8
Happy Campus
เช้าวันเสาร์ที่แสนสดใส๊ สดใสสสสสสสสสสสส
ไอ้หมาไซน์บิดขี้เกียจ พลิกไปพลิกมา นอนเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียง จะตื่นแล้วลุกขึ้นมาอาบน้ำก็ไม่ ขดตัวเองอยู่ใต้กองผ้าห่มหนาๆกับแอร์เย็นๆ โอ้ยยยย ฟินกว่านี้ไม่มีอีกละ ฮาหะ อาหะ มือเล็กๆเอื้อมหยิบโทรศัพท์ที่ยังคงวางอิงหมอนอยู่สภาพเดิมขึ้นมาปลดล็อคหน้าจอ
...อ้าว แบตหมด
ถอนหายใจแล้วลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์ไปชาร์ตที่โต๊ะด้านข้าง ไอ้คนหัวเห็ดๆฟูชี้โด่เด่ยุ่งไปหมด เสื้อนักศึกษาก็ยับยู่ยี่ กลิ่นแอลกอฮอล์ติดตามตัวเล็กน้อยจากงานเลี้ยงสายรหัสเมื่อคืน ฉีกยิ้มให้ตัวเองในกระจกหนึ่งที ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป น่ารักมากมั้ง...
จัดการธุระส่วนตัว อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็พาตัวเองเข้าห้องครัว หยิบไข่ดาวกับไส้กรอกออกมาจากตู้เย็นทอดกิน เป็นอาหารเช้าของวัน ถือจานไส้กรอกกับไข่ดาวไม่สุกออกมากินยังโซฟาหน้าทีวีที่ห้องนั่งเล่นพร้อมเปิดการ์ตูนดิสนีย์คลับตอนเช้าดู
เจ้าหญิงโซเฟียตัวน้อยในชุดสีม่วงวิ่งเต้นงุ้งงิ้งๆอยู่ในสวน กับพวกเพื่อนสัตว์ หากแต่ไอ้คนหัวเห็ดไม่ได้ใส่ใจ ไอ้ไซน์ละสายตาจากทีวีแล้วเดินหลับเข้าไปในห้องนอน ดึงปลั๊กหัวชาร์ตออก เปลี่ยนที่เสียบจากในห้องนอนเป็นห้องนั่งเล่นแทน เปิดโทรศัพท์ขึ้นมา รอไม่นาน แสงไปสว่างจากหน้าจอก็ขึ้นมา พร้อมกับแจ้งเตือนจากไลน์เด้งมาจนกลัวว่าเครื่องจะค้าง ไอ้ไซน์เห็นแล้วก็เบื่อไม่เข้าไปเช็คอะไรทั้งนั้น ขี้เกียจตอบ วางโทรศัพท์ทิ้งไว้ข้างๆตัวแล้วก็จัดการอาหารเช้าจนหมด เก็บจานไปไว้ในซิงค์ เดี๋ยวค่อยล้าง แล้วก็... ทำอะไรดี
...วันเสาร์ที่ไม่มีเสียงพวกพี่แฝด ทำไมมันเป็นเงียบๆเหงาๆพิกล
RRR
นั่นไง !
ไม่น่านึกถึงเลย เหลือบมองโทรศัพท์แล้วเบะปากทำหน้าหมาๆใส่ก่อนจะกดรับ
“กู้ดมอร์นิ่ง น้องไซน์คนหล่อกำลังพูดฮะ”
‘ตื่นไวดีแท้ หื้ม’ เสียงยานๆบ่งบอกว่าตาของคนที่โทรมายังไม่ลืมแน่ๆผ่านปลายสายมา
“ตื่นเร็วทุกวันนนน เป็นไง ถึงยั้งง?” ขึ้นเสียงสูงถามอย่างอารมณ์ดี
‘อื้อ ถึงแล้ว ทะเลที่ตราดสวยมาก กูอยากพามึงมาด้วยเลยหวะ’
“จ้าๆ เป็นหมอที่ดีต้องมีเวลาว่างให้ครอบครัวนะรู้ยัง”
‘หึหึ กูไปนอนต่อแล้วนะ’
“กู๊ดบาย ซี ยู อะเกน ทูไนท์” วางสายจากเจ้าแฝดคนโตก็ ต่อสายหาเจ้าแฝดคนกลางบ้าง ต้องรายงานพฤติกรรมให้ผู้ปกครองได้รับรู้ก่อน
‘อือ’ รอสายไม่นาน เสียงง่วงๆก็กดรับโทรศัพท์
“ตื่นแล้ว กินข้าวแล้ว เดี๋ยวไปซักผ้าต่อ แค่นี้นะ” ร่ายกิจกรรมของตัวเองให้ปลายสายได้ยินที่ไม่รู้ยังฟังอยู่มั้ย
‘อือ’ โอเค รู้เหลื่องงง ไอ้ไซน์ชาร์ตโทรศัพท์ต่อไป ลุกขึ้นเข้าห้อง เก็บผ้าเตรียมซักอย่างที่บอกไอ้แฝดไปเมื่อครู่
...เงียบ เงียบเกินไป จะมีตัวอะไรโผล่ออกมาจากจินตนาการกูมั้ยเนี่ย
เดินไปเร่งเสียงทีวีให้ดังขึ้นอีก เจ้าหญิงน้อยในชุดสีม่วงเสียงแหลมๆนั่นดังจนน่ารำคาญ
...เอ้อ ปิดแม่ม
กดปิดทีวีเครื่องใหญ่แล้วก็ผ้าไปหย่อนใส่เครื่องซักผ้าอัตโนมัติที่ติดกับห้องครัว เทน้ำยาซักผ้าใส่ ตามด้วยน้ำยาปรับผ้านุ่ม แล้วกดสตาร์ทเครื่องให้ทำงานอัตโนมัติ มองดูนาฬิกา เจ็ดโมงกว่าแล้วก็เฟดตัวเองมาที่โต๊ะอ่านหนังสือ หยิบวรรณกรรมภาษาอังกฤษเล่มโตติดมือออกมานั่งอ่านที่โซฟาด้านนอก
...มันเงียบจริงๆ นะ
“เฮ้อออ” ถอนหายใจเสียงดัง หยิบรีโมททีวีมากดเปิด คราวนี้ หน้าจอโทรทัศน์เปลี่ยนจากการ์ตูนเจ้าหญิงน้อยในชุดสีม่วงที่ฉายไปเมื่อครู่มาเป็นละครไทยในตำนาน แนวจักรๆ วงศ์ๆ ที่ไม่รู้จะจบเมื่อไหร่แทน ลดเสียงลง แล้วก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือวรรณกรรมเล่มโตต่อ
...ก็แค่ไม่ให้มันเงียบเท่านั้น
สองโมงเกือบสามโมงเช้า เสียงเครื่องซักผ้าอัตโนมัติก็ร้องดังติ๊ดๆ เตือนว่าทำงานเสร็จแล้ว ไอ้ไซน์ลุกขึ้น หยิบตะกร้าใส่ผ้าไปตากที่ระเบียงด้านนอก เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นธรรมดาและพวกชั้นในถูกตากทิ้งไว้ ไอ้ไซน์หันไปหยิบตะกร้าอีกใบที่แยกพวกชุดนักศึกษาและเสื้อช็อปออกไว้ คว้าคีย์การ์ดออกจากห้องลงไปยังร้านซักรีดชั้นล่างของคอนโด
“เอาผ้ามาซักหรอหนูไซน์ วางไว้เลยนะลูก” คุณป้าเจ้าของร้านร้องทักอย่างใจดีเมื่อเห็นไอ้ไซน์เดินมาหยุดพร้อมตะกร้าผ้า
“ครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้เย็นๆ ไซน์แวะมาเอานะครับ” ยิ้มบอก ก่อนจะวางตะกร้าทิ้งไว้ แล้วก็เดินตัวปลิวกลับมายังห้อง พอเข้ามาเสียงโทรศัพท์ที่ชาร์ตไว้ก็ดังแจ้งเตือนตุ้งติ้งๆ ไอ้ไซน์เดินไปนั่งโซฟาแล้วหยิบมาเปิดดู
Jaijira: ตื่นยัง? 09.03
Jaijira: ผมตื่นแล้ว โคตรหิว กับข้าวที่ค่ายน่ากินมาก 09.05 (พร้อมส่งรูปข้าวผัดปูที่มีเนื้อปูเน้นๆมาให้ดู)
Jaijira: พี่ซายยยยยยยยยยน์ จะไม่ตอบจริงดิ 09.09
Jaijira: พี่ไซน์... 09.09
เอิ่ม ก็นั่นแหละ ข้อความจากน้องไจ๋ ไอ้ไซน์ยิ้มเอ็นดูในความน่ารักของน้องมัน
...ผู้ชายห่าไร ตัวใหญ่ยังกะหมี ทำตัวแบ๊ว
SineZai: ว่า? 09.12
Jaijira: ตื่นยัง 09.13
SineZai: อื้อ ตื่นแล้ว 09.17
Jaijira: เมื่อคืนโทรศัพท์พี่แบตหมดใช่ป่ะ คอลอยู่ดีๆดับเฉย 09.17
SineZai: เอ้อ โทษๆ พึ่งชาร์ทเมื่อเช้านี่เอง 09.20
Jaijira: ไปทำกิจกรรมต่อละครับบบบ 09.21
ไอ้ไซน์ยิ้มอ่อนให้โทรศัพท์ ตลกดี เด็กอะไร คอยรายงานตัวเองให้คนอื่นได้รับรู้ ไม่ใช่ว่าน่ารำคาญ แต่...ไม่รู้สิ พวกแฝดไม่ใช่สไตล์แบบนี้ จะไปไหนก็บอกก่อนก็จริง แต่ไม่ได้บอกละเอียดเท่าน้องไจ๋ บางวันไอ้คอสบอกแค่ว่ากูออกไปข้างนอกกับเพื่อนนะ ก็ไปเลย กลับคอนโดมาอีกทีตอนดึก ซึ่งพวกพี่น้องแฝดก็ไม่ได้ตามหรือถามอะไรอีกนอกจากนี้ ช่างเป็นครอบครัวที่อยู่กันแบบแมนๆ ดีแท้
Jaijira: ทะเลสวยมากกกกก 09.36
ไอ้ไซน์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความจากน้องไจ๋พร้อมเปิดดูรูปภาพที่ถูกส่งมาพร้อมกัน ทะเลสีคราม กับหาดขาวๆทำให้ไอ้ไซน์นึกอยากจะไปตงิดๆ ไอ้แทนก็ไปทะเล ไอ้คอสก็ไปทะเล
...แล้วทำไมกูได้นอนแหง็กอยู่บ้านคนเดียวเนี่ย
SineZai: เอ้อ สวยๆ ห่อเปลือกหอยมาฝากด้วยๆ 09.40
Jaijira: เดี๋ยวยกทะเลกลับไปฝาก ฮ่าๆ 09.42
ไอ้ไซน์ขำน้อยๆ กับข้อความของน้องไจ๋
...ยกมาได้จะเอาไปเก็บไว้ไหนหละเจ้าเด็กบ้า
.
.
.
บ่ายนี้ หลังจากที่ทำอาหารเที่ยงกินเองง่ายๆ ไอ้ไซน์ก็ขับรถคันเก่งที่พวกพี่แฝดทิ้งไว้ให้มายังห้างสรรพสินค้าใกล้มหาลัย เดินเล่นไปเรื่อยๆจนถึงโซนชุดกีฬา ก็แวะ นึกถึงเจ้าแฝดคนกลางทันที
...อือ ได้ของขวัญวันเกิดให้ไอ้คอสแล้วแหละ
เลือกเสื้อบอลอยู่นานสองนาน แถมยังได้รับคำแนะนำจากพี่พนักงาน ก็ตัดสินใจซื้อเสื้อบอลทีมโปรดให้เจ้าแฝดคนกลาง พอถูกใจตัวเองแล้วก็ออกจากห้างสรรสินค้า ขับรถมายังร้านขายอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่แถวหน้ามหาลัย และไอ้ไซน์ก็เลือกของขวัญสำหรับไอ้แทนได้แล้วเหมือนกัน
ปีนี้คงไม่ทำอะไรพิเรนทร์ๆเซอร์ไพรส์งานวันเกิดพวกพี่แฝดมันแล้วแหละ เพราะเดี๋ยวต้องมาสู้รบปรบมือกับการโดนแกล้งคืนอีก ...เหนื่อย
เวลาผ่านไปแป๊ปเดียวก็จวนจะห้าโมงเย็นอยู่รอมร่อ ไอ้ไซน์ก็ได้เวลากลับเข้าคอนโดซะที กับข้าวกล่องอย่างง่ายๆ ถูกส่งเข้าไมโครเวฟ ไม่นานกลิ่นหอมฉุยก็ลอยแตะจมูกพร้อมสัญญาณดังว่าอาหารเวฟเสร็จแล้ว ไอ้ไซน์ยกอาหารมากินที่โซฟาหน้าทีวีเช่นเดิม ถ้าหากอยู่กับพวกพี่แฝดคงทำอย่างนี้ไม่ได้ เพราะเจ้าคุณชายแทน แฝดคนโตชอบบ่นว่าเหม็นกลิ่น ไม่ชอบให้กลิ่นมันคลุ้งทั่วห้อง เวลากินจึงต้องกินเป็นที่เป็นทาง
...คิดแล้วก็ขอว่าหน่อยเถอะ บอกว่าแต่ไอ้ไซน์หน้าเหมือนหมาๆ ทีตัวเองจมูกไวนี่ไม่เหมือนหมาเลยเนอะ
Jaijira: กินข้าวยังอะพี่ อาหารอยู่ค่ายอร่อยจริงๆ นะ 18.52
ไอ้ไซน์ที่กำลังจะเดินไปอาบน้ำชะงัก เดินกลับมามองโทรศัพท์ที่ส่งเสียงเตือน เปิดดูข้อความพร้อมรูปภาพอาหารทะเลที่น่าตาน่ารับประทานอย่างที่เจ้าตัวว่า
SineZai: กูกินแล้ว เอ้อ อร่อยก็ห่อมา ฮ่าๆ 18.55
Jaijira: ผมนี่รีบหาถุงเลยครับบบบ 18.59
วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะแล้วก็เดินไปอาบน้ำ เสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้นย้วยๆถูกจับออกมาใส่เป็นชุดนอนตัวเก่งของไอ้ไซน์ ใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดหัวเห็ดๆของตัวเอง แล้วก็ถือโทรศัพท์ย้ายไปห้องอ่านหนังสือ เปิดเพลงสากลที่ชอบฟังแล้วก็เริ่มลงมือทำการบ้าน เอซเซย์ที่มีมาให้ทำทุกอาทิตย์เพื่อฝึกทักษะในการเขียนทั้งการเรียงและแกรมมา ไม่ใช่ปัญหาสำหรับไอ้ไซน์เท่าไหร่นักเพราะเริ่มจะคุ้นชิน เมื่อต้องใช้สอนพิเศษให้กับน้องๆ เกือบทุกวัน เขียนเอซเซย์ไปปากก็ฮึมฮำเพลงที่เปิดไป หัวเห็ดๆนั่นก็โยกตามจังหวะเพลงอย่างอารมณ์ดี
Jaijira: พี่ไซน์ๆ A-Z อ่านว่าอะไร 20.32
คนหัวเห็ดเงยหน้าจากเอซเซย์ขึ้นมาหยิบโทรศัพท์มากดดูข้อความ เปิดอ่านก็ทำหน้าหมางงใส่โทรศัพท์
SineZai: เล่นอะไรของมึงอีกเนี่ย 20.37
Jaijira: A-Z อ่านว่าอะไร 20.38
SineZai: ก็เอถึงซีไง 20.44
Jaijira: งั้น คิด-นะ หละ อ่านว่าอะไร 20.48
...คิดถึงนะไง หืม???
พิมพ์ข้อความค้างไว้ เกือบกดส่งไปแล้ววววว เกือบหลงกลไอ้เด็กไจ๋แล้ว ไอ้ไซน์รีบลบข้อความที่พิมพ์ออก ริมฝีปากยกยิ้มขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว แล้วพิมพ์ข้อความอันใหม่ลงไปแทน
SineZai: คิดลบนะ ฮ่าๆๆๆ 20.57
Jaijira: โห่ นึกว่าจะตามไม่ทัน 21.00
SineZai: นี่มึงไม่มีการมีงานทำรึไง? 21.02
Jaijira: พี่ปีสูงดราม่าใส่น้องอยู่ เดี๋ยวอีกหน่อยจะมีพิธีเทียนแล้วก็ร้องเพลงกันอีกต่อ 21.02
Jaijira: ไซน์หละ ทำอะไร 21.02
SineZai: ลามปามนะ กูพี่มึงงงง 21.08
Jaijira: เค้าบอกว่าเรียกแบบนี้จะได้สนิทกันเร็วไงไซน์ 21.11
SineZai: งั้นกูเรียกมึงไอ้สัสมั้ยหละไจ๋ 21.12
Jaijira: หูยยย สายโหดซะด้วย 21.12
SineZai: ทำงานต่อละ มึงนี่ กวนตีน 21.16
Jaijira: ครับบบบ ทะเลฝากมาบอกว่า ซู่ ซู่ ด้วยแหละ อิอิ 21.20
...อิอิพ่อง
พอรู้สึกปวดแก้มเท่านั้นแหละถึงได้รู้ว่าตัวเองยิ้มกว้างเกินไป ไอ้หมาไซน์รีบกระแอมไอเรียกสติตัวเอง ก้มหน้าเขียนเอซเซย์ต่อ แต่ก็ไม่วาย เผลอยิ้มออกมาอยู่ดี
เวลาสี่ทุ่มกว่า ไอ้ไซน์เก็บชีทงานที่เตรียมสอนลงแฟ้มแยกออกกับงานที่ต้องส่งอาจารย์ ออกมาจากห้องอ่านหนังสือ เดินไปชงโอวัลตินร้อนๆมานั่งกินหน้าทีวี เปิดหาหนังตามช่องเคเบิลดูไปเรื่อยๆ ก็นึกขึ้นได้ว่าต้องหาพวกแฝดก่อนนอนอีกรอบ
...จะโทรจนพวกมันรำคาญไปเลย ตัดปัญหาเป็นห่วงเกินเหตุ
ต่อสายไปหาไอ้แฝดคนโตคนแรกก่อน ไม่นานปลายสายก็รับ
‘ฮัลโหลไซน์’
“จะนอนแล้วนะครับบบบบ” ลากเสียงยาวบอกไอ้แฝดคนโตอย่างทะเล้น
‘นอนเร็วจังหวะ ไม่สบายเปล่า วันนี้ได้ออกไปไหนมั้ย ไม่เห็นโทรมาบอกเลย’ เสียงปลายสายถามรัว ๆ
...นี่แม่งก็กลัวเกินเหตุ ชีวิตนี้เจ้าลั้นลาไม่ทำงานรึไง
“เออ ไปเดินเล่นแถวๆม.แปปเดียวก็กลับเลยไม่ได้โทรบอก นี่ทำอะไรอยู่อะ” ไอ้ไซน์ตอบปัดๆ ก่อนจะถามแฝดคนโตคืนบ้าง
‘คุยเรื่องออกชุมชนอยู่ พรุ่งนี้ต้องเดินทางเข้าหมู่บ้านแถวๆนี้แหละ’
“เอ้อ ไม่กวนละ วางนะ”
‘เออ’ พอวางจากแฝดคนโตก็ต้องโทรไปรายงานกับเจ้าคนกลางต่อ (โทรไปก่อกวนมากกว่ามั้ง)
“อยากกินปู ห่อปูมาฝากหน่อยยยย” เสียงแจ๋นๆดังขึ้นก่อนที่ไอ้คอสจะได้พูดขึ้นด้วยซ้ำ
‘มาค่ายมั้ย ไม่ได้มาเที่ยว’
“ฮ่าๆ เก็บหอยมาก็ได้ ห่อน้ำทะเลมาด้วยๆ”
‘มีแต่หอยทาก กับน้ำลายกูเนี่ย เอาปะ’
“แหวะ ไม่คุยด้วยละ รำรำรำ”
‘แม่เป็นครูสอนนาฏศิลป์หรือจ๊ะ’
“ป่าว แม่สอนคณิต สัส ลามปามแม่นะมึง”
‘ฮ่าๆๆ’
“นอนละนะ”
‘เอ้อ ไอ้เด็กอนามัย นอนเร็วไปเถอะ ก็ไม่ได้ทำให้สูงขึ้น’
“มึงมันแย่”
‘จ๊ะ น้องไซน์คนดี’
“วางนะ บาย” แยกเขี้ยว ยิงฟัน เบะปากใส่โทรศัพท์ทันทีที่วาง หวังว่าไอ้คอสมันคงจะรับรู้ความหมั่นไส้ที่คนหัวเห็ดส่งผ่านไปได้บ้าง
...กวนตีนไม่มีใครเกินก็ไอ้คอสนี่แหละ
ไอ้หมาไซน์ปิดทีวี ลุกขึ้นปิดไฟ เช็คความเรียบร้อยในห้องครัว ดูปลั๊กต่างๆว่าไม่มีอะไรผิดปกติก็พาตัวเองเข้ามาห้องนอน เปิดแอร์ ปรับอุณหภูมิให้ต่ำแล้วก็สอดตัวเองเข้าไปในผ้าห่ม ดูโทรศัพท์ที่มีแจ้งเตือนจากแอพลิเคชันต่างๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจตอบกลับใครทั้งนั้น กำลังจะกดล็อคโทรศัพท์ กลับมีสายเรียกเข้าที่เป็นวิดีโอคอลมาซะก่อน
‘Jai EN’
เอ้อ เอากับน้องมันสิ รู้สึกวันนี้จะคุยกันทั้งวันเลย คุยบ่อยกว่าพวกแฝดด้วยซ้ำมั้งเนี่ย ดูซิจะโทรมาเล่นอะไรอีก
“...” ทันทีที่กดรับสาย เสียงเพลงพร้อมเสียงกรี้ดโหวกเหวกก็ดังเข้ามา จนไอ้ไซน์ต้องกดลดเสียง ภาพหน้าจอจากที่มืดสนิทก็เปลี่ยนเป็นหน้าน้องไจ๋ที่ยิ้มมาให้ แสงสีม่วง น้ำเงิน แดง สลับกันสาดส่องเข้าใบหน้าคมๆนั่น
‘อย่าพึ่งวางนะพี่’
น้องไจ๋บอกแล้วก็เอื้อมมือเหมือนวางโทรศัพท์ไว้กับชั้นอะไรสักอย่าง ไอ้ไซน์ได้แต่พยักหน้าตามหงึกๆ นั่งเอาหลังพิงหัวเตียง รอดูว่าอีกคนจะทำอะไร น้องไจ๋พร้อมกับกีต้าไฟฟ้าที่เห็นเพียงแค่ครึ่งตัวก็ส่งยิ้มาให้อีกรอบ พลันเสียงกรี้ดก็ดังขึ้นอีก พร้อมกับเสียงกีต้าใสที่น้องไจ๋กำลังดีดอยู่
‘ไม่เคยคิดเลยว่าจะเจอกับวันที่ดี ที่เราอยู่ตรงนี้
แค่เพียงแรกเจอ รู้สึกทันที เหมือนว่ามีอะไร’
เสียงทุ้มๆ ของน้องไจ๋ทำเอาไอ้ไซน์ชะงัก ตาก็ตั้งใจมองอีกคนที่เล่นกีต้าร์ หูก็ตั้งใจฟังเนื้อร้อง ฟังความหมายของเพลง
“...”
‘เมื่อเราได้คุย ก็พอรู้และดูว่ามันก็คงมีความหมาย
ระหว่างสองเราต้องมีอะไร เชื่อมข้างในให้ถึงกัน’
ส่งสายตามาให้ไอ้ไซน์ที่มองกำลังมองอยู่
“...”
น้องไจ๋ทั้งดีดกีต้าและร้องเพลงมาเรื่อยๆ จนถึงท่อนฮุก ก็ปล่อยมืออกจากกีต้าร์ ดึงไมโครโฟนออกจากขาตั้ง แล้วเดินมายืนตรงหน้าโทรศัพท์
‘ฉันไม่เคยเจอใคร ไม่ขวาไม่ซ้ายไม่สมบูรณ์ไป
ไม่มองแง่ร้าย หรือเอาแต่ใจ แต่มีอะไรไม่ธรรมดา’
“...” ร้องเพลงไปก็ยิ้มไป หากแต่ยิ้มให้ไอ้หัวเห็ดที่นั่งอยู่บนเตียงนี้ ไม่ใช่ยิ้มให้คนดูที่อยู่ด้านล่างเวที
‘ฉันไม่เคยเจอใคร ไม่เร็ว ไม่ช้าไม่ร้ายเกินไป
แต่มีอะไรที่ดีกว่าใคร
ลงตัวกับใจอยู่กันได้พอดี’
จบท่อนฮุกแรกก็ยิ้มกว้าง ตาหยีส่งมาอีกรอบ จนไอ้ไซน์ที่มองผ่านโทรศัพท์หน้าร้อนผ่าวขึ้นมาดื้อๆ ก่อนไอ้ไซน์จะตายไปกับสายตาและรอยยิ้มของน้องไจ๋ก่อน เจ้าคนที่ร้องเพลงอยู่ก็หันหน้าออกไปเล่นกับคนดูด้านล่างเวที
จบเพลงเสียงกรี้ดก็ดังขึ้นอีกรอบ น้องไจ๋กล่าวขอบคุณและส่งเวทีให้วงต่อไปขึ้นมาร้อง
‘พี่ไซน์...’
“อะ...อื้อ” ไอ้ไซน์เบือนโทรศัพท์ออกจาหน้าตัวเอง ก่อนจะทำการเรียกสติตัวเองให้กลับมา มือเล็กๆถูจมูกตัวเองพลางกลั้นยิ้มไปด้วย
...เดี๋ยวหาว่าชอบแล้วจะได้ใจ
‘ผมร้องเพลงเพราะเนอะ’ ชมตัวเองก็เขินเอง น้องไจ๋เดินออกจากห้องกิจกรรมออกมายังริมทะเลด้านนอก น้ำทะเลขึ้นสูง แถมลมยังพัดแรงจนได้ยินเข้ามาในโทรศัพท์
“ไอ้คนหลงตัวเองเอ้ย” ว่าคนเป็นน้องเบาๆ กัดริมฝีปากกลั้นยิ้มไว้
‘ฮ่าๆ เล่นกีต้าร์ก็เก่งเนี่ย หาที่ไหนไม่ได้แล้วนะ’
“เกลื่อนเถอะ บ้านเมืองเค้าก็เล่นกีต้าร์ได้ทั้งนั้น”
‘ผม...ผมตั้งใจร้องให้พี่นะ’
“...” ไอ้ไซน์ชะงัก รู้สึกมือไม่อ่อน โทรศัพท์ที่จับไว้จะร่วง แอบเอามือทาบหน้าอกตัวเองตอนนี้รู้สึกได้ถึงจังหวะของหัวใจที่มันเต้น ตึกตักรัวๆ อย่างกับไปวิ่งมา
‘...’
“...”
‘พี่ไปนอนได้แล้วไป ดึกแล้ว’ น้องไจ๋ไล่ ก่อนจะยกมือขึ้นมาเกาท้ายทอยตัวเอง ทำเป็นไล่ไอ้ไซน์เสียงดุ กลบเกลื่อนความเขินของตัวเอง
“เออ...มึงก็เหมือนกัน กลับเข้าห้องได้แล้ว ออกมาเดินตากลม เดี๋ยวก็ไม่สบาย” บอกคนเป็นน้องเสียงอ่อน
‘ครับ’ ว่าแล้วก็ยกยิ้มให้ไอ้ไซน์ สายตาเยิ้มๆนั้นมองคนเป็นพี่อย่างชื่นชม
...วันนี้ไอ้ไซน์คงจะตายกับยิ้มของน้องไจ๋แน่ๆ
“วางแล้วนะ”
‘ไซน์!’
“?”
‘ฝันดีนะพี่’ บอกแล้วก็ยิ้มส่งท้าย ยกมือขึ้นมาโบกบ๊ายบาย
“อื้ม ฝันดีไจ๋” ส่งยิ้มกลับคืน ก่อนจะรีบกดวางวิดีโอคอล เข้าหน้าเว็บกูเกิล นิ้วเล็กๆพิมพ์เนื้อเพลงที่จำได้คร่าวๆลงไปในช่องค้นหา ไม่นานเนื้อเพลง คำร้อง วิดีโอจากยูทูปก็ขึ้นมาให้พรึบ ไอ้ไซน์กดเข้าไปฟังเพลงในยูทูปอีกที มั่นใจว่าเป็นเพลงเดียวกันกับที่น้องไจ๋ร้องเมื่อกี้ ก็แชร์ลิ้งค์เพลงไปในเฟสบุ๊ค
‘ลงตัวกับใจอยู่กันได้พอดี’
โพสต์เสร็จก็ล้อคเอาท์ออกจากเฟสบุ๊ค ปิดมือถือ วางไว้โต๊ะด้านข้างโคมไฟ ก่อนจะรีบมุดเข้าไปซ่อน(อะไร?)ในผ้าห่มผืนหนา แอบเช็คดูอัตราการเต้นของหัวใจตัวเองอีกครั้ง
...ชิบหายแล้ว เต้นเร็วกว่าเดิมอีก
#เพลงเข้ากันดี ของสครับ
ไอ้หมาเริ่มหวั่นไหวละ ทำไงดีๆ
ฝากติดตามเจ้าแฝดด้วยนะคะะะ รักแฝดเยอะๆด้วย
เป็นกำลังใจให้เราด้วยเราจะสอบมิดเทอมแล้ววววว
เลิ้บบบบบ
หัวข้อ: The Tutor Eng - พี่ครับช่วยติวรักให้ผมด้วย (special) (อ่าน 21230 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก