Chapter 19 : I’m ready.
แมทธิวไม่ได้คุยกับแมนทั้งครึ่งวันบ่าย
ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า ท้องฟ้าตอนหัวค่ำเริ่มมืดมิด แมนเอาแต่ขลุกอยู่ในห้องนอนแถมยังล็อคประตูอย่างแน่นหนา โดยไม่ได้คิดเลยว่าเจ้าของบ้านอย่างแมทธิวจะเอากุญแจไขเข้าไปเมื่อไรก็ได้
แต่ร่างสูงก็ไม่ได้ทำ เข้าใจว่าอีกฝ่ายอาจจะต้องการเวลาส่วนตัว แต่เหตุผลหลักที่จะเรียกว่าเป็นความโชคดีในความโชคร้ายก็ได้ แมทธิวมีเซอร์ไพรส์
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
แมทธิวเคาะประตูห้องนอนอย่างใจเย็น ความเงียบที่ตอบกลับมาทำให้ร่างสูงต้องเคาะประตูใหม่อีกครั้ง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“พี่แมน หลับอยู่หรือเปล่า?”
“...” แมนเงยหน้าจากโน้ตบุ๊ก เหลือบตามองประตูแวบหนึ่งก่อนจะสะบัดหน้ามาดูซีรี่ส์ตามเดิม
“ถ้าไม่ได้หลับก็ออกมาคุยกันหน่อยได้ไหม?”
“..” แมนกดหยุดวิดีโอ แล้วขมวดคิ้ว
ตั้งนานเพิ่งจะมาง้อหรือไง บอกเลย ไม่ใจอ่อนหรอกนะ
“พี่แมน... นะ”
แมนเริ่มชำเลียงมองประตูอย่างลังเล เขามีเหตุผลให้ตัวเองเสมอสำหรับแมทธิว ยิ่งมาทำเสียงอ่อนเสียงหวานใส่แบบนี้ด้วยล่ะก็... ที่มันน้อยๆ ใจนี่เหมือนไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
“...เราเสียเวลาไปเพราะผิดใจกันมาหลายปีแล้วนะพี่แมน เราจะยอมเสียเวลาเพิ่มเพราะไม่ยอมพูดกันจริงๆ เหรอ?”
“...” คราวนี้แมนถึงกับพับฝาโน้ตบุ๊ก แล้วลุกจากเตียงไปยืนอยู่หน้าประตู มือกำลูกบิดประตูเหมือนจะลังเล แต่เอาจริงๆ ใจนี่ลอยทะลุไปสู่อ้อมอกแมทธิวเรียบร้อยแล้ว
“เปิดประตูให้ผมเถอะพี่... แมน”
แกร๊ก!
แมทธิวยิ้มเผล่ มองหนุ่มรุ่นพี่ที่เก๊กหน้าขรึม ยืนกอดอกมองตัวเอง แมนคันปากยุบยิบ อยากจะกระแนะหระแหนใส่ร่างสูงที่ไม่มีวี่แววของคนสำนึกผิดตามน้ำเสียงที่พูดก่อนหน้านี้ ยิ่งช่วงนี้เก็บอารมณ์ไม่ค่อยอยู่ด้วย คิดอะไรใส่ไม่ยั้ง…
อย่างตอนที่เผลอน้อยใจเป็นนางเอกนิยายรักก็เกินความคาดหมายของแมนเหมือนกัน แปรปรวนเหลือเกิน สงสัยเป็นเพราะประเดือนไม่มาตั้ง 20 กว่าปีแน่ๆ
“เดี๋ยวๆๆ” แมทธิวร้องห้ามแทบไม่ทันเมื่อแมนทำท่าจะปิดประตูใส่ ร่างสูงเอามือดันประตูไว้ พลางสบตากับแมนอย่างอ้อนวอน “พี่แมน ออกมาหาผมเถอะนะ ผมมีอะไรจะให้ดู”
แมนกลอกตา ก่อนจะเปิดประตูกว้างแล้วพาตัวเองออกมายืนข้างนอกตามความต้องการของอีกฝ่าย ย้ำว่าของอีกฝ่ายนะ ไม่ใช่ตามใจตัวเองแต่อย่างใด
ข้างนอกมืดจนสายตาปรับแสงไม่ทัน แมนกะพริบตาถี่ๆ พลางกวาดตามองไปรอบๆ ด้วยความสงสัย
นี่ไฟดับ หม้อแปลงระเบิด แล้วเขาไม่รู้ตัวหรือไง ก็ไม่น่าจะใช่ ในเมื่อไฟในห้องนอนยังสว่างอยู่ทนโท่เนี่ย...
“ลงไปข้างล่างด้วยกันหน่อยสิครับ” ฝ่ามือใหญ่ยื่นมาตรงหน้าแมนดื้อๆ แล้วก้าวถอยหลังหนี พลางเหลือบตาจ้องมือหน้าแมทธิว สลับกับมือของเจ้าตัว
อะไร สรุปที่เรียกออกมานี่คือกลัวความมืดใช่ไหม? ที่มาเคาะประตูเรียกก็แค่หาคนลงไปเป็นเพื่อนเองงั้นเหรอ?
“ทำหน้าแบบนี้ คงไม่ได้คิดอะไรแปลกๆ อยู่ใช่ไหมพี่แมน?” แมทธิวยิ้มน้อยๆ และฉวยโอกาสคว้ามือแมนไปจับเอง แล้วออกแรงดึงเบาๆ ให้อีกฝ่ายเดินตามมา
ร่างสูงเดินนำแมนลงบันได อาศัยแสงสลัวหลอดไฟนอกบ้านก็ทำให้ลงถึงชั้นล่างอย่างปลอดภัย แมทธิวจูงมือแมนเลี้ยวพ้นบันได ดวงตาเรียวของชายหนุ่มรุ่นพี่เบิกกว้างอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นภาพตรงหน้า
ทั่วทั้งห้องเล่นที่มืดสนิทสว่างได้ด้วยแสงไฟจากเทียนหอมอันเล็กอันน้อยที่วางอยู่ทั่วทุกมุมห้อง กลิ่นหอมของเทียนลอยอบอวลเข้ากับอากาศเย็นๆ เป็นอย่างดี ขนแขนแมนลุกชันตามความประหลาดใจที่เกิดขึ้น ชายหนุ่มรุ่นพี่ไล่สายตามองตามมือที่จับไปแขนตัวเองไปยังใบหน้าลูกครึ่งของแมทธิว ร่างสูงหันมายิ้มให้กับแมนที่ทำปากพะงาบๆ คล้ายจะพูดอะไร
ลงทุนไปแล้วได้เห็นรีแอคชันประหลาดขนาดนี้แมทธิวก็คิดว่าคุ้มแล้วแหละ
“แมทธิว...”
“ครับ... พี่แมน” รอยยิ้มและสายตาอ่อนละมุน มือหนาปล่อยให้แขนของแมนที่ตัวเองจูงมาเป็นอิสระ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรวบมือทั้งสองข้างมากุมไว้
“มัวทำไร! นี่ไม่ใช่ในนิยายหรือละครนะ!! จุดเทียนทิ้งไว้เดี๋ยวเกิดไฟไหม้ทำยังไง!?” แมนทำท่าจะถลาไปดับเทียน แมทธิวยังไม่ทันได้คิดตามคำพูดแมน ก็ต้องตั้งสติรั้งแขนแมนไม่ให้ถลาเข้าไปดัลเทียนที่เขาอุตส่าห์บรรจงจุดอยู่นาน
“ไม่ไหม้หรอกพี่แมน ใจเย็นๆ ครับ มาทางนี้นะ”แมทธิวปล่อยแขนแมนเป็นอิสระ แล้วออกแรงดันหลังให้เจ้าตัวเดินไปทางประตูที่เชื่อมออกไปหาโต๊ะอาหารมื้อค่ำริมสระว่ายน้ำที่เขาจัดเตรียมไว้
ดวงไฟดวงน้อยใหญ่ห้อยระย้าตามพุ่มไม้รอบสระน้ำ ส่องแสงระยิบระยับตาในความมืดสะท้อนกับผิวน้ำในสระ นัยน์ตาของแมทธิว แมนหันไปสบตาร่างสูงสลับกับมองภาพรอบตัว
“ชอบไหมครับ?” แมทธิวยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เขายินดีและเต็มใจที่จะทำให้พี่แมนมากๆ ถึงแม้ว่าเจ้าตัวอาจจะไม่ชอบความยุ่งยาก “ผมตั้งใจทำให้ หวังว่าพี่จะไม่บอกว่าไม่ชอบเพราะมันอลังการไปนะครับ”
“...” แมนใจเต้นผิดจังหวะเมื่อได้สบตาสายตาจริงจังที่สะท้อนแสงไฟแพรวพราว ทุกครั้งที่ชายหนุ่มรุ่นน้องอยู่ตรงหน้าและยิ้มให้เขา
...แมนแทบไม่กล้าก้าวไปใกล้กว่าจุดที่ตัวเองอยู่เพราะกลัวว่าภาพตรงหน้านั้นจะเป็นแค่ความฝัน
มาวันนี้... แมทธิวทั้งใส่ใจและลงทุนกับเขาที่เกลียดความยุ่งยากวุ่นวาย ทั้งๆ ที่เจ้าตัวเคยชินกับมัน ร่างสูงยอมพาตัวเองอกจากแสงสว่าง เพื่อนำความสว่างมาสู่ชีวิตเขา
ทั้งๆ ที่แมทธิวจะปล่อยให้ทุกอย่างผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ได้ แต่ร่างสูงก็ไม่ทำแบบนั้น แมนยิ่งรู้สึกได้เลยว่าตัวเองโชคดีมากๆ ที่ได้รับความพิเศษนี้
“ฉันชอบมันนะ...” แมนเม้มปากแน่น ดวงตาที่แอบมีน้ำตาคลอเหลือบมองแผ่นอกกว้าง แล้วพาตัวเองไปซบมันแบบกล้าๆ กลัวๆ แมทธิวตกใจนิดหน่อยแต่ก็อ้าแขนรับร่างของแมน แล้วโอบกอดอย่างแผ่วเบา แมนแนบใบหน้ากับแผ่นอกกว้างนั้น สัมผัสความแข็งแรงของกล้ามเนื้อ และรับไออุ่นกาย
“พี่แมน ผมขอโทษ...” แมทธิวก้มกระซิบข้างหู แมนเงยหน้าสบตากับแมทธิวอีกครั้งในอ้อมกอด พลางส่ายหัวช้าๆ
“ไม่...”
“ฟังผมก่อน... ที่ผมพูดว่าขอโทษ และทำไปทั้งหมด มันไม่ใช่เพราะผมรู้สึกผิดที่ทำให้พี่ต้องเจอเรื่องแย่ๆ ผมแค่อยากชดเชยเวลาที่เราควรใช้ร่วมกันตั้งนานแล้ว อยากทำให้พี่ได้รู้สึกดีบ้าง อยากให้พี่รู้ว่าพี่ไม่จำเป็นต้องเก็บความรู้สึกอยู่ฝ่ายเดียวอีกต่อไป...”
“ไม่... ไม่ใช่ความผิดนายหรอก” แมนยกมือขึ้นเอื้อมไปลูบผมแมทธิว แล้วยิ้มออกมา “ฉันงี่เง่าเอง ที่หวังว่านายจะจำอะไรเกี่ยวกับเราได้บ้าง”
“ผมยังไม่ทันได้รู้จักพี่ดีพอเลย เรายังไม่ทันได้รู้จักกันให้ดีก็มีเรื่องให้ห่างกันไปซะก่อน” แมทธิวจับมือของแมนออก แล้วเชยคางแมนขึ้น โน้มใบหน้าลงจนหน้าผากแตะกัน “หลังจากนี้ต่างหาก คือเวลาที่เราจะได้เรียนรู้ซึ่งกันและกัน”
“...” แมนกัดริมฝีปากแน่น พลางปล่อยมือที่กอดแมทธิว และขยับตัวยุกยิกเป็นเชิงให้อีกฝ่ายปล่อย
ตอนนี้ปรอทความเขินใกล้แตกแล้ว ต้องพาตัวเองออกจากสถานการณ์นี้ก่อน... ใบหน้าของชายหนุ่มรุ่นพี่เห่อร้อนทั้งๆ ที่อากาศข้างนอกก็ออกจะเย็น
อาจจะเป็นเพราะแมทธิวที่แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ กอดร่างในอ้อมแขนแน่นขึ้นไปอีก จนกระทั่งแมนทนความเขินไม่ไหว ต้องทำร้ายร่างกายด้วยการทุบอกแมทธิวระบายความเขิน ตอนนั้นแหละ ที่แมทธิวยอมปล่อยให้แมนเป็นอิสระ
แมทธิวมองใบหน้าขึ้นสี และริมฝีปากสีสด เจ้าตัวคงไมรู้ตัวหรอกว่ามันทำให้ผิวขาวซีดๆ ของตัวเองดูน่ามองมากขึ้นไปอีก แววตาหลุกหลิกที่ไม่ยอมสบมองเขา ริมฝีปากเม้มและปล่อยซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น จนมันฉ่ำเยิ้มสะท้อนแสงไฟดวงตาเรียวที่ลอบมองเขาขัดกับใบหน้าเรียบเฉยเพื่อเก็บอาการเขิน ช่างเป็นปฏิกิริยาที่ดูแล้วยากเกินความคาดหมายและยากที่จะข่มใจ
แมทธิวกำมือแน่นออย่างสุดทน ก่อนจะกระชากร่างแมนกลับเข้ามาในอ้อมกอดอีกครั้ง แล้วเชยคางกดริมฝีปากลงบนริมฝีปากแมน
ริมฝีปากที่บดเบียดขยับลากเป็นจังหวะ ขบ และดูดเม้มริมฝีปากบนและล่างสลับกับจูบซับที่มุมปาก แมนอ้าปากหอบเอาอากาศเข้าปากเมื่อแมทธิวผละริมฝีปากอกมาพรมจูบทั้งใบหน้า พลางมือเรียวของแมนก็ยกขึ้นทาบบนไหล่กว้างเป็นหลักยึด
ปล่อยให้ริมฝีปากแมนเป็นอิสระอยู่พักหนึ่ง แมทธิวก็ประกบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง มือหนาข้างหนึ่งรั้งเอวแมนให้ร่างกายแนบชิด อีกข้างกดท้ายทอยแมนลงมาเพื่อให้ริมฝีปากของทั้งคู่ประกบกันแนบแน่นยิ่งขึ้น ลิ้นอุ่นเริ่มรุกล้ำแตะสลับและไล้วนไปทั่วโพรงปาก แมนอ้าปากกว้างขึ้น และขยับลิ้นตามอีกฝ่ายเป็นจังหวะเพื่อตอบรับจูบด้วยความรู้สึกเหมือนกินเยลลี่นิ่มๆ
มือหนาของแมทธิวที่รั้งอยู่เอวเริ่มขยับขึ้นไล้วนทั่วแผ่นหลังของแมน ริมฝีปากเลื่อนมาขบเม้มสันกรามของแมนเรื่อยมาถึงลำคอ ก่อนที่จมูกโงจะฝังลงที่ซอกคอ สูดกลิ่นหอมที่เป็นแบบเดียวกันกับร่างสูง เพราะทั้งครีมอาบน้ำ แชมพู หรือแม้แต่โลชันทาตัว แมนก็ใช้ของแมทธิวทุกอย่าง
มือที่ลูบไล้อยู่ที่แผ่นหลังเริ่มเลื่อนลงต่ำมาถึงสะโพก แมทธิวขบลำคอขาวอย่างแรงในจังหวะที่ฝ่ามือหนาบีบแก้มก้นจนแมนร้องเสียงหลง
“เฮ้ย!” คล้ายๆ จะพาสติที่หลุดลอยไปไกลกลับมาได้ แมนใช้มือที่วางอยู่บนไหล่แมทธิวตอนไหนไม่รู้ผลักเจ้าตัวออก พลางถอยกรูดไปยืนตั้งหลัก
ริมฝีปากสีแดงสดของแมนสั่นน้อยๆ อย่างควบคุมไม่ได้ และเขาไม่อยากจะยอมรับว่ามันต้องกำลังโหยหาการเติมเต็มจากร่างสูง
“เอ่อ... อะแฮ่ม ขอโทษครับ หึๆ” แมทธิวหัวเราะในลำคอ แล้วยิ้มแห้งออกมา ก่อนจะยกมือขึ้นสองข้างเป็นเชิงยอมแพ้ พลางก้าวเท้าเข้าไปหาแมน “บรรยากาศมันพาไปนิดหน่อย ลืมนึกไปว่าพี่ยังไม่พร้อม ขอโทษจริงๆ นะ”
“...” แมนลอบกลืนน้ำลาย มองดวงตาเป็นประกายของแมทธิวที่ส่งมาพร้อมใบหน้าหล่อๆ มันช่างเชิญชวนให้เสียตัวได้ง่ายๆ
แมทธิวยิ้มขำกับแววตาอ่านไม่รู้เรื่องของแมน มันดูสับสน ลังเล สงสัย หวาดระแวง น่ารักจนต้องข่มใจอย่างหนักไม่กระชากชายหนุ่มรุ่นพี่มาบดจูบอีกครั้ง ร่างสูงค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกมา
“ผมไม่ทำอะไรแล้วพี่แมน” แมทธิวแตะเบาๆ บนไหล่แมน นัยน์ตาสีเข้มของแมนเหลือบมองฝ่ามือหนาบนไหล่ ใช้เวลาปลอบตัวเอง และทำใจให้สบายอยู่เสี้ยววินาทีจนเลิกเกร็ง “ไปกินข้าวกัน เดี๋ยวมันเย็นหมด”
แมนเงยหน้าจากการหั่นเนื้อเพื่อพบกับแมทธิวที่เท้าคางจ้องหน้าตัวเองอยู่ มือเรียวยกส้อมขึ้นจิ้มเนื้อเข้าปาก ทำเป็นไม่สนใจคนตรงหน้า แต่ถึงอย่างนั้นก็เลี่ยงสบตาไม่ได้อยู่ดี
“...อร่อยไหม ผมทำเองเลยนะ”
“อือ” ดักคออย่างนี้แล้วจะตอบอย่างอื่นได้เหรอ แต่มันก็รสชาติดีจริงน่ะแหละนะ
“ดีใจจัง... ผมเพิ่งทำครั้งแรกเลยนะ”
“...หือ!?” แมนชะงักปากที่กำลังเคี้ยว พลางทำสีหน้าเหลือเชื่อ คือรสชาติมันดีจนไม่น่าเชื่อว่าทำครั้งแรก
“แปลกใจล่ะสิ ผมโทร.ไปขอสูตรแม่มา คราวหลังไปกินฝีมือแม่ผมด้วยกันสิ อร่อยกว่านี้อีก”
“...” แมนก้มหน้าลงส่งกระแสจิตคุยกับเนื้อในจานแทนการสบตากับแมทธิว และซ่อนรอยยิ้มร้ายของตัวเอง
พูดแบบนี้เหมือนจะพาแมนไปโชว์ตัวเลยนะ ไม่ไปหรอกนะ เป็นผู้ชายต้องไว้ตัว ถ้าให้แม่มาขอก็ว่าไปอย่าง...
“ท้องจะเสียไหมเนี่ย” แมนบ่นพึมพำเบาๆ แต่ก็ยังกินทุกอย่างตามปกติ แมทธิวยิ้มขำ สายตาจ้องมองแมนทุกการกระทำจนแมนชักเริ่มทนไม่ไหว
“จ้องขนาดนี้กินฉันแทนเลยดีไหม?” แมนวางมีดกับส้อมลง แล้วเลิกคิ้วหน้านิ่งตามแบบฉบับของตัวเอง มองใบหน้าเปื้อนยิ้มแทนที่จะสำนึกผิดของแมทธิวก็ทำให้แมนได้แต่คิดว่า แมทธิวก็คือแมทธิวอยู่วันยังค่ำ
“ได้เหรอครับ”
นั่นไง แมนพูดอะไรผิดที่ไหน
“ไม่ได้น่ะสิ” แมนส่งสายตาอำมหิตพร้อมเบ้ปากใส่แมทธิว เหนื่อยใจกับความสบายๆ ของแมทธิวทั้งๆ ที่เขาวางตัวไม่ถูกจะแย่…
“ล้อเล่น ผมไม่ทำหรอก อย่างน้อยๆ ก็ตอนนี้ จะรอจนกว่าพี่จะพร้อม ให้รอนานแค่ไหนก็รอได้”
แหนะ... มาอีกแล้ว พูดหยอดพูดหว่าน... ไถกลบด้วยเลยไหมล่ะ เผื่อจะออกดอกออกผล
“เฮ้อ!” แมนถอนหายใจประชดออกมาแรงๆ ก่อนจะยัดทุกสิ่งเข้าปากแก้เขิน
ถึงแมทธิวจะพูดเหมือนไม่คิดอะไรจริงจัง... แต่สัมผัสตามใบหน้าและลำคอที่ร่างสูงทิ้งไว้เมื่อครู่นี้ก็ทำให้แมนตัวหวิวๆ อยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
หลังเสร็จการกินและเก็บกวาดหลังมื้ออาหาร แมทธิวก็พาตัวเองไปอาบน้ำเพราะต้องรีบเคลียร์บัญชีที่ร้าน แมนเข้าไปอาบน้ำที่หลังร่างสูง พอออกมาก็พบว่าไอ้คนที่บอกว่ามีงานต้องเคลียร์ดันนอนกระดิกเท้าอ่านหนังสืออ่านเล่นอยู่บนเตียงซะงั้น
แมนทรุดนั่งลงกับเตียง เช็ดปลายผมที่เปียกน้อยๆ พลางคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาปลดล็อค ก่อนจะลุกเอาผ้าเช็ดตัวไปตากผ้าเช็ดตัวแล้วคลานขึ้นไปบนเตียง เพื่อจะนั่งพิงหัวกับเตียงแบบแมทธิวบ้าง
ร่างสูงชำเลืองตามองที่ว่างบนเตียงข้างๆ ตัวเองที่ยุบตามน้ำหนักตัวของชายหนุ่มรุ่นพี่ ร่างโปร่งในชุดนอนประจำของเจ้าตัว คือกางเกงบอล กับเสื้อยืดตัวโคร่งคอย้วย นั่งขัดสมาธิอยู่ข้างๆ แมทธิว ก่อนจะชันเข่าขึ้นข้าหงนึ่ง พลางเอนหลังพิงหัวเตียง
แมนปลดล็อคโทรศัพท์อีกรอบ มือไถหน้าจอแต่เหลือบมองร่างสูงข้างๆ เล็กน้อย ดวงตาเรียวหรี่ลงจับผิด แมทธิวทำท่าทางอ่านหนังสือ ทั้งๆ ที่เมือกี้เพิ่งชำเลืองตาจ้องเขาจนแมนรู้สึกได้ พอเห็นว่าอีกฝ่ายไม่พูดอะไร แมนจึงเบนสายตากลับมาที่หน้าจอโทรศัพท์ตามเดิม
แมทธิวเบนสายตาออกจากหนังสือมองต่ำไปยังต้นขาเนียนที่โผล่พ้นกางเกงบอล ยิ่งข้างที่แมนชันเข่า กางเกงยิ่งเลิกขึ้นไปถึงโคนขา ขาว เนียน จนแมทธิวเผลอกลืนน้ำลายอึกใหญ่
ถึงเขาจะชอบฉวยโอกาสชายหนุ่มรุ่นพี่บ่อยๆ เพราะความน่าหมั่นเขี้ยวของเจ้าตัว แต่ก็ไม่ได้คาดคิดว่าอยู่ดีๆ จะเกิดอารมณ์แรงกล้าขนาดว่ามองเห็นขาอ่อนแล้วจะจินตนาการเตลิดเปิดโปงขนาดนี้
“แมทธิว...” เสียงแมนเรียกสติแมทธิวให้เบนสายตากลับมายังหนังสือ ร่างของชายหนุ่มรุ่นพี่ขยับมาใกล้เขา แขนข้างหนึ่งเท้าลงกับเตียง ส่วนอีกมือหยิบหนังสือเขาออกจากมือไปอย่างง่ายดาย
...ซึ่งก็ไม่แปลก เพราะสมาธิแมทธิวไม่ได้จดจ่ออยู่กับหนังสือในมือตั้งนานแล้ว
“เห็นสายชาร์จไหม?”
“...” แมทธิวลอบมองต่ำเข้าไปในคอเสื้อย้วยๆ ของแมนที่แค่เท้าแขนก็มองทะลุเห็นไปถึงเอว ถ้าเป็นผู้หญิงที่เคยนอนกับเขาที่ผ่านมาทำแบบนี้คงเจออะไรดีๆ อย่างภูเขานมสด 2 ลูก
...แต่พอเป็นพี่แมนคนนี้ นอกจากมองเลยไปเห็นสะดือ ก็ไม่เห็นมีอะไรน่าดึงดูดใจเลยแม้แต่น้อย
แล้วแมทธิวมวนท้องทำไม…
“แป๊บนะครับ” แมทธิวเอื้อมไปหยิบสายชาร์จที่หัวเตียงฝั่งตัวเองให้แมนรับมันไป ก่อนที่แมนจะวางหนังสือคืนให้แมทธิวตามเดิมบนต้นขา
ขยับขึ้นมาอีกนิดก็เป้าแล้ว... แมทธิวลอบถอนหายใจ พลางหันไปมองแมนที่ก้มลงเสียบสายชาร์จกับปลั๊กไฟข้างล่าง
สะโพกกลมลอยเด่นชัดตรงหน้า แมทธิวเบิกตาขึ้น พลางกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เขาไม่ควรคิดอะไรแบบนี้... แต่พอเห็นแล้ว ภาพเหตุการณ์เมื่อหัวค่ำก็วนซ้ำเข้ามาในหัวแมทธิว แถมยังมีภาพตัดสลับเป็นช่วงๆ กับภาพวันนั้นเมื่อหลายปีก่อน
ทั้งๆ ที่เมาจนจำอะไรแทบไม่ได้ แต่ใบหน้าชื้นเหงื่อขึ้นสีของแมนกลับชัดเจนในความทรงจำ ทำเอาร่างสูงปั่นป่วนไปหมด
เขาอยากจะลิ้มลองสัมผัสนั้นอีกสักครั้งจัง...
“!!!” แมทธิวสะบัดหัวไล่ความคิดสัปดนของตัวเองออกไป แมนหันมามองแมทธิวที่ทำท่าทางแปลกๆ ก่อนจะยิ้มมุมปากน้อยๆ
“เป็นอะไร ง่วงเหรอ?”
“...ครับ” แมทธิวพยักหน้าเบาๆ แล้วยิ้มแหยให้ แมนเม้มปากสลับกับกัดริมฝีปากเหมือนชั่งใจ
“งั้นฉันไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึง ปิดไฟนอนก่อนเลยก็ได้” แมนลุกขึ้นเดินหายเข้าห้องน้ำไป แมทธิวมองตาม ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก
“เฮ้อ...”
อยู่ด้วยกันมาตั้งหลายวันเพิ่งจะมีวันนี้แหละ ที่มีอาการแบบนี้
“แมทธิว...” เสียงแมนดังจากปลายเตียง แมทธิวผงกหัวขึ้นมองแมนที่กำลังยื่นทำหน้าตาแปลกๆ
“ครับ?”
“ฉันมาคิดๆ ดูแล้ว...”
“...?” แมทธิวมองตามแมนที่คลานขึ้นมาบนเตียง คร่อมขาที่วางเหยียดของเขา และขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนร่างโปร่งเคลื่อนมาถึงแผ่นอก
“ฉันน่าจะพร้อมสำหรับทุกอย่างแล้วล่ะ”
“...”
แมทธิวสบตาแมน พลางขบกรามแน่น ทันทีที่รอยยิ้มมุมปากปรากฏบนใบหน้านิ่งๆ ของแมน ร่างสูงก็พลิกมาเป็นฝ่ายคร่อมแทน พร้อมๆ กับยึดแขนแมนทั้งสองข้างอย่างแน่นหนา กันเจ้าตัวเปลี่ยนใจ
แมทธิวโน้มใบหน้าลงไปเรื่อยๆ มือหนาข้างหนึ่งเอื้อมไปปิดโคมไฟที่หัวเตียง “เปลี่ยนใจไม่ได้แล้วนะ...”
“หึ”
งั้นก็ไม่มีคำว่ารออีกต่อไป....
นิยายเรื่องนี้มี 21 ตอนจบค่ะ นั่นแปลว่าไม่นับรวมตอนนี้ อีก 2 ตอนก็จะจบแล้ว ฮือ
ขอบคุณทุกคนนะคะ ขอโทษที่ให้รอ สุดท้ายหวังว่าจะชอบกันค่ะ ด้วยรัก จาก เห็ดหอม 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
