หัวข้อ: [เรื่องสั้น] แอพรัก 'อินสตาแกรม'

[Phitprim]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด





[เรื่องสั้น] แอพรัก 'อินสตาแกรม'

[Phitprim]

        แชะ!

    เสียงประกอบของโทรศัพท์มือถือดังขึ้งเมื่อกดปุ่มจับภาพบนหน้าจอ ภาพที่ถ่ายก็เป็นเพียงท้องฟ้ายามเช้าที่มีเมฆขาวนวลลอยเป็นกลุ่มสลับเล็กใหญ่ เป็นภาพที่เขาชอบมากที่สุด มันทำให้รู้สึกสบายตา สบายใจ  ดวงตาเพ่งมองภาพอยู่ชั่วอึดใจก่อนจะกดแชร์ภาพลงในแอพที่มีชื่อว่าอินสตาแกรม

    เพียงไม่นานก็มีบรรดาคนรู้จักเริ่มมาเม้นให้กับรูปภาพนี้

    ‘คิดว่าติสท์มากหรอ’

    ‘อยากเป็นฮิปเตอร์??’

    ‘ตามเทรนหรอครับ’

    ‘เฟคมาก’

    แต่ละคอมเม้นต์ออกไปทางเชิงลบไปหน่อย ตัวเขาเองก็ไม่เคยมีเรื่องกับใครแต่ไม่รู้เพราะสาเหตุอะไรคนส่วนมาดถึงได้วิจารณ์กันในทางแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร  ครั้นอยากจะเถียงกลับก็ดูเป็นเรื่องไรสาระ แถมพวกที่คอนเม้นก็เพื่อนเพื่อนกันเองทั้งนั้น เลยทำได้แค่เลื่อนดูภาพของแอพพิเคชั่นนี้ต่อ จนสะดุดกับภาพๆหนึ่ง

    ‘สวยมาก’

    ‘ติสท์สุดๆเลยครับ’

    ‘ชอบเวลาพี่ถ่ายรูปแบบนี้มากๆเลยค่ะ’

    คอมเม้นต์ในไอจีที่เขากดติดตามมาได้สักระยะหนึ่ง แทบจะทุกคนเอ่ยปากในเชิงชื่มชมกันเสียหมด  ทั้งๆที่ภาพก็ไม่ได้ต่างจากภาพของเขาที่ถ่ายไปเมื่อครู่เลยสักนิด  แต่ก็มีบางอย่างที่เขาก็ไม่รู้ว่าคืออะไรที่ทำให้ภาพนี้ดูแตกต่างกันนิดหน่อย

    เพราะอะไรกันนะ?

    นั่งมองภาพอยู่สักพักก็ตัดสินใจใช้นิ้วสัมผัสที่กลางรูปสองครั้งจนขึ้นเป็นรูปหัวใจ แล้วปิดแอพพิเคชั่นนั้นลง





    @__xxxx  ถูกใจรูปภาพของคุณ  1 วินาที

    การแจ้งเตือนของแอพพิเคชั่นทำให้ผมแทบจะสำลักโจ๊กหมูสับใส่ต้นหอมออกมาจากลำคอ  เพราะอะไรนะหรือ  ก็มีคนมากดถูกใจรูปผมนะสิ 

    แค่คนมากดรูปทำไมต้องดีใจ....ก็เขาเป็น เอ่อ ไอดอลล่ะมั้ง

    ผมไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่ได้แต่นั่งส่องแอพพิเคชั่นที่เรียกว่าอินสตาแกรม หรือสั้นว่าไอจีของเขามานานนับเดือน  ทั้งๆที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อของเขา 

    แต่ไม่รู้สิครับในวันที่ผมเริ่มเล่นแอพพิเคชั่นนี้ตอนแรกก็ทำได้แค่ดูไอจีของคนอื่นเขาไปเรื่อยๆ  มีทั้งคุมโทนบ้าง  ใส่กรอบบ้าง จนรู้สึกว่ามันช่างเป็นแอพที่น่าเบื่อเหลือเกิน  จนกระทั่งวินาทีที่ตัดสินใจจะลบมมันทิ้ง ภาพๆหนึ่งก็ถูกโพสต์ปรากฏขึ้นมา

    ดูเผินๆก็เป็นเหมือนภาพธรรมดา  แต่พอได้เห็นภาพเพียงไม่กี่สิบรูป ก็ทำให้ผมอยากเล่นแอพพิเคชั่นนี้ต่อ เป็นภาพธรรมดาที่มีเพียงท้องฟ้า ก้อนเมฆ วิวทิวทัศน์ต่างๆ จะมีหน้าเจ้าของไอจีโผล่มาแค่เศษหนึ่งส่วนสี่ของใบหน้าสักหนึ่งรูป  ซึ่งดูจากวันเวลาที่โพสต์และคำบรรยายก็รู้ได้ว่าเจ้าของไอจีเพิ่งจะเริ่มเล่นได้ไม่นานเหมือนกัน

    ‘วันที่ 8/7/xx อากาศดี แต่ใจไม่ดี ’

    คำที่พุดเข้ามาในสมองคำแรกคือ ‘ติสท์’ จนทำให้อดไม่ได้ที่จะเลื่อนดูภาพต่อๆไปอีกไม่เกินสิบภาพ กดติดตามและถูกใจมันไปทุกรูป  ผลก็คือ....

    @__xxxx เริ่มติดตามคุณ 1วินาที

    เฮ้ย เขาติดตามเรากลับด้วย...



 
    เวลาผ่านไปประมาณสองสัปดาห์เขาก็ยังคงลงรูปไม่เคยขาด ผมเองก็เช่นกัน กดถูกใจทุกรูปที่เขาลงไม่เคยขาด  และแล้ว...ผมก็คิดว่าผมควรจะลงรูปของตัวเองบ้าง  เงยหน้าขึ้นจากจอโทรศัพท์หันมองซ้ายทีขวาที

    จะถ่ายอะไรดีว่ะ??

    จะถ่ายท้องฟ้า....ก็ดูจะเลียนแบบไป

    จะถ่ายเท้า....สภาพรองเท้าผ้าใบที่เพิ่งใช้แตะบอลบนดินโคลนคนไม่เวิร์คเท่าไหร่

    งั้นถ่ายต้นไม้แล้วกัน

    ตอนนี้เป็นเวลาค่อนข้างจะเย็นแล้วครับ  มีลมพัดโชยอ่อนๆทำให้ใบไม้พัดไหว ดวงอาทิตย์ตั้งในองศาที่เฉียงออกไปด้านตะวันตก  ท้องฟ้าที่เคยเป็นสีฟ้าอ่อนในตอนกลางวันกลับกลายเป็นสีส้มรำไร ผมยกมือถือขึ้นมากพร้อมกับโฟกัสภาพ

    ภาพที่อยากให้ใครสักคนเห็น

    
    การตัดสินใจถ่ายภาพที่จะลงในแอพพิเคชั่นครั้งแรก ทำให้ผมรู้ว่ามันมีการแต่งภาพก่อนเผยแพร่สู่สายตาคนอื่นด้วย  ใช้นิ้วเลื่อนเอฟเฟคไปสักพักก็ยังเลือกไม่ได้ว่าจะใช้อันไหนดี เลยกดกลับมาที่ Normal ก่อน

    แล้วเขาคนนั้นตกแต่งภาพแบบไหนกัน?  เกิดคำถามนี้ขึ้นในหัวของผม

    คำตอบที่ได้คือ....ไม่แต่ง 

    งั้นผมก็ไม่แต่งลงมันทั้งแบบนี้เลยแล้วกัน

    ภาพต้นไม้สูงเด่นอยู่ตรงกลางของเฟรมรูปที่ไม่ได้ถูกแต่งแต้มถูกส่งมายังอีกหน้าหนึ่งของแอพพิเคชั่นในช่วงของการเขียนแคปชั่น  เป็นส่วนที่แถบไม่ต้องใช้สมองคิดเลยทีเดียว  เพราะเค้ามีคำที่อยากจะเขียนมันไว้อยู่แล้ว

    ‘ชอบ’

    คำบรรยายธรรมดาแต่กลับมีความหมายลึกซึ้งในตัวของมันเอง เป็นคำที่เหมาะกับภาพแรกของเขามากที่สุด

    @Chom_poo  ถูกใจรูปภาพของคุณ  1 วินาที

    ‘สวย’

    @_Nike ถูกใจรูปภาพของคุณ  1 วินาที

    ‘ติทส์มาก’

    @_UUo  ถูกใจรูปภาพของคุณ  1 วินาที

    ‘อยากเป็นนางแบบให้จังเลย’

    @_gifess ถูกใจรูปภาพของคุณ  1 วินาที

    @Rosee ถูกใจรูปภาพของคุณ  1 วินาที

    มีหลายคอมเม้นต์และการกดถูกใจเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ  แต่คนที่เขาต้องการให้เห็นมากที่สุดกับไม่มีวี่แววปรากฏตัวผ่านมานานถึงยี่สอบนาทีก็ยังไม่มีการแจ้งเตือนการถูกใจของคนที่ต้องการ จึงทำได้เพียงปิดแอพพิเคชั่น แล้วเก็บมือถือเข้ากระเป๋า แล้วก็ได้แต่คิดว่า

    เขาจะมาสนใจเราทำไม เป็นแค่คนที่ติดตามแท้ๆ



ฝากติดตามเรื่องสั้นเรื่องแรกของพิชญ์พริ้มด้วยนะ
อาจมีผิดพลาดบาง นักเขียนต้องขออภัยด้วย
อยากได้คำติชมเยอะๆ
รักนักอ่าน  Goodnight^^

[magarons]

งงนิดนึง แต่พอเข้าใจอยู่ สับสนนน

[poterdow]

ตามต่ออออออออออออ

[Snowermyhae]

ติดตามค่าาาาา 

[BlueCherries]

รอออออีกคนปรากฏตัว

[flimflam]

ตามค่าาา

[THiiCHA]

เห้ยยยยย เราชอบเรื่องแนวนี้   
พล็อตลุ้นรักผ่านโซเชียล
บรรยายเรื่องได้ละมุนน่าอ่านดีจังค่ะ
ติดตามน้า 
+1 เจิมมมม จิ้มไข่ให้จ้ะ

[QXanth139]

ตาม

[Zalzah_iP]

ชอบพล็อตค่ะ แต่ตินิดนึงตรงคำบรรยาย จะใช้แบบบุคคลที่ 3 บรรยาย หรือใช้เจ้าตัวบรรยายกันแน่ สลับไปสลับมาบางทีมันงงๆ เน้ออออ แต่ก็พอแยกแยะได้ค่ะ มีคำผิดอยู่นิดนึงลองตรวจดูอีกทีน้า
เราจำได้คำนึง ภาพพุดขึ้นมาในหัว >> ผุด นะคะ
รอตอนต่อไปจ้า
 

[ketekitty]

คือดี ตามด้วยจร้า

[Orange151987]

รอค่ะรอ

[THiiCHA]

ไม่มาต่อหรอ  ร้อง งอแง : (

[Phitprim]

   Ton’s Part

    วันนี้เป็นวันศุกร์สุดสัปดาห์ที่เรียนโครตจะหนักหนาสาหัส ร่างกายของผมเริ่มโรยรา จิตใจก็เช่นกัน เรียนมหาลัยเป็นบาปกรรมจากชาติที่แล้วด้วยหรือเปล่า ทำไมโหดร้ายขนาดนี้ ได้แต่รำพึงรำพันในใจสุดท้ายก็ต้องงกลับมาเรียนอยู่ดี

    “เราชอบคณะนี้จัง เรียนสนุกดี ไว้มาเรียนเป็นเพื่อนอีกนะ” เพื่อนสาวที่สนิทกันตั้งแต่มัธยมพูดอย่างออกหน้าโดยไม่ได้สนใจหน้าผมเลยว่าไม่เห็นด้วยมากๆ

    “ถ้าได้มาเรียนคณะนี้ก็คงจะดี เฮ้อ” เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ

    ฝ้าย เธอเป็นเพื่อนผมตั้งแต่ตอนมัธยมต้น เราสนิทกันจนรู้นิสัยกันอย่างถึงพริกถึงขิง เป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจมาก เพราะหาเรื่องคุยได้ตลอด เราสอบติดมาในคณะเดียวกันคือวิศวะ ผมเข้าคณะนี้ด้วยความชอบ แต่ฝ้ายเข้าคณะนี้เพราะความหวัง...ของคนอื่น

    ความจริงผมสนับสนุนให้เธอออกจากคณะนี้ แล้วไปซิ่วคณะนิเทศศาสตร์ที่เธอใฝ่ฝันนักใฝ่ฝันหนา แต่เธอก็ยืดยันที่จะอยู่คณะนี้ต่อ ด้วยคำพูดที่ผมได้ยินแล้วเลิกต่อล้อต่อเถียงกับเธอไปเลย

    ‘เราว่าความชอบกับหน้าที่มันไปด้วยกันได้’

    ถึงแม้เธอจะเรียนวิศวะที่ใช้วิทย์ ฟิสิกส์ เคมี ชีวะได้ดี แต่เธอก็ยังทำสิ่งที่ชอบอย่างการวาดภาพ การวาดการ์ตูน การแต่งนิยายหรือเรื่องราวต่างๆได้เหมือนเดิม ถึงแม้จะไม่ใช่ตลอดเวลาก็ตาม แต่เธอก็มีความสุขดีนะ  เธอมีหน้าที่ที่ต้องเรียนตามที่พอแม่หวัง แต่เธอก็ไม่ทิ้งความฝันของด้วยเอง

    “พ่อเรามารอแล้ว ไปก่อนนะ เจอกันในคลาสพรุ่งนี้” ฝ้ายบอกแล้ววิ่งไปยังรถสีดำที่มีชายอายุสี่สิบนั่งในตำแหน่งคนบังคับรถ ไม่นานรถคันนั้นก็จากไป ผมจึงตั้งใจจะเดินกลับหอที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลของตัวเองบ้าง

    ยังไม่ทันจะก้าวขาออกจากตึก สายตาก็ดันไปเห็นร่างของคนคุ้นเคย...ที่คุ้นอยู่คนเดียวมากกว่า

    “รูปนี้สวยรึยังว่ะ” คนพูดยื่นโทรศัพท์ให้เพื่อนที่อยู่ข้างกายดู

    “มึงถ่ายอะไรก็สวยหมดแหละ” เพื่อนของเขาตอบโดยไม่สนใจภาพในจอ

    “เหรอ แล้วทำไมพวกมึงต้องเม้นแขวะในไอจีกูด้วย กูเริ่มไม่มั่นใจตัวเองแล้วเนี่ย” ร่างโปร่งบ่นอุบอิบพลางเลื่อนดูรูปในจอไปพลางๆ

    ผมที่แอบมองได้แต่ยิ้มพร้อมพยักหน้าเห็นด้วยอย่างไม่รู้ตัว ตอนแรกก็คิดว่าวันนี้เป็นวันอับโชค แต่พายุมักมีซับในเป็นทองเสมอ ผมเลยได้เจอคนที่คอยเฝ้ามอง อืม...ถ่ายรูปดีกว่า

    ผมหยิบโทรศัพท์เข้าไปยังกล้อง เนื่องจากตอนนี้เป็นตอนเที่ยง พระอาทิตย์อยู่ตรงกลางหัว นั่งศึกษาเดินกันให้ขวักทั้งมหาลัย ตัดสินใจจะถ่ายหน้าผู้คนที่เดินผ่านไปมา แต่คงจะไม่ดีเท่าไหร่เพราะสภาพหลักเรียนติดต่อกันสามสี่ชั่วโมง ก็มีสภาพเยี่ยงศพเดินได้แทบทุกราย

    เดินออกมาจากตัวตึกก็เจอต้นไม้สนามหญ้าเขียวชอุ่ม ประกอบด้วยแสงที่ตั้งตรงบนหัว ไอแดดร้อนปะทะเข้ากับผิวกาย ทำให้มีเหงื่อซึม มองไปทางซ้ายทางขวาก็ยังหาสิ่งที่อยากถ่ายไม่ได้ จนสายตาพลันเข้ากับจักรยานสองล้อสีฟ้าด้านจอดพิงต้นไม้ รูปร่างดูคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก ราวกลับเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่ความคิดก็หลุดไปเมื่อคิดว่าภาพตรงหน้าดูน่าเก็บไว้ในอินสตาแกรม

    แต่ผมก็อดคิดไม่ได้ถ้าเกิดว่าเจ้าของจักรยานดันมาเจอช็อตที่ผมกำลังถ่ายภาพจักรยานของเขาโดยไม่ได้รับอนุญาต จะดูไม่ดีรึเปล่านะ แต่จักรยานรุ่นคลาสสิกแบบนี้คงหาได้ยากเหมือนกัน ถ้าไม่ถ่ายก็คงไม่ได้ภาพสวยๆแบบนี้อีกแล้ว แถมวันนี้แสงยังสวยด้วย

    ผมมองซ้ายทีขวาทีดูเหมือนไม่มีใครคนไหนที่สนใจเจ้าจักรยานคันนี้สักเท่าไหร่ เจ้าของจักรยานคงไม่อยู่แถวนี้นะ  ผมตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้จักยานจัดกระเป๋าใบใหญ่ที่บรรจุเอกสารใบงานมากมายในนั้นให้เข้าที่เข้าทาง ระหว่างจัดก็คิดในใจว่า ถ้าเจ้าของรถมาเห็นคงนึกว่าผมเป็นโจรขโมยของเป็นแน่ แต่ใครมันจะไปขโมยกระดาษ แต่ก็ไม่แน่ กระดาษเอาไปชั่งกิโลขายก็ได้ตั้งอยู่เหมือนกัน

    ผมเลิกคิดเรื่องไรสาระ แล้วรีบทำทุกอย่างให้เข้าที่ก่อนเจ้าของจักรยานจะมาเห็น

     ใช้เวลาหามุมกล้องเพียงน้อยนิด กดถ่ายภาพและโพสต์ลงโซเชี่ยลเน็ตเวิร์ค และเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋า เดินจากไปโดยไม่รู้ว่ามีสายตาของใครบางคนกำลังจับจ้องเขาอยู่....






     X’s Part

    ผมตื่นมาแต่เช้าตรู่เพื่อมาหาอาจารย์  เพราะมีคนชอบฝีมืองานถ่ายภาพของผม เลยอยากจะว่าจ้างให้ผมไปถ่ายงานให้เขาบ้าง ตอนแรกผมจะปฏิเสธเพราะช่วงนี้แค่งานส่วตัว งานกลุ่ม งานมหาลัย ก็มีเยอะอยู่แล้ว แต่พอดีว่ารายได้ที่เขาให้สูงลิบลิ่ว พวกหิวกระหายเงินอย่างผมเลยต้องรีบตกลง

    จริงๆงานถ่ายภาพที่ว่าจ้างจากคนภายนอกมหาลัยมีมากมายอยู่แล้ว โดยติดต่อผ่านอาจารย์ทางมหาวิทยาลัยโดยการส่งอีเมลล์ หรือกลุ่มางโซเชี่ยลเน็ตเวิร์ค ทำให้เด็กคณะนิเทศแห่งนี้เงินเข้ากระเป๋าไปมากโข แถมยังได้ฝึกงานไปในตัวอีกด้วย  คุ้มยิ่งกว่าคุ้ม

    พอรับงานจากอาจารย์ นัดแนะเรื่องวัน เวลา สถานที่เสร็จเรียบร้อยเร็วกว่าที่คาดการณ์ไว้ในตอนแรก ทำให้ผมเหลือเวลาเดินเล่นอีกเป็นชั่วโมง รู้อย่างนี้มาสายกว่านี้ดีกว่า  ผมเลยตัดสินใจเดินเล่นรอบมหา’ลัยเพื่อฆ่าเวลา เดินไปคิดอะไรไปเรื่อยๆทำให้สมองโล่งดีเหมือนกัน เรียนมาจนขึ้นปีสองแล้วเพิ่งจะไปเดินเล่นนานขนาดนี้ก็ครั้งแรกนี่แหละ

    “ตือ ดือ ดึง ตือ ดื่อ ดือ ดื่อ ดึง” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นห้าจอปรากฏเป็นชื่อเพื่อมิคของผม

    “ฮัลโหล”

    ‘มึงอยู่ไหน ไม่เรียนหรือว่ะ อีกสิบห้านาทีจะเข้าแล้วนะโว้ย’

    “อยู่สนามข้างนิเทศเนี่ย เดินเพลินไปหน่อยเลยมาตั้งสองสนาม”

    ‘ไปทำอะไรนิเทศ วันนี้เรียนตึกสถาปัตย์ครับเพื่อน’

    “ฮะ?”

    ‘ไม่ต้องมาทพเสียงงง  รีบติดเกียร์หมามาเลยมึง’

    หลังจากนั้นผมก็รีบติดเกียร์หมาห้าระดับไปสถาปัตยกรรมศาสตร์ด้วยสองเท้าในสภาพหอบไม่ต่างจากหมาแลบลิ้น โดยลืมไปเลยว่าตัวเองมีจักรยานจอดอยู่ที่คณะนิเทศศาสตร์

    หลังจากนั่งหลังคดหลังแข็งร่วมสามชั่วโมง ผมก็ได้รับการปลดปล่อยให้ออกจากห้องเรียนนรกได้ วิชาวันนี้มีแต่บรรยายทำให้ผมแอบงีบไปสองสามรอบ หลังจากวิ่งเกียร์หมามาที่คณะสมงสมองก็ดูเสื่อมสถรรถภาพลงอย่างไม่มีสาเหตุ โชคดีที่เข้าห้องทันเวลาเป๊ะ

    ผมและเพื่อนตกลงมากินข้าวกันที่คณะตัวเอง เพราะมีเรื่องต่อที่นั่น  ระหว่างเดินดูภาพในมือถือที่เพิ่งไปถ่ายเล่นระหว่างทางตอนเดินมาคณะนิเทศ คณะของตัวเอง ตอนเที่ยงพระอาทิตย์กำลังตั้งที่เก้าสิบองศาพอดิบพอดี ทำให้ภาพสว่างมาก ผมเลยถ่ายถาพตอนเพื่อนกำลังเดินคุยกัน บรรยากาศดูเหมือนว่ากำลังเดินคุยเล่นชิวชิวในสนามด้วยอากาศเย็นสบาย แต่หารู้ไม่ว่าอากาศจริงๆร้อนตับแทบแตก

    ผมว่าถาพมันออกมาดูดีมากแม้จะถ่ายในช่วงเวลาสั้นๆ แต่ไม่รู้ว่าผมอาจจะคิดไปเองรึเปล่า ศิลปะมันต้องถ่ายทอดให้ผู้อื่นรับรู้ ผมเลยลองถามเพื่อนดูเพื่อความมั่นใจ แต่พวกมันก็ดันตอบไร้สาระโดยไม่สนใจรูปที่อยู่ในมือเลยด้วยซ้ำ  สำหรับบางคนที่มาดูผลงานก็บอกว่าภาพที่ผมถ่ายนั้นค่อนข้างดี แต่ก็มีบางพวกเช่นเพื่ออย่างพวกมันชอบบอกว่าผมติสท์ไปบ้างล่ะ อาร์ตไปบ้างล่ะ จนผมเริ่มแยกไม่ออกว่ามันพูดจริงหรือแกล้งกันเล่นกันแน่

    “เฮ้ย ลืมชีทนี่หว่า” ผมพูดขึ้นเมื่อนึกได้ว่าลืมของเอาไว้

    “เอ้า ลืมไว้ไหน” มิคเพื่อนผมถามแต่สายตามันมองไปที่ร้านอาหารแล้ว

    “จักรยาน” ผมตอบ

    “งั้นมึงรีบไปเอาเลย เดี๋ยวพวกกูไปจองที่ก่อน หิว!!” มิคว่าแล้วยกโขยงเดินเข้าโรงอาหาร

    ผมปลีกตัวออกมารีบไปที่ต้นไม้ที่จอดจักรยานไว้เมื่อเช้า จะได้เอาชีทที่อุตส่าห์รื้อจากกุมาให้น้องรหัส ถ้าเป็นน้องรหัสผู้ชายผมคงไม่รีบรื้อมาให้ แต่พอดีว่าน้องรหัสเป็นผู้หญิงแทบน่ารักด้วย พี่รหัสแสนดีอย่างลงจึงรีบไปขุดมาให้อย่างว่องไว

    ผมต้องหยุดชะงักสองขาลงเมื่อเห็นใครบางคนกำลังใช้มือถือถ่ายรูปเดินหามุมหาแสงรอบจักรยานของผม ‘เทศกิจมาถ่ายหลักฐานของหาจอดรถบนพื้นหรือเปล่า’ สมองผมคิดขึ้นมาแต่ก็ต้องลบออกไปเพราะคนคนนั้นใส่ชุดนักศึกษาเหมือนกับผม

    ใช่เวลาไม่นานเขาก็เดินจากไป โดยไม่รู้เลยว่าผมมองเขาอยู่ แถมไม่ได้หันกลับมามองด้วย ซึ่งเป็นภาพที่ผมรู้สึกว่ามันสวยมากจากมุมนี้ องค์ประกอบด้านศิลป์ดูดีเลยทีเดียว ความสมดุลของตึกด้านซ้ายกับต้นไม้ด้านขวา แล้วมีคนคนหนึ่งอยู่ตรงกลาง  ผมหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาแล้วถ่ายหลังกว้างของคนที่เพิ่งเดินจากไปอย่างไวก่อนที่เขาคนนั้นจะลับตา หลังจากนั้นผมก็หยิบกระเป๋าที่ใส่เอกสารหนาปึกของปีที่แล้วมาไว้แนบอก แล้วจึงเดินเข้าโรงอาหารไป

็
HI!!!   มาอัพเพิ่มแล้ว
เราใส่ช่วงบรรยายไว้เพื่อไม่ให้งงเหมือนตอนแรก
อาจมีคำผิดบางนิดหน่อย ขอโทษด้วยน้า ช่วงนี้มึนๆ(เหมือนเนื้อเรื่อง)
ตัวเอกจะเจอกันแล้ว ตื่นเต้นนนนนนนนนนนนน
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมาติชม
Thank You ^^

[magarons]

วรั้ยยย น่ารักอ่ะ

[Say Melody]

แลดูละมุนสุดๆ เขินแรงงง

[ketekitty]

ลุ้นมาก....

[THiiCHA]

คนนึง.... ถ่ายรูปจักรยาน
คนนึง.....ถ่ายคนที่ถ่ายรูปจักรยานกับจักรยาน
ลึกซึ้งนะเนี่ยย ละมุนมาก ฮั่นหน่อวววววววว
 อยากฟอลโล่ว ig ทั้งสองคนเลย 

[cchompoo]

ติดตามมมมม

[stickyyrice]

หน่อวววว

[double9JH]

ต่างคนต่างถ่ายรูปกันนนน้อ ติดตามๆ

[Al2iskiren]

เข้ามาตามค่า รอต่อนต่อไปนะคะ

[tiew93]

ถ้าเจอกันแล้วจะเป็นยังไงน้าาา   

[natt lUcky]

ลุ้นมาก ติดตามจ้า

[Morgen]

ชอบเรื่องนี้เลย มาตามๆๆ

[Jitsupa_milk]

ติดตามมม
น่ารักกกก มนต์รักอินสตาแกรม

[Phitprim]

   Ton’s Part
    ผมกลับมาถึงหอพักด้วยสภาพอิดโรย พอหัวถึงที่นอนปุ๊บตาก็ปิดปั๊บ เกือบจะได้กลับไปเฝ้าพระอินทร์แล้วแต่เพื่อนร่วมห้องมาเรียกให้ตื่นซะก่อน ผมเดินเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายให้สะอาด หลจากที่ผ่านร้อนของอากาศจนเหงื่อท่วมตัวจากกิจกรรมรับน้อง แถมวันนี้ยังเป็นวันโชคร้ายของปีหนึ่งคณะวิศวะกรรมศาสตร์ที่มีว้ากลงอีก วิ่งจนเหงื่อแทบจะหยดเป็นเลือด

    ผมออกจากห้องน้ำมานั่งเช็ดผมที่ปลายผมเปียกด้วยมือข้างหนึ่งที่ปลายเตียง ไม่ลืมคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นด้วยมืออีกข้างหนึ่ง ผมเลื่อนเข้าแอพพิเคชั่นต่างๆในโทรศัพท์ ตอบกลับข้อความที่เพื่อนส่งมาบ้าง ดูนู้นนี่ที่มีคนส่งเว็บส่งลิงค์มาบ้าง จนมาหยุดที่แอพพิเคชั่นรูปกล้องสีน้ำตาล ทำให้นึกได้ว่ายังไม่ได้ลงภาพที่ถ่ายไว้เมื่อกลางวัน จึงรีบเข้าแอพเพื่อโพสต์รูป

    ผมดูรูปที่ผมถ่ายมาสองสามรูป ก่อนจะเลือกรูปที่คิดว่าสวยที่สุด นั้นคือรูปที่จักรยานอยู่ตรงกลางของภาพพอดี ก่อนจะเลือกเอฟเฟคตกแต่งให้ภาพสวยขึ้น แต่สุดท้ายก็กลับมาที่ Normal  เหมือนเดิม แล้วกดโพสต์รูปภาพลงสู่โลกโซเชี่ยล

    “เดี๋ยวนี้เล่นไอจีแล้วหรอ” รูมเมทที่ในมือกำลังจิ้มหน้าจออยู่หันมาถาม แต่สายตาไม่ได้ละไปจากจอ เดาว่าคงจะเห็นคำขอที่ผมกดติดตาม 

    “อืม เพิ่งเริ่มเล่น”

    “ถ่ายรูปสวยเหมือนกันนะเนี่ย”

    “ธรรมดานะ ดูไอจีคนนี้ดิ โครตสวย”

    ผมรีบดีดตัวหยิบโทรศัพท์เข้าแอพแล้วค้นหาไอจีที่ตนเองชื่นชอบ ก่อนจะส่งให้เพื่อนร่วมห้องดู

    “โครตติทส์ เด็กคณะนิเทศมหา’ลัยเราด้วย”


    มหาลัยเดียวกันด้วยหรือ ทำไมผมไม่เห็นรู้?


    “รู้ได้ไงว่าอยู่มหา’ลัยเดียวกัน”

    “เอ้า ก็เขาเขียนอยู่ตรงนี้นี่ไง เห็นหรือยัง คณะนิเทศศาสตร์” 

    ผมมองตามนิ้วของเพื่อนที่ชี้บริเวณพื้นที่สีขาวที่ไม่เคยสังเกตมาตลอดว่ามีตัวอักษรแนะนำอยู่เล็กน้อย ที่บอกทั้งชื่อ ทั้งมหา’ลัยที่อยู่ แล้วก็ช่องทางติดตามอื่น ทั้งทวิตเตอร์ เฟซบุ๊ค และช่องทางทางไลน์สำหรับติดต่องาน ทั้งๆที่มันเด่นหลาแต่ผมกลับไปเคยสนใจมันเลย ไม่งั้นผมคงรู้ไปนานแล้วว่าเขาชื่อ เอ็กซ์ 

    อันที่จริงผมควรจะตรัสรู้ได้ตั้งแต่ชื่อไอจีเขาแล้วด้วยซ้ำ  เพราะยูสเซอร์เนมที่เขาใช้ก็เขียนไว้ชัดเจนแล้วว่า@__xxxx   แต่ครั้งแรกที่เห็นดันนึกว่าเขาไม่มีชื่อจะตั้ง ก็เลยใช้ชื่อที่กวนๆ แต่ที่ไหนได้ ที่แท้ก็ชื่อของเขาเอง

    ว่าแต่แอพนี้ทำแบบนี้ได้ด้วยหรือเนี่ย ผมก็เล่นมาสักพักหนึ่งแล้วทำไมไม่เห็นรู้เลย แถมไม่เคยเห็นเลยว่ามันต้องกดที่ตรงไหนถึงจะเขียนได้  แอพพิเคชั่นนี่นี้ซับซ้อนจริงๆ

    “ทำไมของนายโล่งงี้ ไม่เขียนอะไรหน่อย”

    “ก็ไม่รู้ว่ามันเขียนได้” ผมพูดออกไปตามความจริง

    “โห มาครับ เดี๋ยวเพื่อนรักจัดให้”

    ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์ของผมไปจัดการ ส่วนผมที่ไม่รู้เรื่องจึงลุกขึ้นใส่เสื้อผ้า นั่งคิดงานที่จะต้องส่งไปเรื่อยๆ แต่ด้วยร่างกายที่เหนื่อยล้ามาทั้งวันส่งผลให้สมองหยุดทำงานไปด้วย รู้สึกเหมือนตัวล่องลอยนั่งไม่ค่อยติดเก้าอี้ ตาก็ดูมัวๆ

     เหมือนสมองจะรู้ว่าวันนี้ผมเผชิญกับอะไรมาบ้าง มันจึงสั่งการให้ผมหยุดการกระทำทุกอย่างในร่างกาย ผมเลยต้องถอดใจล้มเลิกงานไว้แล้วไปทิ้งตัวนอนลงบนเตียงแทน

    พอหัวถึงหมอนผมก็รู้สึกได้เลยว่ากำลังจะขึ้นสวรรค์แล้ว ในหัวโล่งขาวโพลนไปหมด สงสัยวันนี้จะใช้แรงเยอะเกินไปจริงๆ กล้ามเนื้อรู้สึกเหมือนมีอะไรวิ่งไปวิ่งมาในเนื้อชั้นในบ่งบอกถึงความล้ามากขึ้น อากาศเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้เคลิบเคลิ้มจวนจะหลับ

    “วางโทรศัพท์ไว้หัวเตียงนะ” เพื่อนร่วมห้องบอกขึ้นในขณะที่ผมหลับตา

    “อือ ชาร์จให้ด้วย” ผมตอบแบบไร้แรง

    “เออๆ  ให้ทำให้แล้วยังใช้กูอีก วิศวะนี่รับน้องโหดขนาดหมดแรงข้าวต้มเลยอ่อว่ะ ดีนะที่ไม่ได้...... ”

    ผมไม่รู้ว่าเพื่อนร่วมห้องมันบ่นอะไรต่อ รู้แค่ว่าในฝันผมยังไม่เจอพระอินทร์ เจอแต่ความมืดมิดสนิทไร้แสง นี่สินะที่เขาเรียกว่า

    หลับเป็นตาย...






      X’s Part

   ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่นักศึกษาปีที่สองอย่างผมต้องมานั่งคิดงานกลุ่มที่เพิ่งในรับมาในวันนี้ คืออาจารย์รีบหรืออย่างไรครับ สั่งงานวันนี้เอางานพรุ่งนี้ จากตอนแรกว่าจะไปหาไรกินสบายสบาย ต้องเปลี่ยนแผนเป็นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปสักคนละกระป๋องแทน

    “ไอ้เอ็กซ์เอาบะหมี่รสต้มยำกุ้งของมึงไป” ไอ้มิคส่งถ้วยมาให้ผม

    “แล้วเราจะทำเป็นแนวไหนดี” เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มถาม

    “มันต้องเกี่ยวกับการใช้อินเตอร์เน็ตด้วยเนี่ยหนิ กูอยากได้แบบแปลกใหม่ ไม่ใช่อะไรๆก็เปรียบเทียบข้อดีข้อเสีย” อีกคนหนึ่งเสนอ

    “ทำเป็นแบบเรื่องรักๆบ้างไหม งานก่อนๆทำแอคชั่นจนกูเบื่อล่ะ”

    “จะดีหรอว่ะ กูว่าแนวเดิมก็ดีนะ”

    “งั้นโหวตแล้วกันว่าเอาแนวไหนดี ใครเอาแอคชั่นยกมือ”

    คนยกมือทั้งหมดสามคน ที่เหลืออีกสี่คนรวมผมด้วยยังคงนั่งนิ่ง

    “โอเค งั้นเอาแนวรักล่ะกัน มาคิดเรื่องกันต่อเลย”

    หลังจากนั้นพวกผมก็ขะมักเขม้นกันคิดเนื้อเรื่อง งานที่ได้รับมาวันนี้เป็นงานให้เนื้อเรื่องสำหรับหนังสั้น ซึ่งผมคิดว่าน่าจะต้องนำไปปฏิบัติจริงในอนาคตแน่ คิดมาจนเป็นเวลาสามชั่วโมง นาฬิกาบอกว่าใกล้สี่ทุ่ม พวกเพื่อนที่อยู่หออื่นจึงขอตัวกลับก่อน เหลือผมกับไอ้คิมที่อยู่หอเดียวกัน จึงนั่งคิดงานต่อ

    ระหว่างทำงานที่ใกล้จะเสร็จผมเลยแอบอู้มานอนเล่นโทรศัพท์บนเตียงบ้าง ปล่อยให้คิมเขียนงานขยุกขยิกอยู่คนเดียว ผมเข้าไอจีกะจะลงรูปที่ถ่ายมาวันนี้ แต่เลื่อนดูภาพการเคลื่อนไหวของคนอื่นก่อน เพราะเห็นภาพดาวมหา’ลัยเป็นภาพแรก ก็เลยติดลมท่องไอจีคนนู้นคนนี้ไปเรื่อย

    จนมาหยุดอยู่ที่ไอจีใครคนหนึ่งที่จำได้เลยว่าเป็นไอจีของคนที่ถ่ายรูปในลักษณะคล้ายๆกับผม คือถ่ายพวกวิว  สิ่งของ ดูอาร์ตคล้ายๆกัน แต่ก็มีบางอย่างที่ไม่คล้ายกันอย่างบอกไม่ถูก แต่ตกใจกว่านั้นคือ รูปจักรยานซึ่งเป็นรูปล่าสุดในนั้นเป็นจักรยานสีฟ้าด้านของผมเอง ทำให้รู้ถึงตัวคนเมื่อตอนกลางวันก็คือเขาเองสินะ

    ผมกดเข้าไปในไอจีของเขาตามความคุ้นเคยที่ชอบส่อง ก็พบว่ามีบางสิ่งบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป จากตอนแรกที่จำได้ว่าไอจีนี้ไม่ได้แนะนำอะไรไว้เลย แต่ตอนนี้กลับมีชื่อบ่งบอกตัวตน และก็ชื่อมหาวิทยาลัย แถมยังมีประโยคเด็ดๆที่ว่า ‘Look  Ton’s World’ สงสัยจะเป็นคนติสท์อยู่ไม่น้อย

    สงสัยจะเริ่มเล่นแอพพิเคชั่นนี้คล่องแล้วสินะ เลยตั้งนู้นตั้งนี่ได้ เหมือนตอนผมที่เริ่มเล่นเหมือนกัน ตอนแรกก็งงๆว่ามันคือแอพสำหรับสื่อสารหรืออะไรกันแน่ ก็กดถ่ายเล่นไปเป็นสิบภาพตั้งแต่ติดตั้งเสร็จ แต่สุดท้ายด้วยความเป็นคนมีศิลปะ เลยลบภาพพวกนั้นหมดแล้วลงภาพแบบมีศิลปะในหัวใจแทน

    ‘ขอคิดค่าถ่ายจักรยานครับ 555+ #ล้อเล่น’

    ผมกดแป้นพิมพ์สั่งให้ตัวอักษรปรากฏแล้วกดส่งคอมเม้น ที่มีอยู่ก่อนหน้าอยู่แล้วไม่น้อยกว่ายี่สิบคอมเม้น

    “ไอ้เอ็กซ์มาเขียนต่อดิ กูเมื่อย” ไอคิมบ่นแล้วลุกจากเก้าอี้มาทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ผมเลยต้องลุกไปเคลียร์งานต่อจากมัน

    ระหว่างนั่งเขียนจิตใจผมไม่ได้จดจ่อในกระดาษเพียงอย่างเดียว แต่กลับคิดไปถึงอินสตราแกรมของใครบ้างคนที่เพิ่งได้เห็นมาด้วย เพราะสิ่งที่คั่งค้างในใจนั้นคือผมอยากกลับไปดูภาพนั้นอีก ผมไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร ทั้งๆที่ภาพก็ไม่ได้น่าดึงดูดหรือแปลกใหม่จนผมจะต้องกลับไปดูซ้ำๆ...แต่ผมกลับอยากดูมัน ซึ่งผิดนิสัยของผม

    หรือเพราะเป็นแนวที่ผมชอบถ่าย

    แต่งานประเภทนี้ก็เคยเห็นอยู่ไม่น้อย เห็นอยู่ประจำอยู่แล้วด้วยซ้ำ

    ในหัวของผมคิดวนไปวนมาอยู่สักพักก่อนจะได้สติกลับมาตั้งอกตั้งใจกับงานตรงหน้า  เมื่องานเสร็จมิคก็ลากลับไปยังห้องของตัวเอง ส่วนผมที่สิงสถิตในห้องของตัวเองอยู่แล้วก็อดไม่ได้ที่จะค้นหาชื่อของไอจีคนที่เพิ่งลงรูปจักรยานไป  ถึงแม้ภาพจะมีไม่ถึงสิบภาพแต่ผมก็เลื่อนดูรูปเหล่านั้นวนไปมา เลื่อนดูคอมเม้นบาง กดที่รูปสองสามทีซ้ำแล้วซ้ำอีก

    นี่ผมเป็นอะไรกัน

    ได้แต่คิดอยู่ในหัวแต่ก็หาคำตอบไม่ได้ จึงตัดสินใจวางโทรศัพท์ไว้ที่ข้างเตียง แล้วปิดไฟในห้อง หลับตาลงพักผ่อนเพื่อตื่นมาอีกครั้งในเช้าวันใหม่



กลับมาแล้ววววววววววววว
ทุกคนรอให้ตัวเอกเจอกันอยู่ใช่ไหม ใจเย็นเน้ออออออ
จริงๆก็รู้สึกว่าเรื่องเดินช้า ปาไปสามตอนแล้ว
ไม่อยากสปอยตอนหน้าเลย 'ว่าจะได้เจอกันแล้ว'
Good Luck^^

[double9JH]

มาต่อแล้วดีจังงง  ให้ตัวเอกเจอกันเร็วๆนะ อิอิ รออยู่~~~

[ketekitty]

เขาใกล้จะเจอกันแล้วจร้า

[cchompoo]

รอตอนต่อไปจ้า