การหลบหนีไม่มีแม้แต่เสียงฝีเท้า ชาวบ้านรอบๆ ที่เห็นเหตุการณ์ไม่กล้าปริปากพูดอะไรเมื่อเห็นนัยน์ตาเป็นประกายกร้าว ถ้าหากใครคนใดคนนึงป่าวประกาศคงไม่วายโดนหางเลขแน่
องค์ชายตกใจจนตัวแข็งทำอะไรไม่ถูก พยายามจะเอ่ยปากเรียกเจ้าเสือก็ไม่สามารถทำได้ คำพูดที่ควรจะพูดออกมาจุกอยู่ที่ปลายลิ้น เวสเปอร์โกรธตัวเองจนน้ำตาคลอ
ทำไม ทำไมข้าถึงได้อ่อนแอขนาดนี้..
เจ้าเสือ.. ช่วยข้าด้วย
เวสเปอร์ได้แต่กล่าวในใจ เหยียดยิ้มเมื่อเห็นเจ้าเสืออยู่ไกลๆ
ก้อนเมฆสีสวยสกปรกซะแล้ว.. ทั้งข้าทั้งเจ้าเสือคงไม่ได้กินแล้วสินะ
แย่จัง..
องค์ชายหลับตาลงทิ้งน้ำหนักตัวลง ไม่ใส่ใจจะทำอะไรเพิ่มเติมอีก ราวกับยอมรับในชะตากรรมของตัวเอง
ภายในตรอกมืดที่พยัคฆ์ดำเคยได้มาเยือนนั้นนอกจากจะเป็นแหล่งขายข่าวแล้วยังมีบริการพิเศษอย่างห้องพักลับๆ อีกด้วย เป็นห้องพักธรรมดาแต่ราคากลับแพงสูงลิบลิ่วแลกกับตัวตนที่หายไปในเมืองนี้ ดันเคลหรือหัวขโมยโยนองค์ชายลงบนพื้น
ผลั่ก
ความเจ็บปวดเป็นสิ่งที่กระชากองค์ชายออกจากห้วงนิทรา เวสเปอร์คู้ตัวแน่นอยู่กับพื้นด้วยความจุก พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ตัวเองร้องไห้
ข้า ข้าต้องเข้มแข็ง..
ข้าไม่มีเจ้าเสือแล้ว..
“ นี่เหรอ ? องค์ชายที่พวกมันอยากได้กันนัก ” ดันเคลแค่นเสียงหึมองเวสเปอร์บนพื้นด้วยสายตาเหยียดหยามถึงขีดสุด แม้แต่เด็กตัวเล็กๆ ยังดูใช้การได้กว่าองค์ชายนี่เลย !! “ ในระหว่างที่รอพวกมันมารับ เจ้าก็มาเล่นกับข้ารอก่อนแล้วกัน ! ”
สีหน้าของดันเกลค่อยๆ ดุร้ายขึ้นเรื่อยๆ
“ วิปริต ไอ้พวกวิปริต !! ไอ้เสือดำชั่วๆ นั่นนอกจากจะชั่วบรรลัย ยังวิปริตอีกด้วย ” ดันเคลหัวเราะเสียงเพี้ยน ม่านตาขยายกว้าง ย่างสามขุมเข้าไปหาเวสเปอร์
องค์ชายถอยกรูดเข้าหากำแพง หน้าซีดเผือด ควบคุมน้ำตาตัวเองไม่ได้อีกต่อไป
เจ้าเสือ.. ช่วยข้าด้วย
ดันเคลก้าวถึงตัวเวสเปอร์บีบกรามเวสเปอร์แน่น เอียงซ้ายขวาคล้ายกับกำลังพิจารณาสินค้าบางอย่าง “ ดูให้ตายยังไง ก็หน้าโง่เหมือนเดิม ”
เวสเปอร์รู้สึกเจ็บแต่ไม่ได้ปริปากร้องออกไป ตัวสั่นเทา
ท่านแม่.. สิ่งที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่มนุษย์..
ดันเคลจดจ้องเวสเปอร์ราวกับสัตว์ป่าคลุ้มคลั่ง ขบเคี้ยวฟันพูดเสียงต่ำ “ ถ้าหากพวกมันไม่ได้ห้ามให้ข้าฆ่า.. เจ้าไม่มีทางรอด องค์ชาย.. ” มือคว้าเข้าที่คอเวสเปอร์และบีบแน่น
สติของดันเคลถูกความเคียดแค้นครอบงำโดยที่แม้แต่เจ้าตัวยังไม่รู้
“ เจ้าเป็นของรักของมัน... ถ้าเจ้าตาย มันจะได้รู้ว่า ข้ารู้สึกอย่างไร !! ”
เวสเปอร์ตะเกียกตะกายออกตามสัญชาตญาณ หัวขาวโพลนยิ่งกว่าเดิม พยายามใช้มือผลักดันเคลออกก็ไม่เป็นผล จนตาของเวสเปอร์เริ่มพร่าเลือน
“ อึก --เจ็บ ”
“ ยิ่งเจ็บสิยิ่งดี !! ฮ่าๆๆ ” ดันเคลหัวเราะสะใจออกแรงกำแน่นกว่าเดิม
โครม
ประตูไม้ถูกกระแทกเปิดออก ในเวลาเดียวกับดันเคลที่โดนกระชากตัวเขวี้ยงใส่ผนังห้องอย่างง่ายดาย
“ เจ้าฝืนคำสั่งข้า ”
เสียงเย็นเยียบคล้ายกับดึงสติของดันเคลกลับมา
“ ขออภัยนายท่าน ข้า ข้าแค่เผลอตัวเท่านั้น ” ดันเคลรีบผลุกลุกขึ้นยืนก้มหน้าตัวสั่นเทา มันกำลังทำให้นายของมันโกรธ.. ซึ่งถ้าหากนายคิดจะฆ่ามันขึ้นมา มันไม่มีทางที่จะรอดแน่ๆ.. แต่คนกระทำผิดก็ตวัดไปมองเวสเปอร์ด้วยดวงตากราดเกรี้ยว
“ กลายเป็นหมาป่าแล้วลำพองขนตัวเองงั้นสิ ? ถ้าหากเจ้าอยากกลับไปเป็นหมาขี้เรื้อนข้าก็ย่อมได้ ” ถึงแม้น้ำเสียงจะราบเรียบแต่ดันเคลก็รู้ดีถึงความโกรธของนายมัน
“ ข้าผิดไปแล้ว ขออภัย ยกโทษให้ข้าด้วย ท่านอัลฟิน ” มันแทบจะกราบเท้า ลืมศักดิ์ศรี ลืมความแค้น ทุกอย่างในชีวิตของมันขึ้นตรงกับนาย หากนายต้องการที่จะทำลายชีวิตมันแค่เพียงเอ่ยปาก ก็มีผู้คนมากมายยอมที่จะทำตามที่นายมันสั่ง แม้จะรู้ว่าผิดและเลวร้ายเพียงไหนก็ตาม พวกเขาเหล่านั้นก็ยอมที่จะกระทำมัน
“ แค่ก ๆๆ ”
เวสเปอร์ไอเสียงดัง หอบหายใจหนัก เมื่อกี้ฝืนทนนั่งเงียบได้เพียงไม่นานเท่านั้น มือขาวลูบคอที่แดงเป็นรอยช้ำเบาๆ แม้ว่ามันจะทำให้รู้สึกเจ็บก็ตาม แต่มือขององค์ชายก็ถูกดึงออกมา
“ อย่าจับมันแรงสิ องค์ชาย ”
อัลฟินพูดเสียงนุ่มระบายยิ้มบาง อ่อนโยน ส่วนมือค่อยๆ ลูบรอยช้ำ เวทเยียวยาถูกร่ายในเวลาเดียวกัน ทำให้รอยที่มีอยู่ค่อยๆ หายไป
เวสเปอร์สะดุ้งสุดตัวแต่ไม่ได้ขัดขืน มองบุคคลที่มาช่วยตัวเองตาค้าง
ถ้าหากพยัคฆ์ดำได้ชื่อมาจากลักษณะภายนอก อัลฟินก็คงจะเป็นแบบนั้นเช่นกัน คนส่วนใหญ่ทันทีที่เห็นอัลฟินครั้งแรกล้วนรู้สึกศรัทธา นัยน์ตาสีเทาที่มีทั้งความอ่อนโยนและความเด็ดขาด ใบหน้าหล่อคม ผมสีขาวปนเทาถูกตัดสั้น รอยยิ้มนุ่มนวลที่ปรากฏอยู่ที่มุมปากเสมอ
สิงโตหิมะ..
ผู้คนต่างให้นิยามอัลฟินเช่นนั้น
“ องค์ชายท่านเจ็บตรงไหนอีกหรือไม่ ” มือลูบแขนองค์ชาย
เวสเปอร์ส่ายหน้าแทนคำตอบ ไม่กล้าปริปากพูดอะไร
เจ้าเสือ...
อัลฟินหัวเราะในลำคอเบาๆ ดูเหมือนว่าข้าจะทำให้ตกใจสินะ สิงโตหนุ่มจึงยอมปล่อยมือจากแขนองค์ชาย ยืนตัวตรงและค้อมตัวให้องค์ชายอย่างสง่างาม
“ ข้าชื่อว่าอัลฟิน ” ขณะที่พูดก็มององค์ชายไม่วางตา “ ข้ามาเพื่อรับท่านกลับสู่อาณาจักรเอวินด์ บัลลังก์กษัตริย์นั้นเป็นของท่าน ไม่ใช่ของเฟเนกซ์ ”
เวสเปอร์ไม่เข้าใจในสิ่งที่อัลฟินจะสื่อ ความนัยมากมายที่แฝงในคำพูดไม่ใช่สิ่งที่เวสเปอร์จะเข้าใจได้ในทันที แต่เมื่อได้ยินชื่อน้องตัวเองก็อดพูดไม่ได้ “ น้อง.. น้องชายข้า ทำไมเหรอ ”
เห็นทีคำเล่าขานจะเป็นจริง อัลฟินคิดในใจ “ เขากำลังจะเป็นกษัตริย์แทนท่าน ”
องค์ชายก้มหน้าลงต่ำยิ้มเศร้าๆ “ ดี ดีแล้ว น้องข้า ต้องทำได้ดีกว่าข้าแน่ๆ ”
มือของเวสเปอร์ถูกดึงไปกุมแน่น
“ ผิดแล้ว องค์ชาย มันเป็นของๆ ท่าน ท่านสมควรที่จะได้รับมัน ” นัยน์ตาสีเทาเป็นประกายกร้าวถึงความไม่พอใจ
“ ข้า ข้าไม่อยากได้ ” เวสเปอร์พูดเสียงสั่นพยายามดึงมือตัวเองออกแต่ก็ไม่เป็นผล
สิงโตหนุ่มจึงตัดสินใจปล่อยมือออกและคุกเข่าลงต่อหน้าองค์ชาย ดันเคลที่อยู่ข้างๆ ถึงกับตาโตสะดุ้งสุดตัว
มันไม่เคยเห็นนายของมันคุกเข่าให้ใครมาก่อน ..! เป็นโชคของมันขนาดไหนที่กล้าทำร้ายองค์ชายแล้วยังมีชีวิตอยู่
ไม่เพียงแต่ดันเคลที่ตกใจ เวสเปอร์ก็ตกใจเช่นกัน นานแล้วที่จะมีใครคุกเข่าต่อองค์ชายปัญญาอ่อนอย่างเขา หากไม่นับคนทั่วไป
“ อัล อัลลุก” องค์ชายพยายามดึงตัวสิงโตขึ้นเพราะไม่อยากให้คุกเข่าให้กับตัวเอง สาวใช้ของเขาบอกว่ามันเป็นกระทำที่น่าขยะแขยะ นางจึงไม่คุกเข่าต่อหน้าองค์ชายเลยเมื่อไม่มีผู้อื่นอยู่ด้วย
ชื่อเรียกยากจัง..
“ สิ่งที่เป็นของท่าน ข้าจะนำพามันกลับมาให้ท่าน มีขุนนางที่ยังคงสนับสนุนท่านด้วยใจภักดี ข้าเองก็เป็นหนึ่งในกำลังสำคัญเช่นกัน ถ้าหากท่านต้องการบัลลังก์คืนข้าก็จะนำมาให้ท่าน ” น้ำเสียงของอัลฟินก้องกังวานราวกับเป็นคำสัตย์ที่ไม่มีวันถูกลบล้าง
เวสเปอร์ยิ้มให้อัลฟินบางๆ จนตาหยี “ ข้า ข้าไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่ แต่ถ้าต้องเป็นกษัตริย์ล่ะก็ ข้าไม่อยากกลับไปเป็นหรอกนะ ” ระหว่างที่พูดองค์ชายก็จินตนาการถึงภาพของตัวเองเจ้าแมวและเจ้าเสือในหัว “ ข้า ข้าอยากไปกับเจ้าเสือ ”
เมื่อชื่อบุคคลที่สามเข้ามาก็ทำให้สิงโตหนุ่มเผลอขบกรามหงุดหงิด
ไอ้เสือเวรนั่น !
“ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ข้าจะพาท่านกลับไปหาในสิ่งที่ท่านควรจะได้ ! เจ้าเสือชั่วนั่นมันกำลังพาท่านหนีจากความจริง !! ”
“ ไม่ ไม่เอาข้าไม่อยากไป ข้าจะไปกับเจ้าเสือ ! ” องค์ชายพยายามวิ่งหนีออกจากห้องแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อดันเคลก้าวขาเข้ามาดักท
างเอาไว้
เวสเปอร์ชะงักขาหยุดยืนนิ่งทำอะไรต่อไม่ถูก
เจ้าเสือ..
“ องค์ชาย ท่านอย่าปฏิเสธตัวตนของท่านเลย ข้าเชื่อว่าท่านไม่ได้ปัญญาอ่อนจริงหรอกนะ ” อัลฟินกระซิบข้างหูองค์ชายพร้อมกับพลิกตัวองค์ชายให้หันกลับมาสบตาตัวเอง
อัล อัล กำลังพูดถึงอะไร.. ?
นัยน์ตาสีทองเป็นประกายระริกอย่างหวั่นวิตกและหวาดกลัว จิตใจกู่ร้องถึงเจ้าเสือซ้ำไปซ้ำมา แม้ระยะเวลาที่เจอเจ้าเสือจะเป็นเพียงระยะเวลาสั้นๆ แต่องค์ชายกลับติดเจ้าเสือเหลือเชื่อ ไม่ว่าจะทำอะไรในตอนนี้ก็คิดถึงเจ้าเสือตลอดเวลา
สิ่งที่ทำให้องค์ชายไว้ใจและอยู่ด้วยสบายใจที่สุดคงจะเป็นเจ้าเสือ.
“ โปรดไว้ใจข้าเช่นเดียวกับเสือนั่น องค์ชาย ”
อัลฟินบรรจงเลือกน้ำเสียงที่นุ่มนวลน่าฟัง ตาสีเทาวอนขอ “ ไม่ว่าท่านต้องการสิ่งใดข้าจะหามันมาให้ท่าน ”
“ เจ้าเสือ.. ”
สิงโตหิมะขมวดคิ้วฉับ “ นั่นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ข้าจะให้ท่านไม่ได้ อันตรายเกินไป ”
เวสเปอร์หัวเราะเสียงเบาเริ่มเข้าใจถึงสถานะตัวเองช้าๆ ข้าคงไม่ได้เจอเจ้าเสือแล้วสินะ..
“ ข้าและคนอื่นๆ ที่สนับสนุนท่านล้วนเป็นคนของท่าน พวกข้าไม่มีทางที่จะปล่อยให้ท่านรับอันตรายหรือได้รับบาดเจ็บ พวกข้ามั่นใจว่าปกป้องท่านได้ดีกว่าเจ้าเสือนั่น ”
องค์ชายส่งเสียงอือแทนคำตอบ
อัลฟินถึงได้ยิ้มพอใจ อย่างน้อยองค์ชายก็ยอมอยู่กับพวกเขาแล้ว.. แต่ในใจกลับตรงกันข้าม พยัคฆ์ดำนั่นต้องไม่ยอมอยู่เฉยแน่ !
ทำไมองค์ชายถึงได้เงียบไปนานนักนะ หรือว่าจะกินมันหมดแล้วไม่แบ่งข้า ? โลกัสคิดเซ็งๆ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็แทบคำรามออกมาด้วยความตกใจ
เวสเปอร์ ?
โลกัสกวาดสายตามองหาทันที หายไปไหน.. หายไป สิ่งที่เหลืออยู่บนพื้นมีแค่สายไหมโง่ๆ ที่องค์ชายของข้าอยากกิน พยัคฆ์ดำดึงฟินน์ออกมาโยนใส่พื้น “ ตามหาเวสเปอร์ ! ” ไม่สนใจจะปลอมตัวอะไรอีกต่อไป
ฟินน์รีบกลับร่างเป็นเสือขาวร่างยักษ์ เริ่มออกแรงวิ่งทันที ส่งเสียงขู่คำรามเมื่อทางข้างหน้าของมันมสิ่งกีดขวางอย่างมนุษ์หรือสัตว์
ฮื่ออ
เลือดในกายเดือดพล่าน โลกัสเริ่มรู้สึกว่าคุมตัวเองไม่อยู่ ความโมโหในครั้งนี้รุนแรงที่สุดนับจากครั้งสุดท้าย พลังอำนาจที่ได้มาจากสิ่งอื่นย่อมควบคุมยากกว่าปกติ
ใครมันกล้าเอาของๆ ข้าไป !!
แค่นึกถึงสีหน้าร้องไห้ขององค์ชายก็ทำให้โลกัสแทบคลุ้มคลั่ง รู้สึกเป็นห่วงจนแทบบ้า เด็กคนนั้นไม่มีทางที่จะอยู่ได้แน่ถ้าขาดเขาไป อ่อนแอเกินไปที่จะเจอความโหดร้ายต่างๆ บนโลกใบนี้
หา ข้าต้องหาเวสเปอร์ และฆ่ามันตัวใดที่กล้า !!TBC.
-----------
ง่วงงง
มีรูปเจ้าเสือ กับแบบท่านอัลฟินตอนเขียนด้วย 5555
[attachment deleted by admin]
หัวข้อ: พยัคฆ์ร้ายกับรัชทายาทปัญญาอ่อน ตอนพิเศษ : สอนเสือเป่าขลุ่ย (?) (อ่าน 159675 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก