เขาเหมือนดวงตะวันที่สดใส
ดวงตะวันในร้านมินิมาร์ทของผม
ผมพบกับเขาครั้งแรกในวันเปิดเทอมของนักศึกษาของมหาวิทยาลัยข้างๆมินิมาร์ทของผม มันเป็นช่วงมกราถ้าผมจำไม่ผิด เขาวางน้ำอัดลมขวดเล็กๆ ไว้ตรงที่ชำระสินค้า ในขณะที่ผมกำลังติดละครช่องหลายสี ผมคิดเงินให้เขาผ่านๆเพราะใจกำลังพะวงอยู่กับโทรทัศน์ตรงหน้า จนกระทั่งได้ยินเสียงเตือน
"พี่ครับ ตังทอนมันเกินมา 5 บาทครับ"
"อ๊ะ..."
"ผมวางไว้นี่นะครับ" เขาวางเงินทอนไว้ในตะกร้า แล้วชี้ไปทางจอโทรทัศน์
"หนังเรื่องนี้เขาเอามารีเมคใหม่ เวอร์ชั่นเก่าสนุกกว่าเยอะเลย พี่ลองหาดูในเน็ตนะครับ"
ผมแหงนหน้ามองเขาในทันที ผู้ชายตัวสูงเหมือนยักษ์ในชุดนักศึกษา รอยยิ้มสว่างจ้าจนผมแสบตา กว่าจะรู้ตัวอีกที ผมก็เห็นแค่แผ่นหลังกว้างหายลับไป
เสียดาย... ผมเฝ้ามองเขามาตลอดหลังจากนั้น เขามาที่ร้านผมเกือบทุกเย็น ทุกๆครั้ง เขาจะซื้อโค้กขวดเดิมเสมอ เราไม่ได้ทักทายอะไรกันอีกหลังจากนั้น จะมีก็แต่รอยยิ้มสดใสที่ส่งให้กัน
จนกระทั่งถึงช่วงสงกรานต์ ลูกค้าค่อนข้างเยอะ ผมเลยจำเป็นต้องจ้างพนักงานมาช่วยดูแล แน่นอนว่าผมเลือกเคาน์เตอร์ที่ไกลที่สุดด้วยความขี้เกียจที่สุด วันนั้นเป็นวันเกือบท้ายๆสงกรานต์ เขาเดินเข้ามากับกลุ่มเพื่อนกลุ่มใหญ่ ทว่ากลับมีเขาเพียงคนเดียวที่เจิดจ้าราวกับดวงอาทิตย์ แม้ตัวจะเปียกเหมือนลูกหมาตกน้ำ แต่แสงสว่างนั่นก็ดูเหมือจะไม่ลดลงเลยสักนิด
ผมมองเขาผ่านหน้าจอของกล้องวงจรปิดเหมือนทุกที เขาหยุดเถียงกับเพื่อนหน้าตู้น้ำ อดหัวเราะขำขึ้นมาไม่ได้เมื่อเห็นเขาขยี้หัวตัวเองด้วยความหงุดหงิด เขาเปิดประตูตู้หยิบเบียร์ขวดใหญ่ส่งให้เพื่อนถือ ก่อนที่ตัวเองจะคว้าโค้กขึ้นมาเปิดกระดก น้ำสีเข้มไหลล้นออกมาตรงมุมปาก ผสมกับหยดน้ำที่เกาะเต็มใบหน้า ไหลหยดลงมาที่ลำคอ ผมเผลอมองตามหยดน้ำหยดนั้นจนมันซึมหายไปกับเสื้อยืดของเขา
ให้ตายเถอะ...
มองแล้วดูสดชื่นเหมือนได้กินด้วยชะมัด... เขายืนคุยกับเพื่อนอีกครู่ใหญ่ สักพักจึงส่งเสียงบอกให้เดินไปจ่ายเงิน
เพื่อนเขาคิดเงินเสร็จแล้วที่ช่องข้างๆ ในขณะที่เขาเลือกเดินมาจ่ายเงินกับผมที่เคาน์เตอร์อยู่ไกลที่สุด
"กูออกไปรอหน้าร้านนะเว้ย" เพื่อนเขาบอก คนตัวใหญ่ที่สุดพยักหน้า ตะโกนตอบรับไปก่อนจะหันมายิ้มให้ผมที่เพิ่งคิดเงินเสร็จ
"ขอบคุณที่ใช้บริการ..."
ผมส่งยิ้มคืน เขาทำท่าเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็ตัดสินใจเงียบ แล้วหมุนตัวออกจากร้าน แต่แล้วเขาก็ชะงักด้วยเสียงของผมที่ส่งออกไป
"แล้วก็ยินดีด้วยนะครับ คุณคือผู้โชคดีได้ดื่มโค้กฟรีอีกขวด..." เขาหันหน้ากลับมามองผมอย่างแปลกใจ เอาเถอะ ผมก็แปลกใจในตัวเองเหมือนกัน
"แต่มีข้อแม้ว่า..." ผมพึมพำ แล้วหันไปหยิบขวดโค้กที่วางเรียงอยู่ด้านหลัง ส่งให้เขาที่ยิ้มแล้วเอามือปิดหน้า อยากจะบอกนะว่าเข้าปิดหูแดงๆนั่นไม่มิดหรอก แต่ก็ไม่อยากจะพูด เดี๋ยวเข้าตัวเปล่าๆ...
"ต้องดื่มในร้าน... เท่านั้นนะ"FIN.