ตอนที่ 42
“หมู...เป็นไงบ้าง” อาทิตย์ถามคนที่นอนอยู่บนเตียงทันทีหลังจากที่เขารีบกลับมาจากทำงานในไร่เพื่อดูอาการของศตคุณที่โดนพิษไข้เล่นงาน
เห็นสภาพของศตคุณแล้ว พ่อเลี้ยงก็รู้สึกผิดทุกที...
“อือ...ปวดหัว ปวดตัว...เจ็บคอ ปวด...ตรงนั้นด้วย” คนที่นอนซมอยู่ตอบแบบเดิมเหมือนที่ตอบพ่อเลี้ยงเมื่อเช้านี้
“ไปหาหมอไหม?”
“ไม่เอา!! แค่กๆ”
“อาการนายหนักมากเลยนะ...ฉันเป็นห่วง”
“ด่ะ...เดี๋ยวมันก็หาย”
“กินอะไรไหม จะให้เด็กทำมาให้” ร่างสูงนั่งลงข้างเตียง ถามอย่างเป็นห่วงพร้อมกับเอาหลังมือวัดอุณหภูมิร่างกายที่หน้าผากมน... “ไข้ลดลงแล้ว...”
“ไม่ทำงานเหรอครับ...”
“ฉันมาดูนายก่อน แล้วค่อยกลับไปทำงานต่อ”
“ผมไม่เป็นไรหรอกน่า...นอนพักหน่อย ก็หายแล้ว” ศตคุณพูดเพื่อไม่ให้พ่อเลี้ยงเป็นห่วง กลัวว่าจะเป็นสาเหตุทำให้งานของพ่อเลี้ยงไม่คืบหน้า
“ฉันใจไม่ดีเลยหมู...”
“แค่กๆ ผมไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย”
“แต่ฉันเป็นสาเหตุ...”
“ไม่ต้องพูดครับ” ร่างบางรีบเอ่ยห้าม สีแดงๆ ที่แก้มทั้งสองข้างเป็นคำตอบได้ดีว่าเพราะอะไรศตคุณถึงได้ห้าม เขาพยายามไม่คิดถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วเชียว ไม่รู้ว่าพ่อเลี้ยงจะพูดขึ้นมาทำไม
“ไข้ขึ้นหรือเปล่า หน้าแดงๆ”
“ป่ะ...เปล่าครับ นี่มีคนรู้ไหมครับว่าผมป่วย”
“มีแม่จันทร์กับน้ำปิง เขตมันจะไปค้างที่เขตะตะวันกับไร่สตรอเบอร์รี่ เลยไม่รู้หรอก...” ศตคุณพยักหน้าเข้าใจ โชคดีที่คณินไม่รู้เพราะถ้ารู้...เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า
คงจะเป็นห่วงแล้วอยู่เฝ้าเขาแน่ๆ จากนั้นก็จะคาดคั้นว่าไปทำอะไรมาถึงป่วย...
ดีแล้วๆ
“สรุปอยากกินอะไร”
“อะไรก็ได้ครับ”
“งั้นระหว่างโจ๊กกับข้าวต้ม?”
“โจ๊กก็ได้ครับ ขี้เกียจเคี้ยวข้าว”
“อย่างนี้ก็ได้เหรอ?...โอเค เดี๋ยวฉันจะบอกน้ำปิงให้”
“พี่...กินอะไรหรือยังครับ”
“หึหึ...เป็นห่วงเหรอ” อาทิตย์หัวเราะเบาๆ ในลำคอ ถามกลับไปอย่างเอ็นดู
ขาดป่วยอยู่ก็ยังมาเป็นห่วงเขา...ห่วงตัวเองก่อนเถอะนะ
“อย่าลืมกินข้าวด้วยนะครับ...”
“ครับๆ พี่ไม่ลืมหรอกคนดี”
ตอนแรกศตคุณก็ไม่เข้าใจหรอกว่าพ่อเลี้ยงจะแทนตัวเองว่าอะไรกับเขา เพราะเดี๋ยวก็ ‘ฉัน’ เดี๋ยวก็ ‘พี่’ อย่างคำว่าพี่เนี่ยจะใช้ตอนที่อยู่สองคนเป็นส่วนใหญ่ เวลาที่พ่อเลี้ยงจะอ้อน จะเอาใจเขา หรือตอนที่กำลัง ‘รัก’ กัน...แต่ถ้าพูดกันธรรมดาก็จะใช้ฉันเป็นปกติ ซึ่งศตคุณก็ไม่ว่าหรือสับสนอะไรหรอก...
“เดินเข้าห้องน้ำไหวไหม”
“ไหวอยู่ครับ ไม่เจ็บมากเท่าไหร่”
“แน่ล่ะ...พี่บอกว่าจะอ่อนโยน พี่ก็ต้องอ่อนโยนสิ”
ได้โปรดหยุดพูดถึงเรื่องนั้นสักทีเถอะ หน้าจะระเบิดแล้วเนี่ย ฮือ...ความทรงจำน่าอายผุดขึ้นมาจนไม่กล้ามองตาหรือมองหน้ากับคนรักอายุมากกว่าเลย
“เข้าใจแล้ว...ทำไมหน้านายถึงแดง”
“อ่ะ...อะไรครับ?”
“ก็กำลังคิดเรื่องลามกอยู่ล่ะสิ...ไม่ต้องห่วงหรอกน่า หายป่วยเมื่อไหร่ พี่จัดเต็มแน่ๆ”
“ห๊ะ!! บ้า...ใครจะให้ทำอีก ไม่เอาด้วยหรอก แค่กๆ” ปฏิเสธเสียงดังจนตัวเองไอออกมาเพราะลืมไปว่าตัวเองยังเจ็บคออยู่...
“อย่าใช้เสียงมากสิ...เดี๋ยวก็อักเสบหรอก”
“เพราะพี่อาทิตย์นั่นแหละ”
“เอ้า! โทษกันเฉยเลย…เมื่อคืนหมูเริ่มก่อนนะครับ เผื่อลืม...”
“ฮือ...หยุดพูดเลยนะ!! แค่กๆ”
“ถ้าไออีกรอบจะเรียกหมอมาตรวจแล้วนะ” อาทิตย์ขู่เสียงเข้ม ทำเอาคนตัวเล็กนอนเงียบไปเลย แต่ก็มองคนรักตาขาวงๆ เหมือนลูกแมวน้อยกำลังขู่เจ้าของเลย
น่ารักจริงๆ ‘เมีย’ ของเขา
อา...จริงสิ ตอนนี้หมูเป็นเมียทางพฤตินัยของเขาแล้วสินะ
“รอแป๊บ...เดี๋ยวฉันจะไปสั่งให้คนทำโจ๊กให้”
ร่างบางมองคนตัวใหญ่เดินออกจากห้องไป...ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ เขาอยากจะช่วยพ่อเลี้ยงทำงานมากกว่านอนอยู่เฉยๆ แบบนี้...
อยากมีประโยชน์มากกว่านี้...
“คิดอะไร?”
“อ๊ะ!”
ทำไมไปเร็วจัง?
เหมือนอาทิตย์จะเดาสีหน้าของคนรักออกว่ากำลังคิดอะไร ก็เลยตอบออกมาโดยไม่ต้องให้คนรักส่งเสียงถามออกไป
“ก็สั่งเด็กรับใช้ที่เดินทำความสะอาดหน้าห้องไปบอกแม่จันทร์เท่านั้น”
“อ๋อ...”
“ฉันก็จะกินข้าวกับนายที่นี่แหละ”
หงึกหงักๆ
ใบหน้าสวยพยักขึ้นลง...มองตามคนรักที่ขึ้นมานั่งบนเตียงกับเขา
“เมื่อกี้คิดอะไร หน้าเครียดเชียว”
“เปล่าครับ”
“มี...แต่ไม่พูด อยากให้โกรธเหรอ” อาทิตย์เลิกคิ้วอย่างเอาเรื่อง
“ผมก็แค่...อยากช่วยงานพี่อาทิตย์ให้ได้มากกว่านี้ แต่ดันมาป่วยอีก...เหมือนเป็นตัวปัญหาจริงๆ”
“หมู...ถ้าพูดว่าตัวเองเป็นตัวปัญหาอีกที พี่จับกระแทกจริงๆ ด้วย”
“บ่ะ...บ้า พูดจาน่าเกลียดมากเลยครับ” ตำหนิคนรักไปอย่างตื่นตะลึง ไม่คิดว่าจะถูกพูดใส่ตรงๆ แบบนี้ และดูเหมือนคำว่า ‘พี่’ จะใช้ตอนโกรธ ไม่พอใจด้วย แต่ก็เฉพาะสถานการณ์...โกรธจริงๆ หรือแค่ขู่ไปงั้นๆ
“พูดกับเมีย...น่าเกลียดตรงไหน”
“พี่...”
“หยุด...ถ้าตะโกนจนไออีก บอกแล้วนะว่าจะทำอะไร”
ศตคุณเลยยอมเงียบเพราะไม่อยากถูกหมอตรวจ สาเหตุที่ไม่อยากถูกตรวจก็เพราะว่ากลัวจะต้องถูกตรวจ ‘ตรงนั้น’ ตัวตอของอาการไข้ทั้งหมด...
น่าอายจะตายไป...
หลังจากที่พ่อเลี้ยงปรนนิบัติคนรักให้กินข้าวกินยาแล้ว เขาก็กลับไปทำงานต่อ แล้วเรียกให้จันทน์ผามาอยู่เป็นเพื่อนศตคุณด้วย กลัวคนตัวเล็กของเขาจะนอนจนเบื่อ
“ครบตามใบสั่งซื้อแล้วครับ”
“โอเค ขนไปส่งได้เลย ระวังด้วยก็แล้วกัน”
“ครับพ่อเลี้ยง”
อาทิตย์ถอนหายใจออกมา มองของที่ต้องส่งล็อตสุดท้ายของวันนี้ด้วยความเหนื่อย...เพราะธุรกิจของศักดินนท์มีอยู่เยอะมาก อาทิตย์ก็เลยเหนื่อยมาก แม้ว่าจะมีบางธุรกิจที่ให้ญาติดูแล แต่ยังไงในส่วนของเขาก็มีมากจนดูแลไม่ทั่วถึงเท่าไหร่ เพราะแบบนั้นเขาถึงอยากจะมีทายาทเร็วๆ
แต่มันก็ไม่เป็นไปตามที่ต้องการเท่าไหร่
เอาเถอะ...ทำเท่าที่ไหว ยังไงก็ยังมีหมูมาช่วยแล้ว...
Rrrrrr…
ร่างแกร่งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับโดยไม่ทันจะมองชื่อคนที่โทรมาเลยสักนิด
“ฮัลโหล...ครับ”
(สวัสดี...พ่อเลี้ยงอาทิตย์) เสียงของปลายสายดังขึ้นมา ส่งผลให้ใบหน้าที่เหนื่อยๆ ของอาทิตย์กลับกลายเป็นโกรธแทน...
“พ่อเลี้ยงมนัสนี่เอง มีธุระอะไรเหรอครับ” อาทิตย์ถามออกไป น้ำเสียงราบเรียบ ก่อนจะแอบกดบันทึกเสียงเอาไว้ เผื่อมันมีประโยชน์ในภายภาคหน้า
(พอดีผมโทรมาถามตามประสาเพื่อนบ้านน่ะ ไร่เป็นยังไงบ้างครับ ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ถามให้เร็วกว่านี้)
“ไม่เป็นไรหรอกครับ...อ้อ! ไร่ของผมปกติดี ไม่มีอะไรเสียหายมาก คนที่ต้องการวางเพลิงคงจะต้องรู้สึกผิดหวังอยู่ไม่มากก็น้อยเลยล่ะครับ”
(ได้ข่าวว่าเป็นคนงานในไร่นี่ครับ)
“เป็นคนงานใหม่ครับ มาทำงานได้แค่อาทิตย์เดียว...สงสัยจะถูกส่งมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ”
(งั้นเหรอครับ...จริงๆ แล้วผมต้องการไปเยี่ยมพ่อเลี้ยงถึงที่ไร่ แต่ก็ไม่ว่างสักที)
“หยุดเล่นละครเถอะครับ...ผมไม่อิน” อาทิตย์พูดออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ซึ่งเรียกเสียงหัวเราะจากปลายสายได้เป็นอย่างดี
(ฮ่าๆ ไอ้เราก็อุตส่าห์เล่นสงครามผู้ดีมาตั้งนาน)
อ๋อ...ไอ้ที่พูดดีๆ กับเขา แสดงละครต่อหน้าทุกคนว่าเป็นคนดี นั่นคือสงครามของพ่อเลี้ยงมนัสสินะ...พยายามทำเป็นญาติดีกับเขาทั้งๆ ที่วันที่เขาไล่ออกจากไร่วันนั้นก็สาปส่งเขาอย่างกับอะไรดี
“ไพร่...ยังไงมันก็คือไพร่ คนทรยศหักหลัง ยังไงมันก็ยังสันดานแบบนั้นอยู่วันยันค่ำ ตั้งแต่พ่อยันลูก ชั่วเหมือนกันไม่มีผิด แต่ความชั่วก็ยังมีสิ่งที่ดีอยู่บ้างนั่นคือมีลูกชายดี ส่วนลูกสาวก็ได้พ่อไปเต็มๆ”
(นี่แกกำลังว่าพ่อของฉัน และลูกสาวของฉันอยู่ใช่ไหม!! ทำไม ไอ้เมฆมันเป็นสิ่งดีในชีวิตฉันหรือไง)
“ก็ใช่ไง นี่ไม่รู้ตัวเองอีกเหรอว่าไม่เหมาะจะเป็นพ่อของเมฆเลยด้วยซ้ำ”
ว่าแล้วก็สงสารว่าที่ลูกสะใภ้ของตัวเองที่ต้องมาทุกข์ใจกับพ่อแบบนี้ แต่เมฆาก็คือเมฆา...ยังไงก็รักพ่อผู้ให้กำเนิดและเลี้ยงดูตนเสมอ
แม้ว่าจะผิดแค่ไหนก็ตาม...
(มันจะดีก็ปล่อยให้มันดีไป ส่วนกับศักดินนท์ กูจะจองล้างจองผลาญพวกมึงไม่เลิกแน่!!!) ปลายสายขึ้นคำหยาบคายออกมา เรียกรอยยิ้มเย้ยหยันบนใบหน้าของพ่อเลี้ยงอาทิตย์ทันที
สุดท้าย...สันดานที่แท้จริงก็โผล่...
“ก็เอาสิ...ถ้าคิดว่าฉันจะเคี้ยวง่ายขนาดนั้น...”
(ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของมึง...กูจะแย่งมาให้หมด รวมทั้งของรักของหวงของแกด้วย หึหึ)
“ถ้าคิดว่าจะเอาไปได้ ก็ทำสิ...อย่าเก่งแต่ปากนะพ่อเลี้ยงมนัส เพราะทางนี้ก็ไม่ได้ตั้งรับอย่างเดียว”
ร่างสูงท้าทายอีกคนออกไป...
(มึงคอยดู...ไอ้อาทิตย์ อ้อ! อย่างแรกที่กูจะเอามาคือเมียของมึง) ปลายสายบอกเสียงกร้าว คนที่ฟังอยู่ถึงกับโมโห เลือดขึ้นหน้า
อยากจะแตะอะไรเขาก็ไม่สนใจ แต่คิดจะมายุ่งกับคนรักของเขา...
ข้ามศพกูไปก่อนเถอะ!!!
“ตอนนี้เมียกูอยู่ในความดูแลของตำรวจ และกูก็บันทึกเสียงเอาไว้แล้ว ถ้าเมียกูเป็นอะไรไป...รับรองได้ว่ามึงดิ้นไม่หลุดแน่!!”
(เฮอะ!! กูก็จะทำให้เขาสมยอมมาเองไง...รับรองว่ามึงทำอะไรกูไม่ได้หรอก)
โง่เง่า...ถ้าคิดว่าทำได้ก็ทำดู
“เอาที่มึงสบายใจเลย อยากทำก็ทำ...เพราะกูมั่นใจ ว่าหมูไม่มีวันที่จะสมยอมไปกับตาแก่พุงพลุ้ยอย่างมึง ที่นอกจากฐานะแล้วก็ไม่มีอะไรสู้กูได้เลย หึหึ”
(มึง!!! ฝากไว้ก่อนเถอะ)
“กูไม่รับฝาก...”
อาทิตย์กดตัดสายไปทันทีด้วยความรำคาญ แล้วเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงของตัวเอง ก่อนจะตรงไปที่รถเพื่อไปสำนักงาน ตรวจดูเอกสารอีกนิดหน่อยแล้วค่อยกลับบ้าน
แม้ว่าใจตอนนี้อยากจะเจอหน้าคนรักที่เป็น ‘เมีย’ หมาดๆ ของตนจะแย่แล้ว
หงุดหงิด โมโห...
“ไอ้วัฒน์...กูส่งคลิปเสียงให้ในไลน์แล้วนะ เปิดฟังดูด้วย มันมีประโยคขู่ ซึ่งน่าจะใช้ทางกฎหมายได้และน่าจะโยงไปถึงไอ้คนที่บงการวางเพลิงไร่กูได้” อาทิตย์ต่อสายหาเพื่อนสนิททันทีที่ส่งไฟล์คลิปเสียงที่บันทึกเมื่อครู่เสร็จ
(เออ...เดี๋ยวกูจะเปิดฟังทีหลัง แต่เสียงมึงนี่...หงุดหงิดอะไรมาวะ) เพื่อนสนิทถาม
“มันจะอยากได้เมียกู”
(เฮ้อ...ไอ้ขี้หวงเอ้ย!!)
“มึงไม่เข้าใจกูหรือไงวะ!!”
(เข้าใจ...แต่แล้วไงวะ ยังไงหมูก็ยังไม่ได้ไปอยู่ฝั่งนั้น แล้วก็คนอย่างหมูน่ะต่อให้ถูกยื่นข้อเสนมมากแค่ไหนก็ไม่มีวันทิ้งมึงหรอกอาทิตย์ น้องเขารักมึงมาก...มองตาก็รู้แล้ว)
“มึงมองตาเมียกูตอนไหนวะ?”
(โอ้ย!! หึงพร่ำเพรื่อจริงๆ แล้วนี่อะไร เรียกหมูว่าเมีย เมีย เมีย อยู่นั่นแหละ ได้แล้วหรือไง?)
“หึหึ คิดเอาเอง” พ่อเลี้ยงหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์
(เสียงแบบนี้...แม่งร้ายกาจ)
“ถ้าวันจันทร์หมูต้องไปเรียนแล้ว ยังไงก็ให้ตำรวจตามดูแลด้วยนะไอ้วัฒน์...กูรัก กูหวงของกูมาก...อย่าให้ไอ้เดรัจฉานตัวไหนแตะต้องเมียกูได้ แม้ปลายเส้นผม!!”
(เออ!! เฮ้อ...เพิ่งจะเคยเห็นมึงหวงใครหนักขนาดนี้นะเนี่ย นับถือหมูจริงๆ)
อาทิตย์ยิ้มออกมาก่อนจะพูดเรื่องงานกับปริวัฒน์อีกหน่อยแล้ววางสายไป รีบเคลียร์เอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะแล้วตรงกลับบ้านทันทีที่เสร็จงานทั้งหมด...
“หายแล้วหรือไง ถึงลงมาข้างล่างได้” พ่อเลี้ยงถามเสียงเข้มเมื่อเห็นศตคุณนั่งเล่นอยู่ในห้องนั่งเล่นหลังที่เขาไปหาที่ห้องนอนไม่เจอ
ใบหน้าหวานหันมามองพ่อเลี้ยงเล็กน้อยก่อนจะหันไปดูทีวีต่อ
“ก็มันเบื่อ”
ฟุบ!!
คนตัวใหญ่นั่งลงข้างๆ กับศตคุณที่ขมวดคิ้วเล็กน้อยยามที่เขานั่งลงไป
“เป็นอะไร?”
“เจ็บ...” ตอบเบาๆ
เป็นอันรู้ว่าเจ็บอะไร...สงสัยตอนที่เขานั่งลง แรงยวบมันสะเทือนไปที่ ‘เจ็บ’ ของศตคุณ
แม้ว่าช่วงแรกจะอ่อนโยนเพราะน้องไม่เคย...แต่หลังๆ บอกเลยว่าใส่ไม่ยั้ง...
“ถ้าเจ็บจะลุกเดินแล้วลงมานั่งข้างล่างทำไม นอนอยู่เฉยๆ บนห้องก็ดีแล้ว หรือให้น้ำปิงหยิบหนังสือมาให้อ่านก็ได้ ขยับมากๆ ก็เจ็บน่ะสิ” ได้ทีก็บ่นใส่คนสวยที่นั่งหน้าบึ้ง
“พี่ไม่เข้าใจ...ผมอยากทำงาน”
“อยากทำงานนี่หายป่วยหรือยัง ไหนดูซิ ตัวร้อนหรือเปล่า” อาทิตย์ยกมือขึ้นใช้หลังมือแนบที่หน้าผากมนเบาๆ “อืม...ดีขึ้นแล้ว ปวดหัวไหม?”
“ไม่ครับ...ย่าจันทน์ดูแลดีมาก ก็เลยดีขึ้นไว”
“เหลือแค่เจ็บตรงนั้นสินะ”
“พี่อาทิตย์!” ศตคุณเรียกคนรักเสียงเข้ม แก้มแดงซ่าน...
“หึหึ...ขี้อายจริงๆ เลย...เมียพี่”
ศตคุณไม่โต้เถียงอะไรอีก ได้แต่มองค้อนร่างสูงที่นั่งแกล้งเขาอยู่อย่างสนุกและมีความสุข แต่ใครจะรู้ว่าใบหน้าแสนงอนของศตคุณที่แสดงให้เห็น ภายในจะยิ้มยินดีแค่ไหนที่ตัวเองทำให้แววตาและสีหน้าเหนื่อยๆ ของคนรักหายไป...
“อ่า...อยากจูบจัง”
“ไม่ต้องเลย เดี๋ยวมีคนมาเห็น”
“นิดเดียว...”
“ไม่ได้....อ๊ะ...อื้อ”
ศตคุณเรียนรู้ได้อีกอย่าง...ว่าตัวเองไม่สามารถปฏิเสธร่างสูงได้ ถ้าหากว่าเจ้าตัวต้องการจริงๆ ร่างบางได้แต่ปล่อยให้คนรักตะโบมจูบ แล้วก็ภาวนาไม่ให้ใครมาเห็นฉากนี้ของเรา...แต่ถึงเห็น ก็ไม่มีใครกล้าขัดจังหวะพ่อเลี้ยงอาทิตย์หรอก...
สวัสดีค่า มาลงแล้วนะจ้ะ ขอคอมเม้นท์แบบจัดเต็มอีกนะคะ ขอบคุณมากๆ เลยจ้า หากมีอะไรต้องการสอบถาม พูดคุยหรือทวงนิยายก็ไปหายูกิที่แฟนเพจเลยนะคะ ตอบช้าแต่ตอบชัวร์จ้า
https://www.facebook.com/sawachiyuki/ 
หัวข้อ: [ครอบครัวศักดินนท์] ☀ พ่อเลี้ยงอาทิตย์ ☀ [Mpreg] {19/11/61} ➡ ตอนพิเศษ5 {จบแล้ว} (อ่าน 405624 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก