ตอนที่ 8 ♥1 : คนไข้กับ(หมา)หมอ“ทานได้แล้วครับ” ผมตะโกนเรียกคุณชายหมอ เมื่อข้าวผัดปูแสนอร่อยพร้อมน้ำซุปเสร็จเรียบร้อย
“ไม่ทานเหรอ” คุณชายหมอคงเห็นว่ามีวางเตรียมไว้จานเดียวเลยถามขึ้นมา
“ผมทานมาแล้วอิ่มแป้เลย พี่ลมเลี้ยงอาหารญี่ปุ่นผมกับจุกครับ”
มือที่ตักข้าวผัดเข้าปากชะงัก ตาที่เงยขึ้นมามองหน้าผมปนด้วยสีเขียวนิดๆ ทำให้อดสงสัยไม่ได้ว่าผมทำอะไรผิดอีก
แต่สุดท้ายคุณชายหมอก็ไม่พูดอะไร ก้มหน้าก้มตาทานข้าวต่อ
“จะให้ผมทำความสะอาดห้องอยู่ไหมครับ” ความจริงผมสำรวจคร่าวๆ แล้ว ห้องยังสะอาด ใหม่เหมือนเพิ่งมีคนมาทำไป
แต่ในเมื่อถูกเรียกให้กลับมาทำ ก็ต้องลองถามซ้ำดูอีกครั้งให้แน่ใจ
“ฉันบอกไปแล้วว่าไม่ต้อง”
“ผมแค่ถามให้แน่ใจ นึกว่าหมอวินหิวเลยบอกให้ผมไปทำอาหารก่อน”
“ไม่ต้องทำ”
“ครับ” ผมมองไปรอบๆ กำลังคิดว่าจะกลับเลยดีไหม ไม่อยากให้หมอวินไปส่ง ทานข้าวเสร็จจะได้พักผ่อน
“ทำไมถึงนัดกับลมได้”
“หือ?” ผมกลับมาโฟกัสที่หมอวิน คนถามทานข้าวไปเรื่อยๆ เหมือนไม่ได้สนใจจะเอาคำตอบมากมาย
“ไม่ได้นัดครับ”
“ลมบอกว่านัดเด็กน่ารั....นัดนายไปเดินเล่น”
“ไม่ใช่ครับ ผมไปกับจุกบังเอิญเจอพี่ลมที่ห้าง เจอพร้อมๆ กับคุณแคร์คุณแป๋ม ว่าแต่คุณแคร์ส่งรูปมาให้หมอวินใช่ไหมครับ”
“ใช่”
“คุณแคร์เข้าใจผิดไปใหญ่โต หมอวินอยากให้ผมไปอธิบายไหมครับ คุณแคร์จะได้ไม่เข้าใจผิดๆ ว่าหมอวินเกี่ยวข้องกับผม”
“ยุ่งไม่เข้าเรื่อง อยู่เฉยๆ เป็นไหม”
“ก็ผมหวังดี” คนอยากจะช่วยรีบออกตัว ไม่อยากเห็นหมอวินผิดใจกับใครเพราะตนเอง
“ถ้าหวังดี สู้จำให้ได้ดีกว่าว่านายเป็นหมาของใคร อย่าลืมว่านายเป็นหมามีเจ้าของ ไม่ใช่ให้ใครจูงก็ได้”
“แต่ผมไม่ใช่หมาจริงๆ นี่ครับ”
“หมานิว”
อู๊ย ขึ้นเสียงเสียแก้วหูสะเทือน ดูท่าจะโกรธจริงอะไรจริง ถึงกับวางช้อนลุกขึ้นเดินอ้อมโต๊ะมาหาผม ผมชักเริ่มไม่แน่ใจ
ในความปลอดภัย คงไม่ได้คิดจะมาต่อยผมใช่ไหม
“หมาก็ได้ครับ” ผมรีบบอกเมื่อคุณชายหมอยื่นมือมา แต่ผิดคาดคุณชายแค่จับสร้อยจี้พระอาทิตย์ขึ้นมาถือไว้ในมือ
“นายยังใส่ปลอกคอของฉัน เพราะฉะนั้นนายคือหมาของฉัน จำไว้” ผมเงยหน้าขึ้นมองคุณชายหมอ แต่เพราะอีกฝ่าย
ก้มลงมาพอดี หน้าเราเลยใกล้กันไปโดยปริยาย
“ครับ” ผมสบตาคู่นั้น ก่อนกะพริบสองปริบเมื่อหมอวินเอาแต่จ้องผมนิ่ง แล้วจู่ๆ ก็เดินออกจากโต๊ะอาหารไปเลย
ผมขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ จนต้องเดินตามไปติดๆ
“หมอวินครับ” ผมเดินตามไปทันก่อนที่หมอวินจะเปิดประตูเข้าห้องนอน
“อะไร” หมอวินยอมหยุดหันมาถามผม
“ไม่สบายหรือเปล่าครับ ผมว่าหมอวินหน้าแดงๆ” ผมยกมือขึ้นแตะหน้าผาก คุณชายหมอมีอาการสะดุ้งนิดๆ
จนผมต้องรีบเอามือลง ลืมคิดไปว่าหมอวินอาจไม่ชอบให้แตะตัว
“ฉันเรียนแพทย์ถ้านายลืม”
“ผมไม่ลืมครับว่าหมอวินเป็นหมอ แต่ผมก็ไม่ลืมเหมือนกันว่าหมอวินเป็นหมอที่ไม่กินผัก เป็นหมอที่ไม่ค่อยห่วงสุขภาพตัวเอง”
“ยุ่งจริง”
“ก็ผมเป็นห่วงนี่ครับ” ผมตอบไปตามความรู้สึก ผมเห็นหมอวินชะงัก วันนี้หมอวินชะงักบ่อยมาก สงสัยผมพูดขัดหูบ่อย
“ฉันไม่เป็น....ฉันปวดหัวอาจจะมีไข้นิดหน่อย ไม่เป็นไร” ทีแรกหมอวินเหมือนจะปฏิเสธแต่อยู่ๆ ก็ตอบรับ
“เห็นไหมครับ ผมคิดแล้วเชียว วันนี้เห็นหมอวินหน้าแดงตลอด”
“ฉัน....”
“หยุดครับ” ผมยกมือขึ้นห้ามหมอวินไม่ให้พูด
“ ห้ามบอกว่าไม่เป็นไร หมอวินไม่สบายต้องพักผ่อนครับ รีบไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวผมเอายากับน้ำอุ่นเข้าไปให้”
“เร็วสิครับ” ผมเร่งอีกครั้งเมื่อหมอวินเอาแต่จ้องหน้าผมไม่ยอมขยับ
“ฉันจะไปส่งนายก่อน เดี๋ยวจะกลับมาทานเอง”
“ไม่เอาครับ ผมจะรอให้หมอวินทานยาและนอนพักก่อน ผมถึงจะกลับ” ก็ผมเป็นห่วงของผมนี่
“นิว”
“หมอวิน” ผมไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หมอวินไม่ชอบดูแลตัวเอง ผมต้องคอยดูให้
“ตกลงฉันเป็นว่าที่หมอหรือนายเป็น”
“หมอวินเป็นหมอ แต่ผมเป็นหมาของหมอวิน เพราะฉะนั้นต้องฟังผมครับ” ผมไม่รู้หรอกว่ามันเกี่ยวกับเรื่องกินยาตรงไหน
รู้แต่ว่าหมอต้องเชื่อฟังหมาอย่างผม
“เรื่องมาก” หมอวินว่าผม แต่ก็ยอมเดินเข้าห้องนอน ผมถือวิสาสะเดินตามเข้าไปให้แน่ใจว่าหมอวินจะเข้าไปอาบน้ำ
ไม่ใช่นั่งอ่านหนังสือ
“จะตามเข้าไปเฝ้าในห้องน้ำเลยไหม” หมอวินเห็นผมไม่ยอมออกไปเสียทีจึงหันมาถาม
“ก็ดีครับ ผมกลัวหมอวินเป็นลม” ไข้ขึ้นสูงหรือเปล่าก็ไม่รู้ เมื่อกี้ผมก็ยังไม่ทันได้แตะดีเสียด้วย
“หมานิว”
“ครับ ครับ” ผมรีบเดินออกจากห้องนอน แต่ก่อนจะพ้นประตูไม่ลืมหันกลับไปบอกหมอวินว่า..
“อย่าล็อคประตูนะครับ เกิดอะไรขึ้นเดี๋ยวผมเข้าไปช่วยไม่ได้” แล้วผมก็รีบเผ่นแน่บออกมา ก่อนคุณชายหมอ
จะส่งสายตามาพิฆาตผมอีก
++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ยาครับ” ผมกลับเข้ามาในห้องหมอวินอีกครั้ง เมื่อกะเวลาว่าอีกฝ่ายน่าจะอาบน้ำเสร็จแล้ว
หมอวินมองยาในมือผม ทำหน้าประหลาดเหมือนคนกำลังกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“เป็นอะไรครับ อย่าบอกว่าไม่ชอบกินยา” ไม่จริงน่า คุณชายหมอจะเป็นหนักถึงขนาดนั้นเลยหรือ
“ฉัน...ช่างเถอะ เอามานี่” หมอวินรับยาไปโยนเข้าปากก่อนดื่มน้ำที่ผมยื่นให้ตามลงไป
“พอใจหรือยัง”
“ที่สุดครับ” ผมส่งยิ้มให้ อยากให้หมอวินรู้ว่าผมพอใจมากๆ
“หมานิว ฉันประชด”
“อ้าว แล้วมาประชดผมทำไมครับ คนเป็นห่วง” ไม่ใช่ผมไม่รู้ว่าหมอวินประชดนะครับ แต่ผมว่าหมอวินติดพูดประชด
มากไปแล้ว
“.......” เสียงถอนใจเบาๆ ดังมาจากหมอวินที่นั่งเอนๆ พิงหมอนอยู่บนเตียง
“ฉันจะทำยังไงกับนายดีนิว”
“ไม่ต้องทำอะไรครับ แค่พักผ่อนก็พอ ถ้าหมอวินยอมนอนแต่โดยดีผมสัญญาว่าผมจะเผ่นออกไปเดี๋ยวนี้เลย”
“............”
“ว่าไงครับ ข้อตกลงน่าสนใจนะครับ ไม่รีบคว้าเอาไว้ ผมจะปักหลังอยูนี่ไม่กลับวัด” ผมหลอกล่อให้หมอวินลงนอน
โดยการพูดเยอะๆ เข้าไว้ คุณชายหมอจะได้รำคาญแล้วยอมทำตาม
“จะไม่กลับใช่ไหม”
“ไม่กลับครับ” ผมยืนยันหนักแน่น หมอวินดื้อไม่ได้ครึ่งผมหรอก
“ตามใจ”
ตุ๊บ เสียงของหล่นดังขึ้นข้างๆ ตัว มันคือหมอนที่หมอวินจับโยนลงมาบนพรมนุ่มข้างเตียง
“ผ้าห่มอยู่ในตู้ชั้นบน ชุดนอนเลือกเอาที่ตู้ขวาสุด ออกไปอาบน้ำข้างนอก”
“เอ่อ นี่คือ..”
“จะอยู่นี่ไม่ใช่เหรอ จัดการโทรบอกจุกให้เรียบร้อยด้วย”
“หมอวินจะไม่นอนหรือครับ”
“ฉันจะนอนไม่นอนไม่เกี่ยวกับนาย ถ้าอยากอยู่ก็อยู่ไป พอใจหรือยัง” ผมก้มลงมองหมอนอีกทีก่อนเงยหน้าขึ้นมองคนโยน
“พอใจสุดๆ เลยครับ” ผมส่งยิ้มพึงพอใจให้หมอวินก่อนเดินไปหยิบข้าวของในตู้ออกมา ทำไมผมจะไม่พอใจล่ะครับ
ได้อยู่เฝ้าไข้หมอวิน เกิดดึกๆ เป็นอะไรขึ้นมาจะทำอย่างไร
นี่ผมไม่ได้คิดไว้เลยนะครับ โชคดีที่หมอวินอนุญาต จะได้ไม่ต้องกลับไปนอนเป็นห่วงอยู่ที่วัด
“ผมไปอาบน้ำก่อนนะครับเดี๋ยวมา”
ผมหันไปบอกหมอวิน แต่พอสบตาคู่นั้นผมถึงกับสะดุ้ง อู๊ย จะจ้องผมให้ทะลุหรือไง เชิญผมเองแท้ๆ
ไม่อย่างงั้นผมจะกล้านอนหรือครับ ผมมันเชื่อคนง่าย บอกผมเองว่าอนุญาตให้อยู่ได้ ผมก็อยู่สิ
“แหะๆ ไปนะครับ” ผมหยิบเสื้อผ้า ค้อมตัวเดินผ่านปลายเตียง กลัวทำอะไรผิดเจ้าของห้องท่านจะโกรธขึ้นมาอีก
“ถ้าหมอวินยังไม่ยอมนอน เดี๋ยวผมเข้ามาคุยเป็นเพื่อนครับ”
“หมานิว!!”
ผมเผ่นพรวดเดียวออกจากห้อง ดุจริงดุจัง สงสัยความร้อนจะขึ้นสูง พาราที่ให้ทานจะเอาอยู่หรือเปล่า
อีก 4 ชั่วโมงให้ทานเพิ่มดีกว่า จะได้หายไวๆ เดี๋ยวต้องตั้งโทรศัพท์เอาไว้ จะได้ไม่ลืม
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
ครึ่งหลังลงพรุ่งนี้นะคะ (ไม่พิมพ์คำว่า"สั้น"เนอะ คนเขียนขอ^^)
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: :::♥• มหารัก •♥::: [ แจ้งข่าว ] 02/02/17 ✿ P.165 (อ่าน 1348252 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก