ตอนพิเศษ
ตึ่งๆๆ ตึ่งๆๆ (เสียงโทรศัพท์)
“สวัสดีครับ” – ผมรับโทรศัพท์
“ฮัลโหล”
“ใครล่ะครับ” – ผมถามปลายสาย
“เดาสิจ๊ะ”
“รู้ว่าเป็นผู้หญิง แค่นั้นแหล่ะ”
“ไม่คิดจะเดาต่อเหรอจ๊ะ”
“ไม่เดา จะบอกป่ะ ไม่บอก แค่นี้นะ”
“ต่ายเอง”
“ก็แค่นั้น”
..
..
..
..
..
“หา ต่ายห้อง 6ใช่ป่ะ”
“ใช่สิจ๊ะ แหม ให้เดาก็ไม่เดา”
“เป็นไงมั่งอ่ะแก” – ผมเริ่มถามสารทุกข์สุขดิบ
“อยากรู้เหรอจ๊ะ”
“ไม่ก็ได้นะ เล่นตัวเหมือนตอน ม.ปลายเลย” – ผมเริ่มระอา ต่ายไม่เปลี่ยนไปเลยจริง ๆ
“แหม ก็กะว่าจะโทรมาถามว่าคืนวันพรุ่งนี้ว่างป่ะ”
“ว่างแหล่ะ ทำไมเหรอ”
“ไปเที่ยวกัน”
“เอาสิ ที่ไหนล่ะ”
“สลิม RCA สะดวกป่ะ”
“ได้ๆ กี่โมงล่ะ”
“สามทุ่ม โดยประมาณ เอาแฟนมาด้วยก็ได้นะ”
“ยังไม่มีเลยว่ะต่าย ว่าแต่แกเหอะ ผ่านไปกี่คนแล้ว”
“20”
“จริงเหรอ”
“ไอ้บ้า ฉันล้อเล่น ตอนนี้เพิ่งจะโสด”
“แสดงว่าเพิ่งเลิกกับแฟน แล้วก็มาชวนเพื่อนไปกินเหล้า” – ผมเบรกต่าย เพราะรู้ทัน
“ใช่เลย”
“ใครไปมั่งล่ะ” - ผมถาม
“ก็พวกใหม่อ่ะ แล้วก็ไอ้ไม้”
“โอเค” – อย่างน้อยผมก็มีไอ้ไม้ลากกลับบ้านล่ะวะ
“เจอกันพรุ่งนี้นะจ๊ะ”
ผมล่ะแปลกใจ เพราะปกติหลังจากจบ ม.ปลายมา ผมได้คุยโทรศัพท์กับต่ายแค่ 2 ครั้ง แล้ว 2 ครั้งนั้นก็เอาเบอร์บ้านโทรมาด้วย โดย 2 ครั้งนั้นเป็นการโทรมาหาผมเพื่อนัดติวหนังสือกัน เพราะผมเก่ง (ไม่ค่อยหลงตัวเองเลย เหอๆ
) แล้วก็หายไปประมาณ 3 ปี จนผมเรียนจบแล้ว รับปริญญา ก็ไม่เจอกัน จนวันนี้แหล่ะ
คิดไปคิดมาทำไมไอ้ไม้มันไม่โทรชวนผมวะ
ตึ่งๆๆ ตึ่งๆๆ (เสียงโทรศัพท์)
“ว่าไงมึง ตายยากฉิบ” – ผมรับโทรศัพท์
“บ่นไรถึงกูล่ะ” - ไอ้ไม้ถาม
“ก็เปล่า กำลังคิดถึงพวกมึง” – ผมก็โกหกเก่ง ไม่เลิก
“สัด อย่ามาโกหก กูรู้”
“โทรมามีไรวะ แดกเหล้าเหรอ” – ผมรู้แล้วแหล่ะ แค่จะแกล้งมัน
“รู้ได้ไงวะ”
“กูมี six sense”
“อย่ามามั่วนิ่ม ใครโทรบอกมึงล่ะ”
“มึงว่าใครโทรบอกกูล่ะ”
“ไอ้บอย”
“ต่ายโทรบอกกูโว้ย” - เหมือนมีชัยชนะเหนือไอ้ไม้ยังไงไม่รู้
“เอาเหอะ จะบอกว่า 3 ทุ่มนะมึง ไปด้วย มึงน่ะไม่ค่อยจะไปเลย”
“เออ มีคนโทรชวนตั้งสองคน ไปอยู่แล้วล่ะน่า”
“แล้วต่ายบอกอะไรถึงกูป่ะ”
“ไม่นี่”
“เออ เอาไว้เจอกันนะมึง”
ปกติแล้วผมไม่ใช่คนที่เที่ยวบ่อย ๆ หรอกคับ นานนานที ถ้าทนแรงตื้อไม่ไหว ก็ออกไปเองแหล่ะคับ แต่งานนี้คงพลาดไม่ได้ มันก็เหมือนเป็นงานรวมรุ่นห้อง 6 เลย แต่แค่ไม่ได้นัดกันที่ร้านอาหาร แต่ไปร้านเหล้าเลย
เมื่อถึงเวลาผมก็แต่งตัวสไตล์เดิม ๆ ก็คือเสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบ ใส่แว๊กซ์นิดหน่อย หล่อแล้วคับ พร้อมที่จะไปออกหาเหยื่อ ที่เผื่อจะได้มาบ้าง(ในผับทั่วไป)
ถึงหน้าร้าน ผมโทรหาต่าย
“อยู่ไหนอ่ะ” - ผมถามต่าย
“อยู่ตรงไหนล่ะจ๊ะ”
“ตรงทางแยกระหว่างโซนเล่นสดกับโซนเปิดเพลงป่ะ”
“เออเดี๋ยวไปรับ”
..
..
..
“ต่าย”
“ใหญ่ ไม่เจอกันนาน ผอมลงไปเยอะเลย”
“เรียนหนักอ่ะ”
“ดูแลตัวเองมั่งนะจ๊ะ”
“อ่ะนะ ใครมาแล้วมั่งอ่ะ” - ผมเปลี่ยนคำถาม
“ก็ค่อย ๆ ทยอยมา”
“อืม”
ต่ายพาผมเดินไปที่โต๊ะ แล้วสิ่งที่ผมเห็นตรงหน้าก็คือ เพื่อนๆ ห้องผม พวกไอ้ไม้ยังมาไม่ครบกัน ว่าง่าย ๆ วันนี้เราสามารถรวมตัวกันได้เกือบ 20 คนทีเดียว
แต่สิ่งที่ผมเห็นหลังจากนั้น เป็นพวกไอ้เดช และกลุ่มคนจากห้อง 8 ที่ไปเที่ยวที่ชุมพรคราวนั้นแทบทั้งสิ้น แต่ไอ้เข้มไม่มา (ไม่ได้ถามว่าทำไม)
“ไอ้ใหญ่เป็นไง” - ประโยตแรกจากไอ้เดช
“ก็ดี แกล่ะ”
“ก็สบายดี”
“อืม”
“ตอนนี้ทำงานไรอ่ะใหญ่”
“เรียนต่อว่ะ”
“ขยันเนอะ เหมือนตอน ม.ปลายเลย”
“ไม่หรอก แล้วแกล่ะ ทำไรอยู่”
“เป็นวิศวะกรอ่ะ”
“ดีใจด้วยว่ะ ฝันมึงเป็นจริงแล้ว”
“มึงยังจำได้”
“ใช่”
“มึงจำไอ้พวกนี้ได้ป่ะ” - ไอ้เดชก็ชี้ไปที่ไอ้พวกข้างหลังที่ยืนกันสลอน
“ได้มั้ง”
“ไอ้เต้ไง แล้วนี่ก็ไอ้เอก สองคนนี้ไอ้บอลกับไอ้โส”
“ว่าไงวะ” - ไอ้โสทักขึ้น
“สบายดีว่ะ”
“ผอมไปเยอะเลยนะ เรียนหนักเหรอ”
“ประมาณนั้น”
“ทำงานไรล่ะ”
“เรียนต่อว่ะโส”
“จบเร็วๆนะ” – ไอ้โสเอามือตบไหล่ผม 2 ที
“แล้วแกทำไรอยู่วะ”
“ก็เรียนMBA น่ะ ว่าจะไปช่วยที่บ้าน”
“เออก็ดี”
“ไอ้ใหญ่ไม่ทักกูเลยนะ” – ไอ้เต้เริ่มค้อน ผมเริ่มถูกดึงออกห่างจากเพื่อนห้องผมเรื่อย ๆ
“ใครจะกล้าลืมคนอย่างท่านล่ะครับ คุณชายเต้”
“แม่งแค่ผอม แต่ปากแม่งเหมือนเดิม”
“เออ กูยังปากดี แล้วสบายดีป่ะมึง”
“ก็ดีว่ะ”
“ช่วงนี้ทำไรอยู่วะไอ้เต้”
“รอเรียนจบ ปีสุดท้ายแล้ว”
“ที่ไหนวะ”
“หอการค้า”
“ทำไมมึงสูงกว่าเก่าวะ” – ผมเริ่มจะสนใจไอ้เต้
“กูหล่อขึ้นใช่ป่ะล่ะ”
“ใช่ มึงหล่อ กูชอบ”
“เห้ย อย่ามายุ่งกับกู” (ถ้ายังจำได้ ไอ้เต้เป็นคนเดียวที่รู้เรื่องผมกับเดช)
“กูไม่เอามึงหรอก ถ้าจะเอา กูเอาไปนานแล้ว ไปหาไอ้เดชโน่นป่ะ”
“ไปกับกูนอกร้านหน่อยดิ ในนี้คุยไม่รุ้เรื่อง” - ไอ้เดชลากผมออกไปคุย
.
.
.
“มึงเป็นไงบ้าง” - ไอ้เดชเปิดถามผมก่อน
“ก็สบายดี”
“แล้วตอนนั้นมึงเป็นอะไร”
“กูก็ไม่รู้ว่ะเดช”
“กูขอโทษละกัน ถ้ากูทำอะไร”
“ไม่เป็นไรว่ะเดช แล้วไปแล้ว ช่างมันเหอะ”
“ตอนนั้นกูเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าอยู่ดี ๆ ทำไมถึงไม่อยากคุยกับมึง”
“เดช กูมีเรื่องอยากบอกมึงว่ะ”
“อะไรล่ะ”
“ตอนนั้นกูชอบมึง”
“เหรอ กูน่ารักตรงไหนวะมึงถึงมาชอบกู”
“กูว่ามึงก็คงดูรู้ว่ากูไม่ชอบผู้หญิง กูพยายามให้มึงรู้ว่ากูชอบมึง กูทำทุกอย่า แต่มึงก็ไม่เคยรู้ หรือว่ามึงรู้”
“ตอนแรกกูก็ไม่รู้ แต่ตอนหลังกูเริ่มสงสัย หลังกลับจากทะเล กูเลยไปถามไอ้เต้”
“ถามตอนไหนวะ”
“ก็วันที่กลับจากทะเลมานั่นแหล่ะ”
“แล้วมึงถามอะไรมัน”
“กูถามมันว่า ไอ้ใหญ่มันเป็นอะไร เหมือนมันงอน ๆ กู”
“แล้วมันบอกว่าไง”
“มันบอกกูว่า มึงน่ะชอบกู”
“.................”
“ตอนนั้นกูตกใจ กูทำไรไม่ถูก กูเลยไม่ได้คุยกับมึง กูถึงบอกมึงไงว่ากูก็ไม่รู้เหมือนกัน แบบว่าไม่เคยมีคนมาชอบกู แล้วอีกอย่าง ก็เป็นเพื่อนที่กูรัก แต่กูรักมึงแบบเพื่อน ไม่ใช่อย่างอื่น”
“..............”
“แต่มึงก็ทำเหมือนมันไม่มีอะไร มึงพยายามทำให้เหมือนเดิม กูจำได้ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น กูกับมึงก็ยังคงเป็นเพื่อนกัน แต่สุดท้าย กูเองที่ผิดสัญญาที่ให้ไว้”
“ช่างมันเหอะเดช ผ่านไปแล้ว”
“แล้วกูก็คิด คิดว่าทำไม ทำไมกูต้องทำร้ายความรู้สึกของมึง กูกับมึงเป็นเพื่อนกัน กูก็เลยพยายามจะไปคุยกับมึง”
“..................”
“แต่มึงก็ไม่คุยกับกูอีกแล้ว มึงทำให้ทุกอย่างมันจบเหมือนตอนเริ่มต้น เหมือนเราไม่รู้จักกัน มึงเชื่อป่ะว่าตอน ม.6 เวลากูเดินผ่านห้องมึง กูก็อดไม่ได้ที่กูจะมองมึง ไม่ใช่เพราะกูชอบมึงนะ แต่กูเป็นห่วงมึง”
“มึงมองต่ายมากกว่ามั้ง”
“ก็มองด้วยกันนั่นแหล่ะ กูเคยหวังว่ะตอนกีฬาสีเราได้ทำงานร่วมกัน จะได้คุยกันบ้าง แต่มึงก็ไม่คุยกับกู กูอยากเคลียร์กับมึงก่อนจบ ม.6 แต่มึงก็ไม่เปิดโอกาสให้กู”
“....................”
“มึงเชื่อป่ะ ว่าชีวิตนี้ กูไม่เคยโกรธใครที่เป็นเพื่อนรักกู และกูไม่เคยทำให้ใครโกรธ มึงเป็นคนแรก กูก็ไม่สบายใจ กูจะโทรไปหามึงตั้งหลายครั้ง แต่กูก็ไม่กล้า”
“เดช เอาเป็นว่า ทุกอย่างที่เคยผ่านมา ทั้งเรื่องที่กูชอบมึง กูโกรธมึง กูทำให้มึงไม่พอใจ กูขอโทษ”
“ใหญ่”
“อะไรเหรอ”
“มึงหายโกรธกูแล้วใช่ป่ะ”
“เออ เอ๊ะไอ้นี่”
“จริงๆ วันนี้กูก็รู้ว่าพวกมึงจะมา กูก็เลยมา กะว่ามาสนุกกับเพื่อนห้องมึง”
“ก็เอาดิ ไม่ว่ากันอยู่แล้ว”
“ปกติมึงออกเที่ยวบ่อยป่ะวะใหญ่”
“ไม่ค่อยนะ กูเรียนเยอะ นานนานทีถึงออกมา”
“ดูแลตัวเองด้วยนะมึง ผอมแห้งกว่าตอนนั้นเยอะเลย”
“เดช”
“อะไรเหรอ”
“กูขอกอดมึงหน่อยได้ป่ะ แบบว่า ยังไงล่ะ....”
ไม่ทันขาดคำ มันก็กอดผมก่อน
“ขอบใจมากใหญ่”
“เช่นกันเพื่อน”
“มีเบอร์ป่ะใหญ่ ไว้ชวนกินเหล้า”
“081- _ _ _ _ _ _ _”
“อันนี้ของกูนะ 08* - *******”
“เข้าไปในร้านเหอะ เดี๋ยวพวกมันถามหา” – ผมชวนไอ้เดชเข้าร้าน
ผมเองก็ไม่คิดว่าผมจะมาเจอกับมันที่นี่ เหมือนต่ายจงใจ หรือว่าบังเอิญกันแน่ แต่เอาเป็นว่า ความค้างคาตลอด 5 ปีของผม มันก็จบลงแล้ว ผมได้เคลียร์กับเดช สุดท้ายแล้ว มันก็ไม่มีอะไร จริงๆ
“ฮัลโหล” – ผมรับโทรศัพท์
“กลับไปตอนไหนวะ”
“เที่ยงคืนกว่า ๆ ว่ะ พรุ่งนี้มีงานพิเศษ เลยรีบกลับ”
“ไม่บอกกูเลยนะ”
“ขอโทษๆๆ”
“เออไม่เป็นไร วันหลังไว้ชวนกินเหล้าอีกนะไอ้ใหญ่”
“OK งั้นมึงไปหนุกหนานต่อเหอะ ฝากลาไอ้พวกนั้นด้วยนะ”
“ได้ๆ”
“อย่ากลับดึกล่ะ ฝันดีนะมึง ไอ้เดช”
“เช่นกัน ไอ้ใหญ่เพื่อนรัก”
----------------------------
จบบริบูรณ์แล้วครับ
เรื่องหน้ายังไงขอเวลาแต่งก่อนนะคับ แนวไหน ก็ยังคิดไม่ออก
ขอไปอ่านเรื่องอื่น ๆ ดูแนวทางการเขียนก่อนนะคับ ก่อนมาฝึกฝีมือในเรื่องถัด ๆ ไป
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านมากๆคับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
