ตอนที่ 27
หลังจากที่ไร่ภูถึงดาวเป็นของศักดินนท์อย่างสมบูรณ์ วันนี้ก็เป็นครั้งแรกที่พ่อเลี้ยงอาทิตย์กับศตคุณมาที่ไร่ภูถึงดาวในฐานะเจ้าของแบบเต็มตัว แต่ทางด้านศตคุณก็ได้รับคำสั่งจากพ่อเลี้ยงให้ติดต่อกับผู้จัดการไร่อยู่เสมอๆ เนื่องจากประสบปัญหาคนงานลาออกเกือบครึ่ง ศตคุณก็เลยต้องประสานงานกับทางผู้จัดไร่ภูถึงดาวที่ยังทำงานอยู่ด้วยความภักดีต่อไร่และเคารพศรัทธาในตัวของพ่อเลี้ยงอาทิตย์
“จำนวนคนงานที่ลาออกไปมันกระทบถึงการทำงานในไร่เป็นอย่างมากเลยครับ ถึงแม้ว่าจะมีเครื่องทุ่นแรงช่วย แต่เครื่องมือพวกนั้นก็ต้องใช้คนอยู่ดี แล้วการเก็บใบชาก็ต้องใช้คนเยอะมากด้วย” ผู้จัดการไร่ภูถึงดาวรายงานให้กับพ่อเลี้ยงที่นั่งฟังอย่างตั้งใจ ข้างๆ เป็นศตคุณที่คอยจดรายละเอียดตามหน้าที่ของตน
“ตอนที่ประกาศรับสมัครคนงาน มีคนเข้ามาสมัครเยอะมากแค่ไหน”
“เยอะกว่าจำนวนที่ลาออกครับ น่าจะมาจากค่าแรงที่พ่อเลี้ยงขึ้นให้ด้วย ส่วนคนงานที่ลาออกก็มีบางส่วนกลับมาสมัครใหม่เพราะค่าแรงเยอะครับ”
“อืม...ดีแล้วล่ะ รับทั้งหมดนั่นแหละ เพราะอนาคตงานจะเยอะมากกว่านี้ ต้องรบกวนเมืองคำด้วยนะ”
“ผมยินดีและเต็มใจที่จะทำงานให้กับพ่อเลี้ยงอยู่แล้วครับ” เมืองคำพูด พ่อเลี้ยงรู้ว่าเมืองคำเป็นคนยังไง รูปประโยคเหมือนจะประจบประแจง แต่สีหน้ากับแววตาของเมืองคำน่าเชื่อถือได้
“ที่นี่ฉันจะไม่ค่อยมาดูแลเท่าไหร่ ถ้ามีอะไรติดต่อกับคุณหมูนะ”
“พ่อเลี้ยงครับ คือว่าผม...” ร่างเล็กที่นั่งอยู่เงียบๆ ทำท่าจะทักท้วง แต่ร่างสูงก็พูดตัดหน้าออกมาก่อน
“เข้าใจนะเมืองคำ”
“เข้าใจครับ”
สำหรับเมืองคำแล้วก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอกเพราะที่ผ่านมาเขาก็คุยงานผ่านศตคุณอยู่แล้ว และก็รู้ดีว่าร่างบางเป็นอะไรกับพ่อเลี้ยงและในอนาคตมีบทบาทอย่างไร
“ตามนั้นนะหมู แม้จะเปิดเทอมไปแล้ว เสาร์อาทิตย์นายจะต้องมาที่นี่ มาดูแลในส่วนของไร่ภูถึงดาว ระหว่างวันธรรมดาก็ให้ตามตามงานตลอดแล้วก็รายงานฉัน ตามนี้นะ”
พ่อเลี้ยงก็คือพ่อเลี้ยง...เอาแต่ใจตัวเองแบบแก้ไม่หาย
สำหรับศตคุณอาจจะคิดว่านี่เป็นการบังคับอย่างเอาแต่ใจ แต่สำหรับพ่อเลี้ยงแล้วมันเป็นการฝึกฝนต่างหาก ฝึกศตคุณให้พร้อมสำหรับหน้าที่ในอนาคต
เขาตั้งใจเอาไว้แล้ว ไม่ว่าจะยังไงก็แล้วแต่ เขาจะไม่ปล่อยศตคุณไป จะทำให้เด็กน้อยของเขารักเขา หลงเขา จนขาดไปไม่ได้เลยล่ะ...
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับพ่อเลี้ยง คุณหมู”
“เชิญเลยเมืองคำ...อ้อ ตอนพักเที่ยงฉันขอพบกับคนงานทุกๆ คนหน่อยนะ บอกให้ด้วยก็แล้วกัน ที่นี่มีหัวหน้าคนงานหรือเปล่า?”
“ลาออกไปแล้วครับ”
“งั้นหรือ?” พ่อเลี้ยงพยักหน้าน้อยๆ
“ก็คงต้องหาหัวหน้าคนใหม่ ถ้าอย่างนั้นผมขอประวัติของคนงานทุกคนหน่อยนะครับ ผมจะดูว่ามีใครที่ไม่ลาออกไปแล้วอายุงานเยอะๆ”
“คุณหมูจะเลือกหัวหน้าคนงานใหม่หรือครับ”
“ครับ...ต้องมีคนคอยรับคำสั่งจากคุณโดยตรงนี่นา”
“ถ้าอย่างนั้นผมจะเอามาให้นะครับ”
“ขอบคุณครับ” ศตคุณยิ้มหวานให้ มองตามหลังคนอายุมากกว่าอย่างเมืองคำไป ก่อนจะหันมามองหน้าร่างสูงตาขวางๆ
อยากจะทุบอีกคนให้น่วมไปเลย...ให้สมกับความเจ้าเผด็จการของพ่อเลี้ยง
“มองแบบนี้หมายความว่ายังไง หืม?”
“พ่อเลี้ยงชอบทำอะไรแบบนี้อยู่เรื่อย คิดว่าเด็กอย่างผมจะทำอะไรได้ล่ะครับ มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ เลยนะครับ ไหนจะการเรียนของผมอีก”
“ก็ฝึกไง...ฉันเชื่อว่านายทำได้”
“ผมไม่คิดว่าตัวเองทำได้”
“อย่าดูถูกตัวเองสิลูกหมูของฉัน”
“มันจริงนี่ครับ”
“นายยังไม่ลองเลยเด็กดี ลองก่อนสิ จะได้รู้ว่าทำได้หรือไม่ได้...เขตมันดูแลในส่วนของเขตตะวันไปแล้ว พายัพมันก็ดูแลในส่วนของโรงงาน ไร่องุ่น ไร่ส้ม ไร่สตรอเบอร์รี่ก็มีฉันดูแลอยู่ แค่นี้งานก็รัดตัวแล้วนะ ถ้าให้มาคุมไร่ภูดึงดาวอีก ฉันต้องตายแน่ๆ”
“ถ้ารู้ว่าทำไม่ไหวแล้วจะซื้อทำไมล่ะครับ”
“ก็เพราะฉันอยากได้ และไม่อยากให้ที่นี่เปลี่ยนจากไร่ชาสวยๆ ไปเป็นอย่างอื่นด้วย”
“ถ้าอย่างนั้นพ่อเลี้ยงก็ควรจะรับผลของมันนะครับ”
ร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ คิ้วสวยขมวดเป็นปมเมื่อคิดถึงสภาพตัวเองในอนาคต
“ฉันฝากที่นี่ด้วยนะหมู”
“พ่อเลี้ยง!!”
“จะเรียกเสียงดังทำไม ไปเดินดูไร่กัน จะได้รู้ว่าควรจะปรับปรุงในส่วนไหนบ้าง จะได้เซ็นอนุมัติงบประมาณให้” พ่อเลี้ยงพูดกับศตคุณอย่างอารมณ์ดี
ทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรอีกแล้ว...
“ผมขัดไม่ได้เลยใช่ไหมครับ?”
“หึหึ ก็รู้คำตอบอยู่แล้วนี่ ลุกขึ้นเร็ว จะไปดูไร่กัน”
คนสวยถอนหายใจจำยอมกับภาระหน้าที่ที่ได้รับในที่สุด เขาไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ที่พ่อเลี้ยงไว้ใจคนที่เพิ่งรู้จักมากเกินไป ถึงจะรู้ว่าพ่อเลี้ยงคอยควบคุมอยู่อีกต่อหนึ่ง แต่นั่นก็จนกว่าเขาจะไม่ไหวนั่นแหละ
เขารู้ดี...ว่าพ่อเลี้ยงกำลังผูกมัดเขา ผูกมัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ
“ผู้ใหญ่เอาแต่ใจ” พึมพำเบาๆ พร้อมกับลุกจากโซฟาตัวนุ่ม
“ไปกันเถอะ”
“ครับๆ”
ศตคุณเดินตามร่างแกร่งไป มองแผ่นหลังกว้างที่อยู่ด้านหน้าอย่างเหม่อลอย เขาไม่คิดเลยว่าผู้ชายที่แสนจะเพียบพร้อมทั้งหน้าตา ฐานะ การงาน ไปไหนมาไหนก็มีแต่คนรู้จัก มีแต่คนนับหน้าถือตา จะมาชอบและจริงจังกับเด็กที่ยังเรียนไม่จบแบบเขา
เขา...ที่ไม่ว่าอะไรก็มองไม่เห็นถึงความเหมาะสมเลยสักนิด
ฐานะที่บ้าน...อายุที่น้อยกว่า...ประสบการณ์ในเรื่องต่างๆ ระบบความคิด ไม่ว่ายังไงเขาก็เห็นแต่เรื่องปวดหัวรออยู่ข้างหน้า
มันจะดีกว่านี้ไหม...ถ้าคนที่พ่อเลี้ยงเลือกไม่ใช่เรา...
ปั่ก!!
“โอ๊ย!!! จะหยุดเดินทำไมไม่บอกกันก่อนล่ะครับ” ร่างบางบ่นพลางลูบหน้าผากของตัวเองเบาๆ อย่างเจ็บๆ เพราะเขาชนเข้ากับแผ่นหลังแกร่งอย่างแรงเลย
“หืม...เจ็บมากไหม”
อาทิตย์จับมือที่กำลังลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ ออกแล้วใช้มือตัวเองอีกข้างลูบให้แทน ศตคุณเม้มปากแน่น หัวใจเต้นแรงกับการกระทำที่แสนอ่อนโยนของพ่อเลี้ยงจนไม่กล้าเงยหน้าสบตากับคนอายุมากกว่าเลย
จุ๊บ!!!
“เดี๋ยวก็หาย” ปากหนาจูบเบาๆ ที่หน้าผากมนก่อนพูดให้กำลังใจ
ความอบอุ่นจากอาทิตย์ดวงนี้กำลังหลอมละลายหัวใจของศตคุณ แม้ว่าความเป็นจริงแล้ว ศตคุณจะหวั่นไหวกับพ่อเลี้ยงจนยอมรับกับตัวเองได้แล้วว่าชอบ...ชอบพ่อเลี้ยง
แต่ไม่รู้ว่าชอบแบบไหน...ชอบแบบพ่อของเพื่อน หรือชอบที่จะแปรเปลี่ยนเป็นรักในฐานะของผู้ชายคนหนึ่งที่เขาจะฝากชีวิตไว้ทั้งชีวิต
หมับ!!
“เดินไปพร้อมกัน”
ความอบอุ่นที่มือเรียกความสนใจจากศตคุณที่กำลังยืนเหม่อลอย ดวงตาสวยมองมือข้างขวาของตนที่ถูกกุมด้วยมือใหญ่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับพ่อเลี้ยงอาทิตย์
รอยยิ้มที่แสนอบอุ่นกับดวงตาที่ทอประกายอ่อนโยน และมือที่กำลังกุมแน่น ทั้งหมดนี่ร่างบางกำลังได้รับจากพ่อเลี้ยงอาทิตย์ที่ใครๆ ก็ต่างอยากจะเข้ามาเป็นเจ้าของหัวใจ
“ไม่ต้องคิดมาก...ไม่ต้องสับสน ไม่ต้องเครียด ลองดูไปเรื่อยๆ ถ้าไม่ใช่จริงๆ ให้บอก...”
ศตคุณไม่รู้ว่าพ่อเลี้ยงหมายถึงเรื่องอะไร เรื่องงานที่ให้เขาดูแลหรือว่าเรื่องของเรา...
“ครับ...”
“เอาเป็นว่าฉันสัญญา ว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันบังคับนาย”
ร่างบางไม่รู้ว่าความรู้สึกตอนนี้มันเรียกว่าอะไร มันทั้งวูบโหวงในใจแต่ก็ยังมีความรู้สึกดีใจอยู่ด้วย...หมายความว่าจะไม่มีการบังคับกันอีกแล้วสินะ...
“ครับ...”
นี่เขา...กำลังดีใจหรือเสียใจอยู่กันแน่นะ
อาทิตย์ปล่อยให้ศตคุณเดินดูไร่ไปก่อน ส่วนเขาขอเดินตามอยู่ห่างๆ ระหว่างที่เดินก็คิดถึงเรื่องเมื่อสักครู่ที่ผ่านมาได้ไม่ถึงสิบนาทีก่อนจะมาถึงที่นี่
ความจริงเขาไม่อยากพูดแบบนั้น...ไม่อยากให้คำสัญญาที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำได้หรือเปล่าหรอก แต่ทนไม่ได้กับสีหน้าที่ดูสับสน เครียด จนไม่ใช่เด็กน้อยที่แสนสดใสคนเดิมของเขาเลย
“ถ้านายไม่มีความสุขที่จะต้องอยู่กับฉัน...ฉันก็คงต้องทำใจปล่อยนายไปสินะ”
แม้ว่าไม่อยากจะปล่อยไป แต่ก็รักเกินกว่าจะฝืนใจได้
“คิดจะรักเด็กมันไม่ง่ายเลยจริงๆ”
...
...
...
(เป็นไงบ้างลูก...สบายดีใช่ไหม ไม่ทำอะไรให้พ่อเลี้ยงเดือดร้อนใช่หรือเปล่า)
“สบายดีครับแม่ แม่กับพ่อล่ะ กินข้าวตรงเวลาหรือเปล่า”
คืนนี้ศตคุณไม่มีคนมากวนเพราะพ่อเลี้ยง พายัพและเขตกำลังดื่มเหล้ากับพวกคนงานอยู่ เขาก็เลยขอตัวมานอนพักอยู่ที่ห้องดีกว่า
มันมีเรื่องที่ต้องคิดมากอยู่...
(ตรงอยู่แล้วล่ะ จะคุยกับพ่อไหมล่ะ ตอนนี้กำลังดื่มอยู่กับเพื่อนอยู่ด้านล่างโน่น)
“เหล้าอีกแล้ว…ทำไมไม่ห้ามพ่อบ้างล่ะแม่” ศตคุณถาม เสียงติดไม่พอใจ
ไม่ว่าใครก็ไม่พอใจทั้งนั้นแหละ...ศตคุณแค่อยากให้พ่อมีร่างกายที่แข็งแรง ไม่เป็นโรคเป็นภัย อยู่กับเขาไปนานๆ ก็เท่านั้น และเหล้าก็เป็นต้นเหตุที่ทำให้คนป่วยตายกันเยอะมาก
(แม่จะไปห้ามอะไรพ่อได้ล่ะหมู มีแค่เอ็งนั่นแหละ แต่เอ็งดันไม่อยู่ซะงั้น)
“แม่ก็จี้ๆ ไปเลยสิครับ ยังไงพ่อก็เกรงใจแม่อยู่แล้ว”
(เอาน่า...พ่อก็ไม่ได้ดื่มบ่อยหรอก นี่ก็ดื่มในรอบสองเดือนเลยนะหมู ดีแล้วล่ะ ค่อยๆ ลด ไม่ใช่หักดิบเลิกเลย มันไม่ง่ายหรอก...)
“ครับ...”
ร่างบางคิดหนัก อยากที่จะเล่าระบายให้ใครสักคนฟัง และคนที่อยู่ในตัวเลือกก็มีแค่แม่คนเดียวเท่านั้น คนที่ศตคุณกล้าพูดบอกทุกเรื่อง ไม่เคยปิดบัง
(มีเรื่องจะพูดไหม เสียงไม่ค่อยดีเลย)
“แม่...ความรัก มันเป็นยังไงเหรอ” ถามออกไปแล้ว และปลายสายก็เงียบไปด้วย ไม่รู้ว่าตกใจที่เขาถามไปแบบนั้นหรือว่ากำลังคิดคำตอบอยู่กันแน่ “พ่อกับแม่รักกันได้ยังไง ทำไมถึงรักกัน...หมูสับสนอ่ะแม่ หมูเครียด หมูทำให้พ่อเลี้ยงต้องเสียใจ...”
เวลาที่ศตคุณรู้สึกไม่ดี เครียด หรือสับสน มักจะพูดแทนตัวเองด้วยชื่อเหมือนเด็กกับแม่ คล้ายเป็นการอ้อน...แต่ก็ไม่ใช่ซะทีเดียว
(ใจเย็นๆ ลูก ใจเย็นๆ นะ)
“หมูมันแย่...หมูทำให้พ่อเลี้ยงรู้สึกไม่ดี”
(ทำไมหมูถึงรู้สึกไม่ดีที่ทำให้พ่อเลี้ยงเสียใจล่ะลูก ทั้งๆ ที่ผ่านมาหมูก็ปฏิเสธคนที่เข้ามาจีบโดยไม่คิดจะรักษาน้ำใจเลยก็มี แต่ไม่เห็นลูกจะรู้สึกผิดมากมายแบบนี้ ตอบแม่มาสิลูก)
เสียงของผู้เป็นแม่เป็นเหมือนกำลังใจชั้นดีที่ศตคุณได้รับมาตลอดยามที่เหนื่อยหรือท้อแท้
“หมูแคร์...แคร์ความรู้สึกของพ่อเลี้ยง”
(ทำไมล่ะ?)
“เพราะพ่อเลี้ยงเป็นคนดี ช่วยเหลือหมูมาตลอด พ่อเลี้ยงอบอุ่น...หมูรู้สึกปลอดภัยที่ได้อยู่ใกล้ๆ แต่หมูไม่รู้ว่าหมูคิดกับพ่อเลี้ยงในฐานะผู้หลักผู้ใหญ่คนหนึ่ง หรือแบบผู้ชายคนหนึ่งกันแน่” น้ำเสียงของศตคุณเริ่มจะสั่นเครือ
(หมูลองคิดภาพพ่อเลี้ยงกับคนอื่นดูสิลูก...คำตอบมันอยู่ที่ความรู้สึกตอนคิดภาพนั่นแหละ)
ศตคุณหลับตา คิดภาพพ่อเลี้ยงกับคุณน้ำฟ้ากำลังส่งยิ้มให้กัน กอดกัน และจูบกัน...มือที่ไม่ได้จับโทรศัพท์ยกมาจับที่ตำแหน่งหัวใจเมื่อมันมีความรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจและหน่วงๆ ที่อก น้ำตาไหลออกมาที่หางตาจนหลดไหลเป็นทาง เปลือกตาสวยลืมขึ้นมา ภาพข้างหน้าพร่ามัวไปหมด
ไม่เอา...ห้าม...อย่าทำกับคนอื่นนะ
(เป็นไงลูก)
“...ฮึก...เจ็บ”
(อย่าร้องไห้...คนเก่งของแม่ไม่เคยร้องไห้เลยนะ...ความรักน่ะ มันมีหลายรูปแบบนะหมู แม่รักพ่อ เพราะพ่อให้ความรู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย แม้ว่าพ่อจะไม่มีอะไรเลย แต่แม่ก็พร้อมจะลำบากไปกับพ่อ ที่สำคัญ...ผู้ชายอย่างพ่อน่ะ รักแม่จนยอมทำทุกอย่างเลย) แม้ว่าจะไม่เห็นหน้าคนพูด แต่ศตคุณก็รู้ว่าแม่กำลังยิ้มอยู่
“ม่ะ...แม่ เคยคิดไหม ว่าถ้าแม่ไม่เลือกพ่อ แล้วปล่อยพ่อไป...”
เหมือนที่เขาเคยรู้สึกอยากจะปล่อยพ่อเลี้ยงไป...
ไม่ใช่ว่าเขาต้องการเจอคนที่ดีกว่านี้...แต่เขาต้องการให้พ่อเลี้ยงเจอคนที่เหมาะสมกับตัวเอง ทั้งฐานะ และระบบความคิด...
(แม่เคยคิดนะ ว่าถ้าคนที่พ่อรักไม่ใช่แม่มันจะเป็นยังไง สรุปแล้วแม่ก็เจ็บ...เจ็บทั้งๆ มันเป็นจินตนาการ พ่อไม่ใช่ผู้ชายที่ดีที่สุดที่เข้ามาในชีวิตแม่นะหมู...แต่แม่เลือกพ่อเพราะแม่รักพ่อ แม่ไม่อยากมาเสียใจทีหลังที่ต้องเห็นใครก็ไม่รู้มาอยู่ข้างๆ พ่อแทนแม่...แม่จะไม่บอกหมูหรอกว่าลูกรู้สึกยังไง ให้หมูคิดเองและตัดสินใจเองดีกว่าว่าลูกจะเอายังไง ชีวิตของลูก ลูกต้องเลือกมันด้วยตัวเอง)
ศตคุณน้ำตาไหล แต่ก็ตั้งใจฟังที่แม่พูดทุกประโยค...
“ครับ...หมูเข้าใจแล้ว”
(ในสายตาของแม่นะลูก...พ่อเลี้ยงเขาจริงจังกับหมูมาก แต่เขาก็ไม่คิดที่จะบังคับฝืนใจลูก เขาพร้อมที่จะปล่อยลูกเสมอ เพียงแค่ลูกเอ่ยปากบอก)
ยอมได้เหรอหมู...ถ้าเขาจะปล่อยแกไปจริงๆ
แกจะมีความสุขเหรอที่ต้องปล่อยเขาไปให้คนอื่น...จะไม่เสียใจใช่ไหมถ้าทุกสิ่งที่พ่อเลี้ยงเคยทำกับแกจะไปมอบให้กับคนอื่น...
รอยยิ้มที่อบอุ่นของพ่อเลี้ยง สายตาที่ทอดมองกันอย่างอ่อนโยน สื่อความหมายทุกครั้งที่มองตากัน อ้อมแขนที่ให้ความรู้สึกปลอดภัย...รสจูบอันแสนอ่อนหวาน...
“หมูคิดว่า...หมูรู้แล้วล่ะแม่”
มาแล้วค่า เป็นยังไงคอมเม้นท์บอกกันได้เลยนะคะ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ โหวต ขอบคุณที่ติดตามกันมาถึงทุกวันนี้นะคะ (อารมณ์ไหนเนี่ย?)
พูดคุย ทักทาย ทวงนิยาย หรือติดตามข่าวสารก็ไปที่แฟนเพจเลยนะจ้ะ
https://www.facebook.com/sawachiyuki/ 
หัวข้อ: [ครอบครัวศักดินนท์] ☀ พ่อเลี้ยงอาทิตย์ ☀ [Mpreg] {19/11/61} ➡ ตอนพิเศษ5 {จบแล้ว} (อ่าน 372744 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก