรเลยนท"ผมพูด
"งั้น ไปเถอะวะเดี๋ยวห้องสมุดก็จะปิด
แล้วเราจะต้องไปซ่อนตัวในนั้น"แล้ว
พวกเราก็เดินเข้าไปในห้องสมุดซึ่งปิด
ตอนาองทุ่มของทุกวัน ตอนนี้สองทุ่ม
แล้วบรรณารักษ์หนุ่มคนใหม่ตรวจสอบ
ความเรียบร้อยของห้องสมุดแล้วก็จัด
การล็อคประตูห้องความมืดเข้าครอบ
งำเรามีแค่ไฟฉายและแสงไฟสลัวๆหน้า
ห้องสมุดที่มีแสงส่องเข้ามาในห้องสมุด
"ห้องสมุดตอนมืดๆแบบนี้น่ากลัวฉิบเลย
วะ"ไอ้นทคนเดิมจะพูดทำไม แล้วอยู่
ไฟดวงกลางห้องก็สว่างขึ้น
"ห้องสมุดปิดแล้วทำไมยังไม่กลับ"
เสียงเยือกเย็นฟังแล้วขนลุก(ระดับ1)
"ห้องสมุดปิดแล้วทำไมยังไม่กลับ"
เสียงเยือกเย็นเริ่มตวาดนิดๆ
"ห้องสมุดปิดแล้วทำไมยังไม่กลัว
กรี๊ดดด"เสียงกรี๊ดมันกรีดเข้าไปใน
หัวใจจริงๆ จบเสียงตู้ใส่หนังสือสั่น
สะเทือนไปทั้งห้องหนังสือที่วางอยู่
ในชั้นตกลงพื้นห้องตู้หนังสือล้มเหมือน
โดมิโนไม่มีผิด
"ห้องสมุดปิดเเล้วทำไมไม่ปลุก"
"ห้องสมุดปิดเเล้วทำไมไม่ปลุก"
"ห้องสมุดปิดเเล้วทำไมไม่ปลุก"
"ห้องสมุดปิดเเล้วทำไมไม่ปลุก"
"ห้องสมุดปิดเเล้วทำไมไม่ปลุก
กรี๊ดดด" เสียงกรีดร้องอีกครั้ง
นี้หนังสือที่ตกลงบนพื้นลอยอยู่
กลางอากาศแล้วหันมาทางพวก
ผม
"พวกแกมันเด็กดื้อต้องโดนทำโทษ"
พอพูดจบหนังสือที่ลอยอยู่ก็ตรงดิ่ง
มาที่เรา
"โอ้ย"
"เจ็บพวกเรามาหลบที่นี่ก่อนช่วยกันขน
โต๊ะมาทำเป็นบังเกอร์"
"ไอ้ดิ้งพูดอย่างกับอยู่ในสนามรบ"
"ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงมึงไปช่วยเชียร์มันยก
แล้วเอามาต่อกัน"มันก็จริงอย่างที่ไอ้ดิ้ง
มันว่าเพราะหนังสือลอยเข้ามาโจมตีเรา
อย่างกับลูกกระสุน ตอนนี้เรามากำบัง
แล้วต่อไปก็แค่เจรจา
"พี่พวกผมแค่ต้องการช่วย"ผมพูดตอน
นี้สิ่งที่ลอยอยู่กลางอากาศมันไม่ใช่หนัง
สืออีกต่อไป แต่มันคือตู้หนังสือนั่นเอง
"พวกแกจะช่วยอะไรฉันได้"ผีพี่พิมรดา
พูด
"พี่ก็บอกมาสิครับว่าต้องกาาอะไร แต่
ก่อนอื่นพี่เอาตู้ลงมาก่อนได้ไหมแล้วมา
นั่งคุยกันดีๆ"ผมเสนอ
"เงียบ"แล้วตู้ก็ค่อยตกลงบนพื้นอย่างช้าๆ
พวกเราจัดโต๊ะเหมือนตอนประชุม(ยังอุตส่า
มีเวลาจัด)คือมีเก้าอี้สำหรับผีพี่พิมรดานั่ง
แล้วก็เก้าอี้พวกผมที่ติดกันไม่มีช่องว่าง
"พี่แกไปไหนแล้ววะ"ไอ้นทถาม
"โน้นไง"ไอ้เชียร์ที่เพดานห้องสมุดผีพี่พิม
กำลังคลานตรงมาที่พวกเราสภาพมือติด
เพดานหน้าหันสู้พื้นห้องผมสาวลู่ลงปิด
หน้าตาน้ำเลือดย้อยมาเป็นทางก่อนจะ
ล่วงลงมาบนพื้นห้องก่อนจะค่อยๆคลาน
ไปนั่งบนเก้าอีในท่านั่งก้มหน้ามองพื้น
น้ำเลือดยังใหลไม่หยุด
"พี่ต้องการใช้พวกเราชชะช่วยครับ"
ผมพูดทันใดนั้นหน้าที่ก้มลงก็แหงน
มามองแต่ยังนั่งท่าเดิม
"เขามีหน้าที่ต้องปลุก"
"ฉันหลับอยู่ไม่มีใครปลุก"
"ทำไมเขาไม่ปลุกฉัน"
"ถ้าเขาปลุกฉัน ฮือ ฮือ ฉันอาจจะ
ไม่ตาย"
"ทำไม่เค้าไม่ปลุกฉัน กรี๊ดดด"เสียงกรี๊ด
ดังไปทั่วห้องสมุดแล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็กลับ
สู่ปกติตู้หนังสือกลับเข้าที่เหมือนไม่เคยเกิด
อะไรขึ้น แต่ที่ไม่ปกติคือ
"ไอ้เชียร์ ไอ้เชียร์อยู่ไหน"ไอ้นทถามอย่าง
ร่อนรน
"นั่นไอ้เชียร์"ไอ้อิ้งชี้ร่างไอ้เชียร์ที่ลอยอยู่
ในอากาศไอ้นทวิ่งไปข้างเพื่อจะช่วยไอ้เชียร์
แต่ก็ต้องหยุดเมื่อไอ้นทถูกมือขิงพี่พิมรดา
บีบคอไว้
"ให้เวลาสามวันช่วยฉันไม่เช่นนั้นฉันจะเอา
เพื่อนของพวกแกมาเฝ้าห้องสมุดแทนฉัน"
"ฮ่า.ฮ่า ฮ่า"แล้วร่างทั้งสามก็หายไปเหลือ
ผมกับไอ้ดิ้งเพียงสองคน
"คิดถูกคิดผิดที่คิดจะช่วยวะจะเริ่มยังไงดี
ถ้าไอ้นทกับไอ้เชียร์เป็นอะไร กูจะไม่ให้
อภัยตัวเองเลย"น้ำตาผมใหลนองหน้า
เพราะผมทำให้เพื่อนอยู่ในอันตราย
"ใจเย็นๆไกด์ค่อยๆช่วยกันคิดมันต้อง
มีคำตอบในตัวของมัน ส่วนไอ้เชียร์มัน
มันก็ยังมีไอ้นทอยู่ด้วย เราช่วยกันคิด
เดี๋ยวก็คิดออกว่าต้องทำไง.......
....มึงยังมีกูจำไว้.."ไอ้ดิ้งพูดจบแล้ว
ดึงผมไปกอดไว้แน่น
"กูดีใจนะดิ้งที่มีมึง"
หัวข้อ: มหาลัยนี้...ผีเฮี้ยน ตอน ทะเลคอย 5.4 8/9/59 พาร์ท 2 จบแล้วตอนนี้ (อ่าน 11649 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก