[ต่อจากข้างบน]
ผ้าขนหนูผืนสีขาวยังถูกเตรียมไว้ให้ผมอย่างดี มันต้องเอาผ้าโชกเหงื่อผมกลับบ้านทุกวันกระเป๋าไม่เหม็นบ้างเหรอวะ
คีย์มันเอามาแต่กระเป๋าใบสวยใบเดียว ไม่เหมือนผมที่เป็นกระเป๋ากีฬาโดยเฉพาะ
ผมหยิบเสื้อยืดที่เตรียมมาเข้าไปเปลี่ยน ผมไม่ชอบเอากระเป๋าเข้ามาด้วยไม่อยากให้มันเปื้อน มีคนมาดูก็ดีอย่าง
ใช้ให้มันเฝ้าได้
เสียงเตือนจากโปรแกรมโปรดดังขึ้น ผมขมวดคิ้ว เพ่งมองภาพตรงหน้า
รูปตึกต้องแสงอาทิตย์เห็นเป็นแค่เงา ไม่มีรายละเอียด
“บ้านของฉัน”
pai_patdanai เฮ้ย นี่มันคณะเรา
Keepaneyeonyo คณะเราต่างหาก @ pai_patdanai
pai_patdanai เรียนอยู่ที่นี่?
keepaneyeonyou ถูกต้อง @ pai_patdanai
pai_patdanai เราก็เรียนที่นี่ อยู่คณะเดียวกัน มหาลัยเดียวกันเหรอ โลกกลมเป็นบ้า
keepaneyeonyou ^^ @ pai_patdanai
pai_patdanai ชื่ออะไร เรียนภาคอะไร ปีไหน เฮ้ย เราต้องรู้จักกันแน่ๆ ตื่นเต้น ๆ ไม่คุ้นชื่อเราเลยเหรอ
keepaneyeonyou ^^ @ pai_patdanai
pai_patdanai เอาแต่ยิ้ม ตอบมาก่อน
keepaneyeonyou ไปแล้ว เพื่อนเรียก @ pai_patdanai
คนที่ผมชื่นชอบอยู่คณะเดียวกัน ข่าวดีสุดๆ
“ช้าฉิบหาย กูจะแดกลูกบาสแทนข้าวแล้วนะมึง สัสให้พวกกูนั่งรออยู่ได้”
“โทษทีพี่ ไปๆ เดี๋ยวผมเลี้ยงเองมื้อนี้”
“มึงพูดเองนะ เฮ้ย ไอ้ไผ่จะเลี้ยง ใครจะไปล้มทับมันตามมา” ไอ้พี่ฟิล์มตะโกนลั่นสนามบาส สมควรจะเลี้ยงมันอยู่ไหม
ไม่มีเลยความเกรงใจน้องนุ่งสักนิด
“ไผ่ขวนคีย์ด้วยไหม” ไอ้คนฝ้ากระเป๋าผมทำตาปริบๆ มันโง่จริงหรือแกล้งโง่วะ
“กูชวนหมดนั่นแหล่ะ ไปไม่ไปก็ตามใจมึง” ผมหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายบนไหล่
“น้องคีย์เบื่อรถเก๋ง อยากตื่นเต้นเร้าใจ ซ้อนมอไซด์พี่ไปได้นะจ้ะ” พี่เฉินเซ็นเตอร์ของทีม ยืนส่งยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยให้คีย์
“ให้ผมบอกพี่ปักเป้าให้ไหม”
“ไอ้ห่าไผ่ มึงจะพูดถึงของสูงทำไมวะ นิสัยเสียนะมึง” พี่เฉินเดินหน้าเซ็งตามก้นพี่ฟิล์มไป
“ไปได้แล้ว” ผมลากแขนไอ้ตัวบาง ที่สมาชิกทีมก็ไม่ได้เป็นแต่โผล่มาเกือบทุกวัน
หงุดหงิดที่มันนั่งให้คนอื่นแทะโลมอยู่ได้
ผมมัวแต่โมโหจนลืมถามคนในกลุ่มว่ามีใครรู้จักคนใช้แอคเค้าท์ keepaneyeonyou บ้างไหม
ลืมไปทั้งๆ ที่เคยตื่นเต้นนักหนาแค่ทางโน้นอัพรูปขึ้นอินสตาแกรม
วันนี้เป็นวันที่ได้เข้าใกล้เขาอีกนิด แต่..ผมดัน ลืม
“พอได้แล้วมึงจะดื่มแข่งกับพี่ฟิล์มมันทำไมคนละชั้นเลย” ผมดึงแก้วเบียร์ออกจากมือคีย์
มันเริ่มคอพับคออ่อนมาสักพัก เสียงอ้อแอ้เต็มที แต่ดันไม่ยอมแพ้ ไอ้พี่ฟิล์มก็ท้าอยู่ได้
“พี่แทนผมพาคีย์มันกลับก่อนนะท่าจะไม่ไหวแล้ว” ผมหยิบเงินพันห้าออกจากกระเป๋าส่งให้พี่แทน
“ฝากพี่จัดการให้ด้วย ขาดเหลือยังไงเดี๋ยวค่อยว่ากัน”
“เฮ้ยไม่ต้อง ไอ้ฟิล์มมันพูดเล่นใครจะให้น้องเลี้ยงวะรู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น มึงกลับเถอะ ดูไอ้คีย์ด้วย”
“ครับ” ผมรวบกระเป๋าสองใบขึ้นใส่บ่า จับมันลุกขึ้นยืน ให้มันคล้องคอผมไว้ ตัวมันเบากว่าที่คิด นี่ขนาดไม่ค่อยมีสติแล้ว
“คีย์ตื่น ถึงหอมึงแล้ว” ผมทั้งเรียก ทั้งเขย่า นอกจากเสียงอืออาแล้ว ก็ไม่มีทีท่าว่ามันจะรู้สึกตัว
ห้องมันหมายเลขอะไรวะ เพื่อนมันผมก็ไม่ค่อยรู้จัก เวลามันมาหามันก็ฉายเดี่ยว แล้วจะเอามันไปไว้ไหนดี
พามันกลับหอก่อนแล้วกัน ผมไม่เมาก็จริงแต่ใช่ว่าจะไม่มึน โดนไปหลายแก้ว
ผมขับรถกลับมาที่หอตัวเอง ประคองกึ่งลากกึ่งอุ้มมันจนถึงห้อง
เปิดประตูได้ก็ทิ้งมันลงบนเตียง แม่งไม่มีสติสักนิด
ผมคว้าผ้าเช็ดตัว เสื้อผ้าเดินเข้าไปอาบน้ำ กะว่าออกมามันคงพอรู้สึกตัวบ้าง
แต่เปล่าเลย ผมทิ้งมันไว้ยังไง ออกมามันก็กองอยู่สภาพนั้น
ผมจับมันพลิกตัวให้นอนหงาย ปลดกระดุมเสื้อมันออกก่อนจะลอกคราบจนเหลือแต่กางเกงใน
ทำไมผมต้องกลืนน้ำลายด้วยวะ เชี่ย ผู้ชายเหมือนกัน
จากที่คิดจะให้มันนอนทั้งแบบนี้ ต้องรีบวิ่งไปหาเสื้อกับกางเกงมาใส่ให้
จับตรงไหนก็ลื่นมือ ทำไมผิวมันสวยขนาดนี้วะ ผมมองแขนตัวเองต่างกันฉิบหาย
ผมยกเอวมันขึ้นเพื่อสอดกางเกงเข้าไป เวรเอ๊ย เอวมันคอดผิดผู้ชาย ผู้หญิงบางคนยังไม่ได้อย่างมันเหอะ
มองดูใกล้ๆ ถ้าจับมันใส่วิก ผมคงนึกว่าผู้หญิง ขนตางอน จมูกรั้น ปากบางสวย เอาใจก็เก่ง
เชี่ย แล้วผมจะมานั่งชมมันอยู่ทำไมวะ นอน นอน
ผมปิดไฟก่อนล้มตัวลงนอน พยายามให้ห่างมันมากที่สุด แต่เตียงขนาดห้าฟุตมันก็ไม่อำนวยเท่าไหร่
“อืออ” คีย์ป่ายมือไปรอบๆ เหมือนหาอะไรสักอย่าง สุดท้ายมาแปะอยู่บนแขนผม มันยิ้มดีใจเหมือนในที่สุดก็หาเจอ
มันพยายามดึงผมเข้าไปหา แต่แรงมันไม่มากพอทำให้ผมขยับได้ มันเลยขยับเข้ามาหาเสียเอง
เอาแขนกอดผม ขาป่ายขึ้นมาบนต้นขา หน้าซบลงกับอก มันครางเบาๆอีกครั้งเหมือนพอใจแล้วเงียบเสียงไป
ผมกลายเป็นคนมึน(เบียร์)ที่ควรนอนหลับแต่นอนไม่หลับ ตาค้าง ใจเต้นรัว
ไอ้คีย์มึงอย่าเอาเปรียบกูนอนสบายคนเดียวสิวะ ผมพยายามหาทางเขี่ยมันออกแต่ไม่เป็นผล
แขนขาอย่างกับคีมเหล็ก สุดท้ายผมเลยถอดใจ กอดมันแม่งเลย ไม่อยากถูกเอาเปรียบ
เออ แบบนี้ก็สบายดี ถึงใจจะยังเต้นรัว แต่ผมเริ่มง่วงขึ้นมาบ้างแล้ว
ราตรีสวัสดิ์ แต่...
ไม่รู้ผีตัวไหนเข้าสิง ผมก้มลงไปจูบหน้าผากมันสองทีติด ขนาดไม่อาบน้ำแม่งยังหอม
ลองแก้มนิดล่ะกัน เออก็ยังหอมอยู่ดี นิ่มด้วย ว่าจะหลับเลยตื่นขึ้นมาอีกหน ไล่หอมไล่จูบมันไปทั่วหน้า
เว้นริมฝีปากที่ยังใจไม่ถึง
ลูกชายผมเริ่มขยับ ชักไม่ได้การต้องหยุดก่อนที่จะคุมไม่ได้
สองครั้งแล้วที่คีย์สามารถปลุกลูกชายผมขึ้นมาถึงจะแค่งัวเงียตื่นไม่เต็มตาแต่ก็สร้างความประหลาดใจให้กับผม
ผมไม่ควรรู้สึกอะไรกับมัน แต่พักหลังนอกจากไม่รำคาญมันแล้ว ถ้ายอมรับกันตรงๆผมก็ชอบที่จะได้เห็นมันอยู่ข้างๆ
ตอนนี้ก็ชอบกอดจูบมันเพิ่มอีกอย่าง หรือจะได้มันเป็นเมียจริงๆ อย่างที่พวกนั้นมันชอบแซว
ผมถอนใจยาว พออะไรๆ มันเริ่มสงบ ผมก็พร้อมจะนอนเสียที แต่มาถึงขั้นนี้แล้วขอหน่อยเถอะนะ
ผมก้มลงไปจุ๊บปากบางเบาๆ ไม่กล้าประกบปากลงไป ไม่ใช่กลัวคีย์ตื่น ผมกลัวอย่างอื่นมันตื่นขึ้นมาอีก
กอดมันกระชับขึ้น พรุ่งนี้ค่อยถีบมันออกก่อนมันจะตื่นก็ได้ นี่คือสิ่งสุดท้ายที่ผมคิดก่อนจะหลับไป
“ไผ่ ไผ่” เสียงใสๆ กับมือเย็นๆ ที่แตะอยู่บนแขน ทำให้ผมงัวเงียตื่นขึ้น
เชี่ย เสือกตื่นหลังมัน ไอ้คีย์อาบน้ำเรียบร้อยใส่เสื้อผ้าชุดเดิมแต่หัวเปียกลู่
“เรากลับหอก่อนนะ ขอโทษที่มารบกวน” ผมพยักหน้าให้มัน พยายามจินตนาการว่ามันตื่นมาเจอผมอยู่สภาพไหนวะ
คงไม่ใช่สภาพกอดกันกลมเหมือนตอนก่อนนอนนะ เสียเหลี่ยมแย่
แต่ก็ยังดีที่มันรู้ว่ามารบกวนผม ไม่ร้องแรกแหกกะเชอว่ามาอยู่ห้องผมได้ยังไง
ผมมองนาฬิกาเพิ่งหกโมงเช้า ผมมีเรียนสิบโมง ยังนอนได้อีกหน่อย แต่ไหนๆ ก็ตื่นมาแล้วผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดู
ใครบางคนตื่นเช้าพอๆ กับผม รูปแสงอ่อนๆ ของแดดยามเช้า ฟุ้งกระทบผิวน้ำเป็นประกาย
“Start my new day with smile”
ทำไมสระน้ำมันดูคุ้นๆ ตาวะ
pai_patdanai ยิ้มได้แล้ว?
keepaneyeonyou ^^ @ pai_patdanai
pai_patdanai ที่ไหน? เราคุ้นๆ
keepaneyeonyou ไม่บอก ^^ @ pai_patdanai
pai_patdanai นึกออกแล้ว สระแถวหอใน อยู่หอเหมือนกันเหรอ เราก็อยู่
keepaneyeonyou ^^@ pai_patdanai
pai_patdanai ถามจริงเรารู้จักกันไหม
keepaneyeonyou ไม่บอก @ pai_patdanai
pai_patdanai อยากรู้จัก
keepaneyeonyou เราเป็นผู้ชายนะเผื่อยังไม่รู้ @ pai_patdanai
pai_patdanai รู้อยู่แล้วแต่ไม่เห็นเป็นไร อยากรู้จัก
keepaneyeonyou จีบเหรอ
@ pai_patdanai
ผมหยุดคิด ถ้าเป็นแต่ก่อนคงรีบพิมพ์ว่าใช่ แต่ตอนนี้เหลือแค่ความชื่นชม อยากเป็นเพื่อน
ความรู้สึกแอบชอบไม่หลงเหลือ มันหายไปไหนหมดวะ
pai_patdanai อยากเป็นเพื่อน
keepaneyeonyou ว้าเสียดาย มีแฟนแล้ว? @ pai_patdanai
pai_patdanai ยัง แต่ก็มีคนที่คิดว่าอาจจะชอบ
keepaneyeonyou ดีใจ ^^ @ pai_patdanai
pai_patdanai หา!!
keepaneyeonyou หมายถึงดีใจด้วย @ pai_patdanai
pai_patdanai ขอบคุณ
keepaneyeonyou ^^
เป็นการตอบโต้ที่ยาวเกินกว่าจุดประสงค์จริงของแอฟรูปภาพ แต่ผมไม่คิดจะขอช่องทางการติดต่ออื่นอีกแล้ว
ไม่รู้ความรู้สึกมันชัดเจนตั้งแต่ตอนไหน ว่าผมเริ่มหันมามองคนที่อยู่ข้างๆ มากกว่าคนที่ผมเฝ้ารอผ่านหน้าจอโทรศัพท์
คีย์ แค่นึกถึงมันผมก็ยิ้มได้แล้ว
“ตกลงมึงสองคนนี่ยังไง” พักนี้ผมกับคีย์ไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ
“อะไร” ผมทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“มึงไม่ต้องมาทำเนียน ตกลงมึงเป็นอะไรกัน ขอความชัดเจนให้พวกกูหน่อย” พี่ฟิล์มอาวุโสของกลุ่มเป็นตัวแทนซักฟอก
“ก็เป็นอย่างที่เห็น”
“แทงกั๊กนะมึง ไอ้คีย์มึงเลิกชอบมันเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวกูหาให้ใหม่ ไม่ชอบพวกไม่ชัดเจน”
อ้าวไอ้พี่ฟิล์มหาเรื่องให้ผมซะแล้ว
“ไม่เอา เอาไผ่คนเดียว” ผมหันไปมองหน้าคีย์ มันก็ส่งยิ้มหวานจ๋อยมาให้
“คนนึงก็ไม่ชัดเจน อีกคนแม่งก็ออกนอกหน้า เออกูไม่เสือกเรื่องของพวกมึงแล้ว ไอ้คีย์อย่ามาร้องไห้ให้กูเห็นนะโว้ย”
“ไม่ร้องหรอก เนอะ” มันมีหน้าหันมาพยักเพยิดกับผม ไม่รู้ไปเอาความมั่นใจมาจากไหน ผมยังไม่เคยบอกว่าชอบมันสักคำ
ทำตีมึนแบบที่ไอ้พี่ฟิล์มมันว่า แต่ไม่ใช่ว่าผมจะแทงกั๊กนะครับ แค่เขินตัวเอง พูดไปซะเยอะว่าไม่ชอบ รำคาญมัน
จะคืนคำเร็วก็ใช่เรื่อง
“คืนนี้ไปค้างห้องกูไหม” ผมชวนมัน หลังจากแยกย้ายกับคนอื่นๆ แล้ว
“ไม่เอาหรอก เดี๋ยวมีคนแอบขโมยหอม” เชี่ย มันรู้ได้ยังไงวะ
“งั้นหอมตรงๆ เลยไม่ขโมย” ไหนๆ มันก็รู้แล้วนี่ครับ ผมดึงมันมาหอมแก้มเข้าไปฟอดใหญ่
“ไผ่” มันประท้วง หันไปมองนอกรถเลิกลั่ก
“ไม่มีใครเห็นหรอก ว่าไงไปหรือเปล่า”
“ห้ามเกเรนะ สัญญาก่อน”
“อืม”
“งั้นไปก็ได้” ต้องว่าง่ายๆ อย่างนี้สิถึงจะน่ารัก
ผมดึงมันมานอนกอด คิดไปคิดมาเรื่องราวมันเปลี่ยนเร็วเกินไปหรือเปล่า
เหมือนผมเพิ่งรู้สึกรำคาญมันอยู่หยกๆ จู่ๆ ก็อยากอยู่ใกล้ จู่ๆก็เลิกสนใจคนที่เคยสนใจ ตบท้ายด้วยการมานอนกอด
อย่างที่เห็น เฮ้อ มันคงถูกกำหนดเอาไว้แบบนี้แล้วมั้ง
“คิดอะไรอยู่”
“คิดเรื่องมึง”
“คิดว่าไง” มันขยับตัวขึ้นมาให้หน้าอยู่สูงระดับเดียวกับหน้าผม
“คิดว่ากูชอบมึงหรือเปล่า” มันยิ้มเขิน แก้มแดงไปหมด
“แล้วชอบไหม”
“อืม”
สั้นๆ ง่ายๆ ก็ผู้ชายกับผู้ชาย จะให้ผมพูดอะไรครับ จะให้มาบอกรักกันหวานแหววก็ทำไม่ลง
แค่ตัดสินใจจะคบกับมัน ก็แปลกใหม่พอแล้ว
“ไผ่” มันทำหน้าดีใจ อารมณ์เหมือนกำลังฟินกระจาย ยกมือขึ้นคล้องคอผม
“งั้นเราคบกันเหรอ” คีย์เป็นฝ่ายถามผมขึ้นมา
“อืม” สงสัยคำตอบคงถูกใจคีย์มาก มันยื่นหน้ามาจุ๊บผมซ้ำๆ พอผมจะไล่ตามเพื่อปลี่ยนจุ๊บให้เป็นจูบมันกลับดันนหน้าออก
“เป็นแฟนกันใช่เปล่า”
“เอ่อ”
“พูดไม่เพราะเลย” มันทำหน้ายู่ ผมหมั่นไส้เลยก้มลงไปดูดปากมันเล่น คราวนี้ได้จูบจริงสมใจ”
“ทำไมชอบเราล่ะ”
“ไม่รู้ อย่ามาถาม”
“นอนได้แล้ว ถ้าไม่อยากให้เกเรก็รีบๆ หลับไปซะ” ผมไล่มันเสียงห้วน ไม่ได้โกรธหรอกครับ
แค่ของบางอย่างมันจะขึ้น เลยต้องปราม(ตัวเอง)ไว้ก่อน
“แต่ให้รอดแค่หนนี้หนเดียวนะ คราวหน้าห้ามมาขอแบบนี้อีก” ผมกระซิบคนที่รีบเข้ามาซุกอกผม
ทำเป็นหลับตาปี๋
“อื้อ คราวหน้าจะให้ไผ่กดนะ คีย์จะได้เอาไปคุยได้” ดูมันพูดครับ หลบหน้าหลบตาแต่ทำเป็นปากดี
“เอาไปคุยพรุ่งนี้เลยไหม” ผมแกล้งล้วงมือไปในเสื้อยืดตัวใหญ่ของผมที่คีย์สวมอยู่
“ไม่อาวววว คราวหน้าก่อนนะ ให้คีย์เตรียมใจก่อน”
“พูดแล้วนะห้ามเบี้ยว” ผมขู่สำทับ กดปากลงบนขมับหอมๆ ก่อนหลับตาตามมันไป
ไม่ได้ใจดีอะไรหรอก ผมก็ต้องขอเวลาไปศึกษาเหมือนกัน บอกตรงๆ กอดจูบพอไหว
ไอ้อย่างอื่นต้องขอศึกษาก่อนว่าเขาทำกันยังไง เคยแต่ได้ยินยังไม่เคยเห็น กลัวจะทำมันเจ็บตัว
“คีย์ไปเรียนชั่วโมงเดียว ไผ่รอด้วยนะห้ามไปสนามก่อน” คีย์สั่งผมซ้ำเป็นหนที่สอง กลัวจริงเรื่องผมจะทิ้งมันไว้
“พูดมากเดี๋ยวจะทิ้งจริงๆ”
คีย์แลบลิ้นให้ผม ก่อนจะวิ่งออกไป อย่างนี้ล่ะครับมัวแต่พูดมากเดี๋ยวได้เข้าเรียนไม่ทันกันพอดี
“ไผ่ ไผ่”
ผมยกมือขึ้น โบกไล่คนที่ไม่ยอมไปเสียที วิ่งไปแล้วก็ยังหยุดหันมาเรียกผมอีก
“แชะ” มันผิดเวลาไหมนี่ มาถ่ายรูปอะไรตอนนี้
มันลดมือถือลง ส่งยิ้มกว้างมาให้ผม
“คีย์รักไผ่น้า” คีย์ตะโกนเสียงดังก่อนวิ่งขึ้นตึกเรียน ทิ้งให้ผมยืนอายอยู่คนเดียว
อีกครึ่งชั่วโมงกว่าคีย์จะเลิกเรียน ผมหยิบมือถือขึ้นมาเปิดดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย
เสียงสัญญาณการอัพเดทแจ้งเตือนเข้ามา
ผมกดเข้าไปดู
กดออกมา
และกดเข้าไปดูอีกครั้ง
นั่งกระพริบตาจนมั่นใจว่ารูปตรงหน้าเป็นรูปนั้นจริงๆ
รูปเงาของผู้ชายที่ยกมืกยื่นไปข้างหน้า มีแสงอาทิตย์ส่องอยู่ด้านหลัง
คำบรรยายที่ผมอ่านวนไปวนมาเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้
“ยอมรับไหมว่าสนใจเราก่อน”
“ Keep an Eye on You”
“ไอ้คีย์ ไอ้คนเจ้าเล่ห์ ทำไมผมไม่เคยสังเกตชื่อแอคเค้าท์มันวะ
Keep an Eye on You = KEY
ผมชอบคนๆ เดียวกัน แม่งว่าแล้วเชียวว่าไม่เคยบอกรักมัน แต่ทำไมมันไม่ถามผมสักคำ
เสือกชิงกึ่งสารภาพกับมันไปตั้งนานแล้ว มันน่าไหมล่ะ มันควรจะโดน ต้องโดนให้หนัก ผมคาดโทษมันไว้ในใจ
แต่ก่อนอื่น ผมต้องทำบางอย่าง
Pai_patdanai ยอมรับก็ได้ไอ้ตัวแสบ
Keepaneyeonyou หนีเราไม่พ้นหรอก หันไปทางไหนก็เจอ^^ @pai_patdanai
Pai_patdanai ลงมาเจอเดี๋ยวนี้เลย
Keepaneyeonyou ทนไม่ไหวแล้วเหรอ
@pai_patdanai
Pai_patdanai อยากรู้ก็ลงมา
เงียบไม่มีข้อความอะไรตอบกลับมา ผมหัวเราะคิดไปคิดมาผมก็โง่เอง มีหลายครั้งที่คีย์อัพรูปและคำบรรยาย
ที่เกี่ยวเนื่องกับเหตุการณ์ของเราแต่เพราะไม่เอะใจ ไม่คิดว่าจะเป็นมันถึงไม่เคยรู้ตัว
ไม่โกรธมันหรอกครับที่ไม่บอก หมั่นเขี้ยวมากกว่า
ผมเปิดอากู๋ค้นหารูปบางอย่าง ก่อนอัพรูปขึ้นอินสตาแกรมผมเอง แถมแท็กไปให้ด้วยกลัวไม่เห็น
รอไม่นานเหยื่อก็มาติดกับ
Keepaneyeonyou ( > <) บ้า!!!
“ฮ่าๆๆ”
อยากรู้เหรอครับว่าผมอัพรูปอะไร อืม....
ผมอัพรูปกล่องเล็กๆ ที่มีหลายซองอยู่ข้างใน กล่องเดียวไม่พอผมเลือกรูปหลายๆ กล่อง
ไอ้ตัวดีมันจะได้รู้ว่าโทษมันหนักแค่ไหน อยากหลอกผมดีนักคืนนี้เจอดีแน่
Keep an
Eye on
You ผมจะกอดมันไว้ไม่ปล่อยเลย
..........................................................END........................................................................
Edit** แก้ไขตอนท้ายนะคะ เฉลยไปเลยว่ารูปอะไร เดากันออกแล้วเนอะ ^^
หัวข้อ: {เรื่องสั้นจบในตอน} ♥ My Friend The Series ♥ [ เด็ดที่ 4 ] 04/04/16 P.2 (อ่าน 123116 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก