ตอนที่ 14
เก้าโมงเช้าเสียงประตูรั้วเปิดดังเข้ามา…คนกลับถึงบ้านตีสองกว่าไม่สนใจดึงผ้าห่มคลุมโปงกอดหมอนหลับต่อ จนกระทั่งได้ยินเสียงกริ่ง สลับกับทุบกระจก
ปัง ปัง ปัง
คิ้วขมวดตาเริ่มปรือสุดท้ายก็ต้องลุกออกจากเตียงลากขาไปที่ประตูกระจก เหยียบปุ่มเปิดม่าน รอจนม่านค่อยๆเลื่อนขึ้นไปข้างบนถึงได้เห็นฟ้าลั่น
เสื้อยืดสีเทากางเกงยีนส์รองเท้าแตะกับทรงผมฟูฟ่อง
“มาเช้าไปมั้ย”
เปิดบ้านให้อีกฝ่ายเข้ามาก่อนจะกดปิดม่านลงเหมือนเดิม
“เมื่อคืนนอนไหน?”
คำถามที่ไม่เข้าใจว่าถามทำไม…เอวขาวเปล่าเปลือยถูกมือหนาดึงเข้าไปโอบ
“นอนนี่แหละสัส ง่วงชิบหาย”
หันหลังเดินกลับไปที่เตียง ฟ้าลั่นโอบเอวขาวหัวเราะในลำคอ
“หงุดหงิดอะไรหือ”
ถึงเตียงก็ถึงคนขี้เซามานั่งตัก…เชอเบทอ้าปากหาววอดซุกหน้าลงกับไหล่กว้าง
“มีกลิ่นทะเล”
“ก็ไปทะเล”
“ทำไมกลับเช้าจัง”
“มีคนบอกให้มาหา”
จมูกโด่งเริ่มซุกไซร้กับแก้มขาวเนียน ตาเรียวปรือใกล้จะกลับ ครางประท้วงเบาๆแต่ก็ยอมให้ซน แค่เอียงคอให้จมูกซุกซนทำไปตามต้องการ
“ง่วง”
“ก็นอน”
“ก็หยุดลูบได้แล้ว กูขอนอนก่อน”
มือที่กำลังไล้ไปตามแผ่นหลังชะงัก หัวเราะทุ้มต่ำ…แล้วพาเชอเบทขึ้นไปนอนบนเตียงด้วยกัน
แขนโอบเอวบางกว่าเข้ามากอด….เชอเบทซุกหน้าลงกับแผ่นอกแกร่ง ขัดใจที่มีเสื้อตัวบางกั้นเพราะจะแกล้งงับก็ไม่ได้
“ฟ้า”
“หือ คิ้วขมวดเชียว”
“ถอดเสื้อ รำคาญเสื้อมึง”
ฟ้าลั่นยิ้มขำแต่ตาวาวเขยิบตัวถึงเสื้อยืดออกจากตัว…แผ่นอกสีน้ำผึ้งที่คุ้นเคย….คิ้วเรียวเลิกขึ้นเมื่อเห็นรอยเล็บบนลาดไหล่หนา
“น้องผึ้งมึงรุนแรงเนอะ”
“หือ ไม่ทันสังเกต”
ไม่คิดว่าจะมีรอยเพราะไม่ได้ทำอะไรเลยผละออกมาซะก่อน เมื่อเช้ารีบอาบน้ำกลับเรือเที่ยวแรก พาผึ้งไปส่งก็บึ่งมาเลย ไม่ได้เช็คสภาพร่างกายขนาดหัวยังฟูฟ่องไม่เป็นทรง กลืนน้ำลายเอิ๊อกเมื่อเชอเบทที่ทำหน้าเคลิ้มตอนแรกเริ่มหน้านิ่ง
“เชอ…คือ”
“กูก็ไม่ได้ว่าอะไรไง ก็เรื่องของมึง”
เรื่องของกูแล้วพลิกตัวหนีทำไม…ฟ้าลั่นไม่รู้จะพูดอะไรได้แต่เขยิบเข้าไปกอดอีกคนจากด้านหลัง รู้สึกไม่ดีที่เชอเบทดูจะไม่พอใจ แต่อีกทางหนึ่งหัวใจก็พองโต
หึงหรือเปล่านะ?
นี่เรียกว่าเข้าข้างตัวเองมั้ย?
“โกรธหรอ หืม”
งับใบหูนิ่มถามเสียงต่ำ
“กูเปล่า…”
“แล้วทำไมไม่พอใจล่ะ”
“…ไม่รู้ เฮ้อ ช่างมัน ง่วงละ”
เชอเบทดึงหมอนข้างมากอดซุก ฟ้าลั่นถอนหายใจแต่ก็กระชอบอ้อมแขนแน่นขึ้น มือหนาทาบทับมือขาวผ่องบีบเบาๆ
ง้องอน…คนน้อง
“ดีกันนะเชอ”
กระซิบแผ่วชิดใบหู
“ไม่ได้โกรธ…”
“พี่ใส่เสื้อก็ได้นะ”
ดีกว่าให้อีกฝ่ายไม่สบายใจ ไม่รู้ทำไมต้องเอาใจมากขนาดนี้ ทำไมเขาต้องรู้สึกผิดมากกว่าทั้งๆที่เมื่อคืนอีกฝ่ายก็อยู่กับคนอื่น…แต่เชอเบทไม่มีร่องรอยหลงเหลือมาเลย
ที่มีรอยจูบสีจางบนไหล่นั่นก็เขาทำไว้..
“ไม่ต้อง”
เชอเบทพลิกตัวหักกลับมาซุกแผ่นอกอุ่น วาดแขนกอดเอวหนาแน่น
“เชอ…”
“กูงี่เง่าเอง”
“พี่ไม่เคยบอกว่าเชองี่เง่า”
จูบที่ข้างแก้มคนน้องเอาใจ ตาเรียวเปิดออกสบตาคมเม้มปากมองรอยยิ้มจางที่แตะอยู่มุมปากฟ้าลั่น แววตาไม่เข้าใจ สับสน ลังเล
ทำให้ฟ้าลั่นยกมือลูบกลุ่มผมยาวช้าๆ
“จะงี่เง่ากว่านี้ก็ได้นะ”
“กูไม่อยากงี่เง่า มันดูไร้เหตุผล”
คนไม่อยากงี่เง่าเม้มปาก
“บางเรื่องก็ไม่ต้องมีเหตุผลหรอก”
“มันเหมือนกูหวงมึง ทั้งๆทีกูไม่ควรทำแบบนั้น”
เชอเบทก็แบบนี้…ไม่คิดจะเก็บความรู้สึกไว้ในใจคิดอะไรก็พูดออกมา ฟ้าลั่นฉีกยิ้มกว้างจุ้บปากบางทีเม้มแน่นหลายๆที
“ก็หวงไปดิ ไม่ได้ว่า”
“แต่เราไม่ใช่แฟนกัน”
“เพื่อนกันก็หวงได้”
“เหมือนที่กูหวงปริ๊นซ์หรอ”
เลิกคิ้ว….
ฟ้าลั่นหุบยิ้มทันควัน ดันเชอเบทออกแล้วลุกขึ้นนั่งข้างเตียง
“ฟ้า…”
“กูจะไปสูบบุหรี่”
“โกรธกูหรอ”
เชอเบทเดินออกมานั่งพิงกระจกบ้านด้วยกัน ฟ้าลั่นนั่งยืดขาพ่นควันบุหรี่ไปบนฟ้าไม่ตอบคำถาม แค่หันกลับมามองครู่เดียว
“มึงโกรธกูไม่ใช่รึไง”
“ก็ตอนนี้มึงโกรธ”
ตาเรียววูบไหวหรือเพราะพูดถึงปริ๊นซ์?
“ช่างมันเหอะ”
“มึงชอบปริ๊นซ์หรอฟ้า”
สบถออกมาก่อนจะบี้บุหรี่กับผืนหญ้าสั้นเตียน ตาคมกลอกด้วยความเซ็ง คำก็ปริ๊นซ์สองคำก็ปริ๊นซ์ ถ้าชอบมันมากแล้วทำไมไม่คบกันซะเลย?
“มึงหรือเปล่าเชอ”
“กูทำไม”
“มึงต่างหากที่ชอบ”
“ก็กูต้องชอบเพื่อนกูอยู่แล้วสิ”
“เหอะ”
ฟ้าลั่นหยิบมวนใหม่ขึ้นมาจุด แต่ถูกมือขาวคว้าเอาไว้แล้ววางไว้ด้านหลัง
“เชอเอาคืนมา”
“มึงไม่พอใจอะไร?”
เสียงแหบเริ่มแข็งบ้าง คิ้วเรียวขมวด
“กูคงงี่เง่าเหมือนที่มึงเป็น เอามา”
“ไม่ มึงงี่เง่าเรื่องอะไร? ชอบปริ๊นซ์สินะ พอเจอกูก่อนจะไปหาปริ๊นซ์เลยทำไม่ได้สินะ?”
มือเรียวยกขึ้นเสยผมยาวของตัวเองแค่นยิ้มเยาะ ก่อนจะเขวี้ยงบุหรี่กับไฟแชคออกไปทางรั้วบ้านไกลๆ ฟ้าลั่นตาวาวคว้าข้อมือขาวกระชากเข้าปะทะตัว
“มึงพูดอะไร?”
“ก็กูพูดอะไรล่ะ”
“พูดเหี้ยไรรู้ตัวมั้ย? ระวังจะรับผิดชอบคำพูดตัวเองไม่ไหว”
“ชอบมันก็บอกดิวะ จะกั๊กทำไม กูไม่ยกให้มึงหรอก!!!”
“ที่กั๊กเพราะตัวเองอยากเก็บมันไว้มากกว่าหรือเปล่าล่ะ?”
“เชี่ยปล่อย”
ดึงข้อมือออกก็ดึงไม่ได้เพราะสู้แรงไม่ไหว ฟ้าลั่นตาวาวโรจน์ฟันขบจนขึ้นสันข้างแก้มชัดเจน ใจหล่นวูบไม่เคยเห็นฟ้าลั่นไม่พอใจได้ขนาดนี้
“หวงตัวหรอ จับไม่ได้หรอ? ทีมากกว่าจับยังทำมาแล้วเลย เหอะ”
พลั่ก!!
มือซ้ายที่ไม่ถนัดต่อยเข้าไปที่หน้าคมแรงๆ คำพูดมันดูถูกกันเกินไปแล้ว แต่ฟ้าลั่นไม่เพียงแต่จะแค่เซเล็กน้อยยังสบถออกมายาวเป็นหางว่าวกระชากลากเชอเบทเข้าบ้าน
“ฟ้าปล่อยยย ปล่อยกู”
“ต่อยใช่มั้ย ชอบให้รุนแรงสินะ?”
“ไม่… ไม่เอา”
ร่างโปร่งถูกดันลงกับเตียง มือหนากระชากดึงเข็มขัดตัวเองออกมามัดข้อมือขาวสองข้างรวบไว้เหนือหัว ลำตัวเชอเบทถูกคนตัวใหญ่นั่งทับจนดิ้นไม่ได้
“ฟ้า ปล่อยกู…”
เสียงหวาดผวา…เป็นคนชอบเซ็กส์ แต่ต้องไม่ใช่แบบนี้ ไม่ใช่แบบที่อีกฝ่ายโกรธจนตัวสั่นเหมือนจะฆ่ากันให้ตาย
กระชากทีเดียวบ๊อกเซอร์ตัวบางก็หลุดออกจากตัว…ก่อนเรือนกายแกร่งจะแทรกตัวเข้ามาทั้งๆที่ไม่มีการเล้าโลมหรือเตรียมตัว
ร่างกายปริร้าวจนขึ้นสมอง…ความชาแผ่ไปถึงปลายเท้า
“อึก ฟ้า…เจ็บ…อย่านะ ไม่เอา”
“เชอ…”
เสียงแหบพร่าไม่สนใจ กระแทกกายเข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่มีแม้แต่จูบปลอบ สัมผัสเพิ่มความรู้สึก มีแค่แรงกระแทกกับสายตาวาวโรจน์
ตาเรียวน้ำตาคลอ…เจ็บจนร้าว…เจ็บจนสติแทบจะหลุด
หน้ามืดตาลาย…สุดท้ายก็รู้สึกถึงสายน้ำรักที่ท่วมท้นในตัว
ฟ้าลั่นยังไม่พอใจ…ต่อยกสองทันที…กว่าจะยอมช่วยให้มีความรู้สึกร่วม…ก็ยกที่สาม
เชอเบทสลบคาเตียงทันทีที่ถึงฝั่ง…ร่างหนาถอนกายออกแล้วยกมือเสยผมตัวเองแรงๆ
คราบเลือดที่ปนมากับคราบน้ำคือหลักฐานชั้นดีที่บอกชัดว่าเรื่องเมื่อครู่เขาควบคุมตัวเองไม่ได้เลย ร่องรอยรักปรากฏอยู่ทั่วร่างขาวเนียน
ฟ้าลั่นแกะเข็มขัดออกจากข้อมือเชอเบท…รอยแดงปรากฏชัด
ความรู้สึกผิดก่อเกิดในใจ แต่ความน้อยใจกลับมากกว่า….น้อยใจทั้งๆที่ไม่มีสิทธิ์อะไรเลย มากกว่าคือความเสียใจกับคำพูดของเชอเบท
ทั้งโทษตัวเองทั้งรู้สึกไม่ดี หลายความรู้สึกตีกันในอก…ที่ทำได้คือทำความสะอาดร่างกายที่บอบช้ำของเชอเบท เขารุนแรง…จุดนี้แก้ตัวยังไงก็ฟังไม่ขึ้น
ใคร?...ตาเรียวปรือขึ้นเล็กน้อยมองภาพเรือนรางของคนที่กำลังเช็ดตัวให้…คิ้วขมวดเมื่อถูกล้วงเข้าไปทำความสะอาดข้างใน
“อึก…”
หลับตาปี๋เมื่อผ้าสัมผัสกับแผลฉีก
“ขอโทษ”
เสียงทุ้มต่ำ…
ฟ้าลั่น….ฟ้าลั่นทำให้เขาเป็นแบบนี้
หลับไปอีกครั้งตื่นมาเพราะถูกปลุกให้กินยา เรียวปากนุ่มประทับลงมาดันยาเข้าไปในปากตามด้วยน้ำ มีแผ่นเจลหนอนอวกาศแปะอยู่บนหน้าผาก
“เป็นไข้นะเชอ”
“เจ็บ…”
แค่ขยับขาก็ร้าวไปทั้งช่วงล่าง
“ขอโทษ”
ขอโทษอีกแล้ว…แล้วตอนนั้นที่ทำร้ายกัน มันเพราะอะไร?
เชอเบทลืมตามองแผ่นหลังกว้างที่ยกอ่างน้ำเดินเข้าไปในห้องน้ำ ตาเรียวหลุบต่ำด้วยความน้อยใจ แค่เอ่ยถึงปริ๊นซ์ทำไมต้องใจร้ายขนาดนี้
ชอบปริ๊นซ์ขนาดนั้นเลยหรอ?
ชอบขนาดไม่อนุญาตให้เขาเอ่ยถึงเพื่อนตัวเองให้ได้ยินเลยหรอ
ทำไมถึงหึงปริ๊นซ์ล่ะ?
ทำไมต้องทำร้ายกัน
“เชอ…ร้องไห้ทำไม ยังเจ็บอยู่หรอครับ”
ฟ้าลั่นใจหายเมื่อเชอเบทน้ำตาร่วง…ร้องไห้แบบไร้เสียงสะอื้น ดึงมือขาวมากุมก็ถูกดึงออก จับคางให้เชยขึ้นมาสบตาก็หลุบตาหนี
“เชอ พี่ขอโทษ”
“ออกไป”
“เชอ…”
“ออกไปจากบ้านกู”
“ไม่ได้”
เชอเบทยกมือทุบคนที่ขึ้นมานอนข้างกันแถมยังรวบเข้าไปกอดแน่น แต่จะทุบแรงจะต่อยจะอะไรแค่ไหนแขนปลอกเหล็กของฟ้าลั่นก็ยังไม่ยอมปล่อย
“ออกไปดิไอ้เหี้ย กูไม่อยากเห็นหน้ามึง แล้วนี่ก็บ้านกู ไสหัวมึงไปเลย”
“เชอพี่ขอโทษ พี่ขอโทษจริงๆ เชอจะต่อยจะตีพี่แค่ไหนก็ได้ แต่อย่าไล่พี่ไป”
“ฮึก…มึงมันเหี้ย”
สุดท้ายก็หมดแรงซุกหน้าร้องไห้กับแผ่นอกอุ่น….ทั้งเสียใจทั้งรู้สึกดีในอ้อมแขนฟ้าลั่น
บางทีความรู้สึกแย่ๆก็ต้องเป็นคนที่ทำมันมาแก้ไข
“ให้พี่ดูแลเชอก่อน เชอดีขึ้นแล้วพี่ค่อยกลับดีมั้ย”
“กูไม่อยากเป็นเพื่อนมึงแล้ว” คำตอบคนละทาง…ใจหายวาบไปอยู่ตาตุ่ม
“เชอ..”
“มึงจะอยู่ก็อยู่ไป แต่ต่อไปนี้กูกับมึงไม่รู้จักกัน”========================================================
ทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องจริงๆ มาให้ตบเรียงตัวซิ !!! ดูไม่ออกรึไงว่าหึงกันเองห้ะ
=================================
วันที่ 30 เจอกันงานมินิฟิคเที่ยงๆบ่ายๆ นะคะ ชุ้บๆ <3 มี รวมเรื่องสั้นชุด 'แตก' ไปขายนะคะ บูท บี1-2 รายละเอียดในแฟนเพจจ้า ของแถมน่าเก็บสะสมบอกเลยยย
ขอบคุณทุกคอมเม้น ทุกโหวต ทุกวิวด้วยค่ะ จะสามหมื่นวิวแล้วดีใจม้วกๆ
หัวข้อ: ฟ้าลั่นรัก : ตอนพิเศษปีใหม่ P.76 <อัพสามสิบธันวา> (อ่าน 1103871 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก