“อะแฮ่ม ขอขัดบรรยากาศ ร้องรำทำเพลงกันสักหน่อยนะพวกมึง ไว้คืนนี้ไปจัดเต็มกันในเต็นท์เอาเอง แต่ตอนนี้มาสนุกกันก่อนเว้ย” ไอ้ชายเรียนขออนุญาตไอ้เสือที่แยกเขี้ยวใส่ แต่สุดท้ายมันก็ตามใจเพื่อนๆ หาขวดเปล่ามาทำหน้าที่ตีกลองตามตำแหน่งในวงของมัน
ไอ้สี่หนุ่ม F4 แห่งกองร้อยนอกจากจะมีกิจกรรมชมรมส่วนตัวของแต่ละคนแล้ว พวกมันยังรวมตัวกันฟอร์มวงขึ้นมาอีกด้วย ไอ้เหมอที่อยู่ชมรมยูโดและอะกิโดรับหน้าที่มือกลอง ไอ้ปิ๊กอยู่ชมรมมวยไทยและมวยไทยสากลรับหน้าที่เล่นเบส ไอ้ชายชมรมคอมพิวเตอร์รับหน้าที่มือคีย์บอร์ด ส่วนไอ้เชษฐ์ชมรมดาบสากลรับหน้าที่ร้องนำและเล่นกีตาร์ วงของพวกมันมีชื่อเชยๆ ว่า ‘F4’ มีโอกาสได้ขึ้นแสดงก็บ่อยครั้ง แต่ช่วงหลังห่างหายเพราะแต่ละคนยุ่งกับชมรมของตัวเอง นานๆ ทีจะนึกครึ้มใจนัดกันไปซ้อมเพลงใหม่ๆ สักครั้ง
“กูขอมาลีฮวนน่าสักเพลง” ไอ้เชษฐ์ติ่งมาลีฮวนน่าส่งกีตาร์ที่รับมาจากไอ้กวิ้นให้ไอ้ปิ๊กเป็นคนบรรเลงทำนอง และเพลงที่ไอ้เชษฐ์มันร้องอยู่เป็นประจำไม่ว่าจะไปงานรื่นเริงไหนๆ ก็คือ ‘สหายสุรา’
ไอ้เหมอเคาะขวดตามจังหวะ ปากร้องเพลงไปกับพวกเพื่อนๆ ของมัน รอยยิ้มเต็มหน้าจนคนรูปหล่อข้างกายพลอยมีความสุขไปกับมันด้วย
“เพื่อนกินหาง่ายแต่เพื่อนถูกใจนานๆ เจอ อย่าเกรงใจโถไอ้เกลอ น้ำมีดีกรีซื่อสัตย์ต่อเรา ดื่มน้ำอำพันดื่มฝันอัมพร อ้อนลมชมดาว เอื้อมเด็ดบางดวงร่วมเร้า มาเล้ามาโลมสมใจทุกคืน”ไอ้เหมอจ้องคนที่มันอยากเล้าโลมยิ่งกว่าสุราแล้วก็ได้รับสายตาหวานเชื่อมมองตอบกลับมาเช่นกัน ไอ้เหมอจึงเบือนสายตาหลบด้วยความมีจริต นั่นทำให้ชนะช้อนคางของมันขึ้นมาเพื่อให้มองสบสายตาสื่อความต้องการในตัวไอ้เหมอที่มีเต็มแน่นอยู่ในอก
“แดดร่มลมแผ่ว มานั่งชนแก้วริมคลอง ไม่มีบรั่นดีสีทอง ก็มีบรั่นดอง ชุ่มใจ นักร้องดนตรี กีตาร์ช้อนชามจะนำเราไป สุขาวดีรำไร เลี้ยงดวงฤทัย สหายสุราาาาาาาา”ไอ้เชษฐ์ปิดฉากเพลงรีเควสของมันอย่างงดงาม ใบหน้าของแต่ละคนเปื้อนยิ้มก่อนจะยกแก้วขึ้นชนแล้วร่วมเฮฮาไปด้วยกัน
“จัดงานให้ขนาดนี้แล้ว อย่าเลิกกันเชียวนะพวกมึง จำไว้นะเว้ยว่าวันนี้มีความสุขมากแค่ไหน วันที่เจอเรื่องร้ายๆ จะได้เข้มแข็ง ...จะได้ไม่ลืมว่าเคยมีวันที่พวกมึงมีความสุขมากอย่างนี้ ไอ้เหมอ กูดีใจที่เห็นมึงมีความสุขว่ะ คอนเกร้ททททอะไรชั่นๆ สักอย่างเถอะ กูไม่มีแฟนเป็นเด็กมนุษย์อิ้งแล้ว กูมันโง่ภาษาอังกฤษ เขาบอกไอเลิฟยู แต่กูบอกได้แค่ข้ารักเอ็ง จัดเพลงข้ามันลูกทุ่งให้กูสักเพลงไอ้เชษฐ์” ไอ้ชายคงเริ่มกรึ่ม เพราะน้อยครั้งนักที่คนขี้บ่นอย่างมันจะพูดอะไรซึ้งๆ กับไอ้เหมอเพื่อนซี้ ก่อนมันจะดราม่าชีวิตรักของมันให้ไอ้กวิ้นที่นั่งข้างๆ ตบไหล่ปลอบใจ
“สรุปน้องหมอนทิ้งมึงแน่แล้วใช่ไหมวะ” ไอ้เหมอถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง “ไม่เป็นไรนะเว้ยมึง เดี๋ยวกูยกไอ้กวิ้นให้”
“กูไม่สืบพันธุ์กับนก!!!” ไอ้ชายตอบทันควัน
“กูก็ไม่เอาไอ้ควายเผือกนี่! หน้าแม่งเหมือนไอ้เกนตะที่ชอบข้าวหน้าปลาไหล ไอ้แสรดดด” ไอ้กวิ้นมันยอมเสียที่ไหน โต้กลับพร้อมด้วยสีหน้ารังเกียจ
“เฮ้ยๆๆ ไม่เอา อย่าตีกันดิวะ” ไอ้ปิ๊กทั้งห้ามทั้งหัวเราะเพราะไอ้กวิ้นกับไอ้ชายเริ่มทึ้งหัวกัน จากที่ปลอบกันอยู่ดีๆ ดันตีหัวกันเสียอย่างนั้น “มานี่มา กูก็โสด 3p กันดีกว่าพวกมึง ยังไงคืนนี้ก็ต้องนอนเต็นท์เดียวกัน”
“ไอ้เหี้ยปิ๊กกกกกก” ไอ้กวิ้นประสานเสียงกับไอ้ชายตะโกนใส่หูไอ้ปิ๊กจนไอ้หนุ่มใต้อารมณ์ดีแทบสลบ
ไอ้เหมอมองเพื่อนๆ ของมันแล้วส่ายหน้าระอา ไม่รู้ว่าคนแสนเท่เพอร์เฟ็คอย่างมันมาคบกับพวกไม่เต็มแบบนี้ได้อย่างไร หันมองคนรูปหล่อข้างกายก็เห็นเอาแต่หัวเราะ ชนแก้วกับไอ้เชษฐ์ไม่หยุดอีก ไอ้เหมออยากบอกให้พอ เพราะถ้าไม่ใช่เบียร์แล้วชนะโคตรคออ่อน กลัวว่าคืนนี้พ่อดาวประจำใจจะสลบเหมือดไปเสียก่อนได้พาไอ้เหมอขึ้นสวรรค์
“พอแล้วน่า หลายแก้วแล้วนะ” ไอ้เหมอเตือน ยื้อแก้วออกจากมือของคนรูปหล่อแล้วมันเอามาดื่มเอง ก่อนจะหันไปหาไอ้เชษฐ์ตาขวาง “มึงชงโคตรเข้มเลยไอ้เหี้ย จะมอมนะรึไงวะ”
“อ้าว ปกติพวกเราก็กินแบบนี้นี่หว่า” ไอ้เชษฐ์ตอบยิ้มๆ “แต่มึงไม่ต้องห่วงหรอก แก้วอื่นไม่เข้มเท่าแก้วที่มึงแดก เพราะแก้วนั้นตั้งใจให้มึงแย่ง ฮ่าๆๆ”
“ไอ้ห่า เจ้าเล่ห์นัก” ไอ้เหมอว่าแล้วมองค้อนคนข้างตัวมันด้วย “จะมอมเหมอรึไง”
“ยอมไหมล่ะ”
ไอ้เหมอหอมแก้มยืนยันคำตอบ ก่อนจะเอียงหัวซบไหล่ของคนรูปหล่อ “ห้ามเมานะคืนนี้ คืนเข้าหอ เจ้าบ่าวห้ามสลบไปก่อน”
“รู้แล้วครับ”
เวลาล่วงเลยจนถึงตีหนึ่ง เสียงเพลงจากกีตาร์ก็เงียบลง คงเหลือไว้เพียงเสียงพูดคุยกันเบาๆ เพราะเกรงใจเพื่อนข้างบ้าน ไอ้กวิ้นเจ้าของสถานที่สลบไปพร้อมกับไอ้ชายแล้ว อย่างที่รู้ๆ กันว่าไอ้นกบินไม่ได้มันคออ่อนแต่ชอบสุดซอยกับคนอื่นบ่อยๆ มันจึงเมาเละก่อนใครทุกครั้ง ส่วนไอ้ชายเพราะดราม่าชีวิตรักอย่างหนักจึงยกเอายกเอาไม่สนใจใคร แล้วมันก็ร่วงตามไอ้กวิ้นไปอีกคน ลำบากไอ้ปิ๊กต้องลากพวกอ่อนเข้าเต็นท์เพราะให้นอนตากน้ำค้างคงไม่เข้าท่า แต่หลังจากที่ไอ้ปิ๊กกลับมาร่วมวง ไอ้เชษฐ์มือชงที่มือหนักตามสติที่คงเหลือน้อยนิดก็สอยไอ้ปิ๊กร่วงไปอีกราย แต่คราวนี้ไอ้ปิ๊กมันไม่กอดกระติกน้ำแข็งเหมือนอย่างปาร์ตี้ที่เชียงใหม่ แต่มันกอดขาวิมปรีประภาแฟนสาวไอ้เชษฐ์ไว้แทน จนเกือบจะเกิดวางมวยกัน เดือดร้อนไอ้เหมอต้องแงะไอ้ปิ๊กออกแล้วเตะโด่งมันเข้าเต็นท์ไปอีกคน
“เชษฐ์ เมาแล้วนะคะ เดี๋ยว...ปล่อยวิมก่อน” ไอ้เชษฐ์ตอนเมาทำตัวเป็นปลาหมึกจนไอ้เสือมันอดตบหัวเข้าให้ไม่ได้
“แฟนมึงเป็นผู้หญิง อย่าทำอะไรไม่งามต่อหน้ากูไอ้สัด” ไอ้เหมอออกโรงกางปีกปกป้อง มันเป็นสุภาพบุรุษสมกับที่ร่ำเรียนในโรงเรียนลูกผู้ชาย
“เออๆ โทษทีว่ะ วิมจ๋า ผมขอโทษนะครับ” ไอ้เชษฐ์หันไปขอโทษขอโพยเอาใจแฟนสาวมันที่ทำตัวรุ่มร่ามใส่ ต่อให้จะตกต้องเป็นของกันและกัน แต่การแสดงออกอย่างโจ่งแจ้งแบบนี้ก็คงไม่ดีต่อฝ่ายหญิงมากนัก
“ไม่เป็นไรค่ะ เหมอ วิมว่าคืนนี้พอกันก่อนดีกว่านะ คงไม่มีใครไหวกันแล้วล่ะ”
“เหมอก็ว่างั้น นะเข้าไปนอนก่อน เดี๋ยวเหมอเก็บของรวมๆ กันไว้ แล้วตามเข้าไป”
ไอ้เหมอจัดการดันหลังแฟนสุดที่รักเข้าเต็นท์ ก่อนมันจะทำหน้าที่เดิมคือการเก็บเศษซากอารยธรรมที่ก่อ รวบรวมให้เข้าที่เพื่อพี่แต้วที่จะมาเก็บของพรุ่งนี้เช้าจะได้เบาแรง วิมปรีประภาก็อยู่ช่วยมันด้วย ส่วนไอ้เชษฐ์นั้นอยู่ไปก็คงเกะกะจึงถูกรุนหลังเข้าเต็นท์ไปแล้วเหมือนกัน
“วิม ขอโทษแทนไอ้เชษฐ์มันด้วยนะ” ไอ้เหมอพูดอย่างจริงจัง “ปกติมันไม่รุ่มร่ามแบบนี้หรอก”
สาวสวยยิ้มหวาน มองไอ้เหมอด้วยความชื่นชม “เสมอเป็นคนดีนะ เป็นสุภาพบุรุษมากเลย ผู้หญิงคนไหนได้เป็นแฟนคงโชคดี ขอบคุณที่เป็นห่วงความรู้สึกของวิม แต่ไม่เป็นไรหรอก วิมก็ไม่ใช่สาวน้อยบริสุทธิ์ผุดผ่องอยู่แล้วล่ะ ยิ่งตามผู้ชายมาแบบนี้ แถมยังมีอะไรกับเขาแล้ว คงไม่ค่อยมีราคาเท่าไหร่นัก”
ไอ้เหมอมองแฟนสาวของเพื่อนด้วยสายตาจริงจัง ขมวดคิ้วยุ่งอย่างบ่งบอกให้รู้ว่ามันไม่เห็นด้วยกับคำพูดของสาวสวย “ราคาของคนอยู่ที่ใจ จะถูกจะแพงก็อยู่ที่ว่าเราคิดดีมากแค่ไหน ค่านิยมวัดราคาคนไม่ได้หรอก เหมอไม่รู้ว่าถูกหรือผิด แต่ความรักกับความต้องการมันเป็นของคู่กัน บางคนอาจมองไม่ดี แต่สำหรับเหมอ เหมอมองว่าวิมทำไปเพราะวิมรัก ไม่ใช่การปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้ใครก็ได้ เหมอว่ามันต่างกันนะ”
“ขอบคุณที่พูดให้วิมรู้สึกดี ขอบคุณจริงๆ”
“เหมอก็ขอบคุณที่วิมช่วยจัดงานน่ารักๆ แบบนี้ให้ ทั้งๆ ที่วิมเคยรักชนะมาก่อนเหมอ วิมคงเจ็บปวดเพราะชนะมาแล้ว แต่ก็ยังร่วมยินดีไปกับเหมอด้วย...ขอบคุณนะครับ”
คนสวยยิ้มทั้งน้ำตา ไอ้เหมอทำหน้าเก้อเขิน มันไม่เคยมีผู้หญิงมาร้องไห้ต่อหน้าแบบนี้มาก่อน
“ขี้แยจัง ผู้หญิงนี่เป็นสิ่งมีชีวิตที่บอบบางจริงๆ เลยนะ ไม่เอาๆ อย่าร้อง” ไอ้เหมอปลอบไม่เก่ง ถ้าเป็นผู้ชายอย่างไอ้กวิ้นมันคงตบหัวเรียกสติแล้วเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าให้ แต่กับผู้หญิง มันทำได้แค่ยืนมอง แล้วทำหน้าร้อนรน
“ไม่มีใครไม่ยินดีกับเหมอหรอก เพราะเหมอน่ารัก วิมดีใจที่ชนะมีคนรักอย่างเหมอ ความรู้สึกที่วิมมีให้ชนะ เมื่อก่อนมันอาจจะเรียกว่าความรัก แต่ตอนนี้มันมีแต่ความปรารถนาดีที่วิมมีให้เพื่อนคนหนึ่ง เหมอ...วิมก็ขอบคุณมากที่เหมอไม่มีอคติกับวิม”
แฟนเก่ามักเกลียดแฟนใหม่ของแฟนเก่า ส่วนแฟนใหม่ก็มักจะเกลียดแฟนเก่าของแฟนตัวเอง มันเป็นธรรมชาติของความรักหรือเปล่าก็ไม่อาจทราบได้ แต่สำหรับวิมกับไอ้เหมอ มีแต่ความปรารถนาดีต่อกันเท่านั้น ไม่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งอคติหรือตั้งแง่กับอีกฝ่าย
“วิมรีบเข้านอนเถอะ ถ้าไม่อยากนอนกับไอ้เชษฐ์ วิมขึ้นไปนอนที่ห้องไอ้กวิ้นก็ได้นะครับ อย่าไปตามใจมันมากเดี๋ยวมันได้ใจ”
“ไอ้เหมอ กูได้ยินนะมึง!” เสียงไอ้เชษฐ์ตะโกนจากในเต็นท์ แสดงว่ามันแอบฟัง ไม่ได้หลับไปอย่างที่คิด วิมทำหน้าเหวอน่ารัก เพราะสาวเจ้าก็คงคิดว่าคนเมาคงนอนหลับไปแล้ว “ทำแฟนกูร้องไห้อีกไอ้ห่า ไปเลยไป ไปหาแฟนมึงนู่น”
ไอ้เชษฐ์ออกจากเต็นท์มายึดตัวแฟนของมันคืน แล้วไล่ไอ้เหมอที่หัวเราะเอิ้กอ้ากสะใจให้กลับเข้าเต็นท์ของมันไป
“เชษฐ์...”
“มาคุยกับผมก่อนนะ ขี้แยอย่างที่ไอ้เหมอว่าจริงๆ ด้วย” ไอ้เชษฐ์จูงมือแฟนมันไปอีกทางแล้ว ไอ้เหมอจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะมุดเข้าเต็นท์ที่มันเคยบรรเลงจูบกับคนรูปหล่อของมันเมื่อครั้งนานมาแล้วจนไอ้กวิ้นเกือบเป็นนิ่วเพราะกลั้นฉี่
“อะ...” ไอ้เหมอเกือบร้องลั่นเพราะร่างทั้งร่างของมันถูกรัดแน่นจากคนที่คิดว่านอนหลับไปแล้ว ชนะที่นอนตะแคงข้างพลิกตัวกลับมาดึงมันเข้าสู่อ้อมแขน “นะ...อือออ นะ เดี๋ยว อืมมมม”
ไอ้เหมออยากร้องห้ามเพราะว่าตอนนี้มันนอนทับแขนตัวเองแต่ก็หมดโอกาสได้พูดเมื่อริมฝีปากถูกครอบครองไม่หยุดหย่อน วงแขนที่รัดตัวมันแน่นก็คลายแรงแล้วเปลี่ยนให้มือแกร่งมาปลดเปลื้องอาภรณ์ท่อนล่างของไอ้เหมอ กางเกงของมันถูกถอดออกอย่างง่ายดาย ก่อนไอ้เหมอน้อยจะถูกฝ่ามืออุ่นร้อนเข้าจับกุม เสื้อเชิ้ตที่มันใส่ กระดุมก็หลุดเพราะแรงทึ้งจากคนรูปหล่อ สาบเสื้อแหวกออกจากกันจนเผยให้เห็นเม็ดทับทิมสีคล้ำที่ถูกชนะดูดกัดครั้งแล้วครั้งเล่า
“อา...นะ...ตรงนี้” ไอ้เหมอแอ่นอกรับสัมผัสรุนแรงของคนรักอย่างเต็มใจ ท่อนขาสองข้างของมันอ้าออกกว้าง จับมือใหญ่ให้ปรนเปรอกับส่วนกลางลำตัวของตัวเอง ลากนิ้วแกร่งเข้าบดคลึงช่องทางที่ยังคงฝืดเคือง ไอ้เหมอส่ายสะโพก กระตุกรับฝ่ามือที่ขยำลงมาอย่างแรง ดวงตาซื่อใสของมันจับจ้องอยู่ที่ดวงตาของคนรูปหล่อ แววลุ่มลึกอันตรายฉายชัดแต่ไอ้เหมอไม่มีทีท่าหวาดกลัว มันยิ้มอย่างเชิญชวน ปากก็กระซิบบอก “เอาเหมอแรงๆ เลย เหมอคิดถึง”
ได้ยินดังนั้นคนรูปหล่อก็กัดกรามแน่น ขยับเคลื่อนใบหน้าหล่อเหลาลงไปชิดสะโพกของไอ้เหมอที่บัดนี้มือของมันแหวกก้อนเนื้อสองข้างออกจากกันจนเห็นช่องทางที่กำลังขมิบอย่างน่ามอง ชนะส่งนิ้วแกร่งเข้าสำรวจก่อนจะตามด้วยลิ้นร้อนที่เริ่มโลมเลีย ไอ้เหมอกัดริมฝีปาก เชิดหน้ากลั้นเสียงคราง แม้มันจะกระสันอยากมากแค่ไหน แต่ก็ยังคงจำได้ว่ามีไอ้ขี้เมาอีกสามคนนอนอยู่เต็นท์ข้างๆ มันจึงไม่อยากส่งเสียงน่าอายออกมา
“สวยมากครับ” ชนะกระซิบบอก ไอ้เหมอยิ่งหูแดงแก้มแดงเพราะโดนกัด โดนงับเข้าให้ ลิ้นร้อนก็ระรัวแกล้งให้สะโพกมันส่ายร่อน ชนะค่อยๆ จูบไล้ขึ้นมาตามเนิน งับเข้ากับผลไม้สองลูกสีแดงก่ำของไอ้เหมอแล้วเริ่มลากเลียลิ้นร้อนขึ้นตามความยาวของแก่นกายที่กำลังแข็งรับสัมผัสจนน้ำเหนียวไหลเยิ้มออกตรงส่วนหัว ไอ้เหมอเม้มริมฝีปาก หน้าแดงไม่แพ้ส่วนกลางลำตัวของมัน เด้งเอวสวนรับโพรงปากของคนรูปหล่อที่กำลังขยับรูดรั้งสร้างความเสียวกระสันให้
“อ้ะ อ๊ะ อาา นะ...จะแตกแล้ว...นะ...พอ พอแล้ว...อาาาาาา” ไอ้เหมอกระซิบเสียงหวิว ก่อนที่หัวสมองมันจะเบลอเลือนไปพร้อมกับน้ำรักที่ฉีดเข้าโพรงปากของคนรูปหล่อ ไอ้เหมอพยายามดึงตัวออกห่างแล้วแต่อีกฝ่ายไม่ปล่อย มันไม่อยากให้ชนะกลืนกินของมันลงไป กลัวว่าจะไม่สะอาด กลัวว่าจะทำให้พ่อดาวประจำใจของมันป่วยเพราะกินของสำแดงเข้าไป แต่ชนะกลับไม่ให้ไอ้เหมอเป็นอิสระ ริมฝีปากร้อนยังคงดูดชิมความหวานคาวที่ไอ้เหมอพ่นออกมา ปริมาณของมันมากพอที่คนรูปหล่อจะกลืนกินได้ไม่หมด ความขุ่นข้นสีน้ำนมจึงไหลซึมออกตรงมุมปาก
“เซ็กส์สุดๆ” ไอ้เหมอกระซิบ ดึงคนรูปหล่อที่มองมันตาเยิ้มมาบดจูบ เลียซับน้ำรักที่เลอะมุมปากให้คนรักอย่างไม่รังเกียจ “ของเหมออร่อยไหม”
“อืม...อร่อยจนติดใจแล้วตอนนี้” ชนะเพิ่งเคยปรนเปรอให้ไอ้เหมอจนมันปลดปล่อยในปากเป็นครั้งแรก คนรูปหล่อกล้ำกลืนรสชาติแปลกใหม่ลงคอด้วยความมัวเมา เมาทั้งฤทธิ์เหล้า เมาทั้งฤทธิ์ของคนรัก “ขอผมชิมบ่อยๆ นะ”
“อื้ม ตามใจเลยครับที่รัก” ไอ้เหมอมันยิ้มทั้งปากทั้งตาจนชนะต้องขยับยิ้มตาม “ขยับขึ้นมา...ขอเหมอชิมของนะบ้าง”
ไอ้เหมอกลับมาคราวนี้คงลืมความอายทิ้งไว้ที่โรงเรียน เพราะมันรูดซิบกางเกงของคนรูปหล่อลงด้วยริมฝีปาก มือก็ขยับปลดเข็มขัดและตะขอกางเกงก่อนจะงัดเอาเจ้ามังกรของคนรักออกมาเล่น ชนะกัดริมฝีปาก ส่งเสียงฮึมฮัมเมื่อไอ้เหมอเริ่มห่อปากรับมังกรของเขาเข้าไปเต็มคำ มันทั้งดูดทั้งเลียราวกับเป็นแท่งไอศกรีมรสโปรด เลียตั้งแต่โคนจรดปลาย วนลิ้นลงตรงส่วนหัวแล้วลากไล้ลงไปถึงโคน อ้าปากงับเอาลูกบอลสองลูกเข้าเต็มปากเต็มคำ สายตาของมันก็ช้อนขึ้นจับจ้องคนรูปหล่ออย่างยั่วยวนจนชนะทนไม่ไหว จับศีรษะไอ้เหมอมั่นแล้วกระแทกเอวส่งมังกรเข้าโพรงปากไอ้เหมอที่เต็มใจรับเอาไว้ กระแทกรัวจนมันต้องยกมือขึ้นปรามเพราะเข้าลึกจนเกือบอ้วก
“อุก...อึก อุก...”
“เหมอ...เหมอครับ” ชนะร้องเรียกชื่อไอ้เหมอเสียงพร่า ก่อนจะชักเอามังกรออกมาคลึงริมฝีปากมันแล้วปลดปล่อยเลอะใบหน้าไอ้เกรียน ไอ้เหมอแลบลิ้นเลียเท่าที่ลิ้นของมันจะเลียถึง ตวัดรับเอาความคาวเข้าปากด้วยใบหน้าแดงจัด
“นะจ๋า” ไอ้เหมอร้องเรียกเสียงอ้อน แววตามันหยาดเยิ้มจนคนรูปหล่อไม่อาจทานทนกับความต้องการที่รุนแรงในใจของตัวเองได้ ปาดน้ำรักออกจากดวงหน้าของคนหัวเกรียนแล้วเอามาชะโลมกับช่องทางร้อนที่ยังคงปิดแน่น “กระแทกมาตรงนี้...เอาเหมอแรงๆ เลยนะที่รัก”
ไอ้เหมอยอมกระซิบถ้อยคำน่าอาย เพราะมันรู้ว่าชนะจะสุขใจมากแค่ไหนกับคำร้องเรียกหยาบโลนของมัน ความสุขของชนะคือความสุขของไอ้เหมอ ไม่ว่าชนะจะชอบแบบไหน ไอ้เหมอโอเคทั้งนั้น มันไม่มีข้อแม้อะไรแล้ว แค่อยากให้คนที่มันรักมีความสุข
“อึก! นะ...จ๋า อ๊ะ...” ใบหน้าของไอ้เหมอเหยเกเมื่อมันรับความใหญ่โตเข้าไปทีเดียวทั้งลำ ชนะกระแทกเข้าหามันจนไม่มีเหลือให้ได้เสียดาย “มีความสุขไหม อะ...อ๊า... อ๊ะ ใหญ่จัง...แน่นไปหมด”
ชนะยิ้ม พยักหน้าเบาๆ มีความสุขจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก รู้เพียงแค่ว่าเสมอเท่านั้นที่ทำให้เขาเป็นได้ถึงขนาดนี้ คนรูปหล่อโน้มตัวลงจูบไอ้เหมอที่ยกขาขึ้นตวัดรัดรอบเอวของอีกฝ่ายเพื่อให้ร่างกายทั้งสองเชื่อมกันแนบแน่น
“ขยับซี...เหมอจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว” ไอ้เหมออ้อนวอน แต่คนรูปหล่อที่มีสีหน้าทรมานไม่ต่างกันก็ไม่ยอมขยับ กลับกดแช่ท่อนลำให้โพรงร้อนขมิบตอดรัดอยู่อย่างนั้น “ชนะ...”
“อือ...อยู่นิ่งๆ สิครับ”
ชนะคงชอบที่ได้ทรมานทั้งตัวเองและคนรัก แต่ไอ้เหมอมันจะขาดใจอยู่แล้ว สะโพกของมันส่ายขยับแต่ชนะก็ฟาดอย่างแรงจนมันกระตุก มองด้วยสายตาตัดพ้อน่าสงสาร
“เสมอ...คิดถึงผมไหม” ชนะถามเสียงแผ่ว จูบขมับที่ชื้นไปด้วยเหงื่อของไอ้เหมอ ยิ่งเห็นสีหน้าทรมานไปด้วยความเสียวกระสันของมันก็ยิ่งพึงพอใจ “บอกให้ผมชื่นใจหน่อยสิครับ”
“คิดถึง...คิดถึงมาก นะจ๋า...ขยับเสียที เหมอ...อยาก...จะไม่ไหวแล้ว” ไอ้เหมอลืมสิ้นความอาย ริมฝีปากร่ำร้องอยากได้มากกว่าที่กำลังได้รับ ชนะคลี่ยิ้ม ใบหน้าหล่อเหลาซับสีจางหน้ามอง วนสะโพกสำรวจโพรงภายในของไอ้เหมอเบาๆ จนไอ้เหมอสูดปากร้องอย่างทรมาน
“อยากให้ผมเอาแรงๆ เหรอครับ”
“อะ...อื้ม”
“แต่มันเสียงดัง...เวลาที่ผมกระแทกเข้าใส่เหมอ คงไปปลุกคนอื่นเข้า”
“ง่า...ทำไงดี” ไอ้เหมอกัดริมฝีปาก มองชนะด้วยความวิงวอน “เหมอ...อยากแล้ว อูยยย นะจ๋า...อย่าแกล้งเหมอเลย จะขาดใจ”
“ร่านขนาดนี้เลย...” สายตาของชนะโลมเลีย ก้มลงกัดซอกคอไอ้เหมอ “อยากเห็นคนร่าน...ขึ้นให้จังเลยครับ”
แค่เพียงเท่านั้น ไอ้เหมอถูกจับให้พลิกตัวอยู่ข้างบน ส่วนที่เชื่อมกันแทบหลุดในจังหวะที่พลิก แต่ก็สอดกระแทกเข้าจนมิดเมื่อไอ้เหมอเผลอทิ้งน้ำหนักตัวลงบนร่างของคนรูปหล่อจนหมด
“อึก!” เพราะถูกกระแทกเข้าจุดกระสัน ไอ้เหมอจึงตัวโอนอ่อน แล้วเริ่มขยับควบท่อนลำที่ตอนนี้มันต้องการอย่างบ้าคลั่ง ชนะยกแขนรองหัวเพื่อจดจ้องมองไอ้เหมอทุกการเคลื่อนไหว ร่างทั้งร่างของมันสั่นคลอน ลดตัวลงรับมังกรของเขาจนหายเข้าไปในโพรงร้อนแล้วยกตัวขึ้นจนเจ้ามังกรเกือบหลุดออกจากถ้ำก่อนจะลดตัวลงครอบครองใหม่ ทำอย่างนี้อยู่ซ้ำๆ จนคนรูปหล่อแทบขาดใจ แต่ชนะไม่ปล่อยให้ไอ้เหมอได้คุมเกมนาน มือใหญ่จับเอวมันไว้มั่น แล้วกระแทกสวนกายถี่รัว แรงเร็วจนเกิดเสียงดัง ไอ้เหมอกลั้นเสียงสุดใจ มันอยากร้องครางให้สมกับความสุขใจนี้ แต่ก็ไม่อาจทำได้เมื่อคนรูปหล่อยกนิ้วขึ้นชิดริมฝีปากเป็นสัญญาณไม่ให้พูด ไอ้เหมอเชื่อฟัง แต่มันก็ทรมานเหลือเกิน ยิ่งมันถูกลิ้นร้อนปรนเปรอไปพร้อมแรงกระแทก สติของมันก็ลอยละล่องไปในที่ไกลแสนไกล หากชนะยังไม่หยุดทรมานร่างกายของมัน...ไอ้เหมอก็อาจจะขาดใจตายไปในอ้อมกอดนี้ก็ได้
..............................................................TBC...................................................................
ขอให้ความรักมีแต่ความสุขใจ ไม่ว่าสิ่งไหนเข้ากันหมดทุกอย่าง ขอให้ความรักเขาและเธอไม่มีจืดจาง มีเขาเคียงข้างไม่มีความทุกข์ใด ขอให้ความรักดียิ่งกว่าที่ฝัน ไม่มีเปลี่ยนผันรักกันหมดหัวใจ ขอให้เธอนั้นได้คู่เคียงกันตลอดไป ฮึ่ยยย นังเหมออออออออออ!!!!!!
ขอชนะคืนมาสู่อ้อมอกเราาาาา
หัวข้อ: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 45 24/01/2559 Page. 87 (The end) (อ่าน 736960 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก