ป๊อกกี้เดย์ คุณคิดว่าคนๆ หนึ่งจะทำเรื่องราวซ้ำๆ กันทุกวันโดยไม่เบื่อได้รึเปล่า ผมคิดว่าได้แต่ยาก เพราะต่อให้กินข้าวอาบน้ำ ทำกิจวัตรประจำวันเหมือนเดิม ระหว่างนั้นก็ยังต้องมีอะไรแปลกใหม่เข้ามาในชีวิตบ้าง อย่างการเปลี่ยนเมนูอาหาร ลองเปลี่ยนกลิ่นสบู่หรือแชมพูใหม่
ดังนั้นไม่แปลกที่มนุษย์จะสรรหาความแปลกใหม่แม้มันจะไม่มีสาระอะไรเลยก็ตาม อย่างในโซเชียลตอนนี้ ไม่รู้เริ่มฮิตวันป๊อกกี้เดย์ตามประเทศญี่ปุ่นตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้อีกทีผมก็เห็นของพวกนี้ตามมาหลอกหลอนแล้ว
แต่บังเอิญว่าผมไม่สนใจ ความคึกคักของเทศกาลนี้เลยถูกผมลืมเลือนไปซะสนิท เพิ่งจะนึกขึ้นได้ตอนเห็นภาพย้อนหลังวันนี้นี่แหละ มิน่าล่ะทำไมเมื่อวานพี่โทริถึงซื้อป๊อกกี้มาให้ หนึ่งในนั้นมีรสมะพร้าวของโปรดผมที่กินหมดไปตั้งแต่เมื่อวาน จะเหลือก็แค่ป๊อกกี้รสดาร์คช็อคที่คาดว่าอยากจะให้ใครบางคนแต่ไม่กล้าเลยต้องส่งผ่านผม
ไหนๆ ก็ไหนๆ ป๋าทำงานเครียดๆ ผมควรทำหน้าที่อีหนูที่ดี เป็นลูกชายชั้นยอดด้วยการเข้าไปป่วน แฮ่ม! เข้าไปผ่อนคลายอารมณ์ป๋าดีกว่า
“พี่อาคม ป๋าไม่ได้ทำงานสำคัญอยู่ใช่มั้ย” ผมกระซิบถามพี่อาคมที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องทำงานป๋า ส่วนไนท์น่ะเรอะ ตั้งแต่มีพี่โทริมาอยู่ด้วย ถ้าไม่มีงานหรือเหตุจำเป็นจริงๆ เจ้าตัวไม่ขึ้นมาเหยียบชั้นนี้หรอก วันๆ เอาแต่เลี้ยงนก
“งานของวันนี้หมดแล้วครับ ถ้าคุณหนูอยากเข้าไปก็เข้าไปได้เลย บอสกำลังเหนื่อยๆ พอดี” บุคคลผู้มองผมเป็นเครื่องระบายความเครียดป๋า ยิ้มอย่างผู้ใหญ่ใจดีแต่มันกระตุ้นความทรงจำอันโหดร้ายที่อีกฝ่ายสังเวยผมเพื่อลูกน้องอย่างเลือดเย็น โหดร้ายจริงๆ
ผมพยักหน้ารับไม่นึกโวยวายอะไรเพราะนี่คือชะตากรรมที่ผมควรจะยอมรับมันเสียที มือก็ถือกล่องป๊อกกี้ เคาะประตูสองครั้งแล้วเดินดุ่มๆ เข้าไปนั่งบนตักป๋า ทุกท่วงท่าเป็นไปตามธรรมชาติ สมกับที่ฝึกปรือมาวันละหลายรอบ(?)
“ป๋ารู้จักวันป๊อกกี้มั้ย” มาถึงก็เข้าเรื่อง เพราะป๋าไม่ชอบคนพูดอ้อมค้อม อีกฝ่ายมองนิ่ง สายตาเลื่อนไปยังกล่องป๊อกกี้ในมือผม
“ไม่รู้จัก” คำตอบไม่เหนือความคาดหมายเท่าไหร่ ป๋ารู้จักสิแปลก ผมเลยอธิบาย
“คืองี้ เมื่อวานเป็นวันป๊อกกี้ เพราะมันตรงกับวันที่ 11 / 11 เหมือนป๊อกกี้ ผมเลยว่าจะมาชวนป๋าเล่นเกมป๊อกกี้ย้อนหลัง” ความจริงผมไม่สนใจเกมนี้หรอก แต่นึกสนุกอยากเห็นคนอย่างป๋ามาเล่นเกมมุ้งมิ้งแบบนี้ จะออกมาเป็นยังไงนะ แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว แต่ผมไม่หวังว่าป๋าจะตกลงหรอก ถ้าชวนทำอย่างอื่นล่ะก็ว่าไปอย่าง...
“เอาสิ”
“ป๋าว่าไงนะ” ผมหันขวับ
“เล่นยังไง” ไม่ตอบแต่ถามกลับซะงั้น ในเมื่อป๋าสนใจผมก็สนองด้วยการอธิบายกติกาให้ฟัง มันไม่มีอะไรมาก ก็แค่คาบป๊อกกี้ไว้ในปากให้กินกันคนละด้าน ถ้าใครทำหักคนนั้นแพ้
“คนชนะจะได้อะไร”
เจอคำถามนี้เข้าไป ผมอยากจะกลอกตา 360 องศา พ่อค้านี่มันพ่อค้าหน้าเลือดจริงๆ ไม่เคยจะพลาดเรื่องผลประโยชน์เลยแม้แต่เรื่องเล็กๆ
“ตามใจป๋าแล้วกัน” ทุกสิ่งทุกอย่างป๋ามีหมด ดังนั้นให้ป๋าเลือกเองดีที่สุด อีกฝ่ายก็พยักหน้ายอมรับข้อเสนอนี้ ผมเลยหยิบป๊อกกี้ออกมาแกะซองแล้วคาบแท่งหนึ่งไว้ในปาก จงใจคาบด้านที่เป็นดาร์คช็อคตัดกับสีริมฝีปาก มองสบตาสื่อความหมาย กะตัดกำลังป๋าเต็มที่
ป๋าเพียงแค่หัวเราะในคอ จัดท่าให้ผมคร่อมตักดีๆ แล้วยื่นหน้าคมเข้มมากัดปลายป๊อกกี้ส่วนที่เป็นแท่งบิสกิต แล้ว...
ป๊อก ป๊อก ป๊อก!
แค่สามรอบก็หมดแท่งในพริบตาเดียว ผมยังนั่งอึ้งเมื่อใบหน้าที่ผมแพ้ทางอยู่ในระยะประชิดจนริมฝีปากแนบสนิท แล้วคิดเหรอว่าระดับป๋าจะทำแค่นี้ เกมป๊อกกี้กลายเป็นเกมแลกลิ้นอย่างดูดดื่ม รสชาติของจูบเจือกลิ่นซิก้าร์ที่คุ้นเคย ผสมผสานกับความขมของดาร์คช็อคและบิสกิตกลมกล่อมให้ความรู้สึกที่ต่างออกไป
รสจูบยังดิบเถื่อนเหมือนสัตว์ร้ายที่คิดจะกลืนกินไปทั้งตัว แต่มันซอฟลงด้วยช็อคโกแลตชวนให้น่าหลงใหล มือลากมือลูบไล้ไปตามแผ่นอกแน่นๆ ของป๋า แม้ป๊อกกี้ในปากจะหมดแต่ยังไม่มีความคิดที่จะผละออกจากกัน กระทั่งป๋าเริ่มเบนเป้าหมายเป็นลำคอที่ผมเอียงหน้าให้ป๋าทำตามใจ
“แบบนี้เท่ากับป๋าชนะแล้วสิ” ผมถามพลางส่งเสียงอา...ในคอ เมื่อมือใหญ่กำลังนวดเฟ้นสะโพกกับบั้นท้ายอย่างหนัก จนรู้สึกว่าเสื้อผ้านี่มันเกะกะจริงๆ
“ใช่ เธอต้องทำตามที่ฉันต้องการ” ดวงตาสีน้ำเงินดุจอัญมณีจ้องนิ่งจนผมใจเต้นตึกตัก สำหรับป๋าแล้วผมยอมทุกอย่างนั้นแหละ ดังนั้น...
ป๊อกกี้แท่งแล้วแท่งเล่าถูกนำมาเล่นเกมซ้ำๆ ในแบบของผู้ใหญ่ เมื่อกัดจนริมฝีปากแนบกันก็แทนที่ด้วยลิ้นเปลี่ยนเกมเป็นจูบดูดดื่ม
“อา...จุ๊บ..อืมม” เสียงเร่าอารมณ์ดังก้องไปทั่วห้องทำงาน ร่างเพรียวขยับโยกไหวบดเบียดส่วนล่างบนหนักหนา คอยปรนเปรอสร้างความสุขสมให้กับคนที่นั่งนิ่งดุจราชาอย่างตั้งใจ ภายในคอยตอดรักเป็นระยะอย่างชำนาญ เรียกเสียงครางต่ำในคออย่างพึงพอใจจากเจ้าของห้อง ก่อนจะดูดหนักๆ ที่ยอดอกแทนรางวัล โดยที่มือไม่คิดแตะต้องส่วนอ่อนไหวของคนบนตักเลยแม้แต่น้อย
“กินทั้งสองทางแบบนี้ โลภมากจังนะ” เสียงทุ้มต่ำเจือขบขัน ขณะนั่งเท้าคางบนที่วางแขน มองอีหนูทำหน้าที่อย่างขะมักเขม้น อาหารตาชั้นเลิศ รสสัมผัสชั้นยอด โดยเฉพาะ...ดวงตาคมหลุบต่ำมองลงล่าง
“อืมม ป๋า...ป๊อกกี้ครัชห้าเม็ดก็อร่อย” ประกอบคำพูดด้วยการเลียริมฝีปาก ดวงตาฉ่ำปรือจากแรงอารมณ์ที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อย ผสมผสานกับใบหน้าสวยสีแดงระเรื่อด้วยเลือดฝาด พอมือหยิบป๊อกกี้ที่เหลือแท่งสุดท้ายได้ ก็แตะบนริมฝีปากได้รูป ไล่ลงต่ำผ่านกลางอกจนถึงท้องน้อย สุดส่วนตรงส่วนโคนแล้วดึงเข้าปากกัดจนเกิดเสียงดังป๊อกแล้วเคี้ยวกลืนลงคอเห็นลูกกระเดือกขึ้นลงเข้ากับลำคอและไหปลาร้าเซ็กซี่ ที่โผล่เพ่นเสื้อเชิ้ตหลุดลุ่ย
ผลของการหยอกเย้าคือแผ่นหลังถูกจับกดบนโต๊ะทำงาน สะโพกลอยหมิ่นเหม่รองรับอารมณ์ดิบร้อนที่โถมเข้าใส่อย่างหนักหน่วง อีหนูตัวแสบทั้งครางทั้งขำที่สามารถทำให้ป๋าตบะแตกได้ ก่อนจะหวีดร้องเมื่อโดนฟัดจมเขี้ยว
ส่วนด้านนอกนั้น...
“คุณไนท์คิดว่าพรุ่งนี้ผมควรจะสั่งคนเอาให้โต๊ะใหม่มาส่งดีมั้ยครับ” ผู้อาวุโสยังคงมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้า ไร้ซึ่งความเขินอาบแม้จะได้ยังเสียงตึงตัง(?)ดังลอดออกมาจากประตูที่ปิดไม่สนิท
“ไม่ต้อง ถ้ามันพังก็ให้ทำงานบนพื้นไป ฉันฝากพวกนี้ให้ไอ้บอสเวรนั่นด้วยแล้วกัน” สิ้นคำก็ยัดเอกสารใส่มือคนเฝ้าประตู แล้วโอบเอวนกน้อยที่กำลังก้มหน้าชิดคอด้วยความเขิน เหมือนนกน้อยที่กำลังซุกกับขนนุ่มๆ ของตัวเอง
“อีกสักครึ่งชั่วโมง...ไม่สิ หลังเวลาอาหารเย็นค่อยมาอีกดีกว่า” ทางอาคมเองก็ไม่คิดจะยืนรอให้เสียเวลา สู้ไปเดินดูลูกน้อง คุยเล่นกับพ่อครัวยังดีกว่า
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
*หมายเหตุ ป๊อกกี้ครัชคือ ป๊อกกี้ที่มีแอลมอนหรือท๊อปปิ้งเสริมแล้วเคลือมด้วยช็อคโกแลต นึกภาพไม่ออก กู๋ช่วยท่านได้
อาจจะมีคำผิดเยอะ เพราะเป็นการแต่งขำๆ ตามรีเควสของนักอ่านบนเพจ
Silver Fish (ขี้เกียจตรวจว่างั้นแหละ 5555)
ส่วนที่หายไปนานเพราะติดกิจบางอย่าง ขอบอกล่วงหน้าว่าตอนต่อไปป๋ามิทจะจบแล้ว