(เรื่องสั้น) รับจ้าง ตอนที่ 4 (จบ) 6 มีค 2559
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: (เรื่องสั้น) รับจ้าง ตอนที่ 4 (จบ) 6 มีค 2559  (อ่าน 22410 ครั้ง)

ออฟไลน์ treenature

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 423
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +134/-0
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม


++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอฝากเรื่องสั้นที่เขียนค่ะ
เรื่องสั้นของพัฒน์กับโอ๊ต    จบแล้ว
ป๊าครับผมจะไม่ดื้อ  จบแล้ว
นกขมิ้น  จบแล้ว
รับจ้าง  จบแล้ว
วิชารัก101  ยังไม่จบ
แพ้  จบแล้ว
เป็นเช่นรัก ยังไม่จบ
❤|ตรรกะ|เวลา|ปูปา|ความรัก|❤ ยังไม่จบ
April fools me จบแล้ว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 05-08-2017 13:33:46 โดย treenature »

ออฟไลน์ BlueCherries

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4061
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +159/-17
รอออออ

ออฟไลน์ treenature

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 423
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +134/-0
รับจ้าง ตอนที่ 1

“คนหนึ่งอยากยื้ออดีตไว้ให้นานที่สุด อีกคนกำลังวิ่งหนี”

รักษ์กำลังเผชิญกับความทุกข์
เขาอยากหนีจากอดีตทั้งหมดที่มี มันทั้งเจ็บทั้งอาย อยากหายไปจากตรงนี้
คงต้องหางานทำไกลๆจากบ้าน
งานอะไรบ้างนะที่จ่ายหนักๆ และได้เงินเร็วที่สุด
เปิดเว็บไซต์แหล่งรวมงานต่างๆ เลื่อนไปเรื่อยๆแล้วพบงานที่ประกาศว่า

“รับสมัครคนในอดีต เพศชาย
ค่าจ้าง 50,000 บาท ต่อเดือน สนใจติดต่อตามที่อยู่”


เป็นประกาศรับสมัครงานที่แปลกมาก
คนในอดีตงั้นหรือ หมายถึงอะไรกันแน่
มันเป็นประกาศรับสมัครงานที่สมควรมองข้ามที่สุด เพราะไม่มีรายละเอียดการทำงาน และเป็นการประกาศที่ดูเหมือนหลอกกันเล่นๆ
แต่เงินเดือนนี่สิ ที่ทำให้เขากวาดตาวนไปมากับข้อความตามประกาศไม่หยุด

“เดือนละห้าหมื่น สี่เดือนก็หาเงินได้ครบแล้ว” เขานั่งคุยกับตัวเอง   
.
.
.
เขามาจนได้ ตามที่อยู่ ที่ประกาศไว้
รักษ์ละล้าละลัง อยากจะลุกออกจากตรงนี้แล้วโบกรถแท็กซี่กลับบ้านอยู่หลายรอบ
ในบ้านขนาดใหญ่ห่างไกลจากตัวเมืองพอสมควร มีคนรอสัมภาษณ์อยู่เก้าคน
คำว่า “เพศชาย” ตามประกาศนั้นหลากหลายมาก
มีทั้งเพศชายที่สวยแล้ว เพศชายกล้ามเป็นมัด หรือเพศชายที่หล่อราวดารานักแสดง
แม้ทุกคนจะดูต่าง แต่ก็มีอย่างหนึ่งที่เหมือนกัน นั่นคือทุกคนดูแปลก แน่ล่ะ คนปกติธรรมดาที่ไหนจะมาสมัครงานกับประกาศรับสมัครสุดพิลึกนี้
รักษ์คือคนสุดท้ายที่รอสัมภาษณ์ คนที่สัมภาษณ์เรียบร้อยแล้ว จะถูกพาให้กลับออกไปในอีกทางหนึ่ง ไม่มีโอกาสที่รักษ์จะได้สอบถามว่า เขาสัมภาษณ์เรื่องอะไร และเป็นงานแบบไหนกันแน่

“เชิญคุณรักษ์ครับ”  พ่อบ้านท่าทางสุภาพ ขานชื่อของเขาในที่สุด

ห้องที่สัมภาษณ์อยู่ชั้นสอง ประตูสีฟ้าสด
เมื่อประตูเปิดออก เขาแปลกใจมาก
มันไม่ใช่ห้องทำงาน ไม่มีโต๊ะหรือเก้าอี้ใดๆ มีเพียงเตียงใหญ่ที่ตั้งกลางห้อง
ประตูปิดลงด้านหลังเบาๆ
แปลกจนเกินไปแล้ว  โดนหลอกมาทำอะไรไม่ดีหรือเปล่าวะ  รักษ์พูดในใจแล้วกำลังจะหมุนตัวเพื่อกลับออกไป

“รักษ์”

แต่กลับได้ยินเสียงเรียกชื่อของเขา
ผู้ชายคนหนึ่งอยู่ในชุดนอนสีอ่อนเนื้อนิ่ม เดินออกมาจากห้องข้างๆกัน

หน้าตาดี  นี่เป็นความคิดแรกที่โผล่เข้ามาในหัวของรักษ์ มีลักษณะเหมือนคุณหนูในคฤหาสน์หรูๆ จากการ์ตูนที่เขาเคยอ่าน

“ลองดูก่อนไหมครับ ไหนๆก็อยู่รอมาจนถึงตอนนี้แล้ว”   ชายคนนั้นยิ้มเศร้าๆ

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำพูด หรือรอยยิ้มเศร้านั้น ที่ทำให้รักษ์ยอมเข้าไปในห้องน้ำข้างๆกัน อาบน้ำและแต่งตัวใหม่ ในชุดนอนที่ถูกแขวนไว้
รักษ์พยายามถามแล้วว่าทำไมต้องทำอย่างนี้
ชายคนนั้นตอบสั้นๆว่า เป็นการสัมภาษณ์งานแบบของเขา

“แล้วเราบ้าทำตามเขาทำไมวะเนี่ย” รักษ์บ่นตัวเอง  “ถ้าโดนปล้ำ โดนมอมล่ะ ไอ้รักษ์เอ๋ย แกมันโง่จริงๆ”   

เขานั่งอยู่ในห้องน้ำนานพอสมควร
น่าแปลกใจที่ชายหนุ่มข้างนอกก็ไม่คิดจะเคาะประตูเรียก


เมื่อตัดสินใจเปิดประตูห้องน้ำออกมา

เขาพบว่าทั้งห้องมืดสนิท ผ้าม่านหนาสีทึบ ป้องกันแสงแดดจากภายนอกได้อย่างไม่น่าเชื่อ
ชายหนุ่มคนนั้น เปิดโคมหัวเตียง นั่งอ่านหนังสือเล่มเล็ก
มันเหมือนตอนกลางคืนมากๆ มากจนน่าตกใจ

นี่มันยิ่งเพี้ยนไปกันใหญ่

รักษ์เริ่มกลัวมากขึ้นแล้ว  เขายืนนิ่งพลางคิดว่าจะพูดอย่างไรดีให้สุภาพที่สุดว่า เขาจะกลับแล้ว  หวั่นๆว่าถ้าพูดจาอะไรไม่เข้าหู คุณชายที่อยู่ตรงหน้าจะแปลงร่างกลายเป็นคนบ้าคลั่งขึ้นมาหรือเปล่า

ยังไม่ทันที่รักษ์จะพูดอะไร
ชายหนุ่มคนนั้นก็เงยหน้าจากหนังสือ ตบที่เตียงข้างตัว

"มานี่สิ"

“ม...ไม่...ดีกว่าครับ...ผ... ผมว่าผมกลับเลยดีกว่า” 

ไม่เพียงแต่เสียงที่สั่น มือของเขาก็เช่นกัน
ชายคนนั้นยิ้มเศร้าอีกแล้ว มันเป็นยิ้มที่ทำให้รักษ์คลายความกลัว แล้วกลับรู้สึกถึงความเจ็บปวด 
ทำไมรักษ์ถึงรู้สึกอย่างนั้นน่ะหรือ

บางที คนเจ็บปวดก็เข้าใจคนเจ็บปวดด้วยกันได้ดี น่ะสิ

“อย่าเพิ่งทิ้งผมไปได้ไหม”  น้ำเสียงเจือความอ้อนวอนของเขาจึงทำให้รักษ์ก้าวขาไม่ออก

“ขอแค่ลองนอนกอด ขอผมลองดูเถอะ นะครับ” 

คำพูดว่า “นะครับ” ในปลายประโยค มาพร้อมสายตาที่เงยสบกัน
รักษ์พยายามเถียงตัวเองว่า ไม่ใช่ทั้งคำพูดเว้าวอนหรือสายตาแบบนั้นที่ทำให้เขาคลานขึ้นไปบนเตียงใหญ่นุ่ม

“เอ่อ.... นอนข้างๆเฉยๆใช่ไหมครับ คือ คุณจะไม่ทำอะไรผมใช่ไหม”

ไม่มีคำตอบ ชายหนุ่มกลับล้มด้วยลงนอน แล้วตบหมอนใบที่อยู่ข้างๆ เป็นการเรียกให้รักษ์ล้มตัวลงนอน

เมื่อหัวแตะหมอน รักษ์เกร็งไปหมด แทบลืมหายใจ
ชายหนุ่มข้างๆ พลิกกายตะแคง เอื้อมมือมากอดรักษ์ไว้
รักษ์สะดุ้ง และผลักมืออก
แต่อ้อมกอดนั้นหนักและแข็งแรงจนยกไม่ขึ้น
รักษ์ถีบขา สติกำลังจะกระเจิง ถึงเป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่การมากอดกันแบบนี้ ก็ทำให้ตื่นตระหนกมาก

“ชู่วววววว นอนนิ่งๆนะครับ” ชายหนุ่มพูดพลางหลับตา

“ผมไม่ทำอะไรรักษ์หรอก ขอกอดเท่านั้น ถ้ารักษ์ทำให้ผมรู้สึกถึงคนในอดีตของผมได้ คุณจะได้งานนี้”

“มะ... ไม่เอาแล้วครับคุณ ผมจะกลับบ้านแล้ว ไม่ทำแล้วครับ” รักษ์พยายามดิ้นรนอีกครั้ง

ชายหนุ่มซุกหน้าลงกับไหล่ของรักษ์

“อย่าไปจากนทเลยนะ นทขอร้อง อย่าทิ้งนทไปเลย” 

รักษ์นิ่งลงในที่สุด

อะไรบางอย่างข้างในเริ่มบอกเขาว่า

นี่มันไม่เป็นไรหรอก แค่นอนนิ่งๆเท่านั้น

แต่รักษ์ก็นอนเกร็งจนแทบไม่กระดุกกระดิก  อ้อมแขนที่รัดเขาไว้ คลายแรงลงแล้ว เพียงกอดไว้หลวมๆเท่านั้น
ผมนิ่มๆของคนข้างๆเกลี่ยอยู่แถวซอกคอของรักษ์ แถมลมหายใจร้อนๆที่เป่ารดคอนี่อีก
รักษ์รู้สึกจั๊กจี้

“คุณครับ คุณ”

“นิ่งๆแป๊บนึงนะ ขอนทอยู่อย่างนี้แป๊บเดียว”

“แต่ผมจั๊กจี้ เขยิบขึ้นมาหน่อย” 

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมา ตาปรือ ทำหน้าหงุดหงิดที่โดนรบกวนการนอน แล้วขยับตัวขึ้นมาเกยบนตัวของรักษ์แทน

“เฮ้ย” รักษ์ร้องได้เท่านั้น

คุณชายที่เกยอยู่บนอกก็เงยหน้าขึ้นทำตาเขียวปั๊ด

“เสียงดังอ่ะ นทจะนอน” แล้วฟุบหน้าลงอีกครั้ง

“เดี๋ยวๆๆๆๆ คุณ” รักษ์เขย่าตัวคุณนทจนหัวคลอน

“ผมว่ามันไปกันใหญ่แล้วนะ นี่มันไม่ใช่การสัมภาษณ์งานแล้ว คุณเล่นบ้าอะไรอยู่”

ชายหนุ่มเจ้าของชื่อนท  ลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิบนเตียง

รักษ์รีบลุกขึ้นตาม

“ผมอยากจ้างให้คุณทำงานเป็นคนในอดีตของผม”

เดี๋ยว ผม เดี๋ยว นท  มีสองบุคลิกพร้อมๆกันเลย งงไปหมด รักษ์แอบเหน็บในใจ

“ผมไม่เข้าใจ”

“คุณมาแทนที่ คนรักของผมได้ไหม มาเป็นตัวแทนของคนรักของผม ช่วยมาเป็นทุกอย่างเหมือนกับเขา”

“แบบว่า แสดงเป็นคนรักของคุณน่ะเหรอ”

“ใช่ ทำให้เขาอยู่กับผมนานที่สุด ให้เหมือนเขาไม่เคยจากผมไป”  นทจ้องผมด้วยสายตาโหยหา

นี่มันบ้าของยอดบ้า ผู้ชายคนตรงหน้าต้องการจิตแพทย์มากกว่านะ รักษ์คิด


“ไม่มีใครแทนที่ใครได้หรอกครับ ผมไม่รู้จักเขาเลย ผมจะเป็นเขาได้ยังไง อดีตก็คืออดีตทิ้งมันไปเถอะ  คุณนทครับ ผมจะขอตัวกลับบ้านแล้วล่ะครับ หวังว่าคุณคงจะเข้าใจผม”  รักษ์พยายามพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลที่สุด


“คุณมีอดีตที่ไม่น่าจดจำสินะ”

รักษ์อึ้งไปกับคำถามที่แทงใจ

“ทิ้งอดีตของคุณมาฟื้นอดีตให้ผมสิ ไหนๆคุณก็อยากจะลืมตัวตนของคุณอยู่แล้วนี่นา”

ทำไมดวงตาคู่นั้นถึงหยั่งลึกเข้ามาในใจเขา นทพูดราวกับรู้จักเขา

เคยได้ยินมาว่า คำพูดเพียงประโยคเดียว สามารถโน้มน้าวใจคนให้คล้อยตามได้

วันนี้รักษ์เข้าใจแล้ว

เขาถอนหายใจ แล้วล้มตัวลงนอน

กลับเป็นฝ่าย ตบหมอนใบข้างๆ เรียกให้อีกคนล้มตัวลงนอนด้วย

นทยิ้ม แล้วนอนลงบนอกของรักษ์

“นอนหมอนเหอะ ผมจั๊กจี้”

นทส่ายหน้าจนปลายจมูกถูไปมากับอกของรักษ์

“เดี๋ยวนทหลับแล้วค่อยย้ายนทไปนอนบนหมอนไง”  น้ำเสียงตอบกลับมาเริ่มงึมงำ งัวเงีย

รักษ์ได้แต่ถอนหายใจ ทำไมถึงยอมคล้อยตามคนๆนี้ง่ายนักนะ
สงสัย เขาเองนั่นแหละที่ควรพบจิตแพทย์


“เอาเถอะ ไหนๆ ก็อยากจะทิ้งทุกอย่างที่เคยมีเคยเป็นแล้ว ชีวิตก็ไม่มีอะไรจะเสียมากไปกว่านี้แล้ว ลองดูสักหน่อยจะเป็นไรไป”


เขาปลอบใจตัวเอง พลางหลับตาลง

---โปรดติดตามตอนต่อไป---
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 15-10-2017 11:55:39 โดย treenature »

ออฟไลน์ BlueCherries

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4061
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +159/-17
คนมีปัญหาชีวิตสองคนมาเจอกันจินะ


ตามต่อไป~


ออฟไลน์ Bb nale

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 559
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-0
น่าสนใจมาก * *

ออฟไลน์ Poes

  • คนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายของชีวิต
  • Administrator
  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 11342
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2405/-22
 รอตอนต่อไป :katai5:

ออฟไลน์ kun

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3593
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +122/-10
ตอนต่อไปจงมาๆๆๆ

ออฟไลน์ Bb nale

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 559
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-0
จงมา ฮ่าๆๆ

ออฟไลน์ treenature

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 423
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +134/-0
รับจ้าง ตอนที่ 2

นี่มันบ้ามากๆ

รักษ์นอนลืมตาปริบๆมองเพดาน พลางคิดทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

การสัมภาษณ์งานที่ไหน เกิดขึ้นบนเตียงในชุดนอน และมีการทดสอบว่า เขาจะทำให้เจ้านายหลับได้หรือเปล่า ให้บรรยากาศเหมือนคนในอดีตหรือเปล่า

คนว่าจ้างว่า บ้าแล้ว คนที่บ้าจี้ รับงานอย่างเขายิ่งบ้าเข้าไปใหญ่

รักษ์รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้น เป็นเรื่องผิดปกติ แต่เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองว่า ถูกมนต์สะกด หรือ มึนเมากับอะไรหรือเปล่า เพราะแค่สบสายตา หรือฟังคำพูดของคุณชายเพี้ยนๆนี่ไม่เท่าไหร่ ก็ตกลงรับปากเออออไปด้วยง่ายๆ

เพราะเงินน่ะ   รักษ์บอกตัวเอง 

รักษ์เริ่มงานในหนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้น เขาบอกที่บ้านเพียงว่าจะไม่อยู่สักพัก โดยไม่มีใครเซ้าซี้อะไร

ด้วง คือชื่อของคนในอดีตคนนั้น รักษ์กำลังนั่งจมจ่อมอยู่หน้ากองอัลบั้มรูปและหนังสือของด้วง เขาใส่เสื้อผ้าของด้วง นั่งอยู่ในห้องนอนที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของด้วง

ด้วงที่ตอนนี้ก็คือเขาและเขาก็คือด้วง

ชายหนุ่มขยี้หัวตัวเอง ต้องหลอกตัวเองมากแค่ไหนคนๆหนึ่งถึงจะกลายเป็นอีกคนโดยสมบูรณ์

จากหนังสือที่ด้วงอ่าน รสนิยมของเสื้อผ้าที่ด้วงใส่ มันเห็นได้ชัดว่าแตกต่างจากเขาราวกับเป็นสิ่งที่ตรงข้ามกัน
ถึงขนาดรูปร่างจะพอๆกัน แต่รักษ์ชอบสีดำ และสีเข้ม ในขณะที่ทุกตัวในตู้เสื้อผ้าเป็นสีขาว ชมพูอ่อน และฟ้าอ่อน
ด้วงชอบบทกวี ที่รักษ์ไม่มีวันจะซื้ออกมาจากร้านหนังสือ ด้วงชอบท้องฟ้า รู้ได้จากรูปถ่ายส่วนใหญ่ และเมื่อถ่ายรูปคู่กับนทนั้น ด้วงยิ้มเสมอ เป็นยิ้มของความสุข

นอกจากขยี้ผมตัวเองแล้ว รักษ์ก็ถอนหายใจไปแล้วเป็นสิบๆรอบ

สุดท้ายก็ล้มตัวลงนอนหงายบนพื้น ท่ามกลาง”ความเป็นด้วง” ที่เกลื่อนกลาดอยู่ทั่วห้อง


“ด้วง ด้วงครับ ตื่นได้แล้วเจ้าตัวขี้เกียจ” 


รักษ์ถูกปลุกด้วยการจูบ เป็นการระดมจูบทั้งแก้ม หน้าผาก ปากและเปลือกตา จนรักษ์ทนรำคาญมาไหว ต้องลืมตาตื่น แล้วทำหน้าบึ้งแบบคนที่ถูกรบกวนการนอน


“เฮ้...ตื่นสักที ปะครับด้วง นทหิว”


“ผมไม่ชอบให้จูบ” ตอนนี้คิ้วของรักษ์ขมวดแน่น


“แต่ด้วงไม่ตื่นหรอก ถ้าไม่ปลุกแบบนี้”


“ผมไม่ใช่ด้วง” รักษ์เถียง คงจะลืมตัวไปเพราะยังตื่นไม่เต็มตา


ริมฝีปากที่ยิ้มนิดๆของนทเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่งแล้วลุกเดินออกไป


เป็นอีกครั้งที่รักษ์ทึ้งผมตัวเอง แล้วสบถต่างๆนานาอยู่ในใจ
.
.
ด้วง จากไปด้วยเหตุอันไม่คาดฝัน หลังจากที่ทั้งเขาและนทบินกลับจากการไปทำพิธีสมรสที่ต่างประเทศไม่กี่วัน
ไม่ต้องให้ใครบอก รักษ์ก็พอจะเดาได้ว่า หัวใจของนทนั้นคงแตกสลาย


“พวกเขารักกันมาก” พ่อบ้านยังเล่าเพิ่มเติมให้อีก


“คุณด้วง เป็นคนดี มีน้ำใจมากๆ พวกเราทุกคนเสียใจจริงๆ”


“แล้วเรื่องจิตแพทย์”  รักษ์ยังมีประเด็นที่สงสัย


พ่อบ้านถอนหายใจ
“พวกเราถูกอบรม ว่า นายคือนาย สามารถตักเตือนได้ แต่บังคับนายไม่ได้หรอกครับ”


นทนั่งอยู่ตรงนั้น รักษ์เดินตามหาเขาเสียทั่ว สุดท้ายก็เจอที่ริมสระน้ำ

รักษ์หย่อนขาลงน้ำแบบเดียวกับที่นททำ


“เรามีเรื่องต้องตกลงกัน ผมจะเป็นด้วงของคุณตราบเท่าช่วงเวลาที่พระอาทิตย์ยังส่องแสงเท่านั้น หลังจากนั้น ผมขอเป็นตัวของตัวเองบ้าง”


“คุณไม่ได้อยากจะลืมหรอกหรือ”


“ใช่ ผมอยากลืมอดีต แต่ก็อยากเป็นคนใหม่แบบที่ได้เลือกเอง”


“ตราบเท่าที่ผมยังตื่น” นทต่อรอง


รักษ์ไม่เข้าใจ


“ขอให้คุณเป็นด้วงจนกว่าผมจะหลับได้ไหม”


“ได้ แต่ no sex” รักษ์พูดเสียงตัดรอน


“no sex แต่ถ้า make love ก็คงได้ใช่ไหม” 


ถ้ามีหนวด ป่านนี้หนวดของรักษ์คงกระตุกไม่หยุดด้วยความหงุดหงิด


“ผมหมายถึง ไม่มีเพศสัมพันธ์”


“ถ้าไม่เต็มใจ” นทต่อประโยคแทบจะทันที


รักษ์เริ่มกำหมัดแล้ว “ผมไม่ขายตัว” 


“ขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกคุณ โอเคครับ ไม่มีก็ไม่มี”


“มีอีกเรื่องหนึ่ง ถ้าครบสี่เดือน ผมขอให้คุณเริ่มไปพบจิตแพทย์”


นทเม้มปาก “สัญญาของเราคือหนึ่งปี”


“ใช่ ผมจะทำงานจนครบปี แต่คุณไม่ได้ตั้งใจจะให้เรื่องนี้ทำร้ายคุณไปตลอดหรอกใช่ไหม ถ้าคนๆนั้นรู้ว่าคุณเป็นอย่างนี้ เขาก็คงเศร้าใจ”


นทนิ่งไปนาน สุดท้ายก็พยักหน้า


รักษ์ยิ้ม รู้สึกเหมือนชนะ เหมือนสามารถหลอกล่อให้เด็กคนหนึ่งกินผักจานใหญ่ได้จนหมด


“คุณยิ้มสวย”


รักษ์รีบหุบยิ้ม


“พ่อบ้านบอกว่าคุณไม่ยอมกินข้าวตั้งแต่กลางวัน”


“นทไม่อยากกินข้าวคนเดียว”


รักษ์สูดลมหายใจ ยกมือสองข้างขึ้น ทำท่ายอมแพ้


“นทครับ ด้วงมาตามไปทานข้าวครับ”


นทหันกลับมามองเขาช้าๆ


“ไหนเรียกชื่อตัวเองอีกที” ปลายเสียงเครือนิดๆ


“ด้วง  ต่อไปนี้ผมคือด้วง ขอโทษด้วยที่เป็นลูกจ้างที่ไม่ดีเท่าไหร่เมื่อตอนกลางวัน”
.
.
.
ในค่ำวันนั้น รักษ์นั่งอ่านไดอารี่ของด้วงอยู่บนเตียง เขาอยากรู้จักด้วงให้มากขึ้น
ด้วงเขียนบันทึกด้วยลายมือเป็นระเบียบ มักเขียนเล่าเรื่องราวในชีวิตประจำวัน ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องของนท



12 มีนาคม
นทชอบออกกำลังกาย และเป็นคนหลับยากมากๆ มักคิดอะไรฟุ้งซ่านจนหลับไม่ลงเสมอ ไม่อยากให้นทกินยานอนหลับเลย ต่อไปคงจะติด นทชอบให้กล่อมนอน ขี้อ้อนเกินไปแล้วนะ แต่บางทีนทก็หลับยากเสียเหรอเกิน เลยต้องหาอะไรทำให้นทเหนื่อยๆ จะได้หลับสบาย เราเลยมีเซ็กส์กับแทบทุกคืน...



อ่านถึงตรงนี้ รักษ์ก็ปิดสมุดดัง ฉับ!
 
ไม่มีวันนั้นแน่ๆ เขาจะไม่ใช้วิธีกล่อมนอนแบบนั้นเป็นอันขาด


ผ่านไปสองเดือนแล้ว

รักษ์จ้องปฏิทินที่เขาเพิ่งกากากบาททับลงไป
การทำงานของเขา มีความรู้สึกหลายอย่างผสมปนเปกันไปหมด

รักษ์เริ่มอยากให้งานของเขาจบลงโดยเร็ว

เหมือนเขากับนทจะเริ่มสนิทกันมากขึ้นทีละนิด

แต่

การกลายเป็นคนอื่นมันไม่ง่ายเลย แม้ว่ารักษ์จะพยายามเท่าไหร่ แต่เขาก็รู้ดีว่า เขาไม่เคยเป็นด้วงได้โดยสมบูรณ์
หลายต่อหลายครั้งที่เขาเผลอใช้ความเป็น รักษ์ ในขณะที่ยังคงถูกเรียกว่า ด้วง
เช่น การเลือกซื้อของใช้ การตัดสินใจในบางเรื่อง


“สบู่กลิ่นนี้ไงที่ด้วงชอบใช้” นทชี้แล้วหันมายิ้มบางๆให้เขา


เขาจึงหยิบสบู่กลิ่นนั้น กับอีกกลิ่นหนึ่งลงตระกร้า


“ทำไมซื้อสองกลิ่นเลยล่ะ” นทถาม


“กลิ่นหนึ่งสำหรับด้วง อีกกลิ่นสำหรับรักษ์ไง”


เอาเข้าจริง รักษ์เองรู้สึกว่าตัวเขาก็ไม่ต่างจากหุ่นยนต์หรือหุ่นเชิดสักเท่าไหร่ เพราะมีหน้าที่ต้องเป็นด้วง แบบที่นทบอกเท่านั้น


“ด้วงชอบใส่เสื้อยี่ห้อนี้ไง  ด้วงชอบกินไอติมรสมิ้น ด้วงชอบดูสารคดี”

สิ่งเดียวที่เขาเริ่มคุ้นชิน คือ การที่ถูกเรียกว่า ด้วง


เมื่อยืนหันหลัง ก็สามารถขานตอบเสียงเรียกชื่อนี้ได้อย่างอัตโนมัติ


“ด้วง”


“หือ”


นทชอบกอดเขาไว้จากด้านหลัง


อ้อมกอดของนท เป็นอีกอย่างหนึ่งที่รักษ์เริ่มคุ้นชิน


ซึ่งนั่นมันไม่ดีเลย


“หอมแก้มหน่อย” นทมักอ้อนอย่างนี้

เขาแค่มีหน้าที่เอียงแก้มรอ
นทกดจมูกลงมาแรงๆ


“คืนนี้นอนห้องนทนะ ไม่ต้องหนีกลับไปหลังจากที่นทหลับหรอก”


“ถ้าเลิกงานแล้ว ก็อยากกลับห้องนี่ครับ”
.
.
แต่คืนนั้นรักษ์ฝัน
เขาฝันถึงตัวเองในอดีต คนที่โง่เง่าคนนั้น
เมื่อผวาตื่นความอับอายและรังเกียจตัวเองยังตามเขาออกมาจากในฝัน
รักษ์จึงตัดสินใจลุกจากที่นอน


ตอนนี้ตีสามแล้ว
รักษ์ตัดสินใจเปิดประตูโดยไม่เคาะ แสงจันทร์ทำให้พอมองเห็นบ้าง
นทผงกหัวดูนิดหนึ่งตอนที่เขาคลานขึ้นเตียง กางแขนรอ แล้วรักษ์ก็นอนลงไปในอ้อมกอดนั้น


“ทำไมเปลี่ยนใจ”  น้ำเสียงงัวเงีย


“ฝันร้ายน่ะ”  รักษ์ตอบพลางไซ้รจมูกลงตรงซอกคอของนท


“ฝันถึงอะไร” นทตอบ และดูจะไม่แปลกใจที่ถูกรักษ์จู่โจม ตรงกันข้ามกลับเอียงคอให้สัมผัสกันง่ายขึ้น


“อดีต” รักษ์ตอบสั้นๆ แล้วงับที่ติ่งหู “มีถุงยางไหม”


นทหัวเราะเบาๆ “นทไม่ได้เป็นคนผิดข้อตกลงนะ”


“ช่างหัวข้อตกลงมันเถอะ”

รักษ์ดูใจร้อนกว่าที่เคยเป็น
เขาไล่แกะกระดุมเสื้อของนทจนหมดแล้วก้มลงทำความรู้จักกับยอดอกทั้งสองข้าง
รักษ์ไม่อยากคิดถึงอะไรทั้งสิ้นในตอนนี้ ขอเพียงได้ลืมมันไป ขอให้ได้มีความสุขแม้เพียงชั่วคืนเพื่อลบเพื่อลืมความเจ็บปวดนั้น
คิดพลางไต่ต่ำลงไปถึงขอบกางเกง ไล้ลิ้นไปตามขอบยางยืดนั้น มือก็เย้าแหย่หลอกล่อกับอะไรๆที่อยู่ใต้กางเกงนั้น  แล้วแหย่ลิ้นเลียรอบแอ่งสะดือ


นทสูดหายใจเฮือกใหญ่ แล้วครางออกมา รักษ์ยิ้ม


นทมีจุดอ่อนตรงสะดือ ด้วงเขียนไว้ในไดอารี่แบบนี้ 


รักษ์ไม่หยุดปลายลิ้นเพียงแค่นั้น
ตอนนี้บางอย่างที่กระตุกอยู่ใต้กางเกงได้ออกมาชมโลกแล้ว  รักษ์ทักทายมันด้วยลิ้น


เขากำลังใช้นทเพื่อให้ลืมอดีตของตัวเอง


จะลงแรงทั้งหมดกับเซ็กส์ในคืนนี้ จะเหนื่อยให้สุด
ซึ่งมันก็ได้ประโยชน์กันทั้งสองฝ่ายไม่ใช่หรือ

รักษ์เคลื่อนตัวขึ้นมาวนเวียนที่ยอดทั้งสองข้างอีกครั้ง แล้วไต่สูงขึ้นไปเล่นที่ริมหู พลางกระซิบถามว่า


“ถุงยางไซส์อะไร”


“54”  นทตอบทั้งๆที่หลับตา


รักษ์มุ่ยหน้า “ปกติผมใช้ 52 แต่ก็น่าจะไม่เป็นไร”


คราวนี้นทลืมตามอง เพียงแวบเดียว นทกลับเป็นฝ่ายพลิกรักษ์ลงด้านล่าง

นทนั้นภายนอกดูเหมือนเป็นชายรูปร่างบาง แต่นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่รักษ์สู้แรงของนทไม่ได้ เขาพยายามจะพลิกตัวกลับขึ้นไปแต่ก็ไม่เป็นผล

ตอนนี้นทเป็นฝ่ายรุกไล่ สัมผัสของนททำให้รักษ์หายใจหอบ

รักษ์ไม่เคยอยู่ในตำแหน่งนี้มาก่อน
และรู้สึกผิดคาดนิดหน่อย ที่เดาสถานะบนเตียงของนทไว้อีกแบบหนึ่ง
แต่ตอนนี้จะอย่างไรก็เถอะ เขาเพียงแค่อยากให้มันเกิดขึ้นโดยเร็ว จะได้ลืมๆสิ่งที่ตามมาจากในฝันเสียที


เจ็บบ้างก็ดี จะได้ลืมความทุกข์แบบอื่นไป


รักษ์รู้สึกทึ่งกับสิ่งที่นทปรนเปรอให้
เขารู้สึกราวกับกำลังดื่มกินอาหารอันโอชา ทุกการแตะต้องของนท ทำให้รักษ์ร้องคราง
แม้ว่ามันเจ็บ ปวด และ จุก ไปด้วยในเวลาเดียวกัน

ในขณะที่นทกระทั้นกายไม่หยุดหย่อน นทจ้องมองรักษ์ด้วยสายตาที่รักษ์รู้สึกร้อนผ่าวจนกลัวว่าตัวเขาเองจะติดไฟลุกพรึ่บแล้วโดนเผาไหม้เป็นจุล


รักษ์โน้มคอของนทเข้าใกล้เพื่อจูบ แล้วกระซิบถามว่า “ตอนนี้ผมเป็นใคร ด้วง หรือรักษ์”


“ด้วง”  นทตอบปนหอบ


และเขาทันเห็นความผิดหวังแว่บหนึ่งก่อนที่รักษ์จะหลับตาลง
แต่มันเป็นจังหวะที่เกินกว่าจะกลั้นหรือหยุดเพื่อสนใจความรู้สึกอื่น นทเร่งกายถี่จนรักษ์ครางไม่เป็นภาษา ส่งความรู้สึกไปจนถึงปลายขอบ 

ทุกลำดับขั้นตอนวนเวียนเกิดซ้ำอีกหลายครั้ง
ในระหว่างนั้น มีครั้งหนึ่งที่ นทเรียกชื่อ "ด้วง" ออกมาก

รักษ์สลัดความรู้สึกวูบโหวงบางอย่างทิ้งไป เร่งรัดให้เกมส์ดำเนินต่อ

จนฟ้าสาง  รักษ์ก็สิ้นเรี่ยวแรงจะเชื้อเชิญในที่สุด เขาหลับลึกด้วยความเหนื่อยอ่อน

จึงไม่รู้ว่า นทนอนเท้าแขนมองอยู่ด้วยสายตาแบบหนึ่งแล้วจูบที่หน้าผากอย่างแผ่วเบา


“ฝันดีนะครับ รักษ์ หายเจ็บไวๆนะครับรักษ์”


--โปรดติดตามตอนต่อไป--

ขออภัยที่ให้รอ
กดดันประมาณหนึ่ง
ขัดใจกันงานตัวเองประมาณหนึ่ง
คิดภาพไว้อย่างหนึ่งแต่บรรยายออกมาได้ไม่ตรงเท่าไหร่ ยังไม่ touched  T_T
ยังไงจะมาปรับอีกทีนะ หรือบางทีก็อยากจะลบทิ้งไปก่อน ฮือ ติได้เลยนะ
เค้ามาได้วันเสาร์หรืออาทิตย์นะคะ ไว้เจอกันค่า จุ๊บๆ


@tonswind
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 21-02-2016 09:31:17 โดย treenature »

ออฟไลน์ BlueCherries

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4061
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +159/-17
เอ๊ะๆ

ตกลงนทหายแล้วหรอคะ หรือแยกแยะออกว่าเมื่อไหร่ใครเป็นใคร

เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ treenature

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 423
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +134/-0
รับจ้าง ตอนที่ สาม


.
.
.
คำเตือนมี nc หากคุณคิดว่าไม่เหมาะสม เก็บไว้อ่านพรุ่งนี้ดีกว่าค่า
(แล้วทำไมแกไม่ลงพรุ่งนี้ -- เค้าเห่อ เขียนแล้วต้องลงเลย พรุ่งนี้เค้าไม่ว่างด้วย ลงวันนี้แหละ)

.
.
.
.
.
.
.
.

รักษ์ไม่เสียใจเลยกับเรื่องที่ทำลงไป มันไม่มีอะไรจะเสียนี่ กลับติดใจเสียด้วยซ้ำ มันเป็นบทรักแบบที่รักษ์ไม่เคยลิ้มลอง
เผ็ด เดือด และหนักหน่วง
มันช่วยให้ลืมเรื่องที่อยากจะลืมขณะที่โลดแล่นไปกับนท
มันจึงเกิดขึ้นอีกบ่อยๆ หลังจากนั้น
แค่ติดใจหรอกนะ ไม่ได้เสพติด


แน่หรือไอ้รักษ์ แน่ใจนะว่า อยู่ได้โดยไม่มีเซ็กส์แบบนี้กับคนๆนี้
ได้สิ จะให้เลิกเมื่อไหร่ก็ได้เลย หรือจะให้มีมันกับใครก็ได้ทั้งนั้น เขาไม่ได้ติดใจมันเพราะได้มันจาก นท หรอก จากใครๆก็ได้ทั้งนั้น



รักษ์เฝ้าเถียงกับตัวเองอยู่บ่อยๆ
แต่รักษ์ก็รู้ว่า ลึกๆลงไป มันคืออะไร...


คนเราจะหลอกตัวเองไปได้นานแค่ไหนกัน...


นั่นสิ


นทก็เช่นกัน

นทเติบโตมา โดยใช้ทฤษฎีเดียวในการดำรงชีวิต


นั่นคือ “ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้สำหรับนท”


ไม่มีอะไรที่อยากได้แล้วไม่ได้ ไม่มีอะไรที่คิดไว้แล้วทำไม่ได้
เพราะฐานะล้นฟ้านี่ก็ส่วนหนึ่ง แต่เพราะความมุ่งมั่นและพยายามจนสุดกำลังของนทด้วยที่ทำให้ทุกเรื่องไม่เคยพลาด
เขาเรียนดี ข้ามชั้นรวดเร็ว หรือจะเป็นเรื่องกีฬาก็ทำได้ไม่มีที่ติ

กับเรื่องความรัก... ด้วง... เป็นคนเดียวที่เขาจีบยากที่สุด เป็นคนเดียวที่ทำให้เขาพ่ายแพ้ต่อหัวใจตัวเอง
เป็นคนเดียวที่รู้ว่า ลึกๆลงไปในตัวชายหนุ่มที่เพียบพร้อมและแข็งแกร่งอย่าง คุณนท คนนี้ มีเด็กชายตัวเล็กๆคนหนึ่งซ่อนอยู่ คนที่ยังต้องการการปลอบประโลมและความอ่อนโยน คนที่ต้องการความรักแท้จริงจากใครสักคน


หกปี...ที่ด้วงอยู่ในชีวิตของเขา เป็นหกปีที่ นทคิดว่า อยากให้มันกลายเป็นตลอดไป


เขาขอด้วงแต่งงาน ขอให้ด้วงอยู่กับเขาตลอดไป


ด้วงรับปาก


แต่...


โลกนี้ยังมีสิ่งที่นทควบคุมไม่ได้


ความตาย


ด้วงรับปากแล้วนะว่า ตลอดไป....


ด้วงทำให้ได้ด้วยสิ....


ด้วงมาทำให้นทรู้จักกับความสุขอย่างที่สุด แล้วยังทำให้นทรู้จักกับความทุกข์อย่างแสนสาหัสด้วย


นทไม่ยอม


ด้วงต้องกลับมา


เวลาของเราแค่หกปีมันไม่พอ นทอยากได้เวลามากกว่านั้น


ยังมีอีกหลายเรื่องที่เรายังไม่ได้ทำด้วยกัน ทำไมนทจะต้องมีความสุขอยู่แค่หกปีแล้วทนอยู่กับความทุกข์ไปชั่วทั้งชีวิต


ทำใจเหรอ


ทุกอย่างล้วนไม่ยั่งยืนเหรอ


การจากลา เป็นเรื่องธรรมดาเหรอ


ไม่หรอก นทไม่เข้าใจอะไรพวกนั้นหรอก


นทจะหาทางทำให้ด้วงอยู่กับนทให้ได้ ต้องทำได้สิ


นทเชื่อว่า เขาสามารถทำให้ด้วงอยู่กับเขาได้ 


นี่ไง


ด้วงยังอยู่ตรงนี้ไงครับ


นททอดสายตามองไปที่กลางสนามหญ้า ที่มีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังวิ่งไล่จับอยู่กับ เจ้าไมค์ สุนัขพันธุ์โกลเด้นท์รีทรีฟเว่อร์ ท่ามกลางละอองน้ำจากสปริงเกอร์รดต้นไม้

ชายหนุ่มที่ชื่อว่ารักษ์

ไม่ใช่สิ


นี่คือด้วงของเขาต่างหาก


เขาเฝ้าดูอย่างเพลินตา เขาเห็นด้วงหัวเราะ และยิ้ม
เขาเฝ้ามองรอยยิ้มนั้น ด้วงที่ร่าเริงและหัวเราะอย่างสุดเสียงเมื่อหลอกให้เจ้าไมค์หัวปั่นได้
แล้วด้วงกลับลุกขึ้น กระโดดข้ามพุ่มไม้เตี้ยๆ ล่อให้เจ้าหมาตัวเขื่องกระโดดไล่ตาม
ด้วงพยายามหลอกล่อให้เจ้าไมค์ได้วิ่ง 
หลังจากที่เมื่อหลายวันก่อนที่พวกเขาพามันไปตรวจแล้ว คุณหมอบอกว่า เจ้าไมค์อ้วนเกินไปและดูซึมเศร้า
ด้วงมีท่าทางกังวล เช้ารุ่งขึ้น ด้วงก็เริ่มต้นจัดคอร์สพิเศษให้เจ้าไมค์อย่างที่เห็นตอนนี้

ด้วงหัวเราะเสียงดังอีกแล้ว

น่ารักจัง

ดีจังเลยนะ


แต่นั่นไม่ใช่ด้วงหรอกนะ คล้ายกับมีเสียงบางเสียงกระซิบเถียงเขาขึ้นมา


ใช่สิ ทำไมจะไม่ใช่ นั่นด้วงไง  นทเถียงกับเสียงนั่น


ไม่ใช่หรอก นั่นรักษ์ต่างหาก  เสียงนั่นยังคงเถียงกลับมา


รักษ์ที่ไม่มีทางเป็นด้วงไปได้ รักษ์ที่ยังไงก็ยังคงเป็นรักษ์ ถึงนายจะเรียกเขาด้วยชื่ออื่น นายรู้ดีที่สุดไม่ใช่หรือ ว่ารักษ์ไม่มีอะไรที่เหมือนด้วงเลย นายเคยเห็นด้วงวิ่งเล่นไปมาบนสนามอย่างนี้หรือเปล่า ถ้าเป็นด้วง ด้วงคงเลือกใช้วิธีอื่น ด้วงอาจเลือกพามันไปวิ่งจ้อกกิ้ง ยังจะท่ากระโดดข้ามพุ่มไม้นั่นอีก ด้วงไม่ซนเท่านี้หรอกนะ


เสียงนั่นคือใคร? คือนทอีกคนไง คือนทที่อยู่บนโลกของความถูกต้อง คือจิตสำนึกอีกฝั่งที่ยังไม่บิดเบี้ยวไป


คิดดูดีๆนะนท นายกำลังทำร้ายรักษ์อยู่ นายกำลังพยายามบีบและบิดจิตใจของใครอีกคนหนึ่งอยู่หรือเปล่า


เขาเต็มใจ เขารับเงินนะ


เงินชดเชยได้ทุกอย่างหรือเปล่านท  เงินชดเชยกับสิ่งที่รักษ์อาจสูญเสียได้หรือเปล่า  นายก็น่าจะรู้ว่าไม่ได้  เงินทดแทนบางอย่างไม่ได้


รักษ์ไม่ได้เสียอะไรเสียหน่อย นทที่นั่งอยู่ตรงนี้พยายามเถียงกับเสียงกระซิบนั่น


รักษ์กำลังถูกกดดัน ถูกทำให้ไม่มีตัวตน ให้รู้สึกว่าการเป็นตัวเองมันไม่ดี ไม่ควรเป็นตัวเอง เขามีแผลของเขามาอยู่แล้ว และนายกำลังย้ำแผลนั้นให้เขาเจ็บลึกเข้าไปอีก นายไม่เห็นจริงๆหรือนท แววตานั่นน่ะ แววตาที่เจ็บปวดกับการที่นายพร่ำเรียกชื่อด้วง ยามที่นายแทรกกายอยู่ในตัวเขา ยามที่นายตักตวงความสุขจากเนื้อตัวของรักษ์เพื่อใช้มันเป็นพลังงานให้กับคนที่ชื่อ ด้วง ที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว


หยุด!   นทไม่อยากฟังแล้วเขายกมือปิดหูทั้งสองข้างไว้


เสียงนั่นยังคงพูดต่อไป


นายมีความสุขใช่ไหมนท ตอนนี้นายมีความสุข ความสุขของนายเกิดเพราะใครกันแน่นท เพราะด้วงที่ไม่อยู่ตรงนี้แล้ว หรือเพราะรักษ์คนที่วิ่งไปมาอยู่นั่น...


“พอ พอ พอ”  นทสะบัดหัวไปมาราวกับจะไล่เจ้าของเสียงกระซิบนั่นให้หลุดไปจากตรงนี้ ปวดหัว นทรู้สึกปวดหัวจนแทบระเบิด


“นท นท เป็นอะไร นทหยุดก่อนใจเย็นๆ ด้วงไง นี่ด้วงนะนท”  ชายหนุ่มที่เนื้อตัวเปื้อนดินและหญ้า วิ่งเข้ามาดูอาการด้วยความตกใจ


นทเงยหน้าขึ้น ถึงตาจะพร่าไปบ้าง แต่นทก็มองเป็นความเป็นห่วงในสีหน้าของคนตรงหน้า


“รักษ์...”  นทเอ่ยเรียกเสียงแผ่ว


รักษ์เลิกคิ้วนิดหนึ่ง “ครับ...เป็นอะไรหรือเปล่า ขอรักษ์ เอ่อไม่ใช่ ขอด้วงกอดหน่อยนะ”
ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงนุ่มนวล พลางอ้อมแขนมารั้งร่างเขาเข้าไปใกล้ตัว

นทซบหน้าลงกับอกที่กระเพื่อมเพราะแรงหอบและมีกลิ่นหญ้านั่น “รักษ์...เหนื่อยไหมครับ”


“เหนื่อยแต่สนุกมากเลย...นทเป็นอะไร ตัวสั่นไปหมด ไม่มีอะไรแล้วนะครับ ด้วงอยู่ตรงนี้แล้ว” รักษ์ยังคงเรียกตัวเองด้วยชื่อของด้วง ยามที่ลูบหลังของนทไปมา

นทส่ายหน้าอยู่กับอกของด้วง “ไม่ใช่ครับ นทหมายถึงเหนื่อยกับนทมากไหมครับ เหนื่อยมากไปหรือยัง กับนทคนนี้”


เขาเงยหน้าขึ้น แล้วยกมือข้างหนึ่งลูบแก้มของรักษ์


แววตารักษ์สั่นไหว


แววตาของนทเองก็สั่นไหว “วันนี้เลิกงานเร็วสักวันดีไหมครับ รักษ์ เลิกเป็นด้วงสักวัน กลับไปเป็นตัวของรักษ์เอง ดีไหมครับ”


รักษ์ดูอึ้งไป เหมือนจะกลั้นหายใจไปหลายวินาที มองนทอย่างค้นหา


นทเองก็มองตอบด้วยสายตาแบบหนึ่ง


แบบที่...


รักษ์ต้องหลบตา


แบบที่รักษ์คิดว่าแก้มของตัวเองร้อนผ่าว


แบบที่.... ไม่ใช่หรอกน่า...แววตานั่นไม่ได้หมายความอย่างนั้น...หรือถึงหมายถึงอย่างนั้น นทก็ไม่ได้มองเขาอยู่ นทไม่ได้มองรักษ์อยู่ เขามองเห็นด้วงต่างหาก


รักษ์หลบตาลงซ่อนและกล้ำกลืนริ้วความเจ็บที่วิ่งวนไปทั่วอก


ลืมตาอีกครั้ง แล้วยิ้มให้นท


“เอาสิครับ... วันนี้เลิกงานหนึ่งวัน แต่ผมคงไม่โดนหักเงินค่าจ้างใช่ไหมครับเจ้านาย”


นทดูไม่ชอบใจนิดหน่อย


เขาไม่ชอบใจที่รักษ์เลือกดึงสถานะนายจ้างกับลูกจ้างขึ้นมาใช้ มันห่างเหิน ไม่ชอบเลย มันทำให้หงุดหงิด


“ครับ ถือเป็นสวัสดิการที่ลูกจ้างควรได้รับก็แล้วกัน”  ทำไมเขาต้องประชดกลับด้วยก็ไม่รู้สิ

.
.
.
ขณะนี้รถราคาแพงกำลังแล่นสู่นอกเมืองด้วยความเร็วสูง
รักษ์ขอเป็นคนขับ สามเดือนกว่าที่ผ่านมา นทไม่ให้รักษ์ขับรถเลย เพราะอะไรน่ะหรือ เพราะปกตินทจะเป็นคนขับให้ด้วงนั่งตลอด ก็ด้วงน่ะขับรถไม่แข็งสักเท่าไหร่ ให้ขับทีไรก็ขับช้าเป็นเต่าคลาน
เมื่อวันนี้มีการตกลงว่า รักษ์สามารถเป็นตัวเองได้หนึ่งวัน
รักษ์จึงขอขับรถ

180 กม./ชั่วโมง

ให้ตายสิ! นี่เขาจ้างนักแข่งรถมืออาชีพมาเป็นแฟนหรืออย่างไร

รถจอดลงเมื่อถึงที่หมาย

รักษ์หันมาอมยิ้มล้อเลียน


“หน้าซีดเป็นไก่ต้มเลยครับ ยาดมหน่อยไหมครับ”


เขารู้สึกเสียฟอร์มนิดหน่อย แต่ก็ยอมรับจริงๆแหละว่า กลัว 
“ขากลับ ผมขับเองดีกว่า อ้อ คุณจ่ายค่าใบสั่งนะ ผมว่าโดนไม่ต่ำกว่า สามใบ”   


รักษ์ยักไหล่
.
.
ที่นี่เป็นทะเลที่นี่ไม่ได้สวยมากนัก แต่ก็ช่วยให้ผ่อนคลายได้มาก
รักษ์นอนมองน้ำที่สะท้อนแสงแดดยามเย็น
เขาสะดุ้งนิดหนึ่งเมื่อถูกขวดเบียร์เย็นเยียบสัมผัสเข้าที่แก้ม
นทเป็นฝ่ายบริการเขาในทุกอย่าง บอกให้เขาอยู่เฉยๆ แล้วจัดหาเครื่องดื่มมาบริการ


“ผมลืมถามว่า คุณชอบดื่มยี่ห้ออะไร โทษที อันนี้ได้ไหม” นทชูขวดขึ้นพร้อมถาม


รักษ์พยักหน้า “ปกติคุณด้วงดื่มยี่ห้อนี้หรือครับ”


นทส่ายหน้า


“ด้วงดื่มที่อ่อนกว่านี้ อันนี้ผมเลือกให้คุณ”


รักษ์เอียงคอนิดหน่อย พยายามไม่ติดใจกับคำพูดของนท


“ทำไมคุณถึงเลือกมาที่นี่ล่ะ เป็นที่ๆคุณด้วงชอบมาเหรอ”


“เปล่าเลย ด้วงไม่เคยมา”


“งั้นคงเป็นที่ที่ คุณด้วงอยากจะมาใช่ไหม”


“เปล่าเลยรักษ์” นทหันมาสบตากับคนขี้สงสัย


“ด้วงไม่เคยอยากมาที่นี่ ผมมาที่นี่กับคุณไงรักษ์”


เป็นอีกครั้งที่รักษ์เบือนหน้าหนีสายตาแบบนั้น


“วันนี้ผมเป็นตัวเองใช่ไหม” รักษ์ถามเสียงเบา


“ใช่ วันนี้คุณเป็นรักษ์ รวมถึงคืนนี้ด้วย เราจะค้างกันสักคืน ให้ผมได้มีโอกาสได้รู้จักรักษ์สักหน่อย”


รักษ์แปลกใจ “ทำไม”


นทลุกขึ้นจากเตียงผ้าใบของตนเอง ประกบปากลงกับปากของคนขี้สงสัย ดูดดุน ขบเม้ม แล้วผละออกกระซิบว่า

“หมดเวลาถามแล้ว คนขี้สงสัย ปกติ ถามนู่นนี่มากมายอย่างนี้หรือเปล่า”


ถ้ามองไม่ผิด เหมือนรักษ์จะค้อนเขานิดหนึ่ง


นทซบหน้าอยู่กับอกของรักษ์ นอนฟังเสียงหัวใจเต้นอยู่อย่างนั้นเงียบๆ


หากเขาเลิกหลอกตัวเองแล้วยอมรับความจริงเสียที ว่า หัวใจดวงข้างในนี้ไม่ใช่ของด้วง มันเป็นของรักษ์  คงใกล้เวลานั้นแล้วสินะ


“อีกสองอาทิตย์จะครบสี่เดือน”


จู่ๆรักษ์ก็พูดขึ้น


“ผมรู้ เรื่องจิตแพทย์ใช่ไหม” นทเงยหน้าจากอกมาคุยด้วย


รักษ์พยักหน้า


นทพยักหน้าตอบ “ไว้ไปด้วยกันนะ”


“หมายถึง ผมต้องเข้ารับการรักษาด้วยเหรอ” รักษ์ถาม


“แค่ไปคุยกันเท่านั้นเอง ผมอยากให้คุณอยู่ด้วย และคิดว่าไหนๆก็ไปแล้ว ให้คุณหมอดูแผลของคุณสักหน่อยเป็นไร”


รักษ์ถอนหายใจพรู


“ทำไมคุณถึงเลือกจ้างผม คงไม่ใช่ว่า เพราะผมมีส่วนคล้ายคุณด้วงหรอกนะ ทั้งจากรูปถ่ายจากไดอารี่ เราสองคนไม่มีอะไรเหมือนกันเลย”


“เพราะคุณอยากลืมอดีตล่ะมั้ง ส่วนผมอยากเก็บอดีตเอาไว้ มันก็ได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่ายไงล่ะ”


“ทำไมคุณถึงรู้ว่าผมอยากลืมอดีต” รักษ์ถาม


“คุณดูไม่ยากหรอกครับรักษ์ ความรู้สึกของคุณมันเหมือนแสงสีจางๆอยู่รอบตัวคุณเลยล่ะ ดวงตาคุณมันบอกผมหมด”

นทบอกพลางจรดริมฝีปากลงบนเปลือกตาทั้งสองข้างของรักษ์ ไล้เรื่อยไปที่ติ่งหูลากลิ้นจรดความยาวของใบหู


รักษ์บ่ายหน้าหนี ย่นจมูก “เฮ้ ผมดูออกง่ายอย่างนั้นเลยหรือ งั้นตอนนี้คุณบอกผมหน่อยว่า ผมรู้สึกยังไง”


“เดี๋ยวค่อยพูดกัน ทำอย่างอื่นกันก่อนเถอะ”

นทพูดงึมงำอยู่กับริมฝีปากของรักษ์ ก่อนจะจู่โจมริมฝีปากนั้น ไม่เปิดโอกาสให้รักษ์ได้ถามหรือประท้วงอะไรอีก



ตอนนี้พวกเขาโรมรันกันอยู่บนเตียง เนื้อตัวเปลือยเปล่า 
มันเป็นธรรมดาไปแล้วระหว่างเขาสองคนที่จะใช้เซ็กส์บำบัดทุกข์


“เดี๋ยว” รักษ์ค้ำมือข้างหนึ่งกับไหล่ของนท “คุณบอกว่า ให้ผมเป็นตัวเองหนึ่งวัน รวมถึงบนเตียงด้วยหรือเปล่า”


นทขมวดคิ้ว  ชักมองเห็นเค้าลางอะไรบางอย่าง “ที่ผ่านมาผมก็ทำให้คุณกรีดร้องด้วยเสียงของตัวเองตลอดนะ”


รักษ์หน้าแดงขึ้น “ไม่ใช่ คือ...ถ้าคุณให้ผมเป็นตัวเองในวันนี้ ผมขอเป็นคนใช้ถุงยางได้ไหม”


คิ้วของนทยิ่งขมวดกันเป็นปม “ผมไม่เคยเป็นฝ่ายนั้นมาก่อน”


“ผมจะทำให้คุณติดใจเลยล่ะ ลองดูไหม” รักษ์กระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์


นทยิ้มมุมปากนิดหนึ่ง “ลองดูสิ บางทีคุณจะได้รู้สักทีว่า คุณเหมาะจะเป็นของผมมากกว่าที่จะให้ผมเป็นของคุณ”
.
.
.
รักษ์ตื่นเต้นราวกับนี่เป็นครั้งแรก เหมือนหนุ่มน้อยตื่นสนาม

เขาเข้าไปได้แล้ว

นทนิ่วหน้าแล้วพยายามผ่อนคลาย

มันรู้สึกดีนะ แต่มันไม่สุด และรู้สึกเสียความมั่นใจนิดหน่อยที่ทำให้นทรู้สึกได้ไม่ดีนัก

การขยับกายของเขามันให้ความรู้สึกกต่างไปจากเคย มันไม่ได้เลย มันไม่ใช่เลย


ให้ตายเถอะ นี่เขาติดใจบทบาทของฝ่ายรับแล้วหรือนี่


การอยู่ในบทบาทนี้มันไม่สามารถทำให้เขาอิ่มเอมได้อีกต่อไป

รักษ์ถอนกายออก จูบที่กกหูของนท แล้วกระซิบว่า “ขอโทษที่ทำให้เจ็บ”


“ไม่มากเท่าไหร่” นทตอบ


“ผมไม่คิดว่า ผมจะไม่มีฝีมือขนาดนี้”  รักษ์พูดเสียงอ่อย


“เปล่าหรอก คุณติดใจผมแล้วต่างหาก คุณติดกับดักของผมแล้วล่ะ รักษ์” นทว่าพลางพลิกตัวขึ้นนำเกมส์


ไม่นานนักความรู้สึกของรักษ์ก็ระอุขึ้นอีก เนื้อตัวเขาเต้นตุบๆเรียกร้องความสุขที่มากกว่า


ตอนนี้เขานอนคว่ำ ปล่อยให้นทได้ดูดชิมไปทั่วแผ่นหลัง
รักษ์คิดว่าเขากำลังจะทนไม่ไหว เขาพลิกหน้าไปหานท


“นทครับ... ได้โปรด”  รักษ์พูดแค่นั้นพลาง ยกก้นขึ้นถูไถกับอะไรบางอย่าง


รักษ์ยิ้มแล้วขบใบหูของรักษ์เต็มแรงขณะสอดตัวเข้าไป


“อื้ออออ” รักษ์ไม่รู้ว่าเขาร้องเพราะเจ็บที่ถูดกัดหรือเพราะอย่างอื่น หรืออาจจะเป็นทั้งสองอย่าง


รักษ์คงโกหกตัวเองต่อไปไม่ไหว สัมผัสจากนททำให้เขาหลงมัวเมาจริงๆ

เมื่อได้กายของนทเข้ามาแล้วก็มีความสุขแบบหนึ่ง แล้วยังอยากได้ความสุขอีกแบบหนึ่ง

อยากให้นทเคลื่อนไหวเข้าออก เมื่อมันเคลื่อนไหวอยู่ในตัวของเขาแล้ว

ก็อยากให้มันเร็วขึ้น มากขึ้น แรงขึ้น


แย่แล้ว รักษ์ นายแย่แล้ว คงจริงอย่างที่นทว่า เขาติดกับดักเสียแล้ว รักษ์พูดกับตัวเองในใจ
จะหลุดออกไปจากบ่วงนี้อย่างไร ทั้งสัมผัสพวกนี้ และทั้งหัวใจของเขาด้วย


รักษ์พลิกหน้ากลับมาหานท พยายามจะสบตา แต่มันก็ลำบากพอควร นทจึงเป็นฝ่ายโน้มกายมา เพื่อให้มองเห็นหน้ากันชัดขึ้น


“ตอนนี้ผมเป็นใคร”


รักษ์ถามคำถามนี้อีกแล้ว


นทกระทุ้งกายแรงขึ้น รักษ์นิ่วหน้า นทจูบริมฝีปากแผ่ว มองหน้าของรักษ์เต็มสายตา แต่กลับเร่งรัดจังหวะ จนรักษ์แทบกลั้นไม่ไหว


“รักษ์ ตอนนี้คุณคือรักษ์” นทกดกายลึกขึ้น เร่งเร็วขึ้นจนรักษ์แทบไม่มีจังหวะหายใจ


คำตอบของนททำให้ในหัวของรักษ์เบลอไปหมด คราวนี้กระแสความสุขมันมากกว่าเซ็กส์ในครั้งไหนๆ


“อื้อ...” เสียงครางยาวจากลำคอของรักษ์ และเหมือนมีใครเปิดไฟสว่างจ้าอยู่ในหัวของรักษ์ ความสุขสมแผ่กระจายเกินควบคุม


รักษ์เหนื่อยมาก นี่เป็นครั้งแรกที่รักษ์อยากหลับลงไปทันทีหลังจากมีอะไรกับนทเพียงครั้งเดียว สติของรักษ์ค่อยมอดลง ราวกับไฟที่มอดแสง


ข้างหูแว่วเสียงกระซิบ

“รักษ์เป็นรักษ์นะครับ เป็นรักษ์ของผม”


เขาต้องฝันไปแน่ๆ


--โปรดติดต่ามตอนต่อไป--

@tonswind








« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 22-02-2016 23:16:07 โดย treenature »

ออฟไลน์ BlueCherries

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4061
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +159/-17
อูย แซ่บ

รักษ์รุกไม่ขึ้นแล้วงานนี้ เป็นฝ่ายรับต่อไปเถอะค่ะ 55555+
 :haun4:


อีกสองอาติ๊ด จะได้รู้ความหลังรักษ์ด้วย

หวังว่าพอจบงานนี้แล้วทั้งสองคนจะยอมรับในตัวตนอีกฝ่ายนะ  :กอด1:

ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6284
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2
อ๊ากกกกก เขินแรงอ่ะ

ออฟไลน์ kun

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3593
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +122/-10
รักษ์รุกไม่ขึ้นแลเว หลงนนซะขนาดนี้ ฮ่าๆๆ
นนน่าจะหายแล้วน่ะ เสียงกระซิบนั้นระคือคำตอบ
แล้วรักษ์ล่ะปล่อยางอดีตได้ยังน่ะ
จมกองเลือดเลย ไปสูบเลือดก่อน อิอิ

ออฟไลน์ Bb nale

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 559
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-0
เลิกจ้างซะแล้วแล้วเดินต่อไปด้วยกัน

ออฟไลน์ treenature

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 423
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +134/-0
รับจ้าง ตอนที่สี่  ตอนจบ


นทนอนไม่หลับ คืนพรุ่งนี้แล้วที่เขาจะไปพบจิตแพทย์ตามที่รับปากไว้กับรักษ์
ข้อตกลงที่จริงๆ เขาจะไม่ทำก็ได้
รักษ์เป็นแค่ลูกจ้างของเขาเท่านั้น และตัวเขาเองก็ไม่ได้ถือในสัจจะมากมายอะไร
แล้วทำไมเขาจึงตกปากรับคำไปนะ
ก็เป็นเพราะลึกๆแล้ว เขาอยากจะตามใจผู้ชายคนนี้  อยากจะทำอะไรที่ทำให้ผู้ชายธรรมดาๆคนนั้นยิ้มอย่างถูกใจอีกสักหน
ผู้ชายคนนั้นคือใครกันนะตอนนี้
คือ ด้วง
หรือว่า รักษ์
เขาก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน ภาพระหว่างด้วงกับรักษ์ยังซ้อนกันยุ่งไปหมด
นทพลิกตัวอีกครั้งด้วยความไม่สบายใจ
แล้วประตูห้องนอนก็เปิดออก
รักษ์เองก็คงนอนไม่หลับ
นทมองดูชายหนุ่มในชุดนอนของด้วงที่ค่อยๆปีนขึ้นเตียงมา
นทกางแขนออก เพื่อให้รักษ์นอนหนุนได้ถนัด

“วันนี้ไม่มีเซ็กส์นะ” รักษ์นอนหงายลงบนท่อนแขนของนท ตาเหม่อมองเพดาน

“ตื่นเต้นใช่ไหม”

รักษ์ส่ายหน้าเล็กน้อย “ไม่เชิง แต่มีเรื่องอยากเล่าให้ฟัง ก่อนที่จะต้องไปเล่าให้คุณหมอฟัง”

นทนิ่ง รอฟังอย่างไม่เร่งเร้า

สายตาของรักษ์เหมือนมองเห็นภาพในความทรงจำ

“ผมฆ่าคนตาย”

นทดูไม่ตกใจที่ได้ยิน ยังคงนิ่งฟังไม่ซักถาม

“ผมกับตั้มรักกันมาเจ็ดปีตั้งแต่ยังไม่มีอะไร  เราฝันจะมีบ้านด้วยกัน ทำร้านกาแฟเล็กๆด้วยกัน  ผมรักเขามาก เขาเป็นทุกอย่างในชีวิตผม ผมทำงานหนัก จนวันนึงตั้มก็เข้ามาบอกว่า”

“รุ้งท้อง  ตั้มขอโทษ ตั้มทำรุ้งท้อง”

รุ้งเป็นน้องสาวของผม เป็นน้องสาวคนละแม่ ซึ่งผมกับแม่เลี้ยงก็ไม่มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันสักเท่าไหร่ ผมออกจากบ้านมาอยู่คอนโดนานแล้วปีแล้ว

“ตั้มไม่ได้รักเธอ ตั้มรักรักษ์” 

“ผมเลือกที่จะเชื่อ  ทั้งที่ในใจก็เจ็บไปหมด นั่นก็น้องผม ที่กำลังจะมีหลาน  แต่หลายๆต่อหลายคืนที่ตั้มก็ยังมาค้างกับผม เรายังมีอะไรกันทั้งที่ในใจไม่เหมือนเดิม
ผมโกรธ เสียใจ และแค้นตั้มกับรุ้งมาก แต่ก็ไม่สามารถตัดตั้มได้ มันยุ่งเหยิงไปหมด
จนวันหนึ่ง ก็มีฟอร์เวิร์ดเมล์ไปทั่วบริษัท เป็นรูปผมที่....”

"ผมกลายเป็นไอ้เกย์ไร้ยางอาย ที่เป็นชู้กับสามีของน้องสาวตัวเอง 
ทำไมต้องเป็นผมที่กลายเป็นชู้ 
วันนั้นเรานัดเคลียร์กัน ทั้งผม ตั้ม และรุ้ง 
ผมเองก็โกรธจนเลือดขึ้นหน้า พูดจารุนแรงไปหลายคำ  รุ้งกระโจนใส่ผม 
ผมผลักเธอล้มลง
เลือด....”

"ผมได้ฆ่าชีวิตที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยกับปัญหาพวกนี้   เด็กในท้องนั่นตายเพราะผม”

รักษ์เล่าไปเงียบๆแต่น้ำตาไหลอาบแก้มไม่หยุด

“ถ้าไม่มีผมคนนั้นก็คงจะดี  ถ้าไม่มีรักษ์คนที่รักตั้มมากๆคนนั้น ไม่มีรักษ์ที่ใจไม่แข็งพอที่จะเดินออกมาตั้งแต่ต้น ไม่มีไอ้รักษ์ที่โกรธจนขาดสติ ถ้ามันไม่เคยมีผมคนนั้นอยู่ในโลกนี้มาก่อนก็คงจะดี “

เสียงของรักษ์แห้งผาก น้ำตายังไหล

นทลุกขึ้นแล้วชวนว่า “ไปเดินเล่นในสวนกัน”

รักษ์ไม่ได้ค้านอะไร จริงๆคือเหมือนรักษ์กำลังหมกมุ่นอยู่กับเรื่องในอดีตจนไม่ทันได้คิดมากกว่า

ในสวนมืดพอสมควร 
รักษ์เดินทอดขาไปเรื่อยๆ โดยที่ใจไม่อยู่ตรงหน้า  ภาพที่เขาพยายามลืมมันไป ไหลถาทั่งกลับเข้ามา
อดีตที่เขาพยายามลืม  ความอับอายจนอยู่ในสังคมเดิมๆไม่ได้ ความเสียใจที่ทำความผิดร้ายแรง และความเจ็บช้ำกับรักที่ทุ่มเทไปจนหมด
ทุกความเจ็บปวดย้อนกลับเข้ามา
รักษ์อยากเริ่มต้นชีวิตใหม่  เขาต้องการเงินอีกจำนวนหนึ่งเพื่อจะทำเรื่องย้ายไปอยู่ต่างประเทศ
ขณะที่ขาก้าวไปเรื่อยนั้น รักษ์ก็เพิ่งรู้ตัวว่า นทหายไป
รักษ์หันหลังกลับ
เดินหานท และร้องเรียกไปด้วย

“นท นทครับ นท”

ทันใดนั้น ก็มีเงาของคนกระโจนเข้าใส่รักษ์
โดยสัญชาตญาณ รักษ์ผลักคนๆนั้นอย่างแรงด้วยความตกใจ
ชายคนนั้นล้มลง แสงสาดกระทบใบหน้า

“นท เล่นอะไรบ้าๆ เจ็บไหม ลุกขึ้นมา”

รักษ์ยื่นมือเสนอให้นทจับเพื่อลุกขึ้น
แต่นทกลับรั้งรักษ์ให้ล้มลงมาทาบทับกัน

“ตกใจไหม”

“ตกใจสิ กระโจนเข้ามาทำไม”

“ตอนผลักผมออกมา คิดอะไรอยู่”

“ไม่ได้คิดอะไรเลย มือมันยื่นออกไปเอง ผลักออกไปเอง ใครจะทันคิดอะไรเล่า” รักษ์บ่น

“นั่นสิ ใครจะทันคิดอะไร มันทำไปโดยสัญชาตญาณไง สมองมันสั่งตามกลไลการป้องกันตัว” พูดแล้วนทก็จ้องหน้ารักษ์นิ่ง

รักษ์อึ้ง แล้วมีน้ำตาซึมอีกครั้ง นทดึงรักษ์ให้ซบหน้าลงกับอก

“รักษ์ไม่ได้ตั้งใจ นทรู้นะครับ นทรู้”
.
.
.
การไปพบจิตแพทย์ ผ่านไปด้วยดี  ทั้งนทและรักษ์ต้องกลับไปพบคุณหมออย่างสม่ำเสมอ
เพราะจริงๆแล้ว คนหลอกตัวเอง รู้ดีที่สุดความความจริงคืออะไร เพียงแต่ต้องเรียนรู้ที่จะเผชิญหน้าและอยู่กับความจริงได้โดยไม่เจ็บปวด  การหนีจากความจริงก็เป็นกลไกหนึ่ง แต่มันไม่ได้ผลอยู่ตลอดหรอก
นทกับรักษ์ยังใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน จนย่างเข้าเดือนที่เจ็ด

“รักษ์ มานี่เร็ว”  เสียงนทร้องเรียกรักษ์ไปทั่วบ้าน

“เดี๋ยวๆ อยู่ในครัว เดี๋ยวไข่ไหม้”  รักษ์ร้องตอบขณะสาละวนกันไข่ดาวในกระทะ

ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ นทไม่ได้เรียกรักษ์ว่า ด้วง

รักษ์ไม่กล้าทัก  กลัวว่าเมื่อทักออกไป ด้วงคนนั้นจะกลับมา และรักษ์คนนี้จะหายไปอีก

นทรู้ ว่านี่คือรักษ์ และเขาตั้งใจเรียกชื่อรักษ์ไม่ได้เผลอ

รักษ์มีอะไรหลายอย่างที่มาเยียวยารักษาเขา 
รักษ์ไม่ได้ช่วยให้ลืมด้วง แต่รักษ์ช่วยทำให้ไม่เจ็บมากเท่าเดิม
ในเวลาเดียวกัน นทก็ทำให้รักษ์ลืมตั้มไปได้ จะว่าลืมก็คงไม่ใช่ มันเป็นการย้อนกลับไปคิดถึงเรื่องเดิมๆได้โดยไม่เจ็บเท่าเดิมอีกแล้วต่างหาก
นทเข้ามากอดรักษ์จากด้านหลัง วางคางบนบ่า

“ระวังน้ำมันกระเด็น” รักษ์ร้องตือน

นทไม่สนใจ ซุกหน้าลงตรงซอกคอ แล้วบ่นงึมงำ

“เรียกตั้งนาน ไม่ออกไปหานท”

“ก็แล้วคุณชายคนไหน บ่นจะกินไข่ดาวตอนสี่ทุ่ม ครับผม”  รักษ์ย้อนแล้วเอาด้ามตะหลิวตีเบาๆที่มือของนทที่เลื้อยไปมาอยู่ใต้เสื้อของเขา

“หิวอย่างอื่นแล้ว ไม่รอแล้ว กินไข่อื่นดีกว่า ปะขึ้นห้องกัน”
.
.
.
นทและรักษ์ยังมีอะไรๆกัน อยู่เสมอ 

เพราะอะไร

ก็คงเพราะติดใจในรสสัมผัส

ก็คงเพราะต่างใช้มันเป็นส่วนหนึ่งในการเยียวยาแผลของตน
ก็เพราะยิ่งได้ลิ้มลองยิ่งโหยหา
เหมือนร่างกายจดจำความสุขด้วยกิจกรรมพวกนี้

“อา...รักษ์ รักษ์ รักษ์”

นทมักพร่ำเรียกชื่อของรักษ์เสมอ ในจังหวะสุดท้าย
โดยไม่ต้องให้รักษ์ได้ถามอย่างที่เคย ว่า นทกำลังมองเห็นใครอยู่
เมื่อความร้อนแรงค่อยจางลง นทและรักษ์สอดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน
ต่างตกอยู่ในความคิดของตน

“ระหว่างเรามันคืออะไร”  รักษ์ทำลายความเงียบขึ้น  “มันใช่ความรักหรือเปล่า

นทเงียบไปนาน นานจนรักษ์ คิดว่า ไม่น่าถามออกไป

“ผมไม่รู้  ว่ามันเป็นรักหรือเปล่า  ผมรักด้วง ทุกวันนี้ก็ยังรักอยู่ และความรู้สึกที่ผมมีต่อคุณ ก็ไม่เหมือนที่ผมมีให้ด้วง  ผมรู้แต่ว่า ผมมีความสุขที่มีคุณอยู่ตรงนี้ และบางทีก็คิดว่า ถ้าคุณอยู่ตรงนี้ด้วยกันทุกๆวันก็คงดี”

นทหันมาสบตารักษ์ ด้วยสายตาที่เข้าใจได้ยากพอๆกับคำพูดของเขา
รักษ์ยิ้มให้ทั้งๆที่ในใจปวดหนึบ

“แต่ผมอยู่ใต้เงาของด้วงไปตลอดไม่ได้หรอกนะ”

“ผมรู้ รักษ์ ผมรู้” นทเอ่ยรับเสียงแผ่ว

“แล้วคุณล่ะ รักผมหรือเปล่า” นทถามบ้าง

“รักสิครับ  ผมรักนทนะ”

นทอึ้งไปที่รักษ์บอกรักกันง่ายๆขนาดนั้น

“ไม่รู้สิ ผมคงเป็นคนรักคนง่ายล่ะมั้ง ผมรักนท และอยากให้นทแทนที่คนเดิมของผม จริงๆคือผมก็ใช้นทเพื่อให้ลืมความรักครั้งเก่า แต่ก็นั่นล่ะนะ  ผมในสภาพบาดเจ็บขนาดนั้น อาจต้องการแค่ใครก็ได้  ใครคนแรกที่เข้ามาตอนนี้ อาจไม่จำเป็นต้องเป็นนทก็ได้ขอแค่ใครก็ได้  ไม่รู้สิ...สรุปว่ารักไหมนะ”

รักษ์ยิ้มเศร้า และเช่นเดียวกับนท

“เราก็ต่างไม่รู้ว่า มันคือรักหรือเปล่า เราต่างหลอกใช้อีกคนเพื่อรักษาแผลของตัวเอง และตอนนี้ผมว่า เราดีขึ้นแล้วนะ ถึงแม้จะยังไม่หายขาด แต่ผมว่าเราควรหยุดมันเสียที”   รักษ์มองตานทแน่วแน่ แม้น้ำตาไหลออกมา

“งั้น ขอให้มันเป็นจูบสุดท้าย”  นทโน้มตัวลงมาใกล้

รักษ์หลับตาลง เงยหน้ารับริมฝีปากนั้น
ดูดดึง เค้นคลึง ด้วยลิ้น  รสน้ำตาเค็มปร่า จากคนทั้งสองคนผสมปนไปในปากของกันและกัน

“ลาก่อนนะครับนท”

“ครับ รักษ์ของผม ลาก่อน”
........................................




ปีกว่าๆ หลังจากนั้น

รักษ์ทำงานอยู่ในร้านอาหารไทยในต่างแดน  เขามีฝีมือเรื่องทำอาหาร  และคิดว่า มีความสุขดี
คิดว่าอย่างนั้นนะ  เขาใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย ตั้งใจทำงาน และท่องเที่ยวบ้างเมื่อมีโอกาส
ร้านอาหารไทยที่เข้าทำงานอยู่ก็มั่นคงดี
รักษ์คิดว่า เขาชอบชีวิตตอนนี้
ถ้า... มันจะไม่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่เขาต้องทนให้ได้...
คิดถึง...
รักษ์ยังคงคิดถึงนท ยังคงอมยิ้มเมื่อได้นึกถึง ยังฝันถึงบ้างในยามค่ำคืน 
แต่ก็ได้แค่คิดถึง  รักษ์ยังอดทนไหว และไม่คิดจะย้อนกลับไป
เป็นอย่างนี้ก็ดีแล้ว
ตอนนี้รักษ์รู้ตัวแล้ว ว่า ความรู้สึกที่มีต่อ นท คือ ความรัก
แน่ใจอย่างที่สุด และดีใจที่มันใช่  เพราะรักษ์ลองพยายามเปิดโอกาสให้ตัวเองได้เจอคนใหม่ๆ แต่มันไม่เวิร์คเอาเสียเลย
ไม่รู้ทำไม รักษ์กลับไม่คิดถึงตั้ม เท่ากับที่คิดถึงนท  อาจเป็นเพราะ เรื่องระหว่างเขากับตั้มมันจบลงไปแล้วอย่างไม่สวยสักเท่าไหร่ แต่เรื่องระหว่าง นทกับเขายังคงค้างคาอยู่เมื่อเขาจากมา
สักวันหนึ่ง เขาจะกลับไปบอกนท  บอกว่า เขารู้แล้ว ว่าไม่ใช่เป็นใครก็ได้ที่เข้ามา แต่ต้องเป็น นท เท่านั้น เป็น นท เท่านั้นที่เขารัก
ระหว่างที่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย  พี่จุ๋มเจ้าของร้านก็เดินเข้ามาในครัว

“รักษ์ คืนพรุ่งนี้มีงานจ้างนะ เราจะปิดร้าน แล้วไปทำอาหารจัดเลี้ยงที่บ้านแถวๆ นอร์ททาวน์”

รักษ์พยักหน้ารับ  มันเป็นเรื่องธรรมดาที่ทางร้านจะรับงานจ้างจัดเลี้ยงแบบนี้
รักษ์เรียกสมาธิกลับคืนมา แล้วเริ่มต้นถามรายละเอียดและเตรียมงานกับพี่จุ๋ม


ในงานคืนต่อมา

รักษ์ทำอาหารง่วนอยู่ในครัว อาหารส่วนใหญ่เตรียมเสร็จแล้ว ก่อนงานเริ่ม  เมนูที่ทำก็ไม่ได้ยากอะไร ตอนนี้เพียงแต่ต้องทำอาหารบางรายการเติมที่พร่องไป

“พี่รักษ์ครับ เจ้าของบ้านเขาอยากให้พี่ทำไข่ดาวให้หน่อยครับ แล้วให้พี่ไปเสริฟด้วยตัวเอง”  เด็กเสริฟคนหนึ่งเข้ามาบอก

รักษ์ขมวดคิ้ว ไข่ดาวเนี่ยนะ เมื่อเรียบร้อย ก็ถอดผ้ากันเปื้อนออก  มีปัญหาอะไรหรือเปล่านะ
รักษ์เดินขึ้นไปที่ชั้นสองตามคำบอก เขาเดินผ่านแขกชายหญิง ที่มีทั้งคนไทยและชาวต่างชาติ  น่าแปลกที่ชั้นสองเงียบกว่าข้างล่างมาก เสียงอึกทึกต่างๆหายไปราวกับอยู่กันคนละงาน

เมื่อเดินเข้าไปกลางห้อง รักษ์ไม่พบใคร 
เมื่อตัดสินใจจะหมุนตัวกลับ เขากลับโดนกอดจากด้านหลัง
รักษชะงัก และเกร็งตัวนิ่ง
จากนั้นมือกลับสั่นไปหมด ผมนุ่มของใครคนหนึ่งคลอเคลียอยู่ตรงซอกคอ
กลิ่นกายและไออุ่นที่คุ้นเคย ทำเอารักษ์หัวใจเต้นแรง

“คิดถึงนทบ้างไหม”   ชายหนุ่มที่กอดเขาไว้เอ่ยถาม

“นท...”  รักษ์พูดได้เท่านี้ ก็มีก้อนสะอื้นขึ้นมาอุดตันไม่ให้พูดต่อได้   ไม่รู้ทำไม เมื่ออยู่ใกล้นทแล้ว รักษ์ร้องไห้ง่ายมาก

“ผมมีงานมาจ้างครับ” นทกระซิบค่อยๆ แล้วผละออก หมุนตัวของรักษ์เพื่อให้ได้มองหน้ากันถนัด ยกจานไข่ดาวที่รักษ์ยังคงถือไว้ วางลงที่โต๊ะใกล้ๆ

นทไล้มือไปตามกรอบหน้าของรักษ์ แวะซับน้ำตาให้ แล้วเอานิ้วหัวแม่มือคลึงอยู่ที่ริมฝีปาก

สายตาของนทที่ทอดมองมา มันมีความรู้สึกอยู่เต็มไปหมด

“นทมาจ้างรักษ์ให้ทำงานชิ้นนึง รักษ์สนใจไหม”

รักษ์ไม่ตอบ แต่ใช้สายตาถามคำถามกลับไป

“มาเป็นคนรักให้นทได้ไหมครับ สัญญาตลอดชีวิต นทคิดว่า ชีวิตนทมันแย่เกินไปในตอนที่ไม่มีรักษ์อยู่ นทรู้แล้วว่า ความรู้สึกที่นทมีให้รักษ์ถึงแม้ว่ามันจะไม่เหมือนที่มีให้กับด้วง แต่นั่นคือความรักแน่ๆ นทรักรักษ์นะครับ ที่รักของนท”

รักษ์ยิ้ม ตาของรักษ์ก็ยิ้ม 
นทกระแอมนิดนึง แล้วกล่าวอย่างมีพิธีรีตองว่า

“มิสเตอร์รักษ์ คุณจะยินยอมรับจ้างดูแลหัวใจของมิสเตอร์นท ไปจนหมดวาระสุดท้ายของกันและกันได้หรือไม่”

ภาพข้างหน้าของรักษ์พร่าไปหมด

“รับครับ ผมรับงานนี้”

"ถ้าอย่างนั้นจะไม่มีจูบสุดท้ายระหว่างเรา"

และจูบที่แผ่วเบาแต่เนิ่นนานก็เกิดขึ้น



ความรัก ระหว่างเขากับนท มันไม่ได้เป็นรักในอุดมคติอะไรหรอก
มันเป็นรักที่ต่างเริ่มต้นจากการตักตวงและใช้กันและกันเพื่อบรรเทาความทุกข์บางอย่าง
มันเป็นความรักที่มีทั้ง การให้ และ ได้รับ มีทั้งการใช้อีกคนเพื่อเยียวยาอดีต เพื่อยื้ออดีต

แต่สุดท้ายแล้ว เราก็เก็บอดีตไว้ไม่ได้ และลืมอดีตไปไม่ได้ 
อย่าให้มันมีอิทธิพลทางลบกับชีวิตเรามากนัก
เข้มแข็งต่อมันหน่อย

เวลานับจากนี้เป็นของ นทและรักษ์แล้วต่างหาก

--จบ--


ขอโทษจริงๆค่ะ เรื่องนี้เขียนได้ไม่ดีเลย ไม่ได้อย่างใจ แต่ก็ไม่อยากปล่อยไว้ครึ่งๆกลางๆ พยายามต่อมันให้จบ
ฝีมือยังไม่ถึงที่จะเขียนเรื่องแนวนี้จริงๆ
@tonswind
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 06-03-2016 12:23:11 โดย treenature »

ออฟไลน์ yunjae123

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 948
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +65/-1
อ่านแล้วสงสารทั้งนทและรักษ์
แรกๆนี่แอบไม่ชอบนทนะเพราะสงสารรักษ์มากก
เป็นตัวแทนคนอื่นมันเศร้านะ  :sad4:
ดีใจที่ท้ายที่สุดทั้งสองคนได้รับการรักษา
และดีใจยิ่งไปอีกที่ทั้งสองคนรักกัน
หวังเล็กๆให้มีตอนพิเศษสักตอนสองตอน :mew1:

ออฟไลน์ kun

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3593
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +122/-10
ดีใจอ่ะ ที่ในที่สุดก็เข้าใจว่ารักกัน

ออฟไลน์ Bb nale

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 559
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-0
เหมือนจะสุขแต่ทุกข์แปลกๆ ตกลงตั้มนี่รักรักษ์จริงไหม??สงสัยใน'ตัวประกอบ'ตัวนี้นิดหน่อย

ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4110
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8
ขอบคุณที่แต่งจนจบนะคะ
ดีใจที่สุดท้ายก็จบด้วยดี

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6284
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2
ดีใจที่คลายปมในใจได้ แล้วก็จบลงด้วยดี

ออฟไลน์ KKKwanGGG

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1365
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-2
คนมีอดีตสองคน แต่ก็จบลงด้วยความรัก

ขอบคุณครับ

ออฟไลน์ arij-iris

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2922
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +30/-5
เริ่มด้วยเจ็บ แต่ลงท้ายด้วยรัก  :mew1:

ออฟไลน์ twinmonkey0311

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5500
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +110/-9

ออฟไลน์ Cloudnine

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 731
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-0
มาจิ้มไว้ก่อน เดี๋ยวอ่านค่ะ
เห็นชื่อนักเขียนก็รู้แล้วว่าต้องสนุก
 :z13:


ออฟไลน์ monetacaffeine

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 681
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-5
ชอบประโยคนี้ที่สุดเลยค่ะ
'แต่สุดท้ายแล้ว เราก็เก็บอดีตไว้ไม่ได้ และลืมอดีตไปไม่ได้' .. มันคือแบบนั้นจริงๆ ^^
เราคงมีปัญหาคล้ายๆกับนทมั้ง ถึงตัวตนของเค้าคนนั้นไม่ได้ชัดเจนเท่าตัวตนของด้วงก็ตาม แต่ก็พอจะเข้าใจฟีลอยู่นะ
เวลาที่เหมือนกับจะรัก แต่ก็ไม่แน่ใจว่ารักจริงๆรึเปล่า เพราะในใจก็ยังคิดถึงคนๆเดิมอยู่บ่อยๆ แบบนั้นน่ะค่ะ
กลับมาอ่านรอบที่สองแล้วเราเข้าใจทั้งสองคนมากขึ้นนะ ตอนแรกไม่เข้าใจว่าทำไมรักษ์ถึงถาม ทำไมไม่อยู่ๆกันไปเรื่อยๆล่ะ
แต่มันก็จริง .. จริงที่ว่าต่างคนต่างใช้ประโยชน์จากกันเพื่อบรรเทาแผล
ก็เหมือนเราล้างแผลด้วยแอลกอฮอล์น่ะค่ะ วันแรกๆก็ต้องทำความสะอาดมาก แต่พอดีขึ้นจนเกือบหายดีแล้ว เรากลับตอบไม่ได้
ว่าเราต้องการมันไปตลอดรึเปล่า หรือแค่ใช้เพราะเรามีแผลเท่านั้น .. ดีใจที่ทั้งสองคนตอบได้ซักทีว่าต่างไม่ใช่แค่แอลกอฮอล์ของกันและกัน
ดีใจที่ใจตรงกันด้วยค่ะ ^ ^
ฉากสุดท้ายซึ้งมาก ชอบมากๆเลย

ไม่อยากให้คนแต่งคิดมากนะคะ ไม่รู้ว่าจะช่วยได้ไหมแต่อยากบอกว่าอย่างน้อยก็เราคนนึงนะ ที่ชอบทุกเรื่องเลย
เรื่องนี้ก็ชอบ ถึงแม้คนแต่งจะคิดว่ามันไม่โอเค แต่สำหรับเรามันโอเคมากๆแล้ว .. ค่อยๆเขียนค่อยๆปรับไปนะคะ สู้ๆนะ
อย่าเพิ่งท้อเลย เรายังอยากอ่านงานเขียนของคุณอีกหลายๆเรื่องเลยจริงๆ อยากอ่านเรื่องยาวด้วยค่ะ ^^
/เชื่อว่าถ้าเรื่องยาวมาคงได้ติดตามแบบกรี๊ดทุกครั้งที่อัพเดตแน่นอน 55555555555

เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆน้า :L2:

ออฟไลน์ Pakbung Mazo

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 505
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-3
ดีแล้วนะคะ ชอบมากๆเลย รอติดตามเรื่องต่อๆไปนะคะ ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆแบบนี้ค่ะ  :mew3:

ออฟไลน์ koikoi

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3862
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +311/-13

ออฟไลน์ cinnsin

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 275
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
แฮปปี้เอนด์ก็ดีใจ  :hao5:

ออฟไลน์ Cloudnine

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 731
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-0
เป็นเรื่องที่แปลกมาก ไม่เคยอ่านแนวนี้มาก่อน
ชอบค่ะ
ตอนแรกก็กลัวนทจะรักรักษ์ได้ไม่มากเท่ารักด้วง
แต่ตอนจบความรู้สึกไม่ติดค้างแล้ว
รู้สึกว่านทรักรักษ์จริงๆ
อ่านถึงช่วงเรื่องของด้วง แล้วน้ำตาซึมเลย

ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านนะคะ
รอเรื่องต่อๆไป
 :กอด1:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด