ตอนที่ 3
หืม….
แจ๊บๆ
ที่นี่ที่ไหนวะ?
ผมลืมตาด้วยความมึนงง ค่อยๆหมุนคอมองสภาพรอบๆตัวที่ไม่คุ้นเคย…
เอ๊ะ ทำไมแม่งสีขาวหมดเลยวะ จะว่าห้องผมก็ไม่ใช่
หรือว่า….นี่คือสวรรค์!!!!!
ไชโย!!!!!!!!!!!!!! คิดได้ดังนั้นก็อยากจะลุกขึ้นกระโดดม้วนหน้าห้าร้อยตลบด้วยความดีใจ
อยากจะไปเยาะเย้ยไอ้ทนจังเลยครับ เห็นไหมกูบอกแล้วถ้ากูตายยังไงก็ได้ขึ้นสวรรค์ ไม่เชื่อกู ฮี๊ฮ่า
ฮะเฮ้ย…เดี๋ยวนะ!
แสดงว่าตอนนี้กูตายแล้วสิ!!!! เฮ้ย!!!!!
จริงหรอวะ แล้วกูตายยังไงเนี่ย หรือกูจะเป็นเทวดาตกสวรรค์ที่โดนตามตัวเมื่อถึงเวลาแบบในหนัง?
“โป๊ก!!”
“โอ๊ยยยย ใครวะบังอาจนักตีหัวเทวดาหล่อๆอย่างข้า!!!”
“โป๊ก!!”
“โอ๊ยยย” ผมเอามือกุมหัวด้วยความเจ็บปวด
ว่าแต่เทวดามันรู้สึกได้ด้วยหรอวะ?
“นี่แน่ะ ไอ้ควาย ฟื้นมาก็เพ้อเจ้อเลยนะมึง เอาใหญ่ละเดี๋ยวนี้”
“ไอ้ทน!!!!” ช็อคครับ ช็อคชิบหาย
“อะไร”
“มึงก็ตายพร้อมกูหรือนี่!!!!!!!แถมได้ขึ้นสวรรค์ด้วย!!!!!!!!!!”
“ป้าบ!!”
“โอ้ยยยยยย”
“เลิกเพ้อเจ้อครับสัส มึงยังไม่ตายครับ มึงแค่สลบสใลอยู่ในอ้อมกอดของหมอธันของมึงครับ ขี้อ่อยสัสๆ!”
“หา….”
ที่รักกูเกี่ยวไรด้วยวะครับ
ขอนึกแปป
…..
………………..
………………………………
เหี้ยยยยยยยยยยยยยย จำได้ละ!!!!!!!ที่รักกูแอบมาแต๊ะอั๋งด้วยการกอดจากด้านหลังแล้วกูเลยช็อคตื่นตกใจจนสลบไปนั่นเอง
เชี่ยละ น่าอายสัสๆ
แถมประโยคก่อนจบกูยังเสือกไปอุทานสัตว์หน้าตาน่ารักน่าชังใส่หน้ามันเต็มๆด้วยคำว่า
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยย”
โอย…… สามีกูจะคิดว่ากูเป็นคนถ่อย สถุน ไร้สกุลรุณชาติหรือเปล่าวะ…
ถ้ามันคิดแบบนั้นจริงๆล่ะก็…
มันคิดถูกแล้วคร้าบบบบบบบบบบบบบ ถุย!!!!!
“ทำหน้างี้คิดออกแล้วล่ะสิมึง”
“เออ ไอ้สัส ทำไงดีวะ น่าอายเหี้ยๆ มันคงสงสัยว่ากูเป็นห่าไรถึงสลบ”
“เออ มันก็คง งงๆแหละ แต่แหมมมมม มึงนี่ได้ขึ้นสวรรค์ละล่ะวะ รู้ไหมกูทันมาเห็นพอดี ไอ้หมอธันของมันอะ อุ้มมึงแบบ
เจ้าสาวเลยนะเว่ย อุ้มมาส่งที่ห้องพยาบาลเนี่ยแหละ คนงี้แซวกันเต็มเลยมึง”
“.. หลอกกูปะเนี่ยยยยย”
“หลอกเหี้ยไรล่ะ จริงๆมึง อุ้มแบบ … อื้อหือออออ”
มันแกล้งทำหน้าฟิน
“กรี๊ดดดดด ผัวขา”เมื่อสติสตังกูมาครบ กูก็เริ่มแรดต่อทันที .. ถุย
กำลังจะเอื้อมตัวไปคว้าไอ้เพื่อนหน้าเหี้ยมากอด(อย่างแรดและมโนว่ามันเป็นสุดที่รัก) ก็มีเสียงหนึ่งขัดจังหวะพอดี
พลั่ก!!!!
ใครเปิดประตูขัดจังหวะกูตอนนี้!!!!
อ้าว กูอินกับบทมากไป ท่ดๆ 55555555555
“อุ๊ย บุคคลผู้นี้มา ไอ้ทนขอลาก่อนนนนนน คริกๆ”
ผมนี่…ไม่ได้ยินเสียงควายๆของเพื่อนรักเลยครับเมื่อได้เห็นผู้มาใหม่เต็มๆตา
…กูอยากจะชิงสลบรอบ2 คร่อก!!!...
อนาคตผัวกูมาทำอะไรที่นี่ครับ
“เมื่อกี้เรียกใครผัวอะ?”
อะ…ไอ้เหี้ยยยยยย มึงได้ยินที่กูคิดได้ง๊ายยยยยยยยยยยย
หรือมึงจะมีพลังจิต!!
ชิบหายละ ถ้างั้นที่กูล่วงเกินมึงทางความคิดมาตลอด…. เอื๊อก
(เอ๊ะ หรือมันถามถึงตอนผมคุยกับไอ้ทนวะ ช่างมัน เอิ๊กๆๆ)
“ฮะๆ ทำไมทำหน้างั้นอะ” แม่งพูดไม่พอยื่นหน้ามาใกล้กูอีก
ชิบหาย… การกระทำแบบนี้แถวบ้านกูเรียก
”อ่อย”ชัดๆ
แต่สำหรับอนาคตผัวกูว่ามันไม่ได้ตั้งใจอ่อยกูชัวร์
น่าจะเรียกว่าใสซื่อบริสุทธิ์จนไม่รู้ว่ามีใครจ้องจะจับทำสามีอยู่ว…
“ปะ…ป่าว”
เสียงสั่นแรงปะดุจยอดมะพร้าวที่โดนลมทะเลพัดโบก
“เห็นมึงสลบเพราะกู… เลยมาดูสะหน่อย เป็นไรป่าว หายยัง”
แม่งมาทีหลายประโยคเลย กูฟิน…อยากขึ้นสวรรค์จริงๆเลยขรับ
เป็นห่วงกูหรอค้าบที่รว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
“หาย…แล้ว…..”
“ก็ดีละ ปะ..กูพาไปส่งหอ”
อ้ายเหรี้ยยยยยยยยยย
ส่งเรือนหอของเราป่าวคัฟฟฟฟฟฟฟฟ
ฮือๆๆๆๆ
เพิ่งรู้ว่าแค่นี้มึงถึงกับต้องมาดูแลกูด้วยการส่งถึงหอ
ขอปากกากับกระดาษหน่อยลูกเพี่ย! จะจดเป็นปฏิบัติการใหม่ จะได้แอบตีหัวให้ไอ้ธันสลบแล้วตีเนียนพามันกลับบ้านมั่ง
จะได้ไปฝากตัวกับขุ่นพ่อขุ่นแม่ด้วยครับ อิอิ
ไอ้ธันสะกิดยิกๆให้ผมลงจากเตียงเพื่อกลับบ้าน
และด้วยความเป็นชะนีไทยใจงามเลยต้องรักนวลสงวนตัวซะหน่อยโดยการทำแข้งขาอ่อนให้อีกฝ่ายพยุงทันที
และรางวัลขี้อ่อยสุดตรีนแห่งประเทศไทยปีนี้ได้แก่ กูเองครับผม! ฮะฮะฮ่า
“มึงชื่อไรอะ”ถามอย่างเดียวพอ
ไม่ต้องจ้องกูเบอร์แรงขนาดน้านนนน
เดี๋ยวกูอดใจไม่ไหว จับมึงกดทำไงครัช!! (เตียงอยู่ข้างๆ พอดีเลย อิอิ)
“ยุ…วายุ”
“อืม กูชื่อธันนะ”
อุ๊ย ชื่อเหมือนผัวกูเลย บังเอิญจัง
มันช่วยพยุงผมเดินกลับบ้าน อันที่จริงกูแค่มึนอะมึง ไม่ได้แข้งขาหัก มึงเรียนหมอมามึงไม่รู้เรอะงายยยยยดวก
คนเขาอ่อยแล้วมึงยังเสือกเล่นด้วย… แต่มันคงไม่รู้จริงๆน่ะแหละ ซื่อจริงๆ
นี่ถ้าคนอื่นมาอ่อยมันแบบนี้ผมจะทำยังไงล่ะครับ ม่ายน้า ยุม่ายยอมมมมมมมม
และแล้ว….พวกเราจึงค่อยๆกระดึ๊บๆทีละนิดออกจากห้องพยาบาล
เต่าคลานชิบหาย พยุงกันไปแบบนี้เมื่อไหร่จะได้เอา….เอ้ย เมื่อไหร่จะถึงบ้านครับท่าน!
ด้วยความเป็นคนดีผมเลยบอก..
“มึง… กู… เดินเอง ได้”
“อ้าวเหรอ เออๆก็ดี” แม่งทำยิ้มเจื่อนแล้วเกาหัวแกรกๆอีกครับ
ไอ้ห่า เกาหัวอยู่นั่นแหละ มีเหารึป่าวก็ไม่รู้
ถ้าแม่งเหามึงกระโดดมาใส่กูนะเฟ้ยยยยยยยยยยย….
จะจับไปทำยาเสน่ห์ใส่มึงแม่รงเลยยย อิอิ
“ขอโทษทีนะ .. ที่ให้ช่วยเก็บบอลอะ สลบเลย”
มึงนี่ก็ซื๊อซื่อเนอะ.. เก็บบอลบ้าอะไรจะสลบวะ5555
ถ้าจะขอโทษต้องโทษหน้าตามึงมากกว่า
เสือกมาทำให้กูหลงรัก..
อริ๊วววววววววววว
กูเล่นเอง ตบเอง เขินเอง สัส!
“ไม่….เป็น…..ไร”
กูเต็มใจรัก…เอ้ย รับบอล
มันหันมาขมวดคิ้วใส่ผม
ขนาดหน้าสงสัยยังน่ารักนะมึง กิ๊วๆๆๆ
“ทำไมมึงพูดจาแปลกๆ”
หืม ? แปลกยังไงวะ
“ตะกุกตะกักอะ”
“ปะ….ป่าว”
ใช่เวลามาจับผิดกูไหมไอ้หล่อ!
“นั่นไงๆๆ ยังจะมาปฏิเสธ ฮ่าๆๆ”
สตั๊นแปป
“มึงนี่ตลกดีนะ …. ฮะๆ”
….
เงิบครับ
ใครอนุญาตให้มึงมาหัวเราะตรงหน้ากู!!!!
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อยากแดรกขี้หมาเปียก!!! (อุทานแก้เขินครับ)
หล่อสัส หล่อจนกูอยากสลบอีกรอบ
ผมก็ทำอะไรไม่ได้ครับ หลบหน้าแม่ง ก้มหน้าเดินงุดๆๆเลยครับ
กำลังเล่นบทบาทสมมติเป็นฝุ่นครับ (หรือที่กูเป็นอยู่แล้วโดยปกตินอร์มอลลี่) ขอให้มึงอย่าจับผิดกูตอนนี้
เดี๋ยวแม่งจับได้ว่ากูคิดอะไรอกุศลกับมึง
“เรียนคณะอะไรอะ”
คณะจีบหมอครับ เมื่อไหร่จะเรียนจบก็ไม่รู้ รอมึงให้กูผ่านอะครับ อิอิ
“วิศวะ”
“โหยยยย หน้ามึงไม่ให้เลยนะ หน้าอย่างนี้เรียนวิศวะ”
“หน้าอย่าง…..นี้…ทำ…ไม…”
“น่าระ…” มันกำลังจะพูดแล้วเหมือนชะงักกึก หยุดซะงั้น
อ้าวไอ้เหี้ยหล่อนี่ มาหลอกให้กูตั้งใจฟังแล้วเสือกเงียบ
แถมหน้าแดงอีก หน้าแดงทำไมวะ
เหี้ยละ หรือมันหน้าแดงตามกู
สีแดงมันแพร่ดิฟฟิวชั่นผ่านอากาศได้ด้วยหรอวะ (น่านนน ศัพท์วิทย์ครับ กูนี่ก็เก่งใช่ย่อย)
“ช่างเหอะ… กูเรียนหมอนะ”
รู้แล้วครับสัส ไม่ต้องบอกมาก กูรู้ทุกอย่างของมึงแม้กระทั่งมึงใส่กกน.ไซส์ไหน (อิอิ ศึกษาไว้ก่อน)
“อือ”
“ปีไรอะ ลืมถาม”
“ปี….หนึ่ง”
“กูก็ปีหนึ่งเหมือนกัน ดีและๆเป็นเพื่อนกัน”
อ้าวไอ้เหี้ยนี่ ตัดความหวัง จำกัดความสัมพันธ์ให้กูอี๊กกกกกกก
“ปกติเป็นคนเงียบๆหรอ ไม่ค่อยพูดเลย”
“อือ…” โกหกครับดวก กูนี่พูดมากจนแม่แทบจะบนบานศาลกล่าวขอให้กูหุบปากบ้าง คาดว่าถ้าแม่จับประทัดยัดปากกูได้
คงทำไปนานแล้ว….
“ทีกับเพื่อนคนเมื่อกี้เห็นยังคุยกันตั้งเยอะ”
อ้าว ก็นั่นเพื่อน นี่ผัวไงคร๊าบบบบบบบบบบ
“ก็….สนิท”
“ออ………………… คือกูยังไม่สนิทสินะ”
“อือ” และมึงจะทำหน้าหมาหิวนมทำซากแมวอัลไล
“คนนั้นเพื่อนมึงจริงๆหรอ”
“ใช่” ถามแปลกๆ มึงคิดว่าหน้าอย่างนั้นเป็นพ่อกูรึงายยยยยยยยยย
“เออ นี่ ชอบกินติมปะ”
คำถามเชี่ยไรของมันวะ ถามงี้จาซื้อมาเลี้ยงตลอดชีวิตหรา…
“ชอบ”
“ชอบอะไร”
ชอบมึงไงไอ้โง่ววววววววว
“ชอบ..ไอติม….ไง”
“หมายถึง… รสอะไร”
“…. ช็อค ชิพ” มันพยักหน้างึมงำ “และ…. มึง …ล่ะ”
“… มะนาวมั้ง” มันยิ้ม “ เปรี้ยวๆหวานๆดี”
เสือกทำหน้าเคลิ้มใส่กูอีก
เดี๋ยวกูคิดไปไกลแล้วจะหาว่าไม่เตือนนะครับสาสสสส
“ชอบตุ๊กตาปะ”
คำถามเหี้ยอะไรเนี่ย มึงจะไปออกรายการแฟนพันธุ์แท้วายุคนหน้ามนหรอครับแสส
“นิดนึง…มั้ง” แต่กูก็ตอบแต่โดยดี ถุย!
มันพยักหน้ายิ้มๆ
และบรรยากาศก็กลับมาเงียบอีกครั้งเมื่อไม่มีห่าไรให้คุยต่อ
(จะให้ผมชวนคุยคุณก็รู้ว่ามันจะเป็นยังไง ฮือๆ)
เดินเตะฝุ่นไปสักพักมันก็พูดขึ้น
“ใกล้ถึงหอยังอะ”
“ใกล้…แล้ว” อีกนิดนึงก็ถึงละครับ หอสีแดงๆอะ แรดเหมือนคนอยู่เลยครัช
“เฮ้อ…”
หืม ถอนหายใจทำไมวะ
มันคงเห็นสีหน้ามึนแดกของผมเลยหันมาทำหน้าเหรอหรา รีบยกมือขาวๆสองข้างขึ้นโบกไปมา
“ป่าวๆๆ ไม่มีไร ถอนหายใจเพราะแค่ร้อน… เดินเยอะเลยเหนื่อยๆอะ”
ตอแหล! กูเห็นมึงวิ่งรอบสนามบอลสปีดยังกะฟาสแอนด์ฟิวเรียส มึงยังไม่หอบแดกเลยสัส
หอกูนี่ห่างจากมหาลัยนิสสสสสสนึง
เออ ไม่ว่าเหตุผลจะเป็นห่าไรช่างมันเหอะ
แค่กูมีมึงยืนข้างๆกันก็พอ…..
ฮริ้วววววววววววววววววว
กูจะทำซึ้งทำไม!
“ถึง….แล้ว”
“อ้อ หลังนี้หรอ เคๆ ส่งนี่นะ”
ยกมือขาวๆบ๊ายบายให้ผมด้วยท่าทางน่ารักเหมือนผัวในอนาคตผมเสร็จก็เอามือเกาหัวแกรกๆเมื่อผมยกมือบ๊ายบายมัน
กลับ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด เขินสัส…. ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้มีโอกาสโบกไม้โบกมือให้ไอ้ธันอย่างนี้
เกิดมาคุ้มละ… กูขอตายบัดเดี๋ยวนี้ คร่อก!
“บาย…นะ”
“อื้อ บายวายุ”
เรียกชื่อผมด้วยอะ!!!! อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย
“บาย…. ธัน”
เรียกชื่อมันทีนึง…ผมนี่สั่นตั้งแต่ลูกกระเดือกยันตาตุ่ม
ผมรีบหันหลับกลับประหนึ่งลูกเสือสำรองแล้วเดินหลังตรงเข้าหอ กูคงหน้าแดงชิบหายละตอนนี้
แต่ก่อนจะได้ปิดประตู เสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้นมาก่อน
“ฝันดีล่วงหน้านะ… ยุ”….
มันคงนึกว่าผมไม่ได้ยิน
คิดผิดแล้ว…
เต็มหูกูเลย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เรียกกูว่าอะไรนะ ยุ หรอ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เช้าวันต่อมา วันหยุดอีกแล้วครับ
สบายแฮ ด้วยความที่เมื่อคืนหลับฝันดีอย่างที่ว่าที่ผัวบอกเอาไว้ก่อนนอน (คิกๆ อิจฉาละสิพวกชะนี)
ผมเลยตื่นเช้าขึ้นมาด้วยสภาพหน้าใสบริ๊ง กุ๊งกิ๊งเหมือนแดกกลูต้าไปห้าลัง
พลังแห่งความรักและความมโนของกูมันแรงจริงจริ๊งงงงงงงงงงง
เมื่อคืนหลังจากปิดประตู ผมก็ได้แต่รีบวิ่งขึ้นห้องแล้วนั่งทรุดอยู่บนเตียง
หัวใจเต้นตึกตักๆๆ นั่งคิดนอนคิด ใตร่ตรองอยู่นานสองนาน จนในที่สุดก็ได้ข้อสรุปว่า
“ไอ้ธันชอบกูแน่นอนนนนนนนนนน”
ถุยยยยยยยย!!!!!
เออ…. กูมโนแรง ทำไม! ใครจะทำไม วะฮะฮ่า
อันที่จริงมันอาจจะแค่รู้สึกเหมือนผมเป็นแค่เพื่อนใหม่คนนึงซึ่งมันควรเทกแคร์เพราะเสือกเป็นต้นเหตุให้ผมสลบสใลดั่งเจ้า
หญิงนิทรา
แต่สำหรับผม มันเป็นคนในฝันมาตลอด แอบมอง แอบตามมันมาตลอดประดุจผมเป็นกล้องวงจรปิดประจำตัวมัน
เมื่อคนในฝันมาอยู่ตรงหน้า แถมยังพูดจาหว๊านหวานใส่…. จะไม่ให้มโนได้งายยยยยยยย
และด้วยความมโนสุดตรีน ผมจึงคิดจะปฏิวัติตัวเองโดยการโมหน้าใหม่หมด! ผมจะไปศัลยกรรม เสริมจมูก ทำตา ร้อยไหม
ฉีกโบท็อกซ์ แถมตัดปีกจมูก ดัดขนตาด้วยอะ เออลืม เสริมนมด้วยอีกอย่าง
ถุย ล้อเล่นครับ
แค่ไปตัดผมพอ…. จริงๆผมของผมมันก็ยาวเกินไป เพราะผมม้าของผมมันเริ่มจะทิ่มตาของผมจนผมเริ่มชักจะรำคาญจน
อยากจะตัดผมของผมเองแล้วครับ!
กูจะพูดให้มึนทำไม ฮะฮะฮ่า ไม่รู้ครับ คนมันมีความสุข อิอิ
ไปตัดผมดีกว่า เสริมความน่ารักให้สามีรักสามีหลงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“ไปทำเหี้ยไรมา”
อ้าว ไอ้ห่านี่ กูเสียไป300ค่าตัดมึงเสือกด่าว่าเหี้ย
“ไปบีบสิวมามั้งครับ! สัส ตัดผมไง โธ่ ไม่หล่อหรอ”
“เออ ไม่หล่อ” ไอ้ทนเอื้อมมือมาจะขยี้หัวผม
แต่ไม่ได้ครับ ไหวตัวทัน ห้ามแตะนะมึง ห้าม!!!
ต้องเก็บไว้อวดสามีก่อน
จริงๆก็ไม่มีอะไรมากครับ แค่ตัดสั้นกว่าเดิมหน่อยแล้วให้เขาทำให้เป็นทรง มีผมม้านิดหน่อยพอน่ารักกรุบกริบ
นั่งส่องกระจกแล้วก็ต้องตกใจ
เฮ้ยยยยยยย ซงจุงกิดาราเกาหลีที่กำลังดังทั่วโลกมาทำอะไรที่ร้านตัดผมตอนนี้คร้าบบบบบบ
(อิอิ)
“ไม่หล่อ” มึงจะย้ำทำไมให้ช้ำหัวใจ
“อ้าว ไอ้นี่….”
“แต่น่ารัก”
อุ้ย
มาทีกูเขินเลยครับสัส
“ไม่ต้องมาหน้าแดงเลยเหี้ย! เดี๋ยวปั๊ดยีหัว หมั่นส้ายยย”
อ้าว กูเขินไม่ได้อีก
“โน่น เดินไปหาที่รักมึงโน่น กำลังจะมาแดกข้าวมั้งน่ะ”ไอ้ทนเพื่อนรักชี้ไปยังหน้าโรงอาหาร
เรดาร์ผมทำการล็อคเป้าหมายครับ สามีกำลังเดินอยู่คนเดียวอย่างโดดเดี่ยวมุ่งหน้าเข้าสู่แคนทีน(กระแดะมากกู)
รออะไรล่ะครับ เดินไปหาสิครับ!
ด้วยความมั่นหน้าห้าร้อยว่ามันจำผมได้แล้ว และมันน่าจะชอบผมด้วย(ไม่ต้องขากถุย ขอให้กูมโนบ้างพอชุ่มชื่นหัวจาย)
ผมเลยเดินดุ่มๆๆ ไปข้างหน้ามันเลยครับ
“สะ…หว….”
กำลังจะทักด้วยความมั่นใจเมื่อมันเดินมาอยู่ตรงหน้า แต่ก็ต้องหยุดไว้แค่นั้นไม่ทันพูดจบประโยคเมื่อมันเดินผ่านผมไป..
ผ่านไปเลยครับ
ผ่านแบบไม่หันมามองหลังเลย…
เหมือนเดิมเหมือนตอนยังไม่เคยรู้จัก
เหมือนมันไม่เคยคุยกับผมมาก่อน
ผมเหลียวมองตามหลังกว้างๆที่คุ้นเคยของมัน
มันเดินเลยผมไปกอดคอไอ้หมอบีมที่ยืนซื้อน้ำอยู่ข้างใน
…
…….
………………..
….
โคตรเฟลเฟลเหี้ยๆ
กูแม่งไม่น่าหวังตั้งแต่แรก
หวังสูงเลยตกลงมาคอหักตายอย่างงี้ไง สัส….
ไม่หวังเหี้ยไรเลยแบบเดิมก็ดีอยู่แล้วแท้ๆ…ผมมั่นใจมาก…
มั่นใจจริงๆว่ามันเห็นผม มันอยู่ในระยะที่ต้องเห็นผมแน่นอน
แต่ที่มันเดินผ่านผมไป มีสาเหตุแค่เล็กน้อยเท่านั้น
1.เห็นแล้ว แต่ขี้เกียจทัก (ประหนึ่งว่ามึงเป็นใครครับทำไมกูต้องทักทายมึง)
2.จำหน้าผมไม่ได้ประหนึ่งไม่รู้จักกัน (ประหนึ่งกูเป็นตัวกู ไม่ใช่ใครที่ไหน ฝุ่นเหมือนเดิม)
ผมไม่รู้เลยครับว่าแบบไหนจะดีกว่ากัน ถ้าให้เลือกก็เลือกไม่ถูก
อยากจะขำใส่หน้าตัวเอง
ฮะฮะฮ่า!!!!!!!!!!!!!!!
หน้าโง่ ไอ้สัส
ย้อนกลับไปเมื่อคืนนี้ ตอนที่นอนฟินจิกหมอนจิกพี่หมีอยู่บนเตียง สองเท้านี่ไม่ได้อยู่นิ่งครับ ตีไปมาในอากาศอย่างมี
ความสุข
นอนเก็บเอาคำพูดคำจามันมาคิดมาฝัน มาแต่งแต้มต่อเติมเป็นเรื่องราว … ว่ามันชอบผม
สิ่งเหล่านั้นคงเปรียบดั่งก้อนเมฆ ที่ผมสร้างเอง
นั่งเก็บชิ้นส่วนความใจดีของมันชิ้นเล็กชิ้นน้อยมาประกอบกันเป็นก้อนเมฆ
และตอนนี้เมฆก้อนนั้นก็กำลังก่อตัวเป็นฝนแล้วครับ..
ฝนห่าใหญ่ซะด้วย พายุทอร์นาโดเลยครับ ตกใส่กบาลคนสร้างเนี่ยแหละ สาสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
เพ้อเจ้อชิบหายเลยกู!!
ส่ายหน้ากับตัวเองด้วยความเซ็งแบบสุดตรีน
นั่งทำเอ็มวีเพลง”ฟินเอง เจ็บเอง”อยู่ข้างริมบ่อน้ำท่ามกลางฝนห่าใหญ่(ที่กูมโนขึ้น)สักพัก เพื่อนรักผมก็ตามมาประหนึ่งมัน
คือจีพีเอสประจำตัวผม
ขอบใจนะไอ้ทน…ที่เป็นห่วงกูตลอดเลย
“ค่าข้าวไม่คืนกู 40บาทครับไอ้สัส!”
เหรี้ยยยยยยยยยยยย
ขอซึ้งหน่อยก็ไม่ได้
“ฮะฮะฮ่า กูล้อเล่นน่า” เอื้อมมือควายๆมายีผมของผมอย่างหมั่นไส้
เต็มไม้เต็มมือเลยนะมึง .. ผมทรงใหม่กูด้วย
ช่างเหอะ ในเมื่อคนที่ผมอยากอวดมันก็ดันไม่มองซะนี่
อึก… (เจ็บเองอีกแล้วกู)
“เป็นเหี้ยไรอีก” ทรุดตัวลงนั่งเป็นเพื่อนผมดมน้ำเน่าๆข้างสนามกีฬา
“เป็นฝุ่น”
“ไอ้สัส อารมณ์ติสอีกแล้วสินะ”
“ติสเหี้ยไรล่ะ เฟลชิบหาย”
“ทำไมวะ”
“เมื่อวานแม่งได้คุยกันตั้งนาน วันนี้เจอหน้ากูก็นึกว่าจะทักกู ที่แท้แม่งกูก็ฝุ่นเหมือนเดิม”
“… มันอาจจะไม่เห็นมึงป่าว”
“ไม่เห็นเหี้ยไร! กูอยู่ตรงหน้ามันอะมึง คนปกตินะไม่ใช่คนแคระ เหี้ย”
“ใจเย็น” มันตบไหล่ผมเบาๆ
ผมค่อยๆหายใจเข้า หายใจออกอย่างเหนื่อยใจ
“กูเหนื่อยจริงๆแล้วว่ะทน…”
“…. คิดดีๆก่อนจะพูด”
“อืม กูคิดดีแล้ว ที่กูทำอยู่เหมือนสุดท้ายแม่งไม่ได้เหี้ยไรเลยว่ะ เวลาได้คุยกับมัน มันตอบกู ชวนกูคุย กูรู้สึกเหมือนกูได้ก้าว
เข้าไปใกล้ๆมันมากขึ้น มากขึ้น…”
“….”
“แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่ว่ะ ก้าวนั้นคือกูก้าวอยู่ที่เดิมต่างหาก
สุดท้ายแล้วความพยายามทั้งหมดที่กูทำไปมันก็คือจุดเดิมนั่นแหละ
จุดเริ่มต้นที่กูไม่เคยก้าวข้ามไปได้เลย…”
“…………………..” มันเงียบไปพักใหญ่ “อืม ถ้ามึงตั้งใจจะเลิกแล้วจริงๆ ก็ตามใจมึงเถอะ”
“อืม…” แอบใจหายเหมือนกันนะ รู้สึกผูกพันกับไอ้ธัน(ฝ่ายเดียว)มากจริงๆ ถึงจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆก็เถอะ แต่ผมก็พยายามทำอะไรไปมากมายอยู่ เลิกทำปฏิบัติการบ้าบอ(ซึ่งไม่ได้ผลเหี้ยไรเลย)นั่นไปผมก็คงคิดถึงไม่มากก็น้อย
แต่ก็คงต้องเลิกจริงๆ แล้วแหละ
“แต่ในฐานะที่มึงเป็นเพื่อนสนิทกู กูจะให้ของขวัญมึงอย่างนึง..”
“….อะไรวะ”
“แผนสุดท้าย”แผนสุดท้าย…
แผนเหี้ยไรล่ะ !!! โอ้ยยยยย ไอ้เหี้ยทน
อยากจะสับๆๆๆมันเป็นชิ้นแล้วเอาไปต้มเป็นลูกชิ้นคนให้หมาแดรกแม่งงงง
พูดซะเท่ กูก็อุตส่าห์ดีใจ เผื่อแผนสุดท้ายจะพอมีหวัง
ที่ไหนได้ แผนเหี้ยไรนี่ก็ไม่ต่างจากการตัดใจล้มเลิกทุกอย่างของผมอยู่ดี
เพราะแผนที่ว่าคือ “การหายไป” นั่นเอง
‘มึง ฟังนะ แผนสุดท้าย มึงไม่ต้องทำอะไร แค่หายไปจากไอ้ธันพอ หายไปเลย อย่าให้แม่งเห็นหน้า ถ้าเสือกเจอก็หลบสายตา
ห้ามมอง ห้ามตาม ห้ามแอบส่องซุ่ม ห้ามเหี้ยไรทั้งนั้น เข้าใจกูไหม หายไปเลยจริงๆ หายหัวไปเลย สักอาทิตย์ เมื่อครบแล้วกูจะ
ถือว่ามึงทำแผนนี้สำเร็จ’
บอกง่ายๆแค่นั้นก็ตบบ่าผมแล้วเดินจากไปม่อสาวตามเคย
ทิ้งผมซึ่งกำลังยืนอ้าปากค้างกับแผนจัญไรของมันพร้อมความหวังที่ดับวูบ…
แผนการมันต่างจากการตัดใจของผมตรงไหนว๊า…. ไหนใครเข้าใจไอ้อินดี้นั่นตอบผมหน่อย!
ไปโวยวายกับมันเล็กน้อยพอเป็นพิธี มันก็ไม่ตอบอะไรมาก แค่ยักไหล่อย่างคิดว่ามันคูลเว่อร์
แล้วพูดด้วยน้ำเสียงหล่อๆว่า
“จบแผนการ เดี๋ยวมึงก็เข้าใจเอง”
อินดี้สัส ! โวยวายต่อก็ไม่เป็นผลดีอะไรเลยเมื่อมันตัดบทจบว่า
“บอกไปมึงก็ไม่เข้าใจ มึงโง่” ยักคิ้วกวนตรีนใส่กูด้วยครับ
เออจบ กูโง่ ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยย
นี่ถ้าไม่ติดว่ามึงเป็นเพื่อนกูนะ…
จะจับทำผัวแล้วววววววว ซี๊ดดดดดดดดดดดด
….ขำๆครับคลายเครียด เห้อ….
ช่างเหอะครับ
คิดมากไปก็ไม่ได้อะไร
สรุปก็แค่ทำตามมันแหละครับ
จะยากห่าไรวะ ก็แค่กลับไปใช้ชีวิตเหมือนตอนที่ผมยังไม่เจอไอ้ธัน
ก็แค่นั้นเอง
จิ๊บๆ
สำหรับไอ้วายุ คนหล่อ พ่อไม่รวย แต่ฟวยใหญ่มาก คนนี้….
ขอบอกเลยว่าแผนการนี้….
ง่ายสัสๆ!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ง่ายเหี้ยอะไรล่ะครับ!!!!!!!!!!!!!
แม่งเอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ตื่นเช้ามาตกใจเยี่ยวเล็ดทุกวันเลยครับ
ไม่เจอหน้ามันตอนตื่นนอน…
ตามหาสักพักก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าผมได้ฉีกเอาโปสเตอร์หน้าไอ้ธันที่แปะรอบห้องออกไปหมดแล้ว
เห้อ…. กูนี่ก็บ้าจริงๆ
ห้องก็ห้องเดิมทำไมความรู้สึกแม่งไม่เหมือนเดิมวะ
ก็แค่โปสเตอร์ รูปถ่าย กรอบรูป ภาพวาด เหี้ยไรเยอะแยะที่มีไอ้ธัน โดนกวาดทิ้งไปหมดแล้ว แค่นั้น
พอแต่งตัวเสร็จ ไปเรียนแม่งกูเสือกลืมตัวทุกครั้ง มุ่งหน้าไปคณะแพทย์ก่อนเลยอันดับแรกจนแอบเห็นหน้าหล่อๆของมันด้วยนิด
นึงถึงได้รู้ตัวว่า
“กูพลาดอีกแล้ว” หันหลังแทบไม่ทัน แต่ไม่ต้องห่วงครับ ยังไงมันก็ไม่เห็นผม
หรือ
เห็นก็คงจำไม่ได้ ฮะฮะฮ่า (กูขำทำไม)
“ไม่ต้องนั่งหงอยเลยเหี้ย ที่มึงทำอะดีแล้ว”
“เออ กูรู้ … ก็แค่อดเหงาไม่ได้ว่ะ เหมือนกูขาดงานอดิเรกไปซะงั้น”
“…ทำด๊า เอาเถอะ แดรกๆๆ”
ผมไม่ตอบอะไร แค่พยักหน้าแล้วก้มหน้าก้มตากินอาหารตรงหน้าอย่างพยายามไม่สนใจคนรอบข้าง
แต่ทำได้ยากครับ รู้ตัวอีกทีก็แอบเงยหน้าชะเง้อมองหาอดีตสามีอีกแล้วครับ….
“เฮ้ออออออออออออออ”
ไอ้เหี้ยนี่ถอนหายใจทำไมยาวๆ คิดว่าหอมไหม
“บอกว่าให้หลบ มึงก็ยังจะมองหามันอีก… เฮ้อออออออออออออออออ”
“เออกูขอโทษ มึงช่วยหุบปากแล้วแดกต่อได้ไหม”
“เออ ท่องไว้ด้วย แผนการ!แผนการ! “
“ครับๆพ่อคุณ” เห็นมันยิ้มนิดหน่อย ผมก็ยักไหล่กำลังจะก้มหน้าลงกินต่อแต่ก็ต้องชะงักเมื่อสายตาของผมดันไปพบกับสายตา
ใครคนหนึ่งที่บังเอิญมองมาทางผมพอดี…
กึก!
…..
แผนการ!
ชะงักไปแปปเดียวผมก็รู้ตัวว่าต้องทำอะไร จึงรีบละสายตาแล้วก้มหน้ากินต่อเงียบๆ
อย่าสนใจ…อย่ามอง….อย่าหวั่นไหวอีก
ผมจะไม่กลับไปเป็นแบบเดิมอีกแล้ว
to be continued.
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เป็นไงกันบ้างงงงคะ ขรึก อียุน่ารักกก5555555
แต่เรื่องนี้แอ๋มชอบทนมั่กๆค่ะ เป็นเพื่อนที่ดี๊ดี เอ๊ะ หรือจะเป็นมากกว่านั้น กรั้กๆๆ
ไว้เจอกันตอนหน้าเร็วๆนี้จ้า
ตอนหน้าน่าจะจบแล้ว คิคิ
ปล. ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นนะคะ อ่านแล้วดีใจมากค่ะ ^^
บะบายยยย
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] *=จีบหมอ=* ตอนที่4 ตอนจบ! : 26/07/59 (อ่าน 30533 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก