หัวข้อ: Just you and I เพราะนายคือของฉัน [ตอนพิเศษ ฮาโลวีนที่ไม่น่าจดจำ][P.43][31/10/61]

[aiaea83]

Just you and I : 10

        แม้ผมจะขอเวลาพี่โชสักหน่อย แต่ไอ้การที่มันมานั่งเฝ้าผมใต้ตึกเรียนเนี่ย มันเป็นการให้เวลาตรงไหน แล้วยิ่งจ้องจนหน้าผมแทบจะทะลุพี่ต้องการอะไร ต้องการจะให้ผมเขินใช่มั้ย พี่ได้สิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้

   “จะมองทำไมเนี่ย มองไปทางอื่นนู้น” ผมบอกแก้เขิน แล้วพี่แกก็ไม่สนใจเสียงซุบซิบนินทารอบตัวเลย โดยเฉพาะกลุ่มพวกอีเข็มที่กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ แบบนี้คงเอาผมไปเขียนในบล็อกมันสนุกมือล่ะ หมดกัน ฉายากลอยเมะที่อีเข็มตั้งให้
 
   “ให้มองทางไหน ก็คนที่กูจีบนั่งอยู่นี่” พูดเลี่ยนแล้วตายังหวานอีก อ้วก!
 
   ไม่ใช่ผมคนเดียวที่ทนความเลี่ยนไม่ได้ ไอ้ทูที่นั่งอยู่ด้วยยังหันหน้าหนีเตรียมอ้าปากอ้วก ถ้าไม่โดนสายตานิ่งๆ จ้อง ทำให้มันรีบหันกลับมาแทบไม่ทัน
 
   เมื่อเช้าผมเดินง่วงๆ มาที่ใต้ตึก อยู่ๆ ก็มีเสียงทักทายดังขึ้นมา ไอ้ผมก็เมาขี้ตาก็ตอบๆ ไป ไอ้คนทักมันคงไม่พอใจเลยคว้าคอเสื้อขณะที่ผมจะก้าวเดิน คอเสื้อรัดคอหอยจนไอไม่หยุดตอนนั้น หายง่วงไปเลย ไอ้พี่โชชอบใช้ความรุนแรงตลอด...นั่นแหละครับ ตั้งแต่เช้าลากมาถึงบ่าย โต๊ะประจำที่ผมมักจะนั่งกับเพื่อนๆ จึงเหลือแค่ไอ้ทูที่กล้านั่ง คนอื่นๆ แค่ถูกสายตาพี่โชจ้องต่างก็พากันย้ายตูดไปนั่งที่อื่น

   จะมาจีบหรือมาฆ่าคนตายวะ

   “ให้ผมเขินให้ป่ะ” กวนมันไป เลยโดยดีดหน้าผากเต็มแรง โคตรเจ็บ แบบนี้ต้องหักคะแนนความประพฤติ

   “มึงเลิกเรียนกี่โมง” พี่โชก้มดูนาฬิกาข้อมือแสนแพงของตัวเองหลังจากถามผม
 
   “ถ้ามีพี่ธุระก็รีบไปสิ จะมาอยู่รอผมทำไม”

   “แค่นัดกับพวกไอ้เบไว้” ผมพยักหน้า แต่ตากำลังมองเพื่อนตัวเองที่อยู่ๆ ก็ดูแปลกๆ
 
   “มึงเป็นไรวะไอ้เชี่ยทู ทำหน้าตาตอแหลสัด”

   “ตอแหลบ้านพ่องมึงสิ” มันด่าถึงพ่อเลยไอ้เชี่ยนี่ “กูแค่ลืมเอาการ์ตูนไปคืน งั้นกูไปล่ะ”
 
   “อ่าว” ผมมองตามหลังเพื่อนที่มันลุกขึ้นแล้วเดินหนีไปเลยครับ ปกติมันไม่ชอบอ่านหนังสือการ์ตูนนี่นา มันเล่นแต่เกมส์ แปลกเว้ย “โอ้ยพี่ เจ็บนะเว้ย” จ้องไอ้ทูนานไปจนลืมมองนิ้วที่ยื่นมาที่หน้าผาก เน้นๆ อีกดอก
 
   “มึงสนใจคนอื่นนอกจากกูอีกแล้ว” เอาแต่ใจโคตรๆ

   “ผมเป็นสัตว์สังคมนะครับ ต้องสนคนอื่นบ้างสิ พี่นั่นแหละ อยู่ๆ ทำไมต้องสั่งห้ามนู้น ห้ามนี่ ไม่มีเหตุผลสักนิด”
นั่นแหละครับ ตั้งแต่เช้า มันก็เริ่มสั่งห้าม ข้อแรกห้ามผมยิ้มให้คนอื่นโดยไม่จำเป็น แค่ยิ้มก็ผิดคิดดู ข้อสองห้ามผมไปนั่งโต๊ะรวมกับน้องรหัส นี่มันมีประเด็นตั้งแต่คราวก่อนที่เจอกันแบบไม่ประทับใจ แล้ววันนี้ก็ยังเหมือนเดิม ดีหน่อยที่ไอ้รอนมันรีบไปเรียน แต่ผมเห็นดอกไม้ที่มันถือมาละ ไอ้พี่โชก็เห็น แถมจ้องซะตาแทบจะหลุดออกจากเบ้า นี่มันร็อตไวเลอร์รึเปล่า
 
   ข้อห้ามต่อๆ ไปก็ดูไร้สาระครับ อันไหนเห็นไม่ดีก็สั่งห้ามตลอด ผมนี่หมดคำพูด แต่ก็ต้องทำตาม ขอทำเฉพาะตอนอยู่ด้วยแต่ถ้านอกเวลาละก็ ผมจะยิ้มจนปากฉีกถึงหูเลยคอยดู

   “เหตุผลกูมี นั่นคือกูกำลังจีบมึงอยู่”

   “แค่นั้นน่ะนะ”

   “เออ จะเอาแค่ไหน”

   ผมส่ายหน้าให้กับคนเอาแต่ใจ ผมละสงสัย ทำไมลูกคนรวยถึงต้องเอาแต่ใจกันทุกคน อย่างไอ้ทูก็มันใช่นะครับ แต่ตอนนี้มันกำลังโดนดัดสันดารให้ออกมาอยู่คนเดียวแก้ความเอาแต่ใจ ซึ่งมันก็ได้ผลดี
 
   “กูอยากให้มึงจำไว้ ว่ากูไม่ชอบให้คนของกูไปยุ่งกับคนอื่น และคนอื่นก็ไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับคนของกู แล้วก็ รีบๆ ไปบอกเลิกเมียไอ้ซันได้แล้ว ก่อนที่กูจะเป็นคนไปบอกเอง” ผมรู้ว่าพี่โชไม่ได้ขู่ แต่ทำจริงแน่ ใจจริงผมก็อยากจะรีบๆ ทำให้จบ แต่ติดที่ว่า หาโอกาสไม่ได้ แถมไม่รู้จะทำยังไงดี

   “ก็ผมบอกแล้วว่าขอเวลาหน่อยไง” ผมเอาหัวทุยๆ ถูไถไปกับไหล่ของพี่โช ปกติผมไม่เคยทำแบบนี้กับคนแปลกหน้าเลยนะ จะมีแค่แม่ พี่กิ่ง แล้วก็พวกไอ้ทู ไอ้อัธ ไอ้ม่านเท่านั้น
 
   พี่โชถอนหายใจแล้วจ้องหน้าผมนิ่งๆ “กูให้เวลามึงหนึ่งวัน ไม่อย่างนั้นกูจะทำเอง”
 
   เชี่ย หนึ่งวันใครจะไปคิดอะไรได้

   ความเครียดเริ่มเข้าหาผมแล้วครับ เหอะๆ ผมยู่ปากเมื่อถูกจำกัดเวลาที่แสนจะน้อยนิด พี่ไม่คิดว่าสมองของผมมันจะทำงานช้าบ้างเหรอวะ แล้วก็นะ ตอนนี้ผมยังติดต่อกับบลูไม่ได้เลย แล้วแบบนี้จะไปเจอ ไปบอกได้ยังไง

   “ผมติดต่อไม่ได้อ่ะ สงสัยจะบล็อกเบอร์กับไลน์”

   “เดี๋ยวกูพาไปเจอ”

   “หา”

   อึ้งสิครับ อยู่ๆ ไอ้พี่โชก็จะจัดการเองซะงั้น ไม่ๆ จะพาผมไปจัดการเดี๋ยวนี้เลย บ้าเหรอ ผมยังคิดแผนการหรือคำพูดอะไรไม่ออกเลยนะเว้ย เป็นวัยรุ่นใจร้อนเกินไปพี่คนนี้

   ผมโดนพี่โชรวบของบนโต๊ะยัดกระเป๋าตัวเองเสร็จสรรพ คือ พี่เอาจริงเหรอวะ ไม่ปรึกสงปรึกษาอะไรกันหน่อยว่าต้องทำยังไง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ก็ตอนนี้เป้ของผมไปนอนรออยู่บนรถเรียบร้อย ผมได้แต่เดินคอตกตามหลังไป ก่อนจะโดนมือดีคว้าคอไว้ก่อน

   “เดี๋ยวสิมึง กูขอถามหน่อย” อีเข็มนั่นแหละครับ ผมเห็นมันเตรียมลุกขึ้นตั้งแต่เมื่อกี้ มันดึงแขนผมให้ไปทางกลุ่มมัน ก่อนยืดคอมองดูพี่โชที่เข้าไปนั่งรออยู่บนรถแล้ว

   “อะไร” ผมมองอย่างระแวง ก็สายตาแต่ละคู่ที่มองมา มันช่างสยดสยองเอาขนแขนขนขาลุกเกรียว
 
   “สรุปแล้ว มึงจะเป็นเคะสินะ” อีเข็มทำตาวาวส่งซิกให้อีแป้นจดอะไรไม่รู้ในสมุด “แล้วแบบ มึงกับพี่เขาเจอกันได้ยังไง ที่ไหน แล้วได้กันยัง” รอยยิ้มแสนน่ากลัวกับประโยคสุดท้ายทำเอาผมแทบล้ม
 
   ถามออกมาได้ ว่าได้กันหรือยัง ผู้ชายเหมือนกันมันจะไปได้กันได้ยังไงวะ

   “มีกับเหี้ยน่ะสิ”

   “แน๊ะ แสดงว่ายังไม่ถูกกิน อีแป้นจดๆ” บางทีผู้หญิงก็น่ากลัวเกินไปนะครับ เห็นผู้ชายได้กันแล้วชอบใจ มันควรจะเสียใจไม่ใช่เหรอวะ “อีกลอย ถ้ามึงเสร็จพี่เขาเมื่อไหร่ มาบอกพวกกูด้วย”

   “โอ้ยอีเข็ม มึงไม่ต้องให้มันบอกหรอก ดูท่าเดินก็รู้เอง”

   ผมรีบเดินหนีเลยครับ เสียงหัวเราะโคตรน่ากลัวดังไล่ตามหลังมา ผมไม่ยอมเสร็จไอ้พี่โชหรอก เพราะผมจะมอมเหล้าแล้วกดมันให้ดู ให้สมฉายา กลอยใจเมะสุดหล่อ ฮ่าๆ
 
   “มึงบ้าหรือเปล่า หัวเราะคนเดียว” ผมหันขวับไปมองพี่โชพี่มายืนข้างผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่พอเห็นหน้ามันแล้วก็นึกถึงตอนมันเสร็จผม โอ้ย ฮาอ่ะ ขอหัวเราะอีกรอบ วะฮะฮ่าๆๆ “เอ่อ กูเข้าใจ ว่ามึงสติไม่เต็ม ไปๆ”




   ผมนั่งในรถคันที่พาผมอ้วก แต่วันนี้ขับดีเป็นพิเศษ แถมคนขับยังอารมณ์ดีหันมายิ้มให้ผมบ่อยๆ แรกๆ มันก็ดี พอนานๆ เข้าผมก็เริ่มกลัว หรือพี่โชจะเริ่มได้เชื่อเพี้ยนจากผมไปวะ ผมรีบขยับตัวชิดกับประตูรถแต่ก็ถูกมือใหญ่จับแขนให้มานั่งที่เดิม แล้วเลื่อนมือมากุมมือผมไว้แทน โอ้หัวใจ ไม่ต้องเต้นรัวแบบนั้นก็ได้
 
   เสียงโทรศัพท์ของพี่โชดังขึ้น เจ้าตัวส่งเสียงจิ๊จ๊ะก่อนปล่อยมือผมแล้วหยิบบลูธูทไปเสียบที่หูตัวเอง ผมรอฟังแต่กลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา จะมีก็แค่สายตาที่มองผมเป็นระยะๆ แล้วรถก็ตบไฟเลี้ยวเพื่อจะกลับรถ ผมได้แต่มองไม่ได้ถามอะไร...ในที่สุดรถก็จอดนิ่งในลานของห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง

   ผมเดินตามคนที่พามาอย่างช้าๆ ก็เพราะรองเท้าคู่นั้นมันกำลังส่งเสียงร้องให้ผมเข้าไปหามัน แต่เจ้ากรรมเสียงเงินในกระเป๋าสตางค์ขัดขึ้นมาซะก่อนว่าเหลือติดตัวแค่หนึ่งพันบาท...ไว้เจอกันใหม่รองเท้าจ๋า
 
   ผมบอกลาเจ้ารองเท้าคู่สวย ก้าวขาขึ้นบันไดเลื่อนมุ่งสู่ชั้นโรงหนังที่ผู้คนห่างหาย ด้วยเวลานี้ยังบ่ายนิดๆ แต่ถ้ารออีกหน่อย นักเรียน นักศึกษาคงเดินให้ว่อน ผมเดินตามอย่างสงสัย หรือพี่โชอยากจะดูหนังเลยพาผมมา แต่เอาจริงๆ ผมไม่ชอบดูหนังเท่าไหร่ ปกติเวลามากับบลู เธอมักจะเลือกดูหนังฝรั่งโดยมีซับภาษาไทยอยู่ด้านล่าง ซึ่งผมอ่านไม่เคยทัน

   “พี่โชอยากดูหนังเหรอ” ผมดึงข้อศอกคนที่รีบเดินไปตามเห็ด คนถูกดึงขมวดคิ้วพลางส่ายหน้า แล้วสอดสายตามองไปรอบๆ “พี่หาอะไรอะ” ด้วยความอยากรู้ ผมเลยมองตามอย่างอัตโนมัติ แล้วก็เจอแจ็คพอตเข้าเต็มๆ
 
   “เห็นแล้วใช่มั้ย เข้าไปหาสิ” เสียงเรียบๆ ของพี่โชทำให้ผมหันขวับมองหน้า

   “ตอนนี้เนี่ยนะ ไม่เอาอ่ะ” คนที่เดินไปเดินมาได้มองกันพอดี ผมไม่ชอบเป็นเป้าสายตาใคร
 
   “หรือจะให้กูไป”

   “อย่าเพิ่งเลยนะ น้า” ผมส่งสายตาปิ๊งๆ อ้อนวอน

   แต่ไม่เคยได้ผล เพราะตอนนี้ผมถูกผลักให้ออกมายืนตรงหน้าบลูกับชายสูงอายุ ผมจำได้ว่าลุงคนนี้เป็นพ่อของบลู ผมเลยรีบยกมือไหว้ แล้วทำไมบลูต้องหน้าซีดแบบนั้น

   “กลอย” เสียงเบาๆ เรียกชื่อผม ผมยิ้มแป้นแล้นให้บลูทันที แต่เธอกลับไม่มีรอยยิ้มใดๆ ใบหน้าสวยตึงเครียดพอๆ กับใบหน้าที่มีรอยตีนกาขึ้นเต็มของพ่อ

   “หวัดดีบลู พาคุณพ่อมาดูหนังเหรอ” ผมถามตามมารยาท เพราะในมือของบลูถือถังป๊อบคอร์นหนังที่เข้าใหม่ บลูเริ่มหน้าซีดหนัก ต่างจากคุณพ่อที่หน้านิ่วคิ้วขมวด แล้วตวาดใส่บลูเสียงดังจนผมตกใจ

   “พ่อ? หมายความว่ายังไง ไอ้เด็กนี่เป็นใคร!” เสียงตวาดทำให้ผมต้องเรียกขวัญตัวเอง พ่อโคตรดุ สมแล้วที่ลูกสาวสวย บลูอึกอักไม่กล้าพูดอะไร ดวงตาที่ผมชอบมองหันมามองผม แววตาดูจะโกรธมาก ผมทำอะไรผิดไปงั้นเหรอ ผมเลยรีบนะนำตัวกับคุณพ่อทันที

   “ผมชื่อกลอยครับ เป็นแฟนของบลู” ผมส่งยิ้มประจบให้คุณพ่อ แต่ดูท่านจะไม่ชอบใจ เอาแต่จ้องหน้าบลูอย่างโมโห “เอ่อ คุณพ่อฮะ”

   “กูไม่ใช่พ่อ” ทำไมต้องตะคอกด้วยว้า คุณพ่อของบลู? เดินหนีไปทันที แม้บลูจะตะโกนเรียกก็ไม่หยุดเดิน เธอหันจ้องหน้าผมอีกครั้งก่อนจะรีบวิ่งตามไป
 
   ผมยืนมองอยู่นานก่อนสะดุ้งเมื่อพี่โชมายืนขนาบข้าง
 
   “พ่อบลูโคตรดุว่ะพี่” ผมจ้องหน้าพี่โช แต่สายตาที่มองกลับมาเหมือนกับเหนื่อยใจ อะไรวะ

   “มึงนี่มันโง่จริงๆ หรือแกล้งโง่วะ ดูไม่ออกเหรอ นั่นไม่ใช่พ่อ แต่เป็นผู้ชายอีกคนของเขา”
 
   “เฮ้ย พี่มั่วแล้ว นั่นพ่อบลู” ใช่ครับ ผมเคยเห็น ตอนที่เรียนปีหนึ่ง หลังจากผมกับบลูมาดูหนัง ผมอาสาจะไปส่งแต่บลูปฏิเสธบอกพ่อจะมารับ ไอ้ผมก็คนดีแอบดูอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ จนเห็นคุณลุงคนเมื่อกี้มารับ บลูเห็นปุ๊บก็รีบเข้าไปกอดแล้วก็หอมแก้ม นี่มันพ่อบลูชัดๆ

   “เอาตามที่มึงสบายใจ” พี่โชเดินหนีเลยครับ อะไรของเขา แต่ไม่ได้เดินหนีไปไหนนะ แค่เดินไปดูโปรแกรมหนังที่กำลังฉาย “อยากดูมั้ย”
 
   “เอาแบบพากไทยได้ป่ะ ผมอ่านซับไม่เคยทัน” มันหัวเราะใส่ผมอ่ะ แต่ก็พยักหน้า

   ผมกับพี่โชแยกย้ายกันไปซื้อของ พี่โชไปซื้อตั๋ว ส่วนผมได้เงินมาซื้อป๊อบคอร์นกับโค้ก เมื่อกี้เห็นบลูถือถังที่มีตัวการ์ตูนแล้วก็อยากได้ แต่มันแพงไปหน่อย แต่ผมก็เลือกอันนั้นแหละ ของฟรีนี่นา ผมถือป๊อบคอร์นกับแก้วโค้กถอยหลังมาได้แค่สองก้าว ข้าวของในมือทุกอย่างก็ร่วงหล่นพื้นพร้อมกับแก้มซ้ายที่ชาดิกไร้ความรู้สึก

   “ทำไมต้องตามบลูตลอดด้วย” เสียงตวาดทำให้ผู้คนรอบข้างต่างพากันสนใจ บ้างก็ซุบซิบนินทา “เคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ให้ตาม ไม่ให้เข้าใกล้ ไม่ให้มาหาถ้าไม่เรียก ทำไมไม่เคยฟัง บลูเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะ”
 
   “แล้วคิดว่ากลอยทนไหวเหรอ” ผมพูดนิ่งๆ พยายามระงับความโกรธที่พุ่งขึ้นมาจนแทบอยากจะระเบิด

   “ถ้าทนไม่ไหวก็เลิก บลูเกลียดคนอย่างกลอยที่สุด ผู้ชายที่ไม่เคยรักษาคำพูดแบบนี้ เกลียด” จากคำพูดของบลูทำให้คนที่มุงต่างลงความเห็นว่าผมต้องชั่วมากแน่ๆ ยิ่งทำให้ผู้หญิงร้องไห้อีก

   ผมเป็นคนเลวเหรอ

   “เลิกก็ดี กลอยก็ไม่อยากโง่ถูกหลอกซ้ำๆ ซากๆ อีกแล้ว” ผมตวาดกลับจนบลูตกใจ เธอคงไม่เคยเห็นด้านนี้ของผม “บลูทำให้กลอยโคตรสงสารตัวเองที่ยอมให้บลูหลอก ทั้งๆ ที่บลูมีคนคบอยู่แล้ว แต่ยังมาคบกับกลอย ไม่สิ ไม่แค่กลอย ยังมีผู้ชายอีกห้าหกคนที่บลูคบ บลูทำได้ยังไง ไม่สงสารคนที่รักบลูบ้างเหรอ แล้วก็คนเมื่อกี้ก็คงอยู่ในกลุ่มผู้ชายของบลูสินะ ที่โกรธเพราะกลอยทำให้เขารู้ว่าบลูคบคนไม่เลือกใช่มั้ย” ผมรีบหลับตาเตรียมหันแก้มขวาให้ตบ (เมื่อกี้ตบซ้ายไปแล้ว) เมื่อบลูเงื้อฝ่ามือขึ้น

   ทำไมไม่โดนตบสักที

   ผมหรี่ตาข้างหนึ่งมอง ก่อนจะเบิกตาทั้งสองข้างเมื่อเห็นมือที่เงื้อสูงถูกจับด้วยฝ่ามือใหญ่ บลูดูท่าจะตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนห้ามการลงมือของเธอ

   “พี่...โช” เสียงครางเรียกชื่ออย่างแผ่วเบา คนถูกเรียกทำหน้านิ่งไร้รอยยิ้ม “พี่โชมาดูหนังเหรอคะ” บลูปรับสีหน้าให้ดูน่ารักเหมือนเดิม พี่โชปล่อยข้อมือของบลูแล้วพยักหน้าตอบไป “มาดูกับใครเหรอคะ พี่จอมกับพี่ซันหรือเปล่า”
 
   “มากับไอ้เด็กนี่” ผมหันคอแทบเคล็ดเมื่อถูกเรียกว่าไอ้เด็กนี่พร้อมกับชี้นิ้วเจาะจง จนบลูตกใจ
 
   “มากับกลอย พี่โชรู้จักกลอยด้วยเหรอคะ” บลูถามด้วยท่าทางเครียดๆ ผมก็เครียดนะ กลัวมันพลั้งปากบอกกำลังจีบผมอยู่ ผมลุ้นว่าคำตอบจากปากพี่โชจะเป็นอะไร ก่อนถอนหายใจออกมาเสียงดัง

   “อืม” สั้นๆ ง่ายๆ แต่ได้ใจความ

   บลูดูสับสน คิ้วสวยขมวดจนเป็นปม ก่อนฉีกยิ้มแล้วขอตัวกลับบ้าน ผมมองตามอย่างเคืองๆ เธอยังไม่ขอโทษที่ตบหน้าผมเลยนะ รีบชิ่งหนีไปซะงั้น เจ็บตัวฟรีเลยไอ้กลอย

   “เจ็บมั้ย” ผมเหล่ตามองคนที่ถามและทำท่าเหมือนเป็นห่วง
 
   “เจ็บสิ นี่ถ้าถูกตบแบบนี้ก่อนไปถอนฟันนะ ไม่ต้องใช้ยาชาก็ยังได้” ผมตอบพลางยกมือลูบแก้มซ้ายตัวเองป้อยๆ ตอนนี้มันยังชาๆ อยู่เลย อีกเดี๋ยวต้องเจ็บแน่ เกิดมาในชีวิตเพิ่งจะเคยโดนตบ มันเจ็บแบบนี้นี่เอง รสชาติฝ่ามือเน้นๆ

   อยู่ๆ ไอ้พี่โชมันก็หัวเราะเสียงดังจนคนเหลียวมอง พี่เพี้ยนหรือเปล่า อยู่ดีๆ ก็หัวเราะ คนเจ็บอยู่นะเว้ย ผมทำปากยื่นให้รู้ว่าไม่พอใจที่ถูกหัวเราะเยาะจนมันเห็นแล้วหยุด
 
   “ไหนดูซิ เจ็บตรงไหน” ผมถูกพี่โชดึงเข้าไปใกล้ๆ “ตรงนี้ใช่มั้ย รอยฝ่ามือแดงเชียว”

   “เออสิ เจ็บมาก”
 
   “เดี๋ยวพี่จะทำให้หายเจ็บเอง” ใบหน้าหล่อๆ ของพี่โชค่อยๆ ยื่นเข้ามาใกล้จนผมต้องเอนหลังหนีแต่ก็ถูกดึงกลับมา ก่อนจะรู้สึกถึงลมร้อนๆ ที่ถูกเป่าออกมาจากปากกระทบแก้มที่ยังชาด้วยฤทธิ์ฝ่ามือ “หายเจ็บหรือยังครับ” รอยยิ้มนั่นกำลังเล่นงานผมอยู่ พี่โชยิ้มทั้งปากและดวงตา แบบนี้ผมคงต้องเขินแล้วสินะ
 


   อยากบอกว่าโคตรเขินเลย




   ยังๆ ยังไม่จบ ขณะเรากำลังทำเอ็มวีกันอยู่ เสียงเล็ดลอดผ่านเข้ามาพร้อมเสียงกรี๊ดทำให้ผมรีบผละออกมายืนห่าง คือลืมไปว่าตอนนี้อยู่ในโรงหนัง แล้วผู้คนก็มุงอยู่นับสิบ แล้วทุกคนก็เห็น ไอ้แบบนี้น่าอายกว่าเยอะครับ ชีวิตไอ้กลอยเจอเรื่องน่าอายแบบนี้ได้ยังไง
 
   “แก๊ ดูสิ น่ารักอ่ะ ถ่ายรูปสิถ่ายรูป”

   ถ่ายรูปไปทำไมครับ ผมไม่ใช่ดารา

   “พี่คนสูงๆ หล่ออ่ะ อิจฉาแฟนเขา กรี๊ด”

   เอ่อ พอดีผมยังไม่ใช่แฟนพี่เขาครับ

   “แกว่าเขาได้กันยัง”



   ยังโว้ย ยังไม่ได้ และจะไม่มีวันได้ด้วย จบป่ะ เออ แค่นั้นแหละ แล้วไอ้คนทำก็ไม่ต้องมายิ้มหวานด้วย หนังเหนิงก็ไม่ต้องดู กลับบ้าน!         



........................................................ TBC



เจอกันตอนหน้าค่า ^^~

[MayA@TK]

เสร็จแน่ๆ ว่าแต่กลอยจะเสร็จพี่โชเมื่อไหร่อย่าลืมมาเรียกให้ไปเป็นพยานนะ

 

[cavalli]

 

[mkianit]

คราวหน้าถ้าเจอบลูฝากโชโดดถีบทีนึง 
ข้อหาทำนุ้งกลอยแก้มชา5555

[Chise]

เมื่อไรบลูจะได้ไปที่ชอบๆสักที หวังว่าพี่ซันจะจัดหนักๆ

[Sweettemp]

ยิ่งอ่านยิ่งชอบ แต่เอ....พาร์ทโชมีโมเมนต์จอมประชดซันด้วย(เคะนิดๆ) ส่วนซันก็ตามจิกจอม อนาคตไม่แน่นอนใช่ม่ะ ซันจอม หรือ จอมทู ล่ะเนี่ย 5555+

[seaz]

(นัง)บลูต้องเจอหนักกว่านี้!!! แค่นี้ยังน้อยไป

[cheezett]

ยังมีหน้ามาด่ามาตบน้องกลอยของชั้นนะนะนังบลู

ตอนนี้เขิ้นเขิลและแค้นนังบลูสองอารมณ์เลย5555  

[kun]

พี่โชโดนใจ

[lnudeel]

โอ๊ยยย~~. พี่โชน่ารัก~~

[NuNam]

 

[aommama]

ยัยบลู ทำไมยังไม่โดนหนักๆกว่านี้ นี้กลอยทำไมถึงเป็นคนใจไม่เด็ดเลย ทั้งๆที่โดนมาเยอะเหมือนกัน 3 ปีเลยนะกลอย
พี่โช นี้ก็มาอารมณ์ไหน เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย อารมณ์ไหนเเน่

[leemmm]

พี่โซรุกจีบกลอยหนัก. ฉันรักพี่โช. มาต่อเร็วๆนะ แล้วผู้เขียนไม่มีแฟนเพจเหรออยากเข้าไปเป็น fc เพื่อมีข่าวคราวการตีพิมและเปิดจองพี่โชน้องกลอย

[kenghan]

พี่โช อย่ามาเล่นๆกับกลอยนะ เพราะใครก็อยากได้กลอยทั้งนั้น

[kawisara]

พี่โช คนเท่



พี่โช คนจริง



พี่โช คนเก่ง



โบกป้ายไฟ พี่โชชชชช

[kun]

พี่โชก็น่ารักน่ะเออ ดีใจเลยกับกลอยเลิกกับบูลสักที

[TachibanaRain]

พี่โชแลน่าเอ็นดูถึงแม้จะขี้หึงขี้หวงบ้าบอไปมากก็เถอะ ส่วนนังบลูนี่น่าจะโดนแฉซะทีนะสงสารผู้ชายที่นางไปไล่ปอกลอกอะ
ปอลิง น้อง?ุเป็นอะไรใครทำอะไรน้องทู อยากรู้

[utamon]

โอ้โห นังบลู หล่อนกล้ามากที่มาตบน้องกลอยของฉัน เดี๋ยวจะโดน เดี๋ยวก่อนนนน 
อย่างนี้น้องกลอยก็โสดสนิทไม่มีคนผูกมัดแล้ว พี่โชเดินหน้าใส่เกียร์โลดดด
แต่พี่โชอย่าโชว์หวานมากนะ แค่นี้น้องกลอยใจก็เขินจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว เด็กขี้เขินก็งี้ 5555

[arij-iris]

เหอๆๆๆ กลอยตั้งความหวังไม่ดูขนาดตัวเลยเนอะ 

นังบลูมันน่าจะโดนให้หนักๆหน่อยสิค่ะ ปล่อยไปแบบนี้ได้งายยยยยยยยยยยยยยยย

[aiaea83]

Just you and I : 11

        “สรุปมึงเลิกกับบลูแล้ว?” ไอ้ทูมันถามย้ำเป็นรอบที่ห้าของวันแล้วครับ

   “เออ ถ้ามึงยังถามอีกรอบกูจะกระโดดเตะมึง” รำคาญโคตรๆ

   “เรื่องนั้นช่างมัน กูอยากรู้ว่า มึงคบกับพี่โชจริงเหรอวะ” ไอ้ม่านขยับมาซะจนชิดกับผม ไอ้เชี่ยนี่ก็อยากรู้ใกล้ไป
 
   ตอนนี้ผมมาอยู่ที่หอไอ้ม่านครับ ที่ต้องมาเพราะไอ้ม่านโทรจิกเป็นไก่เมื่อรู้ว่าผมคบกับพี่โช ที่รู้เพราะไอ้ทูคาบข่าวไปบอก ไอ้สองคนนี้อยากรู้ก็ถามจนฟังไม่ทัน จะมีอีกคนที่ได้แต่นิ่ง มันไม่ยอมปริปากพูดคุยตั้งแต่ผมเข้ามานั่ง มันเอาแต่จ้องหน้าผมจนอึดอัด จะจ้องให้กูท้องเลยหรือไงไอ้เชี่ยอัธ

   “มึงอยากพูดอะไรพูดมา เอาแต่จ้องหน้ากูอยู่ได้ ชอบกูหรือไง”
 
   “มึงอย่าพูดแบบนั้นกูจะอ้วก”   
   
   “ไอ้เชี่ย” ผมยกเท้าใส่ไอ้อัธเลยครับ ส่วนเพื่อนผมอีกสองตัวมันก็หัวเราะหงายหลัง “แล้วมึงจ้องหน้ากูทำไม”
 
   “กูแค่สงสัยว่าทำไมพี่โชเขาถึงชอบมึง”

   “ก็กูมีเสน่ห์”

   “มั่นหน้ากูให้มึงเต็มล้าน” เกลียดมันจริงๆ ไอ้เชี่ยอัธ

   ผมเบ้ปากใส่ไอ้เพื่อนทั้งสาม มันเรียกผมมาซักฟอกจนขาวสะอาด เรื่องบลูตบหน้าผมตอนแรกที่ไอ้พวกนี้มันรู้ มันโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่พอรู้ว่าไอ้พี่โชก็อยู่จะไม่คิดจะห้ามตั้วแต่แรกพวกมันเปลี่ยนไปโกรธพี่เขาแทน แม้พวกมันดูจะกวนตีนแต่มันรักก็ผมมาก

   “พวกมึงว่าเรื่องบลูมันจะจบแค่นี้เหรอวะ” ไอ้ม่านเปิดประเด็น ผมหันไปมองหน้ามันแล้วก็สงสัย ก็เลิกกันแล้ว มันก็จบแล้วสิวะ

   “กูก็ห่วงอยู่”

   “อะไรวะพวกมึง บลูคงไม่เหมือนนางร้ายในละครหรอก โกรธกูถึงขนาดจ้างคนมาทำร้าย” พูดติดตลกไปแต่ในใจผมก็หวั่นๆ เหมือนกัน บลูดูโกรธจนน่ากลัว

   “ละครสร้างมาจากเรื่องจริงมึงไม่รู้เหรอ” ไอ้เชี่ยทูอย่าตอกย้ำให้กูกลัว
 
“แล้วคนเดี๋ยวนี้ก็ฆ่ากันเป็นผักปลา แค่มองหน้ากันยังฆ่ากันเลยนะเว้ย” ไอ้ม่านมันขู่เพิ่ม
 
   “พวกมึงอย่าทำให้ไอ้กลอยมันกลัวขนาดนั้นดิ่วะ” ไอ้อัธ ไอ้ฮีโร่ ผมกำลังจะโผเข้ากอดแต่มันกลับพูดออกมาต่อ “เพราะมันจะเจอเรื่องน่ากลัวกว่านั้นเยอะ”

   “ไอ้เพื่อนเหี้ย พวกมึงทำให้กูไม่อยากออกจากห้องเลยสัด” ผมอาละวาดปาหมอนปาขนมใส่ไอ้พวกเพื่อนเหี้ยทั้งหลายที่มันพากันหัวเราะจนท้องแข็ง
 
   “เอาน่าๆ แฟนเก่ามึงคงไม่น่ากลัวขนาดนั้นหรอก” ไอ้อัธตบบ่าผม “แล้วก็นะ มึงคบกับพี่โชแล้ว เขาคงไม่ปล่อยให้ใครมาทำร้ายมึงหรอก เชื่อกู” ไม่ปล่อยเชี่ยไร เต็มแก้มซ้ายกูเลย
 
   “กูว่า คนที่มึงต้องกลัวไม่ใช่บลูว่ะ มึงควรกลัวผู้หญิงของพี่โชมากกว่า” ไอ้ม่านขมวดคิ้วพูดจริงจัง “เพื่อนกูบอกว่า มีนักศึกษาหญิงมีเรื่องกันที่ลานจอดรถ คาดสาเหตุมาจากพี่โช เห็นว่าคนเก่าคนใหม่อะไรทำนองนั้น เลือดตกเลยนะมึง”
 
   ซวยแล้ว

   “มึงพูดจริงเหรอวะ” ไอ้ทูมันยังสยองแทนผมเลยครับ
 
   “เออดิ่ คนใหม่โดนคนเก่าเอาพวกไปรุม ตอนนี้ยังอยู่โรงพยาบาล ไอซียูเลยนะพวกมึง”

   ผมมองหน้าไอ้อัธเพื่อรอความเห็น มันส่ายหน้าไร้ซึ่งคำพูด ผมไม่ชอบการใช้กำลังที่ทำให้ตัวเองต้องเจ็บ ตอนเด็กผมเคยโดนแกล้งแล้วเผลอต่อยหน้าไอ้บ้านั่น มันกลับเอาพวกมารุมทำร้ายผมในวันถัดมา ยังดีที่พี่กิ่งมาเห็นแล้วเข้ามาช่วย จนพวกผมหนีมาได้ จากนั้นแม่ก็ย้ายผมกับพี่ไปเรียนที่อื่น เพราะคนพวกนั้นเป็นลูกของครูที่นั่น ผมว่ามันไม่แฟร์ ผมไม่ผิดสักหน่อย แต่ผมกลับถูกลงโทษ จากนั้นหากมีอะไรที่จะต้องใช้กำลังทำร้ายใครผมมักจะหลีกเลี่ยงตลอด

   “กูไม่คบพี่เขาดีมั้ยวะ”

   “ไม่ทันแล้วว่ะ กูได้ยินมาว่า พี่เขาบอกปฏิเสธสาวๆ ของเขาหมดแล้ว” ไอ้ม่านว่า
 
   “รุ่นพี่ในคณะกูก็โดน” ไอ้อัธบอก

   “แสดงว่าพี่เขาจริงจังกับมึง” ไอ้ทูออกความเห็นคนสุดท้าย

   ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ผมก็ยังลังเล ผมเป็นผู้ชายนะ จะมีอะไรทำให้เขาอยู่กับผม นานสุดจะอยู่ได้กี่วัน ไม่มีทางอยู่ถึงปีหรอก ยิ่งเรื่องบนเตียงอีก มันเป็นไปไม่ได้ ผมกับพี่เขาเนี่ยนะ มันเป็นไปได้เหรอวะ ไอ้กลอยเครียด

   “ไอ้เชี่ยกลอย กูจริงจังกับคำถามนี่มาก มึงต้องฟังดีๆ” ไอ้ม่านถามเสียงเครียด หน้าตามันโคตรทำให้ผมกดดัน จะถามเรื่องอะไรวะ “มึงเตรียมใจแล้วใช่มั้ย” ไอ้เชี่ยนี่จะบิ้วใหญ่ทำไม
 
   “เออ รีบๆ ถามก่อนกูจะหมดความอดทน”

   “มึงคิดว่า...มึงจะเป็นเมียหรือเป็นผัวพี่เขาวะ เชี่ย เจ็บ” มือเน้นๆ เข้ากลางหัวมันเลยครับ ไอ้ห่านี่

   “ถามโคตรเหี้ย อย่างกูเนี่ยนะจะเป็นเมีย” ส่ายหน้าพรืดอย่างเดียว คิดภาพแล้วสยอง

   “มึงจะเป็นผัว? ไม่ดูตัวเองเล้ยไอ้เชี่ยกลอย” ไอ้ทูมันอยู่ไกลมือผมไปไม่ถึงเลยโดนขนมปาหัวแทน

   “จะผัวจะเมีย เดี๋ยวก็รู้” สำหรับไอ้อัธนี่ผมปล่อยสายตาให้ฆ่ามันแทน บอกตรงๆ ไม่กล้าทำร้ายร่างกายมัน ไม่ใช่กลัวมันเจ็บหรอกนะครับ กลัวตัวเองนี่ล่ะ ไอ้นี่มือเท้าอย่างหนัก โดนทีคงหยอดน้ำเข้าต้ม

   “พอเลยๆ เลิกพูดเรื่องนี้ ที่สำคัญ ตอนนี้กูกับพี่เขายังไม่ได้คบกัน พี่เขาแค่กำลังจีบกูอยู่”
 
   “จีบก็จีบ เดี๋ยวแมร่งคอยดู ข้ามจากแฟนไปเป็นเมียเขาแน่” พวกมันสามตัวก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เลยโดนขนมขว้างใส่จนหมดถุง อย่าได้กงได้กินมันแล้วขนมเนี่ย
 
   ผมโมโหอารมณ์เสียเลยจะกลับ แต่ข้อความไลน์ดังแทรกเข้ามาขณะกำลังขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์คู่ใจ
 
   “อะไรวะ” ไอ้ทูมันนั่งซ้อนท้ายผมยื่นหน้าข้ามไหล่ผมแล้วถาม

   “พี่โชให้ไปหาว่ะ” ข้อความมาสั้นๆ ว่าให้ไปหาที่คณะ

   “มึงบอกพี่เขาเหรอว่ามาหอไอ้ม่าน”

   “เออ กูบอกตั้งแต่ก่อนจะมาแล้ว”

   “แหม ละบอกไม่ได้คบ ไอ้ปากแข็ง”

   “ยังเว้ย”

   ผมปฏิเสธเสียงแข็งแต่ก็สตาร์ทรถเพื่อจะไปหาเจ้าของข้อความที่มันบอกรออยู่ แต่แรงดึงเสื้อจากข้างหลังทำให้ผมหันไปมอง ไอ้ทูมันทำคิ้วขมวดจนผมแปลกใจ

   “เป็นอะไรวะ”

   “มึงไปหาพี่เขาเถอะ เดี๋ยวกูกลับแท็กซี่”

   “มาด้วยกันก็ไปด้วยกันสิวะ จะทิ้งกูได้ไง ไม่ต้องชิ่งเลยมึง”

   จะให้ผมเข้าไปคนเดียวไม่เอาหรอก มันแปลกๆ ตอนมาครั้งแรกๆ ผมกับพี่เขายังแปลกหน้าไม่ได้อะไรกัน แต่พอแบบนี้มันรู้สึกเขินๆ พอไอ้ทูพยักหน้าผมก็ออกรถแล้วมุ่งหน้าไปหาคนที่กำลังรอ มันส่งข้อความมายิกๆ เพราะผมไม่ตอบ ข้อความสุดท้ายที่ผมอ่านมันด่าครับ มันบอกว่าผมกวนตีนไม่ตอบ จะให้ตอบได้ไงก็ผมต้องขี่รถ บ้าบอมาก




   ใช้เวลาจากหอไอ้ม่านไปมหาลัยนั่นก็เกือบๆ ยี่สิบนาที ผมพารถคู่ใจจอดที่ลานจักรยานยนต์ ไอ้ทูมองไปรอบๆ ดูเหมือนมันจะกลัวอะไรบางอย่าง ผมว่าผมสังเกตมันว่าสักพักแล้วนะ ช่วงนี้มันแปลกไป ตอนเรียนมันก็ดูซึมๆ เหมือนมีเรื่องไม่สบายใจ บางทีผมควรจะใส่ใจเพื่อนสนิทให้มากกว่านี้ ไม่แน่มันอาจมีเรื่องไม่สบายใจที่บอกใครไม่ได้ก็ได้
 
   “มึงเข้าไปคนเดียวนะ เดี๋ยวกูรอแถวนี้” ไอ้ทูมันควบหมวกกันน็อคกับกระจกรถแล้วจะเดินหนี ผมก็รีบคว้าแขนมันไว้
 
   “ไปด้วยกันดิ่วะ อยู่นี่ร้อนจะตาย” มีเพื่อนอย่างน้อยก็จะได้อุ่นใจ

   “แต่กู...”

   “ไม่มีแต่”

   ผมลากเพื่อนสนิทให้เดินเข้าไปในตัวตึก และเดินลัดเลาะตามชั้นล่างของตึกไปยังฝั่งตรงข้ามที่ปีสี่มักจะนั่งรวมตัว ซึ่งเสียงเฮฮาดังมาก่อนจะเห็นตัวซะอีก ผมยืดคอมองหาพี่โชอยู่ข้างเสา ไม่กล้าเข้าไป กลัวถูกแซว

   “ทำไมไม่เข้าไป”

   “ไม่กล้าอ่ะ เดี๋ยวก็เรียกพี่เขามะ..มา”

   เสียงที่ถามมาจากด้านหลังผมคิดว่าเป็นไอ้ทู แต่ที่ไหนได้ เป็นคนที่เร่งให้ผมมา มันยืนกอดอกมองผมนิ่ง ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆ ส่งให้ วันนี้พี่โชสวมเสื้อยืดสีดำคอวีสวมทับช็อปสีกรมท่า กางเกงยีนส์สีดำขาดๆ สวมรองเท้าผ้าใบเก่าๆ แต่ดูรวมๆ แล้วมีเสน่ห์เหลือเกิน ไม่ต้องมาเขิน ฉันพูดจริงๆ (พี่ป้างเข้าสิงทันทีไอ้กลอย)

   “ทำไมมึงไม่ตอบไลน์กู” เสียงเข้มๆ เล่นเอาผมสะดุ้ง (เพราะมัวเป็นพี่ป้าง)

   “ก็ผมขี่รถอยู่จะตอบได้ไง” ทำไมผมต้องทำเสียงอ่อนด้วยวะ ไอ้พี่โชจ้องนิ่งๆ ก่อนพยักหน้ารับ
 
   ผมกับไอ้ทูเดินตามพี่โชไปที่โต๊ะที่มีเพื่อนๆ พี่เขานั่งอยู่เต็มไปหมด พอทุกคนหันมาเห็นก็โห่ร้องเหมือนลิงเห็นกล้วย ผมที่โดนบ่อยก็ไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่ไอ้ทูนี่ดึงชายเสื้อด้านหลังผมเลยครับ ไอ้นี่มันขี้กลัวอยู่แล้ว ยิ่งเจอความเถื่อนแบบนี้น่าจะยิ่งกลัว

   “ฮิ้ว กูก็ว่าทำไมไอ้โชมันถึงเดินไปเดินมา ที่แท้รอเมียมาหานี่เอง” เพื่อนหน้าหนวดที่ผมไม่รู้ชื่อเริ่มเปิดคนแรก จากนั้นก็ตามมาอีกเป็นพรวน

   ผมยกมือไหว้อย่างทั่วถึงแล้วพาเพื่อนตัวเองที่เดินติดผมแบบระยะใกล้มานั่ง ไอ้ทูมันใช้หางตาแลดูนั่นดูนี่อย่างกลัวๆ กล้าๆ นี่ผมพามันมาลำบากหรือเปล่าวะ เห็นแล้วสงสารว่ะ

   “อ่าว ไอ้ลูกคนที่สอง” พี่จอมเดินมาจากด้านหลัง ในมือมีถุงขนมเต็มไปหมด ข้างๆ คือพี่ซันที่ถือแก้วน้ำใส่ถุงหิ้วนับสิบแก้ว พอพี่จอมเห็นไอ้ทูปุ๊บก็รีบเดินมาหา ถุงในมือปลดวางบนโต๊ะก่อนจะยื่นมือมาดึงแก้มไอ้ทูยืดไปมา เอ่อพี่ แก้มเพื่อนผมไม่ใช่ยางยืดนะเออ ไอ้ทูก็ไม่ตอบโต้อะไร สงสัยจะกลัวเพราะมันนั่งตัวเกร็งจนผมแอบขำ

   “มึงไปแกล้งน้องเขาทำไม มานั่งนี่” พี่ซันเอ็ดพี่จอมครับ แต่พอเห็นอีกคนไม่ทำตามก็มาลากไปนั่งข้างพี่โช

   เดี๋ยวนะๆ ผมจับความรู้สึกอะไรได้บางอย่าง

   พี่จอมที่ถูกลากไปนั่งข้างพี่โชก็ฮึดฮัดครู่หนึ่งก่อนจะเปลี่ยนมากินขนมแทน แต่อยากเปลี่ยนคำว่ากินมาเป็นยัดแทน ขนมพายสับปะรดทั้งถุง ที่แกกินคนเดียวไม่แบ่งใครเลยครับ สงสัยจะหิว

        ...พายสับปะรด

   ผมมองถุงขนมที่วางเกลื่อนอยู่บนโต๊ะ ก่อนเงยหน้ามองพี่จอมที่กินอย่างมูมมามมีเศษขนมติดข้างปากด้วย แต่มีมือขาวๆ มาเขี่ยออกให้ ก็คนข้างๆ เขานั่นแหละครับ ผมนี่จ้องอย่างเดียว ไม่กล้าเอ่ยปากถามอะไรเพราะกลัวโดนด่า และผมคงจะจ้องนานจนคนถูกมองรู้สึกและถามออกมา

   “มึงมองหน้ากูทำไม ชอบกูแทนไอ้โชเหรอ” คำถามนั่นทำเอาผมรีบส่ายหน้าเป็นพัลวัน ก่อนพี่ถามพี่ต้องมองหน้าเพื่อนพี่ด้วยนะ ระวังมันจะงับหัวเอา “แล้วมองกูทำไม กูรู้ว่ากูหล่อ” ผมพยักหน้าไม่ตอบ คือเอาตามที่พี่คิดแล้วสบายใจเถอะครับผมไม่ขัด “เมียมึงโคตรกวนตีน”

   “กูรู้” ผมมองพี่โชตาเขียวปั๊ด ไปเห็นดีเห็นงามกับเพื่อนพี่ทำไม ผมไม่ได้กวนตีนสักหน่อย ใช่มั้ยไอ้ทู อ่าว เพื่อนผมมันก้มหน้ามองหาเหรียญหรือเปล่า

   “เป็นไรวะ” ผมกระซิบถามเพื่อนตัวเองที่เอาแต่ก้มหน้า

   “เปล่า กูอยากกลับแล้ว” ไอ้ทูมองผมด้วยแววตาร้อนรน

   “มึงไม่สบายเหรอ” เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่เลยนะ หรือว่าเจ็บแก้มที่ถูกยืด แต่มันก็ส่ายหน้าตอบผม จนมีเสียงเพื่อนพี่โชดังขึ้นทำให้ผมเงยหน้ามอง

   “ไอ้เชี่ยเบเป็นไร ปวดขี้เหรอวะ”

   พี่เบ (ฉายาขี้เสือก) วันนี้ผมยังไม่ได้ยินเสียงพี่แกเลยนะครับ ก็ว่าทำไมมันเงียบๆ ตอนนี้พี่เบแกตีหน้ายุ่งตลอด ผมแอบมองเหมือนพี่เขาจะเหล่ตามองมาทางผมบ่อยๆ มองผมหรือไอ้ทูผมก็ไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆ มามาทางนี้แน่นอน 

   ส่วนเพื่อนผมที่ได้ยินชื่อพี่เบปุ๊บก็แอบกรอกสายตาไปมาทำให้ดูน่าสงสัย เอาแล้วๆ ผมว่า ผมมีเรื่องต้องสืบซะแล้ว มันชักจะยังไงๆ ยิ่งมันได้ยินเสียงพี่เบพูดมันก็ดูลนลาน

   “เปล่า กูแค่เห็นอะไรที่มันเกะกะลูกตา”

   “ลูกตามึงเสือกไปเห็นเองหรือเปล่า”

   “เออ มันเสือกมาอยู่ให้ลูกตากูเห็นไง”

   เฮ้ย ผมว่า ผมเริ่มจะมั่นใจแล้วว่า ไอ้ทูกับพี่เบต้องมีเรื่องกันอย่างแน่นอน เพราะผมลองขยับไปชิดพี่โช (พี่แกก็งงๆ ว่าผมจะนั่งซะชิดทำไม) พี่เบก็ไม่ได้มองตาม งั้นแปลว่า ไอ้ที่บอกเกะกะลูกตา แล้วก็มาอยู่ให้ลูกตาเห็นคงจะเป็นไอ้ทูแน่

   เพื่อนผมมันดูอึดอัดมากจนผมสงสาร ผมกระซิบบอกพี่โชว่าจะกลับแล้ว ก็เลยถูกสายตาพิฆาตทันที จะว่ากลัวก็กลัว แต่ผมห่วงเพื่อนว่ะ

   “กูอุตส่าห์รอมึง กูอยากไปกินข้าวพร้อมมึง” พี่โชบอกน้ำเสียงนิ่งๆ แต่แววตาโคตรอ่อนโยนจนผมหน้าร้อน
 
   “วันอื่นก็ได้ ผมไม่ได้หนีไปไหนสักหน่อย”

   “แต่กูอยากกินกับมึงวันนี้”

   ผมคิดหนักก่อนจะตอบมันออกไป “มื้อค่ำได้ป่ะ ตอนนี้เพื่อนผมมันดูไม่ไหวแล้ว”

   “มื้อค่ำห้องกู” ผมพยักหน้ารับไปไม่ทันสังเกตแววตาเจ้าเล่ห์ ไม่รู้ละ ตอนนี้ห่วงเพื่อนอย่างเดียว

   ผมยกมือไหว้ลาพี่ๆ ทุกคน พี่จอมที่เห็นไอ้ทูจะกลับด้วยก็เดินเข้าไปกอดไม่ยอมให้กลับ ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมหันขวับไปมองพี่ซันอย่างแรก ชัดเลย สายตาไม่พอใจ แต่พอพี่เขาเห็นว่าผมมองอยู่ก็เปลี่ยนมายิ้มแย้มให้ผมแทน พี่ซันกับพี่จอม เฮ้ย จริงเหรอวะ ก็พี่ซันคบกับบลูส่วนพี่จอมก็มีแฟนเป็นผู้หญิง (แม้จะถูกทอมแย่งไปแล้วก็เถอะ) แล้วพี่โชยังเคยบอกพี่จอมจีบไอ้ทู โอ้ย ไอ้กลอยปวดหัว

   พี่จอมไม่ยอมปล่อยไอ้ทูจนพี่ซันต้องมาลาก ผมที่นึกขึ้นได้ก็รีบหันไปมองพี่เบ รายนั้นมองเหมือนมารังเกียจ ทำไมต้องมองแบบนั้นด้วย เพื่อนผมไปทำอะไรให้ ผมจะต้องรู้ให้ได้...ผมดึงเพื่อน (พี่โชช่วยพี่ซันดึงพี่จอมออกอีกแรง) หลุดออกมาก็รีบจูงมือมันกลับไปที่รถ ไอ้ทูมันดูซึมจนน่าห่วง

   “มึงมีอะไรปรึกษากูได้นะ กูเป็นเพื่อนมึงนะ” ผมบอกก่อนจะออกรถไปส่งมันที่หอพัก สงสัยคืนนี้ผมต้องค้างกับไอ้ทูซะแล้ว ผมไม่อยากปล่อยมันไว้คนเดียวเลย เป็นห่วง แถมยังอยากจะรู้เรื่องราวด้วย ว่ามันไปมีเรื่องอะไรกับพี่เบหรือเปล่า รายนั้นดูเฮฮาไม่น่าจะกลายเป็นคนร้ายได้ แต่ก็ไม่แน่ ขนาดพี่โชที่ดุโหดและโฉดยังมีมุมเลี่ยนได้เลย ไอ้กลอยเจอมาหมดแล้ว



   แล้วมื้อค่ำนั่นยกเลิกไปก่อนได้หรือเปล่า ... น่าจะได้ ไว้คราวหน้าแล้วนะพี่โช



..........TBC


พี่เบกับทู วั๊ยๆ จริงหรือนี่ O[]O!!!!

ขอบคุณสำหรับการติดตามค่า ปลื้มใจ ไม่คิดว่าจะมีคนเข้ามาอ่านด้วยซ้ำ (>_<)v


...อัพวนไปค่าาา

[arij-iris]

คิดว่าน่าจะไม่ได้นะ ถ้ายกเลิกอีกมีหวังพี่แกอาละวาดแน่

พี่เบทำไรทูอ่ะ สงสัยสุดๆ เฮียซันชอบพี่จอมหรอเนี่ย???

โออ มีแต่ปริศนาทั้งนั้น ยืมตัวเจ้าหนูแว่นมาหน่อยเด่

[lnudeel]

มื้อค่ำนี่พี่โชจะกินอะไรคะ กลอย?

[cavalli]

 

[NuNam]

เดี๋ยวพี่โชงอลนะค่ะ จะเลิกมื้อค่ำเนี่ย จะโดนจับกินแทนอะจิค่ะ 55555

[winndy]

ซัน-จอม เยี่ยมเลย 
ทู-เบ ก็ชอบ
กลอย-โช ที่สุด

[kawisara]

สงสารทูจัง

[MayA@TK]

กลอยรีบๆสืบเรื่องพี่ซันพี่จอม พี่เบทูนะ เราก็อยากรู้เหมือนกัน ตอนแรกอุตส่าห์เชียร์จอมทู
ไหงกลายเป็นพี่ซันมานั่งเช็ดเศษขนมที่ปากพี่จอมได้
กลอยจะสืบเรื่องคู่อื่นตอนไหนก็ได้ แต่กลอยจะผิดนัดพี่โชไม่ได้

 

[Sweettemp]

ยิ่งอ่านยิ่งชอบ แต่เอ....พาร์ทโชมีโมเมนต์จอมประชดซันด้วย(เคะนิดๆ) ส่วนซันก็ตามจิกจอม อนาคตไม่แน่นอนใช่ม่ะ ซันจอม หรือ จอมทู ล่ะเนี่ย 5555+

หุหุหุ ว่าแระ it's gonna be something 

[kun]

พี่จอมพี่ซัน ใช่เลยมี มีมุมให้คิดมากกกก
พี่เบขี้เสือก น้องเบ อะไรๆๆยังไงๆๆ แถลงด่วน
แต่ที่แน่ๆๆๆคืนนี้พี่โช รออยู่น่ะ จะไม่ไปจริงอ่ะกลอย คิดดีๆๆน่ะ เดี่ยวจะโดนขังไว้ที่ห้องเอาน่ะ ฮ่าๆๆ

[insomniac]

สนุกชวนติดตามมากครับ