(คิดถึงครั้งที่ 2.5)
ปิงขับรถพานายน์มาที่ตึกคณะนิเทศ
ทั้งๆที่เป็นวันเสาร์แต่กลับมีคนมาเยอะมากกกก
“กรี๊ดดดดดดด” เสียงกรี๊ดดังขึ้นทันทีที่เขาก้าวเท้าออกจากรถ พร้อมกับเสียงลั่นชัตเตอร์และแฟรชที่ทำเอาแสบตา
รู้สึกเหมือนมาเดินพรมแดงเมืองคานส์...
แต่...
นี่ยังไม่สิบโมงเลย แดดประเทศไทยแรงไม่พอจนต้องให้แฟรชช่วยเลยหรอ...
‘แก๊ พี่นายน์มาอ่ะ ฉันติ่งพี่เขาตั้งแต่พี่เขาอยู่ปีหนึ่ง โอ้ยยย ฟินนนนค่ะ’
‘ฮรือออ คิ้วท์บอยมากันเต็มไปหมด ไม่ถามเงินในกระเป๋าฉันเลยยยย’
‘จินยองอปป้า หนูขอโทษ แต่ขอเอาเงินไปซื้อตั๋วละครปีนี้ก่อนนะคะ’
‘น้องนายน์ ตัวจริงน่ารักกว่าในรูปอีกอ่ะ ทำไมขาวออร่าขนาดนี้คะลูกกก’‘ นี่มันอะไรกัน? ’
นายน์ส่งสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามไปให้น้องรหัส
“เข้าข้างในกันเถอะพี่” ปิงยักไหล่แล้วเดินนำเขาเข้าไป
อึดอัด...
รู้สึกเลยว่าโดนจ้อง...
ขนาดก้มหน้าเดินยังรู้สึกได้...
เงยหน้าขึ้นมาก็เจอนักศึกษาทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องยืนจ้องเขาอยู่...
‘ยิ้มให้คนอื่นบ้างก็ได้’เสียงหนึ่งดังมาจากความทรงจำ...
นายน์ส่งยิ้มให้กลุ่มคนที่มองเขาอยู่
‘แกกกกกกก น้องนายน์ยิ้มจ้าาาาาา ทำไมมันน่ารักอย่างนี้’
‘มึงงงง ถือกล้องค้างทำไม๊ ทำไมไม่ถ่ายน้องนายน์’
‘เมื่อกี้มีใครถ่ายทันไหม ขอรูปหน่อยๆ’
‘แกกก ฉันเหมือนเห็นเทวดาตัวน้อยๆในโบสถ์เลย ขอบคุณพระเจ้า ToT’
‘มึงงง กูถ่ายทันค่าาาา ไม่อยากจะอวด ส่งให้เพจคิ้วท์บอยด่วนเลย’นายน์ไม่ได้ฟังว่าคนพวกนั้นพูดอะไรต่อหลังจากที่เขายิ้มให้
พูดให้ถูกคือฟังไม่รู้เรื่อง เสียงมันดังมาก
แต่พวกนั้นก็เลิกจ้องเขาแล้ว
...ทำไมเวลาแบบนี้ต้องคิดถึงคำพูดของคนๆนั้นด้วย
************************
“สวัสดีครับพี่ๆ” ปิงยกมือไหว้ทันทีที่เปิดประตูห้องเข้าไป
เหมือนจะเป็นห้องประชุมของคณะนิเทศ
“หวัดดีจ้าน้องปิง ตาลไปซื้อข้าวอยู่ เดี๋ยวก็มาแล้วล่ะ”
“ครับ พี่ครับ นี่คือ...” ปิงเบี่ยงตัวให้เห็นนายน์ที่ยืนอยู่ข้างหลัง
ปิงมันตัวใหญ่มากจนบังนายน์มิด
ปิงมันเป็นนักบอลมหาลัยนะ มันเลยตัวใหญ่ไง!
นายน์ไม่ได้ตัวเล็กนะ!!!
“กรี๊ดดดดด น้องนายน์ ฮรืออออพี่ดีใจริงๆที่น้องยอมมา” กระเทยสาวคนหนึ่งในห้องวิ่งเข้ามาหาเขาด้วยความเร็วปานสิงโตตะครุบเหยื่อ
“อ่าาา ผมคงไม่ต้องแนะนำแล้วมั้ง งั้นพี่นายน์โชคดีนะครับ ผมไปหาตาลก่อน”
เดี๋ยว!
กลับมาก่อน!!!
เขาไม่เคยคุยกับคนแปลกหน้า!!!
กลับมาก่อนนนน!!
ไอ้น้องรหัสชั่ววววว!!!!
นายน์หันมายิ้มแหะๆให้คนในห้อง
“สวัสดีครับ” ยกมือไหว้คนในห้องที่น่าจะอยู่ปีสี่
“สวัสดีจ๊ะ พี่ชื่อช่านะ เรียกพี่สวยก็ได้ ส่วนคนนั้นชื่อ..” ช่าแนะนำคนอื่นๆให้นายน์ฟัง นายน์ก็พยายามจำชื่อคนให้มากที่สุด
...ยากกว่าจำชื่อเทพเจ้ากรีกอีก
“พวกนักแสดงอยู่อีกห้องนะ เดี๋ยวให้พี่เกียร์พาไปละกัน” พี่ช่าผลักเขาไปหาผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งเล่นโทรศัพท์มุมห้อง
“อีเกียร์เลิกเล่นเกมส์แล้วพาน้องไปห้องนักแสดงหน่อย เร็วค่ะ!!” พี่ช่ากระชากหูฟังพี่ที่ชื่อเกียร์แล้วตะโกนกรอกหู
“น้องนายน์?” คนตรงหน้าเอ่ยชื่อนายน์อย่างเหม่อลอย
“คะ.. ครับ?” เป็นนายน์ซะเองที่ต้องหลบสายตา
เกียร์ นิเทศศาสตร์ปีสี่
เดือนมหาลัยที่แจมเคยกรี๊ดอยู่ช่วงหนึ่ง
“ตามมาสิ” เกียร์เก็บหูฟังเข้ากระเป๋าแล้วเดินนำออกไป
“นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว ใครไปตามตื๊อจนยอมล่ะ” เกียร์เปิดบทสนทนา
“ปิง น้องรหัสผมน่ะครับ เห็นว่าจีบสาวคณะนี้อยู่”
“อ๋อ..”
“...”
“...”
“...”
หลังจากนั้นก็เงียบตลอดทาง
“ถึงแล้ว” เกียร์บอกคนตัวเล็ก
“ครับ”
“พร้อมยัง?”
“คะ..ครับ”
“หวัดดี พาสมาชิกใหม่มาหา” เกียร์เปิดประตูแล้วทักคนข้างใน
“สวัสดีครับ” นายน์เอ่ยทักคนในห้องเมื่อเกียร์ดึงเขาเข้ามา
“เฮ้ย! นายน์ สถาปัตป่ะ?” ผู้ชายผมสีแดงคนหนึ่งเอ่ยถาม
“อ่าาา.. ใช่”
“โหห... เห็นลงเพจคิ้วท์บอยมาหลายรอบแล้วไม่เคยเจอตัวจริงซะที กูชื่อเชน อยู่รัฐศาสตร์ปีสาม”
“งั้นแนะนำตัวกันเองเลยแล้วกัน พี่ไปละ” เกียร์บอกแล้วเดินออกจากห้องไป
เชนพานายน์ไปแนะนำกับอีก2คนจนรู้จักกันดี
ในห้องรวมเขาด้วยก็มีแค่ผู้ชาย 4 คนเลยสนิทกันเร็ว
อีกสองคนคือ ฟิว ศิลปกรรม ปีสอง กับ ริว บริหารปีสอง
ทุกคนดังมาจากเพจคิ้วท์บอยของมหาลัย
แต่คิ้วท์บอยของพวกคณะแพทย์ เภสัช ฑันตะหรือคณะที่เรียนหนักๆ ไม่ได้มาเพราะละครนี้จะต้องใช้เวลาซ้อม 3 เดือน เดี๋ยวจะไปกระทบกับการเรียนของพวกสายสุขภาพ
ตอนนี้นายน์รู้จักคิ้วท์บอยแล้วนะ หลังจากที่แจมพูดกรอกหูเขามาสามวันเต็มๆ
‘ แต่ทำไมเพจนี้ถึงเอารูปคนอย่างเขาไปลงล่ะ ’นี่เป็นคำถามที่แจมไม่เคยตอบเขาเลยสักครั้ง
“หวัดดี พาสมาชิกคนสุดท้ายมาแล้ว” เสียงพี่เกียร์ดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของคนที่นายน์ไม่อยากเจอที่สุด
สิงห์ เศรษฐศาสตร์กับละครของคณะนิเทศอีก 3 เดือนข้างหน้า...
ไม่เอาแล้ว...
ไม่เอานาฬิกาแล้วก็ได้...
ปิงมาพาเขากลับไปที...
*******************
มาต่อแล้วน้าา
นายน์เริ่มงอแงแล้ว 5555+
อิสิงห์ค่าตัวแพงมาก ต้องทำใจ นางยังไม่ได้พูดสักประโยค
- รักคนอ่าน -