ตอนที่ 43ไอ้เหมอตื่นเต้นราวกับเป็นคืนเข้าหอคืนแรก ทั้งๆ ที่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มันจะตกต้องเป็นของชนะ แต่กลับเป็นคืนแรกที่รู้สึกตื่นเต้นมากขนาดนี้ ยืนสำรวจร่างกายของตัวเองอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำอย่างไม่มั่นใจ หลายครั้งที่สงสัยว่าชนะหลงใหลในส่วนไหนของร่างกายไอ้เหมอ เพราะจับต้องก็ไม่นุ่มนิ่มเหมือนผิวกายผู้หญิง กล้ามแขนก็เป็นมัด อกก็แฟบแบน ผิวก็คล้ำแบ่งสีชัดระหว่างจุดที่โดนแดดประจำกับจุดที่อยู่ใต้ร่มผ้า มันทอดถอนหายใจ พยายามทำหน้าให้เซ็กซี่แต่ก็ทำได้แค่เผยอปากเหมือนคนเป็นสันนิบาต ดวงตาที่พยายามรี่ปรือก็เหมือนคนกำลังง่วงนอนแต่พยายามเบิกตาให้กว้าง เห็นเองก็แทบปล่อยก๊าก แล้วถ้าชนะเห็น...คนรูปหล่อของไอ้เหมอจะมีอารมณ์อยากปลุกปล้ำได้อย่างไร
แกร๊ก!
เสียงเปิดประตูดังแว่วมาให้ได้ยิน ไอ้เหมอที่พยายามทำหน้าทำตาให้เซ็กซี่ก็ถึงกับสะดุ้งเฮือก ชนะคงเข้ามาในห้องแล้ว คนรูปหล่อบอกไอ้เหมอที่ช่วยพี่เกมเก็บของล้างเรียบร้อยให้ขึ้นมารอบนห้องแล้วอาบน้ำรอ เพราะเขาจะอยู่คุยกับพ่อและลุงเออีกสักพัก ราวกับให้เวลาไอ้เหมอได้ทำความสะอาดร่างกายและเตรียมใจ แต่ไอ้เหมอคงต้องบอกจากใจจริงว่า...ไม่พร้อมเลยสักนิด อยากถูกกอดมากแค่ไหน แต่ก็ไม่มั่นใจเลย ไอ้เหมอคนสวยแสนเซ็กซี่คงเป็นได้แค่ภาพมโนเท่านั้น
ก๊อกๆๆๆ
“เหมอครับ อาบน้ำอยู่รึเปล่า” ประตูห้องน้ำถูกเคาะก่อนจะตามด้วยเสียงทุ้มนุ่มหูของชนะที่ทำเอาไอ้เหมอแทบเคลิ้ม
“อื้ม เหมอเสร็จแล้วล่ะ” ไอ้เหมอรีบบอก สวมเสื้อคลุมอาบน้ำแล้วเปิดประตู “คุยกับป๋าเสร็จแล้วเหรอ”
“ครับ” ชนะตอบพลางมองสำรวจไอ้เหมอด้วยสายตาระยับจนไอ้เกรียนหูแดง “พร้อมไหม”
“พะ...พร้อมอะไร” ไอ้เหมอแสร้งถาม ถูกชนะรวบตัวเข้าไปกอดแล้วไซ้จมูกลงบนซอกคอที่กรุ่นไปด้วยครีมอาบน้ำ “ฮื้อออ ตัวเองก็ไปอาบน้ำได้แล้ว ไม่ต้องมากอด”
ชนะหัวเราะกับท่าทีของไอ้เหมอ เพราะคราวนี้มันคงไม่ได้แสร้งเขิน แต่มันกำลังตกประหม่าและเขินมากจริงๆ “งั้น...เหมอรอผมที่เตียงนะครับ ผมขออาบน้ำก่อน”
“ไม่รอ เหมอจะนอนแล้ว”
“นอนก็ได้ เดี๋ยวผมปลุก”
“เหมอไม่ตื่นหรอก”
“ตามใจครับ” ชนะคลี่ยิ้ม หอมแก้มไอ้เหมอแล้วเดินสวนเข้าไปในห้องน้ำ ปล่อยทิ้งให้ไอ้เกรียนมันหูแดงหน้าแดง หัวใจเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้ มันรีบเดินไปที่เตียง ลังเลใจอยู่นานว่าจะเปลี่ยนเป็นชุดนอนหรือจะใส่เสื้อคลุมนี้ไว้ดี เพราะอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า...อาภรณ์ใดๆ ก็อาจจะไร้ประโยชน์
ไอ้เหมอเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ แต่ด้วยเพราะชนะอาบน้ำนานเกินกว่าเวลามาตรฐานที่ไอ้เหมออาบ มันจึงผล็อยหลับไปโดยไม่ตั้งใจ รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ผิวกายถูกลมหายใจอุ่นร้อนของใครบางคนเข้าปะทะ และคงจะเป็นใครบางคนที่ปลดเปลื้องเสื้อคลุมอาบน้ำจนร่างกายของไอ้เหมอเปลือยเปล่าท้าสายตาคนมองอยู่ ณ ขณะนี้
“อะ...อือ... นะ เดี๋ยวก่อน...” ไอ้เหมอท้วงเสียงแผ่ว พยายามผลักศีรษะของคนรูปหล่อที่กำลังวนเวียนอยู่ตรงช่วงอก ลิ้นร้อนก็กำลังฉกกัดเม็ดทับทิมสีเนื้อของไอ้เหมอจนแข็งเป็นไต “อื้อ...อ๊ะ นะ...เจ็บ”
เพราะเม็ดเล็กๆ ที่เป็นหนึ่งในจุดอ่อนไหวกำลังถูกดูดสลับกับกัดย้ำ ไอ้เหมอจึงได้แต่ส่งเสียงท้วง ในเมื่อผลักไสก็ไม่ได้ผล มันจึงโอบประคองศีรษะของชนะไว้แล้วแอ่นกายรับให้ริมฝีปากของคนรักได้สัมผัสถนัดยิ่งขึ้น
ไอ้เหมอบิดกาย ผิวกายแดงซ่านไม่ต่างจากใบหูและใบหน้า ตามจุดต่างๆ ถูกฟอนเฟ้นด้วยแรงจากมือใหญ่ของชนะ ท่อนกลางลำตัวก็แข็งขืนเพราะถูกกระตุ้น “นะขี้แกล้ง”
คนขี้แกล้งคลี่ยิ้ม มือก็สำรวจร่างกายของไอ้เหมอด้วยความโหยหา ยิ่งเห็นไอ้เหมอบิดกายด้วยความทรมานเพราะเสียวซ่านก็ยิ่งชอบใจ “นะ...เหมอจะไม่ไหวแล้ว”
ไอ้เหมอร้องครวญ มันถูกปรนเปรอด้วยมือและปาก ทั้งส่วนบนและส่วนล่างถูกคนรูปหล่อครอบครองจนทานทนแทบไม่ไหว ยิ่งถูกมือใหญ่เร่งเร้าที่ท่อนลำ ริมฝีปากร้อนก็ดูดดึงยอดอก ไอ้เหมอก็ยิ่งหอบหายใจหนัก ร้องครางแทบขาดใจก่อนที่มันจะปลดปล่อยน้ำสีข้นออกมาเต็มมือของคนรูปหล่อ ชนะคลี่ยิ้ม เฝ้ามองไอ้เหมอที่เบนสายตาหลบเมื่อเขายกมือที่อาบด้วยน้ำรักขึ้นมาตวัดลิ้นเพื่อชิมรส
“ข้นขนาดนี้...ไม่ทำเองบ้างเลยเหรอ”
“ใครจะลามกเหมือนนะ” ไอ้เหมอมองค้อน ก่อนมันจะถูกชนะจับพลิกตัวนอนคว่ำ แขนแกร่งโอบรั้งเอวของไอ้เหมอให้โก่งสะโพกขึ้น “นะ...จะทำอะไร”
ด้วยท่าที่น่าอาย ไอ้เหมอจึงได้แต่ดิ้นหนี แต่ชนะรั้งเอวของมันไว้แน่น ไอ้เหมอจึงได้แต่ซุกหน้าลงกับหมอน ก่อนมันจะร้องเสียงหลงเมื่อรู้สึกถึงลิ้นร้อนชื้นสัมผัสรอบช่องทางข้างหลัง ไอ้เหมอกระตุกเผลอขมิบช่องทางเมื่อถูกลิ้นของชนะเข้าสำรวจ คนรูปหล่อฟาดมือลงบนสะโพกของไอ้เหมอจนมันร้องครางเสียงหวาน อารมณ์ใคร่กลับมาลุกโชนอีกครั้ง
“อ๊ะ...อาาาา อา...นะ อูยยย...” ไอ้เหมอร้องครางสิ้นอาย มันรู้สึกดีเสียจนไม่อาจปกปิดความต้องการไว้ได้ สะโพกส่ายร่อนพลางขยับตามจังหวะที่ลิ้นและนิ้วแกร่งนั้นสอดเข้าสำรวจ ขมิบตอดรัดอย่างรุนแรงเมื่ออีกฝ่ายโดนจุดกระสัน มืออีกข้างของชนะก็เร่งเร้าท่อนลำของไอ้เหมอให้กลับมาแข็งสู้มืออีกครั้ง ทว่า...ครั้งนี้คนรูปหล่อไม่ปล่อยให้ไอ้เหมอไปถึงฝั่ง เพราะพอไอ้เหมอกำลังเหินขึ้นสู่ท้องฟ้า ชนะกลับหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วจับร่างไอ้เหมอลุกขึ้นนั่ง ไอ้เกรียนมันจึงมองด้วยความตัดพ้อ ไม่เข้าใจว่าทำไมชนะถึงใจร้ายแกล้งมันได้ขนาดนี้ แต่ยังไม่ทันจะได้ต่อว่า ชนะที่นอนราบลงไปกลับดึงให้ไอ้เหมอขึ้นคร่อม
“หันหน้าไปทางนั้น” คนรูปหล่อออกคำสั่ง แหวกสาบเสื้อคลุมออกให้ไอ้เหมอได้เห็นมังกรที่กำลังแข็งขืน “เล่นกับของของเหมอหน่อยนะครับ”
ไอ้เหมอพยักหน้าหลบตาเพราะอายอย่างหนัก มันพลิกตัวหันสะโพกไปทางใบหน้าของคนรูปหล่อแล้วเผชิญกับเจ้ามังกรยักษ์ที่รอให้เล่นด้วยแทน
“อ๊ะ! อือ...” ช่องทางร้อนถูกครอบครองด้วยริมฝีปากของชนะอีกครั้ง และคราวนี้ไอ้เหมอก็จำต้องเอาคืนบ้าง มันครอบครองริมฝีปากลงบนมังกรของชนะเช่นกัน ทั้งตวัดลิ้นไปตามรอยหยักบนส่วนหัวและลากลิ้นเลียไปตามความยาวจนได้ยินเสียงชนะครางอย่างพึงพอใจ ไอ้เหมอส่ายสะโพก หลับตาพริ้มเมื่อรู้สึกถึงความเย็นที่ช่องทาง ไม่รู้ว่าคนรูปหล่อกำลังชะโลมช่องทางของมันด้วยอะไรถึงได้รู้สึกลื่นและเย็นขนาดนี้ แต่มันก็เฉอะแฉะยามเมื่อถูกนิ้วทั้งสามขยับเข้าออกก็เกิดเสียงที่ทำให้ไอ้เหมอรู้สึกสั่นไหวไปทั้งใจ ทำกันมากี่ครั้งก็ไม่เคยรู้สึกอายเท่าครั้งนี้...หรือเพราะห่างจากคนรูปหล่อไปนาน ถึงได้รู้สึกว่าการร่วมรักกับชนะ...แปลกใหม่อย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
ไอ้เหมอหลับตาพริ้ม หยุดการปรนเปรอเพราะกำลังเสียวแทบขาดใจ มือของมันจับมังกรไว้ แต่กลับไม่ยอมขยับ ซบหน้าแนบชิดกับเจ้ามังกรอยู่อย่างนั้น จนชนะส่งเสียงท้วง แต่ไอ้เหมอมันเริ่มไม่มีสติเพราะถูกมัวเมาเสียแล้ว
“เสมอเด็กไม่ดี” ชนะพูดเสียงเข้มคาดโทษ จับตัวไอ้เหมอพลิกนอนหงายจนมันร้องเสียงหลงตกใจ “รอบนี้ผมขอไม่ใส่ถุงนะ”
“ง่า...ทำไมอ่ะ”
“ขอรอบเดียว” ชนะยืนยัน ไอ้เหมอมันจะคัดค้านยังไงไหว จึงได้แต่พยักหน้าแล้วขยับขาให้กว้างเพื่อให้ชนะแทรกกายเข้ามาได้ ยามที่ช่องทางรับของใหญ่โตเข้าไปทีเดียวจนมิดลำ ไอ้เหมอก็ทุบอกประท้วงเพราะมันจุกจนร้องแทบไม่ออก ความเจ็บนั้นไม่มีให้รู้สึกเพราะชนะเตรียมช่องทางให้อย่างดี
“ไอ้บ้า เหมอจะตายเอา” ชนะไม่สะทกสะท้านกับคำต่อว่าหรือแรงทุบ ยังคงคลี่ยิ้มแล้วซี๊ดปากให้ไอ้เหมอได้ยิน เสียงกระเส่าเพราะถูกช่องทางบีบรัดก็ทำให้ไอ้เหมอยิ่งอายหนัก
“ได้เลื่อนขั้นเป็นเมียแล้ว...สมใจไหมครับคุณนาย” ชนะถามล้อๆ แต่ถูกไอ้เหมอลงโทษด้วยการรัดแรงๆ จนหน้าหล่อเหลาเหยเก อยากขยับกระแทกแรงๆ เพื่อเอาคืนแต่ก็สงสารเพราะใบหน้าคนรักยังคงซีดเผือดเพราะแรงกระแทกเข้าไปจนมิดลำในครั้งแรก
“ไปขอกับพ่อหรือยังเถอะ”
“ขอนานแล้ว แต่พ่อยังไม่ให้ เขาบอกว่าเรียนจบแล้วมีตังค์เลี้ยงลูกเขาได้ค่อยมาว่ากัน”
“งั้นตอนนี้ก็ชิงสุกก่อนห่ามอ่ะ”
“เต็มใจให้เอาไหมล่ะ”
ไอ้เหมอร้องครวญในใจกับฝีปากของสุดที่รักที่นับวันจะชักแรงกล้า “ก็...เต็มใจ แต่แบบ...เบาๆ ได้ไหม สะโพกจะพัง”
“เหมอชอบแรงๆ ผมรู้”
“แล้วที่ชอบมันเพราะใคร ตัวเองรุนแรงอยู่เรื่อย”
ชนะไม่เถียง ก้มลงจูบพร้อมกับหอมแก้มไอ้เหมออย่างเอาใจ “รอบหน้าขอมัดได้ไหม”
“โอยยย หมอไม่รักษาไอ้โรคนี้ให้ด้วยเหรอเนี่ย” ไอ้เหมอแสร้งถาม แต่ชนะไม่ได้โกรธ กลับหัวเราะแล้วกระแทกใส่ไอ้เหมอเบาๆ จนตัวมันไหวไปตามแรง
“มันไม่ใช่อาการป่วยซะหน่อย มันเป็นเรื่องรสนิยมทางเพศ จะยอมไหม ไม่ยอมก็ไม่มัด” คนรูปหล่อเลิกคิ้วถาม ชั่งใจมองไอ้หัวเกรียนที่มองตอบกลับมาด้วยตาแป๋วๆ ของมัน
“ยอม!” ไอ้เหมอรีบบอก พร้อมกับยิ้มเขิน “เหมอก็ชอบที่ถูกมัดอ่ะ ตื่นเต้นดี ฮี่ๆ อ๊ะ...นะอย่าเพิ่งขยับแรงสิ อยู่แบบนี้ก่อน”
“จะทรมานผมเหรอ”
“อื้อ ไม่ยอมให้ทำอยู่ฝ่ายเดียวอ่ะ นะก็ต้องทรมานด้วย”
“ร้ายมาก”
“ไม่งั้นเอานะไม่อยู่หรอก อ่ะ...อูยย ลึกไปแล้ว”
รูปหน้าหล่อเหลาเริ่มแดงซ่าน สีหน้าเต็มไปด้วยแรงอารมณ์ เพราะยิ่งเข้าลึกก็ยิ่งรู้สึกดี ยิ่งเข้าลึกก็ยิ่งถูกโพรงร้อนตอดรัด “เหมอ...โคตรดีเลย”
“แล้วแบบนี้...อื้ออออ นะ...ดีมากกว่า...เดิม รึเปล่า” ท่อนขาของไอ้เหมอโอบรัดเอวของชนะให้อีกฝ่ายแนบชิดและเข้ามาลึกจนสุดความยาว ชนะกัดฟันจนกรามขึ้นเป็นสันนูน มองไอ้เหมอที่กำลังทรมานมังกรของเขาอย่างคาดโทษ
“อย่ามองแบบนี้ได้ไหม แค่หล่อเฉยๆ ก็จะละลายอยู่แล้ว เล่นมาหล่อใส่หน้าอย่างนี้อีก...เหมอจะทนไหวได้ยังไง”
“แต่ผมจะทนไม่ไหวแล้วคนดี ขอผมรักเหมอแรงๆ ได้ไหม”
“แรงเท่าไหร่อ่า”
“แรงสุดที่ผมทำได้”
“เหมอตายพอดี ฮี่ๆ โอ๊ะ! อูยย... จูบเหมอก่อน”
ชนะทำตามคำขอ มอบจูบที่แสนหวานให้ไอ้เหมอเพื่อแลกกับการได้รับอนุญาต ‘รัก’ และคงไม่ต้องบอกว่าหลังจากคำอนุญาต ไอ้เหมอจะหัวสั่นหัวคลอนไปตามแรงกระแทกแค่ไหน และริมฝีปากของมันจะร้องครวญครางมากเพียงใด รักที่ร้อนแรงของชนะจะยาวนานถึงเช้าไหม...ไอ้เหมอไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้มันกำลังจะสำลักความสุขตาย
********************************
เช้าของอีกวันไอ้เหมอถูกปลุกด้วยโคอาล่ารูปหล่อที่ปกติมักจะตื่นนอนทีหลังเสมอ แต่วันนี้พ่อเจ้าประคุณตื่นแต่เช้า ทั้งยังใจดีพาไอ้เหมอไปอาบน้ำ แถมยังแต่งตัวให้อีกด้วย เพราะไอ้เหมอที่ถูกสูบพลังวิญญาณจากอสรพิษร้ายที่รัดร่างของมันตั้งแต่กลางดึกไปจนเกือบรุ่งสางนั้นไม่มีแรงต่อกรกับกิจวัตรประจำวันใดๆ แต่ชนะกลับเปล่งประกายจนไอ้เหมออดหมั่นไส้ไม่ได้
คนบ้าอะไร บางทีก็เป็นโคอาล่านอนขี้เซา บางทีก็เป็นงูรัดร่างไอ้เหมอ มาคราวนี้เป็นคนรูปหล่อออร่าวิ้งซะจนแสบตา
“ครีมอะไรเยอะแยะ ใช้ขนาดนี้แล้วไม่ดีขึ้น ผมว่าไปเผาคลินิกทิ้งเถอะ” บางทีก็ปากร้ายอีกด้วย
ไอ้เหมอแยกเขี้ยวใส่ “ก็เพิ่งใช้มาแค่สัปดาห์เดียว มันจะไปเห็นผลรวดเร็วได้ยังไง ทาๆ ไป ไม่ต้องบ่น”
ชนะทำหน้าเซ็งใส่ไอ้เหมอ แต่นิ้วเรียวสวยก็ปาดครีมที่ไอ้เหมอซื้อมาจากคอร์สรักษาผิวของคลินิกเสริมความงาม มีทั้งเซรั่มบำรุงผิวหน้า ครีมกันแดด ครีมลบริ้วรอย และอีกสารพัดครีมที่คุณหมอแนะนำเลยว่าถ้าหากอยากกลับไปขาวผุดผ่องยองใยเช่นตอนเด็ก ไอ้เหมอต้องซื้อทั้งหมดนั้น และในใจมันคิดว่าคงซื้อผลิตภัณฑ์ทุกตัวที่มีอยู่ในคลินิกมาแล้วเป็นแน่ เพราะแบบนี้ เป้ใบเดียวที่ไอ้เหมอสะพายมาต่างแดนจึงมีเสื้อผ้าน้อยชิ้น เพราะกระเป๋าเครื่องประทินผิวนั้นกินเนื้อที่ไปกว่าครึ่ง วันนี้ไอ้เหมอจึงต้องแต่งตัวเรียบง่ายเพราะไม่มีเสื้อผ้าให้เลือกมากนัก มันใส่เสื้อยืดลายโคนันที่ไอ้กวิ้นซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อหลายปีก่อน มาเที่ยวต่างประเทศทั้งทีจึงขุดเอาของขวัญเพื่อนรักมาใส่ กับกางเกงยีนที่พี่สมัยซื้อให้ที่ไอ้เหมอใส่ข้ามปีข้ามชาติก็ยังไม่มีฤกษ์ซักเสียที
“นะ ทาเบาๆ ดิ หน้าคนนะไม่ใช่พื้นห้องน้ำ ขัดอยู่ได้” ไอ้เหมอเริ่มบ่นอีกครั้ง ชนะก็ยักคิ้วกวนมันจนน่าเตะ
“ก็กลัวครีมมันไม่ซึมเข้าผิว”
“จะว่าเหมอหน้าด้านเหรอ”
“อ้าว ทำไมเพิ่งรู้”
“ไอ้ชะน้าาาาา!!”
“ฮ่าๆๆ ผมล้อเล่น เหมออย่าโกรธเลย เดี๋ยวลูกในท้องก็ไม่ปกติหรอก”
“ลูกในท้องอะไรเล่า! เหมอไม่ได้ท้อง”
“แล้วนี่อ่ะ” ชนะบีบพุงไอ้เหมอที่รีบนั่งหลังตรงทันที
“มันไม่ใช่พุงนะทูนหัว ปกติแม้คนจะมีซิคแพ็คเวลานั่งหลังงอก็มีทั้งนั้นอ่ะ” ไอ้เหมอรีบแก้ตัว “เอ...แต่อาจจะท้องแล้วก็ได้นะ เพราะเมื่อคืนคนแถวนี้ไม่ใส่ถุงแล้วดันปล่อยในอีก”
“ท้องไม่ได้หรอก ผมเป็นหมัน”
ไอ้เหมอทำหน้าเหวอ แสร้งทำเชื่อจริงจังจนชนะดีดหน้าผากเข้าให้ “ไม่ต้องเล่นใหญ่ รู้ว่าไม่เชื่อ”
“ฮี่ๆ เป็นก็ดีอ่ะ จะได้ไม่เสี่ยงทำใครท้อง เผื่อมีผู้หญิงให้ท่าแล้วพลาดไปกับเขางี้”
“จะทะเลาะไหม เดี๋ยวเตรียมหาแส้กับกุญแจมือก่อน”
“อุ้ยๆ ขอโทษจ่ะที่รัก อย่าหงุดหงิดเลยนะ” ไอ้เหมอกอดคอชนะอย่างเอาใจ คนรูปหล่อจากที่หน้าบึ้งจึงคลี่ยิ้ม “แล้ววันนี้จะพาเมียคนสวยไปไหนอ่ะ”
ชนะอดหัวเราะไม่ได้จริงๆ กับคำพูดของไอ้เหมอจนโดนมันมองค้อน “เอ้า ให้วันหนึ่ง สวยก็สวย”
“พูดขนาดนี้บอกว่าขี้เหร่ยังรู้สึกดีกว่า”
ไอ้เหมอย่นจมูกใส่ ชนะจึงต้องหอมแก้มมันเป็นการขอโทษ หอมครั้งแรกไม่หาย ก็พรมริมฝีปากย้ำๆ อยู่อย่างนั้นจนไอ้เหมอหัวเราะคิกคัก “แล้วนะจะพาไปไหนอ่ะ”
“ผมจะพาเหมอ...ไปเจอคนๆ หนึ่ง”
“ใครเหรอ”
ชนะเงียบไปเพียงครู่ ทอดมองไอ้เหมอด้วยสายตาอ่อนโยนพลางจับมือมันไว้ “ก่อนไป...ผมจะต้องบอกให้เหมอได้รู้จักเขาก่อน เพราะเขาคงแนะนำตัวกับเหมอไม่ได้อีกแล้ว”
แค่เพียงเท่านี้...ไอ้เหมอก็รู้แล้วว่าชนะจะพามันไปที่ไหน ใบหน้าเกรียนๆ ของไอ้เหมอขรึมลง แต่มันก็ยังจับมือของชนะไว้แน่น “พร้อมจะเล่าแล้วเหรอ”
“อืม” ชนะรับคำเสียงเบา พร้อมกับตบที่หน้าขาตัวเอง “เหมอมานั่งตรงนี้ได้ไหม”
ไอ้เหมอพยักหน้า ยอมนั่งลงบนตักของชนะเพื่อให้อีกฝ่ายกอดตัวมันไว้ “วันนี้ผมจะบอกเหมอในทุกๆ เรื่องที่ผมไม่เคยบอกเกี่ยวกับตัวผม ถ้าเหมอรับไม่ได้...เหมอบอกผมมาตรงๆ ได้เลย”
“อืม”
“ผมเคยติดยา” คำบอกเล่าของชนะมาพร้อมกับแววตาสั่นไหว แต่ไอ้เหมอบีบมือของชนะแล้วจับไว้แน่น “ผมใช้มันตอนอยู่ไฮสกูล ผมจะไม่โทษคนที่ทำให้ผมใช้มัน หรือคนที่หยิบยื่นมันให้กับผม แต่ผมคงต้องโทษความอ่อนแอของผมเอง เหมอรู้ไหมว่าตอนนั้น...ชีวิตของผมเละเทะมาก จนป๋าต้องยื่นคำขาดให้ผมกลับไทย และอย่างที่เหมอเห็น...ผมจะต้องมีคนตามคุมตลอด พี่จินเป็นเหมือนผู้คุมที่ตามผมไปทุกที่ ผมไม่มีอิสระเลย”
ไอ้เหมอเพิ่งรู้เหตุผล ว่าทำไมชนะถึงต้องมีคนขับรถรับส่งทั้งๆ ที่ก็โตพอจะเข้ามหาวิทยาลัยได้ เพราะไอ้เหมอไม่รู้ คิดแค่ว่าคงเป็นเรื่องปกติของพวกทายาทนักธุรกิจใหญ่ที่ต้องมีบอดี้การ์ด ประกอบกับแฝดน้องของชนะเป็นคนดังระดับเอเชียแล้วไอ้เหมอจึงไม่เคยคิดสงสัยอะไรเลย พอมารู้เหตุผล จึงได้แต่สงสารคนรักจับใจ มันกอดชนะเพื่อปลอบโยน
“แต่ตอนนี้โอเคแล้วใช่ไหม... นะเป็นอิสระแล้วใช่รึเปล่า”
ชนะพยักหน้า มองไอ้เหมอด้วยสายตาลังเล “เหมอรับได้ไหม ผม...ไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่เหมอคิดเลย มีแต่รอยด่างพร้อยในชีวิต”
ไอ้เหมอยิ้มกว้าง มองชนะด้วยสายตาจริงจัง “ทำไมเหมอจะรับไม่ได้ เพราะชนะตอนนี้ ชนะคนปัจจุบัน คือคนที่ดีที่สุดสำหรับเหมอ”
“เสมอ” ชนะกอดตัวไอ้เหมอแน่นจนมันต้องแตะแขนท้วงเพราะแน่นจนหายใจแทบไม่ออก “ขอบคุณนะครับ”
“ไม่เห็นต้องขอบคุณเลย นะไม่ได้อยากลองมันเสียหน่อย แค่มีคนชักจูงให้ทำผิด แล้วเหมอถามได้ไหม...ใครเป็นคนหายามาให้”
ชนะไม่ตอบในทันที เขานิ่งเงียบ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “คนที่ให้กำเนิดผม...เธอมาเยี่ยมผมทุกๆ สามเดือนตั้งแต่ที่ผมมาเรียนอเมริกา เธอบอกว่าเป็นยาที่จะทำให้ป๋ามาเยี่ยมผมบ้าง แต่ผมไม่โทษเธอหรอก ผมรู้ดีว่ามันคืออะไร แต่ก็ยังอ่อนแอ”
ไอ้เหมอนึกภาพไม่ออก...ว่าแม่แท้ๆ ของชนะเป็นคนแบบไหน แต่ไอ้เหมอเกลียดไปเรียบร้อยแล้ว แม่สามีของมันมีเพียงคนเดียวคือขุ่นแม่เพี้ยน เคยคิดว่าอยากจะเจอแม่ผู้ให้กำเนิดชนะสักครั้ง แต่ตอนนี้ไอ้เหมอไม่อยากจะเจอเลยสักนิด
“นะไม่ได้อ่อนแอ...นะเข้มแข็งมากแล้วที่อยู่มาจนถึงทุกวันนี้ได้ทั้งๆ ที่มีเรื่องให้ทุกข์ใจมากขนาดที่เหมอก็ยังนึกไม่ออกว่านะผ่านมันมาได้ยังไง เหมอต่างหากที่ต้องขอบคุณที่นะยังอยู่ตรงนี้ เพราะงั้น...อย่าโทษความอ่อนแอของตัวเองเลย”
“อืม”
ไอ้เหมอยิ้มกว้าง จูบหน้าผากลาดสวยของชนะอย่างอ่อนโยน “แล้ว...คุณรันเธอจากไปยังไง”
ชนะหลับตา ซุกหน้าเข้าหาอกกว้างของไอ้เหมอ “ผมทำให้เธอตายเองเหมอ”
คำตอบของชนะทำให้ไอ้เหมอได้เพียงยกมือขึ้นลูบหลังอีกฝ่าย “ก่อนกลับไทย ป๋ารู้ว่าผมติดยา... ผมทะเลาะกับป๋ารุนแรง ตอนนั้นผมคิดแค่ว่าถ้าผมตายคงจะสมใจป๋า ผมบอกกับรันว่าผมไม่อยากอยู่แล้ว ผมบอกลา...แต่เธอกลับจะไปกับผมด้วย เรา...ฆ่าตัวตายด้วยกัน แต่ผมกลับรอดมาได้ โดยที่รันจากไปเพียงคนเดียว ทั้งๆ ที่ผมสัญญาว่าจะไปกับเธอ”
ไอ้เหมอพูดแทบไม่ออก มันไม่ได้คิดว่า...เรื่องราวที่ชนะเจอจะเลวร้ายถึงเพียงนี้ ไอ้เหมอลูบศีรษะของคนรักอย่างแผ่วเบา “ไม่ต้องเล่าต่อก็ได้...แค่นี้ก็พอแล้ว เหมอเข้าใจแล้วว่าทำไมนะถึงลืมคุณรันไม่ได้ ไม่ต้องบอกเหมอแล้วนะ”
ไอ้เหมอไม่อยากให้ชนะต้องนึกถึงเรื่องเลวร้ายอีก... มันนึกเสียใจที่เคยโกรธ เคยไม่เข้าใจ แต่พอมารู้ความจริงแบบนี้...ก็ทำเอาคิดอะไรแทบไม่ออก มันไม่รู้จะปลอบโยนชนะอย่างไรดี สงสารจับใจแต่คิดหาคำพูดดีๆ ไม่ได้สักคำ
“นะจ๋า แล้วคุณรันเธอเป็นคนแบบไหน”
“ก็...เป็นคนเงียบๆ คงเพราะเธอพูดไม่ได้ ทั้งๆ ที่อาจจะมีเรื่องที่อยากจะพูดเยอะแยะ เวลาอยู่กับรัน เธอจะดูแลผมเป็นอย่างดี...เป็นเหมือนพี่สาวคนหนึ่ง ผมไม่ค่อยได้คุยกับเธอเท่าไหร่ เราจะอยู่ด้วยกันเงียบๆ ผมทำในสิ่งที่ผมชอบ เธอก็ทำในสิ่งที่เธอชอบ ที่ข้างๆ เธอในตอนนั้นทำให้ผมรู้สึกสบายใจ” ชนะบอกเล่าด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่ไอ้เหมอก็ได้ยินอย่างชัดเจน “บอกไปเหมอก็อาจจะไม่เชื่อ...ผมไม่เคยมีเซ็กส์กับเธอเลย แม้จะคิดว่าคบกันแล้ว และผมในตอนนั้นก็รักเธอมาก แต่ผมกลับไม่รู้ว่าความรักของผมมันเป็นแบบไหน รันถูกพ่อของเธอข่มขืนมาตั้งแต่เด็ก นั่นอาจจะเป็นเหตุผลที่ผมไม่กล้าแตะต้องตัวเธอก็ไม่ได้ ไม่ใช่ว่าผมรังเกียจ แต่รันไม่พร้อมสำหรับเรื่องนี้”
“พ่อแท้ๆ น่ะเหรอ”
“ใช่ พ่อที่แต่งงานกับคนให้กำเนิดผม เป็นเหมือนคู่ที่เลวร้ายที่โคจรมาเจอกันเลย ผมพูดแบบนี้บาปไหมนะ”
“ไม่บาปอ่ะ เชื่อเหมอเถอะ” คำพูดของไอ้เหมอทำให้ชนะหัวเราะ
“จริงๆ เลยเสมอเอ้ย”
“ฮี่ๆ แต่คุณรันน่าสงสารเนอะ นี่ถ้าเธอพูดได้ เธอคงด่านะไฟแลบแน่อ่ะ”
“อ้าว...ด่าผมทำไม”
“เพราะนะโง่อ่ะ ไม่เข้าใจอะไรเลย คุณรันเธออาจจะอยากให้นะกอดเธอบ้างก็ได้”
“พูดเหมือนไม่หึง”
“ก็หึง แต่เหมอว่าเธอคงเป็นคนดีมาก เธออาจจะรักนะทีหลังเหมอ แต่เธอก็ดูแลนะเป็นอย่างดีมาตลอดไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องลืมเธอก็ได้ เพราะคงไม่มีใครอยากถูกลืมหรอก จดจำเธอไว้ในความทรงจำ แล้วให้เหมอเป็นปัจจุบันของนะก็พอ”
“เหมอจะเป็นอนาคตของผมด้วย”
“จ้า อนาคตจะได้เป็นคุณนาย เพราะสามีรวย ฮี่ๆ”
“ป๋าบอกว่าถ้าเหมอยังติ๊งต๊องแบบนี้ ผมอาจจะล้มละลายเข้าสักวัน”
“ขุ่นพ่อปากเสียมาก”
“อย่าว่าป๋าสิครับ พ่อสามีนะ”
“โอเค ไม่ว่าก็ได้ งั้นปะ ไปหาคุณรันกัน เหมอมีอะไรจะพูดกับเธอสักหน่อย”
“อืม”
ชนะจูงมือไอ้เหมอออกจากห้อง ลงชั้นล่างก็พบว่าพ่อกำลังนั่งคุยงานกับลุงเอและลุงเกม จึงบอกพวกผู้ใหญ่ว่าขอตัวไปข้างนอก ชนะขับรถพาไอ้เหมอมาที่สุสาน เนินหญ้าเล็กๆ ที่ฝังร่างของรันไว้ มีป้ายหินอ่อนสลักชื่อบ่งบอกว่าใครคือผู้ที่ล่วงลับ
ไอ้เหมอมาพร้อมดอกกุหลาบดอกสวยในมือ มันวางไว้หน้าป้านหินอ่อนแล้วคลี่ยิ้มอ่อนโยน
‘ในที่สุดผมก็ได้มีโอกาสมาเจอคุณเสียที ผมไม่เคยเห็นรูปของคุณ แต่คิดว่าคงไม่ต่างจากคุณรินแฝดน้อง คุณรันครับ ผมอาจจะไม่ได้เห็นด้วยตา แต่ผมรับรู้ผ่านจากชนะว่าคุณดูแลเขาเป็นอย่างดีมาตลอด วันนี้ผมจึงมาขอบคุณ ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างชนะในวันที่ผมยังอยู่อีกซีกโลก ยังไม่ได้เป็นที่รู้จักของชนะ และยังไม่ได้ครอบครองหัวใจของเขา ถ้าไม่มีคุณ ในตอนนั้นชนะคงเตลิดไปไกลกว่าที่เป็น...เพราะมีคุณในตอนนั้นเขาจึงมีที่ที่เขาสามารถอยู่ได้อย่างสบายใจ ผมจึงขอบคุณที่ทำให้เขาอยู่มาจนเจอกับผม ให้ผมได้รัก ได้ดูแลเขา ผมมั่นใจว่าผมจะทำได้ดีไม่แพ้คุณ เพราะฉะนั้นคุณรันครับ หลับให้สบายนะ ไม่ต้องห่วงอะไรแล้ว สักวัน...เมื่อถึงเวลาที่สมควร ผมจะพาชนะไปเจอคุณแน่นอน ผมจะไม่ปล่อยมือจากเขาไปชั่วชีวิต’สายลมเย็นพัดผ่าน ไอ้เหมอคลี่ยิ้มเพราะราวกับอีกฝ่ายได้รับรู้กับคำพูดในใจของมัน ชนะยืนอยู่ข้างๆ ยื่นมือมาให้ไอ้เหมอจับไว้
“กลับกันเถอะ” ชนะบอกเบาๆ ไอ้เหมอพยักหน้า ทอดมองป้ายหินอ่อนเป็นครั้งสุดท้ายแล้วพากันเดินจากมา
“พูดอะไรกับรันบ้าง”
“ไม่บอกหรอก ลูกผู้หญิงเขาคุยกัน”
“นี่ผู้หญิงเหรอ โอยยยย อย่าคิดทำนมเชียวนะ” ชนะโดนไอ้เหมอหยิก แต่ก็ยังไม่วายยียวน
“เรียนจบจะทำเลย ใครห้ามก็ไม่สน”
“ขอร้องเถอะ แค่นี้ป๋าก็คิดว่าเหมอไม่เต็มจะแย่อยู่แล้ว”
“ขุ่นพ่อคิดมากไปเองอ่ะ ขุ่นแม่เพี้ยนยิ่งกว่าเหมออีก”
“เพราะป๋ากลัวเหมอจะเหมือนเพี้ยนไง ป๋าเขาห่วงนะ”
“เหมือนขุ่นแม่ไม่ดีตรงไหน”
“นี่ยังไม่รู้อีกเหรอ”
“เหมอจะฟ้องขุ่นแม่!”
“เด็กขี้ฟ้องเอ้ย” ชนะผลักหัวไอ้เหมอ คราวนี้หยอกล้อกันสบายใจยิ่งกว่าครั้งไหนๆ เพราะในใจของชนะนั้น...ปลอดโปร่งเสียยิ่งกว่าท้องฟ้าที่สว่างจ้ายามนี้เสียอีก
“นะไม่อยากจับนมใหญ่ๆ จริงเหรอ” ไอ้เหมอแสร้งถาม ชนะจึงตอบกลับทันควัน
“อือ ไม่อยาก”
“เวลาใส่ชุดเจ้าสาวคงสวยนะ มีหน้าอกให้ชุดเกาะ”
“ไม่ต้องใส่ เจ้าสาวของผมไม่ต้องใส่เสื้อผ้าหรอก”
“บ้า แขกเหรื่อคงได้ตกใจกันพอดี”
“ตกใจเพราะหนอนของเหมอเหรอ”
“หู้ยยย นอนหรือท่อนซุง ให้คิดอีกที”
ชนะหัวเราะกับคำพูดเกรียนๆ ของไอ้เหมอ ก่อนจะรวบมือมันมากุมไว้แล้วบอกอย่างหนักแน่น “ผมกลับไทยตอนสิ้นปี...เราไปพรีเวดดิ้งกันที่เชียงใหม่นะ”
“ห้ะ? ขอแต่งงานเหรอ”
“ยังสิ แค่ไปลองสถานที่”
ไอ้เหมอหูแดงก่ำ พลางใจเต้นแรง “กะ...ก็ได้นะ เดี๋ยวเหมอเช็คตารางอีกทีว่าว่างไหม”
“คิวทองหรือไง”
“มากสิ เรียนนายร้อยนะ ไม่ได้เรียนอนุบาลหมีน้อย จะได้วิ่งเล่นตอนเช้าแล้วตอนบ่ายก็นอนหลับ ตอนเย็นตื่นมาปะแป้งเตรียมรอผู้ปกครองมารับอ่ะ”
“พูดซะเห็นภาพ”
“คราวนี้ต้องพาไอ้กวิ้นไปด้วย มันอยากเป็นเพื่อนเจ้าสาว”
ชนะหัวเราะ นึกหน้าไอ้นกเอ๋อที่ดีดดิ้นถ้าไม่พามันไปด้วยออก “โอเค ขาดไอ้กวิ้นไม่ได้สิเนอะ”
“อือ” ไอ้เหมอพยักหน้า เกาะหน้าต่างมองวิวข้างทางเหมือนลูกหมา “นะๆ เหมออยากไปเที่ยวอ่ะ”
“เหมออยากไปไหน”
“เหมอสัญญากับพวกไอ้ชายไว้ว่าจะเก็บทรายที่ LA ใส่ขวดไปให้พวกมัน”
“เอาจริงดิ” ชนะถามอย่างไม่อยากเชื่อ แต่เห็นหน้าไอ้เหมอแล้ว...ก็พบว่ามันคงจะทำจริงๆ
“น้ำทะเลด้วยอ่ะ ไม่รู้จะเค็มสู้ทะเลที่ไทยได้ไหม ต้องเอาไปให้ไอ้ชายลองชิม”
“ไอ้ชายคงได้แอดมิทโรงบาลก็คราวนี้แหละ น้ำทะเลสกปรกจะตาย”
“ไม่เป็นไรหรอก ไอ้ชายมันถึก โหยยยยย ฝรั่งคนนั้นโคตรหล่ออ่ะ หูยย ดูกรุบกรอบ”
ชนะยื่นมือไปตบหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอซะหน้ามันแนบติดกระจก หน้าผากโขกดังโป๊ก
“ให้มันน้อยๆ หน่อย ผัวนั่งอยู่ทั้งคน”
“เขาแกล้งตัวเองหรอก จะมีใครหล่อสู้พ่อทูนหัวของเขาได้” ไอ้เหมอลูบหัวตัวเองป้อยๆ “นะจ๋าอย่าหน้าบึ้งดิ รู้หรอกว่าหึงเพราะเมียสวย”
คราวนี้ชนะหลุดหัวเราะทันที กลายเป็นไอ้เหมอหน้าบึ้งแทน “พูดว่าสวยทีไรเป็นต้องหัวเราะ ทำไมห้ะ! มันไม่จริงตรงไหน”
“ยังจะถามอีกเหรอ”
“ชะน้าาาาาา!!”
ไอ้เหมอแยกเขี้ยวทำท่าเข้ากัด แต่ชนะชี้หน้ามันให้มันนั่งนิ่งๆ ไอ้เกรียนมันจึงได้แต่ส่งเสียงขู่ไปตลอดทาง
ถ้าเหมอรวยจะสวยให้ดู รับรองเลิศหรูอย่างนางสาวไทย!!!...........................................TBC...............................................
เอาที่เหมอสบายใจ จะสวย จะทำนมให้ใหญ่ยังไง เต็มที่นะแกรรรรรรรรรรรรรรร!! คาดว่าอีกสองตอนหรือสาม จะปิดกล้องแล้ววววววว ยินดีต้อนรับคนที่เพิ่งหาเราเจอ และคนที่อยู่ด้วยกันมาช้านานนั้น...เป็นเบาหวานกันหมดรึยังง เราไม่มีค่ายาให้นะะะ
ปล. นิยายเรื่องนี้จะไม่ใสเพื่อเยาวชนแล้วล่ะ ผิดจุดประสงค์เราาา อร้ายยย
หัวข้อ: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 45 24/01/2559 Page. 87 (The end) (อ่าน 689427 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก