หัวข้อ: ภาครักนี้...พี่กะน้อง (ภีม&เจ้านาย) -End-

[เขียนสือ]

ข้อตกลงในการเข้ามา  กรุณาอ่านทุกท่าน
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย
หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบน
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง
บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้
เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด  คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่น ช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆ ก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเอง
เพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง
ส่วนการพูดคุยนั้น  ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้
หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชาย
เข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
5.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
6.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ยกเว้นแนะนำนิยายหรือเรื่องราวที่อยากให้เพื่อนๆตามไปอ่านแล้วขอมาลงไม่สะดวก และช่วยกรุณาโพสลิงค์ที่บอร์ดนั้นกลับมาที่เวป http://www.thaiboyslove.com แห่งนี้ด้วยนะครับ เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับ
7.ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บเพจนี้ เกิดจากการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และ ไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรองด้วยตัวเอง
8.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
ให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่า
แล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ด
เป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
9.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
10.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
อ่านเพิ่มเติม ที่นี่เจ้าค่ะ : http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



นิยายเรื่องนี้เป็นรุ่นลูก ภาคต่อมาจากเรื่อง 'คุณเมียภาคบังคับ' นะคะ

ถ้านักอ่านท่านใดยังไม่เคยได้อ่านหรือกลัวจะอ่านเรื่องนี้ไม่รู้เรื่องก็เชิญไปอ่านรุ่นพ่อแม่ก่อนได้เลยจร้า

[เขียนสือ]

 

09/02/59   

 

ภาครักนี้...พี่กะน้อง / ภาคเรียนที่หนึ่ง

(ภีม & เจ้านาย)

 

 

ไม่ว่าน้องภีมของพี่จะเป็นยังไง พี่เจ้านายคนนี้ก็ยังคงรักน้องเสมอและจะรักตลอดไป

พี่ขอสัญญาว่าต่อให้ฟ้าจะถล่ม ดินจะทลาย ถ้าไม่ใช่น้องภีมที่จะมาเป็นเจ้าสาว(?)ของพี่แล้ว

พี่ก็จะไม่ขอรักใครอีกต่อไป...พี่สาบาน.....เปรี๊ยง!!(เฮ้ยๆ เจ้านายแกอย่าสาบานเลย...เดี๋ยวน้ำท่วมโลก)

 

 

 

#

ภีม :: พีรภัทร อัครจินดากรณ์

ลูกชายฝาแฝดคนกลางของเจ้าสัวณัฐภาสและคุณพัสกร อัครจินดากรณ์

เจ้าของธุรกิจค้าเพชรพลอยข้ามชาติแห่งประเทศไทยรายแรกของประเทศ

และยังมีธุรกิจโรงแรมหกดาวในเครือ 'จินดากรณ์' อีกหลายแห่งทั่วประเทศ

 มีพี่น้องทั้งหมด3 คน เป็นแฝดพี่และแฝดน้องของตนสองคนกับน้องสาวคนสุดท้องอีกหนึ่งคน

 

 

 

#

เจ้านาย :: ชลธาร ยศวโยธิน

ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนโตของคุณป๋าเจ้าคุณ เจ้าพ่อสถานบันเทิงขนาดใหญ่

ที่มีทั้งไนท์คลับและสนามแข่งรถเถื่อนในแหล่งท่องเที่ยวตามหัวเมืองใหญ่อย่างกรุงเทพฯและภูเก็ต

กับคุณธารา ยศวโยธินที่นั่งแท่นดำรงตำแหน่งประธานบริษัทไทยมุกงามอยู่ในขณะนี้

 

 

 

 

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

มาแล้วจร้า 'ภาคลูก' เรื่องแรกขอเจิมด้วยคู่ที่คุณก็รู้ว่าใครกันดีกว่านะคะจะได้ไม่ต้องลุ้นกันมาก...ฮ่าๆ

ตามกติกาคะ มี่จะลงตามความสนใจและความเรียกร้อง(?)ของประชาชน(?)คนอ่านที่น่ารักทุกคนนะคะ

เม้นๆ กันเข้าไว้ เม้นเยอะมาไว เม้นน้อยไอ้มี่ติสแตก...กลับเข้าสู่สภาวะดองยาวววววว......แล้วเจอกันค่ะ!!!

[เขียนสือ]

 

13/02/59
 
 
ภาคเรียนที่หนึ่ง...บทนำ
 
 
 
 
#
 
 
      เป็นเวลาห้าปีที่แล้ว ตั้งแต่เจ้านายและแฝดสามเรียนจบการศึกษาระดับมัธยมต้นที่โรงเรียนนานาชาติ
ในจังหวัดบ้านเกิดในปีเดียวกันและโรงเรียนเดียวกันแล้ว น้องภีมฝาแฝดคนกลางสุดที่รัก ว่าที่เจ้าสาว(?)
ในอนาคตของพี่เจ้านายคนนี้ก็เลือกที่จะเดินทางไปเรียนต่อในชั้นมัธยมปลายที่ประเทศสหรัฐอเมริกาเพราะ
น้องภีมสอบติดโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งที่ดีที่สุดของที่นั่นได้
 
       ทั้งที่การเรียนในระดับชั้นมัธยมปลายที่นั่นก็ใช้ระยะเวลาแค่สามปีในการจบการศึกษาเหมือนกัน แต่นี่
ก็ปาเข้าไปตั้งห้าปีแล้วนะ...ห้าปีแล้ว!!! ทำไมน้องภีมสุดสวาทขาดใจของเขาถึงไม่ยอมกลับมาบ้านเกิด
เมืองนอนที่แสนอบอุ่นอย่างประเทศไทยสักที หรือว่าน้องนาง(?)หลงแสงสีหลงวัฒนธรรมของเมือง
มหาอำนาจของโลกอย่างประเทศนั้นจนลืมพี่เจ้านายสุดหล่อว่าที่เจ้าบ่าว(?)ในอนาคตของตัวเองไปแล้ว
อย่างนั้นหรือ.....
 
 
       .......พูดแล้วอยากจะร้องไห้ (แต่ต้องแอบปาดน้ำตาเบาๆ....เดี๋ยวเขาจะหาว่าพี่ไม่แมน) เฮ้ออออ....
 
 
 
 
 
 
_______________________________________________________________TBC.

[Forever_Love]

สงสัยน้องภีมสุดสวาทขาดใจของพี่เจ้านายกำลังฟิตหุ่น
เพื่อกลับมาเป็นเจ้าบ่าว เอ๊ยยย เป็นเจ้าสาวอยู่นะลูก อิ อิ
อยากอ่านรุ่นลูกต่อแล้วคนเขียนกลับมาต่อไวๆนร้า 

[เขียนสือ]

14/02/59

 
ภาคเรียนที่หนึ่ง...บทที่หนึ่ง
 
 
 
 
 
       เพี๊ยะ!!
 
       เสียงฝ่ามือกระทบเนื้อดังลั่นจนนักศึกษาที่เป็นลูกค้าในร้านกาแฟข้างตึกคณะบริหารแห่งนี้ต่างก็ได้ยินกันอย่างทั่วหน้า
ชัดทั้งภาพและเสียงเต็มสองหูสองตา ก่อนที่สถานะการณ์จะกลับสู่สภาวะปกติเมื่อฝ่ายหญิงที่เป็นคนลงฝ่ามือ เดินฟึดฟัด
ออกจากร้านไปอย่างหัวเสียทิ้งไว้แต่คู่กรณีฝ่ายชายที่กำลังยืนซี๊ดปากดูดนมเย็นสีชมพูอยู่ที่เดิมอย่างสบายใจ(?)
.
.
.
       "มาแล้วโว้ยย!! มาแล้ววว...ไอ้นายมันกลับมาแล้วโว้ยยย...." เสียงโห่ร้องต้อนรับ(?) ชายหนุ่มหน้าหวาน
รูปร่างบางสูงโปร่งจมูกโด่งผิวขาวจ๊วะ ที่กำลังเดินหน้ายุ่งดูดนมเย็นสีชมพู(ยังไม่หมดอีก?) เข้ามาในคณะ
ของตัวเอง หลังจากที่ถ่อเอาหนังหน้าสวยๆที่แม่ให้มาไปรับฝ่ามืออรหันต์ของคู่นอนคน(ที่เก้า)ล่าสุดของตนถึง
คณะบริหารของแม่สาวอกอึ๋มคนนั้น ซึ่งเป็นการเดินทางที่ช่างแสนยาวไกลเสียเหลือเกิน เพราะคณะบริหา
สุดไฮโซนั่นตั้งอยู่ในโซนหน้าของมหาวิทยาลัย  ซึ่งแตกต่างจากคณะประมงของเขาที่เหมือนพวกเด็กดอย
หลังเขาก็ไม่ปาน เพราะตั้งอยู่ในส่วนลึกท้ายสุดขอบเนื้อที่ของมหา'ลัยเลย...กันดารจริงจังเถอะพ่อคุณเอ้ย!!!
 
       "เป็นไงบ้างว๊ะไอ้นายตกลงแล้วน้องน้ำหวานสุดสะบึมเขาเรียกมึงไปหาทำไม? หรือจะเรียกไปนัดเวลา
กินตับรอบต่อไปอย่างที่พวกกูคิดไว้รึเปล่าว๊ะ?" พวกเพื่อนๆในคณะของชายหนุ่มแย่งกันรุมถามด้วยความ
อยากรู้อยากเห็นจนไม่ทันได้สังเกตุรอยแดงรูปฝ่ามือที่ขึ้นโชว์หลาอยู่บนแก้มซีกซ้ายของเพื่อนเลย เพราะ
น้องน้ำหวานสุดสะบึมที่พวกเขาพูดถึงกันอยู่นี่ คือดาวคนล่าสุดของคณะบริหารสุดไฮโซที่โดนไอ้หนุ่มหล่อ
หน้าหวานเสียยิ่งกว่าผู้หญิงประจำคณะประมงสุดโลโซของพวกเขาสอยมาเสียบได้ในที่สุด จึงเป็นเหตุให้
บรรดาหนุ่มกากๆเกรียนๆในคณะประมงแห่งนี้อิจฉาไงครับ
 
       "กินตับบ้านลุงพวกมึงดิ! แมร่ง! เจ๊แกเรียกกูไปกินตบชัดๆ เนี่ยๆ พวกมึงแหกตาดูกันบ้างสิครับ เห็นไหม
ว่ารอยมือเจ๊แกประทับอยู่เต็มแก้มกูเลยเนี่ย!! เชี่ย!! ไม่รู้ที่บ้านเจ๊แกให้แดกอ้อยแดกกล้วยเป็นอาหารหลักรึไง
ถึงได้แรงช้างขนาดนี้...กูเจ็บชิบหายเลย..สาดดด" ชายหนุ่มชี้หลักฐานซึ่งเป็นรอยฝ่ามือให้เพื่อนๆ ของตัวเองดู
พลางพูดบ่นอย่างหงุดหงิดเพราะเริ่มรู้สึกระบมแก้มข้างที่เพิ่งจะโดนตบขึ้นมาบ้างแล้วหลังจากที่ความชาก่อน
หน้านี้เริ่มจะหายไป
 
       'เจ้านาย' หรือ ยอดชายนายชลธาร ยศวโยธิน ลูกชายคนโตของป๋าคุณ เจ้าพ่อสถานบังเทิงที่เป็นเจ้าของ
ไนท์คลับและสนามรถเถื่อนในแหล่งท่องเที่ยวหัวเมืองใหญ่อย่างกรุงเทพฯ และภูเก็ตกับคุณธารา ยศวโยธิน
ที่นั่งแท่นดำรงตำแหน่งประธานบริษัทไทยมุกงาม แทนคุณนายมณีผู้เป็นยายของเจ้าตัวที่ได้วางมือจากธุรกิจ
ลงแล้ว
 
       ยิ่งโตมากขึ้นเท่าไรเจ้านายน้อยตัวแสบทายาทคนโตของป๋าคุณและแม่ธารจ๋าก็ยิ่งมีเค้าเหมือนกับธารา
ผู้เป็นแม่เพิ่มมากขึ้นทุกวันๆ จะเรียกว่ายิ่งโตยิ่งสวยเหมือนแม่ก็ว่าได้ แถมยังคงพกนิสัยความกากความเกรียน
ของป๋าคุณเจ้าสุดที่รักติดตัวมาเกินร้อยด้วยเช่นกัน ตอนนี้เจ้านายมีอายุครบยี่สิบบริบูรณ์แล้ว และกำลัง
ศึกษาอยู่คณะประมง สาขาวิชาวิทยาศาสตร์ทางทะเล ในมหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานครเมืองหลวง
ของประเทศไทย งานหลักคือการเรียนหนังสือให้จบปริญญาตามที่เคยสัญญากับพ่อแม่เอาไว้ ส่วนงาน
รองคือการคุมสนามแข่งรถเถื่อนสาขาใหญ่ในกรุงเทพฯ ตามคำสั่งของป๋าเจ้าคุณ เพราะถ้าไม่ทำก็ไม่มีเงินใช้ไง
(ป๋าบอกมาอย่างนั้น) ส่วนไนท์คลับที่เคยมีอยู่หลายสาขาที่กรุงเทพฯในอดีต ป๋าคุณของเขาก็ยุบมาเหลืออยู่
ที่เดียวแต่โคตรจะใหญ่ให้ไอ้เจ้าพระยาน้องชายคนรองของเขาดูแลอยู่ ส่วนไอ้เจ้าสมุทรน้องชายคนสุดท้องที่
เป็นฝาแฝดกับไอ้เจ้าพระยาก็ช่วยป๋าคุณดูแลกิจการและเรียนอยู่ที่ภูเก็ตบ้านเกิดโน่น
 
       "แล้วคราวนี้มึงโดนน้องมันตบมึงเรื่องอะไรวะอย่าบอกนะว่าน้องมันจับได้ว่านอกจากมันแล้วมึงมีกิ๊กซ่อน
เอาไว้อีกแปดคนอ่ะ" มอสหนึ่งในเพื่อนสนิททั้งสองคนของเจ้านายพูดเดา แต่ก็แม่เหมือนกับตาเห็น แต่เรื่องนี้
มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่อะไร เป็นเรื่องซ้ำๆ เดิมๆ ที่วนลูปซ้ำไปมาอยู่ในวงจรชีวิตของเจ้านายบ่อยๆ เองนี่แหละ
เพื่อนๆ ของเจ้านายถึงไม่ต้องใช้สมองคิดก็ตอบออกมาได้อย่างถูกต้องและแม่นยำ
 
       "เออ!! แถมแมร่งมันยังแช่งให้กูมีผัวอีกต่างหากเพราะมันบอกว่ากูเสือกหน้าสวยกว่ามัน แค่มันยอมนอน
กับกูที่เหมือนนอนกับทอมก็บุญนักหนาแล้วยังจะมาทำสันดานอย่างนี้ใส่มันอีก...มึงดู๊!! มึงดู..มันว่ากูซิแมร่ง!!
อย่าให้กูเจอข้างนอกนะมึง...พ่อจะให้เด็กที่สนามดักจิ้มแมร่ง!!!" เจ้านายเล่าให้เพื่อนฟังอย่างเข่นเขี้ยวเขี้ยวฟัน
เพราะยังไม่หายโกรธเรื่องที่โดนด่าว่าหน้าสวยเหมือนทอม...ทอมบ้านป้ามรึงจิ๊...จะเอาแท่งจิ้มจิ๊...มรึงได้อ่ะ...อีห่าราก!!!
 
       "กร๊ากกกก....น้องมันก็พูดถูกนิ!...กูบอกมึงแล้วไงว่าหน้าอย่างมึงไปเป็นผัวใครเขาไม่รอดหรอกไอ้นาย
กูว่ามึงเปลี่ยนจากมีเมียไปหาผัวเป็นของตัวเองดีกว่ารุ่งกว่าเยอะ!!! ฮ่าๆ" เลย์เพื่อนสนิทอีกคนของเจ้านาย
พูดไปหัวเราะไปอย่างสะใจ เมื่อได้ฟังสิ่งที่เจ้านายเล่า เพราะพวกเขาเคยบอกมันแล้วว่าหน้าสวยๆอย่างมันอ่ะ
ไม่เหมาะที่จะไปเป็นผัวของใครเขาหรอก ให้มันหาผัวเป็นของตัวเองดีกว่า เหมาะกว่าเยอะ...หมอเลย์ฟันดะ!!
 
       กลุ่มของเจ้านายมีทั้งหมดสามคนถ้วนรวมเจ้านายอยู่ในนั้นแล้วด้วย คนแรกคือตัวของเจ้านายเอง
ส่วนคนที่สองคือมอส และเลย์เป็นคนสุดท้าย มอสและเลย์เป็นเพื่อนเล่นและเพื่อนที่เรียนด้วยกันมา
ตั้งแต่เด็กเพราะพ่อแม่ของทั้งสองคนก็เป็นเพื่อนกันอยู่แล้ว พ่อของมอสและเลย์เป็นตำรวจยศใหญ่ด้วยกัน
ทั้งคู่ ส่วนแม่ๆ ก็เป็นแม่บ้านเหมือนกัน การที่มีมอสและเลย์เป็นเพื่อนทำให้กิจการสนามแข่งรถเถื่อนของ
เจ้านายอยู่รอดปลอดภัยและเคลียร์คดีได้ง่ายขึ้นเเมื่อเกิดปัญหาขึ้นมาจริงๆ เพราะมีพ่อของทั้งสองคนช่วย
เป็นเกาะป้องกันและคอยหนุนหลังให้อยู่.....งานนี้สบายบรื๋อสะดือโบ๋
 
       "โว้ยยย...กูไม่คุยกับพวกมึงแล้วไอ้ไอ้เพื่อนเชี่ย!!!" เจ้านายโวยพร้อมกับคว้ากระเป๋าเป้คู่ใจขึ้นสะพายไหล่
เดินหนีเสียงหัวเราะของสองเพื่อนซี้สองตัว ที่วันๆ ขยันจ้องแต่จะหาผัวแทนเมียให้เขาเสียเหลือเกินไอ้พวกเวร
...อย่างพี่เจ้านายคนแมน(?)คนนี้ไม้ต้องพึ่งใครหรอกว้อยเรื่องนี้อ่ะ เพราะพี่มีนายในดวงใจว่าที่เจ้าสาว(?)ของ
พี่อยู่แล้วโว้ยยย...คนอื่นก็แค่ค่าเวลาเท่านั้นเว้ยยยย....
 
       "เห้ย!! แล้วมึงจะไปไหนน่ะไอ้นาย" มอสตะโกนถามเจ้านายที่เดินไปถึงหน้าตึกคณะแล้ว
 
       "กล้บบ้านสิควาย!!! ไม่มีเรียนแล้วจะอยู่หาป้ามึงหรอ!!!" เจ้านายนายตะโกนบอกพร้อมกับชูนิ้วกลาง
เพื่อเป็นการอวยพร(?)ให้เพื่อนรักทั้งสองกลับบ้านอย่างปลอดภัยอีกหนึ่งดอก
 
       "ฮ่าาา / ฮ่าาา" มอสและเลย์พากันหัวเราะตัวงออย่างชอบใจ เมื่อเห็นหน้าเหวี่ยงๆ กับท่าทางหงุดหงิดของ
เจ้านายเพื่อนรัก
.
.
.
.
.
       เจ้านายขับรถกลับมายังสนามแข่งรถเถื่อนของตัวเอง ที่เป็นทั้งที่ทำงานและบ้านของตัวเองสนามแข่งรถ
ของเจ้านายก็เหมือนกับสนามเถื่อนทั่วๆไป ที่ไม่มีกฏกติกาใดๆ ผลแพ้ชนะและของเดิมพันไม่ว่าจะเป็นเงินทอง
ผู้หญิง ผู้ชาย และของมีค่าทั้งหลายจะขึ้นอยู่กับข้อตกลงในความพึงพอใจระหว่างตัวนักแข่งทั้งสองฝ่ายเอง
เว้นแต่ยาเสพติดและอาวุธสงครามเท่านั้นที่จะเอาเข้ามาเป็นของเดิมพันไม่ได้ โดยที่จะมีเจ้าหน้าที่ของสนาม
เป็นกรรมการทำการตัดสินให้อย่างยุติธรรมไม่ขึ้นกับฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งอย่างแน่นอน เพียงแค่คุณจ่ายค่าเข้า
สนามและทำตามกฏข้อตกลงของสนามเท่านั้น สนามแห่งนี้ก็จะเป็นเหมือนสรวงสรรวค์ที่มีพวกคุณเป็นเจ้า
ของร่วมกัน คุณจะทำอะไรก็ได้เมื่ออยู่ในสนามแห่งนี้ตามความต้องการเพียงแต่อย่าแหกกฏของสนามเป็นพอ
ความเร็ว ความท้าทายและความสะใจกำลังรอให้พวกคุณเข้ามาปล่อยเบรค กระทืบคันเล่งกันอยู่ที่นี่ไง!!!
 
       "เมื่อไหร่น้องภีมสุดที่รักจะกลับมาหาพี่สักทีละครับ พี่คิดถึงเราจนจะขาดใจตายอยู่แล้วนะ เราเคยรู้บ้างหรือเปล่า?"
เจ้านายคว้ารูปน้องภีมเด็กชายจ้ำม้ำตัวขาวแก้มยุ้ยลูกชายฝาแฝดคนกลางของเจ้าสัวณัฐภาสกับคุณพัสกร อัครจินดากรณ์
ที่นั่งแท่นตำแหน่งประธานบริหาร(เป็นเจ้าของร่วมกัน)กิจการค้าเพชรพลอยข้ามประเทศรายใหญ่ของประเทศไทย อีกทั้ง
ตระกูลนี้ยังเป็นเจ้าของโรงแรมหกดาวในหัวเมืองใหญ่และแหล่งท่องเที่ยวสุดยอดทั้งแปดสาขาในประเทศ แถมคุณพ่อณัฐภาสของน้องภีมสุดที่รักของเขายังติดหนึ่งในสิบมหาเศรษฐีตั้งแต่อายุยังไม่ถึงสี่สิบอีกต่างหาก...เป็นอะไรที่โคตรเจ๋งอ่ะ!!! 
 
       ตั้งแต่ภีมเดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศเมื่อห้าปีที่แล้ว ภีมก็ไม่เคยติดต่อกลับมาหาเจ้านายอีกเลย
แม้ว่าการสื่อสารในสมัยนี้จะก้าวไกลไปจนคนที่อยู่คนละซีกโลกก็สามารถมองเห็นหน้ากันได้เพียงแค่สไลด์ปุ่ม
โทรออกที่หน้าจอมือถือของตัวเองเท่านั้น แต่น้องภีมก็ไม่เคยทำเลย แถมในทุกๆครั้งที่เจ้านายติดต่อไปภีมก็
จะตัดสายทิ้งและบล็อคช่องทางติดต่อของเขาทั้งหมดทุกทาง มีเพียงแค่คนที่บ้านอัครจินดากรณ์อย่าง พ่อแม่
พี่ และน้องของภีมเท่านั้นที่จะติดต่อไปถามข่าวคราวได้บ้าง แต่เพียงแค่ภีมเห็นหน้าเจ้านายผ่านทางโทรศัพท์
ของพัสกรผู้เป็นแม่แท้ๆของเจ้าตัวเท่านั้น ก็ตัดสายทิ้งและไม่ยอมรับสายของพัสกรอีกเลย และเขาก็ทำได้เพียงแต่
แค่การเฝ้าภาวนากับฟ้ากับฝนให้น้องภีมสุดที่รักของเขากลับมาในเร็ววันเพียงแค่เท่านั้นเอง
 
 
       Tru...Tru...Tru...
 
       "ฮัลโหลว่าไงจ๊ะแม่จ๋า คิดถึงหนูหรอ ถึงได้โทรมาแต่วันอย่างนี้อ่ะ" เจ้านายกดโทรศัพท์รับสายแม่ธารจ๋าสุดที่รัก
ของเจ้าตัวที่โทรเข้ามาก่อนเวลาที่ปกติอย่างที่เคยโทรมาเช็คเขาอยู่ทุกวัน กับคนอื่นเจ้านายอาจจะดูห่ามๆ และหยาบคาย
ไปบ้างแต่กลับแม่ธารจ๋าสุดที่รักนั้นไม่ได้เลย เพราะคนนี้เขาคือที่สุดรักสุดบูชาอันดับหนึ่งในใจของเจ้านาย ชนะดันดับสอง
อย่างป๋าเจ้าคุณไปอย่างขาดลอย ส่วนอันดับที่สามในใจของเขานั้นจะเป็นใครไปเสียไม่ได้นอกจากน้องภีมแฝดกลางสุดที่รัก อันดับที่สี่ที่ห้าก็ไอ้เจ้าพระยา เจ้าสมุทรน้องชายฝาแฝดมหา(หมา)ประลัยของเขาไล่ตามลำดับลงมา
 
       ("น้องภีมกลับมาแล้วนะลูก น้องนายจะกลับมาบ้านวันไหนดีลูก") แม่ธารจ๋าของเจ้าตัวพูดบอกถึงประโยค
ที่เขารอฟังข่าวนี้มาตลอดห้าปีเต็มๆ มันเป็นอะไรที่ดีที่สุดไปเลยสำหรับเขา
 
       "แม่จ๋าเจอน้องแล้วหรอ น้องยังหน้ารักเหมือนเดิมมั้ยฮะ" เจ้านายถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นอย่างปิดไม่มิด
 
       ("เจอแล้ว น่ารักเหมือนเดิมเลย...หึๆ") ปลายสายบอกพร้อมกับหัวเราะหึๆ ปิดท้ายคำพูดอย่างมีเลศนัย
แต่ด้วยความดีใจเจ้านายจึงไม่ได้สนใจเสียงหัวเราะแปลกๆ ของแม่ตัวเอง
 
       "ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวหนูกลับคืนนี้เลยแม่จ๋า อาทิตย์นี้หนูไม่มีเรียนแล้ว แล้วเจอกันที่บ้านนะแม่จ๋าจุ๊บ!!!"
เจ้านายพูดบอก โดยไม่ลืมที่จะจุ๊บแม่ธารจ๋าของตัวเองเป็นการส่งท้ายก่อนวางสาย
 
       "อ๊ากกกก.....ดีใจจังเลยโว้ย!!!!" เจ้านายร้องตะโกนโวยวายเสียงดัง ก่อนที่จะทิ้งตัวนอนดีดดิ้นไปมาอยู่
บนเตียงนอนหลังใหญ่ของตัวเองด้วยความดีใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้เพราะเขาไม่รู้ว่าจะเอาอะไรจำนวน
มากมายแค่ไหนถึงจะพอเทียบเท่ากับความดีใจของเขาในครั้งนี้ดี หัวใจที่เคยห่อเหี่ยวเหมือนลูกโป่งโดนเจาะ
ลม อยู่ดีๆ ก็พองโตลุกขึ้นมาเต้นระรัวเป็นจังหวะแทงโก้ซะอย่างนั้น!!!
 
       "แล้วเจอะกันนะครับว่าที่เจ้าสาวสุดที่รักของพี่.....ม๊วฟฟฟฟฟฟ" เจ้านายพูดพร้อมกับกดจูบเด็กชายแก้มยุ้ย
ในกรอบรูปไม้สลักอย่างดีอยู่จ๊วฟใหญ่ ก่อนที่จะเอาไปตั้งวางไว้บนหัวเตียงตามเดิมและลุกไปจัดการเก็บของใช้ส่วนตัว
ลงกระเป๋าเป้ใบโปรด จองตั๋วเครื่องบินเที่ยวด่วนล่าสุด ปิดบ้านและเดินออกมาจะสั่งงานให้ลูกน้องคนสนิทที่ออฟฟิต
ให้ดูแลสนามแข่งรถของตัวเองให้สักสี่ห้าวัน เพราะลูกพี่เจ้านายสุดหล่อคนนี้จะกลับไปตามหาหัวใจดวงน้อยๆ ของตัวเอง
ที่บ้านเกิดเมืองนอน.....โฮะๆ
 
 
 
 
 
______________________________________________________________________________TBC.
Happy valentine's day ค่ะ!!!
มี่เอาตอนแรกมาเสิร์ฟให้ได้อ่านกันแต่เช้าเลยนะคะ เผื่อตอนเย็นไม่ว่าง(จะไปตามหาแมวต่อ)แหะๆ
ยังไงก็เม้นกัเข้าไว้นะคะ เพราะทุกเม้นของพวกคุณคือกำลังใจชั้นเยี่ยมของมี่
แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ!!! (ไม่เย็นนี้ก็พรุ่งนี้นะคะ)

[seaz]

น้องนายจะกลายเป็นเจ้าวสาวแทนป่ะเนี่ย ฮ่าๆ

[omyim_jjj]

มารอน้องภีมมม

[Pittabird]

ตามมาจากรุ่นกพ่อแม่  นายยังคงไม่รู้ตัว  เจอน้องภีมแล้วจะหนาว  ไม่แคล้วโดนกด  อิอิ  รอจ้า

[เขียนสือ]

07/02/59


ภาคเรียนที่หนึ่ง...บทที่สอง






      "พี่นาย! ทางนี้!" เสียงร้องเรียกชื่อของเจ้านายดังขึ้นทันทีที่เจ้านายเดินออกจากอาคารพักผู้โดยสารทำให้
เจ้านายต้องรีบหันมองไปตามเสียง ซึ่งคนที่มารับเขาก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากไอ้เจ้าสมุทรจอมนิ่งน้องชายคนเล็ก
ของเขานั่นเอง ไม่ได้เจอกันแปปเดียวทำไมมันถึงดูตัวโตจังว๊ะ อายุแค่สิบสี่มันก็สูงเท่าเขาแล้ว นี่ถ้ามันโตเต็ม
วัยอายุยี่สิบเท่าเขามันจะสูงใหญ่ได้อีกแต่ไหนว๊ะเนี่ย?....ไอ้เด็กห่าาาเอ้ย!! พอกันกับไอ้เจ้าพระยาจอมแก่แดดแฝดผู้พี่ของมันที่ริเหิมเกริมคุมไนท์คลับใหญ่ในเมืองกรุงด้วยตัวคนเดียวตั้งแต่พึ่งจะอยู่ม.ต้นเอง...เขาล่ะเบื่อจริงๆ ไอ้พวกลูกป๋าเนี่ย...แมร่งไม่รู้ตอนเด็กๆ แม่ธารจ๋าเอาอาหารเม็ดหรือหญ้าสดผสมนมยัดใส่ปากป้อนให้พวกมันกันแน่ถึงได้โตมาเป็นยักษ์ปักหลั่นอย่างนี้ ฮึ่ย!! แค่คิดก็สยองแล้ว....แมร่ง!! แต่ละคนตัวอย่างกะตึก
เขาเอาหัวเป็นประกันเลยว่าถ้าพวกมันโดนรถชนนะ พวกมันอ่ะไม่เป็นไรหรอก แต่รถคู่กรณีอ่ะบุบแน่ๆ
จะเว้นก็แต่รถสิบล้อน่ะนะ

       "นี่มึงขับคันนี้มา?" เจ้านายตกใจอ้าปากหวอ เมื่อเห็นรถที่น้องชายขับมารับตัวเอง ตอนแรกก็คิดว่ามันจะ
เอามอ'ไซค์ (บิ๊กไบค์) ลูกรักของมันมารับอย่างทุกที แต่ที่ไหนได้ มันเล่นเอาซุปเปอร์คาร์คันโปรดสุดหวงของป๋าออกมารับเขาเลย...มันทำได้ยังไงว๊ะน่ะ! คันนี้นี่เปรียบเสมือนเมียน้อยป๋าเลยนะเว้ย!! จะบอกให้ ป๋านั่งขัดนั่งถู
อยู่ทุกวันวันเช้ายันเย็นถ้าแม่ไม่ด่าก็ไม่เลิก...เจ๋งจริงเว้ยน้องกู!!

       "เออ..ขึ้นดิจะได้กลับบ้านสักที...หิวข้าว" เจ้าสมุทรบอกเสียงเรียบติดลำคาญเล็กน้อย เมื่อพี่ชายมัวแต่
ถามโน่นถามนี่ไม่ยอมขึ้นรถสักที ไอ้เขาล่ะหิวข้าวจะตายอยู่แล้ว แต่เป็นเพราะแม่ไม่ยอมให้ใครกินข้าวก่อนจนกว่าน้องเจ้านายลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของแม่เขาจะกลับถึงบ้านนั่นแหละปัญหา...เฮ้อ!
.
.
.
.
.
       "แม๋ธารจ๋าาาาาา....หนูคิดถึ๊งคิดถึงแม่จ๋าจังเลย" เจ้านายวิ่งเข้ากอดใส่แม่ธารจ๋าของตัวเองทันทีที่
เห็นหน้า ไม่ลืมที่จะหอมแก้มซ้ายขวาอีกหลายๆทีติดกันด้วยความคิดถึง.....คิดถึงที่สุดอ่ะคนนี้

       "แม่ก็คิดถึงน้องนายเหมือนกันครับ หนูอ่ะไม่ค่อยอยากจะกลับบ้านมาหาแม่เลย นี่ถ้าแม่ไม่โทรไปบอกว่า
น้องภีมกลับมาแล้ว แม่ก็คงจะไม่ได้เห็นหน้าลูกชายคนโตของแม่หรอกมั้ง" ธาราพูดพลางแกล้งทำท่าทางน้อยใจใส่ลูกชายสุดที่รักของตัวเอง

       "งานที่สนามหนูเยอะหรอก...อะโด่ววว...หนูอะนะโคตรจะคิดถึงแม่จ๋าอ่ะ!!....โอ๋ๆ หนูง้อนะๆ แม่จ๋าอย่างอนหนูนะ เดี๋ยวคืนนี้หนูจะนอนกอดชดเชยให้แม่จ๋าทั้งคืนเลย จุ๊บๆ" เจ้านายบอกพร้อมกับจุ๊บรัวๆ ที่ปากของแม่จ๋าของตัวเองเพื่อเป็นการง้อขอคืนดี

       "น้อยๆ หน่อยไอ้ลูกหมา ที่มึงจูบปากเล่นอยู่น่ะ...เมียกูนะ" เจ้าคุณที่นั่งดูอยู่ฉากดร่าม่าของสองแม่ลูก
อยู่นาน อดไม่ได้ที่จะพูดขัด ตัดบทของสองแม่ลูกที่ไม่เลิกตีหน้าเศร้าแกล้งนอยด์ใส่กันสักที เขากับเจ้าสมุทร
ลูกชายคนเล็กหิวจะตายอยู่แล้วนะเนี่ย จะกินก่อนก็ไม่ได้ในเมื่อนายพญาของบ้านประกาศิตไว้ว่าห้ามใคร
หน้าไหนแตะต้องของกินที่วางล่อตาล่อใจ ยั่วน้ำย่อยกับน้ำลายของเขามาอยู่เต็มโต๊ะอาหารข้างหน้าอย่างนี้ ก่อนที่ลูกชายสุดที่รักของเขาจะมาก่อนเป็นเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นหลังจากวันนี้ไปเจ้าตัวจะไม่ทำกับข้าวให้
กินอีก.....เหอๆ

       "เมียป๋าแต่ก็แม่หนูเถอะ...เชอะ!! แม่จ๋าน้องนายหิวข้าวแล้วอ่ะ! เรากินมากินข้าวกันเถอะฮะ
น้องนายคิดถึงกับข้าวอร่อยๆ ฝีมือแม่จ๋าที่สู้ดดดด...." เจ้านายพูดบอกพร้อมกับเชิดใส่ป๋าคุณก่อนที่จะหัน
ไปพูดอ้อนแม่ธารจ๋าของตัวเองต่อ อย่างไม่สนใจพ่อสนใจน้องที่นั่งหัวโด่เป็นตุ๊กตาประกอบฉากระหว่างมื้ออาหารอยู่เลย และก็พากันคุยงุ้งงิ้งกันอยู่แค่สองคนแม่ลูกนั่นแหละ!!
.
.
.
.
.
       "ป๋าจ๋าาาา....น้องนายคิดถึงป๋าจังเลยยยยยย...." ระหว่างที่รอแม่ธารจ๋าของตัวเองอาบน้ำอยู่เจ้านายก็
หันไปอ้อนคุณป๋าเจ้าคุณแทน โดยการเอาหัวไปถูไปมาที่หน้าตักคุณป๋าเจ้าคุณที่กำลังนั่งพิงหัวเตียงดูหนัง
ในโทรทัศน์อยู่

       "ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีเลยไอ้ลูกหมา เดี๋ยวพอแม่จ๋ามึงมา มึงก็ทิ้งป๋าให้เป็นหมาแล้ว" เจ้าคุณบอกพร้อม
กับลูบหัวทุยๆ ของลูกชายที่นอนหนุนตักของตัวเองอยู่ โดยที่ยังไม่ยอมหันกลับมามองหน้าเจ้านาย เพราะ
สายตามัวแต่จ้องหนังที่กำลังฉายอยู่ในจอโทรทัศน์

       "งื้อออ....จริงๆนะ นายอ่ะคิดถึงป๋ากับแม่จ๋าที่สุดอ่ะ! แต่ไม่ค่อยจะว่างสักที พอวันไหนที่ไม่มีเรียนจะกลับ
บ้านทีไร ที่สนามก็ต้องมีปัญหาเข้ามาทุกที แต่พอวันไหนที่ไม่มีเรียนและสนามแข่งไม่มีปัญหา ที่คณะของหนูก็ต้องมีกิจกรรมทุ๊กที...หนูล่ะเซ็ง!!" เจ้านายลุกขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอนเลื้อยตัวขึ้นมานอนพาดอยู่บนอกของป๋าเจ้าคุณ ก่อนที่จะเล่าถึงปัญหาที่เขาไม่สามารถกลับมาหาป๋าหาแม่อย่างที่ใจต้องการได้ทั้งที่เขาเองก็คิดถึงป๋ากับแม่มากๆ เหมือนกัน แต่จะทำยังไงได้ล่ะในเมื่อมันเลี่ยงไม่ได้ ก็ได้แต่ทนคิดถึงกันต่อไป จะมีก็แต่ครั้งนี้นี่แหละที่เหมือนเทวดาฟ้าดินจะเป็นใจให้เขาได้มีโอกาสกลับมาพบเจอหน้าน้องภีมสุดที่ร๊ากกกกของเขาสักที แถมยังได้กลับมาอยู่อ้อนป๋าคุณกับแม่ธารจ๋าได้อีกตั้งหลายวัน

       "มึงเหนื่อยรึเปล่านายที่ต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยอย่างนี้ ถ้าเหนื่อยก็หยุดได้นะ เดี๋ยป๋าจะหา คนไปดูแลสนามแทนแกเอง" เจ้าคุณพูดบอกออกจากความรู้สึกของตัวเอง การที่เขาให้ลูกหาเงินใช้เองทั้งที่ต้องเรียนไปด้วยอย่างนี้ก็เพราะว่าอยากจะฝึกความอดทนและฝึกให้ลูกๆ ได้รู้จักดูแลรับผิดชอบชีวิตของตัวเองเป็นตั้งแต่เด็กๆ โตไปจะได้ไม่ต้องไปลำบากและคิดหาทางเอาตัวรอดเองได้เมื่อเกิดปัญหาในวันที่ไม่มีเขากับธาราคอยช่วยพยุงอยู่ข้างหลังอย่างทุกวันนี้ แต่พอเห็นหน้าตาเหนื่อยๆกับร่างผอมแห้งแรงน้อยของเจ้านายเต็มๆ อย่างนี้ เขาก็อยากจะยกเลิกสิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้เดี๋ยวนี้เลยจริงๆ เพราะไม่รู้ว่าวันๆ เจ้านายลูกชายของเขาจะได้กินข้าวกินปลาบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ ถึงได้ตัวหดเล็กลงๆ ทุกครั้งที่ได้เจอหน้ากันอย่างนี้ ไม่เหมือนไอ้เจ้าสมุทรที่เลือกที่จะเรียนและอยู่ช่วยงานเขากับธาราอยู่ที่นี่ ที่กินอิ่มนอนหลับสบายอยู่ทุกวัน ส่วนไอ้เจ้าพระยาลูกชายคนกลางแฝดพี่ของไอ้เจ้าสมุทรรายนั้นก็ไม่ต้องเป็นห่วงกินอิ่มเกินสามมื้อแน่นอน เท่าที่สังเกตุดูจากที่มันสไกป์คุยกับแม่มันอยู่ทุกวัน และไม่ว่ามันจะอยู่ที่ไหนก็แล้วแต่ ในมือและข้างๆตัวมันจะต้องมีของกินให้เห็นอยู่ทุกที และจากที่เห็นผ่านทางหน้าจอโทรศัพท์แล้วตัวมันก็น่าจะใหญ่พอๆ กันกับไอ้เจ้าสมุทรแฝดน้องมันนั่นแหละ
....ไซส์ลูกวัวชัดๆ

       "ไม่เหนื่อยหรอกฮะ!...น้องนายเป็นลูกของป๋ากับแม่ธารจ๋าซะอย่าง แค่นี้...จิ๊บๆ" เจ้านายบอก

       "หึๆ นกร้องน่ะสิมึงน่ะ จิ๊บๆ อ่ะ!" เจ้าคุณยิงมุขควายใส่ พร้อมกับขยี้หัวลูกชายด้วยความมันเขี้ยว

       "คึๆ หนูรักป๋าจัง.....งืมมๆ" เจ้านายพูดบอกเสียงเบาราวกับคนละเมอ ก่อนที่จะผลอยหลับไปด้วย
ความอ่อนเพลีย แต่ถึงเสียงพูดของเจ้านายจะเบาแค่ไหน มันก็ชัดเจนอยู่เสมอในหัวใจคนเป็นพ่ออย่าง
เจ้าคุณเสมออยู่แล้ว

       "ป๋าก็รักหนูเหมือนกันครับลูกรัก...จุ๊บ" เจ้าคุณค่อยๆ ช้อนประคองหัวของเจ้านายวางบนหมอนอย่างระมัดระวัง เพราะกลัวว่าจะเป็นการรบกวนการนอนของลูกชาย โดยไม่ลืมที่จะบอกรักและจูบที่หน้าผากของเจ้านายเบาๆอย่างที่ทำตอนที่เจ้าตัวยังเป็นเด็กเล็กๆ....และหวังว่าคืนนี้ลูกชายของเขาคงจะฝันดี

       "อ่าว...หลับไปแล้วหรอ" ธาราที่พึ่งจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็เดินออกมาเจอฉากบอกรักที่ทำให้
รู้สึกอุ่นวาบเข้าไปจนถึงส่วนลึกที่สุดของหัวใจอย่างไม่ได้ตั้งใจพอดี แต่ก็เลือกที่จะทำเป็นมองผ่าน
เหมือนไม่เห็นอะไร เพราะขืนพูดแซวออกไป คุณป๋าปากแข็งอย่างเจ้าคุณจะเขินเสียเปล่าๆ

       "อืม...สงสัยจะเพลีย คุยกันได้แปปเดียวก็หลับไปซะแล้ว"  เจ้าคุณบอกทั้งที่ยังคงนอนตะแคงลูบหัวลูบหน้าลูบตาลูกรักไปมา เหมือนกับว่าเจ้าตัวยังไม่แน่ใจว่าที่อยู่ตรงหน้านี้คือลูกชายสุดที่รักที่ตนนั่งนับวันเฝ้ารอให้ลูกกลับมาหาที่บ้านอย่างนี้จะเป็นความจริง หรือไม่ก็อยากจะสำรวจความเสียหายว่ามีส่วนไหนของเจ้านายไหมที่บุบสลายหายไประหว่างที่เจ้าตัวไปอยู่ไกลหูไกลตาอย่างนี้เจ้าคุณน่ะทั้งรักและเป็นห่วงเจ้านายจะตาย เพราะเจ้านายเป็นลูกชายคนแรกที่รักและผูกพันมากกว่าลูกชายฝาแฝดอย่างเจ้าพระยาและเจ้าสมุทรเสียอีก แต่ก็ทำท่ามากไปอย่างนั้นเอง เวลาเขาเฟสไทม์โทรเห็นหน้ากับลูกทีไร เจ้าตัวก็จำต้องแอบนั่งฟังและเขียนคำพูดใส่กระดาษแผ่นเล็กๆให้เขาถามและบอกกับลูกแทนตัวเองทุกที ยกตัวอย่างเช่น กินข้าวรึยัง เงินพอใช้ไหม,เรียนอยากไหม ลำบากหรือเปล่า,กินข้าวเยอะๆ,ดูแลตัวเองด้วยนะ,เป็นห่วง ฯลฯ และก็อีกหลายร้อยคำที่เขาไม่สามารถจะได้หมดหรอก เจ้าคุณน่ะชอบทำปากแข็งเก๊กหน้านิ่งใส่ลูกแต่ก็ทั้งรักทั้งหลงลูกเลยโดยเฉพาะเจ้านายเพราะเจ้านายนั้นแตกต่างกันกับฝาแฝดเจ้าพระยาเจ้าสมุทรอย่างสิ้นเชิง

       "จุ๊บ...ฝันดีนะครับคนเก่ง...แม่รักหนูนะครับ" ธาราจูบหน้าผากตำแหน่งเดียวกันกับเจ้าคุณ ก่อนที่
จะเดินไปปิดไฟและกลับมานอนกอดลูกชาย วันนี้กับเมื่อสิบห้าปีที่แล้วตอนที่เจ้านายอายุห้าขวบวันที่
กลับมาจากไปเล่นสวนน้ำกันแล้วเจ้านายขอมานอนด้วยไม่ต่างกันเลยในความรู้สึกของธารา ถึงแม้ว่า
วันนี้เจ้านายน้อยคนนั้นจะเติบโตขึ้นมาจนมีขนาดตัวพอๆ กับเขาแล้ว ธารายังรู้สึกว่าเจ้านายยังคงเป็น
ไอ้เด็กตัวเล็กจอมแสบของเขาอยู่ดี

       คืนนี้คงจะเป็นอีกคืนแห่งความสุขอีกคืนที่เจ้านายจะรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย หลับฝันดีตลอด
ระยะช่วงเวลาแห่งการนอน เพราะสองผั่งซ้ายขวาของตัวเองนั้นมีคุณป๋าเจ้าคุณกับแม่ธารจ๋าสุดที่รัก
ทั้งสองคนของตัวเองนอนกอดถ่ายทอดความรักและความห่วงใยให้กับเจ้าตัวกักเก็บเป็นพลังแรงใจ
เพื่อไว้สู้ในวันข้างหน้าที่อาจจะมีปัญหาเข้ามาอย่างไม่รู้ตัวตามชะตาชีวิตปกติของมนุษย์โลกที่จะต้อง
มีทั้งสุขและทุกข์หมุนเวียนสลับกันไป





_______________________________________________________________________TBC.
และแล้วมี่ก็ทนเสียงเรียกร้องของ(คุณเพื่อนๆในเดอะแก๊งค์ตัวเอง)ไม่ได้
บวกกับว่ามี่เองก็คิดว่ามันสั้นเกินมากเกินกว่าปกติที่เคยอัพอยู่มาก(2ตอนเท่ากับ1ตอนปกติ)
จึงตัดสินใจมาลงให้อีกตอนและจะ(ลงเช้าเย็น)ทำอย่างนี้ไปจนกว่าในสต็อกที่เขียนไว้จะหมดลง
จากนั้นก็จะลงวันละตอนเหมือนเดิม ทั้งนี้ทั้งนั้นเพื่อนๆต้องอย่าลืมกำลังใจสำคัญของมี่ด้วยนะคะ

[iceman555]

 

[B52]

 

[เขียนสือ]

15/02/59


ภาคเรียนที่หนึ่ง...บทที่สาม






       "แม๋จ๋าาาา...." เจ้านายที่เพิ่งตื่นนอน ยังไม่ทันที่จะล้างหน้าแปลงฟังเลยก็เดินจากห้องนอนชั้นบนลงมา
ซุกหน้ากอดอยู่ข้างหลังแม่ธารจ๋าของตัวเองอย่างงองแง ไม่สมกับเป็นเด็กวัยรุ่นในช่วงอายุยี่สิบเสียเลยจริงๆ
....หนูยังอยู่อนุบาลหมีน้อยห้องไหนอยู่ลูกเจ้านาย

       "ว่ายังไงครับ...ลูกชายแม่ตื่นรึยัง หรือว่ากำลังละเมออยู่" ธาราหยุดมือที่กำลังจำมีดหั่นผักเพื่อเตรียมที่
จะทำอาหารในมื้อเช้าลง หมุนตัวหันกลับไปมองลูกชายคนโตของตัวเองที่กำลังยืนหน้ามุ่ยโงนไปเงนมา
อยู่....ตกลงว่าตื่นรึยังเนี่ย?

       "ป๋าไปไหนอ่าา..." เจ้านายถามเสียงคางยานอย่างคนไม่ตื่นดีพลางลืมตาขึ้นข้างนึงมองหาคุณป๋าเจ้าคุณ
ของตัวเองไปด้วย เพราะลืมทีเดียวสองข้างไม่ไหว...ยังง่วงอยู่เลยอ่ะ!!

       "โน่น...ป๋าคุณของหนูไปนั่งเช็ดนั่งถูเมียน้อยเขาอยู่หน้าบ้านนู้นนน..." ธาราบอกทั้งลูบหน้าลูบหัวลูกชาย
ให้เข้าที่ เพราะกลัวว่าผมจะบังตาแล้วลูกเขาจะไปเดินสะดุดเตะอะไรเข้าให้....เดี๋ยวบ้านจะแตกเพราะเสียง
ร้องของลูกชายคนโตของเขาเสียเปล่าๆ

       "งืมๆ งั้นหนูไปหาป๋าก่อนนะ...จุ๊บ!!" ขยี้ตาเบาๆ พร้อมกับจุ๊บแก้มอรุณสวัสดิ์แม่ธารจ๋าของตัวเองอีกที
เพื่อความเจริญ(?) เริ่มต้นในเช้าวันใหม่อย่างนี้
.
.
.
.
.
       "ป๋า...ป๋าๆ...ป๋าาาาาาาาาา....." เจ้านายลากเสียงยาวร้องเรียกหาคุณป๋าเจ้าคุณของตัวเองดังลั่น
เมื่อออกมาหน้าบ้านตามที่แม่ธารจ๋าบอกแล้ว ไม่เห็นเจอป๋าคุณสุดที่รักเลย เจอแต่อีเมียน้อยที่ยืนตูด
แดงกระพริบไฟท้ายใส่หน้าเขาปริ๊บๆ อยู่เนี่ย....เซ็งว่ะ!...ว่าแล้วก็ขอเตะล้อหลังของเมียน้อยตูดแดง
ของป๋าสักทีเหอะ บังอาจมาแย่งความสนใจจากป๋าไปจากเขา...ฮึ่ย!!...เซ็ง!! ใครไม่เป็นเขาไม่รู้หรอก
ว่าการตื่นนอนขึ้นมาตอนเช้าแล้วไม่ได้เจอหน้าแม่ธารจ๋ากับหน้าป๋าคุณแล้วมันหงุดหงิดแค่ไหน ทั้งๆ
ที่เมื่อคืนเขาสามคนพ่อแม่ลูกยังนอนกอดกันอยู่ในห้องแท้ๆ....มันเฟลอ่ะ!! เข้าใจป๊ะ!!

       "เอ้าๆ มึงเตะน้องเมอร์ซี่กูอย่างงั้นได้ไงห้ะไอ้ลูกหมา เดี๋ยวเป็นรอยขึ้นมาจะทำไง กูอุตส่าตื่นขึ้นมานั่ง
ล้างนั่งขัดแต่เช้า...ไอ้ลูกห่าหนิ" เจ้าคุณที่พึ่งจะกลับมาจากเอาอุปกรณ์ทำความสะอาดรถไปเก็บในโรงจอด
รถก็พูดว่าลูกชายอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนที่จะเข้าไปในรถเพื่อดับเครื่องยนต์เพราะเมื่อกี้เขาสตาร์ทติดเครื่อง
เอาไว้

       "ก็ช่างมันเดะ! เมียน้อยป๋าไม่ใช่เมียน้อยของหนูซะหน่อย....ปึก!...นี่แน่ๆ" เจ้านายตอบพร้อมกับเหวี่ยงขาเตะเข้าไปที่ล้อหน้าที่เดิมของน้องเมอร์ซี่หรือเมอร์เซเดสเบนซ์ เอสแอลอาร์สีแดงเพลิงของคุณป๋าเจ้าคุณซ้ำอีกสองสามที ก่อนที่จะรีบชิ่งหนีวิ่งเปิดตูดกลับไปทางเดิมที่ตัวเองพึ่งจะเดินออกมา ไม่วายที่จะหันหลังมาแลบลิ้นปริ้นตาใส่ป๋าคุณของตนอย่างทะเล้นอีกที.....แบร่!!

       "ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ลูกหมา...แม่มึงเผลอเมื่อไหร่...มึงเจอกูแน่" เจ้าคุณบ่นไล่หลังลูกชายไปด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม เขาไม่โกรธที่เจ้านายเตะล้อรถของเขาเมื่อกี้นี้หรอก เพราะเขารู้ว่าลูกชายต้องการที่จะแกล้งแหย่
ให้เขาด่ารับอรุณ(?)มันเท่านั้นเอง...แต่ลองถ้าเป็นไอ้สองแฝดอย่างเจ้าพระยาหรือเจ้าสมุทรลูกชายฝาแฝด
ของตัวเองที่ทำอย่างนี้สิ ป่านนี้เจ้าคุณคงจะไล่เตะไม่เลี้ยงแล้ว เป็นบ่งบอกได้ว่าเจ้าคุณรักลูกเท่ากันทุกคน
ไม่มีลำเอียงเลย(เหรอออออ?)
.
.
.
.
.
       "พ่อภาส แม่พัส สวัสดีครับ...นายคิดถึงพ่อภาสกับแม่พัสที่สู้ดดดดด...." พอถึงบ้านของน้องภีมว่าที่
เจ้าสาว(?)สุดที่รักของตัวเอง เจ้านายก็สวัสดีทักทายเจ้าของบ้านอย่างพัสกรและณัฐภาสหรือที่เจ้าตัว
เรียกว่าพ่อภาสแม่พัสนั่นแหละ เพราะสนิทกันมาตั้งแต่เด็กแต่เล็ก และเขาก็รักทั้งสองคนนี้ไปไม่ต่างกับ
ป๋าคุณกับแม่ธารจ๋าของเขาหรอก...ความผูกพันของสองบ้านนี้มันเหนียวแน่นเกินกว่าที่จะใครจะมายุแหย่
หรือแยกออกจากกันได้แล้ว

       "หืม...ไหนมาดูหน่อยสิว่าเจ้านายน้อยของแม่ผอมลงหรือเปล่าเอ่ย?" พัสกรอ้าแขนรับลูกชาย(?)นอกไส้
ของตนเข้ามาในอ้อมกอดพลางสำรวจดูทั่วตัวไปหมดว่าเจ้านายที่ไปอยู่กรุงเทพฯห่างไกลพ่อแม่อย่างนี้แล้ว
ดูแลตัวเองดีหรือเปล่า

      "ไม่น้า...หุ่นนายกำลังดี...ขนาดนี้แหละหล่อแล้ว" ไอ้เจ้าเด็กหลงตัวเอง มันก็ชอบยกหางตัวเองอยู่วันยังค่ำ
ช่างจ้อไม่ต่างไปจากตอนเด็กเลย

       "คุยกับแม่แล้วตาไม่อยู่ที่แม่นี่มันหมายความว่ายังไงฮึเจ้าตัวแสบ ไหนบอกแม่หน่อยสิว่าหนูกำลังมองหา
ใครอยู่ แม่จะได้ให้เด็กไปตามถูก...น้องภาม?" ทั้งๆที่รู้ดีอยู่แล้วว่าเจ้าตัวแสบที่กอดเขาอยู่นี้กำลังมองหาใคร
อยู่ แต่ก็แกล้งตีมึนทำเป็นไม่รู้เรื่อง พาเอาคนอื่นๆที่อยู่รอบข้าง รวมทั้งพ่อและแม่แท้ๆอย่างเจ้าคุณและธารา
ก็พาลหัวเราะขำไปกับสีหน้ายุ่งๆของเจ้าตัวแสบไปด้วย

      "โธ่!..แม่พัสอ่ะ! รู้อยู่แล้วว่านายมองหาใครยังจะมาแกล้งนายอีก" เจ้านายน้อยบอกอย่างกระเง้ากระงอด
นี่ถ้าร้องไห้ได้เจ้าตัวคงจะร้องไห้ไปแล้วแหละ ที่โดนพวกพ่อๆ แม่ๆ ทำท่าทางล้อเลียนออกนอกหน้ากันขนาด
นั้น...พี่นายคนแมนก็เขินเป็นนะเฟ้ยยย!!

       "ฮ่าๆ โอเคๆ แม่พัสไม่แกล้งแล้วก็ได้ครับ พี่น้อยครับ ช่วยไปตามน้องภีมมาให้พัสหน่อยครับ" พัสกรยกมือ
อาการงองแงของลูกนอกไส้ของตัวเองก่อนที่จะวานแม่บ้าน(คนใหม่ไว้ใจได้)ที่กำลังจะเดินผ่านพวกตนที่อยู่
ในห้องรับแขกให้ไปเรียกน้องภีมลูกชายฝาแฝดคนกลางของตนที่ยังคงอยู่บนห้องนอนของเจ้าตัวข้างบนบ้าน
ให้ลงมาหาแขกคนสำคัญของตัวเองหน่อย ก่อนที่ใครบางคนแถวนี้จะขาดใจกันไปซะก่อน
.
.
.
       "คุณแม่เรียกภีมหรอครับ...ขอโทษนะครับที่ภีมลงมาช้า พอดีว่าริกเกอร์งองแงนิดหน่อยน่ะครับ" เสียงทุ้ม
ของเจ้าของร่างสูงใหญ่ดังเข้ามาภายในห้องรับแขกก่อนที่เจ้าตัวจะเข้ามาซะอีก และพอเจ้าตัวก้าวเข้ามายืน
อยู่หน้าประตูห้องรับแขกแล้วก็ทำให้เจ้านายน้อยผู้ดี๊ด๊าร่าเริงเมื่อกี้หน้าเปลี่นสีเป็นซีดซะแทบจะไม่เหลือสี
เลือดให้เห็นอยู่เลย เพราะนอกจากน้องภีมผู้แสนน่ารักและบอบบาง(?)ในวัยเด็กของเขาจะกลายร่างไปเป็น
ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่จนผู้ชายแมนๆ(?)อย่างเขาแทบจะเป็นมดอยู่แล้ว ยังพ่วงเด็กน้อยน่ารักลูกฝรั่งตาน้ำข้าวตัวเล็กๆอายุประมาณสี่ห้าขวบเข้ามาด้วยอีกต่างหาก และที่สำคัญสิ่งที่ทำให้หัวใจดวงน้อยๆของผู้ชายแมนๆอย่างพี่เจ้านายคนนี้ต้องปวดหนึบสท้านไปถึงขั้วหัวใจก็เพราะ ไอ้เด็กฝรั่งน้อยตัวนั้นมันเรียกน้องภีม
สุดที่รักของเขาว่าพ่อน่ะสิ!!!....ฮือๆ ไอ้เจ้านายคนนี้อยากจิครายยยยย.....รักของพี่ต้องจบลงทั้งๆ ที่ยังไม่ทัน
ได้เริ่มต้นเลยแท้ๆ ทำไม? ทำไม!!! ทำไมน้องภีมถึงทำกับพี่ได้ลงคอ...จะตัวใหญ่ตัวยักษ์เพิ่มขึ้นกว่าแต่ก่อนมากมายขนาดไหนพี่ก็ไม่ว่าหรอก เพราะพี่รักน้องด้วยใจจริงใช่สรีระร่างกายภายนอก เพราะตาและหน้าของน้องยังคงหวานถอดแบบแม่พัสมาเหมือนเดิม และสรีระความสูงใหญ่ของร่างกายสิ่งเหล่านี้มันไม่ได้เป็นปัญหาในแนวนอนอยู่แล้ว ส่วนในแนวตั้งค่อยว่ากันอีกที เพราะยังไงพี่ก็ยังคงรักและเอ็นดู พร้อมที่จะรับน้องภีมสุดที่รักของพี่มาเป็นเจ้าสาวเหมือนเดิมอยู่แล้ว แต่นี่!!...นี่น้องกลับมาทำร้ายหัวใจดวงน้อยๆ ของพี่ด้วยการหอบลูก (ใครบอกเอ็ง?) หอบเมีย(เอ็งเห็นแล้ว?) กลับมาจากอเมริกาด้วยอีกทำไมโฮฮฮฮฮฮฮ........กระซิกๆ
(แอบปาดน้ำตาเบาๆ) (เพราะเช็ดให้คนอื่นเห็นไม่ได้เดี๋ยวเขาจะหาว่าพี่ไม่แมน)





_________________________________________________________________________TBC.
ไว้เจอกันตอนหัวค่ำๆ ต่ออีกตอนนะคะ
เที่ยง(จะบ่ายเหอะ)แล้ว อย่าลืมทานข้าวกันนะคะ
จะได้มีแรงเรียนและทำงานกันช่วงบ่ายต่อ
#แล้วเจอกันค่ะ!!!

[cross]

อ้าววววววว พี่นายคนแมน จะทำไงละทีนี้

[nuwi]

555 พี่นายคนแมน วิกเตอร์ลูกใครอ่า

[Jibbubu]

อ้าว น้องภีมนั่นลูกใครค่ะ ทำไมถึงทำร้ายจิตใจน้อย ๆ ของพี่นายได้กันเนี่ย
แต่พี่นายค่ะ อย่าเพิ่งตีตนไปก่อนค่ะ ถามน้องภีมก่อนว่าเรื่องเป็นมายังไง
จะได้โวยวายถูกนะคะ อย่าเพิ่งร้องไห้ค่ะ

[patchylove]

  หนีไปร้องไห้เลยเจ้านาย

[B52]

รอคำอธิบาย

[iceman555]

ลูกใครหว่าาา น้องริกเกอร์

[sirin_chadada]

ลูกบุญธรรม? หรือว่าลูกของเพื่อนรึเปล่า

[omyim_jjj]

ลูกใครอ่ะ

[เขียนสือ]

15/02/59



ภาคเรียนที่หนึ่ง...บทที่สี่





       "เจ้านายๆ หนูเป็นอะไรรึเปล่าครับลูกทำไมถึงได้ทำหน้าอย่างนั้น ไม่ดีใจหรือ...นี่ไงน้องภีมที่หนูอยากเจอน่ะ"
พัสกรที่อยู่ใกล้เจ้านายที่สุดสะกิดเรียกเจ้านายด้วยความเป็นห่วงเพราะเห็นว่าเจ้านายหน้าถอดสีทำเหมือนคนเห็น
ผีทันทีที่เห็นน้องภีมลูกชายฝาแฝดคนกลางของเขา ทั้งที่ก่อนหน้านี้เจ้าตัวยังดี๊ด๊าตื่นเต้นดีใจอยู่เลยที่กลังจะเจอ
คนที่ตัวเองหมายปองมาตั้งแต่เด็กอยู่เลย

       "ไม่เป็นไรครับแม่พัส นายไม่เป็นไร ว่าแต่นั่น ละ...ลูก..."

       "เออ....ก็อย่างที่แกเข้าใจนั่นแหละ เด็กคนนั้นลูกเป็นลูกของเจ้าภีมมัน" ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็คุณป๋าเจ้าคุณของ
เจ้านายนั่นแหละที่เป็นคนตอบคำถามของเจ้านายแทนเจ้าตัวอย่างน้องภีม ทั้งที่เจ้านายยังไม่ทันพูดจบประโยคดี
เลย ทำเอาทุกคนที่อยู่ในห้องรับแขกแห่งนี้ตกใจทำหน้าเหลอหลากันใหญ่กับคำพูดของเจ้าคุณรวมทั้งคนที่โดน
พาดพิงอย่างน้องภีมด้วย

       "เอ่อ..."

       "ก็บอกความจริงไปเลยสิภีม ขืนปิดไป ยังไงๆไอ้นายมันก็ต้องรู้อยู่ดี สู้ให้มันรู้เสียตั้งแต่วันนี้เลยนี่แหละ"
ในขณะที่ภีมกำลังจะพูดเจ้าคุณก็พูดแทรกอีกครั้งด้วยสีหน้าจริงจัง จ้องหน้าภีมเขม็ง พาให้ภีมและทุกคนที่นั่งอยู่
ในห้องนี้หน้าเสียไปตามๆกัน

       "ครับ..นี่ริกเกอร์ลูกชายของภีมเองครับพี่นาย..ริกเกอร์สวัสดีทักทายลุงนายกับ คุณปู่คุณย่าหน่อยสิครับคน
เก่ง" ภีมบอกพร้อมกับย่อตัววางฝรั่งน้อยตาน้ำข้าวลงยืนกับพื้น

       "ซาหวาดดีฮับ! น้องริกเกอร์ลูกคูณพ่อภีมฮะ!" ฝรั่งน้อยยกมือขึ้นไหว้พวกผู้ใหญ่ข้างหน้าตัวเองอย่างเก้ๆ กังๆ
ก่อนที่จะพูดแนะนำตัวเองด้วยภาษาไทยที่ไม่ค่อยจะแข็งแรงซักเท่าไหร่ด้วยสีหน้าและท่าทางมั่นใจในตัวเองเต็มที่
ทำเอาพวกปู่ๆย่าๆ อย่างณัฐภาส พัสกร เจ้าคุณและธารายิ้มขำไปกับความหน้าเอ็นดูของฝรั่งตัวน้อยข้างหน้าตัว
เอง จะมีก็แค่เจ้านายคนเดียวเท่านั้นที่ทำเหมือนกับว่าเจ้าตัวกำลังจะร้องไห้ออกมาอยู่มะลอมมะล่ะ แต่ก็
พยายามฝืนยิ้มให้ได้มากที่สุด ทั้งที่หน้าตาของตัวเองตอนนี้นั้นแทบจะดูไม่ได้เลย มันแย่มากๆ แย่สุดๆ ไปเลย
แต่ก็ไม่มีใครได้ทันสังเกตุเห็นเพราะมัวแต่สนใจฝรั่งน้อยอยู่ ยกเว้นคุณป๋าเจ้าคุณที่นั่งจ้องหน้าลูกชายสุดที่รัก
ของตัวเองอย่างไม่รู้ว่าเจ้าตัวนั้นกำลังคิดอะไรอยู่......สู้ๆนะน้องนาย

       "หืม...น่ารักจังเลยนะไอ้ตัวเล็ก แล้วแม่ไปไหนซะแล้วล่ะ" จึ๊ก!! เจ้านายรู้สึกเหมือนกับมีหอกแหลมคมพุ่งเข้า
มาแทงเข้าที่อกข้างซ้ายของตัวเองทันทีที่คุณป๋าเจ้าคุณสุดที่รักเอ่ยปากถามไอ้ฝรั่งน้อยถึงแม่ของมัน...ป๋าจะรู้บ้าง
ไหมว่าคำพูดและคำถามของป๋าวันนี้มันทำร้ายลูกชายคนนี้ของป๋าไปกี่ครั้งแล้วอ่ะ....นายโคตรเจ็บว๊ะป๋า!!!

       "หม่ามี๊ยางม่ายมาฮะ หม่ามี๊อยู่ยังอยู่ที่โน่นนน...ให้ริกเกอร์มากับคุณพ่อภีมก่อน" ฝรั่งน้อยตอบ
ตามความจริง ด้วยความไร้เดียงสาตามประสาเด็กๆ เล่าได้เท่าที่เจ้าตัวรู้มาจากผู้ใหญ่อีกที

       "แล้วนี่แกกับน้องพัสไม่ตกใจแย่เลยหรอวะ? ที่อยู่ดีๆลูกตัวเองก็หอบลูกฝรั่งของมันติดมือกลับมาบ้านอย่าง
นี้อ่ะ" เจ้าคุณหันไปถามเพื่อนรักที่นั่งอยู่ข้างๆตัวเองด้วยเสียงที่ดังมา(ก.ไก่แสนตัว) อย่างกับว่านั่งอยู่ห่างคนละ
จังหวัดยังไงอย่างงั้น...ซ้ำกันเข้าไปนะป๋า!!..สักวันนายจะไปกรีดหน้าอีน้องเมอร์ซี่ตูดแดงของป๋าให้หน้ามันแหกพอๆ
กับหัวใจของหนูตอนนี้เลยคอยดู!!!

       "ก็ต้องตกใจสิวะ! แต่ก็นะ! เห็นรูปแม่เจ้าหนูริกเกอร์มันแล้วก็หยวนๆ พออภัยให้ได้เพราะแม่เด็กมันสวย
อย่างนี้เลยว๊ะ!!" ณัฐภาสตอบพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้เพื่อนดูประมาณว่าสวยสุดยอดทำนองนั้น

       "หรอวะ..ที่ว่าสวยเนี่ย สวยขนาดไหนเลยวะ?" ไอ้นี่ก็ถามต่อด้วยความสนใจจนออกนอกหน้า

       "หน้าหวานๆ ตากลมๆ สูง ยาวเข่าดี ผิวสีแทน เซ็กซี่โคตรๆ....โอ้ยๆ พัสหยิกพี่ทำไมครับเนี่ย"  ณัฐภาส
ที่กำลังนั่งคุยอย่างออกรสออกชาติทำหน้าหื่นๆ อยู่กับเจ้าคุณเพื่อนรักก็เป็นต้องร้องโอดโอยออกมาดังลั่นด้วย
ความเจ็บปวด เพราะโดนเมียรักอย่างพัสกรบิดหยิกเข้าที่ท้องแขนอย่างเต็แรง...เข้าใจเลือกที่บิดนะเนี่ยแม่พัส!!

        "ก็ดูคำพูดแต่ละคำของพี่สิ...อยากโดนหรอห้ะ!!!" พัสกรกระซิบเสียงโหดถามใส่สามี เพราะอยู่ต่อ
หน้าคนอื่นต้องให้เกียรติสามีเข้าไว้จะมาข่มใส่สามีไม่ได้ แต่ลับหลังคนอื่นค่อยว่ากันอีกที ว่าใครจะเป็น
ใหญ่กว่าใคร...แต่ไม่ต้องบอกก็คงจะรู้กันอยู่ใช่มั้ยว่าบ้านนี้เมียใหญ่...อุ๊บ!! (หลุดปาก) ฮ่าๆ

        "คูณพ่อภีมฮะริกเกอร์เหววววว..." ฝรั่งน้อยร้องบอกกับคุณพ่อภีมของตัวเองพลางใช้มือน้อยลูบพุง
ไปมาเป็นภาพประกอบด้วยว่าตนนั้นหิวจริงๆ หิวจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว ด้วยภาษาไทยกระท่อนกระแท่น
ของตัวเองเพราะก่อนหน้านี้ได้ทำข้อตกลงกับคุณพ่อภีมไว้แล้วว่าอยู่ที่นี่ต้องพูดภาษาไทยเท่านั้น ไม่อย่างนั้น
คุณพ่อภีมจะส่งกลับไปอยู่กับหม่ามี๊ที่อเมริกา

       "ไปครับริกเกอร์ไปทานข้าวกับคุณย่าดีกว่า พี่คุณ พี่ธารกับเจ้านายก็อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะครับ
พัสเตรียมไว้รอพวกพี่เยอะเลย เพราะเห็นว่าวันนี้เจ้านายมาด้วย" พัสกรอุ้มฝรั่งน้อยริกเกอร์ขึ้นมา
จากพื้นพร้อมกับจูงมือลากเจ้านายเดินไปด้วย นำทุกคนไปที่ห้องอาหารที่นานๆ จะได้ใช้สักที เพราะ
ส่วนมากก็อยู่กันสองคนกับณัฐภาสสามีนั่นแหละ เพราะลูกแฝดทั้งสามก็ต่างแยกย้ายกันไปเรียนตาม
ที่ตัวเองต้องการส่วน 'เจ้าเพชร' หรือ ชื่อจริงว่า พลอยไพริน ลูกสาวคนสุดท้องของเขาก็ชิงหนีพ่อแม่ไป
เรียนโรงเรียนประจำที่ต่างประเทศตั้งแต่เด็กแต่เล็กเลย...มันน่าตีจริงๆ
.
.
.
.
.
       "พี่นายไม่สบายหรือเปล่าครับ ภีมเห็นสีหน้าพี่ไม่ค่อยดีตั้งแต่แรกแล้ว" ภีมพูดถามขึ้นหลังจากที่
เดินตามหาเจ้านายมาทั่วบ้านแล้ว เจ้าตัวกลับมานั่งแอบอยู่บนก้อนหินประดับก้อนใหญ่กลางลำธาร
น้ำตกจำลองของคุณแม่พัสของเขาทีี่สร้างไว้อยู่ข้างๆกับซุ้มดอกไม้นี่เอง เขาถึงได้มองไม่เห็นทั้งที่เดิน
ผ่านตรงนี้ไปแล้วรอบนึง เพราะหลังจากที่ทานมื้อกลางวันกันเสร็จพี่เจ้านายของเขาก็ชิ่งเดินหนีออกมา
จากในบ้านทันที ปล่อยให้เขาโดนพวกพ่อๆแม่ๆนั่งซักอยู่ได้คนเดียว แถมตั้งแต่เจอหน้ากันเจ้านายก็
ไม่ยอมพูดคุยหรือแม้แต่จะมองหน้าเขาเลย ต่อให้เขาชวนคุณสักแค่ไหนก็ตาม เจ้าตัวก็ทำเป็นหูทวนลม
ปล่อยให้เขาพูดถามอย่างไร้คนตอบอยู่ตลอดเวลาในการทานมื้อกลางวันที่ผ่านมา

       "เปล่า" แค่นั้น...เจ้านายพูดตอบปัดๆออกไปแค่คำเดียวเท่านั้น อีกทั้งยังไม่ยอมเงยหน้ามองคู่
สนทนาที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเองอย่างภีมอีกต่างหาก ก้มหน้ามองดูปลาคราฟของคุณพ่อภาสที่ว่ายวน
อยู่ในน้ำรอบๆ ตัวของตัวเองอย่างเดียว.....เฮ้อ!!

       "พี่นายไม่คิดที่จะเงยหน้ามามองหน้าภีมบ้างหรือครับ....แต่ภีมอยากเห็นหน้าพี่นายชัดๆนะครับ"
ภีมพูดพร้อมกับก้าวกระโดดจากจุดที่ตัวเองยืนอยู่ข้ามไปยืนอยู่ที่บนก้อนหินใหญ่ที่เจ้านายนั่งอยู่

      "ทำอะไรของนายน่ะ!!!" เจ้านายตะคอกถามอย่างตกใจ ที่อยู่ดีๆ ภีมก็กระโดดมายืนอยู่ข้างๆตัว
ของตัวเองอย่างนี้...อย่างที่ไม่ทันได้ตั้งตัว

       "ดีจังเลยนะครับที่พี่นายยอมหันมามองกน้าภีมและยอมเปิดปากพูดกับภีมแล้ว" ภีมไม่ตอบแต่
กลับส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจอย่างที่เจ้านายชอบไปให้อีกคน ทำเอาหน้าและลำคอของเจ้านายเริ่มเห่อแดง
ขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เพราะเจ้าตัวกำลังเขินที่ได้เห็นรอยยิ้มของคนที่รักนั่นเอง

       "พูดเรื่องบ้าอะไรของนาย ฉันแค่กำลังคิดอะไรเรื่อเปื่อยไปเท่านั้นเอง เลยไม่ค่อยได้สนใจรอบข้าง
สักเท่าไหร่" เจ้านายทำเก๊กนิ่งพูดแก้ตัว ถึงอาการเสียใจบ้าๆของตัวเอง ทั้งที่หน้าของตนขึ้นสีแดงแปร๊ด
อย่างนี้นี่แหละ

       "หรอครับ ภีมพึ่งรู้นะเนี่ยว่าพี่นายของภีมกลายเป็นคนคิดมากอย่างนี้ไปแล้ว" ภีมทิ้งตัวนั่งข้างๆกัน
กับเจ้านาย

       "เหอะ!! น้ำหน้าอย่างนายมันจะไปรู้อะไร!!" เจ้านายลืมตัวหลุดพูดสบถออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
ทำเอาภีมกระตุกยิ้มมุมปากออกมาอย่างถูกใจ

       "ไม่เอาสิครับ...อย่างใช้คำพูดหรือทำตัวห่างเหินกับภีมอย่างนี้สิครับ...ภีมไม่ชอบเลย" ภีมบอก
พร้อมกับดึงรั้งตัวของเจ้านายให้ขึ้นมานั่งทับอยู่บนตักของตัวเอง พลางใช้แขนทั้งสองข้างของตัวเอง
เป็นเหมือนคีมเหล็กกอดล็อกตัวเจ้านายไว้ติดกับตัวเอง

       "ทำบ้าอะไรเนี่ย!! ปล่อยเลยนะ!! ใครมาเห็นเข้าจะว่ายังไงห้ะที่ฉันกับนายมานั่งกอดกันอย่างนี้"
เจ้านายพูดบอกพร้อมกับพยายามที่จะแกะมือของภีมที่จับล็อคตัวเองให้หลุดไป แต่ก็เสียแรงเปล่า
เพราะนอกจากจะไม่หลุดแล้ว มันยังเหมือนกับว่าภีมกำลังกอดรัดตัวเขาให้แน่นเพิ่มขึ้นไปอีก จนหลัง
ของเขาแนบชิดติดกับแผ่นอกแน่นๆของข้างหลังอยู่เลย

       "พี่นายก็เลิกใช้คำห่างเหินอย่าง ฉันๆ นายๆ กับภีมสักทีสิครับ ภีมไม่ชอบเลย...เปลี่ยนมาเรียก
พี่นายกับน้องภีมอย่างที่เราเคยเรียกกันตอนเด็กๆ เหมือนเดิมดีกว่า...ดีกว่าเยอะ" ภีมพูดบอกพลาง
ยื่นหน้าเอาคางเกยวางอยู่กับไหล่เจ้านาย ไม่วายที่จะแกล้งงับหูเจ้านายเป็นการส่งท้ายเบาๆ

       "เจ้านาย!! เจ้านายอยู่ไหน..โผล่หัวออกมาซักทีป๋ากับแม่เอ็งจะกลับบ้านแล้วนะเว้ย!!!" ยังไม่ทันที่
เจ้านายจะได้ตอบอะไรภีมกลับไป เสียงตะโกนร้องเรียกหาเจ้านายของป๋าเจ้าคุณก็ดังแทรกเข้ามาเสียก่อน
ทำให้เด็กหนุ่มทั้งสองคนสะดุ้งตกใจ จนภีมเผลอทำเมือหลุดออกจากการกอดเจ้านาย เลยทำให้
เจ้านายรีบลุกออกจากตักของภีมและกระโดดหนีจากก้อนหินกลางน้ำมายืนอยู่บนพื้นหญ้าฝั่งตรงข้าม
ได้ในที่สุด

       "มันไม่มีอะไรที่จะเหมือนอีกต่อไปแล้วหล่ะสำหรับนาย" เจ้านายพูดทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
บอกกับภีม ก่อนที่จะรีบหันหลังวิ่งหนีออกไปจากบริเวณนั้นทันที.....ถึงพี่จะบ้าแต่...พี่ก็ไม่โง่นะครับ!!!


       .......ต่อให้เคยรักสักแค่ไหน(ตอนนี้ก็ยังรักอยู่)พี่ก็ไม่ได้เลวถึงขั้นที่จะแย่งสามีหรือพ่อของใคร
มาเป็นเจ้าสาวของตัวเองหรอกนะครับน้องภีม.....ปล่อยทุกอย่างให้มันผ่านไป...ดีกว่า..พี่ทนได้.....


       "แล้วภีมจะคอยดูนะครับ...พี่เจ้านาย" ภีมพูดพึมพำกับตัวเองเบาๆ ด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์อย่างที่ไม่เคย
มีใครได้เห็นเจ้าตัวในมุมนี้มาก่อนเลย



       .......ไม่มีคนใด ไม่มีสิ่งใด ที่จะไม่เปลี่ยนแปลงไปตามวันเวลา.......





_____________________________________________________________________TBC.
เอามาลงให้ตามสัญญาแล้วนะคะ
ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป มี่จะลงให้แค่ตอนยาวๆแค่ตอนเดียวเหมือนเดิมนะคะ
แล้วเจอกันค่ะ!!!!

[minkey]

ตามมาจากภาคพ่อแม่
แล่วๆๆๆ
ยังไงล่ะทีนี้น้องนาย
น้องนายจะไม่ได้เป็นเจ้าบ่าวให้น้องภีมละสิ


เพราะน้องภีมต้องเป็นเจ้าบ่าวแทนแน่ๆ
 

[iceman555]

 

[maytarapat]

อะไรยังไงจากเจ้าบ่าวกลายเป็นเจ้าสาวซะงั้น
แล้วไหงเจ้าสาวถึงมีลูกซะหละ งง!

[gatenutcha]

 
งง ไปหมด  ทำไมกลายเป็นแบบนี้อ่ะ ลูกโผล่ แม่ของลูกก็มี
แล้วทั้ง ผู้ใหญ่เหมือนเห็นดีด้วย เล่นแบบนี้ แรงจริงๆ
โกรธแทน น้องนาย

[sirin_chadada]

น้องภีมวางแผนอะไรไว้นี่

[seaz]

ไม่นะ ทำไมทำแบบนี้ สงสารน้องนาย

[เขียนสือ]

16/02/59


ภาคเรียนที่หนึ่ง...บทที่ห้า






       ปึงงงง!!!

       "ปิดเบาๆ เว้ย เดี๋ยวรถกูบุบหมดไอ้ห่านิ!" เจ้าคุณร้องโวยทันทีที่เจ้านายขึ้นมานั่งอยู่บนรถบนเบาะด้านหลัง
คนขับ หลังจากที่ปิดประตูรถกระแทกอย่างแรง

       "ขอโทษฮะป๋า...แฮ่กๆ" เจ้านายบอกด้วยเสียงหอบๆ เพราะเหนื่อยจากที่พึ่งวิ่งหนีภีมออกมา

       "เออๆ ช่างมันเถอะ...แต่ถ้ารถกูบุบขึ้นมาจริงๆกูจะไปเก็บค่าเสียหายทบต้นทบดอกกับแม่มึงเอง" เจ้าคุณ
มองหน้าสบตากับธารา ก่อนที่จะพูดบอกกับลูกชายอีกที่อย่างไม่จริงจังนัก และเหยียบคันเร่งเคลื่อนรถออก
จากประตูรั้วบ้านอัครจินดากรณ์ของภีมได้เสียที.....และถ้าเจ้านายเหลียวหลังกลับมามองข้างหลังสักนิดก็คง
จะได้เห็นว่าใครคนนั้นเดินตามมาส่งตัวเองอย่างเงียบๆอยู่หน้าบ้าน
.
.
.
.
.
       "แล้วกลับมาหาป๋ากับแม่บ่อยๆนะน้องนาย...แม่คิดถึง" ธาราพูดบอก ย้ำกับลูกชายอีกครั้งในขณะที่มาส่ง
เจ้าตัวขึ้นเครื่องที่สนามบินเพื่อที่จะกลับไปเรียนที่กรุงเทพฯอย่างเดิมหลังจากที่อยู่บ้านจนครบกำหนดตามที่
เจ้าตัวบอกพ่อกับแม่ไว้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่ที่ดูจะผิดคาดจากสิ่งที่ทุกคนคิด ก็คือ เจ้านายไม่ได้ไปเหยียบบ้าน
อัครจินดากรณ์หรือเรียกร้องที่จะไปหาน้องภีมของเจ้าตัวอีกเลยหลังจากวันนั้น

       "คร้าบๆ ถ้านายว่างนายจะรีบกลับมาหาป๋ากับแม่ที่บ้านให้ป๋ากับแม่เบื่อหน้านายกันไปข้างนึงเลย
รักนะครับทั้งป๋าทั้งแม่ธารจ๋าเลย จุ๊บ!! จุ๊บ!!" เจ้านายพูดบอกพร้อมกับกดจูบที่ข้างแก้มของเจ้าคุณและ
ธาราเป็นการส่งท้ายอีกคนละทีก่อนที่จะเดินหายเข้าเกทไป

       การที่ได้กลับมาบ้านในครั้งนี้ของเจ้านายมีอะไรหลายๆอย่างได้เปลี่ยนไปจากเดิมแล้ว โดยเฉพาะ
ความรู้สึกของการรอคอยใครบางคนตลอดห้าปีที่ผ่านมา มันเหมือนกับว่าเจ้านายได้ปลดบ่วงโซ่
พันธนาการที่ตัวเองเป็นคนสร้างขึ้นมาเมื่อห้าปีที่แล้วโยนทิ้งไปกับคลื่นลมทะเลในบ้านเกิดที่มีโอกาศ
ได้ไปนั่งปล่อยอารมณ์ทำเอ็มวีของตัวเองที่ริมหาดอยู่คนเดียวจนหมดสิ้นไปแล้ว เหลือไว้แต่พี่เจ้านาย
โคตรหล่อ พ่อโคตรรวย โสดแต่ไม่สดคนนี้ กลับไปลั้ลลาฟันดะกับกิ๊กทั้งแปดคน(ที่เหลืออยู่)ของตัวเอง
ที่กรุงเทพฯดีกว่า สบายตัวสบายใจกว่าอยู่ที่นี่เยอะ!!!
.
.
.
.
.
คืนวันเดียวกันในไนท์คลับหรูของคุณป๋าเจ้าคุณที่เจ้าพระยากำลังดูแลอยู่นั่นแหละ...


       "ตกลงมึงเป็นเห้อะไรของมึงเนี่ยไอ้นาย ถึงได้โทรตามพวกกูมานั่งดูมึงกระดกแก้วเหล้าเข้าปาก
เหมือนน้ำเปล่าอย่างนี้เนี่ยห้ะ...ไหนมึงบอกพวกกูว่าจะกลับบ้านไปหาว่าที่เมียที่ไม่ได้เจอหน้ากันมา
นานหลายปีไงวะ ไหงกลับมานั่งซดเหล้าเพียวๆ เหมือนคนโดนหักอกมาอย่างงี้อ่ะ!!" เลย์พูดถามเพราะ
เมื่อสามวันก่อนเจ้านายเพื่อนรัก ก็โทรมาบอกพวกเขาด้วยเสียงดี้ด๊าว่าจะกลับบ้านไปดูหน้าว่าที่เจ้าสาว
ของมันที่บ้านเกิดหลังจากไม่ได้เจอกันมานานหลายปี แต่ไหงกลับมาวันนี้มันโทรให้พวกเขาออกมานั่ง
ดูมันซดเหล้าเพียวๆเข้าปากเหมือนคนอกหักอย่างนี้ล่ะ?

       "สัส! พูดมากว่ะ! กูให้พวกมึงมานั่งดื่มเป็นเพื่อนกูไม่ใช่พ่อกูนะไอ้เวรเลย์...แดกๆ กันเข้าไปไม่
ต้องเสือกพูดมากไอ้ห่า...กูลำคาญ" เจ้านายตวัดสายตามองเลย์อย่างหงุดหงิด ที่โดนเพื่อนจี้ใจดำ
พูดเดาถูกตรงจุดเจ็บอย่างนี้

       "เออๆ ก็คนมันอยากรู้ขอถามหน่อยก็ไม่ได้วุ้ยไอ้ห่า.....มึงว่าไอ้นายมันเป็นอะไรของมันวะมอส"
เลย์เออออยกแก้วเหล้าชนดื่มกับเจ้านายไปตามที่เพื่อนต้องการ ก่อนที่จะหันมากระซิบถามมอสที่นั่ง
อยู่ข้างๆตัวเองคนละฝั่งกันกับเจ้านายทันทีที่เจ้านายเผลอ

       "มึงว่ากูจะรู้เรื่องกับมันมั้ยล๊ะ? ในเมื่อกูตัวติดอยู่กับมึงแทบจะทั้งวันทั้งคืนประหนึ่งผัวเมียกันอยู่
อย่างนี้น่ะ" มอสตอบพลางทำหน้าเบื่อหน่ายใส่เลย์.....อยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลา มึงไม่รู้แล้วกูจะรู้
ไปกับมันไหมครับ...เพื่อนเวร!!!

       "จิ๊!! ไม่ได้อย่างใจกูเลยนะมึงน่ะ!!" เลย์ชักสีหน้าจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดที่ไม่ได้คำตอบที่ถูกใจจาก
มอส อย่างที่ตนต้องการ......กรรมของไอ้มอสมันที่มีเพื่อนอย่างแกไอ้เลย์!!

       ปึก!! พลั่ก!!!

       "เอ้า!! ไอ้สัส!! มึงต่อยกูทำเหี้ยอะไรเนี่ย!!!" ในขณะที่เลย์กับมอสกำลังเถียงกันเรื่องของเจ้านายอยู่
เจ้านายที่กำลังยืนเต้นอยู่ไม่ไกลจากบริเวรโต๊ะที่ตัวเองนั่งอยู่สักเท่าไหร่ ที่อยู่ดีๆ ก็โดนวัยรุ่นที่น่าจะอายุ
รุ่นราวคราวเดียวกันเดินชนและต่อยเข้าที่หน้าเจ้านายอย่างจัง จนเจ้านายเสียหลักหงายหลังลงไปกับ
นั่งอยู่พื้น แต่พอตั้งตัวได้เจ้านายก็ลุกขึ้นมาต่อยสวนไอ้คนที่ต่อยตัวเองทันที ทำให้เพื่อนๆของไอ้ฝั่งคน
ที่มาหาเรื่องเจ้านายก่อนรีบวิ่งเข้ามาช่วยเพื่อนตัวเอง และเลย์กับมอสที่เห็นว่าเจ้านายกำลังโดนฝ่าย
นั้นลุมทำร้ายอยู่ก็กระโดดเข้าไปเข้าไปในช่วยเพื่อนรักอย่างเจ้านายอีกแรง ทำให้จากที่เป็นการชกต่อย
กันแค่สองคนลุกลามกลายเป็นวงกว้างในที่สุดเพราะเพื่อนของทางฝ่ายนั้นยังมาเพิ่มกันเรื่อยๆ ในขณะ
ที่ทางฝั่งของเจ้านายมีแค่เจ้านาย กับเลย์และมอสแค่สองคนเท่านั้น

       ปังงงง!!!

       "กรี๊ดดดด...." เสียงปืนและเสียงกรีดร้องของพวกผู้หญิงดังขึ้นพร้อมๆกับทุกสิ่งทุกอย่างในไนท์คลับ
แห่งนี้สงบเงียบลงจนแทบจะไม่ได้ยินแม้แต่เสียงหายใจเลย รวมทั้งพวกที่กำลังมีเรื่องชกต่อยกับพวก
เจ้านายด้วยก็เช่นกัน

       "ไหน? ใคร? ไอ้เวรหน้าไหน!! มันกล้าหาเรื่องพี่กูในถิ่นของพวกกู!!!" เสียงตวาดหวาดถามดังออก
มาพร้อมกับที่ร่างสูงใหญ่เจ้าของเสียงเดินฝ่าฝูงนักท่องราตรีออกมายืนอยู่กลางวงนักเลงข้างๆ กันกับ
เจ้านาย ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหน นอกเสียจาก 'เจ้าพระยา' น้องชายคนรองของเจ้านายที่เป็นคนดูแล
ควบคุมไนท์คลับแห่งนี้แทนป๋าเจ้าคุณของพวกเขานั้นเอง.....นี่ถ้าไม่ได้เป็นพี่น้องกันมาเนี่ย เจ้านาย
คงจะเข้าใจผิดคิดว่าเจ้าพระยาน้องชายของเขานี่คือเด็กหนุ่มอายุยี่สิบรุ่นราวคราวเดียวกันแน่นอน
เพราะไม่มีตรงส่วนไหนของมันเลยที่จะทำให้ชาวบ้านเขาดูออกว่ามันก็แค่ไอ้เด็กอายุสิบสี่เท่านั้น
แล้วยิ่งมาจับปืนคุมไนท์คลับอย่างนี้แล้วด้วย.....หน้าตาเอ็งนี่ช่างทรยศอายุเสียจริงๆ ไอ้น้องรัก!!

       "ตัวเองเป็นอะไรรึเปล่าอ่ะ" เจ้าพระยากระซิบถามเจ้านายเบาๆให้ได้ยินกันแค่สองคนพี่น้อง
เพราะขืนพูดเสียงดังไปใครเขาได้ยินจะพากันเลิกกลัวเจ้าของไนท์คลับ(ตัวหลอก)คนนี้ไปเสียก่อน

       "เค้าไม่เป็นไรอ่ะ แค่เจ็บนิดหน่อย" เจ้านายก็กระซิบตอบน้องชายกลับไป พลางเก๊กหน้าทำโหด
จ้องหน้าไอ้คนที่มาหาเรื่องตนเขม็ง ถามมันผ่านสายตาว่า.....มึงต่อยกูเพื่อ??

       ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วที่เจ้านายกับเจ้าพระยาของคนพี่น้องตระกูลเจ้านี้ชอบทำตัวมุ้งมิ้งเรียกแทนตัว
ว่า 'เค้า' กับ 'ตัวเอง' ใส่กันอยู่สองคน และไม่ต้องเอาไปรวมกับเจ้าสมุทรนะเพราะรายนั้นมันนอกคอก
ทำตัวเป็นคนพูดน้อยเย็นชา ผิดแผกแตกต่างจากพี่จากน้อง(ไม่น่ารักเลยอ่ะ!!) เหมือนกับว่าเจ้านาย
เป็นฝาแฝดกับเจ้าพระยาและเจ้าสมุทรเป็นพี่คนโตอย่างไงอย่างงั้น เพราะก็อย่างที่บอกไปว่ารายนั้น
เขานิสัยนิ่งๆ เงียบๆ แลดูมีความคิดความอ่านกว่าเจ้านายที่เป็นพี่คนโตเสียอีก

       "เอ้า!! เงียบทำเหี้ยอะไรกัน!! กูถามว่าไอ้หมาตัวไหนที่มันกล้ามาหาเรื่องพี่กูในที่ของพวกกู!!!"
เจ้าพระยาเก๊กหน้าเหี้ยมถามเสียงโหดอย่างหน้ากลัวจนไอ้พวกเพื่อนในกลุ่มของไอ้คนที่มาหาเรื่อง
เจ้านายนั่นแหละที่ช่วยกันถีบส่งเพื่อนตัวเองออกมา.....แลดูว่าพวกมึงรักกันมากกกก(?)

       "ผะ..ผม..ขอโทษครับพี่พระยา ผมไม่รู้จริงๆว่าเขาเป็นพี่ของพี่พระยา ไม่งั้นผมไม่ทำหรอกครับ"
ไอ้คนที่มันมาหาเรื่องเจ้านายยกมือท่วมหัวไหว้เจ้าพระยาพูดบอกด้วยเสียงสั่นๆอย่างกล้าๆ กลัวๆ
ใครที่เป็นลูกค้าประจำที่ไนท์คลับแห่งนี้ย่อมรู้ซึ้งถึงชื่อเสียงของพี่เจ้าพระยาผู้คุมไนท์คลับแห่งนี้ดีว่า
ขึ้นชื่อเรื่องความโหดความเถื่อนแค่ไหน แล้วใครล่ะจะกล้ามาต่อกลอนหาเรื่องพี่เจ้าพระยาคนนี้
ว่าแต่ว่าเจ้านายมีเรื่องสงสัยอยู่เรื่องสองเรื่องว่า พวกมึงเรียกเด็กอายุสิบสี่ว่าพี่(?) และพวกมึงๆทั้งหลาย
กลัวเด็กอายุสิบสี่อย่างไอ้เจ้าพระยาน้องกูจนถึงกลับต้องยกมือไหว้เลย(?) โธ่...นักเล๊งนักเลงเน๊าะมึง!!

       "มึงรู้อะไรไหมว่า แค่มึงเข้ามาก่อเรื่องสร้างปัญหาในถิ่นของกู กูก็ถือว่ามึงลบหลู่กูแล้ว แต่นี่มึงกับ
กล้าพาพวกมึงมารุมกระทืบพี่ชายแท้ๆของกูอย่างนี้มันหยามกันเกินไปว๊ะ...ไอ้เหี้ย!!!  พลั่ก!!!!"
เจ้าพระยาใช้กระบอกปืนที่อยู่ในมือเชิดคางของไอ้นักเลงสมัครเล่นคนนั้น จ้องหน้าอย่างกะจะกินเลือด
กินเนื้อ และทันทีที่พูดจบประโยคเจ้าพระยาก็ยัดปืนใส่มือพี่เจ้านายที่ยืนอยู่ข้างๆตัวเองก่อนที่จะลงมือ
สั่งสอนไอ้เวรตะไลที่มันกล้ามาทำให้ผิวสวยๆของพี่เจ้านายของเขาเป็นรอยช้ำตัวสองมือและสองเท้าที่
มีของตัวเอง กว่าที่เจ้าพระยาจะพอใจได้ไอ้คนนั้นมันก็นอนสลบหลับไหลคาส้นรองเท้เบอร์สี่สิบสองของ
เจ้าตัวไปแล้ว ก่อนที่จะเรียกให้พนักงานในร้านมาลากซากมันและเพื่อนๆมันออกไปจากร้าน และปล่อย
ให้เหล่าผีเสื้อราตรีที่มาเที่ยวในร้านได้เริ่มสนุกกันต่อ ทำเหมือนกับว่าเรื่องเมื่อสักครู่นี้ไม่เคยเกิดขึ้น และ
พาเจ้านาย มอส เลย์ ขึ้นมาทำแผลในห้องทำงานส่วนตัวที่อยู่บนชั้นสองของไนท์คลับ

       "เจ็บมากหรือเปล่าตัวเอง ดูดิผิวสวยๆของตัวเองช้ำหมดเลย เค้าขอโทษนะที่เขาลงไปช่วยช้าเพราะ
มัวแต่นอนหลับอ่ะ! แมร่งเอ้ย!!! น่าไปลากหัวมันกลับมากระทืบอีกสักทีสองทีดูดิ...มันทำแขนตัวเอง
เป็นรอยข่วนด้วย!!!" เจ้าพระยาสบถอย่างหัวเสีย เมื่อเห็นร่องรอยแผลและรอยฝกช้ำจากการมีเรื่อง
ชกต่อยกับกลุ่มชายแปลกหน้าเมื่อสักครู่นี้อยู่หลายจุดไม่ว่าจะเป็นมุมปากที่แตก หรือรอยเขียวช้ำเป็น
จ้ำๆตามแขนตามตัวอีกหลายจุด

       "ใจเย็นน่า...เค้าไม่เป็นไรหรอก แค่นี้...จิ๊บๆ....ว่าแต่ตัวเองเถอะ มาคุมร้านดึกๆดื่นๆอย่างนี้ทุกวัน
แล้วจะไปเรียนยังไงอ่ะไม่ง่วงหรอ" เจ้านายถามพลางมองหน้าน้องชายที่ยังคงหัวเสียทำหน้างออยู่บน
เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับตนเอง

       "ไม่อ่ะ...ถ้าไม่ไหวจริงๆเขาก็อาศัยงีบตอนดูร้านนี่แหละ อย่างเมื่อกี้ก่อนที่จะลงไปช่วยตัวเองไง ที่ไปช้า
ก็เพราะเผลอหลับเนี่ยแหละ ส่วนเรื่องเรียนก็ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เขาไม่เคยไปหลับในเวลาเรียนหรือเคย
ขาดเรียนสักวัน...ไว้ใจได้" เจ้าพระยายักคิ้วหลิ่วตาบอกอย่างเจ้าเล่ห์...จะเชื่อมันได้ไหมเนี่ย?

       "อืม...ดีแล้ว ตั้งใจเรียนด้วยล่ะ ขืนเรียนไม่จบ กลับบ้านไปตัวเองโดนฝ่าตรีนอรหันต์ของป๋าแน่นๆ
เอ้อ!!...ลืมไปเลย! ไอ้สองคนนี้เพื่อนสนิทเค้า คนนี้ชื่อเลย์ อีกคนชื่อมอส มันสองคนเป็นผัวเมียกัน"

      ป๊าบบบบ!!!

       "ผัวเมียบ้านมึงสิไอ้เชี่ยนาย!!....พี่สองคนเป็นเพื่อนกันครับน้องเจ้าพระยา...ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"
เจ้านายเพื่อนรักพูดยังไม่ทันจบประโยคดีเลย์ก็ประเคนฝ่ามือโบกเข้าไปเต็มหัวทุยๆของเพื่อนรัก ข้อหา
พูดจาไม่รู้เรื่อง ผัวเมียบ้าบอห่าไร....เดี๋ยวน้องเจ้าพระยาคนน่ารัก(แกใช้ตาตุ่มมองเหรอเลย์?)ก็เข้าใจผิด
กันพอดี....ก่อนที่จะหันไปพูดแก้ตัวกับเจ้าพระยาอีกที

       "โอ้ย! ไอ้เลย์! เชี่ยนี่แมร่ง!! มือหรือตรีนมึงน่ะห๊ะ!!....มึนเลยกู" เจ้านายสะบัดหัวไปมาด้วยความ
มึนโวยวายใส่เพื่อนรักอย่างเลย์อย่างไม่จริงจังมากนัก...ติดไปทางแกล้งกันเล่นเสียมากกว่า

       "ฮ่าๆ ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่เลย์ พี่มอส ยังไงก็ฝากดูเจ้านายด้วยนะครับ รายนี้ไม่มีไรกะใครเขาหรอก
บ้าๆ บอๆ ไปวันๆ" เจ้าพระยาก้มหัวทักทายเลย์กับมอสนิดหน่อยพอให้ดูไม่น่าเกลียดเกินไป ถ้าเป็นคนอื่น
ไม่ใช่เพื่อนของเจ้านายเขาไม่ยอมก้มหัวให้หรอก(นิดเดียวเนี่ยนะ?) แค่ใช้ตามองผ่านๆก็พอเพราะคิด
ว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร อายุมากกว่าน้อยกว่ายังไงก็คนเหมือนกัน...ทำไมต้องแคร์? ยกเว้นก็แต่คนใน
ครอบครัวและคนที่เขาคิดว่าสำคัญจริงๆเท่านั้นแหละเขาถึงจะยอมยกมือขึ้นมาไหว้หน่ะนะ!!!

       "ว่าแต่ว่า...น้องเจ้าพระยาเป็นน้องไอ้นายจริงๆหรอครับ" เลย์ถามเจ้าพระยาด้วยเสียงกระท่อน
กระแท่น เพราะกลัวว่าน้องเจ้าพระยาของไอ้เจ้านายเพื่อนของเขาจะไม่พอใจ ที่เสือกไปถามเรื่องส่วนตัว
ของมัน แต่ก็นะ..รูปร่างหน้าตาและการวางตัวที่ไม่รวมคำพูดเค้าๆตัวๆกับไอ้เจ้านายพี่มันนะน่ะ มันไม่
เหมือนเด็กสิบสี่อย่างที่เจ้านายมันบอกก่อนหน้านี้เลย นี่ถ้าบอกว่ามันอายุสักยี่สิบสี่ยี่สิบห้าหรือรุ่นราว
คราวเดียวกันกับพวกเขาเนี่ยยังจะน่าเชื่อซะกว่าอีก!.....เด็กห่าไรตัวโตอย่างกะยักษ์แถมยังสามารถคุม
ไนท์คลับใหญ่ๆที่ดูจะยุ่งยากวุ่นวายด้วยตัวคนเดียวอีกต่างหาก.....น่ากลัวชิบ!!

       "ฮ่าๆ ก็จริงสิว๊ะ! นี่มึงกำลังจะชมกูว่าหน้าเด็กหรือกำลังจะด่าว่าน้องกูหน้าแก่วะไอ้เลย์.....ตัวเองเอา
บัตรนักเรียนออกมาให้พวกมันดูดิ๊!" แทนที่เจ้าพระยาจะเป็นคนตอบแต่ก็เปล่าเลย เพราะเจ้านายเป็นคน
ชิ่งตอบคำถามแทนน้องเสียก่อนเมื่อเห็นเจ้าพระยาทำหน้าเอ๋อๆมึนๆเพราะไม่คิดว่าจะมีใครกล้ามาถาม
คำถามไร้สาระอย่างนี้กับตัวเอง แถมเจ้านายยังแบมือขอบัตรประจำตัวนักเรียนกับน้องออกมาให้ไอ้พวก
เพื่อนเจ้าหนูจำไมของตัวเองให้ดูกันชัดๆไปเลย ซึ่งเจ้าพระยาเองก็หยิบบัตรประจำตัวนักเรียนของตัวเอง
จากกระเป๋าสตางค์ส่งให้พี่ชายอย่างงงๆ

       "เด็กชายเจ้าพระยา ยศวโยธิน อายุ 14 ปี 8 เดือน นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2/5 โรงเรียนxxxx
กร๊ากกกกก........." เลย์และมอสที่พอได้บัตรประจำตัวนักเรียนของเจ้าพระยาก็เริ่มอ่านข้อมูลในบัตร
ด้วยเสียงดังฟังชัด ก่อนที่จะพากันหลุดหัวเราะออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ เพราะเห็นรูปตอนที่เจ้าพระยา
ใส่ชุดนักเรียนในบัตรแล้วมันช่างแตกต่างจากไอ้น้องเจ้าพระยาที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาโดยสิ้นเชิง สงสัยชุด
และสถานที่จะหล่อหลอมให้คนเราแตกต่างจากตัวตนจริงๆได้อย่างดีเลยนะเนี่ย พวกเขาถึงได้เห็นความ
แตกต่างจากคนๆเดียวกันได้อย่างชัดเจนอย่างนี้ในช่วงอายุเวลาเดียวกันเพียงแต่คนละสถานที่คนละ
สถานะภาพเท่านั้นเอง.....โลกนี้ช่างอยู่ยากจริงๆ...เฮ้อ!!

       "ขำไรกันว๊ะพี่!!...ผมเขินนะเว้ย!!!" เจ้าพระยาว๊ากใส่เลย์กับมอสด้วยสีหน้าแดงๆติดจะเขินอายพลาง
เอื้อมมือไปคว้าบัตรนักเรียนของตัวเองที่อยู่ในมือเลย์มาเก็บใส่กระเป๋าสตางค์อย่างรวดเร็ว

       "ฮ่าๆ โอ๊ย!..ขอโทษทีครับน้องเจ้าพระยา ที่พี่ขำเพราะว่ารูปนักเรียนของน้องในบัตรมันน่ารักสมวัย
เหมาะกับน้องเจ้าพระยาตอนนี้มากต่างหากล๊ะครับ...อย่าคิดมากน้าาา..." เลย์บอกอย่างอ้อล้อ

       "อย่ามาทำหน้าแป้นแล้นหน้าหม้อใส่น้องกูนะไอ้เลย์ เพราะกูไม่อยากได้คนอย่างมึงมาเป็นน้องสะใภ้
....กูรับไม่ได้จริงๆ" เจ้านายพูดเสียงเอือมๆใส่เพื่อน.....ไอ้เพื่อนห่านี่หม้อน้องกู...เวรจริงๆ

       "แหม...ทำไมล๊ะคะ? พี่เจ้านายก็! น้องเลย์คนนี้ออกจะน่ารักปิ๊งปั๊งสดใสสมวัยดีออก...พี่เจ้านายไม่
ชอบหรอคะ" เลย์แกล้งทำเสียงและท่าทางประหนึ่งว่าตนนั้นคือสาวน้อยบอบบางก็ไม่ปาน ทั้งยังใส่จริต
สะดีดสะดิ้งเสียจนเพื่อนรักอย่างเจ้านายกับมอส และเจ้าพระยาที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากกันทำหน้าแหยงๆ
ใส่กันอย่างไม่ได้นัดหมาย....ฮึ่ย!..ขนลุก!
.
.
.
       "ความจริงคืนนี้ตัวเองน่าจะอยู่นอนกับเค้านะ เราไม่ได้นอนด้วยกันมานานแล้วนะ...เจ้านาย"
เจ้าพระยาพูดอย่างเซ็งๆ ตอนที่เดินมาส่งเจ้านายที่รถของเจ้าตัวหลังจากที่พูดคุยกันอยู่นานพอสมควร
แต่ก็ยังไม่พอใจสำหรับคู่พี่น้องจอมง๊องแง๊งอย่างสองคนนี้

       "เอาไว้วันหลังดีกว่า พรุ่งนี้เค้ามีเรียนเช้า...ไปนะ" เจ้านายบอกพร้อมกับเข้าไปนั่งประจำที่คนขับ
ในรถตัวเองเพราะตอนขามาก็มารถคนละคันกับมอสและเลย์อยู่แล้ว และสองคนนั้นก็ขอตัวกลับไปก่อน
แล้ว ความจริงเขาก็อยากจะอยู่ค้างกับเจ้าพระยาสักคืนอยู่หรอก แต่ติดที่ว่าพรุ่งนี้คณะของเขามันจะไป
ปิดท้ายการรับน้องปีหนึ่งที่กำลังจะขึ้นปีสองในภาคเรียนต่อไปที่หัวหินและพี่ปีสองที่มีหน้าที่ใน
การรับผิดชอบน้องปีหนึ่งโดยตรงอย่างเขาก็ห้ามป่วย ห้ามขาด ห้ามลาและห้ามตายด้วยน่ะสิ! ไม่อย่างนั้น
โดนตัดสายแน่ๆ(โหดสาสสส) เขาก็เลยอยู่ค้างกับน้องไม่ได้เพราะพรุ่งนี้รถทัวร์ที่ใช้ในการเดินทางในครั้งนี้
ออกจากมหาลัยตั้งแต่ตีห้า เขาก็เลยต้องกลับไปเก็บของก่อนไง...ไอ้ตอนจะมาเมาที่นี่ก็ลืมคิดว่า(พรุ่งนี้กูไม่ว่างนี่หว่า)
เพราะมัวแต่เสียใจเรื่องน้องน้อย(?)ผู้ใจร้ายอยู่ เลยคิดแต่จะเมาอย่างเดียว ทีนี้หล่ะพอนึกได้
ขึ้นมาแล้วเป็นไง......ซวยเลยตรู

       การรับน้องของที่อื่นเป็นยังไงไม่รู้แต่การรับน้องของคณะประมงของเขานี้ในช่วงแรกก็รับน้องปกติ
เหมือนกับมหาลัยอื่นนั่นแหละ แต่ในช่วงสุดท้ายที่จะเป็นการสิ้นสุดการรับน้องจริงๆ คือช่วงที่จะสอบก็
ไม่สอบจะปิดเทอมก็ไม่ปิดเทอมอย่างนี้นี่แหละ เสียเวลาอ่านหนังสือชิบ!(แกเคยอ่าน?) โดยที่พวกพี่ๆ
มันอ้างว่าให้น้องๆมาคลายเคลียดพักผ่อนสมองก่อนที่จะถึงเวลาสอบ แต่เชื่อหัวไอ้นายเถอะว่า...พอมา
ปิดกิจกรรมรับน้องที่นี่แล้วจะเครียดกว่าเดิมอีก!!.....อาเมน
.
.
.
.
.
       พรึ่บ!

       "จากนี้ต่อไปพี่จะไม่วิ่งไล่ตามภีมอย่างที่เคยทำอีกแล้วนะครับ...ถึงแม้ว่าพี่จะยัง 'รัก' ภีมอยู่ก็ตาม"
เจ้านายพูดพร้อมกับคว่ำกรอบรูปของภีมที่อยู่บนหัวเตียง ที่เมื่อก่อนนี้เคยเฝ้ากอดเฝ้าจูบเพ้อฝันอยู่กับ
คนในรูปเป็นวรรคเป็นเวรราวกับคนสติไม่สมประกอบ เพราะเชื่อมั่นอยู่เสมอว่าสักวัน...สักวันเราจะ
กลับมาเป็นคนรักกันได้อย่างจริงจังไม่ใช่แค่คำพูดเล่นๆ เหมือนตอนเด็กๆ ที่ยังไม่รู้ประสีประสาอะไร
แต่หลังจากได้เจอน้องภีมคนใหม่เมื่อสองวันก่อนนี้ ตัวเขาเองนี้คงได้แต่.....'ทำใจ'...เพราะต่อให้รัก
มากมายสักแค่ไหนพี่นายคนแมนคนนี้ก็จะไม่ขอลดศักดิ์ศรีลูกผู้ชายของตัวเองไปแย่งพ่อและสามี
ของใครหรอกนะ!!!.....พี่แมนพอว๊ะ!!!





__________________________________________________________________________TBC.
มาแล้วค่ะ!!....เห็นแต่ละเม้นแล้วนี่มี่กลัวแทนน้องภีมมันเลยจริงๆ แม่ยกพ่อยกพี่เจ้านายนี่ขาโหดกันทั้งนั้น!!
มี่ก็ไม่มีไรจะพูดหรอกค่ะนอกเสียจาก...ใจเย็นๆกันเข้าไว้นะคะ สู้ๆ (ฮ่าๆ)  แล้วเจอกันตอนต่ไปนะคะ!!!

[B52]

อย่าล้อเล่นกับความรู้สึกกันนะ

[Jibbubu]

เรื่องของความรู้สึกไม่ควรเลยจริงๆ ที่จะมาล้อเล่นนะ
อยากรู้จริงๆ ว่าน้องภีมคนดีของพี่นายมีลูกเมียแล้วจริงๆ หรือเปล่า
ถ้ามีจริงเนี่ย จะยุให้พี่นายคนแมน(?) ไม่สนใจหาคนใหม่ไปเลยยิ่งดี หึ