ตอนพิเศษ เขาคือคนขี้หึง
หากพูดถึงชื่อเจ้าของไร่แห่งนี้ ละแวกข้างหรือแม้แต่ไร่ถัดๆ ไปจะรู้จักดี ของๆ เขาก็คือของๆ เขา ไม่ว่าผู้นั้นจะยิ่งใหญ่มาจากไหนก็ตามแตะต้อง ซึ่งตอนนี้ มีอยู่อย่างหนึ่งที่เจ้าของไร่หวงสุดชีวิต หวงยิ่งกว่าชีวิตตัวเองเสียอีก นั่นก็คือ...
“พี่บอกอัดแล้วนี่ ว่าห้ามไปที่ตลาดนั่น” เสียงทุ้มบอกด้วยความโมโห ทั้งที่สั่งนักสั่งหนาว่าห้ามไปที่ตลาดป่าแต่คนตรงหน้าก็ไม่ยอมจะฟัง
“อัดไปแค่แป๊บเดียวเอง ไม่มีอะไรเสียหน่อย พี่ใหญ่คิดมาก” คนขัดคำสั่งพยายามยิ้มเอาใจ ตั้งแต่เช้าตรู่ ลูกเจี๊ยบ ลูกสาวคนงานในไร่ที่ทำตัวติดกับอัษฎาแอบมาชวนไปเที่ยว และหนึ่งในนั้นคือตลาดป่า เพราะยังติดใจรสชาติลูกไหนของคนที่นี่จึงอยากจะไปซื้ออีกรอบ แต่บังเอิญไปเจอกับคนงานฝั่งไร่องุ่นที่คงจะไปรายงานเลยทำให้เขาต้องถูกบ่นแบบนี้
“คิดมากยังดีกว่าคิดน้อย เกิดเจอไอ้พวกอันธพาลอีกจะทำอย่างไร” น้ำเสียงเจือความเป็นห่วงทำให้คนดื้อทำหน้าสลด “พี่รู้ว่าอัดเป็นผู้ชาย แต่ตัวผอมแบบนี้ อีกทั้งลูกเจี๊ยบก็เป็นเด็กผู้หญิง สองแรงจะไปสู้ไอ้พวกนั้นได้เช่นไร”
“อัดขอโทษ ต่อไปถ้าอัดไปอีก อัดจะขอพี่ใหญ่ก่อน” พูดเอาใจพลางยื่นแขนรัดเอวหนา ใบหน้าขาวถูหน้าอกแกร่งไปมาเพื่ออ้อนให้คลายโกรธ
“ถ้าอัดยังดื้ออีก พี่จะล่ามไว้คอยดู” ร่างผอมเบิกตาโตทันทีที่ได้ยิน เพราะหากเป็นคนอื่นพูดคงจะไม่คิดอะไร แต่หากเป็นเจ้าของไร่นี้ รับรองว่าทำจริงอย่างแน่นอน “ชอบนักหนีเที่ยวเนี่ย เดี๋ยวต้องไปบ่นลูกเจี๊ยบด้วย พากันเที่ยวดีนัก”
“พี่ใหญ่ละก็” ใบหน้าขาวง้ำงอทันที
ไม่ใช่ไม่อยากให้อัษฎาไปไหน แต่ใหญ่รู้สึกว่าทุกที่ๆ ไม่มีเขาไปด้วย ร่างผอมอาจได้รับอันตราย และเขาจะรู้สึกเป็นกังวลจนทำอะไรไม่ได้อยู่ตลอด ดวงตาคมจ้องมองประตูเมื่อบานประจกถูกเปิดเข้ามา อัษฎารีบผละออกจากอ้อมกอดแต่ก็ยังไม่พ้นสายตาของเล็กอยู่ดี
“แหม สวีทในออฟฟิตเลยนะ เดี๋ยวนี้ไม่มีฟอร์มก็หวานเรี่ยราดตลอดนะคนเรา” เล็กเอ่ยหยอกพี่ชายกับพี่สะใภ้ตัวเองก่อนจะถูกภรรยาตีแขนเสียงดังจนต้องย่นคิ้ว “แคทอ่า ตีเล็กทำไม”
“ไปล้อพี่ใหญ่ทำไม เล็กไม่เห็นว่าอัดหน้าแดงหรือ” พอได้ยินเช่นนี้อัษฎายิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่ ห้ามสามีแต่ตัวเองกลับล้อแทน เหมาะสมกันแล้วคู่นี้
หลังจากน้องชายเข้ามา ใหญ่ปลีกตัวเข้าไปคุยงาน ปล่อยให้อัษฎาอยู่กับน้องสะใภ้ไป ดูเหมือนคู่นี้จะสนิทสนมกลมเกลียวกันมาก ไม่ว่าแคทมีเรื่องอะไรก็มักจะไปปรึกษาอัษฎาอยู่เสมอ จนบางครั้ง ทั้งใหญ่และเล็กต่างก็น้อยใจที่รู้เรื่องทีหลัง
อัษฎาชวนแคทกินผลไม้ที่ไปหาซื้อมาโดยลืมสนใจอะไร แม้จะถูกสายตาคมตวัดมองมาเป็นระยะเพราะยังเคืองขุ่นเรื่องหนีออกไปตลาดป่าโดยไม่ขออนุญาต หลังจากลงไร่มาแต่หาร่างผอมไม่เจอ ใหญ่ก็กระวนกระวายใจแทบจะอาละวาดทุกคนที่ถามก็บอกอย่างเดียวว่าไม่เห็น จนคนงานที่ไปหาซื้อของกลับมาแล้วบอกว่าเจอคนของเขาเที่ยวที่ตลาดป่า ความโมโหก็พุ่งสูงจนไม่มีใครเข้าหน้าติด เมื่อคนแอบหนีกลับมา ใหญ่รีบดึงเข้าออฟฟิตแล้วบ่นยาวเหยียดทันที
ไม่รู้เพราะอายุเพิ่มขึ้นหรือเพราะคนรักของเขาดื้อ ใหญ่ถึงกลายเป็นคนขี้บ่น ทั้งที่ปกติไม่ได้ขี้บ่นเช่นนี้ อาจจะมีบ้างหากเป็นเรื่องงาน มิน่าทั้งนมอิ่ม หรือแม้แต่ป้าเอมอรถึงบอกว่าอัษฎาดื้อ อยากจะเถียงแทนแต่ตอนนี้เริ่มเห็นด้วย บางทีดื้อจนอยากได้ไม้เรียวหวดก้นลายสักรอบ ชอบนักที่เวลาสั่งซ้ายไปขวา สั่งขวาไปซ้าย
ใหญ่มัวแต่มองคู่หนุ่มสาวที่นั่งคุยกระหนุงกระหนิงจนลืมสนใจงานตรงหน้า พอน้องชายที่อธบายงานยาวเหยียดเงยหน้าขึ้นมองแล้วเผลอหลุดขำออกมา นั่นทำให้คนเหม่อรีบหันกลับมา
“ขำอะไรของแก” ใหญ่ถามหน้ามุ่ย
“พี่ใหญ่เข้าใจที่ผมพูดใช่ไหม” เล็กแกล้งถาม เพราะรู้ดีว่าเรื่องทั้งหมดคงไม่เข้าโสตประสาทของพี่ชายแม้แต่คำเดียว
“เออ” อยากปฏิเสธแต่กลัวถูกล้อ ใหญ่แกล้งพยักหน้าส่งๆ ไป ยิ่งเพิ่มเสียงหัวเราะของน้องชายให้ดังขึ้น “บ้าหรือเปล่า ทำงานสิทำงาน”
แนะ ยังมาทำฟอร์มจัดอีก เล็กส่ายหน้าอย่างขำๆ พี่ชายของเขาหลงพี่สะใภ้ตัวขาวนี่มากเกินกว่าที่คิด ขนาดแม่หรือนมอิ่มยังพากันสงสัย ว่าเพราะอะไรพี่ใหญ่ของเขาถึงหลงอัษฎามากมายขนาดนี้
“แล้วสรุปงานลอยกระทงปีนี้ทางเทศบาลเขาจะสั่งดอกไม้จากเรา พี่ใหญ่ว่าไง”
“ก็ให้เขาทำแบบทุกปีนั่นแหละ ส่งใบเสนอราคามา ถ้าแกเห็นว่าเหมาะก็ตกลง”
“เอาแบบนี้เลยหรือ”
“ตามนี้นั่นแหละ” ใหญ่รีบตัดบทก่อนจะเดินไปดึงแขนเรียวให้ลุกขึ้น “ไป”
“ไปไหน” อัษฎาทำตาโตมองคนที่ฉุดแขนให้เดินตามออกไปด้านนอกโดยไม่สนใจเสียงน้องชายที่ตะโกนเรียก “พี่ใหญ่จะไปไหนเนี่ย” ใหญ่เดินเร็วจนอัษฎาต้องกึ่งเดินกึ่งวิ่งเพื่อให้ทัน
“ทำงานไง” คนดึงว่า
“งานอะไร แล้วปล่อยก่อน อัดเดินเองได้ ลากซะเหมือนลากควายเลย” ออกแรงตีมือที่ดึงมือตัวเอง พอใหญ่หันมามองก็รีบปล่อย “หาเชือกมาผูกจมูกนี่ควายเลยนะ” อดที่จะแขวะไม่ได้ เล่นไม่สนใจอะไรเลยแบบนี้ก็ไม่ดี
“พี่ขอโทษ” ใหญ่ทำหน้าเสียเมื่อเห็นข้อมือของอัษฎาแดงเถือก “ไหน พี่ขอดูหน่อย”
“ที่ออกอาการแบบนี้แสดงว่าคิดแปลกๆ อยู่ใช่ไหม” มือที่หมุนแขนหยุดชะงักทันที แปลว่าอัษฎาคิดถูก “คิดไม่ซื่อระหว่างอัดกับแคทใช่ไหม พี่ใหญ่ทำไมเป็นคนแบบนี้เนี่ย”
“ไม่ได้คิดแบบนั้น” ใหญ่รีบอธิบายทันที “พี่ไม่ชอบให้ใครจับตัวอัด อัดก็รู้นี่”
“แค่นี้นะเหรอ โอ๊ย พี่ใหญ่นี่ละก็” อัษฎาขำออกมา สาเหตุคงเพราะแคทลูบหลังมือของเขาแน่นอน แต่ที่ลูบก็เพราะอัษฎาเพิ่งซื้อแฮนด์ครีมตัวใหม่มาลองแล้วมันนุ่ม น้องสะใภ้คนสวยเลยขอสัมผัสดูแค่นั้น “จะหวงอะไรนักหนา”
“ก็พี่ขี้หวงนี่นา มันห้ามได้ซะทีไหน” คนขี้หวงทำหน้างอดูน่ารักดี อัษฎาเดินเข้าไปคล้องแขนแล้วถูศีรษะกับต้นแขนแกร่ง “ไม่ต้องมาอ้อนเลย”
“ไปทำงานๆ”
อัษฎากลายเป็นคนขี้อ้อนในแบบที่ใหญ่ชอบ ยิ่งเวลาโมโหหนักๆ เจอลูกอ้อนเข้าไปก็มีเขวทันที แม้จะพยายามเก๊กหน้าฟอร์มจัดสักเท่าใดก็มิเคยชนะ มีอันต้องใจอ่อนทุกครั้งไป
การทำงานช่วงบ่ายช่างต่างจากช่วงเช้ามากโข ใบหน้ายิ้มแย้มของเจ้านายทำให้มีกำลังใจในการทำงานมากกว่าเสียงบ่น แม้แดดยามบ่ายจะร้อนแรงเพียงใด แต่ก็ยังสู้ความรักของเจ้าของไร่ไม่ได้ แม้ใหญ่จะพาอัษฎามาลงแปลงด้วย แต่ก็ไม่ยอมให้ร่างผอมออกจากร่มที่ใช้คนงานไปเอาที่โรงเก็บมาเพื่อกางให้ มิหนำซ้ำยังเตรียมกระติกน้ำเย็นไว้ให้อีก แม้อัษฎาจะทำหน้ายุ่งเพียงใด แต่ก็มิอาจขัดใจคนสั่งได้
“นั่งอยู่ตรงนี้จนเลิกเลยนะครับ” หนึ่งในคนงานที่กำลังลงแปลงเอ่ยออกมา เพราะมีอัษฎาอยู่ด้วย ใหญ่เลยพลอยอารมณ์ดี ไม่ดุ ไม่ด่า อาจมีสายตาตวัดมองเป็นระยะบ้าง
“ไม่ดีหรอก รู้สึกเหมือนกินแรงพิกล” อัษฎาว่า พยายามจะออกไปช่วยงานบ้าง แต่พอถูกเห็นก็ต้องกลับเข้ามานั่งใหม่อีกรอบ นี่เขาไม่ได้บอบบางขนาดนั้น “คุณใหญ่ไปไหนแล้วล่ะ” เมื่อมองซ้ายมองขวาไม่เห็นแม้แต่เงา
“คงข้ามไปแปลงนู้นครับ” ชี้บอกเสร็จก็ขอตัวไปดูแปลงอื่นบ้าง
อัษฎาที่นั่งโบกพัดคลายความร้อนเฉยๆ ชักจะเบื่อ ขาเรียวก้าวออกจากร่มแล้วมองหาเจ้าของไร่ เมื่อไม่เห็นก็ค่อยๆ เดินลัดเลาะแปลง มือหยิบหมวกที่เอาติดตัวมาด้วยสวมไว้เผื่อใหญ่เจอจะได้จำไม่ได้
และก็เจอจริงๆ อัษฎาพยายามก้มหน้าก้มตาแสร้งว่าทำงานยุ่ง ใหญ่ที่เดินผ่านดูจะจำไม่ได้จริงๆ จนคนหลบใจชื้น แต่พอออกเดินเท่านั้น แขนเรียวถูกดึงไว้แน่น
“คิดจะหลอกพี่ได้อย่างงั้นหรือ” ริมฝีปากบางยกยิ้ม
“รู้ได้ยังไงล่ะนี่” อุตส่าห์ทำเนียนเป็นคนงานแล้วเชียว
“นี่อัดกำลังทำให้พี่ขำอยู่หรือเปล่า ชุดที่ใส่นี่พี่ก็เลือกให้ตอนเช้า แล้วกลิ่นตัวหอมๆ นี่อีก เมียทั้งคนลืมก็แย่แล้ว” ใหญ่พูดออกมาเสียงดัง คนงานแถวนั้นพากันหัวเราะขรม
“โธ่ จบเห่เลย” คนถูกจับได้ดึงหมวกคลุมหน้าออก ใบหน้าขาวบูดบึ้งทั้งที่คิดว่าจะหลบได้อยู่แล้วเชียว ก็อย่างที่ใหญ่ว่า เขาลืมนึกไปว่าเครื่องแต่งกายก็บ่งบอกอยู่แล้ว ไม่น่าเลย
“จะไปไหนล่ะ” ใหญ่ถามออกมา น้ำเสียงปนขำนิดๆ จนถูกดวงตากลมโตมองค้อน
“ไปทำงานไง ให้นั่งเฉยๆ เหมือนเอาเปรียบ คนอื่นหรือแม้แต่พี่ใหญ่ยังทำงานเลย” ลุงเหมือนหัวหน้าคนงานที่ยืนอยู่ด้วยถึงกับยิ้มให้กับความคิด
“จะทำอะไรล่ะ ในแปลงก็ไม่เห็นมีงานอะไร”
“ไปทำที่โรงคัดแยกก็ได้นะครับ” หัวหน้าคนงานเก่าแก่แทรกเข้ามา ใหญ่ตวัดสายตามองนิดๆ แต่อัษฎารีบพยักหน้าทันที
“งั้นอัดไปที่โรงคัดแยก ไม่มีแดดด้วย ตอนเย็นเจอกันครับ” ไม่รอคำอนุญาต อัษฎารีบวิ่งหนีไปทันที ปล่อยทิ้งให้หัวหน้าคนงานที่เสนอความคิดเห็นต้องรีบก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม แม้จะมีสายตาไม่พอใจจ้องอยู่ก็ตาม...เจ้านายของพวกเขาช่างขี้หึงซะจริง
อัษฎาเดินเอ้อระเหยมาจนถึงโรงคัดแยก พอเปิดประตูเข้าไป เสียงนกแตกรังก็เงียบสงัดราวกับไร้ผู้คน แต่พอคนด้านในเห็นคนเข้าไปก็รีบพากันถอนหายใจกันยกใหญ่ บ้างก็บ่นว่าไม่ให้ซุ่มให้เสียง เกรงว่าจะเป็นเจ้าของไร่มาตรวจงาน
“โหย ตกใจจนหัวใจจะวายตาย” ป้าน้อมรีบยกมือลูบอกตัวเองไปมา “แล้วนี่เอ็งมาทำไมหึ” เพราะลูกสะใภ้คนโตบังคับให้พูดตามปกติ ทุกคนเลยกล้าพูดกล้าคุยราวกับว่า คนที่เข้ามาก็เป็นพี่เป็นน้องตามเดิม
“มาช่วยทำงานสิครับ” อัษฎาว่า มือก็เริ่มช่วยคัดแยกดอกที่อีกไม่นานจะมีวันลอยกระทง ดอกดาวเรืองที่ไร่นี้จึงเป็นที่นิยมกันมาก
“พี่อัด มะเหมี่ยวจะแต่งงานนะจ๊ะ” หญิงสาวร่างท้วมบอกด้วยความขวยเขิน ใบหน้ามีความสุขราวกับทั้งโลกเป็นสีชมพู
“จริงหรือ เมื่อไหร่ล่ะ” อัษฎาดูจะตื่นเต้นเมื่อเห็นคนกำลังจะมีความสุข
“พรุ่งนี้จ้ะ แต่งานเล็กๆ ไม่มีอะไรมากเลย” คนจะแต่งงานว่า ดวงหน้าเต็มไปด้วยความเบิกบาน
“ยินดีด้วยนะ แล้วจัดที่ไหน ผมจะได้บอกพี่ เอ่อ คุณใหญ่”
“มะเหมี่ยวบอกคุณใหญ่ไปแล้วนะจ๊ะ ตั้งแต่เมื่อวาน” อัษฎาหน้ามุ่ยเมื่อไม่รู้ข่าวอะไรเลย ใหญ่ไม่เห็นบอกอะไรหรือว่าจะลืมกัน
การทำงานวันนี้ดูจะสนุกสนานเฮฮาเมื่อมีว่าที่เจ้าสาวอยู่ในกลุ่ม บ้างก็แซว บ้างก็เอ่ยกลเม็ดเคล็ดลับเอาใจสามี บ้างก็วกมาหาอัษฎาที่ให้เก็บข้อมูลไปใช้ แต่อย่างเขาจะให้เอาอะไรไปใช้ จะให้ยั่วยวนบนเตียงก็คงไม่ไหว ขนาดไม่ได้ทำยังเคล็ดขัดยอกขนาดนี้ ทั้งที่ทำงานในไร่มาก็หนัก แต่ทำไมยังมีแรงขนาดนั้น พอสมองนึกถึงภาพเร้าร้อนก็หน้าแดงขึ้นมาเฉย
เวลาใกล้เลิกงานเต็มที บรรดาสาวน้อย สาวใหญ่ต่างพากันเก็บข้าวของเตรียมกลับ แต่พอประตูเปิดออกต่างคนก็ต่างควานหาอุปกรณ์มาถือใหม่ ทำเอาอัษฎาแอบขำ ต้องโทษใหญ่สินะ ที่เข้ามาไม่ให้ซุ่มให้เสียง
“ขยันกันจังนะ” เจ้าของไร่มองภาพตรงหน้า ริมฝีปากพยายามกลั้นยิ้ม ก็ดูบางคนถืออะไรมั่วซั่วไปหมด คงตกใจที่เขาเข้ามา “กลับกัน” ก่อนทุกคนจะทำอะไรไม่ถูก ใหญ่รีบเอ่ยชวนอัษฎาให้ออกมา คนถูกเรียกก็พอเข้าใจเลยรีบลุกออกไปทันที
ออกมาจากโรงคัดแยกแล้ว อัษฎาทำเป็นเมินเฉยไม่สนใจคนที่เดินเคียงข้าง ใหญ่ขมวดคิ้วแปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้งที่ก่อนมาก็ยังดูปกติ แล้วทำไมมางอนเขาได้
ทางเดินจากไร่มาถึงบ้าน คนงอนยังไม่ยอมพูดอะไรสักคำ แต่กลับเอ่ยทักภรรยาน้องชายที่นั่งคุยกับสุนัขพันธ์เล็กที่ซื้อมาเลี้ยง ใจจริงๆ ใหญ่ไม่ค่อยชอบสุนัขเท่าไหร่ ไม่ชอบเสียงเห่าของมัน เวลานอนๆ อยู่แล้วดันเห่าขึ้นมาทำให้ตกใจ นี่คือสิ่งที่ไม่ชอบ
ใหญ่ปลีกตัวขึ้นมาบนเรือนก่อน ในหัวสมองกำลังคิดหาเรื่องที่ทำให้เขาถูกโกรธแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก จนสายตาเหลือบไปเห็นซองสีขาวที่ใหญ่เตรียมไว้ใส่ขวัญถุงคู่แต่งงานของคนงานในไร่ก็ถึงกับบางอ้อ คงจะเรื่องนี้กระมังที่ทำให้ถูกเมินเฉย
นั่งรออยู่นานกว่าอัษฎาจะขึ้นมาที่ห้อง พอเจ้าตัวมาถึงก็รีบคว้าผ้าขนหนูเพื่ออาบน้ำ แต่ก็ช้ากว่ามือกร้านที่คว้าหมับไว้ ใบหน้าขาวง้ำงอดูแล้วก็รู้สึกขำ
“ไม่ตลก” น้ำเสียงดูนิ่งพอๆ กับใบหน้าเรียบเฉย
“โกรธพี่เรื่องงานแต่งคนงานหรือ” พยายามง้อคนขี้งอน เรื่องนี้ต้องขอบคุณหัวหน้าคนงานเก่าแก่อย่างลุงเหมือนที่คอยแนะนำ ดั่งคนแก่ที่อาบน้ำร้อนมาก่อนย่อมรู้ดีว่าควรทำแบบไหนแล้วมันจะดีต่อคู่ตัวเอง พอเห็นคนงอนเงียบ ใหญ่จึงดึงมารวบกอดไว้ คางมนวางเกยบนไหล่ “พี่ลืมบอกไป ไม่ใช่จะไม่บอกสักหน่อย”
อัษฎายังนิ่งเงียบจนใหญ่ใจคอไม่ดี เหตุการณ์เก่ายังคงวนกลับมาให้คิดเมื่อตอนก่อนจะเลิกฟอร์มจัด ไม่ได้ เขาต้องรีบเคลียร์ ใหญ่จับหน้าเนียนให้จ้องตา พยายามอ้อนวอนด้วยแววตาเพื่อให้คนรักหายโกรธ สุดท้ายคนโกรธก็เผลอหลุดขำออกมา
“นี่แกล้งพี่หรือ” เพิ่งรู้ว่าถูกหลอก ใหญ่จูบปากอวบจ๊วบใหญ่จนปากแทบเจ่อ
“นี่จูบหรือจะกินปากอัดกันแน่เนี่ย” อัษฎาเบ้ปาก
“ลงโทษที่แกล้งพี่ รู้ไหม พี่ใจเสียหมด อย่าทำแบบนี้อีกนะ”
“รู้แล้วครับ”
อันที่จริงก็พอโกรธบ้าง แต่ก็รู้ว่าใหญ่ทำงานหนัก ทั้งไร่ดอกไม้ ไร่องุ่น ไหนจะไวน์อีก แล้วช่วงนี้เริ่มมีโทรศัพท์โทรเข้ามาเยอะมากเพราะได้ดูรายการท่องเที่ยว ขนาดที่ใหญ่ต้องดึงสายโทรศัพท์ทิ้งเพราะมันเยอะจนรับไม่หวาดไม่ไหว แล้วแบบนี้จะลืมก็ไม่แปลก
พอเข้าใจกันดี ต่างคนก็ต่างแยกทำธุระส่วนตัว อัษฎาวางผ้าเช็ดตัวแล้วออกมาด้านนอกเพื่อมานั่งเล่นสุนัขตัวเล็กที่คอยไล่งับนิ้วที่แกล้งวนไปมารอบตัว เสียงหัวเราะดังเล็ดลอดเข้าไปในห้อง ใหญ่เดินออกมาเห็นคนรักยิ้มตาแทบปิดกับเจ้าหมานั่น แม้พยายามจะไม่รู้สึกอะไร แต่ก็อดที่จะเขม่นเจ้าเตี้ยนั่นไม่ได้
ใหญ่เดินเรียบๆ เคียงๆ มาข้างอัษฎา ตอนนี้ไม่มีเจ้าของมันอยู่ สงสัยจะเข้าห้อง ดวงตาคมแอบมองยามคนเล่นเผลอ ก็ใช้เท้าเขี่ยเจ้าเตี้ยให้ออกห่างคนรักของเขา แต่เหมือนถูกกรรมตามทัน เจ้าเตี้ยที่ใหญ่เรียกกระโดดงับนิ้วเท้าจนเจ้าของขาหวีดร้องขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด แม้จะเป็นเขี้ยวเล็กๆ แต่ก็แหลมคมพอที่จะฝังลงบนเนื้อได้
อัษฎาที่นั่งอยู่ด้วยมัวแต่แกะซองขนม พอได้ยินเสียงใหญ่โวยวายก็เงยหน้าขึ้นมอง คนโวยวายกระโดดเหยงๆ จับเท้าตัวเองไปมา
“เลือด” ตรงโคนนิ้วหัวแม่เท้ามีเลือดไหลออกมาจากรอยฟันเล็กๆ สองรู พอใหญ่ได้ยินว่าเลือดตัวเองออกก็รีบกระโดดไปนั่งเก้าอี้นวม ส่วนอัษฎาคว้ากล่องปฐมพยาบาลเข้าไปดูแล “ไปทำยังไงให้มันกัดเนี่ย” ปากก็บ่น มือก็ประคองร่างสูงลุก
“จะไปไหน” ใหญ่มองคนที่ดึงเข้าให้ยืนขึ้น เวลาวางเท้าแล้วรู้สึกจี๊ดๆ
“ไปล้างน้ำสบู่ก่อน แล้วต้องไปฉีดยา อืม รู้สึกจะแปดเข็มหรือเปล่า”
“หา แปดเข็ม บ้าไปแล้ว”
“อัดเคยฉีดแบบนี้นี่นา ยาพิษสุนัขบ้าห้าเข็มและยากันบาดทะยักอีกสาม รวมเป็นแปดพอดี”
ใหญ่หน้ามุ่ยเมื่อต้องฉีดยามากมายขนาดนี้ นี่แหละ เขาถึงไม่ชอบสุนัข ไม่ว่าจะตัวเล็กหรือตัวใหญ่
จังหวะที่ประคองกันไปเข้าห้องน้ำ เจ้าของสุนัขก็เดินออกมา แคทตาโตตกใจเมื่อรู้ว่าสุนัขตัวเองกัดพี่ชายสามี หญิงสาวถลาเข้าไปหา มือก็รีบยกไหว้ทันที
“แคทได้ฉีดยามันหรือเปล่า” อัษฎาถามเสียงเครียด
“ค่ะ เพิ่งฉีดตอนไปรับมา วัคซีนครบทุกอย่าง” หญิงสาวว่า สีหน้ามีความวิตกกลัวใหญ่จะเป็นอะไรมาก
“งั้นก็สบายใจไปเปราะหนึ่ง”
“สบายใจยังไงคะ”
“ก็พี่ใหญ่ไม่เป็นบ้าแน่นอน โอ๊ย” โดนดึงจมูกเป็นการลงโทษ แคทพยายามกลั้นขำเพราะกลัวถูกดึงจมูกด้วย “ไปล้างสบู่ก่อน”
หลังจากทำแผลทุกอย่าง อัษฎาก็เป็นคนขับรถพาใหญ่เข้าไปในเขตหมู่บ้านซึ่งมีสถานีอนามัย แม้คนโดนสุนัขกัดจะไม่อยากมา แต่เพื่อเป็นการป้องกัน อีกทั้งยังลดการบ่นของอัษฎา ใหญ่จึงยอมมาด้วย
“ทำไมขี้บ่นเนี่ย” หลังจากฉีดวัคซีนเสร็จก็ขับรถกลับ
“พี่ใหญ่จะได้รู้สึก ว่าอัดรู้สึกยังไงตอนโดนพี่บ่นเยอะๆ” คนบ่นมองค้อน
ใหญ่เผลอขำออกมานิดๆ เริ่มรู้สึกแล้วว่า การถูกบ่นมันรู้สึกได้สองแบบคือ หนึ่ง คนบ่นกำลังเป็นห่วง สอง คือหากบ่นมากเกินไปจากเป็นห่วงจะกลายเป็นรำคาญ
พอรถของไร่จอดปุ๊บ เล็กก็รีบเดินเข้ามาหา ใบหน้าแสดงถึงความห่วงใยและเป็นกังวลเมื่อได้รู้จากภรรยาว่าพี่ชายของเขาถูกเจ้าตัวเล็กกัดจมเขี้ยว เท่าที่เห็นตอนนี้คงไม่เป็นอะไรมากอย่างที่กังวล ดูใหญ่ยังเดินได้เป็นปกติ จะมีก็แค่ลูกเล่นแกล้งอ้อนอัษฎาเท่านั้นแหละ
“มันคงกัดลึกมากสินะครับ” เล็กอดไม่ได้ที่จะแหย่ ก็เห็นอยู่ว่าใหญ่ก้าวขาลงจากรถปกติ แต่พออัษฎาอ้อมรถมาหาก็แกล้งยืนพิงประตูแสร้งทำหน้าว่าเจ็บมาก ช่างน่าหมั่นไส้ซะจริง
“เออ” ใหญ่ปรายตามองน้องชายเพื่อให้สงบปากสงบคำก่อนจะหันไปอ้อนคนคอยพยุงขึ้นเรือน “เจ็บ”
นี่พี่ใหญ่จริงหรือนี่ เล็กมองภาพพี่ชายอ้อนคนข้างๆ แล้วก็อดที่จะทึ่งไม่ได้ ตั้งแต่เกิดจนโตมา เพิ่งเคยเห็นพี่ชายเป็นแบบนี้ แทบอยากยกนิ้วให้พี่สะใภ้ซะจริง
ขึ้นเรือนมา นมอิ่มแทบจะพุ่งเข้ามาหาด้วยความเป็นห่วง ใหญ่ยิ้มน้อยๆ บอกเพิ่งฉีดยามาสองเข็มและปวดมาก จนใบหน้าหล่อบิดเบี้ยว
“รีบพาพี่เขาไปพักเถอะ” บอกลูกชายตัวเองให้รีบพาใหญ่เข้าห้อง หลังจากประตูปิดลงแล้วได้แต่ภาวนาขออย่าให้ใหญ่เป็นอะไร
“ไม่ต้องห่วงมากหรอกครับ” เล็กเดินมายืนข้างๆ แล้วบอก พอนมอิ่มหันมามองก็ยิ้มบางๆ “เจ็บแบบอ้อนเมียเฉยๆ”
“คุณเล็กพูดจริงหรือ” คล้ายกับไม่เชื่อ เพราะใบหน้าเมื่อกี้ทำให้อดเป็นห่วงไม่ได้
“จริงๆ สิ เชื่อผม เขี้ยวไอ้ดาวเรืองมันเล็กนิดเดียว คงไม่เจ็บปางตายหรอกครับอย่างที่เราเห็นหรอกครับ”
พอได้ยิน คนเป็นห่วงก็พยักหน้าลงอย่างเบาใจ อันที่จริงตอนนั่งรออยู่ก็ไม่ได้ห่วงมากมาย เพราะสุนัขที่กัดอายุแค่สองเดือนกว่า ไม่น่าจะกัดลึกถึงกระดูก แต่พอเห็นสภาพก็อดหวั่นไหวไม่ได้ ยิ่งลูกชายของเธอประคองอีก ไม่ให้ห่วงยังไงไหว นึกแล้วก็อดค้อนลูกเขยไม่ได้ เล่นอะไรไม่ดูเวลาร่ำเวลา
ด้านคนเจ็บถูกประคองเข้าไปนั่งบนเตียง อัษฎาเดินไปหยิบเสื้อผ้ามาให้
“พี่จะอาบน้ำหรือให้เช็ดตัว” เอ่ยถามคนนั่งบนเตียงที่ทำหน้าหงอย ใหญ่ทำหน้านึกอยู่นานก่อนจะยกยิ้มนิดๆ
“เช็ดตัวดีกว่า รู้สึกหนาวยังไงไม่รู้” คนเจ็บยกมือลูบแขนสองข้างไปมาคล้ายกับหนาว ทั้งที่อากาศกำลังเย็นสบายเมื่อมีลมพัด
“เช็ดตัวก็ดีเหมือนกัน ตอนแรกอัดคิดจะอาบให้แท้ๆ แต่ถ้าพี่ใหญ่รู้สึกหนาวละก็ เช็ดตัวก็ได้”
“เดี๋ยวๆ พี่ว่า อาบน้ำก็ดีเหมือนกัน ทำงานมาทั้งวัน เหนียวตัวมากเลย” ข้ออ้างที่ยกมาพูดดูฟังขึ้นในความคิด รู้สึกคิดถูกที่เมื่อตอนเย็นไม่ได้อาบน้ำ
“สรุปจะให้เช็ดตัวหรือจะอาบน้ำ”
“ถ้าอัดอาบให้ พี่ก็จะอาบ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ทำให้อดหมั่นไส้ไม่ได้
“อย่าสำออยไปหน่อยเลย แผลเล็กนิดเดียวเอง” อัษฎาบีบจมูกคนนั่งบนเตียง
“โอ๊ยๆ เจ็บ” ใหญ่หน้ามุ่ยเมื่อถูกลงโทษ “ผัวเจ็บอยู่นะ”
“เจ็บสำออย” พอถูกจับได้ ใหญ่ก็ดึงร่างผอมมานั่งตัก มือกอดเอวไว้แน่น “ทำไมพี่ใหญ่ถึงถูกกัด อัดเล่นกับมันตั้งแต่เช้ายังไม่โดนเลย” รู้สึกว่าคนที่เขากำลังนั่งตักซวยซะจริงที่ถูกสุนัขตัวเท่าฝ่ามือกัด
“ก็เล่นมันนั่นแหละ” ตอบแบบส่งๆ ไป หากถูกดวงตากลมโตจ้องระยะประชิดเลยรีบหลบตา
“หึงอัดกับหมาใช่ไหม” คล้ายกับเดาถูก เมื่อดวงตาคมกรอกไปมา “นี่พี่ใหญ่เพี้ยนไปหรือเปล่า นั่นหมานะ” อยากจะขำซะจริง เพิ่งเคยเห็นคนหึงสุนัข
“ก็อัดไม่สนใจพี่เลยนี่” พอพูดจบ หน้าหล่อถูกฝ่ามือสองข้างประกบแก้มให้หันมาจ้องตา
“อัดก็สนใจพี่ใหญ่ตลอดนั่นแหละ เชื่อใจกันบ้าง แล้วก็ อย่าหึงให้มาก เดี๋ยวเส้นเลือดแตกซะก่อน แก่ขนาดนี้แล้ว” พูดยังไม่ทันจบดี ร่างผอมก็ลอยหวือลงไปนอนบนเตียงโดยมีคนแกล้งเจ็บคร่อมไว้ “ลุกเลย”
“รุกอยู่นี่ไง” ว่าแล้วก็ก้มหน้าซุกไซ้ตามซอกคอหอม “หอม”
“ไม่อาบน้ำจะหอมได้ยังไง ลุกเลย ไปอาบน้ำก่อน เหนียวตัวด้วย....พี่ใหญ่” เมื่อเห็นคนที่คร่อมอยู่ไม่ทำตาม ปากอวบอ้าปากงับจมูกเข้าไป ใหญ่ถึงกับผละออกทันที
“เจ็บ พี่ต้องไปฉีดยาอีกไหมนี่ โอ๊ยๆ ยอมแล้วครับ” ถูกเปรียบเป็นเจ้าสุนัข อัษฎาต่อยรัวเข้าที่แขนทันที ก่อนจะถูกรวบมือสองข้าง “ไปอาบน้ำกันดีกว่า”
“เออ” ตอบตาขวางแต่ก็ยอมเดินตามร่างสูงเข้าห้องน้ำ
เจ้าของไร่ที่ขึ้นชื่อเรื่องความสุขุม อัษฎาอยากจะหัวเราะให้กับคนที่ให้คำจำกัดความแบบนี้ คงจะไม่รู้ตัวตนว่าแท้จริง
เจ้าของไร่พิกุลจันทร์หอมแสนจะขี้หึง ขี้หวง และขี้น้อยใจสุดๆ
“อัดครับ ถูหลังให้หน่อย”
“ขาเจ็บ มือไม่ได้เจ็บ ถูเองเลย”
“นี่ผัวนะ”
“นี่เมียนะ”
“เข้าใจแล้วครับ ถูเองก็ได้”
ที่สำคัญ เจ้าของไร่นี้ ยังแพ้คนรักอย่างราบคาบ แค่มองด้วยตาก็หงอเป็นลูกแมว ช่างน่ารักซะจริง
...
รถอ้อยคันนี้หวานน้อยไปไหมคะ ฮ่าๆๆ มาแบบเอื่อยๆ เน้อค่า
ขอบคุณทุกคนมากๆ ค่า สำหรับนิยายเรื่องนี้อาจมีข้อผิดพลาดหลายๆ อย่าง มีข้อติเตียน หรือสิ่งที่อาจทำให้ขัดใจบ้าง ทั้งเรื่องภาษาหรือเรื่องอื่นๆ ต้องกราบขอประทานอภัยอย่างยิ่งค่า จะพยายามพัฒนาตัวเองไปเรื่อยๆ
ปอลอ....รถอ้อยยังมีอีกหลายคันนะคะ
หัวข้อ: คำทำนาย ทายว่าต้องรัก > ตอนพิเศษ ความสุข < [P.21] // [02/10/60] (อ่าน 215113 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก