ตอนพิเศษ วันวาเลนไทน์
ดอกกุหลาบปีนี้คาดว่าจะสร้างรายได้เป็นกอบเป็นกำในช่วงเทศกาลสำคัญที่ใกล้จะถึงนี้ ดูจากยอดสั่งซื้อที่มีมากกว่าแต่ก่อนก็อดที่จะยิ้มหน้าบานไม่ได้ แบบนี้ค่อยหายเหนื่อยจากการลงแรง แต่ก็ใช่จะหมดหน้าที่ ก็เพราะคนสั่งมากก็ต้องใช้เวลาดูแลมากกว่าปกติ ดังนั้น ชีวิตแทบทั้งวันและค่อนคืนใหญ่จึงต้องคลุกอยู่แต่ในไร่ กลับบ้านก็ตอนนอน ตื่นเช้าก็เข้าไร่ ชีวิตวนเวียนแบบนี้มาเกือบสองอาทิตย์หลังจากไปฮันนีมูนมา
จะว่าไป ก็แทบไม่ได้คุยหรือหยอกล้อกับอัษฎาอย่างเมื่อก่อน ยังดีที่คนรักเข้าใจ บางทีก็ลงมาช่วยที่แปลง ใหญ่จะให้ช่วยแต่ช่วงเช้าที่อากาศเย็นสบาย แต่พอคล้อยบ่ายก็ให้เข้าออฟฟิศแทน
คนพี่ยุ่งกับในไร่ ใช่ว่าคนน้องจะว่าง เล็กก็หัวหมุนเช่นกันกับการทำบัญชี อีกทั้งยังมีรายการสั่งซื้อเข้ามามาก ต้องเรียกได้ว่า หัวหมุนกันเลยทีเดียว แม้จะมีภรรยาอย่างแคทคอยช่วย แต่กลัวจะเหนื่อยและปวดหัวเลยให้นั่งมองอยู่เฉยๆ นิสัยเหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้อง
“น่าเบื่อจังค่ะ” แคทเอ่ยออกมาหลังจากนั่งดูสามีทำบัญชีไปคิ้วขมวดไป
“นั่นน่ะสิ” อัษฎาที่นั่งข้างๆ พยักหน้าเห็นด้วย ใจจริงอยากออกไปเที่ยวเล่นด้านนอก แต่ใหญ่กำชับว่าให้นั่งแต่ในนี้ ไม่อยากขัดเดี๋ยวก็ได้ทะเลาะกัน เลยต้องนั่งนิ่งแบบนี้ “ง่วงด้วย”
อัษฎาคิดจะกลับเรือน แต่เปลี่ยนใจไปโกงดังคัดแยกคงจะทำให้หายง่วงได้บ้าง ทันทีที่เข้าไป บรรยากาศเฮฮาที่คิดไว้กลับไม่เป็นอย่างนั้น เพราะทุกคนต่างก้มหน้าก้มตาคัดแยกดอกไม้โดยที่ไม่พูดอะไรกัน อาจเพราะถูกเร่งมาด้วย แม้แต่ดอกดาวเรืองยังมีคนสั่งเยอะกว่าทุกที นี่มันเทศกาลความรักหรืออะไรกันแน่
เมื่อคิดว่าอาจเป็นภาระ อัษฎาจึงเลือกที่จะกลับเรือน จะไปช่วยในครัวก็กลัวถูกบ่นอีก ทำไมวาเลนไทน์ปีนี้มันช่างน่าเบื่อเหมือนทุกปีนะ ปีก่อนๆ ก็เอาแต่ทำงานหามรุ่งหามค่ำ ปีนี้แม้ไม่ได้ทำงานแต่ก็เบื่ออยู่ดี
อัษฎานั่งอยู่หน้าระเบียง ดวงตากลมมองฟ้า มองภูเขาอย่างไร้จุดหมาย หากตอนนี้อยู่เมืองกรุงเขาคงออกไปเที่ยวห้างที่ไหนสักที่ แม้ทุกครั้งจะต้องไปเดินคนเดียวโดยไร้เงาแฟนเก่า แต่ก็ยังดีกว่าอยู่เหงาๆ คนเดียว อย่างน้อยในห้างก็ยังมีคนมากมายทำให้รู้สึกว่ามีเพื่อนบ้าง
“ทำอะไรน่ะ” เสียงของแม่ดังขึ้น ร่างผอมหันไปยิ้มบางๆ ส่งให้
“กำลังคิดเรื่องเก่าๆ อยู่ ใกล้วาเลนไทน์เข้ามาทุกวัน งานที่ไร่ยิ่งเยอะ” อัษฎาว่า
“ปีนี้ดูท่าว่าจะเยอะกว่าปีก่อนๆ คงเพราะได้ออกทีวีด้วย” แม่อิ่มมองหน้าลูกชายเพียงคนเดียวพร้อมรอยยิ้ม “เบื่อหรือเราน่ะ”
“มาก” ตอบอย่างไม่ต้องคิด “อัดจะเข้าไปช่วยงานในไร่ คุณใหญ่ก็ไล่ออกมา พอไปที่โกดัง ทุกคนก็ก้มหน้าก้มตาทำงาน อัดเลยไม่มีที่ไป” หน้าขาวติดบึ้งตึง รู้สึกเหมือนผีไม่มีศาลชอบกล
“ลองถักไหมพรมแก้เบื่อไหมล่ะ” ดูเหมือนลูกชายจะยังไม่เข้าใจ แม่อิ่มจึงเดินไปหยิบตะกร้าไหมพรมหลายสีออกมาจากลิ้นชัก “นี่ไหมพรม แม่กับคุณพิกุลชอบถักเวลาเบื่อแล้วก็ว่างน่ะ อัดจะลองดูไหมลูก”
“อัดทำไม่เป็นหรอกครับ” แม้จะดูเป็นงานของผู้หญิง แต่อัษฎาก็เคยเห็นผู้ชายทั้งแท่งถักมาแล้ว แถมถักสวยซะด้วย
“ไม่มีใครทำอะไรเป็นมาตั้งแต่เกิดหรอก อัดก็ค่อยๆ ฝึกทำเอา เอาง่ายๆ อย่างผ้าพันคอดีไหม แม่จะสอนให้” อัษฎามองหน้าแม่ตัวเองก่อนพยักหน้ารับ หากถักสวยก็กะจะเอาให้ใหญ่ แต่หากออกมาไม่สวยก็คงจะเป็นผ้าเช็ดอะไรสักอย่าง
“นี่นะ ทำแบบนี้” แม่อิ่มค่อยๆ สอนลูกชายอย่างใจเย็น คนที่ไม่เป็นอะไรเลยได้แต่ขมวดคิ้วและทำตาม ตรงไหนติดขัดก็จะเรียกแม่ตลอด
“ยากนะเนี่ย” เสียงบ่นเบาๆ ออกจากปากอวบ อัษฎาขมวดคิ้วจิ้มไหมพรมตามที่แม่สอน แรกๆ มันอาจจะยุ่งยากและพันมือพันไม้ไปซะหมด แต่พอผ่านไปหลายชั่วโมงก็เริ่มดีขึ้น มารู้ตัวอีกทีท้องฟ้าด้านบนกลายเป็นสีดำไปแล้ว ร่างผอมวางไหมพรมลงบนโต๊ะแล้ววิ่งไปเปิดไฟ ความมืดบนเรือนสว่างพรึ่บ คนเปิดไฟย้อนกลับมาที่งานตัวเองพลางสะดุ้ง “ตกใจหมด”
“ตกใจอะไร พี่ไม่ใช่ผีสักหน่อย” ใบหน้าอิดโรยของใหญ่ทำให้อัษฎาลืมงานของตัวเอง ร่างผอมลูบคลำใบหน้าคมก่อนดันหลังให้กลับเข้าห้อง แต่แป๊บเดียวก็ต้องวิ่งกลับมาเอางานตัวเองเข้าห้องด้วย “นั่นอะไรน่ะ”
“ไหมพรมไง แม่สอนให้ถักผ้าพันคอ” ไม่ใช่เรื่องที่จะปิดบัง อัษฎาชูผ้าพันคอที่ถูกถักไปได้มากโข แม้จะบิดเบี้ยวไปบ้าง แต่ก็ถือว่าใช้ได้
“ถักให้พี่หรือ” ใหญ่ยิ้มแป้นทันที
“ถ้าสวยนะ แต่อัดว่ามันไม่สวยว่ะ”
“อัดถักให้พี่ เบี้ยวแค่ไหนก็สวยหมดนั่นแหละ แม้ของไม่สวย แต่คนทำตั้งใจ พี่ชอบทั้งนั้น”
“ปากหวานจริงนะ”
ใหญ่ยิ้มน้อยๆ ก่อนเข้าห้องน้ำเพื่อชำระคราบไคล พอออกมาก็เห็นคนรักนั่งถักไหมพรมหน้าตาเคร่งเครียดคล้ายกับอ่านหนังสือสอบ
“มันต้องขมวดคิ้วขนาดนั้นเลยหรือ”
“ก็มันยาก”
“ยากก็วางก่อน ไปกินข้าวกัน”
อัษฎามองหน้าคนชวนที่ดวงตาคมแทบจะปิด ก่อนว่างผ้าพันคอบิดเบี้ยวแล้วตามออกไปด้านนอกที่ตอนนี้โต๊ะตั้งกับข้าวไว้รอเรียบร้อย ซึ่งมื้อค่ำเป็นไปอย่างเรียบง่ายและเงียบผิดแปลกจากที่เคยเป็น นั่นเพราะแต่ละคนก็เหนื่อยจากการทำงาน โดยเฉพาะเจ้าของไร่ทั้งสองที่กินข้าวไปตาปิดไป
เมื่อกลับมาในห้อง ใหญ่ก็ล้มตัวนอนหลับทันที มันเป็นแบบนี้มาหลายวันที่ใหญ่ไม่เอาอะไร ขอแค่ได้นอนเป็นพอ อัษฎายังนั่งถักผ้าพันคอไปเรื่อยๆ ด้วยความเพลิน รู้ตัวอีกทีก็เกือบฟ้าสาง และคนรักก็ตื่นพอดี ร่างกำยำตกใจที่ยังเห็นคนรักนั่งถักผ้าพันคอไม่ยอมหลับยอมนอน
“พี่ว่าไม่ต้องทำแล้ว ทำแล้วไม่ยอมนอนแบบนี้” ใหญ่โวยวายพร้อมกับลุกขึ้นมาดึงไหมพรมออกจากมือ อัษฎาที่กำลังถักร้องเสียงหลงเมื่อใหญ่ดึงผ้าพันคอไปทำให้ที่ถักหลุดออกไปเกือบครึ่ง
“อัดทำตั้งนานนะ” แทบไม่เคยขึ้นเสียง แต่ครั้งนี้มันเกินไปจริงๆ อัษฎายืนจ้องหน้าคนที่อุกอาจดึงไหมพรมของเขาไป
“จะทำก็รู้จักเวลาสิ ไม่ใช่อดตาหลับขับตานอนถักมันอยู่นั่น” ใหญ่ก็ไม่ยอมเช่นกัน “จะทำอะไรก็ควรจะรู้จักความพอดี ไม่ใช่ตะบี้ตะบันทำจนไม่หลับไม่นอน”
แม้จะไม่ชอบใจ แต่ที่ใหญ่พูดก็ถูก ก็ตอนที่ถักมันเพลินจนลืมดูเวลา รู้แค่อยากถักให้มันเสร็จไวๆ หากไม่สวยจะได้ถักใหม่เพื่อให้ทันวันวาเลนไทน์นี้
“อัดขอโทษ” น้ำเสียงอ่อนเอ่ยออกมา คนดุเห็นท่าทางและน้ำเสียงรู้สึกผิดก็ถอนหายใจออกมา
“พี่เป็นห่วงรู้ไหม อย่าทำแบบนี้อีก เข้าใจไหมครับ” คนเป็นห่วงเดินเข้ามากอด เมื่อกี้ไม่ได้ตั้งใจจะขึ้นเสียง แต่รู้สึกไม่พอใจมากๆ ที่เห็นคนรักยังนั่งอยู่ที่เดิม คนในอ้อมกอดพยักหน้าช้าๆ รับคำ “ดีแล้ว งั้นไปนอนเถอะ เดี๋ยวพี่จะไปทำงานแล้ว”
“พี่ใหญ่ก็ด้วย ทำอะไรก็รู้จักพักบ้าง อัดเป็นห่วง” ใบหน้าขาวหงิกงอจุดรอยยิ้มบางๆ ของคนเป็นห่วงขึ้นมา ใหญ่หอมแก้มตอบแทนความเป็นห่วงไปฟอดใหญ่
“ครับ ไปนอนซะนะ”
อัษฎาสะลึมสะลือตื่นมาตอนบ่าย รู้สึกหนักหัวคล้ายกับเอาลูกตุ้มมาห้อยไว้ จังหวะที่จะก้าวขาลงเตียง เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาซะก่อน คนที่เข้ามาคือลูกเจี๊ยบที่ยิ้มแป้นถือกล่องบางอย่างเข้ามาด้วย
“อะไรน่ะลูกเจี๊ยบ”
“ช็อกโกแลตจ้ะ ลูกเจี๊ยบเอามาให้พี่อัด”
“หืม” อัษฎารีบหันไปดูปฏิทิน “วันนี้วันที่สิบสามเองนี่นา” พรุ่งนี้ต่างหากถึงจะวาเลนไทน์
“บ้าแล้ว วันนี้วันที่สิบสี่จ้ะ” ลูกเจี๊ยบเถียง แต่คนที่ยังนั่งบนเตียงส่ายหน้ายืนยันว่าไม่ใช่ “จริงๆ ดูจากมือถือลูกเจี๊ยบเลย” ว่าแล้ว โทรศัพท์ที่อัษฎาซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดก็ถูกยื่นมาตรงหน้า คิ้วดำขมวดเป็นปมเมื่อบนหน้าจอขึ้นวันที่สิบสี่เดือนกุมภาพันธ์
“เดี๋ยวนะ แต่ปฏิทินนั่นมัน...” นิ้วเรียวชี้ไปยังปฏิทินแขวนที่ติดผนัง แล้วสายตาเหลือบขึ้นไปมองเดือนที่โผล่แค่นิดเดียว ลูกเจี๊ยบเดินไปขยับจนเห็นว่า หน้าที่อัษฎาดูเป็นของเดือนที่แล้ว นั่นคือเดือนมกราคม ที่สำคัญ ดันลืมว่าเดือนกุมภาพันธ์ที่ไหนเขามีสามสิบเอ็ดวันกัน พอเห็นแล้วก็อยากจะตบหน้าตัวเองแรงๆ
“พี่อัดเบลอแล้วล่ะ” ลูกเจี๊ยบขำท่าทางของพี่ที่รักและเคารพ “นี่จ้ะ ลูกเจี๊ยบเลือกเองกับมือเลยนะ อันแพงๆ ลูกเจี๊ยบไม่มีเงิน พี่อัดคงไม่ว่าอะไรใช่ไหมจ๊ะ” อัษฎามองช็อกโกแลตรูปเหรียญบาทห้าเหรียญแล้วอมยิ้ม นานแล้วที่ไม่ได้เห็นของกินแบบนี้
“จะว่าอะไรล่ะ ลูกเจี๊ยบตั้งใจเอามาให้นี่นา ที่จริงไม่ต้องก็ได้นะ แค่เราตั้งใจเรียนก็พอแล้ว” เค้าโครงหน้าตาเด็กสาวเริ่มมีแววสวย อัษฎาลูบศีรษะทุยเบาๆ ด้วยความรัก เพราะเป็นลูกคนเดียว ไปอยู่กับป้าก็เป็นน้องเล็ก ดังนั้น ลูกเจี๊ยบที่ขอเป็นน้องสาวจึงเป็นที่รักมาก และอัษฎาก็ส่งเสียให้เรียนด้วยเงินเก็บของตัวเองตั้งแต่เริ่มทำงานซึ่งก็น่าจะทำให้ลูกเจี๊ยบเรียนจบมัธยมปลาย ส่วนมหาวิทยาลัยคงต้องให้แสดงฝีมือในการเรียนเพื่อขอทุนเรียนดีตามที่เจ้าตัวฝัน และดูท่าฝันคงไม่ไกลเกินเอื้อมในเมื่อผลคะแนนที่ผ่านมาได้ที่หนึ่งมาตลอด
“ลูกเจี๊ยบจะตั้งใจเรียนจ้ะ พี่อัดอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวไปกินข้าว ลูกเจี๊ยบเอาข้าวมาไว้บนโต๊ะแล้ว” ตอนเดินหาอัษฎาเจอกับเจ้าของไร่พอดี ใหญ่บอกให้ลูกเจี๊ยบมาดูว่าอัษฎาตื่นหรือยัง หากตื่นแล้วก็หาอะไรให้กินด้วย
อัษฎาใช้น้ำเย็นขับไล่ความมึนงงจนหาย ร่างผอมเดินออกมานั่งที่โต๊ะทานข้าว มื้อเช้ารวบเที่ยงเป็นอาหารง่ายๆ อย่างกระเพาไข่ดาวไม่สุกในแบบที่เขาชอบ ลูกเจี๊ยบที่นั่งอีกฟากเท้าคางมองตาใส
“มองพี่ทำไม หรืออยากกินด้วย” รู้สึกถูกจ้องมอง พอเงยหน้าขึ้นก็สบเข้ากับเด็กสาวพอดี
“ลูกเจี๊ยบกินแล้วจ้ะ แค่อยากมองพี่อัดเฉยๆ” ที่อยากมองเพราะรู้สึกว่าตัวเองจะโชคดีแบบพี่ชายคนนี้หรือเปล่า ที่ได้เจอทั้งคนรักที่ดี กับข้าวนี้ใหญ่เป็นคนสั่งให้แม่ครัวทำกระเพาเผ็ดน้อยกับไข่ดาวไม่สุก “อิจฉาพี่อัดจังน้า ลูกเจี๊ยบจะเจอคนรักแบบคุณใหญ่บ้างหรือเปล่า”
“เรียนก่อนแล้วค่อยคิดน่าพี่ว่า” ส่ายหน้าขำกับความคิดของเด็กสาว “กว่าพี่จะเจอคุณใหญ่ พี่ก็ไม่ได้มีความสุขแบบนี้หรอก”
“ทำไมละจ้ะ พี่อัดเคยมีแฟนมาแล้วหรือ” รู้สึกดีที่ได้รู้เรื่องพี่ชายบ้าง เพราะลูกเจี๊ยบเล่าเรื่องราวตัวเองให้ฟังจนหมดไส้หมดพุง
“เคยสิ” อัษฎาว่า สมองประมวลความหลังขึ้นมา ริมฝีปากอวบเผยรอยยิ้มบางๆ “ตอนแรกที่พี่ได้เจอแฟนคนนี้นะ เขาเป็นคนเพอเฟกมาก รวย หล่อ หน้าตาดี เป็นเดือนคณะด้วยนะ”
“จริงหรือ แล้วทำไมถึงเลิกกันละจ๊ะ”
“เพราะเขาเบื่อพี่ละมั้ง เราคบกันมาตั้งแต่เราอยู่ปีสอง จนพี่เรียนจบแล้วออกมาทำงาน รวมๆ ที่คบก็เกือบหกปีละมั้ง” นานพอดูสำหรับรักครั้งแรก “เขาเบื่อที่พี่หวงตัวเอง เบื่อที่พี่ทำแต่งานไม่มีเวลาให้ เบื่อที่พี่ไปไหนด้วยไม่ได้เวลาเขามีปาร์ตี้กับเพื่อน” ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ทะเลาะกันแทบทุกวัน อัษฎาย้ายจากบ้านของป้ามาพักที่คอนโดมิเนียม และแฟนคนแรกขอย้ายมาอยู่ด้วย แต่อัษฎาปฏิเสธ ไม่ใช่ไม่รัก แต่มันชินกับการอยู่คนเดียวมากกว่า
“แย่เลยนะ เพราะแบบนั้นก็เลยเลิกเหรอจ๊ะ”
“ที่เลิกเพราะเขามีคนอื่นต่างหาก” ยามนึกถึงภาพที่เจอแฟนของเรากอดกับคนอื่น ทั้งจูบทั้งหอมแทบจะได้เสียกันในผับ มันช่างเป็นภาพที่สะเทือนใจจนไม่มีวันลืม เพราะเพื่อนสนิทอย่างแอนไปเจอเข้าและเรียกให้ไปดู อัษฎาต้องทิ้งงานเพื่อไปดูให้เห็นกับตา ที่เจ็บใจคือแฟนเก่าแนะนำว่าเขาคือเพื่อน มันช่างน่าโมโห
“นิสัยไม่ดีมากเลย พี่อัดเลิกได้ก็ดีแล้วจ้ะ ลูกเจี๊ยบละกลัวเจอคนแบบนั้นจัง” เด็กสาวยู่ปากรู้สึกสยองกับคนแบบแฟนเก่าอัษฎาคนนั้น
“แต่ก็ดีนะ ถ้าเขาไม่เลิกกับพี่ละก็ พี่คงไม่ต้องหนีมาที่นี่แล้วเจอคุณใหญ่ของลูกเจี๊ยบหรอก” ในความทุกข์หนักก็มักจะมีสิ่งดีๆ เกิดขึ้นตามมาเสมอ
“ใช่ๆ คุณใหญ่นะ ทั้งหล่อ รวย เพอเฟก ที่สำคัญ ไม่เจ้าชู้ด้วย ผู้หญิงตั้งมากมายเข้าหาแต่คุณใหญ่ไม่เล่นด้วยสักคน ลูกเจี๊ยบอยากยกนิ้วให้เลย”
พูดไปกินไปจนข้าวหมด อัษฎาเดินลงจากเรือนเพื่อเก็บจานไปล้างที่โรงครัว ซึ่งตอนนี้ทุกคนกำลังทำหน้าที่ของตัวเองอย่างแข็งขัน อัษฎาทักทายแม่ตัวเองนิดหน่อยก่อนขอตัวขึ้นข้างบน ดูแล้วเขาอาจจะรบกวนคนอื่นได้ ส่วนลูกเจี๊ยบแยกตัวไปทำการบ้านให้เสร็จ
อัษฎาย้อนกลับเข้าห้อง มองไหมพรมที่ถูกดึงออกเกือบครึ่งก็ได้แต่ถอนหายใจ วันนี้วันวาเลนไทน์ ผ้าพันคอนี่คงเสร็จไม่ทัน ทำไมเขาถึงสับเพล่าขนาดนี้นะ ลืมดูเดือนบนปฏิทินซะได้ มิน่าเมื่อวานใหญ่ถึงกลับเร็วกว่าทุกวัน และวันนี้เห็นลูกเจี๊ยบบอกว่าใหญ่ออกไปส่งดอกกุหลาบในเมือง จะกลับค่ำๆ ดังนั้นมือเรียวจึงรีบถักผ้าพันคออีกครั้ง ได้แค่ไหนก็แค่นั้น
เวลาผ่านไปเสียงเคาะประตูดังขึ้นเรียกให้อัษฎาเงยหน้ามอง แล้วก็เพิ่งรู้ว่าด้านนอกมืดสนิทแล้ว นี่ทำจนเพลินแบบที่ใหญ่บอกอีกแล้วสินะ เสียงที่ประตูยังดังต่อเนื่อง ร่างผอมรีบลุกไปเปิด แม้จะหน้ามืดนิดหน่อยแต่ก็ประคองตัวเองไปเปิดได้
“มีอะไรครับ” เอ่ยถามคนงานที่ทำหน้าตื่นมาหา
“คือคุณใหญ่...” น้ำเสียงแปลกๆ และท่าทางลนลานทำให้อัษฎาตกใจกลัว
“คุณใหญ่ทำไม หรือถูกรถชน” ใจเริ่มไม่อยู่กับตัว ร่างผอมรีบวิ่งออกจากห้องแล้วตรงเข้าไปยังไร่ทันที ตอนนี้กลัวความคิดตัวเองไปหมด “พี่ใหญ่” เสียงใสตะโกนดังไปทั่วบริเวณ น่าแปลกทำไมวันนี้ไร่ถึงไม่มีแสงไฟส่องเลยสักนิด มือถือก็ไม่ได้เอามา มีเพียงแสงจันทร์ที่เห็นเพียงเงาลางๆ เท่านั้น “พี่ใหญ่อยู่ไหน ไม่เล่นแบบนี้นะ”
พรึ่บ
อยู่ๆ แสงไฟสปอร์ตไลท์ก็พุ่งเข้ามาหาจนร่างผอมต้องหรี่ตาลง เมื่อปรับสายตาจนดีแล้ว ภาพที่เห็นตรงหน้าคือโต๊ะอาหารที่คลุมด้วยผ้าสีขาว บนโต๊ะมีเชิงเทียนวางอยู่ตรงกลาง สองฝั่งของโต๊ะกลมมีจานอาหารสไตล์ฝรั่งวางอยู่ และยังมีแก้วไวน์อีกด้วย
“นี่มันอะไรเนี่ย” อัษฎาเดินเข้าไปใกล้โต๊ะนั้น ก่อนจะหันมองไปรอบๆ ก็ยังไม่เห็นใครสักคน ดวงตากลมมองเห็นแผ่นกระดาษสีขาววางอยู่บนโต๊ะ เมื่อหยิบมาอ่านแล้วก็ต้องยิ้มออกมา ในช่วงเวลาที่อ่านก็จะมีเสียงพูดดังออกมาด้วย
“พี่ขอโทษที่ทำงานจนไม่มีเวลาให้ แต่พี่ก็ไม่ลืมว่าวาเลนไทน์นี้พี่ต้องทำอะไร พี่ไม่รู้ว่าที่ทำอยู่มันดีไหม แต่พี่ก็ตั้งใจที่จะทำเพื่ออัดจริงๆ สุขสันต์วันแห่งความรักครับ จากพี่ใหญ่” คนพูดค่อยๆ เดินออกมาจากความมืด ใหญ่แต่งชุดมาทำงานไม่ได้ดูหรู มือหนายื่นช่อดอกกุหลาบสีแดงสลับขาวช่อใหญ่มาให้
“พี่ใหญ่เล่นอะไรเนี่ย” ความขวยเขินพุ่งสูงจนไม่กล้าสบตา
“พี่ไม่ได้เล่นนะ รับสิ พี่จัดเองกับมือเลยนะ” อัษฎายื่นมือไปรับช่อดอกไม้ช่อโตมาถือไว้ ก่อนจะถูกจูงให้ไปนั่งที่เก้าอี้ “มันอาจดูไม่โรแมนติกเท่าไหร่ แต่พี่ก็พยายามที่สุดแล้ว” คนบอกไม่โรแมนติกยกมือขึ้นปัดจมูกแก้เขิน วันนี้เขาต้องรีบเข้าเมืองเพื่อส่งดอกกุหลาบ พอเสร็จแล้วก็ต้องรีบบึ่งกลับมาเตรียมงานคืนนี้ ดีที่น้องชายคอยช่วย
“แค่นี้อัดก็ไม่รู้จะรักพี่ยังไงแล้ว” พอได้ยิน ใหญ่ก็หัวเราะร่วน “ว่าแต่ เอาเวลาที่ไหนมาจัดเนี่ย” ตอนนี้ไฟสปอร์ตไลน์สองดวงสาดมาที่พวกเขา
“ก็ช่วงเย็นนั่นแหละ พี่รีบแทบตายกลัวไม่ทัน แล้วก็กลัวอัดออกมาเห็นด้วย เจ้าเล็กก็ลุ้น” ตอนจัดเตรียมของแทบไม่มีใครเป็นสุข ต่างคนก็ต่างกลัวอัษฎาออกจากเรือนมาที่ไร่ หากเป็นเช่นนั้น ที่วางแผนไว้ก็จบเห่ “พี่ดีใจนะ ที่อัดชอบ”
“อัดชอบทุกอย่างนั่นแหละ ถ้ามันออกมาจากใจ จะแค่ดอกหญ้ากำเดียวอัดก็ดีใจแล้ว” เอาจริงๆ ไม่ว่าจะดอกไม้ถูก ดอกไม้แพง หรือดอกไม้ข้างถนน หากคนให้ๆ ด้วยใจ ยังไงมันก็มีค่าเท่ากัน
“น่ารักอีกแล้วเมียพี่” ใหญ่เทไวน์องุ่นใส่แก้วก่อนยกรอคนรัก เสียงชนของแก้วไวน์ดังเบาๆ แต่ความรักที่ส่งผ่านไปช่างยิ่งใหญ่
“นี่พี่คิดเองหรือใครคิดให้”
“พี่คิดสิ อย่ามาดูถูกความโรแมนติกของพี่นะครับ”
“ขอบคุณนะครับ แต่อัดไม่มีอะไรให้พี่ใหญ่เลย”
“อัดคือของขวัญที่ดีที่สุดของพี่แล้ว”
“เลี่ยนว่ะ”
“เขินพี่ล่ะสิ”
“เออ”
“เมียพี่โคตรน่ารักเลย”
ภาพที่ไร่ดอกไม้สร้างรอยยิ้มให้ผู้ร่วมขบวนการ เล็กที่ช่วยจัดทำทุกอย่างไว้รอปลื้มใจที่เห็นพี่ชายมีความสุข แขนยาวรวบเอวภรรยาสุดที่รักมาแนบชิด พร้อมกดหอมแก้มไปฟอดใหญ่
“เล็กก็รักแคทนะ สุขสันต์วันแห่งความรักครับ”
“แคทก็รักเล็กนะ ขอโทษที่เคยทำตัวแย่ และเป็นแม่ที่ไม่ดีของลูกเล็ก”
“แค่แคทยอมเปิดโอกาสให้เล็ก ให้ตัวเองและให้ลูก แค่นี้ก็ดีมากที่สุดแล้ว”
“ขอบคุณนะ”
ระหว่างที่ริมฝีปากทั้งสองจะสัมผัสกัน ดันมีเสียงกระแอมดังขัด พอหันไปมองก็เจอกับสายตานับสิบคู่ บ้างก็หัวเราะ บ้างก็ก้มเขิน เมื่อรู้ตัวว่าทำอะไรโจ่งแจ้ง แคทก็รีบวิ่งกลับไปที่เรือนโดยมีเล็กวิ่งตามไปด้วย จึงเหลือแต่คนงานที่พากันแอบดูความรักของเจ้านาย
บรรยากาศสีชมพูเริ่มแผ่ไปรอบไร่ จนดอกดาวเรืองแทบเป็นสีชมพู ใหญ่กินไปมองคนรักไป เขาช่างโชคดีที่เจอคนดีและคนที่รักเขาจริงๆ ไม่ใช่เฉพาะวันพิเศษ แต่เป็นในทุกๆ วัน แค่มีอัษฎาอยู่ด้วยก็เหมือนเป็นวันแห่งความรัก
วาเลนไทน์ปีหน้าคงต้องหาวิธีเซอร์ไพรส์แบบใหม่อีก รู้สึกดีใจที่เห็นคนรักยิ้มแย้มมีความสุข แบบนั้นใหญ่ก็พลอยมีความสุขไปด้วย แบบนี้ละมั้งที่เขาเรียกว่า...
ความรัก
.......................................................................
Happy Valentine's day 2017 ค่าา
มาเร็วไปนิด แต่ความรักไม่มีลด มีแต่เพิ่มค่า
หัวข้อ: คำทำนาย ทายว่าต้องรัก > ตอนพิเศษ ความสุข < [P.21] // [02/10/60] (อ่าน 215085 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก