ปิ๊งรักนักบอล
“พี่ๆกระติกน้ำอยู่ไหน”
“อยู่โน่นไงแบม” พี่สาวชี้ไปที่กระติกน้ำที่ตั้งอยู่ข้างสนามฟุตบอล
ใช่แล้ว...ตอนนี้เราอยู่ข้างสนามฟุตบอล มีการแข่งขันกีฬาประจำตำบลอยู่ในขณะนี้ ผมและเพื่อนๆที่ว่างจากการแข่งกีฬาของตัวเองแล้วจึงมาเชียร์ฟุตบอลทีมหมู่บ้านตัวเองต่อ
ปี๊ดดด เสียงนกหวีดเป่าบอกขอเวลานอก ขณะที่ผมถือแก้วน้ำอยู่นั้น นักบอลทั้งหลายก็วิ่งกรูเข้ามาเพื่อที่จะดื่มน้ำ และ....ควับ! แก้วในมือโดนฉกไปเฉยเลย จะสำลักลูกชิ้นอยู่แล้วนะ เมื่อคิดได้ก็รีบหันไปมองคนที่ฉกแก้วน้ำของผม หมายมั่นว่าจะต่อว่าดังๆให้อายไปเลย
“อึกๆๆ” เสียงดื่มน้ำอย่างกระหาย
“.........”
“สปอนเซอร์หน่อย เร็วๆ” เสียงทุ้มออกคำสั่ง ไม่วายเป็นผมที่ต้องหยิบไปให้อย่างงงๆ และทันทีที่ได้มองหน้าเขาอย่างชัดๆก็เหมือนกับผม...ตกอยู่ในภวังค์
ชายร่างสูง หุ่นกำยำ ตาโต จมูกโด่งรับกับใบหน้าพอเหมาะพอดี ปากกระจับสีชมพูระเรื่อค่อยๆรับน้ำเกลือแร่จากปากขวด ทุกอย่างเหมือนภาพสโลว์โมชั่น ช้าไปหมด ผมมอง มองทุกการกระทำของเขาคนนั้น คนที่ดึงผมให้ตกสู่เหว คนที่ทำให้หัวใจกระตุก...วูบ
ปี๊ดดดด.....นักบอลกลับเข้าสนามไปแล้วแต่หัวใจของผมยังไม่กลับคืนมาเลย...
“พี่เปรี้ยวๆ ... นั่นใช่พี่เบียร์ไหม” ตั้งสติได้ผมก็รีบเดินเข้าไปถามพี่สาวที่เหมือนว่าจะยืนมองดูเหตุการณ์เมื่อครู่ อย่างไม่ละสายตา
“ใช่ดิ แบมจำไม่ได้หรอ”
“คิดว่าคนหน้าคล้ายน่ะ เมื่อก่อนไม่เห็นหล่ออย่างนี้เลย” ผมพูดพลางกลั้นหัวเราะเบาๆ
“ทำไม แกชอบ ถูกไหม?” พี่เปรี้ยวถามกลับทำเอาผมสะอึกไปหลายวิ ....ชอบหรอ คงงั้นมั้ง
สามวันต่อมา
ตั้งแต่วันนั้น วันที่เจอกับ ‘พี่เบียร์’ นักบอลที่ทำให้ใจผมเต้นรัว ผมก็ไม่เป็นอันทำอะไร หัวใจไม่อยู่นิ่ง พอกลางคืนก็อยากให้เช้าเร็วๆ เพื่อที่จะได้เห็นหน้าพี่เขา ใจลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว คิดอยู่นั่นแหละว่าพี่เขาจะทำอะไรอยู่ กินข้าวหรือยัง ดูหนังหรือฟังเพลง จะออกไปไหนไหม ไปกับใคร.....มีแฟนหรือยัง นี่แหละปัญหาโลกแตก
“ห้ะ ! เฮียแบมชอบพี่เบียร์หรอ” ฟ้าถามอย่างตกใจ หลังจากที่พี่เปรี้ยวเรียกประชุมทีมผู้หญิง (ผมก็ต้องมาด้วยไงเพราะเป็นคนดูแลทีมผู้หญิงด้วย)
“ฟ้า เงียบๆดิ เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินหรอก” พี่เปรี้ยวปราม
“โห่ เฮียแบมเขินหน้าแดงเลยน้า” จะไม่ให้หน้าแดงได้ยังไงล่ะ พูดขนาดนี้ ปกติแล้วเวลามีอะไรผมจะเล่าให้ทุกคนฟังหมดเลย จะเป็นคนไม่เก็บ ซึ่งทุกคนก็จะรู้ดีว่าผมชอบผู้ชาย....ถ้าคุณคิดว่าผมคือเกย์ตัวเล็กผิวขาวตาโตน่าทะนุถนอมละก็ ถูกครึ่งเดียวครับ ผมผิวสีแทน ตาตี่เชื้อจีน(ตี๋ตัวดำT^T) สูง178 น้ำหนักสมส่วน ใช่สิ ผมไม่น่ารักเหมือนคนอื่นๆนี่นา ใครๆก็คิดว่าผมเป็นรุกซึ่งไม่จริงเลย
“สรุปพรุ่งนี้เดินขบวนพาเหรดเจ็ดโมงครึ่ง นัดแต่งตัวตีห้านะทุกคน แบมด้วย แบมถือป้ายหมู่บ้านนะ” พี่เปรี้ยวสรุปย่อๆ ให้ฟังก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุยเป็นเรื่องอื่นต่อ
“เฮียแบมๆ พี่เบียร์มา” ไม่ทันสิ้นเสียง ผมก็รีบหันไปมองทางประตูรั้ว พี่เบียร์จริงๆด้วย วันนี้มาในชุดสบายๆ เสื้อตัวใหญ่ๆกับกางเกงบอล...เข้ากันตรงไหนว่ะเนี่ย
“แบมอยู่ไหมเปี้ยว” พี่เบียร์ถาม
“อยู่ค่ะ แปปนึงนะพี่เดี๋ยวไปเรียกให้”
โอ้ยยยยย ร้อยวันพันปีไม่เคยมาเรียกไม่เคยมาหา วันนี้มา โลกจะแตกไหมเนี่ยโอ่ยยย ยิ่งคิดยิ่งตื่นเต้นตื่นตัวตื่นตูม พี่เขามาทำไมนะ....ในใจสับสนไปหมดเลย เขินนนน
พี่เปรี้ยวเดินเข้ามาเรียกผมที่นั่งอยู่กับน้องๆในบ้าน พลางส่งยิ้มที่มีนัยยะว่า “โอกาสของแกมาแล้ว” ฮึบ !
“อ่า เอ่อ ว่าไงพี่...เบียร์” ผมพูดด้วยเสียงตะกุกตะกัก มือเท้าเย็นไปหมดเลย...แค่เจอแค่นี้เองทำไมต้องสั่นด้วยนะ
“ผู้ใหญ่บ้านให้มาตามน่ะ เห็นบอกว่าแบมเคยเป็นดรัมเมเยอร์มาก่อน จะให้ไปสอนตาลน่ะ”
“ตาล....” ผมทวนอีกรอบ
“ใช่ๆ ตอนนี้เลยนะ” พูดเสร็จก็เดินไปไม่ลาสักคำ โถ่.....
ถ้าพูดถึงตาลน่ะหรอ...หึหึ นางเป็นศัตรูตัวฉกาจของกลุ่มเราเลยล่ะ ทั้งที่แต่ก่อนนางก็อยู่กลุ่มเรา พอดังหน่อยก็แยกวงไม่เข้าสังคมพื้นๆ หน้าตาก็ดีไม่น่ารักเท่าไหร่แค่ ขาวอมชมพู สูง หุ่นดี ผมสั้นระต้นคอ ตาโต จมูกเล็ก ปากเรียวบาง แก้มอมชมพูใสๆ นี่ชาติก่อนทำบุญด้วยอะไรห่ะ ! ไม่ได้อิจฉาเลยจริงๆ สาบาน !!!
“โหแบม แกจะสอนได้หรอ ยิ่งไม่ลงรอยกันอยู่”
“ได้ดิพี่ แบมแยกออกอันไหนงานอันไหนเรื่องส่วนรวม” ผมตอบอย่างมั่นใจ
“ดีมากพี่แบม สู้ๆนะคะ คิตตี้เอาใจช่วย”
“จ๋าด้วยค่ะ เดี๋ยวพวกเราไปดูพี่แบมซ้อมเนอะ”
จะไม่ให้รักเด็กพวกนี้ได้ยังไงละครับ น่ารักสะขนาดนี้... สมแล้วกับฉายา หัวหน้าเด็กน้อย ที่คนในหมู่บ้านตั้งให้ผม 555
บรรยากาศในการซ้อมครั้งนี้...ไม่ต่างอะไรจากสนามรบเบาๆ ทุกทีที่มีโอกาส นังตาลจะส่งสายตาจิกกัดมาที่ผมตลอด ผมจะทำอะไรได้นอกจากแอ๊บใสหัวใจสี่ดวงตีหน้าซื่อไม่รู้ไม่ชี้ ทำไมน่ะหรอ ก็พี่เบียร์มาดูอยู่เหมือนกัน ถ้าพี่เบียร์ไม่อยู่นะ มีตบให้เดินขบวนไม่ได้เลยจริงๆ
“โอ้ย !!” ตาลร้องเสียงหลงเหมือนเดินไปถึงบริเวณที่พี่เบียร์ยืนอยู่พร้อมกับล้มลง(แบบตอแหลๆ) หวังจะให้พี่เบียร์รับ แต่ก็รับไม่ทัน 5555 สะใจอีช้อยนัก !
“ตาลเจ็บค่ะ ส้นสูงมันตกร่องพอดีเลย จะเดินกลับบ้านไหวไหมเนี่ย” เสียงออเซาะของนางบ่นอุบอิบๆ ราวกับบอกกลายๆว่า ‘ฉันต้องการคนไปส่ง’
“เดี๋ยวแบมไปส่งเอง” ไม่รู้อะไรดลใจให้พูดแบบนั้น...แต่มันทนเห็นภาพที่พี่เบียร์ประคองตาลไว้ไม่ได้จริงๆ
“ไม่เป็นไรจ่ะ เดี๋ยวรบกวนพี่เบียร์ไปส่งทีนะคะ บ้านอยู่ทางเดียวกัน ไม่ลำบากน้องแบมหรอกเนอะ” พูดเสร็จก็แสยะยิ้มให้ผมทีนึง นังงูพิษ !
กีฬาหมู่บ้านเสร็จสิ้นไปแล้ว ขบวนพาเหรดของเราผ่านไปด้วยดีไม่มีอุบัติเหตุเกิดขึ้น ทุกอย่างยังคงดำเนินต่อไป ผมก็เช่นกัน ยังคงแอบรักพี่เบียร์ต่อไป แกล้งเดินผ่านบ้านพี่เค้าบ้าง ไปมองหลังคาบ้านพี่เค้าบ้าง ตามสืบเหมือนที่เคยทำ อยากรู้ในทุกๆความเป็นไป เฟสบุ๊คพี่เขาก็ไม่มี ทำได้แค่มองจริงๆ
****************************จบตอนที่1แล้วครับตอนหน้าก็จบแล้วน้า****************************
PS.ฝากติชมด้วยนะครับ กำลังหัดเขียนอยู่เลย
PS.2 ตั้งใจจะเขียนสามรุ่นน่ะครับ ถ้าเขียนได้จะเขียนน้า
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับบบบบบ
หัวข้อ: [เรื่องสั้น2ตอนจบ] *รุ่นพี่* - ปิ๊งรักนักบอล...Byไอบี (อ่าน 5406 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก