Risk love, Mr. Dragon
…ผูกหัวใจ รักนายมังกร...
[/size]
การที่จะผูกใจกับใครซักคนนั้นเป็นแค่เรื่องง่ายๆแค่จ้องตากัน แต่เรื่องที่ยากที่สุดคือ เราจะรักใครไม่ได้อีก
[/i]
เมื่อนานมาแล้ว สมัยแรกเริ่มเดิมทีที่มนุษย์ยุคใหม่ยังคงไม่ถือกำเนิด พ่อมดแม่มดการใช้เวทมนต์เป็นเรื่องปกติ สามัญที่เกิดขึ้น ทุกคนอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุข พวกสัตว์ไม่ก้าวก่ายมนุษย์ มนุษย์ก็ไม่ล่าเช่นเดียวกัน
นี่เป็นเรื่องราวเรียบง่ายในชนบท มีกระท่อมหลังหนึ่งตั้งอยู่กลางป่า มีชายชราและเด็กหนุ่มอาศัยอยู่ พวกเขาอยู่อย่างพอมีพอกิน ชายชราปลูกผักสำหรับกินเอง ส่วนเด็กหนุ่มมีหน้าที่ตักน้ำมาใส่โอ่งที่เตรียมไว้ แล้วเรื่องก็เกิดขึ้น
“ท่านตา ท่านว่าไอ้ก้อนนี่มันคืออะไร?”เด็กหนุ่มถามขึ้น ในระหว่างที่กำลังขึ้นไปตักน้ำอย่างทุกที เจ้าก้อนประหลาดนี่ก็กลิ้งลงมา เด็กหนุ่มจึงแบกมันกลับมาที่กระท่อม
“เจ้าไปพบมันที่ไหนรึ จีซัล”จีเนียส ตาของเด็กหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“มันกลิ้งลงมาจากบนเขา”จีซัลตอบ มือก็ลูบไปมาที่ก้อนนั่น ดูมันก็ไม่ใช่ก้อนหิน
“มันไม่ใช่อะไรที่เจ้าจะเอามาได้นะหลานรัก เอามันไปวางที่เดิมเดี๋ยวนี้”ชายชราว่า เด็กหนุ่มเบะปากแต่ก็ยอมแบกไอ้ก้อนนั่นไปวางที่เดิม
ด้วยความที่ไอ้ก้อนนี่มันหนักไม่ใช่น้อยเด็กหนุ่มเลยเดินเซไปมาอย่างช่วยไม่ได้ เหมือนสวรรค์จะกลั่นแกล้ง เมื่อขาเรียวเกิดสะดุดยอดหญ้า(?)ล้มกลิ้งถลาไปกับพื้น
ชรารีบก้าวเดินมาหาหลานชาย มือเหี่ยวย่นพยุงร่างของจีซัลให้ลุกขึ้น ใบหน้าหวานคลอน้ำตา เลือดสีแดงสดไหลอาบขาเรียวถึงแม้ว่าจะเป็นแผลเล็กๆเท่านั้น
“ไม่เป็นไร โอ๋ หลานรัก ตาอยู่นี่ไง”ชายชราพยายามปลอบ
“ข้าแค่เจ็บ”มือบางเช็ดหน้าเช็ดตาตัวเอง เหมือนพอเขาจะลืมอะไรไปบางอย่าง
แป๊ะ!
เสียงเหมือนอะไรบางอย่างแตกดังกึกก้อง สองตาหลานหันไปมอง ผู้เป็นตานั้นราวกับเห็นลางร้ายมาเยือน ส่วนผู้เป็นหลานมองไปที่เจ้าก้อนนั่นอย่างตื่นเต้น
“จีซัล อย่าเข้าไป”ชายชราพยายามห้าม เด็กหนุ่มส่ายหน้ากระซิบเสียงแผ่วว่าไม่ต้องห่วง ก่อนจะขยับเดินไปยังไอ้ก้อนนั่น
นัยน์ตาสีน้ำทะเลกวาดสายตาสำรวจ ที่จริงมันเป็นไข่ ไข่ที่ใบใหญ่มากใบหนึ่ง มีรอยแตกอยู่ด้านบน และดูเหมือนว่าจะมีตัวข้างในด้วย จีซัลกลืนน้ำลายลงคอ ไอ้กลัวมันก็กลัว ไอ้อยากรู้มันก็อยากรู้ มือบางสั่นๆค่อยๆแกะเปลือกไข่นั่นช้าๆ แกะออกพอให้เห็นไอ้ตัวด้านใน
‘นี่มันตัวอะไร นกยักษ์’จีซัลมองดูมันอย่างฉงนใจ ตัวของมันใหญ่และมีปีก ดวงตากลมโตที่ปิดสนิท ก่อนที่ดวงตาของวันจะลืมพรึ่บ!
ปี้!
เด็กหนุ่มผงะตกใจจนหงายหลัง เมื่อไอ้เจ้านกยักษ์เมื่อกี้กระโดดออกมา มันพยายามเดินมาหาเขาด้วยขาเล็กๆ จีซัลไม่ได้ถอยหนีแต่อย่างใด มันส่งเสียงร้องระงมราวกับว่าเขานั้นคือแม่ของมัน
ปี้!
จีซัลลังเลแต่ก็เอื้อมมือสั่นๆไปลูบหัวมัน คราแรกนั้นมันขยับถอยหนีแต่มันก็เอาหัวมาไถมือเขาอย่างอ้อนๆ
“เด็กดี”ใบหน้าหวานยิ้มสดใส ก่อนจะขยับอุ้มเจ้าตัวนั้นขึ้นมา
“ท่านตา ข้าเลี้ยงมันได้มั้ย?”ไม่รอคำตอบ จีเนียสมองหลานชายของตนอย่างระอาใจ นิสัยที่เสียของจีซัลคืออยากได้อะไรก็ต้องได้ ซึ่งหลานของเขาใช้นิสัยนี้ไม่บ่อยนัก นานๆจะมาซักที เขาจึงไม่ปวดหัวเท่าใด
หลายปีผ่านไป
ในยุคที่ความรุ่งเรืองมั่งคั่งมาเยือน ชาวบ้านมีกินมีใช้ ผู้คนหันมากินเนื้อสัตว์เหมือนที่สัตว์หันมาฆ่ามนุษย์ การอยู่ในป่านั้นจึงไม่ปลอดภัย
“ข้าไปก่อนนะ ท่านตา”จีซัลในวัย 25 ปี จูบลากรอบรูปก่อนจะวางลงที่เดิม ท่านตาของเขานั้นเสียชีวิตลงไม่นานมานี่ด้วยความแก่ชรา จีซัลรู้ดีว่าเขาจะอยู่กับท่านได้อีกไม่นาน พยายามทำใจเผื่อไว้ สุดท้ายท่านก็จากไปจริงๆ
“โอริออน”เสียงหวานร้องเรียก มือบางถือถาดอาหารออกมายืนหน้าบ้าน เสียงกระพือปีกก่อนที่จะมีมังกรตัวใหญ่บินโฉบลงมาตรงหน้าเขา
“โฮกก”เจ้ามังกรขานรับ จีซัลวางถาดอาหารลง โอริออนอ้าปากงับเนื้อที่อยู่ในถาดนั้นอย่างหิวโหย
“เจ้ามังกร ตะกละ ข้าให้อาหารเจ้า 3 มื้อทุกวัน เจ้าไปตายอดตายอยากจากที่ไหน”จีซัลเอ่ยอย่างขำขัน ใครจะไปคิดละว่า เจ้านกยักษ์ที่เขาเจอวันนั้น จะกลายเป็นมังกรตัวมหึมาในวันนี้ มือบางลูบหัวที่เต็มไปด้วยเกล็ดสากๆอย่างที่ทำบ่อยๆ โอริออนเหลือบตาเรียวเป็นเส้นขึ้นมองก่อนจะก้มลงกินอาหารต่อ
“ข้าจะไปล่ากระต่าย ถ้าเจ้ากินอิ่มแล้วเข้าไปหาข้าในป่าด้วยนะโอเคมั้ย?”จีซัลพูดบอก โอริออนครางรับ ใบหน้าหวานกระตุกยิ้มน่ามองก่อนจะหยิบคันธนูคู่ใจเดินหายเข้าไปในป่า
“ท่านจะเที่ยวเล่นอีกนานแค่ไหน? ท่านโอริออน”เสียงนกตัวหนึ่งดังขึ้น โอริออนทำเพียงหันมอง แสงสีทองส่องประกายก่อนที่มังกรตัวใหญ่จะหายไปและกลายเป็นชายหนุ่มรูปงาม
“ใยเจ้าถามข้าเช่นนั้น ไนติงเกล”
“มนุษย์ผู้นั้นจะเป็นภัยแก่ท่านไม่วันใดก็วันหนึ่ง”เจ้านกน้อยตอบเสียงขุ่น
“ข้าไม่สามารถทิ้งมนุษย์ผู้นั้นไว้คนเดียวได้หรอก”
“ทำไมรึ ถึงมนุษย์ผู้นั้นจะมีพระคุณที่เลี้ยงท่านมาจนเติบใหญ่แต่ท่านก็แทนคุณนั้นจนหมดแล้ว”
“เพราะข้านั้นได้ผูกใจกับมนุษย์ผู้นั้นเสียแล้ว...”โอริออนบอกออกมา นกน้อยถึงกับอึ้งตะลึงงัน มองผู้เป็นนายอย่างไม่เข้าใจ
“ท่านรู้หรือไม่ว่าทำแบบนั้นไม่ใช่เรื่องดี”
“ข้ารู้ ไนติงเกล ข้ารู้ แต่ข้าห้ามตัวเองไม่ได้”
การผูกใจให้ติดกัน มันทำได้ง่ายดายเหลือเกิน แค่จ้องตาประสานกันสามสิบวินาที จ้องลึกเข้าไปในดวงตาอีกฝ่ายแล้วส่งความรู้สึกให้อีกฝ่ายรับรู้หมดหัวใจ เมื่อผูกใจกันได้แล้วผลที่ตามมาคือ ไม่สามารถผูกใจกับผู้ใดได้อีก รักเดียวใจเดียว จงรักภักดีสุดหัวใจ สิ่งนี้จึงเป็นเรื่องต้องห้ามสำหรับมังกร
“แล้วมนุษย์ผู้นั้น ตอบรับท่านรึเปล่า”
“จีซัลนั้น หลงรักข้าหมดหัวใจ”คำตอบเพียงเท่านี้ นกน้อยพอจะเดาได้ ไนติงเกลส่ายหน้าไปมา โอริออนนั้นมีชะตาต้องเป็นราชามังกร แต่โอริออนไม่ยอมรับชะตานั้น สละตำแหน่งให้น้องชาย ละทิ้งหน้าที่ของตัวเองมาอาศัยอยู่กับมนุษย์
“วันนี้โอริออนช้าจริง”จีซัลบ่นออกมา เขาเดินอยู่ริมแม่นั้นในป่า ที่ๆซึ่งร่มรื่นและวันนี้เขาตั้งใจจะบังคับให้โอริออน อาบน้ำ
กายบางนั่งลงบนโขดหิน จีซัลไม่ได้ออกล่ากระต่ายอย่างที่บอกโอริออนไป เขาแค่รู้สึกว่าอยากจะอยู่กับโอริออน สองคนตลอดไป แต่มันเป็นไปไม่ได้ เมื่อหลายวันก่อนเขาบังเอิญไปได้ยินโอริออนกำลังคุยกับนกน้อยสีแสนแสบตา ในตอนนั้นเองที่เขารู้ว่าโอริออนใช้เวทมนต์แปลงกายเป็นมนุษย์ได้ จีซัลทั้งดีใจและว้าวุ่นใจ มันต้องมีสักวันหนึ่งที่พวกเขาต้องจากกัน
การผูกใจนั้น ท่านตาสอนเขาตั้งแต่เด็ก และเขาก็บังเอิญไปผูกใจกับโอริออนเสียแล้ว ขาเรียวเตะน้ำในแม่น้ำไปมา ถ้าไม่มีโอริออนอยู่เคียงข้างกายเขาจะเป็นอย่างไร ยิ่งคิดหัวใจดวงน้อยก็ยิ่งหม่นหมอง
ฉับพลัน กายบางก็สั่นเครืออย่างไม่ทราบสาเหตุ จีซัลเป็นนักธนูบรรยากาศแบบนี้เขารู้ดีว่าไม่ใช่โอริออนแน่นอน จีซัลกระชักคันธนูในมือแน่น ง้างออกมาเตรียมยิง
“เจ้ามนุษย์ตัวน้อยที่โง่เขลา”จีซัลหันไปมองก็พบกับอสรพิษสีขาวนวลตัวมหึมา เกล็ดสีขาวเป็นประกายเมื่อต้องแสงแดด จิตสังหารลอยคละคลุ้งไปในอากาศ จีซัลง้างคันธนู
“เจ้าต้องการอะไรกันแน่”จีซัลเอ่ยถาม เขามีความสามารถพิเศษสามารถได้ยินเสียงของสัตว์ทุกตัวไม่เว้นแม้กระทั่งโอริออน แต่เขาไม่เคยพูดบอกเพราะเห็นว่าไม่สลักสำคัญอะไร
“เจ้าได้ยินที่ข้าพูดด้วยหรือเจ้ามนุษย์ แหม โอริออนนี่ช่างเลือกจริงๆนะ”อสรพิษเอ่ยก่อนจะขยับเลื้อยไปมา จีซัลขยับคันธนูตามอย่างไม่ยอมแพ้
“เกี่ยวอะไรกับโอริออนไม่ทราบ”
“ทำเป็นดุไปนะ”จีซัลรู้สึกเสียววาบที่ต้นคอ ไม่ทันแล้ว เขี้ยวสีเงินกัดกระชากที่ลำคอเรียวเสียงดูดกลืนผ่านลำคอ ใบหน้าหวานซีดเผือด มือบางทิ้งคันธนูลงพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง
‘โอริออนเจ้าอยู่ไหนกัน’“จีซัล!”โอริออนตะโกนออกมา รีบแปลงกายกลับเป็นมังกรทันใด ไนติงเกลมองอย่างไม่เข้าใจ ปีกใหญ่กระพือขึ้นบินไปบนท้องฟ้า เสียงที่โอริออนได้ยินนั้นเป็นเสียงภายในใจของจีซัลไม่ผิดแน่ เมื่อผูกใจกันแล้ว ใจจะรวมเป็นหนึ่งเดียว เขาจึงสามารถได้ยินเสียงของจีซัลได้ตลอดเวลา
“แก!”โอริออนกัดฟันกรอด เมื่อนัยน์ตาเรียวเล็กมองเห็นอสรพิษตัวโตกำลังดื่มเลือดของจีซัลอย่างเอร็ดอร่อย กรงเล็บเท้าเงาวับเกี่ยวกระหวัดท่อนหางของอสรพิษ มันร้องอย่างเจ็บปวดแต่โอริออนหาได้สนใจไม่ กระพือปีกบินขึ้นไปยังท้องฟ้า ก่อนจะปล่อยเจ้าอสรพิษตัวนั้นลงไปยังพื้นเบื้องล่าง
“จีซัล!”เมื่อเห็นว่าอสรพิษที่ตกลงมาก่อนนั้น ไม่หายใจแล้ว โอริออนแปลงกายเป็นบุรุษรูปงามอย่างรวดเร็ว มือหนาประคองกายบางมาแนบอกก่อนจะโอบอุ้มเอาไว้
“ข้าต้องทำเช่นไร ไนติงเกล”โอริออนถามนกน้อยอย่างจนปัญญา เมื่อเขาพาจีซัลกลับมายังกระท่อมหลังเล็ก จีซัลทรมาน กระสับกระส่ายไปมา รอยแผลที่โดนอสรพิษกัดก็เปื่อยอย่างน่าสยดสยอง
“ข้าก็ไม่รู้เช่นกัน ข้าจะไปตามโพซิออนพ่อของท่านมาแล้วกัน ท่านอาจจะช่วยเขาได้”โอริออนพยักหน้ารับ นกน้อยจึงบินออกไป
“อย่าเป็นอะไรไปเลย”เขาได้แต่ภาวนา
“เจ้าลูกบ้า!”โพซิออนตะโกนออกมา มือเหี่ยวย่นทำการตรวจอย่างคล่องแคล่ว ปากก็ยังคงบ่นโอริออนผู้เป็นบุตรชายอย่างไม่ยอมหยุด
“ข้ารู้ พ่อข้า แต่จะให้ข้าทำอย่างไรเล่า”โอริออนเอ่ยออกมา คนเป็นพ่อถอนหายใจ
“มนุษย์ผู้นี้ไม่รอดถึงเช้าแน่ โอริออน”
“มันมีวิธีจะช่วยเขาหรือไม่ท่านพ่อ”โอริออนถาม หัวใจเขาแทบสลายเมื่อได้ยินว่า จีซัลจะจากเขาไป อยากจะกลับไปกระทืบไอ้งูนั่นอีก!
“มันก็พอจะมีวิธี ไนติงเกลไปตามมาเรียน่ามาหน่อยสิ”นกน้อยบินออกไปอย่างรวดเร็ว
“วิธีที่ว่านั่นเป็นอย่างไรกันแน่ ท่านแม่มาเกี่ยวอะไรด้วย”โอริออนถาม ผู้เป็นบิดาไม่ตอบคำถาม
“เจ้าพร้อมที่จะทำเพื่อมนุษย์ผู้นี้รึเปล่า”โพซิออนถาม ดูก็รู้แล้วว่าเจ้าลูกชายตัวดี ดันไปผูกใจกับมนุษย์ผู้นี้แล้วเป็นแน่
“แน่นอน”
“งั้นเจ้าก็ไม่ต้องถามอันใดหรอก เมื่อแม่ของเจ้ามาถึงนางจะอธิบายเจ้าเอง”
“โอ...ริออน”จีซัลปรือตาขึ้น ร่างกายหนักไปหมด ไร้เรี่ยวแรงขนาดลุกขึ้นนั่งยังไม่ได้เลย
“จีซัล เจ้าฟื้นแล้ว!”โอริออนเอ่ยอย่างตื่นเต้น ใบหน้าหวานยิ้มซีดเซียว
“ฟื้นแล้วก็ดี”เสียงหวานของหญิงสาวดังขึ้น มือบางผลักร่างของโอริออนให้ออกไปห่างๆ
“โธ่ ท่านแม่”โอริออนโอดครวญ
“เจ้าได้ผูกใจตอบลูกข้าหรือไม่”หญิงสาวถาม จีซัลพยักหน้ารับ ก่อนจะไอออกมา เลือดสีดำเต็มฝ่ามือ
“ดี โอริออนเจ้าอุ้มมนุษย์คนนี้แล้วตามข้ามา”โอริออนรับคำ ก่อนจะช้อนตัวจีซัลขึ้น
“นี่มันเรื่องอะไรกันโอริออน”จีซัลถามเสียงแผ่วๆ
“เจ้ากำลังจะตายรู้มั้ย จีซัล”โอริออนเอ่ยเสียงเครียด ใบหน้าหวานกระตุกยิ้ม
“ข้ารู้ดี”ใช่ จีซัลรู้ดี เพราะเขาเหมือนจะหลับลงเสียให้ได้
“ข้าไม่ยอม ไม่มีทาง”โอริออนประกาศกร้าว จีซัลยิ้มออกมา
“ความตาย มันห้ามไม่ได้หรอกรู้หรือไหม”
เสียงขีดเขียนของช็อกดังไปทั่ว มาเรียน่า มารดาของโอริออนวาด วงกลมเป็นวงเวทย์ลงบนพื้น มือบางชี้ไปที่กลางวงกลมให้โอริออนวางจีซัลลงตรงนั้น
“พร้อมใช่มั้ยโอริออน”โอริออนพยักหน้ารับ มือหนาถลกแขนเสื้อขึ้น ใบมีดแหลมคมกรีดไปบนแขนพอให้มีเลือดไหล
“ทะ ทำอะไรน่ะ”จีซัลเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง โอริออนส่งยิ้มอ่อนๆให้ ก่อนจะขยับปากบอกเสียงแผ่ว
“ไม่เป็นไรหรอก”
“เอ่ยตามข้า โอริออน”มาเรียน่าบอก
“…”
“ข้าคือบุตรแห่งท้องนภา”
“ข้าคือบุตรแห่งท้องนภา”
“สิ่งที่ข้าจะทำต่อไปนี้คือ ช่วยชีวิตของคนที่ข้ารัก”
“สิ่งที่ข้าจะทำต่อไปนี้คือ ช่วยชีวิตของคนที่ข้ารัก”โอริออนปล่อยเลือดให้ไหลลงไปตามวงเวทย์ แสงสีขาวโอบล้อมรอบตัวของจีซัลจนกลายเป็นก้อนกลมๆ เลือดของโอริออนหยุดไหลแผลปดสนิทอย่างรวดเร็ว มาเรียน่าชี้ให้เดินไปยังวงกลมสีขาว โอริออนเดินตามอย่างไม่เกี่ยงงอน มือหนาสัมผัสเบาๆก่อนจะผลักเข้าไป
ภายในมีร่างของจีซัลหลับใหลอยู่ สีหน้าดูดีขึ้นมาก โอริออนประคองจีซัลขึ้นมานั่งเกยตักแกร่ง มือหนาแหวกคอเสื้อ ปรากฏว่าแผลที่ลำคอของจีซัสหายไปแล้ว เขี้ยวยาวของโอริออนกัดลงบนลำคอของจีซัล เขาไม่ได้จะดื่นเลือดของจีซัลแต่อย่างใด แต่กำลังถ่ายเทพลังบางอย่างที่อยู่ในกายของเขาให้กับคนตัวเล็ก
‘
เขาแบ่งความเป็นนิรันดร์ให้กับจีซัลทั้งหมด’ อากาศยามเช้านั้นช่างสดใส จีซัลไม่อยากที่จะลืมตาตื่นเลยซักนิดแต่ก็ทนไม่ไหวเมื่อแสงแดดมันแยงตา ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่ว คงจะเพราะอ้อมแขนกำยำที่โอบกอดเขาอยู่ล่ะมั้ง
“โอริออน”ใบหน้าหวานขึ้นสีระรื่นน่ามอง จีซัลรู้สึกอับอายอย่างบอกไม่ถูกเมื่อถูกโอบกอดด้วยร่างกายใหญ่
“เจ้าฟื้นแล้ว!”โอริออนเอ่ยอย่างดีใจ มังกรตัวใหญ่ผุดลุกขึ้นนั่ง ใบหน้าคมยิ้มดีใจจนออกนอกหน้า
“ข้าเป็นอะไรไป”จีซัลรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงไปของตนเอง เขารู้สึกว่าร่างกายเบาหวิวอย่างบอกไม่ถูก
“เจ้าโดนพิษของอสรพิษ ตอนนี้ข้าได้แบ่งความเป็นนิรันดร์ให้เจ้าจนหมดแล้ว ข้าไม่ได้เป็นมังกรอีกแล้ว”โอริออน ตอบ ใบหน้าหวานน้ำตาคลออย่างซาบซึ้ง
“เจ้าทำเพื่อข้าหรือ”น้ำสีใสเอ่ยคลอก่อนจะหยดลงมา
“ใช่ แล้วเราจะแก่ตายไปด้วยกัน”โอริออนยิ้ม มือหนาเช็ดน้ำตาออก ก่อนจะพรมจูบไปตามใบหน้าของจีซัล
“อื้ม!”
‘
เพราะเราผูกใจ เป็นหนึ่งเดียวไงล่ะ’.
.
.
.
.
.
.
.
จบบริบูรณ์
*******************************************::
หัวข้อ: *(จบแล้ว)*Risk love, Mr. Dragon …ผูกหัวใจ รักนายมังกร... (อ่าน 3481 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก