หัวข้อ: วิหารจันทรา

[zandwizz]

  ทำไมมันสั้นนักล่ะนี่ 

รออ่านอยู่นะค๊่าบ.......

[Tetjinen]

  หวังสมบัตินี้เอง

[บุหรง]

๒๕

บนลานกว้าง ซึ่งปูไว้ด้วยทรายสีขาวละเอียด ด้านในเป็นหินผาขนาดใหญ่ หน้าปากถ้ำ จันทริ ในชุดเสื้อแขนยาวสีขาวสะอาด ชายเสื้อยาวคลุมลงมาถึงเข่า กางเกงสีเดียวกัน ขากางเกงยาวลงมาถึงข้อเท้า ใบหน้ายังประดับไว้ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน จันทร์เสี้ยวส่องประกายสีขาวนวลตา อยู่ ณ กึ่งกลางหน้าผาก ทำให้เหล่าผู้มาเยือนต่างตลึงมองด้วยความแปลกใจ และประกายตาของบางคน ที่ส่อถึงความต้องการเป็นเจ้าของ

“กรินทร์ อัสสะ พวกท่านมาอยู่กับข้าทางนี้” จันทริ ขยับปากพูด ถึงแม้ อัสสะ จะซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ห่างออกมาไกล ก็ยังได้ยินเสียงเรียกอย่างแจ่มชัด เขาจึงออกจากที่ซ่อนวิ่งไปยืนอยู่เคียงข้าง จันทริ ทางด้านซ้าย ด้วยความรวดเร็ว
“อัสสะ จับมือข้าไว้” จันทริ ยื่นมือซ้ายให้ "จับมือบิดาท่านไว้ด้วย มิว่ามีสิ่งใดเกิดขึ้น ท่านห้ามปล่อยมือผู้ใดโดยเด็ดขาด”
อัสสะ ได้ยินก็ใช้มือขวาจับมือของ จันทร แล้วเอื้อมมือซ้ายออกไปจับมือขวาของ กรินทร์ ไว้
“เมื่อสักครู่ ท่านถามข้าว่า ทำไมตลอด ๓ วันที่ผ่านมา พวกท่านจึงไม่สามารถมาถึงที่นี้ได้ ทั้งที่พวกท่านพยายามค้นหาจนทั่วทั้งภูเขาลูกนี้” จันทริ หันไปพูดกับเหล่าผู้มาเยือน
อัสสะ นึกแปลกใจ เมื่อเห็นคนเหล่านั้นเหมือนจะเข้าใจสิ่งที่ จันทริ พูด
“ท่านพูดภาษาของพวกเราได้” ท่านจาง พูดด้วยสีหน้าแปลกใจ แต่ กรินทร์ และ อัสสะ กลับแปลกใจยิ่งกว่า

... ทำไมถึงได้เข้าใจในสิ่งที่คนต่างถิ่นพูด หรือว่า นี่เป็นเพราะพลังอำนาจของ จันทริ พลังอำนาจแห่งจันทราเทพ ...

“นั่นเพราะพวกท่านมาที่นี่ด้วยเจตนาที่มิชอบ พวกท่านมาเพราะความโลภ ป่าจึงมิยินยอมให้พวกท่านมาถึงที่แห่งนี้”
“แต่ตอนนี้ พวกข้าก็มายืนอยู่ตรงนี้แล้ว” ท่านหม่า พูดพลางหัวเราะในลำคอ
“นั่นเพราะพวกท่านคิดทำร้ายคนในหมู่บ้าน ข้าจึงยินยอมให้พวกท่านได้มาเห็น”
“เจ้าคือ จันทราเทพ งั้นหรือ”
“ข้าคือ จันทริ ผู้ที่ท่านต้องการพบ” จันทริ ยังคงยิ้มน้อยๆในใบหน้า “ข้าขอให้ท่านพาคนของท่านกลับไปเสีย ต่อไปภายหน้า หมู่บ้านแห่งนี้ยังคงต้อนรับพวกท่านเหล่าผู้ผ่านทาง เหมือนเช่นที่เคยเป็น”
“หึ หึ ... กลับไปอย่างนั้นหรือ” ท่านจาง ยิ้มที่มุมปาก อัสสะ คิดว่านั่นช่างเป็นรอยยิ้มที่น่าชังยิ่งนัก “ข้าย่อมกลับแน่ แต่ต้องกลับไปพร้อมกับสิ่งที่ข้าต้องการ”
“สมบัติอย่างนั้นหรือ” จันทริ ถามพลางยิ้มมากขึ้นกว่าเดิม “หรือว่าตัวข้า”
“ทั้งสองอย่าง ข้าจะนำเจ้ากลับไปพร้อมกับข้า รวมทั้งสมบัติทั้งหมดภายในถ้ำนั้น” ท่านจาง พูดพลางมอง จันทริ ตลอดทั้งตัว “เจ้างดงามกว่าที่ข้าคิด”
“ความโลภจักนำมาซึ่งความวิบัติ สมบัติอันมิใช่ของตน ย่อมมิอาจครอบครองไว้ได้อย่างยั่งยืน ข้าขอเตือนท่านอีกครั้ง ... จงกลับไปเสีย”
ท่านจางหัวเราะเสียงดัง จ้องมอง จันทริ ด้วยสายตาแวววาว แล้วก้าวเท้าเข้าไปหา จันทริ

โฮก........
เสียงคำรามดังกระหึ่มก้อง เงาร่างใหญ่โตกระโจนออกมาจากหมู่ไม้ ยืนขวางหน้า จันทริ ไว้ หันหน้าไปทางผู้บุกรุก
เสือโคร่งตัวมหึมา สีส้ม เหลือง ลายสีดำ ส่งประกายมันขลับ แววตาดุร้าย ส่งเสียงคำราเบาๆอยู่ในลำคอ กลุ่มคนในลานกว้าง ต่างอุทานด้วยความตกใจ ไม่เว้นแม้แต่ กรินทร์ และ อัสสะ
“ปืนไฟ”
ท่านจาง ร้องสั่งเมื่อตั้งสติได้ คนราว ๑๐ คนที่ถือปืนไฟ วิ่งออกมาตั้งแถวหน้ากระดานหน้า ท่านจาง แล้วนั่งคุกเข่าข้างหนึ่ง ประทับปืนไฟด้ามยาวไว้บนบ่า เล็งไปที่เสือโคร่งตัวนั้น
โฮก .....
พยัคฆา คำรามเสียงดังอีกครั้ง พลางเดินเข้าไปหาพลปืนอย่างช้าๆ
“ยิง”
ปัง ... ปัง ... ปัง
สิ้นเสียงสั่ง ปืนทุกกระบอกต่างพากันยิงไปยังเสือโคร่งยักษ์ เห็นได้ชัดว่า กระสุนทุกนัดยิงโดนเป้าหมายอย่างแม่นยำ แต่กระสุนแหล็ก หมือนกับกระทบเข้ากับวัตถุที่แข็งแกร่ง ล้วนกระดอนร่วงหล่นลงสู่พื้นน

ไม่มีแม้แต่การชะงักงัน พยัคฆา เดินเข้าไปหาหมู่ศัตรูเร็วขึ้น ท่านจาง ถอยหลังกรูดไปหลายก้าว พร้อมกับพลปืน คนที่ถือดาบ ๑๐ กว่าคน ขึ้นมาเป็นกองหน้าแทน ดาบยาวถูกยกขึ้น ต่อต้านเสือร้าย แต่คมดาบกลับไม่อาจทำอันตรายต่อมันได้แม้แต่ขนสักเส้น แต่ยามที่อุ้งเท้าของ พยัคฆา กวาดไปที่ใด คนก็ล้มลง แต่เหมือนไม่มีเจตนาทำร้ายให้ถึงแก่ชีวิต กงเล็บอันแหลมคมจึงไม่ได้กางออกมา แต่เพียงแค่แรงตบของอุ้งเท้ามหึมา ก็ทำให้หลายคนถึงกับสลบไป
“เล็งเป้า จันทริ” ท่านจาง สั่งด้วยเสียงอันดัง และสั่นน้อยๆด้วยความหวาดกลัว พลปืนต่างประทับปืนบนบ่า เล็งไปที่ จันทริ
“ยิง”
ปัง ... ปัง ... ปัง

อัสสะ ตกใจตั้งแต่ตอนที่ได้ยินให้พลปืนเล็งปืนไฟมาที่ จันทริ ทันทีที่สิ้นเสียงสั่งยิง มือทั้งสองข้างสะบัดมือที่จับไว้อยู่อย่างแรง อัสสะ ก้าวเท้าด้วยความรวดเร็วไปข้างหน้า เอาตัวบัง จันทริ ไว้

โฮกกกกกกกกก......
พยัคฆา คำรามก้องด้วยความโกรธแค้น กงเล็บแหลมคมถูกกางออกจากอุ้งเท้า พลางพุ่งตัวเข้าหาพลปืนและ ท่านจาง ด้วยความดุร้าย

[sunflower]

โลภจริงๆ เล้ย 

งานนี้เชียร์พยัคฆานะ จัดการไปเลย 

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[zandwizz]

  ค้างอีกแระอ่า  อีกตอน ได้ป่าวเนี่ย 

ขอบคุณคับที่มาต่อ รออ่านอยู่ค๊าบ......

[nartch]

ยิ่งอ่านยิ่งมันส์ พะย่ะค่ะ 
ว่าแต่พ่อพระเอกฉันหายไปไหนนนนน
ปล่อยให้อัสสะแมนอยู่คนเดียวววววว
ปัดเดี๋ยวเปลี่ยนตัวพระเอกซะเลยยย ชิส์ 

[sun]

อ่านไปลุ้นไป  ลุ้นระทึก 
แถมยังปล่อยให้ค้างคา อีกนะเนี่ย.. คุนบุหรง คึคึ

ถ้าซินเข้าใจมิผิด  ตอนนี้เป็นเรื่องที่ อักสะ เล่าให้ รพีพันธ์  ฟัง ชิมิ 

[Tetjinen]

  เห็นพลังจันทราหรือยังพวกโจร โฮ่ๆๆ

[บุหรง]

ยิ่งอ่านยิ่งมันส์ พะย่ะค่ะ 
ว่าแต่พ่อพระเอกฉันหายไปไหนนนนน
ปล่อยให้อัสสะแมนอยู่คนเดียวววววว
ปัดเดี๋ยวเปลี่ยนตัวพระเอกซะเลยยย ชิส์ 

อ่านไปลุ้นไป  ลุ้นระทึก 
แถมยังปล่อยให้ค้างคา อีกนะเนี่ย.. คุนบุหรง คึคึ

ถ้าซินเข้าใจมิผิด  ตอนนี้เป็นเรื่องที่ อักสะ เล่าให้ รพีพันธ์  ฟัง ชิมิ 

๒-๓ ตอนที่ผ่านมา และอีก ๒-๓ ตอนที่จะลงต่อ เป็นเรื่องที่ อัสสะ เล่าให้ รพีพันธ์ ฟังน่ะครับ เป็นเรื่องตอนที่ อัสสะ อายุได้ ๑๗ และได้เห็นถึงพลังที่แฝงอยู่ในตัว จันทริ รวมทั้งได้เข้าใจใน 'ตัวตน' ของ จันทริ มากขึ้น

... ก็เลยยังไม่มีบทของ รพีีัพันธ์ ครับ 

[zandwizz]

  อ้าว นึกว่ามาต่อ ซึม 

รออยู่นะค๊าบ.......

[sakiko]

เพิ่ง เข้า ม  อ่านเรื่อง นี้ อะ

รอตอนต่อ ไป นะค่ะ


 

[yaoifan]

นิยายสนุกมากค่ะ มาเป็นกำลังใจคนอ่านค่ะ ชอบอ่านแนวลึกลับแบบนี้แหละ

อ่านนิยายแล้ว อ่านเมนท์ของแต่ละคน ตลกดี

เพิ่งเห็นเป็นครั้งแรกที่มีเมนท์ถามคำถามมากมาย

คนแต่งก็ใจดีมาก มาตอบแทบทุกคำถามเลย

แม้บางทีจะอึ้งกับคำถามก็ตาม 


เอาไป ๑ จิ้มเลย มาอัพบ่อยๆนะค๊ะ กำลังสนุกเลย

[three]

พยัคฆากินมันเลย

[zandwizz]

แรม ๑ ค่ำ เดือน ๘ ไม่มาต่อหรือเพค่ะ 

รออ่านอยู่นะค๊าบ..........

[Tetjinen]

  นอนรอ

[บุหรง]

๒๖

เสียงร้องโหยหวนด้วยความจ็บปวด หยดเลือดสาดกระจายไปบนลานสีขาวสะอาด แต่สิ่งที่ทำให้ อัสสะ ตกตะลึง ไม่ใช่ภาพของการไล่โจมตีใส่เหล่าพลปืน อย่างโหดร้ายของ พยัคฆา และไม่ใช่ภาพของโลหิตจากร่างของเขา ที่ควรจะถูกกระสุนจากปืนไฟยิงเข้าใส่

... ไม่มีแม้แต่ความเจ็บปวดอย่างที่เขาคิด

ภาพของกระสุนเหล็กนับสิบลูก หยุดค้างอยู่กลางอากาศ ห่างจากตัวเขาเพียงแค่เอื้อมมือถึง ราวกับว่าตรงนั้นมีกำแพงแก้วกั้นขวางอยู่ ทำให้ลูกกระสุนเหล็กไม่สามารถพุ่งผ่านได้ จากนั้น ลูกกระสุนเหล็กค่อยๆร่วงลงสู่พี้นอย่างช้าๆ ราวกับมีคนค่อยๆจับวางลงทีละลูก ตามมาด้วยภาพของคน ๕-๖ คนเงื้อดาบยาวในมือขึ้นสูง วิ่งตรงเข้ามาพร้อมกับเสียงตะโกนอย่างโกรธแค้น แต่ก็ต้องหยุดชะงัก แขนที่ถือดาบเงื้อง่าค้างอยู่ในอากาศ ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นจับแขนของคนเหล่านั้นไว้ สีหน้าที่มองมาเปลี่ยนเป็นตื่นตระหนกและหวาดกลัว ตอนนั้นเองที่ อัสสะ สังเกตว่าทางด้านขวาของเขา มีมือข้างหนึ่งยื่นออกมาจากด้านหลัง

มือขาวสะอาด นิ้วเรียวยาว กำอยู่กลางอากาศ เหมือนกับรวบกำบางอย่างไว้ในมือ เมื่อมือนั้นเคลื่อนไหวเหมือนโยนของในมือออกไป เหล่าคนที่ถือดาบเงื้อง่าอยู่ในอากาศ ก็กระเด็นออกไปคนละทาง ราวกับโดนจับเหวี่ยงไปด้วยกำลังแรง จนถึงกับสลบไสลไป อัสสะ หันหน้ากลับไปทางด้านหลัง สายตาของเขา ก็กระทบเข้ากับประกายสีทอง

ประกายสีทองของจันทร์เสี้ยว กลางหน้าผากของจันทริ และประกายตาที่กราดเกรี้ยว อย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

“พยัคฆา อย่าได้เข่นฆ่าจนเป็นบาปติดตัวเจ้าไป พอแต่เพียงเท่านี้เถอญ”
เสียงพูดเบาๆ แต่ดังก้องอยู่ในอณูของอากาศ พัยคฆา คำรามก้อง แล้วกระโจนเข้าไปในหมู่ไม้หายลับไป บนลานกว้างเหลือเพียงร่างของคนที่บาดเจ็บ และสลบไสล  เหมือนจะมีเพียง หม่า เท่านั้นที่ไม่ได้รับอันตรายใดๆเลย แต่ก็นั่งกองอยู่กับพื้น ร่างสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว จันทริ พูดอะไรบางอย่างออกมา แต่ อัสสะ ไม่เข้าใจเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะนั่นเป็นภาษาของเหล่าผู้มาเยือน ขณะที่กำลังงุนงง ก็รู้สึกว่ามือขวาถูกมือข้างหนึ่งกุมไว้ เมื่อก้มลงมองดู ก็พบว่าเป็นมือของ จันทริ ตอนนั้นประกายสีทองของจันทร์เสี้ยวนั้น เปลี่ยนเป็นสีขาวนวลตา
“บอกแก่ ท่านจาง ผู้นำของท่าน หากยังมิสามารถเดินทางได้ ก็จงพักรักษาตัวเสียก่อน พวกเรายังคงยินดีให้การดูแลพวกท่าน จนกว่าจะสามารถเดินทางได้”
อัสสะ เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ ตอนนี้เขาฟังออกว่า จันทริ พูดอะไรบ้าง
“แต่อย่าได้กระทำเช่นนี้อีก” จันทริ พูดต่อ “หาก จันทรา พิโรธมากกว่านี้ ข้าเองก็คงมิอาจห้ามได้เช่นครั้งนี้”
พูดจบก็เบือนหน้ามาทาง อัสสะ พูดเบาๆพอได้ยินกันเพียงสองคน
“ชะตาชีวิตของคน ข้าคงได้แต่เตือนสติไว้ แต่หากยังดื้อรั้น มิฟังคำ” จันทริ ถอนหายใจยาว ปล่อยมือ อัสสะ แล้วหันหน้าไปทาง กรินทร์
“จงดูแลรักษาผู้บาดเจ็บให้ดี และจัดหาอาหารให้การต้อนรับเช่นที่เคยทำมา”
................................................................
........................
“คนพวกนั้นคงกลับไปแต่โดยดีล่ะสิ”
“มิใช่” อัสสะ ตอบด้วยสีหน้าหวาดหวั่น “คนเหล่านั้นถูกสายน้ำคร่าชีวิตไปเกือบหมดสิ้น ข้ายังจำได้ติดตา ความพิโรธของ วารีเทพ ต่อผู้มุ่งร้ายต่อ จันทราเทพ และชาวหมู่บ้าน ความโกรธของ จันทรา และความโศกเศร้าราวจะขาดใจของ จันทริ”
................................................................
........................
สิบกว่าวันที่เหล่าผู้มาเยือนด้วยความโลภในทรัพย์ พักรักษาตัวจนอาการดีขึ้น และพากันเก็บกระโจมที่พัก รวามทั้งข้าวของต่างๆเพื่อเดินทางกลับ จันทริ ผู้เฒ่าทั้งสี่ กรินทร์ อัสสะ และชาวหมู่บ้านราวสิบกว่าคน พากันมาส่งผู้เดินทาง ณ ริมแม่น้ำ
“ท่านจาง ขอขอบคุณในความมีน้ำใจของท่าน และจะขอเป็นมิตรกับพวกท่านตลอดไป” หม่า บอกกับชาวหมู่บ้านหลังคำพูดอันยืดยาวของ ท่านจาง
“ขอพวกท่านจงเดินทางคืนสู่ถิ่นฐานโดยสวัสดิภาพ พวกเรายินดีต้อนรับการมาเยือนฉันมิตรของพวกท่านทุกเมื่อ” กรินทร์ พูดในฐานะหัวหน้าหมู่บ้าน

หลังการกล่าวอำลา เหล่าผู้เดินทางต่างพากันทยอยขึ้นรถม้า ซึ่งจอดเรียงรายอยู่ริมแม่น้ำ เตรียมจะเดินทาง ทันใด อัสสะ ก็รู้สึกว่ามือของตนถูกกุมไว้ ด้วยมือของ จันทริ
“กุมมือบิดาท่านไว้ และให้บิดาท่านกุมมือเหล่าผู้เฒ่าและชาวบ้าน ต่อๆกันไป”
ทุกคนทำตามที่ จันทริ สั่งด้วยความประหลาดใจ แต่ก็ต้องหายแปลกใจ เมื่อได้ยินเสียงพูดที่แผ่วเบา แต่แฝงไว้ด้วยความเคียดแค้น ออกมาจากปากของ ท่านจาง
“เฮ๊อะ ...ข้าจะจดจำความอัปยศในครั้งนี้ และครั้งหน้า ข้าจะกลับมาพร้อมกับกองทัพ เพื่อบดขยี้หมู่บ้านนี้ให้ราบ ดูสิว่า เมื่อเวลานั้นมาถึง มันจะปกป้องหมู่บ้านของมันไว้ได้อย่างไร”

[zandwizz]

  ยังไม่เข็ดอีกนะ ไอ้พวกนี้นี่ ให้เสือจับกินให้หมดเลย 

ขอบคุณนะคับที่มาต่อ รออ่านตอนต่อไปนะคับ

[PakBeob]

ความโลภ ไม่ใช่ของๆตัว

ไม่ได้ยังจะมาแค้นเค้าอีก เหอะๆๆ

[อิง]

อ่านไปใจเต้นไป ลุ้นระทึกไปด้วย 

ทำไมหนอยังไม่เข็ดอีกหรือ โดนขนาดนี้แล้ว

หรือความโลภเข้ามาบดบังทำให้ลืมทุกอย่างไปสิ้น แม้กระทั่งชีวิตของตัวเอง

รอลุ้นตอนต่อไปค่ะ

+ 1 เป็นกำลังใจให้คุณบุหรงนะคะ 

[nartch]

ลืมมมม อัสสะเล่าให้ฟังหรอกเหรอ...
มิน่าไม่มีฉากพระเอกเลยยยยย 

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[patee]

สนุกมากเลยค่ะ ตื่นเต้นดี

[sun]

ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้น ถึงตัว ทันตาเห็น  ชิมิ    

[yaoifan]

สนุก ตื่นเต้น มากค่ะ แนวผจญภัย ลึกลับ ซับซ้อน มีครบทุกรสชาด

มาให้กำลังใจคุณบุหรงค่ะ

 

[sunflower]

โลภจริงๆ เลยน๊า คนเรา 

มาให้กำลังใจคนแต่งจ้า 

[three]

กรรมของคนเราจริงๆปราณีไว้ชีวิตแล้วไม่จะสำนึก

[zandwizz]

หายไปไหนน๊า... 

[อิง]

เข้ามาแอบดู 

คุณบุหรงหายไปไหนน๊า สู้ ๆ ค่ะ 

[sakiko]

เอ้า ยังไม่เข็ด ครั้ง นี้


ก็ สั่งสอน ให้ ตาย ไป เรย