+รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 45 24/01/2559 Page. 87 (The end)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 45 24/01/2559 Page. 87 (The end)  (อ่าน 687589 ครั้ง)

ออฟไลน์ Snufflehp

  • It feels like nobody ever knew me until you knew me
  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 573
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +978/-17
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************


รัก...เสมอ
ใครอีกคนรักเสมอมา...ส่วนใครอีกคน จะตอบรัก 'เสมอ' หรือไม่
คงได้แต่ภาวนา และเอาใจช่วย

มีคนทำไว้ให้ ขอบคุณมากกก


สารบัญ
ตอนที่ 1
ตอนที่ 2
ตอนที่ 3
ตอนที่ 4
ตอนที่ 5
ตอนที่ 6
ตอนที่ 7
ตอนที่ 8
ตอนที่ 9
ตอนที่ 10
ตอนที่ 11
ตอนที่ 12
ตอนที่ 13
ตอนที่ 14
ตอนที่ 15
ตอนที่ 16
ตอนที่ 17
ตอนที่ 18
ตอนที่ 19
ตอนที่ 20
ตอนที่ 21
ตอนที่ 22
ตอนที่ 23
ตอนที่ 24
ตอนที่ 25
ตอนที่ 26
ตอนที่ 27
ตอนที่ 28
ตอนที่ 29
ตอนที่ 30
ตอนที่ 31
ตอนที่ 32
ตอนที่ 33
ตอนที่ 34
ตอนที่ 35
ตอนที่ 36
ตอนที่ 37
ตอนที่ 38
ตอนที่ 39
ตอนที่ 40
ตอนที่ 41
ตอนที่ 42
ตอนที่ 43
ตอนที่ 44
ตอนที่ 45 The End
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 24-01-2016 20:49:15 โดย Snufflehp »

ออฟไลน์ BlueCherries

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4061
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +159/-17
Re: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 1 25/11/2558
«ตอบ #1 เมื่อ25-11-2015 11:37:47 »

ปาดดดดดดดดดดดดดด  :call:

ออฟไลน์ Snufflehp

  • It feels like nobody ever knew me until you knew me
  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 573
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +978/-17
Re: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 1 25/11/2558
«ตอบ #2 เมื่อ25-11-2015 11:57:04 »

ตอนที่ 1
 
เหมอหลงรัก...คนๆ หนึ่งมานาน...นานจนลืมไปแล้วว่า...เหมอตกหลุมรักเขาตั้งแต่เมื่อไหร่...เริ่มตอนอยู่ปอหนึ่งหรือปอสองก็ไม่แน่ใจ
 
บางคนอาจจะมีเหตุผลเป็นร้อยข้อสำหรับการตกหลุมรักใครสักคนแบบถอนตัวไม่ขึ้น แต่สำหรับเหมอ...มันคงจะมีเหตุผลพิเศษแค่ข้อเดียวที่ทำให้เหมอยังคงตัดใจจากเขาไม่ได้...แต่เหตุผลที่ว่านั้นคืออะไร...ตอนนี้ก็จำไม่ได้แล้วเหมือนกัน
 
"แกรรรรรรรรรรรรรรร แรร์ไอเทมประจำสัปดาห์!!!  โฟโต้บุ๊คของ CY ชั้นได้มันมาแล้ววววว"
 
เหมอเหลือบมองกลุ่มมนุษย์ผู้หญิงที่กำลังวี๊ดว้ายอวดของแรร์ให้กันดู แต่พอเห็นว่าในมือของเธอกำลังถืออะไรอยู่เท่านั้น เหมอก็วิ่งหน้าตั้งแทรกเข้าไปในกลุ่มของพวกเธอทันที
 
"CY ของเหมอออออออ" ฉกโฟโต้บุ๊คในมือของหญิงสาวตรงหน้ามาแล้วเหมอก็ลูบคลำหนังสือภาพที่หน้าปกมีผู้ชายหล่อเท่บาดใจกำลังส่งยิ้มพราวเสน่ห์อวดฟันสวยๆ มาให้ ให้สาแก่ใจสำหรับความรักและหลงใหลที่มีให้มิเสื่อมคลาย
 
"เฮ้ยยย! แก! มึง.. อะไร ใครวะเนี่ย!" หญิงสาวในชุดเสื้อนิสิตกระโปรงพลีทคลุมเข่าหันไปมองเพื่อนสาวข้างๆ ด้วยความงงงวย แล้ววกหน้ากลับมามองเหมออีกที เธอคงกำลังมึนงงและไม่เข้าใจในความรักของเหมอที่มีต่อ CY ความรักที่มีมากมายจนไม่อาจยกมหาสมุทรแปซิฟิกมาเปรียบได้
 
"เหมอเอง" เหมอตอบกลับไป ยิ้มกว้างเพื่อสร้างสัมพันธไมตรี แต่ก็โดนนางยักษ์ขมูขีเจ้าของโฟโต้บุ๊คแยกเขี้ยวกลับมาให้
 
เหมอไม่เข้าใจว่าเหมอทำอะไรผิด หรือเพราะความน่ารักของเหมอที่เป็นเหตุให้เธออิจฉาจนต้องมองมาราวกับจะฆ่าแกงกันให้ตายอย่างนี้
 
"เหมอเองอะไร ไม่รู้จัก เอาของชั้นคืนนมาาาา!"

เธอโกหกเหมอ คุณแม่บอกเหมอตลอดเลยว่าเหมอเป็นคนน่ารักที่ใครๆ ก็รู้จัก แล้วเธอคนนี้จะไม่รู้จักเหมอได้อย่างไร
 
"ขอเหมอดูด้วย"
 
"ห้ะ?"
 
"เหมอชอบ CY มากกกกกก"
 
"นี่แกก็ติ่งเหมือนกันเหรอ"
 
"เหมอไม่ใช่ติ่ง เหมอเป็นแฟนบอยที่ยอมอุทิศร่างกายเพื่อ CY แม้แต่เลือดหยดสุดท้ายเหมอก็จะไม่หลั่งมันเพื่อชาติ แต่จะหลั่งมันเพื่อผู้ชายยย!"
 
นี่เป็นอุดมการณ์ของเหมอ เหมอบอกกับคุณแม่และท่านบิดา แสดงเจตนาและจุดยืนของเหมออย่างชัดเจน แต่ท่านบิดาช่างขัดใจเหมอนัก ทั้งๆ ที่เหมอยืนยันแล้วว่าเหมอจะขอสู้เพื่อผู้ชาย ท่านบิดาก็ยังจะบังคับให้เหมอไปเป็นทหาร เคี่ยวเข็ญเหมออย่างหนัก ตัดผมเหมอเสียสั้นติดหนังหัว ทุกเช้าต้องไปวิ่งให้ได้สามรอบหมู่บ้าน ตกบ่ายก็ต้องไปเรียนว่ายน้ำ ตอนเย็นต้องติวข้อสอบเข้าโรงเรียนเตรียมทหาร เหมอกล้ำกลืนมันทั้งน้ำตา อยากหนีหน้าออกจากบ้านเหมือนในละครแต่ก็ไปไม่ได้ เพราะทั้งอัลบั้มลิมิเต็ท โฟโต้บุ๊คหายาก แสตนดี้สุดรักสุดหวง ถูกท่านบิดานำไปเป็นตัวประกัน
 
"เออ...แกชื่อเหมอใช่มะ งั้นมาดูด้วยกันก็ได้ มาๆ มีเรื่องจะเม้าเยอะแยะ"
 
สุดท้ายแล้วสังคมติ่งก็ยอมรับเหมอเข้ากลุ่ม เหมอนั่งถัดจากเจ้าของโฟโต้บุ๊คที่ชื่อเจี๊ยบ เป็นชื่อที่มาจากคำว่ากระเจี๊ยบ ไม่ใช่ลูกเจี๊ยบเหมือนที่เหมอคิด เพราะพอเหมอเผลอเรียกเจี๊ยบด้วยเสียงเรียกลูกไก่น่ารักแอ๊บแบ๊ว (กุ๊กๆ) ก็ถูกเจี๊ยบยกมะเหงกขึ้นมาจะเขกหัว ส่วนคนที่นั่งข้างๆ เจี๊ยบชื่อนิด แต่เหมอขอเรียกว่านิดนิด เพราะนิดเหมือนถูกประกอบร่างขึ้นมาจากคนสองคน นิดตัวใหญ่มาก เหมอบอกตามความจริง และเป็นอีกครั้งที่เหมอจะโดนผู้หญิงตะปบ
 
เหมอนั่งแย้มยิ้มกับเจี๊ยบและนิดราวกับคนรู้จักกันมานานนับสิบปี เรื่องราวต่างๆ เกี่ยวกับผู้ชายที่ชื่นชอบถูกขุดมาเล่าอย่างไม่มีใครยอมใคร โชคดีที่นิดกับเจี๊ยบชื่นชอบ CY เหมือนกับเหมอทั้งคู่ จึงมีเรื่องโน้นเรื่องนี้มาคุยให้ฟังตลอดการเปิดชมภาพในโฟโต้บุ๊คสุดอลังการงานสร้าง

"ว่าแต่แกมาทำอะไรที่นี่ล่ะเหมอ" เจี๊ยบถามแล้วมองหน้าเหมออย่างสงสัย
 
"เหมอมาหาเพื่อน" นัดกับเพนกวิ้นเพื่อนโง่ไว้ ทั้งๆ ที่บอกแล้วว่าเย็นนี้มีสตรีมคอนเสิร์ต แต่เพนกวิ้นก็ยังยืนยันให้มารับไปกินข้าวอยู่ดี
 
"เพื่อน?" นิดเลิกคิ้ว ทวนคำ
 
"อือ ชื่อเพนกวิ้น"
 
"อ๋อ ไอ้กวิ้น"
 
"เจี๊ยบรู้จักกวิ้นเหรอ"
 
"รู้จักดิ ชื่อมันไม่โหลนี่ อีกอย่างมันเรียนเซคเดียวกับพวกเราบ่อยๆ ใช่ป่ะนิด"
 
"อือ แต่เมื่อกี้เห็นมันบอกว่าจะไปคุยกับชนะ เรื่องรายงานอะไรนี่แหละ เดี๋ยวคงมา แล้วแกเรียนอะไรอ่ะเหมอ คณะอะไร ที่นี่ไหม? ทำไมไม่คุ้นหน้า"
 
นิดรัวคำถามใส่ แต่เหมอก็แค่มองหน้า ชะงักค้างไปกับชื่อเจ้าของหัวใจที่ไม่ว่าจะได้ยินเมื่อไหร่ก็ทำให้หัวใจไม่รักดีของเหมอเต้นแรงขึ้นมาทุกครั้ง ก่อนจะก้มลงชื่นชมรูปร่างและใบหน้าของ CY พลางตอบไปว่า
 
"ไม่อ่ะ เหมอเป็นทหาร" ก็อย่างที่ได้บอกไปว่าท่านบิดาบังคับให้เหมอเรียน ท่านบอกว่าเหมอควรจะมีชีวิตที่สมชายชาตรี ไม่ควรทำตัวตุ้งติ้งไล่จูบผู้ชายที่ชอบไปทั่วเหมือนตอนยังเด็ก แต่ท่านบิดาไม่ได้เข้าใจหรอกว่าหัวใจของคนเรานั้นเปลี่ยนกันได้ยากแค่ไหน เพราะแม้ว่าเหมอจะถูกฝึกอย่างเข้มงวด ใช้ชีวิตเยี่ยงชายชาติทหารเพียงใด แต่หัวใจของเหมอก็ยังคงเพ้อหาแค่ผู้ชายเพียงคนเดียวเท่านั้น
 
"ทหารเกณฑ์งี้เหรอ แกไม่ผ่อนผันอ่ะ"
 
เหมอไม่อยากตอบคำถาม ตอนนี้เหมอแค่อยากมองรูป CY ให้หัวใจได้ปริ่มปลื้ม เพราะหากกลับไปที่โรงเรียน ก็คงจะหมดโอกาสได้มองหน้าหล่อๆ ของ CY

CY คือผู้ชายที่สมบูรณ์แบบเท่าที่ชีวิตของเหมอเคยเจอ ถึงอย่างนั้นก็ทำได้เพียงเฝ้ามองราวกับได้มองดวงดาวที่อยู่ไกลแสนไกลบนฟากฟ้า CY เป็นหนึ่งในสมาชิกบอยแบนด์ของประเทศเกาหลีใต้ ภายใต้ชื่อวง Gods ในวงมีสมาชิกอยู่ด้วยกัน 5 คน ซึ่ง CY เป็นมักเน่ของวงหรือเรียกตามภาษาไทยก็คือน้องเล็ก คนอื่นๆ นั้นเหมอไม่รู้จักหรือให้ความสนใจมากเท่าไร
 
CY ยิ้มง่ายและเป็นกันเอง รูปร่างหน้าตาของ CY เป็นไปตามแบบพิมพ์นิยมที่สาวๆ คลั่งไคล้ แค่ได้มอง CY ความเครียดที่สะสมในใจก็หายไปราวกับไม่เคยมี เหมอเองก็เป็นหนึ่งในคนที่เฝ้ามอง เพราะ CY นั้น...คล้ายกับคนในใจของเหมอมากเหลือเกิน รูปร่างหน้าตาที่ไม่ค่อยแตกต่าง แต่ถึงอย่างนั้น...นิสัยก็แตกต่างกันมาก...เพราะคนในใจของเหมอเขาไม่ช่างพูด ไม่ทะเล้น ติดจะนิ่งขรึม แต่กลับมีรอยยิ้มที่อ่อนโยนเกินกว่าจะละสายตา...
 
"อ้าว ไอ้เหมอ มานานแล้วเหรอวะ" เสียงของเพนกวิ้นร้องเรียกมาจากทางด้านหลัง เหมอหันกลับไปมองกวิ้นเพื่อนโง่ที่เดินหน้าบึ้งตึง คงเพราะเสียงนิสิตหญิงบางคนไปรบกวนชีวิตที่สงบเงียบของกวิ้นเข้า ส่วนข้างๆ มี...ใครคนหนึ่งซึ่งเป็นเหตุแห่งเสียงรบกวนทั้งปวง...และเป็นเหตุแห่งเสียงหัวใจที่ดังโครมๆ ของเหมอด้วย
 
ชนะ โรจนโภคิน...
 
"แกรรรรร ชนะมา!!" เจี๊ยบบอกกับนิดอย่างตื่นเต้น คงเพราะ...ใบหน้าและรูปร่างของชนะละม้ายคล้าย CY อย่างที่ไม่บอกก็ดูออกว่า...ต้องเป็นครอบครัวเดียวกัน
 
อืม...เหมอรู้ดี...รู้ดีอยู่แล้วในเรื่องเกี่ยวกับผู้ชายที่กำลังเดินหน้านิ่งใกล้เข้ามา
 
ชนะ โรจนโภคิน เป็นแฝดพี่ของ ชโย โรจนโภคิน ซึ่งก็คือ CY ที่กำลังโด่งดังและเป็นกระแสอยู่ในขณะนี้ ชโยอยู่ที่เกาหลีตั้งแต่อายุสิบสองเพื่อเข้ารับการเทรนกับบริษัทเพลง จนได้เดบิ้วเมื่อปลายปีก่อน ในขณะที่ชนะกลับจากอเมริกาเมื่อสองปีก่อน เขาเรียนจบไฮสกูลแล้วถูกพ่อเรียกตัวกลับไทย ก่อนจะเข้าเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาวิศวกรรมโยธา ที่มหาวิทยาลัยอันดับต้นๆ ของประเทศ ซึ่งก็คือที่ที่เหมอมานั่งรอเพนกวิ้นอยู่ตอนนี้
 
ความจริงแล้วลูกชายของตระกูลโรจนโภคินไม่ได้มีเพียงแค่ชนะและชโย แต่ยังมีแฝดอีกคนซึ่งเป็นคนที่เหมอสนิทด้วยมากที่สุดเมื่อครั้งยังคงเรียนอยู่ที่เดียวกันสมัยประถม ชย โรจนโภคิน เพื่อนเก่าที่พอเรียนจบก็ขาดการติดต่อกันไป อ่า...ใช่แล้ว ความจริงที่สาวๆ อาจจะต้องอิจฉาเมื่อรู้ว่าเหมอเคยเรียนอยู่ที่เดียวกันกับ CY มาก่อน ฮิฮิ
 
"อ้าว...นะ หวัดดี" เหมอรีบลุกขึ้นยืนเมื่อกวิ้นเพื่อนโง่และชนะเดินมาหยุดยืนใกล้ๆ ม้าหินอ่อนที่เหมอกับเจี๊ยบและนิดนั่งเม้ากันอยู่
 
"อืม" เสียงทุ้มน่าฟังของชนะไม่เคยเปลี่ยน ยังคงเขย่าหัวใจของเหมอได้เฉกเช่นทุกครั้งที่พบเจอ ชนะตัวสูง และน่าจะสูงกว่า CY   อีกทั้งยังมีใบหน้าที่คมกว่า ดวงตาไม่ได้เจ้าชู้พราวเสน่ห์เหมือนแฝดคนน้อง แต่กลับเอาจริงเอาจังจนน่าหลงใหล
 
ชนะใส่แว่นกรอบดำเหมือนคุณพ่อรูปหล่อของเขา และบุคลิกก็ไม่ได้ต่างจากคุณพ่อของเขาเลยสักนิด เหมอเคยเจอคุณพ่อของชนะมาแล้ว เจอในงานการกุศลที่คุณหญิงแม่ของเหมอเป็นแม่งาน คุณพ่อของชนะดูเป็นคนเงียบๆ และค่อนข้างเข้มงวด ใบหน้าไม่ค่อยมีรอยยิ้มเหมือน CY แต่กลับนิ่งขรึมราวกับเป็นฝาแฝดของชนะที่มักจะติดตามท่านไปร่วมงานสังคมต่างๆ บ่อยๆ
 
"ชนะคะ...จำพวกเราได้รึเปล่า เราเรียนเซคเดียวกันบ่อยๆ" เจี๊ยบพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเอามากๆ เหมอไม่ชอบใจเลย เจี๊ยบชอบ CY ก็ชอบ CY ไปสิ ทำไมต้องมาทำยิ้มหวานให้ชนะด้วย
 
"จำได้" ชนะตอบเสียงเรียบ ยิ้มเล็กน้อยพอเป็นมารยาท ก่อนจะมองกลับมาที่เหมอ "กลับด้วยนะ"
 
เหมอนิ่งงันไปกับสิ่งที่ได้ยิน หัวใจเต้นถี่ยิบแต่จำต้องเก็บอาการ...
 
"อ่า...แล้วคนของที่บ้าน?" ในใจพร่ำคำถามไปแล้วว่าต้องไปแก้บนที่ไหนถึงจะได้ขี่มอเตอร์ไซค์ไปส่งชนะที่บ้าน แต่ตามจริงแล้วก็ต้องแสร้งทำราวกับมันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้
 
"ให้กลับไปแล้ว พอดีมีคุยงานก็เลยไม่อยากให้รอ"
 
ชนะมักจะมีคนจากที่บ้านมารอรับ คงเพราะความโด่งดังของ CY ทำให้ชีวิตที่ไม่ใช่ไอดอลของชนะได้รับผลกระทบตามไปด้วย อันตรายจากการถูกลักพาตัวและการถูกล่วงละเมิดทางเพศจึงเป็นเหตุให้ต้องมีบอดี้การ์ดคอยคุ้มกัน
 
"อืม งั้นเหมอไปส่ง ยังไงก็ต้องส่งกวิ้นที่ป้ายรถเมล์อยู่แล้ว" สำหรับชนะ...เหมอจะไปส่งให้ถึงเตียงนอนเลย ฮิฮิ
 
"เฮ้ยๆๆๆ ได้ที่ไหน ต้องไปส่งที่บ้านสิวะ มึงต้องรับผิดชอบที่เอาล้อแม็กรถกูไปขาย เข้าใจไหมไอ้เหมอ!" กวิ้นเพื่อนโง่ที่เงียบอยู่ได้ตั้งนานพูดแทรกบทสนทนาของเหมอและชนะอย่างไม่มีมารยาท แล้วยังมาใส่ร้ายเหมออีก

"บอกแล้วว่าไม่ได้ทำ กวิ้นเพื่อนโง่จะใส่ร้ายไปถึงไหน"

ความจริงแล้วกวิ้นเพื่อนโง่ไม่ได้โง่เลย...แต่ต่อให้กวิ้นรู้ว่าเหมอเป็นคนทำ เหมอก็ไม่มีวันยอมรับหรอก ...ก็เหมออยากมาเจอชนะทุกวันเลยนี่นา...แต่จะให้มาโดยไม่มีธุระ ไม่มีข้ออ้าง...เหมอก็คงไม่ต่างจากคนอื่นๆ ที่มาตามเฝ้าชนะอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน...เหมอถึงต้องสร้างความแตกต่างให้ตัวเอง
 
เหมอไม่อยากให้ชนะรู้หรอกว่าเหมอชอบชนะมากแค่ไหน...เหมอไม่อยากให้ชนะรังเกียจเหมอ ให้เหมอเป็นเพื่อนของเพื่อนที่บังเอิญได้พูดคุย เป็นเพื่อนของเพื่อนที่ติ่งน้องชายของชนะและหลงใหลคลั่งไคล้จนถึงขั้นบ้า และขอให้เหมอได้เห็นหน้าชนะก็พอแล้ว เหมอไม่อยากได้อะไรไปมากกว่านี้ เพราะเหมอยังจำได้...ว่าตอนที่เหมอแสดงความรักของเหมอออกไปแล้วชนะต้องเจ็บตัว เหมอเสียใจมากแค่ไหน ความจริงแล้ว...ในตอนนั้น...เหมอแค่อยากให้จูบแรกของเหมอกับคนที่เหมอรัก เหมอยังเด็ก...ไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดี รู้แค่ว่าอยากทำอะไรก็พุ่งใส่โดยไม่สนใจความรู้สึกของชนะเลย ชนะวิ่งหนี...แล้วก็หกล้มหัวแตก แล้วหลังจากนั้น...ชนะก็ไม่ยอมคุยกับเหมออีก ไม่ยอมคุยจนเรียนจบระดับประถม...แล้วก็แยกย้ายกันไปเรียนที่อื่นโดยที่ไม่ได้พูดลากันสักคำ
 
เหมอเคยกังวล...ว่าถ้าเจอกันอีกครั้ง  เหมอควรจะพูดอะไรกับชนะดี เหมอควรจะขอโทษชนะหรือควรจะสารภาพความรู้สึกของตัวเองไป แต่สุดท้ายแล้ว...ที่ทำได้ตอนได้เจอกับชนะที่กวิ้นพามาแนะนำให้รู้จักก็คือ พูดแนะนำตัวเองกลับไปเท่านั้น...
 
ชนะจำเหมอไม่ได้...
 
ตัวตนของเหมอไม่เคยอยู่ในความทรงจำของชนะเลย...เหมอที่เอาแต่กอดรูปของ CY แล้วร้องไห้...รู้ดีอยู่แล้ว แต่หัวใจก็ยังเจ็บปวด
 
เหมออยากบอกชนะเหลือเกิน อยากบอกความรู้สึกของตัวเอง อยากบอกว่าดีใจมากจริงๆ ที่ได้มาเจอชนะอีกครั้ง เหมอไม่ต้องตามเก็บรูปของ CY อีกแล้วเพราะชนะตัวจริง ไม่ใช่แค่รูปเหมือนมาอยู่ใกล้ๆ เหมอ ทว่า...เหมอทำแบบนั้นไม่ได้...
 
"ไอ้เหมอ! ไปได้แล้ว! คิดอะไรอยู่วะ เรียกตั้งหลายครั้งก็ไม่ตอบ!" กวิ้นเพื่อนโง่ส่งเสียงรบกวนมโนภาพรักข้างเดียวของเหมอจนย่อยยับ เหมอหันไปมองค้อน ก่อนจะกล่าวลาเจี๊ยบและนิดที่กำลังพยายามชวนชนะพูดคุย
 
"มึงต้องพาไปเลี้ยงข้าวด้วย!" กวิ้นสั่ง "ล้อแม็กรถกูคงขายได้หลายตังค์"
 
"ก็บอกแล้วไงเล่าว่าไม่ได้เอาไปขาย! แค่เอาไปเป็นของขวัญวันเกิดให้พี่หมัยเอง!"
 
เห็นไหมว่าเหมอเป็นเด็กกตัญญูมากแค่ไหน เหมอไม่ได้เอาล้อแม็กของกวิ้นเพื่อนโง่ไปแค่เพราะอยากมาเจอชนะหรอกนะ แต่เหมอเอามันไปเป็นของขวัญให้พี่ชายสุดที่รักของเหมอต่างหาก พี่สมัยของเหมอครบรอบอายุ 27 ปีไปเมื่อพุธที่แล้ว เหมออยากให้ของขวัญ แต่เหมอไม่มีเงินซื้อให้ แล้วเหมอผิดตรงไหนที่ขอยืมล้อแม็กของกวิ้นไปให้พี่สมัยใช้แค่ชั่วคราว ไว้ถ้าพี่เบื่อแล้วเหมอจะไปขอคืนเอาให้กวิ้นเพื่อนโง่เหมือนเดิมก็ได้
 
"หนอยยย ไอ้เหมออออ นี่มึงยอมรับแล้วใช่ไหมว่าเอาไปจริงๆ ไอ้เพื่อนเลวววว!"
 
"กวิ้นกำลังทำให้ชนะรำคาญ ทำไมต้องเสียงดังด้วยเรื่องแค่นี้"
 
"เรื่องแค่นี้บ้านมึงดิ! กูต้องไม่มีรถใช้ไปอีกสองสามอาทิตย์กว่าล้อแม็กรุ่นลิมิเต็ทจะส่งมาถึง!"
 
เหมอหันไปมองชนะที่เดินอยู่ข้างๆ อย่างเกรงใจ ชนะไม่น่ามาเป็นเพื่อนกับกวิ้นเพื่อนโง่ได้เลย กวิ้นทั้งปากหมา เสียงดัง แต่ชนะกลับเงียบขรึม สุขุมและอ่อนโยน ยิ้มก็สวย หน้าก็หล่อ ทั้งยังใจดี๊ใจดี ชนะควรจะเลือกคบเพื่อนที่ดีกว่านี้... เสมอเบะปาก นึกสงสารชนะอยู่ในใจ แต่พอนึกบางอย่างขึ้นได้ ใบหน้าก็เหวอขึ้นทันทีจนคนที่เดินอยู่ข้างๆ ลอบมองแล้วหลุดหัวเราะ

เอ๊ะ! ไม่! ถ้าชนะไม่ได้เป็นเพื่อนกับกวิ้นเพื่อนโง่แล้ว เหมอจะเจอชนะได้ยังไงล่ะ!
 
"กวิ้นนนน เหมอดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกับกวิ้นนะะะ ดีใจมากกกก"
 
"แต่กูไม่ดีใจเว้ยยยย! ไอ้นะ มึงหยุดหัวเราะเลยนะ ไอ้เหี้ยนี่มันต้องโดนจับติดคุก"
 
"เอาน่าๆ เสมอคงไม่ได้ตั้งใจหรอก" ชนะตอบพร้อมรอยยิ้มละลายใจ "เหมอเลี้ยงข้าวผมกับกวิ้นไถ่โทษดีไหม แล้วก็ถือว่าหายกัน"

"ข้าวมื้อเดียวมันจะแทนล้อแม็กสี่ล้อกูได้ยังไงห้ะะะะะะ ไม่ด้ายยยยย!!"
 
กวิ้นเพื่อนโง่โวยวายจนน่ารำคาญจริงๆ ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยมัธยมต้นล่ะก็ เหมอจะถีบมันให้ออกจากวงโคจรแล้วพาชนะไปดินเนอร์กันสองต่อสองเลย!
 
"โอเคๆๆ ข้าวมื้อเดียวไม่พอ งั้นเลี้ยงเป็นเดือนเลยก็ได้!" เหมอแกล้งโวยวายไปอย่างนั้น แต่ในใจกำลังเต้นระบำเพราะจะได้กินข้าวกับชนะเป็นเดือนๆ เลย!
 
"ค่อยเข้าท่าหน่อย งั้นมื้อนี้ไปกินอาหารญี่ปุ่น!"
 
ไอ้กวิ้น ไอ้เพื่อนโง่ ได้ทีก็จะไปกินอาหารแพง!
 
"ไม่!"
 
"อาหารญี่ปุ่นก็ดีนะ อร่อย" ถ้าชนะบอกว่าอร่อย เหมอก็ไม่ขัดข้องหรอก
 
"โอเค ไปกันเลย"
 
"มึงนี่..." กวิ้นแทบจะวิ่งเข้ามากัดหู แต่เพราะชนะเอ่ยปรามไว้ กวิ้นถึงได้ทำแค่หายใจฟึดฟัด ส่งค้อนวงใหญ่ๆ มาให้เท่านั้น
 
เหมอพาชนะและส่วนเกินอย่างเพนกวิ้นมาที่ห้างชื่อดังใกล้ๆ มหาวิทยาลัย ชนะเป็นคนเลือกร้านเพราะเหมอไม่ชอบอาหารญี่ปุ่นก็เลยไม่รู้จักร้านอร่อยๆ และเหมอก็ไม่อยากฟังความเห็นของกวิ้นด้วย
 
"เอาร้านแพงๆ" กวิ้นกำลังเสี้ยมชนะ แต่เทพบุตรของเหมอก็ทำแค่อมยิ้มแล้วหันมามอง
 
"เหมอเอาตังค์มาเยอะไหม" ใจดีจัง ห่วงกระเป๋าตังค์เหมอด้วย
 
"ชนะไม่ต้องเกรงใจเหมอหรอก ชนะชอบร้านไหน เราก็ไปกินกันที่ร้านนั้นเลยนะ ไม่ต้องห่วงเรื่องราคา" สำหรับชนะแล้ว หมดตัวเหมอก็ยอม เพราะตอนนี้...เหมอไม่ต้องเอาเงินไปซื้อโฟโต้บุ๊ค บ็อกลิมิเต็ท หรืออัลบั้มสเปเชี่ยลอะไรอีกแล้ว...ในเมื่อชนะตัวจริงเสียงจริงยืนอยู่ตรงหน้าเหมอ
 
"งั้นไปร้านนั้น" แต่พ่อยอดขมองอิ่มของเหมอก็ยังเลือกร้านที่ราคามาตรฐานอยู่ดี ปลื้มใจมากที่ที่รักเป็นห่วงสภาพการเงินของว่าที่แฟนขนาดนี้
 
"ไอ้เหมอ หน้ามึงเคลิ้มไป จ้องอะไรไอ้นะขนาดนั้น" กวิ้นเพื่อนโง่ ทำไมไม่รู้จักสงบปากสงบคำ เหมออุตส่าห์เลือกที่นั่งข้างๆ มัน เพราะจะได้มองเห็นหน้าชนะที่นั่งตรงข้ามได้เต็มๆ ตา แต่กวิ้นก็ยังเสือกเห็นว่าเหมอกำลังมองใบหน้าหล่อเหลาของชนะอยู่
 
"ก็...กวิ้นก็รู้นี่ เหมอเป็นแฟนบอยของ CY"  ชื่อของ CY ยังคงเป็นข้ออ้างสำหรับพฤติกรรมแปลกๆ ของเหมอที่มีต่อชนะได้ตลอด ชนะดูเหมือนไม่ติดใจอะไรในความรู้สึกของเหมอเลย
 
"อืม แต่ผมไม่เหมือนโยขนาดนั้นหรอก โยหล่อกว่าเยอะ"
 
ไม่!!! เหมอได้แต่ร้องก้องอยู่ในใจ สำหรับเหมอแล้ว...ชนะหล่อที่สุด น่าหลงใหลที่สุด เวลาที่ชนะยิ้ม...เหมอก็อยากจะกลืนกินชนะเข้าไปทั้งตัว เหมอหวง...ไม่อยากให้ใครได้เห็น
 
"อื้ม" แต่ก็จำต้องเห็นด้วย...เหมอไม่อยากให้ชนะสงสัยในความรู้สึกของเหมอ
 
"น้อยๆ หน่อยไอ้เหมอ มึงต้องชมว่าเพื่อนกูหล่อกว่าดิ มารยาทอ่ะมารยาท" กวิ้นเพื่อนโง่ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย "แล้วนี่พ่อกลับมารึยัง"
 
"คงอีกนาน อยู่เที่ยวกับเพี้ยนกับไอ้โยด้วย ไม่กลับเร็วๆ นี้หรอก"
 
งั้นแปลว่า...ชนะอยู่ที่บ้านคนเดียว?
 
"คุณพ่อไปเกาหลีเหรอชนะ" เหมอแสร้งถาม ทั้งๆ ที่มีคำตอบในใจอยู่แล้ว แค่อยากชวนคุยเท่านั้นเอง และคงเพราะพ่อไม่อยู่ ชนะถึงได้ไม่ต้องตรงกลับบ้านเหมือนอย่างปกติ แถมยังไม่ต้องมีบอดี้การ์ดมาคอยตามด้วย
 
"อืม ไปตั้งแต่ต้นเดือน" ชนะตอบพร้อมรอยยิ้ม "เหมอเอารูปไอ้โยไหม ผมจะได้ฝากพ่อถ่ายมาให้"
 
"อ๋อ...อืม ถ้าได้ก็ดีอ่ะ" แต่ถ้าได้...ชนะ คงดีมากกว่า ได้แค่คิดแล้วยิ้มกริ่มในใจ
 
"โอเคครับ"

"ทำหน้าเคลิ้มตลอดเลยมึง เมากัญชาป่ะวะ" เกลียดไอ้กวิ้นมันจริงๆ
 
"หุบปากไปเลยไอ้กวิ้น แล้วนี่ชนะอยู่บ้านคนเดียวไม่เหงาเหรอ" ถ้าเหงา...เหมอจะไปอยู่เป็นเพื่อน ให้นอนตรงไหนก็ได้ทั้งนั้น หน้าประตูรั้ว ป้อมยาม บ้านหมา หรือในสวน เหมอก็เอา!
 
"ไม่หรอก พี่ๆ คนงานก็อยู่ ศุกร์หน้ายะก็กลับมาแล้วด้วย"
 
"ยะ?" ไอ้กวิ้นทวน "ใครวะ"
 
เหมอรู้จัก...แต่เหมอคงต้องเงียบไว้ มันคงแปลกถ้าเพื่อนของเพื่อนจะรู้จักน้องชายฝาแฝดอีกคน
 
"แฝดคนกลาง ชื่อยะ" ชนะตอบ และไม่ได้ให้รายละเอียดอะไรไปมากกว่านั้น ไอ้กวิ้นก็แค่พยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะตาพราวเมื่อพนักงานเริ่มเอาอาหารที่สั่งไปมาเสิร์ฟ
 
"เออ ไอ้นะ เมื่อวานพริ้งเขาฝากเสื้อช็อปมึงไว้อ่ะ แต่กูลืมเอามาให้ เดี๋ยวแวะไปเอาที่บ้านกู" ไอ้กวิ้นพูดทั้งๆ ที่เนื้อปลาแซลม่อนยังเต็มปาก
 
อ่า...เพิ่งสังเกตว่าชนะไม่ได้ใส่ช็อป คงเพราะเหมอมัวแต่มองหน้าหล่อๆ ของเขา วันนี้ชนะใส่ชุดนิสิตชาย กางเกงแสล็คสีดำ เสื้อนิสิตสีขาวสะอาด ไม่มีเนคไท ปลดกระดุมเม็ดบนสองเม็ดจนเห็นแผงอกขาวๆ รำไร แขนเสื้อก็พับขึ้นจนถึงศอก อวดแขนแข็งแรงที่เหมอนึกอยากกอดมาตลอด
 
"อืม"
 
ว่าแต่พริ้งคือใคร ใครคือพริ้ง แล้วทำไมพ่อเทพบุตรของเหมอต้องไปลืมเสื้อไว้ที่ผู้หญิงคนนั้นด้วย
 
"แล้วไปทำไงวะ ถึงลืมไว้ที่ห้องพริ้ง" ไอ้กวิ้นถามได้ตรงใจเหมอ แต่คำตอบจากปากของชนะทำให้วาซาบิที่เหมอกำลังจิ้มเข้าปากรสจืดไปทันที
 
"ก็ไปค้างที่ห้องพริ้ง" ชนะตอบง่ายๆ แต่หัวใจของเหมอ...รับคำตอบของชนะไม่ได้ง่ายๆ เลย
 
"แล้วน้องบี?" ไอ้กวิ้นยังคงตั้งคำถามเป็นเจ้าหนูจำไม เหมออยากให้มันหยุดถาม เพราะเหมอไม่อยากฟังคำตอบอะไรอีก
 
"เลิกไปแล้ว"
 
"ทำไมวะ"
 
"ไปกันไม่ได้"

"เหตุผลเบสิคอ่ะ มึงเลิกกับแฟนคนไหนก็บอกเหตุผลแบบนี้ทุกที"
 
"ก็มันไปกันไม่ได้จริงๆ จะให้ฝืนต่อคงไม่ไหว เหมอ เผ็ดเหรอครับ" ชนะคงเห็นเหมอตาแดงๆ ถึงได้ถามด้วยความเป็นห่วง "ใส่วาซาบิเยอะไป กินนี่แก้เผ็ดนะ"
 
"อื้ม" เหมอพยักหน้า รับเนื้อปลาดิบหวานๆ ที่ชนะคีบมาให้เข้าปาก ก่อนจะเคี้ยวช้าๆ แล้วมองรอยยิ้มของชนะ...ริมฝีปากนั่น...จะหวานเหมือนเนื้อปลาที่ป้อนให้เหมอรึเปล่า คงมีแต่คนที่ได้เป็นแฟนของชนะเท่านั้นที่รู้
 
ชนะไม่ใช่คนเจ้าชู้ที่คบกับใครพร้อมกันหลายๆ คนอย่างที่คนอื่นๆ เข้าใจ เขาไม่ได้มีคู่นอนเหมือนอย่างหนุ่มฮอตหน้าตาดีคนอื่นนิยมมีกัน...ชนะเป็นเหมือนคนทั่วไปที่คบใครทีละคน แต่ที่ถูกมองว่าเปลี่ยนผู้หญิงบ่อย เพราะคบใครได้ไม่นานก็เลิกด้วยเหตุผลที่ว่าไปกันไม่ได้ เหมอรู้ดี...เพราะเฝ้ามองมาตลอดสองปี และเจ็บปวดข้างเดียวอยู่อย่างนี้
 
"เหมอ" เสียงของชนะเรียกเหมอให้หลุดจากภวังค์ "เป็นอะไรไป"
 
"เปล่า เหมอยังเผ็ดอยู่เลย"
 
"กินเผ็ดไม่ได้แล้วยังกระแดะกินวาซาบิเยอะก็งี้"
 
"ไอ้กวิ้น ปากดีจริงๆ ขึ้นรถเมล์กลับเถอะมึง!" เหมอไม่ได้อยากพูดหยาบคายต่อหน้าชนะ แต่ด้วยอารมณ์ตอนนี้ทนสุภาพต่อไปไม่ไหวจริงๆ
 
"เออ กูกลับรถเมล์พร้อมไอ้นะก็ได้ ได้ผลาญตังค์มึงแล้วกูสบายใจ ฮ่าๆๆ" ไอ้กวิ้นไม่สำนึก ยังจะลากชนะไปลำบากกับมันอีก
 
"กูจะไปส่งชนะ ส่วนมึงกลับเอง"
 
"ไอ้ลำเอียง ไอ้สองมาตรฐาน ใครกันแน่ที่สนิทกับมึงมาหลายปีดีดักห้ะ! ไอ้นะเหรอ ! ไม่ กูนี่ต้องกู ถ้าไม่ใช่กูใครจะทนคนบ้าๆ อย่างมึงได้"
 
"ถ้าไม่ใช่กูก็ไม่มีใครทนความปากหมาของมึงได้หรอกกวิ้น"
 
"เฮ้ๆ ทะเลาะกันจริงจังเหรอวะ พอก่อนๆ อายโต๊ะข้างๆ" เพราะชนะขอร้อง ไอ้กวิ้นถึงได้รอดตัวไป แอบได้ยินมันบ่นว่าวาซาบิทำให้ต่อมบ้าของเหมอทำงาน
 
พอกินกันเสร็จ เหมอก็ปล่อยไอ้กวิ้นออกไปเพ่นพ่านนอกร้าน โดยมีชนะเดินคล้องคอเหมอตามออกไปด้วย
 
"เป็นอะไรครับ เหมอโกรธไอ้กวิ้นมันขนาดนั้นเลยเหรอ" เวลาที่ชนะเห็นเหมอกับไอ้กวิ้นเถียงกันจนขึ้นมึงกู ชนะจะเข้ามาถามเหมออย่างนี้ตลอด
 
"เปล่า"
 
"เปล่าก็ยิ้มหน่อย ไอ้กวิ้นมันปากอย่างนั้นเหมอก็รู้อยู่แล้ว อย่าทะเลาะกันเลย"
 
"อื้ม"
 
ชนะลูบผมของเหมอแล้วส่งยิ้มมาให้ เหมอจึงเผลอยิ้มตอบกลับอย่างว่าง่าย
 
"นะ"
 
"หืม"
 
อยากถามเรื่องพริ้ง...แต่เหมอไม่กล้า เหมออยากรู้ว่าชนะจริงจังมากแค่ไหน แล้วจะคบกับพริ้งไปอีกนานหรือเปล่า
 
"ไม่มีอะไร"
 
เหมอไม่อยากให้ที่ยืนของเหมอตรงนี้...สั่นคลอนแค่เพราะคำถามบ้าบอที่ไม่ควรถามกับเพื่อน ...คนเป็นเพื่อนไม่ควรก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวกันอยู่แล้ว
 
"ไอ้เหมอ! อ้อนอะไรไอ้นะอีก ใส่ร้ายกูล่ะสิมึงอ่ะะะะ!"
 
"ปากรนหาส้นตีนไอ้กวิ้น มึงไม่รู้ซะแล้วว่านักเรียนนายร้อยโดดเตะสูงแค่ไหน!"
 
พลั่กกกกก!
 
"โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!"
 
เพราะปากมาก กวิ้นเพื่อนโง่ถึงโดนเหมอกระโดดเตะกลางห้างล้มลงไปกองกับพื้น คนรอบข้างพร้อมใจกันหันมามองภาพไอ้กวิ้นล้มลงตามแรงโน้มถ่วงโลก ชนะเกือบหลุดหัวเราะ แต่ก็ยังใจดีเข้าไปพยุงไอ้กวิ้นลุกขึ้น
 
"ไอ้เหมออออ ไอ้เหี้ยยยยยยย! ปล่อยกูไอ้นะ กูจะฆ่ามันนนนน" ไอ้กวิ้นดิ้นพล่านโดยมีชนะจับแขนมันไว้
 
"ไม่เอาน่า คนมองกันใหญ่แล้ว รีบไปกันเถอะ"
 

ออฟไลน์ Snufflehp

  • It feels like nobody ever knew me until you knew me
  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 573
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +978/-17
Re: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 1 25/11/2558
«ตอบ #3 เมื่อ25-11-2015 11:59:04 »

เหมอแลบลิ้นให้ไอ้กวิ้นที่ถูกชนะพาเดินนำไปก่อนแล้ว กระทั่งเดินกันมาจนถึงรถมอเตอร์ไซค์ฟีโน่คันสวยของเหมอ ชนะก็หันกลับมาแล้วยื่นมือมาตรงหน้า
 
"ผมขับเองนะ เดี๋ยวเหมอตีกับไอ้กวิ้นกลางทาง มันจะอันตราย"
 
คำพูดของชนะทำเอาเหมอหลุดยิ้ม ยอมส่งกุญแจมอเตอร์ไซค์ให้แล้วเขม่นมองไอ้กวิ้นที่ทำหน้าราวกับว่าถ้ามีโอกาสแก้แค้นมันจะรีบทำ
 
ตอนขามา เหมอเป็นคนขับ ไอ้กวิ้นอยู่ตรงกลางแล้วชนะอยู่ท้ายสุด แต่ตอนนี้ ชนะอาสาขับแล้วให้เหมอนั่งอยู่ตรงหน้าเขา ส่วนไอ้กวิ้นนั่งท้าย โดยให้เหตุผลว่าถ้าให้เหมอนั่งติดกับกวิ้น คงได้ฆ่ากันตาย
 
แม้ว่าเหมอจะสูงไม่น้อย ขนาดตัวก็ค่อนข้างล่ำ แต่ก็ยังตัวเล็กกว่าชนะและไอ้กวิ้นอยู่ดี ตอนนี้เหมอถึงต้องเป็นตุ๊กตาในอ้อมแขนของชนะที่คร่อมมอเตอร์ไซค์ฟีโน่สีชมพูของเหมอด้วยท่าเท่ๆ อยู่
 
หัวใจของเหมอเต้นโครมคราม สมองลืมเรื่องของพริ้งไปจนหมด เพราะกลิ่นหอมอ่อนๆ จากผิวกายของชนะ และความใกล้ชิดประหนึ่งจะรวมร่างนี้...ทำเอาความฝันในทุกๆ คืนใกล้ความจริงมากกว่าครั้งไหนๆ
 
อยากสัมผัส อยากแนบชิดชนะอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว
 
"เหมออึดอัดไหม ทนอีกหน่อยนะ" เหมออยากบอกชนะว่าไม่อึดอัดเลย ลมเย็นๆ ที่พัดใบหน้าก็ทำให้รู้สึกดี แม้เสียงจิ๊จ๊ะน่ารำคาญจากไอ้กวิ้นก็ไม่ทำให้เหมออารมณ์เสียได้ ชนะขับช้ามาก คงเพราะกลัวอุบัติเหตุจะเกิดขึ้นกับพวกเราสามคน ใบหน้าแนบสนิทอยู่ข้างๆ แก้มเมื่อก้มลงมาถามอย่างห่วงใยว่าเหมอโอเคไหมกับท่าที่ต้องอยู่ในการกักกันของอ้อมแขนเขาอย่างนี้
 
ชนะคงกลัวเหมอลำบากใจ แต่ถ้าชนะอ่านความคิดของเหมอได้ คงเจอแต่คำว่า 'เต็มใจและสมยอม'
 
"นะๆๆ ข้างหน้ามีหลุม อื้ออออ" ไม่ทัน...บอกไม่ทัน  แม้หลุมจะไม่ใหญ่มาก แต่ก็ทำให้โช้คอัพของรถทำงานได้ดี ตัวรถเด้งขึ้นเล็กน้อย เหมอที่หันกลับไปบอกก็ได้รับผลกระทบจากการเด้งครั้งนี้ไปเต็มๆ
 
ไม่ได้เจ็บไม่ได้ปวดตรงไหน แต่มันกระทบกับหัวใจโดยตรง
 
จมูกโด่งๆ ของชนะเฉียดแก้มของเหมอไปเล็กน้อย สะโพกของเหมอก็ได้รับแรงกระแทกมาจากข้างหลังเต็มๆ เสียงไอ้กวิ้นโวยวายว่าทำไมไม่ขี่ดีๆ ลามมาด่าถึงเหมอที่หัวใหญ่บังทางชนะ
 
"โทษที เป็นอะไรไหม" ชนะถามเสียงนุ่ม
 
"ไม่เป็นไรอ่ะ ถามไอ้กวิ้นเถอะ โวยวายอย่างกะโดนระเบิด" เหมอส่ายหัว มือของชนะก็ละจากแฮนด์รถมาโยกหัวด้วยเบาๆ
 
"หึหึ คงจริง ไอ้กวิ้น ตกลงไปตายยังมึงอ่ะ"
 
"ยังไม่ตายเว้ย ขี่ดีๆ ดิวะ  แม่ง มอไซค์ล้มไม่เท่นะมึง"
 
"เออ รู้แล้วน่า"
 
"ไอ้เหมอนะไอ้เหมอ พากูมาลำบาก"
 
"นะไปส่งไอ้กวิ้นที่ป้ายรถเมล์เลยอ่ะ รำคาญมัน"
 
"จิ๊ กูอยากนั่งนักนี่ ไอ้รถสีแหววของมึงเนี่ย"
 
"อย่าว่าน้องพิ้งของกู เดี๋ยวมึงได้โดน"
 
"ทำไม มึงจะทำไม ห้ะห้ะ" ไอ้กวิ้นมันได้ที เพราะมันนั่งอยู่ข้างหลัง มันจึงยื่นมือมาผลักหัวเหมอได้ แต่ดีที่ชนะปรามมันไว้ ไม่งั้นมันคงผลักไม่หยุด
 
กว่าจะมาถึงหน้าบ้านไอ้กวิ้น ก็กินเวลาไปเกือบชั่วโมง เพราะรถติด แถมชนะยังขับช้า ซ้อนสามผิดกฎหมายด้วยเลยต้องคอยดูว่ามีตำรวจอยู่ตามสี่แยกไหม ...รู้อย่างนี้ให้พี่สมัยสอนขับรถยนต์ก็ดี เหมอจะได้ไม่ต้องแว้นมอเตอร์ไซค์มารับชนะ แค่คิดว่าจะมีคนเห็นคุณชายขี่น้องพิ้งของเหมอก็เสียลุคมากแล้ว
 
"มึงเอาเสื้อช็อปไปให้กูพรุ่งนี้ละกัน ซักให้ด้วยนะ กูไปก่อนล่ะ"
 
"เออๆ ขี่ดีๆ ล่ะ ถ้าไอ้เหมอมันเกิดบ้าลวนลามมึงขึ้นมาก็เตะมันลงจากรถได้เลย"
 
"ไอ้กวิ้น ไอ้ปากเสีย เข้าบ้านไปเลย!"
 
ถึงปากจะไล่มัน แต่ใจของเหมออยากให้มันอยู่ต่อ เพราะเหมอจะได้อยู่ในอ้อมแขนของชนะให้นานๆ ทว่า...สุดท้ายก็ต้องยอมรับความจริงว่าไม่สามารถอยู่ในท่าชวนเสียตัวอย่างนี้ไปได้ตลอด เหมอจึงยอมลงจากรถแล้วขึ้นมานั่งซ้อนท้ายแทน
 
"เหมอไปส่งผมที่ป้ายรถเมล์ก็ได้ ดึกแล้ว จะได้กลับบ้านเลย"
 
"ไม่เป็นไร ไปส่งที่บ้านได้ ไม่มีปัญหาหรอก"
 
ไม่มีปัญหาเลย มันดีกับใจของเหมอมากกว่าเสียอีก
 
"อืม ขอบคุณครับ"
 
แค่ได้รับรอยยิ้มจากชนะ แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับชีวิตของเหมอ
 
ไม่ว่าในความจริง...เหมอจะเป็นแค่เพื่อนของเพื่อน แต่ในความฝัน เหมอเป็นแฟนของชนะแล้วนะ ...ขอแค่ชนะไม่รู้  เหมอก็ไม่ต้องตื่นจากฝันดีๆ ขอแค่มีที่ยืนอยู่ตรงนี้ เหมอก็จะมีความสุขไปได้เรื่อยๆ
 
"เหมอ..."
 
"หื้ม"
 
"หนาวเหรอ"
 
คำถามของชนะ ทำให้เหมอเพิ่งรู้ตัวว่าเหมอสอดแขนเข้าไปโอบเอวของชนะทั้งแผ่นอกแล้วใบหน้าก็แนบชิดอยู่กับแผ่นหลังของเขา
 
"ขะ...ขอโทษ" เหมอบอกเสียงเบา รีบคลายแขน แล้วขยับตัวออกห่าง
 
"ไม่เป็นไร" เสียงของชนะเรียบเฉย "แต่อย่าทำอย่างนี้อีกนะ...มันแปลกๆ"
 
"อ๋อ...อื้ม ขอโทษ"
 
"ไม่เป็นไร" ชนะย้ำอีกครั้งราวกับไม่ใส่ใจ
 
ชนะเป็นคนพูดตรง ถ้าไม่พอใจหรือไม่ชอบ เขาจะบอกออกมาทันที หลายคนมักบอกว่าชนะใจร้าย เพราะชนะปฏิเสธผู้หญิงที่มาสารภาพรักด้วยอย่างไม่ถนอมน้ำใจ เวลาบอกเลิกก็พูดตรงจนอีกฝ่ายทนตื้อต่อไม่ไหว แต่สำหรับเหมอแล้ว...ชนะไม่ได้ใจร้าย มันดีเสียอีกที่ไม่ต้องให้ความหวังทั้งที่ไม่มีหวัง
 
แต่แม้จะไม่มีหวัง คนดื้อด้านอย่างเหมอเองต่างหากที่ไม่ยอมรับความจริง
 
เหมอรักชนะ...และจะรักตลอดไปด้วย
 

............................................................................TBC............................................................. 
 
 
#ลงไว้  #ให้ได้รู้ว่า #ไร้พ่ายใกล้จบแล้ว 555
 
 
เปิดเรื่องใหม่มา นี่เป็นคู่ที่แทรกสถานการณ์ปัจจุบันของเรา เป็นคู่ที่อยากเขียนมากค่ะ ไม่รู้ทำไม แฮ่ ไร้พ่ายยังไม่ทิ้งค่ะ แต่ของสามีกำลังจะจบแล้ว เลยเอาคู่นี้มาแทน เรื่องนี้รักใสๆ นะคะ เพราะอยากมีนิยายที่มันไม่ดาร์คสักเรื่องหนึ่ง (ที่ผ่านมาก็ไม่เข้าขั้นดาร์ค แค่สีเทา)
 

ออฟไลน์ mbpwn_

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 30
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
Re: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 1 25/11/2558
«ตอบ #4 เมื่อ25-11-2015 12:01:42 »

เอร้ยยย ตามอ่านในเฟสแล้ว ในที่สุดน้องนะน้องเหมอก็มาาาาา   
ปอลอ. ตามมาจิ้มอย่างไวว  :katai4:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 25-11-2015 12:06:09 โดย mbpwn_ »

ออฟไลน์ Snufflehp

  • It feels like nobody ever knew me until you knew me
  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 573
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +978/-17
Re: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 2 25/11/2558
«ตอบ #5 เมื่อ25-11-2015 12:38:43 »

ตอนที่ 2

'เหมอ'
'หายไปนานเลย'
'เป็นอะไรไหม?'
'ไอ้กวิ้นบ่นทุกวันเลยที่เหมอไม่มาเลี้ยงข้าวมัน'


เหมอกำลังก้มหน้า ตาแทบติดกับหน้าจอมือถือ ในอินบ็อกเฟซบุ๊ค มีข้อความที่ยังไม่ได้อ่านจากใครบางคนที่ทำให้เหมอคิดถึงแม้กระทั่งตอนหลับตา

"เหนื่อยเหรอครับคนดีของพี่" พี่สมัย พี่ชายที่สุดแสนเพอร์เฟ็คของเหมอเอ่ยถาม ในขณะที่ดวงตายังจับจ้องอยู่ที่ถนนหนทางตรงหน้า แต่พอไม่ได้คำตอบจากน้องชายสุดที่รักอย่างเหมอ พี่สมัยถึงได้หันมามองเพียงครู่แล้วถามเสียงทุ้มใจดี "ดูอะไรอยู่ครับ"

"เปล่า" เหมอปฏิเสธ เก็บมือถือราคาแพงที่พี่สมัยซื้อให้ลงกระเป๋ากางเกงตามเดิม "พี่หมัยไปส่งเหมอที่มหาลัยไอ้กวิ้นก่อนนะ"

"กลับบ้านก่อนดีกว่านะครับ คุณหญิงแม่ทำกับข้าวไว้รอแล้ว"

"เหมอจะไปเจอเพื่อนก่อน!"

น้องชายเสียงแข็ง จ้องมองพี่ชายอย่างโกรธขึ้งด้วยเพราะถูกขัดใจ สมัยคลี่ยิ้ม ละมือจากพวงมาลัยรถแล้วลูบผมน้องรักอย่างนึกเอ็นดู "โอเคครับโอเค พี่หมัยจะไปส่งถึงหน้าคณะของเพนกวิ้นเลยนะครับ"

"อื้อ แล้วก็บอกคุณหญิงแม่ว่าไม่ต้องรอทานข้าวด้วย เหมอจะไปทานกับกวิ้น"

"ได้ครับคนดี พี่จะบอกคุณหญิงแม่ให้ แต่คืนนี้น้องเหมอต้องมานอนกับพี่นะครับ"

"รู้แล้วน่า" เหมอมองพี่ชายของตัวเองอย่างนึกระอา กลับบ้านมาทีไรต้องถูกพี่ชายหิ้วเข้าห้องทุกที พี่สมัยอายุ 27 ปีแล้ว เป็นนายทหารชั้นสัญญาบัตรที่มีคนนับหน้าถือตา ทว่า...กับเหมอ เขายังเป็นแค่พี่หมัยที่นอนคนเดียวไม่ได้ พี่หมัยกลัวผี เหมอเองก็เห็นใจพี่ที่ตามใจเหมอมาตลอด ถึงคราวที่ต้องกลับจากโรงเรียนก็ไม่เคยได้นอนห้องนอนของตัวเองเลย

โรงเรียนที่เหมอเรียนไม่ได้อยู่ในกรุงเทพ ในวันศุกร์ที่ทางโรงเรียนปล่อยให้กลับบ้านพี่สมัยก็จะมารับ เป็นอย่างนี้ตั้งแต่ที่เหมอเรียนอยู่โรงเรียนเตรียมทหารจนได้ขึ้นเหล่า ตอนนี้เหมอเป็นนักเรียนเหล่าปี 2 แล้ว เรียนหนักขึ้น ฝึกหนักขึ้น เฟซบุ๊คปล่อยร้างมาหลายสัปดาห์ ข้อความไลน์จากเพื่อนก็ไม่เคยได้ตอบ เพราะการเล่นมือถือในโรงเรียนต้องหลบๆ ซ่อนๆ เวลาว่างก็จะเป็นช่วงดึกๆ ที่พอเรียนเสร็จฝึกเสร็จ หัวถึงหมอนก็นอนหลับเป็นตาย เหมอจึงไม่ได้ติดต่อกับเพนกวิ้นและชนะเจ้าหัวใจของเหมอเลย

รับปากแล้วว่าจะพาไปเลี้ยงข้าว...แต่เหมอก็ทำตามสัญญาไม่ได้ ความจริงแล้วอาจจะเพราะเรื่องของพริ้ง...ที่ทำให้เหมอไม่ได้กระตือรือร้นจะกลับบ้านในช่วงหยุดเสาร์อาทิตย์เสียเท่าไรนัก

ในเย็นวันศุกร์ ทั้งขาเข้ากรุงเทพและขาออก รถติดกันเป็นแถวยาว เหมอก้มลงมองนาฬิกาที่ข้อมือแล้วก็ถอนหายใจแรงๆ

"พี่หมัยไปส่งเหมอที่ร้านอาหารเลย เหมอจะได้บอกกวิ้นให้ไปเจอที่นั่น ไปมหาลัยตอนนี้คงไม่ทันแล้ว"

"ครับคนดี" พี่ชายลูบผมอย่างรักใคร่ ก่อนจะก้มลงมาจูบที่แก้มของผู้เป็นน้อง เหมอทำแก้มป่องเล็กน้อย เพื่อให้พี่ชายได้ประทับริมฝีปากลงมาอีกครั้ง เป็นค่าตอบแทนที่จะไปส่งร้านอาหาร

"พี่หมัยยย ไฟเขียวแล้ว ไปเร็วววว" พี่ชายมัวแต่หอมแก้มค่อนข้างสากของเหมอครั้งแล้วครั้งเล่าไม่ยอมสนใจไฟจราจรที่เปลี่ยนสี เหมอร้องเตือน แต่พี่หมัยก็ยังอารมณ์ดี ออกรถอย่างไม่รีบเร่ง ทั้งๆ ที่รถคันข้างหลังบีบแตรดังลั่นถนน ป่านนี้บรรพบุรุษของท่านบิดาและคุณหญิงแม่คงถูกขุดมาด่าย่อยยับ

พี่ชายขับรถมาส่งเหมอที่ร้านอาหารที่เหมอโทรไปนัดแนะให้ไอ้กวิ้นพาชนะมาด้วย ไม่ได้เจอกันเป็นเดือน คิดถึงจนแทบบ้า

"ทานเสร็จแล้วโทรมานะครับ พี่จะมารับ"

"ไม่เป็นไร เหมอจะให้กวิ้นไปส่ง"

"คนดี...ให้พี่มารับนะครับ นั่งรถคนอื่น ไม่รู้จะขับรถปลอดภัยรึเปล่า พี่เป็นห่วงน้องของพี่"

"ก็ได้ๆ" ถ้าไม่รับคำ พี่ชายคงรั้งแขนเหมอไว้อยู่อย่างนี้

"ทานให้อร่อยนะครับ"

เหมอก้าวลงจากรถ แล้วตรงดิ่งเข้าไปในร้านอาหารไทยร้านประจำแถวสยามที่มากับเพนกวิ้นบ่อยๆ บริกรชายท่าทางสุภาพเดินเข้ามาต้อนรับด้วยรอยยิ้มกว้างเปื้อนใบหน้า

"นัดเพื่อนไว้" เหมอบอกเสียงเรียบ คลี่ยิ้มเล็กน้อย บริกรชายจึงผายมือเชื้อเชิญ

เหมอกวาดสายตามองหาเพื่อนไปทั่วร้าน ก่อนจะเจอชนะนั่งอยู่ที่โต๊ะริมกระจกตัวในสุดของร้าน เหมอรีบก้าวเท้าเดินไปที่โต๊ะตัวนั้นทันที

"ไงไอ้เหมอ มาเต็มยศเชียวนะมึง" ไอ้กวิ้นทักด้วยเสียงสดใส ไม่มีรอยขุ่นเคืองใดๆ ที่เหมอเบี้ยวนัดเลี้ยงข้าวกับมันซึ่งตกลงไว้แล้วว่าจะเลี้ยงตลอดเดือน

"เพิ่งถึงอ่ะ ยังไม่ได้แวะบ้าน หวัดดีนะ" เหมอนั่งลงข้างๆ เพนกวิ้น พยักหน้าขอบคุณบริกรที่นำน้ำมาเสิร์ฟ ก่อนจะยิ้มกว้างให้กับชนะที่วันนี้อยู่ในชุดเสื้อช็อปสีกรมท่าทับเสื้อยืดสีดำคอวี กับกางเกงยีนสีเข้ม

"อืม" ชนะยังตอบสั้นๆ เหมือนเดิม แต่ที่เพิ่มเติมคือเสียงที่ค่อนข้างกระด้างและใบหน้าที่ปราศจากรอยยิ้ม

"สั่งอะไรกันรึยังอ่ะ" เหมอเลี่ยงสายตาจากชนะมามองเพนกวิ้นที่ก้มหน้าก้มตากดมือถือเล่นอยู่อย่างไม่สนใจใคร จนเหมอต้องดึงมือถือออกจากมือมัน

"ไอ้เหมอออ เดี๋ยวดิ ยังไม่ได้ตอบไลน์น้องพิมพ์เลย" ไอ้กวิ้นโวยวาย

"ตอบกูก่อน มึงสั่งอะไรรึยัง"

"เออๆ สั่งแล้ว ไม่ถามไอ้นะวะ มันก็นั่งว่างอยู่" คำพูดของไอ้กวิ้นทำให้เหมอชะงัก มันจึงได้ทีแย่งมือถือคืนไป เหมอขึงตามองมัน ก่อนจะเบนสายตาไปยังชนะที่ทำราวกับไม่ได้ยินสิ่งที่เพนกวิ้นกับเหมอพูดกัน ชนะผินมองไปนอกร้าน เสี้ยวหน้าด้านข้างน่ามองจนเหมออยากยกมือขึ้นสัมผัส แต่ก็ข่มใจไว้...ไม่ได้เจอกันนาน คิดถึงแทบทนไม่ไหว แต่เหมอไม่มีเวลาแม้แต่จะตอบข้อความของชนะเลย อีกทั้งตอนนี้ชนะก็เหมือนไม่อยากคุยกับเหมอด้วย ไม่ยิ้ม ไม่พูดอะไร...

'นะ โกรธอะไรเหมอรึเปล่า'

เหมอพิมพ์ข้อความส่งไปหาคนตรงหน้า เพราะจะให้เอ่ยปากเรียกก็ไม่กล้า...กลัวไปทำลายบรรยากาศอะไรบางอย่างเข้า

มือถือของชนะที่วางอยู่บนโต๊ะสั่นเตือนขึ้น เจ้าของก้มลงมองก่อนจะหยิบขึ้นมา ชนะคงเห็นข้อความของเหมอแล้ว แต่ชนะไม่พิมพ์ตอบกลับ เขาวางมือถือลง แล้วกลับไปให้ความสนใจกับวิวนอกร้าน

"ไอ้เหมอ ลุกดิ๊ กูปวดฉี่" เสียงของกวิ้นดังงุ้งงิ้งอยู่ใกล้ๆ แต่เหมอไม่ได้สนใจ ความสนใจของเหมอตอนนี้อยู่ที่ชนะ เหมออยากรู้ว่าชนะเป็นอะไร ทำไมถึงไม่ยอมคุยกับเหมอเลย "ไอ้เหมอ!"

"อะไร!"

"กูบอกว่ามึงลุกก่อน กูปวดฉี่ จะไปห้องน้ำ"

"อ๋อ อื้อ ไปดิ" เหมอลุกให้เพนกวิ้นได้เดินออกสะดวก พอมันเดินหายลับไปแล้ว เหมอก็นั่งลงตามเดิม

"นะ"

"..."

"นะครับ" เห็นชนะขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะครางรับในลำคอเป็นเชิงรับรู้ว่าได้ยินที่เหมอเรียก

"นะโกรธอะไรเหมอรึเปล่า"

เพราะเป็นเพื่อนกับชนะมาตลอดสองปี เหมอรู้ว่าอาการแบบนี้ของชนะคืออะไร ชนะกำลังไม่พอใจอะไรบางอย่าง แต่กลับไม่ยอมบอกออกมาตรงๆ เหมือนอย่างที่ชอบทำตามปกติ ชนะจะเป็นแบบนี้เสมอหากว่าเรื่องที่กำลังไม่พอใจ...มันค่อนข้างไม่มีเหตุผล

"แล้วหายไปไหน" ชนะยอมพูดแล้ว แต่น้ำเสียงค่อนข้างกระด้าง

"เหมอฝึกหนัก..." เหมอตอบเสียงแผ่ว ยกน้ำขึ้นจิบแล้วลอบมอง ชนะเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง คิ้วขมวดกันยุ่ง

"อืม"

น้ำเสียงตอบรับทำให้เหมอเริ่มร้อนใจ เพราะใบหน้าหล่อเหลาของชนะยังไม่แต้มยิ้มอย่างที่เหมอชอบมองเลยสักนิด

"เหมอไม่ได้กลับกรุงเทพเลยนะ เพิ่งกลับมาวันนี้ เฟซก็ไม่ได้เล่น ไม่รู้ว่านะทักเหมอมา เหมอขอโทษที่ไม่ได้ตอบ"

ชนะค่อนข้างเอาแต่ใจ แต่เหมอก็ตามใจตลอด แม้เหมอจะเป็นเพื่อน แต่เหมอไม่ได้คิดกับชนะแค่เพื่อน ถ้าชนะบอกว่าไม่ชอบ เหมอก็จะไม่ชอบด้วย ทุกความต้องการของเหมอขึ้นอยู่กับความพอใจของชนะ ชนะคงไม่ชอบที่เพื่อนทำกับชนะแบบนี้ เหมอเข้าใจดีเพราะทะเลาะกับชนะในเรื่องทำนองนี้ค่อนข้างบ่อย

"ขอโทษนะครับ" เสียงของเหมอแผ่วลงเรื่อยๆ เมื่อชนะยังคงนิ่ง

"เหมอไม่ได้โกรธเรื่องที่ผมพูดกับเหมอในวันนั้นเหรอ ถึงได้หายไป ไม่บอกไม่กล่าวกันสักคำ"

เหมอไม่ได้โกรธ...แต่เหมอก็แค่ รู้สึกว่าถ้าตัวเองต้องเจอชนะบ่อยๆ เหมอคงควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วจะทำให้ชนะลำบากใจอีก

"เหมอ..."

"ปกติต้องกลับบ้านทุกวันศุกร์ แต่เหมอก็ไม่กลับ หายไปเป็นเดือน ทำไมทำแบบนี้"

"..."

"ถ้าผมทำให้เหมอคิดมาก ผมขอโทษ เหมอเป็นเพื่อนไอ้กวิ้น ไม่ต้องสนใจผมหรอก ไม่ต้องถึงขนาดเลิกคบกับมันเพราะไม่อยากมาเจอผม"

คำพูดของชนะทำให้เหมอตกใจ น้ำเสียงแข็งกระด้างก็ทำให้ปวดหนึบในอก

"นะเข้าใจเหมอผิด เหมอฝึกหนักจริงๆ เข้าเวรด้วย ไม่ใช่ว่าเหมอไม่อยากกลับ แต่เหมอกลับไม่ได้ นะก็รู้"

ชนะไม่เคยเข้าใจอะไรเหมอเลย... ชนะรู้จักเหมอมาสองปี เหมอหายไปอย่างนี้บ้างในบางครั้ง ไม่ได้ติดต่อกับชนะหรือเพื่อนคนไหนๆ แต่ชนะก็มักจะหงุดหงิดแบบนี้ทุกที

"ผมบอกเหมอหลายครั้งแล้วว่าถ้าทำไม่ได้ ก็อย่าสร้างความเคยชิน"

"ขอโทษครับ" รับคำขอโทษจากเหมอเถอะ เพราะชนะเป็นแรงบันดาลใจเดียวที่ทำให้เหมอผ่านการฝึกหนักอในแต่ละวัน แค่คิดว่าสุดสัปดาห์จะได้กลับมาเจอชนะ เหมอก็มีแรงฮึดสู้แล้ว แต่ช่วงที่ผ่านมา เพราะรู้ว่าชนะมีพริ้ง เหมอก็ลำบากใจจริงๆ ที่จะมาเจอ

แต่จะบอกชนะได้อย่างไร เหมอไม่มีสิทธิ์...

"นะ...เหมอขอโทษ" เหมอทำใจกล้า ยื่นมือไปสัมผัสมือของชนะ สอดมือเข้าไปจับมือใหญ่ให้ถนัดแล้วบีบเบาๆ "ยกโทษให้เหมอนะ"

"อืม" ชนะยอมพยักหน้า ดึงมือออกจากการเกาะกุมของเหมอ แล้วคลี่ยิ้มให้เล็กน้อย

อ่า...กำลังใจของเหมอกลับมาแล้ว

เหมอยิ้มตอบกลับไป ในระหว่างนั้นพนักงานก็เริ่มยกอาหารมาเสิร์ฟ เหมอช่วยพนักงานวางจานให้เข้าที่ ก่อนจะรีบตักของโปรดให้ชนะอย่างเอาใจ

"นะกินเยอะๆ เหมอรู้ว่าอันนี้นะชอบ"

"อื้ม แล้วไม่รอไอ้กวิ้นเหรอ"

ถ้าชนะไม่พูดขึ้นมา เหมอคงลืมไปแล้วว่าไอ้กวิ้นเพื่อนโง่มันไปเข้าห้องน้ำ

"ไม่ต้องหรอก มันตกส้วมตายไปแล้วมั้ง"

พลั่กกก!

หน้าของเหมอแทบคมำลงจานข้าวเมื่อถูกมือใหญ่ของไอ้กวิ้นฟาดผลัวะเข้าที่ท้ายทอย เหมอเกือบลุกขึ้นต่อย ถ้าไม่ติดว่าไอ้กวิ้นมันไล่ให้เหมอขยับเข้าไปนั่งข้างในซึ่งเป็นที่นั่งตรงข้ามกับชนะพอดิบพอดี เหมอจึงเปลี่ยนใจจากคิดจะยกตีนใส่ไอ้กวิ้นเป็นแทบลงไปก้มกราบมันแทน

"กูไม่ตายง่ายๆ หรอกไอ้เหมอ แค่ออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกมาเว้ย"

"อ้าว เหรอ นึกว่ากลับบ้านเกิดไปแล้ว"

"ปากดีจริงๆ ไอ้เชี่ยนี่ ว่าแต่มึงผอมไปนะ ดำก็ดำ ไปเรียนหรือไปขุดหาทองหาเพชร" ไอ้กวิ้นถึงจะปากหมา แต่พอเห็นว่าเหมอหายหน้าหายตาไปนาน มันก็มักจะถามอย่างเป็นห่วง แต่ก็ห่วงตามสไตล์ของมัน ไม่ค่อยถามดีๆ หรอก

"หาทองหาเพชรก็ดีดิ จะได้เอามาฝากนะ" เหมอตอบกลับ แต่ประโยคหลังแผ่วเบา ไอ้กวิ้นร้องห้ะอย่างไม่แน่ใจว่าเหมอพูดอะไร แต่ไม่รู้ทำไม...เหมอถึงแน่ใจว่าชนะได้ยิน

"ตอนนี้ไม่อยากได้เพชรได้ทองหรอก" ชนะพูดแล้วยิ้มใส่ตาเหมอ เขาได้ยินจริงๆ ด้วย "ผมหิวข้าวมากกว่า เหมอตักแกงจืดให้หน่อย"

"ครับ" คำว่าที่รักต่อเติมอยู่ในใจ โดยที่เหมอไม่กล้าพูดออกไปให้ชนะได้ยิน

"ไอ้เหมอนี่มันเชื่องกับมึงคนเดียวจริงๆ ว่ะ เห็นกับพี่กับพ่อกับแม่มันนี่พยศอย่างกะม้า ดูดิ๊ กูอยากให้พี่สมัยของมันมาเห็น น้องมันตักกับข้าวให้คนอื่น อยู่บ้านนี่พี่มันยังป้อนข้าวให้แดกด้วยซ้ำ"

ไอ้กวิ้นเพื่อนปากมาก ชอบเผาเรื่องของเหมอให้ชนะฟัง สองปีมานี้มันเผาไหม้เกรียมอย่างไร ก็ยังตั้งหน้าตั้งตาเผาอย่างนั้น

"ก็นะเป็นเพื่อนที่ดี แต่มึงอ่ะเพื่อนเหี้ย ปากหมาด้วย แดกๆ ไปเถอะ ยุ่งเรื่องกูมากเดี๋ยวพ่อตบเกรียนแตก"

"จิ๊"

ไอ้กวิ้นทำปากขมุบขมิบ ในขณะที่ชนะเอาแต่หัวเราะ ...เหมอดีใจที่ชนะไม่รู้สึกว่ามันแปลก ที่เหมอเอาใจและตามใจชนะมากขนาดนี้ อาจเพราะชนะเห็นว่าเหมอเป็นเพื่อนสนิทอีกคน ชนะถึงไม่ได้ตะขิดตะขวงใจ ทั้งๆ ที่เหมอท่องให้ตัวเองฟังทุกวันว่าเหมออยู่ตรงไหน เส้นแบ่งของคำว่าเพื่อนก็ไม่ควรก้าวข้ามไป เหมอยิ้มกับชนะได้ หัวเราะกับชนะได้ ทำทุกอย่างเพื่อชนะได้ แต่เหมอ...แตะต้องชนะไม่ได้ เพราะเหมอรู้ว่าถ้าวันไหนเหมอข่มความรู้สึกของตัวเองไว้ไม่ไหว ชนะก็คงถอยห่าง

มันดีแล้ว...ที่ยังได้เป็นเพื่อนของชนะ

ทานข้าวกันเสร็จแล้ว ไอ้กวิ้นก็ชวนเดินเที่ยวเพื่อให้อาหารย่อย ในเวลาทุ่มครึ่งอย่างนี้คนค่อนข้างเยอะ ทั้งพนักงานออฟฟิศที่เบียดเสียดกันรอขึ้นรถไฟฟ้า ทั้งเด็กนักเรียนที่มาเดินเตร็ดเตร่กันเป็นกลุ่มบ้าง เป็นคู่บ้าง บางคนมาคนเดียว เดินชิวเสียบหูฟังไม่สนโลก แต่ตอนนี้จะมีใครมีความสุขในการเดินเท่าเหมออีก เหมอเดินอยู่ข้างชนะ มีไอ้กวิ้นส่วนเกินเดินนำหน้า มันเดินนำเข้าห้าง ปากบอกอยากได้ของอะไรบางอย่างที่เหมอไม่ได้สนใจ เพราะความสนใจของเหมอตอนนี้อยู่ที่ชนะเพียงคนเดียว

เหมอเดินอยู่ข้างชนะเงียบๆ หลังมือไปโดนกับมือของชนะก็รีบขยับหนี เพราะกลัวว่าชนะจะรู้สึกไม่ดีกับเหมอ

"เหนื่อยรึเปล่า" ชนะเอ่ยถาม เหมอที่กำลังเคลิ้มเพราะกลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวชนะก็หลุดจากภวังค์ "กลับก่อนก็ได้นะ ไอ้กวิ้นคงหาซื้อของอีกนาน"

"ไม่เป็นไร เหมอไม่เหนื่อยหรอก" แค่ได้เดินกับชนะ ก็เหมือนกับว่าตัวเองกำลังลอยได้

"อืม งั้นเหนื่อยก็บอกนะ จะได้ไปนั่งรอมันที่ร้านกาแฟ"

"อื้อ"

เหมอชอบที่ชนะเทคแคร์เหมอเป็นอย่างดีมาตลอด ชนะใส่ใจมากกว่าไอ้กวิ้น รอยยิ้มของชนะก็มีเสน่ห์ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมชนะถึงมีคนอยากเข้าหาเยอะ สองสามคนแล้วที่กล้าเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าแล้วขอถ่ายรูป แต่ชนะบอกปฏิเสธไปด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ชนะไม่ชอบที่มีใครมาวุ่นวายกับเขาด้วยความเข้าใจผิดว่าเขาคือ CY แต่เหมอคิดนะว่า...คนที่ชื่นชอบ CY ไม่มีทางแยกชนะกับ CY ไม่ออกหรอก เพราะชนะหล่อกว่ามาก มีเหตุผลเดียวที่เป็นไปได้คือคนเหล่านั้นอยากรู้จักชนะจริงๆ บางคนกล้าเข้ามาขอเบอร์ขอไลน์ จนเหมอแอบแยกเขี้ยวใส่ ใกล้เหมือนหมาบ้าที่หวงเจ้าของมากเข้าไปทุกทีแล้วตอนนี้

"ไปร้านกาแฟกันเถอะ" ชนะบอกอย่างเบื่อๆ เพราะถูกรบเร้าขอถ่ายรูปเป็นครั้งที่สิบแล้ว

"อืม" เหมอไม่เคยขัดใจชนะ เหมอเห็นด้วยกับชนะทุกครั้งแม้จะต้องทิ้งกวิ้นเพื่อนโง่ให้เดินช็อปปิ้งคนเดียวก็ตาม

ชนะพาเหมอมาที่ร้านกาแฟ สั่งลาเต้แก้วใหญ่ให้ตัวเองแล้วสั่งนมสดเย็นมาให้เหมอ ชนะรู้ว่าเหมอไม่ชอบกินกาแฟ พอๆ กับที่เหมอรู้ว่าชนะชอบกินลาเต้กับบราวน์นี่หวานน้อย ชนะเลี้ยงเครื่องดื่ม เหมอจึงเลี้ยงของหวาน ได้ของตามที่ต้องการแล้วก็มานั่งที่เก้าอี้บุนวมสบายๆ ในมุมหนึ่งของร้านที่สามารถเห็นไอ้กวิ้นม่อสาวพนักงานขายลิปสติกได้ชัด

"นะ พ่อกลับมารึยังอ่ะ"

ชนะนั่งอยู่ข้างเดียวกับเหมอ กลิ่นหอมอ่อนๆ จากชนะทำให้เหมอเคลิ้มจนเกือบจะข่มตัวเองไม่ให้ซุกหน้าลงกับอกกว้างๆ ของชนะไม่ไหว จึงต้องหาเรื่องชวนคุย

"ยัง" ชนะตอบแล้วหันมามอง ริมฝีปากสวยที่อยากลิ้มลองลอยเด่นอยู่ใกล้ๆ กลิ่นลาเต้อ่อนๆ ทำให้เหมอลอบกลืนน้ำลาย "ทำไมเหรอ"

"ก็...นะบอกว่าจะให้พ่อถ่ายรูป CY มาให้เหมอ" CY ก็แค่ข้ออ้าง คนที่เหมอสนใจอยากได้...คือชนะต่างหาก

"อ๋อ พ่อส่งมาให้แล้ว ไว้ส่งรูปให้"

"อือ" ถ้าได้รูปของชนะด้วยก็คงดี เหมอไม่อยากต้องแอบเล่นมือถือระหว่างอยู่โรงเรียน แอบเปิดเฟซดูความเคลื่อนไหวของชนะ แต่เฟซบุ๊คของชนะไม่ค่อยมีรูปของชนะเลย มีแต่โคฟเวอร์ปกที่เป็นรูปครอบครัว ส่วนรูปโปรไฟล์ก็เป็นรูปที่ชนะกำลังยืนมองพระอาทิตย์ตกดินแล้วหันหลังให้กล้อง

ติ๊ง!

เสียงแจ้งเตือนจาก messanger ดังขึ้น เหมอละสายตาจากคนข้างๆ ที่ก้มหน้าก้มตากดมือถือ แล้วยกมือถือของตัวเองขึ้นดู

"ส่งให้แล้ว" ชนะบอกเสียงเรียบ เหมอพยักหน้า รอให้รูปโหลดเสร็จ ก่อนจะตะลึงงันแล้วหันมองคนข้างๆ

"นะ"

"หืม"

"นะส่งผิดป่ะ" เหมอแทบอยากตบปากตัวเองที่ปากไวถาม ชนะอาจจะส่งรูปผิด เพราะรูปที่ส่งมาเป็นรูปของชนะที่หน้าตาราวกับเพิ่งตื่นนอน ข้างแก้มมีรอยยับนิดๆ เหมือนนอนทับอะไรบางอย่างมาทั้งคืน เส้นผมก็ชี้ไปมาไม่เป็นทรง แต่ริมฝีปากกลับมีสีสด...น่าจูบ

"อือ ใช่ โทษที" ไม่รู้ว่าชนะตั้งใจหรือไม่ แต่เหมอเคลิ้มกับรูปของชนะไปแล้ว "ลบนะ เดี๋ยวส่งรูปโยให้"


ออฟไลน์ Snufflehp

  • It feels like nobody ever knew me until you knew me
  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 573
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +978/-17
Re: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 2 25/11/2558
«ตอบ #6 เมื่อ25-11-2015 12:39:10 »

เหมออยากถามว่าไม่ลบได้ไหม แต่ก็ไม่อยากพูดอะไรให้เป็นประเด็น จึงพยักหน้าส่งๆ แต่ความจริงเซฟรูปลงเครื่องแล้วอัพโหลดรูปลงดร็อปบ็อกเรียบร้อย จากนั้นก็ลบรูปในเครื่องโชว์ให้ชนะเห็น ฮิฮิ ชนะไม่ทันเหมอหรอก เหมอฉลาด

"แล้วทำไมต้องถ่ายรูปตอนเพิ่งตื่น...ปกตินะไม่ชอบถ่ายรูปไม่ใช่เหรอ" อดสงสัยไม่ได้

"ก็มีคนอยากเห็น" คำตอบของชนะเหมือนมีดแทงหัวใจเหมออีกแล้ว

"แฟนเหรอ" เหมอถามเสียงแผ่ว กลัวคำตอบที่จะได้ยิน

"อืม" เหมอก็น่าจะรู้อยู่แล้ว "แต่ไม่ใช่แฟนผมหรอก แฟนพ่อน่ะ ต้องรายงานตัวว่านอนบ้าน ไม่งั้นโดนหักค่าขนม"

ชนะมีอิทธิพลกับเหมอมากเกินไป แค่คำพูดไม่กี่คำก็เปลี่ยนอารมณ์ของเหมอได้ราวกับมีเวทย์มนต์ จากที่ซึมเศร้าก็สุขล้น บางทีราวกับกำลังเดินขึ้นบันไดที่โรยด้วยกลีบดอกไม้เพื่อไปให้ถึงสวรรค์ แต่พลันเมื่อก้าวไปได้แค่ไม่กี่ขั้นก็ถูกถีบตกลงมา

"แล้วเวลาที่นะไปค้างกับแฟนล่ะ ทำยังไง"

"ไม่ได้ไปแล้วตอนนี้" ชนะตอบเสียงเรียบ "ไม่ได้คบใคร"

"จะ...จริงเหรอ! แล้วพริ้ง...ล่ะ?"

"เลิกไปแล้ว"

"ไปกันไม่ได้อีกแล้วเหรอ"

"อืม"

"แล้วตอนนี้อ่ะ?"

"มีคุยๆ อยู่บ้าง" ชนะตอบง่ายๆ ดูดลาเต้ไปอีกอึกใหญ่ ก่อนจะมาตักเค้กชาเขียวของเหมอเข้าปาก "แหยะ เลี่ยน"

"ก็ตัวเองไม่ชอบหวาน ยังจะกินอีก กินบราวน์นี่ไปสิ" เหมอขยับจานบราวน์นี่ไปตรงหน้า ใช้ช้อนของชนะตักเป็นคำเล็กๆ แล้ววางไว้ให้ เหมออยากป้อนใจจะขาด แต่ไม่กล้า...มันคงเรียกสายตาจากคนทั้งร้านถ้าผู้ชายกำลังป้อนเค้กให้ผู้ชายด้วยกัน

"เหมอ ขอกินนมหน่อย" เสียงของชนะดังเบาๆ ใกล้ๆ หู เหมอย่นคอเล็กน้อย หันมองหน้าคนข้างๆ ด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าว มือก็แทบขยับปลดกระดุมเสื้อของตัวเองให้ชนะได้ซุกไซ้ใบหน้าลงไปกินนมตามที่เจ้าตัวขอ แต่พอนึกขึ้นได้ว่าอาจจะไม่ใช่นมอย่างที่ตัวเองคิดก็ยิ้มเก้อ ยื่นแก้วนมสดเย็นของตัวเองไปให้แทน

"อร่อยไหม" เหมอถามเสียงพร่าเล็กน้อย เพราะเวลาที่กำลังสบตากับชนะที่ดูดนมในแก้วของเหมอแล้ว หัวใจของเหมอก็เต้นไม่เป็นส่ำ หลอดดูดที่ใช้ร่วมกัน...เหมือนได้สัมผัสริมฝีปากของชนะทางอ้อม หวานรึเปล่า...จะหวานมากรึเปล่า... คอยดูว่าเหมอจะเก็บหลอดดูดจากแก้วนี้กลับบ้านเลย!

"อืม แต่ลาเต้อร่อยกว่า"

"ของที่ชอบก็ต้องอร่อยกว่าอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ" เหมือนอย่างที่เหมอ...คิดว่าชนะคงอร่อย...ไม่ว่าจะลองชิมตรงไหนก็อาจจะทำให้เหมอเสพติดได้ไม่ยาก

"ก็คงใช่" ชนะยักคิ้ว แล้วมองเหมออย่างสงสัย "เหมอหน้าแดง"

"ห้ะ...เปล่า"

"เขินผมเหรอ"

"เปล่า เหมอจะเขินนะทำไม" ไม่มีอะไรให้เขินเลย ทั้งรอยยิ้มของชนะ ทั้งกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ทำให้เคลิ้ม ทั้งดวงตาดุแต่แสนอ่อนโยนที่มองมา ไม่มีอะไรทำให้เหมอเขินได้เลย! ไม่มี!

"อืม...ก็คงเพราะ ผมหน้าเหมือนโยที่เหมอชอบมั้ง" ชนะยิ้ม จ้องเข้ามาในตาของเหมอ

"ไม่ใช่ซะหน่อย นะไม่เหมือน CY เลย" ไม่เหมือน...ให้มองยังไงก็ไม่เหมือน

"ไม่หล่อเท่าเหรอ"

"เปล่า ถึงจะเป็นแฝด แต่ก็ไม่เหมือนกัน...จริงๆ นะ"

"อะฮะ ไม่เสียแรงที่เป็นเพื่อนกัน"

"อื้ม"

เชื่อเหมอเถอะว่า ไอ้กวิ้นที่เป็นเพื่อนชนะก็แยกไม่ออกหรอกถ้าหากชนะกับ CY มาอยู่พร้อมหน้ากัน ไอ้กวิ้นเพื่อนโง่มันไม่ฉลาดเหมือนเหมอ และไม่ได้...ชอบชนะเหมือนเหมอด้วย

"ขอโทษนะที่วันนี้ผมเอาแต่ใจ แต่ถ้าเหมอไม่ใช่เพื่อนผม...ผมก็คงไม่เอาแต่ใจกับเหมอแบบนี้หรอก ขอโทษที่ผมโกรธทั้งๆ ที่เหมอก็มีเหตุผล เหมออยู่กับผมมาสองปี คิดว่าเราคงสนิทกันมากขึ้นแล้ว แต่พอเหมอหายไปไม่บอก ผมก็เลยโกรธขึ้นมา เหมอไม่ถือสาผมนะ"

ชนะแคร์เพื่อนแบบนี้ตลอด เหมอรู้ดี แม้กระทั่งกับแฟน ชนะก็ไม่เคยทำตัวเอาแต่ใจแบบนี้ เหมอไม่รู้ว่ากับกวิ้นชนะเป็นแบบไหน แต่กับเหมอแล้ว...ชนะเป็นแบบนี้มาตลอดสองปี ทั้งเอาใจใส่ ทั้งเอาแต่ใจ และมีเรื่องให้ต้องโกรธบ่อยๆ จนบางทีเหมอก็เผลอคิดว่าตัวเองมีหวัง หวังที่มากกว่าเพื่อน แต่ไม่ใช่...ชนะวางเหมอไว้แค่เพื่อนเท่านั้น เพื่อนสนิทที่ชนะอยู่ด้วยแล้วสบายใจ อยู่ด้วยแล้วชนะแสดงความเป็นตัวเองออกมาได้เต็มที่

อาจจะมีคนที่อยากเป็นเพื่อนกับชนะอีกมากมาย มีกลุ่มคนหน้าตาดีหลายกลุ่มที่อยากรับชนะเข้าพวก แน่นอนว่าความสมบูรณ์แบบของชนะทำให้ใครหลายคนอยากสนิทด้วย ชนะเรียนเก่ง รูปหล่อ พ่อรวย น้องก็เป็นถึงไอดอลของประเทศเกาหลีใต้ แต่ชนะก็เลือกที่จะสนิทกับเพนกวิ้นแค่คนเดียวที่มหาลัย และบังเอิญมาสนิทกับเหมอที่เป็นเพื่อนของเพนกวิ้นด้วย

"เหมอรู้ นะไม่ต้องขอโทษหรอก เหมอสิต้องขอโทษที่ไม่ได้บอกอะไรไว้เลย นะคงเป็นห่วง คราวนี้ถ้าเหมอกลับแล้ว จะเฟซหาบ่อยๆ นะ"

"ไม่ต้องบ่อยก็ได้ ส่งข่าวมาบ้างว่าทำอะไรอยู่ แค่นั้น ไม่ชอบที่หายไป"

"โอเคครับ"

ชนะจะรู้ไหมนะว่า...เหมอมีความสุขมากจริงๆ ที่ถึงแม้จะไม่ได้เป็นคนพิเศษ แต่ชนะก็ยังให้ความสำคัญ ถึงอย่างนั้นเหมอก็ไม่รู้ว่า...จะข่มความรู้สึกของตัวเองที่นับวันก็ยิ่งเอ่อล้นไปได้ถึงเมื่อไหร่ เหมอชอบที่เป็นเพื่อนที่ชนะให้ความสำคัญ แต่ไม่ชอบเลย...ที่ไปไกลมากกว่านั้นไม่ได้




"คนดีของพี่ พี่บอกแล้วว่าให้โทรมา พี่จะไปรับ" พี่สมัยยืนหน้าหงอยรอรับเหมออยู่ที่ประตูบ้าน "ทำไมถึงดื้อก็ไม่รู้"

"เหมอไม่ได้ดื้อ! ก็เหมออยากให้เพื่อนมาส่งนี่! พี่หมัยห้ามว่าเหมอนะ!"

"ครับๆ พี่ขอโทษ พี่ไม่ว่าน้องเหมอแล้ว มาครับ ไปอาบน้ำกันก่อนนะ คุณหญิงแม่กับคุณพ่อท่านไปงานการกุศล อีกประเดี๋ยวคงกลับ"

เหมอเป็นคนสองมาตรฐานอย่างที่เพนกวิ้นเคยเหน็บแนมไว้ อยู่กับชนะ...เหมอคือเพื่อนที่ดีที่สุดที่ชนะเคยมีมา แต่อยู่กับคนอื่น เหมอคือปิศาจร้ายที่กลับชาติมาเกิด เอาแต่ใจ ไม่ฟังใคร และชอบใช้กำลัง

"พี่หมัย ทำดีๆ สิ เหมอเจ็บนะ!" เสียงตะเบ็งของน้องชายดังลั่นบ้าน สมัยหน้าเสียเล็กน้อยเมื่อน้องชายสุดที่รักเบะปากทำหน้าจะร้องไห้ "ทนหน่อยนะครับ ซิปมันติด"

เหมออายุ 19 แล้ว แต่ก็ยังมีพี่ชายคอยอาบน้ำ ป้อนข้าวให้เมื่อกลับมาใช้ชีวิตอยู่ที่บ้าน เหมอทำทุกอย่างเองได้ แต่ไม่ชอบทำ อยู่ที่โรงเรียนก็อาบน้ำบ้างไม่อาบบ้างด้วยเพราะฝึกหนัก เข้าห้องเรียนก็งีบหลับบ่อย แต่คะแนนก็ไม่เคยตก ยังคงรักษาอันดับให้อยู่แถวหน้าได้ เป็นที่ปลามปลื้มของพี่ชายและท่านบิดาที่ทำงานอยู่ในกรมเมื่อครูอาจารย์ต่างเอ่ยปากชื่นชมให้กับท่านนายพลได้ฟัง ท่านจึงยอมเอาหูไปนาเอาตาไปไร่กับพฤติกรรมของเหมอเมื่ออยู่กับพี่ชาย

หลังจากถอดเสื้อผ้าให้แล้ว สมัยก็พาร่างน้องน้อยแสนรักเข้าไปอาบน้ำ เปิดน้ำอุ่นจนเต็มอ่าง พาน้องมาล้างตัวใต้ฝักบัว นวดไปตามลำตัวเพื่อให้น้องสบาย ก่อนจะใช้ใยขัดตัวลากไล้ไปทั่วร่าง เหมอหลับตาพริ้ม รับการปรนนิบัติจากพี่ชายพลางยกยิ้มเล็กน้อย

"น้องเหมอ วันนี้ทานอะไรมาบ้างครับ"

"หลายอย่าง อาหารอร่อย เหมอมีความสุข"

"ดีแล้ว คนดีของพี่หลับตานะครับ เดี๋ยวแชมพูเข้าตา"

"พี่หมัยเกาเบาๆ นะ นวดด้วย"

"ครับผม"

อาบน้ำสระผมให้น้องเหมือนตอนที่น้องยังเป็นเด็กประถมไม่ผิดเพี้ยน สมัยอมยิ้มอย่างมีความสุข มองเรือนร่างของน้องชายที่บัดนี้เติบโตตามวัย แต่ในสายตาของเขาก็ยังคงเป็นเด็กเล็กแดงที่ต้องได้รับความดูแลจากเขาอยู่ดี

"พี่หมัย"

"หื้ม"

เหมอแค่อยากถามพี่ชายว่าเคยมีประสบการณ์แอบรักเพื่อนหรือไม่ แต่เหมอก็เปลี่ยนใจ เพราะกลัวว่าพี่ชายจะเค้นถามไปถึงชื่อของเพื่อนที่เหมอแอบรัก

"ไม่มีอะไร พอแล้ว เหมอง่วง"

"งั้นรอพี่นะครับ พี่ไปเอาผ้าเช็ดตัวให้"

"อื้ม"

รอเพียงไม่นาน สมัยก็กลับมาพร้อมผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ เหมอลุกขึ้นจากอ่าง ก้าวเท้าออกมาโดยมีสมัยเข้ามาหุ้มตัวด้วยผ้าเช็ดตัวผืนนุ่มให้

"หอมชื่นใจ" พี่ชายก้มลงมาสูดดมข้างแก้ม โยกร่างของน้องในอ้อมแขนไปมา ก่อนจะพาเดินออกจากห้องน้ำไปใส่เสื้อผ้า

"พี่หมัย เมื่อไหร่จะแต่งงานอ่ะ" คำถามของน้องชายทำให้คนเป็นพี่ชะงักมือที่กำลังช่วยน้องใส่กางเกงใน

"พี่ไม่แต่ง"

"แต่พี่หมัยก็มีแฟนนี่นา"

"คนที่นอนด้วยกันเวลาที่น้องเหมอคนดีของพี่ไม่อยู่กับพี่ต่างหาก"

"พี่หมัยยังไม่เลิกกลัวผีอีกเหรอ นอนคนเดียวได้แล้วนะ เพราะไม่แน่ว่าถ้าเหมอมีแฟน เหมอจะไม่นอนกับพี่หมัยแล้ว จะไปนอนกับแฟน ฮิฮิ" แค่คิดถึงชนะ คิดว่าจะได้นอนกอด ได้ซุกกับอกอุ่นๆ เหมอก็แทบเลือดกำเดาไหล...ถ้าได้ทำอะไรๆ ที่ฟินๆ ด้วยกัน เหมอคงสำลักความสุขตาย

"คนดีของพี่...จะทิ้งพี่ได้ลงคอเหรอครับ" พี่ชายโอบล้อมตัวน้องเข้าสู้อ้อมกอด แนบชิดจนแทบไม่มีช่องว่างให้สิ่งได้แทรกผ่าน "พี่จะไม่แต่งงาน จะอยู่กับน้องของพี่ไปตลอดชีวิต"

"ไม่เอาหรอก! พี่หมัยก็ไปแต่งงานสิ เหมอจะอยู่กับแฟน!"

"คนดี..."

"พี่หมัยขัดใจเหมอเหรอ!"

"ไม่ครับ...พี่ขอโทษ น้องเหมอไม่โกรธพี่นะ มีแฟนก็ได้ นอนกับแฟนก็ได้ แต่ต้องอยู่กับพี่"

"ได้ที่ไหน อยู่กันสามคนคงพิลึก"

"ได้สิครับ มานอนนะ ไม่คุยแล้วเรื่องนี้"

"อื้อ"

ได้รับจูบแผ่วเบาทั้งที่หน้าผากและที่แก้ม ก่อนพี่ชายจะกล่อมนอนราวกับเด็กเล็กๆ เหมอหลับไปในอ้อมกอดของพี่ แต่ในความฝัน...มีแต่เพียงชนะเท่านั้นที่เหมอคอยเฝ้ามอง และเดินตามอยู่ไม่ห่าง

"อื้อ...นะ เหมอรักนะ" เสียงละเมอแผ่วเบาจากริมฝีปากนุ่มที่สมัยกำลังจ้องมองทำให้คิ้วเข้มของนายทหารหนุ่มขมวดมุ่น เป้ากางเกงของน้องก็ตุงแน่นจนเบียดกับต้นขาของเขา น้องกำลัง...ฝันถึงเรื่องลามกที่ทำกับคนอื่น

"คนดีของพี่..." สมัยจูบขมับน้องชาย มองคนที่หลับตาพริ้ม สีหน้าทรมานปนสุขแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ "ถึงวัยแล้วเหรอเนี่ย"

"ฝันเปียกเพราะคนอื่นมันน่าตีจริงๆ" ถึงปากจะดุ แต่สีหน้าก็ยังอ่อนโยน เพราะรักดั่งแก้วตาดวงใจ รักประหนึ่งคลอดออกมาเอง สมัยจึงไม่เคยขัดใจหรือลงโทษน้องเลยสักครั้ง ไม่ว่าสิ่งไหนที่น้องต้องการ แค่เอ่ยปากขอ ไม่ว่าอะไรก็จะหามาให้ เดือนดาวก็ไม่มีข้อยกเว้น ถ้าหากว่าน้องอยากได้ดาวอังคาร สมัยก็พร้อมจะไปคุยกับนาซ่าเพื่อความปรารถนาของน้อง


........................................................TBC...................................

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นค่ะ ตามมาจริงๆ ด้วย ลงในเฟซไปสามตอนแล้วอ่ะ เดี๋ยวลงที่นี่ให้ทันนะคะ

// #ชนะว่าไง #ได้ไม่ได้ #เอาไม่ไเอา #ไม่เอาจะเรียกโยกลับแล้วนะ #Nodrama บอกแล้วว่ารักแบบเรื่อยๆ ใสๆ ไปวันๆ

ออฟไลน์ tequila04

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 8
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 2 25/11/2558
«ตอบ #7 เมื่อ25-11-2015 13:13:31 »

อ่านในเฟสแล้วก็ยังตามอ่านในนี้ซ้ำอีกรอบบบ

อ๋อยยฟินตัวแตกกก

น้องนะอย่าใจร้ายกะน้องเหมอนะ น้องเหมอน่ารักกกกก

ว่าแต่ทำไมรู้สึกอยากเจอCYจุงงง อิๆๆๆๆ


ออฟไลน์ Snufflehp

  • It feels like nobody ever knew me until you knew me
  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 573
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +978/-17
Re: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 3 25/11/2558
«ตอบ #8 เมื่อ25-11-2015 13:17:41 »

ตอนที่ 3

"นะ ตัวสูบบุหรี่ด้วยเหรอ" แฝดคนกลางเอ่ยถามแฝดพี่ด้วยน้ำเสียงตกใจ

ชย โรจนโภคิน ทำหน้าตาตื่น แล้วปรี่เข้าไปคว้าบุหรี่ออกจากมือพี่ชายที่เกิดก่อนแค่ไม่กี่นาที แก้มกลมขาวพองลม ใบหน้ายับยู่

"ตัวสูบบุหรี่ไม่ได้นะ ป๋าจะตีเอา"

"ยะ อย่าทำตัวน่ารำคาญ" ชนะขมวดคิ้วมองน้องชาย อายุก็พอๆ กับเขา แต่คนตรงหน้าชอบทำตัวเกินเด็ก

"เลิกสูบเลย ไม่งั้นจะฟ้องป๋า ป๋าไม่ชอบให้เกเร นะก็รู้"

"ป๋าก็สูบ แล้วจะมาห้ามทำไม"

ตั้งแต่น้องชายกลับจากไปเยี่ยมแม่ที่ออสเตรเลีย ชีวิตของชนะก็กลับมาวุ่นวายอีกครั้ง ชยจู้จี้ เจ้าระเบียบ คอยท่องคำสั่งสอนของป๋าให้ฟังอยู่ได้ทุกวัน ป๋าสั่งให้ทำอย่างนั้นอย่างนี้ จนบางครั้งชนะอยากหนีไปนอนกับแฟนให้รู้แล้วรู้รอด แต่เพราะชยยังคงอยู่ที่นี่ ถ้าหากเขาไม่กลับมานอนบ้านเหมือนช่วงก่อนหน้านี้ที่มีแต่เขาอยู่ที่บ้านเพียงลำพัง เรื่องคงถึงหูป๋าแน่

"เพี้ยนตามใจตัวเกินไป ตัวถึงไม่ฟังที่เค้าเตือน เค้าจะบอกป๋าว่าตัวสูบบุหรี่"

"อยากบอกก็บอกไปสิ กลัวที่ไหน"

ชนะเดินชนไหล่น้องชายแล้วเดินลงไปที่สวนหน้าบ้าน ไม่นานหลังจากที่ได้คุยกับชย เสียงเตือนวิดีโอคอลก็ดังขึ้น ชนะถอนหายใจ อย่างไรคงหนีไม่พ้นคนที่เกาหลีโทรมาอีกแน่ๆ

"ครับป๋า" วิดีโอคอลกับพ่อคราวนี้ มีใบหน้าของน้องชายอีกคน และเพี้ยนพ่วงมาด้วย

สำหรับชนะแล้ว...เขาไม่รู้ว่าควรนับญาติกับเพี้ยนแบบไหน ทั้งเขาและน้องอีกสองคนต่างเรียกเพี้ยนมาตั้งแต่เด็กๆ เพี้ยนเป็นคนรักของพ่อ และเพี้ยนเป็นผู้ชาย แต่เพราะรับรู้เรื่องนี้มาตั้งแต่อยู่ประถมสี่ เขาจึงไม่ได้มองว่ามันเป็นเรื่องผิดแปลก แถมยังซัดปากไอ้พวกที่กล้าล้อให้ปากแตกไปหลายรายแล้ว

"อยู่บ้านใช่ไหม" เสียงของพ่อ เข้มงวดไม่เคยเปลี่ยน

"ครับ"

"ยะไม่อยู่ด้วยหรือ"

"น้องอยู่ข้างบน"

"ทำตัวดีไหม"

คำถามของพ่อไม่ได้รับคำตอบจากชนะ เขาเลี่ยงสายตาไปมองเพี้ยนที่ยกนิ้วเป็นเขางอกใส่ตรงหัวพ่อราวกับพ่อเป็นปีศาจ เรียกเสียงหัวเราะจากใบหน้านิ่งขรึมของชนะได้ไม่น้อย

"นะ ตอบป๋า"

"ผมทำตัวดีอยู่แล้วครับ" ยังอยู่ในกรอบที่พ่อต้องการ และไม่ได้ทิ้งห่างจากความคาดหวังของพ่อไป ชนะก็คิดว่าเขาทำทุกอย่างได้ดีเพียงพอแล้ว

"ดี"

"พี่พ่าย ทำไมต้องทำเสียงดุกับลูกอย่างนั้น พี่ก็ถูกตามใจมาตลอด ทำไมชอบบังคับลูกอยู่เรื่อย นะ ฟังพี่เพี้ยนนะ ไม่ต้องไปเชื่ออ่ะ ไปเกเรให้เต็มที่เลยลูกกก ใช้ชีวิตวัยรุ่นให้คุ้ม แต่อย่าออกนอกลู่นอกทาง ติดยาไม่เท่ ทำผู้หญิงท้องก็ไม่เท่ นะเข้าใจพี่เพี้ยนใช่ไหม หือออ"

ชนะหัวเราะ เห็นหน้าตาจริงจังขึงขังของเพี้ยนที่มักจะทำหน้าตลกๆ กวนตีนอยู่เป็นนิสัยใส่พ่อของเขาแล้ว ก็ต้องยอมรับจริงๆ ว่าพอมาเห็นสีหน้าในอีกมุมมันก็ยังตลกไม่แพ้กัน

"เข้าใจครับ แล้วเพี้ยนเมื่อไหร่จะกลับมา คิดถึงแล้ว"

เพี้ยนชอบประเทศเกาหลี ไม่รู้ว่าชอบอะไรนักหนา ถึงได้บินไปได้บ่อยๆ ไปทีก็นานเป็นเดือนสองเดือนจนพ่อของเขาต้องไปตามกลับ หาข้ออ้างไปหาโยบ้าง แต่ความจริงแล้วไม่รู้ว่าไปตามรอยซีรีส์หรือตามติ่งใครกันแน่ เห็นพ่อปวดหัวอยู่ตลอดกับเพี้ยน แต่กลับไม่เห็นพ่อทุกข์ใจเลย ออกจะมีความสุขด้วยซ้ำ

"ไปไกลๆ ไป ชอบพูดอะไรไร้สาระให้ลูกฟัง โย เอาเพี้ยนไปกินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวป๋าตามไป"

"โอเคครับป๋าาาา เพี้ยนนน ไปกันๆๆ นะเดือนหน้าโยกลับไทย มารับด้วย บายยย"

น้องชายฝาแฝดพาเพี้ยนที่ระริกระรี้หายออกไปจากการโฟกัสของกล้องแล้ว ใบหน้าของชนะที่แต้มรอยยิ้มจึงกลับมาเคร่งเครียดตามเดิม ถ้าไม่มีเพี้ยนอยู่ใกล้ๆ พ่อก็ยังเป็นพ่อที่คาดหวังกับเขาไม่เปลี่ยน ไม่แน่ใจเพราะเป็นลูกคนโตหรืออะไรกันแน่ พ่อถึงได้เอาความคาดหวังทั้งหมดมาวางไว้ที่เขา ชยได้เรียนแพทย์ตามที่ตัวเองคาดหวังไว้ ในขณะที่ชโยก็ไปเดินตามความฝันของเพี้ยน แต่เพราะชโยชอบด้านนั้นด้วย พ่อถึงได้ตามใจ แต่กับเขาแล้ว พ่อส่งเขาไปเรียนที่อเมริกาตั้งแต่จบการศึกษาระดับชั้นประถม ในขณะที่น้องอีกสองคนอยู่ที่ไทยกับเพี้ยนและพ่อ เขาถูกคาดหวังมากจนเกินไป ใช้ชีวิตอยู่ที่อเมริกากับลุงเกมและลุงเอที่ตามใจเขาทุกอย่าง จนพ่อรู้ว่าเขาเกเรมากขนาดไหนถึงได้เรียกตัวกลับไทย พ่ออยากให้เขาดูธุรกิจของพ่อ วางกรอบให้เขาเดินไปตามทางที่พ่อเคยเดิน มันอาจจะบังเอิญที่เขาชอบในด้านนี้ แต่เขากลับรู้สึกหงุดหงิดใจทุกครั้งที่ไม่ได้เที่ยวเล่นเหมือนอย่างน้องๆ อีกสองคน เขาถูกคนของพ่อตามประกบแม้จะเข้าเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว ข้ออ้างที่ว่าความปลอดภัยเพราะหน้าเหมือนชโยนั้นเขาไม่มีวันเชื่อ พ่อบอกว่าเขาเหมือนพ่อมากเกินไป...มากเกินที่จะปล่อยให้ใช้ชีวิตห่างหูห่างตา

"นะ เข้าไปที่บริษัทบ้างไหม"

"ผมเรียนหนัก ไม่มีเวลา"

"วันจันทร์ต้องเข้าไป ป๋าจะบอกเลขาไว้ให้"

ชนะเผลอกลอกตา ใบหน้าหล่อเหลาเอือมระอาถึงขีดสุด

"อย่ามาทำหน้าแบบนี้ใส่ป๋า มันเป็นหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ อย่าให้ป๋าต้องพูดบ่อย"

"ครับ"

"ดี วันนี้ว่างใช่ไหม"

"อืม"

"ป๋าจะให้คนเอาเอกสารเข้าไปให้อ่าน ศึกษาไว้ก่อน"

"ครับป๋า ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม ผมจะได้วาง"

"อืม"

หลังจากที่พ่อวางคอล ใบหน้าหล่อเหลาก็แต้มยิ้มหยัน มือกำเครื่องมือสื่อสารแน่น ก่อนจะขว้างมันออกไปสุดแรง คิ้วเข้มขมวดมุ่นเพียงครู่ก่อนจะคลายออกแล้วใบหน้าคมคายกลับมาเรียบเฉยตามเดิม คนสวนสองสามคนที่กำลังพรวนดินรอบแปลงดอกไม้บริเวณใกล้ๆ ได้รู้ได้ยินบทสนทนาของเจ้านายชัดเจนก็ลอบมองหน้ากันด้วยความหวาดหวั่น ในใจคิดว่าควรต้องมีใครคนใดคนหนึ่งไปตามเก็บเครื่องมือสื่อสารของนายน้อยคนสำคัญของตระกูลมาให้เสียแล้ว เพราะชนะเป็นแบบนี้เสมอเมื่อครั้งหงุดหงิดและระงับอารมณ์ตัวเองไม่ไหว จะต้องหาที่ระบายกับอะไรสักอย่าง แม้พายุอารมณ์ที่ว่ามานั้นจะถูกซ่อนให้อยู่ภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่งก็ตาม แต่ถ้าหากขาดเครื่องมือสื่อสารแล้วคุณท่านติดต่อไม่ได้ ที่บ้านคงต้องลุกเป็นไฟเหมือนเมื่อสองปีก่อน

"เดี๋ยวลุงไปเก็บเอง แล้วจะเอาไปให้คุณหนูชย ให้คุณเขาคุยกันเองน่าจะดีกว่า" ลุงแสง คนสวนเก่าแก่ของบ้านขันอาสา มองตามหลังนายน้อยผู้เงียบขรึมไปอย่างนึกห่วง

"เป็นลูกคนรวยนี่ลำบากเนอะลุง ใช้ชีวิตอิสระก็ไม่ได้ เฮ้อ ลุงรีบๆ ไปเถอะ" แสงนวลถอนหายใจแล้วเฝ้ามองตามไปอีกคน เธอก็อยู่กับตระกูลโรจนโภคินมาตั้งแต่คุณท่านคนก่อนของตระกูลยังไม่สิ้น ได้เห็นคุณหนูทั้งสามมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย ยังอดนึกถึงรอยยิ้มน่ารักของคุณหนูที่ถูกคุณปู่ตามใจไม่ได้ แต่พอเริ่มเติบใหญ่ รอยยิ้มที่เคยแต้มใบหน้าของคุณหนูก็เริ่มเลือนหายไป ยิ่งกับคุณหนูชนะ ลูกชายคนโตของคุณท่าน แสงนวลไม่เคยเห็นเธอยิ้มอย่างมีความสุขเลยสักครั้ง อาจมีบ้างที่เวลาคุณเพี้ยนเธออยู่ จะได้ยินเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข แต่พอได้อยู่กันแค่สองคนพ่อลูก แม้แต่ตอนทานข้าว แสงนวลก็ยังไม่เคยได้ยินบทสนทนาอย่างสนุกสนานของคุณหนูกับคุณท่าน เพราะมันมีแต่ความเคร่งเครียดและความกดดัน

ลุงแสงไปตามหาเครื่องมือสื่อสารราคาแพงจนเจอ มันตกอยู่ในพุ่มดอกดาวเรืองที่คุณเพี้ยนนำมาปลูกไว้ หน้าจอมีรอยขีดข่วน แต่ด้วยความทนทานตามราคาของมันจึงทำให้สภาพเครื่องไม่ค่อยได้รับความเสียหาย พอเจอของของเจ้านายแล้วก็รีบนำเอาไปให้คุณหนูของบ้านอีกคนที่ตอนนี้กำลังคร่ำเคร่งอยู่กับตำราเรียน

"คุณหนูครับ" ลุงแสงเรียกด้วยความเกรงใจ ชยละสายตาจากตำราแล้วหันไปยิ้มแย้มให้

"ว่าไงครับลุงแสง มีอะไรรึเปล่าเอ่ย"

"มือถือน่ะครับ คุณหนูชนะแกทำตกไว้ที่สวน" ลุงแสงยื่นมือถือให้กับชยที่รับไว้พลางเลิกคิ้ว

"นะไม่ได้ขว้างทิ้งใช่ไหมนี่"

"มะ...ไม่หรอกครับ แกมาเดินเล่นแล้วทำตก"

"ครับ ขอบคุณมากครับลุง ไว้ผมเอาคืนให้นะเอง ถ้าป๋าโทรมาแล้วไม่รับสายนี่ นะโดนหนักแหงๆ"

"ลุงทราบครับ ก็เลยรีบเอามาคืน"

"ลุงแสงไปทำงานต่อเถอะ ขอบคุณอีกครั้งนะครับ"

ลุงแสงกลับไปทำงานแล้ว ชยจึงทำเพียงก้มลงสำรวจโทรศัพท์มือถือของพี่ชาย ก่อนจะเดินไปยังห้องนั่งเล่นที่คาดว่าพี่ชายตัวดีคงอยู่ที่นั่น และก็จริงตามคาด ชนะนั่งเกากีตาร์ด้วยท่าทางใจลอย ใบหน้าคมปราศจากอารมณ์ใดๆ

"นะ ตัวทำมือถือตกที่สวน" ชยเดินเข้าไปใกล้ นั่งลงข้างๆ พี่ชายแล้วเหลือบมองสีหน้าด้านข้าง "ไม่รู้ว่าไปตกอีท่าไหน ถึงได้เยินขนาดนี้"

"วางไว้บนโต๊ะ"

เห็นสีหน้าของพี่ชายแล้วก็ได้แต่ลอบถอนหายใจ

"ตัวไม่ออกไปเที่ยวกับเพื่อนเหรอวันนี้ เค้าไม่บอกป๋าหรอก ออกไปเถอะ ไปคลายเครียดบ้าง" ชยกล่าวเสียงนุ่ม เดินไปหยิบกุญแจรถแล้วกลับมานั่งที่เดิม "เค้าจะไปส่ง คนของป๋าจะได้ไม่ต้องตาม ดีไหม แต่วันนี้ตัวต้องกลับมานอนบ้าน ไม่ค้างที่อื่น ค่ำๆ ต้องมากินข้าวกับเค้า ตัวปล่อยเค้ากินข้าวคนเดียวนะเมื่อวาน"

"ก็เมื่อวานเพื่อนกลับมา บอกตัวแล้วไม่ใช่เหรอ"

"บอก แต่เพื่อนตัวก็เหมือนเพื่อนเค้า กวิ้นเค้าก็รู้จัก แต่ตัวก็ไม่ให้ไปด้วย"

"แต่อีกคนไม่อยากให้รู้จักนี่"

"ใครเหรอ"

"ถ้าอยากให้รู้จักก็บอกตัวแล้วสิ"

"มีลับลมคมใน"

"ไม่มีหรอกน่า"

"งั้นจะไปเลยไหม เค้าจะได้รีบกลับมาอ่านหนังสือ"

"อืม ไปส่งที่บ้านไอ้กวิ้นนะ"

ชยแม้จะจู้จี้กับพี่ชาย ปากก็พร่ำว่าถ้าทำตัวไม่ดีจะฟ้องพ่อ แต่ความจริงแล้ว ชยตามใจพี่ชายไม่แพ้เพี้ยนเลยสักนิด คงเพราะความเห็นอกเห็นใจและความรักที่มีให้พี่ อีกทั้งยังตั้งแต่เด็กๆ แล้วที่ถูกเพี้ยนเป่าหูให้รักและตามใจพี่ชายตลอด ชยจึงติดเป็นนิสัยอย่างแก้ไม่หาย แม้บางทีจะรู้ว่าสิ่งที่พี่ชายทำค่อนข้างออกนอกลู่นอกทาง แต่ก็หงุดหงิดตัวเองที่ห้ามปรามได้ไม่เต็มปาก ทั้งๆ ที่รับปากพ่อไว้แล้วว่าจะคอยดูให้ แต่ก็ยังฟังคำสอนของเพี้ยนมากกว่า

"ตัวจะให้เค้ามารับกี่โมง" ชยจอดรถหน้าบ้านของเพนกวิ้น หันมองพี่ชายที่กำลังจะเปิดประตูลงจากรถโดยไม่ได้บอกเวลากลับสักคำ

"ไม่ต้อง จะให้เพื่อนไปส่ง"

"งั้นเย็นนี้กินข้าวกับเค้านะ จะทำของโปรดไว้ให้"

"อืม ถ้าไม่ต้องไปกินกับคนอื่นก่อนนะ"

"เออๆ แล้วแต่เถอะ"

คนเป็นน้องยอมแพ้ ปล่อยให้พี่ลงจากรถแล้วตัวเองก็รีบติดเครื่องยนต์แล้วขับออกมา เพราะจะได้รีบกลับไปอ่านหนังสือ วันจันทร์มีเทสย่อย

"ไอ้นะะะะ ลมอะไรหอบมึงมา ปกติเสาร์อาทิตย์ไม่เคยเจอหน้า" เพนกวิ้นตาหลีตาเหลือกมาต้อนรับเพื่อนรูปหล่อเข้าบ้าน ชนะกวาดสายตามองรอบบ้านของเพนกวิ้นเล็กน้อย ราวกับมองหาใครบางคน

"เหมอไม่มาเหรอ ปกติถ้ามันกลับบ้าน วันเสาร์มันต้องมาหามึงนี่"

"เดี๋ยวมันก็มา อยู่ให้คุณหญิงแม่เชยชมก่อนนั่นแหละ เข้ามาดิ กูกำลังต่อจิ๊กซอว์"

ชนะพยักหน้า เดินตามเพนกวิ้นเข้าบ้าน แวะยกมือไหว้พ่อกับแม่ของเพื่อนแล้วเดินตามขึ้นห้องนอน เขามาที่นี่บ่อยครั้ง จึงสนิทชิดเชื้อกับคนที่บ้านนี้ไปด้วย ทั้งคนงานในบ้าน ทั้งพ่อแม่ ก็ชื่นชอบเขากันทุกคน มาทีไรจะมีขนมอร่อยๆ และน้ำเย็นๆ คอยบริการตลอด

ห้องนอนของเพนกวิ้นตกแต่งด้วยวอลเปเปอร์สบายตา คงเพราะมันชื่อเพนกวิ้น ลายของวอลเปเปอร์จึงเป็นลายน้ำแข็งขั้วโลก มีบ้านเพนกวิ้นอยู่มุมหนึ่งของภาพ ห้องของมันก็เป็นสีขาวราวหิมะ ตุ๊กตานกเพนกวินอยู่กันเป็นครอบครัวกองอยู่บนเตียง คงมีพ่อแม่ลูกครบเซ็ต ไอ้กวิ้นบอกว่าไอ้เหมอซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด ลายวอลเปเปอร์ไอ้เหมอมันก็เป็นคนเลือก ปิดท้ายด้วยเสียงขมขื่นของมันว่า ในห้องของมันไม่ได้มีไอเดียของมันแม้แต่น้อย เพราะไอ้เหมอบงการทุกอย่าง

ไอ้เหมอ หรือเสมอ เป็นเพื่อนของเพนกวิ้น สนิทกันตั้งแต่เข้าเรียนมัธยมต้น ก่อนจะแยกย้ายกันตอนช่วงมัธยมปลาย เพราะไอ้เหมอแยกไปเข้าเรียนโรงเรียนเตรียมทหารตามที่พ่อมันหวังไว้ ส่วนเพนกวิ้นเรียนโรงเรียนเดิมต่อจนจบมอปลายแล้วสอบเข้ามหาวิทยาลัย แล้วได้มาเป็นเพื่อนกับชนะ ผู้ชายพูดน้อย หน้านิ่ง ยิ้มตามมารยาท ดูสุภาพแต่ยากจะเข้าถึง

"เมื่อไหร่เหมอมันจะมา" ชนะถามขึ้นอีกครั้ง มองเพนกวิ้นที่ตั้งหน้าตั้งตาต่อจิ๊กซอว์อย่างเบื่อๆ

"เดี๋ยวกูไลน์ไปบอกมันให้ ถ้ามันรู้ว่ามึงมา แน่นอนว่ามันต้องหายตัวมาอยู่ตรงนี้ในไม่กี่วินาที"

เพนกวิ้นพูดเหมือนโม้ แต่ก็ไม่ค่อยเกินจริง เพราะพอไลน์ไปบอกเสมอ อีกสิบนาทีต่อมาก็ได้ยินเสียงทุบประตู ก่อนเจ้าของร่างสูงสมส่วน หัวเกรียน หน้าตาบ้านๆ จะโผล่มายืนหอบจังก้าอยู่หน้าประตู จนชนะต้องยกยิ้ม มองท่าทางตลกๆ ของเพื่อนด้วยความถูกใจ

เสมอเป็นนักเรียนนายร้อย โรงเรียนของมันไม่ได้อยู่ในกรุงเทพ แต่ทุกวันศุกร์ก็จะกลับบ้านมาหาครอบครัว และเป็นไม่วันที่จะได้เที่ยวเล่นกับมัน เสมอเป็นคนอยู่ด้วยแล้วสนุก เพราะชอบตามใจ ให้ความรู้สึกเหมือนได้อยู่กับเพี้ยน แกล้งอะไรก็ไม่เคยโกรธ ว่าอะไรก็ไม่เคยด่ากลับ ทั้งๆ ที่กับเพนกวิ้น เสมอจะถึงพริกถึงขิง ถึงขั้นกระโดดเตะเพนกวิ้นกลางห้างก็ทำมาแล้ว

"นะมานานรึยัง" เป็นเหมือนทุกครั้งที่พอเห็นชนะ เสมอไม่เคยสนใจสิ่งกีดขวางใดๆ ก้าวขายาวๆ เข้ามาหา ไม่สนเลยว่าจะไปเตะจิ๊กซอว์ของเพนกวิ้นจนกระจาย ทำเอาเจ้าของมันร้องลั่น สาปแช่งจนจะวางมวยกัน

"ไอ้เหมอออออ ไอ้เพื่อนเลววว มาไม่ทักกูสักคำ ไหนจะยังมาทำลายผลงานชิ้นโบแดงของกูอีก!!!"

"อ้าว ไอ้หมากวิ้น มึงอยู่ด้วยเหรอ เออๆ โทษที ไม่คิดว่ากวิ้นเพื่อนโง่จะหมอบกระแตอยู่ตรงนี้ หลีกไปซิ พี่เสมอจะไปหาชนะ"

ชนะหัวเราะจนปวดท้อง เห็นหน้าไอ้กวิ้นที่ดำสลับแดงด้วยความโกรธแล้วก็ยิ่งขำ เพราะมันเหมือนหมดซึ่งคำพูดใดๆ จะต่อว่าเสมอ

"นะ เหมอเอาขนมมาด้วย" ขนมของเสมอคืออมยิ้มรสโคล่า "กินไหม เหมอแกะให้ ไม่ค่อยหวานนะ เคยชิมแล้ว"

"อืม แกะให้หน่อยนะ"

เสมอเป็นคนเอาจริงเอาจัง แม้กระทั่งตอนแกะอมยิ้มให้ก็ยังตั้งใจจนชนะอดที่จะยิ้มไม่ได้ กับชนะแล้วเสมอไม่เคยพูดคำหยาบใส่ แต่กับเพนกวิ้นเสมอจะพ่นใส่เป็นไฟแลบ จนบางทีก็อดคิดไม่ได้ว่าเป็นคนสองมาตรฐาน เลือกปฏิบัติอย่างที่เพนกวิ้นมันว่าจริงๆ คงเพราะหน้าตาของชนะเหมือนกับ CY ที่เหมอชอบหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ เพราะเป็นเพื่อนกันมา...ก็ไม่ค่อยได้ยินเสมอจะบ่นถึง CY ให้ฟังบ่อยๆ เหมือนตอนที่เริ่มรู้จักกันเลย

"อ่ะนี่" เสมอยื่นอมยิ้มมาให้ ก่อนจะตาโตแล้วทำสีหน้าตลกเมื่อชนะใช้ริมฝีปากงับอมยิ้มทั้งๆ ที่มือของอีกฝ่ายยังจับอยู่ที่ก้าน แต่สุดท้ายก็ปรับสีหน้าแล้วถามเสียงอ่อนโยนว่า "หวานรึเปล่า"

ชนะส่ายหน้า เห็นเสมอยิ้มแล้วก็อดจะรู้สึกดีตามไม่ได้ ผู้หญิงที่ได้เป็นแฟนของเสมอคงโชคดี เป็นแฟนกับนักเรียนนายร้อยคงโก้ไม่หยอก เวลามีงานเลี้ยงงานราตรีก็ได้ควงกันไป แต่ชนะไม่เคยได้ยินเลยว่าเสมอควงใครคนอื่นไปงานนอกจากคุณหญิงแม่ของมัน ญาติของนักเรียนนายร้อยส่วนใหญ่ที่ไปก็คงจะเป็นแฟนทั้งนั้น แต่เสมอมันมั่นหน้า พาคุณหญิงแม่คนสวยของมันไปด้วยตลอด มีบางครั้งที่มันมาชวนชนะด้วยรอยยิ้มซื่อ แต่จะให้เขาไปด้วยได้ยังไง ไม่ใช่แฟนของมันสักหน่อย อีกอย่าง...เขาเป็นผู้ชาย ให้ไอ้เกรียนนี่ควงออกงาน พ่อคงได้โกรธจนตีนกาเพิ่ม

ความจริง...ถึงพ่อของเขาจะมีคนรักเป็นผู้ชาย แต่พ่อก็ยังไม่ค่อยเปิดใจกับเรื่องนี้ เพี้ยนเคยบอกว่าพ่อเป็นไบโพลาร์ ซึ่งชนะก็เห็นด้วยอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง

"ไอ้เหมอ พรุ่งนี้แกกลับกี่โมง"

"ก็ต้องเข้าโรงเรียนตอนเย็น ยังไงก็กลับเวลาเดิม ถามทำไมไอ้กวิ้น"

"จะชวนไปดูหนัง"

"กูไม่ไปอ่ะ"

เสมอตอบปฏิเสธในทันที ไม่รู้ว่าชอบกวนตีนเพนกวิ้นหรือไม่อยากไปด้วยกันแน่ เพราะทุกครั้งที่เพนกวิ้นเอ่ยปากชวนทำอะไร เสมอก็จะปฏิเสธทุกครั้งไป

"ไอ้นะไปไหม กูอยากดูเรื่องนี้มาก เห็นตัวอย่างแล้วน่าจะคุ้มค่าตั๋ว" ไอ้กวิ้นเปลี่ยนเป้าหมาย มาถามพ่อรูปหล่อเพื่อนสนิทอีกคนแทน

"อืม ไปก็ได้ ยังไงก็ว่าง"

สำหรับชนะ ตารางชีวิตไม่เคยว่าง แต่เขามักจะทำตัวให้ว่างอยู่ร่ำไป

"งั้นไปด้วย" เสมอร้องขึ้นแทบจะทันที "ให้ไอ้กวิ้นไปกับนะสองคนไม่ได้หรอก มันไม่งาม"

"ไม่งามอะไรของมึ้งงงง"

"ไม่งามก็ไม่งามสิ แล้วนี่นะกินข้าวมายัง"

"อือ"

"แต่เหมอยังไม่ได้กินเลย ไอ้กวิ้น ไปเจียวไข่ให้หน่อยดิ" ใช้เท้าเขี่ยเพนกวิ้นที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาต่อจิ๊กซอว์ใหม่อีกครั้ง

"อะไรมึงเนี่ย มาก็ตั้งบ่าย ไม่ได้อยู่กินข้าวกับคุณหญิงแม่ของมึงเหรอ"

"ก็ตอนกำลังจะกิน มึงก็ไลน์ไปเรียกตัวมา กูเลยให้พี่หมัยมาส่งอ่ะ"

"วุ้ย มึงนี่ เดือดร้อนคนเขาไปทั่วจริงๆ เอากี่ฟอง"

"สองฟองก็พอ ใส่พริกด้วยนะ"

"ครับๆ ไอ้เพื่อนบังเกิดเกล้า"

เพนกวิ้นคงกลัวเสมอทำร้ายจิ๊กซอว์ตัวเองอีกถึงได้ยอมความลงไปเจียวไข่ให้ตามบัญชา

"นะ เล่นเกมป่ะ"

"อือ เอาดิ"


ออฟไลน์ Snufflehp

  • It feels like nobody ever knew me until you knew me
  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 573
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +978/-17
Re: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 3 25/11/2558
«ตอบ #9 เมื่อ25-11-2015 13:18:07 »

เกมเพลย์สเตชั่นของเพนกวิ้นถูกเสมอรื้อออกจากที่เก็บ แล้วต่อเข้ากับทีวีจอใหญ่ภายในห้องนอนทันที

เพราะอยู่กับเสมอแล้วครบครัน ชนะถึงได้ถูกใจ ครบครันที่ว่าคือเสมอรู้ใจว่าเขาชอบหรือไม่ชอบอะไร อยู่กับเพนกวิ้นก็คงได้แต่มองมันต่อจิ๊กซอว์ ต่อเลโก้ หรือเล่นเกมจีบสาวทูดีกับมันไป แต่อยู่กับเสมอ ไม่ว่าชนะต้องการจะทำอะไร เสมอทำด้วยทั้งนั้น เล่นเกม เตะบอล หรือร้องเพลงเล่นกีต้าร์เป็นคู่หูดูโอ้กันโดยมีเสมอร้องชนะเล่นก็เคยมาแล้ว

เสมอเก่งรอบด้าน เตะต่อยก็เก่ง กีฬาก็เยี่ยม เรื่องเรียนก็ไม่ต้องพูดถึง ฝึกหนักเรียนก็หนัก แต่ชนะก็ได้ยินเพนกวิ้นเล่าเรื่องของเสมอให้ฟังอย่างภูมิใจว่าเสมอได้เกรดดีมาก เสมอเรียนในหลักสูตรวิศวกรรมเครื่องกลและวิชาการทหาร จึงสามารถติววิชาแคลคูลัสให้เพนกวิ้นได้ในช่วงที่หยุดกลับบ้าน แม้เสมอจะเป็นเพียงเด็กผู้ชายหัวเกรียนที่ไม่ได้โดดเด่นอะไร กล้ามแขนกล้ามท้องก็มาดแมนสมชายชาติทหารทั่วไป แต่สายตาที่มักมองตรงมายังชนะนั้น...ทำให้รู้สึกใจกระตุกบ่อยๆ ราวกับมีบางอย่างซ่อนอยู่ภายใน

คงเหมือน...สาวน้อยที่ริรักทั้งที่ยังไม่ประสา แต่ทั้งหุ่นและหน้ามันไม่ให้เลยสักนิด บางครั้งชนะก็นึกตลกในใจ วาดภาพเสมอที่ใส่ชุดกระโปรงสีหวาน มีระบายลูกไม้ ติดกิ๊บสีแดงอันใหญ่บนผมสั้นๆ ของมันแล้วปรือตามองมายังเขาอย่างคลั่งไคล้ บางครั้งเก็บเอาไปฝันแล้วสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างผวา คงเพราะเคยเห็นเพี้ยนใส่มาก่อนก็เป็นได้ที่ทำให้เขาจินตนาการได้ไม่ยาก เพี้ยนเคยใส่ชุดที่เขาจินตนาการถึงเมื่อครั้งยังทุ่มเทเล่านิทานตามจินตนาการ 3D ให้เขากับน้องๆ ได้ฟัง และหลังจากนั้นเขาก็ไม่เคยขอให้เพี้ยนเล่านิทานให้ฟังอีกเลย เพราะนิทานของเพี้ยนไม่เคยทำให้ง่วง แต่ทำให้ขำจนกรามค้างอยู่เรื่อย เคยอยากถามพ่อเหมือนกันว่าไปหาคนร่าเริงแบบนี้มาจากไหน แต่ก็ล้มเลิกความคิด เพราะบางที...เขาอาจจะไม่เหมาะกับความวุ่นวายและน่าปวดหัว

"อะไรเนี่ย เป็นทหารทำไมยิงไม่แม่น" ชนะว่าล้อๆ เพราะเสมอยิงซอมบี้พลาดไปหลายตัวแล้ว

"มันไม่เหมือนของจริงนี่ บังคับยาก" เสมอหน้ายับยู่ แทบจะปาจอยเกมในมือทิ้ง ถ้าไม่ติดว่าเพนกวิ้นที่ถือจานข้าวไข่เจียวร้องห้ามไว้เสียก่อน

"รื้อเกมกูมาเล่นโดยไม่ขอไม่พอ จะพังของอีก เอ้า! แดกข้าว"

"จิ๊ ชอบมาขัดจังหวะ" เสมอเบ้หน้า รับจานข้าวไข่เจียวแล้วสะกิดแขนคนข้างกาย "กินไหม"

ชนะส่ายหน้า ตายังจ้องที่หน้าจอ กดยิงหัวซอมบี้อย่างเมามันส์

"กวิ้นเจียวไข่อร่อย นะไม่กินจริงเหรอ"

"มือไม่ว่าง"

"งั้นอ้าปาก เหมอป้อน"

"อูยยย อยากให้พี่สมัยมึงมาเห็น ไอ้เด็กที่เป็นง่อยที่บ้าน แม่งป้อนข้าวคนอื่น" ไอ้กวิ้นเอ่ยปากแขวะ แต่เสมอไม่สนใจ

ชนะอ้าปากรอ ในขณะที่เสมอจัดการเป่าให้ไข่หายร้อนแล้วแล้วส่งช้อนเข้าปากของชนะ

"ไอ้กวิ้น มึงทำอร่อย" ชนะเอ่ยชม เคี้ยวข้าวช้าๆ มือก็กดจอยเกมไม่หยุด

"สบายจริ๊งจริง พ่อเดือนคณะ พ่อมหาจำเริญ" ไอ้กวิ้นกัด มองสองเพื่อนซี้ด้วยความหมั่นไส้ พวกมันชอบทำเหมือนกวิ้นเป็นส่วนเกิน อารมณ์เสีย!

แต่ชนะกับเสมอก็ไม่ได้สนใจเสียงของมัน สองคนเล่นเกมกันไป คุยกันไป พลางป้อนข้าวใส่ปากให้กันด้วย เพนกวิ้นไม่ได้มองว่าเป็นเรื่องผิดปกติ เพราะเสมอกับชนะเป็นแบบนี้มาตลอดสองปีที่เป็นเพื่อนกันมา ไม่แน่ว่าถ้าเสมอมันเรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน คงได้ตามไปปรนนิบัติชนะถึงที่บ้านแน่ แต่นี่นานๆ เจอกันที ถึงทำได้แค่นี้...แต่แค่นี้สำหรับสองคนนั้น มันก็มากเกินกว่าที่เพื่อนคนอื่นๆ เขาจะทำให้กันแล้ว แต่เพราะมีเพื่อนที่ไม่สนโลกอย่างเพนกวิ้น พฤติกรรมของเพื่อนอีกสองคนจึงไม่ได้ถูกทักท้วงแต่อย่างใด

"เหมอ! พริก!" ชนะว่าเสียงดังพร้อมกับดวงหน้าหล่อเหลาขึ้นสีระเรื่อ ในปากคายข้าวกับไข่เจียวที่เพิ่งเคี้ยวไปทันที มีมือของเสมอรีบไปรองรับไว้

"ตายๆๆ ไอ้กวิ้น ไปเอาน้ำมา ด่วนนนน!! เร็วๆๆๆๆ" ว่าพลางถีบเท้าใส่ไอ้กวิ้นเพื่อนรักที่ตั้งอกตั้งใจต่อจิ๊กซอว์ของมัน จนจิ๊กซอว์กระจายอีกรอบ "นะเป็นไง ฮืออ เหมอขอโทษ"

ชนะแลบลิ้น ปากของเขาขึ้นสีสด เสมอมีสีหน้าไม่สู้ดี เห็นยอดดวงใจทำหน้าทรมานแล้วก็ได้แต่ครางฮืออย่างรู้สึกผิด

เพนกวิ้นรีบหยิบน้ำในตู้เย็นเล็กมาส่งให้ เสมอรีบส่งไปให้ชนะที่รีบรับไปดื่ม เกมในจอทีวีขึ้นคำว่าเกมโอเวอร์ไปแล้วตั้งแต่ที่ชนะทิ้งจอยเกมแล้วหันมามองเสมอด้วยหน้าตาแดงก่ำ

"เป็นไงมั่งไอ้นะ โอ้ย จิ๊กซอว์กู ไอ้เหมอ ตั้งแต่มึงมานี่ทำลายงานกูไปกี่รอบห้ะ!"

"ก็พริกบ้านมึงเสือกเผ็ดทำไม นะดื่มน้ำเยอะๆ เอาอมยิ้มด้วยนะ จะได้หายเผ็ด"

กระเป๋ากางเกงไอ้เหมอเหมือนกระเป๋าโดเรม่อน มันหยิบอมยิ้มโคล่ามาอีกอัน แกะเรียบร้อยแล้วยื่นมาให้

"กวิ้นเพื่อนโง่ใส่พริกเยอะ รู้ไหมว่านะกินเผ็ดไม่ได้"

"ก็มึงบอกกูใส่อ้ะ"

"ห้ามเถียงกู!"

"มึงได้ตีกับกูคราวนี้แหละไอ้เหมอ ไอ้คนสองมาตรฐาน!"

เพนกวิ้นเข้ามาบีบคอเสมอจากข้างหลัง ส่วนนักเรียนนายร้อยถึงจะตัวเล็กกว่าแต่ก็เชี่ยวชาญในศาสตร์ต่อสู้ มีท่านบิดาเป็นถึงนายพล คุณหญิงแม่เป็นแชมป์เทควันโด้ระดับประเทศ มีหรือที่เพนกวิ้นจะสู้ได้ ไม่นานก็ถูกจับทุ่มลงบนเตียงแล้วดิ้นพล่านเพราะถูกเสมอใช้หมอนกดหน้าไว้

"ฮ่าๆๆ เดี๋ยวไอ้กวิ้นมันก็ตายหรอก เหมอ พอๆ"

เพนกวิ้นหน้าแดงแจ๋ น้ำตาซึม แต่ก็ยังไม่วายปากดี "ไอ้เหมอ กูโกรธมึงสิบห้าชาติ ชาติที่สิบหกก็อย่าหวังมาดีกัน"

"เรื่องของมึงซี้ เกี่ยวไรกับกู นะ มาเล่นเกมต่อดีกว่า อย่าไปสนใจไอ้กวิ้นเลย"

"จิ๊"

ถ้าไม่ใช่เพนกวิ้น คงมีโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่เพราะเป็นผู้ชายที่ติดสบายๆ ไม่คิดอะไรมาก จึงได้แต่โกรธลมโกรธแล้งไปอย่างนั้น สุดท้ายก็หันไปสนใจต่อจิ๊กซอว์ของตัวเองเงียบๆ ปล่อยให้สองเพื่อนซี้คุยกันงุ้งงิ้งไป

"เหมอ"

"ว่า"

"สอนยิงปืนหน่อย"

เสมอมองหน้าคนที่กด pause เกมแล้วหันกลับมาสบตากัน

"อื้อ เอาสิ แต่รอเหมอปิดเทอมนะ"

"อืม"

ชนะดูง่วงๆ คงเบื่อที่จะเล่นเกมแล้ว เหมอจึงเดินไปที่เตียงของเพนกวิ้น หยิบหมอนใบใหญ่มา แล้ววางมันไว้ข้างตัว ชนะเห็นดังนั้นก็ล้มตัวลงนอน พ่อรูปหล่อของเสมออมยิ้มมาให้ ก่อนจะบอกเสียงทุ้มอ่อนโยนว่า "รู้ใจ"

"ก็ต้องรู้อยู่แล้ว เป็นเพื่อนกันนี่"

"อื้ม" ชนะครางรับ หลับตาลง รู้สึกง่วงงุนอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆ ที่นอนบนเตียงขนาดใหญ่ที่บ้านนุ่มอุ่นสบาย ไม่ใช่บนพื้นแข็งๆ อย่างนี้ กลับนอนไม่หลับ "เหมอ"

"ครับ"

"สัปดาห์หน้ากลับไหม"

"ยังไม่รู้ แต่ถ้ากลับจะเฟซหา"

"อือ" ชนะคลี่ยิ้ม คงไม่ได้รู้เลยว่าเสมอกำลังจ้องมองใบหน้าระงับอารมณ์ที่อยากจะปลุกปล้ำไว้จนถึงขีดสุด "อยากให้มานะ อยู่กับเหมอแล้วผมสบายใจ"

เสมอกรีดร้องอยู่ในใจ ไถหัวไปกับพื้น ดีดดิ้นขาจนไปโดนจิ๊กซอว์ของไอ้กวิ้นเพื่อนโง่อีกหลายรอบ พอไอ้กวิ้นจะโวยวายก็กระโดดไปตะครุบปากมันไว้ เพราะกลัวว่าเสียงของมันจะไปรบกวนการนอนของพ่อสุดที่รักเข้า

"เหมอจะมา ให้ตายยังไงก็จะมา เหลือขาข้างเดียวก็จะคลานมา" เสมอตอบกลับ ปิดปากไอ้กวิ้นไว้แน่น มองชนะที่ยังหลับตาพริ้ม ริมฝีปากคลี่ยิ้มอย่างสุขใจ

"อื้อออ ไอ้เชี่ย ปิดปากกูทำไม" เพนกวิ้นกระซิบเสียงดุหลังจากที่ถูกปล่อยตัวแล้ว

"เดี๋ยวเสียงมึงรบกวน"

"เอาใจอย่างกะเป็นผัวมึง"

"ได้ก็ดีดิวะ"

"เหี้ยนี่ เล่นจริง?"

"เล่น"

"เออ อย่าให้เสียเพื่อนนะมึง ก็รู้อยู่ว่าไอ้นะเป็นไง มันเพื่อนน้อย แต่ก็รักเพื่อนมาก อย่าทำให้มันผิดหวัง"

"รู้น่า"

ไอ้กวิ้นหันกลับไปสนใจจิ๊กซอว์ของมันต่อ ปล่อยให้เสมอเคลิ้มฝันไปกับใบหน้ายามหลับของชนะ

ไม่ให้เสียเพื่อนหรอก...เหมอเต็มใจดูแล เต็มใจอยู่ข้างๆ ชนะตลอดไปอยู่แล้ว เป็นแค่เพื่อนก็ไม่เป็นไร ขอแค่ชนะยังยิ้มกับเหมอก็พอ

...........................................................TBC.....................................................

รักเสมอ ไม่รู้จะมีใครบอกกับไอ้เหมอมันไหม แต่เท่าที่บอกได้ ไอ้เหมอคง...รักชนะเสมอนั่นแหละนะ  :laugh: :laugh: เอ็นดูแรง

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 3 25/11/2558
« ตอบ #9 เมื่อ: 25-11-2015 13:18:07 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ ♥lvl♀‘O’Deal2♥

  • หานิยายถูกใจยากจัง!
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2665
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +176/-4
Re: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 2 25/11/2558
«ตอบ #10 เมื่อ25-11-2015 13:29:44 »

มารอคะ

ออฟไลน์ shikyu3211

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1537
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +67/-1
Re: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 3 25/11/2558
«ตอบ #11 เมื่อ25-11-2015 13:32:46 »

อ่านง่ายเม้นง่ายกว่าตะกี้อีก

ออฟไลน์ eobankzapp

  • รักคือการมองคนที่รักมีความสุข ~*
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 35
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
Re: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 3 25/11/2558
«ตอบ #12 เมื่อ25-11-2015 13:34:42 »

รักเธอนะ เสมอ <3 <3  :-[  :o8: ชนะก็รักคะ จุ้บบบบบบ  :heaven  :heaven  :mew1:

ออฟไลน์ TachibanaRain

  • มาโกโตะเทนชิ
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2418
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +76/-3
Re: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 3 25/11/2558
«ตอบ #13 เมื่อ25-11-2015 13:35:25 »

เหยยยยย ช่วงนี้คนแต่งฟิตอะเปิดเรื่องใหม่รุ่นลูกระหว่างรอรุ่นพ่อจบเลยอะ ดีงามมาก  :กอด1: กอดแรงๆหนึ่งที จองเป็นคนทำสารบัญให้เหมือนเดิมนะ


ออฟไลน์ BlueCherries

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4061
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +159/-17
Re: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 3 25/11/2558
«ตอบ #15 เมื่อ25-11-2015 13:43:33 »

 :mew3:


เสมอนี่น่ารักจัง มีแต่คนรัก คนชอบ

แถมเนื้อหอมด้วย อุอุ  :hao3:

ออฟไลน์ evilheart

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1921
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-3
Re: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 3 25/11/2558
«ตอบ #16 เมื่อ25-11-2015 13:51:04 »

ชนะอาจจะกำลังหลงรักเหมอแบบไม่รู้ตัวก็ได้
ไม่มาก็คิดถึง ไม่มาก็หงุดหงิด
เพี้ยนเจอคนเหมือนกันซะแล้ว
พ่อลูกนี่เขามีชายในสเป็คเหมือนกันจริงๆ  :m20:

ออฟไลน์ Smirnoff

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1110
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-1
Re: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 3 25/11/2558
«ตอบ #17 เมื่อ25-11-2015 13:56:34 »

จะร้องงงง friend zone มหาปะลัยยย :hao5: :katai1:

ออฟไลน์ Autonomyz

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 161
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-4
Re: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 3 25/11/2558
«ตอบ #18 เมื่อ25-11-2015 14:12:42 »

โอ๊ยน่ารักกกกกกก มากกกกกกก

ออฟไลน์ jeabbox

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 91
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
Re: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 3 25/11/2558
«ตอบ #19 เมื่อ25-11-2015 14:56:10 »

 อยากจะกอดเหมอแรงๆ   :กอด1:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 3 25/11/2558
« ตอบ #19 เมื่อ: 25-11-2015 14:56:10 »





ออฟไลน์ Zxjmm

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 67
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
Re: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 3 25/11/2558
«ตอบ #20 เมื่อ25-11-2015 15:11:19 »

โอ้ยละมุนน้องเหมอของพี่

ออฟไลน์ pipoo

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 326
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-0
    • https://twitter.com/dokpeepo
Re: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 3 25/11/2558
«ตอบ #21 เมื่อ25-11-2015 15:40:03 »

น่ารักมาก

ออฟไลน์ Maytbb

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1763
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +54/-4
Re: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 3 25/11/2558
«ตอบ #22 เมื่อ25-11-2015 16:04:38 »

กวิ้นน่าสงสารสุด   :laugh:

ออฟไลน์ aiyuki

  • รักแท้ไม่แบ่งแม้เพศพันธุ์
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2636
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +133/-6
Re: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 3 25/11/2558
«ตอบ #23 เมื่อ25-11-2015 16:05:01 »

น้องเหมอน้องนะๆๆๆๆ กรี๊ดดด อ่าน 3 ตอนรวดด 5555 ชอบๆๆ

ออฟไลน์ dekying kukkig

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1464
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +87/-1
Re: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 3 25/11/2558
«ตอบ #24 เมื่อ25-11-2015 16:06:44 »

เดี๋ยวนะ ทำไมรู้สึกสงสารป๋าพ่าย แค่เจอเพี้ยนคนเดียวไม่พอ มาเจอลูกสะใภ้แบบน้องเหมออีกคน (เปรียบเสมือนเพี้ยนเวอร์ 2 )  :laugh3:

ออฟไลน์ lukYRKM

  • Yesung ♥ Ryeowook | Kyuhyun ♥ Sungmin | FOREVER!
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 275
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-1
Re: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 3 25/11/2558
«ตอบ #25 เมื่อ25-11-2015 17:46:29 »

พฤติกรรมของชนะแปลกนะคะลูก
 คือแบบนางเสมอก็ออกตัวแรงพอสมควรด้วย ชอบแพนกวิ้นอ่ะคือสบายๆจริงๆ เป็นเรามีตบอ่ะกวนตีนมาก สองมาตราฐานมาก  :laugh: :laugh:

ออฟไลน์ QXanth139

  • ♡동해 #Always13
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2317
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +77/-6
Re: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 3 25/11/2558
«ตอบ #26 เมื่อ25-11-2015 19:41:31 »

อ่านจากในแฟนเพจมาแล้วรอบ มาอ่านที่นี่อีก

นะอ่อยเหมอทำไมมมม

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13216
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
Re: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 3 25/11/2558
«ตอบ #27 เมื่อ25-11-2015 20:54:20 »

สุดโตงอีกเรื่องแล้ว

ออฟไลน์ Peung002

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 870
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-0
Re: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 3 25/11/2558
«ตอบ #28 เมื่อ25-11-2015 21:19:55 »

มาลงชื่อเป็น FC น้องเหมอ
น่ารักมากอะ เป็นนักเรียนนายร้อยที่มุ้งมิ้งมากที่สุด แถมสองมาตรฐานชัดเจนมากกกกก 5555
ปล.ชอบกวิ้นเพื่อนโง่ด้วย นางน่าสงสารและนางตลก  :hao3:

ออฟไลน์ kenghan

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1440
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-2
Re: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 3 25/11/2558
«ตอบ #29 เมื่อ25-11-2015 21:57:42 »

นะ แอบอ่อยปะ รึรู้ว่าเหมอมีใจ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด