ภาครักนี้...พี่กะน้อง (ภีม&เจ้านาย) -End-
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ภาครักนี้...พี่กะน้อง (ภีม&เจ้านาย) -End-  (อ่าน 54565 ครั้ง)

ออฟไลน์ เขียนสือ

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 216
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +65/-1
    • เขียน'สือ
ข้อตกลงในการเข้ามา  กรุณาอ่านทุกท่าน
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย
หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบน
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง
บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้
เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด  คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่น ช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆ ก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเอง
เพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง
ส่วนการพูดคุยนั้น  ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้
หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชาย
เข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
5.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
6.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ยกเว้นแนะนำนิยายหรือเรื่องราวที่อยากให้เพื่อนๆตามไปอ่านแล้วขอมาลงไม่สะดวก และช่วยกรุณาโพสลิงค์ที่บอร์ดนั้นกลับมาที่เวป http://www.thaiboyslove.com แห่งนี้ด้วยนะครับ เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับ
7.ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บเพจนี้ เกิดจากการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และ ไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรองด้วยตัวเอง
8.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
ให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่า
แล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ด
เป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
9.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
10.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
อ่านเพิ่มเติม ที่นี่เจ้าค่ะ : http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



นิยายเรื่องนี้เป็นรุ่นลูก ภาคต่อมาจากเรื่อง 'คุณเมียภาคบังคับ' นะคะ

ถ้านักอ่านท่านใดยังไม่เคยได้อ่านหรือกลัวจะอ่านเรื่องนี้ไม่รู้เรื่องก็เชิญไปอ่านรุ่นพ่อแม่ก่อนได้เลยจร้า
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 09-07-2016 00:39:42 โดย Mimzmie »

ออฟไลน์ เขียนสือ

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 216
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +65/-1
    • เขียน'สือ
 

09/02/59   

 

ภาครักนี้...พี่กะน้อง / ภาคเรียนที่หนึ่ง

(ภีม & เจ้านาย)

 

 

ไม่ว่าน้องภีมของพี่จะเป็นยังไง พี่เจ้านายคนนี้ก็ยังคงรักน้องเสมอและจะรักตลอดไป

พี่ขอสัญญาว่าต่อให้ฟ้าจะถล่ม ดินจะทลาย ถ้าไม่ใช่น้องภีมที่จะมาเป็นเจ้าสาว(?)ของพี่แล้ว

พี่ก็จะไม่ขอรักใครอีกต่อไป...พี่สาบาน.....เปรี๊ยง!!(เฮ้ยๆ เจ้านายแกอย่าสาบานเลย...เดี๋ยวน้ำท่วมโลก)

 

 

 

#

ภีม :: พีรภัทร อัครจินดากรณ์

ลูกชายฝาแฝดคนกลางของเจ้าสัวณัฐภาสและคุณพัสกร อัครจินดากรณ์

เจ้าของธุรกิจค้าเพชรพลอยข้ามชาติแห่งประเทศไทยรายแรกของประเทศ

และยังมีธุรกิจโรงแรมหกดาวในเครือ 'จินดากรณ์' อีกหลายแห่งทั่วประเทศ

 มีพี่น้องทั้งหมด3 คน เป็นแฝดพี่และแฝดน้องของตนสองคนกับน้องสาวคนสุดท้องอีกหนึ่งคน

 

 

 

#

เจ้านาย :: ชลธาร ยศวโยธิน

ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนโตของคุณป๋าเจ้าคุณ เจ้าพ่อสถานบันเทิงขนาดใหญ่

ที่มีทั้งไนท์คลับและสนามแข่งรถเถื่อนในแหล่งท่องเที่ยวตามหัวเมืองใหญ่อย่างกรุงเทพฯและภูเก็ต

กับคุณธารา ยศวโยธินที่นั่งแท่นดำรงตำแหน่งประธานบริษัทไทยมุกงามอยู่ในขณะนี้

 

 

 

 

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

มาแล้วจร้า 'ภาคลูก' เรื่องแรกขอเจิมด้วยคู่ที่คุณก็รู้ว่าใครกันดีกว่านะคะจะได้ไม่ต้องลุ้นกันมาก...ฮ่าๆ

ตามกติกาคะ มี่จะลงตามความสนใจและความเรียกร้อง(?)ของประชาชน(?)คนอ่านที่น่ารักทุกคนนะคะ

เม้นๆ กันเข้าไว้ เม้นเยอะมาไว เม้นน้อยไอ้มี่ติสแตก...กลับเข้าสู่สภาวะดองยาวววววว......แล้วเจอกันค่ะ!!!

ออฟไลน์ เขียนสือ

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 216
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +65/-1
    • เขียน'สือ
 

13/02/59
 
 
ภาคเรียนที่หนึ่ง...บทนำ
 
 
 
 
#
 
 
      เป็นเวลาห้าปีที่แล้ว ตั้งแต่เจ้านายและแฝดสามเรียนจบการศึกษาระดับมัธยมต้นที่โรงเรียนนานาชาติ
ในจังหวัดบ้านเกิดในปีเดียวกันและโรงเรียนเดียวกันแล้ว น้องภีมฝาแฝดคนกลางสุดที่รัก ว่าที่เจ้าสาว(?)
ในอนาคตของพี่เจ้านายคนนี้ก็เลือกที่จะเดินทางไปเรียนต่อในชั้นมัธยมปลายที่ประเทศสหรัฐอเมริกาเพราะ
น้องภีมสอบติดโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งที่ดีที่สุดของที่นั่นได้
 
       ทั้งที่การเรียนในระดับชั้นมัธยมปลายที่นั่นก็ใช้ระยะเวลาแค่สามปีในการจบการศึกษาเหมือนกัน แต่นี่
ก็ปาเข้าไปตั้งห้าปีแล้วนะ...ห้าปีแล้ว!!! ทำไมน้องภีมสุดสวาทขาดใจของเขาถึงไม่ยอมกลับมาบ้านเกิด
เมืองนอนที่แสนอบอุ่นอย่างประเทศไทยสักที หรือว่าน้องนาง(?)หลงแสงสีหลงวัฒนธรรมของเมือง
มหาอำนาจของโลกอย่างประเทศนั้นจนลืมพี่เจ้านายสุดหล่อว่าที่เจ้าบ่าว(?)ในอนาคตของตัวเองไปแล้ว
อย่างนั้นหรือ.....
 
 
       .......พูดแล้วอยากจะร้องไห้ (แต่ต้องแอบปาดน้ำตาเบาๆ....เดี๋ยวเขาจะหาว่าพี่ไม่แมน) เฮ้ออออ....
 
 
 
 
 
 
_______________________________________________________________TBC.

ออฟไลน์ Forever_Love

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 327
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +39/-2
สงสัยน้องภีมสุดสวาทขาดใจของพี่เจ้านายกำลังฟิตหุ่น
เพื่อกลับมาเป็นเจ้าบ่าว เอ๊ยยย เป็นเจ้าสาวอยู่นะลูก อิ อิ
อยากอ่านรุ่นลูกต่อแล้วคนเขียนกลับมาต่อไวๆนร้า  :mew1: :mew1:

ออฟไลน์ เขียนสือ

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 216
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +65/-1
    • เขียน'สือ
14/02/59

 
ภาคเรียนที่หนึ่ง...บทที่หนึ่ง
 
 
 
 
 
       เพี๊ยะ!!
 
       เสียงฝ่ามือกระทบเนื้อดังลั่นจนนักศึกษาที่เป็นลูกค้าในร้านกาแฟข้างตึกคณะบริหารแห่งนี้ต่างก็ได้ยินกันอย่างทั่วหน้า
ชัดทั้งภาพและเสียงเต็มสองหูสองตา ก่อนที่สถานะการณ์จะกลับสู่สภาวะปกติเมื่อฝ่ายหญิงที่เป็นคนลงฝ่ามือ เดินฟึดฟัด
ออกจากร้านไปอย่างหัวเสียทิ้งไว้แต่คู่กรณีฝ่ายชายที่กำลังยืนซี๊ดปากดูดนมเย็นสีชมพูอยู่ที่เดิมอย่างสบายใจ(?)
.
.
.
       "มาแล้วโว้ยย!! มาแล้ววว...ไอ้นายมันกลับมาแล้วโว้ยยย...." เสียงโห่ร้องต้อนรับ(?) ชายหนุ่มหน้าหวาน
รูปร่างบางสูงโปร่งจมูกโด่งผิวขาวจ๊วะ ที่กำลังเดินหน้ายุ่งดูดนมเย็นสีชมพู(ยังไม่หมดอีก?) เข้ามาในคณะ
ของตัวเอง หลังจากที่ถ่อเอาหนังหน้าสวยๆที่แม่ให้มาไปรับฝ่ามืออรหันต์ของคู่นอนคน(ที่เก้า)ล่าสุดของตนถึง
คณะบริหารของแม่สาวอกอึ๋มคนนั้น ซึ่งเป็นการเดินทางที่ช่างแสนยาวไกลเสียเหลือเกิน เพราะคณะบริหา
สุดไฮโซนั่นตั้งอยู่ในโซนหน้าของมหาวิทยาลัย  ซึ่งแตกต่างจากคณะประมงของเขาที่เหมือนพวกเด็กดอย
หลังเขาก็ไม่ปาน เพราะตั้งอยู่ในส่วนลึกท้ายสุดขอบเนื้อที่ของมหา'ลัยเลย...กันดารจริงจังเถอะพ่อคุณเอ้ย!!!
 
       "เป็นไงบ้างว๊ะไอ้นายตกลงแล้วน้องน้ำหวานสุดสะบึมเขาเรียกมึงไปหาทำไม? หรือจะเรียกไปนัดเวลา
กินตับรอบต่อไปอย่างที่พวกกูคิดไว้รึเปล่าว๊ะ?" พวกเพื่อนๆในคณะของชายหนุ่มแย่งกันรุมถามด้วยความ
อยากรู้อยากเห็นจนไม่ทันได้สังเกตุรอยแดงรูปฝ่ามือที่ขึ้นโชว์หลาอยู่บนแก้มซีกซ้ายของเพื่อนเลย เพราะ
น้องน้ำหวานสุดสะบึมที่พวกเขาพูดถึงกันอยู่นี่ คือดาวคนล่าสุดของคณะบริหารสุดไฮโซที่โดนไอ้หนุ่มหล่อ
หน้าหวานเสียยิ่งกว่าผู้หญิงประจำคณะประมงสุดโลโซของพวกเขาสอยมาเสียบได้ในที่สุด จึงเป็นเหตุให้
บรรดาหนุ่มกากๆเกรียนๆในคณะประมงแห่งนี้อิจฉาไงครับ
 
       "กินตับบ้านลุงพวกมึงดิ! แมร่ง! เจ๊แกเรียกกูไปกินตบชัดๆ เนี่ยๆ พวกมึงแหกตาดูกันบ้างสิครับ เห็นไหม
ว่ารอยมือเจ๊แกประทับอยู่เต็มแก้มกูเลยเนี่ย!! เชี่ย!! ไม่รู้ที่บ้านเจ๊แกให้แดกอ้อยแดกกล้วยเป็นอาหารหลักรึไง
ถึงได้แรงช้างขนาดนี้...กูเจ็บชิบหายเลย..สาดดด" ชายหนุ่มชี้หลักฐานซึ่งเป็นรอยฝ่ามือให้เพื่อนๆ ของตัวเองดู
พลางพูดบ่นอย่างหงุดหงิดเพราะเริ่มรู้สึกระบมแก้มข้างที่เพิ่งจะโดนตบขึ้นมาบ้างแล้วหลังจากที่ความชาก่อน
หน้านี้เริ่มจะหายไป
 
       'เจ้านาย' หรือ ยอดชายนายชลธาร ยศวโยธิน ลูกชายคนโตของป๋าคุณ เจ้าพ่อสถานบังเทิงที่เป็นเจ้าของ
ไนท์คลับและสนามรถเถื่อนในแหล่งท่องเที่ยวหัวเมืองใหญ่อย่างกรุงเทพฯ และภูเก็ตกับคุณธารา ยศวโยธิน
ที่นั่งแท่นดำรงตำแหน่งประธานบริษัทไทยมุกงาม แทนคุณนายมณีผู้เป็นยายของเจ้าตัวที่ได้วางมือจากธุรกิจ
ลงแล้ว
 
       ยิ่งโตมากขึ้นเท่าไรเจ้านายน้อยตัวแสบทายาทคนโตของป๋าคุณและแม่ธารจ๋าก็ยิ่งมีเค้าเหมือนกับธารา
ผู้เป็นแม่เพิ่มมากขึ้นทุกวันๆ จะเรียกว่ายิ่งโตยิ่งสวยเหมือนแม่ก็ว่าได้ แถมยังคงพกนิสัยความกากความเกรียน
ของป๋าคุณเจ้าสุดที่รักติดตัวมาเกินร้อยด้วยเช่นกัน ตอนนี้เจ้านายมีอายุครบยี่สิบบริบูรณ์แล้ว และกำลัง
ศึกษาอยู่คณะประมง สาขาวิชาวิทยาศาสตร์ทางทะเล ในมหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานครเมืองหลวง
ของประเทศไทย งานหลักคือการเรียนหนังสือให้จบปริญญาตามที่เคยสัญญากับพ่อแม่เอาไว้ ส่วนงาน
รองคือการคุมสนามแข่งรถเถื่อนสาขาใหญ่ในกรุงเทพฯ ตามคำสั่งของป๋าเจ้าคุณ เพราะถ้าไม่ทำก็ไม่มีเงินใช้ไง
(ป๋าบอกมาอย่างนั้น) ส่วนไนท์คลับที่เคยมีอยู่หลายสาขาที่กรุงเทพฯในอดีต ป๋าคุณของเขาก็ยุบมาเหลืออยู่
ที่เดียวแต่โคตรจะใหญ่ให้ไอ้เจ้าพระยาน้องชายคนรองของเขาดูแลอยู่ ส่วนไอ้เจ้าสมุทรน้องชายคนสุดท้องที่
เป็นฝาแฝดกับไอ้เจ้าพระยาก็ช่วยป๋าคุณดูแลกิจการและเรียนอยู่ที่ภูเก็ตบ้านเกิดโน่น
 
       "แล้วคราวนี้มึงโดนน้องมันตบมึงเรื่องอะไรวะอย่าบอกนะว่าน้องมันจับได้ว่านอกจากมันแล้วมึงมีกิ๊กซ่อน
เอาไว้อีกแปดคนอ่ะ" มอสหนึ่งในเพื่อนสนิททั้งสองคนของเจ้านายพูดเดา แต่ก็แม่เหมือนกับตาเห็น แต่เรื่องนี้
มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่อะไร เป็นเรื่องซ้ำๆ เดิมๆ ที่วนลูปซ้ำไปมาอยู่ในวงจรชีวิตของเจ้านายบ่อยๆ เองนี่แหละ
เพื่อนๆ ของเจ้านายถึงไม่ต้องใช้สมองคิดก็ตอบออกมาได้อย่างถูกต้องและแม่นยำ
 
       "เออ!! แถมแมร่งมันยังแช่งให้กูมีผัวอีกต่างหากเพราะมันบอกว่ากูเสือกหน้าสวยกว่ามัน แค่มันยอมนอน
กับกูที่เหมือนนอนกับทอมก็บุญนักหนาแล้วยังจะมาทำสันดานอย่างนี้ใส่มันอีก...มึงดู๊!! มึงดู..มันว่ากูซิแมร่ง!!
อย่าให้กูเจอข้างนอกนะมึง...พ่อจะให้เด็กที่สนามดักจิ้มแมร่ง!!!" เจ้านายเล่าให้เพื่อนฟังอย่างเข่นเขี้ยวเขี้ยวฟัน
เพราะยังไม่หายโกรธเรื่องที่โดนด่าว่าหน้าสวยเหมือนทอม...ทอมบ้านป้ามรึงจิ๊...จะเอาแท่งจิ้มจิ๊...มรึงได้อ่ะ...อีห่าราก!!!
 
       "กร๊ากกกก....น้องมันก็พูดถูกนิ!...กูบอกมึงแล้วไงว่าหน้าอย่างมึงไปเป็นผัวใครเขาไม่รอดหรอกไอ้นาย
กูว่ามึงเปลี่ยนจากมีเมียไปหาผัวเป็นของตัวเองดีกว่ารุ่งกว่าเยอะ!!! ฮ่าๆ" เลย์เพื่อนสนิทอีกคนของเจ้านาย
พูดไปหัวเราะไปอย่างสะใจ เมื่อได้ฟังสิ่งที่เจ้านายเล่า เพราะพวกเขาเคยบอกมันแล้วว่าหน้าสวยๆอย่างมันอ่ะ
ไม่เหมาะที่จะไปเป็นผัวของใครเขาหรอก ให้มันหาผัวเป็นของตัวเองดีกว่า เหมาะกว่าเยอะ...หมอเลย์ฟันดะ!!
 
       กลุ่มของเจ้านายมีทั้งหมดสามคนถ้วนรวมเจ้านายอยู่ในนั้นแล้วด้วย คนแรกคือตัวของเจ้านายเอง
ส่วนคนที่สองคือมอส และเลย์เป็นคนสุดท้าย มอสและเลย์เป็นเพื่อนเล่นและเพื่อนที่เรียนด้วยกันมา
ตั้งแต่เด็กเพราะพ่อแม่ของทั้งสองคนก็เป็นเพื่อนกันอยู่แล้ว พ่อของมอสและเลย์เป็นตำรวจยศใหญ่ด้วยกัน
ทั้งคู่ ส่วนแม่ๆ ก็เป็นแม่บ้านเหมือนกัน การที่มีมอสและเลย์เป็นเพื่อนทำให้กิจการสนามแข่งรถเถื่อนของ
เจ้านายอยู่รอดปลอดภัยและเคลียร์คดีได้ง่ายขึ้นเเมื่อเกิดปัญหาขึ้นมาจริงๆ เพราะมีพ่อของทั้งสองคนช่วย
เป็นเกาะป้องกันและคอยหนุนหลังให้อยู่.....งานนี้สบายบรื๋อสะดือโบ๋
 
       "โว้ยยย...กูไม่คุยกับพวกมึงแล้วไอ้ไอ้เพื่อนเชี่ย!!!" เจ้านายโวยพร้อมกับคว้ากระเป๋าเป้คู่ใจขึ้นสะพายไหล่
เดินหนีเสียงหัวเราะของสองเพื่อนซี้สองตัว ที่วันๆ ขยันจ้องแต่จะหาผัวแทนเมียให้เขาเสียเหลือเกินไอ้พวกเวร
...อย่างพี่เจ้านายคนแมน(?)คนนี้ไม้ต้องพึ่งใครหรอกว้อยเรื่องนี้อ่ะ เพราะพี่มีนายในดวงใจว่าที่เจ้าสาว(?)ของ
พี่อยู่แล้วโว้ยยย...คนอื่นก็แค่ค่าเวลาเท่านั้นเว้ยยยย....
 
       "เห้ย!! แล้วมึงจะไปไหนน่ะไอ้นาย" มอสตะโกนถามเจ้านายที่เดินไปถึงหน้าตึกคณะแล้ว
 
       "กล้บบ้านสิควาย!!! ไม่มีเรียนแล้วจะอยู่หาป้ามึงหรอ!!!" เจ้านายนายตะโกนบอกพร้อมกับชูนิ้วกลาง
เพื่อเป็นการอวยพร(?)ให้เพื่อนรักทั้งสองกลับบ้านอย่างปลอดภัยอีกหนึ่งดอก
 
       "ฮ่าาา / ฮ่าาา" มอสและเลย์พากันหัวเราะตัวงออย่างชอบใจ เมื่อเห็นหน้าเหวี่ยงๆ กับท่าทางหงุดหงิดของ
เจ้านายเพื่อนรัก
.
.
.
.
.
       เจ้านายขับรถกลับมายังสนามแข่งรถเถื่อนของตัวเอง ที่เป็นทั้งที่ทำงานและบ้านของตัวเองสนามแข่งรถ
ของเจ้านายก็เหมือนกับสนามเถื่อนทั่วๆไป ที่ไม่มีกฏกติกาใดๆ ผลแพ้ชนะและของเดิมพันไม่ว่าจะเป็นเงินทอง
ผู้หญิง ผู้ชาย และของมีค่าทั้งหลายจะขึ้นอยู่กับข้อตกลงในความพึงพอใจระหว่างตัวนักแข่งทั้งสองฝ่ายเอง
เว้นแต่ยาเสพติดและอาวุธสงครามเท่านั้นที่จะเอาเข้ามาเป็นของเดิมพันไม่ได้ โดยที่จะมีเจ้าหน้าที่ของสนาม
เป็นกรรมการทำการตัดสินให้อย่างยุติธรรมไม่ขึ้นกับฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งอย่างแน่นอน เพียงแค่คุณจ่ายค่าเข้า
สนามและทำตามกฏข้อตกลงของสนามเท่านั้น สนามแห่งนี้ก็จะเป็นเหมือนสรวงสรรวค์ที่มีพวกคุณเป็นเจ้า
ของร่วมกัน คุณจะทำอะไรก็ได้เมื่ออยู่ในสนามแห่งนี้ตามความต้องการเพียงแต่อย่าแหกกฏของสนามเป็นพอ
ความเร็ว ความท้าทายและความสะใจกำลังรอให้พวกคุณเข้ามาปล่อยเบรค กระทืบคันเล่งกันอยู่ที่นี่ไง!!!
 
       "เมื่อไหร่น้องภีมสุดที่รักจะกลับมาหาพี่สักทีละครับ พี่คิดถึงเราจนจะขาดใจตายอยู่แล้วนะ เราเคยรู้บ้างหรือเปล่า?"
เจ้านายคว้ารูปน้องภีมเด็กชายจ้ำม้ำตัวขาวแก้มยุ้ยลูกชายฝาแฝดคนกลางของเจ้าสัวณัฐภาสกับคุณพัสกร อัครจินดากรณ์
ที่นั่งแท่นตำแหน่งประธานบริหาร(เป็นเจ้าของร่วมกัน)กิจการค้าเพชรพลอยข้ามประเทศรายใหญ่ของประเทศไทย อีกทั้ง
ตระกูลนี้ยังเป็นเจ้าของโรงแรมหกดาวในหัวเมืองใหญ่และแหล่งท่องเที่ยวสุดยอดทั้งแปดสาขาในประเทศ แถมคุณพ่อณัฐภาสของน้องภีมสุดที่รักของเขายังติดหนึ่งในสิบมหาเศรษฐีตั้งแต่อายุยังไม่ถึงสี่สิบอีกต่างหาก...เป็นอะไรที่โคตรเจ๋งอ่ะ!!! 
 
       ตั้งแต่ภีมเดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศเมื่อห้าปีที่แล้ว ภีมก็ไม่เคยติดต่อกลับมาหาเจ้านายอีกเลย
แม้ว่าการสื่อสารในสมัยนี้จะก้าวไกลไปจนคนที่อยู่คนละซีกโลกก็สามารถมองเห็นหน้ากันได้เพียงแค่สไลด์ปุ่ม
โทรออกที่หน้าจอมือถือของตัวเองเท่านั้น แต่น้องภีมก็ไม่เคยทำเลย แถมในทุกๆครั้งที่เจ้านายติดต่อไปภีมก็
จะตัดสายทิ้งและบล็อคช่องทางติดต่อของเขาทั้งหมดทุกทาง มีเพียงแค่คนที่บ้านอัครจินดากรณ์อย่าง พ่อแม่
พี่ และน้องของภีมเท่านั้นที่จะติดต่อไปถามข่าวคราวได้บ้าง แต่เพียงแค่ภีมเห็นหน้าเจ้านายผ่านทางโทรศัพท์
ของพัสกรผู้เป็นแม่แท้ๆของเจ้าตัวเท่านั้น ก็ตัดสายทิ้งและไม่ยอมรับสายของพัสกรอีกเลย และเขาก็ทำได้เพียงแต่
แค่การเฝ้าภาวนากับฟ้ากับฝนให้น้องภีมสุดที่รักของเขากลับมาในเร็ววันเพียงแค่เท่านั้นเอง
 
 
       Tru...Tru...Tru...
 
       "ฮัลโหลว่าไงจ๊ะแม่จ๋า คิดถึงหนูหรอ ถึงได้โทรมาแต่วันอย่างนี้อ่ะ" เจ้านายกดโทรศัพท์รับสายแม่ธารจ๋าสุดที่รัก
ของเจ้าตัวที่โทรเข้ามาก่อนเวลาที่ปกติอย่างที่เคยโทรมาเช็คเขาอยู่ทุกวัน กับคนอื่นเจ้านายอาจจะดูห่ามๆ และหยาบคาย
ไปบ้างแต่กลับแม่ธารจ๋าสุดที่รักนั้นไม่ได้เลย เพราะคนนี้เขาคือที่สุดรักสุดบูชาอันดับหนึ่งในใจของเจ้านาย ชนะดันดับสอง
อย่างป๋าเจ้าคุณไปอย่างขาดลอย ส่วนอันดับที่สามในใจของเขานั้นจะเป็นใครไปเสียไม่ได้นอกจากน้องภีมแฝดกลางสุดที่รัก อันดับที่สี่ที่ห้าก็ไอ้เจ้าพระยา เจ้าสมุทรน้องชายฝาแฝดมหา(หมา)ประลัยของเขาไล่ตามลำดับลงมา
 
       ("น้องภีมกลับมาแล้วนะลูก น้องนายจะกลับมาบ้านวันไหนดีลูก") แม่ธารจ๋าของเจ้าตัวพูดบอกถึงประโยค
ที่เขารอฟังข่าวนี้มาตลอดห้าปีเต็มๆ มันเป็นอะไรที่ดีที่สุดไปเลยสำหรับเขา
 
       "แม่จ๋าเจอน้องแล้วหรอ น้องยังหน้ารักเหมือนเดิมมั้ยฮะ" เจ้านายถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นอย่างปิดไม่มิด
 
       ("เจอแล้ว น่ารักเหมือนเดิมเลย...หึๆ") ปลายสายบอกพร้อมกับหัวเราะหึๆ ปิดท้ายคำพูดอย่างมีเลศนัย
แต่ด้วยความดีใจเจ้านายจึงไม่ได้สนใจเสียงหัวเราะแปลกๆ ของแม่ตัวเอง
 
       "ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวหนูกลับคืนนี้เลยแม่จ๋า อาทิตย์นี้หนูไม่มีเรียนแล้ว แล้วเจอกันที่บ้านนะแม่จ๋าจุ๊บ!!!"
เจ้านายพูดบอก โดยไม่ลืมที่จะจุ๊บแม่ธารจ๋าของตัวเองเป็นการส่งท้ายก่อนวางสาย
 
       "อ๊ากกกก.....ดีใจจังเลยโว้ย!!!!" เจ้านายร้องตะโกนโวยวายเสียงดัง ก่อนที่จะทิ้งตัวนอนดีดดิ้นไปมาอยู่
บนเตียงนอนหลังใหญ่ของตัวเองด้วยความดีใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้เพราะเขาไม่รู้ว่าจะเอาอะไรจำนวน
มากมายแค่ไหนถึงจะพอเทียบเท่ากับความดีใจของเขาในครั้งนี้ดี หัวใจที่เคยห่อเหี่ยวเหมือนลูกโป่งโดนเจาะ
ลม อยู่ดีๆ ก็พองโตลุกขึ้นมาเต้นระรัวเป็นจังหวะแทงโก้ซะอย่างนั้น!!!
 
       "แล้วเจอะกันนะครับว่าที่เจ้าสาวสุดที่รักของพี่.....ม๊วฟฟฟฟฟฟ" เจ้านายพูดพร้อมกับกดจูบเด็กชายแก้มยุ้ย
ในกรอบรูปไม้สลักอย่างดีอยู่จ๊วฟใหญ่ ก่อนที่จะเอาไปตั้งวางไว้บนหัวเตียงตามเดิมและลุกไปจัดการเก็บของใช้ส่วนตัว
ลงกระเป๋าเป้ใบโปรด จองตั๋วเครื่องบินเที่ยวด่วนล่าสุด ปิดบ้านและเดินออกมาจะสั่งงานให้ลูกน้องคนสนิทที่ออฟฟิต
ให้ดูแลสนามแข่งรถของตัวเองให้สักสี่ห้าวัน เพราะลูกพี่เจ้านายสุดหล่อคนนี้จะกลับไปตามหาหัวใจดวงน้อยๆ ของตัวเอง
ที่บ้านเกิดเมืองนอน.....โฮะๆ
 
 
 
 
 
______________________________________________________________________________TBC.
Happy valentine's day ค่ะ!!!
มี่เอาตอนแรกมาเสิร์ฟให้ได้อ่านกันแต่เช้าเลยนะคะ เผื่อตอนเย็นไม่ว่าง(จะไปตามหาแมวต่อ)แหะๆ
ยังไงก็เม้นกัเข้าไว้นะคะ เพราะทุกเม้นของพวกคุณคือกำลังใจชั้นเยี่ยมของมี่
แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ!!! (ไม่เย็นนี้ก็พรุ่งนี้นะคะ)

ออฟไลน์ seaz

  • รักอยู่ไหน...ใจเรียกหา
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5383
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +381/-9
น้องนายจะกลายเป็นเจ้าวสาวแทนป่ะเนี่ย ฮ่าๆ

ออฟไลน์ omyim_jjj

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 632
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +29/-1

ออฟไลน์ Pittabird

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 796
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-1
ตามมาจากรุ่นกพ่อแม่  นายยังคงไม่รู้ตัว  เจอน้องภีมแล้วจะหนาว  ไม่แคล้วโดนกด  อิอิ  รอจ้า :hao3:

ออฟไลน์ เขียนสือ

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 216
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +65/-1
    • เขียน'สือ
07/02/59


ภาคเรียนที่หนึ่ง...บทที่สอง






      "พี่นาย! ทางนี้!" เสียงร้องเรียกชื่อของเจ้านายดังขึ้นทันทีที่เจ้านายเดินออกจากอาคารพักผู้โดยสารทำให้
เจ้านายต้องรีบหันมองไปตามเสียง ซึ่งคนที่มารับเขาก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากไอ้เจ้าสมุทรจอมนิ่งน้องชายคนเล็ก
ของเขานั่นเอง ไม่ได้เจอกันแปปเดียวทำไมมันถึงดูตัวโตจังว๊ะ อายุแค่สิบสี่มันก็สูงเท่าเขาแล้ว นี่ถ้ามันโตเต็ม
วัยอายุยี่สิบเท่าเขามันจะสูงใหญ่ได้อีกแต่ไหนว๊ะเนี่ย?....ไอ้เด็กห่าาาเอ้ย!! พอกันกับไอ้เจ้าพระยาจอมแก่แดดแฝดผู้พี่ของมันที่ริเหิมเกริมคุมไนท์คลับใหญ่ในเมืองกรุงด้วยตัวคนเดียวตั้งแต่พึ่งจะอยู่ม.ต้นเอง...เขาล่ะเบื่อจริงๆ ไอ้พวกลูกป๋าเนี่ย...แมร่งไม่รู้ตอนเด็กๆ แม่ธารจ๋าเอาอาหารเม็ดหรือหญ้าสดผสมนมยัดใส่ปากป้อนให้พวกมันกันแน่ถึงได้โตมาเป็นยักษ์ปักหลั่นอย่างนี้ ฮึ่ย!! แค่คิดก็สยองแล้ว....แมร่ง!! แต่ละคนตัวอย่างกะตึก
เขาเอาหัวเป็นประกันเลยว่าถ้าพวกมันโดนรถชนนะ พวกมันอ่ะไม่เป็นไรหรอก แต่รถคู่กรณีอ่ะบุบแน่ๆ
จะเว้นก็แต่รถสิบล้อน่ะนะ

       "นี่มึงขับคันนี้มา?" เจ้านายตกใจอ้าปากหวอ เมื่อเห็นรถที่น้องชายขับมารับตัวเอง ตอนแรกก็คิดว่ามันจะ
เอามอ'ไซค์ (บิ๊กไบค์) ลูกรักของมันมารับอย่างทุกที แต่ที่ไหนได้ มันเล่นเอาซุปเปอร์คาร์คันโปรดสุดหวงของป๋าออกมารับเขาเลย...มันทำได้ยังไงว๊ะน่ะ! คันนี้นี่เปรียบเสมือนเมียน้อยป๋าเลยนะเว้ย!! จะบอกให้ ป๋านั่งขัดนั่งถู
อยู่ทุกวันวันเช้ายันเย็นถ้าแม่ไม่ด่าก็ไม่เลิก...เจ๋งจริงเว้ยน้องกู!!

       "เออ..ขึ้นดิจะได้กลับบ้านสักที...หิวข้าว" เจ้าสมุทรบอกเสียงเรียบติดลำคาญเล็กน้อย เมื่อพี่ชายมัวแต่
ถามโน่นถามนี่ไม่ยอมขึ้นรถสักที ไอ้เขาล่ะหิวข้าวจะตายอยู่แล้ว แต่เป็นเพราะแม่ไม่ยอมให้ใครกินข้าวก่อนจนกว่าน้องเจ้านายลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของแม่เขาจะกลับถึงบ้านนั่นแหละปัญหา...เฮ้อ!
.
.
.
.
.
       "แม๋ธารจ๋าาาาาา....หนูคิดถึ๊งคิดถึงแม่จ๋าจังเลย" เจ้านายวิ่งเข้ากอดใส่แม่ธารจ๋าของตัวเองทันทีที่
เห็นหน้า ไม่ลืมที่จะหอมแก้มซ้ายขวาอีกหลายๆทีติดกันด้วยความคิดถึง.....คิดถึงที่สุดอ่ะคนนี้

       "แม่ก็คิดถึงน้องนายเหมือนกันครับ หนูอ่ะไม่ค่อยอยากจะกลับบ้านมาหาแม่เลย นี่ถ้าแม่ไม่โทรไปบอกว่า
น้องภีมกลับมาแล้ว แม่ก็คงจะไม่ได้เห็นหน้าลูกชายคนโตของแม่หรอกมั้ง" ธาราพูดพลางแกล้งทำท่าทางน้อยใจใส่ลูกชายสุดที่รักของตัวเอง

       "งานที่สนามหนูเยอะหรอก...อะโด่ววว...หนูอะนะโคตรจะคิดถึงแม่จ๋าอ่ะ!!....โอ๋ๆ หนูง้อนะๆ แม่จ๋าอย่างอนหนูนะ เดี๋ยวคืนนี้หนูจะนอนกอดชดเชยให้แม่จ๋าทั้งคืนเลย จุ๊บๆ" เจ้านายบอกพร้อมกับจุ๊บรัวๆ ที่ปากของแม่จ๋าของตัวเองเพื่อเป็นการง้อขอคืนดี

       "น้อยๆ หน่อยไอ้ลูกหมา ที่มึงจูบปากเล่นอยู่น่ะ...เมียกูนะ" เจ้าคุณที่นั่งดูอยู่ฉากดร่าม่าของสองแม่ลูก
อยู่นาน อดไม่ได้ที่จะพูดขัด ตัดบทของสองแม่ลูกที่ไม่เลิกตีหน้าเศร้าแกล้งนอยด์ใส่กันสักที เขากับเจ้าสมุทร
ลูกชายคนเล็กหิวจะตายอยู่แล้วนะเนี่ย จะกินก่อนก็ไม่ได้ในเมื่อนายพญาของบ้านประกาศิตไว้ว่าห้ามใคร
หน้าไหนแตะต้องของกินที่วางล่อตาล่อใจ ยั่วน้ำย่อยกับน้ำลายของเขามาอยู่เต็มโต๊ะอาหารข้างหน้าอย่างนี้ ก่อนที่ลูกชายสุดที่รักของเขาจะมาก่อนเป็นเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นหลังจากวันนี้ไปเจ้าตัวจะไม่ทำกับข้าวให้
กินอีก.....เหอๆ

       "เมียป๋าแต่ก็แม่หนูเถอะ...เชอะ!! แม่จ๋าน้องนายหิวข้าวแล้วอ่ะ! เรากินมากินข้าวกันเถอะฮะ
น้องนายคิดถึงกับข้าวอร่อยๆ ฝีมือแม่จ๋าที่สู้ดดดด...." เจ้านายพูดบอกพร้อมกับเชิดใส่ป๋าคุณก่อนที่จะหัน
ไปพูดอ้อนแม่ธารจ๋าของตัวเองต่อ อย่างไม่สนใจพ่อสนใจน้องที่นั่งหัวโด่เป็นตุ๊กตาประกอบฉากระหว่างมื้ออาหารอยู่เลย และก็พากันคุยงุ้งงิ้งกันอยู่แค่สองคนแม่ลูกนั่นแหละ!!
.
.
.
.
.
       "ป๋าจ๋าาาา....น้องนายคิดถึงป๋าจังเลยยยยยย...." ระหว่างที่รอแม่ธารจ๋าของตัวเองอาบน้ำอยู่เจ้านายก็
หันไปอ้อนคุณป๋าเจ้าคุณแทน โดยการเอาหัวไปถูไปมาที่หน้าตักคุณป๋าเจ้าคุณที่กำลังนั่งพิงหัวเตียงดูหนัง
ในโทรทัศน์อยู่

       "ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีเลยไอ้ลูกหมา เดี๋ยวพอแม่จ๋ามึงมา มึงก็ทิ้งป๋าให้เป็นหมาแล้ว" เจ้าคุณบอกพร้อม
กับลูบหัวทุยๆ ของลูกชายที่นอนหนุนตักของตัวเองอยู่ โดยที่ยังไม่ยอมหันกลับมามองหน้าเจ้านาย เพราะ
สายตามัวแต่จ้องหนังที่กำลังฉายอยู่ในจอโทรทัศน์

       "งื้อออ....จริงๆนะ นายอ่ะคิดถึงป๋ากับแม่จ๋าที่สุดอ่ะ! แต่ไม่ค่อยจะว่างสักที พอวันไหนที่ไม่มีเรียนจะกลับ
บ้านทีไร ที่สนามก็ต้องมีปัญหาเข้ามาทุกที แต่พอวันไหนที่ไม่มีเรียนและสนามแข่งไม่มีปัญหา ที่คณะของหนูก็ต้องมีกิจกรรมทุ๊กที...หนูล่ะเซ็ง!!" เจ้านายลุกขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอนเลื้อยตัวขึ้นมานอนพาดอยู่บนอกของป๋าเจ้าคุณ ก่อนที่จะเล่าถึงปัญหาที่เขาไม่สามารถกลับมาหาป๋าหาแม่อย่างที่ใจต้องการได้ทั้งที่เขาเองก็คิดถึงป๋ากับแม่มากๆ เหมือนกัน แต่จะทำยังไงได้ล่ะในเมื่อมันเลี่ยงไม่ได้ ก็ได้แต่ทนคิดถึงกันต่อไป จะมีก็แต่ครั้งนี้นี่แหละที่เหมือนเทวดาฟ้าดินจะเป็นใจให้เขาได้มีโอกาสกลับมาพบเจอหน้าน้องภีมสุดที่ร๊ากกกกของเขาสักที แถมยังได้กลับมาอยู่อ้อนป๋าคุณกับแม่ธารจ๋าได้อีกตั้งหลายวัน

       "มึงเหนื่อยรึเปล่านายที่ต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยอย่างนี้ ถ้าเหนื่อยก็หยุดได้นะ เดี๋ยป๋าจะหา คนไปดูแลสนามแทนแกเอง" เจ้าคุณพูดบอกออกจากความรู้สึกของตัวเอง การที่เขาให้ลูกหาเงินใช้เองทั้งที่ต้องเรียนไปด้วยอย่างนี้ก็เพราะว่าอยากจะฝึกความอดทนและฝึกให้ลูกๆ ได้รู้จักดูแลรับผิดชอบชีวิตของตัวเองเป็นตั้งแต่เด็กๆ โตไปจะได้ไม่ต้องไปลำบากและคิดหาทางเอาตัวรอดเองได้เมื่อเกิดปัญหาในวันที่ไม่มีเขากับธาราคอยช่วยพยุงอยู่ข้างหลังอย่างทุกวันนี้ แต่พอเห็นหน้าตาเหนื่อยๆกับร่างผอมแห้งแรงน้อยของเจ้านายเต็มๆ อย่างนี้ เขาก็อยากจะยกเลิกสิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้เดี๋ยวนี้เลยจริงๆ เพราะไม่รู้ว่าวันๆ เจ้านายลูกชายของเขาจะได้กินข้าวกินปลาบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ ถึงได้ตัวหดเล็กลงๆ ทุกครั้งที่ได้เจอหน้ากันอย่างนี้ ไม่เหมือนไอ้เจ้าสมุทรที่เลือกที่จะเรียนและอยู่ช่วยงานเขากับธาราอยู่ที่นี่ ที่กินอิ่มนอนหลับสบายอยู่ทุกวัน ส่วนไอ้เจ้าพระยาลูกชายคนกลางแฝดพี่ของไอ้เจ้าสมุทรรายนั้นก็ไม่ต้องเป็นห่วงกินอิ่มเกินสามมื้อแน่นอน เท่าที่สังเกตุดูจากที่มันสไกป์คุยกับแม่มันอยู่ทุกวัน และไม่ว่ามันจะอยู่ที่ไหนก็แล้วแต่ ในมือและข้างๆตัวมันจะต้องมีของกินให้เห็นอยู่ทุกที และจากที่เห็นผ่านทางหน้าจอโทรศัพท์แล้วตัวมันก็น่าจะใหญ่พอๆ กันกับไอ้เจ้าสมุทรแฝดน้องมันนั่นแหละ
....ไซส์ลูกวัวชัดๆ

       "ไม่เหนื่อยหรอกฮะ!...น้องนายเป็นลูกของป๋ากับแม่ธารจ๋าซะอย่าง แค่นี้...จิ๊บๆ" เจ้านายบอก

       "หึๆ นกร้องน่ะสิมึงน่ะ จิ๊บๆ อ่ะ!" เจ้าคุณยิงมุขควายใส่ พร้อมกับขยี้หัวลูกชายด้วยความมันเขี้ยว

       "คึๆ หนูรักป๋าจัง.....งืมมๆ" เจ้านายพูดบอกเสียงเบาราวกับคนละเมอ ก่อนที่จะผลอยหลับไปด้วย
ความอ่อนเพลีย แต่ถึงเสียงพูดของเจ้านายจะเบาแค่ไหน มันก็ชัดเจนอยู่เสมอในหัวใจคนเป็นพ่ออย่าง
เจ้าคุณเสมออยู่แล้ว

       "ป๋าก็รักหนูเหมือนกันครับลูกรัก...จุ๊บ" เจ้าคุณค่อยๆ ช้อนประคองหัวของเจ้านายวางบนหมอนอย่างระมัดระวัง เพราะกลัวว่าจะเป็นการรบกวนการนอนของลูกชาย โดยไม่ลืมที่จะบอกรักและจูบที่หน้าผากของเจ้านายเบาๆอย่างที่ทำตอนที่เจ้าตัวยังเป็นเด็กเล็กๆ....และหวังว่าคืนนี้ลูกชายของเขาคงจะฝันดี

       "อ่าว...หลับไปแล้วหรอ" ธาราที่พึ่งจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็เดินออกมาเจอฉากบอกรักที่ทำให้
รู้สึกอุ่นวาบเข้าไปจนถึงส่วนลึกที่สุดของหัวใจอย่างไม่ได้ตั้งใจพอดี แต่ก็เลือกที่จะทำเป็นมองผ่าน
เหมือนไม่เห็นอะไร เพราะขืนพูดแซวออกไป คุณป๋าปากแข็งอย่างเจ้าคุณจะเขินเสียเปล่าๆ

       "อืม...สงสัยจะเพลีย คุยกันได้แปปเดียวก็หลับไปซะแล้ว"  เจ้าคุณบอกทั้งที่ยังคงนอนตะแคงลูบหัวลูบหน้าลูบตาลูกรักไปมา เหมือนกับว่าเจ้าตัวยังไม่แน่ใจว่าที่อยู่ตรงหน้านี้คือลูกชายสุดที่รักที่ตนนั่งนับวันเฝ้ารอให้ลูกกลับมาหาที่บ้านอย่างนี้จะเป็นความจริง หรือไม่ก็อยากจะสำรวจความเสียหายว่ามีส่วนไหนของเจ้านายไหมที่บุบสลายหายไประหว่างที่เจ้าตัวไปอยู่ไกลหูไกลตาอย่างนี้เจ้าคุณน่ะทั้งรักและเป็นห่วงเจ้านายจะตาย เพราะเจ้านายเป็นลูกชายคนแรกที่รักและผูกพันมากกว่าลูกชายฝาแฝดอย่างเจ้าพระยาและเจ้าสมุทรเสียอีก แต่ก็ทำท่ามากไปอย่างนั้นเอง เวลาเขาเฟสไทม์โทรเห็นหน้ากับลูกทีไร เจ้าตัวก็จำต้องแอบนั่งฟังและเขียนคำพูดใส่กระดาษแผ่นเล็กๆให้เขาถามและบอกกับลูกแทนตัวเองทุกที ยกตัวอย่างเช่น กินข้าวรึยัง เงินพอใช้ไหม,เรียนอยากไหม ลำบากหรือเปล่า,กินข้าวเยอะๆ,ดูแลตัวเองด้วยนะ,เป็นห่วง ฯลฯ และก็อีกหลายร้อยคำที่เขาไม่สามารถจะได้หมดหรอก เจ้าคุณน่ะชอบทำปากแข็งเก๊กหน้านิ่งใส่ลูกแต่ก็ทั้งรักทั้งหลงลูกเลยโดยเฉพาะเจ้านายเพราะเจ้านายนั้นแตกต่างกันกับฝาแฝดเจ้าพระยาเจ้าสมุทรอย่างสิ้นเชิง

       "จุ๊บ...ฝันดีนะครับคนเก่ง...แม่รักหนูนะครับ" ธาราจูบหน้าผากตำแหน่งเดียวกันกับเจ้าคุณ ก่อนที่
จะเดินไปปิดไฟและกลับมานอนกอดลูกชาย วันนี้กับเมื่อสิบห้าปีที่แล้วตอนที่เจ้านายอายุห้าขวบวันที่
กลับมาจากไปเล่นสวนน้ำกันแล้วเจ้านายขอมานอนด้วยไม่ต่างกันเลยในความรู้สึกของธารา ถึงแม้ว่า
วันนี้เจ้านายน้อยคนนั้นจะเติบโตขึ้นมาจนมีขนาดตัวพอๆ กับเขาแล้ว ธารายังรู้สึกว่าเจ้านายยังคงเป็น
ไอ้เด็กตัวเล็กจอมแสบของเขาอยู่ดี

       คืนนี้คงจะเป็นอีกคืนแห่งความสุขอีกคืนที่เจ้านายจะรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย หลับฝันดีตลอด
ระยะช่วงเวลาแห่งการนอน เพราะสองผั่งซ้ายขวาของตัวเองนั้นมีคุณป๋าเจ้าคุณกับแม่ธารจ๋าสุดที่รัก
ทั้งสองคนของตัวเองนอนกอดถ่ายทอดความรักและความห่วงใยให้กับเจ้าตัวกักเก็บเป็นพลังแรงใจ
เพื่อไว้สู้ในวันข้างหน้าที่อาจจะมีปัญหาเข้ามาอย่างไม่รู้ตัวตามชะตาชีวิตปกติของมนุษย์โลกที่จะต้อง
มีทั้งสุขและทุกข์หมุนเวียนสลับกันไป





_______________________________________________________________________TBC.
และแล้วมี่ก็ทนเสียงเรียกร้องของ(คุณเพื่อนๆในเดอะแก๊งค์ตัวเอง)ไม่ได้
บวกกับว่ามี่เองก็คิดว่ามันสั้นเกินมากเกินกว่าปกติที่เคยอัพอยู่มาก(2ตอนเท่ากับ1ตอนปกติ)
จึงตัดสินใจมาลงให้อีกตอนและจะ(ลงเช้าเย็น)ทำอย่างนี้ไปจนกว่าในสต็อกที่เขียนไว้จะหมดลง
จากนั้นก็จะลงวันละตอนเหมือนเดิม ทั้งนี้ทั้งนั้นเพื่อนๆต้องอย่าลืมกำลังใจสำคัญของมี่ด้วยนะคะ

ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26

ออฟไลน์ เขียนสือ

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 216
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +65/-1
    • เขียน'สือ
15/02/59


ภาคเรียนที่หนึ่ง...บทที่สาม






       "แม๋จ๋าาาา...." เจ้านายที่เพิ่งตื่นนอน ยังไม่ทันที่จะล้างหน้าแปลงฟังเลยก็เดินจากห้องนอนชั้นบนลงมา
ซุกหน้ากอดอยู่ข้างหลังแม่ธารจ๋าของตัวเองอย่างงองแง ไม่สมกับเป็นเด็กวัยรุ่นในช่วงอายุยี่สิบเสียเลยจริงๆ
....หนูยังอยู่อนุบาลหมีน้อยห้องไหนอยู่ลูกเจ้านาย

       "ว่ายังไงครับ...ลูกชายแม่ตื่นรึยัง หรือว่ากำลังละเมออยู่" ธาราหยุดมือที่กำลังจำมีดหั่นผักเพื่อเตรียมที่
จะทำอาหารในมื้อเช้าลง หมุนตัวหันกลับไปมองลูกชายคนโตของตัวเองที่กำลังยืนหน้ามุ่ยโงนไปเงนมา
อยู่....ตกลงว่าตื่นรึยังเนี่ย?

       "ป๋าไปไหนอ่าา..." เจ้านายถามเสียงคางยานอย่างคนไม่ตื่นดีพลางลืมตาขึ้นข้างนึงมองหาคุณป๋าเจ้าคุณ
ของตัวเองไปด้วย เพราะลืมทีเดียวสองข้างไม่ไหว...ยังง่วงอยู่เลยอ่ะ!!

       "โน่น...ป๋าคุณของหนูไปนั่งเช็ดนั่งถูเมียน้อยเขาอยู่หน้าบ้านนู้นนน..." ธาราบอกทั้งลูบหน้าลูบหัวลูกชาย
ให้เข้าที่ เพราะกลัวว่าผมจะบังตาแล้วลูกเขาจะไปเดินสะดุดเตะอะไรเข้าให้....เดี๋ยวบ้านจะแตกเพราะเสียง
ร้องของลูกชายคนโตของเขาเสียเปล่าๆ

       "งืมๆ งั้นหนูไปหาป๋าก่อนนะ...จุ๊บ!!" ขยี้ตาเบาๆ พร้อมกับจุ๊บแก้มอรุณสวัสดิ์แม่ธารจ๋าของตัวเองอีกที
เพื่อความเจริญ(?) เริ่มต้นในเช้าวันใหม่อย่างนี้
.
.
.
.
.
       "ป๋า...ป๋าๆ...ป๋าาาาาาาาาา....." เจ้านายลากเสียงยาวร้องเรียกหาคุณป๋าเจ้าคุณของตัวเองดังลั่น
เมื่อออกมาหน้าบ้านตามที่แม่ธารจ๋าบอกแล้ว ไม่เห็นเจอป๋าคุณสุดที่รักเลย เจอแต่อีเมียน้อยที่ยืนตูด
แดงกระพริบไฟท้ายใส่หน้าเขาปริ๊บๆ อยู่เนี่ย....เซ็งว่ะ!...ว่าแล้วก็ขอเตะล้อหลังของเมียน้อยตูดแดง
ของป๋าสักทีเหอะ บังอาจมาแย่งความสนใจจากป๋าไปจากเขา...ฮึ่ย!!...เซ็ง!! ใครไม่เป็นเขาไม่รู้หรอก
ว่าการตื่นนอนขึ้นมาตอนเช้าแล้วไม่ได้เจอหน้าแม่ธารจ๋ากับหน้าป๋าคุณแล้วมันหงุดหงิดแค่ไหน ทั้งๆ
ที่เมื่อคืนเขาสามคนพ่อแม่ลูกยังนอนกอดกันอยู่ในห้องแท้ๆ....มันเฟลอ่ะ!! เข้าใจป๊ะ!!

       "เอ้าๆ มึงเตะน้องเมอร์ซี่กูอย่างงั้นได้ไงห้ะไอ้ลูกหมา เดี๋ยวเป็นรอยขึ้นมาจะทำไง กูอุตส่าตื่นขึ้นมานั่ง
ล้างนั่งขัดแต่เช้า...ไอ้ลูกห่าหนิ" เจ้าคุณที่พึ่งจะกลับมาจากเอาอุปกรณ์ทำความสะอาดรถไปเก็บในโรงจอด
รถก็พูดว่าลูกชายอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนที่จะเข้าไปในรถเพื่อดับเครื่องยนต์เพราะเมื่อกี้เขาสตาร์ทติดเครื่อง
เอาไว้

       "ก็ช่างมันเดะ! เมียน้อยป๋าไม่ใช่เมียน้อยของหนูซะหน่อย....ปึก!...นี่แน่ๆ" เจ้านายตอบพร้อมกับเหวี่ยงขาเตะเข้าไปที่ล้อหน้าที่เดิมของน้องเมอร์ซี่หรือเมอร์เซเดสเบนซ์ เอสแอลอาร์สีแดงเพลิงของคุณป๋าเจ้าคุณซ้ำอีกสองสามที ก่อนที่จะรีบชิ่งหนีวิ่งเปิดตูดกลับไปทางเดิมที่ตัวเองพึ่งจะเดินออกมา ไม่วายที่จะหันหลังมาแลบลิ้นปริ้นตาใส่ป๋าคุณของตนอย่างทะเล้นอีกที.....แบร่!!

       "ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ลูกหมา...แม่มึงเผลอเมื่อไหร่...มึงเจอกูแน่" เจ้าคุณบ่นไล่หลังลูกชายไปด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม เขาไม่โกรธที่เจ้านายเตะล้อรถของเขาเมื่อกี้นี้หรอก เพราะเขารู้ว่าลูกชายต้องการที่จะแกล้งแหย่
ให้เขาด่ารับอรุณ(?)มันเท่านั้นเอง...แต่ลองถ้าเป็นไอ้สองแฝดอย่างเจ้าพระยาหรือเจ้าสมุทรลูกชายฝาแฝด
ของตัวเองที่ทำอย่างนี้สิ ป่านนี้เจ้าคุณคงจะไล่เตะไม่เลี้ยงแล้ว เป็นบ่งบอกได้ว่าเจ้าคุณรักลูกเท่ากันทุกคน
ไม่มีลำเอียงเลย(เหรอออออ?)
.
.
.
.
.
       "พ่อภาส แม่พัส สวัสดีครับ...นายคิดถึงพ่อภาสกับแม่พัสที่สู้ดดดดด...." พอถึงบ้านของน้องภีมว่าที่
เจ้าสาว(?)สุดที่รักของตัวเอง เจ้านายก็สวัสดีทักทายเจ้าของบ้านอย่างพัสกรและณัฐภาสหรือที่เจ้าตัว
เรียกว่าพ่อภาสแม่พัสนั่นแหละ เพราะสนิทกันมาตั้งแต่เด็กแต่เล็ก และเขาก็รักทั้งสองคนนี้ไปไม่ต่างกับ
ป๋าคุณกับแม่ธารจ๋าของเขาหรอก...ความผูกพันของสองบ้านนี้มันเหนียวแน่นเกินกว่าที่จะใครจะมายุแหย่
หรือแยกออกจากกันได้แล้ว

       "หืม...ไหนมาดูหน่อยสิว่าเจ้านายน้อยของแม่ผอมลงหรือเปล่าเอ่ย?" พัสกรอ้าแขนรับลูกชาย(?)นอกไส้
ของตนเข้ามาในอ้อมกอดพลางสำรวจดูทั่วตัวไปหมดว่าเจ้านายที่ไปอยู่กรุงเทพฯห่างไกลพ่อแม่อย่างนี้แล้ว
ดูแลตัวเองดีหรือเปล่า

      "ไม่น้า...หุ่นนายกำลังดี...ขนาดนี้แหละหล่อแล้ว" ไอ้เจ้าเด็กหลงตัวเอง มันก็ชอบยกหางตัวเองอยู่วันยังค่ำ
ช่างจ้อไม่ต่างไปจากตอนเด็กเลย

       "คุยกับแม่แล้วตาไม่อยู่ที่แม่นี่มันหมายความว่ายังไงฮึเจ้าตัวแสบ ไหนบอกแม่หน่อยสิว่าหนูกำลังมองหา
ใครอยู่ แม่จะได้ให้เด็กไปตามถูก...น้องภาม?" ทั้งๆที่รู้ดีอยู่แล้วว่าเจ้าตัวแสบที่กอดเขาอยู่นี้กำลังมองหาใคร
อยู่ แต่ก็แกล้งตีมึนทำเป็นไม่รู้เรื่อง พาเอาคนอื่นๆที่อยู่รอบข้าง รวมทั้งพ่อและแม่แท้ๆอย่างเจ้าคุณและธารา
ก็พาลหัวเราะขำไปกับสีหน้ายุ่งๆของเจ้าตัวแสบไปด้วย

      "โธ่!..แม่พัสอ่ะ! รู้อยู่แล้วว่านายมองหาใครยังจะมาแกล้งนายอีก" เจ้านายน้อยบอกอย่างกระเง้ากระงอด
นี่ถ้าร้องไห้ได้เจ้าตัวคงจะร้องไห้ไปแล้วแหละ ที่โดนพวกพ่อๆ แม่ๆ ทำท่าทางล้อเลียนออกนอกหน้ากันขนาด
นั้น...พี่นายคนแมนก็เขินเป็นนะเฟ้ยยย!!

       "ฮ่าๆ โอเคๆ แม่พัสไม่แกล้งแล้วก็ได้ครับ พี่น้อยครับ ช่วยไปตามน้องภีมมาให้พัสหน่อยครับ" พัสกรยกมือ
อาการงองแงของลูกนอกไส้ของตัวเองก่อนที่จะวานแม่บ้าน(คนใหม่ไว้ใจได้)ที่กำลังจะเดินผ่านพวกตนที่อยู่
ในห้องรับแขกให้ไปเรียกน้องภีมลูกชายฝาแฝดคนกลางของตนที่ยังคงอยู่บนห้องนอนของเจ้าตัวข้างบนบ้าน
ให้ลงมาหาแขกคนสำคัญของตัวเองหน่อย ก่อนที่ใครบางคนแถวนี้จะขาดใจกันไปซะก่อน
.
.
.
       "คุณแม่เรียกภีมหรอครับ...ขอโทษนะครับที่ภีมลงมาช้า พอดีว่าริกเกอร์งองแงนิดหน่อยน่ะครับ" เสียงทุ้ม
ของเจ้าของร่างสูงใหญ่ดังเข้ามาภายในห้องรับแขกก่อนที่เจ้าตัวจะเข้ามาซะอีก และพอเจ้าตัวก้าวเข้ามายืน
อยู่หน้าประตูห้องรับแขกแล้วก็ทำให้เจ้านายน้อยผู้ดี๊ด๊าร่าเริงเมื่อกี้หน้าเปลี่นสีเป็นซีดซะแทบจะไม่เหลือสี
เลือดให้เห็นอยู่เลย เพราะนอกจากน้องภีมผู้แสนน่ารักและบอบบาง(?)ในวัยเด็กของเขาจะกลายร่างไปเป็น
ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่จนผู้ชายแมนๆ(?)อย่างเขาแทบจะเป็นมดอยู่แล้ว ยังพ่วงเด็กน้อยน่ารักลูกฝรั่งตาน้ำข้าวตัวเล็กๆอายุประมาณสี่ห้าขวบเข้ามาด้วยอีกต่างหาก และที่สำคัญสิ่งที่ทำให้หัวใจดวงน้อยๆของผู้ชายแมนๆอย่างพี่เจ้านายคนนี้ต้องปวดหนึบสท้านไปถึงขั้วหัวใจก็เพราะ ไอ้เด็กฝรั่งน้อยตัวนั้นมันเรียกน้องภีม
สุดที่รักของเขาว่าพ่อน่ะสิ!!!....ฮือๆ ไอ้เจ้านายคนนี้อยากจิครายยยยย.....รักของพี่ต้องจบลงทั้งๆ ที่ยังไม่ทัน
ได้เริ่มต้นเลยแท้ๆ ทำไม? ทำไม!!! ทำไมน้องภีมถึงทำกับพี่ได้ลงคอ...จะตัวใหญ่ตัวยักษ์เพิ่มขึ้นกว่าแต่ก่อนมากมายขนาดไหนพี่ก็ไม่ว่าหรอก เพราะพี่รักน้องด้วยใจจริงใช่สรีระร่างกายภายนอก เพราะตาและหน้าของน้องยังคงหวานถอดแบบแม่พัสมาเหมือนเดิม และสรีระความสูงใหญ่ของร่างกายสิ่งเหล่านี้มันไม่ได้เป็นปัญหาในแนวนอนอยู่แล้ว ส่วนในแนวตั้งค่อยว่ากันอีกที เพราะยังไงพี่ก็ยังคงรักและเอ็นดู พร้อมที่จะรับน้องภีมสุดที่รักของพี่มาเป็นเจ้าสาวเหมือนเดิมอยู่แล้ว แต่นี่!!...นี่น้องกลับมาทำร้ายหัวใจดวงน้อยๆ ของพี่ด้วยการหอบลูก (ใครบอกเอ็ง?) หอบเมีย(เอ็งเห็นแล้ว?) กลับมาจากอเมริกาด้วยอีกทำไมโฮฮฮฮฮฮฮ........กระซิกๆ
(แอบปาดน้ำตาเบาๆ) (เพราะเช็ดให้คนอื่นเห็นไม่ได้เดี๋ยวเขาจะหาว่าพี่ไม่แมน)





_________________________________________________________________________TBC.
ไว้เจอกันตอนหัวค่ำๆ ต่ออีกตอนนะคะ
เที่ยง(จะบ่ายเหอะ)แล้ว อย่าลืมทานข้าวกันนะคะ
จะได้มีแรงเรียนและทำงานกันช่วงบ่ายต่อ
#แล้วเจอกันค่ะ!!!

ออฟไลน์ cross

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 272
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +42/-1
อ้าววววววว พี่นายคนแมน จะทำไงละทีนี้

ออฟไลน์ nuwi

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 188
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-1
555 พี่นายคนแมน วิกเตอร์ลูกใครอ่า

ออฟไลน์ Jibbubu

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3385
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +77/-6
อ้าว น้องภีมนั่นลูกใครค่ะ ทำไมถึงทำร้ายจิตใจน้อย ๆ ของพี่นายได้กันเนี่ย
แต่พี่นายค่ะ อย่าเพิ่งตีตนไปก่อนค่ะ ถามน้องภีมก่อนว่าเรื่องเป็นมายังไง
จะได้โวยวายถูกนะคะ อย่าเพิ่งร้องไห้ค่ะ

ออฟไลน์ patchylove

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1585
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +134/-4
 :o12: :o12: :o12: :o12: หนีไปร้องไห้เลยเจ้านาย

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26

ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11
ลูกใครหว่าาา น้องริกเกอร์

ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4102
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8
ลูกบุญธรรม? หรือว่าลูกของเพื่อนรึเปล่า

ออฟไลน์ omyim_jjj

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 632
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +29/-1

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ เขียนสือ

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 216
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +65/-1
    • เขียน'สือ
15/02/59



ภาคเรียนที่หนึ่ง...บทที่สี่





       "เจ้านายๆ หนูเป็นอะไรรึเปล่าครับลูกทำไมถึงได้ทำหน้าอย่างนั้น ไม่ดีใจหรือ...นี่ไงน้องภีมที่หนูอยากเจอน่ะ"
พัสกรที่อยู่ใกล้เจ้านายที่สุดสะกิดเรียกเจ้านายด้วยความเป็นห่วงเพราะเห็นว่าเจ้านายหน้าถอดสีทำเหมือนคนเห็น
ผีทันทีที่เห็นน้องภีมลูกชายฝาแฝดคนกลางของเขา ทั้งที่ก่อนหน้านี้เจ้าตัวยังดี๊ด๊าตื่นเต้นดีใจอยู่เลยที่กลังจะเจอ
คนที่ตัวเองหมายปองมาตั้งแต่เด็กอยู่เลย

       "ไม่เป็นไรครับแม่พัส นายไม่เป็นไร ว่าแต่นั่น ละ...ลูก..."

       "เออ....ก็อย่างที่แกเข้าใจนั่นแหละ เด็กคนนั้นลูกเป็นลูกของเจ้าภีมมัน" ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็คุณป๋าเจ้าคุณของ
เจ้านายนั่นแหละที่เป็นคนตอบคำถามของเจ้านายแทนเจ้าตัวอย่างน้องภีม ทั้งที่เจ้านายยังไม่ทันพูดจบประโยคดี
เลย ทำเอาทุกคนที่อยู่ในห้องรับแขกแห่งนี้ตกใจทำหน้าเหลอหลากันใหญ่กับคำพูดของเจ้าคุณรวมทั้งคนที่โดน
พาดพิงอย่างน้องภีมด้วย

       "เอ่อ..."

       "ก็บอกความจริงไปเลยสิภีม ขืนปิดไป ยังไงๆไอ้นายมันก็ต้องรู้อยู่ดี สู้ให้มันรู้เสียตั้งแต่วันนี้เลยนี่แหละ"
ในขณะที่ภีมกำลังจะพูดเจ้าคุณก็พูดแทรกอีกครั้งด้วยสีหน้าจริงจัง จ้องหน้าภีมเขม็ง พาให้ภีมและทุกคนที่นั่งอยู่
ในห้องนี้หน้าเสียไปตามๆกัน

       "ครับ..นี่ริกเกอร์ลูกชายของภีมเองครับพี่นาย..ริกเกอร์สวัสดีทักทายลุงนายกับ คุณปู่คุณย่าหน่อยสิครับคน
เก่ง" ภีมบอกพร้อมกับย่อตัววางฝรั่งน้อยตาน้ำข้าวลงยืนกับพื้น

       "ซาหวาดดีฮับ! น้องริกเกอร์ลูกคูณพ่อภีมฮะ!" ฝรั่งน้อยยกมือขึ้นไหว้พวกผู้ใหญ่ข้างหน้าตัวเองอย่างเก้ๆ กังๆ
ก่อนที่จะพูดแนะนำตัวเองด้วยภาษาไทยที่ไม่ค่อยจะแข็งแรงซักเท่าไหร่ด้วยสีหน้าและท่าทางมั่นใจในตัวเองเต็มที่
ทำเอาพวกปู่ๆย่าๆ อย่างณัฐภาส พัสกร เจ้าคุณและธารายิ้มขำไปกับความหน้าเอ็นดูของฝรั่งตัวน้อยข้างหน้าตัว
เอง จะมีก็แค่เจ้านายคนเดียวเท่านั้นที่ทำเหมือนกับว่าเจ้าตัวกำลังจะร้องไห้ออกมาอยู่มะลอมมะล่ะ แต่ก็
พยายามฝืนยิ้มให้ได้มากที่สุด ทั้งที่หน้าตาของตัวเองตอนนี้นั้นแทบจะดูไม่ได้เลย มันแย่มากๆ แย่สุดๆ ไปเลย
แต่ก็ไม่มีใครได้ทันสังเกตุเห็นเพราะมัวแต่สนใจฝรั่งน้อยอยู่ ยกเว้นคุณป๋าเจ้าคุณที่นั่งจ้องหน้าลูกชายสุดที่รัก
ของตัวเองอย่างไม่รู้ว่าเจ้าตัวนั้นกำลังคิดอะไรอยู่......สู้ๆนะน้องนาย

       "หืม...น่ารักจังเลยนะไอ้ตัวเล็ก แล้วแม่ไปไหนซะแล้วล่ะ" จึ๊ก!! เจ้านายรู้สึกเหมือนกับมีหอกแหลมคมพุ่งเข้า
มาแทงเข้าที่อกข้างซ้ายของตัวเองทันทีที่คุณป๋าเจ้าคุณสุดที่รักเอ่ยปากถามไอ้ฝรั่งน้อยถึงแม่ของมัน...ป๋าจะรู้บ้าง
ไหมว่าคำพูดและคำถามของป๋าวันนี้มันทำร้ายลูกชายคนนี้ของป๋าไปกี่ครั้งแล้วอ่ะ....นายโคตรเจ็บว๊ะป๋า!!!

       "หม่ามี๊ยางม่ายมาฮะ หม่ามี๊อยู่ยังอยู่ที่โน่นนน...ให้ริกเกอร์มากับคุณพ่อภีมก่อน" ฝรั่งน้อยตอบ
ตามความจริง ด้วยความไร้เดียงสาตามประสาเด็กๆ เล่าได้เท่าที่เจ้าตัวรู้มาจากผู้ใหญ่อีกที

       "แล้วนี่แกกับน้องพัสไม่ตกใจแย่เลยหรอวะ? ที่อยู่ดีๆลูกตัวเองก็หอบลูกฝรั่งของมันติดมือกลับมาบ้านอย่าง
นี้อ่ะ" เจ้าคุณหันไปถามเพื่อนรักที่นั่งอยู่ข้างๆตัวเองด้วยเสียงที่ดังมา(ก.ไก่แสนตัว) อย่างกับว่านั่งอยู่ห่างคนละ
จังหวัดยังไงอย่างงั้น...ซ้ำกันเข้าไปนะป๋า!!..สักวันนายจะไปกรีดหน้าอีน้องเมอร์ซี่ตูดแดงของป๋าให้หน้ามันแหกพอๆ
กับหัวใจของหนูตอนนี้เลยคอยดู!!!

       "ก็ต้องตกใจสิวะ! แต่ก็นะ! เห็นรูปแม่เจ้าหนูริกเกอร์มันแล้วก็หยวนๆ พออภัยให้ได้เพราะแม่เด็กมันสวย
อย่างนี้เลยว๊ะ!!" ณัฐภาสตอบพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้เพื่อนดูประมาณว่าสวยสุดยอดทำนองนั้น

       "หรอวะ..ที่ว่าสวยเนี่ย สวยขนาดไหนเลยวะ?" ไอ้นี่ก็ถามต่อด้วยความสนใจจนออกนอกหน้า

       "หน้าหวานๆ ตากลมๆ สูง ยาวเข่าดี ผิวสีแทน เซ็กซี่โคตรๆ....โอ้ยๆ พัสหยิกพี่ทำไมครับเนี่ย"  ณัฐภาส
ที่กำลังนั่งคุยอย่างออกรสออกชาติทำหน้าหื่นๆ อยู่กับเจ้าคุณเพื่อนรักก็เป็นต้องร้องโอดโอยออกมาดังลั่นด้วย
ความเจ็บปวด เพราะโดนเมียรักอย่างพัสกรบิดหยิกเข้าที่ท้องแขนอย่างเต็แรง...เข้าใจเลือกที่บิดนะเนี่ยแม่พัส!!

        "ก็ดูคำพูดแต่ละคำของพี่สิ...อยากโดนหรอห้ะ!!!" พัสกรกระซิบเสียงโหดถามใส่สามี เพราะอยู่ต่อ
หน้าคนอื่นต้องให้เกียรติสามีเข้าไว้จะมาข่มใส่สามีไม่ได้ แต่ลับหลังคนอื่นค่อยว่ากันอีกที ว่าใครจะเป็น
ใหญ่กว่าใคร...แต่ไม่ต้องบอกก็คงจะรู้กันอยู่ใช่มั้ยว่าบ้านนี้เมียใหญ่...อุ๊บ!! (หลุดปาก) ฮ่าๆ

        "คูณพ่อภีมฮะริกเกอร์เหววววว..." ฝรั่งน้อยร้องบอกกับคุณพ่อภีมของตัวเองพลางใช้มือน้อยลูบพุง
ไปมาเป็นภาพประกอบด้วยว่าตนนั้นหิวจริงๆ หิวจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว ด้วยภาษาไทยกระท่อนกระแท่น
ของตัวเองเพราะก่อนหน้านี้ได้ทำข้อตกลงกับคุณพ่อภีมไว้แล้วว่าอยู่ที่นี่ต้องพูดภาษาไทยเท่านั้น ไม่อย่างนั้น
คุณพ่อภีมจะส่งกลับไปอยู่กับหม่ามี๊ที่อเมริกา

       "ไปครับริกเกอร์ไปทานข้าวกับคุณย่าดีกว่า พี่คุณ พี่ธารกับเจ้านายก็อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะครับ
พัสเตรียมไว้รอพวกพี่เยอะเลย เพราะเห็นว่าวันนี้เจ้านายมาด้วย" พัสกรอุ้มฝรั่งน้อยริกเกอร์ขึ้นมา
จากพื้นพร้อมกับจูงมือลากเจ้านายเดินไปด้วย นำทุกคนไปที่ห้องอาหารที่นานๆ จะได้ใช้สักที เพราะ
ส่วนมากก็อยู่กันสองคนกับณัฐภาสสามีนั่นแหละ เพราะลูกแฝดทั้งสามก็ต่างแยกย้ายกันไปเรียนตาม
ที่ตัวเองต้องการส่วน 'เจ้าเพชร' หรือ ชื่อจริงว่า พลอยไพริน ลูกสาวคนสุดท้องของเขาก็ชิงหนีพ่อแม่ไป
เรียนโรงเรียนประจำที่ต่างประเทศตั้งแต่เด็กแต่เล็กเลย...มันน่าตีจริงๆ
.
.
.
.
.
       "พี่นายไม่สบายหรือเปล่าครับ ภีมเห็นสีหน้าพี่ไม่ค่อยดีตั้งแต่แรกแล้ว" ภีมพูดถามขึ้นหลังจากที่
เดินตามหาเจ้านายมาทั่วบ้านแล้ว เจ้าตัวกลับมานั่งแอบอยู่บนก้อนหินประดับก้อนใหญ่กลางลำธาร
น้ำตกจำลองของคุณแม่พัสของเขาทีี่สร้างไว้อยู่ข้างๆกับซุ้มดอกไม้นี่เอง เขาถึงได้มองไม่เห็นทั้งที่เดิน
ผ่านตรงนี้ไปแล้วรอบนึง เพราะหลังจากที่ทานมื้อกลางวันกันเสร็จพี่เจ้านายของเขาก็ชิ่งเดินหนีออกมา
จากในบ้านทันที ปล่อยให้เขาโดนพวกพ่อๆแม่ๆนั่งซักอยู่ได้คนเดียว แถมตั้งแต่เจอหน้ากันเจ้านายก็
ไม่ยอมพูดคุยหรือแม้แต่จะมองหน้าเขาเลย ต่อให้เขาชวนคุณสักแค่ไหนก็ตาม เจ้าตัวก็ทำเป็นหูทวนลม
ปล่อยให้เขาพูดถามอย่างไร้คนตอบอยู่ตลอดเวลาในการทานมื้อกลางวันที่ผ่านมา

       "เปล่า" แค่นั้น...เจ้านายพูดตอบปัดๆออกไปแค่คำเดียวเท่านั้น อีกทั้งยังไม่ยอมเงยหน้ามองคู่
สนทนาที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเองอย่างภีมอีกต่างหาก ก้มหน้ามองดูปลาคราฟของคุณพ่อภาสที่ว่ายวน
อยู่ในน้ำรอบๆ ตัวของตัวเองอย่างเดียว.....เฮ้อ!!

       "พี่นายไม่คิดที่จะเงยหน้ามามองหน้าภีมบ้างหรือครับ....แต่ภีมอยากเห็นหน้าพี่นายชัดๆนะครับ"
ภีมพูดพร้อมกับก้าวกระโดดจากจุดที่ตัวเองยืนอยู่ข้ามไปยืนอยู่ที่บนก้อนหินใหญ่ที่เจ้านายนั่งอยู่

      "ทำอะไรของนายน่ะ!!!" เจ้านายตะคอกถามอย่างตกใจ ที่อยู่ดีๆ ภีมก็กระโดดมายืนอยู่ข้างๆตัว
ของตัวเองอย่างนี้...อย่างที่ไม่ทันได้ตั้งตัว

       "ดีจังเลยนะครับที่พี่นายยอมหันมามองกน้าภีมและยอมเปิดปากพูดกับภีมแล้ว" ภีมไม่ตอบแต่
กลับส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจอย่างที่เจ้านายชอบไปให้อีกคน ทำเอาหน้าและลำคอของเจ้านายเริ่มเห่อแดง
ขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เพราะเจ้าตัวกำลังเขินที่ได้เห็นรอยยิ้มของคนที่รักนั่นเอง

       "พูดเรื่องบ้าอะไรของนาย ฉันแค่กำลังคิดอะไรเรื่อเปื่อยไปเท่านั้นเอง เลยไม่ค่อยได้สนใจรอบข้าง
สักเท่าไหร่" เจ้านายทำเก๊กนิ่งพูดแก้ตัว ถึงอาการเสียใจบ้าๆของตัวเอง ทั้งที่หน้าของตนขึ้นสีแดงแปร๊ด
อย่างนี้นี่แหละ

       "หรอครับ ภีมพึ่งรู้นะเนี่ยว่าพี่นายของภีมกลายเป็นคนคิดมากอย่างนี้ไปแล้ว" ภีมทิ้งตัวนั่งข้างๆกัน
กับเจ้านาย

       "เหอะ!! น้ำหน้าอย่างนายมันจะไปรู้อะไร!!" เจ้านายลืมตัวหลุดพูดสบถออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
ทำเอาภีมกระตุกยิ้มมุมปากออกมาอย่างถูกใจ

       "ไม่เอาสิครับ...อย่างใช้คำพูดหรือทำตัวห่างเหินกับภีมอย่างนี้สิครับ...ภีมไม่ชอบเลย" ภีมบอก
พร้อมกับดึงรั้งตัวของเจ้านายให้ขึ้นมานั่งทับอยู่บนตักของตัวเอง พลางใช้แขนทั้งสองข้างของตัวเอง
เป็นเหมือนคีมเหล็กกอดล็อกตัวเจ้านายไว้ติดกับตัวเอง

       "ทำบ้าอะไรเนี่ย!! ปล่อยเลยนะ!! ใครมาเห็นเข้าจะว่ายังไงห้ะที่ฉันกับนายมานั่งกอดกันอย่างนี้"
เจ้านายพูดบอกพร้อมกับพยายามที่จะแกะมือของภีมที่จับล็อคตัวเองให้หลุดไป แต่ก็เสียแรงเปล่า
เพราะนอกจากจะไม่หลุดแล้ว มันยังเหมือนกับว่าภีมกำลังกอดรัดตัวเขาให้แน่นเพิ่มขึ้นไปอีก จนหลัง
ของเขาแนบชิดติดกับแผ่นอกแน่นๆของข้างหลังอยู่เลย

       "พี่นายก็เลิกใช้คำห่างเหินอย่าง ฉันๆ นายๆ กับภีมสักทีสิครับ ภีมไม่ชอบเลย...เปลี่ยนมาเรียก
พี่นายกับน้องภีมอย่างที่เราเคยเรียกกันตอนเด็กๆ เหมือนเดิมดีกว่า...ดีกว่าเยอะ" ภีมพูดบอกพลาง
ยื่นหน้าเอาคางเกยวางอยู่กับไหล่เจ้านาย ไม่วายที่จะแกล้งงับหูเจ้านายเป็นการส่งท้ายเบาๆ

       "เจ้านาย!! เจ้านายอยู่ไหน..โผล่หัวออกมาซักทีป๋ากับแม่เอ็งจะกลับบ้านแล้วนะเว้ย!!!" ยังไม่ทันที่
เจ้านายจะได้ตอบอะไรภีมกลับไป เสียงตะโกนร้องเรียกหาเจ้านายของป๋าเจ้าคุณก็ดังแทรกเข้ามาเสียก่อน
ทำให้เด็กหนุ่มทั้งสองคนสะดุ้งตกใจ จนภีมเผลอทำเมือหลุดออกจากการกอดเจ้านาย เลยทำให้
เจ้านายรีบลุกออกจากตักของภีมและกระโดดหนีจากก้อนหินกลางน้ำมายืนอยู่บนพื้นหญ้าฝั่งตรงข้าม
ได้ในที่สุด

       "มันไม่มีอะไรที่จะเหมือนอีกต่อไปแล้วหล่ะสำหรับนาย" เจ้านายพูดทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
บอกกับภีม ก่อนที่จะรีบหันหลังวิ่งหนีออกไปจากบริเวณนั้นทันที.....ถึงพี่จะบ้าแต่...พี่ก็ไม่โง่นะครับ!!!


       .......ต่อให้เคยรักสักแค่ไหน(ตอนนี้ก็ยังรักอยู่)พี่ก็ไม่ได้เลวถึงขั้นที่จะแย่งสามีหรือพ่อของใคร
มาเป็นเจ้าสาวของตัวเองหรอกนะครับน้องภีม.....ปล่อยทุกอย่างให้มันผ่านไป...ดีกว่า..พี่ทนได้.....


       "แล้วภีมจะคอยดูนะครับ...พี่เจ้านาย" ภีมพูดพึมพำกับตัวเองเบาๆ ด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์อย่างที่ไม่เคย
มีใครได้เห็นเจ้าตัวในมุมนี้มาก่อนเลย



       .......ไม่มีคนใด ไม่มีสิ่งใด ที่จะไม่เปลี่ยนแปลงไปตามวันเวลา.......





_____________________________________________________________________TBC.
เอามาลงให้ตามสัญญาแล้วนะคะ
ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป มี่จะลงให้แค่ตอนยาวๆแค่ตอนเดียวเหมือนเดิมนะคะ
แล้วเจอกันค่ะ!!!!

ออฟไลน์ minkey

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 233
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
ตามมาจากภาคพ่อแม่
แล่วๆๆๆ
ยังไงล่ะทีนี้น้องนาย
น้องนายจะไม่ได้เป็นเจ้าบ่าวให้น้องภีมละสิ


เพราะน้องภีมต้องเป็นเจ้าบ่าวแทนแน่ๆ
 :katai2-1:

ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11

ออฟไลน์ maytarapat

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 351
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +22/-4
อะไรยังไงจากเจ้าบ่าวกลายเป็นเจ้าสาวซะงั้น
แล้วไหงเจ้าสาวถึงมีลูกซะหละ งง!

ออฟไลน์ gatenutcha

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 184
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-1
 :z6:
งง ไปหมด  ทำไมกลายเป็นแบบนี้อ่ะ ลูกโผล่ แม่ของลูกก็มี
แล้วทั้ง ผู้ใหญ่เหมือนเห็นดีด้วย เล่นแบบนี้ แรงจริงๆ
โกรธแทน น้องนาย

ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4102
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8
น้องภีมวางแผนอะไรไว้นี่

ออฟไลน์ seaz

  • รักอยู่ไหน...ใจเรียกหา
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5383
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +381/-9
ไม่นะ ทำไมทำแบบนี้ สงสารน้องนาย

ออฟไลน์ เขียนสือ

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 216
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +65/-1
    • เขียน'สือ
16/02/59


ภาคเรียนที่หนึ่ง...บทที่ห้า






       ปึงงงง!!!

       "ปิดเบาๆ เว้ย เดี๋ยวรถกูบุบหมดไอ้ห่านิ!" เจ้าคุณร้องโวยทันทีที่เจ้านายขึ้นมานั่งอยู่บนรถบนเบาะด้านหลัง
คนขับ หลังจากที่ปิดประตูรถกระแทกอย่างแรง

       "ขอโทษฮะป๋า...แฮ่กๆ" เจ้านายบอกด้วยเสียงหอบๆ เพราะเหนื่อยจากที่พึ่งวิ่งหนีภีมออกมา

       "เออๆ ช่างมันเถอะ...แต่ถ้ารถกูบุบขึ้นมาจริงๆกูจะไปเก็บค่าเสียหายทบต้นทบดอกกับแม่มึงเอง" เจ้าคุณ
มองหน้าสบตากับธารา ก่อนที่จะพูดบอกกับลูกชายอีกที่อย่างไม่จริงจังนัก และเหยียบคันเร่งเคลื่อนรถออก
จากประตูรั้วบ้านอัครจินดากรณ์ของภีมได้เสียที.....และถ้าเจ้านายเหลียวหลังกลับมามองข้างหลังสักนิดก็คง
จะได้เห็นว่าใครคนนั้นเดินตามมาส่งตัวเองอย่างเงียบๆอยู่หน้าบ้าน
.
.
.
.
.
       "แล้วกลับมาหาป๋ากับแม่บ่อยๆนะน้องนาย...แม่คิดถึง" ธาราพูดบอก ย้ำกับลูกชายอีกครั้งในขณะที่มาส่ง
เจ้าตัวขึ้นเครื่องที่สนามบินเพื่อที่จะกลับไปเรียนที่กรุงเทพฯอย่างเดิมหลังจากที่อยู่บ้านจนครบกำหนดตามที่
เจ้าตัวบอกพ่อกับแม่ไว้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่ที่ดูจะผิดคาดจากสิ่งที่ทุกคนคิด ก็คือ เจ้านายไม่ได้ไปเหยียบบ้าน
อัครจินดากรณ์หรือเรียกร้องที่จะไปหาน้องภีมของเจ้าตัวอีกเลยหลังจากวันนั้น

       "คร้าบๆ ถ้านายว่างนายจะรีบกลับมาหาป๋ากับแม่ที่บ้านให้ป๋ากับแม่เบื่อหน้านายกันไปข้างนึงเลย
รักนะครับทั้งป๋าทั้งแม่ธารจ๋าเลย จุ๊บ!! จุ๊บ!!" เจ้านายพูดบอกพร้อมกับกดจูบที่ข้างแก้มของเจ้าคุณและ
ธาราเป็นการส่งท้ายอีกคนละทีก่อนที่จะเดินหายเข้าเกทไป

       การที่ได้กลับมาบ้านในครั้งนี้ของเจ้านายมีอะไรหลายๆอย่างได้เปลี่ยนไปจากเดิมแล้ว โดยเฉพาะ
ความรู้สึกของการรอคอยใครบางคนตลอดห้าปีที่ผ่านมา มันเหมือนกับว่าเจ้านายได้ปลดบ่วงโซ่
พันธนาการที่ตัวเองเป็นคนสร้างขึ้นมาเมื่อห้าปีที่แล้วโยนทิ้งไปกับคลื่นลมทะเลในบ้านเกิดที่มีโอกาศ
ได้ไปนั่งปล่อยอารมณ์ทำเอ็มวีของตัวเองที่ริมหาดอยู่คนเดียวจนหมดสิ้นไปแล้ว เหลือไว้แต่พี่เจ้านาย
โคตรหล่อ พ่อโคตรรวย โสดแต่ไม่สดคนนี้ กลับไปลั้ลลาฟันดะกับกิ๊กทั้งแปดคน(ที่เหลืออยู่)ของตัวเอง
ที่กรุงเทพฯดีกว่า สบายตัวสบายใจกว่าอยู่ที่นี่เยอะ!!!
.
.
.
.
.
คืนวันเดียวกันในไนท์คลับหรูของคุณป๋าเจ้าคุณที่เจ้าพระยากำลังดูแลอยู่นั่นแหละ...


       "ตกลงมึงเป็นเห้อะไรของมึงเนี่ยไอ้นาย ถึงได้โทรตามพวกกูมานั่งดูมึงกระดกแก้วเหล้าเข้าปาก
เหมือนน้ำเปล่าอย่างนี้เนี่ยห้ะ...ไหนมึงบอกพวกกูว่าจะกลับบ้านไปหาว่าที่เมียที่ไม่ได้เจอหน้ากันมา
นานหลายปีไงวะ ไหงกลับมานั่งซดเหล้าเพียวๆ เหมือนคนโดนหักอกมาอย่างงี้อ่ะ!!" เลย์พูดถามเพราะ
เมื่อสามวันก่อนเจ้านายเพื่อนรัก ก็โทรมาบอกพวกเขาด้วยเสียงดี้ด๊าว่าจะกลับบ้านไปดูหน้าว่าที่เจ้าสาว
ของมันที่บ้านเกิดหลังจากไม่ได้เจอกันมานานหลายปี แต่ไหงกลับมาวันนี้มันโทรให้พวกเขาออกมานั่ง
ดูมันซดเหล้าเพียวๆเข้าปากเหมือนคนอกหักอย่างนี้ล่ะ?

       "สัส! พูดมากว่ะ! กูให้พวกมึงมานั่งดื่มเป็นเพื่อนกูไม่ใช่พ่อกูนะไอ้เวรเลย์...แดกๆ กันเข้าไปไม่
ต้องเสือกพูดมากไอ้ห่า...กูลำคาญ" เจ้านายตวัดสายตามองเลย์อย่างหงุดหงิด ที่โดนเพื่อนจี้ใจดำ
พูดเดาถูกตรงจุดเจ็บอย่างนี้

       "เออๆ ก็คนมันอยากรู้ขอถามหน่อยก็ไม่ได้วุ้ยไอ้ห่า.....มึงว่าไอ้นายมันเป็นอะไรของมันวะมอส"
เลย์เออออยกแก้วเหล้าชนดื่มกับเจ้านายไปตามที่เพื่อนต้องการ ก่อนที่จะหันมากระซิบถามมอสที่นั่ง
อยู่ข้างๆตัวเองคนละฝั่งกันกับเจ้านายทันทีที่เจ้านายเผลอ

       "มึงว่ากูจะรู้เรื่องกับมันมั้ยล๊ะ? ในเมื่อกูตัวติดอยู่กับมึงแทบจะทั้งวันทั้งคืนประหนึ่งผัวเมียกันอยู่
อย่างนี้น่ะ" มอสตอบพลางทำหน้าเบื่อหน่ายใส่เลย์.....อยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลา มึงไม่รู้แล้วกูจะรู้
ไปกับมันไหมครับ...เพื่อนเวร!!!

       "จิ๊!! ไม่ได้อย่างใจกูเลยนะมึงน่ะ!!" เลย์ชักสีหน้าจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดที่ไม่ได้คำตอบที่ถูกใจจาก
มอส อย่างที่ตนต้องการ......กรรมของไอ้มอสมันที่มีเพื่อนอย่างแกไอ้เลย์!!

       ปึก!! พลั่ก!!!

       "เอ้า!! ไอ้สัส!! มึงต่อยกูทำเหี้ยอะไรเนี่ย!!!" ในขณะที่เลย์กับมอสกำลังเถียงกันเรื่องของเจ้านายอยู่
เจ้านายที่กำลังยืนเต้นอยู่ไม่ไกลจากบริเวรโต๊ะที่ตัวเองนั่งอยู่สักเท่าไหร่ ที่อยู่ดีๆ ก็โดนวัยรุ่นที่น่าจะอายุ
รุ่นราวคราวเดียวกันเดินชนและต่อยเข้าที่หน้าเจ้านายอย่างจัง จนเจ้านายเสียหลักหงายหลังลงไปกับ
นั่งอยู่พื้น แต่พอตั้งตัวได้เจ้านายก็ลุกขึ้นมาต่อยสวนไอ้คนที่ต่อยตัวเองทันที ทำให้เพื่อนๆของไอ้ฝั่งคน
ที่มาหาเรื่องเจ้านายก่อนรีบวิ่งเข้ามาช่วยเพื่อนตัวเอง และเลย์กับมอสที่เห็นว่าเจ้านายกำลังโดนฝ่าย
นั้นลุมทำร้ายอยู่ก็กระโดดเข้าไปเข้าไปในช่วยเพื่อนรักอย่างเจ้านายอีกแรง ทำให้จากที่เป็นการชกต่อย
กันแค่สองคนลุกลามกลายเป็นวงกว้างในที่สุดเพราะเพื่อนของทางฝ่ายนั้นยังมาเพิ่มกันเรื่อยๆ ในขณะ
ที่ทางฝั่งของเจ้านายมีแค่เจ้านาย กับเลย์และมอสแค่สองคนเท่านั้น

       ปังงงง!!!

       "กรี๊ดดดด...." เสียงปืนและเสียงกรีดร้องของพวกผู้หญิงดังขึ้นพร้อมๆกับทุกสิ่งทุกอย่างในไนท์คลับ
แห่งนี้สงบเงียบลงจนแทบจะไม่ได้ยินแม้แต่เสียงหายใจเลย รวมทั้งพวกที่กำลังมีเรื่องชกต่อยกับพวก
เจ้านายด้วยก็เช่นกัน

       "ไหน? ใคร? ไอ้เวรหน้าไหน!! มันกล้าหาเรื่องพี่กูในถิ่นของพวกกู!!!" เสียงตวาดหวาดถามดังออก
มาพร้อมกับที่ร่างสูงใหญ่เจ้าของเสียงเดินฝ่าฝูงนักท่องราตรีออกมายืนอยู่กลางวงนักเลงข้างๆ กันกับ
เจ้านาย ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหน นอกเสียจาก 'เจ้าพระยา' น้องชายคนรองของเจ้านายที่เป็นคนดูแล
ควบคุมไนท์คลับแห่งนี้แทนป๋าเจ้าคุณของพวกเขานั้นเอง.....นี่ถ้าไม่ได้เป็นพี่น้องกันมาเนี่ย เจ้านาย
คงจะเข้าใจผิดคิดว่าเจ้าพระยาน้องชายของเขานี่คือเด็กหนุ่มอายุยี่สิบรุ่นราวคราวเดียวกันแน่นอน
เพราะไม่มีตรงส่วนไหนของมันเลยที่จะทำให้ชาวบ้านเขาดูออกว่ามันก็แค่ไอ้เด็กอายุสิบสี่เท่านั้น
แล้วยิ่งมาจับปืนคุมไนท์คลับอย่างนี้แล้วด้วย.....หน้าตาเอ็งนี่ช่างทรยศอายุเสียจริงๆ ไอ้น้องรัก!!

       "ตัวเองเป็นอะไรรึเปล่าอ่ะ" เจ้าพระยากระซิบถามเจ้านายเบาๆให้ได้ยินกันแค่สองคนพี่น้อง
เพราะขืนพูดเสียงดังไปใครเขาได้ยินจะพากันเลิกกลัวเจ้าของไนท์คลับ(ตัวหลอก)คนนี้ไปเสียก่อน

       "เค้าไม่เป็นไรอ่ะ แค่เจ็บนิดหน่อย" เจ้านายก็กระซิบตอบน้องชายกลับไป พลางเก๊กหน้าทำโหด
จ้องหน้าไอ้คนที่มาหาเรื่องตนเขม็ง ถามมันผ่านสายตาว่า.....มึงต่อยกูเพื่อ??

       ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วที่เจ้านายกับเจ้าพระยาของคนพี่น้องตระกูลเจ้านี้ชอบทำตัวมุ้งมิ้งเรียกแทนตัว
ว่า 'เค้า' กับ 'ตัวเอง' ใส่กันอยู่สองคน และไม่ต้องเอาไปรวมกับเจ้าสมุทรนะเพราะรายนั้นมันนอกคอก
ทำตัวเป็นคนพูดน้อยเย็นชา ผิดแผกแตกต่างจากพี่จากน้อง(ไม่น่ารักเลยอ่ะ!!) เหมือนกับว่าเจ้านาย
เป็นฝาแฝดกับเจ้าพระยาและเจ้าสมุทรเป็นพี่คนโตอย่างไงอย่างงั้น เพราะก็อย่างที่บอกไปว่ารายนั้น
เขานิสัยนิ่งๆ เงียบๆ แลดูมีความคิดความอ่านกว่าเจ้านายที่เป็นพี่คนโตเสียอีก

       "เอ้า!! เงียบทำเหี้ยอะไรกัน!! กูถามว่าไอ้หมาตัวไหนที่มันกล้ามาหาเรื่องพี่กูในที่ของพวกกู!!!"
เจ้าพระยาเก๊กหน้าเหี้ยมถามเสียงโหดอย่างหน้ากลัวจนไอ้พวกเพื่อนในกลุ่มของไอ้คนที่มาหาเรื่อง
เจ้านายนั่นแหละที่ช่วยกันถีบส่งเพื่อนตัวเองออกมา.....แลดูว่าพวกมึงรักกันมากกกก(?)

       "ผะ..ผม..ขอโทษครับพี่พระยา ผมไม่รู้จริงๆว่าเขาเป็นพี่ของพี่พระยา ไม่งั้นผมไม่ทำหรอกครับ"
ไอ้คนที่มันมาหาเรื่องเจ้านายยกมือท่วมหัวไหว้เจ้าพระยาพูดบอกด้วยเสียงสั่นๆอย่างกล้าๆ กลัวๆ
ใครที่เป็นลูกค้าประจำที่ไนท์คลับแห่งนี้ย่อมรู้ซึ้งถึงชื่อเสียงของพี่เจ้าพระยาผู้คุมไนท์คลับแห่งนี้ดีว่า
ขึ้นชื่อเรื่องความโหดความเถื่อนแค่ไหน แล้วใครล่ะจะกล้ามาต่อกลอนหาเรื่องพี่เจ้าพระยาคนนี้
ว่าแต่ว่าเจ้านายมีเรื่องสงสัยอยู่เรื่องสองเรื่องว่า พวกมึงเรียกเด็กอายุสิบสี่ว่าพี่(?) และพวกมึงๆทั้งหลาย
กลัวเด็กอายุสิบสี่อย่างไอ้เจ้าพระยาน้องกูจนถึงกลับต้องยกมือไหว้เลย(?) โธ่...นักเล๊งนักเลงเน๊าะมึง!!

       "มึงรู้อะไรไหมว่า แค่มึงเข้ามาก่อเรื่องสร้างปัญหาในถิ่นของกู กูก็ถือว่ามึงลบหลู่กูแล้ว แต่นี่มึงกับ
กล้าพาพวกมึงมารุมกระทืบพี่ชายแท้ๆของกูอย่างนี้มันหยามกันเกินไปว๊ะ...ไอ้เหี้ย!!!  พลั่ก!!!!"
เจ้าพระยาใช้กระบอกปืนที่อยู่ในมือเชิดคางของไอ้นักเลงสมัครเล่นคนนั้น จ้องหน้าอย่างกะจะกินเลือด
กินเนื้อ และทันทีที่พูดจบประโยคเจ้าพระยาก็ยัดปืนใส่มือพี่เจ้านายที่ยืนอยู่ข้างๆตัวเองก่อนที่จะลงมือ
สั่งสอนไอ้เวรตะไลที่มันกล้ามาทำให้ผิวสวยๆของพี่เจ้านายของเขาเป็นรอยช้ำตัวสองมือและสองเท้าที่
มีของตัวเอง กว่าที่เจ้าพระยาจะพอใจได้ไอ้คนนั้นมันก็นอนสลบหลับไหลคาส้นรองเท้เบอร์สี่สิบสองของ
เจ้าตัวไปแล้ว ก่อนที่จะเรียกให้พนักงานในร้านมาลากซากมันและเพื่อนๆมันออกไปจากร้าน และปล่อย
ให้เหล่าผีเสื้อราตรีที่มาเที่ยวในร้านได้เริ่มสนุกกันต่อ ทำเหมือนกับว่าเรื่องเมื่อสักครู่นี้ไม่เคยเกิดขึ้น และ
พาเจ้านาย มอส เลย์ ขึ้นมาทำแผลในห้องทำงานส่วนตัวที่อยู่บนชั้นสองของไนท์คลับ

       "เจ็บมากหรือเปล่าตัวเอง ดูดิผิวสวยๆของตัวเองช้ำหมดเลย เค้าขอโทษนะที่เขาลงไปช่วยช้าเพราะ
มัวแต่นอนหลับอ่ะ! แมร่งเอ้ย!!! น่าไปลากหัวมันกลับมากระทืบอีกสักทีสองทีดูดิ...มันทำแขนตัวเอง
เป็นรอยข่วนด้วย!!!" เจ้าพระยาสบถอย่างหัวเสีย เมื่อเห็นร่องรอยแผลและรอยฝกช้ำจากการมีเรื่อง
ชกต่อยกับกลุ่มชายแปลกหน้าเมื่อสักครู่นี้อยู่หลายจุดไม่ว่าจะเป็นมุมปากที่แตก หรือรอยเขียวช้ำเป็น
จ้ำๆตามแขนตามตัวอีกหลายจุด

       "ใจเย็นน่า...เค้าไม่เป็นไรหรอก แค่นี้...จิ๊บๆ....ว่าแต่ตัวเองเถอะ มาคุมร้านดึกๆดื่นๆอย่างนี้ทุกวัน
แล้วจะไปเรียนยังไงอ่ะไม่ง่วงหรอ" เจ้านายถามพลางมองหน้าน้องชายที่ยังคงหัวเสียทำหน้างออยู่บน
เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับตนเอง

       "ไม่อ่ะ...ถ้าไม่ไหวจริงๆเขาก็อาศัยงีบตอนดูร้านนี่แหละ อย่างเมื่อกี้ก่อนที่จะลงไปช่วยตัวเองไง ที่ไปช้า
ก็เพราะเผลอหลับเนี่ยแหละ ส่วนเรื่องเรียนก็ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เขาไม่เคยไปหลับในเวลาเรียนหรือเคย
ขาดเรียนสักวัน...ไว้ใจได้" เจ้าพระยายักคิ้วหลิ่วตาบอกอย่างเจ้าเล่ห์...จะเชื่อมันได้ไหมเนี่ย?

       "อืม...ดีแล้ว ตั้งใจเรียนด้วยล่ะ ขืนเรียนไม่จบ กลับบ้านไปตัวเองโดนฝ่าตรีนอรหันต์ของป๋าแน่นๆ
เอ้อ!!...ลืมไปเลย! ไอ้สองคนนี้เพื่อนสนิทเค้า คนนี้ชื่อเลย์ อีกคนชื่อมอส มันสองคนเป็นผัวเมียกัน"

      ป๊าบบบบ!!!

       "ผัวเมียบ้านมึงสิไอ้เชี่ยนาย!!....พี่สองคนเป็นเพื่อนกันครับน้องเจ้าพระยา...ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"
เจ้านายเพื่อนรักพูดยังไม่ทันจบประโยคดีเลย์ก็ประเคนฝ่ามือโบกเข้าไปเต็มหัวทุยๆของเพื่อนรัก ข้อหา
พูดจาไม่รู้เรื่อง ผัวเมียบ้าบอห่าไร....เดี๋ยวน้องเจ้าพระยาคนน่ารัก(แกใช้ตาตุ่มมองเหรอเลย์?)ก็เข้าใจผิด
กันพอดี....ก่อนที่จะหันไปพูดแก้ตัวกับเจ้าพระยาอีกที

       "โอ้ย! ไอ้เลย์! เชี่ยนี่แมร่ง!! มือหรือตรีนมึงน่ะห๊ะ!!....มึนเลยกู" เจ้านายสะบัดหัวไปมาด้วยความ
มึนโวยวายใส่เพื่อนรักอย่างเลย์อย่างไม่จริงจังมากนัก...ติดไปทางแกล้งกันเล่นเสียมากกว่า

       "ฮ่าๆ ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่เลย์ พี่มอส ยังไงก็ฝากดูเจ้านายด้วยนะครับ รายนี้ไม่มีไรกะใครเขาหรอก
บ้าๆ บอๆ ไปวันๆ" เจ้าพระยาก้มหัวทักทายเลย์กับมอสนิดหน่อยพอให้ดูไม่น่าเกลียดเกินไป ถ้าเป็นคนอื่น
ไม่ใช่เพื่อนของเจ้านายเขาไม่ยอมก้มหัวให้หรอก(นิดเดียวเนี่ยนะ?) แค่ใช้ตามองผ่านๆก็พอเพราะคิด
ว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร อายุมากกว่าน้อยกว่ายังไงก็คนเหมือนกัน...ทำไมต้องแคร์? ยกเว้นก็แต่คนใน
ครอบครัวและคนที่เขาคิดว่าสำคัญจริงๆเท่านั้นแหละเขาถึงจะยอมยกมือขึ้นมาไหว้หน่ะนะ!!!

       "ว่าแต่ว่า...น้องเจ้าพระยาเป็นน้องไอ้นายจริงๆหรอครับ" เลย์ถามเจ้าพระยาด้วยเสียงกระท่อน
กระแท่น เพราะกลัวว่าน้องเจ้าพระยาของไอ้เจ้านายเพื่อนของเขาจะไม่พอใจ ที่เสือกไปถามเรื่องส่วนตัว
ของมัน แต่ก็นะ..รูปร่างหน้าตาและการวางตัวที่ไม่รวมคำพูดเค้าๆตัวๆกับไอ้เจ้านายพี่มันนะน่ะ มันไม่
เหมือนเด็กสิบสี่อย่างที่เจ้านายมันบอกก่อนหน้านี้เลย นี่ถ้าบอกว่ามันอายุสักยี่สิบสี่ยี่สิบห้าหรือรุ่นราว
คราวเดียวกันกับพวกเขาเนี่ยยังจะน่าเชื่อซะกว่าอีก!.....เด็กห่าไรตัวโตอย่างกะยักษ์แถมยังสามารถคุม
ไนท์คลับใหญ่ๆที่ดูจะยุ่งยากวุ่นวายด้วยตัวคนเดียวอีกต่างหาก.....น่ากลัวชิบ!!

       "ฮ่าๆ ก็จริงสิว๊ะ! นี่มึงกำลังจะชมกูว่าหน้าเด็กหรือกำลังจะด่าว่าน้องกูหน้าแก่วะไอ้เลย์.....ตัวเองเอา
บัตรนักเรียนออกมาให้พวกมันดูดิ๊!" แทนที่เจ้าพระยาจะเป็นคนตอบแต่ก็เปล่าเลย เพราะเจ้านายเป็นคน
ชิ่งตอบคำถามแทนน้องเสียก่อนเมื่อเห็นเจ้าพระยาทำหน้าเอ๋อๆมึนๆเพราะไม่คิดว่าจะมีใครกล้ามาถาม
คำถามไร้สาระอย่างนี้กับตัวเอง แถมเจ้านายยังแบมือขอบัตรประจำตัวนักเรียนกับน้องออกมาให้ไอ้พวก
เพื่อนเจ้าหนูจำไมของตัวเองให้ดูกันชัดๆไปเลย ซึ่งเจ้าพระยาเองก็หยิบบัตรประจำตัวนักเรียนของตัวเอง
จากกระเป๋าสตางค์ส่งให้พี่ชายอย่างงงๆ

       "เด็กชายเจ้าพระยา ยศวโยธิน อายุ 14 ปี 8 เดือน นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2/5 โรงเรียนxxxx
กร๊ากกกกก........." เลย์และมอสที่พอได้บัตรประจำตัวนักเรียนของเจ้าพระยาก็เริ่มอ่านข้อมูลในบัตร
ด้วยเสียงดังฟังชัด ก่อนที่จะพากันหลุดหัวเราะออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ เพราะเห็นรูปตอนที่เจ้าพระยา
ใส่ชุดนักเรียนในบัตรแล้วมันช่างแตกต่างจากไอ้น้องเจ้าพระยาที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาโดยสิ้นเชิง สงสัยชุด
และสถานที่จะหล่อหลอมให้คนเราแตกต่างจากตัวตนจริงๆได้อย่างดีเลยนะเนี่ย พวกเขาถึงได้เห็นความ
แตกต่างจากคนๆเดียวกันได้อย่างชัดเจนอย่างนี้ในช่วงอายุเวลาเดียวกันเพียงแต่คนละสถานที่คนละ
สถานะภาพเท่านั้นเอง.....โลกนี้ช่างอยู่ยากจริงๆ...เฮ้อ!!

       "ขำไรกันว๊ะพี่!!...ผมเขินนะเว้ย!!!" เจ้าพระยาว๊ากใส่เลย์กับมอสด้วยสีหน้าแดงๆติดจะเขินอายพลาง
เอื้อมมือไปคว้าบัตรนักเรียนของตัวเองที่อยู่ในมือเลย์มาเก็บใส่กระเป๋าสตางค์อย่างรวดเร็ว

       "ฮ่าๆ โอ๊ย!..ขอโทษทีครับน้องเจ้าพระยา ที่พี่ขำเพราะว่ารูปนักเรียนของน้องในบัตรมันน่ารักสมวัย
เหมาะกับน้องเจ้าพระยาตอนนี้มากต่างหากล๊ะครับ...อย่าคิดมากน้าาา..." เลย์บอกอย่างอ้อล้อ

       "อย่ามาทำหน้าแป้นแล้นหน้าหม้อใส่น้องกูนะไอ้เลย์ เพราะกูไม่อยากได้คนอย่างมึงมาเป็นน้องสะใภ้
....กูรับไม่ได้จริงๆ" เจ้านายพูดเสียงเอือมๆใส่เพื่อน.....ไอ้เพื่อนห่านี่หม้อน้องกู...เวรจริงๆ

       "แหม...ทำไมล๊ะคะ? พี่เจ้านายก็! น้องเลย์คนนี้ออกจะน่ารักปิ๊งปั๊งสดใสสมวัยดีออก...พี่เจ้านายไม่
ชอบหรอคะ" เลย์แกล้งทำเสียงและท่าทางประหนึ่งว่าตนนั้นคือสาวน้อยบอบบางก็ไม่ปาน ทั้งยังใส่จริต
สะดีดสะดิ้งเสียจนเพื่อนรักอย่างเจ้านายกับมอส และเจ้าพระยาที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากกันทำหน้าแหยงๆ
ใส่กันอย่างไม่ได้นัดหมาย....ฮึ่ย!..ขนลุก!
.
.
.
       "ความจริงคืนนี้ตัวเองน่าจะอยู่นอนกับเค้านะ เราไม่ได้นอนด้วยกันมานานแล้วนะ...เจ้านาย"
เจ้าพระยาพูดอย่างเซ็งๆ ตอนที่เดินมาส่งเจ้านายที่รถของเจ้าตัวหลังจากที่พูดคุยกันอยู่นานพอสมควร
แต่ก็ยังไม่พอใจสำหรับคู่พี่น้องจอมง๊องแง๊งอย่างสองคนนี้

       "เอาไว้วันหลังดีกว่า พรุ่งนี้เค้ามีเรียนเช้า...ไปนะ" เจ้านายบอกพร้อมกับเข้าไปนั่งประจำที่คนขับ
ในรถตัวเองเพราะตอนขามาก็มารถคนละคันกับมอสและเลย์อยู่แล้ว และสองคนนั้นก็ขอตัวกลับไปก่อน
แล้ว ความจริงเขาก็อยากจะอยู่ค้างกับเจ้าพระยาสักคืนอยู่หรอก แต่ติดที่ว่าพรุ่งนี้คณะของเขามันจะไป
ปิดท้ายการรับน้องปีหนึ่งที่กำลังจะขึ้นปีสองในภาคเรียนต่อไปที่หัวหินและพี่ปีสองที่มีหน้าที่ใน
การรับผิดชอบน้องปีหนึ่งโดยตรงอย่างเขาก็ห้ามป่วย ห้ามขาด ห้ามลาและห้ามตายด้วยน่ะสิ! ไม่อย่างนั้น
โดนตัดสายแน่ๆ(โหดสาสสส) เขาก็เลยอยู่ค้างกับน้องไม่ได้เพราะพรุ่งนี้รถทัวร์ที่ใช้ในการเดินทางในครั้งนี้
ออกจากมหาลัยตั้งแต่ตีห้า เขาก็เลยต้องกลับไปเก็บของก่อนไง...ไอ้ตอนจะมาเมาที่นี่ก็ลืมคิดว่า(พรุ่งนี้กูไม่ว่างนี่หว่า)
เพราะมัวแต่เสียใจเรื่องน้องน้อย(?)ผู้ใจร้ายอยู่ เลยคิดแต่จะเมาอย่างเดียว ทีนี้หล่ะพอนึกได้
ขึ้นมาแล้วเป็นไง......ซวยเลยตรู

       การรับน้องของที่อื่นเป็นยังไงไม่รู้แต่การรับน้องของคณะประมงของเขานี้ในช่วงแรกก็รับน้องปกติ
เหมือนกับมหาลัยอื่นนั่นแหละ แต่ในช่วงสุดท้ายที่จะเป็นการสิ้นสุดการรับน้องจริงๆ คือช่วงที่จะสอบก็
ไม่สอบจะปิดเทอมก็ไม่ปิดเทอมอย่างนี้นี่แหละ เสียเวลาอ่านหนังสือชิบ!(แกเคยอ่าน?) โดยที่พวกพี่ๆ
มันอ้างว่าให้น้องๆมาคลายเคลียดพักผ่อนสมองก่อนที่จะถึงเวลาสอบ แต่เชื่อหัวไอ้นายเถอะว่า...พอมา
ปิดกิจกรรมรับน้องที่นี่แล้วจะเครียดกว่าเดิมอีก!!.....อาเมน
.
.
.
.
.
       พรึ่บ!

       "จากนี้ต่อไปพี่จะไม่วิ่งไล่ตามภีมอย่างที่เคยทำอีกแล้วนะครับ...ถึงแม้ว่าพี่จะยัง 'รัก' ภีมอยู่ก็ตาม"
เจ้านายพูดพร้อมกับคว่ำกรอบรูปของภีมที่อยู่บนหัวเตียง ที่เมื่อก่อนนี้เคยเฝ้ากอดเฝ้าจูบเพ้อฝันอยู่กับ
คนในรูปเป็นวรรคเป็นเวรราวกับคนสติไม่สมประกอบ เพราะเชื่อมั่นอยู่เสมอว่าสักวัน...สักวันเราจะ
กลับมาเป็นคนรักกันได้อย่างจริงจังไม่ใช่แค่คำพูดเล่นๆ เหมือนตอนเด็กๆ ที่ยังไม่รู้ประสีประสาอะไร
แต่หลังจากได้เจอน้องภีมคนใหม่เมื่อสองวันก่อนนี้ ตัวเขาเองนี้คงได้แต่.....'ทำใจ'...เพราะต่อให้รัก
มากมายสักแค่ไหนพี่นายคนแมนคนนี้ก็จะไม่ขอลดศักดิ์ศรีลูกผู้ชายของตัวเองไปแย่งพ่อและสามี
ของใครหรอกนะ!!!.....พี่แมนพอว๊ะ!!!





__________________________________________________________________________TBC.
มาแล้วค่ะ!!....เห็นแต่ละเม้นแล้วนี่มี่กลัวแทนน้องภีมมันเลยจริงๆ แม่ยกพ่อยกพี่เจ้านายนี่ขาโหดกันทั้งนั้น!!
มี่ก็ไม่มีไรจะพูดหรอกค่ะนอกเสียจาก...ใจเย็นๆกันเข้าไว้นะคะ สู้ๆ (ฮ่าๆ)  แล้วเจอกันตอนต่ไปนะคะ!!!

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
อย่าล้อเล่นกับความรู้สึกกันนะ

ออฟไลน์ Jibbubu

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3385
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +77/-6
เรื่องของความรู้สึกไม่ควรเลยจริงๆ ที่จะมาล้อเล่นนะ
อยากรู้จริงๆ ว่าน้องภีมคนดีของพี่นายมีลูกเมียแล้วจริงๆ หรือเปล่า
ถ้ามีจริงเนี่ย จะยุให้พี่นายคนแมน(?) ไม่สนใจหาคนใหม่ไปเลยยิ่งดี หึ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด